Η Ελληνίδα Σκλάβα

Μετάβαση στην πλοήγηση

Πήδηση στην αναζήτηση

Η Ελληνίδα Σκλάβα είναι ένα γλυπτό του Αμερικανού γλύπτη Hiram Powers, και ένα από τα πιο γνωστά και καταξιωμένα έργα του 19ου αιώνα.^[2]  Ο Powers κατασκεύασε το πρωτότυπο από πηλό στην Φλωρεντία, το 1843. Ήταν το πρώτο αμερικανικό γλυπτό που απεικονίζει μια πλήρως γυμνή γυναικεία φιγούρα.^[3]  Η πρώτη παραλλαγή από μάρμαρο ολοκληρώθηκε από τον Powers  το 1844 και βρίσκεται τώρα στο κάστρο Raby, στην Αγγλία.^[4]

Έξι πλήρους μεγέθους μαρμάρινες  εκδόσεις του αγάλματος αναπαρήχθησαν μηχανικά για ιδιώτες πελάτες, με βάση το  πρωτότυπο μοντέλο του Powers, μαζί με πολλές μικρότερης κλίμακας εκδόσεις. Αντίγραφα του αγάλματος εκτέθηκαν σε μια σειρά εκδηλώσεων στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, και γρήγορα έγινε ένα από τα πιο γνωστά και δημοφιλή έργα του Powers. Απέκτησε μια συμβολική σημασία για μερικούς Αμερικανούς υπέρμαχους  της κατάργησης της δουλείας και ενέπνευσε μεγάλο αριθμό λογοτεχνικών έργων.^[1]  Λέγεται ότι η στάση του αγάλματος είχε ως πρότυπο την Αφροδίτη των Μεδίκων της Πινακοθήκης Ουφίτσι στη Φλωρεντία.^[5]

Σύμφωνα με τον Ελληνο-Αμερικανό συγγραφέα Emmanuel (Manny) Paraschos, στην έμπνευση του θέματος έπαιξε ρόλο μια Ελληνίδα η οποία ήταν σκλάβα των Τούρκων και στη συνέχεια έφτασε ως απελεύθερη στις ΗΠΑ. Στη λίστα επιβατών του πλοίου που τη μετέφερε αναγράφεται ως Garafilia Mohalby (ίσως Γαριφαλιά Μιχάλβεη) από τα Ψαρά. Οι γονείς της είχαν σφαγεί στην καταστροφή των Ψαρών το 1824 και εκείνη συνελήφθη αιχμάλωτη από τους Τούρκους. Την εξαγόρασε ο Αμερικανός πρόξενος Joseph Langston στη Σμύρνη και την έφερε στη Βοστώνη το 1827. Η ίδια ενέπνευσε και την Αμερικανίδα ζωγράφο Anne Hall να ζωγραφίσει το σκίτσο «Κορίτσι της Ελλάδας» (“The Greek Girl”).^[6]

Το άγαλμα απεικονίζει μια νεαρή γυναίκα, γυμνή, δεμένη με αλυσίδες. Στο ένα χέρι κρατά ένα μικρό σταυρό με αλυσίδα. Ο ίδιος ο Powers περιγράφει το αντικείμενο του έργου του ως εξής:

Οι εν Σαμοθράκη Πέντε Νεομάρτυρες

Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων Νεομαρτύρων των εν Σαμοθράκη μαρτυρησάντων ( † Απρίλιος 1835).

Αυτοί οι Άγιοι Μάρτυρες του Χριστού, που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα και υπήρξαν καλλίνικοι, ο Μανουήλ, ο Θεόδωρος, ο Γεώργιος και ο άλλος, ο νεώτερος Γεώργιος, είχαν πατρίδα το νησί Σαμοθράκη, ο Μιχαήλ, όμως, καταγόταν από την μεγαλόνησο Κύπρο, και μαρτύρησαν υπερήφανα κατά τον 19° αιώνα, γι’ αυτούς δε η μαρτυρία έχει ως εξής: Κατά το 1821, έτος κατά την διάρκεια του οποίου επαναστάτησε το ευγενές γένος των Ελλήνων ενάντια στους εξουσιαστές άπιστους Αγαρηνούς, σε πιο πικρή δουλεία περιήλθε και αυτό το νησί της Σαμοθράκης· διότι αυτοί, αφού εισέβαλαν από την Άβυδο και την Τένεδο και άλλους πάμπολλους τόπους, οι μαινόμενοι Αγαρηνοί, μεγάλο μέρος των κατοίκων της, από την μία τους άνδρες τους δολοφόνησαν με μαχαίρι, από την άλλη τις γυναίκες μαζί με τα παιδιά, αφού τους απήγαγαν και με την βία, τους έστειλαν αιχμαλώτους και στην Ανατολή και στην Ευρώπη και στην Αίγυπτο.

