ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΛΈΦΑΝΤΗΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΈΝΟΥΣ ΑΡΝΗΤΈΣ ΤΗΣ

"Αν απαλείψουμε τη συγκρουσιακότητα της πραγματικής ιστορίας, αν εξωραΐσουμε τις σχέσεις, καλύπτοντάς τες με το αισχηντηλό πέπλο μιας πλαστής αδελφοσύνης και αγαστής συμβίωσης που μόνον πότε-πότε τη χαλάνε κάποιοι Σαρακηνοί μαχαιροβγάλτες, κάποιοι παρανοϊκοί, έ, τότε δεν κάνουμε ιστορία, αλλά Χάρυ Πότερ σε νέες περιπέτειες.

 Ή απλώς λέμε ψέματα"

 

Περιοδικό Πολίτης, τεύχος 157, απαντώντας στη κυρία Ρεπούση και τους αναθεωρητές της ιστορίας για το βιβλίο της.

Ο αείμνηστος, Άγγελος Ελεφάντης, ήταν επί δεκαετίες διευθυντής στο περιοδικό Πολίτης και ο ιδεολογικός ταγός της ανανεωτικής αριστεράς.

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πανέτοιμοι για να κατακτηθούμε

του Χρήστου Γιανναρά

Στη διάρκεια μιας και μόνο γενιάς τα δεδομένα και οι προϋποθέσεις κρατικής άμυνας έχουν αλλάξει στην Ελλάδα ριζικά.

Ενδεικτικό (συμβατικό) ορόσημο είναι η δικτατορία 1967-1974. Μέχρι τότε, η υπεράσπιση της «πατρίδας», της κρατικής ανεξαρτησίας, της ελληνικής ιδιαιτερότητας (των «παραδόσεων») ήταν κάτι κοινά αυτονόητο. Στη γενική επιστράτευση που κήρυξαν οι δικτάτορες το 1974, με αφορμή την πολεμική εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, η ανταπόκριση του ελλαδικού πληθυσμού ήταν μουδιασμένη, αλλά αυτονόητα πάγκοινη. Αποκαλύφθηκε, βεβαίως, και το «μπάχαλο» (η οργανωτική διάλυση και παντοδαπή ασυναρτησία) του κρατικού μηχανισμού, όπως και η γελοιότητα της εθνικιστικής ρητορείας. Αλλά δεν εμπόδισαν και οι δυο αυτές παράμετροι να δηλωθεί εμφατικά η κοινωνική ετοιμότητα για υπεράσπιση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας.

Είκοσι δύο, μόλις, χρόνια μετά, το 1996, με την κρίση στη βραχονησίδα των Υμίων, αποκαλύφθηκε η αλλαγή που είχε ραγδαία συντελεστεί στη νοο-τροπία και στον ψυχισμό των Ελλήνων: Ένας πρωθυπουργός της κομματικής χαρτοκοπτικής, κρεμασμένος ολονυχτίς στο τηλέφωνο και εκλιπαρώντας αμερικανική παρέμβαση, χάρισε στους Τούρκους το πρόσχημα να μιλάνε για «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και να συμπεριφέρονται, σε καθημερινή βάση, σαν αφεντικά. Ναι μεν ασελγούν οι Τούρκοι συνεχώς στο Διεθνές Δίκαιο και σε κάθε κώδικα ανθρώπινων δικαιωμάτων, όμως τον βαρβαρικό τους ρόλο τον παίζουν σοβαρά, με πυγμή. Κατακτούν ηγεμονικό ρόλο στη διεθνή σκακιέρα, προμελετημένα και ευφυέστατα, βήμα προς βήμα. Έχουν σοβαρότητα, γιατί είναι έτοιμοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν για την πατρίδα τους.

Οι Έλληνες είμαστε πιο εκσυγχρονισμένοι, προσαρμοσμένοι στο καινούργιο «παράδειγμα»: στους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης. Έχουμε σιωπηρά αλλά φανερά αποδεχθεί τη συντελεσμένη ενοποίηση μαρξισμού και καπιταλισμού (των δύο όψεων του Ιστορικού Υλισμού) στο αμφίφυλο μάγμα της «προοδευτικής πρωτοπορίας». Σε μια «προοδευτική» συλλογικότητα δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο, όλα τα επιλέγει το άτομο, κατά το γούστο του, κάθε ατομική επιλογή είναι νομικά κατοχυρωμένη -προτεραιότητα έχει το άτομο, όχι η κοινωνία των αναγκών, η εγωτική προτίμηση, όχι οι συλλογικές στοχεύσεις.

Για τον «προοδευτικό» ατομοκεντρισμό τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν μας ξεπερνάει ώστε να μας προσδιορίζει συλλογικά -ό,τι είναι και ό,τι κάνει ο καθένας, το επιλέγει: Επιλέγει το φύλο του, τον ή τη σύντροφό του ασχέτως φύλου, τη μόνιμη ή ευκαιριακή πατρίδα του, το να «εκφράζεται» ανεμπόδιστα με βανδαλισμούς και εγκληματικές αυθαιρεσίες, να επιβάλλει την αυθαιρεσία του εγώ βασανίζοντας συνανθρώπους του.

Αυτή η εκτρωματική «ελευθερία» του κτηνώδους «προοδευτικού» ατομοκεντρισμού δεν πολεμιέται. Και, αντίστοιχα, η αγάπη για την πατρίδα, η χαρά των σχέσεων κοινωνίας, ο σεβασμός της διαφοράς, η φιλία, ο έρωτας, δεν διδάσκονται, δεν επιβάλλονται με νουθεσίες και προτροπές. Μόνο γεννιώνται. Στόχος του σχολειού, στόχος της παιδείας, για την ελληνική τουλάχιστον εμπειρία και παράδοση, δεν είναι να «πληροφορήσει» – «ενημερώσει» – «πείσει» για το αξιοσέβαστο και προτιμητέο. Ο στόχος είναι να οδηγηθεί το παιδί («παιδαγωγηθεί») στην εμπειρία της χαράς που δίνει η αυθυπέρβαση και αυτοπροσφορά, η συμμετοχή, συμμέθεξη, σύμπραξη, η από κοινού στόχευση σε χαροποιές επιδιώξεις.

Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών και η αργία των τεμπέληδων

Του Χριστόφορου Γ. Παπασωτηρόπουλου*

Για πρώτη φορά με εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων,2 καταργείται η αργία των Τριών Ιεραρχών και μετατρέπεται σε «ημέρα εορτασμού», ούτε καν σε σχολική εορτή. Παρουσιάζεται μια ειδοποιός διαφορά στη νομοθεσία που καθορίζει τις σχολικές αργίες και εορτές σε σχέση με όλες τις προηγούμενες, εδώ και δεκαετίες, εγκυκλίους. Οι εκπαιδευτικοί υποχρεώνονται ρητώς να τηρήσουν το Ωρολόγιο Πρόγραμμα των μαθημάτων της ημέρας. Το νέο στοιχείο είναι ότι εντάσσει τη συγκεκριμένη εορτή, ως παρένθεση στη λειτουργία του Ωρολογίου Προγράμματος. Τι σημαίνει αυτό; 

ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ Η ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ

Αντιεθνικισμός και αυτοκρατορίες: οι παρερμηνείες και τα αδιέξοδα της μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΡΗΞΗ φ, 120,121,122,123

