Για τον μύθο του ‘Εγώ’, της ‘εαυτοκτησίας’ και της ‘ιερότητας’ της ατομικής ιδιοκτησίας[1]

Γράφει ο Κώστας Λάμπος laslessdemocracy@gmail.com,

«Είμαστε το στολίδι, η συνείδηση και το χαμόγελο και όχι οι αφελείς και ηλίθιοι ιδιοκτήτες-κατακτητές του αναρχοατελεύτητου και μεγαλοπρεπούς Σύμπαντος»

Satsok Sopmal^[2]

Ο καπιταλισμός δεν είναι πετυχημένος. Δεν είναι ευφυής, δεν είναι όμορφος,

δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ηθικός. Και δεν μας προσφέρει αυτά που υπόσχεται.

Με λίγα λόγια, τον αντιπαθούμε και αρχίζουμε να τον απεχθανόμαστε.

Τζον Μέιναρντ Κέινς^[3]

«Όπως έχει αποδειχτεί, η βλάβη στους μετωπιαίους λοβούς του εγκεφάλου

συνεπάγεται τη διάβρωση της επινοητικότητας, το μειωμένο ενδιαφέρον

για το μέλλον, τον ελαττωμένο αυτοέλεγχο, την αναισθησία και την

εμμονική προσκόλληση σε ατελέσφορα μονοπάτια»

Γιώργος Παξινός^[4]

Ο Αριστοτέλης, πρώτος αυτός, υποστήριξε και ο Κάρολος Δαρβίνος τον επιβεβαίωσε στο ακέραιο, ότι όλες, χωρίς εξαίρεση, οι μορφές ζωής έχουν κοινή ρίζα, αλλά για λόγους επιβίωσης διαφοροποιούνται στην διαδρομή της εξέλιξής τους με αποτέλεσμα μια τεράστια βιοποικιλότητα από άπειρα ήδη χλωρίδας και πανίδας. Η σύγχρονη επιστήμη της αστροφυσικής, της χημείας και της μοριακής βιολογίας επιβεβαιώνουν την διδασκαλία του Ιπποκράτη, ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από όλα σχεδόν τα στοιχεία του Σύμπαντος, ότι δηλαδή είμαστε αστρόσκονη, μέρος του Σύμπαντος. Η ανακάλυψη της διπλής έλικας της ζωής, του DNA, σφράγισε αυτή την άποψη ως τελεσίδικα επαληθευμένη γνώση, διαπιστώνοντας ότι όλες, που αριθμούνται σε δισεκατομμύρια, οι μορφές ζωής έχουν κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το ίδιο DNA και διαφέρουν ελάχιστα και μόνο κατά το υπόλοιπο, πράγμα που αποδεικνύει ότι όλες οι μορφές ζωής που τυχαία ξεκίνησαν, αλλά σε συγκεκριμένες ευνοϊκές συνθήκες και διαδικασίες-λειτουργίες της ύλης και της ενέργειας από την αβιογένεση και ολοκληρώθηκαν βιογενετικά, αποτελούν το Όλον, το Εμείς των πολλών μορφών, των άπειρων οργανικών-ζωντανών Εγώ.

Ιεραπόστολοι του Υπερμοντέρνου Κεφαλαίου

Του Μιχάλη Πετμεζά

ΤΖΕΡΟΝΙΜΟ

«Είμαστε οι άρρωστοι αυτής της κοινωνίας. Τα λάθη της φύσης. Η ντροπή της οικογένειας. Αυτοί που δεν στριμώχνονται να μεταλάβουν. Κι αυτές που δεν αντέχουν στις επιλογές που δίνουνε τα ράφια. Οι ανώμαλες. Είμαστε τα αγόρια που δεν πάνε στον στρατό. Και τα κορίτσια που δεν ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας. Οι προδότες του έθνους. Κι αυτές που δεν χωράνε στην «άγια ελληνική οικογένεια» και τις αξίες της. Και είμαστε οργισμένες: Με τον σεξιστικό οχετό που καταπνίγει τον δημόσιο λόγο από αριστερά ως τα δεξιά. Με κάθε ομοφοβικό κατακάθι που προσπαθεί να επιβάλει την κανονικότητά του πάνω στα σώματα και τις επιθυμίες μας. Με όσους μας θέλουν ισχυρές στους νόμους και ανίσχυρες στους δρόμους. Οι έμφυλες αρνήσεις μας ασφυκτιούν στην πατρική αγκαλιά του κράτους. Διαδήλωση Παρασκευή 27.10 στις 18:00 Καμάρα».

[Φάμπρικα Υφανέτ,

Κατάληψη Αντιεξουσιαστών Θεσσαλονίκης].

Αυτή η αφίσα κυκλοφοράει εδώ και μερικές μέρες στους τοίχους της Θεσσαλονίκης· είναι μια από τις δεκάδες που έχει βγάλει η συγκεκριμένη κατάληψη από την αρχή της ύπαρξής της, η οποία διαλέγει να στοχοποιήσει όχι τον καπιταλισμό, την εκμετάλλευση, την κρατική εξουσία, αλλά την «κοινότητα του έθνους»: Μια φαντασιακή κοινότητα του έθνους, ωστόσο, και όχι τη συγκεκριμένη του πραγματικότητα έτσι όπως αυτή αναδύεται μέσα στη μνημονιακή Ελλάδα.

Διαβάζοντάς την, σκέφτεται κανείς αν αναφέρεται στην Ελλάδα του 1950 ή σε εκείνην της δικτατορίας, αν όσοι την έγραψαν ζούνε μέσα στις ασπρόμαυρες δραματικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπου ο καταπιεστικός πατέρας-δίδυμη αρχή του αυταρχικού κράτους τσακίζει, σαν άλλος Κρόνος, την ύπαρξη των ίδιων του των παιδιών για να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του.

Νικηφόρος Βρεττάκος - Οι Μικροί Γαλαξίες

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.

Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.

Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ίσα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.

Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -

Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.

Πολιτικό νήπιο

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

Ένα και μόνον μέγεθος αρκεί για να καταδείξει των ψευδών το αληθές: Μπήκαμε στα Μνημόνια με το χρέος στο 120% του ΑΕΠ και ο Τσίπρας ευαγγελίζεται την έξοδο από τα Μνημόνια με το χρέος στο 180% του ΑΕΠ! Ούτε στην Τασμανία, ούτε στην Τανζανία φύλαρχος τις ή γόης φιδιών θα μπορούσε να προβάλλει τέτοιο success story!

Δεν χρειάζεται να εξετάσουμε τους επί μέρους δείκτες της οικονομίας (το ότι λόγου χάριν την ανεργία «μειώνει» η εξευτελισμένη εργασία, ούτε το ότι τα μέτρα που αυτή η κυβέρνηση φόρτωσε για το εγγύς μέλλον –2019, 2020– πέπρωται να θανατώσουν τις εγγύς δεκαετίες) –αρκεί να δούμε το μέγεθος του χρέους! Συνυπολογίζοντας ότι επί αυτού του ειδεχθούς χρέους αναμένονται επαχθείς και μόνον διευθετήσεις.

