ΣΚΕΤΣΑΚΙΑ ΠΑΡΑΚΜΗΣ!...

ΣΚΕΤΣΑΚΙΑ ΠΑΡΑΚΜΗΣ!...

Νίκος Σταθόπουλος

Δεκαετίες τώρα, οι "επαναστάτες" συνδικαλιστές στην Εκπαίδευση, συναινούν οργανικά στην εμπέδωση των εθνοαποδομητικών και παγκοσμιοποιητικών ιδεοκατασκευών που εντείνουν την πολιτισμική κατάρρευση και την βαθιά ηγεμονία του μοντέρνου καπιταλισμού διαλύοντας τις βιοθεωρητικές και ηθικές αρχές και ρίζες της κοινωνικής ανθρωπινότητας... όχι, δεν "εκτελούν εντολές υπουργών", αλλά συμμερίζονται το "νέο πνεύμα", διδάσκοντας, ας πούμε, έμμεσα ότι είναι "εθνικισμός" η επίκληση των εθνικών ηρώων ή το ΟΧΙ του '40 και ότι είναι "προοδευτικό" να ασχολούνται τα 14χρονα με την "επιλογή φύλου".............................

Σήμερα, αφρίζουν με λύσσα κατά της Αξιολόγησης η οποία απλά απλά εφαρμόζει δυναμικά το πνεύμα της παγκοσμιοποιητικής αποδόμησης του δημόσιου σχολείου στο φόντο του "ριζοσπαστικού εκσυγχρονισμού" για τον οποίο οι "προοδευτικοί" μας δίνουν "αγώνα ιερό"!...............

Οι "συντηρητικοί" συνδικαλιστές, τυφλά όργανα της αξιολύπητης υπαλλήλου του Διεθνούς Συστήματος κας. Ν. Κεραμέως, πετάνε στα σκουπίδια κάθε ανθρώπινη και πολιτική αξιοπρέπεια και στη συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ ψηφίζουν αντίθετα από ό, τι τους είχαν εξουσιοδοτήσει οι τοπικές ΕΛΜΕ!..κανονικοί προδότες της βάσης δηλαδή, κανονικοί απατεώνες που εκλαμβάνουν τον συνδικαλισμό ως "κάνω ό, τι γουστάρω,,,ό, τι μου υπαγορεύσει το πολιτικό αφεντικό..."...ποια δημοκρατία και ηθική και κουραφέξαλα;.......................

Και έτσι η απεργία-αποχή τελείωσε...καθώς από τη μια ο κατάπτυστος φασίζων αυταρχισμός του κράτους, και από την άλλη η κατάπτυστη αήθεια και δημαγωγία των συνδικαλιστών της οιονεί χυδαίας πελατειακότητας, επιταχύνουν το γκρέμισμα του Δημόσιου Σχολείου αφού από αυτή τη συμφορά όλοι τους βολεύονται : οι μεν γιατί "ψοφάνε" για ιδιωτικοποίηση και θεσμοποιημένο πολιτιστικό ρατσισμό, οι δε γιατί θέλουν συμφορές και τραγωδίες για να το παίζουν σωτήρες..............

Είδε κανείς την "σκεπτόμενη κοινωνία" και την "χειμαζόμενη πατρίδα";....

ΠΗΓΗ:Νίκος Σταθόπουλος

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΦΤΩΧΕΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ!...

ΦΤΩΧΕΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ!...

Το 29% του πληθυσμού βρίσκεται στο έσχατο όριο πριν από την κατάσταση απόλυτης φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, ενώ ένα στα πέντε παιδιά (ηλικίες μέχρι τα 17) ζει ήδη σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας...παγιώνεται μια μετεξελιγμένη "εκδοχή Ντίκενς" με εκατομμύρια 'Ολιβερ Τουίστ, γεροΦέγκιν και φονιά φτωχοδιάβολο Μπιλ Σάικς........

Κι όλα αυτά με επίσημες στατιστικές της ΕΛΣΤΑΤ...α όλα κι όλα, το σύστημα κάνει "αντικειμενική επιστήμη", δεν κρύβει τίποτα!...κι έτσι σε συμφιλιώνει με την άθλια πραγματικότητα αφού όλα είναι "πληροφορία", σα να διάβαζες πόσα ιγκουάνα ζουν ακόμα στην Ωκεανία!...

Την ίδια ώρα το κράτος-μαριονέτα των Αγορών διακηρύσσει τη "σωτήρια στρατηγική" της συγχώνευσης των μικρομεσαίων (ήγουν της εξαφάνισής τους μέσα στα σαγόνια των μεγάλων εταιρικών δομών), ως κοινή μακροπρόθεσμη πολιτική ΝΔ και Σύριζα...το λένε "συγκέντρωση του κεφαλαίου" και μισθοσυντηρητοποιεί τη συντριπτική πλειοψηφία σε συνθήκες τυφλού ετεροκαθορισμού από τους μεταμοντέρνους Καρχαρίες....

Είναι το ίδιο κράτος, οι ίδιοι "της προόδου", οι συνέταιροι στις "εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις του ευρωπαϊσμού", που θα μας "τα πρήξουν" μονότονα με Ζακ, "γυναικοκτονίες", σύμφωνα συμβίωσης, "gender studies", δικαιώματα, μετανάστες, μειονότητες, μπλα μπλα μπλα...................

Δημιουργώντας μια τεχνητή, εν πολλοίς εργαστηριακή, "προτεραιότητα" δια της οποίας η συνείδηση αποδιοργανώνεται μέσα σε χίλιους φενακισμούς και η εξουσία κανονίζει τη ζωή κατά βούλησιν ερήμην της φυτουλοποιημένης κοινωνίας τού άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε "open mind"...τόσο "open" που υποβιβάζει τη μη ζωή των πολλών σε "επουσιώδες" και την ενασχόληση με αυτό σε "επιρροή του αρχαίου μαρξιστικού οικονομισμού".......

Διότι, βέβαια, μια τέτοια λογική "δικαιωμάτων" έχει σαφώς τυπικό δουλοκτητικό χαρακτήρα καθώς στην ουσία, με δεδομένες τις αντικειμενικές προτεραιότητες επιβίωσης και περιθωρίων αυτοδιαχείρισης, δημιουργείται ένα υπερτεράστιο πλήθος χωρίς δικαιώματα και "κουλτούρες χειραφέτησης" και μια "εκλεκτή" και "τυχερή" μειοψηφία"σκεπτόμενων"...'......

Η «Πράξη της Υποτέλειας» και η υποτέλεια ως διαρκής πράξη

Του Νίκου Σταθόπουλου

Η μοίρα του ‘21, και του έθνους συνολικά, σφραγίστηκε καταλυτικά από το πνεύμα εξάρτησης που χαρακτήρισε οργανικά τις νεοελληνικές ελίτ. Πνεύμα εξάρτησης ριζωμένο στο κοσμοείδωλο και τα φίλτρα που εμφυτεύει στη συνείδηση ένα Είναι θεμελιωμένο στο μικρό αγροτικό μέγεθος, τη μεσολάβηση και την παροχή υπηρεσιών. Είναι πολλοί οι παράγοντες που καθορίζουν εν όλω το ρωμέικο «σύνδρομο υποτέλειας», αλλά δεν είναι του παρόντος να εμβαθύνουμε, και αρκούμαστε στο «στανταράκι» μιας υποτακτικής προδιάθεσης που χαρακτηρίζει τη μεταπρατική λειτουργία. «Μεταπρατική» στην πλατύτερη εννόηση του όρου και όχι στενά οικονομικά. Άλλωστε ποτέ και πουθενά η οικονομία δεν καθόρισε αυτοτελώς και αποκλειστικά το όποιο γίγνεσθαι, και η «ταξική πάλη» δεν ήταν ποτέ ένας «πόλεμος» αλλά πάντα οι τριβές αποκλινουσών σχέσεων με τη δυναμική του πολιτισμού.

