Πολεμώντας... τα Χριστούγεννα: η εορτή των Χριστουγέννων και οι πολέμιοί της

Είναι αλήθεια πως ξαφνιαστήκαμε αρνητικά με την μεταμοντέρνο εορταστικό φωτισμό - χριστουγεννιάτικο δεν τον λες - του Δήμου της Αθήνας. Οι καλοί χορηγοί, ίδρυμα Ωνάση, coca Cola-Cola και άλλοι πολλοί, ανέλαβαν μαζί με το δήμαρχό μας Κώστα Μπακογιάννη, "μακριά από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις" όπως τονίζει ο δήμαρχος, να δώσουν περισσότερο φως και εορταστική ατμόσφαιρα στους δρόμους της Αθήνας.

Εμείς τώρα γιατί επιμένουμε μέσα από τις αθεράπευτες ιδεοληψίες μας και τις θρησκευτικές μας αγκυλώσεις να παραμένουμε προκατειλημμένοι;

Η παλιά ανάρτηση (2013) της καλής ιστοσελίδας ίσως φωτίζει τις ανησυχίες μας.

Πολεμώντας... τα Χριστούγεννα: η εορτή των Χριστουγέννων και οι πολέμιοί της

της Σοφίας Ντρέκου

Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων. Μελέτη για τα αίτια 
από την Πολιτική, Ιστορία, Θεολογία και Κοινωνιολογία

Εισαγωγή

Δέντρα, στολίδια στην πόλη, άρωμα εορταστικό με μικρούς και μεγάλους εν δράση. Τα τελευταία χρόνια μαίνεται ένας ιδιότυπος «πόλεμος»: ο πόλεμος εναντίον των Χριστουγέννων. Ξεκίνησε ήδη από τον 17ο αιώνα στην Αγγλία και έκτοτε ενισχύεται λόγω της παγκοσμιοποίησης, η οποία προωθεί την κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική ελευθερία. Γιατί πολλοί προτείνουν να χρησιμοποιείται ο ουδέτερος όρος «γιορτές»;

Γνωρίζουμε τις συνέπειες του μέλλοντος χωρίς μνήμη; Ας διαβάσουμε την μελέτη ώστε να δούμε αναλυτικά τα αίτια αυτού του «πολέμου» της εορτής των Χριστουγέννων, από την επιστήμη της Πολιτικής, την Ιστορίας, την Απολογητικής (δογματική Θεολογία) την Κοινωνιολογίας.

Εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μου αναγνώστες και θα αντιστεκόμαστε αενάως στην ανούσια ευχή «καλές γιορτές», για να πάμε κόντρα στο  παγκοσμιοποιημένο ρεύμα που μας έρχεται, τί λέω, είναι ήδη εδώ.. Ας ακούμε Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα και ας πούμε δυνατά... Καλά Χριστούγεννα ★

Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο του εμπορικού κέντρου 

Rockefeller στη Νέα Υόρκη. Πολλοί Αμερικανοί αναφέρονται 

πλέον σε αυτό λέγοντας «Το δέντρο», αποφεύγοντας 

τη χρήση της λέξης «χριστουγεννιάτικο».

Τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ έγιναν προσπάθειες απαλοιφής του όρου «Χριστούγεννα» και ήδη αρκετά καταστήματα χρησιμοποιούν τον όρο «γιορτές». 

Οι «εχθροί» των χριστουγεννιάτικων όρων προβάλλουν την προάσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας, καθώς θεωρούν ότι ίσως ενοχλούνται οι πιστοί άλλων θρησκειών.

«Γιορτές», «χειμώνας», «Χmas». Ιδού ορισμένα ονόματα με τα οποία προτιμούν να αναφέρονται στην εορταστική περίοδο που κορυφώνεται στις 25 Δεκεμβρίου οι ορκισμένοι εχθροί των Χριστουγέννων. Αυτοί που επικαλούνται, μεταξύ άλλων, την προάσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας και απαιτούν να πάψουν επιτέλους τα Χριστούγεννα να... καταδυναστεύουν το τέλος κάθε έτους.

Τα τελευταία χρόνια μαίνεται ένας ιδιότυπος «πόλεμος»: ο πόλεμος εναντίον των Χριστουγέννων. Ξεκίνησε ήδη από τον 17ο αιώνα στην Αγγλία και έκτοτε ενισχύεται λόγω της παγκοσμιοποίησης, η οποία προωθεί την κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική ελευθερία. Πρόκειται για την εναντίωση στον δημόσιο στολισμό, την απαίτηση να εξαλειφθεί οποιαδήποτε χριστουγεννιάτικη αναφορά στη διαφήμιση, στα ΜΜΕ, στα δημόσια σχολεία.
Εκείνοι που αντιτίθενται στη χρήση του όρου «Χριστούγεννα» και των παραγώγων του προτείνουν επίσης τα διάφορα δημοφιλή αλλά όχι αυθεντικά θρησκευτικά στοιχεία της εορτής, όπως, ο Αϊ-Βασίλης, τα κάλαντα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο- να μην παραπέμπουν συγκεκριμένα στα Χριστούγεννα, αλλά στις γιορτές γενικότερα.

Ο σοσιαλισμός μετά τους Κάστρο

Η Κούβα θέλει την αγορά … χωρίς τον καπιταλισμό!

Του Ρενώ Λαμπέρ* από το Άρδην Τ. 110 

«Πρέπει οι Κουβανοί να κερδίσουν, διαφορετικά εμείς θα χάσουμε τα πάντα, ακόμα και την ελπίδα», έγραφε ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, λίγους μήνες μετά τη νίκη των ανταρτών με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο ενάντια στη δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα. Σχεδόν εξήντα χρόνια αργότερα, πού βρίσκεται το μικρό νησί που έριξε το γάντι στους γίγαντες του εικοστού αιώνα; Τα αναμφισβήτητα επιτεύγματα, κυρίως στον τομέα της υγείας,  δεν καλύπτουν πλέον τις ρωγμές που διατρέχουν το οικοδόμημα του καραϊβικού σοσιαλισμού μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ. «Το κουβανικό μοντέλο δεν λειτουργεί πια ούτε για μας», παραδεχόταν ο Κάστρο, τον Σεπτέμβριο του 2010.

Ο πρόεδρος Ραούλ Κάστρο ανακοίνωσε ότι προτίθεται να παραιτηθεί το 2018. Προβλέπεται ότι θα τον αντικαταστήσει ο πρώτος αντιπρόεδρος, Μιγκέλ Ντίας Κάνελ, γεννημένος ένα χρόνο μετά την άφιξη των ανταρτών στην Αβάνα, το 1959. Μια τέτοια μεταβίβαση εξουσίας θα αποτελούσε μια μικρή επανάσταση, στο πλαίσιο των αλλαγών  που ο Ραούλ Κάστρο επιχειρεί να προωθήσει ώστε να «εκσυγχρονίσει» το κουβανικό οικονομικό μοντέλο.

Αμερικάνικες σακαράκες, ερειπωμένες προσόψεις, ξεπερασμένη αισθητική: Για τους περισσότερους παρατηρητές, η κουβανική καθημερινή ζωή απεικονίζει τον απαρχαιωμένο χαρακτήρα της πολιτικής της ρητορικής: επικαλούμενο τον κομμουνισμό, το νησί  μοιάζει να έχει καθηλωθεί στο παρελθόν. Η μυρωδιά της ναφθαλίνης καλύπτεται μόνο από τις αναθυμιάσεις παραφίνης. Σε ηλικία 86 ετών, ο πρόεδρος Ραούλ Κάστρο σπάνια αρχίζει τις ομιλίες του χωρίς να σβήσει κεριά. «Τα 55 χρόνια της διακήρυξης του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης», κατά την έναρξη του 7ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας (PCC), στις 16 Απριλίου 2016. «Η 161η  επέτειος από τη γέννηση του εθνικού μας ήρωα, Χοσέ Μαρτί», στα εγκαίνια του λιμανιού Ελ Μαριέλ, στις 27 Ιανουαρίου 2014. Τα «55 χρόνια από τον θρίαμβο της επανάστασης», στο τέλος της συνεδρίασης της 8ης κοινοβουλευτικής περιόδου της Εθνοσυνέλευσης, στις 21 Δεκεμβρίου 2013…

Αν, από την Πλατεία της Επανάστασης, στην Αβάνα, μέχρι τα τεράστια πανό που σηματοδοτούν την είσοδο στην πόλη του Σιενφουέγος, τα πρόσωπα των ηρώων της Σιέρα Μαέστρα μοιάζουν πανταχού παρόντα, αυτό γίνεται ίσως λιγότερο για να θυμίζει ένα παρωχημένο παρελθόν και περισσότερο για να δώσει ουσία σε μια σημερινή πραγματικότητα. Χωρίς αμφιβολία, το νησί είναι ακινητοποιημένο, αλλά μέσα στο παρόν: το παρόν μιας επανάστασης πάντα υπό αμφισβήτηση.