Το success story του Τσίπρα είναι το γενόσημο του success story του κ. Σαμαρά. Μάλιστα το ίδιο «θαυματουργό»: η Ελλάδα πρόκειται απλώς να αλλάζει κελλιά επί μακρόν (καθώς μια γελοιογραφία ήδη από το 2013 προέλεγε) – είναι σαν η μεταβλητή του χρόνου να έχει παγώσει, είναι σαν να ζούμε αενάως τη μέρα της Μαρμότας.

Ουμπέρτο Έκο – Υπεράσπιση της μαζικής κουλτούρας

Το κείμενο αποτελεί κεφάλαιο του βιβλίου Κήνσορες και θεράποντες. Είναι η συνέχεια/αντίλογος στο κεφάλαιο Το κατηγορητήριο της μαζικής κουλτούρας (διαβάστε το εδώ). Έχουν αφαιρεθεί οι βιβλιογραφικές υποσημειώσεις.

Υπεράσπιση της μαζικής κουλτούρας

του Ουμπέρτο Έκο

Κατ’ αρχήν, πρέπει να πούμε ότι ανάμεσα σ’ αυτούς που προασπίζονται την αξία της μαζικής παιδείας, υπάρχουν πολλοί που πραγματεύονται το θέμα απλουστευμένα, μέσα από το σύστημα, χωρίς καμιά προοπτική κριτικής, και δεν είναι σπάνιο να συνδέονται με τα συμφέροντα των παραγωγών. Μια τυπική περίπτωση είναι ο Έρνεστ Ντίχτερ που στο Strategia del desiderio αναπτύσσει μια παθιασμένη απολογία της διαφήμισης, βασισμένη στην αισιόδοξη «φιλοσοφία» της αύξησης των εμπειριών, που δεν είναι άλλο από την ιδεολογική μεταμφίεση μιας σαφούς οικονομικής δομής, η οποία στηρίζεται στην κατανάλωση για την κατανάλωση. Αντίθετα, σε άλλες περιπτώσεις, έχουμε μελετητές των ηθών, κοινωνιολόγους και κριτικούς, στους οποίους σίγουρα δεν μπορούμε να προσάψουμε την αισιοδοξία που τους επιτρέπει να βλέπουν μακρύτερα απ’ όσο οι αντίπαλοί τους «αποκαλυψιακοί». Έστω και αν φανούμε επιφυλακτικοί μπροστά στη θέρμη του Ντέηβιντ Μάνινγκ Ουάιτ ή του Άρθουρ Σλέσιντζερ (που εμμένει στις θέσεις μιας μάλλον υπερβολικά διαφωτιστικής αναμόρφωσης), δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πολλές από τις διαπιστώσεις του Τζίλμπερτ Σέλντες, του Ντάνιελ Μπελ, του Έντουαρντ Σιλς, του Έρικ Λάραμπη, του Τζωρτζ Φρήντμαν και άλλων. Έτσι, θα προσπαθήσουμε κι εδώ να επεξεργαστούμε έναν πίνακα των προτάσεων.

Περί του βυζαντινού δικεφάλου αετού: Σύντομη και προκαταρκτική σπουδή στο νεοελληνικό μεσσιανικό αίσθημα

Βαγγέλης Σταυρόπουλος*

 

« Καμία ψύχωση δεν παρουσιάζεται με τρόπο ξαφνικό. Αλλά συνιστά το αποτέλεσμα μίας μακροχρόνιας προδιαθέσεως, την οποία και μπορούμε να αποκαλέσουμε ψυχοπαθολογική κατωτερότητα. Τα έθνη, το καθένα ξεχωριστά, παρουσιάζει ένα διακριτό είδος ψυχοπαθολογίας το οποίο συγκροτείται μέσα από την εναπόθεση σειράς « ανώμαλων » χαρακτηριστικών. Το χαρακτηριστικότερο από αυτά είναι η εθνική ευαισθησία στην υποβολή ».

C. G. JUNG, «Ueber Das Unberwusste», Schweizerland, No 9, Juniheft 1918. 

 

Στα 1914, οι εκδόσεις του « Βιβλιοπωλείου της Εστίας » εξέδωσαν ένα πονημάτιο του Ι.Ν. Σβορώνου με τον τίτλο « Πως εγεννήθη και τι σημαίνει ο Δικέφαλος αετός του Βυζαντίου ». Την περίοδο εκείνη, ο Σβορώνος διατελούσε διευθυντής του Εθνικού Νομισματικού Μουσείου και Πρόεδρος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου του Κράτους.  

 

Το βιβλιάριο αποτελεί την γραπτή μορφή μίας ομιλίας του Σβορώνου, που δόθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1913 στην κεντρική αίθουσα του βασιλικού θεάτρου. Παρόντες η Α.Μ. ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος και οι Α.Β.Υ Διάδοχος Γεώργιος, Αλέξανδρος και Ελένη. Η σημασία του πράγματος έγκειται στο ότι ο Σβορώνος σπεύδει να επισημάνει, πως ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος παρέστη στην διάλεξη, έχοντας επιστρέψει μόλις δύο ώρες πριν, από την Κρήτη « ένθα την προηγουμένη ημέραν, 1 Δεκεμβρίου, ύψωσεν εν Φιρκά των Χανίων της Κρήτης την Ελληνικήν σημαίαν. Κατά την ιστορικήν εκείνην ημέραν η πόλις των Χανίων, ο Μητροπολιτικός ναός, εν ω ετελέσθη η ευχαριστήριος επί τη τελική απελευθερώσει της νήσου ευχαριστία, αυτός ο εν τη εκκλησία θρόνος του Βασιλέως, εκοσμείτο υπό πλήθος δικεφάλων αετών επί θυρεών και σημαιών » (σελ. 66-67). 

 

Το επίκεντρο της εργασίας του Σβορώνου ήταν προσωπικά ο βασιλέας Κωνσταντίνος και θεσμικά η Βασιλεία. Ο ερευνητικός του άξονας προσανατολιζόταν στην σύνδεση του συμβόλου του δικεφάλου αετού με τον θεσμό. Κυρίως όμως, ο Σβορώνος έθετε την υπηρεσία του στην διάθεση της κυρίαρχης πολιτικής προπαγάνδας δημιουργώντας τις προϋποθέσεις νομιμότητας στην φιλογερμανική εξωτερική πολιτική του Θρόνου: « Οίον δε γόητρον έχει και κατά τους νυν χρόνους το έμβλημα τούτο του δικεφάλου αετού, αρκεί να χαρακτηρίση το γεγονός, ότι η σύγχρονος Γερμανία, κατά την ενδοξοτέραν στιγμήν της ιστορίας αυτής, ότε δηλαδή προ των οχυρωμάτων των Παρισίων συνεπήγνυεν εν Βερσαλλίαις και εκήρυσσε την εθνικήν αυτής ενότητα, εσκέφθη και εκλέξη ως έμβλημα της νεοσυστάτου αυτοκρατορίας αυτής τον δικέφαλον αετόν˙ μόνη δ’η ανάγκη της διακρίσεως, από των το αυτό έμβλημα φερουσών γειτόνων αυτοκρατοριών, εγένετο αφορμή να εκλεχθή τότε αντί του δικεφάλου ο μονοκέφαλος μέλας αετός. Επί τη ευκαιρία δε των περί τούτου τότε συζητήσεων εγράφη και εδημοσιεύθη μία των ων έχομεν πληρεστέρων μελετών περί του δικεφάλου τούτου τέρατος » (σελ. 4-5). 

