ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ: ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ

ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ: ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Πολλά έχουμε διαβάσει αυτές τις ημέρες με αφορμή την ανατριχιαστική υπόθεση παιδεραστίας, παιδοβιασμού και εκπόρνευσης στον Κολωνό. Ας το πούμ

ε λοιπόν ψύχραιμα αλλά και καθαρά. Υπάρχει τεράστια ευθύνη εν συνόλω στο πολιτικό και δικαστικό σύστημα που δεν φαίνονται ικανά να εγγυηθούν την ασφάλεια της παιδικότητας, ειδικά των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. 

Και δεν αναφέρομαι μόνον σε γεγονότα παρεμφερή του συγκεκριμένου αλλά σε ένα ολόκληρο πλαίσιο εκπαίδευσης και προστασίας των ανηλίκων, με θλιβερά φαινόμενα που αρχίζουν από το σχολείο και φτάνουν ως την αθλιότητα πολιτισμικών ιδρυμάτων και μέσων ενημέρωσης τα οποία λειτουργούν συχνά ως προαγωγοί και σχολές διαστροφής. Η ανάταξη δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Είναι όμως αναγκαία και επείγουσα αφού η αρρώστια έχει πια σοβαρές μεταστάσεις. Και πολύ σωστά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνει λόγο για "πολιτικές που θα προστατεύουν το παιδί και την οικογένεια, τους ευάλωτους και κοινωνικά αποκλεισμένους, τα εύκολα δηλαδή θύματα κάθε μορφής εκμετάλλευσης". 

Επειδή όμως κάπου διάβασα ότι "η απάντηση στον Κολωνό είναι μια πολιτισμική αριστερά", θα ήθελα να ελπίζω πως αυτή η αριστερά δεν θα εμπνέεται από μορφές όπως οι παρακάτω που είχαν υπογράψει στις 26 Ιανουαρίου και στις 23 Μαΐου 1977 δύο μανιφέστα με τα οποία αφενός υπερασπίζονταν τρεις άντρες που είχαν φυλακιστεί στη Γαλλία επειδή κακοποίησαν σεξουαλικά παιδιά κάτω των 15 ετών και αφετέρου ζητούσαν αποποινικοποίηση της παιδεραστίας. Ιδού μερικές υπογραφές ώστε οι θαυμαστές τους  να τους θαυμάζουν λιγότερο, τουλάχιστον ενόσω θα καταγγέλλουν τους εγκληματίες της άλλης όχθης:

Jean-Paul Sartre, Roland Barthes, Simone de Beauvoir, Michel Foucault, Alain Robbe-Grillet, Jacques Derrida, Françoise Dolto, Gilles και Fanny Deleuze, Guy Hocquenghem, Francis Ponge, Philippe Sollers, Jack Lang, Bernard Kouchner, Louis Aragon, André Glucksmann, François Châtelet, Daniel Cohn Bendit.

https://www.theguardian.com/world/2001/feb/24/jonhenley

Το τέλος του μικρασιατικού Ελληνισμού και η ιστορική μνήμη (μέρος Β΄)

Του Κώστα Χατζηαντωνίου από το Άρδην τ. 117, συνέχεια από το α΄ μέρος.

Η εκστρατεία

Οι ελληνικές δυνάμεις απελευθέρωσαν, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1919, την προκαθορισμένη περιοχή του βιλαετίου Σμύρνης, προς βορρά μέχρι το Αϊβαλί και προς νότο μέχρι την Έφεσο. Αλλά, για έναν ολόκληρο χρόνο, μέχρι τον Ιούνιο του 1920, οι Σύμμαχοι δεν επέτρεψαν προέλαση του ελληνικού στρατού, με συνέπεια να δοθεί ο χρόνος για την ανάπτυξη του κεμαλικού κινήματος, με σταδιακή οργάνωση των ατάκτων σε τακτικό εθνικιστικό στρατό, ο οποίος, στη συνέχεια, θα επιβληθεί, μετά από σκληρό εμφύλιο πόλεμο με τις πιστές στον σουλτάνο μουσουλμανικές δυνάμεις. Η μεγάλη ευκαιρία για τη συντριβή εν τη γενέσει της τουρκικής αντίδρασης είχε χαθεί. Οι διπλωματικές πιέσεις του Βενιζέλου απέδωσαν μόνο όταν (καλοκαίρι του 1920) οι κεμαλικές δυνάμεις απειλούσαν πια την Πόλη και τα Στενά. Δόθηκε, τότε, άδεια, και ο ελληνικός στρατός, μετά από θυελλώδη εξόρμηση, κατέλαβε μέσα σε δυο βδομάδες ευρύτατη περιοχή της Δυτικής Μικρασίας, την Προύσα και, κατόπιν, την Ανατολική Θράκη, φτάνοντας λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πόλη. Το ηθικό του τουρκικού λαού, του σουλτάνου και της κυβέρνησής του κατέρρεε και, στις 28 Ιουλίου 1920, υπογραφόταν η Συνθήκη των Σεβρών, που σηματοδοτούσε την Ελλάδα των δύο  ηπείρων και των πέντε θαλασσών.

Δυστυχώς, μέσα στο κλίμα θριάμβου, δεν κατανοήθηκε ότι δεν είχε ακόμη τελειώσει ο πόλεμος. Πως, αντίθετα, τώρα απαιτούνταν η ένταση των εθνικών δυνάμεων, η ομοψυχία του λαού. Αντ’ αυτού, βλέπουμε να οξύνονται τα πάθη, να βαθαίνει ο διχασμός. Η απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου, δυο μέρες μόλις μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, και η εκτέλεση του Ίωνος Δραγούμη μαρτυρούν πού είχαν φτάσει τα εμφύλια πάθη. Τα πάθη αυτά, η λαϊκή εξάντληση από μια οκταετία πολεμικών αγώνων, ο οικονομικός αποκλεισμός που είχε προηγηθεί, η δημαγωγία για «επιστροφή των παιδιών μας» από το μέτωπο, ο χωρίς αναστολές ρεβανσισμός των δυνάμεων που, από το 1909, είχαν τεθεί στο περιθώριο και δεν είχαν καμιά ελπίδα εξουσίας στην εθνικά ολοκληρωμένη χώρα, έφθειραν αποφασιστικά την εικόνα του εθνικού μεγαλείου. Οι αναπόφευκτες εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920 έδωσαν την πλειοψηφία στην αντιβενιζελική αντιπολίτευση. Αυτό ήταν η αρχή του τέλους. Παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις της συμμαχικής διάσκεψης, οργανώθηκε η επιστροφή του βασιλιά Κωνσταντίνου, που έδινε το πρόσχημα στις δυνάμεις της Αντάντ να θεωρούν ότι δεν δεσμεύονται στο εξής από τις συμμαχικές αποφάσεις που είχαν ληφθεί έναντι του Βενιζέλου. Χωρίς στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη, η διχασμένη Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τους κεμαλικούς μόνη.