Ο ΙΜΠΡΑΗΜ κάνει απόβαση στην Πελοπόννησο τέλη του 1824 και σύντομα «πατάει» γερά και εξαπολύει τις εκκαθαριστικές του επιχειρήσεις. Με τη στρατηγική της αμείλικτης τρομοκρατικής βίας σαρώνει την ελληνική αντίσταση και σκορπίζει διαλυτικό πανικό στο λαό. Την ίδια ώρα η πολιτική ηγεσία βουλιάζει αποχαυνωτικά στον δεύτερο εμφύλιο, πιστοποιώντας την αχρειότητα μιας «ελίτ» που η σωτηρία του τόπου είναι τυφλά συναρτημένη, στην «ανάλυσή» της, με τα ποσοστά εξουσίας και νομής του εθνικού πλούτου που εξασφαλίζει. Ανέκαθεν στα μέρη μας η «ταξική ηγεμονία» είχε εμπορομεσιτικό χαρακτήρα και την ανάλογη κουλτούρα.

Να καταργηθεί, επιτέλους, αυτό το μολυσματικό Πάσχα!

από

 Νίκος Σταθόπουλος

 

Ο αθεϊσμός και η «επιστημονικότητα» είναι το πρόσχημα. Η ουσία βρίσκεται στον δείκτη δραστικότητας των μορφών κοινωνικού ελέγχου.Tο Πάσχα στριμώχνεται στα «ανθυγιεινά», αφού το «μήνυμά» του ακυρώνει τον μετανεωτερικό μηδενισμό: ο μετανεωτερικός άνθρωπος θέτει ως οντολογικό του στόχο να ξεπεράσει τον θάνατο τον οποίο βιώνει ως το απόλυτο άγχος. Αυτό το «απόλυτο άγχος» πλέον εντάσσεται στις τελειοποιημένες στρατηγικές ενσωμάτωσης.

O «άνθρωπος της Σίλικον Βάλευ», αυτός ο μανιακός της «αιώνιας νιότης» και της «αθανασίας», γίνεται ανελεύθερος εθελοντής του απόλυτου ευνουχισμού μέσω της ιατρικοποιημένης «κοινωνικοποίησης» του θανάτου. Μιας «κοινωνικοποίησης» που, βέβαια, διατηρεί την ταξική της διαφοροποίηση, καθώς τα «νούμερα» των επίκαιρων στατιστικών δείχνουν ότι είναι «οι κάτω» που καταβάλλουν τον φόρο αίματος. Σιγά, τώρα, μην εγκριθούν θρησκευτικές παραστάσεις που ταυτίζουν το Θεό με τους «κάτω»…

ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΠΑΣΧΑ, χυδαία αποϊεροποιημένο ως το μεδούλι, τρέπεται σε σημειολογικό κόμβο μιας ολόκληρης και ολοκληρωτικής εποχής. Της εποχής που σηματοδοτείται από την «απόλυτη μέριμνα επιβίωσης» ως αποϊδεολογικοποιημένης ιδεολογίας της λειτουργικής ενσωμάτωσης. Μέσω της «κοινωνικοποίησης δια του κορωνοϊού» μεταβαίνουμε από την επιφανειακή «Μαζική Δημοκρατία του Ωσαννά» στην «Μαζική Κατάσταση Εξαίρεσης τού Άρον-άρον σταύρωσον ημάς».

H Λαμπρή του ελληνικού λαού, καταδικάζεται ως «εστία μόλυνσης» και όλο το ιστορικό αγαπητικό φορτίο της αφορίζεται ως «επικίνδυνο»: επιτρέπεται το «επιθυμιακό φιλί» αλλά όχι το Φιλί της Αγάπης, αφού η αναστάσιμη μεγάλη αγκαλιά συντηρεί την «κοινοτική αρχή», άρα δεν πληροί τις προδιαγραφές της βολικής αποξένωσης. Η Λαμπρή γεννά ένθεα πλάσματα της αλληλεγγύης και του σωστικού δεσμού, αλλά ο παρών κόσμος του Μ. Γκέητς, της κας Λαγκάρντ και του Ν. Τραμπ, θέλει μια «κανονικότητα» με μάσκα και γάντια που θα εναλλάσσει τους χρήσιμους κοινωνικούς ρόλους καθ’ υπαγόρευσιν των «εποπτών της επιβίωσης».

Αναδύεται μια νέα «ελληνική συνείδηση διεθνικότητας»

Του Νίκου Σταθόπουλου

Ποντισμένοι στην επικαιρότητα, έτσι όπως διαμορφώνεται αποκλειστικά από τις διεργασίες και από τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς του συστήματος, πνιγόμαστε στα καταιγιστικά καθέκαστα και χάνουμε το συνολικό τοπίο. Χάνουμε το βάθος και την προοπτική, τη γενική εικόνα του εθνικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Κι αυτό σημαίνει ότι στερούμαστε των ζωτικών προϋποθέσεων για τη σύλληψη και σχεδίαση μιας καθολικής στρατηγικής.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ το «όραμα», που λείπει, αλλά, κυρίως, η εποπτεία, η γενική άποψη των πραγμάτων, η σφαιρική αίσθηση και η συγκροτημένη γνώση της εξελισσόμενης «μοίρας» μας. Τα εργαλεία μας έχουν σκουριάσει και μια εξουθενωτική ένδεια ιδεών ορίζει το μοιραίο μας έλλειμμα. Κάπως έτσι, η πολιτική κουράζει και απωθεί ως αποσπασματική μεγαλοστομία και ασύνδετη επικαιρικότητα, δηλαδή ως «συμπεριφορά αντίδρασης» που δίνει στο σύστημα το εύχρηστο άλλοθι που χρειάζεται. Και, επιπλέον, κάπως έτσι, η εξέλιξη γίνεται κανονικά μοίρα. Ο λαός-θεατής, είναι το παρεπόμενο μιας ανυπαρξίας του πολιτικού, είναι ο αμήχανος πολίτης που περιμένει να «τον καταλάβουν» ώστε να καταλάβει κι αυτός τον εαυτό του!

Όλο και περισσότερο επιβεβαιώνεται ότι, ως εθνικοκοινωνική οντότητα, λειτουργούμε πια σε βάση ενσωματωμένης ετερονομίας. Δηλαδή, το σκέπτεσθαι και το αντιδράν μεσολαβούνται από το «αυτονόητο» της ετεροαναφορικότητας. Πολιτεία, ελίτ και «υποτελείς» τάξεις, λαός, διανόηση, σκέφτονται και αποφαίνονται με άκρως βαρύνουσα την παράμετρο των διεθνών δεσμών, εξαρτήσεων και αναφορών της χώρας. Κι είναι αυτό μια πραγματική συνείδηση, δηλαδή έγκυρη αντανάκλαση ενός οργανικού βιώματος.

Είναι η εποχή της «πλανητικής διοργάνωσης», ο νέος κόσμος των πολυεπίπεδων και πολύπλοκων σχέσεων και συναφειών. Είναι η αμετάκλητη μετάβαση σε μια «πλανητική κοινωνικότητα». Η σύγχρονη ιλιγγιώδης τεχνολογία, οι ιδέες που αναπτύχθηκαν στην εξέλιξη του ανθρώπινου στοχασμού, οι απελευθερωμένες ανάγκες και ο απορριπτικός αναστοχασμός όψεων των παλιών εμπειριών, οι νέες επικοινωνίες και «συναντήσεις» στο πλαίσιο των οικονομικοπαραγωγικών αλλαγών: γίνονται οι «μήτρες» ενός νέου συλλογικού φαντασιακού που συνέχεται και από τη συνείδηση της διεθνικότητας. Ο παλιός κόσμος της περίκλειστης αυτοαναφορικότητας έχει εκλείψει, και μια νέα «βάση» καθορίζει ένα διαφορετικό «εποικοδόμημα», με ριζικό του χαρακτηριστικό το αδιανόητο, πλέον, μιας πολιτισμικής ζωής χωρίς διαρκή και οργανική σχέση με το «διεθνές περιβάλλον». Και είναι αυτή μια εξέλιξη όχι εκ των προτέρων και τελεσίδικα αρνητική.

