ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΜΙΚΡΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕ ΒΟΜΒΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (6 ΙΟΥΝΙΟΥ 1907)

Αθήνα 1907. Η πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα βρίσκει τη χώρα μας να έχει 2.631.952 κατοίκους και η έκτασή της να φτάνει μόλις τα 63.211 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Πολλές περιοχές της πατρίδας μας ακόμη στενάζουν από το βάρος της τουρκικής σκλαβιάς. Οι λιγοστές ελεύθερες περιοχές ανακάμπτουν σταδιακά από την πτώχευση του 1893 και προσπαθούν να ξαναβρούν τη χαμένη υπερηφάνεια τους που γνώρισε βαρύ πλήγμα από την οδυνηρή ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και την επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου από τους Γάλλους και τους Βρετανούς τραπεζίτες το 1898. Οι Έλληνες, εργαζόμενοι σκληρά, καταφέρνουν να έχουν πλεονασματικό προϋπολογισμό το 1907 (παρά τις τεκμηριωμένες προβλέψεις ξένων χρηματιστηριακών κύκλων περί του αντιθέτου). Αυτό ανάγκασε τον τότε πρόξενο των Η.Π.Α. George Horton, να ομολογήσει σε επίσημη ομιλία του ότι:

«Η φυλή είναι μικρή, αλλά τα επιτεύγματά της πολύ μεγάλα και οι Έλληνες είναι μετρημένοι, εργατικοί και οικονόμοι».

Και ενώ όλη η Ελλάδα έγλυφε τις πληγές της ο θάνατος του παλικαριού, του μακεδονομάχου Σαραντέλου ή Σαράντου Αγαπηνού (Τέλλος Άγρας) από το Βούλγαρο Βοεβόδα Ζλατάν στις 05.06.1907, γεννά κύμα οργής και αγανάκτησης για το δόλιο εχθρό, και συνάμα πεποίθησης πως δεν είναι μακριά η ώρα που πρέπει το έθνος σύσσωμο να αντιμετωπίσει τους φονιάδες. Σ’ αυτό το πνεύμα η Πηνελόπη Δέλτα γράφει το γνωστό μυθιστόρημά της «Στα μυστικά του βάλτου» που αποτυπώνει λογοτεχνικά τα έργα και τις ημέρες των μακεδονομάχων και του τιτάνιου αγώνα τους.

Μέσα στο κλίμα αυτό, της εθνικής ανάτασης, την οργή του κόσμου επιτείνει το πρώτο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Αθήνα των επτά συνολικά οχημάτων που κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας. Θύμα είναι η Ευφροσύνη Βαμβακά, ετών 25, μητέρα τριών ανηλίκων παιδιών και δράστης ο πρίγκιπας Ανδρέας. Οι εφημερίδες της εποχής γράφουν χαρακτηριστικά:

Ο Paulo Freire μιλάει για «τα προσόντα ενός προοδευτικού δασκάλου» 2

[Αποσπάσματα από το βιβλίο του Paulo Freire «Δέκα Επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν» εκδ. Επίκεντρο, Αθήνα, 2006]

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω, τα οποία θεωρώ απαραίτητα για τον προοδευτικό δάσκαλο, είναι προσόντα που αποκτώνται σταδιακά, μέσα από την καθημερινή πρακτική. Επιπλέον, αναπτύσσονται μέσα από την πρακτική, παράλληλα με την πολιτική απόφαση ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι εξαιρετικής σημασίας. Έτσι, τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω δεν μπορούμε να τα έχουμε εκ γενετής ούτε μπορούν να μας δοθούν με διάταγμα ή ως δώρο. Επίσης, η σειρά με την οποία τα παρουσιάζω εδώ δεν αφορά την αξία τους. Είναι όλα εξίσου αναγκαία για μια προοδευτική εκπαιδευτική πράξη.

Θα αρχίσω με την ταπεινοφροσύνη, χωρία να υπονοείται με κανένα τρόπο η έλλειψη αυτοσεβασμού, η μοιρολατρία ή η δειλία. Αντίθετα, η ταπεινοφροσύνη προϋποθέτει θάρρος, αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό και σεβασμό για τους άλλους.

