ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ, πρώην Βουλευτής, «ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ: ΣΤΟΧΟΙ – ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ»

8ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού

«ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ: ΣΤΟΧΟΙ – ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ»

ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ, πρώην Βουλευτής

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ρόλος και όρια της Αριστεράς στη μεταπολίτευση (1974-2010)

Του Ρούντι Ρινάλντι

 

Ορισμένοι μελετητές, θέλοντας να αναλύσουν την τυπολογία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση, κάνουν λόγο για «τριπολικό κομματικό σύστημα με δικομματική δυναμική αντιπαράθεσης», για «τρικομματισμό με διπολική δυναμική» ή και για «απόλυτο πολωμένο τρικομματισμό». Ο τρίτος παράγοντας, το «τρίτο πρόσωπο», είναι φυσικά η Αριστερά.

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο δικομματισμός κυριάρχησε, συγκεντρώνοντας ποσοστά της τάξης του 80% του εκλογικού σώματος. Πάντα όμως υπήρχε ένας ακόμα πόλος, συμπληρωματικός προς το μεταπολιτευτικό σύστημα, εκφραζόμενος από τις δυνάμεις που αναφέρονταν στην Αριστερά.

Οι προσεγγίσεις που προαναφέραμε, όμως, δεν είναι οι μόνες. Αρκετοί άλλοι αναλυτές θεωρούν τον ρόλο της Αριστεράς κατά την περίοδο 1974-2010 περιθωριακό ή μη ουσιαστικό, παρουσιάζοντάς την περίπου σαν έναν «φτωχό συγγενή» στο πολιτικό σκηνικό.

Η σταθερότητα, αλλά και οι μεταβολές και εναλλαγές της περιόδου, δεν μπορούν όμως να ερμηνευτούν χωρίς να εντοπιστεί η οργανική σχέση που είχε με το μεταπολιτευτικό καθεστώς η σύνολη Αριστερά και η ιδιαίτερη στήριξη των κομμάτων της (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτ. και αργότερα ΣΥΝ) προς το σύστημα.

Αν θέλουμε να κάνουμε μια γενική παρατήρηση, ο ρόλος της Αριστεράς στην περίοδο 1974-2010 είναι συμπληρωματικός και σταθεροποιητικός. Η συμπληρωματικότητα εκφράζεται με την αποδοχή των ορίων που έθεταν οι αστικές δυνάμεις (και οι συμβιβασμοί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις), ενώ συνομολογούνταν τα ειδικά κοινωνικά και πολιτικά συμβόλαια που λειτούργησαν (λύση Καραμανλή και αργότερα «αλλαγή» ΠΑΣΟΚ).

Η συμπληρωματικότητα αυτή, δεν τροποποιείται ούτε την εποχή που για πρώτη φορά, σε επίπεδο μεταπολεμικής δυτικοευρωπαϊκής χώρας, η Αριστερά παίρνει μέρος σε κυβερνητικά σχήματα, πρώτα με την Ν.Δ. (κυβέρνηση Τζανετάκη) και μετά με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ μαζί (οικουμενική Ζολώτα). Οι κυβερνήσεις αυτές δεν ήταν άχρωμες ή «αόρατες», όπως αρέσκονται να τις παρουσιάζουν εκ των υστέρων, αλλά οριοθέτησαν την είσοδο της Ελλάδας στην περιοχή του ανοικτού νεοφιλελευθερισμού των δεκαετιών του ’90 και του 2000 (τριετία Μητσοτάκη, Σημητικός εκσυγχρονισμός, κυβερνήσεις Κώστα Καραμανλή).

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑ...

Ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας για το Μητσοτακέικο

29 Απρ, ’15 11:50 ΜΜ

Ανακοίνωση εξέδωσε αργά το βράδυ της Τετάρτης το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην ανάρτηση «Το Μητσοτακέικο»

Η λιτή ανακοίνωση έγραφε:

«Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ο ΙΙ, ο ίδιος νυν βουλευτής και πρώην υπουργός, γιος πρώην πρωθυπουργού, αδελφός πρώην υπουργού και πρώην δημάρχου, εγγονός βουλευτή, θείος περιφερειάρχη, εξάδελφος και ανιψιός πρώην υπουργών και βουλευτών, δισέγγονος πολιτικών και συγγενικό πρόσωπο πολλών κατεχόντων δημόσιες θέσεις, μιλάει για οικογενειοκρατία.

Τέτοιο είναι το θράσος μας…»

(Αγαπητέ Jo Di, οι Έλληνες υποστηρίζουν πως θέλουν η χρεοκοπημένη Ελλάδα να αλλάξει, και συνεχίζουν να ψηφίζουν Μητσοτάκηδες. Μεταξύ μας, Μητσοτάκης μας αξίζει. Κυριάκος για πρωθυπουργός!)