Η μνημονιακή «Αριστερά» πρόδωσε το Πολυτεχνείο!

Nov 17, 2017 10:34 pm ΑΛΕΞΗΣ Π. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ  ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ      ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΝΥΠΕΚΚ 17/11/2017 Η μνημονιακή «Αριστερά» πρόδωσε το Πολυτεχνείο! Σήμερα στην 44η επέτειο του Πολυτεχνείου (1973) τιμούμε τους νεκρούς και ζωντανούς ήρωες της εξέγερσης, κυρίως τους αφανείς και ανιδιοτελείς. Η εξέγερση εκδηλώθηκε όταν η δικτατορία είχε πλέον εξαντλήσει τα περιθώρια της στρεβλής ανάπτυξης και η κρίση άρχισε να χτυπά παραδοσιακούς κλάδους της οικονομίας, φαινόμενο που αύξησε την ανεργία και δυσκόλεψε την οικονομική ζωή των οικογενειών και των σπουδαστών. Ο απόηχος του Γαλλικού Μάη συνειδητοποιήθηκε με τη συνήθη καθυστέρηση όσμωσης-εσωτερίκευσης των διεθνών γεγονότων που συνήθως χαρακτηρίζει την ελληνική πραγματικότητα. Είχε όμως πλέον δημιουργήσει, με τη βοήθεια των εκδόσεων και τη συνειδησιακή υποδομή των ανώτερων πνευματικών στρωμάτων, το ψυχολογικό υπόβαθρο της εξέγερσης. Παραμονές του Πολυτεχνείου άρχισε να διαχέεται η αίσθηση της τραγικής για το Έθνος κατάληξης της δικτατορίας και η φοιτητιώσα νεολαία, ως ευαίσθητος δέκτης των πλησιαζόντων γεγονότων, εξεγέρθηκε για να προλάβει τα επερχόμενα δεινά. Το κεντρικό σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» τίθεται, δυστυχώς και σήμερα, υπό δραματική επαλήθευση!

Ο Τσαβούσογλου στη Θράκη: Είναι ως ο Πάνος Καμμένος να πήγαινε στο τουρκικό Κουρδιστάν!

Ο Τούρκος αντιπρόεδρος Χακάν Τσαβούσογλου μιλά στη Θράκη. Φωτογραφία via Twitter.

Του Άγγελου Συρίγου από την ιστοσελιδα mignatiou.gr 

Στις 2 και 3 Νοεμβρίου 2017 ο Χακάν Τσαβούσογλου, αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβερνήσεως, επισκέφθηκε αρχικώς την Αθήνα και στη συνέχεια τη Θράκη. Κατά την παραμονή του στην Αθήνα δημιουργήθηκαν πολλά ερωτηματικά από την κατ’ ιδίαν συνάντησή του με τον υπουργό Παιδείας.

Στο σκέλος της Θράκης προέβη σε κατάφωρη παραβίαση του εθιμικού διεθνούς δικαίου που επιβάλλει στον αλλοδαπό αξιωματούχο να μην παρεμβαίνει στα εσωτερικά της χώρας που τον φιλοξενεί.

Η εξέλιξη αυτή ήταν περίπου αναμενόμενη εάν κάποιος γνωρίζει την προϊστορία του Χακάν Τσαβούσογλου. Ένας ασήμαντος βουλευτής του κυβερνώντος ισλαμικού κόμματος, που δεν είχε αναλάβει ούτε θέση υφυπουργού, ορίσθηκε τον περασμένο Ιούλιο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβερνήσεως. Μοναδικό του προσόν η ενασχόληση με ακραίους παντουρκικούς κύκλους.

Ως καταγόμενος από το χωριό Δειλινά, έξω από την Κομοτηνή, αναδείχθηκε πρόεδρος του συλλόγου Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης (Batı Trakya Türkleri Dayanışma Derneği). Ο συγκεκριμένος σύλλογος προσπαθεί να συσπειρώσει Μουσουλμάνους από την ελληνική Θράκη που έχουν μετοικήσει στην Τουρκία. Η ρητορική του είναι αλυτρωτική. Στις εκδηλώσεις του Συλλόγου δεσπόζει πάντα η σημαία της υποτιθέμενης αυτόνομης δημοκρατίας της Θράκης που ιδρύθηκε το 1912.

Έντουαρντ Μπερνέζ, ο πατέρας της κοινωνίας της κατανάλωσης

Ο Ζίγκμουντ Φρόιντ, πατέρας της ψυχολογίας, στο βιβλίο του η ψυχολογία των μαζών και η ανάλυση του εγώ, αναλύει τα βασικά χαρακτηριστικά της ψυχολογίας των κοινωνιών αναφέροντας πως οι μάζες διακατέχονται από τα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου τα οποία ως επί το πλείστον είναι βίαια, επιθετικά και σεξουαλικά. Αυτές οι δυνάμεις μπορεί να οδηγήσουν τις κοινωνίες στο χάος. Ακόμη ισχυριζόταν ότι οι μάζες είναι χειραγωγίσιμες, είναι εύπλαστες κι ότι μπορείς να αγγίξεις τις επιθυμίες και τους φόβους τους και να τους χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου.

 

Έπειτα από αυτές τις παρατηρήσεις του Φρόιντ αναπτύχθηκαν πολλές θεωρίες και μέθοδοι για την χειραγώγηση της ψυχολογίας των μαζών και των έλεγχο των κοινωνιών.

 

Κύριος εκφραστής των θεωριών αυτών ήταν ο μαθητής και ανιψιός του Φρόιντ, Έντουαρντ Μπερνέζ, ο οποίος θεωρείται και ο πατέρας των «Δημοσίων Σχέσεων» και ο άνθρωπος που έπλασε την κοινωνία της κατανάλωσης.

 

Ο Μπερνέζ, δίδαξε πρώτος πώς η σύνδεση των προϊόντων μαζικής παραγωγής με ασυνείδητες επιθυμίες, πείθει τον κόσμο να αγοράζει πράγματα που δεν χρειάζεται. Προέκυψε έτσι μια νέα πολιτική ιδέα για τον έλεγχο της μάζας η οποία υποστήριζε ότι όταν ικανοποιούνται οι ασυνείδητες επιθυμίες του κόσμου, τότε αυτός γίνεται «ευτυχισμένος» και πειθήνιος. Τότε ακριβώς ξεκίνησε η εποχή του καταναλωτισμού η οποία κυριαρχεί έως σήμερα στον δυτικό κυρίως κόσμο, επηρεάζοντας σταθερά τους φόβους και τις επιθυμίες.

