Η κομματοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ και η συνθηκολόγηση Γράφει ο Γιώργος Κοντογιώργης  -  Με την είσοδο της Ελλάδας στη μνημονιακή περίοδο, η Αριστερά συντάχθηκε με το μέτωπο των αντιμνημονιακών, προσάπτοντας σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ότι υπετάγησαν στους δανειστές και δεν διαχειρίσθηκαν σθεναρά μια εναλλακτική λύση. Υποσχέθηκε μια άλλη πολιτική, που θα “έσκιζε τα μνημόνια” και θα διαπραγματευόταν με τους δανειστές, κάνοντάς τους να χορεύουν στον ρυθμό της “πεντοζάλης” … Γιώργος Κοντογιώργης Διαβάστε περισσότερα...

Μετά την έξοδο από τα μνημόνια, τέρμα οι δικαιολογίες

Μετά την έξοδο από τα μνημόνια, τέρμα οι δικαιολογίες Γράφει ο Δημήτρης Χρήστου  -  Το ΔΝΤ άμβλυνε τις κλασσικές απαισιόδοξες προβλέψεις για τα πλεονάσματα του ελληνικού προϋπολογισμού και δείχνει την πρόθεση να συζητήσει με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς τα πάντα, με καλή διάθεση. Εξ άλλου η δήλωση της Κριστίν Λαγκαρντ ότι «δεν θέλουμε άλλες περικοπές δαπανών από την Ελλάδα» δεν αφήνει περιθώρια για διαφορετικές ερμηνείες. Μάλιστα η επικεφαλής του Ταμείου … Δημήτρης Χρήστου Διαβάστε περισσότερα...

Σκληρό πόκερ για το ελληνικό χρέος

Σκληρό πόκερ για το ελληνικό χρέος Σε παρτίδα πόκερ για δυνατούς παίκτες εξελίχθηκε, όπως φαίνεται, η συνεδρίαση του Ουάσιγκτον γκρουπ, μια συνεδρίαση από την οποία υπήρχαν προσδοκίες για σημαντικές εξελίξεις στο θέμα της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Σύμφωνα με όσα διαρρέουν πηγές στην Ουάσιγκτον, το ΔΝΤ παρουσίασε στην συνάντηση την θέση του και τις προϋποθέσεις για την ενεργοποίηση του προγράμματος που αφορά την Ελλάδα, ενώ από … Σύνταξη SLpress.gr Διαβάστε περισσότερα...

Μαρξισμός, πολιτική και θρησκείες. Συνέντευξη με τον Ρόναλντ Μπόερ

Εκτύπωση άρθρου

Συνέντευξη του Ρόλαντ Μπόερ στον Νίκο Βασιλόπουλο

Ο Ρόλαντ Μπόερ (Roland Boer) σπάει όλα τα στερεότυπα του «μέσου» θεολόγου και σίγουρα δεν είναι ούτε ο τυπικός δυτικός Μαρξιστής, αν υπάρχουν τέτοιοι τυπικοί ρόλοι και ταυτότητες έτσι κι αλλιώς. Γεννημένος στην Αυστραλία, από γονείς Ολλανδούς μετανάστες – ο πατέρας του ήταν Πρεσβυτεριανός πάστορας– ο Ρόλαντ Μπόερ είναι κάποιος που απλώς δεν μπορείς να αγνοήσεις. Μετά από 24 μονογραφίες, διάφορα άρθρα –μερικά από αυτά με πραγματικά προκλητικά θέματα– και πολύ συχνή δημοσίευση άρθρων στο μπλογκ του Stalin’s moustache έχει γίνει ευρέως γνωστός στους ακαδημαϊκούς κύκλους του τομέα του. Δυστυχώς, είναι σχεδόν άγνωστος στο ελληνικό κοινό και τα βιβλία του δεν έχουν ακόμη μεταφραστεί, γι ‘αυτό θεωρήσαμε ότι θα ήταν καλή ιδέα να τον ρωτήσουμε για τις σκέψεις του σχετικά με την πολιτική θεολογία και παρόμοια θέματα και φυσικά για το προσεχές βιβλίο του, Red Theology: On the Christian Communist Tradition (Leiden: Brill, 2018)

Σε ένα διάλειμμα μεταξύ της δουλειάς του στο Πανεπιστήμιο του Νιουκάστλ στην Αυστραλία, της δουλειάς του στο Πανεπιστήμιο Ρενμίν της Κίνας και την παραμονή μιας σειράς διαλέξεων στα νότια και νοτιοδυτικά της Κίνας (Γκουανγκντόνγκ και Γιουνάν), κατόρθωσε να βρείτε κάποιο χρόνο για να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.

Μια ισχυρή συσχέτιση μεταξύ Μαρξιστικής-επαναστατικής στράτευσης και εναντίωσης στην οργανωμένη θρησκεία έχει γίνει κάποιου είδους κλισέ. Και βέβαια, το έργο σας ως τώρα υποδηλώνει ότι η σχέση μεταξύ Μαρξισμού και θεολογίας είναι κάτι πιο περίπλοκο. Πώς θα συνοψίζατε την αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο παραδόσεων;

Είναι πράγματι πολύπλοκη, στο βαθμό που μπορεί να αποδοθεί σαν μια διαλεκτική αλληλεπίδραση. Ειδάλλως μπορούμε να μιλήσουμε για μια διαδικασία μετάφρασης. Οι δύο παραδόσεις έχουν μια σειρά από μεταφράσιμους όρους αλλά κάθε παράδοση είναι μια συνεχής και διαπραγματευόμενη διαδικασία. Είναι πράγματι περίπλοκο, στο βαθμό που μπορεί να θεωρηθεί ως διαλεκτική αλληλεπίδραση. Μία «μεταφορά» –όπως πρέπει να είναι το βασικό νόημα της μετάφρασης– δεν είναι ποτέ πλήρης ή ικανοποιητική, οπότε πρέπει κανείς να προσπαθήσει ξανά.