Ένα κορίτσι που το έλεγαν Μαρία

του Μάνου Στεφανίδη

Στην μνήμη της μάνας μου Βαρβάρας που κοιμήθηκε πριν έντεκα χρόνια 

Μια Μαρία κλέβει όλων τις καρδιές στην όπερα του Bernstein - και αργότερα στη δημοφιλέστατη ταινία - West Side Story. Μια Μαρία έχει επίσης κατακτήσει εδώ και δυο χιλιετίες τις ψυχές ολόκληρης της Δύσης (το χλωμό της αντίστοιχο στο Ισλάμ είναι ίσως η Φατίμα). Πρόκειται για την Παναγία των ορθοδόξων, τη Santa Maria των καθολικών, το απόλυτο αρχέτυπο της μητέρας που θήλασε τον Σωτήρα του κόσμου με το γάλα του ουρανού όπως η Ήρα το μικρό Ηρακλή. Η Παρθένος της Ναζαρέτ εξανθρωπίζει το ισόπλευρο τρίγωνο της χριστιανικής τριαδικής Θεότητας, εμποτίζοντάς το με το αίμα, το δάκρυ αλλά και το γέλιο των ανθρώπινων όντων. Μια γυναίκα, μ’ άλλα λόγια, δίνει ουμανιστική υπόσταση στο δογματικό δίδυμο των αρρένων Πατρός και Υιού. Οι καθολικοί μάλιστα για να εξυψώσουν ακόμη περισσότερο την ιερή παρθένα, υποστήριξαν με φανατισμό το δόγμα της “αμώμου συλλήψεώς” .Της “immaculata concoeptio”. Στην χριστιανική  εικονογραφία η Παναγία δεσπόζει και αποδίδεται, -αν και σε άπειρες παραλλαγές όπως είναι φυσικό - με δυο βασικούς τρόπους: Αυτόν της Γλυκοφιλούσας, δηλαδή της τρυφερότατης μεταφοράς της μητρικής στοργής  όπου το Βρέφος ακουμπάει την παρειά του στο μάγουλο της μάνας του και αυτόν της Πιετά, δηλαδή της αποσβολωμένης γυναίκας που κρατάει νεκρό, τον Θεάνθρωπο γιό της της σε μιαν άδεια αγκαλιά. 

Βυζαντινές εικόνες της παλαιολόγειας εποχής με Οδηγήτριες ή Βρεφοκρατούσες θα πλημμυρίσουν την προαναγεννησιακή Ιταλία ή την Ρωσία του Θεοφάνους του Γραικού και θα εντοπίζονται σήμερα ως Παλλάδια στα ιερά διάσημων ναών (π.χ. στον Άγιο Μάρκο της Βενετίας και τον Άγιο Πέτρο της Ρώμης). Αυτές οι υπερβατικές αλλά και τόσο πραϋντικές μορφές θα αντικατασταθούν λίγο μετα από τις γήινες μικρές Μαντόνες του Giovanni Bellini, του Raphael, του Giorgione έως την σύγχρονη Ολίβια Χάσεϊ του σκηνοθέτη Franco Zeffirelli. Στις βυζαντινές “Κοιμήσεις” πάλι  αλλά και στην περίφημη εικόνα του Γκρέκο στη Σύρο συνυπάρχουν, δογματικώς άψογα, τόσο το νεκροκρέββατο της Παρθένου με τους Αποστόλους συναθροισθέντας ενθάδε όσο και η θριαμβική Μετάστασή της στο ανώτερο μέρος της σύνθεσης με τις πύλες του Ουρανού διάπλατες για να την υποδεχτούν. Αντίστοιχα ο Caravaggio θα ζωγραφίσει την Κοίμηση απόλυτα γειωμένη με το απόλυτο του θανάτου να δεσπόζει  έχοντας ως μοντέλο το κορμί μιας πόρνης που βρέθηκε πνιγμένη στον Τίβερη και τους Αποστόλους γύρω να θρηνούν γοερά (Λούβρο). Ο Tiziano πάλι, ο Carracci αλλά και ο Γκρέκο αποδίδουν με την θεατρική μπαρόκ οπτική του sotto in su (δηλαδή το θέμα ειδωμένο από κάτω προς τα πάνω σαν σε σκηνή θεάτρου) την Θεοτόκο να υψώνεται μεγαλόπρεπα στις πτέρυγες αγγέλων και συννέφων στους ουρανούς πάνω από το άδειο της Τάφο και εμπρός στα εκστατικά μάτια των Αποστόλων.

Aναζητώντας τη σύνθεση: Μια αναδρομή πέντε δεκαετιών

Προοίμιο
Από το 1-1-4 στους Αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος

Της Κίνησης Πολιτών Άρδην

Η «Κίνηση Πολιτών Άρδην» περιλαμβάνει παλαιά και νέα μέλη, αλλά έχει ενσωματωμένη, στην ιστορική της μνήμη και τα κείμενά της, μια μακρά ιστορία που φτάνει σχεδόν τις πέντε δεκαετίες: από το κίνημα του 1-1-4, στα 1963, μέχρι τους Αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος, το 2011. Αυτή η παρουσίαση επιδιώκει να καταδείξει τη συνέχεια –το πάθος για την ελευθερία και την αλήθεια– αλλά και τις ασυνέχειες –όχι μόνο εξ αιτίας της αλλαγής των περιόδων, αλλά και των ίδιων των αντιλήψεών μας– αυτής της διαδρομής. Αυτές τις συνέχειες και ασυνέχειες θέλουμε να καταδείξουμε σήμερα, τη στιγμή που βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα ιστορική εποχή και επιθυμούμε αυτή τη δικιά μας ιστορική εμπειρία να την κάνουμε κτήμα περισσότερων ανθρώπων.
Ελπίζουμε πως το αίτημα που χαρακτηρίζει από τα πρώτα της βήματα την απόπειρά μας, παρά τις διαφορετικές φάσεις και μεταστροφές, το αίτημα της σύνθεσης, η οποία είναι αναγκαία για μια χώρα που υπήρξε πάντα σταυροδρόμι πολιτισμών και συγκρούσεων, όχι μόνο να γίνει κατανοητό αλλά να αποτελέσει και την προμετωπίδα ενός αυθεντικά πλειοψηφικού κινήματος. Η σύνθεση είναι όρος ύπαρξης και επιβίωσης του ελληνισμού.

1964 – 1974 Το εμφυλιακό κράτος απειλείται και αντιδρά

Η δικτατορία των συνταγματαρχών (1967-1974) κλείνει και ολοκληρώνει τη μετεμφυλιακή περίοδο, ως το κύκνειο άσμα της, και ταυτόχρονα ως προσπάθεια να συντηρήσει τα δομικά της στοιχεία:
Απέναντι στο μεγάλο κύμα των κινητοποιήσεων της δεκαετίας του ’60, με αποκορύφωμα την περίοδο 1965-1967 –που έτεινε να ανατρέψει το καθεστώς της εξάρτησης και της κυριαρχίας των νικητών του εμφυλίου, με κεντρικό πόλο εξουσίας το παλάτι–, το «σύστημα» επιχειρεί την επανεπιβεβαίωση της κυριαρχίας του με τον πιο ακραίο και βίαιο τρόπο, δηλαδή την εγκαθίδρυση στρατιωτικής δικτατορίας.

