Η Τουρκία, το Ισλάμ, η αποικιοκρατία

του Γιώργου Ρακκά 

Πολύ συχνά ο Ταγίπ Ερντογάν βάζει στο στόχαστρο συλλήβδην την Δύση, κατηγορώντας την για τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας, τις σταυροφορίες κ.ο.κ. Ακόμα και η προπαγάνδα εναντίον της Ελλάδας, στο πλαίσιο του υβριδικού πολέμου που έχει εξαπολύσει σε Έβρο και Ανατολικό Αιγαίο, δεν απευθύνεται  στην κοινή γνώμη της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Ούτως ή άλλως εκεί,  είναι εξαιρετικά αντιδημοφιλής εδώ και μερικά χρόνια, τα όσα έχει διαπράξει στη Συρία, εναντίον των Κούρδων, ο αυταρχισμός του στο εσωτερικό, έχουν παίξει τον ρόλο τους.

Απευθύνεται κυρίως, στην κοινή γνώμη του μουσουλμανικού κόσμου, της Κεντρικής Ασίας, της Μέσης Ανατολής, και της Αφρικής, ακόμα,  στους μουσουλμάνους που βρίσκονται στην Ευρώπη. Με τις επιθέσεις που εξαπολύει για την βάρβαρη, βάναυση και ‘ναζιστική’ Ελλάδα, είναι σαν να τους λέει: «κοιτάξτε πως σας συμπεριφέρεται η Ευρώπη, η Ελλάδα, η λευκή και πολιτισμένη Δύση». Η οριοθέτηση του εχθρού, η ηθική και πολιτιστική του απαξίωση, βοηθάει τον Ερντογάν να παρουσιαστεί ως προστάτης ολοκλήρου του μουσουλμανικού κόσμου.

Σε αυτή του την προσπάθεια υπεισέρχεται και η εργαλειοποίηση ρητορικών, θεωρητικών και ερμηνευτικών σχημάτων, που αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κυρίαρχου αποδομισμού. Η αντιαποικιοκρατία ως ριζική απόρριψη της ευρωπαϊκής ταυτότητας [κάτι που ήταν αδιανόητο για τον «κλασικό» αντι-ιμπεριαλισμό, κομμουνιστικό και μη, του 20ού αιώνα], τα «ανοιχτά σύνορα», η ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων, ο ανθρωπισμός.

Για την ακρίβεια, όλα αυτά τα συνδέει μεταξύ τους στο αφήγημά του. Σύμφωνα με αυτό, η Ευρώπη έχει ιστορική υποχρέωση να μεταβληθεί σε χώρο ελεύθερης μετακίνησης για τον μουσουλμανικό κόσμο, για να αποκαταστήσει τα εγκλήματα που έχει διαπράξει η αποικιοκρατία εναντίον του. Το επιχείρημα δεν συγκινεί  μόνο όσους έχουν στρατευτεί στον «πόλεμο των πολιτισμών» από την απέναντι πλευρά, αλλά μπλοκάρει και τους Ευρωπαίους οπαδούς των ιδεολογημάτων που χρησιμοποιεί ο Ερντογάν. Ιδίως στο άκουσμα της αποικιοκρατίας, όπου οι ενοχικοί μηχανισμοί δουλεύουν στο κόκκινο.

Κι όμως, μια συνεπής αντιαποικιοκρατική οπτική δεν θα μπορούσε να εξαιρέσει από την σκοπιά της τον ισλαμικό επεκτατισμό, των Αράβων, αρχικά, και έπειτα των Οθωμανών. Για τους Έλληνες, που έζησαν κάτω από την μακραίωνη οθωμανική κυριαρχία αυτό (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητο. Ωστόσο, σήμερα στην Ευρώπη ελάχιστοι αναρωτιούνται για το πως ακριβώς έφτασαν οι Άραβες μέχρι το Πουατιέ, ή το γιατί βρέθηκαν οι Οθωμανοί έξω από τις Πύλες της Βιέννης. Και γιατί η δουλοκτησία τείνει τα τελευταία χρόνια να ταυτίζεται μόνο με το εμπόριο μεταξύ των δυο πλευρών του Ατλαντικού, μολονότι το ισλαμικό δουλεμπόριο διήρκησε περισσότερους αιώνες, και κατά πάσα πιθανότητα πήρε μεγαλύτερη έκταση σωρευτικά (αν θέλουμε να πιστέψουμε ιστορικούς εγνωσμένου κύρους, όπως ο Paul Bairoch, ή ο Οlivier Pétré-Grenouilleau). Ωστόσο, όπως λέει και ο Μαρκ Φερό, ιστορικός υπεράνω πάσης υποψίας ευρωκεντρισμού, «ενώ τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Ευρωπαίοι καταλαμβάνουν ολόκληρες σελίδες των σχολικών βιβλίων, τα χέρια των συγγραφέων τρέμουν να γράψουν ακόμα και την παραμικρή νύξη για τα εγκλήματα των Αράβων». Αναφέρεται βέβαια στην τελευταία μόδα των σχολικών βιβλίων ιστορίας, να ακολουθούν μια διόλου αμερόληπτη πολιτική ορθότητα.