Κατερίνα Γώγου - «Ξημέρωμα της άλλης μέρας 4 και 10'»

Δεν κοιμάμαι. Στερητικά. Βαριά. «Ψυχολογική χαρμάνα».

Η μητέρα μου, δε σας το’πα, είναι η Παναγία.

Κάνει πως κοιμάται...

Σέρνομαι στο μπάνιο. Γι’ αυτήν. Μόνο γι’ αυτήν.

Κάθομαι κάτω απ’ το παγωμένο νερό.

Το στόμα μου έχει στραβώσει. Κοιτάω στον καθρέφτη.

Δε βλέπω.

Έχασα και την όραση.

Αυτό το ταξίδι ξέρω. Να πεθαίνω

Και ν’ ανασταίνομαι.

Συμβουλές να πάω σε πνευματικό. «Είμαι δαιμονισμένη»!

Η σημαία και οι ασήμαντοι Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς  -  Ήρκεσε η πράξη των τριών νέων που σήκωσαν την ελληνική σημαία στα νησιά που οι ίδιοι κατοικούν –ζουν στους Φούρνους, ένα νησιωτικό σύμπλεγμα από αρκετά νησιά– για να αποκαλυφθεί όλη η γελοιότητα και ο ενδοτισμός των ελληνικών ψευδοελίτ. Κατά την προηγούμενη περίοδο ένα μέρος τους, με επικεφαλής τη φιγούρα του υπουργού Άμυνας, επιδίδονταν σε ανέξοδους … Γιώργος Καραμπελιάς Διαβάστε περισσότερα...

Το κράτος και ο καπιταλισμός με κοινωνικό πρόσωπο Γράφει ο Κώστας Μελάς  -  Πριν ακόμα εμφανιστεί η πολιτική του New Deal με τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ στις ΗΠΑ, αλλά και η κεϋνσιανή «Γενική Θεωρία», η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, με πρωτοπόρο το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Σουηδίας, επιχείρησε να διευρύνει τον ρόλο του δημοσίου. Να μετατρέψει το κράτος από απλό τροφοδότη αγαθών και υπηρεσιών, που για τεχνικούς δεν μπορούσαν να παραχθούν από … Κώστας Μελάς Διαβάστε περισσότερα...

Στην πραγματικότητα δεν είμαστε υπέρ των φτωχών

Ultima Cena, Cerezo Barredo

Gustavo Gutiérrez

Εκτύπωση άρθρου

Ο 90χρονος Περουβιανός Γκουστάβο Γκουτιέρες [Gustavo Gutiérrez], θεμελιωτής του κινήματος της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, είναι ένας σπάνιας ευρυμάθειας ιερέας: σπούδασε ιατρική και λογοτεχνία στο Περού, φιλοσοφία και ψυχολογία στο Βέλγιο, θεολογία στη Γαλλία, ενώ ο όρος «θεολογία της απελευθέρωσης» πρωτοακούστηκε σε μια δική του διάλεξη, το 1969. Το ομώνυμο βιβλίο κυκλοφόρησε στα 1971, μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και, αναμενόμενα, συνάντησε την έντονη αντίδραση του Βατικανού. Το Marginalia φιλοξενεί στο τεύχος αυτού του μήνα δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την ελληνική έκδοση (σ. 132–133 και 489–494), που μας είναι διαθέσιμη από το 2012 χάρη στο ίδρυμα «Άρτος Ζωής» και την ωραία μετάφραση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Στα αποσπάσματα αυτά, ο Γκουτιέρες εξηγεί γιατί η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι με τα θύματα της εκμετάλλευσης, αν δεν είναι ταυτόχρονα απέναντι στους εκμεταλλευτές τους.

Το να θεωρήσουμε ότι οι φτωχές χώρες ζουν σε κατάσταση εξάρτησης και καταπίεσης μας οδηγεί στο να κάνουμε λόγο για οικονομική, κοινωνική και πολιτική απελευθέρωση. Διακυβεύεται όμως επίσης μια πιο συνολική και βαθιά θεώρηση της ανθρώπινης ύπαρξης και του ιστορικού πεπρωμένου της.

