- Αρχική σελίδα
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- 1940
- ΕΡΤFLIX
- ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ
- ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
- ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
- ΘΕΑΤΡ/ΜΟΥΣ/ΒΙΒΛΙΟ
- ΘΕΑΤΡΟ
- ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΑΪ
- ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ
- ΜΟΥΣΙΚΗ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
- Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
- ΤΥΠΟΣ
- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ
- ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ
- ΒΙΝΤΕΟ
- forfree
- ΟΟΔΕ
- ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΗΧΟΣ
- ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
- ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ
- ΣΥΝΤΑΓΕΣ
- ΙΑΤΡΟΙ
- ΕΚΠ/ΚΕΣ ΙΣΤΟΣ/ΔΕΣ
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ
- ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
- ΓΟΡΔΙΟΣ
- SOTER
- ΤΑΙΝΙΑ
- ΣΙΝΕ
- ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- Ε.Σ.Α
- skaki
- ΤΕΧΝΗ
- ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ
- gazzetta.gr
- ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
- ΑΝΤΙΦΩΝΟ
- ΔΡΟΜΟΣ
- ΛΥΓΕΡΟΣ
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ...
- ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
- γράμματα σπουδάματα...
- 1ο ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΓΛΩΣΣΑ
- ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
- ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ
- ΑΡΔΗΝ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΕΠΘ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
- ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2023
Κώστας Πικραμένος: Μέση Ανατολή - Βαρβαρότητα - φρίκη και επιχειρησιακά διδάγματα
Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2023
Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή με τα μάτια ενός Έλληνα που έζησε στη Λωρίδα της Γάζας-Β.Πισσίας
Ο κ. Βαγγέλης Πισσίας είναι Δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων.
Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2023
Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2023
Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επαναβιομηχανοποιηθούν, χωρίς να ανατραπεί όλη η φιλοσοφία της μεταβιομηχανικής κοινωνίας – ως «ταξικού» πολέμου, απέναντι στην εργασία. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να υπάρξουν και τα δύο – ο πόλεμος εναντίον της εργασίας και η επαναβιομηχάνιση, με το συνδικαλισμό που τη συνοδεύει. Μπορεί λοιπόν ο πρόεδρος Biden να ισχυρίζεται πως θέλει να επανέλθει η βιομηχανία στις ΗΠΑ, αλλά δεν πρόκειται να συμβεί, αφού δεν θα την επιτρέψει η φιλοσοφία των δύο κυβερνώντων κομμάτων – οπότε η χώρα δεν μπορεί να ανταγωνισθεί τις άλλες στο σημερινό κόσμο, εάν δεν αλλάξει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της. Εάν δεν το κάνει, τότε της απομένουν οι ληστρικές επιδρομές και οι πόλεμοι – κάτι που όμως έχει γίνει πια κατανοητό, από πολλά άλλα κράτη.
«Πώς είναι δυνατόν να διατηρηθεί η αμερικανική ευημερία, χωρίς βιομηχανία; Πώς μπορούν να κυβερνήσουν οι ΗΠΑ τον πλανήτη, χωρίς να έχουν κάτι να εξάγουν, όπως βιομηχανικά αγαθά, γεωργικά προϊόντα, πρώτες ύλες ή κάτι που χρειάζονται οι άλλοι άνθρωποι; Οι ΗΠΑ έχουν μόνο ένα πράγμα να προσφέρουν – το οποίο όμως η Κίνα και η Ρωσία δεν μπορούν να αποδεχθούν
Οι Αμερικανοί μπορούν να προσφέρουν το να μην βομβαρδίσουν άλλες χώρες, να μην ανατρέψουν τις κυβερνήσεις τους ή να μην προκαλέσουν «έγχρωμες» επαναστάσεις. Μπορούν να προσφέρουν δηλαδή τη ζωή στους άλλους ανθρώπους, έναντι αδρής αμοιβής – να μην ανατρέψουν τις κυβερνήσεις τους, να μην τους βομβαρδίσουν και να μην τους κάνουν ότι έκαναν στο Ιράκ, στη Λιβύη ή στη Συρία.
Εάν λοιπόν οι άλλες χώρες δεν το θέλουν, τότε οφείλουν να γίνουν «φίλοι» τους και μέλη του «ελευθέρου» κόσμου. Αυτό έχουν να προσφέρουν οι ΗΠΑ και οφείλουν να αποδεχθούν όλα τα άλλα κράτη – για να μην τα λεηλατήσουν ή/και τα καταστρέψουν». (M. Hudson)
Ανάλυση
Όπως πολύ σωστά αναφέρει ο παραπάνω αναλυτής, η οικονομία των ΗΠΑ έχει παραλύσει – με την έννοια πως ευρίσκεται σε εξέλιξη ένας «αποπληθωρισμός χρέους» και επικρατεί μία οικονομική πόλωση που απλά μεταφέρει όλο τον πλούτο και το εισόδημα μακριά από την εργασία, μακριά από τη βιομηχανία, προς το χρηματοπιστωτικό τομέα και τις ελίτ του 1%. Εν προκειμένω, εμείς έχουμε ήδη αναφερθεί γενικότερα στην αποκεφαλαιοποίηση της μεσαίας τάξης, γράφοντας τα εξής:
«Οι εισοδηματικές ανισότητες συνεχίζουν να καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο – αφού το 10% των Αμερικανών εισπράττει σήμερα το 97% του συνόλου των κεφαλαιακών εισοδημάτων στη χώρα, το 50% των εισοδημάτων που δημιουργήθηκαν μετά την κρίση του 2008 οδηγήθηκε στο πλουσιότερο 1%, ενώ οι τρεις πλουσιότεροι Αμερικανοί μαζί έχουν περισσότερο πλούτο από τα 160.000.000 φτωχότερους!
Πριν από το πρόγραμμα της Fed για τη χρηματοδότηση της οικονομίας, η μεσαία τάξη μπορούσε ακόμη να συγκεντρώσει εισόδημα από τα κεφάλαια που διέθετε – τοποθετώντας τα σε επενδύσεις χαμηλού ρίσκου και σταθερών αποδόσεων. Σήμερα είναι πια αδύνατο ενώ, ακόμη χειρότερα, η αξία της εργασίας της συνεχίζει να μειώνεται – οπότε αδυνατεί να αγοράσει περιουσιακά στοιχεία ή χάνει αυτά που ήδη είχε.