του Σπύρου Κουτρούλη

Είναι ενδιαφέρον ότι μετά την άνοδο της παγκοσμιοποίησης, που επιδιώκει να αφαιρέσει από τα έθνη κάθε ισχύ, εμφανίζονται οι θεωρίες που προσπαθούν να τα απαξιώσουν, να τα σχετικεύσουν και να τα ερμηνεύσουν ως νεώτερες τεχνικές κατασκευές, οι οποίες έπαιξαν κάποιο ρόλο μεν στο παρελθόν, κυρίως κατά την άνοδο των αστικών τάξεων, αλλά τώρα πρόκειται να υποκατασταθούν από περιφερειακές συμμαχίες ή την παγκόσμια κοινότητα. Ειδικότερα το ελληνικό έθνος αποδίδεται στην ευέξαπτη φαντασία στοχαστών όπως ο Κοραής, ο Παπαρρηγόπουλος και ο Ζαμπέλιος

Είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι στην χώρα μας χρησιμοποιούν τις θεωρίες του Άντονυ Σμίθ, του Β.Άντερσον και του Ε.Γκέλνερ, του Ε.Κεντούρι παραλαμβάνουν τα σχήματα τους, χωρίς όμως να αποδέχονται όλες τις συνέπειες τους. Δηλαδή η μεταμοντέρνα ιστοριογραφία μπορεί να ισχυρίζεται ότι τα έθνη σε αρκετές περιπτώσεις είναι πρόσφατες κατασκευές, του κράτους ή της κινητοποίησης κάποιων διανοητών, ή του συνδυασμού και των δύο αλλά το γεγονός αυτό δεν τους αφαιρεί σε τίποτε ούτε σε δυναμισμό ούτε σε μακρά προοπτική. Επίσης οι τέσσερις αυτοί ιστορικοί γνωρίζουν ο ένας το έργο του άλλου και σε άλλα σημεία συμφωνούν και σε άλλα διαφωνούν ώστε είναι δύσκολο να θεωρήσουμε ότι εκπροσωπούν μια ενιαία χωρίς αποκλίσεις σκέψη. Για παράδειγμα ο Γκέλνερ επικρίνει τον Ε.Κεντούρι για την άποψη που θεωρεί τον Ι.Κάντ ως πρόδρομο του εθνικισμού, ενώ ο Ε.Κεντούρι απορρίπτει την αποκλειστική συνύφανση του εθνικισμού με την βιομαχανική κοινωνία που διατυπώνει ο Γκέλνερ.

Στην χώρα μας, Ε.Γκέλνερ είναι κυρίως γνωστός για τα δύο έργα του με θέμα τον εθνικισμό, με τίτλο "Έθνη και εθνικισμός "(μετ. Δώρα Λαφαζάνη, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 1992) και "Εθνικισμός: πολιτισμός, πίστη και εξουσία"(μετ. Λύδια Παπαδάκη, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2002). Το βασικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι ότι ο εθνικισμός αποτελεί στοιχείο της νεωτερικότητας. Ακολουθεί την εκβιομηχάνιση και την εγκαθίδρυση ενός κράτους που δίνει ενιαία χαρακτηριστικά στον κοινωνικό χώρο που ελέγχει. Ο προτεσταντισμός είναι η θρησκεία που περισσότερο από κάθε άλλη ευνόησε με πολλούς τρόπους, αλλά κυρίως με την καλλιέργεια των τοπικών γλωσσών την εμφάνιση των εθνικισμών. Αναφορές του Γκέλλνερ σχετικά με την συνάφεια προτεσταντισμού-εθνικισμού επαναλαμβάνονται και στα δύο παραπάνω έργα του. Το πόρισμα του -βεμπεριανής έμπνευσης- μπορεί να συμπυκνωθεί στην ακόλουθη απόφανση: "είναι σαφές ότι οι δύο διαδικασίες, ο εθνικισμός και ο προτεσταντισμός, έχουν μια συγγένεια τόσο στις κεντρικές ιδέες όσο και στις κοινωνικές συνέπειές τους"[1].

Σε αντίθεση με όσους επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν τον Γκέλλνερ ιδεολογικά και να του δώσουν μια μονολιθικότητα την οποία δεν είχε, η σκέψη του κριτική και αδογμάτιστη, εξομαλύνει ή και αναιρεί το θεμελιώδες πόρισμα του, ότι ο εθνικισμός αναδύεται μαζί με την εκβιομηχάνιση και το γραφειοκρατικό κράτος, με την παραδοχή γεγονότων που ούτε περιλαμβάνονται ούτε εξηγούνται από αυτό. Πιο συγκεκριμένα, διαπίστωσε ότι η επανάσταση των Ελλήνων και των βαλκανικών λαών γενικότερα, συνιστούν "μείζον πρόβλημα"[2] για την θεωρία του, διότι πρόκειται για εθνικά επαναστατικά κινήματα που αναδύθηκαν σε προβιομηχανικές και προαστικές κοινωνίες. Με τρόπο γλαφυρό γράφει: "το Ναύπλιο (πρώτη πρωτεύουσα της ανεξάρτητης Ελλάδας) και η Αθήνα του πρώιμου 19ου αιώνα παρουσιάζουν ελάχιστη ομοιότητα με το Μάντσεστερ του Ένγκελς, ενώ ο Μωριάς δεν έμοιαζε με τα λαγκάδια του Λάνκασαϊρ"[3]. Με οξυδέρκεια που δεν χαρακτηρίζει κάποιους νεοφιλελεύθερους ή κάποιους μαρξιστές αρνητές του εθνικού ζητήματος, επισημαίνει ότι "παρά την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου, οι πόλεμοι δεν σταμάτησαν τον 20ο αιώνα .Και δεν ήταν η GATT αλλά η MAD (Mutually Assured Destruction: αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή) που εμπόδισε τη διεξαγωγή μεγάλης κλίμακας πολέμων μετά το 1945. Ο ισχυρισμός ότι η εργατική τάξη δεν διακατέχεται από εθνικισμό είναι αστείος"[4].

Το κυπριακό το πασαπόρτι…

Ή τα διαβατήρια ως καθρέφτης

Του Χρίστου Πέτρου

Σαν τους συγγενείς, στον Γιάννη τον Φονιά του Γκάτσου, που βγήκαν, ενοχικά και συνωμοτικά, απ’ τη σάλα χωρίς να βγάλουν άχνα… Έτσι, στα μουλωχτά και με την ευθύνη (όχι τη συνείδηση) βαριά, προσπαθεί να τη σκαπουλάρει και η κυπριακή μας κοινωνία, με μπροστάρη τον πολιτικό κόσμο, απ’ το μείζον ζήτημα των διαβατηρίων, που ο δημόσιος διάλογος το περιόρισε στο επίπεδο της οικονομικής στατιστικής (πόσα δώσαμε πόσα βγάλαμε) και της επί μέρους πολιτικής παράλειψης. Λοιπόν, το ζήτημα αυτό αποτελεί αντανάκλαση αφενός των βαθύτατων παθογενειών του κολοβού μας κράτους και αφετέρου της κουλτούρας ξεπουλήματος που χαρακτηρίζει το νεοκυπριακό υποκείμενο πέραν και πάνω απ’ τους θεσμούς, τον πυρήνα του συλλογικού μας τρόπου σκέψης δηλαδή.

