Γ. Τσιτσιμπής: "Γιατί οι ανεμογεννήτριες είναι κατώτερες των ανεμόμυλων"

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Τελευταία, έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για τα αιολικά βιομηχανικά κέντρα και όχι «πάρκα» (όπως θέλουν να τα εξωραΐσουν).

Ενδιαφέρον, όχι μόνο από τους ανεμογεννητριοσκεπτικιστές αλλά και από τους, με δημόσιο χρήμα επιδοτούμενους, «καταπατητές» κάθε βουνοκορφής, σε στεριά και θάλασσα. Με τον νόμο «για τον εκσυγχρονισμό της περιβαλλοντικής νομοθεσίας» που ψηφίστηκε στην Βουλή, την 5/5/2020, δίνονται πολύ περισσότερες δυνατότητες για την εγκατάσταση σταθμών παραγωγής ενέργειας σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας, ακόμα και στις περιοχές Natura. Ακριβώς το αντίθετο από ότι κάνουν τα άλλα κράτη. Έχουμε δηλαδή, μια αυτοκαταστροφική υπονόμευση του περιβάλλοντος αλλά και της ενεργειακής αυτονομίας μας.

Επίσημα στοιχεία

Πρόσφατα ανακοινώθηκε, με επίσημα στοιχεία του ΑΔΜΗΕ, ότι η ζήτηση της 8ης Ιουνίου (95.728 μεγαβατώρες) καλύφθηκε κατά 57,65% από μονάδες φυσικού αερίου, 14,23% υδροηλεκτρικά, 4,92% ανανεώσιμες πηγές και 23,21% από εισαγωγές και θεωρήθηκε εξαιρετική επιτυχία. 

 Οι ΑΠΕ, γερμανικές ανεμογεννήτριες ισχύος 3000 MW και τα Κινέζικα φωτοβολταϊκά ισχύος 2442 MW, συνολικής ισχύος 5442 MW, που μας στοίχισαν αντιστοίχως 6 δις ευρώ και 7.5 δις ευρώ, σύνολο 13.5 δις ευρώ συμμετείχαν μόνο κατά 4.92% στην ηλεκτροπαραγωγή της χώρας μας. Δηλαδή ενεργειακά απέδωσαν μόνο το 8% της ισχύος τους. Αυτή είναι η επιτυχία!!! Από αυτό το 4.92%, τα αιολικά είχαν κάτω από 3%. (Αντώνης Φώσκολος: «ΑΠΕ-Λάθη με σοβαρές γεωπολιτικές επιπτώσεις»)

Η πραγματικότητα

Αυτό που μας παρουσιάζουν αλλά δεν μας το λένε, είναι η υποκατάσταση του δικού μας φτηνού λιγνίτη από το εισαγόμενο και ακριβότερο κατά 30%, ρωσικό φυσικό αέριο. «Βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας». Αν γλυτώναμε όλα αυτά τα δις των εισαγωγών, θα είχαμε κάνει το λιγνίτη πραγματικά καθαρό και θα είχαμε και θέσεις εργασίας!!!

Μας λένε ότι όλο αυτό γίνεται για να κατέβει η συμμετοχή της Ελλάδας στις εκπομπές CO2 παγκοσμίως. Πόσο να κατέβει, από το 0,19% που είναι σήμερα, στο 0,18% ή στο 0,17%; Και τι έγινε; Όταν η Κίνα ευθύνεται για το 29,34%, η Γερμανία για το 2,15% και πάει λέγοντας, το δικό μας 0,2% είναι η ουσία;

Οι αθέατοι μηχανισμοί της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη

Ρακκάς Γιώργος

Το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας αφορά ένα πρόγραμμα του γερμανικού κράτους το οποίο "σέρνεται" από το 2014. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις που πέρασαν από τότε το έχουν υποστηρίξει, ενώ η συμφωνία για την ίδρυσή του υπεγράφη επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, το 2017, και μονογραφήθηκε το 2018.

Τώρα, είναι η σειρά της κυβέρνησης Μητσοτάκη να προωθήσει στην υλοποίησή του, και σε συνεργασία με τον Δήμο Θεσσαλονίκης –ως διαχρονικός αρωγός του– βρέθηκε η έδρα του ιδρύματος. Είναι το πανέμορφο νεοκλασικό "Βίλα Πετρίδη", που ανήκει και ανακαινίστηκε την τελευταία δεκαετία από τον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Το ίδρυμα ιδρύθηκε με σκοπό την «βελτίωση της αλληλοκατανόησης των νέων μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας». Προωθεί επίσης τις αξίες της ομοσπονδιακής Ευρώπης, και ενθαρρύνει την κινητικότητα των εργαζομένων. Δραστηριοποιείται ακόμα, με κοινά πρότζεκτ και σε ζητήματα ευαίσθητα στις σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών, όπως τα πεπραγμένα της Γερμανίας στην Ελλάδα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο "γερμανικός" χαρακτήρας του εγχειρήματος είναι κραυγαλέος. Η συνείδηση της νεολαίας θεωρείται "άγραφο χαρτί", στο οποίο η εκάστοτε κρατική πρωτοβουλία μπορεί να γράφει κατά το δοκούν ό,τι επιθυμεί. Διόλου απίθανο που με αυτήν την αντίληψη παρόμοιες οργανώσεις έχουν διαχρονική παρουσία στην ιστορία του γερμανικού κράτους. Κάποτε αυτή η προπαγανδιστική αντίληψη υπηρετούσε τον εθνικοσοσιαλισμό, ή τον σοβιετισμό της Ανατολικής Γερμανίας, σήμερα το αυτό συμβαίνει με τον ευρωπαϊκό ηγεμονισμό της.