Εξήντα χρόνια σχεδόν μετά τον «θρίαμβό» της, μένει να δούμε πώς οι μπαρμπούδος θα εκτιμούσαν την εξέλιξη της χώρας για την οποία έδωσαν τη ζωή τους. Αν ξαναζούσε σήμερα ο Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα θα αναγνώριζε άραγε τη γη που τον υποδέχτηκε; Μήπως η συνέχεια του αγώνα θα τον εξέπληττε τόσο όσο η αλλαγή; Δεν είναι τόσο σίγουρο, αφού ένας δημοσιογράφος που διέσχισε το νησί το 2011 κοπιάζει ακόμα να βρει τα ίχνη του, έξι χρόνια αργότερα…

Μουσείο της επανάστασης, στην Αβάνα. Οι αίθουσες του πρώην προεδρικού μεγάρου αφηγούνται, χρόνο με τον χρόνο, το έπος ενός αντάρτικου με χίλιες και μια αναζωπυρώσεις: Επίθεση κατά του στρατοπέδου Μονκάδα, στις 26  Ιουλίου του 1953. Επιβίβαση στο σκάφος Γκράνμα, 25 Νοεμβρίου 1956. Νικηφόρα άφιξη του Φιντέλ Κάστρο στην Αβάνα, 8 Ιανουαρίου 1959[1] (1)… Διηγήσεις των επικών μαχών στις ύπουλες συγκρούσεις του Ψυχρού Πολέμου, μία μόνο αίθουσα αφιερωμένη σε οικονομικά και κοινωνικά θέματα. Και, μάλιστα, υπό επισκευή: οι επισκέπτες καλούνται να τη διασχίσουν γρήγορα.

Καλάβρυτα † 13-12-43 "Μαστόροι Καλαβρυτινοί και μαρμαροχτιστάδες, που πελεκάτε μάρμαρα και φτιάχνετε κιβούρια, φτιάχτε και μένα 'να καλό, καλύτερο από τ' άλλα..."

Γιώργος Ιωάννου

† 13-12-43

(Κατα την Περιοδο της Γερμανικης κατοχής εκτελέστηκαν πολλοί Έλληνες που πρόβαλλαν αντίσταση στον κατακτητή, αλλά και αθώοι πολίτες και παιδιά. Τέτοιες ομαδικές εκτελέσεις έγιναν π.χ. στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Χορτιάτη και σε πολλά άλλα μέρη. Το διήγημα ανήκει στη συλλογή ''Για ένα φιλότιμο'' 1964).

Φτάνω στο σημείο να πω πως ίσως θα 'ταν καλύτερα να μην είχα πατήσει ποτέ μου σε κείνο τον τόπο της ομαδικής εκτελέσεως. Κι άλλες φορές έτυχε βέβαια να επισκεφθώ τόπους μαρτυρίου ή ομαδικής ταφής· η γη της πατρίδας μας είναι παραγεμισμένη με κόκαλα παλικαριών· μα ποτέ μου δεν ταράχτηκα και δεν έκλαψα τόσο, όσο αυτή τη φορά. Αυτό ασφαλώς έγινε, γιατί την ώρα που βρέθηκα εκεί, μια γυναίκα κι ένας άντρας, αδέλφια, άνοιγαν τον τάφο του μικρότερου αδελφού τους, που είχε εκτελεστεί πριν από είκοσι χρόνια. Πλησίασα, κι όταν κατάλαβα τι συνέβαινε, σιγοκάθισα πάνω στα πόδια μου σε μιαν άκρη. Και τώρα, που η ψυχή μου έχει κολλήσει εκεί, μου φαίνεται πως θα μείνω για πάντα, σαν ένα αγριόχορτο, καθισμένος δίπλα σε κείνο τον τάφο. Και μακάρι να γινόταν έτσι.

Τότε που πρωτοζύγωσα, το σκάψιμο με την αξίνα είχε προχωρήσει. Εξάλλου δεν τον είχαν θαμμένο καθόλου βαθιά. Μάλλον γυναίκες θα είχαν φροντίσει για την ταφή του. Σε λίγο, ένα ένα, άρχισαν να ξεφυτρώνουν τα κόκαλα. Ήταν κατακίτρινα, με λίγο καστανό χώμα κολλημένο πάνω τους. Η γυναίκα, μ' ένα τσεμπέρι στο κεφάλι, σχεδόν γονατιστή, αφού τα ξέπλενε λίγο με κόκκινο κρασί, τ' αράδιαζε ευλαβικά μέσα σε μια κάσα χαρτονένια, απ' αυτές της αμερικάνικης βοήθειας. Σε όλα αυτά δεν υπήρχε τίποτα το αηδιαστικό ή το τρομαχτικό. Άλλωστε το παιδάκι ήταν δεκάξι χρονών όταν μαρτύρησε. Και πιστεύω, χωρίς αμφιβολία, πως θα έχει αγιάσει. Στο χώμα δίπλα ήταν μπηγμένο ένα κερί και στο θυμιατό σιγόκαιγε θυμίαμα. Ευωδίαζε όλος ο τόπος. Λέξη δεν έλεγαν, ούτε ακουγόταν κλάμα. Καταλάβαινα όμως πως τα μάτια τους τρέχαν, γι' αυτό έσκυψα το κεφάλι μου προς το χορτάρι και δεν προσπαθούσα, ούτε τολμούσα να τους κοιτάξω. Πολύ ήταν και που με άφηναν κοντά τους μια τέτοια ώρα.

Μονάχα όταν βρέθηκε το κρανίο, άκουσα τον αδελφό να λέει βραχνά: η χαριστική βολή. Ήταν μια μικρή τρύπα λίγο πιο πάνω απ' το μέτωπο. Είχα γίνει πια ένα με το χώμα, έτσι ένιωθα. Τώρα σκέφτομαι πως έπρεπε να προσκυνήσω, αν και είμαι τόσο ανάξιος. Κοίταζα συνεχώς ένα βραχάκι κοντά μου και τις λειχήνες του. Αυτό σίγουρα θα ήταν και τότε εδώ, και το παιδί θα το είδε· ίσως και να το ζήλεψε. Μπορεί να ήταν και κείνο το αρκετά μεγάλο δέντρο, αν και δεν αποκλείεται να έχει μεγαλώσει πιο γρήγορα, εφόσον βρήκε άφθονο λίπασμα από τόσο αίμα και τόσες εκατοντάδες κορμιά. Καλά θα ήταν να μπορούσε να μεταμορφώνεται ο άνθρωπος, όταν πέφτει σε μεγάλο κίνδυνο, ή ν' ανοίγει η γη και να τον κρύβει. Εγώ τουλάχιστο έτσι παρακαλούσα, όταν βρέθηκα σε κάτι τιποτένιους κινδύνους, που είναι ντροπή και να τους σκέφτομαι ακόμα. Πάντως, θυμούμαι πως εκείνες τις στιγμές λάτρευα και πρόσεχα, όσο ποτέ, τα άψυχα, αλλά και τα έντομα και τα φυτά και τα πουλιά. Σ' αυτό ακριβώς στηρίζομαι και πιστεύω πως έτσι θα 'νιωσε κι αυτός εκείνη την ώρα. Εξάλλου ήταν της ηλικίας μου. Δεν είναι δυνατό να διαφέρω και τόσο πολύ απ' τους άλλους. Άνθρωπος είμαι και εγώ. Κι όμως η κάποια διαφορά είναι που με καίει.