Είναι επίσημο: Google και Facebook λογοκρίνουν ανοιχτά και με την «βούλα» τους χρήστες τους!

Του Βασίλη Μακρίδη

Η λογοκρισία του Google μειώνει την επισκεψιμότητα ιστοσελίδων αριστερής κατεύθυνσης!

Κέντρο λογοκρισίας – το δεύτερο! – στο Essen της Γερμανίας από το Facebook.

Η γνωστή αμερικανική πολυεθνική εταιρεία Google, δημιουργός της εξαιρετικά δημοφιλούς ομώνυμης μηχανής αναζήτησης στο Διαδίκτυο, ασκεί θεωρητικά κρυφή, στην πράξη όμως ανοιχτή λογοκρισία στους χρήστες του Ίντερνετ. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν, μετά από ενδελεχή έρευνα αρκετών μηνών, δύο επιφανείς Αμερικανοί αριστεροί διανοούμενοι, οι Andre Damon, δημοσιογράφος και αρθρογράφος του World Socialist Web Site (wsws.org) και David North, βετεράνος μαρξιστής θεωρητικός (με τροτσκιστική κατεύθυνση) και εθνικός Πρόεδρος του Κόμματος Σοσιαλιστικής Ισότητας των ΗΠΑ (Socialist Equality Party – SEP).

Όπως μας πληροφορεί σε ρεπορτάζ ειδικού συνεργάτη της η ρωσική αριστερή ιστοσελίδα fondsk.ru, όλα ξεκίνησαν από τις αλλαγές που επέφερε η Google στο σύστημα αναζήτησης, οι οποίες οδήγησαν σε απότομη μείωση της επισκεψιμότητας σελίδων με αριστερή (όλων των αποχρώσεων) και αντιπολεμική κατεύθυνση.

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της Google, η οποία εκφράστηκε μέσω ενός εκ των αντιπροέδρων της εταιρείας, του Ben Gomes, οι αλλαγές αυτές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, είχαν ως στόχο την προστασία των χρηστών του Διαδικτύου από προσβλητικό ή μη έγκυρο περιεχόμενο, όπως και από διαφόρων ειδών «θεωρίες συνωμοσίας», οι οποίες ευδοκιμούν και στον κυβερνοχώρο. Σύμφωνα, μάλιστα, με τα λεγόμενα του Gomes, η Google «τελειοποίησε τις μεθόδους εκτίμησης και ανανέωσε τους αλγορίθμους αναζήτησης για την παροχή όσο το δυνατόν πιο αξιόπιστης πληροφόρησης».

Προς την ελληνικήν αναγέννησιν

*Το κεί­με­νο του Πε­ρι­κλή Γιαν­νό­που­λου,  που δη­μο­σιεύ­τη­κε στην  ε­φημ. “Α­κρό­πο­λις” 11, 13 Μαρ­τ. 1903, πι­στεύ­ου­με πως δια­τη­ρεί δυ­στυ­χώς ό­λη του την ε­πι­και­ρό­τη­τα, 114 χρό­νια με­τά τη δη­μο­σί­ευ­σή του, και ταυ­τό­χρο­να εί­ναι έ­να υ­πέ­ρο­χο κεί­με­νο που α­ξί­ζει να δια­βά­σου­με και πά­λι.

του Π. Γιαννόπουλου

Το πρώ­τον βή­μα

Α΄. Δια να ο­μι­λή­ση κα­νείς λο­γι­κά δι’ έ­να ζή­τη­μα ελ­λη­νι­κόν, εί­τε γλωσ­σι­κόν, εί­τε ε­θνι­κόν, εί­τε κοι­νω­νι­κόν, α­νά­γκη να α­να­τρέ­ξη εις το πα­ρελ­θόν, να συμ­βου­λευ­θή την Ι­στο­ρί­αν. Και Ελ­λη­νι­κή Ι­στο­ρί­α δεν υ­πάρ­χει. Δι’ αυ­τό βα­σι­λεύ­ει τοιαύ­τη σύγ­χυ­σις και σύ­γκρου­σις ι­δε­ών εις ό­λα α­νε­ξαι­ρέ­τως τα ι­δι­κά μας πράγ­μα­τα. Και δεν ή­το δυ­να­τόν να υ­πάρ­χη α­κό­μη. Διό­τι έ­ως χθες η με­γα­λει­τέ­ρα και σπου­δαιο­τέ­ρα ε­πο­χή του πα­ρελ­θό­ντος μας, η Βυ­ζα­ντι­νή, το Κλει­δί προς νό­η­σιν της αρ­χαί­ας, προς νό­η­σιν της τω­ρι­νής Ελ­λά­δας, προς νό­η­σιν Ελ­λη­νι­σμού και Έλ­λη­νος, το εί­χε βυ­θί­σει η Ευ­ρώ­πη εις α­πύθ­με­νον βά­θος βορ­βό­ρου. Υ­πάρ­χει λοι­πόν μί­α Ι­στο­ρί­α, γρα­φεί­σα χω­ρίς το κλει­δί αυ­τό, συρ­ρα­φεί­σα α­πό τας Ευ­ρω­πα­ϊ­κάς ι­στο­ρί­ας και γνώ­μας πε­ρί η­μών, με έ­να πνεύ­μα σχε­δόν δου­λι­κόν, με έ­να πνεύ­μα μα­θη­τι­κόν, το ο­ποί­ο τρέ­μει τον ευ­ρω­παί­ον δά­σκα­λον. Άν­θρω­ποι, με πνεύ­μα, ε­ντε­λώς ε­λεύ­θε­ρον δου­λι­κών αι­σθη­μά­των προ του Ευ­ρω­παί­ου, δεν ε­πα­ρου­σιά­σθη­σαν εις την με­λέ­την της Ι­στο­ρί­ας. Άν­θρω­ποι, με πύ­ρι­νον πά­θος έ­ρω­τος ρι­χθέ­ντες εις την με­λέ­την της Ι­στο­ρί­ας, δεν ε­φά­νη­σαν μέ­χρι τού­δε. Και οι φα­νέ­ντες τοιού­τοι κα­τέ­γι­ναν εις τας λε­πτο­με­ρεί­ας, α­φω­σιώ­θη­σαν εις τον πο­λυ­τι­μώ­τα­τον φω­τι­σμόν μιας ή άλ­λης ε­πο­χής. Ώ­στε ελ­λη­νι­κή ι­στο­ρί­α δεν υ­πάρ­χει. Δεν κα­τη­γο­ρώ. Θέ­τω τα πράγ­μα­τα. Και δεν ή­το δυ­να­τόν να συμ­βή άλ­λως. Μέ­γι­στον και δυ­σκο­λώ­τα­τον και υ­πε­ράν­θρω­πον, ή­το το πρό­βλη­μα το ο­ποί­ον ε­τέ­θη α­πό της Ε­λευ­θε­ρί­ας ε­νώ­πιον των ι­στο­ρι­κών της α­φυ­πνι­σθεί­σης Ελ­λά­δος. Και το έρ­γον υ­πε­ραν­θρω­πό­τε­ρον. Και ι­δού αυ­τό.