Στα σύνορα παίζεται η ύπαρξή μας

του Γιώργου Ρακκά 

Τα σύνορα καθορίζουν την επικράτεια και την κυριαρχία, δίνουν νόημα στο τι σημαίνει “εμείς” και τι σημαίνει “άλλος”, δίνουν περιεχόμενο στην οικειότητα, ορίζουν το έδαφος  πάνω στο οποίο υπάρχει η κοινωνία. Δίχως την διάκριση των συνόρων δεν υπάρχει η έννοια του λαού και του έθνους, ούτε εκείνην του πολίτη και της δημοκρατίας. Τα σύνορα δίνουν το πλαίσιο της ελευθερίας μας: Την επικράτεια ισχύος των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών μας. Κοινωνικό κράτος δίχως σύνορα, για να δώσουμε ένα παράδειγμα, δεν μπορεί να λογίζεται. Ποιός θα δικαιούται την πρόσβαση σε αυτό; Τα δισεκατομμύρια του πλανήτη; Τα εκατομμύρια των μετακινούμενων; Η εφήμερη κοινωνία των περαστικών;

Τις τελευταίες δεκαετίες, προβάλλεται πολύ εύκολα η ουτοπία για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, που θεωρούνται από κάποιους «χαρακιές στο σώμα του πλανήτη», παραλογισμός του έθνους-κράτους και τα τοιαύτα. Λησμονούν οι οπαδοί αυτής της άποψης για το ότι η χωροκτησία, η επικράτεια, συνοδεύει τις ανθρώπινες κοινότητες από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκαν κάπου συγκεκριμένα, πραγματοποιώντας ένα εξελικτικό άλμα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Είναι πάρα πολύ πιθανόν, σε μερικούς αιώνες η τελευταία να καταφέρει να σχετικοποιήσει τους συνοριακούς διαχωρισμούς, και να ζήσει πιο ενοποιημένη απ’ ό,τι είναι τώρα. Έτσι συνέβη και με τις πόλεις, όπου κάποτε τα τείχη τους, ήταν τα σύνορά τους: Σήμερα, δεν είναι, και αν έχουν μείνει κάποια, στέκουν ως μνημείο μιας περασμένης ιστορικά εποχής. Όταν θα συμβεί αυτό, όμως, θα συμβεί εξ ίσου, και για όλους.

Αυτό που συμβαίνει στον Έβρο από χθες, ωστόσο, δεν έχει να κάνει με αυτήν προσδοκία, που ‘ναι κρυμμένη μακριά μέσα στο μακρινό μέλλον: Είναι απόπειρα καταπάτησης της ελληνικής επικράτειας, και άλωσης της κυριαρχίας μας από την Τουρκία, η οποία σπεύδει να χρησιμοποιεί τους μετακινούμενους μεταναστευτικούς πληθυσμούς ως πολιορκητικό κριό.

Επιτροπή 2021: Το επετειακό πάρτι μιας α-εθνικής ελίτ

Ρακκάς Γιώργος

Όλα δείχνουν ότι οι εορτασμοί για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, θα αποτελέσουν αιτία, όχι για την ενότητα του έθνους μέσα από τον αναστοχασμό της ιστορίας του, αλλά αντίθετα για έναν νέο διχασμό. Το παράδοξο αυτό οφείλεται αποκλειστικά στους κυβερνητικούς χειρισμούς για την συγκρότηση της επίσημης Επιτροπής, στους συντελεστές της και στις επιλογές που έχουν κάνει.

Η δραστηριότητα της αυτοϋποβιβάζεται στο επίπεδο μιας εθνοαποδομητικής προπαγάνδας που σπεύδει να εκμεταλλευτεί την επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης, σε μια απόπειρα να μπουν πολλά εισαγωγικά στον εθνικό της προσδιορισμό. Με αυτόν τον τρόπο, ωστόσο, η ίδια η κυβέρνηση και οι φίλοι της, έχουν ήδη καταφέρει να υπονομεύσουν πλήρως τον εθνικό χαρακτήρα της Επιτροπής και όχι βέβαια της Επανάστασης του 1821.

Κι αυτό γιατί οι κυβερνητικοί εορτασμοί με τον λόγο και τα σύμβολα που υιοθετούν, δεν αντιπροσωπεύουν πλέον το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, αλλά την εικόνα που έχουν για την χώρα της οι α-εθνικές, "ελληνέζικες ελίτ" της. Με το "έτσι θέλω" αυτές οι ελίτ έχουν αναλάβει να υπαγορεύσουν (diktat) στο έθνος ένα νέο αφήγημα για την ιστορία του. Η δε δημοκρατία, σε αυτήν την πολύ ουσιαστική της διάσταση, επιβάλει το κράτος, σε αυτές τις μείζονες επετείους, να υπακούει στην ιστορία του έθνους, να σέβεται και να καλλιεργεί την μνήμη του γι' αυτήν. Όλα αυτά έχουν πάει εντελώς περίπατο.

Φυσικά, υπάρχει μπόλικη δόση γελοιότητας σε αυτόν τον πραξικοπηματισμό: Ποιος θα ακολουθήσει με το ζόρι τα ευφάνταστα αφηγήματα που επιστρατεύει η κρατική Επιτροπή για το 1821; Κανείς, παρά μόνον ελάχιστοι: Οι όμοιοι των συντελεστών της, αλλά και όσοι παρουσιάζονται μόνο και μόνο για τον μπουφέ που συνήθως ακολουθεί μετά από τις εκδηλώσεις που θα διοργανωθούν!

"Αυτογκόλ" του πρωθυπουργού

Ωραία εικόνα βγάζει προς τα έξω η ελληνική πολιτεία. Δύο αιώνες από την απαρχή του ελεύθερου βίου της, να οργανώνει (στην πραγματικότητα) μια επιτροπή εορτασμών, τόσο ακραίας μειοψηφικής απήχησης. Αυτογκόλ που ενδεχομένως να κρίνει και το "ματς" για τον πρωθυπουργό, που κατά τα άλλα βγάζει δεκάρικους στη βουλή για ενότητα, συναίνεση και πανεθνικές προσπάθειες. Που να τα βρει όλα αυτά, όταν δεν μπορεί καν να οργανώσει κοινά αποδεκτούς εορτασμούς για το πιο αυτονόητο, την Ελληνική Επανάσταση του 1821;

Οι παλινωδίες της Επιτροπής, στην οποία ηγείται η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη, εκφράζουν έλλειμμα εθνικής ηγεσίας. Δείχνουν την αδυναμία αυτών των ελίτ να καλύψουν το κενό, ακριβώς γιατί η α-εθνική τους ιδεολογία είναι αποσχιστικού χαρακτήρα. Αν θέλει, λοιπόν, ο πρωθυπουργός να σώσει την κατάσταση, έστω και στο παρά πέντε, οφείλει να αφαιρέσει από αυτές τις ελίτ την πρωτοβουλία των εορτασμών και να τις δώσει σε μια αξιόπιστη Επιτροπή.

