Αλβανίας Αναστάσιος: Ικεσία ειρήνης

Το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου καί πάσης Αλβανίας κ. Αναστασίου είναι το εξής:

«Θεὸς ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν,

τῆς μεγάλης βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον,

εἰρήνην παρεχόμενον, ἀπέστειλας ἡμῖν·»

(Καταβασίες της εορτής των Χριστουγέννων)


Ο πόθος για ειρήνη έχει γίνει τον τελευταίο καιρό πόνος καθημερινός, κραυγή και ικεσία εκατομμυρίων ανθρώπων. Οδύνη ατέρμονη κυριαρχεί από τον ολέθριο, απαράδεκτο πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Συγχρόνως πολεμικές συγκρούσεις εξακολουθούν στη Συρία, στην Υεμένη και γενικότερα στην Ασία και την Αφρική, ενώ συχνές είναι οι τρομοκρατικές ενέργειες σε πολυπληθή δυτικά αστικά κέντρα. Δεν έπαυσαν να ταλαιπωρούν την οικουμένη και άλλης μορφής πόλεμοι, οικονομικοί, διπλωματικοί, ιδεολογικοί. Η βία και η αυθαιρεσία έφτασαν να βεβηλώνουν ακόμη και χώρους ιερούς. Τα συμφέροντα των ποικιλώνυμων ισχυρών χρησιμοποιούν ως πολεμικό όπλο την παραπληροφόρηση, για να υποδουλώσουν τη σκέψη και τη συνείδηση πολλών.

Η εορτή των Χριστουγέννων όχι μόνο τονίζει το αίτημα και τον πόθο για ειρήνη, αλλά αποκαλύπτει και πώς μπορεί να εδραιωθεί. Η έλευση του Λυτρωτού του κόσμου, του Ιησού Χριστού, η οποία χαιρετίζεται με τον αγγελικό ύμνο «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2:14), αποτελεί την πραγματοποίηση της προφητείας του Ησαΐου (8ος αι. π. Χ): «ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, … καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστὸς σύμβουλος, Θεὸς ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος·… καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον…» (Ησ. 9:6-7).

Η ειρήνη δεν είναι απλώς ευχή, είναι θείο δώρο και επίτευγμα της συνεργίας του ανθρώπου με τον Θεό. Η ακτινοβολία της θείας χάριτος είναι δεδομένη, η ανθρώπινη προσπάθεια αναμενόμενη. Η ορθόδοξη χριστιανική εμπειρία αναφέρεται σε μια πολυεδρική ειρήνη με τον εαυτό μας, με τους συνανθρώπους μας, με τον Θεό, με την κτίση. Τα Χριστούγεννα συμπυκνώνουν εν σπέρματι σε πλαίσιο προφητικό τις μεγάλες αλήθειες, που ξετυλίγονται ολοκληρωτικά στη ζωή του Χριστού, κορυφώνονται στο Πάθος και την Ανάσταση και προβάλλονται από την Εκκλησία σε μεγάλες εορτές.

Ο εορτασμός της Γέννησης του Χριστού την 25η Δεκεμβρίου

Από Μοράτος Αντρέας 

Αν ρίξουμε μια προσεκτική ματιά στο γνωστό απολυτίκιο της εορτής των Χριστουγέννων (“Ἡ Γέννησίς σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως• ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν• Κύριε, δόξα σοι”), θα παρατηρήσουμε ότι δεν γίνεται καμία απολύτως αναφορά σε γνωστά πρόσωπα ή πράγματα της Θείας Γέννησης (σπήλαιο, φάτνη, ποιμένες, αγγέλους, ούτε καν σ’ αυτή την ίδια την Παρθένο!). Αναφέρονται μόνο οι Μάγοι, αλλά κι αυτοί όχι με το μονολεκτικό αυτό όνομα αλλά περιφραστικά ως “οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες”.

Αντίθετα, όλο το απολυτίκιο “γυρνάει” γύρω από ουράνια σώματα και φαινόμενα (“ἄστροις”, “ἀστέρος”, “ἀνέτειλε”, “ἀνατολήν”), ενώ και ο Χριστός αναφέρεται ως Ήλιος (“τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης”). Εντυπωσιακό ασφαλώς το γεγονός, αλλά έχει την εξήγησή του.

Η καθιέρωση της εορτής των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου έγινε για να διαστείλει η Εκκλησία τον δικό της Ήλιο, τον Χριστό, από ένα σωρό άλλους “ήλιους” που κυκλοφορούσαν στη θρησκευτική “αγορά” και προσπαθούσαν μέσω του Γνωστικισμού (ενός κράματος, μιας ανάμειξης, ενός “αχταρμά” θρησκευτικών και φιλοσοφικών αντιλήψεων) να πουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι και ο Χριστός είναι  ένας “ήλιος” ανάμεσα στους άλλους, τους πολλούς, εκείνους που φέρουν ημερομηνία λήξεως… (Έμμεσα, έχουμε στο απολυτίκιο και αναφορά στον Γνωστικισμό με τις φράσεις “τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως” [γνώσεως γνήσιας, κάθετα διαφορετικής από τη “γνώση” που επεδίωκε ή κόμιζε ο Γνωστικισμός] και “σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν”). Αξίζει να σημειωθεί, στη συνάφεια αυτή, ότι η καθιέρωση της Γέννησης του Χριστού την 25η Δεκεμβρίου οδήγησε ανάλογα και στην καθιέρωση της εορτής του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου (δηλ. 9 ακριβώς μήνες πριν, όσο διαρκεί η κυοφορία της γυναίκας). 

