Αυτή είναι η εισήγηση του Μητροπολίτη Μεσογαίας στην Ιεραρχία

Εισηγητής της έκτακτης Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ήταν σήμερα ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος σχετικά με το ζήτημα του “γάμου μεταξύ ομοφύλων”.

Η εισήγηση με θέμα «Εκκλησία και ‘’θέσπιση γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου’’», ακούστηκε με ενδιαφέρον από τα Μέλη του Σώματος της Ιεραρχίας και με τις θέσεις του Σεβασμιωτάτου ταυτίστηκαν οι περισσότεροι Μητροπολίτες.

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε όλη την εισήγηση του Σεβασμιωτάτου την οποία αξασφάλισε το πρακτορείο Ορθοδοξία (ope.gr)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ

Ωστόσο σύμφωνα με πληροφορίες του πρακτορείου Ορθοδοξία ο Σεβασμιώτος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ Νικόλαος πρότεινε να πραγματοποιηθεί ειρηνική πορεία για την στήριξη της οικογένειας στην Αθήνα, η οποία σύμφωνα με την πρόταση, θα περνούσε από τη Βουλή και θα κατέληγε στη Μητρόπολη όπου θα γινόταν Δέηση, υπέρ της οικογένειας.

«Τα δικαιώματα των παιδιών» ή «το Δικαίωμα του παιδιού»;

Η συζήτηση για την τεκνοθεσία από ζεύγη ομοφύλων και το παιδευτικό της μήνυμα

Oι συζητήσεις περί παρένθετης μητέρας και περί υιοθεσίας από ζευγάρια στα οποία δεν υπάρχει το μητρικό πρότυπο (και, θα πρόσθετα, η παρουσία του μητρικού φίλτρου) έχουν πάρει αναμφίβολα λανθασμένη κατεύθυνση.

Του Δημήτρη Καραδήμα* από την ιστοσελίδα esos.gr

Η συζήτηση για τον γάμο μεταξύ ομοφύλων και την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια έχω την εντύπωση ότι σε κάποιο βαθμό πάσχει τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται. Θα αναφερθώ κυρίως στο περιεχόμενο, αλλά θα αναδειχθούν, ελπίζω, και στοιχεία που αφορούν στον τρόπο διεξαγωγής της. Επιθυμώ, πάντως, να επισημάνω εξ αρχής ότι και οι δύο πτυχές είναι εξίσου σημαντικές. Τα βασικά επιχειρήματα που κατά κόρον αναφέρονται είναι ότι τόσο ο γάμος όσο και η υιοθεσία αποτελούν δικαιώματα των ομόφυλων συμπολιτών μας και ότι αυτά έχουν ήδη αναγνωριστεί σε πολλές χώρες του εξωτερικού και ιδιαίτερα χώρες του Δυτικού Κόσμου. Η σύνδεση μεταξύ των δύο (γάμος, υιοθεσία) θεωρείται αυτονόητη, ώστε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης να τα απορρίπτει συλλήβδην και ένα άλλο να τα δέχεται ως άμεσα συνδεόμενα.

Στη συζήτηση αυτή, το πραγματικά πολύ σοβαρό αυτό ζήτημα αντιμετωπίζεται είτε με ιδεολογική μονομέρεια, είτε με στενή νομικίστικη οπτική, είτε με θεολογικό δογματισμό, είτε με πολιτική σκοπιμότητα – και θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και άλλα! Το ζήτημα, όμως, δεν είναι απλά ιδεολογικό, πολιτικό, νομικό, θεολογικό κλπ., ώστε να μπορεί μία οπτική να δώσει τη συνολική εικόνα.

Το εν λόγω ζήτημα έχει να κάνει με τη στάση που ο άνθρωπος αποφασίζει να τηρήσει απέναντι στη φύση και τους περιορισμούς της. Θα δεχθεί τους περιορισμούς της φύσης ή θα τους αμφισβητήσει; Ή μήπως είναι σοφότερο να κάνει τις απαραίτητες διακρίσεις και να αποφασίσει ποιους από αυτούς τους περιορισμούς μπορεί και είναι προς το συμφέρον του να ξεπεράσει και ποιους όχι; Η τελευταία επιλογή φαίνεται σοφότερη και η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος έχει ακολουθήσει αυτή την πορεία και βήμα-βήμα κατάφερε να απελευθερωθεί από πολλούς περιορισμούς της φύσης. Οι επιτυχίες αυτές εδραιώνουν την αυτοπεποίθησή του. Εδώ ακριβώς, όμως, ελλοχεύει και ο κίνδυνος να ξεχάσει ότι είναι και ο ίδιος μέρος της φύσης. Πώς σχετίζονται τα προαναφερθέντα, εν πολλοίς αυτονόητα, με το θέμα μας; Σχετίζονται πράγματι με την ουσία του ζητήματος που είναι η γέννηση και η φροντίδα των παιδιών και δεν τα συσχετίζω καθόλου με την άλλη πτυχή του θέματος, την επιλογή ερωτικού συντρόφου.

Μπορεί κανείς να δει ως περιορισμό το ότι χρειάζεται οξυγόνο για να αναπνεύσει ή νερό και τροφή για να συντηρηθεί. Δεν μπορεί, όμως, να απελευθερωθεί από αυτούς παρά μόνο με τον θάνατό του. Αν επιχειρήσει να πειραματιστεί με αυτούς εν ζωή ή θα βλάψει την υγεία του ή θα χάσει τη ζωή του. Με την ίδια λογική μπορεί να ιδωθεί ως περιορισμός και το ότι μόνο η γυναίκα κυοφορεί, τίκτει, τρέφει (=θηλάζει), προστατεύει και, μέχρι κάποιο σημείο, φροντίζει το παιδί της (αναφέρομαι στα βασικά που απαντώνται σε όλο το ζωικό βασίλειο). Μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτόν τον περιορισμό και με τι κόστος; Ας λάβουμε υπόψη μας ότι αυτή η αλυσίδα (κυοφορία, τοκετός, θηλασμός, προστασία, φροντίδα) δεν είναι τεχνικού τύπου διαδικασίες, αλλά φυσικές λειτουργίες ζωής που σχετίζονται τόσο με την ψυχολογία της γυναίκας όσο και με τη σωματική και ψυχοπνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Αν αυτή η τάξη πραγμάτων θεωρείται περιορισμός, τότε ανήκει σε εκείνους τους θεμελιώδεις περιορισμούς που δεν μπορούν να ανατραπούν χωρίς συνέπειες για το άτομο και, κατ’ επέκταση, για την κοινωνία. Ο δεσμός παιδιού-μητέρας είναι από τη φύση του ακατάλυτος και μόνο η φύση μπορεί να τους χωρίσει χωρίς να λογοδοτήσει. Ο γάμος και η οικογένεια είναι θεσμοί κοινωνικοί που οργανώνουν και διευκολύνουν την κοινωνική συμβίωση, απαραίτητοι προφανώς και διαχρονικά ισχυροί, αλλά δευτερογενείς σε σχέση με το μοναδικό φυσικό γεγονός της γέννησης ενός παιδιού και του άμεσου δεσμού με τη μητέρα του.