Ο Μαξίμ Γκόρκυ και η Ρωσική Επανάσταση

Στάλιν και Γκόρκι 

Με αφορμή το βιβλίο «Η αλήθεια για τον Γκόρκυ»

Του Πιότρ Βαλεντίνοβιτς Ρομάνωφ

Ο Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκόφ ή Μαξίμ Γκόρκυ, κατά τη σοβιετική ορολογία υπήρξε ένας «μεγάλος προλεταριακός συγγραφέας». Το «μεγάλος» είναι κάτι που θα το κρίνουν οι κριτικοί λογοτεχνίας. Αλλά το πόσο «προλεταριακός» ήταν παραμένει ένα ερώτημα. Επειδή, με τον όρο αυτόν δεν υπονοούσαν τόσο την αδιαμφισβήτητη συμπάθειά του στους εργάτες, όσο τη σχέση του προς την επανάσταση, σύμβολο της οποίας έγινε το γνωστό «Μπουρεβέστνικ» (στμ. «Το άσμα του πουλιού της καταιγίδας», ποίημα του 1901). Αυτό που για το τότε καθεστώς είχε σημασία ήταν ο «μπολσεβικισμός» του Γκόρκυ. Κι αυτό δεν είναι ζήτημα απλό.

Στο βιβλίο «Η αλήθεια για τον Γκόρκυ», ένα επετειακό αφιέρωμα στον συγγραφέα, που εκδόθηκε το 1932, ο αδιάσπαστος δεσμός του με τους μπολσεβίκους παρουσιάζεται με τον πιο προσεκτικό τρόπο – από τα τσιτάτα του Λένιν και του Στάλιν, μέχρι την έγκυρη γνώμη του συνδικάτου των μυλωνάδων (ο Γκόρκυ στα νιάτα του, μεταξύ άλλων, ήταν και φούρναρης). Ωστόσο, όπως και κάθε άλλος θρησκευτικός ή ιδεολογικός βίος, κι αυτό το επετειακό βιβλίο «αμαρτάνει» έναντι της πραγματικής ιστορίας. Είναι πολλά τα γεγονότα που απαλείφθηκαν, με μεγάλη προσοχή, από τη βιογραφία του Γκόρκυ.

Και πρώτα απ’ όλα, καθόλου τυχαία, εξαφανίσθηκε η σχέση του Γκόρκυ με την επανάσταση του 1917. Κι αυτή δεν ήταν καθόλου μπολσεβίκικη. Ήδη, μετά τον θάνατο του Λένιν, ο Γκόρκυ θα τον θυμόταν λέγοντας: «Τον αγαπούσα με οργή!» Ακριβώς έτσι αντιμετωπίζει και τον μπολσεβικισμό στο σύνολό του. Απλώς την οργή του προς τον Ίλιτς και την πολιτική των μπολσεβίκων ο Γκόρκυ δεν την εξέφραζε πολύ συχνά ανοιχτά. Αλλά όταν ξεσπούσε, το έκανε με ειλικρίνεια. Κατόπιν, το «επαναστατικό πουλί της καταιγίδας» κατάπινε τον θυμό του και μιλούσε ξανά στον Λένιν, στον Στάλιν και στους μπολσεβίκους, με τον τρόπο που τους ευχαριστούσε. Αυτό εν μέρει υπαγορευόταν από τον αντιφατικό και πολυπρόσωπο χαρακτήρα του Γκόρκυ, εν μέρει από τις συνθήκες, και εν μέρει από το γεγονός ότι, όπως πολλοί έξυπνοι άνθρωποι, ήταν κι αυτός ένας άνθρωπος της αμφιβολίας. Δεν ξεχνούσε τα βάσανα που είχε περάσει. Και στα τελευταία χρόνια της ζωής του φαίνεται ότι επηρεάστηκε από την πολύ κοινή στους ανθρώπους αδυναμία.

Κάλεσμα αλληλεγγύης στους πληγέντες της Δυτικής Αττικής (Κυριακή 19 Νοεμβρίου)

Η 17η Νοέμβρη μας βρίσκει φέτος, εν έτει 2017, να θρηνούμε νεκρούς και ανυπολόγιστες ζημίες σε υποδομές, από νεροποντή στα προάστια της πρωτεύουσας.

Ελάχιστο καθήκον μας, ως οργανωμένη συλλογικότητα είναι να συνδράμουμε στην προσπάθεια των συμπολιτών μας να αποκαταστήσουν τις ζημίες τους. Το Άρδην καλεί μέλη και φίλους να παραστούν την Κυριακή 19 Νοεμβρίου στην Νέα Πέραμο και στην Μάνδρα Ειδυλλίας προκειμένου να βοηθήσουν επί τόπου στο έργο αποκατάστασης των πληγέντων.

Ραντεβού Κυριακή 19 Νοεμβρίου 11.30 πμ

Στρ. Ρόκκα 45 (ενώπιον Δημαρχείου), στη Μάνδρα

Τηλέφωνα επικοινωνίας Άρδην: 2103826319 και 6979 836186

ΔΕΝ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ ΤΥΧΑΙΑ: 17.11.2017 – 16.11.1973 = 44 χρόνια τρύπες στο νερό

Του Παναγιώτη Ήφαιστου

Η εξέγερση το 1973-74 (βάζω και το 1974 γιατί κάποιοι συνέχισαν να αντιστέκονται) και κυρίως ως αντίσταση στην Χούντα δεν είναι μόνο αυτή για την οποία συχνά συμβατικά μιλάμε. Τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο ήταν ένα μόνο από πολλά άλλα και δεν περιορίζονται τον Νοέμβριο του 1973. Η συμβατική αφήγηση γράφτηκε, κατά βάση, από όσους ναι μεν πρωτοστάτησαν ή «πρωτοστάτησαν» στην αντίσταση κατά της χούντας, αλλά μετά πολλούς τους συναντούσες στους διαδρόμους των πεδίων όπου δίνονται υψηλά αμειβόμενες «θέσεις». Ενίοτε τους συναντούσες και στις πισίνες του Χίλτον (μου έτυχε μια φορά σε ένα συνέδριο εκεί πριν 20 χρόνια και φώναξα σε κάποιο «τι κάνεις εδώ μπρε συμβιβασμένε και προσαρμοσμένε στο φαγοπότι και στο “δώστα όλα”!». Χυδαία, βρώμικα και αποκρουστικά μου απάντησε: "έλα και εσύ να κολυμπήσεις, αδιόρθωτε").

Θέσεις και θεσούλες, επιστημονικοί τίτλοι, επιφυλλίδες, μεταστροφές άνευ αιτιολογήσεων, «αντιπροσωπεύσεις» ξένων συμφερόντων, συχνές επισκέψεις στις πρεσβείες της Βασιλίσσης Σοφίας, κορδωμένες παρελάσεις πάνω στις πασαρέλες των δεξιώσεων ηγεμονικών πρεσβειών, προσκλήσεις σε ... "εξαμηνιαία συνέδρια" στις "Μητροπόλεις" της ξενοκρατίας, προσκλήσεις σε εκπαιδευτικά ταξίδια στην Μόσχα, γεύματα από Πρέσβεις σε πολυτελή ξενοδοχεία, ιδεολογικές κωλοτούμπες (οι κωλοτούμπες έδωσαν δείγματα γραφής πολύ πιο ενωρίς, πολύ πριν έλθει η τρόικα) και συγκροτήματα ανίερων εθνομηδενιστικών μειγμάτων που δεν συναντώνται πουθενά (Εξυπακούεται: Ενθαρρύνονται εδώ με ... ΜΚΟ και πολλά άλλα αλλά απαγορεύονται στις "Μητροπόλεις"). Όπως κανείς μπορεί να αντιληφθεί, τυγχάνει "κάτι να έχω ακούσει".