Έσπευσαν οι πολιτικοί φωστήρες, μετά το κούρεμα, να θέσουν σε εφαρμογή ένα οικονομικό σχέδιο προκειμένου να αποκατασταθεί η ζημιά, να πετύχουμε την έξοδό μας από τα μνημόνια και την κρίση και να επανέλθουμε, το γρηγορότερο δυνατό, στην υπέροχη κανονικότητά μας και στο ζηλευτό βιοτικό μας επίπεδο. Με κυρίαρχη τη σκέψη ότι η κρίση που μας βρήκε είχε ξεκάθαρα και αμιγώς οικονομικό χαρακτήρα, ο κεντρικός άξονας του εν λόγω σχεδίου απαντάται στην άμεση εφαρμογή πλάνου με μόνο γνώμονα την επανεκκίνηση της μηχανής εισροής χρημάτων στα ταμεία. Και τότε, μαζί με τους γερανούς που σκέπασαν τον κυπριακό μας ορίζοντα και τους ουρανοξύστες που φύτρωναν στην εύφορη λόγω νομικής ασάφειας κυπριακή γη, πήραν μπρος και τα εκδοτήρια ταυτοτήτων και διαβατηρίων. Δεν απαντήθηκε –και μάλλον ούτε θα απαντηθεί– πόσα λεφτά ακριβώς μπήκαν στα δημόσια ταμεία απ’ την μπίζνα της πολιτογράφησης ξένων επενδυτών. Εδώ δεν ξέρουν ποιοι και πόσοι πολιτογραφήθηκαν! Αρκείται και ευχαριστείται ο πολιτικός κόσμος και η κοινωνία μας στη σκέψη ότι τα εκατομμύρια από τον κύκλο εργασιών των πολιτογραφήσεων, που άμεσα τσέπωσαν μεγάλα δικηγορικά γραφεία, με κάποιον έμμεσο τρόπο θα φτάσουν και στην υπόλοιπη κοινωνία κατά πώς θέλει η αλυσίδα του καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής. Με απλά λόγια, κυριάρχησε η αντίληψη ότι το ξεπούλημα των ταυτοτήτων γινόταν για το καλό του τόπου (φευ!), το οποίο ερμηνεύεται πως όλοι θα φάμε, άλλοι πολύ και άλλοι λίγο. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο «ούτ’ ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη», μέχρι που εμφανίστηκαν οι συμπατριώτες από την Καμπότζη και τη Μαλαισία…

Το ζήτημα των πολιτογραφήσεων είναι δείγμα της κρατικής και κοινωνικής μας σήψης και παθογένειας που απαντάται αφενός στην έλξη μας από τον παρασιτισμό και την ευκολία και αφετέρου στην ανικανότητά μας να αντιληφθούμε το βάθος και τα επίπεδα της ζημιάς που ξεπερνούν κατά πολύ το ασθενές πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα. Και συνιστά παθογένεια ακριβώς επειδή επαναλαμβάνεται ιστορικά. Η ίδια τακτική υιοθετήθηκε και στο πρώτο «κυπριακό οικονομικό θαύμα» που ακολούθησε τον όλεθρο της εισβολής των Τούρκων το ’74.* Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι οι οικονομικοί δείκτες από την ισοπέδωση του ’74 αποκαταστάθηκαν εν πολλοίς ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 (εδώ συνίσταται και το «κυπριακό θαύμα»), μείναμε άκριτα και άσκεφτα προσκολλημένοι, πλέον σε βαθμό εξάρτησης, στο μοντέλο του γρήγορου πλουτισμού, των υπηρεσιών και του παρασιτισμού που με απλά μαθηματικά θα μας οδηγεί (όπως ακριβώς συμβαίνει) στις κατά τα άλλα «συστημικές κρίσεις». Κυρίως όμως θα διαμορφώνει τον τύπο εκείνον που, προκειμένου να τα ’κονομήσει, θα πουλά ταυτότητες, θα χτίζει και θα πουλά κενούς ουρανοξύστες, θα πουλά μούρη, θα πουλά την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος του τόπου του και την όμορφη αισθητική της παράδοσής του που του είναι μακρινή και ξένη…

Συνταγματική Αναθεώρηση: Άρθρο 3 και το αίτημα μιας πολιτικής θεωρίας με ιθαγένεια

του Βασίλη Ασημακόπουλου*

«Η Ελλάδα, μια μη δυτική χώρα, είναι μέλος και των δύο οργανισμών, […] δεν αποτελεί μέρος του δυτικού πολιτισμού, αλλά υπήρξε η πατρίδα του κλασικού πολιτισμού, ο οποίος υπήρξε, με τη σειρά του σημαντική πηγή του δυτικού πολιτισμού. […] Σε αντίθεση με τους Σέρβους, τους Ρουμάνους ή τους Βούλγαρους, η ιστορία τους [ενν: των Ελλήνων] εκτυλίσσεται μαζί με την ιστορία της Δύσης. Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση ως ορθόδοξος ξένος στους δυτικούς οργανισμούς. Δεν υπήρξε ποτέ εύκολο μέλος ούτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ούτε και για το ΝΑΤΟ, και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις αρχές και τα ήθη και των δυο»

Σάμιουελ Χάντιγκτον, «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών», εκδ. Terzo Books, 2001, σ. 222-3

Η

Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, με την εξαίρεση της βουλευτού Β΄ Πειραιά Νίνας Κασιμάτη, υποστηρίζει ότι το Προοίμιο «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτουα Τριάδος» και το άρθρο 3 του Συντάγματος ως έχει, αποτελούν αναχρονιστικά κατάλοιπα, μιας μη κανονικής σύγχρονης χώρας, που δεν έχει εγκολπωθεί πλήρως τις αρχές και τις αξίες της (δυτικής) νεωτερικότητας. Εντοπίζει δηλαδή στοιχεία, που εγγράφονται σε κεντρικά σημεία του ανώτατου Καταστατικού Χάρτη της χώρας, εκδηλώσεις μιας ιδιαιτερότητας που αντιστέκεται στην εκδοχή μιας δυτικής και επιθυμητής ομογενοποίησης. Αυτό το στοιχείο εκλαμβάνεται ως ιστορικό κατάλοιπο, δείγμα καθυστέρησης, που πρέπει οι «προοδευτικές» δυνάμεις να απαιτούν την απάλειψή του. Τα ίδια περί αναχρονιστικού κατάλοιπου υπονοούνται ουσιαστικά και στην πρόταση αναθεώρησης του αρ. 21 παρ. 1 με την απάλειψη της λέξης «έθνους» στη σχεσιακή του αναφορά με την οικογένεια ως θεμέλιο συντήρησης και προαγωγής του. Το σχήμα βέβαια αυτό, αναφορικά με το Προοίμιο και το άρθρο 3, προϋποθέτει την αποδοχή μιας γραμμικής εξέλιξης της ιστορίας και των κοινωνιών που το μέτρο, τις αρχές και τις αξίες τα δίνει και τα κρίνει ο δυτικός ιμπεριαλιστικός πολιτισμός ως το υλικο-ιδεολογικό αποτέλεσμα ενός ιστορικά διαμορφωμένου συσχετισμού δυνάμεων. Τι όμως συμβολίζει το συγκεκριμένο «κατάλοιπο»; Και είναι πράγματι αναχρονισμός;

Ο διαδηλωτής του Gay Parade που είχε στα γεννητικά του όργανα τον… Άγιο Νικόλαο;

Γιάννης Χατζηαντωνίου

ΜΙΚΡΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (Γιαννούλης) 1

Εχω επανειλημμένα θέσει το ζήτημα της αναγκαίας διάκρισης ανάμεσα στην μετανάστευση και στους μετανάστες ως άτομα. Το κοινωνικό φαινόμενο και η πολιτική σε σχέση με αυτό είναι ένα θέμα και η συμπεριφορά προς τους ανθρώπους είναι άνα άλλο θέμα. Φιλελεύθεροι «ανθρωπιστές» κλπ από την μια, και φασίστες από την άλλη επιμένουν να ταυτίζουν τα δύο. Διαφέρουν στην αξιολόγηση. Οι μεν θεωρούν το φαινόμενο άθροισμα ατομικών επιλογών των μεταναστών, που ως άνθρωποι είναι…

σεβαστοί κλπ Οι δε επικαλούνται τις αρνητικές πλευρές του φαινομένου χρεώνοντάς τες – αδιακρίτως μάλιστα – στα άτομα μετανάστες, για να δικαιολογήσουν κάθε είδους εχθρική συμπεριφορά απέναντί τους που φτάνει ακόμα και στο επίπεδο της δολοφονικής βίας.