Ανάμεσα στην χορεία των αιχμαλώτων αυτών συγκαταλέγονταν και αυτοί· από αυτούς ο Μιχαήλ, έχοντας την μεγαλύτερη ηλικία, αφού καταλήφθηκε από τον φόβο, αρνήθηκε την πατρική ευσέβεια και το σωτηριώδες όνομα του Σωτήρα· οι υπόλοιποι τέσσερις όμως, αφού ως εμπορεύσιμα είδη από τα χέρια των Τούρκων έγιναν δούλοι, υποβαλλόμενοι στην βία των τελευταίων, αντάλλαξαν την αληθινή πίστι με την πλάνη του Μωάμεθ. Από αυτούς ο Μανουήλ πουλήθηκε στην Αίγυπτο, μορφώθηκε σύμφωνα με την παιδεία των Αγαρηνών, όπου είχε μάθει τα αραβικά και είχε μελετήσει και το Κοράνιο, κατέστη γνώστης της Αραβικής διαλέκτου και ακόμη περισσότερο επιδόθηκε στην μελέτη αυτών των γραφών.

Πηγή:http://malkidis.blogspot.gr/

Έχοντας περάσει πιά ικανό χρονικό διάστημα και ενώ η ειρήνη έχει ανατείλει και η Ελλάδα ελευθερώθηκε, οι περισσότεροι από τους Χριστιανούς, που βρισκόταν υπό αιχμαλωσία, απολάμβαναν πιά την ελευθερία τους, άλλοι κρυφά αναχωρούσαν και όλοι πορεύονταν ο καθένας στον τόπο του. Τότε και αυτοί οι πέντε, αφού επανήλθαν στην Σαμοθράκη και έγιναν κάτοχοι της κτηματικής περιουσίας τους ο καθένας, ενώθηκαν με τους Χριστιανούς, αποκηρύσσοντας την πλάνη, την οποία με την βία υπέστησαν σε πρόωρη ηλικία. Με ειλικρινή λοιπόν μετάνοια και θεία επίγνωσι προσμετρήθηκαν και πάλι στο ποίμνιο του Χριστού. Αυτό όμως έγινε γνωστό στους Τούρκους, που κατοικούσαν στην Σαμοθράκη και μέσω αυτών σε αυτούς, που ζούσαν στην Θράκη.

Κύριλλος Λούκαρης: Ο μαρτυρικός πατριάρχης

Μια καλοκαιρινή ημέρα του 1638, κάποιοι ψαράδες στη Θάλασσα του Μαρμαρά αντίκρισαν ένα πτώμα να επιπλέει στο νερό.

Κοιτώντας προσεκτικότερα, διαπίστωσαν με φρίκη ότι η στραγγαλισμένη σορός ανήκε στον οικουμενικό πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης, την κεφαλή της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Αυτό έμελλε να είναι το τραγικό τέλος του Κύριλλου Λούκαρι, μιας εξέχουσας θρησκευτικής και πνευματικής φυσιογνωμίας του 17ου αιώνα που έμοιαζε θύμα μιας σκοτεινής εποχής ζυμώσεων και φανατισμένης μισαλλοδοξίας.

Ο μεγάλος ιεράρχης δεν έζησε αρκετά για να δει το όνειρο της ζωής του, την έκδοση της μετάφρασης της Αγίας Γραφής στην καθομιλουμένη ελληνική, να γίνεται πραγματικότητα. Ούτε το δεύτερο μεγάλο όνειρό του, την επιστροφή της Εκκλησίας στην «απλότητα του Ευαγγελίου», θα πραγματοποιούνταν ποτέ. Σε πείσμα μάλιστα των τόσων αγώνων και των επίμονων προσπαθειών του.

Ο Κύριλλος ο Κρης δυστύχησε να ζήσει σε μια από τις σκοτεινότερες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, την οποία φώτισε ωστόσο με το ποιμαντικό και πνευματικό του έργο όταν ανέβηκε στον οικουμενικό πατριαρχικό θρόνο. «Ουδέποτε ίσως», εξομολογείται ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», «το αξίωμα του οικουμενικού πατριάρχη ανεδείχθη λαμπρότερο ή επί Κυρίλλου Α’ του Λουκάρεως επί δώδεκα περίπου έτη εκ διαλειμμάτων πατριαρχήσαντος».

Ως μια από τις κορυφαίες μορφές της νεοελληνικής ιστορίας, ο πρώτος οικουμενικός πατριάρχης με πανεπιστημιακή μόρφωση και προοδευτικές ιδέες φρόντισε ιδιαίτερα για την πνευματική αναβάθμιση λαού και κλήρου, ιδρύοντας σχολεία και τυπογραφεία. Με τη δική του πρωτοβουλία, άρχισε να μεταφράζεται για πρώτη φορά η Καινή Διαθήκη στην απλή γλώσσα του λαού, γεγονός τολμηρότατο για τα χρόνια εκείνα.

Μέσα σε δεκάξι χρόνια, πέντε φορές κατέβηκε από τον πατριαρχικό θρόνο και άλλες τόσες ξανανέβηκε, έπειτα από απαίτηση λαού και κλήρου, καθώς αμφότεροι αναγνώριζαν στο πρόσωπό του τον γνήσιο ποιμένα, τον φωτισμένο άνθρωπο και τον λόγιο συγγραφέα.