Η ταπεινοφροσύνη μας βοηθά να καταλάβουμε μια προφανή αλήθεια: κανείς δεν τα ξέρει όλα. Κανείς δεν τα αγνοεί όλα. Όλοι ξέρουμε κάτι. Όλοι αγνοούμε κάτι. Κάποιος χωρίς ταπεινοφροσύνη δεν μπορεί καν να ακούσει με σεβασμό εκείνους που θεωρεί πολύ κατώτερους του δικού του επιπέδου ικανοτήτων […]

Μια από τις ελλείψεις που μπορεί να έχει ο εκπαιδευτικός είναι η ανικανότητα να παίρνει αποφάσεις. Μια τέτοια αναποφαστικότητα εκλαμβάνεται από τους μαθητές είτε ως ηθική αδυναμία είτε ως επαγγελματική ανικανότητα. Οι δημοκρατικοί εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να ακυρώνουν τον εαυτό τους στο όνομα της δημοκρατικότητάς τους. Αντίθετα, μολονότι δεν μπορούν να πάρουν την αποκλειστική ευθύνη για τη ζωή των μαθητών τους, δεν πρέπει στο όνομα της δημοκρατίας να αποφύγουν την ευθύνη της λήψης αποφάσεων. Παράλληλα, δεν πρέπει να αυθαιρετούν στις αποφάσεις τους […]

Αυτός είναι ο δάσκαλος της εποχής μας

7:00 το πρωί.. Χτυπάει το ξυπνητήρι,σηκώνεσαι κάνα τέταρτο αργότερα και φεύγεις για το σχολείο.

8:10 χτυπάει το κουδούνι,προσευχή, προσέρχεσαι στην τάξη.. 

20 έως 25 και 26 φατσούλες (ακόμα και 28) σε περιμένουν με μια όρεξη περίεργη και ματάκια σπινθηροβόλα..Σε περιμένουν κάθε μέρα εκεί όρθια στην είσοδο της τάξης..Χαμογελάνε ,έρχονται στην έδρα σου να σου πούνε ό,τι πέρασαν την προηγούμενη μέρα και προσπαθείς για χιλιοστή φορά να τους πείσεις να σου μιλάει ένας ένας γιατί όλα μαζί είναι αδιανόητο να τους παρακολουθήσεις..

-----------

Κάποια στιγμή αυτό τελειώνει και ξεκινάει το μάθημα και εκεί που όλα πάνε καλά συνειδητοποιείς ότι αρχίζει το κλίμα να "πέφτει".. 

Πρέπει να περάσεις σε άλλη μέθοδο τώρα. Να τα κρατήσεις όσο μπορείς κοντά σου... Ένα αστείο, ένα ανέκδοτο τα φέρνει πίσω σε σένα. Αλλάζεις τη διδασκαλία.. Μέθοδοι πολλές. Ερωτοαποκρίσεις, διαλεκτική, βιωματική, όλα μαζί σε 2ώρες ή μία ώρα μαθήματος.. Και εκεί ένας μαθητής σου κάνει μια ερώτηση. 

Τρεις Ελληνες εκπαιδευτικοί, πρώτοι σε διεθνή διαγωνισμό της Microsoft για καινοτόμες ιδέες

Τρεις Έλληνες εκπαιδευτικοί βραβεύθηκαν στον διεθνή διαγωνισμό MIXathon Challenge της Microsoft για τις καινοτόμες ιδέες τους, οι οποίες έχουν συμβάλει στην ενίσχυση των ψηφιακών δεξιοτήτων των νέων.

Ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του παγκοσμίου προγράμματος Microsoft Partners in Learning. Μέσα από την ιστοσελίδα του διαγωνισμού, ενημερώθηκαν περισσότεροι από 40.000 εκπαιδευτικοί σε 32 ευρωπαϊκές χώρες, 150 συμμετέχοντες έφτασαν στο τελικό, ενώ αναδείχθηκαν 54 νικητές από 18 χώρες, ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα.

1ο Βραβείο

Ο Δημήτρης Αίσωπος, ειδικός παιδαγωγός στο 2ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Βόλου, κέρδισε την πρώτη θέση για τη συμμετοχή του με τίτλο «Ψηφιακή αφήγηση ιστοριών-Κοινωνικές ιστορίες», μέσα από την οποία περιγράφει μια ειδική θεραπευτική μέθοδο βελτίωσης των κοινωνικών δεξιοτήτων για άτομα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού.