Έτσι βλέπουμε τώρα την πρωτοβουλία αυτή να υπηρετεί όλους τους άξονες της "συναίνεσης του Βερολίνου", με τις συναντήσεις που διοργανώνει να προωθούν τις ιδέες της μεταεθνικότητας, της "κοινωνίας των μεταναστών", ή να αξιώνουν μια εναλλακτική προσέγγιση των πικρών στιγμών της Ιστορίας μεταξύ των δυο λαών, που υποτίθεται ότι θα φέρει πιο κοντά τις νέες γενιές τους. Έτσι, στα Φόρουμ που διοργανώνει το ίδρυμα, θα διαβάσει κανείς για διάφορα πρότζεκτ καταγραφής των προφορικών μαρτυριών από ανθρώπους που επέζησαν από τις βαναυσότητες των ναζιστικών στρατευμάτων στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Απομύζηση εγκεφάλων

Μια ύπουλη μεθόδευση συμψηφισμού συμβαίνει εδώ, καθώς προφανώς το Ίδρυμα πουθενά δεν αναφέρεται στην υποχρέωση της Γερμανίας να καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα. Αντίθετα, διαπιστώνει κανείς μια προσπάθεια που γίνεται ώστε να διασκεδαστεί η άρνηση του γερμανικού κράτους να συζητήσει οτιδήποτε έχει να κάνει με την γερμανική κατοχή και τις οφειλές που έχει απέναντι στην Ελλάδα, με όψιμες ιστοριογραφικές ευαισθησίες.

Ο κοινωνικός δαρβινισμός της ΕΕ

Ο κοινωνικός δαρβινισμός της ΕΕ: Ακόμη και τα μέτρα απομόνωσης, με στόχο την πρόληψη της μη εξάπλωσης του ιού, αποτέλεσαν προνόμιο για ορισμένους ανθρώπους και κοινωνίες - αφού, παρά το «κλείδωμα», εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη έπρεπε να εργάζονται είτε για να επιβιώσουν, είτε επειδή οι δουλειές τους ήταν απαραίτητες για τη δια ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Γερμανικός Έλεγχος της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας - Προκόπης Παπαστράτης

Είναι ενδεικτικό της γερμανικής προσέγγισης ότι όλη αυτή η ενορχηστρωμένη προσπάθεια στοχεύει στην προώθηση ενός συγκεκριμένου ιστορικού αφηγήματος.

Το πικρό απόφθεγμα ότι η πρώτη απώλεια σ΄ένα πόλεμο είναι η αλήθεια, φαίνεται ότι ισχύει και για τους εορτασμούς μνήμης αυτού του πολέμου. Παράλληλα με τους εορτασμούς για το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αρχίζει να ξεδιπλώνεται μία ιδιότυπη ιστορία παραχαράξεων και αποσιωπήσεων, οι οποίες ουσιαστικά αμαυρώνουν αυτούς τους εορτασμούς, που εξελίσσεται, εμπλουτίζεται και τροποποιείται ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες που επικρατούν.

Αυτό είναι εμφανές από τον πρώτο εορτασμό του τέλους του πολέμου. Τα 75.000.000 θυμάτων, τα χαίοντα ερείπια ολόκληρων πόλεων, η μεθοδευμένη φρίκη των στρατοπέδων εξόντωσης, δεν εμποδίζει αυτή τη διαδικασία παραχάραξης και αποσιώπησης να εξελιχθεί.

Από τα πρώτα και μόνιμα θύματα αυτού του πολέμου είναι ο αντιφασιστικός χαρακτήρας του. Ενδεικτικό του μεγέθους της παραχάραξης είναι ότι ο λεγόμενος Δυτικός κόσμος ανακάλυψε επισήμως τα 30.000.000 νεκρών του ρωσικού λαού όταν αποφασίστηκε να τερματιστεί ο Ψυχρός Πόλεμος.

Όπως έχει επιγραμματικά επισημάνει ο Νίκος Σβορώνος, σε ορισμένες τουλάχιστον στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ο ρόλος του ξένου παράγοντα προσλαμβάνει χαρακτήρα σχεδόν θεσμικό. Η περίπτωση της Ελλάδας από τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι χαρακτηριστική. Η επέμβαση του ξένου παράγοντα σε αγιαστή συνεργασία με τους ντόπιους συνεργάτες του, μεθόδευσαν, πέραν όλων των άλλων, και την παραχάραξη των γεγονότων, που μας ενδιαφέρουν.

Σε πρώτο πλάνο στη δεκαετία του 1940, αρχίζοντας από την Εθνική Αντίσταση, επειδή ενέχει τον κίνδυνο ανατροπής της κοινωνικής ιεραρχίας και σε δεύτερο πλάνο, μετά το τέλος του εμφύλιου, στο θέμα των γερμανικών οφειλών. Τυπικός φορέας, αυτών των επικίνδυνων για τους κρατούντες αντιλήψεων, ήταν ο Μανώλης Γλέζος. Τόσο για τον τρόπο και το χρόνο που εντάχθηκε στην Αντίσταση όσο και για τις πρωτοβουλίες που έπαιρνε μία των οποίων ήταν και οι γερμανικές οφειλές.

Στο πλαίσιο αυτό έπρεπε και πρέπει να εθιστούμε, και επιπλέον, να αποδεχθούμε οικειοθελώς, τον ρόλο του επιτηρούμενου ιθαγενή.

Το γερμανικό «über alles»

πηγή φώτο

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η απόφαση του ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας σχετικά με το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ, εν μέσω της πανδημίας του COVI-19 και της προδιαγραφόμενης μεγάλης οικονομικής ύφεσης δημιουργεί ευλόγως μεγάλη αναστάτωση και μείζονα ερωτηματικά. Πρόκειται για δικαστική απόφαση με καθαρά νομικά κριτήρια ή αποτελεί κατά βάθος μια έμμεση πολιτική απόφαση για την επίτευξη της επικυριαρχίας του Βερολίνου στην ευρωζώνη.

Η αποτύπωση της πραγματικότητας, η φωτογράφηση των προθέσεων και ο χρόνος δημοσιοποίησης της, που συμπίπτει με τις διαπραγματεύσεις για τον μηχανισμό της χρηματοδότησης εξόδου της Ε.Ε. από την πανδημία του κορωνοϊού καταδεικνύουν ότι πρόκειται για το δεύτερο. Το ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο με την απόφαση του αμφισβήτησε τη νομιμότητα του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης με το οποίο η ΕΚΤ, διατηρεί χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού στις υπερχρεωμένες χώρες της Ε.Ε., που στη πλειοψηφία τους είναι αυτές του Νότου. Σημειώνεται ότι η Ελλάδα που χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο καθ’ όλη την μνημονιακή περίοδο μετά την κρίση των τοξικών ομολόγων το 2008 εισήχθη σε αυτό το πρόγραμμα πρόσφατα λόγω της επελθούσας πανδημίας του κορωνοϊού.

