«Οταν οι Πέρσες έζωσαν πολιορκητικά την Εφεσο, όπως μας παραδίδει ο Διογένης Λαέρτιος, οι συμπολίτες του Ηράκλειτου τον ρώτησαν τι πρέπει να κάνουν. Ο φιλόσοφος δεν είπε τίποτα, αλλά κάθισε σταυροπόδι κατάχαμα, έβρεξε σιτάρι και άρχισε να το τρώει σιωπηλά . Ολοι τότε κατάλαβαν ότι πρέπει να περιορίσουν στο έπακρο τις ανάγκες τους και να αντέξουν την πολιορκία μ' εγκαρτέρηση. Οποτε βρεθούν τέτοιοι θυσιαζόμενοι άνδρες στο δημόσιο χώρο, η κουλτούρα του ναρκισσισμού υπονομεύεται και αρχίζει η δημιουργική αφύπνιση».*
Από την απόλυτη εξουσία, λόγω κρίσης, στην απόλυτη κατάπτωση;
- Μα η κρίση γεννήθηκε ακριβώς από την «απόλυτη εξουσία», είναι η αναπόδραστη σύνθλιψη που ακολουθεί κάθε ναρκισσιστική ανύψωση προς κατακυρίευση -αντί της διακονίας- του κοινωνικού χώρου, είτε ιδιωτικά -μέσω των υπαγορεύσεων του lifestyle- είτε συλλογικά, και εδώ φυσικά εννοώ τα κόμματα, τα οποία στην Ελλάδα έχουν προ πολλού υποκαταστήσει όχι μόνον τη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και σειράς πρώην κοινοτικών, αδέσμευτων συλλογικών δράσεων. Η σύνθλιψη αυτή, κατά τον Γρηγόριο Παλαμά, προέρχεται από το γεγονός πως η ανύψωση αυτή είναι στην ουσία της ακριβώς φαντασιωτική, δηλαδή άδεια από πραγματικό ανθρώπινο περιεχόμενο, ως θέληση για δύναμη που εκμεταλλεύεται τους άλλους, ενώ δήθεν τους συμπεριλαμβάνει στη φροντίδα της.