Μαθήματα κοινωνιολογίας με την Ιωάννα Τσιβάκου (6ο μάθημα)

Ανοικτή συζήτηση

Στο επίκεντρο τίθεται η κουλτούρα της σύγχρονης οικογένειας.

Για το κοινωνικό περιεχόμενο της σχέσης μητρότητας - πατρότητας

Με αφορμή το επικείμενο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τον πολιτικό γάμο και την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση το λεγόμενο δικαίωμα στη «γονεϊκότητα».

Η γονεϊκότητα, όμως, δεν είναι ατομικό δικαίωμα του ζευγαριού, αλλά υποχρέωση των γονιών απέναντι στα παιδιά. Η κοινωνική ευθύνη της μητρότητας και της πατρότητας απέναντι στο παιδί έχει αντικειμενική βάση, εμπεριέχοντας τη συμπληρωματική σχέση ανδρικού και γυναικείου οργανισμού στην τεκνοποίηση.

Στο σημερινό αστικό δίκαιο κατοχυρώνεται νομικά ως «κοινή γονική μέριμνα» και περιλαμβάνει την ευθύνη ανατροφής, μόρφωσης, υγείας, στέγης, διοίκησης της περιουσίας του παιδιού κ.ά. Από τα αστικά κόμματα κι άλλους μηχανισμούς του συστήματος επιδιώκεται να διαστρεβλωθεί το περιεχόμενο μητρότητας - πατρότητας.

Μια όψη της διαστρέβλωσης στηρίζεται στις ανορθολογικές, αντιεπιστημονικές θεωρίες του μεταμοντέρνου κονστρουκτιβισμού, που διαδίδονται από όλες τις βαθμίδες της Eκπαίδευσης, από ΜΜΕ και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, από την πολιτιστική βιομηχανία κ.ά. που θεωρούν τα πάντα κοινωνική κατασκευή, όπως και το φύλο, τη γονική σχέση, την οικογένεια. Ολα αυτά τα παρουσιάζουν αποσπασμένα από το υλικό τους υπόβαθρο.

Η άλλη όψη της είναι οι σκοταδιστικές, εθνικιστικές αντιλήψεις που υπερασπίζονται τη λεγόμενη «πυρηνική οικογένεια», φτάνοντας να αναπαράγουν το «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια» και να αντιμετωπίζουν τη γυναίκα ως μηχανή αναπαραγωγής παιδιών.
Για την εξέλιξη της κοινωνικής διάστασης της μητρότητας - πατρότητας

Η μητρότητα και η πατρότητα έχουν κοινωνική διάσταση. Διαμορφώνονται αντικειμενικά, αντανακλώντας τις εκάστοτε ανάγκες της κοινωνίας, καθορίζονται από τις κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής - κατανομής και βέβαια συνοδεύονται από τις αντίστοιχες αντιλήψεις και δομές οργάνωσης της κοινωνίας.

Η οικογένεια, ως μορφή κοινωνικής συμβίωσης, έχει στη βάση της την αναπαραγωγή του είδους. Δεν είχε τις ίδιες οικονομικές και κοινωνικές λειτουργίες σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτές ποίκιλλαν ανάλογα με το ιστορικό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, με βάση τον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής, των κοινωνικών σχέσεων που καθόριζαν και τις υλικές συνθήκες αναπαραγωγής του είδους.

Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος. «Το παρά φύσιν δεν καθίσταται κατά φύσιν με νομικές διατάξεις»

Δελτίο τύπου

Ορθόδοξος Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Αλβανίας.

Σχετικά με τη δια νόμου ανύψωση της συμβιώσεως των ομοφυλοφίλων εις γάμον η Ορθόδοξος Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Αλβανίας δηλώνει:

Είναι πασίγνωστο ότι η διαιώνιση της ανθρωπότητας έχει στηριχθεί στην ύπαρξη δύο φύλων και στην ένωσή τους.

Κανείς πολιτισμός, θρησκεία ή σύστημα νόμων (Σόλων, Πλάτων κ.λπ.) δεν θεσμοθέτησε τη συμβιωση των ομοφυλοφίλων ως γάμο.

Το παρά φύσιν δεν καθίσταται κατά φύσιν με νομικές διατάξεις.

Αντίθετα, ένας τέτοιος νόμος προσβάλλει τη δημιουργία.

Δεν αποτελεί κοινωνική πρόοδο αλλά σύγκρουση με τη φυσική τάξη, κατήφορο.

Η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να διατυπώνει με σαφήνεια την έννοια και την αξία του γάμου, τη σημασία της οικογένειας και της τεκνογονίας σύμφωνα με τα ιερά κείμενά της και την κατά τους αιώνας παράδοσή της (Όπως δηλώθηκε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Κρήτη το 2016).

Δήλωση της Ι. Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος αναφορικά με τη νομοθετική πρωτοβουλία που αφορά τον γάμο για ομόφυλα ζευγάρια

ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Αρ. Πρωτ.: 5593/2024

Σύρος, 12 Ιανουαρίου 2024

Δ Η Λ Ω Σ Η

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΓΙΑ ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ

Η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης σχετικά με τον γάμο για ομόφυλα ζευγάρια προωθείται με την δικαιολογία ότι τακτοποιεί εκκρεμότητες, ικανοποιεί δίκαια αιτήματα ισοπολιτείας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων ορισμένων πολιτών.

Αρχικά, είναι αβάσιμος ο ισχυρισμός ότι ο γάμος αποτελεί απλώς μια νομική κατασκευή θεμελιωμένη στην αρμοδιότητα του νομοθέτη ή στη θέληση επιμέρους ομάδων πολιτών βάσει του σεξουαλικού τους προσανατολισμού ή εν γένει των επιλογών τους. Είναι επίσης αβάσιμη η επιχειρηματολογία που επικαλείται ίσα δικαιώματα μεταξύ πολιτών, διότι το ετερόφυλο ζευγάρι και το ομόφυλο ζευγάρι είναι πραγματικότητες ανόμοιες.