Η Λατρεία της Μεγαλόχαρης στας Αθήνας

εικ. Παναγία η Αθηνιώτισσα

Ένα ενδιαφέρον ιστορικό οδοιπορικό 

στην Αθήνα του παρελθόντος 
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Η Λατρεία* της Μεγαλόχαρης στας Αθήνας

«Σε καμμιά πόλη στον κόσμο δεν λατρεύτηκε* η Παναγία τόσο, όσο εδώ στην Αθήνα, και καμμιά πόλη ανάλογα με τον πληθυσμό της, δεν είχε τόσες εκκλησίες και Μοναστήρια κτισμένα στ’ όνομα της Θεομήτορος, όσα είχαν άλλοτε αι Αθήναι. Αυτό νομίζω πως οφείλεται σε δυο αξιοπρόσεχτα γεγονότα. Γεγονότα π’ έχουν συνδέσει την Παναγία με την πόλη του Φωτός και του Πνεύματος.

Ερχόμεθα στο πρώτο. Όπως μας λέγει η παράδοση της πίστης μας, όταν ο Χριστός αποφάσισε να πάρει από τον πρόσκαιρο κόσμο την Μητέρα του για να την έχει πλάϊ του, την ειδοποίησε τρεις μέρες πριν μ’ έναν Άγγελο Του. Μετά το άγγελμα αυτό, η Μεγαλόχαρη ανέβηκε στο Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί και να ευχαριστήσει το παιδί της. 

Ταυτόχρονα νεφέλαι άρπαξαν από τα πέρατα της γης τους Αποστόλους και τους έφεραν στο σπίτι της Παναγίας για να παρευρίσκωνται κατά την Κοίμησή Της, και εκεί άραντες το σώμα με ύμνους και ψαλμούς έφεραν εις το Χωρίον Γεθσημανή, και έθαψαν το πανάχραντό της σώμα.

ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΕ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΕ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

.................................................
Με την Αιμιλία Κτενά στο Τρίτο.Ο Πέτρος Φυσσούν διαβάζει ποιήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, εμπνευσμένα από το όραμα της Παναγίας και τις ταπεινές εκκλησιές της. Εκπομπή από το αρχείο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, σε ηχογράφηση του 1984 και επιμέλεια Ειρήνης Διαβατίδου – Ιορδάνη.


 http://www6.zippyshare.com/v/89303231/file.html

ΠΑΤΗΡ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ | Η ελληνική και η παγκόσμια κρίση: Επιδράσεις στην νεολαία

17.00-19.00 ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

ΘΕΜΑ: «ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ»

-ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΠΑΤΗΡ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ, Καθηγητής Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, Επισκέπτης Καθηγητής στο Ορθόδοξο Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου Cambridge , Ερευνητής Πανεπιστημίου Winchester 

Τίτλος εισήγησης:

Η ελληνική και η παγκόσμια κρίση: Επιδράσεις στην νεολαία

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ | Ερωτήσεις - Συζήτηση

Πως σμιλεύεται η ηθική

 - Κώστας ΜελάΣ

---

του Κώστα Μελά  – 

Αναλύοντας τις αφετηρίες και τις διαδρομές του πολιτικού πολιτισμού έχουμε πολιτική ηθική, όχι ηθική γενικώς και αορίστως. Κύριο γνώρισμα του πολιτικού πολιτισμού είναι η συγκρότηση σε πολιτικές ομάδες και ο προσδιορισμός συλλογικών σκοπών, εκ των οποίων ο υπέρτατος είναι η συλλογική επιβίωση.

Επίσης, γνώρισμα είναι η θέσπιση των διανεμητικών λειτουργιών της ισχύος, στο πλαίσιο της πολιτικής οργάνωσης, και η πολιτειακή νομιμοποίηση της εξουσίας και των κοινωνικών ιεραρχιών με ηθικά κριτήρια κοινωνικοπολιτικά σμιλευμένα.

Κάποιοι θα έλεγαν ότι η πολιτική νομιμοποίηση συναρτάται και με θεμελιώδεις κοσμοθεωρητικές παραδοχές, οι οποίες προσφέρουν σε μια κοινωνία μονιμότερο πνευματικό και στρατηγικό προσανατολισμό. Η πολιτική ηθική και η πολιτική νομιμοποίηση είναι οργανικά συνδεδεμένες έννοιες.