Για την Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ - του Νίκου Σταθόπουλου*

«Αν σκύψεις στους συνανθρώπους σου –μες στα αδιάφορα μάτια τους–

 θα είναι γραμμένη η μοναξιά σου»

Ο θάνατος ενός ποιητή, είναι το σοκ της «ανακάλυψης» ότι η τέχνη έχει σώμα, την υλική υπόσταση ενός δημιουργού, και ότι δεν είναι μια «αόριστη μαγεία» που «κάπως» διαχέεται στη ζωή. Με την πρόσφατη αποδημία της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ, αυτή η «ανακάλυψη» βρίσκει πλήρη ανταπόκριση σε μια ποίηση που έκανε ολοκληρωμένο ποιητικό μύθο την απτότητα της ανθρώπινης ύπαρξης στην πλήρως ατομική της μορφή. Η σπουδαία ποιήτρια δημιούργησε ένα γητευτικό ποιητικό σύμπαν, με πυρήνα του την αμεσότητα των αισθήσεων σε έναν κόσμο κατοικημένο από ατομικές μοναξιές.

Εγγράφεται στη Β’ Μεταπολεμική (ποιητική) Γενιά που «διαδέχτηκε» τη λεγόμενη Α’ Μεταπολεμική Γενιά ή «Γενιά της ήττας». Τώρα η «ήττα» έχει χωνευτεί, και οι καινούργιοι δημιουργοί βιώνουν τη διάψευση, το αδιέξοδο, τη ματαίωση, την απελπισία. Οι «μεγάλες ιδεολογίες» έχουν κουρελιαστεί, ένα «Κιβώτιο» απομυθοποιεί τις Ουτοπίες, ένα τρομακτικό κενό αναδύεται, μια σπαρακτική ανάγκη για νέες ποιότητες επιβίωσης. Η Κ. Α. Ρουκ, επιλέγει μια ιδιότυπη εσωστρέφεια: τον πολυεπίπεδο αναστοχασμό επί της άμεσης εμπειρίας της. Όχι μια αφηρημένη πόζα φιλοσοφίας, αλλά έναν συνεχή οδυνηρό μόχθο συμβιβασμού με τη σκληρή αλήθεια της ύπαρξής της..τα «μεγάλα» έχουν ακυρωθεί, και τα «μικρά» είναι μονόδρομος. Από στενά κοινωνιολογική σκοπιά, είναι μια ποίηση του αστικού εγώ που ασφυκτιά στους μεγάλους ορίζοντες.

Το ποιητικό της στερέωμα (συνειδητά έξω από την ιστορία, την πολιτική, τις συγκρούσεις) συντίθεται από τρία στοιχεία: την ύπαρξη, τον χρόνο, το σώμα. Ο χρόνος είναι η αμάχητη δύναμη που «μυστηριωδώς» φθείρει το σώμα που βιώνεται, υλικά και πνευματικά, μέσω του έρωτα και συνιστά την άμεση αποκάλυψη της ύπαρξης. Η «σωματικότητα των αισθημάτων» είναι κεντρική σημασία στην ποίησή της, αφού όταν όλα τα «ανώτερα πνευματικά» διαλύονται στους τέσσερις ανέμους, η μόνη εγγυημένη αναφορά είναι το σώμα (μια ηρωίδα του Θ. Αγγελόπουλου, στο «Ταξίδι στα Κύθηρα», λέει «όταν νιώθω μοναξιά, επιστρέφω στο σώμα μου»). Και μέσα σε έναν κατακερματισμένο κόσμο, η θεμελιωτική σωματικότητα είναι εξ ορισμού αποκλειστική και, άρα, μοναχική. Η μοναξιά, λοιπόν, είναι ο κεντρικός σημασιακός πυρήνας αυτής της ποίησης, η μοναξιά όχι ως στοιχειό που το ξορκίζεις αλλά ως μοιραίο προνόμιο που το καταφάσκεις. «Αν δεν έχεις κάποιου είδους μοναξιά, δε μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα», θα πει η ίδια…

Με την αυθεντική Φάτνη ενάντια στον σύγχρονο Ηρώδη!

Φωτ:«Η ουλή της Βηθλεέμ»: Έργο του Banksy

του Νίκου Σταθόπουλου*

Είμαστε ενώπιον του μείζονος σκανδάλου στην ιστορία του πολιτισμού! Ο κόσμος των ριζοσπαστικών οραμάτων του παρόντος, καλείται να υπερασπιστεί ένα προσδιοριστικό ορόσημο της θρησκευτικής συνείδησης, τα Χριστούγεννα! Να τα υπερασπιστεί όχι «φιλολογικά» και σε έκρηξη τραντισιοναλισμού, αλλά με βιωματική ιδεολογικότητα, δηλαδή ως καίριο περιεχόμενο μιας σύγχρονης χειραφετητικής κουλτούρας με βαθιά λαϊκή αναγωγή.

Όταν οι Μπακογιάννηδες του συντηρητικού ευπατριδισμού και των εθναρχικών τζακιών, στολίζουν με καλικατζάρικο μοντερνισμό την Αθήνα, σηματοδοτούν τη μαρκετινίστικη αποϊεροποίηση μιας παράδοσης που συντηρεί εμμονικά το πάθος της υπέβασης, άρα είναι δραστική αντιπολίτευση στις συστημικές ιδεολογίες της προσαρμογής.

Ο κόσμος που έχει ταυτιστεί με τον πλήρη αθεϊσμό, υποχρεούται, ναι, υποχρεούται να λάβει μέρος στα εν φάτνη δρώμενα όχι ως «επιστημονικός θεατής» αλλά ως αλλότροπος μανικός εγγυητής της απελευθερωτικής αλήθειας που διαδραματίστηκε εκεί. Να δει αυτή την αλήθεια χωρίς φιλολογία, να την «εκκοινωνήσει» σε ανταπόκριση προς τη βαθύτερη λαϊκη αίσθηση, να της «εκμαιεύσει» την ανατρεπτική πολιτικότητα του δήθεν «ουδέτερού» της, να αποκαταστήσει τις «μαγείες» που «ξήλωσε» ο Διαφωτισμός επιδιώκοντας την τελειοποίηση της ανθρώπινης αποπλάνησης μέσω της χυδαιοϋλιστικής οικονομικοποίησης του ανθρώπου.

Η Φάτνη είναι το έσχατο οχυρό της ανθρώπινης ελπίδας για «ουρανό», δηλαδή για μια ριζική χειραφέτηση με όρους καθολικής υπέρβασης της αναγκαιότητας: άλλωστε, υπό αυτή ακριβώς τη συναίσθηση, ο Μαρξ προσφώνησε υμνολογικά την Κομμούνα ως «έφοδο στον ουρανό». Και γενικά, ο Μαρξισμός, αν όχι το σύνολο των «ουτοπιών» που βουλήθηκαν μια αυτόνομη τροχιά (σε σχέση με τον γενέθλιο ριζοσπαστισμό του Διαφωτισμού), προσδιορίστηκαν παραστασιακά και ως αυτοσυνείδηση, με τα σχήματα και τα μοτίβα της κλασικής ιουδαιοχριστιανικής θρησκευτικής σκέψης. Η Φάτνη είναι η απόλυτη σημειολογία της αγαπητικής εχθρότητας προς τον κόσμο του χρήματος και των διακρίσεων, της μοναξιάς και της εκμετάλλευσης, της αποξένωσης και του κατακερματισμού.

Οι σύγχρονες ελίτ, προεκτείνοντας το πνεύμα του Διαφωτιστικού Φιλελευθερισμού και «εποικοδομούμενες» στη βάση του μεταβιομηχανικού καπιταλισμού (δηλ. της Μετανεωτερικότητας που συστατικά της είναι ο μηδενισμός, η χαοτικότητα, η ρευστοποίηση, το απόλυτο υποκείμενο): όχι απλώς επιβάλλουν έναν εκκοσμικευμένο «θεό», αλλά τον καταργούν πλήρως, εκκοσμικεύοντας τη μεταφυσική, μεταφέροντας το υπερβατικό στην υλική καθημερινότητα. Το δεσπόζον σήμερα «υποκείμενο της αυτοπραγμάτωσης», είναι ένα απροϋπόθετο άτομο που βιώνεται ως τελεσίδικος απτός θεός και αντιλαμβάνεται την υπέρβαση ως απλές μετατοπίσεις και «αναβαθμίσεις» εντός του δεδομένου υλικού κόσμου. Η Φάτνη δεν εικονογραφεί μια «ανθρωπιστική μεταρρύθμιση» αλλά το ριζικώς Διαφορετικό, την απόλυτη Σχέση με πνεύμα βαθιάς ενότητας πέραν πάσης ηθικής ή νόμου.