Συγκεκριμένα, η πρόταση της κυβέρνησης αλλάζει τον ορισμό του γάμου και της οικογένειας, γεγονός που αγγίζει όλη την ελληνική κοινωνία, όλες τις οικογένειες, όλους τους πολίτες, όλους τους γονείς, όλα τα παιδιά, και εν γένει τα κοινωνικά ήθη. Στην προκειμένη περίπτωση αλλάζει την έννοια της γονικής ευθύνης. Αλλάζει την έννοια του πατέρα και της μητέρας και της ευθύνης τους στην ανατροφή των παιδιών τους. Αλλάζει τη συγκρότηση της οικογένειας και την συμβολή των δύο βιολογικών γονέων στην οικογενειακή ζωή. Η υπό συζήτηση νομοθετική πρόταση αρνείται στα παιδιά το δικαίωμα να ζουν με πατέρα και μητέρα, αρνείται το πρότυπο του πατέρα και της μητέρας, την ετερότητα που συγκροτεί τον ανθρώπινο ψυχισμό. Αρνείται στα παιδιά τη γνώση της καταγωγής τους και της ταυτότητάς τους. Εισάγει νέα νοοτροπία και φρόνημα στην παιδεία και στα σχολεία της χώρας μας.

Η ρύθμιση εκκρεμοτήτων που αφορούν τα παιδιά τα οποία βρέθηκαν για διάφορους λόγους στην ευθύνη ομόφυλων ζευγαριών ή θέματα οικονομικά και κληρονομικά θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν με νομοθετικές ρυθμίσεις χωρίς να υιοθετείται ο γάμος για ομόφυλα ζευγάρια, με αλλαγές που δεν έχουν προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η εν λόγω πρόταση είναι μια οπισθοδρόμηση στον νομικό μας πολιτισμό, μια οπισθοδρόμηση στα χρηστά ήθη και στον πολιτισμό εν γένει. Είναι σημείο παρακμής της ελληνικής κοινωνίας, κάθε κοινωνίας που θέλει να ονομάζεται ανθρώπινη, είναι προϊόν αλαζονείας και εγωκεντρισμού που δεν γνωρίζει όρια στην ατομική επιθυμία και θέληση.

Μας προβληματίζει η υποχωρητικότητα του πολιτικού μας κόσμου στις επιθυμίες και τα κελεύσματα μιας συγκεκριμένης προωθούμενης διεθνώς ιδεολογικής τάσης. Η Ελλάδα είναι χώρα με μακραίωνη, πλούσια παράδοση που τροφοδότησε πολιτισμικά τον ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο πολιτισμό. Δεν μπορεί να αρνείται την παράδοση και την ταυτότητά της και να υποτάσσεται σε ιδεολογικές προτάσεις και αντιλήψεις χωρίς ηθικό και πολιτισμικό υπόβαθρο, χωρίς σοφία και ευαισθησία στην πολιτιστική και θρησκευτική κληρονομιά.

Τα πραγματικά προβλήματα και τα... "καραγκιοζιλίκια"!

Του Θανάση Κ. 

 

Δείτε μερικά απλά – και συγκλονιστικά – στοιχεία...

Για να καταλάβετε πού ακριβώς βρισκόμαστε, τι προβλήματα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και με τι «αλλότρια» ασχολούμαστε:

Οι γεννήσεις κάθε χρόνο στην Ελλάδα, μέχρι λίγο πριν την πανδημία ξεπέρναγαν τις 100 χιλιάδες. 

Ύστερα έπεσαν κάτω από τις 100 χιλιάδες. 

Ύστερα έπεσαν κάτω κι από τις 90 χιλιάδες.

Την περασμένη χρονιά μετά βίας θα ξεπεράσουν τις 80 χιλιάδες! 

Σε σχέση με πριν έξη χρόνια έχουμε γύρω στις 20 χιλιάδες λιγότερες γεννήσεις το χρόνο...

Δεν φταίει μόνο η πανδημία και ο «εγκλεισμός» γι’ αυτό. 

Γιατί όταν τελείωσε ο «εγκλεισμός», η ραγδαία μείωση στις γεννήσεις συνεχίστηκε...

Αυτοί οι αριθμοί από μόνοι τους δείχνουν το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία: το δημογραφικό μαρασμό!

 

* Το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο δραματικό αν συγκρίνουμε τον αριθμό των γεννήσεων κάθε χρόνο με τον αριθμό των εκτρώσεων. 

Μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαμε σχεδόν ισορροπία μεταξύ γεννήσεων και (καταγεγραμμένων) εκτρώσεων. 

[Ο πραγματικός αριθμός τους είναι μάλλον μεγαλύτερος, γιατί υπάρχουν και κάποιες που δεν καταγράφονται]

Στα τελευταία χρόνια ο αριθμός των γεννήσεων έπεσε πολύ, ενώ αντίστοιχα ο αριθμός των εκτρώσεων αυξήθηκε...

Δεν είναι μόνο ότι «δεν κάνουμε παιδιά»...

Γάμος, τεκνοθεσία και υιοθεσία ομόφυλων ζευγαριών

Η κυριαρχία της ψευδούς τρανσέξουαλ-ιδεολογίας - Παιδιά τα αιώνια θύματα - «Εξαέρωση» της μητέρας

Από τον αγώνα για νόμιμα δικαιώματα στην εκστρατεία της επιβολής

Να αναγνωριστούν πλήρη δικαιώματα στους ενήλικες τρανς.

Αλλά να αφεθούν ήσυχα τα παιδιά

Κλεάνθης Γρίβας/ 18 Ιανουαρίου 2024

«Το γεγονός ότι οι άνδρες και οι γυναίκες δεν είναι φτιαγμένοι από την ίδια πάστα, το επιβεβαιώνει και η μοριακή βιολογία. Δυστυχώς, σχεδόν κάθε νέα ανακάλυψη τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς που σχετίζεται με τα φύλα παρασύρει τον κόσμο σε γρήγορα και φανταχτερά συμπεράσματα που γίνονται πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και που μιλούν για “δυνατά” και “αδύνατα” σημεία των γυναικών και των ανδρών ή οδηγούν στην ”πολιτικά ορθή” άρνηση οποιασδήποτε διαφοράς ανάμεσα στα δύο φύλα.