Όσο για τη φράση “Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης”, αυτή έρχεται από την Παλαιά Διαθήκη (συγκεκριμένα, από τον προφήτη Μαλαχία: “καὶ ἀνατελεῖ ὑμῖν τοῖς φοβουμένοις τὸ ὄνομά μου ἥλιος δικαιοσύνης”, δηλ. “θα ανατείλει για σας, που ευλαβείσθε / που τιμάτε με θείο φόβο το όνομά μου, ήλιος δικαιοσύνης” [4:2]), και, διατρέχοντας την υμνογραφία της Εκκλησίας, φτάνει στη σύγχρονη εποχή με τη γνωστή φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Tης δικαιοσύνης ήλιε νοητέ”, η οποία, μέσω της βράβευσης του Ελύτη με Νόμπελ, παράλληλα με τη μελοποίησή της από τον Μίκη Θεοδωράκη, έγινε παγκόσμια γνωστή στις μέρες μας.

Χριστούγεννα. Ανάσα από το μέλλον. Του Θ. Παπαθανασί

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου, Δρ. Θεολογίας, Αν. Καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδηµίας Αθήνας, Διευθυντή του περιοδικού «Σύναξη»

Η καρδιά μας λαχταρά την ελπίδα. Φαίνεται κοινότοπο, μα πρόκειται για τη μεγαλύτερη παραδοξότητα. Γιατί; Διότι η ελπίδα είναι το μόνο που όταν το έχουμε δεν το κατέχουμε! Η ελπίδα είναι από τη φύση της ου-τοπική. Είναι η λαχτάρα για το μη πραγματοποιημένο, για κάτι που δεν βρίσκεται ούτε εδώ, ούτε τώρα.

Παρούσα εδώ και τώρα είναι η λαχτάρα μου. Όχι η πραγματοποίησή της. Αυτή ανήκει στο μέλλον. «Η ελπίδα», είχε πει ο Έρνστ Μπλοχ, «είναι το αντίθετο της ασφάλειας. Είναι το αντίθετο της αφελούς αισιοδοξίας. Η έννοια της διακινδύνευσης ενυπάρχει πάντα μέσα της». Άρα, πώς βιώνω αυτό που μοιάζει αβέβαιο και φευγαλέο; Με την πίστη!

Πώς να το κάνουμε; Η πίστη δεν είναι μόνο των θρησκευόμενων. Πίστη, ελπίδα και όραμα είναι όψεις μιας θεμελιώδους δυνατότητας, η οποία κάνει άνθρωπο τον άνθρωπο. Είναι η συγκλονιστική δυνατότητα να μην υπάρχεις σαν αντικείμενο ριγμένο στον κόσμο όπως λάχει, αλλά ως ανήσυχη ύπαρξη, διψασμένη για κάτι που ξεπερνά το παρόν και την τωρινή μορφή του κόσμου. Είναι η δυνατότητα να μην καταπιείς τη ζωή αμάσητη, αλλά να της βάλεις ερωτηματικά και να λαχταρήσεις κάτι πέρα κι από σένα τον ίδιο. Έτσι, και η αφοσίωση ενός άθεου ανθρωπιστή στο όραμά του είναι περίπτωση πίστης. Να το πω αλλιώς: Παρόλο που το όραμά σου, το περιεχόμενο της ελπίδας σου είναι ολοζώντανο και σπαρταριστό για σένα, αποκλείεται να αναλυθεί χημικά ώστε να γίνει αναμφισβήτητο από όλους και –συνεπώς– υποχρεωτικό για όλους! Ελπίδα, πίστη, όραμα, όλα είναι συντεταγμένες του τανύσματος προς την ελευθερία, προς κάτι που θα συναρπάσει την ύπαρξή μου, κι όχι κάτι που μου έχει φορτωθεί θέλω-δεν-θέλω, όπως τα στοιχεία του DNA μου.

Το κάνω πιο προσωπικό. Τι σημαίνει για μένα, ως Χριστιανό, η ελπίδα, και πώς σχετίζεται με τα Χριστούγεννα;

Ο μύθος των Χριστουγέννων

 

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ

        Ο μύθος των Χριστουγέννων

"Ο μύθος των Χριστουγέννων κρατιέται με τη βία απ’ τα παράθυρα και από τις πόρτες, κρεμασμένος σε πανύψηλα κι αφιλόξενα σύγχρονα σκυθρωπά κτίρια.

Τον συντηρούν οι δραστηριότητες της αγοράς, τα συμφέροντα των εμπόρων, οι ανελεύθερες κυβερνήσεις και οι ακόμη πιο ανελεύθερες θρησκευτικές οργανώσεις, τέλος, οι αστοί και οι εργατικοί, πρόσφατοι μετανάστες στην αστική τάξη, που κατ’ ουσίαν κυβερνάν τον κόσμο μας, και που επιθυμούν θρησκευτικές αιτιολογίες και παραδόσεις για διασκέδαση, απόλαυση κι’ αμεριμνησία.

Ούτε για τα παιδιά, δεν έμειναν τα σύμβολα ανέγγιχτα. Κι αυτά ακόμη προσπαθούν να ονειρεύονται μέσα από τις εφιαλτικές ειδικές εκπομπές της τηλεόρασης, κι από ένα σπίτι που τις μέρες αυτές, δεν έχει να προσθέσει κανένα αληθινό αγαθό, ούτε υποδομή για μια γενναία ονειροπόληση -ονειροπόληση ενός κόσμου ιδανικού, που να τον κυβερνάει ο Χριστός και οι Άγιοι του, με αρχηγό τον Αη Βασίλη.

Ιδιαίτερα στον τόπο μας, τα Χριστούγεννα γίνανε μέρες συναλλαγής και αυτοϊκανοποίησης. Ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή παράσταση...

Η γέννηση του Χριστού παραμένει πια μια επέτειος άγονη και χωρίς αίσθημα.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

  

από Νίκος Σταθόπουλος

(απόσπασμα)

...φτάνει πια η δουλική υποταγή στην "προηγμένη Δύση", που λαμβάνει την ταπεινωτική μορφή τής αυτοακύρωσης...

...δεν είναι "(Καλές) Γιορτές", είναι η θρησκευτική έκρηξη χαράς από τη Γέννηση του Χριστού μέσα σε μια βαθύτατη Συμβολική με την συγκλονιστική αθωότητα του Παραμυθιού...

...είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί σε πολιτισμικό υπόβαθρο Ελληνικής Συνέχειας, δηλαδή είμαστε Πιστοί με ορισμένη Πολιτισμική Ιδιοπροσωπία...

...το "Καλές Γιορτές" είναι μια Θεαματική Σύμβαση βαθιά ατομοκεντρικού χαρακτήρα, που αντανακλά την τεχνητή ευφορία της φαντασμαγορίας του εμπορεύματος και την αθροιστική κοινωνικότητα τής Αγέλης των Υπηκόων...

...το "Καλές Γιορτές" είναι πιθηκισμός της αντικληρικαλικής Δύσης και είναι η ριζική αποπροσωποποίηση που ξεριζώνει βίαια τη μεταφυσική διάσταση του Είναι μοντάροντας "εγκεφάλους" με εμφυτευμένη ψευδοζωή και ημερομηνία λήξης...

...το 《 Καλά Χριστούγεννα 》 οριοθετεί Υπαρξιακό Ορόσημο εντός χρόνου και ενεργοποιεί τον απελευθερωτικό Μύθο της Γέννησης της Ελπίδας με όρους Ουρανού, Κοινότητας, Ταπεινότητας και Ηθικής του Δώρου...

...είναι μια Συγκεκριμένη Τομή στο συνεχές της σύμβασης, που σηματοδοτεί Όνομα , Πρόσωπο, Ουτοπία...

...αφαιρώντας τον Χριστό από τις "Γιορτές", καταφάσκουμε τον αγόμενο και φερόμενο Όχλο...

...ή με Τον Θεό ή με την κοσμική ερήμωση και απονοηματοδότηση...

...εμείς,συνειδητά, "στενοκέφαλα" και χαρούμενα, πάμε "Στο Χριστό στο Κάστρο", εσείς, με επιστημονισμό και ρασιοναλισμό , πηγαίνετε στη Ντίσνευλάντ!...

Προστατέψτε τα Χριστούγεννα από το ροδομάγουλο χαμόγελο των περιρρεοντων καλοβαλμενων Φαρισαίων...

Του Νίκου Σταθόπουλου

ΚΑΛΗΜΕΡΑ....

Κι ενώ Χριστός Γεννάται, κι ενώ το Άγιο Εμπόρευμα αυτού του παλιοκοσμου ζει ωρες θριάμβου, εμείς οι "γεροπαράξενοι" αφιερώνουμε μια Ιερή Θλίψη στους Λιναρντο της Φτώχειας και της Μοναξιάς....

Ζήτω ο Ιησούς που καλεί δίπλα στο λίκνο του τους απόκληρους, και ζεσταίνονται μαζί από τη συμπόνια των καλών ανθρώπων και τα όμορφα χνότα των αθώων ζώων...  προστατέψτε τα Χριστούγεννα από το ροδομάγουλο χαμόγελο των περιρρεοντων καλοβαλμενων Φαρισαίων...

Χριστούγεννα. Ανάσα από το μέλλον. Του Θ. Παπαθανασίου

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου, Δρ. Θεολογίας, Αν. Καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδηµίας Αθήνας, Διευθυντή του περιοδικού «Σύναξη»

Η καρδιά μας λαχταρά την ελπίδα. Φαίνεται κοινότοπο, μα πρόκειται για τη μεγαλύτερη παραδοξότητα. Γιατί; Διότι η ελπίδα είναι το μόνο που όταν το έχουμε δεν το κατέχουμε! Η ελπίδα είναι από τη φύση της ου-τοπική. Είναι η λαχτάρα για το μη πραγματοποιημένο, για κάτι που δεν βρίσκεται ούτε εδώ, ούτε τώρα. Παρούσα εδώ και τώρα είναι η λαχτάρα μου. Όχι η πραγματοποίησή της. Αυτή ανήκει στο μέλλον. «Η ελπίδα», είχε πει ο Έρνστ Μπλοχ, «είναι το αντίθετο της ασφάλειας. Είναι το αντίθετο της αφελούς αισιοδοξίας. Η έννοια της διακινδύνευσης ενυπάρχει πάντα μέσα της». Άρα, πώς βιώνω αυτό που μοιάζει αβέβαιο και φευγαλέο; Με την πίστη!

Πώς να το κάνουμε; Η πίστη δεν είναι μόνο των θρησκευόμενων. Πίστη, ελπίδα και όραμα είναι όψεις μιας θεμελιώδους δυνατότητας, η οποία κάνει άνθρωπο τον άνθρωπο. Είναι η συγκλονιστική δυνατότητα να μην υπάρχεις σαν αντικείμενο ριγμένο στον κόσμο όπως λάχει, αλλά ως ανήσυχη ύπαρξη, διψασμένη για κάτι που ξεπερνά το παρόν και την τωρινή μορφή του κόσμου. Είναι η δυνατότητα να μην καταπιείς τη ζωή αμάσητη, αλλά να της βάλεις ερωτηματικά και να λαχταρήσεις κάτι πέρα κι από σένα τον ίδιο. Έτσι, και η αφοσίωση ενός άθεου ανθρωπιστή στο όραμά του είναι περίπτωση πίστης. Να το πω αλλιώς: Παρόλο που το όραμά σου, το περιεχόμενο της ελπίδας σου είναι ολοζώντανο και σπαρταριστό για σένα, αποκλείεται να αναλυθεί χημικά ώστε να γίνει αναμφισβήτητο από όλους και –συνεπώς– υποχρεωτικό για όλους! Ελπίδα, πίστη, όραμα, όλα είναι συντεταγμένες του τανύσματος προς την ελευθερία, προς κάτι που θα συναρπάσει την ύπαρξή μου, κι όχι κάτι που μου έχει φορτωθεί θέλω-δεν-θέλω, όπως τα στοιχεία του DNA μου.