Εάν δεν γινόσουν ένα από τα ίδια, έπρεπε να πληρώνεις μεγάλο κόστος. Το «ΣΥΣΤΗΜΑ» στα ξενοκρατούμενα κρατίδια, όπως θα έλεγε και ο Γιώργος Κοντογιώργης, για να τον παραφράσω, δεν κάνει αστεία αλλά πλήττει κάθε ατίθασο ιθαγενή. Σε κάθε παρακμάζουσα και θνήσκουσα κοινωνία τα στουρνάρια!! είναι πολλά και φορώντας περικεφαλαίες βλακείας και ημιμάθειας είναι οι κύριοι συνομιλητές κάθε κατακτητή. Στην συνέχεια γίνονται αδίστακτοι πραιτοριανοί.

Όταν έφυγα για σπουδές και πολλά άλλα και στην συνέχεια επέστρεψα (http://wp.me/P3OqMa-10x), στην αρχή δεν πίστευα αυτό που έβλεπα και αυτό που βίωνα. Μονολογούσα: "δεν μπορεί να κατάντησε έτσι η Ελλάδα μας". Ιδιαίτερα στα πεδία της γνώσης της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής το επίπεδο αφενός συχνά ήταν επιπέδου νηπιαγωγείου και αφετέρου ήταν ιδεολογικά καταποντισμένο. Τουτέστιν, μηδέν. Για την τιμή των όπλων μερικοί έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν "πολλές τρύπες στο νερό". Για κάθε Καβαφικό αυτό δεν είναι ασυνήθιστο. Το ταξίδι προς την Ιθάκη συνεχίζεται. Στην Οδύσσεια των ανθρώπων και των πατρίδων τους το μείζον είναι "πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη" πρωτίστως την οικογένεια και την πατρίδα. Και όποτε επελαύνουν οι Μήδοι: 

Η ταυτότητα φύλου και τα ατομικά δικαιώματα ως συγκάλυψη της συντριβής των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Σχόλιο της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Τις τελευταίες ημέρες μονοπώλησε την εσωτερική επικαιρότητα η ψήφιση του νομοσχεδίου περί της αλλαγής ταυτότητας φύλου. Το ίδιο γαϊτανάκι θα συνεχιστεί με παρόμοια θέματα της δικαιωματικής ατζέντας. Η κυβέρνηση επαίρεται για τη συνέχιση του «εκσυγχρονισμού», την εναρμόνιση με τη νομοθεσία της Ε.Ε., την υπεράσπιση στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων. Είναι βέβαια η ίδια κυβέρνηση που ψηφίζει με τα δύο χέρια μνημόνια για όλους, που νομοθετεί ταυτόχρονα με τη δυνατότητα αλλαγής ταυτότητας φύλου τη θεσμοθέτηση ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, που επιβάλλει τους μισθούς των 400€, διαλύοντας την υγεία και την κοινωνική πρόνοια.

Η κεντρική πολιτική σκηνή αποκτά χαρακτηριστικά αμερικανοποίησης με γρήγορους ρυθμούς. Η κωλοτούμπα της Νέας Δημοκρατίας και η απόφασή της για αντιπαράθεση μόνο στις λεπτές γραμμές του νομοσχεδίου, αποδεικνύει ότι σε αυτή τη χώρα, τα βασικά παραμένουν αδιαπραγμάτευτα, και είναι όσα επιβάλει ή επιτρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ανεξαρτήτως ποιος είναι κυβέρνηση και ποιος αντιπολίτευση. Η πραγματικότητα βοά πως η αντιπαράθεση γύρω από το μνημόνιο, τη χώρα και την κοινωνία που χτίζεται, έχει κλείσει προ πολλού. Ένας ιδιότυπος νέος δικομματισμός στήνεται για να διαφωνεί γύρω από επιμέρους απόψεις, θεωρίες και γνώμες αλλά το μνημονιακό μέλλον παραμένει η μόνη σταθερά, κοινή και αδιαπραγμάτευτη και για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση. Πολιτικός διαχωρισμός δεν μπορεί να υπάρξει. Θα ανακαλύπτονται μόνο τεχνητές τριβές για να εγκλωβίζεται η κοινωνία στην επιλογή του μνημονιακού διαχειριστή.

Ακόμη κι αν ο αστικός εκσυγχρονισμός ήταν το βασικό ζητούμενο σήμερα, είναι απαραίτητο να ξεκινήσει από την κατάργηση της σκανδαλώδους σχέσης του κράτους με την Εκκλησία. Ο εσμός των οικονομικών σκανδάλων, του αφορολόγητου πλούτου, της παρέμβασης στην πολιτική ζωή, της ανερυθρίαστης υπεράσπισης των πιο μισαλλόδοξων και ρατσιστικών απόψεων θα όφειλε να είναι το βασικό μέτωπο αντιπαράθεσης για μια δημοκρατική αστική κυβέρνηση, πόσο μάλλον για όσους καπηλεύονται το όνομα της Αριστεράς. Η υπόκλιση και αυτής της κυβέρνησης μπροστά στο «ιερό παρακράτος», κάνει ακόμη πιο υποκριτικό τον ενθουσιασμό μπροστά στο ιδιαίτερο ζήτημα των διεμφυλικών και της αλλαγής ταυτότητας φύλου.

Νεκροί στην Εκάλη… Αγνοούμενοι στο Ψυχικό… Πλημμύρισε η Φιλοθέη…

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. 

Ποτέ δεν θα ακούσουμε μια τέτοια είδηση. Όχι επειδή δεν βρέχει στα πλούσια προάστια. Αλλά επειδή εκείνοι που πνίγονται όταν βρέχει είναι μόνο οι φτωχοί. Πριν δύο χρόνια είχε πλημμυρίσει το Καματερό, το Μενίδι και το Ίλιον. Τα καιρικά φαινόμενα δεν έχουν γεωγραφικά όρια, αλλά οι πνιγμένοι, οι αγνοούμενοι, οι ξεσπιτωμένοι και οι κατεστραμμένοι έχουν κοινωνική και οικονομική ταυτότητα. Μονίμως βρίσκονται από τη μεριά των ριγμένων.

