Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
- Αρχική σελίδα
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- 1940
- ΕΡΤFLIX
- ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ
- ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
- ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
- ΘΕΑΤΡ/ΜΟΥΣ/ΒΙΒΛΙΟ
- ΘΕΑΤΡΟ
- ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΑΪ
- ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ
- ΜΟΥΣΙΚΗ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
- Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
- ΤΥΠΟΣ
- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ
- ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ
- ΒΙΝΤΕΟ
- forfree
- ΟΟΔΕ
- ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΗΧΟΣ
- ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
- ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ
- ΣΥΝΤΑΓΕΣ
- ΙΑΤΡΟΙ
- ΕΚΠ/ΚΕΣ ΙΣΤΟΣ/ΔΕΣ
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ
- ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
- ΓΟΡΔΙΟΣ
- SOTER
- ΤΑΙΝΙΑ
- ΣΙΝΕ
- ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- Ε.Σ.Α
- skaki
- ΤΕΧΝΗ
- ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ
- gazzetta.gr
- ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
- ΑΝΤΙΦΩΝΟ
- ΔΡΟΜΟΣ
- ΛΥΓΕΡΟΣ
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ...
- ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
- γράμματα σπουδάματα...
- 1ο ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΓΛΩΣΣΑ
- ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
- ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ
- ΑΡΔΗΝ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΕΠΘ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
- ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΙΔΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΙΔΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018
Τετάρτη 29 Αυγούστου 2018
Σάββατο 18 Αυγούστου 2018
Δώρα του Σαββατοκύριακου!!!
Αλιευμένο από την επιφυλλίδα της Νατάσσας Μπαστέα στην εφημερίδα ΝΕΑ/18.08.2018
Ιστορία 1η, Γιάννης Αντετοκούμπο! Είναι να μη θαυμάζεις!!!
Ιστορία 2η, Κατερίνα Στεφανίδη!!! Πάσχει από υψοφοβία!
Ιστορία 3η... Κριστιάν Γκολομέεβ! Είναι να μη θαυμάζεις αυτούς που νίκησαν τα κύματα στις τρικυμίες της ζωής!!!
Τετάρτη 4 Απριλίου 2018
Εσύ δεν είσαι ο δάσκαλος; Εσύ θα βρεις τη λύση στο πρόβλημα της τάξης σου
Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της θητείας μας, εμείς οι εκπαιδευτικοί ερχόμαστε αντιμέτωποι με τμήματα «δύσκολα» ή «προβληματικά» όπως φορές αποκαλούνται. Τμήματα που κανένας συνάδελφος στο σχολείο που υπηρετούμε δεν θέλει να αναλάβει. «Τυχαία» αυτά τα τμήματα μένουν πάντα τελευταία όταν γίνεται η κατανομή των τάξεων στην αρχή της χρονιάς.
Έτσι, όταν κάποιος εκπαιδευτικός έρχεται να διδάξει για πρώτη φορά σε ένα σχολείο, είναι πολύ πιθανόν να αναλάβει ένα τέτοιο τμήμα το οποίο θα έχει μείνει επειδή κανείς άλλος δεν θα έχει θελήσει να το αναλάβει. Βέβαια, αν και ελάχιστες, υπάρχουν περιπτώσεις έμπειρων συναδέλφων που προθυμοποιούνται να αναμετρηθούν με δύσκολες καταστάσεις χωρίς να φοβούνται το ενδεχόμενο της «αποτυχίας». Συνάδελφοι που βάζουν ως προτεραιότητα το καλό όλης της σχολικής μονάδας και όχι της προσωπικής τους άνεσης.
Αφού κάποιος «καινούριος» αναλάβει ένα τέτοιο τμήμα αρχίζει να ακούει διάφορα σχόλια και συμβουλές είτε από παλιούς συναδέλφους, είτε κι από τον διευθυντή/ντρια της σχολικής μονάδας. Σχόλια όπως : «Πρόσεχε», «Είναι ιδιαίτερη η κατάσταση σε αυτό το τμήμα», ή «υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις σε αυτό το τμήμα». Ακόμα θα σου δώσουν πληροφορίες για το τι έκανε ή ακόμη και τι έπαθε ο προηγούμενος δάσκαλος. Ίσως και συμβουλές για το πως πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου για να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες που θα προκύψουν.
