Πως η νέα τεχνολογία επηρεάζει απασχόληση και μισθούς

Του Κώστα Μελά

Η επανάσταση της ηλεκτρονικής τεχνολογίας έχει φέρει για ακόμη μια φορά στο προσκήνιο το ζήτημα των επιδράσεων της στην απασχόληση. Όπως υποστηρίζεται από πολλές πλευρές (Brynjolfsson, E and A McAfee (2014), The second machine age: Work, progress, and prosperity in a time of brilliant technologies, New York,NY: WW Norton & Company), οι νέες ρομποτικές μηχανές θα μπορούν να αντικαταστήσουν την ανθρώπινη εργασία σε πάρα πολλές δραστηριότητες, που μέχρι πριν από λίγο καιρό θεωρούταν αδύνατον ή δύσκολο να συμβεί.

Τέτοιες εργασίες είναι αυτές που αφορούν στο νοικοκυριό (καθάρισμα, πλύσιμο, μαγείρεμα), στις βασικές ασφαλιστικές και λογιστικές υπηρεσίες, στη διαχείριση επενδυτικών χαρτοφυλακίων, σε νομικές έρευνες, και σε υπηρεσίες υγείας ως διαγνωστικοί μηχανισμοί, στην χρησιμοποίηση   drones για την υποκατάσταση των σημερινών courier, σε αυτοκίνητα χωρίς οδηγούς, σε εκτυπώσεις 3D κτλ.

Μάλιστα υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι η επικείμενη νέα γενιά των Ρομπότ θα θέσει ουσιαστικά τέλος στην Εργασία. Χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί πριν υιοθετήσουμε τέτοιου είδους αντιλήψεις. Ότι το μέλλον θα εμπεριέχει πολλή τεχνική νοημοσύνη πρέπει να γίνει αποδεκτό. Όμως, από την αποδοχή αυτών των εξελίξεων μέχρι την αποδοχή της αντίληψης περί του τέλους της εργασίας, υπάρχει ένα τεράστιο άλμα που δεν τεκμηριώνεται ούτε λογικά ούτε ιστορικά.

Αντίδοτο στον φόβο και τη ντροπή

Της Κατερίνας Μάτσα*

Στην κοινωνία της κρίσης που ζούμε, τα τραυματικά βιώματα που γεννούν οι καταστροφικές συνέπειες της στη ζωή των ανθρώπων τείνουν να γίνουν στοιχεία της καθημερινότητας.

Σ’ αυτά τα βιώματα της απώλειας του στοιχειώδους αισθήματος βεβαιότητας που δίνει η καθημερινή εξασφάλιση των αναγκαίων υλικών και πνευματικών όρων ύπαρξης, έχουν τη ρίζα τους πολύπλοκα και οδυνηρά συναισθήματα, με κυρίαρχα ανάμεσά τους τον φόβο και τη ντροπή. Ο φόβος ενσταλάζεται συστηματικά από τους μηχανισμούς της βιοεξουσίας στον ψυχισμό των ανθρώπων και τον διαβρώνει, τον δηλητηριάζει, πολλαπλασιάζοντας τα καταστροφικά αποτελέσματά του. Κυριαρχεί ο φόβος για το αύριο που είναι απρόβλεπτο, για το σήμερα που σφραγίζεται από μια απόλυση απ’ τη δουλειά, μια κατάσχεση του σπιτιού, τη φτώχεια και τη δυστυχία. Μαζί με τον φόβο αναδύεται και η ντροπή. Η ντροπή είναι ένα μεταδοτικό συναίσθημα. Ντρέπεσαι για τη ντροπή του άλλου. Η ντροπή, έλεγε ο Φρόυντ, εγγράφεται στη σχέση με τον Άλλο. Την ίδια στιγμή, όμως, η ντροπή είναι και πολύ προσωπικό συναίσθημα. Το κρύβεις, το θάβεις μέσα σου, δεν το μοιράζεσαι, καταδικάζεις τον εαυτό σου στη σιωπή, γιατί στα μάτια σου η ντροπή σου είναι και η απόδειξη της ανικανότητάς σου, της αποτυχίας σου να τα καταφέρεις. Την κρατάς, λοιπόν, κρυμμένη βαθιά στον ψυχισμό σου μαζί με τα άλλα επώδυνα συναισθήματα, την ενοχή, τον θυμό, την οργή, την απελπισία, την επιθυμία να εκδικηθείς.

Ανόητοι, καθυστερημένοι ή/και προδότες;

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Ακόμη και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει πως όταν μία χώρα βιώνει την απόλυτη χρεοκοπία, έχοντας ταυτόχρονα εχθρούς που επιβουλεύονται την εδαφική της ακεραιότητα, το ελάχιστο που απαιτείται είναι η συνεργασία όλων των κομμάτων μεταξύ τους – η οποία ασφαλώς δεν διευκολύνεται από τα σενάρια συνομωσίας που κυκλοφορεί η αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε από τη διχαστική ρητορική της κυβέρνησης.

