Ο δημοκρατικός πατριωτισμός μόνη διέξοδος

Του Γιώργου Καραμπελιά

Οι πολλαπλές προκλήσεις και κρίσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα με κυριότερες, σήμερα, την κρίση του κορωνοϊού, την οικονομική συρρίκνωση που τη συνοδεύει, την έξαρση του μεταναστευτικού με αποκορύφωμα τον εμπρησμό της Μόριας και κατεξοχήν την πρόσφατη ελληνοτουρκική κρίση, που μας οδήγησε στα πρόθυρα της στρατιωτικής σύγκρουσης, αποκάλυψε για μια ακόμα φορά την πραγματική φύση των πολιτικών και ιδεολογικών ρευμάτων. Για όλα αυτά έχουμε γράψει επανειλημμένα και συστηματικά, ίσως και ad nauseam. Πρόσφατα ασχολήθηκα συστηματικά  με το πρόβλημα και την ιδιαιτερότητα του λεγόμενου «πατριωτικού χώρου» και των πολιτικών εκφράσεων και ομαδοποιήσεών του, τέτοιου που συγκροτήθηκε σε μεγάλη κλίμακα από τα μνημονιακά χρόνια και μετά (βλέπε        ​«Κορωνοϊός, Αριστερά, Δεξιά και δημοκρατικός πατριωτισμός»​​). Και όμως είναι ανάγκη να επανέλθουμε,  καθώς η ιδεολογική και πολιτική αποσαφήνιση του χαρακτήρα του συνεχίζεται.

Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, ο πατριωτικός χώρος περιελάμβανε τρεις πτέρυγες, μία αριστερά, μία δεξιά και μια κεντρική πτέρυγα, υπέρβασης της Αριστεράς και της Δεξιάς, την οποία έχουμε αποκαλέσει πτέρυγα του δημοκρατικού πατριωτισμού, πόσο μάλλον που η «πατριωτική Δεξιά» όσο και η «πατριωτική Αριστερά» είναι κατά βάθος βαθύτατα αντιδημοκρατικές.

Και έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές πως μόνο η ενίσχυση του δημοκρατικού πατριωτισμού μπορεί να απαντήσει  στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας συνολικά, με τη συγκρότηση ενός αληθινά αντιπολιτευτικού πόλου απέναντι στο σημερινό μονοπολικό –ιδεολογικά και πολιτικά–  σύστημα. Εξάλλου ο Σύριζα και το ΚΙΝΑΛ αντιπροσωπεύουν απλώς παραπληρωματικές εκφράσεις του κεντρικού πολιτικού πόλου που συγκροτεί η συμμαχία Δεξιάς και σημιτικής Κεντροαριστεράς, την οποία εκφράζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ανακοίνωση κινήματος Άρδην: Ο τουρκικός επεκτατισμός μας ξυπνάει από χειμερία νάρκη δεκαετιών

1. Πικρή δικαίωση ενός μακρόχρονου αγώνα

To Άρδην συγκροτήθηκε συλλογικά το 1996 πάνω στην διαπίστωση ότι ο αναβαθμισμένος ποσοτικά και ποιοτικά τουρκικός επεκτατισμός θέτει ένα υπαρξιακό πρόβλημα στον ελληνισμό ενόψει του 21ου αιώνα. Κάτι που οι άνθρωποι που πήραν την πρωτοβουλία της συλλογικής μας συγκρότησης, υποστήριζαν τουλάχιστον από το 1988, το Νταβός, και την επίσκεψη Οζάλ στην Αθήνα. Για να μην μιλήσουμε για την επιμονή της «Ρήξης» αλλά και της «Αυτοδιάθεσης» στην Κύπρο για το ζήτημα της εισβολής του 1974, και την αταλάντευτη υποστήριξη του αιτήματος για αυτοδιάθεση – ένωση.

Εξαιτίας της θέσης μας αυτής, εδώ και 25 περίπου χρόνια, το Άρδην λοιδορήθηκε ως ‘φουστανελάδες’, ‘τουρκοφάγοι’, ‘εθνικιστές’. Και τι δεν ακούσαμε. Με τα βέλη –δηλαδή κάθε λογής συκοφαντία, αποκλεισμούς, ακόμα και πραγματική βία ενίοτε–, να προέρχονται από τις εθνομηδενιστικές ελίτ του τόπου, αλλά και από τα παιδιά τους που εγκαταβιούν στο αντιεξουσιαστικό οικοσύστημα των Εξαρχείων.

Κοιτάζοντας τα πράγματα εκ των υστέρων, αντιλαμβάνεται κανείς πως οι σφοδρές τους αντιδράσεις ήταν απολύτως ερμηνεύσιμες: Μέσα σε ένα κλίμα όπου όλοι αφήνονταν να παρασυρθούν από την αυταπάτη του «τέλους της ιστορίας», του «παγκόσμιου χωριού» και της Βρυξελοχαράς, μιας κάλπικης και εθνομηδενιστικής ευημερίας, εμείς λέγαμε ότι επανέρχεται ο χειρότερος και διαχρονικός φόβος του ελληνισμού, ο τουρκικός επεκτατισμός.

Αμφισβητούσαμε με αυτόν τον τρόπο τη συνωμοσία της λήθης πάνω στην οποία στήθηκε η μεταπολίτευση: Ότι δηλαδή κατάγεται από μια εθνική καταστροφή και όχι μόνο από μια δημοκρατική ανάταση – υπαρκτή μεν αλλά όχι αποκλειστική, που άλλωστε εξάντλησε τα καύσιμά της μέχρι το 1988-1989 δίνοντας ό,τι θετικό είχε να δώσει. Λογικό, επομένως, ήταν να θίγεται η βαθύτερη κομφορμιστική τάση που κυριαρχούσε πίσω από προσχήματα νεοφιλελευθερισμού, εκσυγχρονισμού, προοδευτικής αριστεράς και αντιεξουσιαστικότητας. Ιδού, λοιπόν, η βάση για την καθολική συναίνεση όλων αυτών εναντίον του πολιτικού και θεωρητικού λόγου που διατύπωνε το Άρδην: Τους χαλούσαμε το όνειρο ότι θα μπορούσαν ακόπως και παρασιτικώς να εγκαταλείψουν επί τέλους την μοίρα αυτού του τόπου.

Η δικαίωση που έρχεται τώρα είναι πικρή. Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν έχει και τόση σημασία το τι πλήρωσε το Άρδην προσπαθώντας να προειδοποιήσει για εκείνο που έρχεται. Αυτό το ξέρει μόνον η ψυχή εκείνων που αταλάντευτα επέμεναν επί δεκαετίες να εκφράζουν τις θέσεις του στην πρώτη γραμμή. Αλλά το τι εν τέλει πληρώνει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός από τις αποκοτιές των τελευταίων γενεών του: Ότι δηλαδή, σερνόμαστε σήμερα σε μια αντιπαράθεση του ελληνικού Δαβίδ με τον νεο-οθωμανικό Γολιάθ απαράσκευοι, λειψοί σε φρόνημα, στερούμενοι δυναμικής και συνοχής. Παίζοντας κυριολεκτικά τα ρέστα μας, στηριζόμενοι για άλλη μια φορά σε μειοψηφίες ανθρώπων που, κόντρα στην περιρρέουσα αποσυνθετική παρακμή, θα επιμένουν στις αξίες του ιστορικού ελληνισμού και όχι σε εκείνες της κατάπτωσής του. Καταφέρνοντας με αυτές τις υπόγειες, εν πολλοίς μοναχικές, διαδρομές να περισώσουν ό,τι έχει μείνει όρθιο από το κράτος, τις ένοπλες δυνάμεις, το αντιστασιακό πνεύμα της κοινωνίας. Εν τέλει, να προστατέψουν ό,τι έχει επιβιώσει από τον μαραθώνιο του Ελληνικού Πολιτισμού μέσα στα τρεις ή τέσσερις χιλιάδες χρόνια ιστορίας του. Όσο η φλόγα του τελευταίου θα παραμένει ζωντανή, και θα μεταλαμπαδεύεται έστω και υπόγεια μέσα στην ελληνική κοινωνία, τόσο «θα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη». Σήμερα, λόγω της συγκυρίας, υπάρχει η δυνατότητα να γίνει ένα ουσιαστικό βήμα προς αυτήν.   

2. Διαχρονία του τουρκικού επεκτατισμού

Συνάντηση Άρδην στο Αίγιο (27 έως 30/8/20)

Αφίσα Άρδην

Μπορείτε να την προμηθευτείτε από τα γραφεία του Άρδην σε Αθήνα (Ξενοφώντος 4) και θεσσαλονίκη (Δαναΐδων 7).

Ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης Μένουμε Θεσσαλονίκη: «Τι θα κάνουμε οι Θεσσαλονικείς για την Αγία Σοφία;»

Ανακοίνωση της Δημοτικής παράταξης Μένουμε Θεσσαλονίκη

Η είδηση για την δεύτερη καταπάτηση της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, από τον νέο Σουλτάνο Ταγίπ Ερντογάν έχει συνταράξει το πανελλήνιο, και βέβαια και την πόλη μας την Θεσσαλονίκη η οποία ούτως ή άλλως είναι πόλη με πολύ έντονο Βυζαντινό αποτύπωμα. Η δε αντίδραση του Δημάρχου Κωνσταντίνου Ζέρβα, που κατήγγειλε το συμβάν από τις πρώτες ώρες που κυκλοφόρησε η είδηση, υπήρξε άμεση, και γι’ αυτό εύστοχη στο ότι ευθυγραμμίζεται με το λαϊκό αίσθημα της πόλης. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι να μην μένουμε στους τύπους και να προχωρήσουμε επί της ουσίας: Η κίνηση του Ερντογάν είναι μεν συμβολική, δεν απευθύνεται ωστόσο στο εσωτερικό της χώρας του όπως δυστυχώς νομίζει μεγάλη μερίδα των ελληνικών ελίτ:

• Είναι ένα σήμα στην Ελλάδα ότι 200 χρόνια μετά την δική της Επανάσταση για την εθνική ανεξαρτησία, η οθωμανική αυτοκρατορία επιστρέφει και διεκδικεί την μεταβολή της χώρας μας σε επαρχία της.
• Είναι ένα σήμα που λέει προς τον μουσουλμανικό κόσμο ότι «το Χαλιφάτο είναι εδώ», μια Τουρκία δηλαδή που ως υπερδύναμη θα εκφράζει τον δυναμισμό και την επεκτατικότητα του Ισλαμισμού: Γι’ αυτό εξ άλλου, στην δήλωσή του στ’ αραβικά, ο Ερντογάν είπε πως η κίνησή του είναι η αφετηρία μιας αναβίωσης που θα οδηγήσει και στην απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ.
• Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, η δεύτερη κατάληψη της Αγίας Σοφίας στέλνει και ένα σαφές μήνυμα προς ολόκληρο τον Χριστιανικό κόσμο: Ότι η νέα Οθωμανική Τουρκία, εκδηλώνεται ως Χαλιφάτο με όρους αντιπαλότητας και όχι συνύπαρξης με την Δύση.

Ανακοίνωση Άρδην: Η καταπάτηση της Αγίας Σοφίας πρόκληση για τον ελληνισμό και τον χριστιανικό κόσμο

Ανακοίνωση του Άρδην

Η καταπάτηση της Αγίας Σοφίας από τον Ερντογάν αναπαριστά συμβολικά μια δεύτερη άλωση της Πόλης. Συμβολίζει τη νεκρανάσταση του οθωμανισμού.

Η Τουρκία πλέον δεν συμπεριφέρεται ως εθνικό κράτος αλλά ως αυτοκρατορία που παρεμβαίνει σε μια περιοχή που ξεκινάει από τα Βαλκάνια και φτάνει μέχρι τη Σομαλία, από τον Ινδικό μέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό. Στη Λιβύη, επιχειρεί να εγκαταστήσει ένα νεο-οθωμανικό προτεκτοράτο, στα πρότυπα εκείνων που υπήρχαν στα ίδια εδάφη μέχρι τον 19ο αιώνα. Στη δε κεντρική και δυτική Ευρώπη, παρουσιάζεται ως ο πάτρωνας των μουσουλμανικών μεταναστευτικών πληθυσμών.

Το γεγονός δεν θα έπρεπε να είχε συνταράξει μόνο την Ελλάδα αλλά ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Με αυτήν του την κίνηση ο Ερντογάν διαμηνύει στον πλανήτη, και ιδίως στον μουσουλμανικό κόσμο, ότι το Χαλιφάτο είναι και πάλι παρόν στην παγκόσμια σκακιέρα για να εκφράσει πολιτικά τον δημογραφικό και γεωγραφικό δυναμισμό του ισλάμ. Η νεο-οθωμανική Τουρκία επιβεβαιώνει και επισφραγίζει έτσι το γεγονός πως είναι πλέον μια ισλαμική επεκτατική δύναμη, σε αντιπαράθεση με τον χριστιανικό κόσμο.

Για τους Έλληνες, αυτή η νέα οθωμανική επέλαση περνάει κυριολεκτικά από πάνω μας: πάνω από τα πιο ιερά σύμβολα της πολιτιστικής κληρονομιάς του ελληνισμού –η Αγία Σοφία μαζί με τον Παρθενώνα ορίζουν τους δύο μεγάλους πνευματικούς πόλους του πολιτισμού μας– αλλά και πάνω από την ΑΟΖ, τα σύνορα και την κυριαρχία μας. Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί θέλει να απαντήσει στον εορτασμό των διακοσίων χρόνων της Επανάστασης του 1821 από τους Έλληνες και να μας στείλει το μήνυμα πως η νεο-οθωμανική κυριαρχία επανέρχεται μετά από ένα «διάλειμμα» διακοσίων χρόνων ανεξαρτησίας.

ΤΟ ΞΕΘΕΜΕΛΙΩΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

του Γιώργου Τασιόπουλου

"...Στο Νηπιαγωγείο εισάγεται πιλοτικά το μάθημα των Αγγλικών μέσω δημιουργικών δραστηριοτήτων, η Πληροφορική και η Φυσική Αγωγή.
Στο Δημοτικό, αυξάνονται οι ώρες διδασκαλίας του μαθήματος των Αγγλικών στις μικρότερες τάξεις και εισάγονται πιλοτικά νέες θεματικές..." (https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/319545_sarotiko-nomoshedio-kerameos-allazoyn-ta-panta-se-oli-tin-paideia-en-meso)

και φυσικά η "αξιολόγηση - πειθάρχηση" για να καμφθούν οι αντιδράσεις και να πέσει οριστικά η ταφόπλακα στο Δημόσιο Σχολείο της γνώσης που υπηρετεί τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και τις προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας. 

Νομοθετούν σύμφωνα με τις προσταγές του ΟΟΣΑ και των νεοταξίτικων λεσχών που τους τοποθέτησαν σε αυτό το θώκο.

Το κείμενο που επισυνάπτω το έγραψα το 21.04.2007 πριν 13 χρόνια και είναι τραγικά επίκαιρο. (https://ardin-rixi.gr/archives/203759)

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι αν και οι κυβερνήσεις αλλάζουν, αποδεικνύεται η συνέπεια όλων απέναντι στις διεθνείς δεσμεύσεις. Το ερώτημα είναι, αυτές οι μεταρρυθμίσεις είναι προς όφελός ή σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας;

Το 2011 η Έκθεση του ΟΟΣΑ (https://www.esos.gr/sites/default/files/articles-legacy/oosa.pdf-την εποχή του 1ου Μνημονίου και όχι τυχαία, της πανδημίας τώρα) χάραξε τη στρατηγική για το Νέο Σχολείο, όπως το ονόμασε. Στο εισαγωγικό της σημείωμα και ως ενοχλητικά σημεία καθυστέρησης της ελληνικής κοινωνίας υπογράμμισε:

"...Κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον 

11. Οι κοινωνικοί και πολιτισμικοί παράγοντες στην Ελλάδα που σχετίζονται με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση περιλαμβάνουν: 

• υψηλό ατομικό και οικογενειακό βαθμό αφοσίωσης στην εκπαίδευση, όπως αυτός αντικατοπτρίζεται στις σημαντικές επενδύσεις της κάθε οικογένειας εκτός των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. 

• δέσμευση απέναντι στην κοινωνική ισότητα και σε μια κοινωνία ισονομίας, αξίες που ορίζονται στο Σύνταγμα της Ελλάδας (Άρθρο 4). Το ελληνικό σύστημα επιδιώκει την αποφυγή προνομιακής μεταχείρισης και οποιασδήποτε διαφοροποίησης ή άλλης επιλογής μεταξύ μαθητών, εκπαιδευτικών, σχολείων ή περιοχών σε βάση άλλη από αυτή των «αντικειμενικών κριτηρίων». 

• συνταγματικές δεσμεύσεις για δωρεάν εκπαίδευση. Το ελληνικό Σύνταγμα ορίζει (Άρθρο 16, παράγραφος 1): «H τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους».