Αν θέλει δε να εμπνευστεί από κάπου, το παράδειγμα της Κύπρου που επέλεξε τον Γεώργιο Μπαμπινιώτη να ηγηθεί της αντίστοιχης Επιτροπής, είναι πολύ καλύτερο. Σε οποιαδήποτε περίπτωση το 1821 θα πρέπει να εορταστεί με σεβασμό στον χαρακτήρα που του έδωσαν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του. Χαρακτήρα που είναι ικανός, ακόμα και σήμερα, να ενώσει επί της ουσίας το ελληνικό έθνος.

Μια ελίτ σε κατάπτωση

Στο κάτω κάτω της γραφής, αφού οι ελίτ αυτού του τόπου είναι σε κατάπτωση και δεν μπορούν να γίνουν ιστορικά δημιουργικές ώστε να εμπνεύσουν την υπόλοιπη κοινωνία, ας επιλέξουν το δρόμο της πιστής αναπαραγωγής. Ας διασώσουν την εθνική ιδέα που μας οδήγησε στην απελευθέρωση, ώστε να αξιοποιηθεί μελλοντικά σε πιο εμπνευσμένες εποχές.

Τα «θέσφατα» και οι σταυροφορίες του ψευδοπροοδευτισμού

menoumethess / 13 ώρες ago

Άρθρο του επικεφαλής του Μένουμε Θεσσαλονίκη Γιώργου Ρακκά, που δημοσιεύθηκε στο thestival.gr (15-1-2020):

Τελικά, σε αυτόν τον κόσμο όπου το πιο αδιαμφισβήτητο πράγμα είναι η ιερότητα παντός ατομικού δικαιώματος, ‘κάποια ζώα δεν είναι τόσο ίσα όσο άλλα’ καταπώς έγραφε και ο Τζώρτζ Όργουελ: Η ελευθερία της έκφρασης σταματάει μέχρι την… ανάρτηση αφίσας στο μετρό που υποστηρίζει τον περιορισμό των εκτρώσεων.

Έγκλημα καθοσιώσεως, για το οποίο προφανώς έπρεπε να επιληφθεί ο… Υπουργός, καθώς το κράτος οφείλει να περιφρουρεί και να προασπίσει την υπερφιλελεύθερη πολιτική ορθότητα όπου φτάνει το χέρι του. Κάθε παρέκκλιση δε, από αυτή την άποψη δε, καταδικάζεται κατ αρχάς ηθικά, κατασυκοφαντείται ως ‘επιστροφή στο Μεσαίωνα’ και καταγγέλλεται περίπου ως μισογυνισμός, καθώς υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως ‘μηχανές αναπαραγωγής’.

Η πραγματική ζωή είναι πολύ λιγότερο άκαμπτη από την ρητορική του ‘μεγάλου αδελφού’: Κατ’ αρχάς, η κριτική στις εκτρώσεις δεν προέρχεται αποκλειστικά ή κυρίως από άνδρες. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που προσλαμβάνουν την ‘αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος’ –βασικό επιχείρημα όσων ζητούσαν επίσημη απαγόρευση της αφίσας, στο πλαίσιο ενός παράδοξου μακαρθισμού της ψευδοελευθεριακότητας– ως δικαίωμα στην μητρότητα.

Στηλιτεύουν μάλιστα την σημερινή μας κοινωνία, ακριβώς επειδή υποτιμάει τον αναπαραγωγικό ρόλο των γυναικών, θεωρώντας τις (όπως και τους άντρες) ως απλές ‘οικονομικές μονάδες’. Αυτή η άποψη, όσο κι αν κανείς πολλές φορές δεν συμφωνεί με τα επιχειρήματα ή με τον τρόπο της, βλέπει στις εκτρώσεις την ματαίωση της αναπαραγωγικής προτεραιότητας και του ιδιαίτερου συναισθηματικού φορτίου που κουβαλάει μέσα της.

Αντιμετωπίζει έτσι τις εκτρώσεις περισσότερο από θέση αρχής, σε συνάρτηση με αξίες που θεωρεί πρωταρχικές. Αυτές είναι ντε και καλά «αντιδραστικές»; Ο πολύ προοδευτικός Πιέρ Πάολο Παζολίνι, που δολοφονήθηκε μάλιστα επειδή σε κάποιους προκαλούσε σκάνδαλο ο προωθημένος τρόπος ζωής του, είχε εξίσου αρνητική για τις εκτρώσεις άποψη, με παρόμοια μάλιστα επιχειρήματα: «Είμαι ιδιαίτερα ενοχλημένος από την νομιμοποίηση των εκτρώσεων, επειδή εγώ, όπως και τόσοι πολλοί άλλοι, θεωρώ ότι ισοδυναμεί με την νομιμοποίηση της ανθρωποκτονίας. Στα όνειρά μου, στην καθημερινή μου ζωή –και αυτό είναι κάτι που έχω κοινό με όλους τους ανθρώπους– ξαναζώ την ενδομήτρια εμπειρία μου, το ευτυχισμένο βύθισμα στον κόλπο της μητέρας μου: Έχω επίγνωση ότι υπήρξα εκεί», έγραφε στην Κοριέρε ντε λα Σέρα, στην 19 Ιανουαρίου 1975. Μήπως είναι κι αυτός «φασίστας», ο δολοφονημένος από φασίστες; Φυσικά και όχι.