Ως εκ τούτου, στον πολιτικό στοχασμό πρέπει να κάνουμε μία διάκριση. Η περιγραφή και ερμηνεία των πολιτικά οργανωμένων κοινωνικών οντοτήτων, όπως επίσης και των συλλογικών ηθικών προτύπων, που νομιμοποιούν τις κανονιστικές δομές του συλλογικού πολιτικού βίου μιας εκάστης οντότητας, είναι ένα πράγμα. Άλλο πράγμα είναι η εκλογίκευση της ατομικής ηθικής του αναλυτή ή κάποιας ιδεολογίας.

Με διαφορετικά λόγια, είναι ένα πράγμα η πολιτικά προσδιορισμένη πολιτική ηθική και άλλο πράγμα η γνωσιολογικά-ιδεολογικά προσδιορισμένη «ηθική». Η πρώτη συναρτάται με τα κοινωνικοοντολογικά γεγονότα. Η δεύτερη είναι –σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό– πολιτική θεολογία.

Αντίδραση στις ρίζες της αδράνειας: η παγίδα του κομματισμού

Τουρκία: Το τείχος, οι Κούρδοι και οι αυταπάτες

Του Δημήτρη Μηλάκα

Αν και τα τείχη σπανίως μπόρεσαν να κρατήσουν για «πάντα» τον εχθρό «έξω», οι άνθρωποι, αναζητώντας κάπου να κλείσουν τους φόβους τους χτίζουν τείχη από αρχαιοτάτων χρόνων. Τότε, τα παλιά τα χρόνια, μπορεί να πει κανείς ότι τα εν λόγω οχυρωματικά έργα είχαν μια σημασία και έπαιζαν τον πρόσκαιρο ρόλο τους, καθώς, όταν είχε έρθει η ώρα να πέσει μια πόλη, έπεφτε έστω και αν τα τείχη της ήταν «μακρά» ή κολοσσιαία.

Στην εποχή μας τα τείχη είναι και πάλι της μόδας. Χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο από τους ευημερούντες, που προσπαθούν να αναχαιτίσουν την εισβολή των πεινασμένων. Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, έχουν «οχυρώσει» τα σύνορά τους για να εμποδίσουν την εισβολή των Μεξικανών μεροκαματιάρηδων. Το Ισραήλ για να «μαντρώσει» στην πείνα τούς Παλαιστινίους.

Τείχη χτίζει και η Τουρκία σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναχαιτίσει αυτό που δεν πρόκειται τελικά να αποφύγει: τη δημιουργία κουρδικού κράτους και την επαφή αυτού του νέου κράτους με τους κουρδικούς πληθυσμούς που ζουν στα τουρκικά νοτιοανατολικά εδάφη.

Η Κοίμησις της Θεοτόκου: Άρθρο του Αλ.Παπαδιαμάντη (15 Αυγούστου 1887)

«Η Κοίμησις της Θεοτόκου» Άρθρο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εφημερίς στις 15 Αυγούστου 1887.

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι και η Κοίμησις της υπεραγίας Θεοτόκου, ην σήμερον εορτάζει η Εκκλησία. Ευθύς από των πρώτων μ.Χ. αιώνων, έξοχος υπήρξεν η τιμή και ευλάβεια, ην απένεμον οι χριστιανοί προς την Παρθένον Μαρίαν. Αλλ’ η σημερινή εορτή είναι η κατ’ εξοχήν μνήμη της Θεοτόκου, άτε την Κοίμησιν αυτής υπόθεσιν έχουσα.

Η Κοίμησις αύτη συνέβη, κατά την ευσεβή παράδοσιν, τη 15 Αυγούστου, αλλά προϊόντος του χρόνου, συν τη καλλιεργεία και αναπτύξει του χριστιανικού πνεύματος, ετάχθη η προηγουμένη της ημέρας ταύτης δεκατετραήμερος εγκράτεια, προς τιμήν της υπεράγνου Θεομήτορος και αυτή γινομένη. Αγομένης της νηστείας ταύτης, ψάλλονται εν τοις ιεροίς ναοίς εναλλάξ καθ’ εκάστην, οι δύο μελωδικώτατοι Παρακλητικοί Κανόνες, η Μεγάλη λεγομένη παράκλησις και η Μικρά.

Και αύτη μεν επιγράφεται «ποίημα Θεοστηρίκτου μοναχού, η Θεοφάνους», και πιθανώτατον, ότι είναι του Θεοφάνους μάλλον, διότι πράγματι φαίνεται έργον δοκιμωτάτου ποιητού, η δε Μεγάλη παράκλησις είναι ποίημα του βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως. Εξόριστος από της βασιλευούσης, αλωθείσης υπό των Λατίνων, ο ατυχής εκείνος βασιλεύς, ευγλώττως εκχέει τα παράπονά του προς την μόνην πολιούχον αυτής και προστάτιδα: «Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; που προστρέξω λοιπόν και σωθήσομαι; Που πορευθώ;... Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι, και επί σε θαρρών κατέφυγον».

Τα τραγούδια στη θεολογία

♪ μεσ' στην ερημιά του κόσμου, ένα χέρι γράφει εντός μου, κάπου υπάρχει θεός ♫

Σεμνή κατά πάντα η μουσική θεών εύρημα ούσα.

Πλούταρχος, 47-120 μ.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστορικός 

Τα τραγούδια στη θεολογία 

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

«Είχε μπει, θαρρώ, ένας γκρίζος και παγερός Νοέμβρης· χιόνιζε κρυσταλλωμένο χιόνι. Μια βραδιά από δίπλα ακούσαμε ένα μονότονο τραγούδι με αργή και συρτή φωνή. Έπειτα ακούστηκαν ρυθμικοί χτύποι, σαν κάποιος να χτυπούσε με το χέρι ένα πιάτο ή ένα ταψί. Κι έπειτα ρυθμικά βήματα χορού. Τραγούδι, χτύποι και χορός μια άρχιζαν και μια σταματούσαν. Κι αυτό κράτησε ως τα βαθιά μεσάνυχτα.

