21.02.2011 Μ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ - Α. ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ - "Οικονομικές Εξελίξεις & Μορφές διακυβέρνησης"

21-2-2011. Μ. Χαραλαμπίδης – Α. Ανδριανόπουλος. 

"Οικονομικές Εξελίξεις & Μορφές διακυβέρνησης" 

Την εποχή της δημοσιονομικής κατάρρευσης ο Μ. Χαραλαμπίδης στηλιτεύει τις κακοδαιμονίες του πολιτικού συστήματος.

Ο ΕΑΥΤΟΣ Ο αληθινός, ο ψεύτικος κι ο ανύπαρκτος

Του Θεόδωρου Ζιάκα

Ο άνθρωπος είναι «ζώο πολιτικό», λέει ο Αριστοτέλης. Εκτός ανθρώπινης κοινωνίας είναι «ή θηρίο ή θεός».

Ισορροπεί εκεί, ανάμεσα στο άνω και στο κάτω όριο, χάρη στην κοινωνικοπολιτική αυτοθέσμιση. Τη θεμελιωμένη σε δύο αντίρροπες δυνάμεις: την αυθυπερβατική αμοιβαιότητα /φιλότητα και το αυθυποβατικό / ανταγωνιστικό νείκος. Η ανοδική δύναμη ενεργοποιείται από τη Θεοεπιθυμία του. Η καθοδική από την Φιλαυτία του.

Ο Εαυτός αναγνωρίζεται από την Ταυτότητα της Προσωπικότητάς του. Μπορούμε να πούμε, ότι είναι αληθινός, όταν ο Βίος του έχει διαχρονικό άξονα. Ενώ υπόκειται, δηλαδή, στον φυσικό νόμο της τροπής, κατά κάποιον τρόπο τον υπερβαίνει, υπακούοντας στην αρχή της αυτοομοιότητας / ομοιόστασης. Αντίθετα: μπορούμε να πούμε, ότι είναι ψεύτικος ο Εαυτός, όταν ο Βίος του δεν έχει διαχρονικό άξονα.

Ο Εαυτός της γένεσης και της ακμής των πολιτισμών, διαφέρει από τον Εαυτό της παρακμής και της κατάρρευσής τους. 

Οι πρώτος, ανταποκρίνεται στην περιγραφή «πώς δενότανε τ’ ατσάλι». Είναι «ηρωικός». 

Ο Εαυτός της παρακμής, κινούμενος ανάμεσα στους κεκτημένους θεσμούς, σα να μην τον αφορούν, μοιάζει με τον υπνοβάτη, που δεν καταλαβαίνει πού βρίσκεται. 

Ο τρίτος, «αναγνωρίζει τον εαυτό του» στους στίχους: «Άστε με ήσυχο όλοι, θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πια».

Αληθινός είναι, λοιπόν, μόνο ο πρώτος. Ο δεύτερος είναι ψεύτικος. Ενώ ο τρίτος, δεν έχει καν Εαυτό.

Το «ομοιωθήναι θεώ κατά το δυνατόν», είναι εφικτό σύμφωνα με τον Πλάτωνα. Καθώς επίσης και για την πλειάδα των κατά Χριστόν ομολόγων του. Το «θεωθήναι», μέσω του «ομοιωθήναι», ήταν το ζητούμενο της κεντρικής φιλοσοφικής Παράδοσης του αρχαίου και του βυζαντινού Ελληνισμού.

Ας δούμε, υπ’ αυτό το πρίσμα, τη νεωτερική εμπειρία του «θεωθήναι». Η θεοεπιθυμία συνδέεται, κατ’ αρχήν, με την πηγαία ελευθερία «να έχω αυτό που θέλω, εδώ και τώρα». Το πρωτοβλέπουμε στην δυσανεξία του μωρού, σε ό,τι αντίκειται στο «θέλημά» του. Το «πρόβλημα είναι», είπαμε, ότι το «μωρό» δεν γνωρίζει ακόμη την «αρχή της πραγματικότητας». Και δεν καταλαβαίνει την αξία της «αναβεβλημένης απόλαυσης», ως εύλογης μορφής αυθυπέρβασης.  Είμαστε ακόμη στην «ηρωική» εποχή. Εναποθέτουμε τη λύση του «προβλήματος» στην κοινωνική Εκπαίδευση του παιδιού. Όταν όμως το παιδί, εσωτερικεύοντας την εν λόγω διττή αρχή, θα έχει γίνει ο άνθρωπος-υποκείμενο του νεωτερικού πολιτισμού, η θεοεπιθυμία του θα έχει ταυτιστεί, ανεπαισθήτως, με το υπόδειγμα θεοεικόνας, που ενσαρκώνει πρωτίστως η δεσπόζουσα πολιτική «Κεφαλή».

Μανώλης Κοττάκης: Οδηγούμαστε σε Φινλανδοποίηση της Ελλάδας από την Τουρκία

Αντίδραση της Τουρκίας στην ανακήρυξη 2 θαλάσσιων πάρκων!

Αναστάσιος Λαυρέντζος

Η αντίδραση της Τουρκίας στην ανακήρυξη 2 θαλάσσιων πάρκων σε Αιγαίο και Ιόνιο, αποδεικνύει ότι η περίφημη "ελληνοτουρκική φιλία" των Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη είχε δύο συνέπειες:

1.Το "ξέπλυμα" της τουρκικής επιθετικότητας, ώστε η Τουρκία να πάρει τα F16.

2.Κάθε φορά που η Ελλάδα θα επιχειρεί να ασκήσει τα δικαιώματα της στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο η Τουρκία θα την καταγγέλλει για μονομερείς ενέργειες που παραβιάζουν τη "Συμφωνία της Αθήνας".

Εκεί δηλαδή που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι. Αυτά όμως συμβαίνουν ότι η πολιτική σου είναι "ό,τι θέλουν οι σύμμαχοι". Και οι "σύμμαχοι" βεβαίως καταλαβαίνουν με ποιους έχουν να κάνουν, και κάνουν αυτά που τους βολεύουν περισσότερο.

Κρίμα βέβαια στον αγώνα της ομογένειας στις ΗΠΑ και στον Μενέντεζ που είπε όλα όσα θα έπρεπε να λένε οι ελληνικές κυβερνήσεις επί χρόνια.

ΠΗΓΗ:https://twitter.com/LavrentzosA/status/1778350962815520965?t=GTmErZoqT-15kqtT6CM6Ww&s=19

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οι Έλληνες πρέπει να θυμούνται τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη ως απόγονο του Ρήγα…

Αποχαιρετώντας έναν οραματιστή της απελευθέρωσης του οικουμενικού Ελληνισμού 

Της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΦΩΤΙΑΔΟΥ

Η τεράστια συμβολή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, εθνικό, πολιτιστικό, στα οποία με την ριζοσπαστική ιδιοσυγκρασία του διαμόρφωσε ένα πρωτοποριακό και μοναδικό τρόπο παρέμβασης, με σκοπό την ανατροπή της γραφειοκρατικής αντίληψης, που επικρατούσε και επικρατεί, στα κόμματα της αριστεράς, αρχίζοντας από το δικό του μετερίζι, το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι εφικτό να παρουσιαστεί επαρκώς σε ένα κείμενο, όπως το παρόν.

Θα αναφερθώ συνοπτικά στην περίοδο της πολιτικής του διαδρομής, από το σημείο που ο Μιχάλης διαφεύγει παράνομα στην Ιταλία. Είναι ήδη ηγετικό στέλεχος του ΠΑΚ, και τοιουτοτρόπως, έχοντας την πολιτική εκπροσώπηση αυτού του αντιδικτατορικού κινήματος έρχεται σε επαφή με όλη την Ιταλική αριστερά και το ιταλικό δημοκρατικό κίνημα που ανθούσε στις αρχές του 1970.

Ουσιαστικά διαμορφώνεται αυτή την περίοδο η ξεχωριστή προσωπικότητα του. Διαμορφώνεται αυτός ο οργανικός διανοούμενος όπως το διατυπώνει ο Γκράμσι. Στο μικρό γραφειάκι στην καρδιά της Ρώμης, που είχε παραχωρήσει το Σοσιαλιστικό κόμμα P. S. I. στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., γίνονταν από τον Μιχάλη ταχύρρυθμα μαθήματα πολιτικής σε μια διψασμένη νεολαία για απελευθέρωση και δημοκρατία.


Αυτοί που ήθελαν να γυρίσει ανάποδα ο ντουνιάς με τα βιβλία υπό μάλης όλων των μεγάλων διανοούμενων ενδεικτικά αναφερομένων Πωλ Σουηζυ, Πωλ Μπαραν, Σαμίρ Αμίν, συμμετείχαν στην διαμόρφωση ενός νεολαιίστικου κινήματος αμφισβήτησης της επικρατούσας νομενκλατούρας στην Ελλάδα που βασιζόταν στην γραφειοκρατία του κόμματος. Αυτό το κίνημα αναφέρονταν ως Ιταλοί και γιγαντώθηκε πριν αναλάβει την εξουσία το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην Ελλάδα.  Η σύγκρουση ήταν αιματηρή με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό αυτού του νεολαιίστικου κινήματος στο βωμό της εξουσίας.
Ο Μιχάλης με τους Ιταλούς του, τρόμαξε την καθεστηκυία νομενκλατούρα γιατί φοβήθηκε τον μεγάλο περιορισμό της ανέλεγκτης εξουσίας της στο κόμμα και στο κράτος.

ΚΑΜΠΥΛΗ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ

(Μνήμη Περικλή Γιαννόπουλου, μνήμη 8ης Απριλίου 1910)

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο Περικλής Γιαννόπουλος καλούσε τους Έλληνες να ανεβούν στην Ακρόπολη για να αντιληφθούν, παρατηρώντας το αττικό τοπίο τριγύρω, την σαφήνεια, την δύναμη του φωτός, την διαφάνεια του αέρα, την διαυγέστατη ελληνική γραμμή. 

« Ἡ φυσικὴ αὐτή, διαυγεστάτη Γραφὴ τῆς Γραμμῆς -έγραφε-, δὲν εἶναι δυνατὸν παρὰ νὰ εἶναι ἡ θεμελιώδης ἰδέα, ἡ θεμελιώδης βάσις, ἡ ἀναπότρεπτος Ἀνάγκη, πρὸς τὴν ὁποίαν θέλουσαι καὶ μὴ θέλουσαι θὰ συμμορφωθοῦν αἱ Τέχναι ὅλαι (...) Πουθενὰ μαυρίλα, πουθενὰ θηριωδία, πουθενὰ πάλη, πουθενὰ μῖσος, πουθενὰ κτηνωδία, πουθενὰ ὀξύτης, πουθενὰ χολή, πουθενὰ ἀπαισιοδοξία, πουθενὰ τεραστιότης, πουθενὰ ὄγκος, πουθενὰ κόμπος, πουθενὰ βάρος, πουθενὰ πλῆθος, πουθενὰ ἀνάμιξις, πουθενὰ σύγχυσις, πουθενὰ θεομανία, πουθενὰ βαρυσοφία, πουθενὰ ἀπελπισία, πουθενὰ βαρυθυμία, πουθενὰ καρηβαρία, πουθενὰ συλλογισμός.

Παντοῦ φῶς, παντοῦ ἡμέρα, παντοῦ τερπνότης, παντοῦ ὀλιγότης, ἄνεσις, ἀραιότης· παντοῦ εὐταξία, συμμετρία, εὐρυθμία· παντοῦ εὐγραμμία, εὐστροφία Ὀδυσσέως, λιγυρότης παλληκαριοῦ· παντοῦ ἡμερότης, χάρις, ἱλαρότης· παντοῦ παίγνιον ἑλληνικῆς σοφίας, διάθεσις γελαστική, εἰρωνεία Σωκρατική· παντοῦ φιλανθρωπία, συμπάθεια, ἀγάπη· παντοῦ ἵμερος, πόθος ᾄσματος, φιλήματος· παντοῦ πόθος ὕλης, ὕλης, ὕλης· παντοῦ ἡδονὴ Διονύσου, πόθος φωτομέθης, δίψα ὡραιότητος, λίκνισμα μακαριότητος· παντοῦ πέρασμα ἀέρος θουρίου, ἀέρος ὁρμῆς, ἀέρος ἀλκιμότητος, σφριγηλότητος καὶ παντοῦ μαζὺ πέρασμα ἀέρος μελαγχολίας καλλονῆς, λύπης καλλονῆς, θρήνου θνήσκοντος Ἀδώνιδος. 