Μια βαθιά και ευρεία ελπίδα για απελευθέρωση κινητοποιεί σήμερα την ανθρώπινη ιστορία. Ελπίδα για απελευθέρωση από όλα όσα περιορίζουν ή εμποδίζουν τους άντρες και τις γυναίκες να ολοκληρωθούν ως άνθρωποι, από όλα όσα εμποδίζουν την κατάκτηση ή την ελεύθερη άσκηση της ελευθερίας τους. Μια καλή απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι η συνειδητοποίηση νέων, μη αισθητών τρόπων καταπίεσης στους κόλπους των προηγμένων βιομηχανικά κοινωνιών, οι οποίες, πολύ συχνά, παρουσιάζονται ως πρότυπα για τους υπανάπτυκτους λαούς. Σε αυτές η εξέγερση δεν παρουσιάζεται ως διαμαρτυρία ενάντια στη φτώχεια αλλά ενάντια στον πλούτο [σ.σ.: αναφορά στον Μάη του ‘68]. Το πλαίσιο όπου λαμβάνουν χώρα αυτά τα γεγονότα είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο των φτωχών κρατών. Πρέπει να προφυλαχτούμε από κάθε είδους διάθεση για μίμηση, όπως και από τις νέες μορφές ιμπεριαλισμού –επαναστατικού αυτή τη φορά– των πλουσίων κρατών που θεωρούν τον εαυτό τους άξονα της ιστορίας της ανθρωπότητας. Αυτό θα οδηγούσε απλώς και μόνο τις επαναστατικές ομάδες του Τρίτου Κόσμου σε μια νέα αυτοεξαπάτηση σχετικά με την ίδια τους την πραγματικότητα και, ως εκ τούτου, σε έναν δονκιχωτικό αγώνα ενάντια σε ανεμόμυλους.

Τα τάγματα εργασίας των Τούρκων που οδήγησαν στο θάνατο 250 χιλιάδες Έλληνες. Τα εφιαλτικά Αμελέ Ταμπουρού (βίντεο) ...

Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους οργανώθηκαν στην Τουρκία τα τάγματα εργασίας, -γνωστά ως Αμελέ Ταμπουρού-, όπου στέλνονταν αναγκαστικά άνδρες που δεν ήταν μουσουλμάνοι για να εκτελέσουν βαριές εργασίες. Ήταν η εποχή που επανήλθε η πολιτική των Νεότουρκων με το τρίπτυχο εκσυγχρονισμός, ισλαμισμός, τουρκισμός. Τα τάγματα εργασίας στην πραγματικότητα ήταν μια εφιαλτική μέθοδος εθνοκάθαρσης, καθώς οι περισσότεροι δεν κατάφερναν να επιβιώσουν. Τα «αμελέ ταμπουρού» ονομάστηκαν τόποι βασανισμού και εξόντωσης, αφού οι συνθήκες εργασίας ήταν απάνθρωπες ενώ το φαγητό και το νερό ήταν πάντα λιγότερο από το κανονικό.... 

Η «Μηχανή του Χρόνου», ερεύνησε την ιστορική περίοδο και με αφορμή τα εκατό χρόνια από την έναρξη των διώξεων σε βάρος των Μικρασιατών και των Ποντίων, παρουσιάζει μαρτυρίες και ντοκουμέντα. Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Αντώνη Σουβατζή από το χωριό Γκιόζ-Τεπες της Σμύρνης, όπως καταγράφηκε στο χαρτί καθ΄υπαγόρευσή του, τον Σεπτέμβριο του 1968: «Μας έδωσαν ψωμί και σταφίδα. Μόλις φάγαμε ψωμί και σταφίδα τρελαθήκαμε για νερό. Εγώ κρατήθηκα, δεν έφαγα. Οι σκοποί μας δήλωσαν, ότι θα πιούμε νερό. Εκεί ήταν μια χαβούζα που πέφταν από το εργοστάσιο πετρέλαια, λάδια και ζεστό νερό. Μόλις ακούστηκε η διαταγή οι πρώτοι που πήγαν να πιούν σκάσανε, γιατί πέσανε οι άλλοι επάνω με την ορμή και τη λαχτάρα για νερό. Θα ΄ταν 30 άνθρωποι». Υπολογίζεται ότι μέχρι το τέλος του 1918 χάθηκαν 250 χιλιάδες Έλληνες στα τάγματα εργασίας των Τούρκων.... 

«Νέες δομές συγκεντρωτισμού, ελέγχου, αξιολόγησης, αποδόμησης της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης».

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΕ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

Θέμα: «Νέες δομές συγκεντρωτισμού, ελέγχου, αξιολόγησης, αποδόμησης της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης».

Το νομοσχέδιο για την «Αναδιοργάνωση των δομών υποστήριξης της πρωτοβάθμιας και  της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης»,  το οποίο αναμένεται να κατατεθεί το επόμενο διάστημα προς ψήφιση, εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο των βασικών κατευθύνσεων κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – ΟΟΣΑ.

Η όποια συζήτηση γύρω από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν μπορεί να γίνει χωρίς να ληφθεί υπόψη  τόσο το γενικότερο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο και οι επιδιώξεις που υπάρχουν για την εκπαίδευση, όσο και το πώς και κατά πόσο σχετίζεται και συμπληρώνει το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο (ΠΔ.79/2017, εγκύκλιος για 30ωρο, τριμελείς επιτροπές για εγγραφές μαθητών με βάση το Π.Δ. 79, συγχωνεύσεις κ.λπ.).

Οι επιδιώξεις αυτές επιγραμματικά  σημαίνουν:

-Απαλλαγή της υποχρέωσης του κράτους από ένα μεγάλο μέρος των δαπανών για την παιδεία.

-Ευελιξία της εκπαιδευτικής αγοράς όπου η εκπαίδευση γίνεται προϊόν και άρα εμπορεύσιμη, αντικείμενο προς πώληση,  αντικείμενο κερδοφορίας.