Ο ένας κοίταζε τον άλλο με ζωηρά απορημένα μάτια. Αλλά πρωί πρωί η χοντρούλα γειτόνισσα, που μας είχε ανακοινώσει τον πόλεμο των Γερμανών, μπήκε στην κουζίνα μας σαν αέρας. Μας είπε πνιχτά πως η Αννούλα πέθανε βαθιά χαράματα, κι οι δικοί της πριν πεθάνει τραγούδησαν και χόρεψαν, όπως το ’θελε η ίδια. Μετά είπε το «Θεός σχωρέστην», κι έκανε ελαφρά δακρυσμένη το σταυρό της, λιγάκι ωστόσο χαμογελώντας θλιμμένα, και πρόσθεσε πως ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα.

Κανένας δεν έλεγε κουβέντα. Το δικό μου το μυαλό σφηνώθηκε στο τραγούδι και στο χορό της περασμένης νύχτας. Δεν μπορούσα να δώσω μια εξήγηση. Εντούτοις ήμουνα πάντοτε έτοιμος να δεχτώ πως στο θάνατο συμβαίνουν ολότελα περίεργα πράγματα. (Αργότερα τι μπορούσαν να μου πουν οι κατοπινές σοφίες που διάβαζα για το μοιρολόγι;)».[1]

Καταπληκτικό αφιέρωμα από την Frankfurter Allgemeine Zeitung στον εκτοπισμό των Ελλήνων του Πόντου από την Τουρκία

 0

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΗ

«O εκτοπισμός των Ελλήνων του Πόντου από την Τουρκία είναι ένα ελάχιστα γνωστό κεφάλαιο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου», γράφει σε εκτενές αφιέρωμα για τα δεινά που βίωσε ο ποντιακός ελληνισμός στην Τουρκία η Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ) στο πολιτιστικό της ένθετο. Ο γερμανός δημοσιογράφος της εφημερίδας της Φρανκφούρτης ταξίδεψε ο ίδιος στη Μαύρη Θάλασσα, στην αλλοτινή πατρίδα της γιαγιάς του και διηγείται την ιστορία της φυγής της, τον Αύγουστο του 1917 από την πόλη Ορντού (σ.σ. παλιά ελληνική ονομασία Κοτύωρα).

Ο αρθρογράφος περιγράφει τα γεγονότα του Αυγούστου του 1917, όταν δεκάδες ρωσικά πολεμικά πλοία και ρώσοι στρατιώτες άρχισαν να πολιορκούν την πόλη. Όπως επισημαίνει ο δημοσιογράφος, «γινόταν πόλεμος, η Ρωσία πίεζε την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη βορειοανατολική της πλευρά. Θεωρούσε εαυτήν προστάτιδα δύναμη των χριστιανικών μειονοτήτων. Οι Τούρκοι στρατιωτικοί, αντίθετα, υποπτεύονταν τους χριστιανούς ως συνεργούς του εχθρού. Με αυτό το πρόσχημα σφαγιάστηκε και εκτοπίστηκε ολόκληρος ο αρμενικός πληθυσμός των ακτών της Μαύρης Θάλασσας το 1915 – και στην Ορντού. Τα άδεια σπίτια των Αρμενίων ήταν μια προειδοποίηση προς τους Έλληνες: ότι θα ήταν οι επόμενοι».

ΤΗ ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΔΕΝ ‘ΕΙΣΗΓΑΓΕ’ ΟΥΤΕ ‘ΕΠΕΒΑΛΕ’ Ο ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ ΑΛΛΑ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ Η ΑΓΚΥΡΑ. Ο ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΚΥΠΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1973-2016 (ΑΙΓΑΙΟ-Ν/Α ΜΕΣΟΓΕΙΟ)

της Φανούλας Αργυρού*

Αναφέρομαι στο άρθρο του αγαπητού κ. Μιχάλη Ιγνατίου 20.7.2017  http://www.onisilos.gr/?p=9966   με τίτλο « Όλη η αλήθεια για την πολιτική του Κίσινγκερ εναντίον της Κύπρου: Τον καίει δικό του απόρρητο έγγραφο»  το οποίο αρχίσει με «Τη διευθέτηση του Κυπριακού με λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας που εισήγαγε και επέβαλε ο ίδιος ο Χένρι Κίσιγκερ»  και το οποίο αναφέρεται σε αμερικανικό έγγραφο του 1975. (Το έγγραφο αυτό ξαναδημοσιεύθηκε πιστεύω το 2013).

Διαφωνώ πλήρως με αυτή τη ερμηνεία. Η Διζωνική είχε τροχοδρομηθεί από το Φόρειν ΄Οφις στο Λονδίνο από τις 16 Αυγούστου 1974 το οποίο και είχε επιλέξει για την προώθησή της τον Ελληνοκύπριο  Γλαύκο Κληρίδη.  Εξάλλου πώς μπορεί να την «εισήγαγε και επέβαλε»  ο Κίσσιγκερ όταν ήταν ο Ραούφ Ντενκτάς που την είχε απαιτήσει στη Γενεύη στις 12 Αυγούστου 1974;  Και οι καταβολές της ΔΔΟ πάνε πίσω και ξεκινούν από το 1955 εν πάση περιπτώσει μεταξύ Βρετανών και Τούρκων.  (Βιβλίο της γράφουσας ‘ Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011’).