Πάνω στην κορφή του λόφου έχουν στήσει ένα τεράστιο κάτασπρο σταυρό και παρακάτω, στην πλαγιά, είναι σχηματισμένη, με άσπρες πάλι πέτρες, η ημερομηνία: 13-12-43. Λογάριαζα, όταν γυρίσω σπίτι, να ψάξω για κείνο το ημερολόγιό μου, που μπόρεσα να κρατήσω, μέρα με τη μέρα, τότε. Τι να 'γινε άραγε εκεί σε μας αυτή τη μέρα;

Κι έτσι, καθώς είχα απομονωθεί κοιτάζοντας το ρηχό μνήμα του χωριατόπουλου, άρχισα να ψιθυρίζω ανεπαίσθητα το αντρίκιο εκείνο μοιρολόγι, που μόνο τα λόγια του ξέρω και όχι το σκοπό:

Μαστόροι Καλαβρυτινοί και μαρμαροχτιστάδες,
που πελεκάτε μάρμαρα και φτιάχνετε κιβούρια,
φτιάχτε και μένα 'να καλό, καλύτερο από τ' άλλα...

Ο Έλληνας Λούης Τίκας τα έβαλε με τον Ροκφέλερ και έπεσε νεκρός

Μια σταγόνα ιστορία...

Λούης Τίκας - Ηλίας Σπαντιδάκης

Σας θυμίζει τίποτα το όνομα Λούης Τίκας (Louis Tikas); Αν όχι, μήπως το όνομα Ηλίας Σπαντιδάκης; Προφανώς όχι. 

Η διδασκόμενη νεότερη ελληνική ιστορία δεν καταδέχεται ν' ασχοληθεί με ήρωες-μάρτυρες «ρετάλια» που ηγήθηκαν λούστρων και ανθρακωρύχων σαν τον Λούη...

Αντιθέτως, η εικόνα που συγκράτησαν οι Αμερικανοί για τον Τζων Ροκφέλερ, ήταν η ζηλευτή φιγούρα ενός πάμπλουτου ψηλού καλοστεκούμενου γέροντα που φορούσε πάντα παντελόνι τού γκολφ. Όπως έδειχναν τα προπαγανδιστικά πλάνα του πρώιμου κινηματογράφου και των επικαίρων, είχε πάντα τις τσέπες του γεμάτες ψιλά. Κάθε φορά που τον πλησίαζε ένα παιδάκι, τού έδινε πέντε σεντς για να πάρει καραμέλες κι όταν έβρισκε μπροστά του κάποιον φτωχό, του άδειαζε τα λεφτά στη χούφτα για να αγοράσει φαγητό. Τα ελεγχόμενα από  αυτόν ΜΜΕ δημιούργησαν την εντύπωση πως δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος!...

Η ζωή του - Από την Κρήτη στις ΗΠΑ

       Γεννήθηκε στην Λούτρα Ρεθύμνου το 1886 και ο πατέρας του ονομαζόταν Αναστάσιος. Το 1906 σε ηλικία 20 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. 

Πριν φύγει έβγαλε μια φωτογραφία φορώντας την παραδοσιακή κρητική στολή και την άφησε ως ενθύμιο στους συγγενείς του. Δεν επρόκειτο να ξανανταμωθούν.

 Στις ΗΠΑ μετέτρεψε το όνομά του στο αγγλοσαξονικό Λούης Τίκας (Luis Tikas), με το οποίο έμελλε να γραφεί στην ιστορία των συνδικαλιστικών αγώνων.

       Από το λιμάνι της Νέας Υόρκης πήγε στο Κολοράντο. Εγκαταστάθηκε στο Ντένβερ κι άρχισε να δουλεύει στα χαλυβουργία του Πουέμπλο καμιά τριανταριά μίλια μακριά, με ημερομίσθιο $1,75, για δώδεκα ώρες την ημέρα. 

Το 1910 ορκίστηκε Αμερικανός πολίτης και άνοιξε καφενείο στην οδό Μάρκετ του Ντένβερ, μια εργατική γειτονιά που έγινε η τοπική Greektown. Την εποχή εκείνη στο Ντένβερ ζούσαν 240 Έλληνες.

       Συμπτωματικά, απέναντι απ' το καφενείο βρίσκονταν τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Wobblies). Ο Τίκας, είτε έγινε από την αρχή μέλος των Wobblies είτε όχι, ήταν αποφασισμένος να αφομοιωθεί στην καινούρια χώρα. Αρχικά, προσπάθησε να μπει στο αστυνομικό σώμα αλλά απερρίφθη εξαιτίας της εμπλοκής του με τους Wobblies. Υπάρχουν πληροφορίες ότι ήταν επικεφαλής ενός συνδικάτου λούστρων που το 1910 έκαναν απεργία ζητώντας αύξηση 100% (από πέντε σε δέκα σεντς!). Άλλοι λένε πως δούλευε για μια ασφαλιστική εταιρία.

       Έτσι κι αλλιώς, ο Λούης Τίκας αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή ανάμεσα στους συμπατριώτες του: μιλούσε καλύτερα αγγλικά απ' οποιονδήποτε άλλον, και έστελνε τα εμβάσματα στην Ελλάδα για λογαριασμό των συμπατριωτών του που δεν ήξεραν πώς να φερθούν στο ταχυδρομείο και στην τράπεζα.

Τραγικά επίκαιρο...

Τραγικά επίκαιρο...

"Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.

Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη".

Γιώργος Σεφέρης

«Συνεκμετάλλευση» σε Αιγαίο και Κύπρο;

του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Διαβάζοντας κάποιος προσεκτικά τον χθεσινό «έγκυρο» κυριακάτικο Τύπο (ΒΗΜΑ & ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) αναφορικά με τις «έντονες ανησυχίες» για την «τουρκική προκλητικότητα» στο Αιγαίο και στην ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο, δύσκολα μπορεί ν΄ αποφύγει «δεύτερες σκέψεις» που καταλήγουν σε μια βάσιμη υποψία: Μήπως ΟΛΑ στις ελληνοτουρκικές σχέσεις «έχουν πάρει το δρόμο τους» με στόχο τη «δίκαιη» συνεκμετάλλευση του Αιγαίου (και άρα συγκυριαρχία), στη βάση του τουρκικού δόγματος «καζάν-καζάν»; Και αυτό που συμβαίνει τελικά, μέσα από ένα επικοινωνιακό «θέατρο σκιών», είναι να «πεισθεί» η πελαγοδρομούσα ελληνική κοινή γνώμη ότι τελικά στο δίλημμα «πόλεμος ή συνεκμετάλλευση» ….. δεν πρέπει «να είμαστε μοναχοφάηδες»; (1) Μια και «στην Ανατολική Μεσόγειο και η Τουρκία έχει δικαιώματα…» (2) και, στο κάτω-κάτω, «… μόνο κάποια νησιά μάς ζητάει ο Ερντογάν. Και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει….» (3). Όπως για παράδειγμα το υψίστης γεωπολιτικής σημασίας Καστελόριζο, που, ειρήσθω εν παρόδω, «δεν ανήκει στο Αιγαίο» (4).

Συμπέρασμα: Εκτιμώντας πως «ο βιαστής» μετά από αυτό θα μας αφήσει ήσυχους, οι ελίτ και η πολιτική τάξη στην Ελλάδα (και στην Κύπρο) δείχνουν να υποβαθμίζουν τον δομικό επεκτατικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους. Ενός κράτους, διαδόχου μιας αυτοκρατορίας, που αν και με πολλά προβλήματα δημιουργεί βάσει σχεδίου τετελεσμένα, αδιαφορώντας για διεθνές δίκαιο, αξίες και σχέσεις καλής γειτονίας και έχοντας σαν κυρίαρχο κριτήριο των ενεργειών του, ήδη από την εποχή της μάχης του Ματζικέρτ (1071 μ.Χ.), την ισχύ. Το απέδειξε στην Κύπρο το 1974 και τελευταία στο Ιράκ και στη Συρία. Απομένει να δούμε ποιος ακολουθεί.

ΠΗΓΕΣ:

(1) https://www.youtube.com/watch?v=jnj2v3ZaAMc (Νίκος Κοτζιάς, Μάρτιος 2019, ως βουλευτής και πρώην ΥΠΕΞ).