Κατά τη γνώμη μου, τέτοιου είδους αντιδράσεις προσβάλλουν την ανθρώπινη οντότητα, καθώς αγνοούν παντελώς πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος των βιολογικών διαφορών ανάμεσα στον άνδρα και στη γυναίκα για την ποικιλομορφία στην ανθρώπινη ζωή και στον ανθρώπινο πολιτισμό».

Gottfied Schatz: Βιολογία, ένας κήπος γεμάτος θαύματα

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Κάθε ενήλικο άτομο έχει αναφαίρετο δικαίωμα στον σεξουαλικό προσανατολισμό που επιλέγει εν επιγνώσει (ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, αμφιφυλόφιλοι, τρανς, κ.α.) και στη συμβίωσή του με το σύντροφο που επιθυμεί, είτε με σύμφωνο συμβίωσης είτε με γάμο (πολιτικό ή θρησκευτικό, αδιάφορο). Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα στη σύγχρονη κοινωνία. Το πρόβλημα προκύπτει όταν αυτή η αποδεκτή ομόφυλη σχέση διεκδικεί το “δικαίωμα” της υιοθεσίας , εμπλέκοντας σε μια απολύτως προβληματική κατάσταση παιδιά, με εξ’ αντικειμένου άγνωστες συνέπειες στην εξέλιξή τους – από την άποψη της σεξουαλικής ταυτότητας, της ψυχικής ισορροπίας, της κοινωνικής υπόστασης και του νομικού στάτους τους.

Στις φιλελεύθερες ολιγαρχίες, οι ομοφυλόφιλοι απέκτησαν ευτυχώς πλήρη νομικά και πολιτικά δικαιώματα, με τα οποία πήρε τέλος η μακραίωνη ιστορία των εγκληματικών διώξεων, των βασανιστηρίων, των φυλακίσεων και της περιθωριοποίησής τους από τις παντός είδους ανελεύθερες θρησκευτικές, πολιτικές και δικαστικές εξουσίες που κυριαρχούσαν στον πλανήτη κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του ανθρώπινου είδους – και εξακολουθούν να κυριαρχούν μέχρι σήμερα σε ένα μεγάλο αριθμό χωρών.

Η τραγωδία που βίωναν –και εξακολουθούν να βιώνουν οι ομοφυλόφιλοι σε όλη την έκταση κυριαρχίας ανελεύθερων πολιτικών εξουσιών και άκαμπτων θρησκευτικών δογμάτων, (που καθένα τους στηρίζεται στο ένα και μοναδικό βιβλίο της δικής του μιας και μοναδικής «αλήθειας»), περιγράφονται αναλυτικά σε πλήθος μελετών και βιβλίων – μεταξύ των οποίων και το σημαντικό έργο του Thomas Szasz, Η βιομηχανία της Τρέλας –1970, στο κεφάλαιο με τίτλο “Το Μοντέλο του Αποδιοπομπαίου: O Ομοφυλόφιλος”.

Αλλά, στην εποχής μας, από τον δίκαιο αγώνα για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων προέκυψε μια κατασκευή, η τρανσεξουαλ-ιδεολογία, που – όπως κάθε ιδεολογία – αποτελεί μορφή ψευδούς κοινωνικής συνείδησης και παίρνει επεκτατικό χαρακτήρα από τη στιγμή που διεισδύει στην εξουσία.

Κουτσούμπας: Γάμος ομόφυλων ζευγαριών σημαίνει από χέρι κατάργηση της πατρότητας-μητρότητα

«Πάει πολύ να εμφανίζεστε ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων, επειδή θα φέρετε νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών», είπε ο Δημήτρης Κουτσούμπας

Κουτσούμπας: Γάμος ομόφυλων ζευγαριών σημαίνει από χέρι κατάργηση της πατρότητας-μητρότητας

Για «κατάργηση της πατρότητας- μητρότητας» και «εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος με την παρένθετη μητρότητα» μίλησε ο Δημήτρης Κουτσούμπας από το βήμα της Βουλής, αναφερόμενος στο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας άσκησε σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση όχι μόνο για το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας και τα μη κρατικά πανεπιστήμια- που ήταν το αντικείμενο συζήτησης στη Βουλή- αλλά και για τη ρύθμιση που αναμένεται αναφορικά με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.

«Πάει πολύ να εμφανίζεστε ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων, επειδή θα φέρετε νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, όταν μιλάμε για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, δεν μιλάμε για την αναγνώριση μιας μορφής συμβίωσης ή για κάποια ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ των συμβιούντων, βασικά μιλάμε για την τεκνοθεσία, την από κοινού γονική μέριμνα, τα οποία δεν είναι δύο ξεχωριστές έννοιες», είπε αρχικά ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ.

«Το αντίθετο: γάμος ομόφυλων σημαίνει από χέρι κατάργηση της πατρότητας-μητρότητας. Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον γονέα 1, 2, 3 και βάλε. Οδηγεί στην ακραία εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος με την παρένθετη μητρότητα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πολιτικός γάμος ομόφυλων ζευγαριών. Έτσι ήταν και έτσι είναι, όσο κι αν προσπαθούν ορισμένοι να το διαχωρίσουν για ευνόητους λόγους», συνέχισε ο Δημήτρης Κουτσούμπας.

«Κάνετε, λοιπόν, λέτε, μια σημαντική κίνηση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Επικαλείστε μάλιστα τα δικαιώματα των παιδιών που μεγαλώνουν από ομόφυλα ζευγάρια. Αν όντως θέλατε να ρυθμίσετε ή να βελτιώσετε κάποιες ρυθμίσεις που υπάρχουν και που αφορούν τη σχέση ενός παιδιού με την ή τον σύντροφο του φυσικού ή θετού γονιού του, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, θα μπορούσατε να το κάνετε. Και να καλύψετε κάποια ζητήματα, της καθημερινότητας σε όφελος της προστασίας των παιδιών», τόνισε ακόμη.

Στο επιχείρημα της κυβέρνησης ότι η ρύθμιση που θα κατατεθεί ισχύει και αλλού στην Ευρώπη, Δημήτρης Κουτσούμπας υποστήριξε ότι «αυτό που ισχύει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι ακριβώς η διαγραφή των όρων μητρότητας-πατρότητας που εδράζεται στη βιολογική συμπληρωματικότητα γυναίκας- άνδρα στην αναπαραγωγική διαδικασία και η αντικατάστασή τους από το γονέας 1, 2 βάλε κ.λπ. όσα θες. Είναι η παραπέρα εμπορευματοποίηση της παρένθετης μητρότητας η οποία έχει εξελιχθεί σε μια μπίζνα δισεκατομμυρίων κερδών κι αυτά μόνο πρόοδος δεν είναι. Σκοταδισμός, σύγχρονη βαρβαρότητα, στυγνή εκμετάλλευση είναι».