– Επικράτηση μορφών ελαστικής εργασίας  στην εκπαίδευση.

– Συγκρισιμότητα, ανταγωνισμός, πόλεμος μεταξύ σχολείων

Κουλτούρα αξιολόγησης ή αλλιώς: αύριο το βελάκι θα δείχνει εσένα.

Να θυμίσουμε  εδώ ότι η ενδιάμεση έκθεση του ΟΟΣΑ  έκανε λόγο για διαμόρφωση κουλτούρας αξιολόγησης. Κι αυτό γιατί όσες προσπάθειες έγιναν μέχρι σήμερα επιβολής  της ατομικής αξιολόγησης απέτυχαν καθώς ο εκπαιδευτικός κόσμος με τους αγώνες του δεν επέτρεψε να εφαρμοστούν. Κι ενώ με την προηγούμενη νομοθεσία  (Π.Δ. 152/2013) ήμασταν  όλοι αξιολογούμενοι τώρα είμαστε όλοι αξιολογητές και επιπλέον τα στελέχη είναι και αξιολογούμενα.

Έχουμε και λέμε:

Άρθρο 40 παρ. 12^η : οι διευθυντές, υποδιευθυντές  προϊστάμενοι σχολικών μονάδων  αξιολογούνται από τους εκπαιδευτικούς  και μέλη ΕΕΠ, ΕΒΠ των οικείων σχολικών μονάδων.

Άρθρο 40 παρ. 13.: Η αξιολόγηση πραγματοποιείται βάσει ανώνυμου ερωτηματολογίου…

Η αξιολόγηση πραγματοποιείται εφόσον οι αξιολογητές είναι τουλάχιστον τρεις.

Πώς η Μπέτυ Μπαζιάνα έγινε τελικά διδάσκουσα στο Πολυτεχνείο

Το τελευταίο ΦΕΚ σφράγισε τη μετεωρική πορεία της πρωθυπουργικής συντρόφου, από την οργανική θέση δασκάλας σε Δημοτικό Σχολείο σε αυτήν του μόνιμου ερευνητικού διδακτικού προσωπικού στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΕΜΠ

Εγινε… ρουσφέτι στην Περιστέρα (Μπέτυ) Μπαζιάνα; Αυτό είναι ένα ερώτημα που προκύπτει, εκ νέου, μετά τη γνωστοποίηση ότι η σύντροφος του Αλέξη Τσίπρα ανήκει πλέον και επίσημα στο μόνιμο Εργαστηριακό Διδακτικό Προσωπικό του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, σύμφωνα με Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως που δημοσιεύτηκε τη Μεγάλη Δευτέρα.

Η κυρία Μπαζιάνα διαθέτει, φυσικά, όλα τα προσόντα. Εχει διδακτορικό, έχει ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις, έχει αναγορευτεί από το περασμένο φθινόπωρο επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων του Πεκίνου.

Ως το καλοκαίρι του 2016, όμως, η οργανική θέση της Μπέτυς Μπαζιάνα στο εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα ήταν δασκάλα πληροφορικής σε Δημοτικό Σχολείο.

Εως τότε ίσχυε μόνο η πολυσυζητημένη απόσπασή της στο Τμήμα Μηχανικών Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, που είχε δρομολογηθεί τον Σεπτέμβριο του 2015, τον μήνα επανεκλογής του συντρόφου της στην πρωθυπουργία –«η κυρία Μπαζιάνα έχει κάνει αίτηση να διδάξει στο Τμήμα Μηχανικών Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών και, πλέον, της κάνουμε εμείς την προσφορά να διδάξει, καθώς, πράγματι, διαθέτει όλα τα απαραίτητα προσόντα» διαβεβαίωνε, τότε, ο πρύτανης Αντώνης Τουρλιδάκης.

H «ιερή αναρχία» της πολιτικής θεολογίας και η Αριστερά - Του Θανάση Παπαθανασίου

Il Vangelo Secondo Matteo, Pier Paolo Pasolini

Θανάσης Παπαθανασίου

Το 2008, τη χρονιά που σημάδεψε το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και σήμανε την επέλαση του Νεοφιλελευθερισμού, ο Ραφαέλε Σιμόνε [Raffaele Simone] δημοσίευσε το βιβλίο του «Το μειλίχιο τέρας. Γιατί η Δύση δεν πηγαίνει προς τα αριστερά» («Il Mostro Mite: Perché l’ Occidente non va a sinistra»).[1] Ο Σιμόνε έθεσε ένα καίριο ερώτημα, το οποίο συνεχίζει να είναι εξαιρετικά επίκαιρο σήμερα: Η αναζωογονημένη Δεξιά φαίνεται να γοητεύει τη Δύση, εμφανιζόμενη ανελέητα ρεαλιστική και ταιριαστή με την ανθρώπινη φύση, η οποία διψά για δύναμη και απεριόριστη ατομική κυριαρχία. Η Αριστερά εμφανίζεται όχι μόνο να έχει χάσει τη δυναμική της, αλλά και να διέρχεται μια σοβαρή κρίση ταυτότητας. Πολλά από τα παραδοσιακά της συνθήματα φαίνονται σήμερα εξωπραγματικά, αν όχι εντελώς επιζήμια για την πρόοδο και την ανάπτυξη. Πριν από μερικές δεκαετίες, η Αριστερά απολάμβανε ένα συντριπτικό ηθικό πλεονέκτημα: αποκήρυττε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, απέρριπτε μια προδήλως σάπια παγκόσμια τάξη και αξίωνε έναν δίκαιο κόσμο, όπου κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να αναπτύξει την πλήρη ανθρωποσύνη του ελεύθερος από τα δεσμά της αλλοτρίωσης, τα οποία επέβαλλε ένα διεφθαρμένο σύστημα. Τώρα όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