Καταστροφική η δολοφονία του Κασέμ Σολεϊμανί

Giorgos Rakkas

Καταστροφική η δολοφονία του Κασέμ Σολεϊμανί, λαϊκού ήρωα* όχι μόνον της Περσίας, αλλά και ολόκληρου του σιιτικού κόσμου.

Οι ΗΠΑ, που παραγνωρίζουν τις εθνοθρησκευτικές πραγματικότητες της Μέσης Ανατολής, διαπράττουν ένα εγκληματικό σφάλμα διαρκείας από το 1992 --και σε ό,τι μας αφορά: Σπεύδουν στην αποδόμηση όλων των εσωτερικών ανταγωνιστών της Τουρκίας στον μουσουλμανικό κόσμο, αρχικώς του Ιράκ, έπειτα της Συρίας, της Λιβύης, και τώρα του Ιράν.


Δημιουργούν έτσι τις προϋποθέσεις για την τουρκική πρωτοκαθεδρία στο εσωτερικό του μουσουλμανικού κόσμου, και ταυτόχρονα, για την πόλωση όλων των μεσανατολικών αντιπαραθέσεων σε μια σύγκρουση Ανατολής και Δύσης.

Το μόνο που καταφέρνουν όμως με αυτήν την πολιτική είναι να διαμορφώνουν ολόενα και πιο αρνητικούς συσχετισμούς για τις ίδιες...

========
*Στρατιωτική προσωπικότητα εφάμιλλη του Σουλεϊμανί δεν υπάρχει άλλη στην περιοχή μας (ίσως και στον κόσμο).

Μιλάμε για έναν άνθρωπο που πρωταγωνίστησε σε όλα τα πεδία των μεσανατολικών συγκρούσεων από το 1980 μέχρι σήμερα με απίστευτη αυταπάρνηση, και τεράστια αίσθηση πατριωτικού καθήκοντος. Λίγα χρόνια πριν, θα τραυματιστεί συμμετέχοντας στην πρώτη γραμμή της μάχης για την απελευθέρωση του Χαλεπιού από τους τζιχαντιστές στη Συρία, αυτός, ένας πολυγαλονάς στρατηγός της ηγεσίας των ιρανικών ενόπλων δυνάμεων.

Δεν είναι τυχαίο, ως προς τα προσόντα και τις δυνατότητές του, ότι ακόμα και αυτές οι ΗΠΑ που χθες τον δολοφόνησαν, αυτόν ζητούσαν για να συνεργαστούν στο πλαίσιο της βραχύβιας συμμαχίας τους με το Ιράν εναντίον των Ταλιμπάν το 2001 στο Αφγανιστάν.

"ΘΑΒΕΤΑΙ" Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ξεκίνησαν εργασίες κατάχωσης του οικοπέδου στο οποίο βρίσκονται τμήματα του Ναού της Αφροδίτης στην πλατεία Αντιγονιδών. Σάκκοι με χώμα θα καλύψουν τη βάση του ναού, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, όπως τονίζει ο προϊστάμενος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης, Γιώργος Σκιαδαρέσης. Για το θέμα τοποθετήθηκε και ο δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης Μένουμε Θεσσαλονίκης Γιώργος Ρακκάς που κατά το παρελθόν είχε αναδείξει την εγκατάλειψη του μνημείου. Κιου ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΑΚΚΑΣ Δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης Μένουμε Θεσσαλονίκη

Μεταναστευτικό και παγκοσμιοποίηση – Η αποκόλληση των ελίτ από την κοινωνία

Του Γιώργου Ρακκά από το slpress.gr 

Το μεταναστευτικό αδιέξοδο που βιώνουμε ως χώρα και κοινωνία τους τελευταίους μήνες αποκαλύπτει πολλά για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδας και στην Ευρώπη. Mέσω αυτού εκφράζεται μια νέα πολιτική διαίρεση: Από τη μια πλευρά βλέπουμε από τα γκάλοπ ότι τα ποσοστά των πολιτών που αντιτίθενται στην παράνομη μετανάστευση είναι συντριπτικά, κυμαίνονται μεταξύ 75-85%.

Από την άλλη έχουμε τις πολιτικές και τις μορφωτικές ελίτ να αρνούνται ακόμα και την χρήση των όρων που περιγράφουν την παράνομη μετανάστευση, καταγγέλλοντας ότι οποιαδήποτε απόρριψή της συνιστά “απανθρωπιά”, ενώ μέμφονται την ελληνική κοινωνία για ρατσισμό και μισαλλοδοξία. Όσο μειοψηφική κι αν είναι αυτή η άποψη μέσα στην Ελλάδα σήμερα, κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στα επιτελεία όλων των μακρόβιων κοινοβουλευτικών κομμάτων, στους κόλπους των ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια, στα ινστιτούτα και στις ΜΚΟ, με τις γνωστές ελάχιστες εξαιρέσεις.

Αυτές οι ελίτ, ωστόσο, υποτίθεται ότι έχουν ρόλο σε μια λειτουργική δημοκρατία να εκφράσουν στον δημόσιο χώρο, αλλά και να μεταβιβάσουν στην διαδικασία λήψης αποφάσεων τις στάσεις και τις βουλήσεις που εκδηλώνει η κοινωνία: Πρέπει να την εκπροσωπούν, πράγμα που αρνούνται να το κάνουν, χρησιμοποιώντας μάλιστα εσκεμμένα ένα λόγο που τους πολώνει εναντίον της.