Η μεταπολίτευση του Νοεμβρίου του 1920 επέφερε την κατάρρευση της διεθνούς ισχύος της χώρας. Η Ελλάδα ανέλαβε τον μικρασιατικό αγώνα τυπικά ως εντολοδόχος της Αντάντ, στο πλαίσιο των αποφάσεων ενός συνεδρίου ειρήνης, μετά τον πόλεμο εναντίον του γερμανικού στρατοπέδου, στο οποίο είχε ενταχθεί και η Τουρκία. Η ανάδειξη στην Αθήνα κυβέρνησης από τις δυνάμεις που ήταν αντίθετες στην είσοδο στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ και η άμεση επάνοδος του βασιλιά Κωνσταντίνου (που στη Γαλλία ήταν μισητός όσο και ο Κάιζερ, ειδικά μετά τα Νοεμβριανά του 1916) έδινε το πρόσχημα στις χώρες της Αντάντ να αποδεσμευτούν από τις υποχρεώσεις τους προς μια σύμμαχο και, γενικότερα, από τη συνέχιση της αντιτουρκικής πολιτικής στο πλαίσιο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ελληνοτουρκική σύγκρουση, από κεφάλαιο αυτού του πολέμου, γινόταν διμερές ζήτημα. Έτσι, οι Δυνάμεις θα υιοθετήσουν μια στάση ουδετερότητας εχθρικής προς την Ελλάδα, που, στην περίπτωση της Γαλλίας και της Ιταλίας, θα γίνει και ανοιχτή συνεργασία με πολεμική βοήθεια προς τον Κεμάλ. Μόνο η Αγγλία, για να είμαστε δίκαιοι, με τον Λόυδ Τζωρτζ, δε θα στηρίξει τον Κεμάλ αλλά, και αυτή, θα διακόψει τη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια που παρείχε ως τότε στην Ελλάδα. Βοήθεια που είχε πάρει επί Βενιζέλου ακόμη και άμεσο πολεμικό χαρακτήρα: θυμίζω την υποστήριξη με πυρά από το αγγλικό πολεμικό ναυτικό της επιχείρησης του Ιουλίου του 1920 στην Ανατολική Θράκη (απόβαση στη Ραιδεστό).

ΒΙΕΤΝΑΜ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΣΥΝΗ

ΒΙΕΤΝΑΜ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΣΥΝΗ 

Tου Κώστα Χατζηαντωνίου 

Η πρωτοβουλία του υπουργού Εξωτερικών κ. Δένδια, να αναγγείλει (μετά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Βιετνάμ), την τοποθέτηση προτομής του ιστορικού ηγέτη της Ινδοκίνας Χο Τσι Μινχ στην Έδεσσα, όπου αυτός βρέθηκε νέος, κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (υπηρετούσε στις τάξεις του γαλλικού στρατού στο μακεδονικό μέτωπο), προκαλεί την αντίδραση της αντικομμουνιστικής (λαϊκής αλλά και ελευθερόφρονος) δεξιάς. Η αντίδραση αυτή μαρτυρεί την αδυναμία μιας ορισμένης δεξιάς να αντιληφθεί (αν και όποτε απαιτηθεί καμώνεται την εθνικόφρονα) την ιδεολογική σημασία και υπαρκτική εν τέλει προτεραιότητα του Έθνους. Διότι ο Χο Τσι Μινχ δεν ήταν απλώς κάποιος κομμουνιστής. Ήταν ο ηγέτης ενός από τα πιο ρωμαλέα εθνικιστικά κινήματα του εικοστού αιώνα, του λαού του Βιετνάμ που κατέκτησε υπό την καθοδήγησή του, την ελευθερία μετά από απροσμέτρητες θυσίες. Η αμερικανικής κατασκευής εθνικοφροσύνη ίσως πιστεύει ότι στο Βιετνάμ "εθνικό" ήταν να είσαι με την διεφθαρμένη χούντα των Νοτίων (που κατέρρευσε μόλις έφυγαν οι Αμερικανοί) ή με τα κορίτσια που εξυπηρετούσαν πεζοναύτες στα μπαρ της Σαϊγκόν. Πολύ φιλελεύθερο ίσως. Ευτυχώς όμως ο λαός του Βιετνάμ είχε άλλη άποψη. Γιατί κάνω αυτό το σχόλιο; Διότι φωτίζει ακριβώς την ιστορική και διανοητική αδυναμία της ελλαδικής δεξιάς να αναλάβει ηγετικό εθνικό ρόλο. Παλιά η αδυναμία, από τα χρόνια των μικροελλαδιστών Επιστράτων του πρώτου παγκοσμίου (που καρφάκι δεν τους καιγόταν για τις σφαγές Ελλήνων στην Μικρασία και την Μακεδονία, Μακεδονία στην οποία παρεμπιπτόντως ο... Χο Τσι Μινχ ίσως προσέφερε περισσότερα απ' αυτούς) ως τα χρόνια της Κατοχής (που η ισχνή παρουσία του αστικού κόσμου και ο δοσιλογισμός επέτρεψαν να αποκτήσει εθνικό ρόλο η κομμουνιστική αριστερά) και έως την διπλή προδοσία της Κύπρου το 1974. Καλός ο αντικομμουνισμός λοιπόν και η αγάπη για τον... Ρόκι Μπαλμπόα αλλά τελικά φαίνεται πως το Έθνος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να το εμπιστευθούμε στους "εθνικόφρονες".

ΕΠΙ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

ΕΠΙ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Εαν ο Άρχων των Επισυνδέσεων "δεν εγνώριζε", ο διοικητής της ΕΥΠ αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είναι προφυλακισμένος επί εσχάτη προδοσία. Διότι τι άλλο είναι να συνεργάζεσαι με ξένη μυστική υπηρεσία για την παρακολούθηση Ελλήνων πολιτικών και δημοσιογράφων και να μην έχεις ενημερώσει τον πρωθυπουργό και προϊστάμενό σου; Ας διαλέξουν λοιπόν κάποιο καλύτερο ψέμα όσοι όχι απλώς προχώρησαν σε ανασύσταση της ΚΥΠ του 50, ως παράρτημα ξένων υπηρεσιών, αλλά την έκαναν όργανο των συμφερόντων μιας οικογένειας.

1919-1922: Μικρά Ασία από τον Θρίαμβο στην Καταστρoφή 🎥

από

 Κώστας Χατζηαντωνίου

 -

Ο συγγραφέας Kώστας Χατζηαντωνίου απαντά στις ερωτήσεις του αντιφώνου για το 1919-1922, Μικρά Ασία από τον Θρίαμβο στην Καταστροφή
Πώς άρχισε η εμπλοκή της Ελλάδας;
Για την απόβαση στην Σμύρνη και την συνθήκη των Σεβρών.
Στο στρατιωτικό πεδίο ήταν εφικτή μια ελληνική νίκη;
Η καταστροφή του 1922 και οι μετέπειτα ελληνοτουρκικές σχέσεις.

ΠΗΓΗ: https://antifono.gr/1919-1922-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%ac-%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b8%cf%81%ce%af%ce%b1%ce%bc%ce%b2%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=1919-1922-%25ce%25bc%25ce%25b9%25ce%25ba%25cf%2581%25ce%25ac-%25ce%25b1%25cf%2583%25ce%25af%25ce%25b1-%25ce%25b1%25cf%2580%25cf%258c-%25cf%2584%25ce%25bf%25ce%25bd-%25ce%25b8%25cf%2581%25ce%25af%25ce%25b1%25ce%25bc%25ce%25b2%25ce%25bf-%25cf%2583%25cf%2584%25ce%25b7%25ce%25bd-%25ce%25ba%25ce%25b1%25cf%2584%25ce%25b1

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ. Το ΤΕΛΟΣ και η ΑΡΧΗ!

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Το ΤΕΛΟΣ και η ΑΡΧΗ!

Σύμφωνα με τον π. Αλέξανδρο Schmemann, στον ετήσιο λειτουργικό κύκλο της Εκκλησίας, η Πεντηκοστή είναι “η τελευταία και μεγάλη μέρα”.

Είναι η γιορτή της Εκκλησίας για την έλευση του Αγίου Πνεύματος ως το ΤΕΛΟΣ – την επίτευξη και την εκπλήρωση – ολόκληρης της ιστορίας της σωτηρίας.

Για τον ίδιο λόγο, όμως, είναι και η γιορτή της ΑΡΧΗΣ:

είναι η «γενέθλια» ημέρα της Εκκλησίας ως η παρουσία μεταξύ μας του Αγίου Πνεύματος, της νέας ζωής στον Χριστό, της χάριτος, της γνώσης, της υιοθεσίας στον Θεό και την αγιότητα.