Εθνικό Σύστημα Υγείας

Από Ιωάννη Αλεξόπουλο

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, με τα Μνημόνια, δέχτηκε ισχυρό πλήγμα. Καταργήθηκαν ή συγχωνεύθηκαν μικρές και μεγάλες μονάδες υγείας, μειώθηκε το προσωπικό, περιορίστηκαν δαπάνες, μπήκαν άδικοι περιορισμοί στην συνταγογράφηση φαρμάκων κλπ.

Σήμερα βλέπουμε τον κ Άδωνι Γεωργιάδη, τον υπουργό Υγείας, να προβαίνει σε αμφιλεγόμενες δηλώσεις και κινήσεις: από τη μια αναγνωρίζει ὀτι υπάρχουν προβλήματα όπως η υποστελέχωση του και οι ελλείψεις του ΕΣΥ κι από την άλλη προωθεί λύσεις με ιδιώτες ιατρούς ή με επί πληρωμή ιατρικές πράξεις (απογευματινά χειρουργεία) μέσα στα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα. Προωθεί ένα θολό μήνυμα κι εξαγγέλλει ένα περίεργο μικτό «ιδιωτικοδημόσιο» που τελικά θα στερήσει το δικαίωμα του λαού σε ένα δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας.

Σκεφτείτε και τούτο, υπουργός , στην γλώσσα μας, πάει να πει υπηρέτης του λαού.

Έχουμε την ευτυχία να είμαστε Ρωμηοί και να μιλούμε την Ελληνική γλώσσα ως μητρική μας.

Έλληνας ήταν ο Ιπποκράτης κι Ελληνικά μιλούσε κι έγραφε. Το ίδιο ισχύει για τον όρκο τον οποίο ωμόσαμε όλοι οι απόφοιτοι των Ιατρικών κι Οδοντιατρικών Σχολών της χώρας μας. Το πνεύμα του όρκου, μας ακολουθεί συνεχώς στην ιατρική διακονία μας, αλλιώς γινόμαστε και επίορκοι συν τοις άλλοις.

Έλληνες Ρωμηοί ήταν οι Άγιοι Ανάργυροι ιατροί. Οι Άγιοι του Χριστιανισμού που ασκούσαν την ιατρική αφιλοκερδώς. Έτσι βάθυναν και πλάτυναν το πνεύμα του Ιπποκράτειου όρκου εμβαπτίζοντάς τον στο πνεύμα της προσφοράς και αυτοθυσίας της διδασκαλίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Έλληνας κι ελληνικά μιλούσε κι έγραφε ο Μέγας Βασίλειος κι όλοι όσοι ακολουθώντας το παράδειγμά του παρουσίασαν στην ανθρωπότητα για πρώτη φορά τα οργανωμένα νοσοκομεία που πρόσφεραν διάγνωση, θεραπεία, νοσηλεία με τη συνεργασία διαφορετικών ιατρικών ειδικοτήτων και νοσηλευτικού/παραϊατρικού προσωπικού. Όλα αυτά συνήθως αφιλοκερδώς ως προσφορά διακονήματος κυρίως Ιερών Μονών.

Θα έπρεπε λοιπόν να είμαστε ευτυχείς που είμαστε Έλληνες Ρωμηοί για πολλά άλλα αλλά και ειδικά για ετούτη την παράδοση που χτίσαν όλοι οι προηγούμενοι από εμάς στον χώρο της υγείας και η οποία είναι κατανοητή και προσβάσιμη πανεύκολα σε όλες κι όλους μας γιατί είναι στην γλώσσα μας.

Δεν μπορούμε να προβάλουμε δικαιολογίες τύπου αλλόγλωσσου τουρίστα που δικαίως θα πει σε σπαστά Ελληνικά “ντεν καταλαβαίνει”.

Ο κύριος Γεωργιάδης είναι φιλόλογος δεν είναι ιατρός και κατά συνέπεια δεν δεσμεύεται από τον όρκο του Ιπποκράτη. Ως φιλόλογος όμως και μάλιστα Ελληνικών κάτι θα έπρεπε να έχει πάρει το αυτί του από όλα αυτά στις τόσες σπουδές και μελέτες του!

Σήμερα που είμαστε, τεχνολογικά τουλάχιστον, τόσο μπροστά, ένα δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας είναι κάτι πανεύκολο:

Κ. Γρίβας : Η Τουρκία "κατεδαφίζει" πλέον τμήματα εθνικής μας κυριαρχίας, με την "σιωπή" εγχώριων τμημάτων εξουσίας

Ο Δρ. Κωνσταντίνος Γρίβας,Καθηγητής Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών, διευθυντής του Τομέα Θεωρίας και Ανάλυσης Πολέμου στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, που διδάσκει επίσης Γεωγραφία της Ασφάλειας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, αναλύει στον 98.4 για το πώς πλέον στρατηγικά αλλά και με κινήσεις τακτικής επί του πεδίου η Τουρκία κατεδαφίζει πλέον όχι κυριαρχικά μας δικαιώματα αλλά το ίδιο τον πυρήνα της εθνικής μας κυριαρχίας, με τελευταίο ακραίο παράδειγμα την αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας σε νησιά , νησίδες και βραχονησίδες του Αιγαίου ακόμη και δυτικότερα του 25ου μεσημβρινού πλέον, με αφορμή την περιβαλλοντική οριοθέτηση θαλασσίων πάρκων μας. 

Μόνο, που όπως λέει, είναι εμφανές πως ένα τμήμα του ελληνικού συστήματος εξουσίας, δεν δρα πλέον είτε με αφέλεια είτε με φοβικά και κατευναστικά αντανακλαστικά, αλλά πλήρως ενσωματωμένο στην στρατηγική της Τουρκίας, που εδράζεται σε έναν ακήρυχτο πόλεμο έναντι του Ελληνισμού με υβριδικές αλλά και κανονικές ενέργειες αποσάθρωσης της εθνικής μας κυριαρχίας. Είναι πρωτοφανές, την ώρα που η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία σου στη θάλασσα και τα νησιά του Αιγαίου, εσύ να μιλάς για " απαράδεκτη πολιτικοποίηση ενός περιβαλλοντικού θέματος" , προσποιούμενος ότι δεν κατάλαβες την ευθεία αμφισβήτηση της εθνικής σου κυριαρχίας. 

Subscribe: https://goo.gl/SK4FTd

ΔΗΜΟΣΚΟΠΉΣΕΙΣ ΕΠΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΧΏΡΑ ΤΗΣ "ΦΑΙΔΡΑΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑΣ"

Νίκος Σίμος

Δημοσκοπήσεις επί δημοσκοπήσεων προκειμένου να συντηρηθεί, με κάθε κόστος, ένα σάπιο σύστημα που επι 10ετιες οπισθοδρομεί την Χώρα και που τώρα, στην απόλυτη παρακμή του, φαίνεται ότι ουδόλως ενδιαφέρεται για την ίδια την Χώρα!

Όλα στον βωμό της επικοινωνίας όπου με δείγμα μια χούφτα πολιτών, προθύμων για άγνωστους λόγους και μέσα από μαθηματικές αναγωγές αμφίβολης εγκυρότητας, "εταιρίες δημοσκοπήσεων" επιχειρούν  να επηρεάσουν  τον, στην πλειοψηφία, απελπισμένο νεοραγιά, που έχει από παράδοση μάθει να δίνει λευκές επιταγές εξουσίας στους επίσης παραδοσιακά εντολοδόχους ξένων συμφερόντων και δυνάστες του, που αποτελούν την συνέχεια ενός συστήματος κοτζαμπάσηδων και επιτηρητών που έρχεται από την Οθωμανική δουλεία.

Το με επίταση ανιστόρητο, ακαλλιέργητο και ημιμαθές της νεοελληνικής πλειοψηφίας παλεύει, μέσα από αντίξοες συνθήκες, να βγάλει τον μήνα και ουδόλως ασχολείται με την καθοδική πορεία της χώρας που έχει πάρει επιταχυνόμενες διαστάσεις, αφού το ίδιο το πολιτικό σύστημα της χώρας επ' ευκαιρία της γενικευμένης κοινωνικής απογοήτευσης έχει απροκάλυπτα διολισθήσει σε μια ιδιότυπη κοινοβουλευτική ολιγαρχία, που επιτείνει χρόνο με τον χρόνο τον αυταρχισμό της, επωφελούμενη του διαρκούς χρεοστασίου στο οποίο από το 2010 βρισκόμαστε , πράγμα που βολεύει τους οικονομικούς κοτζαμπάσηδες των Αθηνών και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους αφάνταστα, αφού οι κοινωνικές αντιδράσεις παραμένουν βουβές, δίνοντας χρόνο στους στυλοβάτες αυτού του συστήματος να ανασυντάσσουν τα σχέδια συνέχισης της ολιγαρχικής εξουσίας, δίνοντας κάθε φορά και έναν επίπλαστο  κομματικό χρωματισμό, έτσι για να ξεγελά τους πολλούς και αφελείς.

Για παράδειγμα :

Το σχέδιο της μη υποχρεωτικότητας στην ψήφο των πολιτών έπιασε τόπο, αφού μπορούν τώρα οι νεοκοτζαμπάσηδες των Αθηνών να εκλέγουν τους "εκλεκτούς" τους, μέσα από οριακές κοινωνικές πλειοψηφίες και σε λίγο - γιατί όχι; - και από τρανταχτές κοινωνικές μειοψηφίες και πάντα υπό την σταθερή "εργολαβία" ιδιωτικής εταιρίας που αντικατέστησε ΚΑΙ ΕΔΏ το κράτος

To παγκόσμιο σύμβολο του αθεϊσμού θλίβεται με την υποχώρηση του Χριστιανισμού στη Δύση

Καλλιντέρης Νικόδημος 

Σε μια πολύ πρόσφατη συνέντευξή του στον λονδρέζικο ραδιοφωνικό σταθμό LBC [1] o Καθηγητής Εξελικτικής Βιολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Richard Dawkins, παγκοσμίως γνωστός για τις σκληρές αθεϊστικές αντιλήψεις του, δήλωσε ότι είναι θλιμμένος βαθύτατα για τη απωλεσθείσα επιρροή του Χριστιανισμού, φτάνοντας στο σημείο να παραδέχεται ότι «πολιτιστικά» ο ίδιος είναι Χριστιανός (“cultural Christian”).


Και να συμπληρώνει ότι «νιώθω σαν στο σπίτι μου με το χριστιανικό ήθος. Αν είχα να επιλέξω μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ, θα επέλεγα κάθε φορά τον Χριστιανισμό». [2]

Ο 83χρονος Καθηγητής έχει επηρεάσει όσο λίγοι την πολιτικοφιλοσοφική σκέψη και επιστήμη στον δυτικό κόσμο και η φήμη του είναι συνδεδεμένη με την ανοιχτή αντίθεσή του στη θρησκευτική πίστη γενικώς αλλά και με τη στοχευμένη αποστροφή του προς τον Χριστιανισμό ειδικότερα.


Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της επιρροής του και στον τόπο μας, αρκεί να μελετήσει επιστημονικά κείμενα Ελλήνων Καθηγητών Φιλοσοφίας, Νομικής, Θεολογίας και άλλων κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών, στα οποία παρατίθενται αμέτρητες παραπομπές στο έργο του Dawkins.

Σήμερα, ενώ στην πατρίδα του τη Βρετανία ο Χριστιανισμός έχει εμφατικά υποχωρήσει και παρακμάσει τις τελευταίες δεκαετίες, ο ίδιος ανησυχεί πλέον για την ραγδαία επέλαση και επιρροή του Μωαμεθανισμού εκεί.

Ανακάλυψε κάπως ετεροχρονισμένα, δηλαδή, ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις τις οποίες λυσσαλέα πολέμησε για να καταστρέψει όσο λίγοι διανοητές, ήταν στην πραγματικότητα το θεμέλιο επάνω στο οποίο δομήθηκε ο δυτικός πολιτισμός! Και όταν το θεμέλιο καταστρέφεται τα αποτελέσματα είναι οδυνηρά… «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»…


Ο Dawkins ήδη από τη δεκαετία του 1980 με τον ορθολογιστικό τρόπο σκέψης του έγινε ευρύτερα γνωστός ως πολέμιος του Χριστιανισμού ενώ μετά τη δημοσίευση του βιβλίο του “The God Delusion” το 2006 («Η περί Θεού αυταπάτη»), ο Καθηγητής κατέστη ο «πρωθιερέας» και μια από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες του κινήματος των «Νεοαθεϊστών» [3].