• μια κοινωνία και οικονομία παραδοσιακά αγροτική. Ως συνέπεια αυτού έχει καλλιεργηθεί μία ιδιαίτερα τοπική και περιφερειακή πολιτική κουλτούρα, όπου παρά τους ισχυρούς δεσμούς της Ελλάδας ως έθνος, η πίστη στο χωριό και την οικογένεια είναι μεγάλης σπουδαιότητας – ακόμη και για τον πληθυσμό που ενδεχομένως έχει μετοικήσει εδώ και πολύ καιρό στις μεγάλες μητροπολιτικές περιφέρειες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (Σκολαρίκου, 2003). 

• μακρά παράδοση ιδιαίτερα κεντρικής διακυβέρνησης και μέτρα για τη διασφάλιση της εθνικής συνοχής και την εξάλειψη του τοπικισμού. Προτάσεις για αποκέντρωση και διαφοροποίηση ανά περιφέρεια αντιμετωπίζονται με ενδιαφέρον και αντιπροσωπεύουν σημαντικές αποκλίσεις από το παρελθόν. 

• υψηλό ποσοστό εργασίας στο δημόσιο τομέα (40% του ΑΕΠ), με ισχυρότερα προνόμια και εργασιακή ασφάλεια από ό,τι συνηθίζεται στον ιδιωτικό τομέα. 

• έλλειψη εμπιστοσύνης έναντι κυβερνητικών πρωτοβουλιών και ανησυχία για διαφθορά, κακοδιαχείριση, κατάχρηση κρατικών πόρων ή απασχόληση στο δημόσιο για ιδιωτικούς σκοπούς. Συνεπώς, η κυβέρνηση εστιάζει περισσότερο στη συμμόρφωση και την «αποτροπή του χειρότερου», παρά στην παροχή υπηρεσιών ή στην ατζέντα θετικών μεταρρυθμίσεων..."

Αναζητώντας μία πολιτική για την παιδεία

Γιώργος Τασιόπουλος

Αναδημοσίευση από το Άρδην τ. 66

Αν θέταμε το ερώτημα για την εμπιστοσύνη που έχει η ελληνική κοινωνία για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, φοβάμαι πως η απάντηση θα ήταν απαξιωτική γι’ αυτό από μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς, και ίσως και από το ίδιο το ΥΠΕΠΘ. Πολλοί πολίτες ίσως θα αναζητούσαν τις ευθύνες σε ανεπάρκειες ή λανθασμένες επιλογές κάποιων υπουργών που είχαν την ευθύνη της εκπαιδευτικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Είναι όμως έτσι;

Μετανεωτερικότητα και εκπαίδευση

Θα ήταν λάθος την περίοδο της ύστερης νεωτερικότητας να τίθενται ερωτήματα για την εκπαιδευτική πολιτική στην εκπαίδευση και να μη συνδέονται με τα χαρακτηριστικά της εποχής, να μην εντοπίζονται οι αλλαγές που με άμεσο ή έμμεσο τρόπο συνδέονται με την παγκοσμιοποίηση.

Ζούμε σε μια εποχή που την ονομάζουν «μετανεωτερική» και η παγκο-σμιοποίηση είναι το βασικό χαρακτηριστικό της. Οικονομία και παραγωγή, επικοινωνίες και μεταφορές, πληροφόρηση και γνώση δεν μπορούν παρά να μελετώνται με αυτή την οικουμενική ματιά.

Το εκπαιδευτικό σύστημαστο παρελθόν

Μέχρι τις μέρες μας, οι επικρατούσες κοινωνιολογικές σχολές απέδιδαν στο σχολείο τη «λειτουργία του ως μηχανισμού αναπαραγωγής του κυρίαρχου συστήματος και της διατήρησης της ταξικής ανισότητας» (ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ). Σχεδόν ταυτόσημα, μια άλλη σχολή όριζε ως εγγενές χαρακτηριστικό του σχολικού θεσμού και κατ’ εξοχήν κοινωνική του αποστολή την αναπαραγωγή του κοινωνικού συστήματος (ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ - ΜΠΟΥΡΝΤΙΕ/ΠΑΣΕΡΟΝ).

Αριστερά, Δεξιά και δημοκρατικός πατριωτισμός

Του Γιώργου Καραμπελιά

Κορωνοϊός, Αριστερά, Δεξιά και δημοκρατικός πατριωτισμός (Μέρος Α΄)

Αύγουστος Ροντέν, Ο Σκεπτόμενος

Του Γιώργου Καραμπελιά

Το εκτενές κείμενο που ακολουθεί, και το οποίο θα παρουσιαστεί για λογούς ευχερέστερης αναγνωσιμότητας σε τέσσερις συνέχειες στην Ιστοσελίδα του Άρδην, επιχειρεί μια συνολική απάντηση στα καλοπροαίρετα τουλάχιστον επιχειρήματα όσων πιστεύουν πως η στάση του Άρδην θα έπρεπε να βρίσκεται στον αντίποδα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, για λόγους μιας αντιπολιτευτικής και αντιμητσοτακικής «πολιτικής ορθότητας». Επί πλέον, επιχειρεί να κάνει κατανοητό, και πάλι στους καλοπροαίρετους φίλους και φίλες, πως η κριτική σε απόψεις δεν ενέχει κάποια απαξιωτική αντιμετώπιση του οποιουδήποτε, αλλά θέλει να ενισχύσει τον «ξυνό λόγο» του δημοκρατικού πατριωτισμού ως προϋπόθεση για την πολιτική του συγκρότηση. Έτσι υποχρεώθηκα να κάνω μια εκτεταμένη αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία για να ξαναέλθω στην παρούσα συγκυρία.

Γ. Κ.

Α. Το διαχρονικό νόημα της στρατηγικής αντιπολίτευσης

Σε ένα εκτενές συλλογικό κείμενο του Άρδην, κατά την πρώτη φάση της κρίσης του κορωνοϊού, προσπαθήσαμε να διευκρινίσουμε τη στάση μας, τονίζοντας πως η δική μας στρατηγική δεν εντάσσεται σε μια λογική «τακτικιστικής αντιπολίτευσης» αλλά έχει χαρακτηριστικά στρατηγικής αντιπολίτευσης. Δηλαδή, δεν μπαίνουμε στο μικροπολιτικό παιγνίδι, ούτε έχουμε ιδεολογικές ή άλλες εξαρτήσεις από μικρές ή μεγάλες δυνάμεις. Γι’ αυτό και οι κριτικές μας δεν είναι ποτέ –ή τουλάχιστον το προσπαθούμε– φορτισμένες από τις ιδεολογικές ή άλλες προκαταλήψεις μας. Επιπλέον, προσπαθούμε πάντα να εντάσσονται σε μια συνολική ανάλυση που θεωρεί πως ο ελληνισμός δίνει τη μεγάλη μάχη της ιστορίας του, μάχη επιβίωσης, και αυτή είναι η αποκλειστική πυξίδα για τις επιλογές μας.

Όμως, αυτή η στρατηγική στάση, το να στρεφόμαστε ενάντια σε πολιτικές και σε ιδεολογικο-κοινωνικά μπλοκ και όχι απλά σε κυβερνήσεις, κρίνεται συχνά ως αντιπολιτευτικά ελλιπής (sic) από ένα μέρος της πατριωτικής Αριστεράς, ή της λαϊκής Δεξιάς, ακόμα και του ορθόδοξου χώρου κ.λπ.

Κάτι ανάλογο είχε συμβεί σε αρκετές στιγμές στο πρόσφατο παρελθόν, και ίσως σε μεγαλύτερη έκταση ακόμα. Αρχικώς, όταν ετέθη θέμα ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά, από τον συνασπισμό Τσίπρα-Καμμένου, με την ευκαιρία των προεδρικών εκλογών του 2015. Τότε, είχαμε αντιπαρατεθεί σε μια κίνηση που τη θεωρούσαμε καταστροφική για τη χώρα, και γι’ αυτό μάλιστα δεν συμμετείχαμε σε κοινό σχήμα «πατριωτικής αριστεράς και δεξιάς» που μας είχε προτείνει ο Καμμένος, και αφήσαμε «μόνο» του τον Ζουράρι στον δρόμο της καταισχύνης. Και τότε, πολλοί, ακόμα και στο άμεσο περιβάλλον μας, ελαυνόμενοι κυρίως από αντισαμαρικές εμμονές, «φιλοαριστερές» ή ακροδεξιές, θεώρησαν την κριτική μας υπερβολική ή ακόμα και φιλοσαμαρική, με αποτέλεσμα μια πρώτη μεγάλη τομή στο εσωτερικό του «αντιμνημονιακού χώρου».