Το παιδί έρχεται στο σχολείο νομίζοντας ότι και πάλι θα πατήσει ένα κουμπί και θα έχει αποτέλεσμα.
Το παιδί της σημερινής κοινωνίας, φοβάμαι ότι δε μαθαίνει κάτι τέτοιο. Ακόμα κι όταν έρχεται στη σχολική κοινότητα, έρχεται με τη νοοτροπία – πάλι υπερβάλλω για να δώσω την εικόνα – λίγο ή πολύ, του καταναλωτή.
Λοιπόν, στη σημερινή ορολογία και γλώσσα θα έλεγα, θα μιλούσαμε ίσως για μια ποιότητα ζωής, η οποία ενδιαφέρει πριν από κάθε τι άλλο. Ξέρετε, είναι κοινότοπο, μπορεί να απολαμβάνει κανείς πάρα πολλά υλικά αγαθά, και η ζωή του να είναι πραγματικά δίχως νόημα, δίχως περιεχόμενο, ένα μαρτύριο μοναξιάς πιθανόν, εάν δεν υπάρχουν κάποιες ποιότητες που να έχουν την απόλυτα πρωτεύουσα θέση.
Έτσι θέλω να πω ένα παράδειγμα τέτοιων προβλημάτων ουσιωδών εκπαιδευτικής διαδικασίας, που δεν άκουσα ποτέ να τίθενται από τον πολιτικό λόγο των τελευταίων δεκαετιών.
Σκεφτείτε πώς μεγαλώνει σήμερα ένα παιδί. Μόλις πάρει συνείδηση του εαυτού του, ένα παιδί σήμερα μπορεί να έχει τα πάντα στη διάθεσή του πατώντας ένα κουμπί. Πατάει ένα κουμπί κι έχει φως, πατάει ένα άλλο κουμπί κι έχει θερμότητα, ένα τρίτο κουμπί κι έχει εικόνα, ένα τέταρτο κι έχει μουσική.
Άθελά του, ασυνείδητα, ανεπίγνωστα, αυτό το αυτονόητο, ότι τα πάντα είναι υποταγμένα στο εγώ του, και μπορώ να έχω αμέσως αποτέλεσμα, δημιουργεί ένα συγκεκριμένο ψυχισμό, επαναλαμβάνω, χωρίς την ευθύνη του παιδιού, άθελά του.
Για να το κατανοήσουμε αυτό, θυμηθείτε ή σκεφτείτε, πώς λειτουργούσε ένα παιδί αντίστοιχα στη λεγόμενη αγροτική κοινωνία, όπου για να έχει φως έπρεπε να ανάψει το λυχνάρι, δηλαδή να έρθει σε μια σχέση με τα συγκεκριμένα υλικά τα οποία πρέπει να σεβαστεί και πρέπει να βρει το μυστικό τους, για να μπορέσουν να αποδώσουν το αποτέλεσμα που χρειάζεται. Το ίδιο για να εκπέμπουν θερμότητα, θα ανάψει φωτιά – δεν είναι εύκολο ν’ ανάψεις φωτιά με ξύλα.
Δευτέρα 2 Απριλίου 2018
Ο κορυφαίος Γάλλος παιδίατρος Αldo Naouri: «Μην τρελαίνετε τα παιδιά σας κάνοντάς τα να νιώθουν θεοί»
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (και αιρετική) συνέντευξή του στο περιοδικό Le Point, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά»
Στο καινούργιο του βιβλίο,«Εκπαιδεύοντας τα παιδιά» (Odile Jacob), ο πιο γνωστός παιδίατρος στη Γαλλία εξηγεί γιατί τα παιδιά μας είναι χειρότερα από πριν και ενθαρρύνει τους γονείς να αναλάβουν χωρίς φόβο τον ρόλο του καθοδηγητή.