Είναι αλήθεια ότι το ελλιπές Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που σε μεγάλο βαθμό είναι αποτέλεσμα και των γερμανικών στοχεύσεων μέσω των θεσμών της γερμανικής δεσποτείας, που έχουν εμφιλοχωρήσει εντός της Ε.Ε., προσφέρει νομικά επιχειρήματα στο Ανώτατο Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο να επιδοθεί σε αυτόν τον ιδιότυπο νομικό ακτιβισμό, αμφισβητώντας την αρχή της υπεροχής του δικαίου της Ε.Ε. έναντι του εθνικού δικαίου. Πλην όμως, η απόφαση αυτή είναι εντελώς επιλεκτική, αφορώντας ένα κρίσιμο θέμα για την γερμανική κυριαρχία εντός της Ε.Ε. Από ποιο ευρωπαϊκό θεσμό θα δανείζονται οι υπερχρεωμένες χώρες του  Νότου. Από την ΕΚΤ μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης, κάτι που τους επιτρέπει το χαμηλό δανεισμό και την πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές ή από τον ESM (ευρωπαϊκό  ΔΝΤ), το οποίο δημιουργήθηκε στη βάση των προγραμμάτων διάσωσης της Ελλάδος, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας, που δανείζει με υψηλότερα επιτόκια και με όρους επικυριαρχίας. Η Ελλάδα, έχει μετατραπεί, μέσω του δανεισμού της από αυτόν, σε ιδιότυπη αποικία χρέους του Βερολίνου, αφού πρόκειται για γερμανικής εμπνεύσεως και συμφερόντων μηχανισμό.

Γερμανικός Έλεγχος της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας

του Προκόπη Παπαστράτη

Ομότιμου Καθηγητή Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτικού μέλους του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα

Το πικρό απόφθεγμα ότι η πρώτη απώλεια σ΄ ένα πόλεμο είναι η αλήθεια,  φαίνεται ότι ισχύει και για τους εορτασμούς μνήμης αυτού του πολέμου.  Παράλληλα με τους εορτασμούς για το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αρχίζει να ξεδιπλώνεται μία ιδιότυπη ιστορία παραχαράξεων και αποσιωπήσεων,  οι οποίες ουσιαστικά αμαυρώνουν αυτούς τους εορτασμούς, που εξελίσσεται, εμπλουτίζεται και τροποποιείται ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες που επικρατούν.

Αυτό είναι εμφανές από τον πρώτο εορτασμό του τέλους του πολέμου.  Τα 75.000.000 θυμάτων,  τα χαίοντα ερείπια ολόκληρων πόλεων, η μεθοδευμένη φρίκη των στρατοπέδων εξόντωσης, δεν εμποδίζει αυτή τη διαδικασία παραχάραξης και αποσιώπησης να εξελιχθεί.

Από τα πρώτα και μόνιμα θύματα αυτού του πολέμου είναι ο αντιφασιστικός χαρακτήρας του.  Ενδεικτικό του μεγέθους της παραχάραξης είναι ότι ο λεγόμενος Δυτικός κόσμος ανακάλυψε επισήμως τα 30.000.000  νεκρών του ρωσικού λαού όταν αποφασίστηκε να τερματιστεί ο Ψυχρός Πόλεμος.

Όπως έχει επιγραμματικά επισημάνει ο Νίκος Σβορώνος, σε ορισμένες τουλάχιστον στιγμές της ελληνικής ιστορίας,  ο ρόλος του ξένου παράγοντα προσλαμβάνει χαρακτήρα σχεδόν θεσμικό.   Η περίπτωση της Ελλάδας από τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι χαρακτηριστική.  Η επέμβαση του ξένου παράγοντα σε αγαστή συνεργασία με τους ντόπιους συνεργάτες του, μεθόδευσαν, πέραν  όλων των άλλων, και την παραχάραξη των γεγονότων,  που μας ενδιαφέρουν.

Πως σχεδιάστηκε και από ποιους η ποντιακή γενοκτονία. Τι στάση κράτησαν οι μεγάλες δυνάμεις στους πρώτους εκτοπισμούς των Ελλήνων και οι λόγοι που οδήγησαν στην τουρκογερμανική συμμαχία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το άρθρο αποτελεί απόσπασμα από το αφιέρωμα του ιστορικού Βλάση Αγτζίδη με τίτλο: 

«Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος -κράτος (1908-1923). Η Γενοκτονία στην Ανατολή». Εκδόθηκε από το “Ε-Ιστορικά” της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας στις 19 Μαϊου 2013.

 Η εμφάνιση του τουρκικού εθνικισμού. 

Η εμφάνιση του επαναστατικού κινήματος στην Κρήτη απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα και η αυτονόμηση του νησιού, όπως επίσης οι ελληνικές και βουλγαρικές επαναστάσεις στη Μακεδονία, θα ευνοήσουν την ισχυροποίηση των εθνικιστικών απόψεων στο εσωτερικό του οθωμανικού στρατού. Παράλληλα, η κοινωνική θέση των αστών των ραγιάδων στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα τροφοδοτήσει με ανασφάλεια και μίσος τα παραδοσιακά μουσουλμανικά κυρίαρχα στρώματα της. Έτσι θα εμφανιστεί ο ακραίος τουρκικός εθνικισμός στο πρόσωπο των Νεότουρκων στρατιωτικών.[10] Το ενδιαφέρον στην τουρκική περίπτωση είναι ότι εξ αιτίας της απουσίας σημαντικών μουσουλμανικών αστικών στρωμάτων, οι στρατιωτικοί επιφορτίστηκαν το ρόλο της αστικής τάξης. Η διεκδίκηση της οικονομικής ισχύος από τους αστούς των ραγιάδων ήταν μια από τις βασικές αιτίες της στρατιωτικής παρέμβασης στην πολιτική ζωή της Αυτοκρατορίας....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/pos-sxediastike-kai-apo-poious-i-pontiaki-genoktonia-ti-stasi-kratisan-oi-megales-dynameis-stous-protous-ektopismous-ton-ellinon-kai-oi-logoi-pou-odigisan-stin-tourkogermaniki-symmaxia-ston-a-pagkos/

Μήπως πρόκειται για σύγχρονο «παιδομάζωμα»;

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Πριν μερικές εβδομάδες στο πλαίσιο της «Ευρώπης των αξιών» – και πάντα με τις ευλογίες της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ – έντεκα ευρωπαϊκές χώρες της «συμμαχίας των προθύμων» δήλωσαν ότι αναλαμβάνουν να παραλάβουν από την «κόλαση της Μόρια» (εφημερίδα Bild) 1600 «ασυνόδευτα, κυρίως κορίτσια και άρρωστα παιδιά ηλικίας μέχρι 14 ετών που χρήζουν άμεσης βοήθειας».