Jordan Peterson: “Η υστερία της πολιτικής ορθότητας σαρώνει τα Πανεπιστήμια”

Jordan Peterson: Γιατί δεν είμαι πλέον μόνιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο


Πηγή: National Post – Μετάφραση: Ε.ΡΩ.

Η φρικτή ιδεολογία της ποικιλομορφίας, της συμπερίληψης και της ισότιμης μεταχείρισης [diversity, inclusion, equity] καταστρέφει την εκπαίδευση και τις επιχειρήσεις

Πρόσφατα παραιτήθηκα από τη θέση μου ως τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Τώρα είμαι επίτιμος καθηγητής, και πριν κλείσω τα εξήντα. Ο επίτιμος είναι γενικά ένας χαρακτηρισμός που προορίζεται για τους υπέργηρους διδάκτορες, έστω για εκείνους που είχαν υπηρετήσει τη θητεία τους με κάποια διάκριση. Είχα οραματιστεί να διδάσκω και να ερευνώ στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, με πλήρη απασχόληση, μέχρι, κάποια στιγμή, να βγάλουν τον σκελετό μου από το γραφείο μου. Μου άρεσε η δουλειά μου. Και οι μαθητές μου, προπτυχιακοί και απόφοιτοι, είχαν θετική προδιάθεση απέναντί μου. Αλλά αυτή η επαγγελματική πορεία δεν ήταν γραφτό να γίνει. Υπήρχαν πολλοί λόγοι, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι πλέον μπορώ να διδάξω διαδικτυακά πολύ περισσότερα άτομα και με λιγότερες παρεμβολές. Αλλά εδώ είναι μερικοί ακόμα:

Πρώτον, οι ειδικευμένοι και εξαιρετικά εκπαιδευμένοι ετεροφυλόφιλοι λευκοί άντρες μεταπτυχιακοί φοιτητές μου (και είχα πολλούς άλλους, παρεμπιπτόντως) έχουν αμελητέες πιθανότητες να τους προσφερθούν θέσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο, παρά τις εξαιρετικές επιστημονικές περγαμηνές τους. Αυτό οφείλεται εν μέρει στις εντολές για Ποικιλομορφία, Συμπεριληπτική Αντίληψη και Ισότιμη Μεταχείριση [Diversity, Inclusivity, Equity] (το προτιμώμενό μου αρκτικόλεξο: DIE). Αυτές έχουν επιβληθεί παγκοσμίως στον ακαδημαϊκό κόσμο, παρά το γεγονός ότι οι επιτροπές πρόσληψης των πανεπιστημίων είχαν ήδη κάνει ό,τι ήταν λογικό σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου (και ακόμα περισσότερο από αυτό) για να διασφαλίσουν ότι δεν θα παραβλεφθεί ποτέ κανένας υποψήφιος από κάποια «μειονότητα». Επίσης, οι μαθητές μου εν μέρει δεν γίνονται δεκτοί ακριβώς επειδή είναι μαθητές μου. Είμαι ακαδημαϊκό ανεπιθύμητο πρόσωπο [persona non grata], λόγω των μη αποδεκτών φιλοσοφικών μου θέσεων. Και αυτό δεν είναι απλώς κάποια ταλαιπωρία. Αυτά τα γεγονότα κατέστησαν τη δουλειά μου ηθικά αστήρικτη. Πώς μπορώ να δεχτώ υποψήφιους ερευνητές και να τους εκπαιδεύσω με αγαθή συνείδηση όταν ξέρω ότι οι προοπτικές απασχόλησής τους είναι ελάχιστες;

ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ!

από Βασίλης Βιλιάρδος

.

Αυτό που οφείλουμε να καταλάβουμε κάποια στιγμή είναι πως από την οικονομία εξαρτώνται τα πάντα – η υγεία, η παιδεία, η ασφάλεια, η άμυνα, τα εθνικά κοκ. Κυρίως όμως ότι, εάν συνεχίσουμε έτσι, η αντικατάσταση του πληθυσμού, ο δημογραφικός μαρασμός, η αλλαγή του ιδιοκτησιακού μας καθεστώτος και ο εθνικός ακρωτηριασμός είναι βέβαια – στην ΑΟΖ, στην Κύπρο, στη Θράκη και στο Αιγαίο.

.

Το κατάντημα της Ελλάδας

Είμαστε η 5η ακριβότερη χώρα στις 37 του ΟΟΣΑ, όσον αφορά το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών – με 26%, όταν ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 18,2%. Το χειρότερο όμως είναι πως έχουμε υψηλότερες εισφορές από ότι η Ελβετία (17,3%) ή η Δανία (12,7%), με κράτος προνοίας εξαιρετικά υποβαθμισμένο, συγκριτικά με αυτές τις χώρες – καθώς επίσης με μισθούς κατά πολύ χαμηλότερους.

Εάν τώρα ήθελε το κράτος να αυξήσει τους μισθούς χωρίς να επιβαρύνει τις επιχειρήσεις και την ήδη ανύπαρκτη ανταγωνιστικότητα τους (κριτήριο το υπέρογκο εμπορικό έλλειμμα και η φυγή των βιομηχανιών), θα έπρεπε απλά να μειώσει τις ασφαλιστικές εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων – ενώ όσον αφορά τον πραγματικό μισθό (=σε όρους αγοραστικής αξίας), να καταπολεμήσει τον πληθωρισμό αισχροκέρδειας και να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές, μέσω των οποίων υπερφορολογεί τους Έλληνες, διατηρώντας τους ίδιους στις υψηλότερες τιμές.

Δεν είναι τυχαίο πάντως το ότι, το 2009 το κατά κεφαλήν μας εισόδημα ήταν στο 95% του μέσου της ΕΕ, ενώ το 2023 μόλις στο 67,2%, ξεπερνώντας μόνο τη Βουλγαρία (64%). Το χειρότερο είναι βέβαια πως θα μας ξεπεράσει και η Βουλγαρία – αφού το 2019 το δικό μας κατά κεφαλήν ήταν στο 65,8% και της Βουλγαρίας στο 53%. Δηλαδή, μέσα σε πέντε χρόνια το δικό μας αυξήθηκε μόλις κατά 1,4% και της Βουλγαρίας κατά 13% – οπότε πάνω από 9 φορές πιο γρήγορα! Δεν είναι ντροπή μας;

Συγκρίνεται ο φυσικός πλούτος της χώρας μας (κλίμα, νησιωτικός τουρισμός, πολιτιστικά μνημεία, υπόγειος πλούτος, στρατηγική θέση κλπ.) με την πάμπτωχη γεωοικονομικά Βουλγαρία; Δεν είναι κατάντημα το ότι, μας έχουν ξεπεράσει οι ανατολικές χώρες, όταν τις ξεπερνούσαμε όλες κατά πολύ; Πώς είναι δυνατόν να θριαμβολογεί το οποιαδήποτε κόμμα έχει κυβερνήσει ή κυβερνάει την Ελλάδα;

Πώς το ανέχονται οι Έλληνες; Αυτό που οφείλουμε πάντως να καταλάβουμε κάποια στιγμή είναι πως από την οικονομία εξαρτώνται τα πάντα – η υγεία, η παιδεία, η ασφάλεια, η άμυνα, τα εθνικά κοκ. Κυρίως όμως ότι, εάν συνεχίσουμε έτσι, η αντικατάσταση του πληθυσμού, ο δημογραφικός μαρασμός, η αλλαγή του ιδιοκτησιακού μας καθεστώτος και ο εθνικός ακρωτηριασμός είναι βέβαια – στην ΑΟΖ, στην Κύπρο, στη Θράκη και στο Αιγαίο.

Φάνηκε άλλωστε ξεκάθαρα από την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας – ενώ δεν είναι τυχαίο πως την ίδια χρονική στιγμή, το 2018, μας επιμήκυναν την αποπληρωμή του χρέους των 96 δις € στο EFSF και πάγωσαν τους τόκους. Όσον αφορά την ντροπιαστική στάση της ΝΔ μέσω της Ν. Μπακογιάννη στο θέμα του Κοσόβου, αποτελεί ένα ακόμη δείγμα – αφού τεκμηριώνει πως μας δίνουν εντολές για εθνικά θέματα και μας κάνουν ότι θέλουν οι ξένοι.

Η βρόμικη κυβερνητική προπαγάνδα

Χατζηδάκης: «O κατώτατος μισθός ήταν 650 € όταν η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές το 2019 και τώρα ανέβηκε στα 830 €. Ενώ η αύξηση του πληθωρισμού από το 2019 ίσαμε το 2024 είναι σωρευτικά 16,5%, η αύξηση του κατώτατου μισθού είναι 28%. Αρκετά παραπάνω, δηλαδή, από την αύξηση του πληθωρισμού».

Η αλήθεια: Ο κατώτατος μισθός αφορά τα χαμηλά εισοδήματα – για τα οποία αυτό που μετράει κυρίως είναι ο πληθωρισμός στα τρόφιμα που μόνο από το 2021 έως το 2023 αυξήθηκε σωρευτικά κατά 27,12% (από το 105,57 στο 132,69). Επομένως, η αύξηση του κατώτατου ήταν χαμηλότερη΄- ενώ το να κάνεις πολιτική με τα χρήματα των άλλων (=των ιδιωτών), αντί με τα δικά σου (=του δημοσίου), όπου μπορείς μειώνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές, δεν είναι κανένα επίτευγμα.

Επίσκοπος Κισσάμου Ευδόκιμος Συγγελάκης: ένας Ιεράρχης που τίμησε την Εκκλησία και την Πατρίδα!

Του Αριστομένη Συγγελάκη 

Γεννήθηκε στην Σίβα Πυργιωτίσσης Ηρακλείου το 1887. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Φιλοθέου στο Άγιον Όρος. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1915 και Πρεσβύτερος το 1919. Υπηρέτησε ως στρατιωτικός Ιερεύς και καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Στις 13 Μαρτίου 1938 χειροτονήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Μηνά Ηρακλείου επίσκοπος Κισσάμου και Σελίνου.

Στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, δημεύθηκε η περιουσία του, φυλακίστηκε και εξορίστηκε λόγω της αντιστασιακής του δράσης. Στη έδρα του επανήλθε το 1945. Εκοιμήθη στις 8 Αυγούστου 1956.

Δεν ήταν ο μόνος! Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρύσανθος, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος Α',  ο Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ, ο παπα-Ανυπόμονος, αποτελούν, μερικά μόνο, από τα λαμπρά παραδείγματα Ιεραρχών και κληρικών με σπάνια προσφορά στην Πατρίδα την περίοδο της Κατοχής! 

Υ.Γ. 

Ευχαριστίες στον Αρχιμανδρίτη Φιλόθεο Γεωργιλά.

Πηγή: Wikipedia

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/o56ZcsncHUbZno2P/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οικοφοβία”: Το μίσος για την πατρίδα και τον λαό σου

“Οικοφοβία”: Το μίσος για την πατρίδα και τον λαό σου

Του Diego Fusaro

Ο Diego Fusaro (Ντιέγκο Φουσάρο) είναι Ιταλός φιλόσοφος που διδάσκει Ιστορία της Φιλοσοφίας στο IASSP στο Μιλάνο (Ινστιτούτο Ανώτερων Στρατηγικών και Πολιτικών Σπουδών). Είναι πτυχιούχος Ιστορίας της Φιλοσοφίας και κάτοχος διδακτορικού στη Φιλοσοφία της Ιστορίας. Οι μελέτες του εστιάζονται στον γερμανικό ιδεαλισμό, στους προπαρασκευαστικούς στοχαστές του (Spinoza) και στους οπαδούς του (Marx), με ιδιαίτερη εστίαση στα ιταλικά ρεύματα σκέψης (Gramsci, Gentile). Τον Ιούλιο του 2013, η εφημερίδα “La Repubblica” τον χαρακτήρισε ως έναν από τους τρεις πιο ελπιδοφόρους νέους ευρωπαίους φιλοσόφους.