 Το αξίωμα του αυτοπεριορισμού χάριν της αλληλεγγύης, μαζί με την παραχώρηση προτεραιότητας στο κοινωνικό, σήμερα φαντάζει σκέτη τρέλα. Η Αριστερά επικρίνεται άγρια ως «αφύσικη», αφού αντιτίθεται σε αυτό που παρουσιάζεται ως η ατμομηχανή της επιτυχίας: στον εγωισμό! Ο «ταλαντούχος εγωιστής» (δηλαδή το άτομο το οποίο είναι προικισμένο από τη φύση, έχει επίγνωση των χαρισμάτων του και γι’ αυτό απαιτεί προνομιακές αμοιβές) ισχυρίζεται ότι η ανισότητα ωφελεί την οικονομική αποδοτικότητα.[2]

Ζούμε την αναζωπύρωση του νατουραλισμού […]. Στα μάτια πολλών, η σύγκρουση είναι μεταξύ ρεαλισμού (ευφημισμός του νατουραλισμού) και ουτοπισμού και, αναπόφευκτα, ο ρεαλισμός παρουσιάζεται λογικότερος.

Αυτή η εξημμένη πολιτική αντιπαράθεση φέρνει στο προσκήνιο μείζονα ανθρωπολογικά ερωτήματα. Εφόσον η κυρίαρχη θέση ταυτίζει την φυσική τάξη με τον εγωισμό, η τρέχουσα δυσκολία των αριστερών οραμάτων μοιάζει ανάλογη με τη δυσκολία που έχουν πολλοί στο να δεχτούν το θεμελιωδώς αντι-εγωιστικό μήνυμα του χριστιανικού Ευαγγελίου. Σήμερα βέβαια είναι της μόδας να μιλάς για αγάπη, για ένα συναίσθημα που μοιάζει καταρχήν αντι-εγωιστικό. Οι διαφημίσεις εξυμνούν την αγάπη, το δε μάρκετινγκ εμποτίζει τον καταναλωτισμό με εκκλήσεις για αγάπη. Αυτό, ωστόσο, είναι μια «αγάπη» επιφανειακή, μεταμφιεσμένος ναρκισσισμός, ένα βολικό μασκάρεμα της απληστίας. Η χριστιανική θυσιαστική αγάπη (το να θυσιάζεσαι για άλλον· όχι το να θυσιάζεις άλλον) είναι κάτι ολότελα διαφορετικό. Είναι κάτι τελικά ανυπόφορο για τους νατουραλιστές που αποθεώνουν τον κοινωνικό Δαρβινισμό.

Δύο χριστιανικά αξιώματα: η πεποίθηση ότι ο κόσμος δεν είναι αυτοαναφορικός (αλλά σχετίζεται με μια ριζικά διαφορετική ύπαρξη, τον Θεό), και η αξιολόγηση της αγάπης ως του ύψιστου κριτηρίου, θέτουν τις παραμέτρους για την πολιτική οπτική των Χριστιανών, μια οπτική η οποία, κατά τη γνώμη μου, είναι πιο ριζοσπαστική από πολλές αριστερές προτάσεις για μια νέα κοινωνική πραγματικότητα. Τα δύο αυτά αξιώματα είναι η βάση για την ακρότατη καινοτομία την οποία ο Θεός υπόσχεται και για την οποία ο ίδιος εργάζεται: για τη μεταμόρφωση του κόσμου σε αυτό που στο παραδοσιακό λεξιλόγιο λέγεται «Βασιλεία του Θεού», και σημαίνει τη μετάβαση του κόσμου σε έναν τρόπο ύπαρξης που δεν έχει υπάρξει μέχρι τώρα.

Ιδού τα Ίμια ιδού και το πήδημα

Του 

Γιώργου Παπαδόπουλου Τετράδη 

Χθeς ο Τούρκος υπουργός Eξωτερικών ανακήρυξε επίσημα τα Ίμια τουρκικά. «Υπό τουρκική κυριαρχία». Η είδηση μεταδόθηκε σαν μια ακόμα κλιμάκωση της έντασης από την Τουρκία. Καμιά σχέση με την πραγματικότητα! Επίσης, μεταδόθηκε σαν αρνητική εξέλιξη. Αντιθέτως. Η ελληνική πλευρά θα έπρεπε να αισθάνεται ανακουφισμένη!

Η ανακήρυξη των βραχονησίδων σε τουρκικές δεν είναι κλιμάκωση καμιάς έντασης. Είναι επίσημη δήλωση κυριαρχίας. Δηλαδή κατάληψής τους από την Τουρκία. Και επειδή η Τουρκία δεν είναι κράτος θεωρίας, αυτό σημαίνει ότι η συμπεριφορά της στα νησιά θα αλλάξει ριζικά. Και θα υπερασπίζεται πλέον στο διηνεκές αυτή τη θέση. Δηλαδή τα «τουρκικά Καρντάκ». Με κάθε μέσο. Όχι στη θεωρία. Στην πράξη.