Delete στους Αρμένιους, υπό διεθνή εποπτεί
Από Ερρίκος Φινάλης
Οι μαρτυρίες και οι εικόνες που έρχονται από την κοιτίδα του αρμενικού έθνους, το Αρτσάχ (ή Ναγκόρνο Καραμπάχ για τα περισσότερα ΜΜΕ), δεν αφήνουν αμφιβολία: στόχος των Αζέρων είναι η εξάλειψη της σχεδόν τρισχιλιετούς αρμενικής παρουσίας, εξαναγκάζοντας τους γηγενείς να εγκαταλείψουν τα πατρογονικά τους, και «ενσωματώνοντας» βίαια όσους απομείνουν. Οι πόλεις και τα χωριά αδειάζουν, με την εξυπηρετικότατη συνδρομή των Ρώσων «κυανόκρανων», που φορτώνουν ντόπιους και τους ξεφορτώνουν, ως πρόσφυγες πλέον, στην καθαυτό Αρμενία. Χιλιάδες ακόμη επιχειρούν να διαφύγουν από τους Αζέρους «απελευθερωτές» σχηματίζοντας τεράστια κονβόι με τα αυτοκίνητά τους, που κατευθύνονται επίσης στην Αρμενία. Προχθές η κυβέρνηση του αυτόνομου θύλακα, παρατημένη ακόμη κι από τη «μητέρα Αρμενία», ανακοίνωσε την αυτοδιάλυσή της, αναγνωρίζοντας την άνευ όρων προσάρτηση ολόκληρου του Αρτσάχ στο Αζερμπαϊτζάν.
Όμως το παιχνίδι που παίζεται στην περιοχή αφορά πολύ περισσότερα από τη μοίρα της κοιτίδας ενός μαρτυρικού έθνους και λαού. Ενώ τα δύο διεθνή στρατόπεδα συναγωνίζονται σε ανθρωπιστική υποκρισία μπροστά στον ξεσπιτωμό δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, που με μια βαλίτσα ή πλαστικές σακούλες στο χέρι προσπαθούν όπως-όπως να σωθούν, έχουν τεθεί σε κίνηση πολλά και αντιφατικά σχέδια. Οι Ρώσοι, με τη ματιά τους αναγκαστικά επικεντρωμένη στην ουκρανική σύρραξη, παίζουν άμυνα, καλοπιάνοντας τους Αζέρους για να αποτρέψουν την αυτονόμησή τους από την επιρροή της Μόσχας. Οι Δυτικοί προσφέρουν τις… καλές υπηρεσίες τους, προτείνοντας την εγκατάσταση στην περιοχή Ευρωπαίων «κυανόκρανων» σε αντικατάσταση των Ρώσων! Και την ίδια στιγμή φροντίζουν να μην δυσαρεστήσουν το Μπακού, που αναδεικνύεται ως εναλλακτικός προμηθευτής της ενεργειακά φτωχής Ευρώπης σε πετρέλαιο και αέριο.
Τα τουρκικά σχέδια και το ιρανικό εμπόδιο
Την πιο επιθετική στάση κρατά όμως η Τουρκία, με τον Ερντογάν να προσφέρει πλήρη υποστήριξη στον Αζέρο δικτάτορα Αλίεφ, έχοντας διακηρύξει επανειλημμένα ότι Αζέροι και Τούρκοι αποτελούν ένα έθνος, που απλά έτυχε να ζει σε δύο κράτη. Ήδη στον πόλεμο του 2020 (και μάλιστα σε αγαστή συνεργασία με το υποτίθεται «εχθρικό» Ισραήλ) το καθεστώς της Άγκυρας εξόπλισε μέχρι τα δόντια τον αζέρικο στρατό, γεγονός που –σε συνδυασμό με την επιδεικτική απραξία Ρώσων και Δυτικών– του επέτρεψε να κατανικήσει τους Αρμένιους. Κι αμέσως μετά, βγάζοντας γλώσσα στην Ιστορία, οι Τούρκοι προσκλήθηκαν από τους Ρώσους να… συνεπιτηρούν την ειρήνευση! Όμως η Τουρκία δεν υποστηρίζει απλώς τον Αλίεφ και την εθνοκάθαρση (παλιά μου τέχνη κόσκινο…) στο Αρτσάχ: έχει πολύ πιο φιλόδοξους στόχους. Ως μεγάλη πλέον επεκτατική δύναμη, ικανή να διεισδύει σε τρεις ηπείρους και να διατηρεί ανοιχτά πολλά μέτωπα, ονειρεύεται να ενωθεί με τους «Αζέρους αδελφούς» για να χωθεί βαθιά στην περιοχή του Καυκάσου και να φτάσει στην Κασπία.