Δημοκρατία χωρίς δήμο

Δημοσιεύθηκε 10 Αυγούστου 2017 - Κώστας ΜελάΣ

---

του Κώστα Μελά  – 

Εδώ και δύο αιώνες σχεδόν –ουσιαστικά από τον Κάντ και μετά– η ηθική γινόταν όλο και περισσότερο ακαδημαϊκός κλάδος, φτωχός συγγενής της φιλοσοφίας, ή υλικό θρησκευτικής κατήχησης. Όμως, εδώ και περίπου 40 χρόνια παρατηρούμε μια φαινομενικά επιθετική επιστροφή ενός λόγου που επικαλείται την ηθική. Ο όρος «λόγος» είναι εξάλλου υπερβολικός. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, η λέξη ηθική χρησιμοποιείται σαν σλόγκαν, ενώ στην καλύτερη αποτελεί σημάδι αμηχανίας και απορίας.

Οι ιστορικοί λόγοι αυτής της επαναφοράς εύκολα μπορούν να εντοπισθούν στο τέλος των μεγάλων πολιτικών αφηγήσεων (αλλά και πράξεων), όπως αυτές έλαβαν χώρα στα τελευταία 200 χρόνια στη Γηραιά Ήπειρο. Το τέλος αυτών των αφηγήσεων σηματοδότησε αφενός η πτώση του Σοβιετικού Συνασπισμού (κύριος φορέας των σοσιαλιστικών ιδεών), αφετέρου η φθίνουσα πορεία των δυτικών δημοκρατιών. Οι δύο αυτές εξελίξεις σηματοδοτούν, υπό μια έννοια, το τέλος της νεωτερικότητας και την εμφάνιση της εποχής που έχουμε ονομάσει μετανεωτερικότητα.

Οι νικήτριες, κυρίαρχες τάξεις

Η σημερινή ιστορική εποχή, στην οποία ο δυτικός άνθρωπος διάγει τον βίο του, σε πολιτικό επίπεδο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως α-πολιτική, αντιπολιτική και απα­θής. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου, όμως, ότι το «πολιτικό» εξαφανίζεται. Τουναντίον, κατά την άποψή μας, το «πολιτικό» ισχυροποιείται και καθίσταται κυρίαρχο, υπακούοντας στα κελεύσματα και τις επιταγές των νικητών αυτής της περιόδου.

40 σκίτσα που απεικονίζουν τις πικρές αλήθειες της σύγχρονης κοινωνίας

Ο καλλιτέχνης Αλ Μάργκεν από το Μπουένος Άιρες της Αργεντινής δημιουργεί μοναδικά σκίτσα που δείχνουν τις αδυναμίες της εποχής μας. Όπως δηλώνει και ο ίδιος τα σκίτσα του προκαλούν και ταυτόχρονα εκφράζουν την πραγματικότητα χωρίς καμία υπερβολή. Η εποχή μας έχει σίγουρα πολλά ελαττώματα και λάθη και μέσα από αυτά τα σκίτσα ο καλλιτέχνης θέλει να μας προκαλέσει να σκεφτούμε και να αναλογιστούμε. Όπως θα παρατηρήσετε όλα του τα σκίτσα έχουν μια έντονη κριτική για την σημερινή κοινωνία

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/40-skitsa-pou-apikonizoun-tis-pikres-alithies-tis-sygchronis-kinonias/

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟ...

ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ

78 βιβλία που πρέπει να έχεις διαβάσει

Βιβλία που πρέπει να διαβάζονται!

Αρθογράφος: Νίκος Τσούλιας

Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις έναν κατάλογο με τα καλύτερα ή τα πιο κλασικά ή τα πιο διαχρονικά βιβλία. Άλλωστε ακόμα και οι παραπάνω ορισμοί (καλύτερα, κλασικά, διαχρονικά) δεν μπορούν να έχουν ασφαλές περιεχόμενο. Ωστόσο, για τις ανάγκες του σχολείου, και πιο ειδικά των μαθητών / μαθητριών, προχώρησα σε μια επιλογή, βασιζόμενος σε μια προσωπική (άρα υποκειμενική) αξιολόγηση, έχοντας ως μοναδική αίσθηση «ασφάλειας» τη βιβλιοφιλία μου και το πάθος μου για το διάβασμα. Η πρόταση που δίνεται εδώ είναι ολίγον διαφοροποιημένη απ’ εκείνη του σχολείου και αφορά κυρίως τα πολιτικά βιβλία.

Εννοείται ότι κάποια βιβλία διαβάζονται στη μαθητική φάση άλλα διαβάζονται σε πιο ώριμες ηλικίες, αλλά τα περισσότερα διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται και μελετώνται σε κάθε φάση της ηλικίας μας. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια πρόταση και μόνο, η οποία έπρεπε και να σταματάει για τεχνικούς λόγους (έκταση δύο σελίδων) στον αριθμό 78. Η σειρά δεν είναι αξιολογική, αν και για τα πρώτα έχω μια λογική ιεράρχησης. Ευπρόσδεκτη κάθε παρατήρηση, αλλά σε κάθε νέα πρόταση – προσθήκη θα πρέπει να προτείνεται και μια αφαίρεση εκ των υπαρχόντων βιβλίων.

Σαφώς και υπάρχουν βιβλία που είναι πιο αξιόλογα από τα προτεινόμενα, αλλά έγινε προσπάθεια να υπάρχουν βιβλία από τις διάφορες περιοχές της γνώσης και από τις διάφορες εποχές του πνεύματος. Φυσικά η λογική της πρότασής μου δεν αντιπαρατίθεται στη σύγχρονη παραγωγή του βιβλίου. Ωστόσο, η σπουδαιότητα του βιβλίου αναδεικνύεται και στη διαμάχη του με τον χρόνο, μέχρι να κατακτήσει την έννοια του κλασικού βιβλίου.  