O Παπαδιαμάντης για τα Χριστούγεννα

«Ἐὰν τὸ Πάσχα εἶναι ἡ λαμπρότατη τοῦ Χριστιανισμοῦ ἑορτή, τὰ Χριστούγεννα βεβαίως εἶναι ἡ γλυκύτατη καὶ συγκινητικωτάτη, καὶ διὰ τοῦτο ἀνέκαθεν ἐθεωρήθη ὡς οἰκογενειακὴ κατ’ ἐξοχὴν ἑορτή.

Ἐν τῇ Ἑσπερίᾳ δὲ τὰ κατ’ αὐτὴν ἀνεπτύχθησαν καὶ διετυπώθησαν ὄντως, ὥστε προσέλαβεν ἰδιόρρυθμον τίνα τύπον, καὶ ἤθη, ἔθιμα καὶ παραδόσεις ἰδιαίτεραι πρὸς αὐτὴν συνεκροτήθησαν καὶ ἐπ’ αὐτῆς ἀντεπέδρασαν.

Ὁλόκληρον φιλολογίαν ἀποτελούσι τὰ λεγόμενα Contes de Noel, τὰ Χριστουγεννιάτικα δήλ. παραμύθια, ὧν τίνα ἐξόχων συγγραφέων ἔργα εἶναι ὡραιότατα, βιβλιοθήκην δὲ ὁλόκληρον δύνανται νὰ γεμίσωσι τὰ κατ’ ἔτος ἐκδιδόμενα Christmas Numbers, τὰ ἔκτακτα δήλ. φυλλάδια τῶν εἰκονογραφημένων περιοδικῶν τὰ δημοσιευόμενα ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων, μετὰ καλῶν εἰκόνων καὶ ποικιλωτάτης τερπνῆς ὓλης.

Οὐδὲν δὲ ἄπορον ἂν ἐν τῇ Δύσει ἰδίως ἀνεπτύχθη ἡ ἑορτὴ αὔτη, διότι ἐκ τῆς Δύσεως ἔχει ἂν ὄχι τὴν ἀρχήν, τουλάχιστον τὴν τάξιν καὶ τὴν σύστασιν.

Γνωστὸν ὅτι πρῶτος ὁ θεῖος Χρυσόστομος, «ἐλθόντων τινῶν ἀπὸ τῆς Δύσεως καὶ ἀπαγγειλάντων», ἐκανόνισε τὴν ἑορτὴν ταύτην ἐν τῇ Ἀνατολικῇ Ἐκκλησίᾳ, ὄτε, κατ’ αὐτὸν τὸν μήνα Δεκέμβριον τῇ ιε’, ἐχειροτονήθη πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, περὶ τὰ τέλη τοῦ δ’ αἰῶνος.

Καλά Χριστούγεννα...

Α, by the way, επιτρέπεται να λέμε "Καλά Χριστούγεννα", όπως μια ζωή λέγαμε, ή είναι κι αυτό φιλολογικά λάθος λόγω τού ότι δεν υπάρχουν... "Κακά Χριστούγεννα", όπως εμβριθώς θα παρατηρούσαν "έγκριτοι φιλόλογοι", μη σου πω και μεγαλοσχήμονες θεολόγοι; 

Όταν απομακρύνεσαι από τον λαό (λαό τόσο με την πολιτική/κοινωνική έννοια, όσο και την εκκλησιαστική), τότε πολλά και διάφορα μπορεί να διαπιστώνεις, μη έχοντας με τι άλλο σοβαρότερο ν' ασχοληθείς... Όταν από το πολύ "ψείρισμα" των πάντων έχεις διαμορφώσει ένα δικό σου, αφ' υψηλού γλωσσικό κριτήριο (και μ' ένα γλωσσικό αίσθημα που απέχει παρασάγγας από εκείνο της σοφίας του λαού, λαϊκό γλωσσικό αίσθημα που μετράει αιώνες και χιλιετίες, σε αντίθεση με το δικό σου θνησιγενές...), τότε και τα πλέον προφανή σού διαφεύγουν, ακριβώς γιατί έχεις ξεχωρίσει τον εαυτό σου από την (κοινωνική ή εκκλησιαστική) πλέμπα... Δεν μπορείς π.χ. να δεις το πασίδηλο, ότι, όταν ο λαός λέει "Καλά Χριστούγεννα", "Καλή επιτυχία", "Καλή Παναγιά" (αυτή η τελευταία ευχή λεγόταν ανέκαθεν σε πολλά μέρη της Ελλάδας και δεν "επικράτησε τα τελευταία χρόνια ως μόδα", όπως ακούστηκε το περασμένο καλοκαίρι από υψηλά εκκλησιαστικά χείλη), εννοεί με λιτά εκφρασμένο τρόπο (γιατί έχει ορθή αντίληψη της οικονομίας της γλώσσας, σε αντίθεση με την αμετροέπεια που χαρακτηρίζει πολλούς και διαφόρους παράγοντες του δημοσίου βίου) "Με το καλό να έρθει η γιορτή των Χριστουγέννων", "Με το καλό να έχεις επιτυχία", "Με το καλό να έρθει η γιορτή της Παναγίας". Όσο για την τελευταία ευχή ("Καλή Παναγιά"), λέγεται έτσι --και όχι π.χ. "Καλή Κοίμηση"--, διότι, σε αντίθεση με τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα, που είναι μοναδικές γιορτές, οι γιορτές της Παναγίας είναι περισσότερες από μία (η Κοίμηση είναι μία από αυτές, η κυριότερη αλλά όχι η μοναδική). Έτσι, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, ανάλογα με το πότε πανηγυρίζει το χωριό ή η κωμόπολη, όταν λένε "Καλή Παναγιά" εννοούν την τοπική γιορτή, που μπορεί να μην είναι η Κοίμηση, αλλά το Γενέσιο της Παναγίας, τα Εισόδια της Θεοτόκου, ή ακόμα και η Υπαπαντή του Κυρίου, η οποία είναι ΚΑΙ θεομητορική εορτή, κάτι που αποτυπώνεται σαφώς στο απολυτίκιό της ("Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε...").