Γ. Ρακκάς: Αξιοποίηση ηλιακής ενέργειας από το Δήμο – Τοποθέτηση για την ανεξέλεγκτη μετανάστευση (βίντεο)

Παρέμβαση του δημοτικού συμβούλου Γιώργου Ρακκά (Μένουμε Θεσσαλονίκη) 

Υπάρχει ένας σύγχρονος τρόπος να δούμε την παράδοσή μας, με την κοινωνική διάσταση της γιορτής της Αγίας Αικατερίνης, γιορτή η οποία συμπίπτει ημερολογιακά με την Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

Με βάση στοιχεία που ζητήσαμε και πήραμε από τη Διοίκηση για το 37ο Νηπιαγωγείο Θεσσαλονίκης όσον αφορά την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σε αυτό, το παράδειγμα κρίνεται οικολογικό και βιώσιμο οικονομικά, με το κέρδος λόγω πώλησης ενέργειας και το κέρδος από την μη κατανάλωση ρεύματος από τη ΔΕΗ. Θα μπορούσε να γενικευτεί το παράδειγμα σε όλα τα σχολικά κτήρια του Δήμου, ώστε να επανεπενδυθεί κεφάλαιο. Η δημοτική τηλεόραση πρέπει να αναδείξει το παράδειγμα αυτό.

Είναι σοβαρό θέμα να μένουν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι, ειδικά στις γιορτές, και δεν πρόκειται για ζήτημα απλής μικροκαθυστέρησης.

«Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία»

«Τα γεγονότα δεν έχουνε διαστάσεις την ώρα που τελούνται/τις αποχτούνε με τον χρόνο κι όλα είναι γύρω σου σαν να μην είναι»

Κλείτος Κύρου

Του Γιώργου Ρακκά

Τις τελευταίες μέρες οι νεολαίες ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κυκλοφόρησαν σε αναφορά των γεγονότων της ΑΣΟΕΕ αφίσες με το γνωστό σύνθημα που ακούγεται τελετουργικά κάθε 17η Νοέμβρη, εδώ και δεκαετίες.

Με αυτό προφανώς εννοείται ότι το Πολυτεχνείο υπήρξε ανολοκλήρωτο, αφήνοντας πίσω του ανοιχτούς λογαριασμούς. Η έμφαση από τους επίδοξους συνεχιστές δεν δίνεται, ωστόσο, στο «ψωμί» ή την «παιδεία», αλλά στην «ελευθερία». Όταν λένε η «Χούντα δεν τελείωσε το 1973», εννοούν ότι η φιλελευθεροποίηση στην Ελλάδα ήταν και παραμένει λειψή, αναστέλλεται από την παρουσία μιας κοινωνικής και πολιτικής «δεξιάς» που πιέζει για περιστολή των νεολαιίστικων δικαιωμάτων, και ιδίως όταν ανέρχεται στην εξουσία στοχοποιεί την ίδια ανοιχτά με ολική επαναφορά του κρατικού αυταρχισμού.

Σαν αδιάσειστα τεκμήρια αυτής της πραγματικότητας, η άποψη αυτή επικαλείται τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου ως εμβληματική περίπτωση ενός υποτιθέμενα διάχυτου «κοινωνικού εκφασισμού», ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είναι το κατ’ εξοχήν θύμα της αστυνομοκρατίας, και τα όσα έκαναν τα ΜΑΤ μέσα και έξω από την ΑΣΟΕΕ, τα όσα είπαν καθώς κυνηγούσαν αντιεξουσιαστές στα Εξάρχεια, τρανή απόδειξη για την αναβίωση του αυταρχισμού που επιτρέπουν ακόμα παραλληλισμούς της Ελλάδας με την Χιλή.

Σε όλους αυτούς τους παραλληλισμούς, το γεγονός ότι στις περιπτώσεις του Γρηγορόπουλου και του Κωστόπουλου έχουμε να κάνουμε με τραγικά μεν, αλλά μεμονωμένα περιστατικά που δεν επαναλαμβάνονται καθημερινά για να παραπέμπουν σε κοινωνική «κανονικότητα», ό,τι τα ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ δεν πήγαν να υπερασπιστούν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα αλλά την… απόφαση της οικείας Συγκλήτου, έστω στο πλαίσιο της Βορίδειας αντίληψης, του τύπου «μηδενικής ανοχής»,  είναι «λεπτομέρειες». Οι οποίες δεν αλλάζουν το βασικό συμπέρασμα, ότι ζούμε την παραλλαγή μιας δικτατορίας με δημοκρατική επίφαση, καθώς και ότι «ένας είναι ο εχθρός» από την εποχή του εμφυλίου (1945-1949) ο οποίος ‘μεταμορφώνεται’ ανάλογα με την συγκυρία.

Μια ακόμα «λεπτομέρεια» που δεν λαμβάνεται υπόψη, είναι ότι εν τω μεταξύ έχουμε αλλάξει αιώνα, και ζούμε στο 2019: Έχει μεσολαβήσει το 1989, η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και το «τέλος των ιδεολογιών». Το κατεστημένο πλέον, δεν είναι συντηρητικό, πατριαρχικό και αυταρχικό, αλλά ελευθεριακό, επιτρεπτικό και εγωκρατικό.