Το ζήτημα της μετανάστευσης πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια πολιτική που θα υπερασπίζεται σθεναρά την κοινωνική συνοχή και το κοινωνικό κράτος. Με περιορισμό των παράνομων εισροών. Με έλεγχο για τις επιπτώσεις, ιδιαίτερα στην αγορά εργασίας. Με αυστηρή αντιμετώπιση όσων κάνουν κατάχρηση της νομοθεσίας για τους πρόσφυγες αξιοποιώντας την για να επιβάλουν την εισδοχή παρανόμως εισελθόντων στην χώρα μεταναστών. Τα μέτρα αυτά πρέπει κυρίως να απευθύνονται σε αυτούς που δίνουν τέτοιες «συμβουλές» και παροτρύνσεις ( ΜΚΟ και όχι μόνο) πχ στο άρθρο 205 του ΚΠολΔ , προβλέπονται ποινές χρηματικές σε όποιον δικηγόρο εν γνώσει του κάνει εντελώς αβάσιμη – δόλια αγωγή. Μήπως θα έπρεπε να υπάρχει ανάλογη διάταξη για εντελώς αβάσιμες και δόλιες αιτήσεις ασύλου, απο άτομα που δεν δικαιούνται, ΙΔΙΩΣ σε βάρος επαγγελματιών «ευαίσθητων» δικηγόρων και οργανώσεων ?

ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ: ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙΣ ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ...

σχόλιο περί νεότουρκων ... στο άρθρο του Αντώνη Λιάκου

σχόλιο περί νεότουρκων

... στο άρθρο του Αντώνη Λιάκου

Ίρις Τζαχίλη

Σεπτέμβριος 2015

Διάβασα με τεράστια έκπληξη το άρθρο του Αντώνη Λιάκου στον Χρόνο με θέμα “έχει η Ελλάδα Νεότουρκους;” που, αν κατάλαβα καλά, είναι μία έκκληση να πάμε κόντρα στο ρεύμα για να σώσουμε την κοινωνία μας. Μου φάνηκε το λιγότερο περίεργο και πλήρες αδιαφορίας για τους δεκάδες ανθρώπους που για έτη πολλά αγωνίστηκαν και αγωνίζονται και συλλογικά και ο καθένας χωριστά για την κοινωνική ισοτιμία και την ανθρώπινη ευτυχία. Αυτοί τι κάνουν, δεν πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα; Ως εδώ ωστόσο δεν θα αντιδρούσα θεωρώντας το άρθρο συγκυριακό αιτώντας μία πιο βαθιά δέσμευση από όση είναι πρόθυμοι οι συμπολίτες μας να παράσχουν αυτή τη στιγμή και αυτή την ώρα της ήττας. Πόσο μάλλον που πολλές φορές τα γραπτά και τα λόγια του Αντώνη Λιάκου μας βοηθούν να δούμε πλευρές και σκέψεις του εαυτού και της κοινωνίας πολύτιμα για την αναγνώριση των καταστάσεων και κάποιου δέοντος.

Αλλά η χρήση του όρου Νεότουρκοι με εξέπληξε βαθιά. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα και επιθυμώ να επαναλάβω είναι σχετικά με το βάρος των λέξεων, κάτι που πολλές φορές είχε αναπτύξει με το γνωστό ταλέντο του ο Τάσος Χριστίδης. Οι λέξεις δεν είναι ουδέτερες ούτε μπορούμε να τις υποχρεώσουμε να δηλώνουν κάτι διαφορετικό από ό,τι είναι η συμβατική τους έννοια, ούτε να αφαιρέσουμε το συναισθηματικό και ιστορικό τους βάρος. 

Αναφέρομαι στη χρήση του αμφιλεγόμενου όρου νεότουρκος. Δεν είμαι ιστορικός της νεότερης ιστορίας αλλά από ό,τι γνωρίζω και ό,τι διάβασα στο άρθρο του Χρόνου είναι οι ομάδες των προοδευτικών όλων των εθνών της οθωμανικής αυτοκρατορίας που γρήγορα ξέχασαν τα κοινωνικά τους προτάγματα και τον διεθνισμό τους για να λουστούν στον εθνικισμό και στο αίμα. Τι εννοείς Αντώνη λέγοντας να γίνουμε όλοι νεότουρκοι; 

Νομίζω ότι όλοι επιθυμούμε ακριβώς το αντίθετο. Τότε γιατί να μας ενοχλεί ο ελληνικός εθνικισμός; Η μόνη τους διαφορά είναι ότι αυτοί επέτυχαν το στόχο τους και με τεράστια επιτυχία εξολόθρευσαν Αρμένιους Έλληνες και Ασσύριους. 

Οι εκτελεστές τους δε, όπως αυτοί που κατέστρεψαν τους Αρμένιους στον Ντιγιαρμπακίρ έγιναν οι φοβεροί και πάμπλουτοι ηγέτες της νέας τάξης. Αυτούς να έχουμε πρότυπο; 

Ένα από τα δράματα της ιστορίας είναι η μετάλλαξή τους σε αυταρχικούς εθνικιστές απολύτως αντίθετους με τις αρχικές τους αξίες. 

Ή να θαυμάσουμε τους σημερινούς προσωπολάτρες κεμαλιστές που βάζουν από ένα πορτρέτο του σε κάθε σπίτι (αυτό το είδα με τα δύο μου τα μάτια). Μάλλον δεν κατάλαβα καλά, ή το παράδειγμα με το ιστορικό του βάρος είναι ατυχές.

Για τη γενοκτονία των Ποντίων

Αλεξάνδρα Δεληγιώργη*

ομ. καθηγήτρια φιλοσοφίας, συγγραφέας

Δεκέμβριος 2015

Θέμα αυτού του άρθρου δεν είναι οι εντάσεις που προκάλεσε η δήλωση με την οποία ο υπουργός Παιδείας κ. Φίλης επανέλαβε την άποψή του περί εθνοκαθάρσεως των Ποντίων, αλλά το επιχείρημα της επιστημονικότητας που επικαλέστηκε για την υποστήριξή της. 

Το θέμα της επιστημονικότητας απόψεων που άπτονται της ιστορικής μνήμης αξίζει να μας απασχολεί, γιατί ακόμη και αν, υπό την πίεση των αντιδράσεων της κοινής γνώμης, αποσύρονται προς στιγμήν, μπορούν και αξιώνουν την ισχύ τους, ενώ, την ίδια στιγμή, η κοινή γνώμη ελέγχεται ως υπερασπιζόμενη μύθους που ναι μεν εκφράζουν επώδυνες ιστορικές εμπειρίες, αλλά είναι άσχετοι με τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας. 

Το ζήτημα, επομένως, πότε και υπό ποιους όρους μια ιστορική άποψη είναι επιστημονική έχει τη σημασία του, αφού ο ρόλος της ιστορικής επιστήμης δεν είναι να κατασκευάζει μυθεύματα ή ιδεολογήματα, αλλά να περιορίζει την παρέμβασή τους όχι μόνο στην έρευνα αλλά και στον επηρεασμό της κοινής γνώμης, όταν μάλιστα η τελευταία παρεμποδίζει τη χάραξη μιας φωτισμένης και επωφελούς για την κοινωνία πολιτικής.