Ψυχραιμία λοιπόν περί τα γλωσσικά και φιλολογικά, και περισσότερη επαφή με τον (θεωρούμενο ως) κοσμάκη και με το γλωσσικό του αίσθημα και αισθητήριο, που λειτουργεί σε βάθος χιλιετιών και ποτίζει με σοφία τη ζωή του. Και μακριά από λογικές και αντιλήψεις τού τύπου "οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων", που μάστιζαν ανέκαθεν τον εκκλησιαστικό χώρο...

Χριστούγεννα 2017: οι δύο αγιοβασίληδες

Οι σημερινοί Έλληνες πιέζονται από δύο πλευρές, που είναι τόσο αντιφατικές μεταξύ τους ώστε απειλούν να τον τρελάνουν: Από την μία είναι η οικονομική ανέχεια και δυσπραγία, η έλλειψη ακόμα και των στοιχειωδών για πολλούς. Και από την άλλη, αυτή η σαρωτική ισοπέδωση που ασκεί ο καταναλωτισμός στο νόημα των γιορτών, ακόμα και των πιο ιερών στην συνείδηση των ανθρώπων: τίποτε πιο χαρακτηριστικό από τον Σάντα Κλάους της Κόκα Κόλα, αυτόν τον παχύσαρκο γενειοφόρο κύριο που μπαίνει από το φεγγίτη, με τον σάκο του γεμάτα σμάρτφοουν, και προκαλεί τον φθόνο που επιτείνει ακόμα περισσότερο 

την αίσθηση της ανέχειας.

Ας δούμε όμως τι έχει να του πει ο δικός μας, ο αυθεντικός Άγιος Βασίλειος:

«Και εσάς η αχόρταγη επιθυμία σας κάνει να στερείσθε από πολλά…. Οι νεόπλουτοι, αφού αποκτήσουν πολλά, επιθυμούν περισσότερα, τρέφοντες την ασθένεια με αυτό που πάντοτε προστίθεται και καταντά η φροντίδα τους στο αντίθετο. Διότι δεν τους ευφραίνουν τα παρόντα, αν και είναι τόσα πολλά, όσον τους λείπουν τα ελλείποντα, όσα βέβαια αυτοί υποθέτουν ότι τους λείπουν, ώστε πάντοτε η  ψυχή να λιώνει από τις φροντίδες, εφόσον επιδιώκουν περισσότερα. Ενώ αυτοί πρέπει να ευφραίνονται και να είναι ευχαριστημένοι, επειδή είναι τόσο πολλοί εύποροι, αυτοί όμως δυσφορούν και θλίβονται, διότι είναι κατώτεροι από ένα ή δύο υπερπλούσιους. Όταν φθάσουν αυτόν τον πλούσιο, αμέσως αγωνίζονται να εξισωθούν με τον πλουσιότερο. Και όταν και αυτόν τον φθάσουν, τότε μεταφέρουν την φροντίδα στον άλλον…».

Το παράλογο του πόνου των αθώων.

Το παράλογο του πόνου των αθώων.

Του ΘΑΝΑΣΗ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Στις 29 Δεκεμβρίου οι Χριστιανοί εορτάζουν τα αθώα θύματα της ιστορίας, αυτά που βιώνουν την ασύλληπτη οδύνη: το αδιανόητο άδικο και το παράλογο. Γιατί το κακό είναι εξ ορισμού παράλογο, αβυσσαλέα και απάνθρωπα παράλογο. Δεν ρωτά, δεν παίρνει την άδεια κανενός, δεν νοιάζεται για το δίκιο...

Στις 29 Δεκεμβρίου, μέσα στην ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, το εκκλησιαστικό εορτολόγιο ζητά από τους πιστούς να μην αράξουν σε ψευδοΧριστούγεννα, να μην αράξουν δηλαδή σε έναν εορτασμό απονευρωμένο από τη ρήξη με το κακό και τ’ άδικο.

Στις 29 Δεκεμβρίου τιμώνται τα βρέφη, τα οποία, σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ματθαίου, σφάχτηκαν με εντολή του βασιλιά Ηρώδη στην προσπάθειά του να εξοντώσει τον Ιησού. Η Εκκλησία έχει δεχτεί τα βρέφη αυτά ως τους πρώτους μάρτυρες, ως άγιούς της. Δεν θα μπω στη συζήτηση για τη ιστορικότητα της αφήγησης. Θα κοντοσταθώ σε συγκλονιστικά νοήματά της:

Τα βρέφη δεν επιλέγουν ιδεολογικό προσανατολισμό. Τα βρέφη είναι ο κορυφαίος συμβολισμός ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΦΤΑΙΧΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΦΗΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ. Τα βρέφη του Ευαγγελίου δεν είναι άγια επειδή δήλωσαν Χριστιανοί. ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ. Ανοίγει γενναία μια ευρεία προοπτική για τους αθώους, πέρα από κάθε θρησκευτικό, εθνικό, ιδεολογικό προσανατολισμό...

Ο Ματθαίος δίνει δραματικό τόνο, επικαλούμενος μια παλιά προφητεία:

 
«Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, θρήνος, κλάματα και στεναγμός βαρύς. Για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά, γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή» (Ιερεμίας 31:15).

Η ασύλληπτη οδύνη και το αδιανόητο άδικο δεν αντέχονται. Ναι, ο ταλαίπωρος που θα επιβιώσει, «πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά». Δεν χρειάζονται θεολογικά τερτίπια που βγάζουν λάδι το κακό και το άδικο. Ο Χριστός – βρέφος ήταν από τους πρόσφυγες εκείνους που σε εκείνη τη συγκυρία πέρασαν τα κύματα και τους φράχτες και διέφυγαν εκείνη τη σφαγή. Αλλά όχι τη ρήξη με το κακό και τ' άδικο. Η προσφυγιά του ολοκληρώθηκε στον Γολγοθά, όταν τη θυσία των αθώων την έκανε –στο πρόσωπό του– θυσία ηθελημένη, ώστε να πάψει ο θάνατος και το άδικο να είναι το τέρμα των πάντων. Για την Εκκλησία, τα νήπια ήδη «συμβασιλεύουν με τον Χριστό».

Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα | Καπετάνιος Αγιογράφος - Φώτης Κόντογλου

ΚΑΛΑ -ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Φώτης Κόντογλου - Ἁγιασμένες μέρες

Τὴν πνευματικὴ χαρὰ καὶ τὴν οὐράνια ἀγαλλίαση ποὺ νοιώθει ὁ χριστιανὸς ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα, δὲν μπορεῖ νὰ τὴ νοιώσει, μὲ κανέναν τρόπο, ὅποιος τὰ γιορτάζει μοναχὰ σὰν μία συγκινητικὴ συνήθεια, ποὺ εἶναι δεμένη περισσότερο μὲ τὶς συνηθισμένες χαρὲς τοῦ κόσμου, μὲ τὸν χειμώνα, μὲ τὰ χιόνια, μὲ τὸ ζεστὸ τζάκι.
Μοναχὰ ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς γιορτάζει τὰ Χριστούγεννα πνευματικά, κι ἀπὸ τὴν ψυχὴ του περνᾶνε ἁγιασμένα αἰσθήματα, καὶ τὴ ζεσταίνουνε μὲ κάποια θέρμη παράδοξη, ποὺ ἔρχεται ἀπὸ ἕναν ἄλλο κόσμο, τὴ θέρμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τὸν ἀναβαθμὸ ποὺ λέγει:

«Ἁγίῳ Πνεύματι πάσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τῇ τριαδικῇ μονάδι, ἱεροκρυφίως».

Ψυχὴ καὶ σῶμα γιορτάζουν μαζί, εὐφραίνουνται μὲ τὴ θεία εὐφροσύνη, ποὺ δὲν τὴν ἀπογεύεται ὅποιος βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἐνῶ ἡ καρδιὰ τοῦ χριστιανοῦ, αὐτὲς τὶς ἁγιασμένες μέρες, εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν εὐωδία τῆς ὑμνωδίας, γεμάτη ἀπὸ μία γλυκύτατη πνευματικὴ φωτοχυσία, ποὺ σκεπάζει ὅλη τὴν κτίση, τὰ βουνά, τὴ θάλασσα, τὸν κάθε βράχο, τὸ κάθε δέντρο, τὴν κάθε πέτρα, τὸ κάθε πλάσμα. Ὅλα εἶναι ἁγιασμένα, ὅλα γιορτάζουνε, ὅλα ψέλνουνε, ὅλα εὐφραίνονται, ὅλη ἡ φύση εἶναι «ὡς ἐλαία κατάκαρπος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ». Κανεὶς δὲν νοιώθει στὴν καρδιὰ του τέτοια χαρά, παρὰ μονάχα ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ ποὺ ζεῖ τὶς μέρες τῆς ζωῆς του μαζὶ μὲ τὸν Θεό, γιατί κανένας ἄλλος ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν μπορεῖ νὰ δώσει τέτοια χαρά, τέτοια εἰρήνη, κατὰ τὸν λόγο ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο: «Τὴ δική μου τὴν εἰρήνη σᾶς δίνω, δὲν σᾶς δίνω ἐγὼ τὴν εἰρήνη ποὺ δίνει ὁ κόσμος».

Ευχές από την ομάδα του Άρδην

από Άρδην - Ρήξη25 Δεκεμβρίου 2021

Το Κίνημα Άρδην και η ομάδα του Άρδην, της Ρήξης και του Λόγιου Ερμή εύχεται σε όλους τους φίλους και αναγνώστες Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος 2022!

Χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Ανδρέα Καρκαβίτσα

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: "Οι τρεις μάγοι με τα δώρα"

 

«Και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσηνεγκαν αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν» (Ματθ. β’11).

"Τρία δώρα έφεραν στο νεογέννητο Βασιλιά. Και χωρίς να το θέλουν συμβόλισαν την αγία και ζωοποιό Τριάδα, στο όνομα της οποίας ήρθε στον κόσμο το παιδί Ιησούς, αλλά και την τριπλή διακονία του Κυρίου: τη βασιλική, την ιερατική και την προφητική, γιατί ο χρυσός συμβολίζει την αυτοκρατορική, το λιβάνι την ιερατική και η σμύρνα την προφητική ή τη θυσιαστική.

Το νεογέννητο βρέφος θα γινόταν ο Βασιλιάς του αθάνατου βασιλείου, ο αναμάρτητος ιερέας και προφήτης και, όπως οι περισσότεροι προφήτες πριν απ’ Αυτόν, θα θανατωνόταν.

Όλοι το γνωρίζουν πως ο χρυσός μαρτυρεί κάποιον βασιλιά και τη βασιλεία του.

Όλοι γνωρίζουν πως το λιβάνι μαρτυρεί ιερωσύνη και προσευχή. Κι επίσης όλοι γνωρίζουν από την Αγία Γραφή πως το λιβάνι μαρτυρεί τη θνητότητα.

Ο Νικόδημος άλειψε το σώμα του νεκρού Ιησού με μύρα (πρβλ. Ιωάν. ιθ’ 39-40). Άλειφαν τα σώματα για να τα διατηρήσουν κάπως περισσότερο από τη φθορά του θανάτου.

Ο κόσμος φωτίστηκε από τον Χριστό, που έλαμψε σαν χρυσός. Και γέμισε από προσευχές και θυμιάματα, όπως ένας ναός. Η οικουμένη ολόκληρη γέμισε από το άρωμα της διδασκαλίας Του.

Τα τρία δώρα όμως συμβολίζουν επίσης την καρτερία και το αμετάβλητο.

Ο χρυσός παραμένει χρυσός, το λιβάνι παραμένει λιβάνι και το μύρο παραμένει μύρο.

Κανένα απ’ αυτά δε χάνει την ιδιότητά του όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Μετά από χίλια χρόνια ο χρυσός εξακολουθεί να λάμπει, το λιβάνι να καίει και το μύρο διατηρεί το άρωμά του.

Η Γέννηση του Χριστού αποτελεί την ανάσταση του ανθρωπίνου γένους!