Ε. Σαρηγιαννίδη: Η σκόπιμη "επιβολή ατζέντας" στη κοινωνία

Στο σύνδεσμο η αναφορά της κ. Σαρηγιαννίδη για τη παρέμβαση πανεπιστημιακών ως προς το επίμαχο ζήτημα:

Παρέμβαση 55 ακαδημαϊκών για την αναδοχή και υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια

Η Μητερα και τα δικαιωματα του Αζορ.

Του Γιώργου Παπαδόπουλου - Τετράδη

Επειδη πολύς παραλογισμος εχει κατακλυσει ατομα, κοινωνια και πολιτεια στα θεματα της οικογενειας, υπαρχουν μερικες αληθειες, μερικες πραγματικοτητες, που οσο κι αν θελει η αναγκη του αγγλοσαξωνικου και γερμανικου καπιταλισμου να διαστραφούν, οχι μονο δεν διαστρεφονται, αλλα καταληγουν σε εγκληματα εναντιον και των ατομων και του συμφεροντος της κοινωνιας.

Ιεραρχωντας τις αναγκες των ανθρωπων, εκεινος που εχει προτεραιοτητα ειναι το παιδι. Ως το πλεον αδυναμο, απροστατευτο, εξαρτημενο, με μοναδικες απαιτησεις αναπτυξης, απτης και συναισθηματικης τροφης.

Η πρωτιστη αναγκη του παιδιου ειναι η μητερα, της οποιας αποτελει φυσικη συνεχεια, αφου μεσα της και απο αυτην εχει αποκτησει ζωη. Απο αυτην παιρνει την αρχικη συναισθηματικη ασφαλεια που καθοριζει τη ζωη του και η οποια ειναι μοναδικη. 

Αντιστοιχως, το συναισθημα της μητερας για το παιδι της ειναι μοναδικο. Η μητροτητα. Κι αυτο το καταλαβαινει κανεις οταν μια μητερα χασει το παιδι της σε οποιαδηποτε ηλικια. Ζει ενα συναισθημα απωλειας, που δεν εχει ομοιο του σε κανεναν αλλον ανθρωπο.

Το παιδι εχει αναγκη ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ απο μητερα. Οποιος θελει να του στερησει αυτο το δικαιωμα εγκληματει και κατα του παιδιου και κατα της υγειας της κοινωνιας, που αποτελειται απο παιδια και μελλοντα παιδια που ενηλικιωνονται.

Τα τελευταια χρονια, οι αγγλοσαξωνες κυριως, εξ αιτιας της μαζικης διαλυσης των οικογενειων εκπονουν μελετες και ερευνες, συμφωνα με τις οποιες η μητερα δεν ειναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ απαραιτητος παραγοντας στην υγεια και την ψυχικη υγεια ενος παιδιου, αλλα μπορει ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ εχει συναισθηματα αγαπης και την απαραιτητη οικονομικη επιφανεια, να υποκαταστησει τη μητερα και να γινει αντ' αυτης "μητερα".

Κι αυτο, οχι ως λυση αναγκης επειδη η μητερα πεθανε ή εγκατελειψε το παιδι ή ειναι αντικειμενικα ανικανη να το μεγαλωσει, αλλα επειδη "ολοι οι ανθρωποι εχουν ισα δικαιωματα"!

Φυσικα, οι μελετες αυτές χρησιμοποιωντας τη λεξη αγαπη, κανουν ότι δεν ξερουν πως άλλη είναι η μητρικη, άλλη η πατρικη, η φιλικη, η συγγενικη, η ερωτικη, η σεξουαλικη, η φιλοζωϊκη κλπ αγαπη. Όλα μπαινουν στο μαγικο μιξερ «η αγαπη». Γιατι πρεπει να δικαιολογηθουν τα αδικαιολογητα.

O. Clement-S. Rougier: Ο Θάνατος και η Ανάσταση του Έρωτα

από Olivier Clement
-15 Ιανουαρίου 2024

Είναι θλιβερό να σκεφτούμε ότι οι Χριστιανοί, συχνά στον τομέα αυτόν, εκφράστηκαν ηθικολογικά, με λύπη και ενοχή. Ενώ διαθέτουν απεριόριστα αποθέματα, για να αποκατασταθεί η σεξουαλικότητα σαν μυστήριο της αγάπης.

Διάβαζα τελευταία σε μια επιθεώρηση, που μάλιστα είναι αντιθρησκευτική, αυτό το κείμενο του Giraudoux: «Το ζευγάρι υπήρχε από πάντα. Ο Θεός δεν εδημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα τον ένα μετά τον άλλον… Δημιούργησε δύο σώματα δίδυμα, ενωμένα με σαρκικά δεσμά που τα χώρισε σε μια έξαρση εμπιστοσύνης την ημέρα που δημιούργησε την τρυφερότητα».

Αντηχεί εδώ ο θεμελιώδης λόγος: «Και ο Θεός ἐποίησεν τόν ἂνθρωπο κατ’ εικόνα εαυτοῦ· ἂρσεν και θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς».

Το ζευγάρι είναι ίσως η ομορφότερη εικόνα του Θεού. Αυτός που αναρωτιέται πάνω στο πρόβλημα της Φύσης του Θεού και της Ουσίας του, αν ζήσει μια μεγάλη αγάπη δεν του μένουν πια ερωτήματα. Μέσα σ ’αυτή την ανταλλαγή βλεμμάτων, που το ένα βυθίζεται στο άλλο μέχρι το κέντρο που ονομάζουμε ψυχή, υπάρχει μια ολοζώντανη εικόνα της Τριάδος του Θεού- Αγάπη για τον οποίο μιλά ο Δάντης: «η Αγάπη που κινεί τον ήλιο, και τ’ άλλα αστέρια.»

Ο Θεός χρησιμοποιεί την ανθρώπινη αγάπη για να εισέλθει απαρατήρητος μέσα στη ζωή των ανθρώπων. Η χαρά που δίνει κανείς στο αγαπημένο πρόσωπο, είναι τόσο δυνατή γιατί μέσαθέ της, δίνεται ο ίδιος ο Θεός… γιατί μέσα απ’ αυτήν οι αγαπημένοι χορταίνουν την αιωνιότητα του Θεού.