Την περασμένη εβδομάδα 12 μεταναστόπουλα μεταφέρθηκαν στο Λουξεμβούργο και ακολούθως άλλα 47 στη Γερμανία, μια χώρα που είναι γνωστή πως αρέσκεται να κρατά λεπτομερή «κατάστιχα» και ντοκουμέντα. Έτσι πολύ γρήγορα γνωστοποιήθηκε ποια ήταν τα 47 «ανήλικα κι ευάλωτα μεταναστόπουλα» που αποχαιρέτησε πριν λίγες μέρες αυτοπροσώπως ο κ. Μητσοτάκης.

Έτσι, σύμφωνα με το γερμανικό υπουργείο εσωτερικών:

• Σχεδόν τα μισά από τα 47 «ασυνόδευτα» παιδιά έχουν την ίδια ημερομηνία γέννησης: 1-1-2006. Δηλαδή 14 ετών που είναι η «συμφωνηθείσα», καθοριστική ηλικία του προσδιορισμού του «ανήλικου».

• Από τα 47 παιδιά μόνο τα 4 ήταν κορίτσια, από τα οποία το ένα ήταν ηλικίας άνω των 14 ετών.

• Πέντε νεαροί ήταν ηλικίας 15 με 17, από τους οποίους οι 4 συνόδευαν τα μικρότερης ηλικίας αδέλφια τους.

• Δεν αναφέρθηκε αν κάποιο από αυτά ήταν άρρωστο ή χρειάζονταν άμεση ιατρική περίθαλψη (από τις φωτογραφίες πάντως φαίνεται πως πρόκειται για εύρωστα και υγιέστατα παιδιά).

Επίσης έγινε γνωστό ότι στις δομές των νησιών μας δεν υπάρχουν «ασυνόδευτα» ανήλικα κορίτσια κάτω των δεκατεσσάρων ετών και ότι το 80% των «ασυνόδευτων» ανηλίκων είναι αγόρια πάνω από 16 ετών.

Γι’ αυτό και πολλοί ακόμη και στη Γερμανία αναρωτιούνται: Τι σημαίνει αυτή η έντονη καμπάνια για τα «ανήλικα ασυνόδευτα που χρήζουν βοήθειας» όταν «το ψέμα γίνεται μέθοδος»; Με τι κριτήρια έγινε αυτή η επιλογή των «ασυνόδευτων»; Δεν υπάρχουν άρρωστα και πολύ μικρά παιδιά στη Μόρια (και αλλού) που χρειάζονται όντως άμεση βοήθεια και θα έπρεπε να είχαν προ πολλού μεταφερθεί από εκεί; Πως γίνεται τα μισά παιδιά να γεννήθηκαν την «αξιοπερίεργη» ημερομηνία 1-1-2006; Μήπως οι Γερμανοί επανέρχονται ξανά σε βιολογικά κριτήρια επιλογής για τις ανάγκες τους σε εργασιακό δυναμικό και καλύπτονται πίσω από «ανθρωπιστικά κριτήρια» έχοντας μάθει από την πρόσφατη ιστορία τους; Αυτό θα φανεί σύντομα, αν βεβαίως οι «φιλεύσπλαχνοι» φίλοι μας παραλάβουν τελικά και τα 1600 παιδιά.

ΨΥΧΡΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΕΥΡΩΠΗ, ΘΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΗΝ Ε.Ε.

ΚΛΙΚ στην εικόνα...

ΒΟΜΒΑ FRAPORT !!!

ΒΟΜΒΑ FRAPORT !!! 

TO ΠΡΩΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΡΩΝΟΚΑΝΟΝΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ !!!

https://www.kinima-ypervasi.gr/2020/04/fraport-to.html

ΤΟ ΟΝΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΔΕΧΘΗΚΑΝ 50 ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ...

ΚΛΙΚ στην εικόνα...

Γερμανία: Εισαγόμενοι εποχικοί εργάτες γης με… 20 ευρώ τη μέρα!

Φτηνά χέρια εν μέσω πανδημίας θέλουν επειγόντως οι επιχειρήσεις του αγροτικού τομέα στη Γερμανία, όπου κάθε χρόνο απασχολούνται σχεδόν 300.000 εποχικοί εργάτες γης κυρίως από τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Πολωνία.

Φέτος η κατάσταση ήταν περίπλοκη λόγω του κορονοϊού και των απαγορεύσεων, όμως μπροστά στο κέρδος όλα λύνονται… Οι κυβερνήσεις Γερμανίας και Ρουμανίας ικανοποίησαν το αίτημα των επιχειρήσεων του πρωτογενούς τομέα και έτσι κατά χιλιάδες Ρουμάνοι εργάτες γης καταφθάνουν πλέον αεροπορικώς σε γερμανικές πόλεις.