Ανακοίνωση Αρδην: Τα όρια του παρασιτισμού και μια νέα «Μεγάλη Ιδέα»

Ανακοίνωση του κινήματος Άρδην

Ρεαλισμός, κανονικότητα, ανάπτυξη, στήριξη της εργασίας και της επιχειρηματικότητας. Αυτοί ήταν οι πυλώνες του διαγγέλματος Μητσοτάκη στις 20 Μάϊου, καθώς και των υπουργών του που ακολούθησαν για να συγκεκριμενοποιήσουν μέτρα 24 δισ. ευρώ. Πολλοί δημοσιογράφοι, αναφερόμενοι στα μέτρα της κυβέρνησης, σχολίασαν ευνοϊκά την επιλογή στήριξης των ενεργών οικονομικών παραγόντων της ελληνικής κοινωνίας, του κόσμου της εργασίας και των επιχειρήσεων, και όχι της πεπατημένης των κρατικών επιδομάτων.

Ωστόσο, η συνολική στρατηγική στην οποία εντάσσονται τα μέτρα της κυβέρνησης, ακόμα και αν έχουν μια βραχυχρόνια αποτελεσματικότητα, παραμένει, δυστυχώς, αναχρονιστική, στην πεπατημένη του μοντέλου που εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια έχει καταβυθίσει την Ελλάδα: τον παρασιτισμό.

Πραγματικά, ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του δεν βρήκε ούτε μια λέξη για την αγροτική παραγωγή, τη μεταποίηση, τη στήριξη της αμυντικής βιομηχανίας, την διατροφική και την ενεργειακή αυτοδυναμία μας; Πολιτική που αποτελεί πρωταρχική προϋπόθεση για την επιβίωση και την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Πόσο μάλλον όταν ζούμε σε καιρούς αχαλίνωτης νεο-οθωμανικής επιθετικότητας αλλά και πολύπλευρης κρίσης του πλανητικού μοντέλου, γεωπολιτικής, οικονομικής, οικολογικής και εσχάτως, υγειονομικής.

Από τον λόγο του πρωθυπουργού λείπει μια διάσταση κεφαλαιώδης για την ανάκαμψή μας: Εκείνη της εσωτερικής ενδυνάμωσης. Διότι ακόμα και στον τουρισμό, οι περισσότερες κυβερνήσεις της Ε.Ε. απηύθυναν έκκληση στους πολίτες τους να επιλέξουν προορισμούς της δικής τους χώρας για φέτος. ενώ προετοιμάζουν εκτεταμένα προγράμματα επιδότησης της εσωτερικής τουριστικής αγοράς. Εδώ αντίθετα το voucher θα αφορά μόνο σε 250.000 ανθρώπους, ενώ εμείς αρκούμαστε μόνο στο κυνήγι των διεθνών αγορών.

Μπορεί η εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από τον εξωτερικό τουρισμό να είναι μεγάλη, ωστόσο, δεν μπορούμε να κινητοποιήσουμε τον ελληνικό λαό χωρίς μια οραματική πολιτική αναδιάρθρωσης της οικονομίας αλλά και της συνολικής πορείας της χώρας, χωρίς μια νέα «Μεγάλη Ιδέα» για την Ελλάδα, περιοριζόμενοι στο «να βουλώσουμε γρήγορα τις τρύπες ώστε να επανέλθουμε στην κανονικότητα». Ποια «κανονικότητα» μπορεί να υπάρξει όταν έχουμε κάθε μέρα και μια ακόμη πρόκληση του τουρκικού επεκτατισμού, όταν οι παγκόσμιες κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη, και όταν το κυρίαρχο πρότυπο του διεθνοποιημένου εμπορίου και της παραγωγής, αναθεωρείται; Τι περιμένει για να κατανοήσει αυτή την πραγματικότητα η κυβέρνηση Μητσοτάκη που με τη λογική μιας εθνομηδενιστικού τύπου «κανονικότητας» ανήλθε στην εξουσία και όχι μόνο καμία κανονικότητα δεν συνάντησε αλλά υποχρεώθηκε εν τοις πράγμασι να κάνει συχνά τα αντίθετα από εκείνα που διακήρυσσε;!

Έχει άραγε νόημα σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων;

Του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Έχει νόημα ο πατριωτισμός στην εποχή μας; Ή μήπως αποτελεί κάτι ιστορικά ξεπερασμένο, μια απλή ιδεολογία δεμένη με το παρελθόν, ιδιαίτερα σε μία εποχή όπου η ιστορία έχει καταστεί κυριολεκτικά παγκόσμια; Πολλές φορές, όσοι ιδιαίτερα προερχόμαστε από την Αριστερά και έχουμε αναφορές σε μια ιδεολογία οικουμενικών και πλανητικών διαστάσεων, έχουμε αναρωτηθεί μήπως έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Μήπως τελικώς έχουν δίκιο οι εθνομηδενιστές που διακηρύσσουν την ιστορική υπέρβαση της εποχής των εθνών και την μετάβαση σε μια εποχή υπερεθνικών ή μάλλον μεταεθνικών ενοτήτων.

Είναι προφανές, βέβαια, πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ιστορική καμπή, πλανητικών διαστάσεων, που δεν αφορά μόνο τον Ελληνισμό αλλά το ίδιο το ανθρώπινο είδος, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι ακόμα και της αυθυπέρβασής του μέσα από την παραγωγή ενός νέου είδους, του αποκαλούμενου μετανθρώπου. Όλα τα έθνη βρίσκονται λοιπόν μπροστά στην απειλή της βύθισής τους στη χοάνη μιας παγκοσμιοποίησης που δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτισμική αλλά πρωτίστως τεχνολογική. Μέχρι που η πανδημία ήλθε να μας υπενθυμίσει τα προφανή…

Προσωπικά, επειδή δεν αντλώ τον εθνισμό μου από μια αποκλειστική προσκόλληση στο ιστορικό παρελθόν του έθνους μας, θέτω συχνά στον εαυτό μου τα σχετικά ερωτήματα. Και κάθε φορά καταλήγω στην ίδια απάντηση, grosso modo: Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του τρέχοντος αιώνα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί η πορεία των εθνών και μάλιστα οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, για να καταλάβουν μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Και εμείς οι Έλληνες κινδυνεύουμε μέχρι το τέλος του αιώνα με ιστορική έκλειψη.

Κατά συνέπεια οι Έλληνες, εάν θέλουν να συνεχίσουν να επιβιώνουν ως συλλογικό υποκείμενο, είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν κυριολεκτικώς ενάντια στην Ιστορία, που μοιάζει να τους έχει καταδικάσει. Και αν είναι αλήθεια πως όλοι οι πολιτισμοί γεννιούνται και πεθαίνουν, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους φορείς τους, δηλαδή τους λαούς και τα έθνη. Έτσι, μπορεί ο αρχαίος περσικός πολιτισμός να έχει σβήσει εδώ και πολλούς αιώνες, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο με το ιρανικό έθνος.

Η περιπλάνηση

Το «Άρδην» … μέσα από τις αφίσες του!

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Εικοσιτέσσερα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στα πολιτιστικά, κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της χώρας συμπλήρωσε φέτος το περιοδικό Άρδην.

• Από τις διαδηλώσεις ενάντια στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίας και την παράδοση Οτσαλάν στους Νεοθωμανούς από τους εκσυγχρονιστές,

• το σωτήριο ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν και στον ανιστόρητο ρεπούσιο «συνωστισμό της Σμύρνης»,

Ανακοίνωση Άρδην: Η Πολιτεία, η Εκκλησία, το ελληνικό Πάσχα

Ανακοίνωση του Κινήματος Άρδην, Μεγάλο Σάββατο, 18 Απριλίου 2020

«Η υψηλότερη μορφή της Άνοιξης: μια ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα». Η φράση του Σεφέρη δεν είναι σχήμα λόγου. Ταυτισμένος επί αιώνες με την ορθοδοξία, ο ελληνισμός βλέπει σε αυτή την ίδια του την ύπαρξη. Το ελληνικό Πάσχα δεν είναι ζήτημα ατομικής πίστης, όπως το θεωρεί η κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος: είναι ζήτημα συλλογικής ταυτότητας της κοινωνίας, πολύ περισσότερο και από την εορτή του Αγίου Πατρικίου για τους Ιρλανδούς.

Αυτήν ακριβώς τη διάσταση έχει απωλέσει σήμερα ο ελληνικός πολιτικός κόσμος αποψιλώνοντας τη διακυβέρνηση από οποιοδήποτε ίχνος ταυτότητας, ιστορίας, μνήμης και πολιτισμού.