Ίσως γι’ αυτό η βεβήλωση της αγάπης είναι κάτι σαν ιεροσυλία… Η λατρεία της σάρκας για την σάρκα είναι σαν την λατρεία του χρυσού μόσχου. Ο Μωυσής τρελός από οργή κομματιάζει το μόσχο και τον δίνει σ’ αυτούς που τον λατρεύουν, να τον φάνε.

Δεν πιστεύω πως είναι απαραίτητο να μιμηθούμε το Μωυσή: αυτός που φτάνει σε κορεσμό σάρκας, αηδιάζει. Και η μεγάλη του δυστυχία, χρειάζεται οπωσδήποτε άπειρη ευσπλαχνία…

Λάκης Γαβαλάς για τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια- «Το παιδί τελικά χρειάζεται μάνα και πατέρα»

Γιατί δεν πρέπει να παντρεύονται άτομα του ιδίου φύλου - Μεσογαίας Νικόλαος

Η φύση, όταν παραβιάζονται οι νόμοι της λειτουργίας της, τιμωρεί σκληρά…

«Γονέας 1» και «Γονέας 2»

Γράφει ο Θάνος Βασιλόπουλος*

Κατιούσα

Στις 14/12/23 ψηφίστηκε από το Ευρωκοινοβούλιο το λεγόμενο πιστοποιητικό γονεϊκής σχέσης. Με πρόσχημα την προστασία του παιδιού, μεταξύ άλλων απαλείφει οποιαδήποτε αναφορά στις έννοιες μητρότητα, πατρότητα και τις αντικαθιστά με τον όρο γονέας 1 και γονέας 2, αλλά και στην απαίτηση αναγνώρισης γονικής σχέσης του παιδιού με περισσότερους από δύο γονείς. Επίσης ανοίγει τον δρόμο για την μετατροπή της έννοιας της παρένθετης μητρότητας από αλτρουιστική σε εμπορική πράξη, με χρηματικό αντάλλαγμα, μετατρέποντας έτσι το σώμα της γυναίκας και τη γέννηση του παιδιού σε κερδοσκοπική επιχείρηση και εμπόρευμα. Επιχειρείται πέραν αυτών να συνδυαστεί μέσω νομικίστικων αυθαιρεσιών, ως ενιαίο δικαίωμα, ο γάμος μεταξύ ομόφυλων ανθρώπων και η δυνατότητα τεκνοθεσίας. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά και ξεχωριστά πράγματα. Ο γάμος μεταξύ ομόφυλων ανθρώπων είναι προφανώς δικαίωμα και πρέπει να νομοθετηθεί. Η τεκνοθεσία πρέπει να γίνεται στη βάση αυστηρών, κυρίως ιατρικών αλλά και κοινωνικών κριτηρίων και προϋποθέσεων. Δύο είναι αυτά τα κριτήρια.

Πρώτο: Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ και ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ του ΠΑΙΔΙΟΥ.

Δεύτερο: Η ΜΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ των ΝΟΜΩΝ της ΦΥΣΗΣ για την αναπαραγωγή του ανθρώπου. Η Φύση έχει καθορίσει τους φυσικούς νόμους και παράγοντες που διέπουν την αναπαραγωγή και διαιώνιση του ανθρώπινου όντος. Έχει δημιουργήσει το θηλυκό και το αρσενικό ον με τα ιδιαίτερα σωματικά, γεννητικά και ορμονολογικά χαρακτηριστικά το καθένα. Είναι τα λεγόμενα χαρακτηριστικά του φύλου, της γυναίκας και του άνδρα. Για την αναπαραγωγή και διαιώνιση του ανθρώπου, είναι απαραίτητη η σεξουαλική συνεύρεση της γυναίκας και του άνδρα.

Επίσης, επειδή το παιδί όταν γεννιέται δεν έχει τη δυνατότητα να αυτοπροστατευτεί και να επιβιώσει, η φύση το έχει εφοδιάσει με δικαιώματα, τα οποία δικαιώματα τα εξασφαλίζουν η μητρότητα κυρίως, αλλά και η πατρότητα, αλληλοσυμπληρούμενες ως ενιαία κοινωνική διάσταση. Οι κοινωνίες έχουν θεσπίσει με νομικό πλαίσιο την απόκτηση παιδιού από ένα ζευγάρι μέσω της υιοθεσίας, και μέσω παρένθετης μητέρας, με τη δεύτερη όμως μόνο ως αλτρουιστική πράξη σε ζευγάρια πού αποδεδειγμένα υπάρχει ιατρικό πρόβλημα, το οποίο δεν επιτρέπει την γέννηση παιδιών.

Πρέπει να έχουν το δικαίωμα τα ομόφυλα ζευγάρια να αποκτούν παιδιά μέσω αυτών των διαδικασιών; Οι ομόφυλοι άνθρωποι είναι άνθρωποι υγιείς. Δεν έχουν κάποιο παθολογικό πρόβλημα το οποίο δεν τους επιτρέπει να αποκτήσουν παιδιά μέσω της σεξουαλικής συνεύρεσης. Η φύση τούς έχει εφοδιάσει με την δυνατότητα αναπαραγωγής. Οι ίδιοι με δική τους επιθυμία, απόφαση και ευθύνη, αρνούνται να χρησιμοποιήσουν αυτή τη δυνατότητα που τους έχει εφοδιάσει η φύση. Εφόσον έχουν αυτή την δυνατότητα, αλλά οι ίδιοι με δική τους επιθυμία και ευθύνη αρνούνται να τη χρησιμοποιήσουν, τότε πώς απαιτούν την απόκτηση παιδιών, πόσο μάλλον όταν αυτή θα γίνεται εις βάρος των δικαιωμάτων του παιδιού;

Παν. Ήφαιστος: Φύλο, εκμηχάνιση, τεχνολογία, πολιτικός πολιτισμός, πολιτική υπόσταση και δημοκρατικές βαθμίδες

Σκέψεις για έναν κόσμο που αλλάζει

Δρ. Παναγιώτης Ήφαιστος, Αρθρογράφος

Ομ. Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, Παν/μιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών


Το κείμενο που ακολουθεί είναι αυτούσιο απόσπασμα από το κεφάλαιο 12 του βιβλίου ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus έθνος και πολιτισμός, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα. Τόσο το βιβλίο όσο και το απόσπασμα που ακολουθεί επιχειρείται μια αξιολογικά ουδέτερη περιγραφή των παθογενειών και αδιεξόδων του διεθνούς συστήματος και των κρατών καθώς βρισκόμαστε στην τρίτη Μεταχροπολεμική δεκαετία.