Μια φορά κι έναν καιρό αντήχησε ένα «Όχι»…

του Νίκου Σταθόπουλου*

«Γι’ αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή / Λιώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης / Ο Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο», εμπνέεται ο Ελύτης από το Έπος του ‘40…

Τ

ο έπος είναι η ηρωική στιγμή όπου μια ανθρώπινη ομάδα συνειδητών συνεκτικών δεσμών, καταφάσκει και αναδεικνύει τη γενέθλια ταυτότητά της απέναντι σε μια εξωτερική απειλή. Είναι «ηρωικό», και γιατί αποτελεί άθλο κατά του υπέρτερου, και γιατί υλοποιεί την ηθική της αυταπάρνησης.

Το έπος είναι πρωτογενής συλλογική πράξη, από τη φύση του έργο λαού. Οι αφέντες του μεταμοντέρνου εξουσιασμού, απεχθάνονται το έπος, ακριβώς γιατί οργανώνει συνειδησιακά τα αξιακά φορτία που ανατρέπουν εκ βάθρων την δομική ανηθικότητα του πλανήτη-εμπόρευμα, δηλαδή την ιδιωτικότητα, την ιδιοτέλεια, τον επιβιωτισμό, την εμπορευματοποίηση…

Το Έπος του ‘40, από την αντεπίθεση της ξιφολόγχης μέχρι τη γυναικεία πανστρατιά για τη «ζεστή φανέλα του στρατιώτη», δεν ήταν ένας «εθνικιστικός παροξυσμός» αλλά η ένοπλη ειρήνη της πατριωτικής αυτοάμυνας. Αν υπερβείς τον πολιτικάντικο ιστορικισμό, θα συναντήσεις το βάθος της ανθρώπινης απλότητας, δηλαδή την εναντίωση στην κουλτούρα της τεχνητότητας όπου θεμελιώνεται η παρούσα πολιτισμική εγκληματικότητα.

Σαν απλοί τίμιοι άνθρωποι της κανονικής ζωής, βουληθήκαμε χωρίς διανοητισμούς και συν πλην, να πολεμήσουμε για ό,τι συνιστούσε την υλικότητα και το πνευματικό βάθος του συλλογικού μας εαυτού. Πόση διαστροφή ιδεολογικών διαθλάσεων μπορεί να απεμπολήσει αυτή τη φυσική τάξη της ζωής; Πόσος αισχρός συστημικός καιροσκοπισμός, μέσω της υποτίμησης του «Όχι», επιδιώκει να δώσουμε χαρούμενοι όλη τη γη και όλο το ύδωρ στη σημερινή απειλή εκ μέρους του νεοοθωμανισμού;

Άδωνις Γεωργιάδης: η νεοδεξιά εκδοχή τού εθνομηδενισμού.

Του Νίκου Σταθόπουλου

«Η ΑΚΜΗ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣ οφειλότανε σε φιλόδοξους επιχειρηματίες που έφεραν χρήμα στην πόλη», απεφάνθη ο «πεπαιδευμένος αρχαιολάτρης πατριώτης» 'Αδωνις Γεωργιάδης, και συμπλήρωσε: «να γιατί τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν πρέπει να αποτελούν εμπόδιο για τις επενδύσεις, αφού πρέπει να αποκολληθούμε από το παρελθόν και να δούμε την Ελλάδα του παρόντος»! 

Τι έχουμε εδώ;
 

Μια σαφή προειδοποίηση ότι καμιά αντίδραση δεν θα ληφθεί υπόψη προκειμένου οι «επενδυτές» να μας «αναπτύξουν» μέχρι σκασμού! «Ελάτε», τους φωνάζει ο αναίσχυντος, «ελάτε, κερδίστε, σκασίλα σας η ιστορία, ο πολιτισμός, η ταυτότητα αυτού του τόπου». 

Μια φανατικά νεοφιλελεύθερη πλαστογραφία της ιστορίας, που η δυναμική της τείνει προς μια σύγχρονη νεοδεξιά εκδοχή του εθνομηδενισμού. «Τα παλιά ερείπια», τα «ένδοξα γκρεμίδια», δεν θα γίνουν τροχοπέδη της «προόδου», αφού ποτέ δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη δόξα, και γι' αυτό πρέπει να «ξεπεραστούν» υπέρ των μοντέρνων και κερδοφόρων λαμπρών κατασκευών (καζίνα, μαρίνες κ.λπ.). 

«Πάρε ένα σβώλο, Μήτρο…»

δρόμος της Αριστεράς-18 Ιουνίου 2019

του Νίκου Σταθόπουλου*

Ο«Φωτεινός», του Αρ. Βαλαωρίτη, είναι ένα ωφέλιμο πεδίο αναφοράς για μια ανανεωμένη βίωση της παρούσας συνθετότητας των προβλημάτων μας ως χώρας και κοινωνίας. Ο«Φράγκος φεουδάρχης» που ασκεί την προσβλητική ηγεμονία του στον αδύναμο γέροντα, και, έτσι, ενεργοποιεί την εθνική κοινωνική εξεγερτικότητά του, είναι το πολύσημον «σημείον» της οιονεί Επικυριαρχίας που σφραγίζει, με πυρωμένο σίδερο, το τραγικό μας πεπρωμένο. Κι αν στους «επαναστάτες» αυτά ηχούν σαν «απολίτικος ιδεαλιστικός λυρισμός», ας ξαναδιαβάσουν την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΑΜ…

Δυο προκαταβολικές διευκρινίσεις: α) Το «εθνικό» αφορά στην συλλογική πολιτισμική ταυτότητα και την υλική υπόσταση της εθνοκρατικής οντότητας. Πολιτισμός, λειτουργικό φαντασιακό και γεωπολιτικό στάτους : προσδιορίζουν την αντικειμενική ιστορική κατάσταση. β) Το «κοινωνικό» αφορά στην ολική συγκρότηση της συμβίωσης, δηλαδή στις κοινωνικές (ταξικές) σχέσεις που συνθέτουν το σύστημα συντήρησης και αναπαραγωγής του ταυτοποιημένου λαού.

Διάσταση των γενικών διεργασιών αναστοχασμού της όλης μας κατάστασης, είναι το άνοιγμα της «συζήτησης» για τη σύζευξη εθνικού-κοινωνικού σε μια οργανική ενότητα πολιτικού προβληματισμού και αγώνα, δηλαδή σε μια σύνθεση προγραμματικού λόγου.

***

Αυτό που κυριαρχεί σήμερα, είναι ο κλασικός μανιχαϊσμός: από τη μια οι «πούροι πατριώτες» (με, κρυφά ή φανερά, συμπτώματα αλλεργίας σε κάθε «αριστερίστικη κοινωνικολογία») και από την άλλη οι «διεθνιστές ριζοσπάστες» (με ένα μονόφθαλμο και ιδεοληπτικό «ούτε κουβέντα» για τα ζητήματα της πατρίδας). Τάσεις που, ιστορικά, έχουν αποτύχει στην δημιουργική διαχείριση της πραγματικότητας (όπως δείχνουν και η συνεχής εμβάθυνση της υποτέλειας και η περιθωριοποίηση της Αριστεράς) και που λειτουργούν πλέον σαν προσχηματικοί ιδεολογισμοί για παραγωγή αποδομητικών πλαστών αντιθέσεων. «Προσχηματικοί», διότι δεν αφορούν σε πραγματικότητες συνείδησης, και «πλαστές αντιθέσεις», διότι απολυτοποιούν εγγενείς «διχασμούς» ριζωμένους στην ιδιότυπη διαλεκτική της εθνικοκοινωνικής μας ανάπτυξης.