Φταίνε τα 400 χρόνια της τουρκοκρατίας ή το πολιτικό σύστημα;

του Μιχάλη Αριδά,

Ειδικά στα μνημονιακά χρόνια, που μπήκαμε στην κόλαση, αλλά και νωρίτερα, ξεκινώντας λίγα χρόνια μετά από την απελευθέρωση, ζούμε καθημερινά και σε όλο τους το μεγαλείο κάποιες παθογένειες που βασανίζουν τους Έλληνες.

Παθογένειες που αφορούν το κράτος, το οποίο δρα ενάντια στον πολίτη, το πολιτικό σύστημα, το οποίο δρα ενάντια στην κοινωνία, τη δικαιοσύνη, η οποία μόνο δικαιοσύνη δεν αποδίδει, κλπ.

Αλλά, κυρίως, παθογένειες στην αντίληψη και στη συμπεριφορά των Ελλήνων. Αυτές που ενίοτε σε βγάζουν από τα ρούχα σου.

Τότε είναι που έρχεται στο μυαλό και στο στόμα όλων, το περίφημο: φταίνε τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους και δεν ξεπερνιώνται εύκολα.

Πόσο λάθος!

Αυτό τους βολεύει να πιστεύουμε, αυτό πιστεύουμε.

Δεν ισχυρίζομαι ότι επί τουρκοκρατίας ήταν ιδιαίτερα μορφωμένοι οι κατακτημένοι Έλληνες.

Υπήρχαν προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, υπήρχαν ελληνικές κοινότητες σε όλο τον κόσμο και μάλιστα μεγαλουργούσαν επιχειρηματικά και όχι μόνο.

Στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι Έλληνες δεν ήταν σπουδαγμένοι, δεν ήταν κοσμοπολίτες. Ήταν, όμως, Έλληνες. Διαπνεόντουσαν από τον δικό μας τρόπο αντίληψης και συμπεριφοράς, τον δικό μας τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας.

Μέχρι που τελείωσε η τουρκοκρατία, πάνω από όλα για τους Έλληνες, ήταν το «εμείς».

Οι κοινότητες αποφάσιζαν για την τύχη τους και ο καθένας ένιωθε και ήταν μέρος της κοινότητας. Και αυτό δεν το πείραξαν, ούτε οι Τούρκοι.

Είναι πολύ σημαντικό ότι οι φόροι δεν έμπαιναν στα άτομα, αλλά στην κοινότητα. Αυτή συγκεντρωνόταν στην πλατεία και από κοινού, ανάλογα με τη δυνατότητα του καθενός, αποφάσιζε το τι θα συνεισφέρει το κάθε μέλος της.

Μπορούμε να καταλάβουμε την τεράστια διαφορά; Η κοινότητα αποφάσιζε και όχι το κάθε μέλος της ή κάποιος έξω από αυτήν.

Στη μνήμη του π. Κοσμά του Αιτωλού.

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Στη μνήμη του π. Κοσμά του Αιτωλού.

Συμπληρώνονται σήμερα 240 χρόνια από την 24η Αυγούστου 1779, ημέρα που μαρτύρησε, μετά από απόφαση του Κουρτ Πασά χωρίς καμιά επίσημη κατηγορία, στο Κολικόντασι της Αλβανίας, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ή Πατροκοσμάς! Πέρασε στην Ιστορία σαν ο Ελληνορθόδοξος ιερομόναχος, ιερομάρτυρας, ισαπόστολος, διαφωτιστής και εθνεγέρτης που, όπως λέγεται, ίδρυσε 250 σχολεία μέσα σε δεκαέξι χρόνια. «Η σπουδή της ελληνικής γλώσσας και η ισχυροποίηση των ασθενών εθνολογικώς και γλωσσικώς διαμερισμάτων της εθνότητας, ιδίως των βορειότερων, υπήρξε ένας από τους κυριότερους σκοπούς του.» Αυτοί που τον εχθρεύονταν και τον πολεμούσαν γι αυτό δεν ήταν μόνο Τούρκοι κατακτητές αλλά και Ενετοί, Εβραίοι, κοτζαμπάσηδες και άλλοι πλούσιοι της περιοχής όπου έδρασε. Μαζί του ήταν όμως χιλιάδες πιστοί Χριστιανοί, ακόμα και Μουσουλμάνοι. 

Η μνήμη του παρέμεινε για δεκαετίες ολοζώντανη και μετά τον βίαιο θάνατό του στην κρεμάλα, όπως φαίνεται και από το περιστατικό της ανακομοιδής των λειψάνων του Αγίου από τον Αλή Πασά και τη σχετική λιτανεία μέσα στο αρχοντικό σεράι του, που περιγράφει παραστατικότατα ο βιογράφους του Αλή, ο Γάλλος Jeraumer de la Lauce * : 