Υπενθυμίζει την επιθυμία του, την επιστροφή του πατέρα, κριτικάρει την «ιερή» διατροφή του παιδιού να τρώει όποτε αυτό θέλει, επικρίνει την παντοδυναμία της μητέρας και εκφέρει την άποψη του θετικού ρόλου του πόνου στην γέννα. Εδώ και 25 χρόνια ο παιδίατρος Aldo Naouri αναλύει ένα προς ένα τα βασικά που αφορούν την γέννηση και την μοντέρνα εκπαίδευση.
Ένα μικρό παιδί είναι μια προσωπικότητα άξια σεβασμού. Αλλά όχι δεν είναι ακόμη ένας ισότιμος συνομιλητής.
Τι σημασία έχει αν οι ειδικοί φωνάζουν για ιεροσυλία και αμφισβητούν την νομιμότητα να αναφέρεται στο υποσυνείδητο, σαν ψυχαναλυτής, ενώ δεν έχει ασχοληθεί ποτέ του, ο Naouri συνεχίζει να νουθετεί. Στο όνομα των γονέων που έχουν αποπροσανατολισθεί εδώ και 30 χρόνια από τις αντικρουόμενες θεωρίες για την ανατροφή των παιδιών, τα βιβλία του αποτελούν μια εκπληκτική επιτυχία, χαρακτηριζόμενα όμως ως «αντιδραστικά».
Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018
Ο Banksy, o Simon Armitage και τα λουλούδια – της Μαριάννας Πλιάκου
«Όσο για τα δύο αγόρια, επανερχόμαστε στην κλασική ερώτηση:
είναι κάτι στο μυαλό
που μεγαλώνει από τη γέννηση, σα σπόρος, ή είναι η κοινωνία
που σε φτιάχνει;»
είναι κάτι στο μυαλό
που μεγαλώνει από τη γέννηση, σα σπόρος, ή είναι η κοινωνία
που σε φτιάχνει;»
Αυτοί είναι οι καταληκτικοί στίχοι μίας ενότητας από το ποίημα 1000 στίχων «Killing Time» (1999) του Armitage. Ο ποιητής στην ενότητα αυτή αναφέρεται στην ένοπλη επίθεση (την ίδια χρονιά) δύο τελειόφοιτων μαθητών στο λύκειο Κολουμπάιν, με πολυάριθμους νεκρούς κι τραυματίες.
Το αφηγηματικό ποίημα περιγράφει δύο αγόρια που όρμησαν στο σχολείο τους με «χιλιάδες λουλούδια», μοιράζοντάς τα στους άλλους μαθητές και δασκάλους («χωρίς να δέχονται αντίρρηση»). Την ίδια στιγμή, κόσμος είχε συγκεντρωθεί απ’ έξω, παρά το φόβο πιθανής «αλλεργίας στη γύρη». Κι οι ειδικοί ανέλυαν πώς δύο «ήσυχα» παιδιά κατάφεραν να δημιουργήσουν τέτοια «ανθοέκρηξη» στο σχολείο κι ότι είναι επικίνδυνο να αφήνεις ελεύθερη την καλλιέργεια και χρήση λουλουδιών. Ωστόσο, κατέληγαν ότι:
«…αρνήσου σε κάποιον το δικαίωμα να έχει
λουλούδια δικά του
και θα τον βρεις
στον κήπο σου…»
λουλούδια δικά του
και θα τον βρεις
στον κήπο σου…»
Ο Banksy, αντίστοιχα, στο γκράφιτι «Flower Thrower» (Ιερουσαλήμ, 2003), παρουσιάζει έναν εξεγερμένο να πετά ένα μπουκέτο λουλούδια.