Η Δεξιά και η Αριστερά στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης

Απόσπασμα από την εισαγωγή του Γιώργου Ρακκά στο βιβλίο του Κρίστοφερ Λας, Ποιο είναι το σφάλμα της Δεξιάς; – Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον;, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι ΗΠΑ δοκιμάζονταν από μια βαθιά συστημική κρίση. Το κεϋνσιανό οικονομικό μοντέλο που είχε υιοθετήσει ο αμερικάνικος καπιταλισμός από την εποχή τού New Deal έδειχνε να φτάνει στα όριά του, οι κοινωνικές δαπάνες αυξάνονταν κατακόρυφα, η οικονομία έπασχε από στασιμοπληθωρισμό, ενώ οι μεγάλες αμερικάνικες πόλεις βυθίζονταν στην εγκληματικότητα, τη γκετοποίηση, τις φυλετικές συγκρούσεις.

Ακόμα και αυτή η αμερικάνικη Νέα Αριστερά, που είχε κυριαρχήσει στα πανεπιστήμια και τη νεολαία κατά την προηγούμενη δεκαετία, εκείνη του 1960, βρίσκεται σε κρίση. Το κίνημα απομαζικοποιείται ταχύτατα, ένα μέρος του διαλέγει τον αδιέξοδο ένοπλο δρόμο και συνθλίβεται μέσα σε συνθήκες παρανομίας και κοινωνικής απομόνωσης· ένα άλλο κομμάτι επιλέγει τον αναχωρητισμό, μέσα από τα ναρκωτικά, την ανακάλυψη των ανατολικών θρησκειών και τις «ομάδες αυτεπίγνωσης»· τέλος η πιο δημιουργική συνιστώσα επιλέγει να δραστηριοποιηθεί γύρω από το περιβαλλοντικό ζήτημα – είναι η εποχή που κορυφώνεται η πετρελαϊκή κρίση και δοκιμάζεται ο αμερικανικός υπερκαταναλωτισμός.

Στο ιδεολογικό πεδίο, κυριαρχεί ο πολυκατακερματισμός: Το φεμινιστικό κίνημα διαχωρίζεται απ’ όλες τις υπόλοιπες συνιστώσες της Νέας Αριστεράς, κατηγορώντας τις για «σεξισμό»· αντίστοιχα, το «μαύρο κίνημα» πράττει το ίδιο, μιλώντας για «ρατσισμό». Κάποιες ομάδες επιχειρούν μια «μακρά πορεία μέσα από τους θεσμούς», ιδίως στο αποστειρωμένο αμερικάνικο ακαδημαϊκό περιβάλλον, δίνοντας μια ώθηση στις «μαύρες» σπουδές, και τις σπουδές φύλου, που κατά την επόμενη δεκαετία θα αρχίζουν να σφυρηλατούν τις «πολιτικές των ταυτοτήτων», που σήμερα έχουν καταστεί κυρίαρχες στον χώρο των Δημοκρατικών.

Απέναντί τους, στους κόλπους της αμερικάνικης Δεξιάς, κυοφορείται μια «αντεπανάσταση», που θα προσλάβει παγκόσμιες διαστάσεις. Μπροστά σ’ έναν πρόεδρο Κάρτερ που είναι όλο διαγνώσεις και εκκλήσεις για την παθογένεια της Αμερικής, ο Ρόναλντ Ρήγκαν θα εισαγάγει μια νέα αισιοδοξία: «Σούρουπο; Όχι στην Αμερική. Ο ήλιος ανατέλλει κάθε μέρα. […]. Δεν βλέπω καμία εθνική αδιαθεσία, δεν βλέπω κανένα πρόβλημα στον αμερικάνικο λαό.»

Ο Ρήγκαν, ως γνωστόν, θα σημάνει μια διπλή αντεπίθεση στα μέτωπα της οικονομίας και της γεωπολιτικής, θέτοντας, απ’ τη μία, τέλος στον παντοδύναμο από την εποχή του New Deal κεϋνσιανισμό, επιτείνοντας τον στρατιωτικό ανταγωνισμό με την ΕΣΣΔ και, παράλληλα, εγκαινιάζοντας έναν νέο επεμβατισμό, ο οποίος ξεκινάει από την «πίσω αυλή» της Αμερικής, την Κεντρική Αμερική, για να καταλήξει με τον διάδοχό του Τζωρτζ Μπους τον πρεσβύτερο, στη Μέση Ανατολή και το Ιράκ.

Γίναμε όλοι «φασίστες»;

Του Γιώργου Ρακκά από το thessnews.gr

Στην πραγματικότητα, καμιά κοινωνία δεν είναι «από τη φύση της» κλειστή ή ανοιχτή. Την μεταμορφώνουν οι περιστάσεις. Και η σημερινή περίσταση του μεταναστευτικού αδιεξόδου στην Ελλάδα είναι πολύ ιδιαίτερη, για να φορτώσουμε τις αντιδράσεις που προκαλούνται στον «ρατσισμό» και την «ξενοφοβία» -λες και υπάρχουν άνθρωποι ή ολόκληρες τοπικές κοινωνίες που φέρουν αυτό το στίγμα πάνω τους βιολογικά, «από την φύση τους».

Τα Βρασνά δεν είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, μια κάποια μαύρη κηλίδα στον χάρτη της χώρας που της αξίζει μια «δημοκρατική καραντίνα» για να αντιμετωπιστεί η υποτιθέμενη φασιστική επιμόλυνση. Είναι αντανάκλαση της στάσης που έχει διαμορφώσει σταδιακά όλη η ελληνική κοινωνία, η ίδια ελληνική κοινωνία που κατά το 60% της είχε συνεισφέρει σε ανθρωπιστική βοήθεια των ανθρώπων που είχαν εγκλωβιστεί στην Ειδομένη το 2015.