Από εκεί που έστελνε τις πυραυλακάτους και τα περιπολικά για να παρενοχλούν τα ελληνικά, τώρα θα είναι υποχρεωμένη να ζώσει τα νησιά για να τα υπερασπιστεί σαν δικά της. Και θα το κάνει.

Η κίνηση της Τουρκίας στα Ίμια δεν είναι σε επίπεδο έντασης. Είναι σε επίπεδο κατάληψης εδάφους. Ενώ μέχρι χτες η θέση της Άγκυρας ήταν πως τα Ίμια είναι αμφισβητούμενα, από χτές έπαψαν να είναι. «Είναι δικά της».

Και επειδή η τουρκική διοίκηση λειτουργεί καλύτερα από την ελληνική, θα ήταν χρήσιμο αν έψαχναν οι ελληνικές Αρχές να βρουν σε ποια επαρχία της Τουρκίας εντάχτηκαν τα Ίμια. Και πώς. Και με ποιες επιπτώσεις.

Η ευτυχία του να γερνάς (αλώβητος;)

“Στην ηλικία μου, αν ξυπνήσεις και δεν πονάς πουθενά, έχεις πεθάνει.”

Αρόν Βιγκούσιν

“Όπως τα ζώα δεν συνειδητοποιούν ότι θα πεθάνουν, έτσι και οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν ότι γερνάνε.”

Philip Roth

“Είμαι ευτυχής που βρίσκομαι εδώ. Για να είμαστε ειλικρινείς, στα 98 είμαι ευτυχής να βρίσκομαι οπουδήποτε.”

George Burns, 1896-1996, Αμερικανός κωμικός (έπαιζε μέχρι 100 χρονών)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Οι μέρες περνούν, οι μήνες-εποχές-γιορτές περνούν, τα χρόνια περνάνε, γίνονται είκοσι, γίνονται -άντα, γίνονται -ήντα, γίνονται -όντα, ίσως και -ήντα ξανά.

Δεν το καταλαβαίνεις γιατί ξυπνάς κάθε πρωί και κοιτιέσαι στον καθρέφτη. Και δεν έχεις αλλάξει πολύ απ’ την προηγούμενη μέρα. Νομίζεις ότι συνεχίζεις να είσαι ο ίδιος.

Αν όμως έβλεπες τον εαυτό σου μια φορά κάθε ένα χρόνο, κι ακόμα περισσότερο, αν έβλεπες τον εαυτό σου μια φορά κάθε δεκαετία, τότε θα καταλάβαινες ότι δεν είσαι καθόλου ο ίδιος.

Το σκέφτεσαι κάποιες φορές σαν βρεις, καθώς ξεκαθαρίζεις τα πράγματα σου, κάποιες παλιές φωτογραφίες. Και κοιτάς εκείνον τον κατά δέκα χρόνια νεώτερο, που σίγουρα σου μοιάζει, που σίγουρα είναι εσύ, αλλά…

Η ελλιπής απόδειξη της φωτογραφίας ίσως και να βοηθάει στην αυταπάτη: “Δεν άλλαξα πολύ”. Και την αφήνεις γρήγορα στην άκρη.

Όμως δέκα χρόνια είναι πολλά κι αφήνουν σημάδια, που δεν θες να προσέξεις.

Η κλιμάκωση της Τουρκικής επεκτατικότητας. Θα δούμε επιτέλους την πραγματικότητα;

Του Παύλου Τουμανίδη

«Η Τουρκία και η Ελλάδα είναι δύο πολύτιμοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, από το 1952. Και οι δύο συμβάλουν στη συλλογική μας άμυνα. Αναμένω ότι οι διαφωνίες που παρουσιάζονται σε ορισμένα θέματα να επιλύονται μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδος στο πλαίσιο των καλών σχέσεων. Στο πλαίσιο αυτό, χαιρετίζω ότι οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών είχαν πρόσφατα μια τηλεφωνική επικοινωνία και ότι συμφώνησαν να επιλύσουν αυτές τις διαφορές μέσω του διαλόγου».

Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ ένιψε, με την παραπάνω δήλωσή του, εν όψει της επίσκεψής του στην Άγκυρα, τας χείρας του, συστήνοντας σε Ελλάδα και Τουρκία «να τα βρουν μεταξύ τους». Σημειωτέον, ότι αυτή η επίσκεψη γίνεται στη βάση των συνομιλιών για το μέλλον των σχέσεων Τουρκίας - Δύσης. Και προφανώς είναι συντονισμένη στην κυρίαρχη προτεραιότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να ''κρατηθεί η Τουρκία'' σε ενεργό ρόλο στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς.