Προφανές ότι η αλληγορική χρήση των λουλουδιών (ως οξεία και τραγική αντίθεση στα όπλα) ενισχύει τη ρητορική δεινότητα των δύο έργων, αποδοκιμάζοντας ηχηρά τη βία των όπλων. Είναι, όμως, αυτός ο μόνος λόγος που οι δημιουργοί επέλεξαν τα λουλούδια ως σύμβολο εδώ;
Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018
«Καλή παιδεία, εκείνη που ελευθερώνει και βοηθά τον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον εαυτό του»
Οδυσσέας Ελύτης
«Τα γράμματα είναι από τις πιο ευγενικές ασκήσεις κι από τους πιο υψηλούς πόθους του ανθρώπου. Η παιδεία είναι ο κυβερνήτης του βίου.
Κι επειδή οι αρχές αυτές είναι αληθινές, πρέπει να μην ξεχνούμε πως υπάρχει μια καλή παιδεία, εκείνη που ελευθερώνει και βοηθά τον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον εαυτό του και μια κακή παιδεία, εκείνη που διαστρέφει και αποστεγνώνει και είναι μια βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος».
«Λέμε και διαπιστώνουμε κάθε μέρα ότι ζούμε σ’ ένα χάος ηθικό. Κι αυτό, τη στιγμή που ποτέ άλλοτε η κατανομή των στοιχείων της υλικής μας ύπαρξης δεν έγινε με τόσο σύστημα, τόση στρατιωτική, θα έλεγα, τάξη, τόσον αδυσώπητο έλεγχο. Η αντίφαση είναι διδακτική. Όταν σε δύο σκέλη το ένα υπερτροφεί, το άλλο ατροφεί. Μια αξιέπαινη ροπή να συνενωθούν σε ενιαία μονάδα οι λαοί της Ευρώπης προσκόπτει σήμερα στην αδυναμία να συμπέσουν τα ατροφικά και τα υπερτροφικά σκέλη του πολιτισμού μας. Οι αξίες μας, ούτε αυτές δεν αποτελούν μια γλώσσα κοινή».
Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017
Αυτεπίγνωση και αντίσταση.
Του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Επειδή στη μετανεωτερική εποχή μας οι κίνδυνοι μιας «νέας Αλώσεως» από νέας μορφής «κατακτητές» αφορά πρωτίστως την αλλοίωση ή και την απώλεια της ταυτότητας, το θεμέλιο δηλαδή της πολιτισμικής μας συνέχειας, ας προσέξουμε τι έλεγε επ΄ αυτού ο μαρξιστής ιστορικός Νίκος Σβορώνος :
«Δεν θεωρώ αντίσταση απλώς και μόνο να πάρεις τα όπλα, να ανέβεις στα βουνά. Αυτό είναι εύκολο πράγμα, σχετικά εύκολο. Το πρόβλημα είναι να μένεις αυτό που είσαι, και αυτό βέβαια συνδυάζεται με την πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού. Με το γεγονός ότι, όταν κατακτήθηκε ο ελληνικός λαός, είτε από τους Ρωμαίους αρχικά είτε αργότερα από τους Τούρκους, είχε εθνική ενότητα και συνείδηση της ενότητας αυτής. Υπήρχε μια λαϊκή ενότητα, με τη γλώσσα, με τα ήθη και τα έθιμα, και είχε συνείδηση της ταυτότητάς του αυτής, η οποία του επέτρεψε να αντισταθεί, να αντισταθεί στην απορρόφηση από άλλους λαούς οι οποίοι ήταν κατακτητές του.»
(φωτό : Βυζαντινό ψηφιδωτό, 6ος αιώνας μ.Χ.)
Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017
Γιώργος Θαλάσσης: Από τιμωρός των κατακτητών συνταξιούχος στο δυαράκι της Πατησίων
Του Παναγιώτη Μακρίδη
«Μικρός Ήρωας» ήταν το εβδομαδιαίο περιοδικό που πρωταγωνιστή του είχε το «Παιδί Φάντασμα», τον κατά κόσμον Γιώργο Θαλάσση και το οποίο κυκλοφόρησε από τον Φεβρουάριο του 1953 μέχρι και τον Ιούνιο του 1968. Εκδότης και δημιουργός του ο Στέλιος Ανεμοδουράς ο οποίος υπέγραφε με το ψευδώνυμο Θάνος Αστρίτης.