(2) https://www.offsite.com.cy/…/katroygkalos-i-toyrkia-ehei-di…, στο 8’ & 44’’. (Γιώργος Κατρούγκαλος, Μάρτιος 2019, ως υπουργός Εξωτερικών).

(3) https://www.protothema.gr/…/zouraris-kai-na-hasoume-merika…/ (Κώστας Ζουράρης , Δεκέμβριος 2017, ως υφυπουργός Παιδείας).

(4) https://www.diaforetiko.gr/nikos-pappas-to-kastelorizo-den…/ (Νίκος Παπάς, Δεκέμβριος 2019, πρώην υπουργός και νυν βουλευτής).

Κούφιο προοδευτιλίκι.

Kostas Hatziantoniou

Την... επιτέλεσή του σε εταιρείες όπως η Coca Cola και η αμφιλεγόμενη Στέγη της οικογένειας που υφάρπαξε την Ωνάσειο κληρονομιά και τη διαθέτει κατά το δοκούν πουλώντας κούφιο προοδευτιλίκι. 

Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι αισθητικό, όπου θα χωρούσαν, φυσικά, διαφορετικές προσεγγίσεις. Αφορά τη χρήση του δημόσιου χώρου και την παραχώρησή του στην ιδιωτεία. Ο κατεξοχήν κοινοτικός μας δεσμός και θεσμός, μια γιορτή όπως τα Χριστούγεννα, απογυμνώνεται από το νόημά της και μετατρέπεται σε ινσταλέισον για να ασκούνται μάνατζερς και καλλιτέχνες. 

Ο δημόσιος χώρος, το λέει κι η λέξη να πάρει, αφορά τον Δήμο και τις γιορτές που συνέχουν τον κοινό μας βίο. Αν οι εταιρείες, οι στέγες και οι βλαχοδήμαρχοι θέλουν να μιλήσουν για κάτι άλλο, ας βρουν μια γιορτή που να ταιριάζει στο όραμά τους. Το φως των Χριστουγέννων δεν είναι κουνουποπαγίδα και δεν προσφέρεται για κούφιο, φιλελέδικο προοδευτιλίκι, επειδή, όπως έγραφε πριν εκατό ακριβώς χρόνια (στα «Τετράστιχά» του) ο Παλαμάς, την ώρα που εκατομμύρια ανθρώπων οδηγούνται στη συμφορά του ξεριζωμού, η «Ευρώπη» (που έχουν στα μυαλά τους ορισμένοι) 

«στον καθρέφτη μαγικό που ο περιπαίχτης δαίμονας τής δίνει

των Εθνών,

 φάντασμ’ άπιαστο, λευκό

 καμαρώνει την παναδερφοσύνη».

Άνθρωπε είσαι ότι χειρότερο υπάρχει πάνω στη γη και θα το πλήρωσεις...

Giannis Tourountzan

"Ποιός θα άντεχε ;;; δύο μέρες ακίνητος και δεμένος, να του βάζουν βαζελίνη στα μάτια να μην βλέπει καλά και να τον τσούζουν, να του κλείνουν με εφημερίδες τα αυτιά και να του γεμίζουν με βαμβάκι την μύτη ώστε να μην αναπνέει καλά, να τον αποδυναμώνουν εντελώς και να του καρφώνουν μια βελόνα στα γενετικά του όργανα και να του ρίχνουν καυστικό διάλυμα στα πόδια για να μην μπορεί να κάτσει κάτω από τους αφόρητους πόνους; Αυτό το κακόμοιρο ζώο δεν ξέρει τι του συμβαίνει και μολις το αφήνουν τρέχει να σωθεί στην αρένα που είναι και ο τελικός του θανατος. Το βασανίζουν και το σκοτώνουν αργά και όλα αυτά για διασκέδαση και για τα χρήματα ...... Άνθρωπε είσαι ότι χειρότερο υπάρχει πάνω στη γη και θα το πλήρωσεις. Δεν γίνεται να μην υπάρχει θεία δίκη !!!!!"

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ όλη αυτή την απανθρωπιά, μήπως και ευαισθητοποιηθούν κάποιοι, και σταματήσει επιτέλους αυτή η κτηνωδία !!!!

Η Γιάννα και ο… Καμπύλης για το 1821!

Έναρξη εργασιών της επιτροπής `Ελλάδα 2021` για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, στη Βουλή, Αθήνα, 7 Νοεμβρίου, 2019

Του Γιάννη Ξένου  

Διαβάσαμε χθες στο topontiki.gr ότι υπάρχει αναστάτωση στο επικοινωνιακό επιτελείο της Επιτροπής της Γιάννας Αγγελοπούλου για το «1821». Αντιγράφουμε από το ρεπορτάζ της ιστοσελίδας:

Έπεσαν οι πρώτοι… «ήρωες» του ’21! 

«Η Γιάννα Αγγελοπούλου πήρε το… γιαταγάνι και καθάρισε τρεις συνεργάτες της, οι οποίοι αποτελούσαν επί χρόνια το επικοινωνιακό της επιτελείο.

Τον Λευτέρη Κουσούλη, εμβληματική προσωπικότητα στον χώρο της Επικοινωνίας.

Τον Αντώνη Παπαγιαννίδη, δημοσιογράφο παλαίμαχο του οικονομικού ρεπορτάζ.

Τον Γιάννη Προβή, δημοσιογράφο και επί πολλά χρόνια συνεργάτη της.

Και τον Φοίβο Καρζή, δημοσιογράφο.

Όλα ξεκίνησαν μετά από την επιστροφή της Γιάννας από τις ΗΠΑ, όπου παρότι τους κάλεσε σε σύσκεψη, την ανέβαλε και μετά από μια εβδομάδα τούς ανακοίνωσε την διακοπή της συνεργασίας τους.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η επικεφαλής της οργάνωσης για τις εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, θα πάρει στο γραφείο επικοινωνίας τον δημοσιογράφο Τάκη Καμπύλη –πρώην συνεργάτη του κ. Καμίνη– και το στέλεχος της διαφημιστικής αγοράς Βασίλη Ανδριανόπουλο.

Δήλωση Κουσούλη στο «Π»

Ο πολιτικός επιστήμων κ. Λευτέρης Κουσούλης επικοινώνησε με το «Π» και δήλωσε για το θέμα: “Η διάσταση που έχει προκύψει, όπως με ακρίβεια περιγράφετε, είναι αποτέλεσμα μιας διαφωνίας βάθους για το νόημα και τη σημασία των 200 χρόνων. Κάτι που ούτε η κυβέρνηση φαίνεται να το κατανοεί”».

Έτσι, λοιπόν, στην «επιτροπή παρωδία» ξεκινά η εποχή Τάκη Καμπύλη. Τον Τάκη Καμπύλη θα τον θυμούνται οι παλαιότεροι αναγνώστες μας· την δεκαετία του 2000 ήταν από τους προκλητικότερους διακινητές εθνομηδενιστικών αντιλήψεων στα μεγάλα ΜΜΕ, όπως Τα Νέα, η Καθημερινή κ.ά. Στις αρχές αυτής της δεκαετίας μαζί με τους Δημήτρη Χριστόπουλο, τον Κώστα Παπαϊωάννου και άλλους ήταν στο πολύ στενό επιτελείο του Γ. Καμίνη που δούλεψαν για να εκλεγεί στον δήμο Αθηναίων το 2010.

"Χριστούγεννα «ἀγνοοῦνται» γιά τό Ἵδρυμα Ὠνάση"

του Μανώλη Κοττάκη

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ Σαββατοκύριακο ταξίδευσα στήν Βιέννη καί στήν Μπρατισλάβα προκειμένου νά μετάσχω σέ ἕνα Διεθνές Συνέδριο γιά τήν Κοινωνία τῆς Πληροφορίας

Τό πρῶτο πρᾶγμα πού μου ἔκανε ἰσχυρή ἐντύπωση μόλις προσγειώθηκα στό ἀεροδρόμιο τῆς αὐστριακῆς πρωτεύουσας, ἦταν ἡ μεγάλη φωτεινή ἐπιγραφή μέ τήν εὐχή «Merry Christmas» καί τά δεκάδες κλασσικά χριστουγεννιάτικα δένδρα πού ἦταν διάσπαρτα στήν αἴθουσα ἀφίξεων. Στήν κεντρική πλατεῖα (Hlavné Námestie) τῆς Μπρατισλάβα πού πήγαμε τήν πρώτη μέρα – τέως σοβιετική ἐπικράτεια θυμίζω, ὁ κόσμος βράδυ Σαββάτου φωτογραφιζόταν πίνοντας brandy μέ δαμάσκηνα μπροστά στό δένδρο καί τήν φάτνη πού βρίσκονταν δίπλα σέ ἕνα μοντέρνο stage μουσικῆς.