Το τουρκικό ρατσιστικό καθεστώς ανταποκρίθηκε αμέσως! Αφενός χαιρέτισε τους βάρβαρους βομβαρδισμούς της νέας συμμαχίας των προθύμων ιμπεριαλιστών στη Συρία (αφότου η εισβολή του στην κυρίαρχη αυτή χώρα θεωρήθηκε συστατική των ''διεθνών ισορροπιών''και δεν καταδικάστηκε απερίφραστα - και πρωτίστως από την Ελλάδα) και αφετέρου ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό και τον ΥΠΕΞ της Τουρκίας ότι διεξήχθη '' καταδρομική επιχείρηση-εισβολή σε Ελληνικό έδαφος για την αφαίρεση της Σημαίας μας, ήτοι του συμβόλου της Εθνικής μας κυριαρχίας. Υπογράμμισε έτσι η Τουρκία, ότι η συμβολή της στη διαμόρφωση μιας νέας αμερικανόπνευστης Λωζάνης θα γίνει με γκαγκστερικούς - στρατοκρατικούς όρους, στην πλάτη της καταπάτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και του συναφούς διεθνούς δικαίου που τα θεμελιώνει, όπως και στη συνέχεια της εμμονής για την νέο-Ανανική κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Άλλο τείχος του Βερολίνου και άλλο "πράσινη γραμμή" Γράφει ο Ανδρέας Θεοφάνους  -  Όταν στις 23 Απριλίου 2003 οι κατοχικές αρχές προχώρησαν μονομερώς στη μερική άρση των απαγορεύσεων και επέτρεψαν την ελεύθερη διακίνηση στην "πράσινη γραμμή", δημιουργήθηκε ένα πανηγυρικό κλίμα και πολλοί έσπευσαν να το παραλληλίσουν με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Η σύγκριση όμως ήταν άστοχη. Ενώ στην περίπτωση της Γερμανίας η πτώση του τείχους σηματοδοτούσε … Ανδρέας Θεοφάνους Διαβάστε περισσότερα...

Η Τουρκία θέλει το Αιγαίο: Αυτή είναι η μόνη αλήθεια Γράφει η Uzay Bulut  -  Η Τουρκία παρενοχλεί την Ελλάδα εδώ και καιρό. Πριν λίγες ημέρες τουρκικά μαχητικά παρενόχλησαν το ελικόπτερο που μετέφερε τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον Έλληνα αρχηγό ΓΕΕΘΑ ναύαρχο Αποστολάκη καθώς πετούσε από τη Ρω προς τη Ρόδο. Με την παράνομη κατάληψη της βόρειας Κύπρου το 1974 και του Αφρίν τον Μάρτιο –χωρίς καμία διεθνή αντίδραση– …

Διαβάστε περισσότερα...

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΣΤΙΣ 27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 6μμ.

Aristomenis Syngelakis

ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ, ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ, ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ!

Συγκινημένοι κι ενθουσιασμένοι από τη μαζική συμμετοχή του κόσμου που κατέκλυσε (δεκάδες οι όρθιοι επί ώρες!) την Παλαιά Βουλή αλλά και το υψηλό επίπεδο των εισηγήσεων, συγκλονισμένοι από την αυταπάρνηση και το πάθος του Αγωνιστή Μανώλη Γλέζου, ευγνώμονες προς όλους όσοι συνέβαλαν και συμμετείχαν στη μαγική αυτή εκδήλωση, χαλυβδωμένοι για αγώνα μέχρι τη νίκη προχωράμε, ως οφείλουμε, στην επόμενη κίνησή μας: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΣΤΙΣ 27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 6μμ. 

Για την απόδοση των αποζημιώσεων και των επανορθώσεων και την επιστροφή του κατοχικού δανείου και των πολιτιστικών θησαυρών.

Ανυποχώρητος αγώνας για τη δικαίωση της Αντίστασης και της Θυσίας του ελληνικού λαού! 

Ιαβέρηδες της ελεεινής μορφής

Ο κατ’ επάγγελμα διώκτης όποιων ο ίδιος χαρακτηρίζει αντισημίτες, κ. Δημήτρης Ψαρράς, συντάκτης εκ των «Ιων» στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ξαναχτύπησε. Θύμα του αυτήν τη φορά ο ταλαντούχος (και πολυβραβευμένος στο εξωτερικό), συνάδελφος Μιχάλης Κουντούρης. Σκιτσογράφος τώρα και αυτός στην «Εφημερίδα των Συντακτών» – πλην όμως, όπως φαίνεται έως τώρα, ανυπεράσπιστος μπροστά στη μήνιν του αυτόκλητου αντισημιτοφάγου κυρίου Ψαρρά (άμα τε και προσωπικού μου Ιαβέρη επ’ αυτού του θέματος χρόνια τώρα, του ΚΥΡ και άλλων σκιτσογράφων συμπεριλαμβανομένων).

     Βασικό μέλημα του κ. Ψαρρά είναι να συνδέει την κριτική στο Ισραήλ, όταν αυτή μετέρχεται μνήμες από τη ναζιστική θηριωδία και το Ολοκαύτωμα, με τον αντισημιτισμό. Κατά τον κ. Ψαρρά τα χθεσινά θύματα εμφανίζονται ως σημερινοί θύτες, όταν οι σκιτσογράφοι (και όχι μόνον) στολίζουν τους Ισραηλινούς στρατιώτες – δολοφόνους με ναζιστικά εμβλήματα. Αλλά αν οι Φρύνιχοι – σκιτσογράφοι που το κάνουν αυτό είναι αντισημίτες, τότε ο κ. Ψαρράς θα πρέπει να εγκαλέσει επί αντισημιτισμώ εκατοντάδες γελοιογράφους, την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής γελοιογραφίας! Διότι δεν

     υπάρχει ούτε ένας γελοιογράφος, κυρίως από εκείνους που υπερασπίζονται τους αδύναμους, που να μην έχει στολίσει την Ισραηλινή πολιτική με τα αποτρόπαια ναζιστικά εμβλήματα που της αξίζουν, έτσι όπως αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ζωή, αν πρόκειται για Παλαιστίνιους (όπως άλλωστε πολλοί Εβραίοι πολίτες, διανοούμενοι και πολιτικοί, και στο Ισραήλ και στον κόσμο διατείνονται).