Τα σκίτσα ήταν-κυρίως- του Βύρωνα Απτόσογλου αν και υπήρξαν περιπτώσεις και άλλων εικονογράφων. Κατά τη διάρκεια των 15 χρόνων και μέσα από τις σελίδες 798 τευχών το ηρωικό Ελληνόπουλο και η παρέα του, η γλυκιά Κατερίνα, ο αιώνια πεινασμένος και λίγο καθυστερημένος Σπίθας, εκδικούνταν τον Γερμανό, τον Ιταλό και τον Βούλγαρο κατακτητή που είχαν μολύνει με την μπότα τους τα ελληνικά χώματα.
Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017
Δημογραφικό, συν μετανάστευση
Christos Yiannaras | 11 Dec 2017
Γνωστή η φράση της ανορθόδοξης αισιοδοξίας του Μακρυγιάννη. Την αλίευσε και την ανέδειξε πρώτος ο Σεφέρης, στην ομιλία του για τον Μακρυγιάννη, στην Αλεξάνδρεια (16.5.1943):
«Η τύχη μάς έχει τους Ελληνες πάντοτε ολίγους. Οτι αρχή και τέλος, παλαιόθε και ώς τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε, και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».
Πριν από λίγες μέρες, σε τηλεοπτικό «κανάλι» έδινε συνέντευξη ένας Ελληνας ευρωβουλευτής, ανεξάρτητος, ο Κώστας Χρυσόγονος. Είπε, κάποια στιγμή, με τόνο φωνής ήρεμο, ανεπιτήδευτο: «Κατατριβόμαστε με ασήμαντα θέματα (οι πολιτικοί), ενώ είναι αδυσώπητο, σε σαράντα μόλις χρόνια από τώρα, αν παραμείνουν στους ίδιους ρυθμούς οι εξελίξεις στο δημογραφικό και στη μετανάστευση των ντόπιων, να μην υπάρχει ούτε ίχνος Ελλήνων μέσα στα σημερινά όρια του ελλαδικού κράτους».
Για να βρούμε μιαν άκρη στις προβλέψεις, άκρη ανυπότακτη στη μικρόνοια της «αισιοδοξίας» ή της «απαισιοδοξίας», πρέπει να διερευνήσουμε και διασαφηνίσουμε τα πραγματικά δεδομένα: Οταν ο Μακρυγιάννης έλεγε «εμείς οι Ελληνες» που «η τύχη μάς έχει πάντοτε ολίγους», προϋπέθετε μιαν ελληνικότητα διαφορετική από αυτήν που πιστοποιούσε ο Σεφέρης γύρω του το 1943 (γι’ αυτό και τον εξέπληττε ο Μακρυγιάννης). Διαφορετική και από την ελληνικότητα που πιστοποιεί σήμερα ο Χρυσόγονος γύρω του, με τη ρεαλιστικότατη πρόβλεψη («και πολλοί προβλέπουν») ότι θα έχει εξαφανιστεί σε σαράντα το πολύ χρόνια.
Η ελληνικότητα για την οποία μιλούσε ο Μακρυγιάννης δεν είχε σχέση με την κρατική υπηκοότητα ούτε με την πιστοποίηση της ιθαγένειας των γονέων ούτε με «πολιτικά δικαιώματα» που προσπορίζει το ανήκειν σε μια «νόμω» οργανωμένη πολιτεία. Σήμερα η υπηκοότητα είναι μια τυπική ιδιότητα, μπορούμε να την αποδείξουμε επιδείχνοντας έναν Αριθμό Δελτίου Ταυτότητας ή Διαβατηρίου ή ΑΜΚΑ ή άδειας οδήγησης αυτοκινήτου. Μας χωρίζουν από τον Μακρυγιάννη (την εκδημία του, το 1864) μόλις 153 χρόνια, αλλά και χάσμα μέγα στη νοο-τροπία, στην αντίληψη και αίσθηση «πατρίδας», στην εκτίμηση του ρόλου της Ιστορίας.
Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2017
Να βγάλουμε τη χανάκα από τον λαιμό μας
Του Λαοκράτη Βάσση
Οι καιροί είναι δύσκολοι. Στους δύσκολους καιρούς τείνουμε να αναζητούμε βοήθεια απ’ έξω. Όμως αυτό είναι λάθος. Είναι προς τα μέσα που πρέπει να ψάξουμε. Στους δύσκολους καιρούς πρέπει να κρατηθούμε από την ψυχή μας!
Από τότε που ξεκίνησαν οι υπογραφές των μνημονίων η κατάσταση της χώρας παραμένει απελπιστική. Η ηγέτιδα τάξη, για πάρα πολλούς λόγους δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια της κρίσης που περνάει ο τόπος. Και, βεβαίως, αφού δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια, δεν έχει καταστρώσει και σωστή στρατηγική εξόδου από την κρίση.
Είμαστε σε πτώση, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε εις βάθος την κατάστασή μας. Συνήθως τις μεγάλες κρίσεις τις συνοδεύει ένα σύμπτωμα: Είναι σαν να κουβαλάνε ναρκωτικό, εξαιτίας του οποίου οι άνθρωποι που υφίστανται τις κρίσεις δεν καταλαβαίνουν τα βαθύτερα αίτιά τους. Ή, αλλιώς, σαν να τις συνοδεύει αυτό που θα λέγαμε «σύνδρομο Τιτανικού». Δεν έχουμε φτάσει, όμως, ακόμα στον πάτο της κρίσης. Κατρακυλάμε.
Να βγάλουμε τη χανάκα…
Για να πατήσουμε φρένο στον κατήφορο, πρέπει να καταλάβουμε το βάθος της κρίσης και να υπάρξει ένας εθνικός συναγερμός, με στόχο, σε κάποια χρόνια, να βγούμε σε αυτό που θα λέγαμε «μετατροϊκανό ξέφωτο». Μας κατάντησαν χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας! Χώρα η οποία, λίγα χρόνια πριν από τα διακόσια της απελευθέρωσής μας από τους Τούρκους, έχει απωλέσει μεγάλο μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας.
Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017
Η Νέα Αγωγή Σταυροδρόμι παρανοήσεων… και χωνευτήρι σύγχρονου παιδαγωγικού προβληματισμού
του ΦΙΛΙΠ ΜΕΡΙΕ[1]
σε μετάφραση Σοφία Λάχλου – Φωτεινή Παπαρήγα[2]
Πριν τις διακοπές, λίγες σκέψεις σχετικά με τη «Νέα Αγωγή», η οποία εμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, δομήθηκε το 1921 στο Συνέδριο του Καλέ και για την οποία γίνεται λόγος ακόμη και σήμερα… από αρκετούς που ελάχιστα την γνωρίζουν.
Ένα από τα πολλά παράδοξα της Νέας Αγωγής οφείλεται στο γεγονός ότι παρόλο που, σε μεγάλο ποσοστό, δεν εφαρμόστηκε, κατάφερε να επιβάλει το μεγαλύτερο μέρος των «κοινών τόπων» της στον λόγο περί εκπαίδευσης. Σίγουρα, ο περιθωριακός της χαρακτήρας διεκδικήθηκε συστηματικά και συνεχίζει να διεκδικείται ακόμη από τους εισηγητές της, οι οποίοι φοβούνται ότι με τη θεσμοποίηση χάνεται ο «ανατρεπτικός» χαρακτήρας των προτάσεών της, ενισχύεται η παρέκκλιση από αυτές, και σε βάθος χρόνου εξομοιώνονται με τη «συνηθισμένη παραδοσιακή παιδαγωγική», που «εκμοντερνίστηκε» πρόχειρα για να δημιουργεί σύγχυση.
