Του Δρ Κωνσταντίνου Γρίβα*
Εκφρασμένη άποψη του γράφοντος είναι ότι η αποστολή του νέου Αμερικανού προέδρου, ως επιλογή του «σιωπηλού κατεστημένου» των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι να εφαρμόσει ένα νεοβαστφαλιανό μοντέλο εξωτερικής πολιτικής που θα βασίζεται στο «διαίρει και βασίλευε», έτσι ώστε να αποσυσπειρώσει την Ευρασία και να αποφευχθεί το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας ενιαίας δύναμης σε αυτήν. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας εντάσσεται και η πολυδιαφημισμένη προσέγγιση της Ρωσίας από τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου, με σκοπό να διασπαστεί ο σινορωσικός άξονας.
Ωστόσο, ενδέχεται τα πράγματα να μην είναι ακριβώς έτσι. Η γεωπολιτική πραγματικότητα είναι εξαιρετικά σύνθετη και πολύπλοκη ώστε να χωράει σε παρόμοια απλουστευτικά μοντέλα. Έτσι λοιπόν, θα εξετάσουμε δύο παράγοντες που καθιστούν την μισαλλόδοξη εχθρότητα προς τη Ρωσία περίπου αναγκαία για τη μακρόπνοη αμερικανική γεωστρατηγική αλλά και την υπερσυστημική δομή στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες λειτουργούν ως γεωπολιτικό μέγεθος, κυρίαρχο κομμάτι της οποίας είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΔΙΠΛΗ ΑΝΑΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ
Στο προηγούμενο άρθρο στο HN, είχαμε εξετάσει πώς η προώθηση προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη από την Τουρκία βγάζει στην επιφάνεια τις αντιφάσεις και τα αδύναμα σημεία της ευρωπαϊκής «ένωσης», και οδηγεί στην αποδόμησή της. Είχαμε εξετάσει το ότι η Τουρκία ενδέχεται να προωθεί συνειδητά αυτήν την κατάσταση, έτσι ώστε να μπορέσει να επιβάλει την ατζέντα της σε μια διαλυμένη Ευρώπη, προωθώντας τον εαυτό της ως μια ενδιάμεση δύναμη μεταξύ Δύσης και Ανατολής, σε έναν πολυπολικό κόσμο.