Στήν Βιέννη τήν ἑπομένη ὅλα θύμιζαν ὅτι ἡ Εὐρώπη προετοιμάζεται νά ἑορτάσει τήν Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ. Στόν Καθεδρικό Ναό τοῦ Ἁγίου Στεφάνου παρετηρεῖτο συρροή καί ὁ κόσμος –ἐθνότητες ἀπό ὅλον τόν πλανήτη– προσευχόταν μέσα στήν σιωπή τήν ὁποία διετάρασσε ποῦ καί ποῦ ἕνα ἁρμόνιο. Φῶτα μέ ἀστεράκια καί ἀγγέλους ὑπῆρχαν παντοῦ. Στό Μουσεῖο τῆς Ἀρχαίας Ἐφέσου – τό ἐπισκέφθηκα πρίν τό Ἐθνολογικό Μουσεῖο τῆς Αὐστρίας, παντοῦ, σέ κάθε αἴθουσα, ἀντίκρυζες καλοστολισμένα χριστουγεννιάτικα δένδρα, ἀκόμη καί δίπλα στά ἀγάλματα! Δέν συζητῶ γιά τήν παρακείμενη χριστουγεννιάτικη ἀγορά. Κοντολογίς: Τά πάντα σοῦ ἔλεγαν ὅτι ἐδῶ ἑτοιμαζόμαστε νά ἑορτάσουμε τήν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΡΊΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ

Η ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΡΊΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ

ΟΙ ΑΥΤΌΧΘΟΝΕΣ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΊΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΕΧΘΡΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΟ ΤΟΥΡΚΊΑ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΆΝ

Panos Pikramenos

Αν ο στρατηγός Χαφτάρ καταλάβει την Τρίπολη της Λιβύης αυτό αφορά άμεσα την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας.

Η Λιβύη είναι πολύ πιο κοντά σε μας απο ότι οι Βρυξέλλες,, το Βερολίνο είναι ακόμη μακρύτερα.

Πόσο έξω έπεφταν όσοι μας χλεύαζαν επί Σημίτη, ως εθνικιστές και φασίστες αρθρογραφόντας περί "ελληνοκουρδιστάν', όταν λέγαμε ότι η ελευθερία της Κύπρου περνάει από τα βουνά του Κουρδιστάν.

Η Ανατολική Μεσόγειος είναι μια ενιαία γεωπολιτική ενότητα.

Ελπίζω τώρα να κατανοήσουμε όλοι πλέον ότι οι καραμπόλες από την Β. Αφρική μέχρι τις Βρυξέλλες περνάνε από την Αθήνα

Ερντογάν : Αντιδρά για το Νόμπελ Λογοτεχνίας του Πέτερ Χάντκε

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΑΤΟΊΚΟΥΣ 

ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΎΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ 

ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΕΤΕΡ ΧΑΝΤΚΕ ΕΙΜΑΣΤΕ!

Συνεχίζονται οι αντιδράσεις για την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον αυστριακό συγγραφέα Πέτερ Χάντκε, που έχει επικριθεί για τη στήριξή του στο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Η επιτροπή Νόμπελ ανταμείβει την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δηλώνει ο Ερντογάν. Διαδηλώσεις κατά του Χάντκε το απόγευμα στη Στοκχόλμη.

Συνεχίζονται οι αντιδράσεις στην απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Πέτερ Χάντκε, τον Αυστριακό λογοτέχνη που έχει επικριθεί διότι στη διάρκεια του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία είχε υποστηρίξει τον τότε πρόεδρο της χώρας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.

Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατηγόρησε σήμερα την επιτροπή Νόμπελ ότι ανταμείβει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απονέμοντας το Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Χάντκε.

Ανάφερε παράλληλα ότι η Άγκυρα τάσσεται στο πλευρό της Αλβανίας και του Κοσόβου που μποϊκοτάρουν την τελετή απονομής του βραβείου για να διαμαρτυρηθούν για την επιλογή του Χάντκε.

«Το να απονέμεται το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας σε έναν ρατσιστή, ο οποίος αρνείται τη γενοκτονία στη Βοσνία και υπερασπίζεται εγκληματίες πολέμου, στις 10 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ισοδυναμεί απλώς με ανταμοιβή των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος.

Πολλές αντιδράσεις για τη στήριξη Χάντκε στο Μιλόσεβιτς

Η απόφαση της επιτροπής Νόμπελ να τιμήσει τον 77χρονο Χάντκε έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις.

Ο Αυστριακός λογοτέχνης είχε στηρίξει τον Μιλόσεβιτς, τον είχε επισκεφθεί στη φυλακή και προσπάθησε να καταθέσει υπέρ του στη δίκη του ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία, όπου κατηγορούνταν για εγκλήματα πολέμου.

Εξάλλου στην κηδεία του Μιλόσεβιτς το 2006 είχε εκφωνήσει και επικήδειο στον οποίο είχε δηλώσει: «Είμαι εδώ για τη Γιουγκοσλαβία, για τη Σερβία, για τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς».

Διαδηλώσεις στη Στοκχόλμη

Στο μεταξύ εκατοντάδες άνθρωποι αναμένεται να συμμετάσχουν στις 18:00 τοπική ώρα (19:00 ώρα Ελλάδας) σε διαδήλωση κατά του Χάντκε στο κέντρο της Στοκχόλμης.

Μία πρώτη συγκέντρωση είναι προγραμματισμένη νωρίτερα κοντά στο σημείο όπου θα πραγματοποιηθεί η τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ στον λογοτέχνη.

«Έχει δικαίωμα να γράφει ό,τι θέλει. Το πρόβλημα είναι ότι τον τιμούν για τα όσα έγραψε», αντέδρασε η διοργανώτρια μίας από τις διαδηλώσεις, η Τεουφίκα Σαμπάνοβιτς.

Αλέκος Μιχαηλίδης: «Που πας παλικάρι, ωραίο σαν μύθος…»

Χαιρετίσματα πολλά, παππού Φώτη Παπαφώτη. 

Ολόρθος αποχώρησες, επέτειο της μάχης των Σπηλιών, για να βρεις τους συντρόφους σου στο ωραίο γλέντι του παραδείσου. 

Εκεί, θα χαιρετήσεις ξανά τους συναγωνιστές σου. 

Στην Αθήνα, στην Κρήτη, στην Καρπασία, στη Λευκωσία. 

Αυτούς που έφυγαν νωρίς, αυτούς θα προτιμήσεις να αγκαλιάσεις. 

Κι έπειτα θα αναπαυθείς στη θαλπωρή της ωραίας εκείνης παρέας. Ο Γρηγόρης θα καπνίζει το μάγκικο τσιγάρο του, ο Μάτσης θα ονειρεύεται έναν άλλον γαλαξία, ο Ευαγόρας θα χαμογελά θαυμάζοντας τους ήρωες του Λιοπετρίου, ο Καραολής θα σιγοτραγουδά τον βαρύ σκοπό της λευτεριάς. 

Χαιρετίσματα πολλά, παππού Παπαφώτη. 

Σε όλους που απέρριψαν τα οφίτσια και διάλεξαν τον δρόμο της αξιοπρέπειας, τον δρόμο της ΕΟΚΑ, τον δύσκολο δρόμο της μαγκιάς. Και μια χειραψία στον δικό μας παππού, που σιωπηλός αμφισβήτησε τα «μετάλλια» μιας εξουσίας που έψαχνε και ψάχνει άλλοθι για τη μετριότητά της. Εκεί, κουβαλώντας τη χειροβομβίδα της Ελλάδας, θα συνεχίσεις τον αμανέ της λευτεριάς με τους συναγωνιστές σου, κατά παράβαση των νουθεσιών των αλλήθωρων που μένουν πίσω για να σηκώσουν το βαρύ όνομα της ιστορίας. Για να αντηχεί αιώνια ο ύμνος που τραντάζει τον ναό, ο ύμνος του πενήντα πέντε και να βασανίζει τους κράχτες της νέας αποικιοκρατίας, τους εγγυητές του φασισμού, τους κολαούζους του «ρεαλισμού», τους ιδεολόγους του συμβιβασμού.

«Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό».

Καλή αντάμωση.

Μεσαίωνας: 1 στους 3 εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα 409 ευρώ μικτά!

Κυριαρχεί ο τύπος του «εργαζόμενου πένητα» («working poor»)

 

Η αγορά εργασίας απειλεί τις συντάξεις !

 

Ιδού τα αποκαλυπτικά στοιχεία του ΕΦΚΑ

που δημοσιεύθηκαν σήμερα!

Με το υπ’αριθ.πρωτ. ΔΙ.ΜΕΛ./Φ1/53/1407265/22-11-2019 έγγραφο του ΕΦΚΑ ανακοινώθηκαν τα στοιχεία απασχόλησης για τον μήνα Μάιο 2019.

Τα στοιχεία που παρατίθενται είναι ανησυχητικά για το μέλλον των μισθών, αλλά και των συντάξεων, αφού (όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις) το Ασφαλιστικό είναι συνάρτηση του Εργασιακού και η αγορά εργασίας επηρεάζει δραστικά τις εισφορές στα Ταμεία και το μέλλον των συντάξεων.

Από τον Πίνακα 2 της σελίδας 3 με τίτλο «Κατανομή της απασχόλησης, του ημερομισθίου και του μέσου μισθού των ασφαλισμένων ανά τύπο απασχόλησης»  που παραθέτουμε, καταδεικνύεται ότι 1 στους 3 εργαζόμενους σε όλο τον ιδιωτικό τομέα λαμβάνει μηνιαίο μισθό ΜΟΝΟ 409,21 ευρώ (μεικτά).

Πιο συγκεκριμένα, στο σύνολο των 2.491.102 εργαζομένων, οι 715.875 (ποσοστό 28,73%) απασχολούνται μερικώς και ο μέσος μηνιαίος μικτός μισθός που λαμβάνουν είναι 409,21 ευρώ!!

Η αποκάλυψη αυτή, σε συνδυασμό με τις χιλιάδες μετατροπές συμβάσεων εργασίας από αορίστου χρόνου σε εκ περιτροπής (με ή χωρίς τη συναίνεση του εργαζομένου), όπως αυτές καταγράφονται από το Πληροφοριακό Σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ» (βλ. την από 7-11-2019 ανακοίνωσή μας για τις 7.878 μετατροπές που έγιναν ΜΟΝΟ τον Οκτώβριο του 2019!!), δημιουργεί ανησυχία και ισχυρούς προβληματισμούς για τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους της πατρίδας μας.

Ο ΠΑΝΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΝΕΟ ΟΠΙΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Γράφει ο Αμύντας Βασιλούδης

Λεπτομέρεια από τον Κήπο των Γήινων Απολαύσεων

 Σε παλαιότερες εποχές οι αναφορές στην ολοκληρωμένη ερωτική πράξη ήσαν υπαινικτικές. Τόσον οι θρησκείες όσον και η κρατούσα κοσμική ηθική ήθελαν τον έρωτα μυστικό, υπόθεση ιδιωτική, μία ιστορία που διαδραματίζεται πίσω από κλειστές θύρες. Στην σημερινή εποχή βασιλεύει η ελευθεριότητα των ηθών. Ουδείς διανοείται να την αμφισβητήσει, έχει γίνει τμήμα της κρατούσης ιδεολογίας. Ακόμη και παρεκκλίνουσες ερωτικές συμπεριφορές θεωρούνται ανεκτές και εναλλακτικός τρόπος ζωής ισοδύναμος του φυσιολογικού. Το φαινόμενο είναι μάλλον δυσεξήγητο, εάν αναλογισθεί κανείς ότι τα ισχυρά κράτη βασίζονται σε αυστηρά ήθη. Επί παραδείγματι, ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Μέγας Κωνσταντίνος εγκατάλειψε την Ρώμη και προτίμησε την Νέα Ρώμη – Κωνσταντινούπολη ήταν τα χαλαρά ήθη της πρώτης. Είναι κοινή διαπίστωση ότι τα χαλαρά ήθη αποτελούν σύμπτωμα αποσυνθέσεως μιας κοινωνίας και όχι ένδειξη υγείας. Η ύπαρξη τοιαύτης ομοφωνίας επί του θέματος εκ μέρους δημοσιογράφων, πολιτικών και πνευματικών ανθρώπων μας οδηγεί στην σκέψη ότι το φαινόμενο αποτελεί πολιτική επιλογή της υπερεθνικής ευρω-ατλαντικής ιθυνούσης τάξεως. Η τελευταία φαίνεται ότι επενδύει στον πανερωτισμό, για να εδραιώσει την κυριαρχία της επί του Δυτικού Κόσμου και για να λειτουργήσει ως υπόδειγμα προς τις άλλες πιο συντηρητικές κοινωνίες.

…το δικαίωμα στη πλήρη «απελευθέρωση» του ατόμου, από κάθε εξαναγκασμό και προσδιορισμό!

«Ο παιδόφιλος Ευρωδυτικοανατολίτης, ένας διαδεδομένος τύπος ανθρώπου που κέρδισε περήφανα την ταυτότητά του μέσα από το κίνημα του «επαναστατικού αυτοπροσδιορισμού», απολάμβανε τη βόλτα του στο φημισμένο πάρκο των πάσης φύσεως ηδονοβλεψιών.  Τέτοια πάρκα ήταν διάσπαρτα παντού στον απροσδιόριστο και ακαθόριστο γεωγραφικό χώρο, μια και οι χώρες είχαν καταργηθεί στο όνομα ενός άκρατου υπερ-μεταμοντέρνου «προοδευτισμού». Έτσι, που όλοι και όλα να «κυκλοφορούν» ανεμπόδιστα και η ακατανίκητη ιδέα της εξέλιξης και προόδου να επιβάλλεται και αυτή «ελεύθερα» ως απόλυτη νομοτέλεια της ανθρώπινης φύσης και της …αγοράς. Δεν θυμόταν πότε κατακτήθηκαν τα δικαιώματα αυτά, εφόσον η νέα επαναστατική αριστερή και δεξιά κοινωνική θεωρία  αδιαφορούσε για τη μνήμη.  Λάτρευε το «εδώ και τώρα», ενώ εξυμνούσε το Μηδέν ως συνεχές σημείο εκκίνησης και προορισμό του ατόμου, αλάργα από κάθε εξουσιαστική … πρόσθεση ή αφαίρεση που άλλοτε ξεκινούσε από τη πολυσύνθετη φύση του ανθρώπου.

Ύστερα από λίγο, θα πέρναγε από το Νηπιοτροφολαγνείο, που υπήρχε στη γειτονιά των πολυεθνικών εταιρειών παροχής υπηρεσιών από «εργάτες και εργάτριες του σεξ». Οι συγκεκριμένοι/ες επαγγελματίες, απολάμβαναν πλήρη ατομικά και εργασιακά δικαιώματα, πολυτελή διαμερίσματα σε άριστες συνθήκες εργασίας, ελεύθερη διακίνηση ανά τον υπερπολιτισμένο κόσμο-χωρίς δέσμευση και όρια-, σεμινάρια εξειδίκευσης και διάδοσης των ιδιαίτερων προϊόντων που πλάσαρε το σώμα τους, που είχε αποκτήσει την ιερότητα ενός άγιου τόπου του «ριζοσπαστικού» φετιχισμού.

Επιπλέον, είχαν την πρόσβαση σε καλλωπιστικά βιοτεχνολογικά εργαστήρια αυτόματης αλλαγής χαρακτηριστικών,  υπογράφοντας ένα απλό ιδιωτικό συμφωνητικό στο πλαίσιο του αναφαίρετου νομικού πολιτισμού των ελεύθερων ιδιωτικών συμβάσεων.