Το ζήτημα της επιστημονικότητας των ιστορικών απόψεων, αν και καθαρά επιστημολογικό, έχει σχέση με την πολιτική διαχείριση της ιστορικής μνήμης, πράγμα που γνωρίζουν οι πολιτικοί, αρκεί να διαθέτουν ευρύτερη μόρφωση, βαθύτερη παιδεία και στέρεη πολιτική συγκρότηση. Πορτογάλος συνάδελφος, το 2011, μου έλεγε εν προκειμένω ότι, παράλληλα με τις υποχρεώσεις του στο Νέο Πανεπιστήμιο της Λισαβόνας, δίδασκε φιλοσοφία και ρητορική σε σχολή πολιτικής∙ αντικείμενα άχρηστα για τον επαγγελματία πολιτικό, αλλά απαραίτητα για το λειτούργημα του πολιτικού που τον βοηθούν να αποφεύγει, μεταξύ άλλων, ολισθήματα που θίγουν την ιστορική αλήθεια και τη διερεύνησή της στο πλαίσιο της ιστορικής επιστήμης. Όταν, λοιπόν, ο πολιτικός επικαλείται την επιστημονικότητα της άποψης που υπερασπίζεται, εννοείται ότι γνωρίζει υπό ποιους όρους διαμορφώθηκε.

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΡΕΠΟΥΣΗ ΣΤΟ F/B

Σχόλιο του Δημήτρη Μπελαντή για τη δήλωση της Μαρίας Ρεπούση και ένας διαφωτιστικός διάλογος στο f.b

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΛΑΝΤΗΣ

Συμφωνώ με την κ Μαρία Ρεπούση. Την συγχαίρω, δεν συμφωνώ απλώς...

Και πάλι,είχε μια brilliant ιδέα...

Στα σχολεία το 2019 δεν πρέπει να έχουν πορτραίτα ηρώων της εθνικιστικής και μισαλλόδοξης επανάστασης του 21, δηλαδή των λυσσασμένων σφαγέων των ετεροδόξων μουσουλμάνων και Οθωμανών, που τόσα χρόνια συμβίωναν ειρηνικά και φιλικά μαζί τους, στην όαση ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, που λεγόταν Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Προτείνω να μπουν άμεσα τα πορτραίτα του σουλτάνου Βαγιαζήτ που παραλίγο να μας απαλλάξει από τους ρωμαιοορθόδοξους μισοφασίστες πενήντα χρόνια πριν από το 1453, δηλαδή το 1403, αλλά τον πρόλαβε ο ανόσιος Τιμούρ Λεγκ, γνωστός και ως Ταμερλάνος, και αφού τον νίκησε, τον έκλεισε σε ένα κλουβί και τον τριγύριζε σαν άγριο ζώο. Αν θυμάμαι καλά, ο ήρωας Βαγιαζήτ είχε και έναν πολυεθνή και πολυπολιτισμικό στρατό στην διάθεση του, όπου υπήρχαν Κιρκάσιοι, Ρωμαίοι, Αρμένιοι.

Επίσης, θα μπορούσαμε στα σχολεία να βάλουμε το πορτραίτο του μεγάλου πολεμιστή σουλτάνου Σελίμ του Β' η του Γ' που λεγόταν Γιαβούζ δηλαδή Τρομερός, κατά αναλογία του φιλεύσπλαχνου τσάρου Ιβάν του Τρομερού.

Εναλλακτικά,μπορούμε να βάλουμε και τον ίδιο τον Ταμερλάνο, που ήταν πολύ ανεκτικός στους Νεστοριανους και Μονοφυσίτες Χριστιανούς. Τα καραμπινάτα εθνικιστικά στελέχη της επανάστασης του 21, που μάλλον ήταν και ξεσκολισμένοι αντισημίτες, να τα βγάλουμε αύριο κιόλας. Αποτελούν όνειδος για τον ανεκτικό πολιτισμό μας. Συγχαρητηρια, κυρία Ρεπούση. Δίκιο έχετε, για μια ακόμη φορά. Απο τον "συνωστισμό στη Σμύρνη" στο " πάρτυ με τον Ταμερλανο" (1.000.000 νεκροί στην μάχη της Άγκυρας κατά του Βαγιαζήτ, μεγάλη πολιτιστική άνθιση).

ΥΓ. Δεν αναφέρομαι στον μουσουλμανισμό,με τον οποίο δεν έχω κανένα πρόβλημα, στην απολυταρχική οθωμανική αυτοκρατορία αναφέρομαι,που ξαφνικά έγινε και ίνδαλμα. Η μάλλον όχι και πολύ ξαφνικά. Μην μου γράψει κανένας κρετίνος ότι είμαι ισλαμοφοβικός.

Θοδωρής Μαραγκουδάκης Γιατί όλοι αυτοί σαν τη Ρεπούση έχουν τέτοιο αβυσσαλέο μίσος για την Ελλάδα;

Στο Ζάλογγο, «πολλά γυναικόπαιδα, ΑΠΩΘΟΥΜΕΝΑ κατακρημνίζονται»!!!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Έτσι περιγράφεται «ο χορός του Ζαλόγγου» στη χθεσινή έκδοση (ένθετο) του ΒΗΜΑΤΟΣ με τίτλο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 1770-1871», (τόμος 1 /Β΄) από την πανεπιστημιακό Βάσω Ψιμούλη. Και να τι γράφει για το Κούγκι: «Την ίδια ημέρα, 16 Δεκεμβρίου 1803, πρέπει να χρονολογηθεί και η ανατίναξη του καλόγερου Σαμουήλ στο Κούγκι, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.»

Δύο μόνο παραδείγματα από την ακαταπόνητη προσπάθεια «απομυθοποίησης» της ελληνικής ιστορίας από την αποδομητική σχολή των «νέων ιστορικών» που χτίζοντας τα τελευταία χρόνια το δικό της αφήγημα θέλει να μας επιβάλει και το πότε διαμορφώθηκε η ελληνική εθνική συνείδηση: «Στο ΛΥΚΑΥΓΕΣ του 19ου αιώνα, σε συνθήκες διαμόρφωσης της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, …..» (Β. Ψιμούλη).

Για όσους δεν το γνωρίζουν, τέτοιες απόψεις κυριαρχούν πλέον σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και στις αρχισυνταξίες (βλ. ΣΚΑΪ), στους εκδοτικούς οίκους και στις επιφυλλίδες των κυριακάτικων εφημερίδων (βλ. ΒΗΜΑ, «νέες εποχές»). Συγχρόνως όμως διαπερνά, οριζοντίως και καθέτως, όλο το κομματικό σύστημα της χώρας αλλά και τις παρέες των περισσότερων διανοουμένων.

Πριν μερικά χρόνια ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς έγραψε μια μελέτη («Συνωστισμένες στο Ζάλογγο», Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2011) καταρρίπτοντας όλες τις εθνοαποδομητικές απόψεις της κας Β. Ψιμούλη που περιλαμβάνονταν στο βιβλίο της «Σούλι και Σουλιώτες» (Εστία, 2006). Όμως φαίνεται στην Ελλάδα πως «ο βιασμός των ιστορικών στοιχείων» συνεχίζεται σταθερά και αμετάβλητα, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση. Γι αυτό κι ενόψει της επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 θα δούμε πολλές εκδοτικές προσπάθειες «απομυθοποίησης», αρχής γενομένης από την ίδια την 25η Μαρτίου και το κρυφό σχολειό. Άλλωστε, η επιλογή της κας Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη ως επικεφαλής της επιτροπής εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 τα λέει ΟΛΑ.