Ταυτόχρονα, όμως, και χωρίς να εγκαταλείπουν το περιθώριό τους, οι οπαδοί της Νέας Αγωγής όλο και καταλαμβάνουν τον τεράστιο ιδεολογικό χώρο των μέσων ενημέρωσης, καλπάζουν προς όλες τις κατευθύνσεις κι έχουν καταφέρει να κυριαρχούν. Μιλούν και γράφουν απερίσκεπτα, ενώ οι κάθε λογής εκλαϊκευτές σε θέματα παιδαγωγικής… από ψυχολόγους που καυχιούνται για παιδαγωγική κατάρτιση έως δημοσιογράφους-ειδικούς της στήλης τύπου «Τρόποι ζωής», τόσο σε περιοδικά για το «ευρύ κοινό» όσο και στην πλούσια βιβλιογραφία σχετικά με την «προσωπική ανάπτυξη»… δε χάνουν ευκαιρία να αναπαραγάγουν τα λεγόμενά τους. Αυτή η τρέλα προσηλυτισμού υπέρ της Νέας Αγωγής δεν παύει, ωστόσο, να δίνει διάρκεια στη μέγιστη πλάνη: ενώ η «παραδοσιακή παιδαγωγική» «σχολικού τύπου» (αποκομμένες διδασκαλίες, χωρίς επικοινωνία μεταξύ τους, «διαλέξεις» που συνοδεύονται από ασκήσεις εφαρμογής, βαθμολόγηση και συστηματικές ταξινομήσεις κτλ.) δεν έχει αλλάξει σε τίποτα, οι αντίπαλοι της Νέας Αγωγής καταγγέλλουν συνεχώς την επίδραση των «μεταρρυθμιστών» και τους φορτώνουν την ευθύνη για την πτώση του επιπέδου στο σχολείο, τη γενικευμένη επιείκεια και την άρση των πνευματικών απαιτήσεων.
Αυτή η παράξενη κατάσταση δυσχεραίνει την εκλεπτυσμένη ανάλυση των πραγματικών προτάσεων της Νέας Αγωγής, καθώς οι επιθέσεις που δέχεται ενισχύουν, ως αντίδραση, τη συσπείρωση όλων των οπαδών της γύρω από εμβληματικά σλόγκαν… με κίνδυνο να χαθούν οι πολυάριθμες διαφορετικές προσεγγίσεις και να αποκρυφτούν τα ουσιώδη διακυβεύματα. Κάτι τέτοιο συνέβη με την προβολή της γνωστής φράσης «ο μαθητής στο κέντρο του συστήματος», που προκάλεσε τις κατεξοχήν παρανοήσεις: ενώ σχετίζεται με τον νόμο επαγγελματικού προσανατολισμού του 1989, του Λιονέλ Ζοσπέν, και χρησιμοποιήθηκε για να τονίσει την ανάγκη εξόδου από μια «μαζικοποιημένη δημοκρατικοποίηση» -αποτελούσε δηλαδή μια σκέψη διαχείρισης του μεγάλου ρεύματος-, ώστε να οδεύσουμε προς μια φοίτηση που να επιτρέπει, μέσω μιας παιδαγωγικής παρέμβασης προσαρμοσμένης σε κάθε μαθητή, την επιτυχία της πλειοψηφίας, παρουσιάστηκε –κι έπειτα καταγγέλθηκε- ως μία μέθοδος εκτοπισμού της γνώσης από το σχολείο και υποταγής στα καπρίτσια του κάθε μαθητή-δυνάστη… Οι εισηγητές της αισθάνθηκαν τότε την υποχρέωση να την υπερασπιστούν, βασιζόμενοι σε αυτό που εννοούσαν αρχικά και χωρίς να αντιληφθούν ότι οι επικριτές τους παρέμεναν επίτηδες προσκολλημένοι στην πρώτη τους ερμηνεία. Προέκυψε, λοιπόν, ένα αίσθημα ότι έχουμε να κάνουμε με διάλογο κωφών, όπου η αντιπαλότητα φουσκώνει συνεχώς χωρίς κάποιος να διασαφηνίζει επαρκώς τα πράγματα, για να καταλάβουμε επιτέλους για ποιο πράγμα γίνεται λόγος και τι ακριβώς σημαίνουν οι λέξεις που χρησιμοποιούνται.
Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017
Οἱ Λωτοφάγοι τῶν ἀνθρωπιστικῶν σπουδῶν
Το πρώτο “χειρουργείο” περιελάμβανε την αφαίρεση από τα Αρχαία Προσανατολισμού στη Β’ Λυκείου των έργων Υπερ Ροδίων Ελευθερίας του Δημοσθένη και το Περί Ειρήνης του Ισοκράτη. Στην εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση των μελλούμενων εκπαιδευτικών μας υπολείπεται και πάλι -κατά την κρίση των εκπαιδευτικών ινστρουκτόρων- ένας λογογράφος του διαμετρήματος του Δημοσθένη με την ωδή του στα δημοκρατικά ήθη.Επακολούθημα, αποτέλεσε η αρχική προ διετίας κατάργηση των Λατινικών στη Β’ Λυκείου και η ταυτόχρονη συνακόλουθη σύμπτυξη τους σε ένα μάθημα κοπτοραπτικής στη Γ’ Λυκείου και μόνο, μονολιθικό, αγαλματοποιημένο εδώ και είκοσι χρόνια στην ίδια διδακτέα ύλη δίχως εισαγωγικές παραπομπές, δίχως καμία προσέγγιση ουσίας με το κλασσικό ουμανισμό.Έπονταν το ψαλίδισμα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στην τάξη των τελειόφοιτων από την εξεταστέα ύλη. Περίττευαν βλέπετε κέιμενα του Σολωμού, του Βιζηυνού, του Παπαδιαμάντη, του Ιωάννου
Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017
Παιδεία, συνείδηση και κοινωνία (ΒΙΝΤΕΟ)
O Ακαδημαϊκός Πάνος Λιγομενίδης, στο τέταρτο μέρος της ομιλίας του «To Γίγνεσθαι :Επιστήμη, Κοινωνία, Παίδες», στο 15ο Συνέδριο της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών (Ναύπλιο, Μάρτιος 2014)
Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017
Πώς ανατρέφουμε επιτυχημένα παιδιά ως ορθόδοξοι χριστιανοί; (καθηγ. Φίλιππος Μαμαλάκης)
- Πρέπει να ανταποκρινόμαστε και όχι να αντιδρούμε στην κακή συμπεριφορά των παιδιών μας
- Πρέπει να ξεχωρίσουμε τα συναισθήματα των παιδιών από τις συμπεριφορές τους. Ακούμε με ενδιαφέρον τα συναισθήματα, αλλά θέτουμε όρια στις συμπεριφορές.
Δυο αρχές της ορθόδοξης ανατροφής των παιδιών και πώς αυτές εφαρμόζονται στην καθημερινότητα από τον Philip Mamalakis, καθηγητή του Ελληνορθόδοξου Σχολείου Holy Cross στην Μασαχουσέτη των ΗΠΑ.
Μέρος της διάλεξης στην αγγλική γλώσσα
Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017
Οι Έλληνες καθηγητές αριστεύουν στις ΗΠΑ
Η ελίτ των πανεπιστημιακών στις ΗΠΑ μιλάει... ελληνικά. Η χώρα μας βρίσκεται στη δεύτερη θέση διεθνώς με βάση τον αριθμό των πανεπιστημιακών που εργάζονται στα κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ, επιβεβαιώνοντας το σημαντικό έργο (για όσους θέλουν...) που γίνεται στα ελληνικά πανεπιστήμια αλλά και το πείσμα, τη θέληση και την εργατικότητα των Ελλήνων. Την Ελλάδα ξεπερνά μόνο το Ισραήλ, που παρουσιάζει ιδιαίτερα σημαντική δυναμική στον χώρο της έρευνας και της τεχνολογίας.
Ειδικότερα, ο Τολγκά Γιουρέτ, αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικών στο Technical University της Κωνσταντινούπολης, εξέτασε τη χώρα στην οποία ολοκλήρωσαν τις βασικές τους σπουδές 14.310 καθηγητές, οι οποίοι υπηρετούν σε 48 κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης του, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο έγκριτο Journal of Informetrics, η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη θέση με βάση την αναλογία του πληθυσμού κάθε χώρας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)