«Συναντήσαμε στο δρόμο το λείψανο του Αγίου Κοσμά κι ακολουθήσαμε κι εμείς μαζί με τάλλο πλήθος προς το σεράι. (…) Η πομπή τέλος μπήκε στην κεντρική αυλή γιομάτη κι αυτή από πλήθος (…) Οι Έλληνες καλόγεροι πέρασαν από διπλούς στίχους σωματοφυλάκων του Αλή, παρατεταγμένων από δω κι από κει. Φορούσαν τις επίσημες στολές τους κόκκινες και χρυσοκέντητες και στα σιλάχια τους λαμποκοπούσαν τα καθάρια τους άρματα. Ξαφνικά στο ύψος της μεγάλης σκάλας, πούφερνε στο εσωτερικό του παλατιού παρατήρησα ένα θέαμα περίεργο κι ανεκδιήγητο. Εκατό πενήντα χριστιανόπουλα από κείνα, που ζούσαν στο σεράι, ασπροντυμένα κι ολοκάθαρα, χύθηκαν στον πυλώνα του παλατιού, κρατώντας στα χέρια τους ασημένια θυμιατά. Χανούμισσες με τους διάφανους λευκούς φερετζέδες τους βγήκαν πίσω από τα παιδιά. Ανέβαιναν περίπου σε τριακόσιες και στριμώχθηκαν όλες στο βάθος του πυλώνα από δω κι από κει της μεγάλης πύλης της εισόδου. Από μακριά μούκαναν την εντύπωση ομίλων από άσπρα φαντάσματα. (….)

Έξαφνα είδα τον Αλή να προχωρεί, έχοντας στο πλευρό του μιαν ωραία ξεσκέπαστη γυναίκα. Ήταν η Κυρά Βασιλική ολόμαυρα ντυμένη, που βημάτιζε σεμνά, πλάι στον τύραννο με δακρυσμένα τα μεγάλα της μάτια και κυττάζοντας χάμω ντροπαλά. Κι ενώ οι καλόγεροι, που σήκωναν το λείψανο ανέβαιναν σιγά τις πέτρινες σκάλες, όλο εκείνο το πλήθος γονάτισε. Πρώτος έδωσε το παράδειγμα ο Αλής. Στον πυλώνα, μέσα στην αυλή, τα παιδόπουλα του σεραγιού, οι σωματοφύλακες κι ο άλλος λαός, στο νεκροταφείον απέναντι, έξω στο δρόμο, χιλιάδες άνθρωποι, προσκυνούσαν τον Άγιο γονατιστοί. Η φωνή του παπά ακούστηκε τότε διακριτή κι ηχηρή : «Από λιμού, λοιμού και πολέμου σώσον ημάς Κύριε». Ο Αλής κι η Βασιλική σηκώθηκαν τότε κι ασπάστηκαν μ΄ ευλάβεια τη γυάλινη θυρίδα της ασημένιας κάσσας. Τα παιδόπουλα κουνούσαν τα θυμιατήρια τους, που γιόμιζαν την ατμόσφαιρα μ΄ άσπρα σύννεφα καπνού. Έπειτα όλοι χάθηκαν στο βάθος του σεραγιού κι ο λαός διαλύθηκε έξω.»

Ανακηρύχθηκε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας το 1961 και η μνήμη του εορτάζεται στις 24 Αυγούστου.

* Περισσότερα στο Φάνης Μιχαλόπουλος, «Κοσμάς ο Αιτωλός», Εναλλακτικές εκδόσεις, 2011.

“Φλογισμένο ράσο”: Χιμάρα & το μεγάλο σχέδιο διάλυσης του τουρκικού κράτους

Τo 1596 καθώς ο πόλεμος Αυστριακών και Τούρκων μαινόταν ο Έλληνας αρχιεπίσκοπος Αχρίδας Αθανάσιος σχεδίασε την εξέγερση των Ελλήνων στην περιοχή της δικαιοδοσίας του.

Επαναστατικές ζυμώσεις, με επίκεντρο την ελληνική Χιμάρα, βρισκόταν σε εξέλιξη ήδη από τη δεκαετία του 1570 μέσω δύο Ελλήνων αρχόντων του Μάνθου Παπαγιάννη και του Πάνου Στολίκου.

Ο Αθανάσιος (Ριζέας) είχε γεννηθεί στη Μάνη το 1560. Επαναστατικό πνεύμα είχε συλλάβει ένα ευρύτερο σχέδιο κατά των Οθωμανών. Η σχεδιαζόμενη εξέγερση αποτελούσε μέρος ευρύτερου σχεδίου που προέβλεπε επανάσταση όλων χριστιανών στην Βαλκανική.

Έτσι ο Αθανάσιος ήρθε σε επαφή με τον Βενετό Προβλεπτή της Κέρκυρας ζητώντας και τη βοήθεια της Βενετίας. Οι Βενετοί όμως απέρριψαν το σχέδιο και έτσι ο Αθανάσιος στράφηκε προς τον Ισπανό αντιβασιλιά της Νεαπόλεως ζητώντας του όπλα και την αποστολή 4.000 στρατιωτών.

Χιμάρα

Επίσης μετέβη και στη Ρώμη ζητώντας τη βοήθεια του πάπα. Μη αποδεχόμενος όμως την τους ουνιτικούς όρους του πάπα δεν έλαβε τα αναμενόμενα. Στο μεταξύ ο Ισπανός αντιβασιλιάς αποφάσισε να στείλει έναν αξιωματικό του στην περιοχή για να ενημερωθεί άμεσα για την κατάσταση.