____________

Η ημέρα της ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ με την διεισδυτική ματιά φίλων.

_____****_____

Panos Kastanisios Bourdalas :

Καλημέρα και χρόνια πολλά.

Η Πεντηκοστή,μια μεγάλη συλλογική αγκαλιά,

αποτελεί τη νέα αφετηρία των πιστών χριστιανών.

Η εβδομάδα που ξεκίνησε, συμβολίζει την περίοδο της χριστιανικής εποχής έως τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Γι αυτό την επόμενη Κυριακή εορτάζονται οι άγιοι πάντες.

******

Ας δούμε και την οπτική του φίλου Ανδρέας Βιτούλας :

"Η διάταξη των Αποστόλων στο γεγονός της Πεντηκοστής είναι ημικυκλική για να ανασαίνει ο κόσμος, να μην εκβιάζεται, να μην του επιβάλλεται τίποτε, για να μένει πάντοτε ελεύθερος.

Στη γενέθλιο ημέρα της η Εκκλησία γεννιέται ως ανοιχτή αγκαλιά, ως χάδι, για να ανθίζουν εντός της βλαστήματα, που θα υπακούν μόνο στην ομορφιά."

______*****______

Kostas Hatziantoniou:

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

που "διά το γενέσθαι σάρκα τον άνθρωπον" απομακρύνθηκε από την φύση μας, επιστρέφει όπως ορίζει ο λειτουργικός κύκλος, σαν βίαιη πνοή και γεμίζει πρωτόγνωρη δύναμη εκείνους που περίμεναν σε κάποιο υπερώο.

Ναι, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αξιωθείς του Πνεύματος από το να ζεις ενδιαιτώμενος σε κάποιο Υπερώο, ξέροντας πως το παν τελεί βυθισμένο στο μυστήριο. Εδώ η ανθρώπινη γλώσσα παραιτείται και μόνο με έναν πίνακα μπορείς να μιλήσεις γι' αυτό το μυστήριο. Με το αριστούργημα του Γκρέκο, το έργο- άνθος της υπερφυσικής ζωής του, την "Πεντηκοστή". Βλέποντας τις υπάρξεις που εξίστανται σε μία κίνηση για να βγουν από την φυσική τους κατάσταση, προκειμένου να ενωθούν με το Πνεύμα που ίπταται διαλάμποντας ενώ οι περίφημες πύρινες γλώσσες του μοιάζουν κεριά που δεν ξέρεις αν είναι τα εκ των άνω χαρίσματα ή οι προσδοκίες που γεννά, χιλιάδες χρόνια τώρα, ο Πόνος.

__________

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:Γιώργος Τασιόπουλος FB

«Το ιστορικό πλαίσιο της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Αίτια και αιτιατά» - Κώστας Χατζηαντωνίου

Την Παρασκευή 21-1-2022, 7.00-8.30 μ.μ. ο ιστορικός και πεζογράφος, Κώστας Χατζηαντωνίου εγκαινιάζει τον κύκλο παρουσιάσεων για τον ελληνισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με αφορμή την επέτειο των 100 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η διάλεξη θα δοθεί στο χώρο του Ελεύθερου Πανεπιστημίου Δήμου Κηφισιάς: Έπαυλη Δροσίνη, Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού…..

—————————————————-

Η διάλεξη:

Είναι εντυπωσιακή η υποβάθμιση από το ελλαδικό πολιτικό σύστημα μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, που καθόρισε τις γεωπολιτικές ισορροπίες σε όλη την Εγγύς Ανατολή, σημαδεύτηκε από φρικτές Γενοκτονίες και κληρονόμησε στις μέρες τις εντάσεις με τη σύγχρονη Τουρκία η οποία γεννήθηκε στις στάχτες της Σμύρνης.

Αντιδρώντας στην αλλοτρίωση, το Σεμινάριο Σύγχρονης Ιστορίας αφιερώνει τις διαλέξεις σε όλο το επετειακό έτος στα ζητήματα αυτά.

Περίληψη της εισήγησης:

«Ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, με την Ελλάδα στο στρατόπεδο των νικητών, χάρη στην επιμονή του Ελευθερίου Βενιζέλου και το κίνημα της Εθνικής Αμύνης, φαινόταν να δίνει μια μοναδική ιστορική ευκαιρία να πραγματοποιηθεί το σύνολο σχεδόν των εθνικών διεκδικήσεων. Ο μικρασιατικός ελληνισμός που γνώριζε ήδη από το 1914 (όταν η Ελλάδα ήταν ακόμη ουδέτερη) την πολιτική γενοκτονίας των νεοτούρκων μπορούσε να ελπίζει.

Κι όμως. Μέσα σε τρία χρόνια, τον θρίαμβο διαδέχθηκε η Καταστροφή. Μια Καταστροφή στην οποία οδήγησαν γεγονότα καθόλου αναπότρεπτα. Τα γεγονότα αυτά συσκοτίζονται σκόπιμα, διότι η περίοδος 1914-1922 είναι κλειδί για την κατανόηση της σύγχρονης ιστορίας μας αλλά και για την φύση των ελλαδικών ελίτ. Η επαναστατική στρατηγική του Κεμάλ απέκτησε την υπεροχή μόνον απέναντι στη μετανοεμβριανή ελλαδική ηγεσία.

Για τούτο και η μεταπολίτευση του 1920 είναι η βασική αιτία της Καταστροφής διότι είχε ολέθριες συνέπειες:

α) Κατάρρευση της διεθνούς θέσης της χώρας. Η Ελλάδα ανέλαβε τον μικρασιατικό αγώνα ως εντολοδόχος της Αντάντ, στο πλαίσιο των αποφάσεων ενός συνεδρίου ειρήνης μετά τον πόλεμο εναντίον και της Τουρκίας. Η ανάδειξη στην Αθήνα κυβέρνησης από τις δυνάμεις που αντετίθεντο στην είσοδο στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ και η επιστροφή του Κωνσταντίνου (που στη Γαλλία ήταν μισητός όσο και ο Κάιζερ) έδιναν πρόσχημα στις δυνάμεις της Αντάντ να αποδεσμευτούν από τις υποχρεώσεις τους προς μια σύμμαχο αλλά και από τη συνέχιση μιας αντιτουρκικής πολιτικής στο όνομα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

+ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ

 Του Κώστα Χατζηαντωνίου

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ

Ο Πρόεδρος που αποτελούσε σύμβολο της άρρηκτης ενότητας Έθνους και Δημοκρατίας και ιδεών που ενοχλούν την Δεξιά και την Αριστερά της ύστερης μεταπολίτευσης. Γόνος μακεδονομάχων, τόσο από τον Χανιώτη πατέρα του όσο και από την μητρική του οικογένεια (από τον εκ Μοναστηρίου Χρ. Γώγο και τον ηγέτη των Πατριαρχικών του Ζέλενιτς -σήμερα Σκλήθρο- Γραμμενόπουλο), ανεπίληπτος Δικαστής που αντιστάθηκε στο παρακράτος της ΕΡΕ (το οποίο πωλούσε εθνικοφροσύνη και ξεπουλούσε την Κύπρο), γενναίος αγωνιστής που απολύθηκε και βασανίστηκε από την δικτατορία, ακέραιος Πρόεδρος σε μια εποχή που η τυπικότητα εθεωρείτο γραφικότητα (και είδαμε πού φτάσαμε), διανοούμενος και δεινός θεωρητικός του εθνικού φαινομένου, δέχθηκε έναν αδίστακτο πόλεμο από συγκροτήματα της παρακμής διότι διέψευδε το αφήγημα που θέλει τις εθνικές ιδέες "επικίνδυνες" για τη δημοκρατία - στην πραγματικότητα επικίνδυνες για την μεταδημοκρατία των παγκόσμιων δικτύων. Τον αποχαιρετούμε με συγκίνηση και επίγνωση πως κλείνει μια εποχή.