Όμως, έτσι υπονομεύουν τη δημοκρατία στην πιο θεμελιώδη προϋπόθεση που έχει: αν όντως ο Λαός είναι η πηγή όλων των εξουσιών, πώς μπορούν, Πολιτεία και κυβέρνηση, να αποστασιοποιούνται από το έθνος, τον πολιτισμό και την ιστορική του μνήμη;

Αυτό, νομίζουμε, έχει συμβεί με το ζήτημα της Εκκλησίας και της Πολιτείας, επί των ημερών του κορωνοϊού. Για να περιγράψουμε το ζήτημα με μια μεταφορά: Όταν ο Καποδίστριας όντως έκλεισε τις εκκλησίες για να αντιμετωπίσει την πανώλη, παρόλο που η κοινωνία ήταν τότε απολύτως ταυτισμένη με το εκκλησιαστικό γεγονός, δεν καταγράφηκαν αντιδράσεις. Και αυτό γιατί ο Καποδίστριας δεν ήταν εθνομηδενιστής, αλλά βαθύτατα ορθόδοξος, σε αντίθεση με τις σημερινές πολιτικές και «πνευματικές» δυνάμεις που προκαλούν με τη συμπεριφορά τους τη συντριπτική πλειοψηφία των ορθοδόξων Ελλήνων.

Η επανατοπικοποίηση δεν αποτελεί πλέον επιλογή αλλά προϋπόθεση επιβίωσης

Πηγή σκίτσου

Για τους οικονομολόγους Μαξίμ Κομπ, Ζενεβιέβ Αζάμ, Τομά Κουτρό και τον κοινωνιολόγο Κριστόφ Αγκιτόν, «η ιστορία δεν έχει γραφτεί» και υπάρχουν ακόμα τρόποι να μετατοπίσουμε την παγκοσμιοποίηση προς την πλευρά της μείωσης των ανισοτήτων, εξηγούν, σε ένα φόρουμ του Monde.

Μετάφραση: Χριστίνα Σταματοπούλου

Σε λιγότερο από δύο μήνες, η πανδημία που οφείλεται στον κορονοϊό αλλάζει ήδη τα δεδομένα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Η συνεχής επέκταση των αλυσίδων εφοδιασμού και του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, καθώς και η λειτουργία τους με τη μέθοδο της κατά παραγγελία παραγωγής, χωρίς διατήρηση αποθεμάτων, θεωρούνται πλέον πηγές κινδύνου που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν και να δικαιολογηθούν.

Η φαρμακοβιομηχανία, η οποία έχει μετεγκαταστήσει ολόκληρα τμήματα του παραγωγικού μηχανισμού της, σε σημείο που το 80% των δραστικών ουσιών των φαρμάκων να εισάγεται τώρα από την Κίνα και την Ινδία, σε σύγκριση με το 20% πριν από τριάντα χρόνια, αναφέρεται ως παράδειγμα των τομέων που πρέπει να επανατοπικοποιηθούν. Αυτός ο όρος «επανατοπικοποίηση» ακούγεται πλέον σε όλες τις συζητήσεις, ακόμα και εκείνων που δεν σταμάτησαν εδώ και χρόνια να εργάζονται για την εμβάθυνση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στο όνομα της μείωσης του κόστους.

Ακόμα και αν δεν αμφισβητήσουμε το ίδιο το περιεχόμενο των επενδυτικών και παραγωγικών επιλογών, δεν θα πρέπει, άραγε, να προσθέσουμε στη σχέση ανταγωνιστικότητα-κόστος, η οποία καθοδηγεί τις επιλογές των επενδυτών εδώ και χρόνια, το αποκλειστικό κριτήριο της σχέσης «ανταγωνιστικότητα-ρίσκο», όπως πλέον επισημαίνεται; Ή μήπως θα πρέπει να αμφισβητήσουμε το ίδιο το περιεχόμενο αυτών των παραγωγικών επιλογών, του τρόπου χρηματοδότησής τους, του αποτυπώματός τους επάνω στον πλανήτη και της ποιότητας των θέσεων εργασίας που παρέχουν;

Το σύμπτωμα ενός από-διοργανωμένου κόσμου

Οι εκκλήσεις για επανατοπικοποίηση και αναζωογόνηση της οικονομίας δεν μπορούν, στην πραγματικότητα, να αποκρύψουν τον εγγενώς μη βιώσιμο χαρακτήρα του παγκόσμιου παραγωγικού συστήματος: στην έκθεση «Προοπτικές παγκόσμιων πόρων για το 2060», ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) εκτιμά ότι η εξαγωγή φυσικών πόρων θα πρέπει να αυξηθεί κατά 111% (150% για τα μέταλλα και 135% για τα ορυκτά) προκειμένου να συντηρηθεί μια παγκόσμια ετήσια ανάπτυξη της τάξης του 2,8% έως το 2060. Ακόμα και αν επανατοπικοποιηθεί και αναπροσαντολιστεί στην κατεύθυνση αναθεωρημένων μορφών προστατευτισμού, ένα τέτοιο οικονομικό μοντέλο δεν παύει να είναι μη βιώσιμο και ανεπιθύμητο.

Μανώλης Γλέζος: Εις μνήμην

Αποχαιρετούμε τον Μανώλη Γλέζο, έναν μεγάλο Έλληνα που αγωνίστηκε για οχτώ δεκαετίες για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Έναν άνθρωπο που τον κλαίνε όλοι οι Έλληνες άσχετα από ιδεολογίες και κόμματα.

Έναν άνθρωπο με τον οποίο συμπορευτήκαμε πολλές δεκαετίες, γιατί αγαπούσε πάντα την Ελλάδα, το χώμα της, τους ανθρώπους της, την ιστορία της, έναν πραγματικό ευπατρίδη πατριώτη.

Στη μνήμη του, τις επόμενες ημέρες αυτό το κείμενο θα εμπλουτίζεται διαρκώς από σχετικά κείμενα που θα μας στέλνουν σύντροφοι, φίλοι και αναγνώστες.

Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που είχε δημοσιεύσει στο Άρδην το 2003   αφιέρωμα σχετικό με τον Κοινοτισμό. Η πλούσια δραστηριότητα του Μανώλη Γλέζου  γύρω από τον κοινοτισμό είναι εν πολλοίς άγνωστη σε σχέση με την υπόλοιπη πολιτική του ζωή. Το 1986 εκλέχτηκε κοινοτάρχης στην Απείρανθο της Νάξου και έθεσε σε εφαρμογή μορφές άμεσης δημοκρατίας.  Δημοσιεύουμε το κείμενο του Δαμιανού Βασιλειάδη, συνοδοιπόρου του επί πολλά έτη στον αγώνα για την διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. 

Α-Ρ

Ανακοίνωση Άρδην: Όποιος αντιστέκεται, υπάρχει

Ανακοίνωση Άρδην

1. Μέσα σε δύο βδομάδες, ο Ταγίπ Ερντογάν υποχρέωσε την ελληνική κυβέρνηση και κοινωνία να ξεπεράσουν ιδεολογικά και πολιτικά στερεότυπα δεκαετιών. Η φύλαξη, επί τέλους, των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων συνιστά μια μεγάλη τομή καθιστώντας έωλες τις παλιές κομματικές και ιδεολογικές διαιρέσεις, σε συνθήκες εθνικής ομοψυχίας – καθώς το 80%-90% του ελληνικού λαού απαιτεί όχι μόνον η Ελλάδα να ξαναποκτήσει σύνορα αλλά και να τεθεί ένα τέλος στην ανεξέλεγκτη, μαζική μετανάστευση.
2. Αυτό το γεγονός αποτελεί μια μεγάλη νίκη της κοινωνικής πλειοψηφίας που κατάφερε να επιβάλει τη δική της ατζέντα., παρά τη «σημιτική» και πολυπολιτισμική αντίληψη, που έμοιαζε να κυριαρχεί στην πολιτική της κυβέρνησης, και κόντρα σε ΕΛΙΑΜΕΠ, στις ΜΚΟ του Σόρος και τον εθνομηδενισμό των κομμάτων και των διανοουμένων της «χαβιαρο-αριστεράς», κοινοβουλευτικής και εξωκοινο­βουλευτικής.
3. Αυτή η ανατροπή ξεκίνησε από τον ξεσηκωμό των κατοίκων της Μυτιλήνης, της Χίου και της Σάμου, που αρνήθηκαν έμπρακτα τη μεταβολή των νησιών τους σε μόνιμους καταυλισμούς εγκλωβισμένων, με τίμημα τη διάλυση των τοπικών κοινωνιών και τον κίνδυνο της σταδιακής αλλοίωσης της πληθυσμιακής σύνθεσης του πληθυσμού – σταθερό στόχο της τουρκικής πολιτικής.
4. Απεδείχθη έμπρακτα ότι είναι εφικτή μια πολιτική αποτροπής της μαζικής, ανεξέλεγκτης μετανάστευσης με όρους κράτους δικαίου.
5. Αυτή η πολιτική ενισχύει τη θέση της Ελλάδας και στο διεθνές πεδίο. Όπως μονότονα επαναλαμβάνει το Άρδην από το 1996, επιβεβαιώνεται το: Αντιστέκομαι άρα Υπάρχω. Η χώρα βγήκε από το τέλμα της παθητικότητας και ανάγκασε, με τη στάση της, τα όργανα της ΕΕ αλλά και πολλές χώρες να την στηρίξουν έμπρακτα. Για πρώτη φορά, τα σύνορα της Ελλάδας μεταβλήθηκαν, τουλάχιστον εν μέρει, όντως σε ευρωπαϊκά σύνορα, με την παρουσία Πολωνών, Αυστριακών, Κυπρίων και της FRONTEX, παρά τις άοκνες προσπάθειες της γερμανικής πολιτικής να δρα ως οιονεί εκπρόσωπος του Ερντογάν στην ΕΕ. Συμπέρασμα το οποίο θα πρέπει να αξιοποιηθεί και σε ό,τι αφορά στις ευρύτερες ελληνοτουρκικές σχέσεις και τις προκλήσεις που αναπόφευκτα θα συνεχιστούν.