Με αυτό τον μεταφυσικό διαχωρισμό, η ανάλυση εκπίπτει σε επιβεβαίωση «αρχών» και η πολιτική αποπολιτισμικοποιείται, δηλαδή γίνεται σχέση κοινωνικών ιδεολογιών και, ως εκ τούτου, βαθιά συναινετική. «Πολιτισμική πολιτική» σημαίνει εμβάθυνση στο ιστορικοκοινωνικό μας γίγνεσθαι και «επιστροφή στην τακτική» ως λεπτομερειοποιημένη στρατηγική διεξόδου, Με άλλα λόγια: ο ιστορικός «κλεφτοπόλεμος» των εθνικών μας αντιστάσεων, πρέπει να εννοηθεί πρακτικά ως οικοδομητική αντίσταση, δηλαδή όχι «μάχη για τη μάχη», αλλά ένα «όραμα» που θα μετατρέπει κάθε «μάχη» σε διευρυνόμενο σημείο επανεκκίνησης εντός μιας σαφούς καθολικής προοπτικής.

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ της "προοδευτικής Νέας Εποχής"

Του Νίκου Σταθόπουλου

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ της "προοδευτικής Νέας Εποχής";...

ένας ξεβράκωτος λιμάρης για πέος με ριχτή στους ώμους την ελληνική σημαία μπροστά στο μνημείο του 'Αγνωστου Στρατιώτη!..

η παραβίαση του αισθήματος δημόσιας ντροπής, η χλευαστική κακοποίηση της αισθητικής του άλλου, η απρόσκλητη εισβολή του απόλυτου ιδιωτικού στο δημόσιο που ανήκει σε όλους, η ετσιθελική και βίαιη απαξίωση των ως τώρα κοινών τόπων μιας ολόκληρης κοινωνίας, 

η εμπρόθετη "φτυσιά" σε σημεία αναφοράς της ηθικής και πνευματικής ενότητας ενός έθνους, η "έτσι γουστάρω" ποδοπάτηση των αξιακών αναγωγών μιας κοινωνίας..  όλα αυτά, από μια αυθάδη θεατράλε υπερμειοψηφία, είναι "δίκαιο που έγινε πράξη" και "δικαίωμα"!.. 

αλλά η δική μου οργισμένη αντίθεση, με απόλυτη αφοσίωση στο δικαίωμα αυτών των ανθρώπων να απολαμβάνουν την ερωτική τους επιλογή χωρίς να αξιώνουν να ηγεμονεύσουν κουρελιάζοντας τη συνείδηση του τόπου, η δική μου άρνηση αποδοχής αυτού του ανίερου ξεφτιλισμού είναι "συντηρητισμός" και "σεξισμός" και "ρατσισμός"...

ΟΚ..είμαι "συντηρητικός", "σεξιστής" και "ρατσιστής"!...το προτιμώ χίλιες φορές από αυτό τον αρρωστιάρικο φασισμό της ριζικής ανηθικότητας και της απόλυτης μηδενιστικής εγωπάθειας...

"ΔΕΣ ΤΗ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ"...

Η Ανάσταση του Λαζάρου, 12ος αιών

Του Νίκου Σταθόπουλου

"ΔΕΣ ΤΗ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ", αυτό το κλασικό "μοντιπαϊθονσικό" του σύγχρονου φιλελέ...μια κόπια της "θετικής ενέργειας" σαν, τάχα, "αντιβίωση" στη "μιζέρια της σταυρικής θυσίας" που είναι, λέει, "κατάθλιψη και θανατοφιλία"...και ποια είναι η "φωτεινή πλευρά";... η όλο και πιο εκτεταμένη παιδική πορνεία και εργασιακή εκμετάλλευση, η όλο και πιο διευρυμένη ταξική ανισότητα, η όλο και πιο εντατική πραγμοποίηση-τεχνητοποίηση του ανθρώπου, η μαζική κατάθλιψη, η διάχυτη βία, οι εκθετικώς αυξανόμενες αυτοκτονίες από βιοτική απόγνωση και μοναξιά και εσωτερικό άδειασμα, τα εκατομμύρια νεκρών από πολέμους και ισλαμιστικούς φανατισμούς, η παγκόσμια πείνα ως αυτονόητη πλέον προϋπόθεση μιας ακραία μειοψηφικής κυνικής χλίδας, ο οργανωμένος υποβιβασμός του ανθρώπου σε "ένα φυσικό κάτι" που απλά τρώει ό,τι βρει και "πηδάει"... η κουλτούρα της "φωτεινής πλευράς" είναι η "αισιοδοξία του (πανκυρίαρχου) εμπορεύματος", είναι ο ιδεολογικοποιημένος συμβιβασμός της παραίτησης, είναι η "επαναστατική" εκλογίκευση του "μια ζωή την έχουμε"...

Η μόνη "φωτεινή πλευρά" που έχει κύρος ως ιδέα και νόημα, είναι η καθολική σύγκρουση με τον παρόντα εωσφορικό κόσμο της αδικίας, της βίας, της μοναξιάς, της κατάπτωσης, του φωταγωγημένου μηδενισμού...οι μικροαστοί που "σελφάρουν" το εσωτερικό τους κενό, τίποτα δε μπορούν να πουν εκτός από ρεψίματα και χάχανα...η "φωτεινή πλευρά" είναι το νεγκατίφ του βασίλειου των πραγμάτων, των τραπεζιτών και των τεχνοκρατών/επιστημόνων...

Οι Τρεις Αρνήσεις στην έρημο, ορίζουν σταθερά τα προτάγματα μιας αγωνιζόμενης ύπαρξης που επιμένει να αυτοεννοείται ως "Λάζαρος" σε ένα μυθοποιημένο πολιτισμικό νεκροταφείο "προόδου"...εσείς κρατήστε τα ελαφρά εγκώμια στη φαντασιακή απόδραση, κι εμείς κρατάμε ανένδοτα την απελευθερωτική μυσταγωγία της Μεγάλης Εβδομάδας...ο Θεός "πεθαίνει και γεννιέται" στη συνείδηση του ανθρώπου, είναι θέμα "πνευματικού κλίματος' του "υποκειμένου"...

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΟΥΜΕ ΤΑ "ΠΕΖΟΥΛΙΑ" ΜΑΣ....

Από Νίκος Σταθόπουλος

ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΙΑΣΑΡΙΚΕΣ "ιδεολογίες του δρόμου-ταξιδιού", έχουν στόχο και εχθρό τα θρυλικά "πεζούλια" μας

...επιδιώκουν να κάνουν τον άνθρωπο νομάδα, τουρίστα, πλανόδιο, να κάψουν τις ρίζες, να κάνουν το χώμα "πίστα" για παιχνίδια

...και με αυτή την απόσπαση από το "έδαφος", να φτιάξουν έναν μετέωρο ανθρωπότυπο που θα θεωρεί εντελώς "φυσική" και "αυτονόητη" την εξουσία του τραπεζιτικού χρήματος και των εμπορευμάτων...

...ο "Οδυσσέας" δεν είναι ένας "ονειροπόλος ταξιδιάρης", αλλά ένας αεί ρομαντικός του πόθου για μια πατρίδα που θα αγαπηθεί πια μέσα από έναν πλούτο κατακτημένων οριζόντων και βιωμένων εμπειριών...

...κι αυτός ο "Οδυσσέας" καμιά σχέση δεν έχει με τα κούφια νευρόσπαστα του "όλα είναι δρόμος"..ο "Οδυσσέας" επιστρέφει για να "καταπιεί" τους μνηστήρες, δηλαδή για να αποκαταστήσει το βασίλειο της θεμελιώδους καρδιάς του...

...τα "πεζούλια" είναι η λογοτεχνική παράσταση των σταθερών του ανθρώπου με ταυτότητα, είναι η εικόνα τού "τόπου" όπου ο άνθρωπος μεγαλώνει σαν αυτόνομη προσωπικότητα σε μια κοινότητα αδελφών και συντρόφων

...τα "πεζούλια" δεν είναι το παρακμιακό "κόλλημα" στα "πατροπαράδοτα", αλλά το σταθερό πάτημα του ολοκληρωμένου ανθρώπου που χωρίς αυτή την αφετηρία είναι φτερό στον άνεμο

...αυτά τα "πεζούλια" πρέπει να κατανοήσουμε και να εκσυγχρονίσουμε σήμερα

..να ξεκολλήσουμε από ανώριμες ανασφάλειες και να τα δούμε σαν προδιαγραφές μιας συλλογικής ύπαρξης που ξέρει και μπορεί να ανανεώνει τη μοίρα της...