Είναι το μεταναστευτικό το υπ’αριθμόν 1 πρόβλημα της Ελλάδας; - Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Μαρία

α

Αν βασιστεί κανείς στις επίσημες κυβερνητικές διαβεβαιώσεις το μεταναστευτικό θεωρείται ως το υπ’αριθμόν 1 πρόβλημα της χώρας μας. Πράγματι, τα ΜΜΕ καυτηριάζουν, σε καθημερινή βάση, αναρίθμητες πτυχές της αδιέξοδης κατάστασης που επικρατεί σε ολόκληρη την Ελλάδα, ανακοινώνουν προθέσεις της κυβέρνησης για τη λήψη πιο αποτελεσματικών μέτρων, αν και αυτά παραμένουν γενικώς αδιευκρίνιστα, καθώς εξαγγέλλει τη σύγκλιση συσκέψεων επί συσκέψεων για την εξεύρεση λύσεων.

Παράλληλα, ωστόσο, μια σειρά χειρισμών ή αποχής από απολύτως ενδεδειγμένες ενέργειες δημιουργεί βασανιστικές αμφιβολίες για το αν, πράγματι, πρόθεση της κυβέρνησης είναι η επίλυση του μεταναστευτικού. Θα αναφερθώ σε κάποιες από τις σκοτεινές αυτές πλευρές αντιμετώπισης του μεταναστευτικού, επιλέγοντας κάποια αποκαλυπτικά σημεία της πρόσφατης σύσκεψης, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα με αρμόδιους κοινοτικούς.

Πριν από όλα αξίζει να υπογραμμιστεί η άνετη δήλωση της κυρίας Γιόχαρσον, επίτροπου εσωτερικών υποθέσεων, ότι «το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, αλλά κοινοτικό», αλλά και το γεγονός ότι αυτή η δήλωση περιέργως δεν αντικρούστηκε από την ελληνική πλευρά. Γιατί, βέβαια, το πρόβλημα είναι σαφέστατα ελληνικό και όχι πια κοινοτικό, καθώς όλες ανεξαιρέτως οι ευρωπαϊκές χώρες έλαβαν αποτελεσματικά μέτρα ή μέτρα πλήρους κλεισίματος των συνόρων τους.

Τα μέτρα αυτά είτε αφορούσαν σημαντικό περιορισμό της μεταναστευτικής ροής προς αυτές της χώρες, είτε στην αυστηρή επιλογή ορισμένου αριθμού και χαρακτηριστικών μεταναστών που αποδέχονται. Ενώ όλες οι ευρωπαϊκές χώρες προχώρησαν στα μέτρα αυτά, η Ελλάδα αποτέλεσε εξαίρεση. Χωρίς αμφιβολία, η χώρα μας πηγαίνει σταθερά και στο θέμα αυτό, που φευ φαίνεται να αποτελεί τμήμα γενικότερου σχεδίου, από το κακό στο χειρότερο.

Δεύτερον, άκουσα με δυσάρεστη έκπληξη, τη δήλωση του κ. Μητσοτάκη ότι για την επίλυση του μεταναστευτικού «στηρίζεται στην αλληλεγγύη της ΕΕ». Και πως να μη διερωτηθεί κανείς σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η αλληλεγγύη στην οποίαν βασίζεται ο Έλληνας πρωθυπουργός για την επίλυση του μεταναστευτικού, που καθημερινά καταπίνει την Ελλάδα;

Θα μας βρουν τρόπους για το Μεταναστευτικό

Οι μετακεϋνσιανοί και ο νεοφιλελευθερισμός

Θεωρητικές Ιδέες και Πολιτική Πρακτική

του Σπύρου Στάλια*

Πρόλογος

Το άρθρο αυτό χωρίζεται σε πέντε μέρη.

Στο πρώτο μέρος υπάρχει μια ενδιαφέρουσα και θλιβερή ιστορία συνάμα. Μια ιστορία που με ευθύνη της αριστεράς, της δεξιάς και των καθηγητών των πανεπιστημίων δεν έχει λεχθεί ξεκάθαρα στη χώρα μας. Πως από το 1933 που άρχισαν να εφαρμόζονται οι μετακεϋνσιανές πολιτικές και ακόμα πιο έντονα από το 1945 και μετά, ο νεοφιλελευθερισμός δεν πέθανε, αλλά από το 1980 και μετά, ξαναγύρισε θριαμβευτικά στη ζωή μας, ως το κυρίαρχο υπόδειγμα που αποτελεί και την βάση συνύπαρξης μας στην ευρωζώνη.

Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται ο νεοφιλελευθερισμός της ευρωζώνης, ως θεωρητικό οικοδόμημα, αλλά και ως στοχευμένη πολιτική και οικονομική εφαρμογή, με άλλα λόγια τι ακριβώς εξυπηρετεί. Ο νεοφιλελευθερισμός ως σχολή σκέψης έλκει την καταγωγή της από τους Marshall, Walras, Wicksell, Hayek (Mount Pelerin Society), Friedman κά.

Στο τρίτο μέρος παρουσιάζεται η κεϋνσιανή και η μετακεϋνσιανή ακαδημαϊκή θεωρία, που έλκει την καταγωγή της, από τους Μάρξ, Καλέτσκι, Κέυνς, Σράφα, Λέρνερ κά. και πως αυτή η σχολή σκέψης ασκεί κριτική και καταρρίπτει τις υποθέσεις του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος.

Στο τέταρτο μέρος παρουσιάζεται η μετακεϋνσιανό υπόδειγμα ως ολοκληρωμένη πολιτική και οικονομική εφαρμογή και σε τι ακριβώς στοχεύει, με άλλα λόγια πως η έκδοση του χρήματος και η διαχείριση του επιστρέφει στη δικαιοδοσία του λαού.

Τέλος στο πέμπτο μέρος, που αποτελεί και τον επίλογο αυτού του άρθρου, διατυπώνονται ορισμένες πολιτικές προτάσεις με βάση την μέχρι τώρα γνωστή επιστημονική γνώση και την γνώση από την οικονομική ιστορία.

Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι το άρθρο αυτό, έχει γραφεί με επιστημονική εντιμότητα και καθ οιονδήποτε τρόπο δεν έχει εξάρτηση από οποιαδήποτε ιδεολογία οιουδήποτε χρώματος. Είναι ένα επιστημονικό άρθρο.

Η αιτία για να γραφεί αυτό το άρθρο είναι οι πρόσφατες εκλογές κατά τι οποίες οι Έλληνες υπερψήφισαν τα κόμματα του ευρώ, και συνεπώς ανέδειξαν τον νεοφιλελευθερισμό ως την μοναδική πολιτική λύση για να προχωρήσει η χώρα στο μέλλον, πάρα την δεκαετή ατελέσφορη λιτότητα που θα συνεχιστεί, ως προδιαγεγραμμένη φτωχοποίηση, ως το 2060.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι οι Έλληνες με την ψήφο τους επέδειξαν πλήρη αγνωσία, αγραμματοσύνη και ανευθυνότητα. Τι αλήθεια προσδοκούν μετά από δέκα χρόνια λιτότητας.

Καίτοι η κριτική αυτή με μια πρώτη ματιά φαίνεται εύλογη, εν τούτοις δεν μπορεί να εκληφθεί ως σοβαρή κριτική. Κανείς λαός δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει σε ποια γνώση μια οικονομική πολιτική στηρίζεται και ασκείται και ποιους εξυπηρετεί. Αυτό είναι καθήκον των πολιτικών και των πολιτικών σχηματισμών, μέσω των ΜΜΕ, να εξηγήσουν στο λαό γιατί η άσκηση μιας συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής είναι η δέουσα. Αλλά από ποιους οι πολιτικοί μαθαίνουν τα θέματα της οικονομίας; Μα από τους οικονομολόγους. Και οι οικονομολόγοι μαθαίνουν οικονομία στα Πανεπιστήμια. Έτσι φαίνεται.

Δεν υπάρχει κάτι που λέμε στην οικονομία που ως γνώση να μην έχει ρίζα στα Πανεπιστήμια. Ας αρχίσουμε από εδώ, από την γνώση.