Αλλά εδώ εμφανίζεται ένα πεισματάρικο εμπόδιο: το Ιράν. Δεν είναι τυχαίο ότι η Τεχεράνη εδώ και πολλά χρόνια διακηρύσσει ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί οποιαδήποτε αλλαγή συνόρων στην περιοχή, και τηρεί διαχρονικά μια ευμενή προς τους Αρμένιους ουδετερότητα. Αιτία δεν είναι μόνο ο φόβος υποκίνησης της αζέρικης μειονότητας του Ιράν σε αποσχιστικές κινήσεις, αλλά και το γεγονός ότι, συνορεύοντας με την Αρμενία, κόβει κάθε δυνατότητα ενοποίησης του, κατά Ερντογάν, «ενός έθνους σε δύο κράτη». Τώρα η Άγκυρα πιέζει για τη διάνοιξη «ανθρωπιστικού διαδρόμου» προς τον αζέρικο θύλακα του Ναχιτσεβάν – αντίστοιχου με αυτόν που δεν δικαιούνταν να έχει ο αρμενικός θύλακας του Αρτσάχ… Ο διάδρομος αυτός, σύμφωνα με την πρόταση Άγκυρας-Μπακού, θα περνά ακριβώς πάνω από τα σύνορα Αρμενίας-Ιράν, ανοίγοντας έτσι δίοδο για την Τουρκία προς τα ανατολικά (βλ. χάρτη). Κι αυτό είναι το πρώτο βήμα: ήδη ακούγονται σχέδια για την κατάληψη από το Αζερμπαϊτζάν των νότιων αρμενικών εδαφών, συγκεκριμένα της επαρχίας Σιουνίκ, έτσι ώστε να ενοποιηθεί εδαφικά το Αζερμπαϊτζάν με το Ναχιτσεβάν!Παιδιά γράφουν τα ονόματά τους κι αφήνουν αποτυπώματα των χεριών τους στον τοίχο του σχολείου τους στο Στεπανακέρτ, λίγο πριν πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς…
Από τη μια μπαμπα-Ερντογάν, από την άλλη… κεφτέδες
Τώρα γίνονται ίσως πιο κατανοητές οι αυστηρές ιρανικές προειδοποιήσεις – που, σε αντίθεση με τα ευχολόγια της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, είναι σαφείς και συγκεκριμένες. Οι προειδοποιήσεις συνοδεύονται από εξίσου συγκεκριμένες κινήσεις καλής θέλησης, όπως η τελευταία πρόταση της Τεχεράνης, να διαθέσει στο Αζερμπαϊτζάν έναν ιρανικό αυτοκινητόδρομο ώστε να ανεφοδιάζεται επαρκώς ο θύλακας του Ναχιτσεβάν. Στόχος της πρότασης, να αφοπλιστεί το τάχα «ανθρωπιστικό επιχείρημα» της Άγκυρας και του Μπακού, και να καταρριφθεί έγκαιρα κάθε πρόσχημα για επέκταση της τουρκοαζέρικης επίθεσης στην καθαυτό Αρμενία.
Από την πλευρά του ο Αζέρος δικτάτορας Αλίεφ δεν κρύβει την ευγνωμοσύνη του προς τον «μπαμπα-Ερντογάν». Στον οποίο δήλωσε ότι επιθυμεί διακαώς «να προσκαλέσει τον κ. Ερσίν Τατάρ, πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου [μετάφραση για όποιον θέλει να μάθει ελληνικά: το υπό τουρκική κατοχή ψευδοκράτος], στην επερχόμενη σύνοδο του Οργανισμού Τουρκικών Κρατών, και να δει να κυματίζει εκεί η σημαία της ΤΔΒΚ»! [ξανά, προς εμπέδωση: του ψευδοκράτους]. Με τον Ερντογάν να απαντά ότι «χάρη στον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν υπάρχει μια σοβαρή αποφασιστικότητα για την αναγνώριση της ΤΔΒΚ»…
Η Τουρκία δεν υποστηρίζει απλώς τον δικτάτορα Αλίεφ και την εθνοκάθαρση στο Αρτσάχ: ονειρεύεται να ενωθεί με τους «Αζέρους αδελφούς» για να χωθεί βαθιά στην περιοχή του Καυκάσου και να φτάσει στην Κασπία
Κάπου εδώ έρχεται κανείς να αναρωτηθεί για την εσκεμμένη αφασία του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, κυβερνώντος και αντιπολιτευόμενου, το οποίο αρνείται να εκμεταλλευθεί έστω τις γεωπολιτικές χαραμάδες που ανοίγονται εξαιτίας της λυσσαλέας διαπάλης μεγάλων και μεσαίων δυνάμεων. Διότι όταν υιοθετεί τον διεθνή κυνισμό και θάβει (και) τους Αρμένιους πριν την ώρα τους, περιοριζόμενο σε αερολογίες, στην πραγματικότητα δηλώνει ξανά ότι είναι έτοιμο να θάψει μαζί τους και την Κύπρο, εν τέλει και την ίδια την ακεραιότητα του ελλαδικού κράτους.
Οπότε, στις σπαραξικάρδιες και για εσωτερική κατανάλωση δηλώσεις τύπων όπως ο Έλληνας υπουργός Μετανάστευσης Δ. Καιρίδης («Με μεγάλη ανησυχία παρακολουθούμε το δράμα του, για μια ακόμα φορά, δοκιμαζόμενου φίλου αρμενικού λαού… Η ολιγωρία του Συμβουλίου Ασφαλείας και της διεθνούς κοινότητας επιτείνει την κρίση…» κ.ο.κ.) ταιριάζει μονάχα το σχόλιο που του έγραψε κάποιος απλός πολίτης: «Άμα τους πονάς να τους στείλεις όπλα ρε κεφτέ, όπως στέλνεις στην Ουκρανία».
ΠΗΓΗ:https://edromos.gr/delete-stoys-armenioys-ypo-diethni-epopteia/?fbclid=IwAR0izqavDyRkp7ZKrg_VNZE_PbkKSFML5LCu4DA6-kEr1RfS-PsywBwfC-g&
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2023
Βυζάντιο και Ελληνική γεωπολιτική σκέψη: Προσχέδιο ανθολογίας
Η γεωγραφική ανάπτυξη του νέου ελληνισμού έγινε εντός του πυρήνα του βυζαντινού χώρου και με τα υλικά της υστεροβυζαντινής και μεταβυζαντινής εποχής (πληθυσμοί, σύμβολα, θρησκεία, εκκλησιαστική οργάνωση). Από την άλλη, το απελευθερωτικό όραμα της Μεγάλης Ιδέας έθετε ως στόχο την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Τα παράλληλα σχέδια μιας λιγότερο εθνοκρατικής και περισσότερο υπερεθνικής υφής, όπως η ανατολική αυτοκρατορία ως συνεργασία Ελλήνων-Βαλκανίων λαών ή Ελλήνων-Οθωμανών, και πάλι ζητούσαν ένα είδος ανασύστασης του Βυζαντίου.
Στα κείμενα τα οποία απασχόλησε η γεωπολιτική θέση και το πολιτικό πεπρωμένο του Ελληνισμού, οι αναφορές στο Βυζάντιο έχουν ιδιαίτερη σημασία, καθώς α) φανερώνουν τον τρόπο σκέψης της εποχής, και β) εξάγουν συμπεράσματα τα οποία ενδέχεται να φανούν χρήσιμα σε μία σύγχρονη γεωγραφική-γεωπολιτική ανάγνωση της σύγχρονης ελληνικής κατάστασης ή της βυζαντινής ιστορίας.