Ήταν που ήταν σκληρές τα προηγούμενα χρόνια οι συνθήκες εργασίας τώρα λόγω πανδημίας η κατάσταση είναι αφόρητη για τους εργάτες που εξαναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους τη Ρουμανία για ένα κομμάτι ψωμί. Η DW έγραψε πως «ο Γιοάν εργάστηκε πέρσι για πρώτη φορά στη Γερμανία σε μια επιχείρηση καλλιέργειας σπαραγγιού κοντά στο Μίνστερ. Μετά από σχεδόν τρεις μήνες εξαντλητικής δουλειάς 10 ωρών την ημέρα χωρίς ρεπό, επέστρεψε στην πατρίδα του με κάτι λιγότερο από 1.850 ευρώ στην τσέπη. Από το μισθό του είχαν γίνει ήδη κρατήσεις 1.000 περίπου ευρώ για στέγη, φαγητό και κοινόχρηστα». Ο Ρουμάνος εργάτης για 90 μέρες 10ωρης εργασίας χωρίς σταματημό πήρε στο χέρι 1.850 ευρώ, δηλαδή δούλεψε για 20 ευρώ τη μέρα! Με αυτά τα χρήματα, συνήθως, πρέπει να βγάλουν το υπόλοιπο του χρόνου…

Αποχώρηση της Ιταλίας ή διάσπαση της Ε.Ε;

Από

 Francesco Giubilei

 [«Από τις πολλές δεκάδες άρθρων στον παγκόσμιο τύπο που ελεεινολογούν την χρεοκοπία της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης ενώπιον της εξελισσόμενης τραγωδίας κυρίως των εθνών του Νότου, το κατωτέρω άρθρο δημοσιογράφου της ιδιαίτερα πληττόμενης γειτονικής μας και πολιτισμικά ομογάλακτης Ιταλίας ανταποκρίνεται περισσότερο στις ανάγκες σωστής ενημέρωσης του ελλαδικού κοινού για την ωμή πραγματικότητα που αποκάλυψε η μάστιγα του κορωναϊού και που συσκοτίζει ο συστηματικός θόρυβος, ο πανικός και η καλλωπιστική αερολογία. Πέραν της πειστικής απεικόνισης του εγγενούς και πολυδιάστατου γεω-πολιτιστικού διχασμού

της Ευρωπαϊκής «Ένωσης»,το άρθρο, ( που γράφτηκε πριν από την συμφωνία-θρίαμβο του Βορρά μπροστά στους τάφους του Νότου), κατατοπίζει τον Έλληνα αναγνώστη και για την αξία της λύσης του Μηχανισμού Σταθερότητας, η οποία εορτάστηκε παρ’ ημίν ως επιτυχία.]

Μετάφραση/Εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

 Ενώ οικονομική βοήθεια από τις Βρυξέλλες συζητείται και καθυστερεί, εκατομμύρια ανθρώπων της Μεσογείου αμφισβητούν ήδη την Ευρωπαϊκή Ιδέα.

Από την γέννηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπήρξε μια έντονη συζήτηση για  την δυνατότητα δημιουργίας μιας Ευρώπης δύο οδών, διαχωρισμένης μεταξύ των Μεσογειακών εθνών και εκείνων της Βόρειας Ευρώπης.

Οι υποστηρικτές αυτής της λύσης έλεγαν ότι οι διαφορές μεταξύ των δυο αυτών τμημάτων της Ευρώπης είναι ασυμβίβαστες, σε ότι αφορά τον τρόπο ζωής, την αντίληψη για την κοινωνία και κυρίως την νοοτροπία των πολιτών. Το ενδεχόμενο της διαίρεσης πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα κατά την κρίση του 2008 και τώρα με την κατάσταση  ανάγκης του κορωνοϊού φαίνεται να  ενισχύεται.

Σήμερα έχει σκληρυνθεί η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Βορρά και Νότου και εμφανίζεται με αντίθετες θέσεις για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ιού.

Από την μια πλευρά οι λατινικές χώρες της Ευρώπης ζητούν να χρησιμοποιήσουν «Ευρωομόλογα», ένα χρηματοπιστωτικό εργαλείο με κοινό ευρωπαϊκό χρέος  συνδεόμενο με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, που αυτές κρίνουν απολύτως απαραίτητο για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Η Ιταλία και η Ισπανία δεν ζητούν να μοιραστούν το συνηθισμένο δημόσιο χρέος τους με την Γερμανία. Το μόνο που ζητούν είναι να μοιραστούν οι δαπάνες που απαιτούνται για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Από την άλλη πλευρά Γερμανοί πολιτικοί και τα Μέσα Ενημέρωσης κατηγορούν τον Νότο ότι επιζητεί να χρηματοδοτήσει την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης με γερμανικά χρήματα. Η Γαλλία στέκεται στο μέσον αυτών των δύο παρατάξεων, μολονότι στην πράξη η  άποψη του Μακρόν μοιάζει να είναι πιο κοντά στην θέση των χωρών της νότιας Ευρώπης.

Ξεχάστε την ευρωπαϊκή Γερμανία, προσγειωθείτε στη γερμανική Ευρώπη! - slpress.gr

Ξεχάστε την ευρωπαϊκή Γερμανία, προσγειωθείτε στη γερμανική Ευρώπη! - slpress.gr: Η ευρωπαϊκή Γερμανία αποτελεί παρελθόν. Στην πανδημία φάνηκε ότι έχουμε μεταβεί στη γερμανική Ευρώπη, όπου κυριαρχεί ο οικονομικός εθνικισμός του Βερολίνου. ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πώς κέρδισε τον οικονομικό πόλεμο η Γερμανία - slpress.gr

Πώς κέρδισε τον οικονομικό πόλεμο η Γερμανία - slpress.gr: Η Γερμανία κέρδισε τον οικονομικό πόλεμο στηριζόμενη στο πάγωμα των μισθών και στη δημιουργία του ευρώ, η οποία διευκόλυνε τις γερμανικές εξαγωγές.

«Κορωνο-ευρωομόλογο»: Στα χνάρια του Λούθηρου;

«Ο αγώνας του Χίτλερ και η διδασκαλία του Λούθηρου (είναι) η καλή άμυνα του γερμανικού λαού.»