Τώρα όμως, με τα βόρεια σύνορα της χώρας να είναι κλειστά, το κράτος να έχει απολέσει πλήρως τον έλεγχο της μεταναστευτικής πολιτικής, όπου αλωνίζουν ΜΚΟ αμφίβολης προέλευσης, κινήτρων και χρηματοδότησης, τον Ερντογάν να σπρώχνει επίτηδες τα κύματα των νέων μεταναστευτικών εισροών στην Ελλάδα για να την αποσταθεροποιήσει, και εν τέλει την μετανάστευση προς την Ελλάδα να έχει καταστεί ανεξέλεγκτη, το 86% των Ελλήνων, σύμφωνα με δημοσκόπηση του αμερικανικού ερευνητικού κέντρου Pew Research Center, επιθυμεί την απέλαση όλων των μεταναστών που έχουν εισέλθει στη χώρα παράνομα. Μήπως αυτό το 86% των συμπολιτών μας έχουν γίνει «φασίστες»; Προφανώς και όχι. Φοβάται όμως, ότι ο τρόπος που διαχειρίστηκε και διαχειρίζεται ακόμα και σήμερα τη μετανάστευση το ελληνικό κράτος, οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ δηλαδή, θα διαλύσουν την χώρα.

Μέσα στο εκρηκτικό μείγμα που έχει δημιουργήσει η απραξία και το κενό κράτους δικαίου της ελληνικής πολιτείας, η Ελλάδα έχει δημιουργήσει μια πολύ κακή φήμη μέσα στα ίδια τα δίκτυα της μετανάστευσης. Σαν αποτέλεσμα της ψευδοανθρωπιστικής στάσης κυβερνήσεων, ΜΚΟ κ.ο.κ. που προωθεί την ανεξέλεγκτη μετανάστευση υπό το σύνθημα «κανείς άνθρωπος δεν είναι παράνομος», σήμερα, όλοι στην Ελλάδα, πρόσφυγες, μετανάστες, μαφιόζοι και τζιχαντιστές αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο, στη Μόρια, τη Σάμου, αρχικά, στην ηπειρωτική Ελλάδα στη συνέχεια.

Ο Κίσινγκερ, οι Κούρδοι και η αλλαγή του Γεωπολιτικού παιχνιδιού. Γιατί πρέπει να ανησυχεί η Ελλάδα

Εκείνο που βλέπουμε να εξελίσσεται αυτές τις μέρες είναι μια μορφή αμερικανορωσικής συνδιαχείρισης του Συριακού, που συμβαίνει βέβαια «δια της πλαγίας οδού».

Του Γιώργου Ρακκά* , πρωτοδημοσιεύτηκε στην huffingtonpost.gr

Πολλοί χρεώνουν την στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία, στις ιδιορρυθμίες του Τραμπ. Έτερον – εκάτερον. Οι ΗΠΑ έχουν πραγματοποιήσει στροφή στην πολιτική τους από τις αρχές της προηγούμενης 10 ετίας. Πλήρωσαν βαριά την εμπλοκή τους σε Ιράκ – Αφγανιστάν (στους “βάλτους” όπως τους κατονομάζουν όταν συζητούν γι′ αυτές τις εκστρατείες στην Αμερική), καθώς μπλεγμένοι στο ατελείωτο κουβάρι των αντιθέσεων Μέσης Ανατολής και Κεντρικής Ασίας, έβλεπαν την Κίνα να αναδύεται σε νέο πλανητικό κέντρο ισχύος.

Έκτοτε, ήδη επί Ομπάμα, μετέβαλαν την στρατηγική τους από τις ανοιχτές επεμβάσεις, στην πολιτική (και τον πόλεμο) δι′ αντιπροσώπου. Στη Συρία αλλάξανε πολλές φορές αντιπροσώπους, αρχικά ήταν και οργανώσεις του ισλαμικού φονταμενταλισμού, όταν φαινόταν ότι θα πέσει ο Άσαντ· οι Κούρδοι ήταν οι τελευταίοι που άδειασαν.

Όσο για τον Τραμπ, εκφράζει με το γνωστό γκροτέσκο του τρόπο μια σοβαρή πολιτική και δεν είναι «γελοίος»: Εκείνην που εισηγείται εδώ και πολλά χρόνια ο Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος πιστεύει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να επαναπροσεγγίσουν τη Ρωσία προκειμένου να αποτρέψουν την παγίωση της συμμαχίας της με την Κίνα. Γιατί αν συμβεί αυτό, λέει ο Κίσινγκερ, το κέντρο βάρους της ισχύος θα μετατοπιστεί αποφασιστικά προς την Ανατολή, και η Δύση θα υποβαθμιστεί από παγκόσμια σε περιφερειακή δύναμη.

Χώρα ή «χώρος»; Η Ελλάδα στη δίνη της παγκόσμιας μετανάστευσης

Του Γιώργου Ρακκά

δημοσιεύθηκε στην Μακεδονία της Κυριακής, 29/09/2019

Α. Οι παγκόσμιες διαστάσεις

Η μετανάστευση δεν είναι έκτακτο φαινόμενο, αλλά σκοτεινή κανονικότητα της εποχής μας: 271,6 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σήμερα έξω από την χώρα που γεννήθηκαν, ενώ, το 2010, ήταν 220 εκ., κι αυτό αποτυπώνει την κλιμάκωση του φαινομένου. Το Ινστιτούτο Γκάλοπ, πραγματοποιεί περιοδικά μια παγκόσμια έρευνα που καταγράφει την επιθυμία για μετανάστευση: Το 33% του ενήλικου πληθυσμού της Yποσαχάριας Αφρικής, το 24% της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής δηλώνει ότι θα εγκατέλειπε τη χώρα του εάν είχε την δυνατότητα. Όλες οι εκτιμήσεις για την εξέλιξη της μετανάστευσης προβλέπουν κλιμάκωση μέχρι το 2050, με τα μεγέθη της τουλάχιστον να διπλασιάζονται ως τότε: Οι τεκτονικές πλάκες της ανθρωπότητας μετακινούνται, και τα αίτια που δημιουργούν το φαινόμενο είναι πολλά, και περίπλοκα.