Τα παρακάτω αποσπάσματα σταχυολογούνται από την διδακτορική διατριβή του Ιωάννη Ε. Κωτούλα στο ΕΚΠΑ (2020), με τίτλο “Ιστορία της Ελληνικής Γεωπολιτικής“. Το έργο, ύστερα από μία εισαγωγή για τη μορφή και τους διεθνείς διαμορφωτές της γεωπολιτικής επιστήμης, προχωρά στην λεπτομερή έκθεση της ελληνικής γεωπολιτικής σκέψης, περιλαμβάνοντας μορφές όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Ίων Δραγούμης, ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Γεώργιος Σκληρός ή ο Δημοσθένης Δανιηλίδης, καταλήγοντας στον Ιωάννη Μάζη.
Η παρακάτω παρουσίαση δεν έχει απαιτήσεις πληρότητας. Παραθέτει μόνο κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, αφορμή για περαιτέρω μελέτη.
Η ΑΙΓΙΗΔΑ
Πριν την καθαυτό είσοδο στα περί Βυζαντίου, χρειάζεται η διασαφήνιση ενός καιρίου όρου, της Αιγηίδος:
Δευτέρα 28 Αυγούστου 2023
Η ιστορική Κοινή Διακήρυξη της XV Συνόδου Κορυφής των BRICS Γιοχάνεσμπουργκ ΙΙ (Sandton
📄 Η ιστορική Κοινή Διακήρυξη της XV Συνόδου Κορυφής των BRICS Γιοχάνεσμπουργκ ΙΙ (Sandton, Gauteng, Νότια Αφρική, 23 Αυγούστου 2023), δόθηκε στη δημοσιότητα:
Διαβάστε ολόκληρη εδώ:
http://static.kremlin.ru/media/events/files/en/o7Fi3kqCLa7vKJiAAhQXDU4ptCt81YiM.pdf
Τα βασικά σημεία:
✍️ Εμείς, οι ηγέτες της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας και της Νότιας Αφρικής, συναντηθήκαμε στο Sandton της Νότιας Αφρικής από τις 22 έως τις 24 Αυγούστου 2023 για τη XV Σύνοδο Κορυφής των BRICS που πραγματοποιήθηκε με θέμα: "BRICS και Αφρική: Συνεργασία για αμοιβαία επιτάχυνση της ανάπτυξης, βιώσιμη ανάπτυξη και πολυμέρεια χωρίς αποκλεισμούς".
✍️ Επαναβεβαιώνουμε τη δέσμευσή μας στο πνεύμα των BRICS για αμοιβαίο σεβασμό και κατανόηση, κυρίαρχη ισότητα, αλληλεγγύη, δημοκρατία, διαφάνεια, συμμετοχικότητα, ενισχυμένη συνεργασία και συναίνεση. Καθώς χτίζουμε πάνω στα 15 χρόνια των συνόδων κορυφής των BRICS, δεσμευόμαστε περαιτέρω να ενισχύσουμε το πλαίσιο της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας των BRICS υπό τους τρεις πυλώνες:
✅ πολιτική και ασφάλεια,
✅ οικονομική και χρηματοπιστωτική,
✅πολιτιστική και λαϊκή συνεργασία,
και στην ενίσχυση της στρατηγικής μας εταιρικής σχέσης προς όφελος των λαών μας μέσω της προώθησης της ειρήνης, μιας πιο αντιπροσωπευτικής και δικαιότερης διεθνούς τάξης, ενός αναζωογονημένου και μεταρρυθμισμένου πολυμερούς συστήματος, της βιώσιμης ανάπτυξης και της ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς.
Σημεία κλειδιά:
Σάββατο 26 Αυγούστου 2023
Οι δύο σχολές στην Ουάσιγκτον για την Ρωσία και ο πόλεμος στην Ουκρανία
Συμπληρώνεται ακριβώς ενάμισης χρόνος από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία (24 Φεβρουαρίου 2022). Ενός πολέμου που εντάσσεται στον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων στη διεθνή σκακιέρα στο υπό διαμόρφωση, ρευστό και συγκρουσιακό πολυπολικό κόσμο. Στο ανταγωνιστικό αυτό πλαίσιο η πρωταρχική πρόκληση είναι η διαχείριση των σχέσεων ανάμεσα στα κέντρα ισχύος. Κυρίως της γεωστρατηγικής τριάδας ΗΠΑ-Κίνας-Ρωσίας που αποτελεί το πιο σημαντικό τρίγωνο ισχύος στην Ευρασία.
Με τη Ρωσία και την Κίνα να εντείνουν τις προσπάθειες τους υπέρ της δραστικής ανακατανομής της παγκόσμιας επιρροής, η αντιμετώπιση των δυο εν λόγω αναθεωρητικών δυνάμεων είναι ο βασικός άξονας της αμερικανικής υψηλής στρατηγικής. Στην στρατηγική έναντι της Ρωσίας υπάρχουν δύο θεωρήσεις στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η πρώτη εδράζεται στην θεμελιακή αφετηρία ότι η Ρωσία, ανεξάρτητα από το πολιτικό σύστημα, τον εκδημοκρατισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του παγκόσμιου συστήματος ασφάλειας.
Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει σταθερότητα και ειρήνη στην Ευρασία και γι’ αυτό απαιτείται ένα επίπεδο συνεννόησης, όπου οι ανησυχίες της θα λαμβάνονται υπόψη. Ένας ενδεχόμενος αποκλεισμός της Ρωσίας από την Ευρώπη, βλάπτει περισσότερο την Δύση από την Ρωσία. Δεδομένης της γεωμετρικής ανόδου της Κίνας, που αποτελεί τον πιο σημαντικό στρατηγικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ, η Ρωσία χρειάζεται σε πρώτη φάση να αδρανοποιηθεί στο πλαίσιο του σινοαμερικανικού ανταγωνισμού ισχύος.
Η συνέχεια ΕΔΩ...
Οι δύο σχολές στην Ουάσιγκτον για την Ρωσία και ο πόλεμος στην Ουκρανία
Τετάρτη 23 Αυγούστου 2023
Ελληνοτουρκικά: Οι παραισθήσεις μας για τον «διάλογο»-Ιωάννης Μάζης
Θεωρητική και Κριτική Ανάλυση του Ε/Τ Διαλόγου μετά την περίοδο της παραισθήσεως περί «υφέσεως των Σεισμών» (Θέρος 2023 – ?)