..η ορίζουσα "ντιρεκτίβα" της εποχής είναι: 

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΟΥΜΕ ΤΑ "ΠΕΖΟΥΛΙΑ" ΜΑΣ....

..."Αριστερά" που κυριολεκτικά ΣΚΟΤΩΣΕ κόσμο σε συνθήκες κοινωνικής ειρήνης

Του Νίκου Σταθόπουλου

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ο δεξιός λαϊκισμός έχει πραγματική βάση...είναι το "ηθικό πλεονέκτημα" μιας βαθιά ανήθικης αριστερής κομπανίας που εκχυδάισε τον δημόσιο βίο όσο κανείς...και το κακό δεν είναι που θα πάνε στα Τάρταρα όλα τα θλιβερά γκρουπούσκουλα της μεταπολιτευτικής αριστερής ξεφτίλας, αλλά ότι θα απαξιωθεί στις συνειδήσεις η μαγική ουτοπία της κοινωνικής ανατροπής...ακόμα και σαν τίμιοι πατριώτες θα ζούμε στη διαρκή αίρεση μιας κακοφημίας που θα καθηλώνει στα καθιερωμένα...μια Αριστερά που κυριολεκτικά ΣΚΟΤΩΣΕ κόσμο σε συνθήκες κοινωνικής ειρήνης (και το εκλογικεύει με έναν κυνισμό εξωφρενικό..), είναι τρομερό βαρίδι σε κάθε προσπάθεια να βγούμε από το τέλμα... όχι απλά εγκαθιδρύει μια δεξιά κόπια του νεοφιλελευθερισμού, αλλά εγκαθιστά ένα απίστευτο λογισμικό οργανικής απέχθειας προς το ουσιωδώς προοδευτικό...

...λασποβροχή και μεταμελαγχολία, ενός πλέον σχεδόν μη ελληνικού πρωινού...

Του Νίκου Σταθόπουλου από το fb

ΠΡΩΙ, ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΑΠΌ ΑΧΑΡΝΑΙ προς Ελευσίνα...διασχίζοντας τη λεωφόρο ΝΑΤΟ, τη βιομηχανική περιοχή

...σε τρεις τέσσερις στάσεις εκεί, κατεβαίνουν τσούρμα με προφανή προορισμό βιοτεχνίες, βιομηχανίες, εμπορικές επιχειρήσεις της περιοχής

...τι το περίεργον;..μόνο το γεγονός ότι σε ποσοστό θα έλεγα 90%, ήταν ξένοι, από Πακιστάν κυρίως και Αφρική...μια αλλοδαπή εργατική τάξη(;;), χωρίς κανένα στοιχείο απαραίτητο για να συσταθεί ένα έστω διεκδικητικό προλεταριάτο, κάτι που ασφαλώς θα βραχυκύκλωνε έστω τα υλοποιούμενα πλάνα διαμόρφωσης μιας ποδηγετημένης, ανασφαλούς, εκβιαζόμενης, φτωχοποιούμενης κατά βούληση κοινωνίας..μια "εργατική τάξη" πολιτισμικής υφής, δηλαδή εθνικοθρησκευτική μειονότητα μάλλον και "κοινωνικός χώρος"...

...μια αλλοδαπή εργατική τάξη(δηλαδή, εικαιριακοί μεταναστευτικοί πληθυσμοί), που θα συναινεί στην πολυειδή εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης για ένα κομμάτι ψωμί, και που αδίστακτα θα "σπάει" κάθε αγώνα για βιοτική αξιοπρέπεια, εργασιακή δικαιοσύνη, καλύτερες συνθήκες εργασίας

...μια αλλοδαπή εργατική τάξη χωρίς εθνική συνείδηση και με κουλτούρα υπακοής, με κοινωνικά έθη εστιασμένα σε πολιτισμικά στερεότυπα

...και, βέβαια, από το λεωφορείο έλειπε η ελληνική εργατική τάξη, άνεργη πια και παρακμιακή, εξουδετερωμένη στην πιο μαύρη ανασφάλεια και αγωνία, έλειπε το εγχώριο εργατικό δυναμικό από μια θνήσκουσα οικονομία με αυξητική την ισχυρή τάση να βάζουν λουκέτο οι ελληνικές παραγωγικές μονάδες

"Σκέψεις για νοηματοδότηση του βίου μας..." - Νίκος Σταθόπουλος

Από το φ/β,  Νίκος Σταθόπουλος

"ΞΙΝΙΣΑΝ" κάποιο φίλοι, εδώ, με το "εκοιμήθη" για τον Σιατίστης Παύλο...και χωρίς λόγο σοβαρότητος, αρκέστηκαν σε ευτελείς χλευαστικές παιδικότητες...το "εκοιμήθη" είναι όρος της εκκλησιαστικής γλώσσας και υποσημαίνει την προσδοκία, ελπίδα, βεβαιότητα, της Ανάστασης...η πίστη δεν καταφάσκει τη σημασία του βιολογικού θανάτου ως την ουσία της υπαρκτικής προοπτικής...η εκκλησία, ο πιστός, θα πουν "κοιμήθηκε" ή "εξεδήμησε" (δηλαδή έφυγε στους ουρανούς)...πού το κακό;

...με ποιο δικαίωμα ο κάθε τυχαίος της εγκυκλίου παιδείας θα απαιτήσει την ακύρωση μιας νοηματοδότησης του βίου, μιας βαθιάς ενόρασης για το "πεπρωμένο";

...καλά κάνουν και πρεσβεύουν όποια ανθρωποαντίληψη θέλουν, "δικαίωμά" τους...μα καθόλου δικαίωμά τους η απαξιωτική διαχείριση της κουλτούρας και αγωνίας του άλλου..η στάση τους μαρτυρά φασισμό, μαρτυρά ιμπεριαλιστικό εγωισμό που αξιώνει την αποδοχή των θεσφάτων του...άσε που η εξόφθαλμη απαιδευσία τους, τους σύρει προς μίζερες αντιπνευματικότητες καμουφλαρισμένες σε "ξύλινα" κλισεδάκια αγοραίου "θετικισμού"

...δικαίωμά τους να θεωρούν τη ζωή απλό και στενό "βιολογικό κύκλο", καταντώντας έτσι ακόμα και την εγγενή υπερβατικότητα της τέχνης απλό ψυχαγωγικό τερτίπι

...δικαίωμά τους να βαριανασαίνουν ανασφαλείς στη λάσπη της χοϊκότητας...αλλά το φτηνιάρικο "χιούμορ" της εμπαθούς αγραμματοσύνης τους είναι μια αηδιαστική κακομοιριά που πρέπει να πολεμιέται αν μιλάμε για πολιτισμό ακόμα...

Όχι «τρίγωνο» από τα Lidl!

Ως απόσταγμα των εορταστικών ημερών των Χριστουγέννων, και γραμμή για όσους επιμένουν να διεκδικούν τις ρίζες τους και την πατρίδα ΕΛΕΎΘΕΡΗ, ας είναι το κείμενο του φίλου, φιλολόγου Νίκου Σταθόπουλου.