Η άφιξη όμως του Ισπανού αξιωματικού αποτέλεσε το έναυσμα για την έκρηξη της επανάστασης των αδούλωτων Χιμαριωτών υπό τον αρχιεπίσκοπο Αθανάσιο. Οι επαναστάτες αρχικά είχαν επιτυχίες. Ενισχύθηκαν μάλιστα με λίγους Ισπανούς – περί τους 100. Ωστόσο ηττήθηκαν κατά την προσπάθειά τους να καταλάβουν το τουρκοκρατούμενο φρούριο της Τσέρνα, αν και είχαν καταφέρει σχεδόν να το καταλάβουν.

Η αποτυχία αυτή έθεσε τέλος στην εξέγερση. Ο Αθανάσιος κατέφυγε τότε στην Χειμμάρα όπου συναντήθηκε με τους οπλαρχηγούς Μιχαήλ Μπούα, Γιάννη Γκολέμι και Μιχαήλ Παπαδά με σκοπό την συνέχιση της επανάστασης. Η κίνηση αυτή απέτυχε όμως με βενετικό δάκτυλο.

Ο ίδιος πέρασε κατόπιν στην Ιταλία ζητώντας και πάλι ενίσχυση. Είδε πάλι τον πάπα, ακόμα και τον Αψβούργο αυτοκράτορα Ροδόλφο, αλλά και τον μεγάλο Ουμανιστή Μαρτίνο Κρούσιο, ενώ φέρεται να ταξίδεψε μέχρι και τη Ρωσία. Έχοντας αποτύχει, επέστρεψε στη Αχρίδα. Δεν κινήθηκε κατά το κίνημα του Διονυσίου του λεγόμενου «σκυλόσοφου», καθώς κατάλαβε ότι δεν είχε ελπίδα επιτυχίας.

Ιερομάρτυρας Γρηγόριος ο Ε' - Η κλειστή Πύλη του Πατριαρχείου...

Φωτο: Νικόλαος Μαγγίνας

Χθες, 10 Απριλίου, ημέρα μνήμης του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου του Ε΄, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως († 1821)

Κλειστή η Πύλη του Πατριαρχείου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης ανάβει κερί και καταθέτει άνθη στον τόπο του απαγχονισμού του Ιερομάρτυρα προκατόχου του Γρηγορίου Ε΄...

"...Την 10η πρωινή της Κυριακής του 1821, μετέβη στο Πατριαρχείο ο Μ. Διερμηνέας της Πύλης και λίγες ώρες αργότερα του ανήγγειλαν την έκπτωσί του. Τότε δέχθηκε ραπίσματα, χλευασμούς, εμπτυσμούς και τέλος τον θάνατο με απαγχονισμό. 

Μπροστά στο Πατριαρχείο, την ημέρα του Πάσχα του 1821 οι Τούρκοι κρέμασαν τον Πατριάρχη..."

Παλιότερες αναρτήσεις...

Ο Ιερομάρτυρας Γρηγόριος ο Ε΄, ο Οικουμενικός Πατριάρχης του Γένους

Όταν ο Γρηγόριος ο Ε΄ "αφόριζε" την επανάσταση - Επί ασπαλάθων

Γρηγόριος Ε’, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

“Απαγχονισμός των Ελλήνων προκρίτων της Θεσσαλονίκης στο Καπάνι (1821)”

Ελλάδα 2021

Η εικόνα είναι ο “Απαγχονισμός των Ελλήνων προκρίτων της Θεσσαλονίκης στο Καπάνι (1821)” από το Ιδρυμα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα.

Η προφορική παράδοση διέσωσε τις μνήμες των σφαγών στη Θεσσαλονίκη μετά το 1821: 

«Οι περισσότερες θανατικές εκτελέσεις Ελλήνων γίνονταν στο Καπάνι. Εκεί οι Τούρκοι τους παρέδιδαν στους δημίους, που τους έσφαζαν με σουγιάδες που δεν έκοβαν. Πολλοί μελλοθάνατοι για να αποφύγουν τα βασανιστήρια αυτά πλήρωναν και τους κρεμούσαν στον ένα ή τον άλλο πλάτανο, στο Συντριβάνι (πύλη Καλαμαριάς) ή στο Βαρδάρη»

ΒΙΝΤΕΟ – Οι ΔΙΩΓΜΟΙ κατά των Ελλήνων στη Μικρά Ασία το 1914-1917: Το προοίμιο της καταστροφής

Κάποτε αείμνηστος καθηγητής και τουρκολόγος, Νεοκλής Σαρρής, είχε δηλώσει πως η Τουρκία δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο, και τα ιστορικά στοιχεία τον δικαιώνουν πλήρως.

Τη βαρβαρότητα των Οθωμανών τη βίωσε τόσο ο ελληνισμός, όσο και οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι σήμερα οι Κούρδοι και πολλές άλλες μειονότητες που ζουν ή έζησαν και δεν επιβίωσαν στη χώρα αυτή.

Στο παρακάτω βίντεο αναλύεται ο διωγμός που βίωσαν οι Έλληνες από το 1914 στην Τουρκία, χρονιά στην οποία η Οθωμανική αυτοκρατορία εισήλθε στο πλευρό της Γερμανίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μέχρι και το 1917.