Η Γέννηση του Χριστού αποτελεί την ανάσταση του ανθρωπίνου γένους!

25 Δεκεμβρίου 2021

Η Γέννηση του Χριστού. 15ος αι. εικόνα του αγίου Αντρέι Ρουμπλιόφ.

Ευφραίνεσθε Δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη, Χριστού γεννηθέντος…

Χριστός ετέχθη!

Η Γέννηση του Θείου Βρέφους μοιάζει να είναι μια πρώτη ανάσταση!
Η ανάσταση του ανθρωπίνου γένους!

Απαλλαγή κατάρας, διηνεκής ανάταση και ανακαίνιση του ανθρώπου!

Η Γέννηση του Χριστού σήμανε την αναγέννηση μας!

Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να προσφέρει την δυνατότητα να γίνει ο άνθρωπος Θεός κατά χάριν!

Άνθρωπος χαρά Θεού!
Χαριτωμένος!

Και ο νους μας πάει αμέσως στους αγίους μας, στους γέροντές μας που λίγο πολύ όλοι έχουμε γευτεί την χαριτωμένη τους βιοτή, την ευλογία τους!

Όταν διαβάζουμε τον βίο και την πολιτεία τους, στιγμιότυπα από την ζωή τους, τις θαυμαστές επεμβάσεις τους στην ζωή των συνανθρώπων μας γευόμαστε την θεία χάρη που είχαν μέσα τους!

Άλλωστε με περισσή παρρησία επιβεβαιώνουν οι ίδιοι το «όπου γαρ Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις», αφού φανερώνεται πως ο Θεός κάνει τα χατίρια αυτών που τον αγαπούν! (Η «προσευχή του ταπεινού τουμπάρει τον Θεό», έλεγε ο Αγιορείτης Γερο-Πέτρος, ο Πετράκης, όπως τον φώναζαν)!

...η Φάτνη είναι το Τελευταίο Οχυρό της αγωνιζόμενης Ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο με ορίζοντα Ουρανού!.....

Νίκος Σταθόπουλος

"ΓΙΟΡΤΕΣ" λέει και όχι Χριστούγεννα...η μιζέρια της μοντερνιάς που αντιγράφει τον εκφυλισμό της Δύσης και θριαμβολογεί με τα κενά που δημιουργεί και τα ελλείμματα που πολλαπλασιάζουν τις αυτοκτονίες, την κατάθλιψη, τη μοναξιά, τη βία, τη συναισθηματική νέκρωση...

όχι, δεν είναι μια "γιορτή", όπως η Πρωτομαγιά, ας πούμε, η "της Μητέρας", και τέτοια

....είναι τα Γενέθλια του Χριστού, η υπαρκτική σύμβαση προσδιορισμού της εγκόσμιας παρουσίας Του... γιατί ο άνθρωπος, όν των αισθήσεων, χρειάζεται τέτοια απτά ορόσημα για να οργανώνει τον χρόνο του με προοπτική και νόημα..., μην παριστάνουμε τους "καθαρά πνευματικούς" όταν είναι να "την πέσουμε" σε κάτι ιερό

...όσοι πιστεύουν τίμια στο Ιερό Υπερβατικό και εκεί τοποθετούν την "καρδιά" της υπαρξιακής αγωνίας τους, λένε "ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ"

...με τέτοιες "προόδους" όλα καλύφθηκαν από τις φωταψίες των The Mall και η αγάπη κατάντησε συνώνυμο της ανταλλαγής δώρων

... με Δέντρο ή με Καράβι ή απλώς με ένα στολισμένο Εικονοστάσι, να κλίνουμε το γόνυ στο λίκνο του Θεού, να αγαπήσουμε εντατικά τους ανθρώπους, κοντινούς και μακρινούς μας, και να Χαμογελάμε σα να είδαμε ένσαρκη απέναντί μας της ευτυχία

...και να μην ξεχνάμε ότι "επανάσταση της ειρήνης" δε σημαίνει "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω" αλλά υπεράσπιση του Ανθρώπου και των αξιών του μέχρις εσχάτων και με κάθε μέσο!

...η Φάτνη είναι το Τελευταίο Οχυρό της αγωνιζόμενης Ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο με ορίζοντα Ουρανού!.....

Η προοπτική της Σαρκώσεως

Σταύρος Γιαγκάζογλου

• 24 Δεκεμβρίου, 2021
• 11:54 πμ

«Δεῦτε χριστοφόροι λαοὶ κατίδωμεν, θαῦμα πᾶσαν ἔννοιαν, ἐκπλῆττον καὶ συνέχον΄ καὶ εὐσεβῶς προσκυνοῦντες, πίστει ἀνυμνήσωμεν.» Σε αυτά τα λόγια της ακολουθίας των Μεγάλων Ωρών των Χριστουγέννων, φαίνεται το μέγεθος του θαύματος που συνέβη στην Βηθλεέμ περίπου 2000 χρόνια πριν. Από την Παρθένο σαρκώνεται ο Θεός Λόγος, παίρνει σάρκα και οστά, γίνεται άνθρωπος. Το αδύνατο γίνεται δυνατό και ο Δημιουργός γεννάται για την σωτηρία των ανθρώπων.

Το μεγάλο αυτό θαύμα σημαίνει την αλλαγή της προοπτικής του ανθρώπου για τον Θεό. Ο Θεός γίνεται κάτι το καθημερινό, γίνεται βίωμα. Παύει να θεωρείται κάτι το απόμακρο, κάτι το δυσερμήνευτο. Η ζωή κοντά στον Θεό γίνεται κάτι το οποίο όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κατορθώσουν άμα αφεθούν σε Αυτόν. Και η αρχή της Καινής, της Νέας αυτής Διαθήκης είναι η Σάρκωση Του την οποία εορτάζουμε τα Χριστούγεννα.