ΥΠΟΚΟΣΜΟΣ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Η υπόθεση της περιουσίας του γνωστού μακαρίτη πλέον δημοσιογράφου, φωτίζει με τρόπο μεγαλοπρεπή όχι απλώς την χυδαιότητα του λαϊκισμού, όπως κάποιοι θεωρούν, αλλά δυστυχώς τη σήψη σύνολης της δημοκρατίας μας.

 Ποιος "σοβαρός" δημοσιογράφος μίλησε δημοσίως, τριάντα χρόνια τώρα, γι' αυτό το απόστημα; 

Ποιος "σοβαρός" εκδότης δεν συνεργάστηκε μαζί του; 

Ποιος "σοβαρός" πολιτικός αρνήθηκε την παρουσία του στα μέσα του; 

Ποιος "σοβαρός" διοικητής οργανισμού δεν έδωσε διαφήμιση στα λαθρόβια έντυπά του; 

Ποιος "πατριώτης" κατήγγειλε την αισχρή εκμετάλλευση ιερών αξιών; 

Ποιος τραπεζίτης τόλμησε να διεκδικήσει την αποπληρωμή των δανείων που γίνονταν ακίνητα; 

Ποιος δικαστής ερεύνησε το πόθεν έσχες του, ποιος άσκησε δίωξη (σοβαρή, με συνέπειες) για τις αναρίθμητες εργασιακές παραβάσεις; 

Αλλά και γενικότερα, ποιος "εκσυγχρονιστής" έχει τολμήσει να κλείσει παρεμφερή χυδαία έντυπα ή να βάλει κανόνες στους έξι ιδιοκτήτες- προαγωγούς της τηλεοπτικής ιδιωτείας; 

Μην αναζητήσετε την αιτία. Ο υπόκοσμος είναι νόμιμος και χρήσιμος χώρος στη δημοκρατία μας, για να εκτονώνεται ακίνδυνα η λαϊκή δυσαρέσκεια με γελοίες ή ελεγχόμενες εκδοχές άκρας δεξιάς ή άκρας αριστεράς.

Κι εμείς; Εμείς ανήμποροι βλέπουμε τον βόθρο να ξεχειλίζει κάθε τόσο και δεν τολμούμε καν να ψιθυρίσουμε τον όσο ποτέ επίκαιρο λόγο του Παλαμά μπρος στον χαλκόπλαστο Κολοκοτρώνη:

«Και γύρω, κι εμπρός σου η Πολιτεία, με τα λογής παλάτια τα πλατιά, σχολειά, καζάρμες, θέατρα, υπουργεία ; Μου αποκρίθη: Τσεκούρι και φωτιά».

ΥΠΟΚΟΣΜΟΣ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Η υπόθεση της περιουσίας του γνωστού μακαρίτη πλέον δημοσιογράφου, φωτίζει με τρόπο μεγαλοπρεπή όχι απλώς την χυδαιότητα του λαϊκισμού, όπως κάποιοι θεωρούν, αλλά δυστυχώς τη σήψη σύνολης της δημοκρατίας μας. Ποιος "σοβαρός" δημοσιογράφος μίλησε δημοσίως, τριάντα χρόνια τώρα, γι' αυτό το απόστημα; Ποιος "σοβαρός" εκδότης δεν συνεργάστηκε μαζί του; Ποιος "σοβαρός" πολιτικός αρνήθηκε την παρουσία του στα μέσα του; Ποιος "σοβαρός" διοικητής οργανισμού δεν έδωσε διαφήμιση στα λαθρόβια έντυπά του; Ποιος "πατριώτης" κατήγγειλε την αισχρή εκμετάλλευση ιερών αξιών; Ποιος τραπεζίτης τόλμησε να διεκδικήσει την αποπληρωμή των δανείων που γίνονταν ακίνητα; Ποιος δικαστής ερεύνησε το πόθεν έσχες του, ποιος άσκησε δίωξη (σοβαρή, με συνέπειες) για τις αναρίθμητες εργασιακές παραβάσεις; Αλλά και γενικότερα, ποιος "εκσυγχρονιστής" έχει τολμήσει να κλείσει παρεμφερή χυδαία έντυπα ή να βάλει κανόνες στους έξι ιδιοκτήτες- προαγωγούς της τηλεοπτικής ιδιωτείας; Μην αναζητήσετε την αιτία. Ο υπόκοσμος είναι νόμιμος και χρήσιμος χώρος στη δημοκρατία μας, για να εκτονώνεται ακίνδυνα η λαϊκή δυσαρέσκεια με γελοίες ή ελεγχόμενες εκδοχές άκρας δεξιάς ή άκρας αριστεράς. 

Κι εμείς; Εμείς ανήμποροι βλέπουμε τον βόθρο να ξεχειλίζει κάθε τόσο και δεν τολμούμε καν να ψιθυρίσουμε τον όσο ποτέ επίκαιρο λόγο του Παλαμά μπρος στον χαλκόπλαστο Κολοκοτρώνη:

«Και γύρω, κι εμπρός σου η Πολιτεία, με τα λογής παλάτια τα πλατιά, σχολειά, καζάρμες, θέατρα, υπουργεία ; Μου αποκρίθη: Τσεκούρι και φωτιά».

ΥΠΕΡΑΝΑΠΛΗΡΩΣΗ

ΥΠΕΡΑΝΑΠΛΗΡΩΣΗ

του ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Το σχετικό ενοχικό σύνδρομο είναι γνωστό από την ψυχολογία και αφορά τους πάντες. Από τον απλό χριστιανό που οι αμαρτίες του τον κάνουν συχνά να υιοθετεί ακραίες ευσεβιστικές θέσεις ως τον αριστερό πολιτικό που επειδή ξέχασε την ταξική πάλη το έριξε στον δικαιωματισμό και από τον εκμεταλλευτή αστό που επιδίδεται στην φιλανθρωπία ως τον ιησουίτη πάπα που για να ξεχαστούν π.χ. η επονείδιστη στάση του κατά την διάρκεια της δικτατορίας της Αργεντινής ή οι αναρίθμητες παιδεραστικές αθλιότητες της "εκκλησίας" του, αναπτύσσει μία συγκινητική ομολογουμένως ρητορική για τους αδικημένους αυτού του κόσμου. 

Δεν ξέρω ποια θα ήταν η στάση της Ελβετικής Φρουράς του Βατικανού αν μερικές χιλιάδες απόκληρων μεταναστών κατασκήνωναν στην πλατεία του Αγίου Πέτρου. Ούτε θέλω να μπω στην άχαρη συζήτηση για τις τράπεζες, την ιστορία και την περιουσία της "Εταιρείας του Ιησού" (το επίσημο όνομα του τάγματος).

 Η γλωσσική ευφυΐα έχει αποφανθεί με την δημιουργία του όρου ιησουίτης. Θυμάμαι ωστόσο εκείνο τον καλό νεαρό του Ευαγγελίου που τηρούσε όλες τις εντολές αλλά ρώτησε τι μένει για να κληρονομήσει την βασιλεία των ουρανών και θυμάμαι επίσης την απογοήτευσή του όταν ο Ιησούς του απάντησε πως αυτό που μένει είναι να μοιράσει την περιουσία του στους φτωχούς. Για τούτο και παραμένω καχύποπτος όταν βλέπω Ιησουίτες φιλάνθρωπους να παίζουν πολιτικά παιχνίδια και να χαϊδεύουν τους δυστυχείς ξεριζωμένους στους οποίους βλέπουν την αύξηση του ποιμνίου τους και την κατασίγαση των ενοχών τους. Διότι είναι μάλλον δύσκολο να στηρίξουν τους αγώνες των Λαών για ειρήνη και προκοπή στις Ελεύθερες Πατρίδες τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό που γεννάει απόκληρους και πρόσφυγες...