Από την εξέγερση των νησιών στην παλλαϊκή κινητοποίηση στον Έβρο

Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη (φ. 158) που κυκλοφορεί 

Η αποφασιστική εξέγερση των κατοίκων των νησιών ενάντια στην εισβολή των ΜΑΤ, την οποία αδυνατούσαν μέχρι χθες ακόμα να συλλάβουν όλοι οι αργόσχολοι χρυσοκάνθαροι της πλατείας Κολωνακίου, οι Κασιμάτηδες και Μανδραβέληδες της Καθημερινής, οι μπιζημπόντηδες του χρηματιστηρίου και οι ψευδοανθρωπιστές των ΜΚΟ, της Αριστεράς και των Εξαρχείων, αποτέλεσε την απαρχή των γεγονότων που μέσα σε δέκα μέρες κορυφώθηκαν στα σύνορα του Έβρου.

Στις Καστανιές, μπροστά στην ανοικτή μετατροπή του μεταναστευτικού σε αυτό που στην ουσία είναι, δηλαδή σε ανοικτή επιβουλή της νεοθωμανικής Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας, υποχρεώθηκαν προς στιγμήν να σιγήσουν –τουλάχιστον πρόσκαιρα– οι περισσότεροι, και να μείνουν να «διαμαρτύρονται» για τον ελληνικό «ρατσισμό» εκείνοι , το 5% ή 3% που καταγράφτηκε και στη δημοσκόπηση της Pulse της 3ης Μαρτίου, δηλαδή ο σκληρός εθνομηδενιστικός πυρήνας των αλληλέγγυων, υπαλλήλων των ΜΚΟ και άλλων ψευδοδιεθνιστών της Αριστεράς. Προφανώς η εθνομηδενιστική υποχώρηση υπήρξε πρόσκαιρη, μια και ήδη ο Τσίπρας τα έστριψε ελαφρώς, για την ώρα, μπροστά στο «αριστερό» ακροατήριο την Πέμπτη 5 Μαρτίου, ενώ ο περιβόητος υβριστής των πάντων, Στέφανος Κασιμάτης στις 6 Μαρτίου στην «Καθημερινή» περιγράφει σε μισή σελίδα τα δίκια του Ερντογάν για το μεταναστευτικό υπογραμμίζοντας πως, «όπως γράφει και ο Τζωρτζ Σόρος, όσον αφορά τη Συρία…η Τουρκία αξίζει την υποστήριξη της Ευρώπης’».

Πάντως η πλειοψηφία των Ελλήνων κατανόησε πως η κρίση αυτή αφορά την ίδια την εθνική ακεραιότητα της χώρας, για το εάν θα επιβεβαιωθεί μέσω του μεταναστευτικού-προσφυγικού η απειλή του Οζάλ από το 1988, ότι μέρος της Ελλάδας θα καταληφθεί μέσω της αποστολής μουσουλμανικού πληθυσμού χωρίς να χρειαστεί πόλεμος! Τελικώς, οι νησιώτες με τον ανυποχώρητο αγώνα τους κέρδισαν μία πρώτη μεγάλη μάχη. Υποχρέωσαν την κυβέρνηση να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής που είχε αποστείλει στο νησί, και να υπερασπιστεί με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα τον Έβρο και τα θαλάσσια σύνορα.

Για άλλη μία φορά η ψευδοελίτ βρέθηκε απέναντι στην πραγματικότητα του λαού, τον οποίο πιστεύει ότι μπορεί να διαχειρίζεται ανενόχλητη. Διότι κατά τον ίδιο τρόπο που η αντίδραση ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών ξεκίνησε από τη Μακεδονία για να γενικευτεί σε όλη την Ελλάδα γκρέμισε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και διέλυσε το κόμμα του Καμμένου, έτσι και τώρα η αντίδραση στην εγκατάσταση μουσουλμανικών πληθυσμών στη χώρα θα πάρει πανελλαδικές διαστάσεις και θα απειλήσει κυριολεκτικά την κυριαρχία του συμπλέγματος πολιτικών κομμάτων ΜΜΕ και ΜΚΟ.

Είναι φανερό λοιπόν πως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη – μία κυβέρνηση σημιτικής κοπής , με στήριξη ΝΔ–, θα υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει πραγματικά το ζήτημα.

Α. Κατ’ αρχάς θα πρέπει να αφαιρέσει οριστικά και αμετάκλητα τη διαχείριση του μεταναστευτικού από τις ΜΚΟ. Το ελληνικό κράτος θα πρέπει να έχει την αποκλειστική διαχείρισή του. Οι ΜΚΟ των φιλανθρώπων μπορούν να δραστηριοποιηθούν στην Αφρική, τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, εκεί όπου γεννιέται το ζήτημα των μετακινήσεων των ξεριζωμένων πληθυσμών.

Β. Θα πρέπει να πιέσει επίμονα την Ευρωπαϊκή Ένωση να αναιρέσει το Δουβλίνο και να υποχρεώσει όλες τις χώρες της ΕΕ να δέχονται όσους καταφθάνουν στην Ελλάδα (το 2019 από τις 120.000 παράνομες εισόδους στην Ένωση, οι 75.000 πραγματοποιήθηκαν από την Ελλάδα). Παράλληλα και κυρίως η FRONTEX θα πρέπει να εγκατασταθεί στα τουρκικά παράλια, μια και η Τουρκία έχει λάβει πάνω από 6 δισ. ευρώ για το προσφυγικό, διαφορετικά να πρέπει τεθεί βέτο από την Ελλάδα στη χρηματοδότησή της και εν τέλει να τεθεί και πάλι στο τραπέζι η τελωνειακή Ένωση ΕΕ-Τουρκίας, που είναι το μόνο ζήτημα που καίει πραγματικά την Τουρκία.

Λέσβος και Χίος, όπως Πισοδέρι – Έξω τώρα οι ΜΚΟ

"...Στην περίπτωση της μεταναστευτικής κρίσης, ούτε το αδιέξοδο είναι αναπόφευκτο, ούτε το δίλημμα ανάμεσα στην εθνική ασφάλεια, την κοινωνική συνοχή από την μια, και τον ανθρωπισμό από την άλλη. Αυτά τα δημιουργούν οι κυβερνήσεις, με τα πεπραγμένα τους, καθώς και οι νεοθωμανοί που πλειοδοτούν στην συνέχιση του χάους. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης, και η ελληνική κοινωνία πρέπει να συνεχίσει τον αγώνα της ώστε να εξαναγκάσει την πολιτική ηγεσία να κάνει αυτό που της χρωστάει…"

• ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚ¨Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥΣ

• ΕΞΩ ΟΙ ΜΚΟ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΥ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΧΩΡΑ

• ΔΙΟΧΕΤΕΥΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΝΔΥΛΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ-ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

• ΘΩΡΑΚΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ – ΠΙΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΓΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΟΥΒΛΙΝΟΥ

• Η FRONTEX ΣΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΠΑΡΑΛΙΑ, ΑΛΛΙΩΣ ΒΕΤΟ ΣΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

• ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΟΜΕΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ, 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020

Ανακοίνωση του Άρδην 

Η κυβέρνηση προσπαθεί με την βία των ΜΑΤ και των δακρυγόνων να κάμψει την θέληση των κατοίκων, που απαιτούν να πάψουν τα νησιά, του βορειοανατολικού Αιγαίου, να λειτουργούν ως χώροι υποδοχής για πληθυσμιακές εισροές που είναι πλέον οι μεγαλύτερες στην Ευρώπη και αποτελούν ύψιστο κίνδυνο για την αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης των νησιών και την εκδίωξη του εγχώριου πληθυσμού, όπως διακαώς επιθυμεί η Τουρκία.