.

«Ο Θεός να φυλάει την Ελλάδα με αυτούς που έχουμε μπλέξει – άλλη ελπίδα δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα«.

Άποψη     

Οι αριθμοί δεν κάνουν ποτέ λάθος, όπως οι πολιτικοί ή εκείνοι οι διεθνείς οργανισμοί που εξυπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτούς τους αριθμούς, περί τους 500.000 Έλληνες, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι νέοι και μορφωμένοι, έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα – αρνούμενοι προφανώς να αποδεχτούν τη μιζέρια, την αδυναμία της πατρίδας τους να τους απασχολήσει παραγωγικά, τις ληστρικές επιθέσεις των κυβερνήσεων λόγω την τρομακτικής ανικανότητας τους, καθώς επίσης τις μηδενικές προοπτικές για το μέλλον.

Από την άλλη πλευρά, τουλάχιστον 1.200.000 Έλληνες είναι άνεργοι, ενώ το συνολικό εργατικό δυναμικό της χώρας το 2015 ήταν 4.800.000 (πηγή) – εκ των οποίων οι 600.000 περίπου εργάζονται στο στενότερο δημόσιο τομέα, οι 800.000 στον ευρύτερο, με τους συνταξιούχους να υπολογίζονται στα 3.000.000.

Εάν τώρα αφαιρέσουμε από το συνολικό εργατικό δυναμικό τους ανέργους και τους υπαλλήλους του στενότερου και ευρύτερου δημοσίου τομέα, θα βρούμε πόσοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα συντηρούν τόσο αυτούς, όσο και τους συνταξιούχους (4.800.000 –  1.200.000 – 600.000 – 800.000 = 2.200.000).

Συμπερασματικά λοιπόν περίπου 2.200.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, οι μισθοί των οποίων έχουν κυριολεκτικά κατακρεουργηθεί, συντηρούν 2.600.000 δημοσίους υπαλλήλους και ανέργους, συν 3.000.000 συνταξιούχους – άρα 5.600.000 άτομα, οπότε ο 1 εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα 2,5 άλλους!

Με μία διαφορετική μέτρηση, η οποία είναι ίσως πιο αντικειμενική, σε κάθε εργαζόμενο του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα μαζί, αντιστοιχούν 1,66 άτομα, η επιβίωση των οποίων εξαρτάται από τον ίδιο (ανάλυση). Στα πλαίσια αυτά, ποιός μπορεί να ισχυρισθεί αλήθεια, χωρίς να είναι ανόητος ή/και καθυστερημένος ότι, η οικονομία της χώρας μας είναι σήμερα βιώσιμη;

Καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση…

Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου*

Σελίδες από το ημερολόγιο μιας άνεργης, που μου έτυχε ο κλήρος να τις γράψω. Τη γνώρισα στην πλατεία. Ήταν πάντα εκεί μπροστά με το Κίνημα Πολιτών, που πάλευε για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και πατριωτική αναγέννηση.

Τότε, εργαζόταν ακόμη και όταν μάθαινε, ότι κάποιος συνάνθρωπός της αντιμετώπιζε πρόβλημα επιβίωσης έτρεχε να βοηθήσει. Πόσες φορές την είδα να αφήνει τσάντες από το σούπερ μάρκετ στις πόρτες οικογενειών, που ξέραμε όλοι στη γειτονιά, ότι υποφέρουν. Δυο χρόνια μετά το 2012, άρχισαν τα προβλήματα στη δουλειά της. Είχε μήνες να πληρωθεί και επειδή πρωτοστάτησε στους απεργιακούς αγώνες ήταν από τις πρώτες που απολύθηκε.

Ούτε αποζημίωση δεν πήρε η Ε.Μ. και προσέφυγε στη δικαιοσύνη μαζί με τους άλλους συναδέλφους της με την ελπίδα, ότι κάποτε Θα δικαιωθεί.

Τον πρώτο καιρό πέρασε με κάποιες οικονομίες που είχε. Στη συνέχεια έβγαλε στο σφυρί τα τιμαλφή και τα ενθύμια της στους ντόπιους μαυραγορίτες, που έχουν κατακλύσει όλες τις γειτονιές της Αθήνας, και για ικανοποιητικό διάστημα έζησε αξιοπρεπώς.

Δεν ήθελε με τίποτα να επιβαρύνει τους δικούς της. Η σύνταξη του πατέρα της, μετά από 40χρόνια δουλειάς, είχε κατέβη στα 960 ευρώ. Μόνο που το σκεφτόταν, ότι κάποτε θα χρειαστεί να ζητήσει τη βοήθειά τους τρελαινόταν.