ΠΗΓΗ:Kostas Hatziantoniou

«Από τον Σεφέρη… στον Ιωακειμίδη»

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Την επέτειο των πενήντα χρόνων από τον θάνατο του μέγιστου Γιώργου Σεφέρη βρήκε ο γνωστός τενόρος του εθνομηδενισμού και χαρτογιακάς του διπλωματικού βαθέος κράτους των Αθηνών επί τριακονταετία, καθηγητής Παναγιώτης Ιωακειμίδης, για να δημοσιεύσει στο Βήμα άρθρο με το οποίο επιχειρεί να μας πει πως, ναι, μεγάλος ποιητής ο Σεφέρης αλλά σαν διπλωμάτης αποτυχημένος, συναισθηματικός και μάλλον… εθνολαϊκιστής. Θα ήταν κωμική η απόπειρα (δεν είναι η πρώτη, είχε προηγηθεί ο Αγγ. Βλάχος, που αμφισβητούσε την ελληνικότητα των Κυπρίων και ονόμαζε τρομοκράτες τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ), αν ο περί ου ο λόγος δεν εκμεταλλευόταν απλώς την άγνοια των συγχρόνων για τον διπλωμάτη που ήταν πάντοτε αντίμαχος της πατριδοκαπηλίας και της διπλωματίας των τριόδων αλλά συνεπής υποστηρικτής μιας εθνικής στρατηγικής και τόσο διορατικός που προέβλεψε, πριν την ανεξαρτησία ακόμη, την τραγική εξέλιξη του κυπριακού ζητήματος. «Φέραμε τους Τούρκους πίσω στην Κύπρο» σημείωνε, απελπισμένος από την πορεία προς την Ζυρίχη. Γι’ αυτό και αποκλείστηκε από τις τελικές συνομιλίες.

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 Ο ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ γράφει για τον ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Ο τιτάνιος δημιουργός που πραγμάτωσε το μουσικό πεπρωμένο του νέου ελληνισμού (στην πιο υψηλή έννοια της μουσικής), ο άνθρωπος που υψώθηκε σε θέση ιστορικού συμβόλου, δεν είναι πια εν ζωή. Διακόσια χρόνια μετά την Παλιγγενεσία και εκατό χρόνια μετά την Καταστροφή, απέρχεται αλλά μας αφήνει μιαν ατίμητη κληρονομιά.

Γεννημένος σε γη θερισμένη και αλωνισμένη από τον θάνατο, υπό το βάρος της μικρασιατικής τραγωδίας και υπό τη διάψευση των έσχατων ελπίδων που γέννησε το έπος της εθνικής αντίστασης, ο Μίκης Θεοδωράκης αφουγκραζόταν όσο ελάχιστοι το βήμα των νεκρών αλλά και την απόγνωση των ζωντανών αυτού του Τόπου. Μεγάλος στη νεανική τραγική του εκλογή, ωραίος στην ορμή για πράξεις ανδρείες, θαυμαστός στον έρωτά του για τη δόξα –κάτι που ποτέ δεν έκρυψε–, κατέκτησε με το Έργο του το δικαίωμα να μας ζητά, με όποιο τρόπο ήθελε, να σταθούμε στο ύψος της ιστορικής μας αποστολής και αυτού που ονόμαζε «όραμα της εθνικής αναγέννησης».

Ακλόνητος στην πίστη του για ένα πολιτισμό δύναμης και ζωτικής ορμής, ξένος προς τις μελοδραματικές ψευτιές που διακινούν πολλοί για να καμαρώνουν μπροστά στον καθρέφτη φορώντας τενεκεδένια παράσημα ευαισθησίας, αυτός μόνον ένα καθρέφτη αναγνώριζε: τα μάτια των ανθρώπων του Λαού μας. Υπήκοος αυτής της απόφασης όχι απλώς υπερασπίστηκε την Παράδοση (που μετά τον Πόλεμο φαινόταν να οδεύει προς ιστορικό θάνατο), αλλά επιβεβαιώνοντας πως μυστικές πνευματικές δυνάμεις δρουν κάτω από αμφιλεγόμενες πολιτικές επιφάνειες, ανανέωσε τους εκφραστικούς πυρήνες του ελληνικού μέλους συγχωνεύοντας τον δωρικό και τον ιωνικό ρυθμό τόσο ιδανικά ώστε να καταστεί για τον νέο ελληνισμό αυτό που ήσαν (τηρουμένων των αναλογιών) ο Πίνδαρος στους αρχαίους, ο Ρωμανός ο Μελωδός στους μέσους χρόνους.

Το τέλος του μικρασιατικού Ελληνισμού και η ιστορική μνήμη (μέρος Α΄)

Ο Ελληνικός Στρατός αποβιβάζεται στη Σμύρνη. Πηγή

Του Κώστα Χατζηαντωνίου από το Άρδην τ. 117
Πλησιάζουμε, πια, τη συμπλήρωση ενός αιώνα από τον Αύγουστο του 1922, όταν «σύμπαν το ελληνικόν έθνος κατέβαινεν εις τον Άδην», κατά τη χαρακτηριστική φράση του μάρτυρα μητροπολίτη της Σμύρνης Χρυσοστόμου. Λαϊκοί πόθοι, όνειρα αιώνων και εθνικά πολιτικά σχέδια γίνονταν στάχτη στις ακτές της Ιωνίας. Σχεδόν εκατό χρόνια πέρασαν από εκείνο το γεγονός που συνιστά, συγχρόνως, μέγα έγκλημα εις βάρος του πανανθρώπινου πολιτισμού, καθώς μιλούμε για τη γη όπου γεννήθηκαν, πριν από είκοσι έξι αιώνες, ο επιστημονικός λόγος και η φιλοσοφική σκέψη. Κι όμως. Η συζήτηση περί τη Μικρασιατική Καταστροφή γίνεται ακόμη με ψυχολογικούς όρους, με αποτέλεσμα να υποτάσσεται πιο εύκολα στη σκοπιμότητα –είτε της λήθης, είτε της παραχάραξης. Δεν αρκεί, φυσικά, η μνήμη χωρίς περίσκεψη κι ούτε το μέλλον ενός λαού γίνεται καλύτερο αν δεν αναγνωρίζουμε πικρές αλήθειες για σφάλματα και αδυναμίες. Πληρώνουμε ακριβά ως έθνος αυτή τη συνήθεια. Γι’ αυτό και οφείλουμε σήμερα, περισσότερο από ποτέ, να κοιτάξουμε κατάματα την τραγωδία του 1922. Όσο κι αν θα την κάνει ακόμη πιο αβάσταχτη η γνώση ότι δεν ήταν αναπόφευκτη εκείνη η καταστροφή, όπως, δεκαετίες τώρα, προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν. Η αλήθεια είναι ότι δεν σταθήκαμε αντάξιοι της ιστορικής μας μοίρας, της μοναδικής ιστορικής ευκαιρίας που έκανε, αναπάντεχα, ρεαλιστικά τα πιο μύχια όνειρά μας.
Χρειάζεται να γνωρίζουμε για να ερμηνεύσουμε την εθνική καταστροφή. Και η ερμηνεία όσων έγιναν απαιτεί, πρώτα-πρώτα, τόσο τη μελέτη της μικρασιατικής εκστρατείας, όσο και πλήρη γνώση των προηγηθέντων. Δεν μπορούμε να αγνοούμε, για παράδειγμα, το πραγματικό πλαίσιο της μακραίωνης διαμάχης για τον χώρο της καθ’ ημάς Ανατολής, μετά την πτώση της αυτοκρατορίας του βυζαντινού ελληνισμού. Κυρίως, δεν μπορούμε να αγνοούμε το περιβάλλον μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι όπως πρέπει να έχουμε γνώση των στρατιωτικών, δημογραφικών και διπλωματικών δεδομένων, πρέπει να κατανοήσουμε και τις ελληνικές εσωτερικές αντιθέσεις, κοινωνικές και πολιτικές, που υπονόμευσαν τη μεγαλειώδη εκείνη προσπάθεια του έθνους για την εδαφική του ολοκλήρωση.