του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Ακόμα και σε μια δύσκολη περίοδο, όπως αυτή της πανδημίας του κορωνοϊού, οι Γερμανοί επιμένουν «ευλαβικά» στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική και θεωρούν την ιδέα του «Κορωνο-ευρωομολόγου» σαν «συζήτηση-φάντασμα», προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση ακόμα και του κου Μητσοτάκη. Είναι όμως μόνο ο περιβόητος γερμανικός «οικονομικός εθνικισμός» που σαρώνει την «γερμανική» Ευρώπη ο μοναδικός λόγος που η προτεστάντισσα (στη νοοτροπία) και κόρη πάστορα κα Μέρκελ προκαλεί με τις εμμονές της το μένος Ιταλών, Ισπανών, Γάλλων, Ελλήνων και πολλών άλλων Ευρωπαίων;

Υπάρχει και μια ακόμη παράμετρος που ενδεχομένως να είναι εξίσου σημαντική με την οικονομία και τους – υπό κατάρρευση – μηχανισμούς της οικονομίας της αγοράς. Ο γερμανικός προτεσταντισμός και ο ιδρυτής του Μάρτιν Λούθηρος, «ο προφήτης των Γερμανών» όπως ο ίδιος αποκάλεσε τον εαυτό του. Για την πλειοψηφία του γερμανικού λαού ο Λούθηρος, ο «αρνητής της ελεύθερης βούλησης», είναι ότι η Ζαν Νταρκ για τους Γάλλους ή ο Φραγκίσκος της Ασίζης για τους Ιταλούς.

Προσοχή κίνδυνος: Η γερμανική μοναδικότητα ξαναχτυπά

Πιζάνιας Πέτρος

3 Απριλίου 2020

3673

Πριν οκτώ χρόνια, εν μέσω της χυδαίας γερμανικής προπαγανδιστικής επίθεσης εναντίον των Ελλήνων και της χώρας μας, οι εκδόσεις "Πόλις" κυκλοφόρησαν ένα μυθιστόρημα του Hans Fallanda με τίτλο "Μόνος στο Βερολίνο". Εκτυλίσσεται στο Βερολίνο το 1940, ο ναζισμός στο απόγειό του, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ξεσπάσει.

Ο συγγραφέας οδηγεί την περιγραφή του σε κοινωνικό βάθος που φτάνει στους κοινούς καθημερινούς ανθρώπους. Στις σχέσεις επικρατεί ο κανιβαλισμός, ακόμη και μέσα σε μια ταπεινή οικογένεια στην οποία ο ναζιστής γιος βασανίζει τα υπόλοιπα μέλη, τα οποία ωστόσο δεν είναι αντιναζιστές. Όλοι μαζί κατακλέβουν και τρομοκρατούν μια Εβραία γειτόνισσα που μισοκρύβεται. Πρόκειται για αμιγώς κοινωνικό και ιστορικό μυθιστόρημα. Πολλά πρόσωπα και όλα αποπνέουν βία, απελπισία αλλά δεν κάνουν τίποτε για αυτό.

Ένα ζευγάρι μόνο που έχει χάσει το παιδί του, διανέμει στον πόλεμο κρυφά ελάχιστες, μάλλον χειρόγραφες, προκηρύξεις εναντίον του Χίτλερ. Αυτό το ζευγάρι είναι μόνο του στο Βερολίνο και στη Γερμανία των 69,8 εκατομμυρίων το 1940. Τι έγιναν οι μόλις πριν εφτά χρόνια κομμουνιστές με 13,5% στις εκλογές, οι ιστορικοί Σοσιαλδημοκράτες με το πολλαπλάσιο ποσοστό που κράταγαν από τη Δεύτερη Διεθνή, εκείνη η θαυμαστή εργατική τάξη οργανωμένη σε τόσο δυναμικά συνδικάτα; Τι έγιναν όλοι οι σπουδαίοι Γερμανοί καλλιτέχνες και επιστήμονες;

Καταιγιστική προπαγάνδα

Ασφαλώς ο "τρόμος και η αθλιότητα του Γ' Ράιχ", ο συνδυασμός καταιγιστικής προπαγάνδας, διαρκούς απειλής και ωφελημάτων σε όσους ήταν υποστηρικτές, συνιστούσε αποτελεσματικό συνδυασμό ενσωμάτωσης του πληθυσμού. Επιπλέον, η εργατική τάξη βρήκε δουλειές στις βιομηχανίες επανεξοπλισμού της Γερμανίας και αρκετοί καλλιτέχνες και λίγοι επιστήμονες μετανάστευσαν. Από το 1933 στήθηκαν τα πρώτα στρατόπεδα εγκλεισμού για πολιτικούς αντιφρονούντες, γινόντουσαν δολοφονίες αντιναζιστών στους δρόμους και το κοινωνικό τοπίο εκκαθαρίστηκε σε υψηλό βαθμό.

Όλα αυτά δεν αποτελούσαν ειδικά γνωρίσματα της ναζιστικής Γερμανίας. Και σε άλλες πολλές χώρες, και ευρωπαϊκές, υπήρξαν στρατόπεδα πολιτικών κρατουμένων, εντατική προπαγάνδα, αστυνομικός έλεγχος, διώξεις πολιτικών αντιφρονούντων και όλα τα σχετικά, εκτός από τις δημόσιες δολοφονίες. Η γερμανική μοναδικότητα αναδύεται από μαζικές συλλογικές πράξεις.

Αυτές μόνο αποτελούν το κατεξοχήν αδιάψευστο κριτήριο για την ιστορική αποτίμηση κάθε λαού, κοινωνικής ομάδας, πολιτικής ηγεσίας. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, λοιπόν, εμπεδώθηκαν στην Ευρώπη πολλά φασιστικά, με την ευρεία έννοια, καθεστώτα. Ελλάδα, Βουλγαρία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ουγγαρία, φυσικά Ιταλία, Γερμανία και αλλού.

Από όλα αυτά τα καθεστώτα, ένα μόνο, το ναζιστικό, επινόησε, σχεδίασε και εφάρμοσε την εξολόθρευση με βιομηχανικό τρόπο κοινών, άοπλων, σχεδόν παραδομένων από τον φόβο και απολύτως αθώων, ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Σαν να σκότωναν απλώς κατσαρίδες, το ναζιστικό καθεστώς ήταν το μόνο στον πλανήτη που εκτέλεσε, όχι ένοπλους αλλά κοινούς αθώους ανθρώπους: έξι εκατομμύρια Εβραίους, πέντε εκατομμύρια μέλη εθνικών μειονοτήτων, άγνωστο αριθμό άλλων, έτσι χωρίς απολύτως κανέναν στρατιωτικό ή πολιτικό λόγο.