PAULO FREIRE, Δέκα επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν

PAULO FREIRΕΔέκα επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν, εκδ. Επίκεντρο, Αθήνα 2006.
… Απέναντι στην ελεγχόμενη συχνά γραφειοκρατική διεκπεραίωση των διδακτικών μας καθηκόντων οι παιδαγωγικές αντιλήψεις του Freire όχι μόνο συνεισφέρουν στον προβληματισμό για το ρόλο της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά και αποκαλύπτουν τις πραγματικές τους δυνατότητες. Μιλάμε για μια απελευθερωτική παιδαγωγική πράξη, που κάνει τον άνθρωπο περισσότερο άνθρωπο και ανοίγει δρόμους προς την ελευθερία, προς μια πιο δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία..

1. Από την πρώτη επιστολή: Διαβάζοντας τη λέξη διαβάζουμε τον κόσμο!

• Διδασκαλία = ανάγνωση, αναζήτηση
• Διδάσκω πραγματικά = παίρνω κριτική θέση στη διαδικασία της ανακάλυψης
• Μελετώ = αποκαλύπτω
• Διδασκαλία = όχι απλή μεταφορά γνώσης αλλά κριτικός τρόπος κατανόησης και αντίληψης της ανάγνωσης της λέξης και του κόσμου, του κειμένου και του πλαισίου του
• Ο δάσκαλος διαθέτει τα βασικά εργαλεία (όπως ο χτίστης) στη δουλειά του
• Η κατανόηση είναι μια κατεργασία που προϋποθέτει τη συνέργεια δασκάλου μαθητή και τη σωστή χρήση των απαιτούμενων εργαλείων
• Η γνώση θα πρέπει να προβάλλεται ως διαδικασία απαραίτητη για κάτι
• Μετά πρέπει να μάθουμε πώς να μαθαίνουμε
• Αυτό προϋποθέτει αγάπη για τη γνώση
• Η μελέτη πηγή απόλαυσης και χαράς: ασφαλής δείκτης μιας φιλόδοξης εκπαίδευσης!
• Μια κριτική ανάγνωση των κειμένων και του κόσμου έχει να κάνει με αλλαγές που συντελούνται εντός τους.

Καλοπληρωμένοι, τεμπέληδες και υπεράριθμοι οι εκπαιδευτικοί μας; Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Του Δημήτρη Τσιριγώτη

Τεμπέληδες, καλοπληρωμένοι, που δουλεύουν λίγο, που έχουν πολλές διακοπές, που φοβούνται την αξιολόγηση

«Τεμπέληδες, καλοπληρωμένοι, που δουλεύουν λίγο, που έχουν πολλές διακοπές, που φοβούνται την αξιολόγηση». Αυτές είναι μόνο λίγες από τις κατηγορίες που προσάπτουν όσοι θέλουν να «στριμώξουν» τους Έλληνες εκπαιδευτικούς του δημοσίου σχολείου. Μάλιστα αρκετοί από αυτούς εμφανίζουν και ψευδή στατιστικά στοιχεία για να στηρίξουν τις κατηγορίες αυτές. Φυσικά πίσω από τέτοιες ενέργειες παραποίησης ή μη αντικειμενικής ανάγνωσης των στοιχείων υπάρχει δόλος με στόχο την προώθηση των προτάσεων του ΟΟΣΑ και των μνημονίων που επιδιώκουν να πετύχουν δραστική συρρίκνωση της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης στη χώρα μας. Και ο τρόπος για να πετύχουν κάτι τέτοιο είναι να «στριμώξουν» εκείνους που αντιστέκονται στα άνομα αυτά σχέδια, τους εκπαιδευτικούς. Εδώ θα πρέπει να πω ότι η παραποίηση στοιχείων για τη χώρα μας δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο αλλά θεωρώ ότι λίγη αποκατάσταση της αλήθειας είναι επιβεβλημένη .Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Οι έλληνες εκπαιδευτικοί έχουν λίγες διδακτικές ώρες την εβδομάδα

 

Πηγή: Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ευρυδίκη (Eurydice) (Αριθμοί Κλειδιά της Εκπαίδευσης στην Ευρώπη 2009)

1) Ο μέσος αριθμός διδακτικών ωρών την εβδομάδα για τους έλληνες καθηγητές είναι 20.5 ώρες ενώ ο μέσος όρος όλων των χωρών της Ε.Ε (Ευρωπαϊκής Ένωσης) είναι 18.8 ώρες.    