Η Σμύρνη στις αρχές του 20ου αιώνα, ορώμενη από το ύψωμα Μπαχρή Μπαμπά, νοτίως της πόλης. 1. Ελληνική συνοικία 2. Τουρκική συνοικία 3. Αγία Φωτεινή 4. Άγιος Γεώργιος 5. Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος 6. Σχολείο Χωροφυλακής 7. Διοικητήριο 8. Οι στρατώνες 9. Φυλακές 10. Ο δρόμος προς την Καραντίνα. Πηγή

Η Μεγάλη Ιδέα
Υπάρχει μια σχολή ιστορίας, ποικίλης καταγωγής και πολλαπλών στοχεύσεων, που θέτει κατ’ αρχήν ζήτημα τόσο σκοπιμότητας, όσο και νομιμότητας της απόφασης για την απόβαση και την απελευθέρωση της Σμύρνης το 1919. Ας πιάσουμε, λοιπόν, το ζήτημα από κει, από το πρώτο βήμα. Βήμα που γιορτάστηκε, τότε, απ’ όλο το έθνος, ως έναρξη της τελικής φάσης υλοποίησης ενός παλαιότατου ονείρου, που η Ιστορία για πρώτη και τελευταία φορά έκανε τόσο ρεαλιστικό. Μιλώ για το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας, που δεν επιβλήθηκε άνωθεν, από κάποια κυρίαρχη αστική τάξη, που δεν ήταν μια ανεδαφική ή επείσακτη ιδέα, αλλά ερχόταν από τη λαϊκή ψυχή, από τα χρονικά βάθη της δουλείας, σαν ηχώ του θρήνου, «Πάλι με χρόνους με καιρούς…». Αυτή πύρωνε τον νου και την καρδιά κάθε αλύτρωτου. Ένας ήταν ο καημός κι ο πόθος του: Να ζήσει κάποτε ελεύθερος εντός του πολιτικού οργανισμού του νέου ελληνισμού, τουλάχιστον σε όσες ιστορικές χώρες παρέμενε εθνολογικά ισχυρός μετά την τρομακτική αιμορραγία της τουρκοκρατίας.
Δεν ήταν εύκολος ο δρόμος αυτής της Ιδέας που, παρά τις μύριες δυσχέρειες, κράτησε ζωντανό το γένος και γέννησε το θρυλικό 1821 και το κράτος που ιδρύθηκε το 1830. Κράτος που κανείς δεν είδε ως το πέρας των αγώνων εκείνων των ηρωικών πολεμιστών, που πήραν τα όπλα υπέρ πίστεως και πατρίδος. Δεν είχαν εκείνοι οι Έλληνες στον νου τους ένα κράτος Πελοποννήσου, Στερεάς και Κυκλάδων νήσων. Η Πόλη και η Αγιά Σοφιά ήταν το όραμά τους. Και γι’ αυτό το όραμα, επί έναν αιώνα, ποτιζόταν με αίμα η ελληνική γη, από τη Μακεδονία ως την Κρήτη κι από την Κύπρο ως τη Χιμάρα. Ήταν μοιραίο, λοιπόν, η μερική επιτυχία του αγώνα του ’21 να αποτελέσει απαρχή μιας μακράς απελευθερωτικής διαδικασίας, που θα ενσωμάτωνε διαδοχικά στο ελλαδικό κράτος εδάφη του ελληνικού κόσμου, ανάλογα με τις διεθνείς περιστάσεις και την εθνική ισχύ. Κι ήταν απελευθερωτική αυτή η διαδικασία και όχι επεκτατική, γιατί υπήρχε ένα ζωντανό έθνος-κληρονόμος του λαού που υπέκυψε το 1453 και που, τώρα, αναγεννημένος, στεκόταν ξανά στα πόδια του και αποτίνασσε τη δουλεία που με βία του είχε επιβληθεί. Ιδού γιατί δεν είναι διόλου αθώα η θεωρία που θέλει το ελληνικό έθνος γέννημα των τελευταίων δύο αιώνων. Τούτο μεταβάλλει αμέσως τους εθνικούς αγώνες των Ελλήνων σε επεκτατικούς, αφού η αφαίμαξη της μακραίωνης δουλείας τούς είχε καταστήσει, σε πολλές περιοχές, μια εθνική ομάδα πλάι σε άλλες και, άρα, όχι περισσότερο νόμιμες τις δικές τους διεκδικήσεις, από τις αξιώσεις των άλλων εθνικών ομάδων.

Κώστας Χατζηαντωνίου: συνέντευξη στην Μαρία Τσακίρη

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

"ΤΟ ΣΤΕΜΜΑ ΤΩΝ ΑΥΓΩΝ"
του σπουδαίου ιστορικού και λογοτέχνη, Κώστα Χατζηαντωνίου.

____*****____

Στις 23 Απριλίου 1616 έφυγαν από τη ζωή δύο μεγάλα ονόματα των γραμμάτων: ο Ισπανός συγγραφέας του Δον Κιχώτη Μιγκέλ Ντε Θερβάντες και ο Άγγλος δραματουργός Γουίλιαμ Σέξπιρ. Με αφορμή το διπλό αυτό γεγονός, η UNESCO έχει καθιερώσει την 23η Απριλίου ως την Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου.

*****

Εορτάζουμε προτείνοντάς σας το πιο αξιόλογο, σύμφωνα με την κρίση μας, βιβλίο των ημερών μας.

Στο "Στέμμα των αυγών" αναβιώνει ένας χαμένος κόσμος αλλά και μια περίοδος κρίσιμη για την βυζαντινή ιστορία. Είναι ένα βιβλίο αναφοράς για την Αυτοκρατορία της Νίκαιας, όπου τέθηκαν οι βάσεις ώστε να γεννηθεί η νεοελληνική συνείδηση.

Στη συνέντευξη στην κ. Μαρία Τσακίρη και το vivlio- life.gr ο συγγραφέας μιλά για τη συγγραφή του βιβλίου.

Επτά χρόνια διήρκεσε η έρευνα του Κώστα Χατζηαντωνίου, για να παραδώσει σ’ εμάς τους αναγνώστες «Το στέμμα των αυγών». Μια έρευνα, στην οποία όχι μόνο έπρεπε να διασταυρώσει ιστορικές αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα αλλά και να ψάξει σε μεσαιωνικούς κώδικες σε μονές του Αγίου Όρους, σε ξένες βιβλιοθήκες ακόμη και σε βυζαντινά τμήματα πανεπιστημίων. Αντικείμενο της έρευνας ένα χειρόγραφο του 13ου αιώνα μεταγραμμένο στην νεοελληνική γλώσσα, σε έξι τετράδια που βρέθηκαν στα χέρια του.

"Η μάχη για να γίνει αλήθεια η αληθοφάνεια της έμπνευσης", όταν αρχίσει να ξεδιπλώνεται η γραφή για ένα βιβλίο που "φιλοδοξεί να διασώσει την αιωνιότητα ενός ψυχικού τοπίου που υπό υλικούς όρους χάθηκε για πάντα".

"... -Το μυθιστόρημά σας επιφυλάσσει μια ευχάριστη έκπληξη στους αναγνώστες. Ψιλές, δασείες, περισπωμένες μιας άλλης εποχής που, όμως, δένουν τόσο αρμονικά με το κείμενό σας! Μιλήστε μας για την απόφαση αυτού του είδους γραφής.