Οι λεπτομέρειες και οι αριθμοί των σφαγιασθέντων-ξεριζωμένων μόνο ανατριχίλα προκαλούν:

ΒΙΝΤΕΟ – Η πρώτη περίοδος μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, οι Έλληνες και η Δύση

29 Μαϊου του 1453, μια ημέρα την οποία ακόμη πενθεί η Ρωμιοσύνη. Η Δύση και το Βατικανό έβλεπαν την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Κωνσταντινούπολη να αλώνονται από τους Οθωμανούς και ο μεγαλύτερος αντίπαλός τους εξαφανιζόταν από τον χάρτη.

Ποια ήταν η αντίδραση των Ελλήνων στο νέο δράμα της Οθωμανικής κατάκτησης την πρώτη περίοδο;

Σε αυτό το ερώτημα απαντάει το νέο βίντεο του Cognosco Team, ελπίζουμε να σας αρέσει:

Σχετικά με τους Έλληνες που πρωτοστάτησαν σε επαναστάσεις κατά των Οθωμανών κατά την τουρκοκρατία (15ο με 18ο αιώνα), βλ. παρακάτω βίντεο του Cognosco Team:

Η ζωή των Ελλήνων - ραγιάδων στα χρόνια της τουρκοκρατίας

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

*  Τα τελευταία χρόνια ακούγονται και γράφονται διάφορα γύρω από αυτό το θέμα. Καθένας θέλει να υποστηρίξει τις απόψεις του για κάποιους σκοπούς του αδιαφορώντας για την ιστορική πραγματικότητα.

Η ιστορική έρευνα, όμως, αποκαλύπτει την πραγματική εικόνα της ζωής του ραγιά κατά την τουρκοκρατία. Ιδιαίτερα για τους δύο πρώτους μετά την Άλωση αιώνες (1453-1669). Η έρευνα της περιόδου αυτής δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα βάρβαρο ασιάτη δυνάστη. Ένα δυνάστη βίαιο, καχύποπτο, απαιτητικό, σκληρό, απάνθρωπο. Αντιμετωπίζει τον άτυχο ραγιά ως ένα καματερό που έχει ένα και μοναδικό λόγο υπάρξεως: να ικανοποιεί τις όποιες απαιτήσεις του κατακτητή. Του επιβάλλει βαρείς και δυσβάστακτους όρους, τον εκμεταλλεύεται ποικιλοτρόπως, αυθαιρετεί αδίστακτα σε βάρος του, τον καταπιέζει αφόρητα, του ρουφά το αίμα!

Μία εικόνα της τραγικής ζωής των χριστιανών ραγιάδων της πρώιμης τουρκοκρατίας μας δίνει ο εκπρόσωπος του δόγη της Βενετίας (πρέσβης) στην Κων/πολη, ο οποίος γράφει στον κύριό του στις 4 Απριλίου 1579 τα εξής: «…οι χριστιανοί υπήκοοι Οθωμανοί τόσον εκείνης της χώρας (της Πελοποννήσου) όσον και της Ελλάδος, ευρίσκονται τώρα εις εσχάτην απόγνωσιν και ανέκφραστον λύπην, διότι εις διάστημα 25 ημερών υπέστησαν όλας αυτάς τα ανυποφόρους επιβαρύνσεις, ήτοι να καταβάλλουν το συνηθισμένον «χαράτσι», να πληρώσουν την αγγαρείαν, που ονομάζεται «αβαρίτς» διά τον εξοπλισμόν των γαλερών, να δώσουν τα παιδιά των, ίνα τα κάμουν αζαμογλάνια, να δώσουν αδιακρίτως κατοικίαν και τροφήν εις τους σπαχήδες που συναθροίζονται διά τον κατά της περσίας πόλεμον, και τέλος να απογυμνωθούν από τους σπαχήδες και από το ολίγον εκείνο που τους απέμεινεν εις τα χωρία των, τα οποία είναι πτωχά και πληρώνουν τους σπαχήδες οι κάτοικοι και με το αίμα των ακόμη!» (Απ. Βακαλόπουλος: Ιστ. Ελ. Έθνους Ι, 65).

Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους

Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος,ως σύμβουλος του στρατηγού Σαράφη, με τον Γιαννη Ζέβγο τον Θ. Τσάτσο και τον Π. Ρούσσο.

Στην καλημέρα της η Anna Staikou  μας μνημονεύει το Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο και τη σπουδαία σκέψη του με μία επιστολή στις 28 Ιανουαρίου 2010 στην εφημ. Καθημερινή.

Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους

Κύριε διευθυντά

Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.

Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.

Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:

1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.

2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.

3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων.

4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.

ΒΙΝΤΕΟ – Τουρκοκρατία: Οι αποτυχημένες ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ επαναστάσεις του 15ου και 16ου αιώνος

Σε προηγούμενο βίντεο του Cognosco Team (δείτε ΕΔΩ το σχετικό βίντεο), σας μιλήσαμε για τα πρώτα 11 χρόνια μετά της αλώσεως της Βασιλεύουσας και τις προσπάθειες του Βησσαρίωνα να επηρεάσει τους Πάπες της Ρώμης ώστε να οργανωθεί σταυροφορία εναντίον των Οθωμανών, και να λάβει τέλος η Οθωμανοκρατία πριν καλά καλά ξεκινήσει. Όπως είδαμε οι προσπάθειες αυτές δεν τελεσφόρησαν.