" Η «ΑΠΟΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ» των Χριστουγέννων στην υπάρχουσα κοινωνική συνείδηση, είναι, στην πραγματικότητα, η πολιτισμική αποδόμηση του εθνικού συλλογικού, η παγίδευση στον καταναλωτικό φορμαλισμό της κυρίαρχης ηδονιστικής ηθικής. Είναι η μεθοδευμένη αποκοπή του λαού μας από τις πρωταρχικές νοηματοδοτήσεις του πεπρωμένου του, και, έτσι, η μοιραία υπαγωγή του στη συνειδησιακή και πολιτιστική αοριστία της παγκοσμιοποιημένης μετανεωτερικότητας. Το χολυγουντιανό κιτς των «καταναλωτικών μονάδων» που «διασυνδέονται» σε τεχνικές «απόλαυσης», απηχεί την αποικιοποίηση της συνείδησης, το απόλυτο εσωτερικό πάγωμα ενός αγοραίου «θετικισμού» εκτός ιστορίας, εσωτερικού βάθους και δεσμών. Άνθρωποι-υπάλληλοι/καταναλωτές, μόνο τον Σάντα Κλάους μπορούν να «αισθανθούν», αφού είναι τόσο μετρήσιμος όσο και τα «περιθώρια κατανάλωσης, χρονιάρες μέρες»…

«Μέσα σ’ αυτή τη μαυρίλα, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε τις φωνές της αντίστασης. Μια τέτοια φωνή πρόκειται αυτές τις μέρες να σεργιανίσει τους δρόμους […] Μιλάω για τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα […]"

του Νίκου Σταθόπουλου*

Η

χριστουγεννιάτικη σκηνοθεσία των ημερών, ανανεώνει, και στις δύο πλευρές της «αντιθρησκευτικής σκέψης» (την αστική και την «επαναστατική»), τη «βεβαιότητα» ότι πρόκειται για «μύθο» και «αυταπάτη», ένα απλοϊκό υπνωτιστικό παραμύθι… Αυτή η προσέγγιση είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, απευθείας γεννημένη από το «βασίλειο των πραγμάτων» του σύγχρονου υπερκαταναλωτικού καπιταλισμού, η οποία, κατά βάθος, απλώς υπηρετεί την αποπνευματικοποίηση της ζωής και την αναίρεση της πολιτισμικής μας ιδιοπροσωπίας.

«ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ τα δικά μας τα σακάτικα», όμως, η «μεταφυσική» των Χριστουγέννων συνιστά καίρια εναντίωση στις θετικιστικές συνταγές των τεχνικών της παγκοσμιοποιητικής εξουσίας. Είναι πτυχή της βαθύτερης βούλησης για υπέρβαση, ενάντια στην εμπορευματική «εμμένεια», δηλαδή ενάντια στην παθητική καθήλωση στο εμπορευματοποιημένο «ορθολογικό» κυρίαρχο «σύστημα ζωής», της γκλομπαλιστικής «προόδου».

Η όλη συμβολική των Χριστουγέννων, τα αναδεικνύουν ως μια βαθιά πολιτική πράξη πάθους για ζωή. Σε κάθε σπίτι φτωχικό, με τα ΜΑΤ των κατασχέσεων στην πόρτα, η τρομερή γητειά της Φάτνης εγγυάται ένα «βασιλιά» που ήρθε να θριαμβεύσει…

Διαβάζουμε στον Γ. Βαλέτα («Το προδομένο 21»): «Η λαϊκή θρησκεία στάθηκε στο πλάι του λαού και κατάφερε να του εξασφαλίσει πλέρια ενότητα, εθνική, κοσμοθεωρητική, ιδεολογική [….] Αφομοίωσε όλες τις εθνικές αξίες και τις βοήθησε να αναπτυχθούν σε δημιουργική κλίμακα [….] Έθρεψε τη σύναξη, έπαιξε κεντρικό οργανωτικό ρόλο σε διάφορες κοινωνικές μορφές, το πανηγύρι, την κοινότητα, το λαϊκό σχολειό, το συνεταιρισμό, τόνωσε το ομαδικό πνεύμα, την εθνική αλληλεγγύη και αδελφοσύνη.»

Σ’ αυτό το πλαίσιο τοποθετούνται οι αποτιμήσεις της λαϊκής πίστης και η κατανόηση της δυναμικής των λαϊκών θρησκευτικών εθίμων. Οι «γιορτές» συμπυκνώνουν τις διεργασίες εξελικτικής συγκρότησης της ταυτότητας του λαού μας, του επαληθεύουν τη μοναδικότητα του κοσμοειδώλου του, και, έτσι, τον καθιστούν Κοινότητα και όχι άθροισμα. Μια πίστη τολμηρή και γήινη, που, χωρίς να προδίδει την αναφορά στο Θεό, ωστόσο, συνειδητοποιείται και ασκείται κοινωνικά: «Το πανηγύρι και η θρησκευτική πομπή έχουν καθαρά κοινωνικό χαρακτήρα. Οι θρησκευτικές πομπές-περιφορές εικόνων, επιτάφιοι, αναστάσιμες πομπές, λιτανείες, όλα αυτά έχουν βαθύ αντιστασιακό δημοκρατικό περιεχόμενο και μοιάζουν με σημερινές διαδηλώσεις.» (Γ. Βαλέτας, ο.π.) Το έθιμο γίνεται σύμβαση «εορτής», όταν το «υποκείμενο» υπάρχει μόνο εντός του εγώ του… και η Μύηση ξεπέφτει σε «μελομακάρονα» και νυχτωδίες LSDίδικης «ευφορίας», όταν ο «άνθρωπος της ευχαριστιακής πίστης» καταντά «νάρκισσος της Επιθυμίας».

ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ

Του Νίκου Σταθόπουλου

....πλέον, γίνεται φανερό ότι αυτό που ζούμε είναι ο "μεταταξικός πόλεμος", δηλαδή η έμπρακτη άρνηση της ίδιας της κοινωνίας ως πλαισίου της ανθρώπινης ζωής...όχι η σύγκρουση με τους ταξικούς εχθρούς του ανθρώπου, όχι ο κοινωνικός πόλεμος, αλλά η απόρριψη του κοινωνικού γεγονότος, η αιματηρή χαοτικότητα...

...η ουσία της μετανεωτερικότητας( ο κατακερματισμός, ο άκρατος υποκειμενισμός, η χαοτικότητα) εξελίσσεται σε "πολιτική δράση", η "ιδεολογία" τρέπεται σε "άμεση ενέργεια ανατροπής"

...σε όλο της το φάσμα, αυτή η μετανεωτερική δικαιωματική κουλτούρα της υποκειμενικής απελευθέρωσης, από το Σύμφωνο Συμβίωσης μέχρι το "απόλυτο δίκιο του Ζακ" , την επιδρομή του Ρουβίκωνα στο Καποδιστριακό και το "κάτω τα χέρια από τους πρεζέμπορους του ΑΠΘ και τους τσαμπουκάδες της μεταναστευτικής Τρούμπας στην ΑΣΟΕΕ" : είναι, απλά απλά, ένα γενικευμένο "στάχτη και μπούρμπερη", μια συντονισμένη επίθεση σε οτιδήποτε εγγυάται και συνέχει την κοινωνική συμβίωση...

...και αυτά, σε συνθήκες παρακμιακής κατάρρευσης ενός παρασιτικού εθνοκοινωνικού σχηματισμού, παίρνουν σταδιακά τη μορφή μιας γενικευμένης βίας χωρίς θετικό περιεχόμενο(όπως θα μπορούσε να είναι μια όντως επαναστατική βία)

...η βόμβα στον 'Αγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, είναι η παράφρων βία ιδεοληπτικών τού "πουτάνα όλα", είναι η "εξτρεμιστική πολιτικότητα" της περιρρέουσας ατμόσφαιρας αποδομητισμού που επιβάλλεται από το αριστερό κράτος και τις "συλλογικότητες" του νεοφασιστικού δικαιωματισμού

...μεθοδικά καλλιεργούν την κουλτούρα της μηδενιστικής αποδιάρθρωσης, που τιγκάρει την κοινωνία, τα μυαλά και τις συνειδήσεις, με ανομιακότητα, περιφρόνηση του άλλου, λατρεία της "σκοτεινής" παρακμής, επιθετικό ναρκισσισμό, ιδεολογικοποιημένο νταηλίκι

...όχι, δεν είναι μια "κατ' εξαίρεσιν" βομβιστική δράση, αλλά η κλιμάκωση μιας στρατηγικής επιλογής

...υπάρχει μια ολότητα δράσεων, στάσεων και συμπεριφορών, που ενοποιούνται από τον πιο αυθόρμητο και αντικοινωνικό αποδομητισμό

Μια σύγχρονη «κοινή γνώμη» εντελώς Made in AMERICA!