Οι αναφορές στη θεομηνία προκαλούν οργή. Όχι επειδή τα καιρικά φαινόμενα δεν παίζουν ρόλο. Κρύβουν όμως τις πραγματικές αιτίες της καταστροφής: Κρατική αδιαφορία, δημόσια έργα βιτρίνας, στημένες προμήθειες και διαγωνισμοί, ταξική αδιαφορία για τις περιοχές των φτωχοδιάβολων. Πόλεις αυθαιρέτων για να δημιουργηθούν οι εκλογικοί πελάτες, χωρίς υποδομές, αντιπλημμυρικά έργα, προστασία. Δίπλα στο χρυσοφόρο δρόμο του εθνικού εργολάβου, πνιγήκαν άνθρωποι. Αυτό κατασκεύασαν όλες οι κυβερνήσεις δεξιάς και ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό περπάτησαν νομάρχες και «αριστεροί» δήμαρχοι. Η Μάνδρα πνίγηκε και η Δυτική Αττική θρηνεί. Δεν φταίνε τα καιρικά φαινόμενα. Υπεύθυνο είναι το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που καταδικάζει ολόκληρες περιοχές και πληθυσμούς σε δεύτερη μοίρα.

Μια κυβέρνηση στοιχειωδώς αξιοπρεπής -ούτε καν «αριστερή»- θα υπεράσπιζε τη δυνατότητα του κράτους να προστατεύει τους πολίτες του. Αυτό όμως σημαίνει αποτίναξη του μνημονιακού ζυγού και άρνηση του φόρου αίματος που πληρώνει η χώρα στους δανειστές. Θα σήμαινε άρνηση της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού που είναι απαραίτητος απέναντι στις φωτιές και στις «θεομηνίες». Θα σήμαινε κονδύλια για την πολιτική προστασία και αυξημένους προϋπολογισμούς για τις δημόσιες υπηρεσίες και τα αναγκαία έργα.

Ανακοίνωση Άρδην για το Πολυτεχνείο

17 Νοεμβρίου 2017 12:31

Από το χθες…

Ανακοίνωση Άρδην για το Πολυτεχνείο

Στις 17 Νοεμβρίου 1973, πραγματοποιήθηκε μια φοιτητική εξέγερση στην Αθήνα –μάλιστα ενάντια στη θέληση των μεγαλύτερων αριστερών αντιδικτατορικών οργανώσεων–, εξέγερση που προέτασσε την ανατροπή της δικτατορίας, τη δημοκρατία και την εθνική απελευθέρωση της χώρας. Η δικτατορία την κατέστειλε αιματηρά και ανατράπηκε μόνο όταν συντελέστηκε η εθνική καταστροφή της κυπριακής εισβολής και κατοχής.

Η ουσία και το νόημα του Πολυτεχνείου σ’ αυτά τα 44 χρόνια έχει διαστρεβλωθεί σε τέτοιο βαθμό, που πια τείνει να μεταβληθεί σε κάτι άλλο. Το Πολυτεχνείο αποτελεί για δεκαετίες την βολική εθνική ψευδαίσθηση ότι έριξε τη Χούντα, αποσιωπώντας την εθνική καταστροφή της Κύπρου. Πάνω στις πλάτες του, και στις πλάτες αυτών που σκοτώθηκαν, έχτισαν καριέρες χιλιάδες στελέχη του Πασόκ, της Αριστεράς, κ.ο.κ.

Τις τελευταίες δεκαετίες το εκμεταλλεύτηκαν άκροαριστερές και αναρχικές ομάδες, προκειμένου τις μέρες του Πολυτεχνείου να βγαίνουν στο προσκήνιο. Από το 1995 και μετά η μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ταυτίστηκε με ανούσιες συγκρούσεις με την Αστυνομία. Από την δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου και μετά είμαστε κάθε χρόνο θεατές στο ίδιο έργο, κλιμάκωση της βίας και ταύτιση του με συγκεκριμένες ομάδες.

Η (άγνωστη...) ιστορία του Ιάκωβου Κουμή

Ιάκωβος Κουμή, απόφοιτος της Τεχνικής Σχολής Αμμοχώστου, 1974

Της Θέκλας Κίττου

Αν δεν σηκώσουμε ξανά

το λασποκυλισμένο γαλανόλευκο

δε θα μπορέσουμε ποτές!

να δούμε το κόκκινο χρώμα του ήλιου

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ, Λάρνακα, Δευτέρα 29. 1.‘79

Η πρωτοβουλία που πήραμε απόψε, σαν Κέντρο Λόγου και Τέχνης ΑΕΙΠΟΛΙΣ, ανταποκρίνεται σε μια εσωτερική ανάγκη της δικής μου γενηάς, της γενηάς που συνηθίσαμε να ονομάζουμε: γενηά του Πολυτεχνείου. Αυτή η ίδια γενηά υπήρξε και η γενηά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Είναι, επίσης η γενιά, που ενώ ώφειλε, δεν μπόρεσε να ανακόψει για την πατρίδα μας τον όλεθρο, αντίθετα βυθίστηκε η ίδια στην παρακμή και την φθορά. Η αποψινή βραδυά ξεχρεώνει τρία χρέη:

Α: Το χρέος προς εκείνους απ” τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έδωσαν τη ζωή τους στην αντίσταση κατά της Χούντας του 1967

Β: Το χρέος προς εκείνους από τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έπεσαν στον αγώνα για την υπεράσπιση της Κυπριακής Ελευθερίας το 1974

Γ: Το χρέος προς τον Κύπριο πατριώτη Ιάκωβο Κουμή που συνεχίζοντας μια αρχαία παράδοση, έδωσε τη ζωή του στον κοινό αγώνα Ελλάδας-Κύπρου

Είμασταν πολλοί οι Κύπριοι που σαν νέοι, κυρίως φοιτητές, βρεθήκαμε στην Ελλάδα των συνταγματαρχών. Ωριμάσαμε μέσα στη δικτατορία και μάθαμε τί σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ο καθένας μας πρόσφερε στον αγώνα, σύμφωνα με τις ψυχικές και πνευματικές του δυνάμεις. Την ώρα της Λαϊκής Εξέγερσης, που έμελλε να συνδυασθεί με την προδοσία της Κύπρου, της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είμασταν πάλι εκεί. Πολλοί, πάρα πολλοί ήταν οι Κύπριοι που συμμετείχαν στην κατάληψη και οι ψυχικοί δεσμοί που αναπτύχθηκαν εκείνες τις μέρες μάς κράτησαν ζωντανούς, όταν γέμισαν ξανά οι φυλακές κι όταν σε λίγο η Χούντα επετέλεσε το έσχατο και πλέον μακάβριο έργο της: να παραδώσει την Κύπρο στους Τούρκους.

Είναι πολύ δύσκολο για την σημερινή νέα γενιά των Κυπρίων, να αντιληφθεί το ψυχικό τραύμα, το συναισθηματικό κενό και το πνευματικό χάος, στο οποίο μας είχε σπρώξει η ιστορική μοίρα. Μπροστά στα άπειρα μάτια μας γκρεμίστηκε το νεαρό μας κράτος, μόλις δεκατεσσάρων ετών. Είμασταν νέοι. Αριστεροί ή δεξιοί, γριβικοί ή μακαριακοί, εθνικιστές ή διεθνιστές. Η εθνική ταπείνωση και η αγωνία εγκαταστάθηκαν στην ψυχή μας. Η ζωή μας έγινε φτωχή και μίζερη μέσα σε μιά νύχτα.