Έχω τη γνώμη ότι η επιλογή των βιβλίων που διαβάζουμε είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Υπάρχει πολύ «σκουπίδι» και στο χώρο του βιβλίου. Επιπλέον, τα εμπορικά και τα ευπώλητα βιβλία είναι πιο κοντά στην παρακμιακή γραφή μάλλον παρά στην αντίστοιχη λογοτεχνική γραφή που τόσο πολύ καλλιεργεί την ελευθερία και την ανάταση του ανθρώπινου πνεύματος. Σε κάθε περίπτωση, ο αστερισμός των βιβλίων που διαβάζουμε και μάς φωτίζει είναι μια επιλογή ζωής, είναι μια άποψη για τη ζωή.   

1. Η «Οδύσσεια» και η «Ιλιάδα» του Όμηρου.

2. Τα «Πολιτικά», τα «Φυσικά»… του Αριστοτέλη.

3. Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου.

Γιατί σκότωσαν τον Καντάφι – “Μια ιστορία που πρέπει να διαβάσετε”

• Ο Καντάφι εθνικοποίησε αποθέματα πετρελαίου του έθνους και τα έσοδα χρησιμοποιούνται για την κατασκευή σχολείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων, και άλλες υποδομές.
• Τα χρήματα από τα πετρελαϊκά έσοδα της Λιβύης έχουν κατατεθεί στον τραπεζικό λογαριασμό του κάθε πολίτη.
• Έθεσε το ποσοστό μόρφωσης από 20% σε 83%
• Έχτισε ένα από τα καλύτερα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης στον «Τρίτο Κόσμο».
  Όλοι οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε γιατρούς, νοσοκομεία, κλινικές και σε φάρμακα χωρίς χρέωση.
  Εάν χρειαστεί να γίνει μια χειρουργική επέμβαση που δεν είναι διαθέσιμη στη Λιβύη, η χρηματοδότηση παρέχεται για τη χειρουργική επέμβαση στο εξωτερικό.

Τέλειος κήπος

ΠΗΓΗ:
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Για τη διαδικασία γένεσης και για το χαρακτήρα του ελληνικού αστισμού (1200-1830)[1]

Γράφει ο Κώστας Λάμπος  claslessdemocracy@gmail.com,

http://classlessdemocracy.blogspot.gr/2017/08/1200-18301.html,

Τα σημερινά εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας «θα γίνουν τότε μόνο κατανοητά, όταν θα πάψει πλέον να αγνοείται προκλητικά ο νόμος ύφανσης του ιστού της ελληνικής κοινωνίας στο παρελθόν, ιδιαίτερα κατά την τουρκοκρατία  (1453-1827)[2]. Οι καρποί τόσο των εθνογενετικών όσο και των ανθρωπογενετικών διαδικασιών έχουν ομοιότητες μεταξύ τους επειδή η οικονομική και κοινωνική όπως η σωματική και πνευματική ανάπτυξή τους εξαρτάται σημαντικά από τις συνθήκες εγκυμοσύνης και τις στραπάτσες της γέννας. Ωστόσο λείπουν ακόμα οι επιστημονικά έγκυρες και ιδεολογικά αποφορτισμένες μελέτες για τις συνθήκες γέννησης του νεοελληνικού έθνους που θα βοηθούσαν σ’ αυτή την κατανόηση. Γι αυτό θα προσπαθήσω με τη μεγαλύτερη δυνατή συντομία να προσεγγίσω συνολικά αυτό το ζήτημα,  δηλαδή τις συνθήκες της στρεβλής διαμόρφωσης της  ελληνικής εθνικής συνείδησης καθώς και αυτό της ιστορικής εγκυμοσύνης και της  πολύ καθυστερημένης γέννας του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.

Υπήρχε από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας η ιδέα της ενότητάς της, αλλά αυτή επιχειρήθηκε πότε με τον ιμπεριαλισμό της Αθήνας και πότε με τον επεκτατισμό της Σπάρτης και πάντα στη βάση ανελέητων εμφύλιων συγκρούσεων και συμμαχικών καταστροφικών πολέμων με τη συνδρομή πάντα της τότε μεγάλης δύναμης της Περσίας. Η γρήγορη κατάρρευση της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η πτώση της τελευταίας πόλης-κράτους, της Κορίνθου, το 147 της παλιάς χρονολόγησης, άμεση συνέπεια της ανικανότητας των πολλών ελληνικών πόλεων-κρατών να φέρουν σε έναν κοινό παρανομαστή τα συμφέροντά τους, οδήγησε αναπόφευκτα στη διάλυση της αρχαίας Ελλάδας και στη μετατροπή των ελληνικών περιφερειών σε διοικητικές επαρχίες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας[3]. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν καθορίστηκαν αποκλειστικά από τα συμφέροντα της Ρώμης. Το ελληνικό στοιχείο, ιδιαίτερα ισχυρό στην νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου, καρπός της επεκτατικής πολιτικής του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν μπόρεσε να αντισταθεί και να υπερασπισθεί την ιδέα της ενιαίας Ελλάδας. Αλλά και η διάσπαση και κατάρρευση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας καθώς και άνοδος της θεοκρατικής βυζαντινής αυτοκρατορίας στις ανατολικές επαρχίες που ακολούθησαν δεν οδήγησαν σε σημαντικές διαφοροποιήσεις που θα μπορούσαν να επιτρέψουν τον ισχυρισμό ότι το Βυζάντιο υπήρξε μια κάποια συνειδητή συνέχεια της αρχαίας, ή έστω ένας κάποιος πρόδρομος της νεώτερης Ελλάδας, όπως συνηθίζουν να ισχυρίζονται ακόμα μερικοί, κι αυτό γιατί το λεγόμενο ορθόδοξο χριστιανικό ιερατείο δεν κατάστρεψε και εξαφάνισε μόνο τα μνημεία της αλλά προχώρησε στο κάψιμο και στο θάψιμο της αρχαίας ελληνική Γραμματείας επειδή αυτή δεν απαντούσε στο βασανιστικό του ερώτημα για το φύλλο των υποτιθέμενων αγγέλων.