* * *

Ο αγώνας των ιεροφαντών της παγκοσμιοποίησης εναντίον της σταθερής και ριζωμένης ταυτότητας είναι ο ίδιος ενάντια των συνόρων ως μιας όχθης που σχηματίζει έναν καθορισμένο και περιορισμένο χώρο, ικανό να αυτοκυβερνηθεί σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες, αποτελεί την βασική αρχή της μετα-δημοκρατικής ετερονομίας του παγκόσμιου καπιταλισμού.

 Από την άλλη πλευρά, το ίδιο το όριο είναι απαραίτητο για την οικοδόμηση της ταυτότητας, η οποία διαμορφώνεται πάντοτε σε σχέση με την ετερότητα : όπως το λέει και ο τίτλος του γνωστού δοκιμίου του Heidegger, “Identität und Differenz” η Ταυτότητα και η Διαφορά σχηματίζουν ένα εννοιολογικό ζευγάρι στο οποίο κάθε όρος εμφανίζεται ως απαραίτητος για την ύπαρξη και τον ορισμό του άλλου. Δεν μπορεί να υπάρχει ταυτότητα, εκτός αν αυτή δεν έχει διαφορά σε σχέση με τους άλλους. Ούτε μπορεί να υπάρξει διαφορά, εκτός από την περίπτωση που υπάρχουν πολλαπλές ταυτότητες.

Εάν, μέσω της κατεδάφισης των ορίων, εξαφανιστεί η ετερότητα και παραμείνει μόνο η αβεβαιότητα, τότε κάθε πιθανή ταυτότητα αποκρύπτεται για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Ο διάλογος μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχουν ισχυρές ταυτότητες, οι οποίες έχουν αξίες και ρίζες: είναι το αντίθετο του πολυπολιτισμικού διαλόγου που προωθείται και επαγγέλλεται από τους αποστόλους της παγκοσμιοποίησης. Στην ουσία, είναι ένας σιωπηλός διάλογος, στον οποίο τα μέρη, αφού έχουν γυμνωθεί από την ταυτότητά τους, δεν έχουν αφήσει κυριολεκτικά τίποτα να πει το ένα στο άλλο.

Σαράντος Καργάκος: Μεσόγειος, Η υγρή μοίρα της Ελλάδος και της Ευρώπης (βιβλιοπαρουσίαση)

από Μάριος Νοβακόπουλος

Το βιβλίο του Σαράντου Καργάκου, Μεσόγειος, Η υγρή μοίρα της Ελλάδος και της Ευρώπης, είναι μία σύντομη αλλά εξαιρετικά πυκνή μελέτη, η οποία εισάγει τον αναγνώστη στον γοητευτικό όσο και ταραγμένο κόσμο της Μεσογείου, από την εξάπλωση των αρχαίων πολιτισμών ως τις συγκρούσεις των αρχών του 21ου αιώνα.  Το έργο γράφτηκε το 2006 και εκδόθηκε το 2007, σε μία εποχή δηλαδή όπου η ευρύτερη περιφέρεια συνταρασσόταν από διαδοχικές εκρήξεις βίας.  Είχε προηγηθεί η επίθεση στους Διδύμους Πύργους της Νέας Υόρκης την 11η Σεπτεμβρίου 2001, οι αμερικανικές εισβολές σε Αφγανιστάν (2001) και Ιράκ (2003), η δεύτερη Παλαιστινιακή Ιντιφάντα (2000-2005) με αποκορύφωμα την ισραηλινή επιχείρηση στην Γάζα (2004), οι πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις σε Μαδρίτη (2004) και Λονδίνο (2005) και ο πόλεμος του Λιβάνου μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ (2006).

Μέσα σε αυτό το οξυμένο περιβάλλον, το οποίο αναπτυσσόταν αμέσως μετά τους τρομερούς πολέμους της Γιουγκοσλαβίας και τη γενικότερη αναταραχή στο πρώην Ανατολικό μπλοκ, η ανησυχία του συγγραφέα αλλά και η κατακεραύνωση της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων είναι εμφανής.  Το έργο ξεκινά με τους δυσοίωνους βιβλικούς όρους Αρμαγεδδών, Βεελζεβούλ και Λεβιάθαν.  Ο Αρμαγεδδών, το γνωστό τοπωνύμιο της Χαναάν όπου τοποθετείται η τελική σύγκρουση με τις αντίθεες δυνάμεις κατά τις έσχατες ημέρες, αποτελεί σαφή παραπομπή στην απειλή ενός γενικευμένου, παγκοσμίου πολέμου.  Η ανατολική θεότητα Βεελζεβούλ και ο θαλάσσιος δράκων Λεβιάθαν, του οποίου το όνομα έλαβε ο Thomas Hobbes για το γνωστό πολιτικό του σύγγραμμα, γίνονται σύμβολα του απολυταρχικού κράτους, με σαφείς αιχμές στην προϊούσα αμερικανική παγκοσμιοποίηση.  Ο Λεβιάθαν, άλλωστε, ως δαιμονικός άρχων των υδάτων, υπενθυμίζει τον ρόλο της ναυτικής ισχύος.  Η κατανόηση των (κυριολεκτικώς) φλεγόντων εξελίξεων της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής προϋποθέτει την πολύ καλή γνώση του μείζονος χώρου «της Μεσογείου ως γεωπολιτικής ενότητας».

Οι διεθνείς εξελίξεις ύστερα από την έκδοση του βιβλίου υπήρξαν αντίστοιχα κρίσιμες και δικαιώνουν απολύτως και την ανησυχία και το ερευνητικό ενδιαφέρον.  Τα προηγούμενα έτη είδαν την αιματηρή αναταραχή της Αραβικής «Άνοιξης», συνεχιζόμενους εμφυλίους πολέμους σε Συρία, Λιβύη και Υεμένη, έξαρση της ισλαμιστικής τρομοκρατίας υπό το Ισλαμικό Κράτος, την επέκταση της επιρροής του Ιράν ύστερα από την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ, την χαώδη εκκένωση του Αφγανιστάν, την παρασκηνιακή διαπάλη για τις θαλάσσιες ζώνες, τους αγωγούς και τους υδρογονάνθρακες στη Μεσόγειο, το μεταναστευτικό πρόβλημα και τον τρέχοντα τραγικό πόλεμο στην Λωρίδα της Γάζας.  Αν συμπεριληφθεί στο περιμεσογειακό σχήμα και ο Εύξεινος Πόντος, τότε προστίθεται και η μεγάλη πυριτιδαποθήκη του πλανήτη, ο κοσμοϊστορικής σημασίας ουκρανικός πόλεμος.

Όνομα και φυσικά χαρακτηριστικά

Η λέξη Μεσόγειος, όσο και εάν μοιάζει παράδοξο, δεν είναι ελληνικής προέλευσης. Εισήλθε στην ελληνική γλώσσα μεταφρασμένη από τα γαλλικά, στο βιβλίο «Γεωγραφία παλαιά και νέα» του επισκόπου Αθηνών Μελετίου (1807).  Ο Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς, πατέρας της ιστορίας αλλά και της γεωγραφίας, δεν την ονόμαζε ως σύνολο, παρά μόνο τα τμήματά της.  Για τον γεωγράφο της ρωμαϊκής εποχής, Στράβωνα, ήταν η «ἐντὸς» και η «καθ’ ἡμᾶς θάλασσα».  «Ἐντὸς» (μέσα, δηλαδή, από τις στήλες του Ηρακλέους) την χαρακτήριζε και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης.  Τους όρους αυτούς μετέφρασαν οι Ρωμαίοι ως mare nostrum και mare internum.  Τον 3ο αιώνα μ.Χ. o Ρωμαίος γεωγράφος Γάιος Ιούλιος Σολίνος έκανε πρώτος την χρήση του όρου mare mediterraneum, Μεσόγειος θάλασσα.

Γεωπολιτική και ελληνογερμανικές σχέσεις:ΓΙΑΒΟΛ! Αίμα, λήθη και υποτέλεια...

Ο Γιώργος Χαρβαλιάς στις Αντιθέσεις και το Γιώργο Σαχίνη μιλά για το βιβλίο του και το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας στη χώρα μας, τις ελληνογερμανικές σχέσεις και τη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων.

Μνήμη Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Φαήλος Κρανιδιώτης

Τα βιβλία, τα άρθρα, οι ομιλίες του και κυρίως το παράδειγμά του θα μείνουν κτήμα του Εθνους εσαεί

Ηταν το μακρινό 1987, τεταρτοετής Νομικής στο ΑΠΘ. Αγόρασα ένα βιβλίο, έκδοση της Ενωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών (ΕΔΑΛ), «Κούρδοι, ένας ιστορικός λαός αγνοούμενος», με εισαγωγή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Η εισαγωγή ήταν συγκλονιστικότερη κι από τις ιστορικές και πολιτικές πληροφορίες για το Κουρδικό Εθνος του βιβλίου. Οι σπουδαίοι διανοητές και ηγέτες είναι αυτοί που, όταν τους ακούς ή τους διαβάζεις, αισθάνεσαι να βάζουν τις σκέψεις και τις αναζητήσεις σου σε τάξη, να δίνουν προοπτική, ένα πρακτικό αλλά και ηθικό σχέδιο για να κατακτηθούν απάτητες κορυφές.

Στο κείμενό του βρήκα την ενότητα των εθνικών και κοινωνικών ζητημάτων, μια ανάλυση του νέου ανατολικού ζητήματος, που εμπεριείχε ένα εθνικό σχέδιο, βασισμένο στην αληθινή κοινωνική επιστήμη, την Ιστορία. Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Κουρδιστάν, ενιαίο μέτωπο, ίδιος εχθρός. Και, φυσικά, είδα και την ανάλυση του ελληνικού εσωτερικού ζητήματος, τον εθνοκτόνο αθηνοκεντρισμό, γιατί, όπως έλεγε, αντί να συνδέσουμε τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ηπειρο με την Πελοπόννησο, την Κρήτη και την Κύπρο, καταφέραμε να συνδέσουμε τα Σεπόλια με τη Δάφνη.

Μουσολίνι: “Ο Χίτλερ πήρε και τα κορδόνια των παπουτσιών από τους Έλληνες”!06/04/2024

Μουσολίνι: “Ο Χίτλερ πήρε και τα κορδόνια των παπουτσιών από τους Έλληνες”!06/04/2024

ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Σήμερα, 83 χρόνια από την εισβολή των δυνάμεων του Χίτλερ στην Ελλάδα, το ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων-αποζημιώσεων παραμένει δραματικά επίκαιρο και στη συνείδηση του ελληνικού λαού και στις δέλτους της Ιστορίας. Όλες αυτές τις δεκαετίες, οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις έχουν πράξει ελάχιστα για να προωθήσουν την απαράγραπτη εθνική διεκδίκηση. Όταν το 2021 είχε επισκεφθεί τη χώρας μας η τότε καγκελάριος Μέρκελ, ούτε Μητσοτάκης, ούτε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, της είχαν αναφέρει οτιδήποτε σχετικό. Όταν το 2022 μας επισκέφθηκε ο καγκελάριος Σολτς, τουλάχιστον ο Έλληνας ομόλογός του έκανε μία φευγαλέα αναφορά μόνο για το κατοχικό δάνειο.

Η διαχρονική αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων –με διακυμάνσεις– συνιστά δια παραλείψεως εθνικό έγκλημα. Κι αν θυμηθήκαμε σήμερα το ανοικτό ζήτημα, λόγω της επετείου, το θυμηθήκαμε για να υπογραμμίσουμε όχι μόνο την ολιγωρία των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και την αφόρητη υποκρισία του Βερολίνου. Διευκολυνόμενο από την διαδοχική αδράνεια, συνεχίζει να αρνείται να πληρώσει τις επιβαλλόμενες πολεμικές επανορθώσεις-αποζημιώσεις-οφειλές για όσα έπραξαν οι δυνάμεις του Χίτλερ. Κι αυτό, όταν οι Γερμανοί μας κούναγαν το δάκτυλο και αρνούνταν επιμόνως την οποιαδήποτε ελάφρυνση του ελληνικού χρέους προς την Ευρωζώνη.