2) Σε μόλις 5 από τις 25 χώρες της Ε.Ε (στις οποίες υπάρχουν στοιχεία) οι καθηγητές διδάσκουν περισσότερες ώρες την εβδομάδα από ότι στη χώρα μας.

Οι έλληνες εκπαιδευτικοί είναι καλοπληρωμένοι

Ο Paulo Freire μιλάει για : “Τα προσόντα ενός προοδευτικού δασκάλου”

[Αποσπάσματα από το βιβλίο του Paulo Freire «Δέκα Επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν» εκδ. Επίκεντρο, Αθήνα, 2006]

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω, τα οποία θεωρώ απαραίτητα για τον προοδευτικό δάσκαλο, είναι προσόντα που αποκτώνται σταδιακά, μέσα από την καθημερινή πρακτική. Επιπλέον, αναπτύσσονται μέσα από την πρακτική, παράλληλα με την πολιτική απόφαση ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι εξαιρετικής σημασίας. Έτσι, τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω δεν μπορούμε να τα έχουμε εκ γενετής ούτε μπορούν να μας δοθούν με διάταγμα ή ως δώρο. Επίσης, η σειρά με την οποία τα παρουσιάζω εδώ δεν αφορά την αξία τους. Είναι όλα εξίσου αναγκαία για μια προοδευτική εκπαιδευτική πράξη.

Θα αρχίσω με την ταπεινοφροσύνη, χωρία να υπονοείται με κανένα τρόπο η έλλειψη αυτοσεβασμού, η μοιρολατρία ή η δειλία. Αντίθετα, η ταπεινοφροσύνη προϋποθέτει θάρρος, αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό και σεβασμό για τους άλλους.

Η ταπεινοφροσύνη μας βοηθά να καταλάβουμε μια προφανή αλήθεια: κανείς δεν τα ξέρει όλα. Κανείς δεν τα αγνοεί όλα. Όλοι ξέρουμε κάτι. Όλοι αγνοούμε κάτι. Κάποιος χωρίς ταπεινοφροσύνη δεν μπορεί καν να ακούσει με σεβασμό εκείνους που θεωρεί πολύ κατώτερους του δικού του επιπέδου ικανοτήτων […]

Μια από τις ελλείψεις που μπορεί να έχει ο εκπαιδευτικός είναι η ανικανότητα να παίρνει αποφάσεις. Μια τέτοια αναποφαστικότητα εκλαμβάνεται από τους μαθητές είτε ως ηθική αδυναμία είτε ως επαγγελματική ανικανότητα. Οι δημοκρατικοί εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να ακυρώνουν τον εαυτό τους στο όνομα της δημοκρατικότητάς τους. Αντίθετα, μολονότι δεν μπορούν να πάρουν την αποκλειστική ευθύνη για τη ζωή των μαθητών τους, δεν πρέπει στο όνομα της δημοκρατίας να αποφύγουν την ευθύνη της λήψης αποφάσεων. Παράλληλα, δεν πρέπει να αυθαιρετούν στις αποφάσεις τους […]

Η φενάκη του ενιαίου μισθολογίου

Οκτωβρίου 23, 2014 από seisaxthiablog

Γιώργος Κ. Καββαδίας

Το «ενιαίο μισθολόγιο» των δημοσίων υπαλλήλων που θεσπίστηκε το 2011 με στόχο δήθεν να εξισωθούν οι αμοιβές τους, είναι ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα της νεότερης Ιστορίας των Μινχάουζεν(γνωστός γερμανός βαρώνος για τα ψέματά του) του πολιτικού μας συστήματος. Ποτέ το μισθολόγιο δεν υπήρξε ενιαίο, αφού με την περιβόητη «προσωπική διαφορά» διατηρήθηκαν οι ανισότητες με αποτέλεσμα η «αριστοκρατία» των δημοσίων υπαλλήλων να έχει μισθούς κατά 500 – 700 ευρώ μεγαλύτερους από τους πληβείους. Βάσει των επίσημων στοιχείων, στο ενιαίο μισθολόγιο υπάγεται σήμερα το 68% των εργαζομένων στο Δημόσιο, το 31% είναι σε καθεστώς ειδικού μισθολογίου, ενώ το υπόλοιπο 1% απασχολείται βάσει διαφόρων άλλων συμβάσεων.