«Για ανέργους να μιλούμε τώρα!..»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Π​​έντε χρόνια τώρα (από το 2012), ένα ποσοστό του πληθυσμού της Eλλάδας που ξεπερνάει το 25% των ικανών για εργασία είναι χωρίς δουλειά, άνεργοι. Eνα ποσοστό, περίπου 60%, των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστερήσεις από 2 έως 15 μηνών. Eνα επίσης μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται ανασφάλιστοι. Oι αμοιβές εργασίας έχουν μειωθεί δραματικά, το κόστος των εντελώς αναγκαίων για την επιβίωση αγαθών και υπηρεσιών είναι απρόσιτο σε πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού, η στέρηση και το μαρτύριο των ψυχολογικών της επιπτώσεων δεν προσεγγίζονται από τις στατιστικές.

Tην ίδια στιγμή το υπόλοιπο του πληθυσμού δίνει την εικόνα και εντύπωση ευζωίας ανέγγιχτης από την «κρίση»: Πολυτελή εστιατόρια κατάμεστα, οι καφετέριες σφύζουν από ξέγνοιαστη νεολαία, οι «μπουτίκ» πολυτελείας απτόητες, η ανανέωση του στόλου των ιδιωτικών αυτοκινήτων συνεχής και εντυπωσιακή. H φτώχεια καταμετρείται αλλά κρύβεται, η άνεση αδικαιολόγητη, σχεδόν αινιγματική, εμφανίζεται και προκαλεί.

Δεκάδες χιλιάδων ανθρώπων τρέφονται καθημερινά από τα συσσίτια των εκκλησιαστικών ενοριών, η αναμμένη θρυαλλίδα δεν πυροδοτεί την κοινωνική έκρηξη χάρη στην απρόσμενη θυσιαστική φιλαλληλία της πιο καταφρονεμένης (από την «προοδευτική» πολιτική και διανόηση) μερίδας των Eλλήνων.

εναλλακτική λύση - alternative, short film 2015

Βραβείο διαγωνισμού σεναρίου London Greek film Festival
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Βασίλης Τσιράκης
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Κινηματογράφηση: Σίμος Μπατζάκης, Βαγγέλης Κασαπάκης

Exit Poll: Πρώτη η Χρυσή Αυγή στους ανέργους

Το exit poll εκτός από τα ποσοστά που έδωσε στα κόμματα παρουσίασε και άλλα στοιχεία όπως το τι ψήφισαν οι άνεργοι.

Έκπληξη παρουσίασε το αποτέλεσμα ότι οι άνεργοι ψήφισαν πρώτο κόμμα τη Χρυσή Αυγή με 16,6%

ακολουθούν:

Ο εξαρθρωμένος χρόνος - Πώς είναι να είσαι άνεργος

ΚΙΜΠΙ

Ιουνίου 18, 2014 από seisaxthiablog

Ο πραγματικός ήρωας του περιστατικού που ενέπνευσε την ταινία «Ελεύθερος ωραρίου», όταν αποκαλύπτεται το ψέμα του, σκοτώνει όλη την οικογένειά του. Θού Κύριε φυλακήν εν τω πνεύματί μου…

Μια φράση μου ’χει σφηνωθεί εδώ και μερικά χρόνια στο μυαλό. Την έχω κλέψει κάμποσες φορές, την έχω καταχραστεί, αλλά μάλλον δεν είχα μπει μέχρι τώρα στο μεδούλι της. «Το να χάνεις τη δουλειά σου είναι σαν κάταγμα». Αν θυμάμαι καλά, το ’λεγε στον εαυτό του ένας από τους ήρωες των διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου, στη συλλογή «Κάτι θα γίνει, θα δεις». Το βιβλίο έχει φύγει από τη βιβλιοθήκη μου, κάπου το δάνεισα, καλώς το δάνεισα, τα βιβλία είναι για να διαβάζονται κι όχι για να κοιμούνται στα ράφια, αλλά και κακώς, γιατί τώρα που το αναζήτησα για να τσεκάρω τη φράση δεν το ’χω. Ας εμπιστευτώ την αβέβαιη μνήμη μου.

Προσπαθώ να φανταστώ τον συνειρμό που οδήγησε στο «κάταγμα». Όταν σπας χέρι, πόδι, λεκάνη, σπόνδυλο υποχρεώνεσαι σε μερική ακινητοποίηση, ενίοτε και ολική. Ξέρεις ότι το ίδιο το οστό δεν κινείται, ο μυς το κινητοποιεί, αλλά μαζί με το ακινητοποιημένο οστό ακινητοποιείται αναγκαστικά και ο μυς. Του «απαγορεύεται» να κινηθεί, με ένα νάρθηκα ή με γύψο ή με εκείνους τους φρικτούς μεταλλικούς συνδέσμους που τοποθετούνται μετά την επέμβαση, αν το κάταγμα είναι σοβαρό. Εν μέρει γίνεσαι ένα ασπόνδυλο, ένα μαλάκιο, ένας γαιοσκώληκας.