Με τον Σταύρο Γιαγκάζογλου, Αναπληρωτή Καθηγητή Δογματικής, Θεολογικής Σχολής Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

---

Ακούγονται οι Διπλές Καταβασίες των Χριστουγέννων σε ήχο α’, από τον Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Μ.Τ.Χ.Ε. Παναγιώτη Νεοχωρίτη και τον Άρχοντα Λαμπαδάριο της Μ.Τ.Χ.Ε. Στυλιανό Φλοίκο.
Πηγή: https://youtu.be/Ikz3YudCjB0

Η προοπτική της Σαρκώσεως – Σταύρος Γιαγκάζογλου

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ Ή ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΙΗΣΟΥΣ;

Του  Βαγγέλη Χωραφά από fb

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ Ή ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΙΗΣΟΥΣ;

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης είναι ένα σώμα κειμένων που αποτελεί την θεωρητική έκφραση ενός κινήματος που εμφανίστηκε στην δεκαετία του ΄60 και κάποιοι ανιχνεύουν σε αυτό τον Χριστιανισμό της Απελευθέρωσης.

Ο Γκουστάβο Γκουτιέρεζ, που θεωρείται ο πατέρας της Θεολογίας Απελευθέρωσης, θεωρεί ότι «σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, είναι σημαντικό να είμαστε με το μέρος εκείνων που αντιστέκονται, που αγωνίζονται, που πιστεύουν και που ελπίζουν». Αλλά σύμφωνα με τους θεολόγους της απελευθέρωσης, αυτό είναι δυνατό μόνο με «την επίτευξη κοινωνικής δικαιοσύνης μέσω βαθιών διαρθρωτικών μεταμορφώσεων της κοινωνίας».

Με αφορμή τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, παραθέτουμε ένα κείμενο του Λεονάρντο Μποφ, μιας ηγετικής φυσιογνωμίας της Θεολογίας της Απελευθέρωσης.

_____***_____

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ Ή ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΙΗΣΟΥΣ;

Leonardo Boff

Λόγω του ότι έχω μια μακριά γενειάδα και άσπρα μαλλιά, πολλά παιδιά, όταν με βλέπουν, με φωνάζουν Άγιο Βασίλη. Προσπαθώ ανεπιτυχώς να τους εξηγήσω ότι είμαι ο αδελφός του Άγιου Βασίλη και ότι η δουλειά μου είναι να επιβλέπω τα παιδιά, να παρατηρώ αν είναι καλοί μαθητές, αν φέρονται καλά στους συμμαθητές τους και αν ακούν τις συμβουλές των γονιών τους. Τους λέω ότι, μετά, θα αναφέρω τα πάντα στον Άγιο Βασίλη και εκείνος θα τους φέρει όμορφα δώρα τα Χριστούγεννα.

Μια τέτοια ημέρα, κάποιο από τα παιδιά με ακολούθησε με απορία και όταν με είδε να μπαίνω σε ένα αυτοκίνητο, γύρισε στον πατέρα του και του είπε: «Μπαμπά, ο Άγιος Βασίλης δεν ήλθε με έλκηθρο, ήλθε με ένα αυτοκίνητο».

Αυτή είναι μια μορφή των Χριστουγέννων, με τις εικόνες που της αντιστοιχούν. Ο Άγιος Βασίλης είναι μια φιγούρα της αγοράς. Είναι ο παχουλός γηραιός άνδρας ο οποίος προσπαθεί να σαγηνεύσει τα παιδιά, έτσι ώστε να αναγκασθούν οι γονείς τους να τους αγοράσουν δώρα. Η μνήμη την οποία αντανακλά είναι του Αγίου Νικολάου, ο οποίος επίσης έφερνε δώρα, αλλά σήμερα έχει εξαφανισθεί παραχωρώντας τη θέση του στην παιδική φιγούρα ενός καλοπροαίρετου, αγαθού γηραιού άνδρα ο οποίος βγάζει εκπλήξεις από το σάκο του – προαγορασμένα αντικείμενα, τοποθετημένα στο σάκο.

Ευρώπη χωρίς Χριστούγεννα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς δημοκρατία;

του Κωνσταντίνου Χολέβα

Η Μαλτέζα Επίτροπος Ισότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Έλενα Ντάλλι προκάλεσε έντονες αντιδράσεις με ένα έγγραφο, με το οποίο πρότεινε μία Ευρώπη χωρίς Χριστούγεννα, χωρίς Χριστιανικές ρίζες, χωρίς ταυτότητα. Ευτυχώς η Πρόεδρος της Ευρ. Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν προέβη σε απόσυρση του εγγράφου, το οποίο εξέφραζε προσωπικές απόψεις της Επιτρόπου από τη Μάλτα. Το κείμενο εκφράζει μία τάση μειοψηφική μεν, αλλά ανησυχητική. Διότι, αν η Ευρώπη παύσει να αναγνωρίζει τις Χριστιανικές ρίζες της, δεν θα είναι Ευρώπη. Θα είναι ένας άμορφος χυλός χωρίς ταυτότητα και πιθανόν χωρίς δημοκρατικές αξίες.

Τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία (φιλοσοφία, ιστορία, ρητορική, τραγωδία), το ρωμαϊκό (ή ορθότερα βυζαντινο-ρωμαϊκό δίκαιο και η Χριστιανική διδασκαλία. Αυτή είναι η ουσία του κλασικού ορισμού της Ευρώπης, τον οποίο έδωσε ο σπουδαίος Γάλλος ποιητής του 20ού αιώνος Πωλ Βαλερύ. Θυμίζω τα λόγια του:

«Παντού όπου τα ονόματα του Καίσαρος, του Γαΐου και του Βιργιλίου, παντού όπου τα ονόματα του Μωυσή και του Αποστόλου Παύλου, παντού όπου τα ονόματα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα και του Ευκλείδη είχαν συγχρόνως έννοια και κύρος, εκεί είναι Ευρώπη. Κάθε φυλή και κάθε χώρα που εκρωμαΐσθηκε, εκχριστιανίσθηκε και υποβλήθηκε ως προς το πνεύμα στην πειθαρχία των Ελλήνων, είναι απόλυτα ευρωπαϊκή».