Τόσο τα ιδεολογήματα που κληρονομήθηκαν από την Μεταμεσαιωνική εποχή όσο και η ελλειμματική θέσπιση της εκμηχάνισης, της μαζικής παραγωγής, της μαζικής κατανάλωσης και της κυριαρχίας διεθνικών δρώντων επηρεάζουν βαθύτατα το κρατικό κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και τις διακρατικές σχέσεις. Μια ακόμη συνέπεια είναι οι αθέατες και συχνά μη συνειδητοποιημένες από όλους προεκτάσεις για την πολιτισμική υπόσταση των κοινωνιών όταν η εκπαίδευση αλλά και πολιτικές αποφάσεις πλήττουν την πολιτική υπόσταση των πολιτών για να προσαρμοστούν στις λειτουργικές ανάγκες της εκμηχάνισης και των νέων τεχνολογικά προηγμένων δομών.

Ο άνθρωπος υπηρετεί την τεχνολογία ή η τεχνολογία υπηρετεί τον άνθρωπο; Αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο ζήτημα του μέλλοντος, αφορά ευθέως την φύση και το φυσιολογικό, θέτει διλήμματα ως προς τους κανόνες και τις εξαιρέσεις και η απάντησή του θα καθίσταται ολοένα και πιο επιτακτική. Το βιβλίο επεκτείνεται ως προς αυτό και πολλά άλλα ζητήματα του σύγχρονου κόσμου και το απόσπασμα που ακολουθεί χρήζει να εξεταστεί υπό αυτό το πρίσμα. Ως προς αυτά τα ζητήματα ο Παναγιώτης Κονδύλης είναι πολύτιμη πηγή δευτερογενών πηγών και εύστοχων σχολίων του ιδίου.

Πολύ σημαντικός εχθρός-στόχος των ποικιλόμορφων και διαφόρων βαθμίδων μεταμοντέρνων μηδενιστικών ιδεολογημάτων είναι το πρόσωπο ως αισθητό και ταυτόχρονα πνευματικό ανθρώπινο ον. Ενώ κάθε συνεπής υλιστική-μηδενιστική ιδεολογία επιδιώκει την πνευματική εκμηδένιση της δημόσιας σφαίρας, εξίσου σημαντική είναι και η μεθόδευση της ευθυγράμμισης του ατόμου με υλιστικά πρότυπα σε συνδυασμό με έκλυτες ηδονιστικές επιθυμίες. Δηλαδή, το άτομο πλήττεται τόσο μέσα στη δημόσια όσο και μέσα στην ιδιωτική σφαίρα.

Εν γένει, πλήττονται η ανθρώπινη υπόσταση και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πνευματικής και αισθητής ζωής των πολιτών. Συμπεριλαμβάνονται η τέχνη, η ποίηση, η λογοτεχνία, η αρχιτεκτονική, η πολεοδομία, ο χωροταξιακός σχεδιασμός, η οικιστική πολιτική και οι παραδοσιακοί τρόποι ζωής.

Γενικότερα, το άτομο προσανατολίζεται, ευθυγραμμίζεται και προσαρμόζεται σ’ έναν υλιστικά κατασκευασμένο κόσμο δομημένο με τρόπο που περίπου μηχανικά και αδιαμαρτύρητα υπηρετεί τις λειτουργίες των παραγωγικών, καταναλωτικών και αστικών δομών που έφερε η εκμηχάνιση.

Εκκλησία της Ελλάδος: Διαφωνεί με ομόφυλη γονεϊκότητα και γάμο – Εγκύκλιος με συνοπτικές θέσεις για το ζήτημα

Εγκύκλιο με την οποία παραθέτει συνοπτικά τις θέσεις της για το ζήτημα της τεκνοθεσία και τον λεγόμενο γάμο ομόφυλων ζευγαριών εξέδωσε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και απέστειλε προς την Ιερά Αρχιεπισκοπή και τις Ιερές Μητροπόλεις.

Η θέση του ΚΚΕ για το Σύμφωνο Συμβίωσης

Κυριακή 20 Δεκέμβρη 2015


"...Δικαιώματα και υποχρεώσεις γεννιούνται στο πλαίσιο του γάμου, που αποτελεί τη νομική έκφραση της κοινωνικής σχέσης της οικογένειας. Περιλαμβάνει την κοινωνική προστασία των παιδιών, τα οποία βιολογικά είναι αποτέλεσμα της σεξουαλικής σχέσης άντρα και γυναίκα.

Οταν, λοιπόν, ως κυβέρνηση, μια ιδιωτική υπόθεση επιδιώκετε στο πλαίσιο αυτού του νομοθετικού πλαισίου να την ανάγετε, την αναγορεύετε σε οικογένεια, κατά τη γνώμη μας, ανοίγετε το δρόμο και για την υιοθεσία παιδιών ή την απόκτηση παιδιών με άλλο τρόπο.

Και στη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών, αντικειμενικά το παιδί έχει παραποιημένη αντίληψη αυτής της βιολογικής σχέσης, αλλοιώνεται από τα βιώματά του. Το ανδρικό - πατρικό και το γυναικείο - μητρικό πρότυπο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, που πηγάζουν από τη φυσιολογία του ανθρώπινου είδους και είναι απαραίτητα για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού..."

Ο βουλευτής του ΚΚΕ, Γιάννης Γκιόκας, ανέπτυξε τη θέση του ΚΚΕ στη συζήτηση στην Επιτροπή της Βουλής, με κριτήριο την αντίληψη του ΚΚΕ για την οικογένεια, ως ιστορικό - κοινωνικό φαινόμενο:

«Η οικογένεια είναι κοινωνική σχέση, είναι θεσμός προστασίας των παιδιών, όπως διαμορφώθηκε στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας, του καπιταλισμού. Επίσης, θεωρούμε ότι ο πολιτικός γάμος πρέπει να είναι η μοναδική, υποχρεωτική μορφή γάμου. Και όποιος θέλει, ας έχει δικαίωμα και της αντίστοιχης θρησκευτικής τελετής.

Αλλά αυτό τον αστικό εκσυγχρονισμό που σε άλλες χώρες έχει γίνει εδώ και χρόνια, δεν τον ακουμπάτε. Εάν η κυβέρνηση ήθελε να θεσπίσει έναν πολιτικό γάμο λιγότερο "γραφειοκρατικό", θα μπορούσε να προτείνει τις απαραίτητες, τις αναγκαίες τροποποιήσεις στο πλαίσιο του Αστικού Κώδικα.

