Το πρώτο “χειρουργείο” περιελάμβανε την αφαίρεση από τα Αρχαία Προσανατολισμού στη Β’ Λυκείου των έργων Υπερ Ροδίων Ελευθερίας του Δημοσθένη και το Περί Ειρήνης του Ισοκράτη. Στην εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση των μελλούμενων εκπαιδευτικών μας υπολείπεται και πάλι -κατά την κρίση των εκπαιδευτικών ινστρουκτόρων- ένας λογογράφος του διαμετρήματος του Δημοσθένη με την ωδή του στα δημοκρατικά ήθη.Επακολούθημα, αποτέλεσε η αρχική προ διετίας κατάργηση των Λατινικών στη Β’ Λυκείου και η ταυτόχρονη συνακόλουθη σύμπτυξη τους σε ένα μάθημα κοπτοραπτικής στη Γ’ Λυκείου και μόνο, μονολιθικό, αγαλματοποιημένο εδώ και είκοσι χρόνια στην ίδια διδακτέα ύλη δίχως εισαγωγικές παραπομπές, δίχως καμία προσέγγιση ουσίας με το κλασσικό ουμανισμό.Έπονταν το ψαλίδισμα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στην τάξη των τελειόφοιτων από την εξεταστέα ύλη. Περίττευαν βλέπετε κέιμενα του Σολωμού, του Βιζηυνού, του Παπαδιαμάντη, του Ιωάννου
Με δεδομένο δε το ότι η μείωση του δημοσίου χρέους ήταν μόλις 51,3 δις €, εκ των οποίων τα περισσότερα αφορούσαν εγχώριους πιστωτές (ανάλυση. γράφημα), κατανοεί κανείς πως από το PSI η χώρα δεν είχε τελικά καμία ωφέλεια – αλλά, αντίθετα, απομονώθηκε από τις αγορές, ενώ αποκλείσθηκε από το QE της ΕΚΤ, μέσω του οποίου τα επιτόκια δανεισμού των άλλων χωρών του ευρώ μειώθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό και βοηθήθηκαν οι τράπεζες τους, καθώς επίσης η οικονομία τους.
 |
| Έργο του Jessie Willcox Smith, που χρησιμοποιήθηκε για εξώφυλλο σε ένα βιβλίο με παραμύθια προς το τέλος του 19ου αιώνα (διατείθεται με άδεια Creative Commons -Share Alike, πηγή) |
Λένε «ότι όποιος μπλέκει με τα σκατά τον τρώνε οι μύγες» και εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να συμμετέχουμε, ούτε καν έμμεσα και να παρέχουμε ασυλία, στο πανηγυράκι του μαμμόθρεφτου νεομηδενισμού και του στείρου ατομικισμού. Ας αποφασίσουν επιτέλους οι αναρχικοί αγωνιστές, αν θέλουν να αφοσιωθούν ξεκάθαρα στον ελευθεριακό σοσιαλισμό, με πρόταγμα αγώνα, μια θεσμοποιημένη και υπεύθυνη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που θα αντιπροτάσει ρεαλιστικές λύσεις με βάση την ταχύτατη εξέλιξη των σύγχρονων απαιτήσεων και αναγκών, στο σήμερα, στο αύριο.
"Μετά το 1261 μπορούμε να πούμε ότι Βυζάντιο και Ελλάδα συμπίπτουν.[ ] Γύρω στην Άλωση η συνείδηση των διανοουμένων φαίνεται καθαρά ελληνική «ἐσμὲν γὰρ οὖν [ ] Ἕλληνες τὸ γένος ὡς ἥ τε φωνὴ καὶ ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ» γράφει ο Γεμιστός. Δυο μέρες πριν την Άλωση ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ονομάζει την Πόλη «ἐλπίδα καὶ χαρὰν πάντων τῶν Ἑλλήνων». Η μετάβαση από το Βυζάντιο στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε: κι’ όπως μέσα στο Βυζάντιο είδαμε να γεννιέται ο νέος ελληνισμός, έτσι και μέσα στον νέον ελληνισμό θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε το Βυζάντιο που συνεχίζει τη ζωή του."