Χωρίς αισθήσεις 

Τα εκατομμύρια των Γερμανών και Γερμανίδων που ζούσαν γύρω από αυτά τα στρατόπεδα δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν, αλλά δεν μύριζαν κιόλας. Είχαν, μάλλον, χάσει τις αισθήσεις τους από την ταύτιση με το καθεστώς. Σε αυτή τη μαζική αναισθησία θα πρέπει να συνέβαλε το γεγονός ότι οι Γερμανοί στρατιώτες εισέπρατταν το 30% του μισθού τους και το υπόλοιπο 70% πήγαινε κατευθείαν στις οικογένειές τους. Είχαν κάθε συμφέρον να μην μυρίζουν την αποφορά της ανθρώπινης σάρκας από τους ναζιστικούς φούρνους.

Το γερμανικό ναζιστικό καθεστώς ήταν επίσης το μόνο το οποίο αιχμαλώτιζε απλούς πολίτες. Στη συνέχεια, τους έστελνε στη Γερμανία, στα μεγάλα ιδιωτικά εργοστάσια για αναγκαστική εργασία σε άθλιες συνθήκες, και επισήμως τους έδιναν κατά μέσο όρο οκτώ μήνες ζωής. Κάτι σαν ανταλλακτικά μηχανής. Ευρωπαϊκοί λαοί αντιστάθηκαν στην αναγκαστική επιστράτευση, αλλά οι μόνοι που κέρδισαν αυτή την μάχη ήταν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες πολίτες, επειδή αντιστάθηκαν μέχρι τέλους.

Ο ιός "ξεβράκωσε" τον οικονομικό εθνικισμό της Γερμανίας

Λυγερός Σταύρος

29 Μαρτίου 2020

26276

Το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα οικοδομήθηκε σε δύο αρχές-θεμέλια: Πρώτον στην ισοτιμία κάθε κράτους-μέλους, ανεξαρτήτως μεγέθους και ισχύος. Δεύτερον, στην αλληλεγγύη. Αυτές οι δύο αρχές ήταν, άλλωστε, που το κατέστησαν ελκυστικό. Αρχές που εδώ και χρόνια έχουν ακυρωθεί από τον οικονομικό εθνικισμό της Γερμανίας, αλλά σήμερα ο ιός αφαιρεί και τον φερετζέ.

Παλαιότερα, ο γαλλογερμανικός άξονας λειτουργούσε σαν ατμομηχανή, αλλά οι σύνοδοι κορυφής ήταν πάντα πεδία σκληρής, αλλά εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης. Προφανώς, ποτέ η Γερμανία δεν μετρούσε το ίδιο με τη Μάλτα, αλλά υπήρχε χώρος για τα συμφέροντα ακόμα και του πιο μικρού εταίρου. Κι αυτό ήταν που στο πολιτικό επίπεδο ενίσχυε τον συνεκτικό δεσμό και την ελκτική δύναμη. Η εκ περιτροπής προεδρία της ΕΕ, μάλιστα, θεσμοθετήθηκε για να συμβολίσει ακριβώς τη θεμελιακή αρχή της ισοτιμίας, η οποία σήμερα έχει καταντήσει άδειο κέλυφος.

Καταλύτης για να εκδηλωθούν οι υφέρπουσες ηγεμονιστικές τάσεις του Βερολίνου και για να μεταλλαχθεί η ΕΕ ήταν η οικονομική κρίση του 2008. Η σημερινή Ευρώπη είναι πολύ διαφορετική από αυτό που ήταν πριν. Αντί για "ευρωπαϊκή Γερμανία" που ήθελαν όχι μόνο οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία, αλλά και η προηγούμενη γενιά Γερμανών πολιτικών που βίωσε τον απόηχο του ναζισμού, έχουμε προ πολλού διολισθήσει στη "γερμανική Ευρώπη".

Η Ευρώπη έχει ατύπως αλλά ουσιαστικά αποκτήσει αφεντικό και οι χώρες-μέλη έχουν ιεραρχηθεί. Το είδαμε καθαρά στον τρόπο που αντιμετωπίσθηκε η ελληνική κρίση. Αυτό δεν θα είχε καταστεί δυνατόν εάν η πολιτική της Μέρκελ για επιβολή μονοδιάστατης λιτότητας στην ευρωπαϊκή περιφέρεια δεν συνέπλεε με τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος.

Το Βερολίνο είχε σχέδιο

Εάν για τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου η πολιτική του ευρωιερατείου (στους κόλπους του ο γερμανικός παράγοντας κατέχει δεσπόζουσα θέση) συνιστούσε σκληρή δοκιμασία, για την Ελλάδα συνιστούσε καταστροφή. Ορισμένοι θεωρούσαν ότι τα Μνημόνια ήταν απλώς ένα λάθος των καλοπροαίρετων εταίρων μας. Εάν ίσχυε αυτό, οι αλλεπάλληλες παταγώδεις διαψεύσεις των προβλέψεων θα είχαν οδηγήσει το ευρωιερατείο σε αναθεώρηση της μνημονιακής πολιτικής. Το γεγονός, όμως, ότι επέμεινε μέχρι το τέλος στην ίδια καταστροφική "θεραπεία" κατέδειξε ότι είχε κρυφή ατζέντα.

Οι εγχώριες άρχουσες ελίτ δεν είχαν σχέδιο για την Ελλάδα, αλλά το Βερολίνο είχε. Με όπλο το χρέος μετέτρεψε την Ελλάδα σε μεταμοντέρνα αποικία στο πλαίσιο της γερμανικής Ευρώπης. Τυπικά, βεβαίως, παρέμενε ισότιμη χώρα-μέλος. Στην πράξη, όμως, είχε συρρικνωμένα δικαιώματα. Είναι ενδεικτικό ότι λαμβάνονταν αποφάσεις για την Ελλάδα, χωρίς τη συμμετοχή της.

Το Βερολίνο είχε τότε ηθικολογήσει με κραυγαλέο λαϊκισμό, μιλώντας για "μερμήγκια" και "τζιτζίκια". Η Ελλάδα είχε, βεβαίως, καταλυτικές ευθύνες που είχε μετατραπεί σε αδύναμο κρίκο. Οι παθογένειες των αδύναμων κρίκων, όμως, είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι ότι –λόγω της ανισομερούς ανάπτυξης– πάντα και παντού θα υπάρχουν αδύναμοι κρίκοι. Γι’ αυτό και μετά την Ελλάδα ακολούθησαν και οι άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, διαψεύδοντας τον τότε ισχυρισμό του ευρωιερατείου ότι η Ελλάδα ήταν ειδική περίπτωση.