Γράφει ο Ι. Θ. Μάζης
Ομ. Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής, ΕΚΠΑ
Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών ΕΚΠΑ
Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
1) Θεωρητική Θεμελίωση και Ζητήματα Μεθόδου: Διεθνές Δίκαιο και Γεωπολιτική για σχεδιαστές Εξωτερικής Πολιτικής
Στις 24 Μαΐου 2012, ο –τότε- πρόεδρος των ΗΠΑ, Barack Obama προσεκλήθη ως τιμώμενον πρόσωπο και ενεφανίσθη διαδικτυακώς στον ετήσιο εθνικό (Αμερικανικό) μαθητικό διαγωνισμό (The National Geographic GeoBee) που διοργάνωσε η Εθνική γεωγραφική Εταιρία (National Geographic Society) των ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια της εμφανίσεώς του στον διαγωνισμό, ο δημοφιλής Αμερικανός Πρόεδρος προσδιόρισε την έννοιαν της Γεωγραφίας, και επεσήμανε την ευρύτητα της ως ένα σημαντικό εργαλείο για να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας. Μια ανάγκη που έρχεται από τους αρχαίους χρόνους, αφορά κάθε πολιτισμό, αλλά απασχολεί ειδικά όσους εργάζονται με τα κοινά και ειδικά στην εποχή μας, τους διεθνολόγους και αναλυτές κάθε ειδικότητος και επιστημονικής ελευθερίας.
Είπε λοιπόν ο Πρόεδρος τα εξής:
“ The study of geography is about more than just memorizing places on a map. It’s about understanding the complexity of our world, appreciating the diversity of cultures that exists across continents. And in the end, it’s about using all that knowledge to help bridge divides and bring people together”
(«Η μελέτη της Γεωγραφίας αφορά περισσότερα από την απομνημόνευση περιοχών σε έναν χάρτη. Αφορά την κατανόηση της πολυπλοκότητας του κόσμου μας, στην ανάγκη μας να εκτιμήσουμε τη διαφορετικότητα των πολιτισμών που υφίστανται σε κάθε [γεωγραφική] ήπειρο. Και τελικά, πρόκειται για την ανάγκη μας να χρησιμοποιήσουμε όλη αυτή τη γνώση/πληροφορία ώστε να μπορέσουμε να γεφυρώσουμε τα σημεία που μας χωρίζουν και να φέρουμε τους ανθρώπους κοντά, τον έναν με τον άλλον.»)
Η Γεωγραφία, συνεπώς, είναι ένας ….αμείλικτος παράγοντας. Όχι μόνον διότι αναφέρεται στη διαμόρφωση του φυσικού μας κόσμου, αλλά ως πολιτική – οικονομική – πολιτισμική γεωγραφία, μελετά την αποτύπωση των πολιτικών δεδομένων (κρατών, οικονομιών, οδών εμπορίου, οδών μετακίνησης πληθυσμών κλπ.). Ως τέτοια είναι αδυσώπητη…. Αδυσώπητα κυνική και αντικειμενική. Ειδικά, ως alma mater της Γεωπολιτικής αναλύσεως. Διότι όλα τα υπόλοιπα στοιχεία μιας γεωπολιτικής αναλύσεως, λίγο έως πολύ εκτίθενται ή υπόκεινται σε μεταβολές. Φυσικές ή μη. Η γεωγραφία όμως, όχι…. Τουλάχιστον όχι με φυσικό τρόπο. Τουλάχιστον κατά τεκμήριο. Μπορείς βέβαια να δημιουργήσεις μια διώρυγα, να αποξηράνεις μια λίμνη, ή να δημιουργήσει μια τεχνητή, ή ακόμη και να χτίσεις ένα τεχνητό νησί. Όλα αυτά όμως, εκτός από την κατασκευαστική και στενή οικονομική ή και δικαιϊκή διάσταση, δημιουργούν και νέα δεδομένα και στο γεωπολιτικό (και κατόπιν στο γεωστρατηγικό πεδίο). Η διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ ή του Παναμά δεν ήταν μόνον θαύματα της παγκόσμιας μηχανικής ή της ναυπηγικής του 19ου αιώνα. Μετέβαλαν άρδην και την παγκόσμια γεωγραφία. Όπως ακριβώς και η προοδευτική τήξη των πάγων της Αρκτικής. Άρα, μοιραίως και την επιστημονική γεωπολιτική αναλυτική θέαση στα Συστήματα που περιλαμβάνουν γεωγραφικά τα εν λόγω έργα.
Βάσει αυτής της παραδοχής, ότι η Γεωγραφία είναι το θεμελιώδες, και γενεσιουργό στοιχείο μιας σύγχρονης Γεωπολιτικής ανάλυσης, ξεκινάμε να μελετούμε «ειδολογικώς», τους συνιστώντες επιστημονικούς τομείς, να αξιολογούμε και να σταθμίζουμε και όλους τους αντίσοιχους πυλώνες γεωπολιτικής ισχύος, όπως και τους ποιοτικο-ποσοτικούς γεωπολιτικούς δείκτες και παράγοντες, με τον τρόπο που τους έχει οργανώσει η Συστημική Γεωπολιτική Ανάλυση (ΣΓΑ) που είχα την τιμή να εισηγηθώ παγκοσμίως πριν κάποια χρόνια, και που με την ομάδα μου στο ΕΚΠΑ έχουμε εξελίξει και αναπτύξει, ως προτεινόμενη μεθοδολογία καταρτίσεως μιας αξιόπιστης γεωπολιτικής αναλύσεως. Βάσει αυτής, και για την κατάρτιση ενός μοντέλου αποτυπώσεως της ανακατανομής Ισχύος των διαφόρων δρώντων στο υπό μελέτη Σύμπλοκο σύστημα, επιμερίζουμε τη μελετώμενη ύλη σε 4 βασικούς Πυλώνες (α. Άμυνα – Ασφάλεια, β. Οικονομία, γ. τον Πολιτική, και δ. τον πυλώνα που αποτυπώνει τα δεδομένα πολιτισμικού χαρακτήρα, όπως επίσης και τα την δομή και την οργάνωση της κατοχής και παροχής των πληροφοριακών δεδομένων (Πολιτισμός-Πληροφορία).