Όμως ο ελληνισμός θα κάνει πολλές ακόμη επαναστατικές προσπάθειες. Σε αυτό το βίντεο θα σας μιλήσουμε για τις αποτυχημένες επαναστάσεις που έγιναν τα τέλη του 15ου αιώνος αλλά και του 16ου.

Δείτε το βίντεο παρακάτω:

Οι αποτυχημένες επαναστάσεις του 17ου και 18ου αιώνος – Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα (βίντεο)

Από το cognoscoteam.gr

Οι Έλληνες από την επόμενη ημέρα της αλώσεως της Πόλης ξεκίνησαν την αντίσταση στον Οθωμανικό ζυγό.

Σε προηγούμενη βίντεο είδαμε τις σημαντικότερες επαναστάσεις της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος κατά τον 15ο και τον 16ο αιώνα (δείτε ΕΔΩ το βίντεο), ενώ στο παρόν θα δούμε την αντίσταση του ελληνισμού κατά τον 17ο και τον 18 αιώνα, μέχρι και πριν τα Ορλωφικά.

Θα γνωρίσουμε μεγάλες και λησμονημένες προσωπικότητες του υπόδουλου ελληνισμού, και θα δώσουμε άλλη μια απάντηση σε όσους μιλάνε για «ασυνέχεια» του ελληνικού έθνους.

Απ'το Βυζάντιο ως την Επανάσταση του 1821

ΠΗΓΗ: https://www.youtube.com/watch?v=6aM5Zh1ELfw
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τουρκικός Μωαμεθανισμός. Άραβες, Πέρσες, Τούρκοι. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι

Τουρκικός Μωαμεθανισμός. Άραβες, Πέρσες, Τούρκοι. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι

Κείμενο: Παύλος Καρολίδης

Οι Άραβες, ών εν μέσω περί τας αρχάς του 7 μ. Χ. αιώνος εγεννήθη ο Μωαμεθανισμός, επί 2 αιώνας και επέκεινα υπήρξαν οι φοβεροί σημαιοφόροι της νέας θρησκείας. Δι’ αυτών αύτη εξετάθη από των ερήμων της Πετραίας Αραβίας, ένθεν μεν διά της βορείου Αφρικής μέχρι του Ατλαντικού και των Πυρηναίων, ένθεν δε διά Συρίας, Ασσυρίας, Μηδίας και Περσίας μέχρι του Ώξου και του Ινδού. Οι Άραβες κατέστρεψαν το Περσικόν κράτος, ηκρωτηρίασαν δεινώς το Ελληνικόν, και προσβαλόντες αυτό εν τη καρδία αυτού, δεν κατώρθωσαν να κατενέγκωσι θανάσιμον πληγήν. Και αφού επί των τεσσάρων πρώτων αιρετών Χαλιφών, είτα δε διά δύο αλλεπαλλήλους αρξάντων δυναστικών οίκων (Ουμμεϊαδών και Αββασιδών) ανέπτυξαν όλην την δύναμιν του Αραβικού Μωαμεθανισμού επί δύο ολοκλήρους αιώνας, από των μέσων του 9 μ. Χ. αιώνος εισήλθον οριστικώς εις την περίοδον της παρακμής και αδυναμίας. Η αδυναμία αύτη προυχώρει αυξανομένη ακριβώς, καθ’ ούς χρόνους το Ελληνικόν κράτος ετάσσετο υπό την ισχυράν Μακεδονικήν καλουμένην δυναστείαν, την αναδείξασαν τοσούτους μεγάλους βασιλείς και στρατηγούς. Η από των μέσων δε του 8 μ. Χ. αιώνος αρξαμένη διαίρεσις του ενιαίου μεγάλου Χαλιφικού κράτους διά της ιδρύσεως χαλιφικού Ισπανικού κράτους έλαβεν ευρυτέρας διαστάσεις κατά τον επόμενον αιώνα, ότε ολόκληρος η βόρειος Αφρική απεχωρίσθη του χαλιφικού κράτους των Αββασιδών διά της εν ταις χώραις ταύταις ιδρύσεως νέας δυναστείας χαλιφικής, της των Φατιμιδών, δυναστείας δηλονότι απ’ αυτού του Προφήτου καταγομένης. Η νέα χαλιφεία επί αιώνα ήνθησεν εν Αιγύπτω, εκείθεν άρχουσα της Β. Αφρικής.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία στην ακμή της, το 1683

Ελληνικά Εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (ντοκιμαντέρ)

Ελληνικά Εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (ντοκιμαντέρ)

Γ. Κοντογιώργης, Το δημοσιονομικό σύστημα και τα κοινά των Ελλήνων κατά την τουρκοκρατία.