Η εκφυλιστική κληρονομιά του «Πολυτεχνείου»

Εργο του Σωτήρη Σόρογκα: Παπαρούνα σε πέτρες, 1970 (ακρυλικό σε μουσαμά, 70x100 εκ. Ιδιωτική συλλογή)

Του ΛΑΟΚΡΑΤΗ ΒΑΣΣΗ,

φιλολόγου, συγγραφέα

Ηταν μια ιερή στιγμή το «Πολυτεχνείο», που τη χαλάσαμε με τις υπερβολές στη μυθοποίησή της και με την ανίερη εκμετάλλευσή της. Δεν περιφρουρήσαμε την ιερότητα αυτής της στιγμής κι ούτε μπολιάσαμε την πολιτική μας ζωή και προπαντός τις νέες γενιές με το αξιακό της «διά ταύτα». Στο βάθος της προπαγανδιστικής διαχείρισης του «Πολυτεχνείου» αναγιγνώσκει κανείς την τραγική «κενότητα» της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής.

Δεν είναι που, εν πολλοίς, χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για τις ανεπάρκειες του αντιδικτατορικού αγώνα μας, αλλά που χρησιμοποιήθηκε εξακολουθητικά ως άλλοθι και για τις μεταπολιτευτικές πολιτικές μας ανεπάρκειες, με τις επετειακές πορείες να είναι η «ηχηρή» και «ογκώδης» έκφρασή τους.

Για να μην αναφερθώ σε άλλα «περίεργα» όπως: η ανταγωνιστική ιδιοποίηση του «μύθου» απ’ τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, η «ιδιοκτησιακή» κατοχή της Σημαίας του Πολυτεχνείου από κάποια απ’ αυτές, η εξακολουθητική και προκλητική εξαργύρωση από στελέχη της εξέγερσης της αγωνιστικής τους «επιταγής» στο μεταπολιτευτικό πολιτικό χρηματιστήριο… στις πλάτες της μεγάλης πλειοψηφίας των συντρόφων τους, η ανούσια «θεατρικότητα» των επετειακών εορτασμών στα σχολεία, διανθισμένων με τις κατ’ έθιμον… καταλήψεις, που, μαζί με τις πολύ συνήθεις των πανεπιστημιακών σχολών, είναι και η πιο ακραία εκδοχή της εκφυλιστικής του «μίμησης». Είναι αυτές οι «καταλήψεις», πλην των κινηματικών τους εξαιρέσεων, μια κληρονομημένη αγωνιστική «κουλτούρα» την οποία (ως εκφυλιστική κληρονομιά του «Πολυτεχνείου») πληρώσαμε ακριβά.

Ο ΙΕΡΕΑΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΜΝΗΜΑΤΩΝ

Ο ΙΕΡΕΑΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΜΝΗΜΑΤΩΝ

του Λάζαρου Μαύρου

Ο αείμνηστος ιερέας Παπάντωνης Ερωτοκρίτου (αναπαύθηκε 15 Απρ. 2005) επί δεκαετίες εφημέριος στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωάννη, ήταν, κατά τη διάρκεια του Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. ιερέας και των Κεντρικών Φυλακών.


Εκεί μέσα τον μετέφεραν οι Εγγλέζοι σε κάθε Απαγχονισμό Αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α.
Στα κελιά των μελλοθανάτων Κοινώνησε έναν προς έναν τους Εννέα Απαγχονισθέντες Ήρωες.
Και στο προαύλιο των Φυλακισμένων Μνημάτων τέλεσε ΜΟΝΟΣ και φρουρούμενος από ένοπλους Άγγλους στρατιώτες τις νεκρώσιμες ακολουθίες και των Απαγχονισθέντων και των Τεσσάρων Πεσόντων Ανταρτών:

(α) των Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου 10.5.1956,
(β) των Ανδρέα Ζάκου, Ιάκωβου Πατάτσου και Χαρίλαου Μιχαήλ 9.8.1956,
(γ) των Ανδρέα Παναγίδη, Μιχάλη Κουτσόφτα και Στέλιου Μαυρομμάτη 21.9.1956
(δ) του Μάρκου Δράκου 19.1.1957
(ε) του Γρηγόρη Αυξεντίου 4.3.1957
(στ) του Ευαγόρα Παλληκαρίδη 14.3.1957
(ε) του Στυλιανού Λένα 29.3.1957 και
(ζ) του Κυριάκου Μάτση 20.11.1958.

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους δεν επιτράπηκε η είσοδος στον Καναδά στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Θ. Μαλκίδης 

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους δεν επιτράπηκε η είσοδος στον Καναδά στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Ήμουν δέκτης ερωτήσεων  σχετικώς με το θέμα της άρνησης εισόδου στον Καναδά στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Άλλοι προσέγγισαν το σοβαρό αυτό ζήτημα με ενδιαφέρον και με καλή προαίρεση, άλλοι υποκριτικά, άλλοι κουτοπόνηρα, άλλοι προβοκατόρικα. 

Αντιστοίχως διάβασα ορισμένα σχόλια, στο ίδιο πλαίσιο, γιατί οι περισσότεροι, μαζί με τους θεσμούς, ως συνήθως σιώπησαν και αδιαφόρησαν για να θυμηθούμε και τον Γερμανό λουθηρανό πάστορα Μάρτιν Νίμελερ και τη ρήση του για το Ναζιστικό καθεστώς. Υπενθυμίζουμε ότι πριν μερικά χρόνια δεν επιτράπηκε η είσοδος του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στις ΗΠΑ, όπου θα μιλούσε σε εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία, ένα ζήτημα το οποίο έχει αναδείξει όσο κανείς άλλος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Για να λύσουμε λοιπόν το "γρίφο" της άρνησης εισόδου στον Καναδά στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη  παραθέτω τους παρακάτω λόγους, ελπίζοντας να γίνουν κατανοητοί, έτσι ώστε  να μη χρειαστεί να επανέλθουμε......

Το τέρας του χρέους ζει και βασιλεύει

Του Άρη Οικονόμου

Η ανάπτυξη που διαπιστώνεται σήμερα στις χώρες του νότου και αλλού (στην Ανατολική Ευρώπη τροφοδοτείται κυρίως από την επί πιστώσει κατανάλωση) είναι παροδική – ενώ το βιοτικό επίπεδο πολλών κρατών θα συνεχίσει να μειώνεται, τροφοδοτώντας κυρίως το γερμανικό και αυξάνοντας την απόσταση τους από τη Γερμανία.

Άρθρο

Στα βουνά των χρεών που συνεχίζουν να αυξάνονται σε ολόκληρο τον πλανήτη, μαζί με τις τεράστιες φούσκες που έχουν σχηματιστεί στα πάγια περιουσιακά στοιχεία (μετοχές, ακίνητα κλπ.), με τελευταία «μαζική υστερία» τα ψηφιακά νομίσματα, έχουμε αναφερθεί πολλές φορές – επίσης στους κλιμακούμενους κινδύνους που απειλούν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο διατηρείται τεχνητά στη ζωή με τη συνεχιζόμενη παροχή ρευστότητας εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών.