Δε χρειάζονται δύο νομοθετικές ρυθμίσεις (πολιτικός γάμος και Σύμφωνο Συμβίωσης) για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μεταξύ των συζύγων, που ο πυρήνας τους είναι εν δυνάμει η αναπαραγωγή, η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Οταν το 2008 θεσπίστηκε το Σύμφωνο Συμβίωσης μόνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια, το ΚΚΕ είχε αναδείξει ότι ο πραγματικός στόχος δεν είναι η σύναψη μιας πιο χαλαρής μορφής γάμου, αλλά σταδιακά να προχωρήσει νομοθετικά η θεσμοθέτηση του γάμου ομόφυλων ζευγαριών και της υιοθεσίας παιδιών.

Σήμερα, αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι το Σύμφωνο Συμβίωσης διευρύνεται ως προς τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των δύο συμβαλλόμενων, που ουσιαστικά προσομοιάζει με το γάμο και κυρίως από το γεγονός ότι επεκτείνεται και στα ομόφυλα ζευγάρια.

Παρέμβαση Στ. Ράμφου για γάμο ομοφύλων: "Βάση της κοινωνίας η οικογένεια με πατέρα και μητέρα"

ΜΕ ΛΑΘΟΣ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ, ΕΝΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ

Συνέντευξη στον Αντώνη Κυριαζάνο

Αναφερόμενος στο νομοσχέδιο για τον γάμο και την υιοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ και τον δημοσιογράφο Γιώργο Κουβαρά, θεώρησε ότι το θέμα αφορά λίγους. Όμως τα δημοσιεύματα και τα σχόλια στον Τύπο, στα ενημερωτικά sites και στα κοινωνικά δίκτυα, έδειξαν το αντίθετο: το θέμα αφορά ποικιλοτρόπως πολλούς. Και δικαίως αφού επιχειρεί να αλλάξει πολλά στην ελληνική κοινωνία και στον θεσμό που την συγκροτεί: τον γάμο. Και επειδή ο πρωθυπουργός ζήτησε πριν την κατάθεση του νομοσχεδίου, στη Βουλή, διάλογο, o στοχαστής και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος διατυπώνει τις απόψεις του για τα θέματα που αναδεύονται μέσα από το νομοσχέδιο αυτό και τις αλλαγές που θα επέλθουν, κατά την άποψή του, αν γίνει νόμος της ελληνικής πολιτείας.

Στην εισαγωγική συζήτηση μαζί του, εύκολα προέκυψε το πρώτο και βασικό ερώτημα:

Κύριε Ράμφε, τι είναι για εσάς ο γάμος και η οικογένεια;

Η φύση δεν είναι δική μας ή κτήμα μας για να την εξουσιάζουμε όπως εμείς θέλουμε.

Του Δημήτρη Μπελαντή

Τα παιδιά σε μια οικογένεια, νομική η έστω  φυσική, χρειάζονται έναν πατέρα και μια μητέρα.  Εννοώ βιολογικό πατέρα και βιολογική μητερα, όχι κατά κατασκευή η ερμηνεία η ενοικίαση.

 Αυτό δεν είναι  διόλου εγγύηση ευτυχίας  για τα παιδιά, θα ήταν ανόητο να το πει κανείς, αλλά ελάχιστη  αφετηρία. Επίσης, αυτο δεν είναι προϊόν της πατριαρχίας αλλά του ανθρώπινου πολιτισμού όπως έχει υπάρξει περίπου από την παλαιολιθική εποχή ως σήμερα. 

Ήταν όλη η πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού από την παλαιολιθική εποχή ή τον Νεάντερταλ ακόμη ως τον 21ο αιώνα ένα λάθος η μία απουσία και έλλειψη; Το φύλο μπορεί να έχει ως επίστρωση χιλιάδες κοινωνικές κατασκευές  και χειραγωγήσεις αλλά αυτό που τις επικαθορίζει  ως βάση είναι η βιολογία. Αν κάποιος έθετε το ζήτημα μιας τεκνοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών, στον Μαρξ η τον Λένιν ή τον Ρουσσώ ή τον Σπινόζα ή την Λούξεμπουργκ ή την Χάννα Άρεντ ή ακόμη και  στους κλασικούς μεγάλους  ομοφυλόφιλους ή αμφιφιλόφυλους στοχαστές ή καλλιτέχνες/ιδες   ως τριάντα, σαράντα χρόνια, εκατό  πριν, πχ στον Φουκώ η στον Στέφαν Γκεόργκε ή στον Όσκαρ Ουάιλντ ή στην Ντόρις Λέσινγκ ή στον Ζαν Ζενέ  κπα, δεν θα το θεωρούσαν απαράδεκτο αλλά απλώς λογικά παράλογο και υπαρξιακά  άνευ ουσίας.  Κι αυτό όχι μόνο γιατί θα τους επιτίθεντο ωμά  η κατεστημένη κοινωνία αν  τολμούσαν να το ζητήσουν, αλλά γιατί η αξίωση της ελευθερίας της ομοφυλόφιλης επιθυμίας - έτσι το έλεγαν τότε και δεν αξίωναν μια  μίμηση του ετεροφιλόφυλου θεσμικού  μοντέλου - συνδεόταν ακριβώς με την μη αναπαραγωγική σεξουαλικότητα ( Μαρκούζε), την σεξουαλικότητα του παιχνιδιού και του έρωτα, σωματικού και ψυχικού, χωρίς ευθύνη για την ανατροφή παιδιών, στον βαθμό τουλάχιστον  που δεν ήταν φυσικά δικά τους παιδιά. 

Σήμερα ζούμε σε μια εποχή όπου κανείς δεν παίρνει ευθύνη για το μέλλον αλλά μόνο αποζητά την εκπλήρωση του ναρκισσισμού του/της. Σημασία δεν έχει αν κάτι θα περάσει νομοθετικά η όχι, αλλά τι θα  εγγραφεί ως υποθήκη για το μέλλον. Και επιμένω ότι ο γάμος ή η νομική συμβίωση ομόφυλων με εμπράγματα δικαιώματα  καθόλου δεν με ενοχλεί ως θεσμική σχέση. Η τεκνοθεσία που αναπόφευκτα θα συνδυασθεί αργά η γρήγορα  με φυσικές  μητέρες δουλεμπορικού τύπου με ενοχλεί και πάρα πολύ μάλιστα. Colonizing Greece.