Ας δούμε, όμως, την εικόνα. Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές του 2019, η απερχόμενη κυβέρνηση Τσίπρα είχε θέσει με ρηματική διακοίνωση προς το Βερολίνο το ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων. Είχε προηγηθεί τον Απρίλιο 2019 η απόφαση της ελληνικής Βουλής –με συντριπτική πλειοψηφία– να ενεργοποιήσει τις διεκδικήσεις για όσα η Ελλάδα υπέστη κατά τη διάρκεια της κατοχής από τους ναζί του Χίτλερ. Η ΝΔ είχε υπερψηφίσει, αλλά ως κυβέρνηση έπαθε αμνησία!

Το ζήτημα έχει πολλές φορές επανέλθει στο προσκήνιο, αλλά ποτέ η Αθήνα δεν έκανε το αποφασιστικό βήμα. Για την ακρίβεια, οι εκάστοτε κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν τη ρητορική για τις γερμανικές επανορθώσεις είτε ως προεκλογικό όπλο είτε ως μοχλό πίεσης προς το Βερολίνο για να εξασφαλίσουν άλλου τύπου ανταλλάγματα (κυρίως στο πλαίσιο των Μνημονίων), αλλά στην πραγματικότητα απέφευγαν επιμελώς να διεκδικήσουν με όλα τα διαθέσιμα μέσα.


Ποιες είναι, όμως, οι ελληνικές διεκδικήσεις; Ο επίσημος απολογισμός των καταστροφών που προκάλεσαν οι δυνάμεις του Άξονα στην Κατοχή μιλάει από μόνος του:Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής έκαψαν ολοσχερώς πάνω από 100 πόλεις και χωριά σ’ όλη την Ελλάδα.
Εκτέλεσαν 56.225 αθώους πολίτες.
Πήραν όμηρους πάνω από 105.000, οι οποίοι κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα κρεματόρια. Ελάχιστοι εξ αυτών επέζησαν.
Προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές σε 1.770 χωριά.
Πυρπόλησαν πάνω από 400.000 σπίτια.
Κατέστρεψαν το 70% των λιμενικών εγκαταστάσεων, το μεγαλύτερο μέρος του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου και το σύνολο των σιδηροδρομικών γεφυρών και τούνελ.
Βύθισαν το 75% του ελληνικού εμπορικού στόλου.
Άρπαξαν το 80% των μέσων μεταφοράς και το 51% των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Οι μισές ελληνικές οικογένειες είχαν θύματα.
Το 10% του συνολικού πληθυσμού υπέστη αναπηρία.
Το 75% των παιδιών προσβλήθηκε από ασθένειες, οι οποίες τα ταλαιπώρησαν και μετά την απελευθέρωση.
Οι συνολικές απώλειες, λόγω των εκτελέσεων, της πείνας, των ασθενειών και της υπογεννητικότητας κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έχουν υπολογισθεί σε 1.106.000 ανθρώπους, ή στο 13,5% του ελληνικού πληθυσμού. Είναι το υψηλότερο ποσοστό σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.
Υπολογίζεται ότι από τη λεηλασία μουσείων και αρχαιολογικών χώρων, καθώς και από παράνομες ανασκαφές, οι κατακτητές μετέφεραν στη Γερμανία 8.500 αρχαιολογικούς θησαυρούς. Είναι αξιοσημείωτο πως ενώ το Βερολίνο ζητάει από τη Μόσχα να επιστρέψει τα έργα τέχνης που άρπαξε ο Κόκκινος Στρατός το 1945, αρνείται να συζητήσει την επιστροφή στην Ελλάδα των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών.

Οι τρεις ελληνικές διεκδικήσεις

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τη βάση για τη διεκδίκηση δύο ειδών αποζημιώσεων: Το πρώτο είδος αφορά τις αποζημιώσεις που η Αθήνα μπορεί να διεκδικήσει από τη Γερμανία για τις κάθε μορφής καταστροφές που υπέστη το ελληνικό κράτος όχι ως αποτέλεσμα πολεμικών επιχειρήσεων. Το δεύτερο είδος αφορά τις αποζημιώσεις που διεκδικούν οι απόγονοι των θυμάτων από μαζικές σφαγές αμάχων που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της ναζιστικής τακτικής για αντίποινα. Η τρίτη ελληνική διεκδίκηση είναι να εξοφληθεί έντοκα το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο.

Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να αναφέρουμε την εισήγηση του Γερμανού πρεσβευτή στην Αθήνα το 1969: «Με την υποστήριξη των Αμερικανών φίλων μας κατορθώσαμε να παραπέμψουμε στις ελληνικές καλένδες τις από τη Συμφωνία του Λονδίνου (1953) προβλεπόμενες τεράστιες επανορθώσεις για κράτη εχθρικά, έως ότου υπογραφεί η ειρηνευτική συμφωνία. Παρηγορήσαμε κατ’ αυτόν τον τρόπο τους αντιπάλους μας στον τελευταίο πόλεμο… Θα ήταν προς το συμφέρον μας να διατηρήσουμε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση όσο γίνεται περισσότερο, έτσι ώστε οι αξιώσεις των τότε αντιπάλων μας είτε να αποσυρθούν είτε να παραγραφούν. Με άλλα λόγια: δεν πρέπει να ξυπνήσουμε τους σκύλους που κοιμούνται»!

Η συνέχεια ΕΔΩ

Αποκάλυψη τώρα για Κασσελάκη και ΣΥΡΙΖΑ!

Τα υποτιθέμενα «αριστερά» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν με αυτά που λέει και κάνει;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

6 Απριλίου 2024


«Ιερή αμυντική συμμαχία» χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ ο Στέφανος Κασσελάκης σε συνέντευξή του στο ZARPA RADIO 89,6. Κάτι λογικό αν σκεφτεί κανένας ότι ο άνθρωπος συνεργαζόταν, όπως ο ίδιος τουλάχιστον είπε, στο CSIS, αμερικανικό ινστιτούτο στο κέντρο του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος.

Και πολύ καλά τα είπε. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν (ή τουλάχιστον οφείλουν αν θέλουν να επιβιώσει η χώρα τους) τον «ιερό» ρόλο που έπαιξε η «Συμμαχία» αυτή στην επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, στην εισβολή στην Κύπρο και στα ελληνοτουρκικά. ‘Όπως επίσης στη διάλυση δια των όπλων του της Γιουγκοσλαβίας και στη συνεχιζόμενη καταστροφή της Ουκρανίας.

Διαλέγοντας τον όρο «ιερό» για την Ατλαντική Συμμαχία, ο κ. Κασσελάκης μας αποκάλυψε και την πραγματική του πατρίδα, αυτή όπου «ορκίστηκε» πίστη στην πραγματικότητα. Εμείς δεν είχαμε αμφιβολίες και τα γράψαμε από πέρυσι όταν πρωτοεμφανίστηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή επιλεγείς από τον άλλο «αριστερό» αστέρα Αλέξη Τσίπρα ως υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας. Τα υποτιθέμενα «αριστερά» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ενέκριναν την υποψηφιότητα αυτού του ατόμου, με αυτό το παρελθόν, ως υποψηφίου βουλευτή επικρατείας και εν συνεχεία ηγέτη του κόμματός τους τι περίμεναν να κάνει και ποιες θέσεις να υποστηρίξει; Συμφωνούν με αυτά που λέει και κάνει;

Ο κ. Κασσελάκης υποστήριξε επίσης στη συνέντευξή του τα εξωφρενικά και εσφαλμένα εξοπλιστικά προγράμματα που ενέκρινε η κυβέρνηση Μητσοτάκη προς όφελος όχι βέβαια της ελληνικής άμυνας αλλά των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών (που, κατά σύμπτωση, είναι ακριβώς οι χρηματοδότες του CSIS).

Και για να δέσει το γλυκό υποστήριξε επίσης την αποστολή της ελληνικής φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα που εμπλέκει ήδη την Ελλάδα σε μια γενικότερη αναπτυσσόμενη και εξαιρετικά επικίνδυνη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή. Μια αποστολή χωρίς απόφαση του ΟΗΕ κατά παράβαση δηλαδή του διεθνούς δικαίου και του ελληνικού συντάγματος, χωρίς καμία απόφαση της Βουλής, σκοπός της οποίας είναι να στηρίξει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, αφού οι Υεμένιοι πλήττουν μόνο σκάφη που κατευθύνονται στο Ισραήλ ή συνδέονται με αυτό, και το πράττουν ζητώντας να τερματισθεί η επιχείρηση στη Γάζα.

Φυσικά, καμιά από τις παραπάνω θέσεις, που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με την ίδια την ταυτότητα της ελληνικής αριστεράς δεν έχει συζητηθεί σε κανένα από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ που περιορίζονται σε ρόλο χειροκροτητή του μεγάλου αρχηγού.

Αποκαλύπτεται έτσι, ακόμα και στους πιο δύσπιστους, ότι η όλη υπόθεση ψηφοφορίας από τη δήθεν «βάση» για εκλογή Προέδρου και η εμφάνιση του ίδιου του Κασσελάκη δεν ήταν παρά μια καλά σχεδιασμένη αμερικανική συνωμοσία, προκειμένου να πάρουν τον άμεσο, απευθείας έλεγχο του μεγαλύτερου κόμματος της ελληνικής αριστεράς, να ολοκληρώσουν την καταστροφή της ελληνικής αριστεράς ως αριστεράς και να δημιουργήσουν μια κατάσταση όπου η εναλλακτική στον Μητσοτάκη θα είναι ένας Μητσοτάκης Β΄. Με τη συνδρομή βεβαίως και τον ελεεινό ρόλο του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, που επιχειρεί τώρα, αυτός ο υποτιθέμενος αριστερός, με τη βοήθεια μεγάλων διεθνών διαφημιστικών οίκων, να «ξαναφτιάξει» το όνομά του!

22-11-2010. Μιχάλης Χαραλαμπίδης. "Πόλις και Ύπαιθρος στην Ελλάδα"

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/aU3XznBdNJI?si=Tk7cOVm_mrVjJgX3

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πώς η Ελλάδα καθυστέρησε την επίθεση του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση06/04/2024

ΖΟΛΩΤΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Όταν ο Χίτλερ αντελήφθη, ότι η έμμονη επιδίωξή του να καταλάβει απ’ ευθείας την Αγγλία (Επιχείρησις Θαλάσσιος Λέων) καθίστατο ανέφικτος, συνέλαβε το σχέδιο επιθέσεως κατά της Ρωσίας, ώστε να πλήξει την πρώτη διά της τελευταίας. Ο Αρχηγός της Ανωτάτης Διοικήσεως Στρατού (Ο.Κ.H.), Φραντς Χάλντερ, εσημείωσε, την 14.07.1940, στο ημερολόγιό του (John Lukaks, Η Μονομαχία Churchill-Hitler, εκδ. Ενάλιος, σελ. 309-310): «Η κατάρρευση της Ρωσίας θα πείσει την Αγγλία να εγκαταλείψει τον αγώνα»˙ κατά τον ίδιον επίσης, την 31.07.1940, ο Χίτλερ εδήλωσε (Inside Hitler’s High Command, εκδ. F. A. Praeger, 1964, σελ. 114 και 147): «Η Ρωσία είναι ο παράγων στον οποίον βασίζεται κυρίως η Αγγλία. (…): Αν συντριβεί η Ρωσία, τότε θα εξαφανιστούν και οι τελευταίες ελπίδες της Αγγλίας».

Τ’ ανωτέρω επιβεβαιοί και ο υπαρχηγός του Επιτελείου Επιχειρήσεων των Ενόπλων Δυνάμεων (Wehrmachtführungsstab), Βάλτερ Βάρλιμοντ, σε βιβλίο του (E. Lund, The Battle of Britain – A German Perspective, 1996, σελ. 14). Την δε 31.07.1940, στο καταφύγιό του (Βαυαρικές Άλπεις), ο Χίτλερ, είπε κατά τα Γερμανικά Αρχεία (Ανδρέας Ζαπάντης, Ελληνο-σοβιετικές Σχέσεις 1917-1941, εκδ. ΕΣΤΙΑ, 1989, σελ. 486): «Όσο γρηγορότερα εξοντώσουμε την Ρωσία, τόσο το καλύτερο. (…) Ανάπαυλα τον χειμώνα επικίνδυνη».