Όσον αφορά τώρα την Ευρώπη, ανακοινώνεται πως ευρίσκεται ξανά σε πορεία ανάπτυξης (γράφημα), σχεδόν οκτώ χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης χρέους – αφού ακόμη και στο νότιο τμήμα της δημιουργούνται θέσεις εργασίας (το είδος τους το γνωρίζουμε από την Ελλάδα), οι επιχειρήσεις επενδύουν και οι Πολίτες έχουν ανακτήσει την αισιοδοξία τους για το μέλλον! Ως εκ τούτου οι υποστηρικτές της πολιτικής λιτότητας εμφανίζονται ικανοποιημένοι από τα επιτεύγματα τους – κάτι που όμως δεν είναι καθόλου σωστό, όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Γελοίοι μέσα στην τραγικότητά μας

Δεν έχω την αίσθηση, φίλε μου Πιτσιρίκο, ότι και σε άλλα μέρη του λεγόμενου «πολιτισμένου» κόσμου οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν έχουν εκπαιδευτεί να ζουν με τις δικαιολογίες στο στόμα.

Γνωρίζω επίσης καλά πως στις «δημοκρατίες» τους υπάρχουν ζητήματα που απαγορεύεται να θιγούν και φράσεις που απαγορεύεται στην ουσία να ειπωθούν, όπως πχ εκείνη που αναφέρεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Όχι φυσικά του οποιοδήποτε ανθρώπου. Η απαγόρευση αφορά συγκεκριμένα την αναφορά στην εκμετάλλευση των εργαζομένων από τον καπιταλιστή άνθρωπο.

Σε αυτές τις χώρες, επίσης, ο ναζισμός τείνει να θεωρηθεί ως μια παρεκτροπή, ένα deviation όπως λένε, μιας κατά τα άλλα φυσιολογικής κοινωνικής συμπεριφοράς. Της «δυτικής» συμπεριφοράς.

Πολλοί, επίσης, σε κοιτούν σαν μακάκα -πίθηκο μακάκα- αν αντιληφθούν πως δεν συμμερίζεσαι την επίσημη άποψη πως για όλα τα στραβά του κόσμου αυτού φταίνε ο Πούτιν, οι τζιχαντιστές του ISIS, και κάποιοι -λίγοι στον αριθμό- παρανοϊκοί ηγέτες.

Η άποψη μάλιστα που έχεις για το τελευταίο καθορίζει και σε μεγάλο βαθμό για το αν είσαι «προοδευτικός» και «δημοκράτης» ή όχι.

...ἀλλὰ τώρα εἶναι… γιὰ ὅσους θέλουν νὰ τὰ πιστεύσουν...

Τώρα που άρχισε η Σαρακοστή και το Σαραναταλειτουργο για τους πιστούς...

...Εἶχε παρέλθει ἤδη ἡ μεσημβρία, καὶ ὁ ἱερεὺς μετὰ τοῦ μικροῦ ποιμνίου ἐκάθησαν νὰ γευματίσωσιν ὑπὸ τὴν ἱερὰν ἐλαίαν, ἐν τῷ περιβόλῳ τοῦ ναΐσκου, ἐγγὺς τοῦ παμπαλαίου ἐκείνου λιθοκτίστου κιβουρίου, τὸ ὁποῖον κατ᾽ ἄλλους ἦτο στέρνα ὕδατος καὶ κατ᾽ ἄλλους κοιμητήριον ἢ ὀστεοθήκη. Ἡ θειὰ τὸ Μαθηνώ, γηραιὰ εὐλαβὴς κατὰ τοὺς μέν, ψευτομετάνισσα κατὰ τοὺς δέ, ἐνάρετος γυνή, ἀποβλέψασα πρὸς τὸ κτίριον τοῦτο μετὰ στεναγμοῦ εἶπεν:

―Ἡμεῖς τρῶμε, κορίτσια· νὰ ἔχουν τάχα κ᾽ οἱ φτωχοί, νὰ φᾶνε!

― Τρῶν οἱ πεθαμένοι, θεια-Μαθηνώ; εἶπε τὸ Ἀγλαώ, ἡ δωδεκαέτις παιδίσκη τοῦ ἱερέως.

― Οἱ πεθαμένοι τρῶνε κόλλυβα, ἐγὼ τὸ ξέρω, προσέθηκε τὸ Καλλιοπώ, ἡ δεκαέτις μικρὰ ἀδελφή της· καὶ γι᾽ αὐτό, ἡμεῖς στὸ σπίτι ὅσα κόλλυβα μᾶς φέρουνε, ὅλα τὰ μοιράζουμε στοὺς φτωχοὺς καὶ στὰ παιδιὰ τὰ γειτονόπουλα, γιὰ νὰ ἔχῃ ἡ μάννα μας, ἡ φτωχή, νὰ φάῃ στὸν ἄλλον κόσμο…

― Σιωπή, Καλλιοπώ! εἶπεν ὁ ἱερεύς, θέλων νὰ κρύψῃ τὴν συγκίνησίν του...

Ο Σαρανταποδαρούσας (των χρυσοκανθάρων)

Του Στάθη

  Χαράς Ευαγγέλια 1. Μειώθηκε η ανεργία! Έπεσε η ρουφιάνα στο 20,6%! (τα στοιχεία είναι της ΕΛΣΤΑΤ και αφορούν στον φετινό Αύγουστο). Δεν έχει σημασία ότι ο Αύγουστος διακρίνεται για την αύξηση της εποχιακής απασχόλησης, σημασία έχει ότι η ανεργία μειώθηκε. Μάλιστα για πρώτη φορά από το 2011 οι άνεργοι είναι λιγότεροι από 1.000.000! – έχουμε μόνον 984.483! Να τους χαιρόμαστε! Βεβαίως,

  όπως θα έλεγε ο Τσίπρας: αυτή η επιτυχία δεν μας εφησυχάζει, σύντροφοι! Έχουμε πολλά περισσότερα να κάνουμε! Σωστός! Πολλά περισσότερα ώστε πολύ περισσότεροι να δουλεύουν με 390 ευρώ ή100 ευρώ, με αποτέλεσμα το τέρας της ανεργίας να νικηθεί από τιςμάζες των ειλώτων. Ζήτω

  και ωσαννά! Η ανεργία μειώνεται, η σκλαβιά αυξάνεται.

  ΥΓ.: Επίσης πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η είδηση για τη μείωση της ανεργίας δεν είναι φέικ (φακε) νιους, όπως είναι οι ειδήσεις για τις περικοπές, την υπερφορολόγηση, τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις.

***

  Χαράς Ευαγγέλια 2. Με τα λεφτά που δώσατε (σας έκλεψαν, σας υπεξαίρεσαν) για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τώρα θα έχετε τη χαρά και την ευχαρίστηση να σας φάνε οι τράπεζες το σπίτι.