Μέρος Πρώτο

1. Η μεγάλη ήττα

Πράγματι τα τελευταία σαράντα χρόνια ο νεοφιλελευθερισμός στα πανεπιστήμια έχει εξορίσει κάθε άλλη γνώση ή άλλο τρόπο σκέπτεσθαι στην οικονομία. Οι φοιτητές των οικονομικών σε όλα τα Πανεπιστήμια μαθαίνουν τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά από το πρώτο έτος έως ότου τελειώσουν, με βαθμό δυσκολίας τα ίδια και τα ίδια να ντύνονται με μαθηματικά και να μαθαίνουν να δημιουργούν μοντέλα προβλεπτικών δυνατοτήτων.

«Δος μοι τούτον τον ξένον».

Αναστάσιος Γιαννουλάτος,

(Αρχιεπίσκοπος Τιράνων).

Άνοιξε όλα τα μοναστήρια στους ξεσπιτωμένους της Αλβανίας χωρίς φανφάρες και σημαίες,
με γλυκύτητα και αγαπητική θέρμη.
Η έμπρακτη εκδήλωση αγάπης και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο που υποφέρει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

«Δος μοι τούτον τον ξένον».

Εκδήλωση: «Κλασικές Σπουδές: SOS!» (βίντεο)

Οι ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ διοργάνωσαν
το Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019 στις 19.00 εκδήλωση – συζήτηση με θέμα:
«Κλασικές Σπουδές: SOS!»

Μίλησαν οι:

Ανδρέας Μαρκαντωνάτος, Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Βίκυ Φλέσσα, Δημοσιογράφος, Κλασική Φιλόλογος
Τάσος Χατζηαναστασίου, Δρ Ιστορίας, καθηγητής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

στον Χώρο Πολιτισμού: “Ρήγας Βελεστινλής”, Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα

ΠΑΛΙΆ ΜΟΥ ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ 2021...

• Η «Ελλάδα 2021» εξαιρείται από τις διατάξεις του νόμου 3.429/2005 που διέπει τα υπόλοιπα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και μπορεί να προχωρά σε προσλήψεις και δημόσιες συμβάσεις χωρίς τους περιορισμούς της νομοθεσίας.

• Οι συμβάσεις και οι συναλλαγές της επιτροπής απαλλάσσονται από κάθε έμμεσο και άμεσο φόρο, κρατήσεις, τέλη κ.λπ.

• Οι κάθε είδους δωρεές, επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, χορηγίες, χρηματοδοτικές παροχές ή παροχές σε είδος προς την επιτροπή «Ελλάδα 2021» θα αναγνωρίζονται ως φορολογικά εκπιπτόμενες δαπάνες και θα αφαιρούνται από το φορολογητέο εισόδημα του δωρητή.

https://www.dimokratianews.gr/…/kratos-en-kratei-i-gianna-m…

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αποτροπή ή κατευνασμός; H αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας

Του Βασίλειου  Μαρτζούκου* από το Άρδην τ. 116 που κυκλοφορεί στα περίπτερα

Θα εστιάσω στα ελληνοτουρκικά, θα φύγω από την άμεση επικαιρότητα και θα προσπαθήσω με έναν στρατηγικό τρόπο να αναδείξω τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, αφού επιχειρήσω πρώτα δύο εισαγωγικές αναφορές για την αποτροπή. Στη συνέχεια θα αναφερθώ στο τι επιδιώκει η Τουρκία και με ποιο τρόπο προσπαθεί να το επιτύχει. Θα παρουσιάσω κάποια δεδομένα και κάποιους μύθους και ποια είναι η δική μας στρατηγική για όλα αυτά και θα κλείσω με το δέον γενέσθαι.

Η αποτροπή είναι μία παρεξηγημένη λέξη και έννοια, γιατί πολλοί την ταυτίζουν με τους πολεμοχαρείς. Πρόκειται περί του αντιθέτου. Κάθε κράτος μπορεί να έχει ευημερία¸ πολιτιστική, επιχειρηματική και εμπορική δραστηριότητα, μόνο αν υπάρχει ένα περιβάλλον ασφάλειας. Αυτό μπορεί να το εξασφαλίσει η αποτροπή. Αποτροπή σημαίνει ότι κάθε δυνητική απειλή του εχθρικού κράτους πρέπει να υπολογίζει ότι η επιθετική του ενέργεια θα έχει πολύ μεγαλύτερο, δυσανάλογο κόστος, σε σχέση με το εκτιμώμενο όφελος. Το κράτος που θέλει να ασκήσει αποτρεπτική πολιτική πρέπει να είναι σε θέση να πείσει τους άλλους. Δεν αρκεί μόνο να το λέει. Η αποτροπή ελέγχεται εκ του αποτελέσματος. Το θέμα είναι λοιπόν πόσο έχεις πείσει ότι έχεις τη δυνατότητα και τα κατάλληλα στρατιωτικά μέσα και δεύτερον κατά πόσο έχεις την πολιτική βούληση να τα χρησιμοποιήσεις. Αν δεν πείσεις για αυτά τα δύο, τότε η αποτροπή χάνεται. Αν η αποτροπή χαθεί, τότε έρχεται ένα βήμα πιο κοντά η σύγκρουση. Και μάλιστα από θέση αδυναμίας.

Τι επιδιώκει η Τουρκία; Η Τουρκία με ό,τι πράττει, –χθες, σήμερα και αύριο–, έχει ως τελικό στόχο να σύρει την Ελλάδα σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων, διμερώς, με πολιτική ατζέντα και όχι νομική, όπου σ’ αυτό το τραπέζι θα απλωθεί όλο το φάσμα των μονομερών τουρκικών απαιτήσεων (γιατί εμείς δεν διεκδικούμε τίποτα). Συνεπώς μόνο η τουρκική ατζέντα θα είναι στο τραπέζι. Άρα, εξ ορισμού θα είμαστε χαμένοι. Αυτή είναι η επιδίωξη της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένου και του Κυπριακού.

Θα πει ο Τραμπ στον Μητσοτάκη ότι φεύγει η ExxonMobil από την Ελλάδα;/ Αδαλής Γιώργος

«Εάν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, τότε η διπλωματία πρέπει να είναι η τέχνη του ανέφικτου. Όσο για την αρχαία τέχνη του πολέμου και τον Στρατό, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το blanco, που σβήνει τα λάθη των πολιτικών και των διπλωματών, από τη μνήμη των λαών». Την παραπάνω φράση διατύπωσα σε μια πολύ πρόσφατη συνέντευξή μου στον δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη, με αφορμή όσα συνέβησαν με την πολύκροτη πλέον υπόθεση του Μνημονίου Κατανόησης Τουρκίας-Λιβύης. Γιατί όμως δήλωσα κάτι τέτοιο;

Όσοι επιχείρησαν να παρουσιάσουν τον Ερντογάν ως ένα ημίτρελο ηγέτη στην ελληνική κοινή γνώμη, διέπραξαν ένα σφάλμα ολκής το οποίο αποδεικνύεται μοιραίο με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Προσωπικά έχω αποκωδικοποιήσει εδώ και μια δεκαπενταετία, τον τρόπο σκέψης του Ερντογάν και λέω ξεκάθαρα ότι λειτουργεί κατά 90% ως μπίζνεσμαν και μόνο κατά 10% ως πολιτικός και πρόεδρος της Τουρκίας.

Ως μπίζνεσμαν διεθνούς εμβέλειας έχει καταφέρει να κάθεται στα ίδια τραπέζια μαζί με CEO τραπεζών και πολυεθνικών, ενώ περιστοιχίζεται πάντοτε από μια ομάδα ικανότατων εμπειρογνωμόνων της διεθνούς αγοράς. Στον αντίποδα, η προηγούμενη κυβέρνηση Τσίπρα, "επένδυσε" σε απαρχαιωμένες πολιτικές και δημιούργησε ένα πλαίσιο στρατηγικής, που αν ζούσαμε στο 1980 ίσως να ήταν αποδοτικό.

Στην παρούσα, όμως, περίοδο αποδείχτηκε μοιραίο για τη χώρα. Διότι ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να φέρει σε θέση στρατηγικού εταίρου την Ελλάδα με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ. Μόνο που στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αυτό προκαλεί γέλιο στους οικονομικούς αναλυτές και ιδιαίτερα στους διαχειριστές κεφαλαίων αντιστάθμισης κινδύνου στον τομέα των υδρογονανθράκων.