Σάββατο 15 Ιουλίου 2023
Κυριακή 9 Ιουλίου 2023
Ο Μιρσχάιμερ για το που οδηγεί ο πόλεμος στην Ουκρανία – Πρώτο Μέρος
Σ’ ένα πρόσφατο εμπεριστατωμένο άρθρο του (δημοσιεύθηκε στο έγκυρο γερμανικό ιστότοπο Cicero) ο γνωστός Αμερικανός καθηγητής και “γκουρού” της “ρεαλιστικής σχολής” Τζον Μιρσχάιμερ επανέρχεται στο Ουκρανικό. Αυτή τη φορά, σχεδόν 18 μήνες μετά την έναρξη του πολέμου, καταθέτει μια απαισιόδοξη ανάλυση-πρόγνωση για την διάρκεια του πολέμου και τις μικρές πιθανότητες εξεύρεσης ειρηνικής λύσης.
Το άρθρο του Μιρσχάιμερ ξεκινά με δύο καίρια ερωτήματα: Πρώτον, αν στο άμεσο μέλλον είναι δυνατή μια ειρηνευτική συμφωνία. Δεύτερον, ποια πλευρά έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει. Με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα, η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ένα ξεκάθαρο όχι. Ο λόγος είναι –σύμφωνα με τον Μιρσχάιμερ– ότι «βρισκόμαστε σε έναν πόλεμο στον οποίο και οι δύο πλευρές (Ουκρανία και Δύση από τη μια πλευρά και Ρωσία από την άλλη) βλέπουν η μια την άλλη ως υπαρξιακή απειλή που πρέπει να εξαλειφθεί».
Με δεδομένο μάλιστα τις μαξιμαλιστικές επιδιώξεις και των δύο πλευρών, «είναι σχεδόν αδύνατο να συναφθεί μια βιώσιμη συνθήκη ειρήνης. Επιπλέον, οι δύο πλευρές έχουν ασυμβίβαστες διαφορές ως προς το έδαφος και τις σχέσεις της Ουκρανίας με τη Δύση. Το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα θα ήταν μια παγωμένη σύγκρουση που θα μπορούσε εύκολα να προκαλέσει ξανά θερμό πόλεμο. Στη χειρότερη περίπτωση, θα μπορούσε να ακολουθήσει πυρηνικός πόλεμος, κάτι που είναι απίθανο αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί».
Όσο για το ποιος θα κερδίσει τελικά αυτόν τον πόλεμο η απάντηση του Μιρσχάιμερ είναι επίσης ξεκάθαρη: «Η Ρωσία θα κερδίσει τελικά τον πόλεμο, ακόμα κι αν δεν νικήσει αποφασιστικά την Ουκρανία». Διευκρινίζει όμως ότι «η Ρωσία δεν θα κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία, κάτι που θα ήταν απαραίτητο για την επίτευξη τριών από τους στόχους της Μόσχας: την ανατροπή του καθεστώτος, την αποστρατιωτικοποίηση της χώρας και τη διακοπή των δεσμών ασφαλείας μεταξύ του Κιέβου και της Δύσης». Ωστόσο, τελικά εκτιμά πως η Ρωσία «θα προσαρτήσει ένα μεγάλο μέρος του εδάφους της Ουκρανίας και θα μετατρέψει την Ουκρανία σε ένα δυσλειτουργικό κράτος. Με άλλα λόγια, η Ρωσία θα κερδίσει μια άσχημη νίκη».
Που βρισκόμαστε σήμερα
Σύμφωνα με τον Μιρσχάιμερ, το σημαντικό για την κατανόηση της τρέχουσας κατάστασης και προκειμένου να αντιληφθεί κάποιος προς τα που οδεύει αυτός ο πόλεμος, πρέπει να γνωρίζει εκτός από τα όσα συμβαίνουν στα πεδία των μαχών και το «πώς σκέφτονται οι τρεις βασικοί παίκτες (Ρωσία, Ουκρανία και Δύση) για το περιβάλλον απειλής τους και πώς αντιλαμβάνονται τους στόχους τους». Και όταν αναφερόμαστε στη Δύση είναι προφανές πως εννοούμε «πρωτίστως τις ΗΠΑ, καθώς οι Ευρωπαίοι όταν πρόκειται για την Ουκρανία απλά ακολουθούν τις εντολές τις Ουάσιγκτον».
Ακολούθως, το άρθρο αναφέρεται στο “περιβάλλον των απειλών”, όπως το αντιλαμβάνονται οι Ρώσοι. Έτσι, Το Κρεμλίνο, ήδη από τον Απρίλιο 2008, θεωρούσε «τις προσπάθειες της Δύσης να απορροφήσει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και να την καταστήσει δυτικό προπύργιο στα σύνορα της Ρωσίας, ως υπαρξιακή απειλή. Στους μήνες πριν τη ρωσική εισβολή, καθώς συνειδητοποίησαν ότι η Ουκρανία ήταν σχεδόν de facto μέλος του ΝΑΤΟ, ο πρόεδρος Πούτιν και οι στρατηγοί του έθεσαν επανειλημμένα το θέμα». Όμως, συνεχίζει ο καθηγητής, «από την έναρξη του πολέμου, η Δύση έχει προσθέσει άλλο ένα επίπεδο σε αυτήν την υπαρξιακή απειλή, επιδιώκοντας μια σειρά από νέους στόχους που η ρωσική ηγεσία πρέπει να θεωρεί εξαιρετικά απειλητικούς».
Τρίτη 13 Ιουνίου 2023
Η Καμπότζη προειδοποιεί το Κίεβο: Μην πάρετε βόμβες διασποράς – θα υποφέρετε για 100 χρόνια
Η Καμπότζη προειδοποιεί το Κίεβο: Μην πάρετε βόμβες διασποράς – θα υποφέρετε για 100 χρόνια
Ο πρωθυπουργός Χουν Σεν απηύθυνε έκκληση στους Ουκρανούς να μην προμηθευτούν τα πολύ επικίνδυνα για τους αμάχους όπλα από τις ΗΠΑ, καθώς η χώρα του έχει οδυνηρή εμπειρία με δεκάδες χιλιάδες πολίτες νεκρούς από τη χρήση τους.