Το «ενιαίο» μισθολόγιο που θα κατατεθεί στη βουλή το τέλος του μήνα χρησιμοποιείται εκ νέου σαν «δούρειος ίππος» για την «εξίσωση των μισθών προς τα κάτω» στα πλαίσια της μνημονιακής υποχρέωσης για «εναρμόνιση» των μισθών του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα. Από την επικαιροποίηση του 1ου Μνημονίου (27-7-2011, σελ. 12-13) προβλέπεται ότι οι μισθοί του δημόσιου τομέα «.θα είναι σε αρμονία με τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα επιτυγχάνοντας μείωση του συνολικού μισθολογικού κόστους».Τρόικα και κυβέρνηση στοχεύουν στη μείωση του πλαφόν για το ετήσιο μισθολογικό κόστος στο Δημόσιο κατά 656 εκατομμύρια ευρώ, για την τετραετία 2015-18.

Σκέψεις ενός καθηγητή: Τι θα έκανε ενας δικηγόρος ή γιατρός αν...

Μετάφραση από τον Δημήτρη Τσιριγώτη:
Αν ένας γιατρός ,δικηγόρος ή οδοντίατρος είχε στο γραφείο του 40 άτομα ταυτόχρονα , κάθε ενα από τα οποία είχαν διαφορετικές ανάγκες ,και κάποια από αυτά τα άτομα δεν θα ήθελαν να βρίσκονται εκεί προκαλώντας φασαρίες , και ο γιατρός ,δικηγόρος ή οδοντίατρος χωρίς κανένα βοηθό έπρεπε να φροντίσει όλα αυτά τα άτομα με άρτιο επαγγελματισμό για 9 μήνες τότε θα μπορούσε να πάρει μια ιδέα για τη δουλειά ενός καθηγητή στη τάξη του.

Αικατερίνη Χατζηγεωργίου: η δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα που έκαψαν ζωντανή οι κομιτατζήδες…

Αναρτήθηκε από τον/την antexoume στο Οκτωβρίου 14, 2013



ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ…
Μιά μόλις μέρα μετά την δολοφονία του Παύλου Μελά, στις 14 Οκτωβρίου του 1904… και η ελληνική παράδοση καταγράφει με το παράκάτω δημώδες και γλαφυρό ποιήμα την θυσία της:
.
-
Παιδιά μου , γιατί χύνεται δάκρυα με τόση λαύρα
κι όλα φοράτε μαύρα στο έρμο αυτό σχολειό ;
- Έκαψαν τη δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι , χωρίς μανούλα πλειό .
Γιατί από μάνα πιο πολύ μας αγαπούσε εκείνη ,
η δόλια Αικατερίνη από τη Γευγελή .
Της είπαν να παραδοθεί τα τέρατα εκείνα.
Μ’ αυτή σαν Μπουμπουλίνα, ενώ πυροβολεί, τους λέει
” Δεν παραδίνεται ποτέ της μια Ελληνίδα “.
Κι ως λύκαινα ηρωίδα τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εκάψανε κι επέταξε στα ουράνια
κι εμάς σε μαύρη ορφάνια μας άφησε στη γη .
.

Σ. Παπασταματέλος: Νέκυια

inShare

Σταμάτης N.  Παπασταματέλος

Μιλοῦµε γιά τήν Παιδεία µἐ µιά γλώσσα ξύλινη. Σκοτεινά νοήµατα, σκόπιµα ἀσαφεῖς λόγοι, ἄγονη ἐπίσκεψη µιᾶς περιπτωσιολογίας πού µᾶς παρασύρει σέ στοµφώδη κηρύγµατα. Ἡ διάρκειά τους ὡς προτεινόµενων φαρµάκων τό πολύ µιά σχολική χρονιά˙ ἡ ἀποτελεσµατικότης τους ἕνα µεταξωτό κοντοβράκι γεµάτο µπαλώµατα. Φορεῖς καί σύστηµα πιέζουν δεξιά, πιέζουν ἀριστερά µήπως χωρέσει ὁ σάκκος τά αἰτήµατά τους –ὡσάν νά ἦταν δυνατό καί δικαιώσιµο νά ἱκανοποιηθοῦν ὅλων οἱ ἀπαιτήσεις καί µάλιστα «ἐδῶ καί τώρα» -µέχρι νά διαπιστώσουν ὅτι οἱ ἐλαφρές ... ἰδέες τους ἦταν πολλές κι ὁ σάκκος ἀσήκωτος. Οἱ συσσωρευµένες διεκδικήσεις ἐξαργυρώνονται στό πληθωριστικό χαρτονόµισµα τῆς ἀνευθυνότητας, τῆς ἀτολµίας καί τῆς πνευµατικῆς νωθρότητας.