Διαβάστε σχετικά:

Τι επιδιώκουν οι αποδομητές των «εθνικών μύθων»

Αφιέρωμα στην προετοιμασία του 1821 – Σούλι και Σουλιώτες (βίντεο)

Βάσω Ψιμούλη, «Το Ζάλογγο της πατριδογνωσίας»

Κρείττον σιγάν, μια ανταπάντηση στη Β. Ψιμούλη

«Ο χορός του θανάτου»

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Του Γιώργου Ρακκά

Η δημόσια εκπαίδευση, δεν μπορεί να είναι πραγματικά δημόσια, αν δεν καλλιεργεί την εθνική συνείδηση. Κι αυτό γιατί ύψιστο κοινωνικό αγαθό μιας κοινωνίας, είναι η καλλιέργεια και αναπαραγωγή του πολιτιστικού της τρόπου, δηλαδή του εθνικού της χαρακτήρα που έλεγε και ο Μαξ Βέμπερ. Είναι ζήτημα που εμπίπτει στην αρχή αυτοδιάθεσης των εθνών.

Αυτό που έχει συμβεί στο παρελθόν, βέβαια, είναι ότι συγκεκριμένα πολιτικά καθεστώτα, εργαλειοποίησαν αυτήν την ανάγκη, τροποποιώντας την διδακτική της εθνικής παιδείας ώστε να ταιριάζει με τον δικό τους χαρακτήρα. Το γεγονός αυτό, θα πρεπε όμως να ανοίξει μια συζήτηση σε σχέση με την διδακτική της εθνικής παιδείας, και όχι με την αποδόμησή της, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

Φυσικά, η λογική της εθνοαποδόμησης μέσα στην εκπαίδευση δεν είναι αθώα, ούτε ιδεοληπτική, ακολουθεί τον τρόπο των προαναφερόμενων καθεστώτων, δηλ. την εργαλειοποίηση της παιδείας, γιατί υπηρετεί ένα άλλο καθεστώς, υπερεθνικού τύπου. Επιθυμεί, επομένως, να κατασκευάσει μια συνείδηση αεθνική, γιατί θεωρεί ότι η παιδεία οφείλει να συμπράξει στο χτίσιμο των υπερεθνικών κοινωνιών του μέλλοντος.

Ο προσανατολισμός αυτός, έρχεται να επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία από έξω και από τα πάνω.

Η ιστορική της ανάγκη, αντίθετα, μέσα στον 21ο αιώνα κινείται στον αντίποδα: Καθώς, όπως είπε και ο ... πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, η δυτική ηγεμονία βαδίζει προς το τέλος της, η Δύση αναδιπλώνεται και η Ανατολή τείνει να προεκτείνεται οικονομικά, δημογραφικά, ακόμα και πολιτιστικά. Ο ελληνισμός, που αποτελεί μια διακριτή συνιστώσα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, καθώς συνθέτει τον ανθρωποκεντρισμό της Δύσης με την θρησκευτική πνευματικότητα της Ανατολής, πιέζεται με εξαφάνιση, γιατί εντοπίζεται γεωγραφικά στο σύνορο αυτών των δυο κόσμων.

Στην ανάγκη του, λοιπόν, να επιβιώσει ο ελληνισμός οφείλει να καλλιεργήσει την πολιτισμική του ιδιαιτερότητα --κι αυτό όχι μόνο για να διατηρήσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής του μέσα στον 21ο αιώνα. Αλλά γιατί, αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος αντιπροσωπεύει και ένα πολιτισμικό κεφάλαιο για την ελληνική κοινωνία, που αν το καλλιεργήσει συστηματικά, μπορεί να ενισχύσει την θέση της στο παγκόσμιο περιβάλλον της εποχής μας.

Πώς δει ιστορίαν διδάσκειν

(Σμύρνη και Νέα Σμύρνη)

Του Μάνου Στεφανίδη

Οι δύο εικόνες που ακολουθούν - περίεργα επίκαιρες - σιωπηρά υποδεικνύουν πως δει ιστορίαν ξυγγράφειν άμα τε και διδάσκειν. Ιδιαίτερα σε καιρούς νερόβραστους και κενούς νοήματος σαν τους σημερινούς. Ώστε να μην απολεσθεί η μνήμη αλλά και να μην αμβλυνθεί η κρίση. Να μην χαθεί πρωτίστως η συνείδηση του συνανήκειν, η έννοια της πατρίδας, η εθνική ταυτότητα, όλα αυτά τα οποία οφείλουμε να υπερασπιστούμε αγαπώντας και τιμώντας τα: Εικόνα πρώτη, 10 Σεπτεμβρίου 1922, σφαγιασθέντες Ρωμιοί στη Σμύρνη. Παππούς και εγγονή. Φριχτό ντοκουμέντο από τον φακό του Γεωργίου Καλημεριάδη. Τις ημέρες που ακολούθησαν τον περιβόητο "Συνωστισμό"...

Ερώτημα: Το διδάσκουμε ή το αποσιωπούμε, σήμερα, εκατό χρόνια μετά; Επειδή ιστορία σημαίνει κυρίως επιλογή από ένα χάος γεγονότων, σύνθεση και βέβαια ερμηνεία.

Μ' άλλα λόγια, γιατί περί αυτού πρόκειται, διδάσκουμε στα παιδιά μας μια ιστορία στρογγυλεμένη, εκτός "ιστορίας", εκτός τραγωδιών ή θριάμβων και χωρίς τα πρόσωπα που μάτωσαν και θυσιάστηκαν, ή επιμένουμε σε ένα politically correct αφήγημα που πληροφορεί τυπικά χωρίς να συγκινεί και χωρίς να διεγείρει; Δηλαδή υιοθετούμε μια ιστορία όπως θα την αφηγούνταν "εμπαθείς" τύποι σαν τον Ίωνα Δραγούμη, τον Δημήτρη Φωτιάδη ή τον Νίκο Σβορώνο ή αντισηπτικοί σαν τον Αντώνη Λιάκο ή την Μαρία Ρεπούση; Μοντέρνο ή μεταμοντέρνο;

( Εικόνα δεύτερη τώρα που φωτογράφησα χτες στην πλατεία Ν. Σμύρνης. Προφανώς κάποιος "προοδευτικός" πιτσιρικάς, μαθητής των εθνοφοβικών ιστορικών μιλάει για πράγματα που δεν γνωρίζει. Σμύρνη και Νέα Σμύρνη. Εκατό χρόνια μετά. Πόσο άδικο δηλαδή όχι για εκείνους που σφαγιάστηκαν άλλα για εμάς που επιζήσαμε, αν λησμονήσουμε).

Από την άλλη πρέπει να συμφωνήσουμε ότι αλλιώς διδάσκει την ιστορία στο δημοτικό και το γυμνάσιο κι άλλως στο λύκειο ή το πανεπιστήμιο. Με άλλο τρόπο κι άλλη αισθητική. Με άλλη φωνή τελικά!

Και ναι, συμφωνώ πως την ύλη ή τον τρόπο διδασκαλίας της ιστορίας δεν τα καθορίζουν τα κόμματα ούτε οι εκάστοτε υπουργοί Παιδείας. Όμως εν προκειμένω η Κεραμέως έχει δίκαιο. Η διδασκαλία της ιστορίας πρέπει να χτίζει, χρονιά την χρονιά, εθνική συνείδηση. Κι αυτό είναι χρέος της πολιτείας. Η γνώση - καλύτερα, η επίγνωση - της ταυτότητας. Χωρίς ασφαλώς εθνικιστικές υστερίες ή μαξιμαλισμούς. Χωρίς σωβινιστικά ψεύδη. Όμως με τον αναγκαίο, εθνικό Μύθο. Που θα εμπνέει και θα ποιεί ήθος. Όλα τα μεγάλα έθνη, πεποιημένα σαν τους Αμερικανούς ή μη πεποιημένα, "ιστορικά" σαν τους Γάλλους, το κάνουν. Και είναι υπερήφανοι για αυτό.