Οι Σκλάβοι δεν μένουν ποτέ άνεργοι. Νοικιάσου κι εσύ!

Γράφει ο Αυγερινός Χατζηχρυσός

Πίσω από τα Μεγάλα θέματα του Πολυνομοσχεδίου όπως το γάλα, τα φαρμακεία και τα περίπτερα, πέρασε κι η νομιμοποίηση του Δουλεμπορίου ενοικιαζομένων ανθρώπων και στις Εργολαβίες μεταξύ διαπλοκής και Δημοσίου.

Πλέον και στα Δημόσια Έργα θα μπορούν να απασχολούνται σκλάβοι - ενοικιαζόμενοι.

klaven sind Nicht Arbeitslos* (Οι Σκλάβοι δεν είναι Άνεργοι.)

Η αρχή έγινε με την Ενοικιαζόμενη εργασίας στις ΗΠΑ, το άντρο του καπιταλισμού, όπου πλέον ακόμη κι ο Στρατός στο Ιράκ έχει περισσότερους Μισθοφόρους παρά Στρατιώτες. ια παράδειγμα η Blackwater προσλαμβάνει βετεράνους του στρατού των ΗΠΑ, εκπαιδευμένους με τα λεφτά των φορολογουμένων και κατόπιν τους ενοικιάζει πάλι στο κράτος στέλνοντας τους στο Ιρακ. Στην Ευρώπη ήρθαν πριν από δέκα χρόνια μέσω των Mini Jobs (διαβάστε το ΧΩΝΙ της 0/0/0) στην Γερμανία. Η δικαιολογία ήταν να βρουν 1εκ άνεργοι, μητέρες, νέοι για μαθητεία, γρήγορα εργασία και ο σκοπός τους να κρύψουν κάτω από το χαλί το ένα μεγάλο ποσοστό της Ανεργίας. Στο αποχαύνωση του ΕΥΡΩ και στην επίπλαστη ευημερία λίγοι πρόσεξαν το κακό που δημιουργήθηκε. Οι minijobs είναι εργασία με 400€ το μήνα αφορολόγητα και χωρίς συνταξιοδοτικά δικαιώματα, μέχρι να βρουν εργασία.

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ! Το ωράριο και τα καθήκοντα των εργαζομένων στην Α/θμια Εκπ/ση μέσω προγραμμάτων κοινωφελούς χαρακτήρα

Download

Η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την απελπισία των χιλιάδων ανέργων, για να προωθήσει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και να αντικαταστήσει τους παλιούς μισθούς και τη σταθερή και μόνιμη εργασία, με ψίχουλα.

50.000 «ωφελούμενοι» προσλαμβάνονται σε εφαρμογή της διάταξης ΥΠΟΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ ΙΔ.1. του Νόμου 4152/2013 (ΦΕΚ 107/9-5-2013), με τον οποίο νομοθετήθηκε η νέα μείωση στην πράξη του κατώτερου μισθού, χάρη στην τροπολογία που κατέθεσε τελευταία στιγμή το ΠΑΣΟΚ και αποφάσισε η βουλή και υλοποιεί η συγκυβέρνηση. Η διάταξη προβλέπει ολιγόμηνη πρόσληψη ανέργων σε ΟΤΑ, περιφέρειες ή άλλες υπηρεσίες όπως σχολεία και νοσοκομεία.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός

Ιανουαρίου 12, 2014 από seisaxthiablog

Βασίλης Βιλιάρδος

Μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, «το σύστημα» χρειαζόταν ανθρώπους για να μπορέσει να λειτουργήσει. Επομένως, τους ενσωμάτωνε στην παραγωγική διαδικασία, όχι επειδή το ήθελε, αλλά λόγω του ότι είχε ανάγκη αφενός μεν από εργαζομένους, αφετέρου από καταναλωτές.

Υπήρχαν φυσικά προβλήματα, η ανεργία δεν μηδενίσθηκε ποτέ, αλλά τόσο οι εθνικές οικονομίες, όσο και οι σχέσεις τους με τους ανθρώπους ήταν διαφορετικά «οργανωμένες», συγκριτικά με αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

Πολλές λειτουργίες, οι οποίες στο παρελθόν εξασφάλιζαν θέσεις εργασίας, είτε εκτελούνται πλέον από μηχανές, είτε έχουν μεταφερθεί σε άλλες περιοχές του πλανήτη, είτε έχουν πάψει να υπάρχουν. Ακόμη και όταν επιστρέφει λοιπόν η ανάπτυξη σε μία χώρα, δημιουργούνται πολύ λιγότερες νέες θέσεις εργασίας, συγκριτικά με το μέγεθος του πληθυσμού – γεγονός που σημαίνει ότι, ο αριθμός των αποκλεισμένων αυξάνεται σταθερά.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η ανεργία σε διάφορες χώρες της Ευρώπης – με την Ελλάδα να κατέχει δυστυχώς τα σκήπτρα.