-Η γλώσσα και η γραφή δεν είναι απλώς εργαλεία επικοινωνίας. Είναι σύμβολα ενός ψυχικού τοπίου στο οποίο συναντιούνται δημιουργός, αναγνώστες και κόσμος. Σε ένα τέτοιο βιβλίο που φιλοδοξεί να διασώσει την αιωνιότητα ενός τοπίου που υπό υλικούς όρους χάθηκε για πάντα, οι τόνοι και τα πνεύματα ήταν απαραίτητοι για να περιγραφεί, στο μέτρο των μικρών μου δυνατοτήτων, ο τόνος και το πνεύμα ενός Πολιτισμού που θα ζει όσο υπάρχουν οι κληρονόμοι του και κυρίως όσο υπάρχει ελληνική γλώσσα..."

Συγγραφέας του βιβλίου «Το στέμμα των αυγών» – «Εκδόσεις Καστανιώτη»

Επτά χρόνια διήρκεσε η έρευνα του Κώστα Χατζηαντωνίου, για να παραδώσει σ’ εμάς τους αναγνώστες «Το στέμμα των αυγών». Μια έρευνα, στην οποία όχι μόνο έπρεπε να διασταυρώσει ιστορικές αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα αλλά και να ψάξει σε μεσαιωνικούς κώδικες σε μονές του Αγίου Όρους, σε ξένες βιβλιοθήκες ακόμη και σε βυζαντινά τμήματα πανεπιστημίων. Αντικείμενο της έρευνας ένα χειρόγραφο του 13ου αιώνα μεταγραμμένο στην νεοελληνική γλώσσα, σε έξι τετράδια που βρέθηκαν στα χέρια του. Ευχάριστη έκπληξη για τον αναγνώστη οι ψιλές οι δασείες και τα πνεύματα του κειμένου. Για τη συγγραφή ενός τέτοιου βιβλίου «που φιλοδοξεί να διασώσει την αιωνιότητα ενός τοπίου που υπό υλικούς όρους χάθηκε για πάντα», οι τόνοι τα πνεύματα κρίθηκαν απαραίτητα, γι’ αυτό και υποδεχόμαστε ευχάριστα το πολυτονικό σύστημα της ελληνικής γλώσσας που χρησιμοποιήθηκε! Όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας η έρευνά του για το αυθεντικό χειρόγραφο θα συνεχιστεί και μάλιστα σχεδιάζει να ταξιδέψει στα ερείπια της μονής των Σωσάνδρων, την οποία συναντούμε στην ανάγνωση και μας κρατά σε μεγάλη αγωνία!

ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ 17 Μαρτίου 1821

ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ

του Κώστα Χατζηαντωνίου

Πρώτα το αντικειμενικό γεγονός. 

Στις 17 Μαρτίου 1821 η μονή της Αγίας Λαύρας γιορτάζει τη μνήμη του Οσίου Αλεξίου, του οποίου η κάρα φυλάσσεται στη μονή. Οι συγκεντρωμένοι εκεί για τη γιορτή πρόκριτοι και αγωνιστές δεν έχουν πλέον άλλα περιθώρια. Τρεις μέρες νωρίτερα, ο Νικόλας Χριστοδούλου- Σολιώτης, μαζί με τον Αναγνώστη Κορδή και άλλους κλέφτες, κατόπιν οδηγιών του Σωτήρη Χαραλάμπη, είχαν στήσει ενέδρα και χτύπησαν στις κοντινές Πόρτες του Αγριδιού, τους γυφτοχαρατζήδες φοροεισπράκτορες και τρεις ταχυδρόμους που μετέφεραν επιστολές του καϊμακάμη της Τριπολιτσάς Μεχμέτ Σαλίχ στον Χουρσίτ πασά στα Γιάννινα. Ο καϊμακάμης περιμένει, όπως έχει διατάξει, όλους τους πρόκριτους να παρουσιαστούν στην Τρίπολη. Και η μεγάλη απόφαση λήφθηκε. Την απόφαση αυτή θα μνημονεύσει ο άσημος μα άξιος Αναγνώστης Κορδής που δεν είναι άλλος από τον Κ. Α. του βιβλίου απομνημονευμάτων του 1850 που βλέπετε στη φωτογραφία και στην οποία αναφέρονται τα γεγονότα στην Αγία Λαύρα, στις 17 Μαρτίου, την ίδια ημέρα που οι Μανιάτες οπλαρχηγοί κήρυσσαν την επανάσταση και στην Αρεόπολη.

Έτσι ξεκίνησε στη Νότια Ελλάδα η εθνική μας επανάσταση. Γιατί δεν υπάρχει άλλη επανάσταση των τελευταίων δύο αιώνων που να μπορεί να χαρακτηριστεί με τόση καθαρότητα εθνική όπως η ελληνική. Όχι γιατί δεν ενυπάρχουν κι άλλες διαστάσεις σ' αυτήν, αλλά όταν σε μια επανάσταση συμμετέχουν ξεπερνώντας κάθε ατομικό, ιδεολογικό ή ταξικό διαχωρισμό, κοτζαμπάσηδες και χωρικοί, Φαναριώτες και αστοί, κτηματίες και μοναχοί, καραβοκύρηδες και ναύτες, λόγιοι και αγράμματοι, κλέφτες και αρματολοί, δεσποτάδες και διαφωτισμένοι, ε, τότε μόνο μια λέξη αποδίδει αυτό που συνέβη: ΕΘΝΙΚΗ. 

Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Λόγος για τον Οίκο και τη Φύση του Ανθρώπου

από

 Κώστας Χατζηαντωνίου

 -

8 Μαρτίου 2021

0

99

Τα τελευταία χρόνια, οι εκκλήσεις προς «διάσωση του πλανήτη» ακούγονται όλο και εντονότερα. Οι εκκλήσεις αυτές εν τούτοις, ακόμη και όταν είναι ειλικρινείς, δηλαδή δεν υποκρύπτουν πολιτικά ή οικονομικά κίνητρα, τις περισσότερες φορές στερούνται λογικής συνέπειας. Διότι πώς μπορούμε, παραδείγματος χάριν, να καταγγέλλουμε τη μαζική παραγωγή ή την καταναλωτική κοινωνία και να εμμένουμε ταυτόχρονα στον μύθο της απεριόριστης προόδου και της διαρκούς ανάπτυξης; Πώς αποδοκιμάζουμε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης και συγχρόνως υποστηρίζουμε την επιβολή μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης; Και τι νόημα έχει να επισημαίνουμε τις συνέπειες της φιλελεύθερης οικονομικής απορρύθμισης όταν διακονούμε τις ιδέες ενός “ελευθεριακού” οράματος για τον άνθρωπο και την κοινωνία;

Η φύση, είτε πρωτόγονη και αγνή είτε σύγχρονη και μολυσμένη, ανεβάζει με επιμονή ενώπιον της αιωνιότητας, χιλιετίες τώρα το ίδιο θεατρικό έργο. Ακριβέστερα, είναι η σκηνή όπου «ανεβαίνει» το έργο της ανθρώπινης ύπαρξης, είτε αυτή ασκητικά αγωνίζεται είτε στην ηδονή παραδίδεται, καταδικασμένη πάντα σε ρόλους οδυνηρούς με τυποποιημένο τραγικό τέλος. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν παύει να επιζητεί κάτι πιο πλατύ και πιο βαθύ πίσω από τις κουίντες της φθοράς. Θα ήταν ένα σημαντικό πρώτο βήμα συνεπώς, αν συνειδητοποιούσαμε πως ο άνθρωπος είναι το ξεχωριστό ον που δίνει νόημα στην κτίση και δεν είναι ένα ακόμη στοιχείο της, οπότε θα επιτρέπονταν όλα στη λογική της φυσικής επιλογής και της επιβολής. Καμία φθορά της φύσεως δεν θα αντιμετωπιστεί λοιπόν, όσο δεν κοιτούμε κατάματα το πρόβλημα της φθοράς της ύπαρξης. Κι αυτό το κοίταγμα δεν είναι ζήτημα θεσμικό αλλά εσωτερικού κλονισμού και τελικά πνευματικής αναγέννησης, πριν η νεωτερικότητα μετά τον Θεό και τη φύση, σκοτώσει όχι μόνο την Ιστορία αλλά και τον ίδιο τον  άνθρωπο.