Οι κάτοικοι της ακριτικής, νησιώτικης Ελλάδας ζητούν πολύ απλά και αυτονόητα πράγματα: Να αισθανθούν και πάλι δικό τους τον τόπο τους, να πάψουν να βιώνουν τον αποκλεισμό τους από τις υπηρεσίες –τράπεζες νοσοκομεία κ.λπ.– τις  κατευθυνόμενες από ποικίλα κέντρα εξεγέρσεις των παράτυπων μεταναστών, το νταβατζιλίκι των ΜΚΟ που όμοια με την Ιερά Εξέταση του Μεσαίωνα χρησιμοποιούν ως δικαιολογία των ανθρωπισμό, για να κάνουν μπίζνες.

Ο πρωθυπουργός όμως βρήκε αυτούς τους κατοίκους, που εδώ και 5 χρόνια έχουν υποστεί το μεγαλύτερο βάρος των μεταναστευτικών ροών για να δείξει την υποτιθέμενη πυγμή του. Και τους στέλνει τα ΜΑΤ, όχι απλώς γιατί θέλει να εμφανίζεται σκληρός και άτεγκτος, αλλά επειδή η ίδια του η πολιτική σε σχέση με το μεταναστευτικό έχει έρθει σε πλήρες αδιέξοδο:

• Γιατί δεν επιθυμεί να συγκρουστεί με το κράτος-δουλέμπορο της Τουρκίας, που δημιουργεί το πρόβλημα, και έχει μεταβάλει τα νησιά αυτά σε ζώνη περιορισμένης ελληνικής κυριαρχίας.
• Γιατί δεν θέλει να θέσει υπό τον έλεγχο του τις ΜΚΟ που λειτουργούν ως κράτος εν κράτει, αντιστρατεύονται την ίδια την κρατική πολιτική για τον έλεγχο της μετανάστευσης και γράφουν στα παπούτσια τους την ίδια την κοινωνία και την δημοκρατική της βούληση, προτιμώντας από όλα αυτά να κάνουν «χρυσές δουλειές» με την πολιτική ανοιχτών συνόρων φτιάνοντας στρατιές παχυλά αμειβόμενων ψευδοαλληλέγγυων. Εξάλλου όλη η οικογένεια Μητσοτάκη-Μπακογιάννη και η κυβέρνηση τους είναι στενά δεμένη με τις ΜΚΟ. Στο Solidarity Now το επίσημο παράρτημα του Σόρος στην Ελλάδα είναι πρόεδρος ο κουμπάρος του Σόρος, Στέλιος Ζαββός, αδελφός ομώνυμου υπουργού ενώ την διεύθυνση κατέχει η γνωστή και μη εξαιρετέα κυρία Αντιγόνη Λυμπεράκη πρώτη εξαδέλφη του Πρωθυπουργού και της Ντόρας Μπακογιάννη, ενώ στο ΔΣ μεταξύ άλλων συμμετέχουν ο Χρήστος Ροζάκης ο Γιάννης Μπουτάρης, ο Νίκος Αλιβιζάτος, ο Νικηφόρος Διαμαντούρος κ.ά. δηλαδή όλη αφρόκρεμα του ελληνικού εθνομηδενισμού. H αδελφή του πρωθυπουργού Αλεξάνδρα Μητσοτάκη είναι υψηλόβαθμο στέλεχος ΜΚΟ ενώ η ανιψιά του  Αλεξία Μπακογιάννη  μετά την συμμετοχή της στο  Solidarity έγινε πρόεδρος της μεγάλης ΜΚΟ Actionaid  ενώ ο δήμαρχος της Αθήνας Κώστας Μπακογιάννης συνεχίζει  την πολιτική του Καμίνη, της παράδοσης των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου της Αθήνας στις ΜΚΟ.
• Γιατί δεν επιλέγει να συγκρουστεί με την Γερμανία, που θεωρεί την Ελλάδα ως προτεκτοράτο της και ζώνη φιλτραρίσματος των μεταναστευτικών ροών που στην ουσία κατευθύνονται σε αυτή. Ιδιαίτερα τώρα που ξεσπάει η ενδοκυβερνητική κρίση στη Γερμανία, μεθοδεύει με τον σύμμαχό της Ερντογάν το μπλοκάρισμά τους στην Ελλάδα. Έτσι η Ελλάδα θα μεταβληθεί από «χώρα των γκαρσονιών» σε «χώρο», οικόπεδο και αποικία των ΜΚΟ.

Ο δημοκρατικός πατριωτισμός το μόνο «αντίδοτο» στην παρακμή

Το κείμενο αποτελεί το πόρισμα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Κινήματος Άρδην που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2020 στην Αθήνα. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη (φ. 157).

1 Είναι προφανές, μετά από μια δεκαετία βαθύτατης οικονομικής κρίσης και υποβάθμισης, εκπτώχευσης μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού, οικονομικής και κοινωνικής αποσάθρωσης των μεσαίων στρωμάτων, εκχώρησης της εθνικής περιουσίας, καταστροφής του παραγωγικού ιστού, φυγής των νέων, επίτασης της δημογραφικής κατάρρευσης και μεταβολής της χώρας σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, σε «αποικία χρέους» κυριολεκτικώς, έχουμε εισέλθει σε μια νέα περίοδο κατά την οποία η πυξίδα των κυρίαρχων αντιθέσεων μετακινείται προς τα μεγάλα εθνικά ζητήματα και αφορούν στην ίδια την επιβίωση του ελληνικού έθνους.

2 Οι σαρωτικές γεωπολιτικές ανατροπές, τόσο σε πλανητικό πεδίο, όσο και στο πεδίο της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, επιτάσσουν στους Έλληνες να αναθεωρήσουν παγιωμένες νοοτροπίες και παραδοχές, εφόσον επιθυμούν να παραμείνουν στοιχειωδώς αυτεξούσιοι. Η υποχώρηση της δυτικής ηγεμονίας, και η αναδυόμενη πολυπολικότητα που έρχεται να υποκαταστήσει την μονοπολική παγκοσμιοποίηση, αφήνει ένα κενό ισχύος που επιτρέπει στην Τουρκία να παίξει το χαρτί της καθοδήγησης του μουσουλμανικού κόσμου, όπως έκανε και επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Την ίδια στιγμή, οι μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί στους οποίους στήριζε η Ελλάδα, σε όλες τις κυβερνήσεις της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, την γεωπολιτική της σταθερότητα και ασφάλεια το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. βρίσκονται σε κρίση συνοχής και προσανατολισμών, μια κρίση που δεν είναι παρά μια ακόμα ένδειξη της κρίσης και της συνολικής υποχώρησης της Δύσης.

3 Παράλληλα η νέα μεγάλη «μετακίνηση των λαών» μέσω των τεράστιων προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων, ανατρέπει τις πατροπαράδοτες εθνικές ταυτότητες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, και επιτείνει τις γεωπολιτικές αναταράξεις. Μετακίνηση που, ιδιαίτερα στις ζώνες της επαφής μεταξύ των διαφορετικών κόσμων, όπως είναι η Ελλάδα, διαπλέκει άμεσα και αξεδιάλυτα τα ζητήματα της εθνικής ταυτότητας, με τα ζητήματα των γεωπολιτικών ανατροπών. Έτσι στην Ελλάδα το μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα δεν θέτει μόνο ζητήματα εσωτερικής εθνικής και κοινωνικής συνοχής αλλά αποτελεί και μείζον όπλο της τουρκικής στρατηγικής.

4 Τα γεγονότα αυτά καθιστούν επίκαιρη και αναγκαία όσο ποτέ, την διαμόρφωση μιας πάγιας εθνικής στρατηγικής για την αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού σε όλες του τις διαστάσεις. Το στοίχημα αυτό αποτελεί «αγώνα επιβίωσης» για τον ελληνισμό στον 21ο αιώνα, και πρέπει να καταστεί το κεντρικό αντικείμενο της ελληνικής πολιτικής από το οποίο και εξαρτώνται όλες οι στρατηγικές μας επιλογές. Εξ άλλου, η εθνική αυτεξουσιότητα αποτελεί για κάθε κοινωνία πρωταρχική προϋπόθεση για την διασφάλιση αυτοδιάθεσης, λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας.