του Νίκου Σταθόπουλου

….Ενώ εξελισσόταν η σφαγή των αμάχων στη Γάζα, έσκασαν μύτη εν Ελλάδι και «ρεαλιστικές φωνές» που πρότειναν αποστασιοποίηση από την Ιντιφάντα και τα ηρωικά της θύματα, αφού, λέει, «το παλαιστινιακό δεν είναι και τόσο αγνό όσο παρουσιάζεται»!….στην νεοαποικιακή «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», καλούμαστε να αυτοκαθαρθούμε από «τριτοκοσμικές αυταπάτες», να «εκσυγχρονιστούμε-εκδυτικιστούμε» και εδώ!…

α. «Η Χαμάς έχει φασιστικά χαρακτηριστικά»!

…Ναι, η Χαμάς είναι μια απόλυτα ισλαμιστική οργάνωση, κλάδος των Αδελφών Μουσουλμάνων, με ξεκάθαρη διακήρυξη της ταύτισής της με το Κοράνι σε όλα τα επίπεδα κοινωνικής και πολιτισμικής οργάνωσης…

όμως, συγκεντρώνει την πλειοψηφία του παλαιστινιακού λαού, και με την 

πολιτισμική ανεκτικότητα που επιδεικνύει, και με το πολυεπίπεδο κοινωνικό της έργο, και με την συγκρότηση του μεγάλου πυρήνα της από επιστήμονες και πνευματικούς ανθρώπους με καθόλου θρησκόληπτο συντηρητισμό, και με την αγωνιστική της συνέπεια

…Οι «ακραίοι τόνοι» στον πολιτικό της λόγο, και η ανένδοτη δυναμική της αντίσταση, συναρτώνται και με την υπερμεγέθη φονική βία των Σιωνιστών αλλά και με την αναγκαιότητα να εμπεδωθεί ένα πνεύμα μαχητικής αντίστασης, έναντι μιας «κουλτούρας μετριοπάθειας» που αντικειμενικά και αποδεδειγμένα φέρει στον αυτοαναιρετικό συμβιβασμό

….Γιατί φασισμός;….προφανώς διότι καλό είναι ό,τι επιτάσσει ο Διαφωτισμός και ό,τι οριοθετεί ως σύστημα σκέψης η Παγκοσμιοποίηση…

β. «Οι Παλαιστίνιοι έχουν σύμμαχο τον Ερντογάν»

…Ε ποιον θα είχαν; Τον Σίσι ή τον Τσίπρα;… Ο Ερντογάν αυτοσυστήνεται και ενεργεί ως «Νονός»-Προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων, και αποτελεί εκ των πραγμάτων μια δύναμη θετικής ενέργειας ως προς το παλαιστινιακό κίνημα…

Και οι Παλαιστίνιοι κάνουν πολιτική, και αυτοί διαθέτουν ρεαλισμό εντός της δικής τους πολιτισμικής και φυσικής λογικής.

…Απαιτούμε από αυτούς μια ταύτιση με εμάς που είμαστε οι συνεπέστεροι αχθοφόροι του ΝΑΤΟ, που σε λίγο θα ανακηρύξουμε την Ιβάνκα αγία και ισαπόστολον, που αλληλοεκπαιδευόμαστε με τους Ισραηλινούς, που βάλαμε λουκέτο στην Πρεσβεία της Συρίας;

…Και τελικά, πώς κατηγορούμε τους Παλαιστίνιους περί Ερντογάν, όταν εμείς χορεύουμε στους σκοπούς του και αναγνωρίζουμε κανονικά πάσα διεκδίκηση εις βάρος μας;… Υπάρχει πιο δουλικό ον από την εθνική μας ελίτ σε σχέση με τον Νεοοθωμανσιμό;…

γ. «Το εθνικό μας συμφέρον ταυτίζεται με το Ισραήλ»!

…Γνωστό και το παραμύθι και ο εν αυτώ δράκος!… Όλα είναι «μονόδρομος» αφού προέχει η παροχή υπηρεσιών στη Δύση, το γλείψιμο των σολών των ΗΠΑ.

…«Μονόδρομος» τα Μνημόνια, «μονόδρομος» το «όνομα», «μονόδρομος» η εκποίηση στο διεθνές κεφάλαιο… Χωρίς καν συζήτηση για εναλλακτικές, φυτευτοί «μονόδρομοι» προσχεδιασμένοι σε δυτικά think tank.

…Δηλαδή ποιες πολιτικές «τρίτου τύπου», έστω σαν δομημένες απόπειρες, έγιναν και ναυάγησαν ώστε να αναδειχθεί εκ των πραγμάτων η «αναγκαιότητα» των εξευτελιστικών δεσμών με τους καουμπόιδες του Τελ Αβίβ;…

Κόπιες της δυτικής προπαγάνδας, προετοιμάζοντας «ορθολογικά» την πλήρη ταύτιση με τον δυτικό οδοστρωτήρα… Κάτι που προϋποθέτει την «ορθολογική» αποκοπή δεσμών με τους μαχόμενους Παλαιστίνιους…

 http://www.hereticalideas.gr/2018/05/mia-sygroni-koini-gnomi-entelos-made-in-america.html

ΠΗΓΗ: http://dimofantis.blogspot.gr/2018/05/made-in-america.html

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Χάος

του Νίκου Σταθόπουλου

«Είμαστε οι προάγγελοι του χάους» συνθηματολογούσαν με έκσταση οι εξεγερμένοι του Μάη, Καταστασιακοί, Αναρχικοί, «Λυσσασμένοι»
…και όντως το προφήτευσαν και το υπηρέτησαν δημιουργικά!

…Είναι το Χάος του υποκειμενισμού σε συνθήκες καταναλωτικής παράκρουσης, είναι το Χάος της «επιστημονικά» χειραγωγούμενης αποδόμησης της ανθρωπινότητας, είναι το Χάος της κοινωνικής διάλυσης, της αποξένωσης, του σεξοκεντρικού αυτισμού, της απελπισίας, των ναρκωτικών, των οπίων της μαζικής κουλτούρας, της κατάθλιψης και των αυτοκτονιών, της παρανοϊκής αφοσίωσης στην καριέρα για αποφυγή της τρέλας

…Είναι το Χάος της καταστροφής των ανθρώπινων σταθερών, της κατεδάφισης των αξιών, του αρρωστημένου ναρκισσισμού των «διασυνδεδεμένων εργασιακών μονάδων», της Μόδας, του γενικευμένου παντοκρατορικού εμπορεύματος, της Επιθυμίας που είναι απόλυτα εγωκεντρική και τυφλά καταβροχθιστική

….είναι το τρομερό κατακερματιστικό Χάος της Μετανεωτερικότητας των αταυτοποίητων «απόλυτων Εγώ», το Χάος της νοσηρής σεξουαλικής βουλιμίας και των ουρλιαχτών σε μια ζωή μόνο και νεκρωτικά με «βιολογικό κύκλο».

….Και γιατί να με γητεύει αυτό το ψυχοπαθητικό χάος;

….Δεν είναι που υπηρετεί την κερδοφορία των αφεντικών, είναι που συντρίβει την ανθρώπινη ακεραιότητα, εκμηδενίζει τα θεμέλια του ανθρώπινου λόγου, εκτοξεύει σαν στραβό βλήμα τον άνθρωπο στις κοσμικές αβύσσους και τον κάνει εξάρτημα της χοϊκής νομοτέλειας

…Δεν θέλουμε το χάος!!!

…Θέλουμε την Αρμονία και την τάξη της φυσικής ισορροπίας, τα δημιουργικά υπόβαθρα της κοινοτικής σύγκλισης, το νηφάλιο πάθος της τέχνης και της ονειρικότητας που ριζώνει στην ενότητα των ανθρώπινων λόγων, τα θεμέλια του συλλογικού βίου που μας κρατούν όρθιους μέσα στη βία του κόσμου της φθοράς και των αντικειμενικών νόμων.

…Το Χάος το θέλουμε στην Τέχνη και την Ποίηση και το Δράμα, εκεί όπου η Θεά-Φαντασία παροχετεύει αναπλαστικά τις βαθύτερες αγωνίες και ενοράσεις
…το θέλουμε στον Έρωτα, όπου το Ιερό Ζευγάρι συνεχίζει τη Δημιουργία με όλη την «ασέβεια» της φυσικότητας που δεν αποκτηνώνεται….