Ένας εξωμότης στο Εθνικό Θέατρο

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Στις 25 Μαρτίου το Εθνικό Θέατρο θα τιμήσει την ημέρα της Εθνεγερσίας με μία παράσταση, τον «Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου», παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση. Κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, ένα πραγματικό πρόσωπο, ο κοτζάμπασης Δ. Ροδόπουλος που είχε συλληφθεί με άλλους πρόκριτους της Πελοποννήσου από τους Οθωμανούς, παραμονές του Αγώνα, ώστε να προληφθεί η εξέγερση. Είναι γνωστό πως οι πρόκριτοι αυτοί υπέφεραν τα πάνδεινα στις φυλακές της Τριπολιτσάς και οι περισσότεροι πέθαναν λίγο αργότερα από τις κακουχίες. Όχι όμως και ο Ροδόπουλος που δέχθηκε να γίνει μουσουλμάνος για να σωθεί. Στη συνέχεια, όταν είδε ότι η Επανάσταση εξελίσσεται θετικά, για να γλιτώσει, … ξαναγίνεται Έλληνας και μάλιστα ήρωας από λάθος, όταν μέσα στον πανικό του, βάζοντάς το στα πόδια, θερίζει όποιον Τούρκο βρίσκει μπροστά του. Δεν ξέρω ποιο ήταν το κριτήριο αυτής της επιλογής από όλη την ελληνική δραματουργία για να… τιμηθεί το 1821, σε μια παράσταση που σκηνοθετεί ο εγγονός του Καραγάτση και απώτερος απόγονος του Ροδόπουλου Δ. Τάρλοου και την οποία έχει διασκευάσει θεατρικά συγγραφέας που έχει χαρακτηρίσει σε άρθρο του τον Ύμνο εις την Ελευθερία του Σολωμού «εθνοφασιστικό ποίημα που υμνεί δολοφόνους», όπως ονομάζονται οι επαναστάτες με αφορμή τις σφαγές στην Τριπολιτσά και τους σχετικούς στίχους του ποιητή.

 Εκδεδομένος το 1944 «Ο κοτζάμπασης του Καστρόπυργου», υπηρετούσε συγκεκριμένες σκοπιμότητες με τον ηθικό του σχετικισμό όσον αφορά τα φαινόμενα δοσιλογισμού τότε. Σήμερα επιστρατεύεται από τον εθνομηδενισμό για προφανείς λόγους. Δεν υποστηρίζω πως πρέπει να ωραιοποιείται η Επανάσταση. Αλλά η επιλογή αυτή για την 25η Μαρτίου δίνει το στίγμα. Κι αυτό το στίγμα που για κάποιους είναι ο φιλοτομαρισμός και η αμφισβήτηση κάθε ηρωισμού, για μας δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι οι βιολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των κοτζαμπάσηδων (και μάλιστα του πιο διεφθαρμένου και φιλοτόμαρου τμήματός τους) κυβερνούν ακόμη τον τόπο, σε όλα τα πεδία. Τι κρίμα που δεν υπάρχει καλλιτέχνης απόγονος του Νενέκου για να μας πει και τον δικό του πόνο. Και τι κρίμα που δεν υπάρχει Γέρος του Μοριά για να απαντήσει όπως τότε και να σώσει την Επανάσταση που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε.

Κώστας Χατζηαντωνίου

ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Μοιάζει απίστευτο πως περάσανε κιόλας είκοσι οκτώ χρόνια από τον πρόωρο χαμό του κορυφαίου πεζογράφου της γενιάς του, του Χρήστου Βακαλόπουλου. Του πρώτου που αντελήφθη, στο πάντα προοδευτικό χωριό μας, ότι τα ιδεολογήματα της προόδου είχαν ρημάξει έναν τόπο μυθικό και αποφάσισε να μιλήσει, όχι για να αντιπαραβάλει κάποια συντηρητικά ιδεολογικά αξιώματα, όχι για να νοσταλγήσει ή να εκποιήσει, αλλά για να θυμίσει πραγματικά περιστατικά, αληθινά βιώματα και καίρια γεγονότα. Και το έκανε όχι με λόγο αφοριστικής κριτικής ή θεμιτής δοκιμιακής αυθαιρεσίας αλλά με κάτι απείρως δυσκολότερο και λαμπρότερο: μέσω ενός μυθιστορήματος που συνιστά όριο στη μεταπολεμική μας πεζογραφία. 

Ήταν στα 1991 που εκδόθηκε «Η γραμμή του ορίζοντος» κι ένα δροσερό αεράκι φύσηξε με πρόσωπο που είχε αρχαίο όνομα και επώνυμο βυζαντινό: ήταν η ηρωίδα του "Ρέα Φραντζή" και μαζί της μια ολόκληρη εποχή, όταν ακόμη οι άνθρωποι ήταν ντροπαλοί, όταν ακόμη υπήρχε η Κυψέλη και η Ελλάδα πριν τις συντρίψει ο πλανήτης γη. Ο Βακαλόπουλος αντελήφθη εγκαίρως ότι το έργο του δεν έπρεπε να είναι μια ακόμη ατομική εμπειρία. Αντελήφθη ότι μεγάλος δημιουργός είναι αυτός που εκφράζει τα αισθήματα και τις ιδέες του συλλογικού μας προσώπου. Αυτός που βασανίζεται δριμύτερα από τον καθένα για τον κοινό πόνο που συνιστά την ενότητά μας και έχει τη δωρεά να αποτυπώνει αυτόν τον πόνο με αισθητική αρτιότητα. Μια δωρεά που τέρπει τον αναγνώστη στη σχόλη, τον παραμυθεί στη θλίψη, τον ανυψώνει όταν στοχάζεται. Να τι μας χάρισε για να μας συντροφεύει στα ανέφικτα όνειρα και στα εφικτά πάθη μας κι ας μη μας παρηγορεί γιατί έχουμε είκοσι οκτώ χρόνια να τον δούμε…

Η ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ

Η ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Αν «μεταξύ των ανθρώπων μεγαλείο έχουν μόνο ο ποιητής, ο ιερέας και ο στρατιώτης: ο άνθρωπος που τραγουδεί, ο άνθρωπος που θυσιάζει και ο άνθρωπος που θυσιάζεται», όπως έγραψε ο Charles Baudelaire («Journaux intimes»), μεγαλύτερη θυσία δεν υπάρχει από αυτήν του Στρατιώτη που πέφτει σε καιρό ειρήνης. 

Μια τέτοια θυσία εκτυλίχθηκε πριν από 25 χρόνια στο Αιγαίο. Μπορεί βέβαια οι ρεαλιστές και οι πεσσιμιστές να προβάλλουν τη στάχτη ως επιχείρημα για να απορρίψουν τη φωτιά, τη λάσπη για να κατηγορήσουν το χιόνι, το βάλτο για να αμφισβητήσουν τη θάλασσα, τον σκελετό για να αρνηθούν το σώμα. Μα ο Χρόνος, εκδικητής που όλα τα βάζει κάποτε στο πραγματικό τους μέγεθος, θα φέρνει πάντα την απάντηση από τα βάθη των αιώνων σε αυτή τη Θάλασσα. Σε αυτόν υψώνουμε τα χέρια, τα μάτια, την καρδιά, μνημονεύοντας τους τρεις Στρατιώτες που έπεσαν για να μείνουμε εμείς όρθιοι, για να χαιρόμαστε όσα αυτοί αυτοπροαιρέτως στερήθηκαν πρόωρα: Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος, Έκτορας Γιαλοψός.