Διάλεξη του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Το δημοσιονομικό σύστημα και τα κοινά κατά την τουρκοκρατία», η οποία πραγματοποιήθηκε στις 24.5.2017 στο Σπίτι της Κύπρου,

Θεόδωρος Γαβράς. Ο βυζαντινός διοικητής του Πόντου που αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει παρά τα μαρτύρια. Ο Τούρκος οπλαρχηγός Αμίρ Ασλή έκανε το κρανίο του κύπελλο για να πίνει κρασί. Η εκκλησία τον αγιοποίησε

Ο Θεόδωρος Γαβράς ήταν στρατιωτικό αρχηγός και διοικητής του Πόντου που έζησε τον 11ο αιώνα και τιμάται ως Άγιος της ορθόδοξης εκκλησίας στις 2 Οκτωβρίου. Η αγιοποίησή του οφείλεται στη μεγάλη πίστη του επειδή όταν πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Τούρκους, θυσίασε τη ζωή του για να μην αλλαξοπιστήσει. Ο τούρκος αντίπαλός του έκανε το κρανίο του δοχείο και έπινε από κει το κρασί του. 

Διοικητής του Πόντου 

Ο Θεόδωρος Γαβράς κατάγονταν από την αριστοκρατική οικογένεια των Γαβράδων, τα μέλη της οποίας φημίζονταν για τις στρατιωτικές τους ικανότητες. Γεννήθηκε στη Χαλδία, ένα από τα θέματα (διοικητικά τμήματα) της περιοχής του Πόντου με πρωτεύουσα την Τραπεζούντα και από το 1067 έως το 1075 είχε τον τίτλο του δούκα. 

Η μνήμη του αγίου τιμάται στις 2 Οκτωβρίου 

Η « Δεκάτη » – Ο πρώτος φόρος του Νεοελληνικού Κράτους.

Ο βασικός φόρος κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας,  ήταν αυτός της «δεκάτης». Δηλαδή σε κάθε δέκα ίσα μέρη αγροτικής παραγωγής, το ένα μέρος το έπαιρνε ο εκπρόσωπος της Οθωμανικής εξουσίας. Το λαμβανόμενον «δέκατον»,  δεν θεωρούταν φόρος, αλλά δικαίωμα ιδιοκτησίας, διότι κύριος όλης της γης εθεωρείτο ο Σουλτάνος . Το κράτος υπενοικίαζε συνήθως το δικαίωμα είσπραξης της δεκάτης σε τοπικούς άρχοντες.

« … αμέσως μεν άμα τη Επαναστάσει το φορολογικόν σύστημα έμεινε προσωρινώς το αυτό, ως επί Τουρκοκρατίας, καταργηθέντος μόνον του κεφαλικού φόρου (χαράτζ), όστις είχε δουλικόν χαρακτήρα, ως και των αυθαιρέτων παραεισπράξεων, διά θεσπίσματος δε του Βουλευτικού (αρ. 10 από 26 Απριλίου 1822) ωρίσθησαν οι έγγειοι φόροι ως εξής: 
α) Από καρπούς και γεννήματα και όλα τα προϊόντα  το εν εις τα δέκα, 
β)  Από ορύζια δύο εις τα δέκα. 
γ)  Εξ’ εθνικών κτημάτων τρία εις τα δέκα » (1) .

« Ο Καποδίστριας εύρε τον λαόν ηγανακτησμένον κατά των φόρων και των ενοικιαστών των,  οίτινες δεν ήσαν άλλοι από τους προύχοντας και τους καπετανέους…Οι αγρόται έχοντες διαρκώς υπέρ την κεφαλήν αυτών τον ενοικιαστήν, εκ της αδείας του οποίου εξηρτάτο η έναρξις του θερισμού, του τρυγητού, του αλωνίσματος, η μεταφορά παντός προϊόντος  πληρώνοντες εις είδος πολύ πλείονα των 10%, εξαπατώμενοι κατά την μέτρησιν, ζύγισιν κ.λ.π. υπό ενοικιαστών, βοηθουμένων υπό δωροδοκουμένων υπαλλήλων και της ενόπλου δυνάμεως υποχρεούμενοι να μεταφέρουν τον εις είδος φόρον  εις μακρυνάς αποστάσεις, εις τας αποθήκας του ενοικιαστού είχον πολλαχώς εξαντλήθη. …» (1)  .

Στο διάταγμα : « Περί της φορολογίας των προϊόντων της γης διά το έτος 1835» ( ΕτΚ αρ. 15- 11/5/1835 ), ορίζονταν μεταξύ άλλων τα εξής :

«…  Άρθρο 28 : Όταν ο φορολογούμενος θερίζη, συλλέγη, ή συγκομίζη κρυφίως τα εις φορολογίαν υποκείμενα προϊόντα , και ζητή οπωσδήποτε ν’ αποφύγη την πληρωμήν του φόρου, τότε υποχρεούται να πληρώση το τριπλάσιον του νομίμου φόρου. Εξ’ εναντίας οφείλει και ο ενοικιαστής να παρευρεθή επιτοπίως εν καιρώ, αλλ’ ο φορολογούμενος υποχρεούται να τον ειδοποιήση  τρεις ημέρας πριν της ενάρξεως του θέρους, ή της καρπολογας…