Η κατάρρευση της αστικής τάξης

http://www.analyst.gr

Φαίνεται πως είμαστε αντιμέτωποι με μία καινούργια «πάλη των τάξεων», η οποία όμως αυτή τη φορά έχει ξεκινήσει εκ των άνω – από τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, τα οποία έχουν τοποθετήσει στο στόχαστρο τη μεσαία τάξη

«Το μεγαλύτερο ρήγμα στην άμυνα μίας χώρας, σε περιόδους οικονομικών πολέμων, είναι η διαφθορά των πάσης φύσεως ηγετικών ομάδων της – η οποία επιτρέπει την ανεμπόδιστη είσοδο των εισβολέων, ελαχιστοποιώντας τους κινδύνους και τις απώλειες τους».

Παρά τη μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων, αφού στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών οι πλούσιοι γινόντουσαν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, η μεσαία τάξη δεν αντιμετώπιζε σημαντικά προβλήματα. Οι λογαριασμοί πληρώνονταν, τα ταξίδια στην περίοδο των διακοπών ήταν ο κανόνας, η αγορά ενός σπιτιού ή ενός διαμερίσματος με τη βοήθεια ενός τραπεζικού δανείου ήταν εφικτή, ενώ η απόκτηση αυτοκινήτου ολοκλήρωνε την εικόνα μίας σχετικά εύπορης, άνετης ζωής.

Το κυριότερο όλων, οι προοπτικές για το μέλλον ήταν ευοίωνες, όπως επίσης οι ελπίδες για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο – υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα εργαζόταν κανείς, όσο το δυνατόν περισσότερο. Φυσικά η μεσαία τάξη, στην οποία βασίλευε το «αμερικανικό όνειρο» (American dream), δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αναρριχηθεί στα ανώτατα επίπεδα – να ανήκει δηλαδή κάποτε στην ελίτ. Εν τούτοις, αισθανόταν ότι θα μπορούσε, εάν προσπαθούσε αρκετά – γεγονός που ήταν σημαντικότερο από κάθε τι άλλο, αφού στήριζε και εξασφάλιζε την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.

Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης όμως, η κατάσταση άλλαξε ραγδαία – ειδικά στην Ευρώπη. Παραδόξως δε, η ευθύνη αυτών των αλλαγών δεν βαρύνει την αστική τάξη, αλλά τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, την ελίτ – η οποία φαίνεται πως έχει ξεχάσει ότι, η εξασφάλιση του πολύ υψηλού βιοτικού της επιπέδου στηρίζεται στη μεσαία τάξη, την οποία ανόητα προσπαθεί να εξαφανίσει, λεηλατώντας και εξαθλιώνοντας την.

Φτωχοί εκτός σχεδίου, άρθρο της Μ. Τζιαντζή

Κάποτε οι πόλεις ήταν ζωσμένες από τις εκτός σχεδίου συνοικίες, όπου έφτανε το λεωφορείο (το Νέο Τέρμα), αλλά συχνά δεν έφτανε η άσφαλτος ή η αποχέτευση. Με τα χρόνια, η εκτός και η εντός σχεδίου πόλη ενώθηκαν, τα αυθαίρετα νομιμοποιήθηκαν, όμως σήμερα νέα σύνορα χαράζονται, ύπουλα και αόρατα.

Η φτώχεια δεν είναι ντροπή, ντροπή όμως είναι ο μισθός που καταντά χαρτζιλίκι, ντροπή είναι η αντικατάσταση του κράτους πρόνοιας από τη φιλανθρωπία. Η μοντέρνα φτώχεια εξαπλώνεται σαν αμοιβάδα, χτυπά υπόγεια και ρετιρέ, συνθλίβει και τους «κανονικούς» εργαζόμενους. Υπάρχουν οι φτωχοί με τη βούλα, οι δηλωμένοι στις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων: είναι αυτοί που τρέφονται από τα συσσίτια, που υπάγονται στο κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ. Πρόκειται για τις «ευάλωτες» ή «ευπαθείς» ομάδες», τις οποίες πρέπει «να στηρίξουμε εμείς οι υπόλοιποι», όπως είπε ένας υπουργός. Έτσι, ο πληθυσμός χωρίζεται σε ευπαθείς και σε ανθεκτικούς, ενώ στην κατηγορία των ανθεκτικών φαίνεται εκείνοι που, όπως στα χρόνια της Κατοχής, δεν τους μάζεψε κοκαλωμένους από το κρύο το κάρο του δήμου.