Σε δύο βάρκες η Γερμανία

Το 2010, η Ευρωζώνη είχε την ευκαιρία να προχωρήσει σε διορθωτικές παρεμβάσεις με σκοπό να ενισχυθεί το ενοποιητικό εγχείρημα. Αντ’ αυτού, όμως, η Γερμανία επέβαλε λύσεις που ήταν συμβατές με τον οικονομικό εθνικισμό της. Η Ευρωζώνη δεν αντέδρασε ως πραγματική ένωση. Γι’ αυτό και τότε οι Αγορές είχαν επιτεθεί και στους άλλους αδύναμους κρίκους.

Μετά από τόσα χρόνια, ο απολογισμός της καθιέρωσης του ευρώ μιλάει από μόνος του. Ωφελημένες είναι οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες, με πρώτη τη γερμανική, και ζημιωμένες οι οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η ανισορροπία αυτή συνιστούσε από μόνη της ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της Ευρωζώνης. Αρνούμενες να πληρώσουν το κόστος της διάσωσης του ευρώ, οι χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα είχαν οχυρωθεί πίσω από τη μονοδιάστατη λιτότητα, η οποία, όμως, ισοδυναμούσε με ασύμμετρο οικονομικό πόλεμο εναντίον του ευρωπαϊκού Νότου.

Η πολιτική αυτή εξυπηρέτησε βραχυμεσοπρόθεσμα τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού πυρήνα, αλλά με κοινοτικά κριτήρια ήταν καταστροφική. Το Βερολίνο και οι σύμμαχοί του πατούσαν και πατάνε σε δύο βάρκες. Θέλουν τα πλεονεκτήματα του ευρώ, αλλά όχι και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η ύπαρξη του κοινού νομίσματος. Η πολιτική τους περνούσε, επειδή τα θύματα του ασύμμετρου πολέμου αντιδρούσαν περισσότερο ή λιγότερο υποτονικά. Πρώτον, επειδή η μακρά περίοδος ευημερίας είχε αμβλύνει τα αντανακλαστικά τους. Δεύτερον, επειδή είχαν τότε αρκετά να χάσουν.

Όσο οι κοινωνικές αντιδράσεις παρέμεναν υποτονικές οι άρχουσες ελίτ των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας χρησιμοποιούσαν την κρίση όχι τόσο για να επιβάλλουν επιβεβλημένες μεταρρυθμίσεις και να αλλάξουν την πολιτική της Ευρωζώνης, όσο για να προωθήσουν μέτρα με ταξικό πρόσημο. Εκτός αυτού, ήταν τόσο ιδεολογικά και λειτουργικά ταυτισμένες με το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που αδυνατούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι η γερμανική ηγεμονία και η μονοδιάστατη λιτότητα ουσιαστικά ναρκοθετούσαν το ενοποιητικό εγχείρημα. Με τη συμπεριφορά τους επιβεβαίωναν την πολιτική τύφλωσή τους. Έβλεπαν τα δένδρα κι όχι το δάσος.

Φοβού τον οικονομικό εθνικισμό των Γερμανών

Η σαρωτική επιστροφή του γερμανικού εθνικισμού

Μελάς Κώστας

4 Απριλίου 2020

3381

Με την πανδημία να σαρώνει την Ευρώπη και με το Βερολίνο να αρνείται πεισματικά την έκδοση ευρωομολόγου για τη χρηματοδότηση των έκτακτων μέτρων, είναι αναπόφευκτο να επανέλθει στο προσκήνιο το λεγόμενο Γερμανικό Ζήτημα, το απεχθές αποτύπωμα που η μεγάλη αυτή χώρα έχει αφήσει στην ιστορία του 20ου αιώνα.

Είναι κοινός τόπος η επισήμανση ότι μετά την ενοποίηση της Γερμανίας άλλαξε ο τόνος της γερμανικής πολιτικής κουλτούρας. Άρχισαν να εμφανίζονται εκ νέου προβληματισμοί και θέματα που είχαν ξεχασθεί μετά την καταλυτική ήττα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο βιβλίο του “Η εξωτερική πολιτική της Γερμανίας. Επιστροφή στη διεθνή σκηνή”, ο Gregor Schollgen γράφει:

«Η ενοποίηση των δύο γερμανικών κρατών, η δημιουργία ενός ενιαίου εθνικού κράτους αποτελούσε τον κυρίαρχο στόχο της εξωτερικής πολιτικής της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, ο οποίος ήταν διατυπωμένος με σαφήνεια στο Προοίμιο του Θεμελιώδους Νόμου (Σύνταγμα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας), και αυτό σε μια εποχή, κατά την οποία η επίτευξη του φαινόταν τελείως απίθανη.

»Ακολουθώντας πιστά την παράδοση του 19ου αιώνα, ο όρος “έθνος” δήλωνε την ένωση των Γερμανών σε ενιαία πολιτική κοινότητα στη βάση της καταγωγής, των κοινών γλωσσικών, πολιτισμικών, οικονομικών και πολιτικών χαρακτηριστικών και, φυσικά, της νεότερης ιστορίας που τους συνδέει στενά μεταξύ τους σε μια κοινή μοίρα.

»Ως σημείο αναφοράς παρέμενε το Γερμανικό Ράιχ που είχε ιδρυθεί το 1871. Σύμφωνα με απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου τον Ιούλιο του 1973, το κράτος αυτό μπορεί να μην παρήκμασε μετά την άνευ όρων παράδοσή του το Μάιο του 1945 και με τα γεγονότα που ακολούθησαν αμέσως μετά. Ωστόσο, από το 1945 δεν ήταν πλέον αυτοδύναμο.

»Το ότι ο όρος “γερμανικό έθνος” διατηρήθηκε, από την εποχή της τομής στην περίοδο 1945-49 και εξής, ως σταθερά της πολιτικής σκέψης στη Γερμανία, καταδεικνύεται και από τη θεμελίωση του στο Σύνταγμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, από το οποίο απαλείφθηκε μόλις τον Οκτώβριο του 1974, δηλαδή 25 χρόνια μετά την ίδρυση αυτού του κράτους.