Τετάρτη 31 Μαΐου 2023
Τα έθνη-κράτη και τα κράτη-πολιτισμοί
από Ευάγγελος Κοροβίνης
Στα πλαίσια των εθνών-κρατών το κράτος απορροφά και υποκαθιστά το έθνος. Η εθνικότητα ταυτίζεται με την κρατική υπηκοότητα. Το έθνος ως πολιτισμικό υποκείμενο αδειάζει από το περιεχόμενο του. Μοναδική σχεδόν επιδίωξη του έθνους-κράτους γίνεται η διαρκής αύξηση των καταναλωτικών δυνατοτήτων των πολιτών. Το νεωτερικό έθνος-κράτος εμφανίζεται ως ουδέτερο απέναντι στα ζητήματα του πολιτισμού, αλλά στην ουσία στηρίζει μια μορφή «αρνητικού» ατομοκεντρικού πολιτισμού, ο οποίος προσδιορίζει ως ευ ζην την ιδιωτική απόλαυση και θεοποιεί το χρήμα. Στα πλαίσια αυτά τα έθνη-κράτη καθίστανται εγγενώς επεκτατικά και κατακτητικά, καθώς η επιθυμία και η καταναλωτική βουλιμία είναι ακόρεστες.
Στην περίπτωση των κρατών-πολιτισμών, τώρα, διακηρυγμένος τους στόχος είναι η υπεράσπιση και αναπαραγωγή των οικείων πολιτισμικών παραδόσεων. Δεν αγνοείται η αναγκαιότητα της οικονομικής ανάπτυξης και ευρύτερα του εκσυγχρονισμού, αλλά οι επιδιώξεις αυτές θεωρούνται ως εργαλεία διασφάλισης της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας του κράτους. Αν, λοιπόν, η οικονομική ανάπτυξη είναι στην περίπτωσή των εθνών-κρατών αυτοσκοπός, για τα κράτη-πολιτισμούς είναι ένα απλό μέσον. Στόχος της αναβίωσης των προνεωτερικών πολιτισμικών παραδόσεων είναι η άμυνα απέναντι στις δυνάμεις αποσύνθεσης της κοινωνικής συνοχής, η αντίσταση απέναντι στην μηδενιστική διάβρωση που συνδέεται με την αναζήτηση της ηδονής της στιγμής Ο διάχυτος σε όλον τον πλανήτη μηδενισμός της «μεταμοντέρνας συνθήκης» απειλεί, σε αυτόν ή τον άλλο βαθμό, και τα κράτη-πολιτισμούς.
Τα κράτη-πολιτισμοί υπερασπίζονται σθεναρά την πολιτισμική τους ιδιαιτερότητα χωρίς να έχουν, όμως, παγκόσμιες βλέψεις και επεκτατικές διαθέσεις.
Δευτέρα 15 Μαΐου 2023
Ο Άγνωστος «Χ» που καθόρισε την μοίρα του κόσμου μας
Ο Άγνωστος «Χ» που καθόρισε την μοίρα του κόσμου μας - Από τον Ψυχρό Πόλεμο στην Παγκοσμιοποίηση και την Ουκρανία
Από τον Ψυχρό Πόλεμο στην Παγκοσμιοποίηση και την Ουκρανία
«Εμείς οι Αμερικανοί έχουμε περίπου το 50% του πλούτου του κόσμου, αλλά μόνο το 6,5% του πληθυσμού του. Το πραγματικό μας έργο στην ερχόμενη περίοδο (σ.σ. μετά το 1945) είναι… να διατηρήσουμε αυτή την ανισότητα…»
Τζωρτζ Κένναν (1904-2005), Αμερικανός διπλωμάτης και ιστορικός
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Ο κόσμος μας διέρχεται την χειρότερη μεταπολεμική παγκόσμια κρίση και καθημερινά πληθαίνουν οι προβλέψεις των ειδικών αναλυτών σε όλο τον δυτικό συνασπισμό, ότι η Ευρώπη και οι ΗΠΑ γλιστρούν υπνοβατώντας σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Έχουν ήδη γίνει αρκετές επιθέσεις στο εσωτερικό της Ρωσίας και σε στρατιωτικά αεροδρόμια, όπως ο βομβαρδισμός που έγινε στα τέλη Δεκεμβρίου στην αεροπορική βάση Έγκελς (Engels), στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην περιοχή Saratov, σχεδόν 650 χλμ (400 μίλια) από την Ουκρανία. Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι η CIA έχει εμπλακεί εδώ και καιρό σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις σαμποτάζ. Η πρόσφατη επιχείρηση δολιοφθοράς από CIA-NATO δεν είναι παρά μία από τις πολλές τέτοιες προσπάθειες για την υπονόμευση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και την ανατροπή του Πούτιν. Ο Ρώσος πρόεδρος δεν έχει αποφασίσει, μέχρι τώρα, να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα, παρ’ όλο που τα μέσα της δυτικής πολεμικής προπαγάνδας ψεύδονται θριαμβολογώντας ότι έχει στριμωχτεί στην γωνία.
Το τι μέλλει γενέσθαι πλέον κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να προβλέψει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι φαίνεται πως η Ρωσία προετοιμάζεται ασταμάτητα, τουλάχιστον από το 2014, για έναν ηπειρωτικό πόλεμο μεγάλης κλίμακας. Έχει εκσυγχρονίσει πλήρως το πυρηνικό της οπλοστάσιο και τα βασικά εργοστάσια παραγωγής όπλων της χώρας λειτουργούν πλέον 6 ημέρες την εβδομάδα με 3 βάρδιες που εργάζονται ασταμάτητα.
Πέμπτη 11 Μαΐου 2023
Παρασκευή 5 Μαΐου 2023
Οι δυο φόβοι της Κίνας
από Ευάγγελος Κοροβίνης
1. Ο φόβος του ναυτικού αποκλεισμού
2.Η παθητική αντίσταση στην οικονομική ανάπτυξη
Πέμπτη 27 Απριλίου 2023
Βόμβα από Ρώσους αναλυτές-Καράβι ανοήτων που σέρνεται από ύαινες η Ευρώπη
Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα τελειώσει το 2030
Μέχρι σήμερα κανείς δεν απαντά στο πώς και γιατί εξακολουθεί να μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Ποια είναι τα αντιμαχόμενα μέρη και τι ακριβώς επιδιώκουν.