Επειδή προέχει, είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση μας, το παιδί να είναι υπερήφανο για τον τόπο, τη γλώσσα, την ιστορία, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις του. Τον τρόπο μας, αυτό των Ελλήνων. Εκτός κι αν είναι κακό και απευκτέο πράγμα η φιλοπατρία. Ή, είναι ντροπή, η συγκίνηση εξ αυτού του συναισθήματος. Στο όνομα ενός θολού διεθνισμού στον οποίο πλέον δεν πιστεύουν ούτε κι οι πιο μονοδιάστατοι κήρυκες του. (Κι ο "αντιπατριώτης" επαναστάτης της φωτογραφίας κατά βάθος πιστεύω ότι κάνει πλάκα).

Μιλώντας τώρα πιο εξειδικευμένα, πιο επιστημονικά, πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει ιστορικό αφήγημα που να μην είναι ιδεολογικοποιημένο. Που να είναι δηλαδή "αντικειμενικό". Η κατασκευή ελλοχεύει παντού. Αυτό το γνώριζαν όλοι οι μεγάλοι ιστορικοί. Από τον Θουκυδίδη έως τον Μισελέ ή τον Τόϊνμπι. Ακόμη κι η λεγόμενη "κοινωνική" ιστορία είναι άκρως ιδεολογικοποιημένη και...καλά κάνει. Γιατί η κάθε ιστορική καταγραφή επηρεάζεται από την εποχή, τις εκάστοτε συνθήκες, τις νέες αντιλήψεις ή θεωρίες κλπ. Τέλος ιστορία είναι εκείνο το κείμενο που σταθερά αναθεωρείται, που ξαναγράφεται στο διηνεκές. 

Άρα, εμείς τί οφείλουμε να διδάσκουμε; 

Οφείλουμε να διδάσκουμε με μετριοπάθεια αλλά και υπερηφάνεια το αφήγημα που μάς συγκρότησε ως έθνος. Όλα όσα απορρέουν από την συνείδηση του συνανήκειν. Απ'το κοινό, αξιακό σύστημα.

Και τί επιδιώκουμε; Να προκαλέσουμε συγκίνηση και προβληματισμό στον μικρό μαθητή. Για να αποκτήσει πάλι αυτή η κοινωνία δεσμούς και σημεία αναφοράς. Σύμβολα και ήρωες. Σε βάθος χρόνου. Λόγους να χαίρεται και να λυπάται. Να εορτάζει και να πενθεί. Όχι τυπολατρικά και επιφανειακά αλλά ουσιαστικά. Υπαρξιακά.Γιατί η ιστορία ένα μόνο πράγμα απαγορεύεται να είναι: βαρετή.

Το παιδί των Οθωμανών - Άρης Οικονόμου

Μήπως οι Ευρωπαίοι της Τρόικα μαζί με τα διάφορα υποχείρια των ελίτ «τύπου Soros» και φανατικοί υποστηρικτές της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, έχουν θέσει ως πρώτο στόχο τους τη διάλυση του Έθνους μας, επειδή είναι το αρχαιότερο στην Ευρώπη και το πιο συνεκτικό όσον αφορά τον πληθυσμό του;

.

«Η Τουρκία ποσοτικά είναι η μόνη διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γιατί όλοι εμείς είμαστε παιδιά των Οθωμανών, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει… τουλάχιστον ιστορικά. Κι όπως έλεγε ο Στασινόπουλος ο πρώτος Πρόεδρος Δημοκρατίας όταν μπήκε στο Προεδρικό Μέγαρο, και κατέβαζαν τα πορτραίτα των βασιλιάδων «ένας λαός μπορεί να αλλάξει το μέλλον του αλλά δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν του»… Είμαστε παιδιά των Οθωμανών!… Όπως οι Έλληνες έτσι και οι Σκοπιανοί, όπως και όλοι είναι τεχνητά έθνη που δημιουργούνται από πολιτική παρέμβαση, κάποιοι πιο εύκολα όπως οι Έλληνες  (Δ.Κ.)«.

.

Άποψη

Ο άνθρωπος μου είναι εντελώς αδιάφορος. Σε καμία περίπτωση όμως η προπαγάνδα των λόγων του, η οποία θυμίζει αυτά που ισχυρίζονται οι Γερμανοί: το ότι δηλαδή είμαστε ένα τεχνητό Έθνος που δεν θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί! Δεν έχουμε λοιπόν καμία ιστορία 4.000 ετών κατά το συγκεκριμένο «κύριο» και δεν καταγόμαστε από τους Αρχαίους Έλληνες – αλλά από τους Οθωμανούς που διάδοχοι τους είναι οι Τούρκοι!

Εν προκειμένω δεν πιστεύω πως αυτά που είπε ήταν σκόπιμα, επειδή τον άκουσα να επαίρεται για την επιστημονική του κατάρτιση – κάτι που φυσικά δεν θα έκανε κανένας πραγματικός επιστήμονας αλλά ένας ανόητος αλαζόνας, όπως κανένας πλούσιος δεν «διαλαλεί» ποτέ τον πλούτο του. Δεν μπορώ να γνωρίζω βέβαια εάν πρόκειται για μία μη συνειδητή συμπλεγματική προσωπικότητα ή απλά για έναν κρυφής καταγωγής Τούρκο ή/και Οθωμανό – αν και μου είναι αδιάφορο το τι είναι ο ίδιος, αλλά όχι το τι λέει δημόσια, εξευτελίζοντας μας διεθνώς.

Οι απόψεις του πάντως θα ενθουσίασαν τον G. Soros, ειδικά όσον αφορά τα Σκόπια – επίσης τους Γερμανούς που ήδη ανακοινώνουν μέσα από τα στρατευμένα ΜΜΕ που διαθέτουν τα περί μειονότητας Σκοπιανών στη Μακεδονία, στα πλαίσια των σχεδίων τους για τη δημιουργία ενός Μακεδονικού κράτους στην περιοχή (ανάλυση).

Σε κάθε περίπτωση, το «παιδί των Οθωμανών» μου θύμισε ένα παλαιότερο άρθρο μου, με το οποίο αναφερόμουν στην προσπάθεια μίας δεύτερης γενοκτονίας των Ελλήνων – ήταν δε το εξής:

.

Η παρακάτω επιστολή δημοσιεύθηκε από τον Ιταλό καθηγητή οικονομικών κ. Alberto Bagnai στο twitter του (πηγή) – με τον τίτλο «Η δεύτερη γενοκτονία της Ελλάδας μέσα σε εκατό χρόνια, Καλώς ήλθατε στην Ευρώπη». Προέρχεται από τη σελίδα του (πηγή), ενώ στάλθηκε στον ίδιο από έναν δικηγόρο, σχετικά με τη  Ελλάδα – είναι δε τόσο τρομακτική που θα έμοιαζε με μία κακόβουλη θεωρία συνωμοσίας, εάν δεν την είχε αναρτήσει με την υπευθυνότητα που τον χαρακτηρίζει ο φημισμένος Ιταλός καθηγητής, ο οποίος έχει αναφερθεί επανειλημμένα στην Ελλάδα (πηγή). Γράφει δε τα εξής σε ελεύθερη απόδοση:

Ο Ν.Βαγενάς απαντά στον Α.Λιάκο

Μυθοπλασίες

ΒΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 09/10/2011, 05:45

1 

Στην προηγούµενη επιφυλλίδα µου (7 Αυγούστου) σχολιάζοντας εκείνο το είδος της ιστοριογραφίας που θάλλει ιδιαίτερα σήµερα στον τόπο µας το χαρακτήριζα έκθεση θεωρητικών ιδεών. Χαρακτηρισµός ήπιος, αν σκεφτούµε ότι τις ιδέες αυτές η εν λόγω ιστοριογραφία τις εφαρµόζει σε ένα πεδίο τα ουσιώδη ιστορικά στοιχεία του οποίου παραβλέπει, αν δεν αγνοεί. Θα σχολιάσω ένα ακόµη δείγµα αυτής της ιστοριογραφίας, για την οποία θα ήταν ακριβέστερος ο χαρακτηρισµός µυθοπλασιακή. ∆ιαβάζουµε: «Κανείς δεν διανοήθηκε να γράψει ιστορία του ελληνικού έθνους πριν από τη συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους» (Α. Λιάκος, «Το Βήµα», 6.3.2005). 

