Του Κώστα Βενιζέλου
Μεταξύ της Ουάσινγκτον και της Άγκυρας υπήρχε ένα συνεχές κανάλι επικοινωνίας όλους τους μήνες πριν κατά και μετά την εισβολή του 1974. Τα απόρρητα έγγραφα, κυρίως τα αμερικάνικα επιβεβαιώνουν πως η επικοινωνία αυτή γινόταν μόνο στο ψηλότερο επίπεδο. Δηλαδή, σε πολιτικό επίπεδο, παρακάμπτοντας τις πλείστες φορές τους υπηρεσιακούς. Άλλωστε, η εμπλοκή των υπηρεσιακών εμπεριείχε τον κίνδυνο διαρροών, εξέλιξη που θα επηρέαζε αναμφίβολα τους σχεδιασμούς.
Πρωταγωνιστές οι Κίσιγκερ και Ετζεβίτ. Ο καθηγητής και ο φοιτητής. Από τις αρχές Αυγούστου 1974, και ενώ όλοι ανέμεναν την σύγκλιση της Διάσκεψη της Γενεύης, οι Τούρκοι είχαν ενημερώσει τους Αμερικανούς για τα σχέδια τους να επεκτείνουν την υπό κατοχή περιοχή και να συμπεριλάβουν στα λάφυρά τους την Αμμόχωστο. Ο Αμερικανός υπουργός γνώριζε ότι οι Τούρκοι θα προχωρήσουν στη δεύτερη φάση της στρατιωτικής επιχείρησης, που είχαν ονομάσει «ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ» και σύμφωνα με συνεργάτες του και δικά του έγγραφα, που παραμένουν μέχρι σήμερα απόρρητα, δεν ήθελε να τους σταματήσει. Ο Κίσιγκερ ήταν απόλυτος στο θέμα αυτό και πίστευε ότι νομικά η Τουρκία «είχε δίκιο», κάτι που του επιβεβαίωσε εγγράφως και ο νομικός σύμβουλος του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, Χέλμουτ Σόννενφελντ, την επομένη του πραξικοπήματος (Τα μυστικά αρχεία του Κίσιγκερ. Η απόφαση για τη διχοτόμηση. Μ. Ιγνατίου-Κ. Βενιζέλος).