Το 1997 στη Μαδρίτη και το 1999 στο Ελσίνκι υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση το γκρίζο στο Αιγαίο.

Στις 8 Ιουλίου 1997, η ελληνική κυβέρνηση έβαλε την υπογραφή της στη Μαδρίτη κάτω από ένα κείμενο που αναγνώριζε τα «ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο».

 

Στις 11 Δεκεμβρίου 1999, η ελληνική κυβέρνηση έβαλε την υπογραφή της στο Ελσίνκι κάτω από ένα κείμενο που αναγνώριζε «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας (“outstanding border disputes”).

 

Η υφαλοκρηπίδα, η ΑΟΖ, ο εναέριος χώρος, η Θράκη, η Κύπρος, οι μειονότητες (μουσουλμανική στη Θράκη, ελληνική στην Κωνσταντινούπολη) κλπ δεν συνιστούν συνοριακές διαφορές.

 

Υπήρχαν φωνές που από τότε έλεγαν ότι εκείνες τις υπογραφές κάποτε θα τις πληρώσουμε.

 

Τότε ήταν που η Ελλάδα δέχτηκε το γκρίζο!

Δύο φωτογραφίες με τα αποσπάσματα.

1997:

Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης

Υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος

Αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου.

 

1999:

Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης

Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου

Πλήρες κείμενο της Μαδρίτης

 

Πλήρες κείμενο του Ελσίνκι

Σκέψεις για την μαύρη επέτειο...

Του Αχιλλέα Ομήρου

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΘΙΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΣΒΕΡΚΟ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ – ΑΝΟΙΞΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ – ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ.

Τα σημάδια για τον ερχομό μιας βαθύτερης εκτροπής από αυτήν που είχε συμβεί το 1965 ήταν ολοφάνερα για όποιον δεν ήθελε να διαβάζει και να ερμηνεύει σωστά. Χωρίς ψευδαισθήσεις. Γιατί ψευδαισθήσεις, εφησυχασμό και παραπλάνηση του λαού πρόσφεραν όλοι τους. Ο Ανδρέας που έλεγε στη Λάρισα – δυο ημέρες νωρίτερα – ότι το 1967 δεν είναι 1936, κι όταν αν γίνει προσπάθεια επιβολής δικτατορίας θα ξεσηκωθεί ο κόσμος, οι καμπάνες θα σημάνουν συναγερμό ή μήπως η ΑΥΓΗ το πρωί που τα τανκς κυλούσαν ήδη στους δρόμους με πηχυαίο τίτλο μας εξηγούσε ποιοι ήταν οι πέντε λόγοι που δεν θα γίνει δικτατορία.

Το τηλέφωνο του σπιτιού χτύπησε πολύ νωρίς και μας σήκωσε από το κρεβάτι. Το σήκωσε ο μακαρίτης πατέρας μου και τον άκουσα να λέει «τι; πότε, Δικτατορία;». Στην άλλη άκρη ένας γκαρδιακός φίλος και σύντροφος – από το 1957 μέχρι τώρα, εδώ λίγο παρακάτω στο fb θα τον βρείτε: ο Δημήτρης Κουτσομητόπουλος - φρόντισε να μας ειδοποιήσει για το πώς τελικά «η δημοκρατία νίκησε», όπως μας διαβεβαιώνανε οι ηγέτες της αριστεράς μας ότι θα γίνει.

Οι πρώτες κινήσεις μάλλον «γνωστές». Να βγούμε έξω περιμένοντας να χτυπήσουν οι καμπάνες, τα πλήθη να πλημμυρίζουν δρόμους και πλατείες….Κι αφού τίποτα από αυτά δεν διαπιστώσαμε – μόνο κάτι τανκ φάνηκαν – προσπάθεια επικοινωνίας με γνωστούς, επίσκεψη στα πεταχτά στα γραφεία των ομάδων μας για να πάρουμε υλικά, φακέλους, ονόματα κλπ κλπ και μετά βέβαια και σπίτι δικά μας υλικά. Να βρούμε που θα καταφύγουμε ώστε να μην πιαστούμε κλπ. Σιγά-σιγά άρχισαν οι πρώτες προσπάθειες για την οργάνωση του αγώνα ενάντια στην γνωστή μας Χούντα. Συναντήσεις προσεκτικά προετοιμασμένες κλπ. Θυμάμαι μάλιστα πως με έναν φίλο κανονίσαμε να βρεθούμε στο «Ρωσικό» - τώρα πια δεν υπάρχει. Είχε έναν εξώστη, με λίγα τραπέζια – άρα πιο ασφαλές μέρος. Και δίπλα μας ποιος έρχεται και κάθεται – να πιεί τον καφέ του – ο Σάββας Κωσταντόπουλος, διευθυντής του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ και ο άνθρωπος που προπαγάνδιζε την επιβολή της δικτατορίας.