Η παραπάνω βεβαιότητα είναι τόσο εσφαλµένη ώστε να αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να διατυπώνεται από έναν ιστορικό· πολλώ µάλλον όταν ο ιστορικός αυτός δηλώνει όχι µόνο ότι δεν υπάρχει ιστοριογραφία για το ελληνικό έθνος πριν από τη συγκρότησή του ως κράτους, αλλά και ότι γνωρίζει την ίδια τη σκέψη των πριν από το 1830 ανθρώπων ως προς αυτό. ∆ιότι υπάρχει και πριν από το 1830 στον ελληνικό χώρο – ήδη από τα µέσα του 18ου αιώνα – µια συζήτηση περί εθνικής ιστοριογραφίας, γενικότερα, αλλά και περί ελληνικής – που αντανακλά ανάλογες συζητήσεις του ευρωπαϊκού ∆ιαφωτισµού – όπως και υπάρχουν ιστορίες του ελληνικού έθνους που γράφονταν και που γράφτηκαν. 

Ακριβέστερα: Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων που διαψεύδουν το περιεχόµενο του παραπάνω χωρίου: 

1) Οσοι όχι µόνο διανοήθηκαν αλλά και έγραψαν ιστορία του ελληνικού έθνους πριν από τη συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους. 

2) Οσοι διανοήθηκαν να γράψουν. 

3) Οσοι είναι πιθανότερο να διανοήθηκαν παρά να µη διανοήθηκαν. 

Ο "ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ" ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ...

 "Ευτυχώς υπάρχει στην Αγγλία ένας άνθρωπος που τον έσωσε (ενν. τον Σοσιαλισμό): Ο Εγγλέζος φιλέλληνας και ανθρωπιστής πρόεδρος (ενν. του Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος της Αγγλίας) Λάσκι. Ο σύντροφος Λάσκι μπόρεσε τουλάχιστον μέσα στον καταποντισμό του κόμματος να σώσει ένα υπόλειμμα: Το διεθνιστικό του πνεύμα. Από καιρό τώρα έχει γίνει ο διαπρύσιος κήρυκας της ιδέας. Ο πολιτικός ραβδοσκόπος της Ευρώπης. Ακαταπόνητος ιεραπόστολος τρέχει με τ’ αεροπλάνα, με τραίνα και βαπόρια από πόλη σε πόλη, από χώρα σε χώρα. «Λαοί ενωθήτε! Κάτω τα σύνορα!»

    Κάτω οι γλώσσες! (υπάρχει η Αγγλική).

    Κάτω οι σημαίες! (υπάρχει η Αγγλική).

    Κάτω οι τράπεζες! (υπάρχει η Αγγλική) "

  ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ "Ο Μεγάλος Δεκέμβρης", σελ. 77-78.

Οι εποχές αλλάζουν, οι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν και στις μέρες μας το αποικιακό τους σχέδιο.  Αποικίες χρεους τις λέμε σήμερα.  Η πατρίδα μας είναι η πρώτη χώρα της Δύσης και μέλος της Ε.Ε. που ολοκληρωτικά παραδόθηκε στους αποικιοκράτες "συμμάχους" της.
Αναγκαία προϋπόθεση για να εκτελεστεί το σχέδιο, ήταν η άγνοια του κινδύνου και η αδιαφορία για την υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας, του εθνικού μας πλούτου.  Πριν την αποικιοποίηση της χώρας, προηγήθηκε για χρόνια η αποικιοποίηση του φαντασιακού του νεοέλληνα. Του πρόβαλλαν το πρότυπο του "κοσμοπολίτη" και τον απογύμνωσαν από τα πατριωτικά του συναισθήματα.  "Ποινικοποίησαν" και καλλιέργησαν ενοχικά σύνδρομα για τον εθνισμό του. Κι όμως ο πατριωτισμός και ο εθνισμός πρέπει να προτάσσονται ή να περιορίζονται ανάλογα με τη θέση κάθε χώρας στο κόσμο.  Τη θέση του ιμπεριαλιστή - αποικιοκράτη ή αυτή του υπηκόου αποικιοκρατούμενου.  Τα έλεγε ο Λουντέμης και προειδοποιούσε από το 1944.... ποιός τον άκουγε!

Τα εθνίκια, οι πατρίδες και… ο Σόρος: Το μεγάλο πρόταγμα της αντιμνημονιακής κινηματικής ενοποίησης

Εκθέματα στο Μουσείο των Βασιλικών Τάφων της Βεργίνας

Της  Γιώτας Σεχίδου

Με αφορμή το τελευταίο άρθρο μου που ανέβηκε στην iskra και έγινε, προς μεγάλη μου έκπληξη, πεδίο σφοδρών αντιπαραθέσεων στα κοινωνικά δίκτυα, θεώρησα επιτακτική την ανάγκη να ανταπαντήσω.

Αν και το κείμενο ήταν απόλυτα βιωματικό, η κριτική ήταν συστηματικά προσεγμένη ώστε να κατηγορηθώ για.. εθνικιστικό παραλήρημα, όχι μόνον εγώ αλλά και η iskra που φιλοξένησε το άρθρο, και, μέσω αυτής, η ΛΑΕ και κατ’ επέκταση το πρόσωπο του ίδιου του Παναγιώτη Λαφαζάνη που κατηγορούνται καιρό τώρα, για.. εθνικιστική στροφή (το ίδιο και το ΚΚΕ, φυσικά, μετά την τοποθέτηση Κουτσούμπα για τη Συμφωνία των Πρεσπών)(1).

Εκείνο που διαπιστώνεται από όλο αυτό, είναι η απόλυτη σύγχυση που επικρατεί στον αντιμνημονιακό χώρο σχετικά με το ζήτημα όχι μόνο του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, αλλά και με το πόσο η έννοια του έθνους αντιτίθεται ή όχι στην πραγμάτωση της εργατικής αυτοδιεύθυνσης, αυτοργάνωσης και λαϊκής κυριαρχίας.

Είναι γεγονός ότι η ακροδεξιά εγκολπώνεται τα εθνικά λαϊκά ακροατήρια για να εκμεταλλευτεί προς όφελός της αυτή τη σύγχυση, η οποία θα πρέπει να ξεπεραστεί εάν πραγματικά επιθυμούμε την λαϊκή ενότητα σε ένα πλατύ μέτωπο ικανό να φέρει την ποθούμενη ανατροπή στην ελληνική αλλά και βαλκανική προοπτική. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, επικαλούμενος το τέλος των εθνικισμών, περνάει αδιαπραγμάτευτα οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική επιταγή, είτε από τη ΕΕ προέρχεται αυτή είτε από το ΝΑΤΟ.

Εκείνο που αγνοείται, κατά τη γνώμη μου παντελώς, από τους εκάστοτε διαφωνούντες και η μεγάλη σύγχυση που συντελείται, προκύπτει αφενός εξαιτίας της μη διάκρισης μεταξύ εθνισμού και εθνικισμού και ΤΙ σημαίνει αυτό, και δεύτερον γιατί αθετείται συστηματικά η τοποθέτηση στο κυρίαρχο διακύβευμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, που είναι ουσιαστικά τα ίδια τα εθνικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά των δύο λαών, και πώς αυτά καταλήγουν να αποτελούν πεδία ιμπεριαλιστικών πολιτισμικών επεκτάσεων.