Εκτός αγοράς εργασίας και εκπαίδευσης το 16,9% των νέων ώς 24 ετών

Eκτός αγοράς εργασίας, εκπαίδευσης ή κατάρτισης, βρίσκεται το 16,9% των νέων έως 24 ετών στην Ελλάδα, σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ και του Πανεπιστημίου Κρήτης, σε συνεργασία με την εταιρεία δημοσκοπήσεων Greek Public Opinion (GPO) και το Ινστιτούτο Ηλεκτρονικής Δομής και Λέιζερ (ΙΗΔΛ) του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ), που παρουσιάστηκε σε ειδική εκδήλωση στον δήμο Ιλίου.

H Ελλάδα τοποθετείται στις πρώτες θέσεις εντός της «ΕΕ των 28» αναφορικά με τους NEETs (young people not in education, employment or training).

Με τον όρο NEETs, περιγράφεται ο νεανικός πληθυσμός μίας χώρας, ηλικίας 15 έως 24 ετών, που απέχει από κάθε διαδικασία εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης, δηλαδή είναι «απών» από κάθε μείζονα θεσμική μέριμνα του κοινωνικού κράτους.

Όπως προκύπτει από τα ευρήματα και συμπεράσματα της έρευνας:

Παρατηρείται αύξηση κατά 50% του ποσοστού των NEETs στη χώρα μας, κατά την περίοδο της κρίσης.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ!

Άγνωστα αριστουργήματα

ΚΙΜΠΙ (Επενδυτής, 30/11/2013)

Ένας νέος εκκολαπτόμενος συγγραφέας, με πηγαίο και δοκιμασμένο σε μικρά πονήματα ταλέντο, με εξαιρετικές σπουδές και βαθιά γνώση της λογοτεχνίας, έχει μόλις ολοκληρώσει ένα ογκώδες μυθιστόρημα, προϊόν πολύχρονης μελέτης και προσπάθειας. Οι λίγοι στους οποίους εμπιστεύτηκε την ανάγνωσή του, ανάμεσά τους κι ένας έμπειρος πλην συνταξιούχος κριτικός, έμειναν άναυδοι απ’ αυτό που διάβασαν. «Είναι το έπος της εποχής μας», του είπε συγκινημένος ένας φίλος, ενώ ο κριτικός τού εκμυστηρεύτηκε την πεποίθησή του ότι η κυκλοφορία του βιβλίου θ’ αλλάξει την ιστορία της λογοτεχνίας. Ενθαρρυμένος από τα καλά λόγια των φίλων, ο συγγραφέας αποφασίζει να χτυπήσει τις πόρτες των εκδοτικών οίκων, ξέροντας ότι έχει μπροστά του έναν Γολγοθά.

Όσοι μεγάλοι ή μεσαίοι εκδοτικοί οίκοι επιβιώνουν παραλαμβάνουν αδιάφορα το ογκώδες πακέτο με τις περίπου 700 εκτυπωμένες σελίδες Α4, το στικάκι με το ψηφιακό έγγραφο και την εγκωμιαστική επιστολή του συνταξιούχου κριτικού. Το αρχειοθετούν ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα υποψήφια προς έκδοση βιβλία επίδοξων συγγραφέων. Έχουν προ πολλού απολύσει τους δικούς τους έμπειρους κριτικούς, τους αξιολογητές, τους επιμελητές, τους διορθωτές και ξεπροβοδίζουν τον νέο συγγραφέα αφήνοντάς του ελάχιστες ελπίδες ότι το δημιούργημά του θα έχει την τύχη έστω της απλής ανάγνωσης από κάποιο εξασκημένο μάτι. «Είναι και πολλές σελίδες, βρε παιδί μου», είναι ένα από τα σχόλια που κόβει τα φτερά του συγγραφέα. Περνούν μήνες, χρόνος, δύο χρόνια περιπλάνησης του χειρογράφου και του USB με το μυθιστόρημα και εναγώνιων οχλήσεων και τηλεφωνημάτων στους εκδότες. Δεν υπάρχει ούτε καν μια απορριπτική απάντηση, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς να το διαβάσει. Οι εκδότες και οι λίγοι επιτελείς τους δεν έχουν τον χρόνο και την πολυτέλεια να ασχοληθούν με κάτι που δεν έχει πιθανότητα εμπορικής επιτυχίας ή τουλάχιστον ότι θα βγάλει τα έξοδά του.