Η Τουρκία κατάφερε να παγιώσει σε βάρος μας έναν άνισο συσχετισμό ισχύος κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Αρχικώς ανεχτήκαμε την εισβολή και κατοχή της ελληνικής Κύπρου. Εν συνεχεία βυθιστήκαμε στον ύπνο της παγκοσμιοποίησης, βλέποντας όνειρα εκσυγχρονιστικού νεοπλουτισμού, και τέλος τα δέκα χρόνια της κατάρρευσης, επικεντρωθήκαμε μυωπικά και στρεβλά μόνο στις οικονομικές παραμέτρους της κρίσης. Έτσι βρεθήκαμε ιδιαίτερα εξασθενημένοι με αποτέλεσμα η ανατροπή του εις βάρος μας συσχετισμού ισχύος, στο άμεσο μέλλον να  απαιτεί μια πολιτική ελιγμών, εκμετάλλευσης των παγιωμένων διεθνών συσχετισμών, αντιμετώπισης του ασύμμετρου μεταναστευτικού πολέμου, αλλά και άμεσης ισχυροποίησης των ενόπλων δυνάμεων που θα κάνουν απαγορευτικό το κόστος που θα πρέπει να καταβάλει η Τουρκία για να μας υποτάξει. Μόνο έτσι μπορούμε να κερδίσουμε χρόνο ώστε να ανατάξουμε τη δημογραφία, την οικονομία την κοινωνία και τις συμμαχίες μας σε μακροπρόθεσμη βάση.

Σήμερα η Λέσβος, η Χίος, η Σάμος και η Λέρος· αύριο όλη η Ελλάδα;

Ανακοίνωση του Κινήματος Άρδην

Τα όσα θλιβερά διαδραματίστηκαν εχθές, με τα σοβαρά επεισόδια τα οποία έκαναν μετανάστες στη Λέσβο, αλλά και στη Λέρο, με τις καταγγελίες για… πλιάτσικο στο νοσοκομείο της Λέρου από διαμένοντες σε παρακείμενο χοτ σποτ, αποτελούν μια πολύ ξεκάθαρη προειδοποίηση για το μέλλον όλης της χώρας. Εάν η ελληνική πολιτεία δεν σπεύσει και δεν αλλάξει γραμμή πλεύσης 180 μοιρών για το ζήτημα κλείνοντας τα σύνορα προκειμένου να σταματήσει η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, τα περιστατικά που επικρατούν στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου θα μεταβληθούν σε πανελλαδική κανονικότητα.

Οι χτεσινές εικόνες ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: Η κυριαρχία και το κράτος δικαίου στα νησιά μας έχουν «γκριζάρει». Οι ΜΚΟ αλωνίζουν, φροντίζοντας πάντα να συνεχίζεται η ανεξέλεγκτη μετανάστευση μέσω της οποίας δημιουργείται η «ανθρωπιστική αγορά» – τροφή για τα κέρδη τους. Το ίδιο και οι δουλέμποροι. Τα ΜΑΤ είναι σε ρόλο σεκιούριτι, ενώ το κράτος παίζει τον ρόλο του «τροχονόμου» των ροών, ζητώντας «ψυχραιμία».

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί η ελληνική πολιτική τάξη στο σύνολό της φαίνεται να έχει αποδεχθεί τον νέο πανευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας που έχουν επιβάλει για το μεταναστευτικό ο γερμανοτουρκικός άξονας Μέρκελ – Ερντογάν, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και τα διάφορα ιδρύματα που προωθούν την ασύδοτη παγκοσμιοποίηση με εκείνα του Σόρος να πρωτοστατούν: Σύμφωνα με αυτά, η Ελλάδα έχει την υποχρέωση να παραμείνει η μοναδική χώρα στην Ε.Ε. που υλοποιεί πολιτική «ανοιχτών συνόρων», να δέχεται και να εγκαθιστά στο εσωτερικό της πληθυσμούς που εισέρχονται από τον Νότο και την Ανατολή, με σκοπό να μεταβούν στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.

Η Τουρκία προωθεί αυτό το καθεστώς, καθώς με την εγκατάσταση μουσουλμανικών πληθυσμών στο εσωτερικό της Ελλάδας αποκτά δημογραφικό και πολιτιστικό έρεισμα μέσα στη χώρα, την αποσταθεροποιεί και την αποπροσανατολίζει από την απάντηση που πρέπει να εγείρει στις επεκτατικές της διαθέσεις. Η δε Γερμανία ευνοείται, γιατί στήνει έναν τόπο διαλογής εργατικού δυναμικού, μετακυλίοντας το κόστος στους Έλληνες.

Ένα ολόκληρο «μοντέλο ανάπτυξης» στήνεται γύρω από αυτό, στο οποίο πρωτοστατούν οι ΜΚΟ και κυριαρχούν πρακτικές επιδομάτων, ενοικίασης κατοικιών, στησίματος «δομών» που δεν ελέγχονται από κανέναν, αλλά που προσφέρουν ωστόσο θέσεις εργασίας σε φροντιστές, δικηγόρους, ψυχολόγους ή κοινωνικούς λειτουργούς. Και αυτό το «μοντέλο», όπως βλέπουμε να συμβαίνει στη Λέσβο, τη Χίο ή τη Σάμο λειτουργεί ανταγωνιστικά προς οποιοδήποτε άλλη οικονομική δραστηριότητα, παραγωγική ή μη. Και την ίδια στιγμή, κάθε λογής πράκτορας αλωνίζει, τα εγκληματικά δίκτυα και εκείνα του τζιχαντισμού βρίσκουν ευκαιρία από την κρατική ανυπαρξία να μεταβάλουν την Ελλάδα σε κόμβο.

Αποτροπή

Του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη από την Ρήξη (φ. 157) που κυκλοφορεί στα περίπτερα. 

Η τουρκική επιθετικότητα εκπλήσσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Πιθανότατα αυτό εξηγείται από την άρνηση σύνδεσής του με την κοινωνία, τον λαό, την πατρίδα. Έχουν επιλέξει να εκπροσωπούν τις ελίτ τις συνδεδεμένες με ξένα συμφέροντα, το φαντασιακό τους βρίσκεται στη Δύση και η ενασχόληση με τα προβλήματα της χώρας είναι μπανάλ γι’ αυτούς. Κι ενώ κοιμόνταν στις Βρυξέλλες, ξυπνήσανε στο Αιγαίο.

Η χώρα στερείται ανάγνωση της κατάστασης και στρατηγική για να αντιμετωπιστεί αυτή. Και οι ελίτ προτιμούσαν να αγνοούν τις απειλές, να φαντασιώνονται ελληνοτουρκικές φιλίες και να περιθωριοποιούν όποιον μιλάει για την κατάσταση: «Αφού δεν έχει νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα» θα τραγουδήσει ο Σαββόπουλος και θα εκφράσει αυτό που γίνεται. Αντί για αποτροπή, που σημαίνει ετοιμότητα για αντίδραση και δημιουργία κόστους στην Τουρκία αν επιτεθεί, έχουν επιλέξει τον κατευνασμό.

Η άγνοια μέχρις αφασίας των ζητημάτων διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα: Ποιος δεν θυμάται τις δηλώσεις του Μπαλάφα του ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα το ρισκάρουμε με την Τουρκία», τείνοντας κλάδο ελαίας στους γενοκτόνους αναθεωρητές του στάτους κβο;

Ποιος δεν άκουσε με αγανάκτηση τον υπουργό Δένδια της Νέας Δημοκρατίας να διαχωρίζει τα δικαιώματα Κρήτης και Καστελόριζου σε ΑΟΖ, αναφερόμενος στο μεγάλο μέγεθος της Κρήτης, υπονοώντας ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ..

Ποιος δεν θυμάται τον Κοτζιά να μας εγκαλεί ως μοναχοφάηδες που θέλουμε να κρατήσουμε για την Ελλάδα την ΑΟΖ που «δικαιούται» η Τουρκία;

Ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ λειτουργούσαν για καιρό ως παπαγαλάκια του Ερντογάν. Μόνο που ο τελευταίος δεν μπορεί πια να περιμένει τη σταδιακή διολίσθηση της Ελλάδας στις θέσεις του. Ήδη εμφάνισε και χάρτη με την Κρήτη τούρκικη, εκτός από Χανιά.

Κι όταν εμφανίζονται τα γελοία επιχειρήματα των Τούρκων, εμείς δεν πρέπει ούτε να γελάμε ούτε να εφησυχάζουμε επικαλούμενοι το διεθνές δίκαιο. Γιατί το δίκιο σου φτάνει μέχρι εκεί που μπορείς να το υπερασπιστείς.