Για ποιους σκοπούς και για ποιους στόχους θυσιάζονται χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.
Και κυρίως πόσο θα διαρκέσει… ο πόλεμος.
Σε αυτό ερώτημα απάντησαν δύο διακεκριμένοι Ρώσοι αναλυτές, o στρατηγός Andrei Gurulyov και Andrei Bezrukov… που ομονοούν στο ότι θα πρέπει να περιμένουμε… μέχρι το 2030.
Πιο συγκεκριμένα, όπως λένε, «η συλλογική γνωστική ασυμφωνία που επιδεικνύεται από το πλήθος των ύαινων που ορίζουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν πρέπει να υποτιμηθεί.
Και όμως, αυτοί νεο-συντηρητικοί ψυχασθενείς κατάφεραν μια τακτική επιτυχία.
Η Ευρώπη είναι ένα καράβι ανόητων που κατευθύνεται προς τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη – με προδότες όπως ο Le Petit Roi (μικρός βασιλιάς) της Γαλλίας και ο κ. γεμιστό λουκάνικο καγκελάριος της Γερμανίας, οι οποίοι συνεργάζονται για την καταστροφή, ενώ τα κράτη πνίγονται….
Αυτοί καθοδηγούν τους Ηγεμόνες που επιδιώκουν να καταστρέψουν την Ευρώπη. Όχι η Ρωσία».
Η μεγάλη εικόνα του νέου μεγάλου παιχνιδιού…
Σε αυτό το πλαίσιο, οι δύο Ρώσοι αναλυτές, με διαφορετικά μέσα, κατέληξαν σε έναν εκπληκτικό και συνάμα αρκετά ρεαλιστικό οδικό χάρτη.Ο στρατηγός Andrei Gurulyov, συνταξιούχος, πλέον μέλος της Δούμας, θεωρεί ότι ο πόλεμος του ΝΑΤΟ εναντίον Ρωσίας επί ουκρανικού εδάφους θα τελειώσει μέχρι το 2030 – όταν η Ουκρανία θα είχε βασικά πάψει να υπάρχει.
Η προθεσμία που δίνει είναι μέχρι… 2027-2030 – κάτι που κανείς μέχρι στιγμής δεν έχει τολμήσει να προβλέψει.
Και το «παύω να υπάρχει», σύμφωνα με τον Gurulyov, σημαίνει στην πραγματικότητα εξαφάνιση από οποιονδήποτε χάρτη.
Κυριακή 2 Απριλίου 2023
Γιώργος Φίλης, γυρνάμε σε ένα νεομεσαιωνικό μοντέλο όπου διαλύουμε τη μεσαία τάξη;
Περιγραφή
Εξεγέρσεις την Γαλλία για το συνταξιοδοτικό, οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών στην Γερμανία για την ακρίβεια, σφοδρές συγκρούσεις στην Ολλανδία για τις τιμές των αγροτικών προϊόντων και μία αμφισβήτηση του συνόλου του πολιτικού συστήματος στην χώρα μας μετά τα γεγονότα των Τεμπών.
Κυριακή 26 Μαρτίου 2023
Η σχέση της μίας …νύχτας της Ελλάδας και του Κοσσυφοπεδίου: Η αλήθεια είναι ότι οι Αλβανοί βρίσκονται στο χαρέμι του “Σουλτάνου” της Άγκυρας…
Του Παναγιώτη Γ. Παύλου*
21 Μαρτίου 2023Όταν το 2001 ο Αχμέτ Νταβούτογλου αποκάλυψε σε όλο τον κόσμο το πρόγραμμα της εξωτερικής πολιτικής της σημερινής Τουρκίας στο περίφημο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος», μας έκανε στην πραγματικότητα μια τεράστια χάρη.
Όχι μόνο σε όσους ενδιαφερόμασταν για την Τουρκία και τις φιλοδοξίες της στα Βαλκάνια από ακαδημαϊκής και γεωπολιτικής απόψεως, αλλά και σε κάθε σκεπτόμενο Έλληνα. Καθηγητής ακόμη τότε ο Νταβούτογλου, περιέγραψε με κάθε σαφήνεια όσα υποψιαζόμασταν εδώ και πολύ καιρό.
Όμως μία φράση από ένα κεφάλαιο της αρχικής έκδοσης του βιβλίου του που αναφέρεται στα Βαλκάνια, είναι χαραγμένη στη μνήμη μου: «Ο μόνος τρόπος για να πετύχει η Τουρκία την υλοποίηση των νεο-οθωμανικών φιλοδοξιών της στα Βαλκάνια είναι να μην επιτρέψει τη δημιουργία άξονα Βελιγραδίου – Αθήνας».
Βασικός μοχλός τουρκικής επιρροής στα Βαλκάνια, όπως παραδέχεται ο Νταβούτογλου και συχνά επαναλαμβάνεται από όλους τους Τούρκους αξιωματούχους, του Ερντογάν συμπεριλαμβανομένου, είναι οι «κοινότητες μουσουλμάνων», από την ελληνική Θράκη μέχρι και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Οι πλέον αξιόπιστοι όλων είναι οι Αλβανοί, ιδίως στο Κοσσυφοπέδιο, όπου η συντριπτική πλειοψηφία τους, άνω του 95%, είναι Σουνίτες που εξισλαμίστηκαν κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων Τουρκοκρατίας.
Το Κοσσυφοπέδιο αποτελεί αναμφίβολα το λίκνο της σερβικής εθνικής υπόστασης. Ομως «Το Κόσοβο είναι Τουρκία και η Τουρκία είναι Κόσοβο», είχε αναφωνήσει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πριν από δέκα χρόνια στο Πρίζρεν και δεν είναι μυστικό ότι το 2008 η Τουρκία ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε τη μονομερώς ανακηρυχθείσα ανεξαρτησία της νότιας σερβικής επαρχίας.