Τότε, είχε συζητηθεί μεταξύ Ντούτσε και Φύρερ και η περίπτωση επιθέσεως της Ιταλίας κατά της Ελλάδος και ο τελευταίος ήταν, κατά μίαν εκδοχή, κατ’ αρχήν σύμφωνος, αλλ’ εν δεδομένη στιγμή –ως κατέθεσε στην Δίκη της Νυρεμβέργης ο στρατηγός Άλφρεντ Γιόντλ–, ο Χίτλερ ήθελε σαφώς τα Βαλκάνια ήσυχα (Trial of the Major War Criminals… Nuremberg, Βιβλιοθήκη Κογκρέσου, τόμ. 15ος, σελ. 384-385). Και ο Γερμανός ΥΠ.ΕΞ. Φον Ρίμπεντροπ, την 30.03.1946, κατέθεσε (ένθ’ ανωτ., τόμ. 10ος, σελ. 287 επ.): «(…). Ο Αδόλφος Χίτλερ επιθυμούσε πάση θυσία τα Βαλκάνια να μείνουν εκτός πολέμου», επισημαίνων περαιτέρω πως «όταν φθάσαμε στην Φλωρεντία, όπου ήμουν παρόν με τον Αδόλφο Χίτλερ κατά την συνάντησή του με τον Μουσολίνι, ήταν ήδη πολύ αργά», του τελευταίου λέγοντος: «Τα στρατεύματά μας παρελαύνουν», του Φον Ρίμπεντροπ συνεχίζοντος: «Ο Φύρερ ήταν πολύ αναστατωμένος και απογοητευμένος όταν έλαβε γνώση των νέων τούτων». Το εν λόγω γεγονός συνομολογεί και ο διερμηνεύς του Χίτλερ, Πάουλ Σμiτ (Hitler’s Interpreter, Νέα Υόρκη, 1951, σελ. 199): O Φύρερ ήταν «εκτός εαυτού».

Και ο υπασπιστής του Χίτλερ, στρ/γός Γκέρχαρντ Ένγκελ (Α. Ζαπάντη, ένθ’ ανωτ., σελ. 537), περιγράφει τον Χίτλερ ως «εξαιρετικά ταραγμένο, εκ του ότι η ιταλική δραστηριότης σ’ ολόκληρη την Βαλκανική θα είχε σοβαρές επιπτώσεις». Τέλος, ο στρατάρχης Φέντορ φον Mπoκ σημειοί στο ημερολόγιό του, αφού, την 12-13.11.1940, τον επεσκέφθη ο Χίτλερ σε νοσοκομείο στο Βερολίνο όντας υπό ανάρρωση (David Irving, Ο Πόλεμος του Hitler, 2003, σελ. 446-447), ότι ο Φύρερ «είναι έξαλλος με το φιάσκο της Ιταλίας στην Ελλάδα».

Γερμανικά σχέδια εισβολής από τον Νοέμβριο του ’40

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΜΙΧΑΛΗΣ…

Ο "ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ" ΜΙΧΑΛΗΣ…

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έφυγε...

Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε...

Φαντάζομαι τη χαρά του Περικλή Ροδάκη, του Νίκου Ψυρούκη, του Σάββα Παύλου, του Θεόφιλου Γεωργιάδη, του Ηλία Ευαγγελίδη, του Παύλου Τουμανίδη και των άλλων συντρόφων μας που έφυγαν νωρίς, να του στήνουν υποδοχή... ζήλια με πιάνει… να μπορούσα να αφουγκραστώ λίγο τις κουβέντες τους...

Ο Μιχάλης έφυγε...

Η φωνή του όμως, γεμάτη δύναμη, με την ιδιαίτερη ζεστή χροιά, ηχεί!
Ο πολιτικός του λόγος ζωντανός περισσότερο από ποτέ, αποτελεί πολιτική διαθήκη για όσους διαμορφωθήκαμε κοντά του για 50 χρόνια!


Ερχόμενος στην Αθήνα, τα πρώτα χρόνια της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου, είχα διακαή πόθο να συνδεθώ με τρία πρόσωπα.
Τα δύο ήταν ήδη μύθοι. Είχε καταγραφεί η γεμάτη δάφνες ιστορική τους πορεία και δεν το τόλμησα. Τους γνώρισα αργότερα, μέσα από κοινούς φίλους σε πολιτικές δράσεις. Ήταν ο Πάμπλο - Μιχάλης Ράπτης και ο Μανόλης Γλέζος.
Ο τρίτος ήταν νέος, υποσχόταν πολλά, μου άνοιγε πνευματικούς και κινηματικούς δρόμους. Στο πρόσωπό του επιβεβαιωνόταν η αγωνία του Αριστοτέλη να είναι ο άνθρωπος ζώο (ον) κοινωνικό!
Αυτή τη γεμάτη Φως υπόσχεση, τη θέληση να κάνεις Πολιτική, ήθελα κοντά του να γνωρίσω.
Ήταν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης!

Από τη φύση μου συνεσταλμένος, στους άλλους δεν τόλμησα αμέσως, όμως μαζί του δεν ήθελα να χάσω χρόνο...


Τέλος της δεκαετίας του ΄80 και ανέβαινα στο Μοναστηράκι, κοντά στους Αέρηδες προς το Ίδρυμα Χορν για να ακούσω τον Χρήστο Γιανναρά. Λίγα βήματα μπροστά μου και προς την ίδια κατεύθυνση, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Ήταν η πρώτη συνάντηση στο δρόμο. Θυμάμαι έλεγε δεν θέλω γραφεία, στον δρόμο κάντε Πολιτική!

Εγώ στα 25 και αυτός στα 37 του και ήδη είχε κάνει τόσα πολλά! Τα είχε βάλει με τη χούντα, συνέβαλε στην διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, ενός κειμένου επίκαιρου και σήμερα όσο ποτέ. Εφιάλτης η πρώτη του παράγραφος για την τραγωδία της Κύπρου μέχρι και σήμερα, για τους επιγόνους στο ΠΑΣΟΚ και όλο το πολιτικό σύστημα. Την βλέπουν 50 χρόνια μετά σαν βαρίδι στα σχέδια τους.

Είχε σχέσεις με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, σε όλο το κόσμο. Ήταν η Κασσάνδρα για την κομματική γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ προειδοποιώντας για τον επερχόμενο εκφυλισμό. Η Κασσάνδρα δε γινόταν πιστευτή, όμως όλοι γνώριζαν ότι ο Μιχάλης είχε δίκιο και πρώτος ο Ανδρέας, που έως το τέλος τον αντιμετώπιζε, σε αντίθεση με τη κρατικοκομματική γραφειοκρατία, με σεβασμό και ήθος και τεράστια εκτίμηση στο πρόσωπό του. Απλά οι σύντροφοί του είχαν αποφασίσει τον άλλο δρόμο της ενσωμάτωσης στο κράτος, να γίνουν τα σαπρόφυτα του παραπαίοντος θνήσκοντος κράτους που απομυζούσε από το δέντρο του έθνους.

Η επόμενη συνάντησή μας έγινε στα γραφεία του "Καταναλωτή" στην Πανεπιστημίου. Ήθελε να αναδείξει την πολιτιστική - οικονομική αξία της παραδοσιακής διατροφής, την ύψιστη διατροφική αξία της ηπειρωτικής πίτας, των παραδοσιακών εδεσμάτων μας που έπρεπε να κατακτήσουν την παγκόσμια κουζίνα, την άλλη σχέση με το φαγητό, την επιστροφή στο παράδειγμα των δειπνοσοφιστών. Το κίνημα του slow food απέναντι στη παγκοσμιοποίηση των fast food.

Ο Μιχάλης δεν είναι γνωστός μόνο για τη σχέση του, τη συμβολή του στο απελευθερωτικό Κουρδικό κίνημα, την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας, του μόνου αληθινού δρόμου της Ειρήνης στη γειτονιάς μας μέσω της ανάδειξης του ενός προβλήματος, του τουρκικού προβλήματος σε βάρος των αυτοχθόνων λαών της Ανατολικής Μεσογείου και της Μικράς Ασίας…
Ήταν αυτός που ανέδειξε το αληθινό γυναικείο ζήτημα, πρόλαβε το κίνημα Me Too, υπερασπίστηκε και συνέδεσε τις "Μητέρες του Σάββατου" στην Κωνσταντινούπολη με τις πορείες της κίνησης "Οι γυναίκες επιστρέφουν" στην πράσινη γραμμή στην Κύπρο και αυτές τις χαροκαμένες μάνες, αδερφές με τις "Γυναίκες με τα μαύρα" στη Χιλή.

Άνοιξε δρόμους για τον άλλο τρόπο επαναθεμελίωσης της αρχιτεκτονικής και παραγωγικής δομής – ανάπτυξης του τόπου, της ενδογενούς οικονομίας στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης.

Ήταν αυτός που με τους συναθλητές του με αφίσες, εκδηλώσεις σε όλους τους δήμους από την Πύλο έως την Ηγουμενίτσα, κι από εκεί έως την Αλεξανδρούπολη αλλά και το Βόλο, και από την πατρίδα του έως το Μπουργκάς, ήθελε να ξαναοδηγήσει τον ελληνισμό και την οικονομία μας στους παραδοσιακούς της δρόμους, προς τη Μαύρη θάλασσα, τα Βαλκάνια, το νέο δρόμο του μεταξιού, τα νέα αναγκαία λιμάνια περάσματα προς την Ευρώπη. Όμως οι ψευτοεκσυγχρονιστές αποφάσισαν την Εγνατία και την Ιόνια οδό χωρίς τρένο. «Προτίμησαν να ενώσουν τα Σεπόλια με τη Δάφνη», όπως έλεγε, αντί να ενώσουν τις ελληνικές περιφέρειες και η οικονομία της χώρας οδηγήθηκε στα μνημόνια και τα Τέμπη για χάρη των πολιτικών παρεών πέριξ του Κολωνακίου.
Ήταν αυτός που πρώτος έβαλε στο στόμα κάθε αδικημένου Έλληνα πολίτη της περιφέρειας την πρώτη αιτία της κακοδαιμονίας στη ζωή του. "Το αθηνοκεντρικό κράτος". Και ήταν δική του η πρόταση για την ίδρυση της «Ρωμανίας», μιας νέας πόλης στη Θράκη, που ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των 2/3 του ελληνικού κοινοβουλίου.

Απέναντι σε αυτό ο Χαραλαμπίδης ανέπτυξε το δικό του σχέδιο για την πολυκεντρική Ελλάδα

Θυμάμαι, έλεγε, ότι τα πολιτικά κείμενα πρέπει να είναι πυκνά, το σχέδιο να είναι ορατό με Συμβολισμούς, Αισθητική και Ταυτότητα. Και ο Μιχάλης, μέσω των βιβλίων του, μας έδωσε όραμα, οδό διαφυγής από την παρακμή, «το ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΣ για την Ελλάδα», όπως το ονόμασε...

Ο πλάτανος του δικού μας ρεύματος έχει βαθιές ρίζες, είναι επαναστατικός και φτάνει ως τον Ρήγα και τον Μακρυγιάννη, αλλά και κοινοτικός όπως του Κωνσταντίνου Καραβίδα, δημοκρατικός όπως του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και ο τρόπος μας όπως του Γέρου του Μωριά, ελεύθερος και ανυπότακτος...

Ο Μιχάλης πολιτικό ον, πιστός στον ορθό λόγο, αλλά με σεβασμό στην παράδοση της εκκλησίας.
Με τους ιερείς με πυρωμένη καρδιά είχε πάντα αγαπητική σχέση. Θυμάμαι το 1995 στη Θράκη, στον Άγιο Ευγένιο, όταν έμπαιναν τα θεμέλια της Ρωμανίας, τη χαρά του Πατέρα Γεωργίου Μεταλληνού, που ως και νέο Μεγάλο Κωνσταντίνο τον ονόμασε από τον ενθουσιασμό του.

Τα τελευταία χρόνια ο Μιχάλης ένιωθε ιδιαίτερη αγάπη για τους ανθρώπους της Εκκλησίας. Ίσως οι πνευματικές μορφωτικές αναζητήσεις του να τον οδήγησαν εκεί... αλλά ίσως και κάποια πρόσωπα της εκκλησίας που συνδέθηκε μαζί τους τον βοήθησαν.