«Το τέλειο βιογραφικό» (από το «Το ημερολόγιο ενός ανέργου»)

Γεννήθηκα στις 13-3-1988 στην Αθήνα. Αποφοίτησα από το ΤΕΙ γραφιστικής το 2011. Γνωρίζω άριστα photoshop/illustrator/indesign/premiere/after effects/flash/dreamweaver/corel draw/3d max/maya/html/web design/java/c+/.Επίσης μπορώ να κρατάω τα λογιστικά βιβλία και να σκουπίζω/σφουγγαρίζω το γραφείο ώστε να μη χρειάζεστε επιπλέον προσωπικό γι’ αυτές τις εργασίες. Ακόμη γνωρίζω παραγωγή πολλών ειδών καφέ, όπως capuccino/esspresso/φραπέ/νες (χτυπημένο στο χέρι, να κάνει τον κατάλληλο αφρό). Έχω εκπληρωμένες στρατιωτικές υποχρεώσεις. Μπορώ να εργάζομαι αδιάκοπα για πάνω από 12 ώρες συνεχόμενες αδιαμαρτύρητα. Επίσης, δεν έχω προσωπική ζωή, δεν έχω φίλους, δεν έχω κοπέλα, δεν σκοπεύω να κάνω οικογένεια ποτέ (οπότε δεν έχω αυξημένες οικονομικές απαιτήσεις), δεν έχω όνειρα πέρα από το καλό της εταιρείας.

Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν τρώω, δεν χρειάζομαι ποτέ διάλειμμα. Δεν γνωρίζω τι σημαίνει υπερωρία. Μπορώ να μην κοιμάμαι για πάνω από τρεις μέρες για να ικανοποιήσω και τα πιο παράλογα χρονοδιαγράμματα που έχει συμφωνήσει ο εργοδότης μου με τον πελάτη του (…). Τέλος, θα ήθελα να σας γνωστοποιήσω πως δεν ζητάω πάνω από 300 ευρώ το μήνα, μπορώ δε να πληρώνομαι και με καθυστέρηση 5-6 μηνών, καθώς δεν τρέχουν τα νοίκια (μένω με τους γονείς μου)… Δέχομαι ακόμα και να εργαστώ δωρεάν, καθώς θα έχω την τιμή να δω δουλειά μου δημοσιευμένη. 

Οσονούπω μετανάστης, «Το τέλειο βιογραφικό» (από το «Το ημερολόγιο ενός ανέργου»), www.imerologioanergou.gr

Η ανεργία και η κοροϊδία

Ενα από τα πιο εμφαντικά χαρακτηριστικά της θέσης που βρίσκεται η χώρα είναι η διαπίστωση ότι η διαρκώς κλιμακούμενη αύξηση του αριθμού των ανέργων έχει πάψει πλέον να αποτελεί είδηση από αυτές που ξαφνιάζουν και εξεγείρουν.
Τα στοιχεία για την ανεργία, που δίνει η ΕΛΣΤΑΤ, κάθε φορά είναι χειρότερα από τα προηγούμενα. Μέσα σε πέντε χρόνια, το ποσοστό της επίσημης ανεργίας έχει τετραπλασιαστεί. Από το 7,3% του Μαΐου του 2008, έφθασε στο θηριώδες 27,6% του ίδιου μήνα, φέτος.
Η αύξηση αυτή είναι μακράν η μεγαλύτερη στις χώρες της Ευρωζώνης, όπως άλλωστε και ο ποσοστιαίος αριθμός. Τα επιμέρους νούμερα είναι συνταρακτικά! Ο συνολικός αριθμός των ανέργων πλησιάζει το 1,5 εκατομμύριο, ενώ δύο στους τρεις νέους έως και 24 ετών είναι εκτός παραγωγικής διαδικασίας! Κι όμως, η εικόνα αυτή δεν αποδίδει την πραγματικότητα. Διότι η πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερη!
Στη χώρα αυτή, οι φορείς της πολιτικής εξουσίας, ιδιαίτερα τα τελευταία 15-20 χρόνια, συνηθίζουν να διαστρεβλώνουν το πραγματικό νόημα των λέξεων και των εννοιών, ή ακόμη και να εφευρίσκουν νέες. Το κωμικοτραγικό «0+0=14%» της εποχής Μητσοτάκη φαντάζει πταίσμα μπροστά στα όσα ακολούθησαν.

ΜΕΡΕΣ ΟΤΣΑΛΑΝ!

Ιουνίου 6, 2013 από seisaxthiablog

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Η εμπλοκή των ελληνικών υπηρεσιών, αν και ανομολόγητη ακόμα, πρέπει να θεωρείται δεδομένη!

Ολα τα στοιχεία «φωνάζουν» πως οι ελληνικές δυνάμεις καταστολής και η ελληνική κυβέρνηση παρέδωσαν στις τουρκικές υπηρεσίες έναν Τούρκο πολιτικό πρόσφυγα, ο οποίος απήχθη από το κέντρο της Αθήνας για να βρεθεί λίγες ώρες αργότερα σιδηροδέσμιος στην Αδριανούπολη και ακολούθως στα κελιά της Αντιτρομοκρατικής στην Κωνσταντινούπολη!