Ρίχνοντας µόνο µιά µἀτιά στήν πολυγλωσσία περί τῆς Παιδείας σίγουρα αἰσθάνεται κανείς τήν πλήξη τῶν φλύαρων. Διότι, οἱ φλύαροι εἶναι οἱ πρῶτοι πού πλήττουν µἐ τίς συνήθεις κενολογίες τους, γι’ αὐτό καί ὑποχρεώνουν τούς ἄλλους στήν ἀνοχή τους. Ἀπό διάθεση ὀµοιοπαθητικής αὐτοθεραπείας ἤ ἀπό ἐκδίκηση τῆς κοινωνίας πού δέν εἶναι σάν αὐτούς. Χρόνια ὁλόκληρα µἐ σπασµένους καθρέφτες γιά νά µἡ βλέπουµε τίς µυϊκές συσπάσεις τοῦ προσώπου µας ὅταν ἐπαναλαµβάνουµε τά ἀνούσια –µἐ αἴσθηµα ἀνίας, ἀσφαλῶς– καί τά θεατρικά µας –µἐ ἐλλοχεύουσες τίς τύψεις γιά τή συγκάλυψη τῆς ἀλήθειας. Μέ ἀκροαµατικό κοινό µικροµεσαίους καί δηµοσίους ὑπαλλήλους, ἐξ ἰδεολογίας βέβαια, διατηροῦµε ἀπεριόριστη ἀσυλία. Ἐπιτυγχάνουµε µάλιστα θαυµαστή συναίνεση στόν τρωγλοδυτισµό πού δραπετεύει ἀπό τά ἀφασικά µας ἑλληνικά, τά ἐπιµελῶς ἐξωραϊσµένα.

Οι ηρωίδες δασκάλες της Εθνικής μας Αντίστασης

Σας παρουσιάζουμε τις συνοπτικές ιστορίες μερικών από τις πιο γνωστές δασκάλες, αντάρτισσες του ΔΣΕ. Οι ιστορίες αυτές  είναι γνωστές από τον πολιτικό επίτροπο Κώστα Γκριτζώνα, αποτελούν ένα μικρό μονάχα δείγμα του ηρωισμού του μεγάλου πλήθους των δασκάλων που στελέχωσαν τις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Αθηνά Μπενέκου: Η κόκκινη δασκάλα από τη Ζούπαινα Λακωνίας. Ήταν κόρη παπά. Πήρε το πτυχίο της από την Παιδαγωγική Ακαδημίας Τρίπολης. Ήξερε γαλλικά και αγγλικά. Στην Κατοχή έδρασε μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ της οποίας ήταν νομαρχιακό στέλεχος. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην δημιουργία του ΔΣΠ και τραυματίστηκε σοβαρά σε ενέδρα στα Σουστιανά στις 27 Μάιου 1947. Αργότερα της ανατίθεται η δημιουργία δικτύου πληροφοριών στην Τρίπολη με σκοπό την διενέργεια επιχείρησης για την απελευθέρωση κρατουμένων αγωνιστών στις φυλακές της πόλης. Κάποια ημέρα ένας φαντάρος από το χωριό της την εντόπισε στον δρόμο και την κατάγγειλε στην τοπική χωροφυλακή. Αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη και η  μεταφορά της στην Αθήνα για δίκη. Εκτελέστηκε μερικές ημέρες μετά. Οι τελευταίες λέξεις της ήταν «Πιστεύω ότι ο χώρος αυτός που τώρα εσείς ποτίζετε με το αίμα μου θα γίνει αύριο τόπος προσκυνήματος που θα έρχονται τα παιδιά σας και θα τον ραίνουν με λουλούδια.» Στο τελευταίο της κελί είχε γράψει στίχους του Βασίλη Ρώτα.