Στις προσωπικές μας συζητήσεις θυμάμαι τις αναφορές του στον Μανώλη Μηλιαράκη. «Ένας άνθρωπος, ένας αληθινός λεβέντης – άνθρωπος» μου έλεγε, όταν τον αποχαιρετούσαμε πέρσι για τελευταία φορά στο Α' κοιμητήριο της Αθήνας.

Με τον εκδημήσαντα επίσκοπο Δράμας Παύλο είχε στενή σχέση. Τους συνέδεε η αγάπη για τα ποντιακά χώματα, ονειρεύονταν την επιστροφή στον Πόντο...

Θυμάμαι τελευταία, όταν του έθετα ερωτήματα, ανησυχίες για επιλογές του Οικουμενικού Πατριάρχη, ήταν απόλυτος και με καθησύχαζε για το βάθος της σκέψης του και το οραματικό του έργο του πνευματικού ηγέτη της Ορθοδοξίας.

Όμως, εκεί που είδα Φώς στο πρόσωπό του, τη χαρά του μικρού παιδιού που έλαβε μεγάλο Δώρο, ήταν όταν με θέα τη Μητρόπολη της Αθήνας μου μιλούσε για τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο! «Κοντά του ένιωσα την χριστιανική Αγάπη, αισθάνθηκα ότι υπάρχει»!!! Ήταν πολύ μεγάλη η Αγάπη για το πρόσωπό του.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης φύτεψε την άμπελο και αυτή θα βγάλει άφθονους καρπούς....

Πρόσωπα ιεραπόστολοι του πολιτικού του λόγου μπολιάστηκαν κοντά του και στον απανταχού ελληνισμό κοινότητες φίλων του θα θερίσουν τον καρπό του!

Αθάνατος!

Γιώργος Τασιόπουλος

Υγ. Το κείμενο γράφτηκε τις πρώτες ώρες μετά την είδηση του θανάτου του Μιχάλη  

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, για την καταδίκη της Τουρκίας, για τον πρωταγωνιστή της ανάδειξης του εγκλήματος

Θεοφάνης Μαλκίδης

Για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, για την καταδίκη της Τουρκίας, για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, τον πρωταγωνιστή της αποκάλυψης και της ανάδειξης του μαζικού εγκλήματος

Η συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό Θράκη Νετ.

ΠΗΓΗ:http://malkidis.blogspot.com/2024/04/blog-post_7.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

83 Χρόνια από την Γερμανική Εισβολή στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου του 1941

83 Χρόνια από την Γερμανική Εισβολή στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου του 1941, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου "ΓΙΑΒΟΛ! ΑΙΜΑ , ΛΗΘΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ", Γιώργος Χαρβαλιάς, σε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη με αρχειακό υλικό ντοκουμέντο, που αποδεικνύουν το σύνθετο και το διφορούμενο των Ελληνογερμανικών σχέσεων, με απόρρητα αρχεία για την προπολεμική τους διαπλοκή, τις δωσιλογικές σχέσεις της Κατοχής και την μεταπολεμική ατιμωρησία παραγότων και οικονομικών κολοσσών, που δημιούργησαν σχέσεις υποτέλειας και εξάρτησης με αποκορύφωμα την μεταπολεμική αφωνία για τις καταστροφές στην Ελλάδα από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο διαχρονικά. 

Οι Γεωπολιτικές- Οικονομικές - Πολιτικές και Κοινωνικές προεκτάσεις, από τον μεταπολεμικό ρόλο της Γερμανίας και το αποτύπωμα τους σε Ελλάδα , Ευρώπη και Παγκόσμια -Λησμονημένα περιστατικά από το δράμα της Κατοχής στην Αθήνα όπως ο βανδαλισμός του Πανεπιστημίου Αθηνών από τους Ναζί και η δολοφονία ενός στρατηγού-ήρωα στα σκαλιά της Αθηναϊκής Λέσχης - Ειδικό παράρτημα για το «Ελληνικό Ολοκαύτωμα» και τις πρωτοφανείς γερμανικές ωμότητες στους μαρτυρικούς τόπους που βαφτίστηκαν «πολεμικά αντίποινα» από τους σύγχρονους παραχαράκτες της Ιστορίας - Αναψηλάφηση της ατιμωρησίας που επιφυλάχθηκε σε Γερμανούς εγκληματίες πολέμου και Έλληνες δωσίλογους 

- Τα απόρρητα αρχεία του ΔΣ της Eλληνικής Siemens στο διάστημα 1938-1946 που αποδεικνύουν την προπολεμική της διαπλοκή και την μεταπολεμική της ατιμωρησία με αποκορύφωμα τον εξωδικαστικό συμβιβασμό των ημερών μας.

- Αποκαλύψεις για το πώς οι Ναζί ολιγάρχες της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας ξανάχτισαν μεταπολεμικά τις αυτοκρατορίες τους

- Ιστορικός Αναθεωρητισμός-Στρατηγικές φιλοδοξίες σημερινής Γερμανίας-Ουκρανικό και διεθνείς παράγοντες 

- Η Ελλάδα στην Γεωπολιτική αβεβαιότητα σήμερα και ο παράγοντας Τουρκία 

Στην εκπομπή παρεμβαίνει ο Πρέσβης ε.τ Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος για την πρωτοβουλία του με την "Σιωπηλή Συγκέντρωση Υπενθύμισης", έξω από την Γερμανική Πρεσβεία της Αθήνας, 83 χρόνια από την Γερμανική Εισβολή στην Ελλάδα 

"ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

του Περική Νεάρχου*

Ήμουν εκτός Αθηνών όταν έμαθα την απίστευτη είδηση οτι ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης δεν είναι πια μαζί μας. Ήταν πραγματικός κεραυνός. Τον είχα δει δύο εβδομάδες πριν. Ήθελε να μου δώσει το νέο του βιβλίο "Αγροφιλία ". Πήγαμε και φάγαμε μαζί και ήπιαμε μετά καφέ. Συζητήσαμε επί ώρες. Δεν μου παραπονέθηκε για θέματα υγείας. Αντιθέτως ,με συμβούλευε να προσέχω την υγεία μου, όπως , υποτίθεται, έκανε και αυτός.

Το τελευταίο βιβλίο του ήταν μια αφορμή για να κάνουμε μεγάλες αναδρομές στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ αλλά και των άλλων Κυβερνήσεων στον αγροτικό τομέα. Πίστευε βαθιά οτι πρέπει τώρα να επικεντρωθούμε σε μια νέου τύπου αγροτική ανάπτυξη, η οποία θα συνδέει και θα συνθέτει την αγροτική ανάπτυξη με την ιστορία και τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την παιδεία, την τεχνολογία και τη δημογραφική αναστροφή. Απέναντι στο παλαιό ρεύμα της αστυφιλίας, πρέπει να αντιτάξουμε τώρα την αγροφιλία.

Παρέπεμπε στη θεά Δήμητρα, στην Αρτέμιδα, τη μεγάλη οικολόγο θεά που τιμώρησε σκληρά τον Αγαμέμνονα γιατί είχε σκοτώσει ένα ελάφι στο ιερό άλσος της. Στο Αρκαδικό ιδεώδες, που το επικαλείται σήμερα για προβολή η Τοσκάνη. Περπατούσαμε κοντά στην Μητρόπολη. Θυμήθηκε αυτό που του είχα δείξει στο μικρό εκκλησάκι της Παναγίας της Γοργοεπήκοου, ενώ συζητούσαμε για τη θεά Δήμητρα, θεά της γεωργίας αλλά και της αναγέννησης, που εκφραζόταν συμβολικά με τον σπόρο που πεθαίνει και δίνει νέα ζωή. Του ευεξία τα εντοιχισμένα αρχαία γλυπτά που παριστάνουν τον ιερό κέρνο, λατρευτικό σκεύος των Ελευσίνιων Μυστηρίων και τις ιερές διασταυρούμενες λαμπάδες της Δήμητρας. Ενθουσιάστηκε. Τις περιέλαβε στο νέο του βιβλίο.

Ήταν πολύ ενθουσιασμένος και για το νέο του βιβλίο ,όπως ήταν και για το προηγούμενο, που μου είχε χαρίσει και είχε ως θέμα την Καλαβρία. Είχε γυρίσει τότε από την Κάτω Ιταλία, όπου είχε κάνει πολλές ομιλίες και συναντήσεις.  "Δεν μπορείς να πιστέψεις", μου είπε, "τι γίνεται εκεί. Υπάρχει μια απίστευτη αφύπνιση για τη Μεγάλη Ελλάδα, σε μαζικό επίπεδο. Αισθάνονται Έλληνες και θέλουν να έχουν στενούς δεσμούς , αν όχι ΄Ένωση, με την Ελλάδα" Τα Ίδια μου περιέγραψε και ένας άλλος φίλος ζωγράφος από την Τρίπολη. Ήθελα να τους φέρω σ' επαφή αλλά, δυστυχώς, δεν πρόλαβα. Του έδωσα από πλευράς μου μια δική μου τραγωδία, με θέμα τον Κορίνθιο στρατηγό Τιμολέοντα, που είχε πρωτοστατήσει σε αγώνες κατά των τυράννων και των Καρχηδονίων στις Συρακούσες και σ' όλη τη Σικελία.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν πέρα από την καθημερινή και συμβατική πολιτική. Ήταν ο άνθρωπος των μεγάλων οραμάτων και των ιδεών για μια βαθειά αλλαγή και επανασύνδεση των θραυσμάτων του μεγάλου μωσαϊκού του οικουμενικού Ελληνισμού. Αυτού, που το Ελληνικό κράτος απεδείχθη , δυστυχώς, ανάξιο να εκφράσει και να εκπροσωπήσει.
Επανερχόταν συχνά στις συζητήσεις μας στο θέμα της Ρωμανίας , της νέας πόλεως που είχε προτείνει να ιδρυθεί στη Θράκη για να υποδεχθεί δημιουργικά τους Έλληνες Ποντίους της Μαύρης Θάλασσας, που είχαν εξαναγκασθεί να ξεριζωθούν από τις πανάρχαιες πατρίδες τους. Αντί το κράτος να αγκαλιάσει την ιδέα αυτή και να τη συνδέσει με τα δικά της προγράμματα δημιουργίας θέσεων εργασίας και παραγωγής, την αγνόησε εχθρικά και δεν ήρθε αρωγός για την πραγματοποίησή της.
Είχα τότε υποβάλει και ο ίδιος στον Πρωθυπουργό μια έκθεση για την εγκατάσταση στη Θράκη 50 000 Ποντίων.  Θα ήταν ένας τρόπος να ενισχυθεί το δημογραφικό της Θράκης και ν' αντιμετωπισθούν, σε δομικό επίπεδο , οι Τουρκικές υπονομευτικές δραστηριότητες.  Θα ήταν επίσης ένας τρόπος να αξιοποιηθεί το ανθρώπινο αυτό δυναμικό για τις σχέσεις με τη Μαύρη Θάλασσα και τις Παραδουνάβιες περιοχές. Αυτούς τους στόχους είχε και η Ρωμανία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, που εντασσόταν σε μια πανάρχαια Ελληνική παράδοση; τη δημιουργία νέων πόλεων, ως κέντρων δημιουργικής παρουσίας, εμπορίου και πολιτισμού.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης: Ένας έντιμος διανοητής και ένας αληθινός πατριώτης

Μιχάλης Χαραλαμπίδης:Ένας έντιμος διανοητής και ένας αληθινός πατριώτης

Η εκπομπή -αφιέρωμα στον έντιμο διανοητή και πατριώτη Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Ραδιοφωνικός σταθμός Μετρόπολις Θεσσαλονίκης Μακεδονίας

Γ’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν Σταυροπροσκυνήσεως

από π. Αντώνιος Πινακούλας

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, σήμερα τρίτη Κυριακὴ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς γιορτάζουμε καὶ προσκυνοῦμε τὸν τίμιο καὶ ζωοποιὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ὅλη ἡ Σαρακοστὴ βέβαια εἶναι ἀφιερωμένη στὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ, στὴ μελέτη τοῦ Σταυροῦ του. Ἀλλὰ σήμερα, ἐπειδὴ φθάσαμε στὰ μισά, ὑψώνουμε τὸν Σταυρὸ στὴ μέση τοῦ ναοῦ, δηλαδὴ ἀνάμεσά μας, γιὰ νὰ ἐκφράσουμε μὲ τὸν ἐμφανέστερο τρόπο αὐτὸ ποὺ κάνουμε καὶ νὰ ἐνισχυθοῦμε ἀτενίζοντάς τον γιὰ τὴ συνέχεια τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς.