Οι μαρτυρίες είναι συντριπτικές. Αντιγράφουμε από το προχτεσινό ρεπορτάζ του «Ρ»:

*

«Σύμφωνα με πληροφορίες και στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, ο 26χρονος Τούρκος πολιτικός πρόσφυγας Μπουλούτ Γιαϊλά απήχθη με γκανγκστερικό τρόπο το βράδυ της Πέμπτης, 30 Μάη, στην οδό Σόλωνος, στην Αθήνα, από “αγνώστους” και μεταφέρθηκε με αυτοκίνητο σε άγνωστο σημείο. Είχε πέσει θύμα βασανιστηρίων στην Τουρκία, ενώ προ ολίγων εβδομάδων είχε αποστείλει γραπτό αίτημα προς την Διεύθυνση Αλλοδαπών της ΕΛ.ΑΣ., ζητώντας να καθορισθεί ημερομηνία προσέλευσής του, για να υποβάλει αίτηση χορήγησης ασύλου.

Σύμφωνα με καταγγελίες, το αυτοκίνητο με το οποίο μεταφέρθηκε φέρεται να ανήκε στη δύναμη της Αστυνομίας, αν και δεν είχε σαφή υπηρεσιακά διακριτικά. Παρά τις αρνήσεις της ΕΛ.ΑΣ. το Σάββατο το μεσημέρι έγινε γνωστό ότι ο Γιαϊλά φυγαδεύτηκε χωρίς καμιά επίσημη ή νόμιμη διαδικασία, παραδόθηκε στις τουρκικές αρχές και κρατείται στην Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία στην Κωνσταντινούπολη.Οπως ο ίδιος αφηγήθηκε στον συνήγορό του, επιβιβάστηκε βίαια στο πρώτο ΙΧ, από άνδρες που μιλούσαν ελληνικά και στη συνέχεια τον μετεπιβίβασαν σε άλλο ΙΧ, όπου τον συνόδευαν άνδρες που μιλούσαν τουρκικά και αγγλικά. Μετά από πολύωρο ταξίδι έφθασαν στα ελληνοτουρκικά σύνορα, όπου και παράνομα τα πέρασαν από ένα άνοιγμα στα συρματοπλέγματα. Στη συνέχεια, έγινε η σύλληψή του στο Αστυνομικό Τμήμα της Αδριανούπολης»!

*

Ο «επωφελούμενος»

Από την απασχόληση, στην απασχολησιμότητα και από εκεί, 

στην κοινωνική επαιτεία

Του Θανάση Τζιούμπα

Η κοινωνική λαίλαπα που προκαλούν οι μνημονιακές πολιτικές αναδεικνύει έναν νέο «ανθρωπολογικό τύπο», ένα σύνολο κοινωνικών στάσεων και συμπεριφορών που αναπαράγονται στα κοινωνικά στρώματα που στέλνονται στο περιθώριο της εργασίας και που, όπως πάμε, σε λίγο θα είναι η πλειοψηφία του ενεργού οικονομικά πληθυσμού. Ο όρος που χρησιμοποιείται εδώ είναι αυτός που έχει επικρατήσει στις δομές υλοποίησης ευρωπαϊκών προγραμμάτων: επωφελούμενος.

Από το «δικαίωμα στην εργασία» που ξέραμε πριν τρεις δεκαετίες, εκπέσαμε στους «απασχολήσιμους» της σημιτικής περιόδου, για να καταλήξουμε σήμερα στους «επωφελούμενους». Τι χάθηκε στη διαδρομή;

Ο εργαζόμενος ως φιγούρα είναι φορέας μιας αξιοπρέπειας που εδράζεται στη φύση του ως παραγωγού. Ακόμα και στα ταξικά δομημένα καπιταλιστικά συστήματα, είναι ο κάτοχος του «εμπορεύματος εργασία», το οποίο διαπραγματεύεται ή επαναδιαπραγματεύεται ατομικά ή συλλογικά στην «αγορά εργασίας». Η σχέση του με αυτόν που του καταβάλλει τον μισθό του είναι μια σχέση ανισότιμη βέβαια, ο εργαζόμενος υποαμείβεται για το προϊόν της εργασίας του, και εκεί πάνω βασίζεται η διεκδίκησή του, ως επιστροφή της υπεραξίας που του παρακρατούν. Ο «απασχολήσιμος» ήδη έχει αρχίσει να αποκόπτεται από το πλαίσιο αυτό, είναι ένα «ευέλικτο» κοινωνικό ον, που μοιράζεται ανάμεσα στη συμμετοχή του στην παραγωγή ως διάλειμμα της αέναης διαδικασίας «κατάρτισης» και «επανακατάρτισής» του, από την οποία εξαρτάται η πρόσβασή του στο εισόδημα.