Γι’ αὐτὸ ἀκούσαμε στὸν Ἀπόστολο μιὰ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ ὅπου γίνεται λόγος γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ εἶναι ἀφιερωμένη στὴν ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ. Κι ὁ Σταυρός του εἶναι τὸ κατεξοχὴν σημεῖο φανερώσης τῆς ἱερωσύνης του. Ὁ Χριστὸς ἀπεκάλυψε τὴν ἀληθινὴ ἱερωσύνη ὄχι κάνοντας τελετουργικὲς πράξεις ἀλλὰ ἀνεβαίνοντας στὸν Σταυρό. Ἐκεῖ προσέφερε ὡς ἱερεὺς θυσία στὸν Θεὸ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό, ἔγινε δηλαδὴ ὁ ἴδιος τὸ θύμα τῆς θυσίας. Ἡ θυσία ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὸν Θεό, ἔγινε θεία εὐχαριστία κι εἶναι αὐτὴ ποὺ τελοῦμε ἐμεῖς κάθε Κυριακὴ καὶ κάθε γιορτὴ ἐδῶ στὸν ναό. Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ἀκούσαμε σήμερα αὐτὴ τὴν περικοπή, ἡ ὁποία ἀρχίζει μὲ τὸ ὅτι ἔχουμε ἀρχιερέα ποὺ πέρα- σε μέσα ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἔφτασε στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Μὲ αὐτὴ τὴν προϋπόθεση μέ- νουμε σταθεροὶ στὴν πίστη ποὺ ὁμολογοῦμε. Ἡ πίστη μας δὲν εἶναι κάποια ἰδέα ἢ ὁτιδήπο- τε ἄλλο. Εἶναι τὸ πέρασμα τοῦ Χριστοῦ στοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ φτάσιμό του στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ.




Μέχρι νὰ ἔρθει ἐκεῖνος γίνονταν θυσίες στὸν Θεό από τοὺς ἀνθρώπους. Ἀλλὰ οἱ ἀρχιερεῖς ἐκεῖνοι, ὅπου καὶ ἂν βρίσκονταν, δὲν μποροῦσαν νὰ περάσουν μέσα ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ φτάσουν στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄνθρωποι πίστευαν τότε καὶ πολλοὶ πιστεύουν ἀκόμα ὅτι πάνω ἀπὸ τὴ γῆ ἦταν οἱ οὐρανοί, αὐτὸ ποὺ ἔβλεπαν κι αὐτὸ ποὺ φαντάζονταν. Καὶ πάνω ἀπ’ αὐτὸ ποὺ φαντάζονταν ἔβαζαν τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ἀντίληψη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ποὺ τώρα δὲν ἰσχύει ἐπειδὴ ξέρουμε τί ἀκριβῶς εἶναι πάνω μας. Ξέρουμε τί εἶναι ἀπὸ δῶ μέχρι τὴ σέληνη καὶ τὰ ἄλλα ἀστέρια. Διαστημόπλοια καὶ δορυφόροι ταξιδεύουν καὶ περιφέρονται στὸ σύμπαν καὶ δὲν ἔχουμε νὰ φανταστοῦμε τίποτα. Ὁ ἀπόστολος ἀπὸ τότε ποὺ οἱ ἄνθρωποι φαντάζονταν τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, ἔγραψε ὅτι ὅταν ὁ Χριστός, ὡς ἀρχιερεύς, πέρασε μέσα ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς κι ἔφτασε στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, δὲν πῆγε σὲ κανέναν οὐρανό. Ἀντίθετα ἀνέβηκε στὸν Σταυρό. Ἡ τοπικὴ ἀπόσταση ποὺ διήνυσε γιὰ ν’ ἀνεβεῖ στὸν Σταυρὸ ἦταν πολὺ μικρή. Ὅλοι μποροῦσαν νὰ τὸν δοῦν καὶ πάρα πολλοὶ τὸν εἶδαν.

Ὅταν λοιπὸν ἀνέβηκε πάνω στὸν Σταυρὸ ὁ Χριστὸς πέρασε ὅλους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸν εἶδαν ὅλοι ὅσοι ἦταν ἐκεῖ. Αὐτὸ ποὺ δὲν εἶδαν ὅμως ἦταν ὅτι ἔφτασε στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ὁ θρόνος τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι ὁ Θεός, εἶναι ὁ Σταυρός. Ἐκεῖ πάνω ἀνέβηκε, ἐκεῖ κάθισε κι ἀπὸ κεῖ βασιλεύει ὁ Χριστός. Ὅταν λοιπὸν ἔγραφε ὁ ἀπόστολος πὼς ὁ Χριστὸς πέρασε μέσα ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς ἐννοοῦσε πὼς ἡ δυσκολία τῶν ἀνθρώπων νὰ φτάσει ἡ θυσία τους στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ δὲν ἦταν ἡ ἀπόσταση ποὺ φαντάζονταν ἀλλὰ ἡ πνευματική τους ἀδυναμία. Ἡ πνευματικὴ ἀδυναμία τους ἦταν τόσο μεγάλη ὅση ἦταν καὶ ἡ σωματικὴ ἀδυναμία τους νὰ ἀνεβοῦν στοὺς οὐρανούς. Αὐτὴ τὴν ἰλιγγιώδη ἀπόσταση μεταξὺ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων ἐκάλυψε ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνοντας στὸν Σταυρό. Ὁ Χριστὸς εἶχε τὴ δύναμη νὰ προσφέρει θυσία ποὺ φτάνει τόσο μακριὰ καὶ δὲν ἀπέχει ἀπὸ τὰ μάτια μας παρὰ μόνο λίγα μέτρα. Αὐτὸ μᾶς εἶπε ὁ Ἀπόστολος. Ἄρα λοιπὸν ἐμεῖς πιστεύουμε καὶ μένουμε σταθεροὶ στὴν πίστη μας, γιατὶ ἔχουμε ἕναν τέτοιο ἀρχιερέα, τὸν Ἰησοῦ, ποὺ μᾶς χάρισε θυσία ποὺ φθάνει στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ.
Στὴ συνέχεια μᾶς εἶπε ὅτι ὁ Χριστὸς ἀρχιερεὺς μπορεῖ νὰ συμπάσχει στὶς ἀδυναμίες μας. Ὅταν γράφει νὰ συμπάσχει, δὲν ἐννοεῖ ἁπλῶς νὰ μᾶς καταλάβει καὶ νὰ μᾶς ρίξει ἕνα βλέμμα σπλαχνικό. Γράφει συγκεκριμένα ὅτι ὁ Χριστὸς «δοκιμάστηκε σὲ ὅλα, σύμφωνα μὲ τὴν ὁμοιότητά του μ’ ἐμᾶς, χωρὶς νὰ ἁμαρτήσει». Οἱ παλαιοὶ ἀρχιερεῖς ἦταν Ἅγιοι καὶ εὐλαβεῖς καὶ συμμερίζονταν τὶς ἀδυναμίες τῶν ἀνθρώπων. Δὲν ἁμάρταναν μὲ συγκεκριμένες πράξεις ποὺ ἦταν ἀντίθετες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ δὲν ἦταν ἀναμάρτητοι. Συνέβαινε δηλαδὴ νὰ διστάζουν καὶ νὰ φοβοῦνται τὴν ἁμαρτία, νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀμφιβάλλουν γιὰ τὶς ὑποσχέσεις του. Αὐτὸ δὲν συνέβη ποτὲ στὸν Χριστὸ ποὺ ἀκολουθώντας τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, δὲν δίστασε ποτέ. Δὲν πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό του ποτὲ ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνει πάει τζάμπα καὶ χαμένο. Ἢ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς ὑποσχέσεις του. Δοκιμάστηκε, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἔγινε ἕνας σὰν κι ἐμᾶς, ἀλλὰ δὲν μᾶς ἔμοιασε στὴν ἁμαρτία. Ἔμεινε πάντοτε πιστὸς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, σίγουρος γιὰ τὴν ἐπιλογή του καὶ βέβαιος γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα.

ΕΝΝΕΑ ΗΜΕΡΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ...

Του Γιώργου Ζουρίδη.

Το κινητό μου τηλέφωνο κτυπά και βλέπω στην οθόνη το όνομα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Απαντώ και ακούω την χαρακτηριστική φωνή του Μιχάλη να με ρωτά: «Τι γίνεται Γιώργο; Η Ρένα μου είπε ότι περνάς μια περιπέτεια υγείας; Τι ακριβώς συμβαίνει;»

Του εξηγώ επιγραμματικά τα περί καρκίνου στον πνεύμονα, ότι χειρουργήθηκα και περιμένω απάντηση από την βιοψία και μετά χαριτολογώντας ερωτώ: «Φιλαράκο εμείς οι δύο είμαστε συνομήλικοι και εγώ όλο τραβιέμαι με την υγεία μου! Πες μου εσύ πως είσαι;»

Το ηχόχρωμα της φωνής του με καθησυχάζει. «Μια χαρά είμαι εγώ αν εξαιρέσεις κάτι μικροπροβλήματα του παρελθόντος χωρίς σημασία» μου απαντά! Η επικοινωνία μας διαρκεί περί την μισή ώρα με την υπόσχεση σύντομα να βρεθούμε από κοντά, ο Μιχάλης, η Ρένα, εγώ και η Χρύσα σε κάποιο σπίτι για ένα κρασί.

Δεν κράτησε την υπόσχεση του και δεν πρόλαβα και εγώ να τον καθησυχάσω για την περίπτωση μου! Δέκα μέρες μετά, διάφοροι συναγωνιστές από όλη την Ελλάδα, μου ανακοίνωναν τηλεφωνικά τον αιφνίδιο και ακαριαίο θάνατο του.

Ο Μιχάλης ήταν για όλους εμάς τους λεγόμενους Ιταλούς ο ιδεολογικός Μέντορας μας, που κατόρθωσε να συνθέσει την γνώση διαφόρων διανοητών του νεομαρξιστικού ρεύματος περί της Εξάρτησης και να την αποτυπώσει δίπλα και μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην περίφημη Διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη.

Ήταν ο μοναδικός Έλληνας που αυτή την Διακήρυξη την εξειδίκευσε μετέπειτα με την πλούσια βιβλιογραφία του κατά θεματικούς τομείς, δίνοντας λύσεις χειροπιαστές, εθνικές και αναπτυξιακές για κάθε ένα από τους τομείς αυτούς….

Προσωπικά δεν θα περιγράψω την ατομική προσφορά του Μιχάλη σε εμάς τους συναγωνιστές του, πολλώ δε μάλλον απέναντι στον Ελληνισμό. Την προσφορά του Μιχάλη την περιγράφει στην επικήδεια ομιλία του με άψογο τρόπο ο κ. Βασίλης Ασημακόπουλος από τη νέα γενιά στελεχών μας, και οι αναγνώστες μπορούν να την διαβάσουν ακέραια πατώντας στον προσυναπτόμενο σύνδεσμο kentrikaimeli στο τέλος του κειμένου μου.

Εγώ απλά θέλω να τονίσω κάποια ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά του αδικοχαμένου φίλου μας που έφυγε νωρίς.

Εξού και η φώτο του Μιχάλη με την μεγάλη μου κόρη πριν τριάντα δύο χρόνια.

Με τον Μιχάλη συμπορευτήκαμε στην Νομαρχιακή ΠΑΣΟΚ Ιταλίας και αργότερα στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ αλλά δέσαμε ως άνθρωποι και φίλοι περισσότερο μετά τον παραλίγο θανάσιμο τραυματισμό μου στα Εξάρχεια. Ο Μιχάλης τους δύο μήνες νοσηλείας και αναρρώσεως μου, ήταν κάθε τρεις μέρες δίπλα μου να με εμψυχώνει και να με παρηγορεί….

Μάλιστα θέλησε να πολιτικοποιήσει το θέμα της βίαιης επίθεσης που είχα δεχθεί, και να το εισάγει προς συζήτηση στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ αλλά κάποια καλόπαιδα αναφώνησαν: «Σιγά μην ασχοληθεί το καθοδηγητικό Όργανο με τον Ζουρίδη!»…