Υπάρχουν οι λεγόμενοι «παράγοντες απώθησης» –λόγοι που ωθούν κάποιον να εγκαταλείψει την πατρίδα του: Φτώχεια, οικολογική κρίση, κοινωνική, πολιτική κατάρρευση, δημογραφική έκρηξη και γεωπολιτική αστάθεια. Συνθήκες απορρύθμισης που επικρατούν σε μια εκτεταμένη ζώνη του πλανήτη από τον Ειρηνικό μέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ένα σημείο που θα πρέπει να δώσουμε βάση περισσότερο: Η αστάθεια αυτή είναι προϊόν αναπτυξιακής ανόδου του υπόλοιπου κόσμου έναντι της Δύσης, και όχι υπανάπτυξης όπως συνέβαινε στον 20ο αιώνα.

Την ίδια φάση είχε περάσει και η Ευρώπη τον 19ο αιώνα. Τότε η μετανάστευσή της προς τις ΗΠΑ προκαλούνταν από τις μεγάλες αλλαγές της βιομηχανικής επανάστασης και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σήμερα, συμβαίνει το αντίθετο: Οι ‘υπόλοιποι’ αναπτύσσονται και η Ευρώπη είναι κορεσμένη, ενώ από την κατάστασή της αυτή προκύπτουν «παράγοντες έλξης», που εξηγούν γιατί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των μετακινούμενων πληθυσμών επιθυμεί να εγκατασταθεί εντός της, και όχι στην Κίνα για παράδειγμα.

Πρώτον, γιατί εδώ και αρκετές δεκαετίες η Δύση εκμεταλλεύεται τη μετανάστευση με «πολιτικές υποκατάστασης εργασίας» για να στηρίξει το οικονομικό της μοντέλο, να καλύψει τα κενά από την δημογραφική της κάμψη, κι έτσι έχει δώσει ‘σήμα’ ότι καλοδέχεται τις εισροές. Ως προς αυτό, λειτουργεί ενισχυτικά και η τεράστια βιομηχανία των ΜΚΟ, που πλέον λειτουργούν ως ‘κανονικός’ κλάδος του παγκόσμιου κεφαλαίου.

Δεύτερον, έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από το ίδιο το φαινόμενο της μετανάστευσης –τα δουλεμπορικά δίκτυα έχουν τζίρο 5,5 – 7 δισ.$ ετησίων σύμφωνα με τον ΟΗΕ, ο οποίος παραθέτει το νούμερο με επιφύλαξη λέγοντας ότι είναι δύσκολο να αποκαλυφθεί το πραγματικό μέγεθος των δραστηριοτήτων αυτών).

Τρίτον, υπεισέρχεται η γεωπολιτική: Η Τουρκία μεσιτεύει την μετακίνηση των πληθυσμών από τον μουσουλμανικό κόσμο προς την Δύση, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, προσβλέποντας έτσι να εγκαταστήσει ‘θυλάκων επιρροής’ στα εδάφη τους· ιδίως στην περιοχή μας, που θέλει να την επανεντάξει στην σφαίρα επιρροής της, στο πλαίσιο της νεο-οθωμανικής πολιτικής που θέλει την γειτονική χώρα να αναδεικνύεται σε περιφερειακή αν όχι παγκόσμια υπερδύναμη.

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Του Γιώργου Ρακκά

Η δημόσια εκπαίδευση, δεν μπορεί να είναι πραγματικά δημόσια, αν δεν καλλιεργεί την εθνική συνείδηση. Κι αυτό γιατί ύψιστο κοινωνικό αγαθό μιας κοινωνίας, είναι η καλλιέργεια και αναπαραγωγή του πολιτιστικού της τρόπου, δηλαδή του εθνικού της χαρακτήρα που έλεγε και ο Μαξ Βέμπερ. Είναι ζήτημα που εμπίπτει στην αρχή αυτοδιάθεσης των εθνών.

Αυτό που έχει συμβεί στο παρελθόν, βέβαια, είναι ότι συγκεκριμένα πολιτικά καθεστώτα, εργαλειοποίησαν αυτήν την ανάγκη, τροποποιώντας την διδακτική της εθνικής παιδείας ώστε να ταιριάζει με τον δικό τους χαρακτήρα. Το γεγονός αυτό, θα πρεπε όμως να ανοίξει μια συζήτηση σε σχέση με την διδακτική της εθνικής παιδείας, και όχι με την αποδόμησή της, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

Φυσικά, η λογική της εθνοαποδόμησης μέσα στην εκπαίδευση δεν είναι αθώα, ούτε ιδεοληπτική, ακολουθεί τον τρόπο των προαναφερόμενων καθεστώτων, δηλ. την εργαλειοποίηση της παιδείας, γιατί υπηρετεί ένα άλλο καθεστώς, υπερεθνικού τύπου. Επιθυμεί, επομένως, να κατασκευάσει μια συνείδηση αεθνική, γιατί θεωρεί ότι η παιδεία οφείλει να συμπράξει στο χτίσιμο των υπερεθνικών κοινωνιών του μέλλοντος.

Ο προσανατολισμός αυτός, έρχεται να επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία από έξω και από τα πάνω.

Η ιστορική της ανάγκη, αντίθετα, μέσα στον 21ο αιώνα κινείται στον αντίποδα: Καθώς, όπως είπε και ο ... πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, η δυτική ηγεμονία βαδίζει προς το τέλος της, η Δύση αναδιπλώνεται και η Ανατολή τείνει να προεκτείνεται οικονομικά, δημογραφικά, ακόμα και πολιτιστικά. Ο ελληνισμός, που αποτελεί μια διακριτή συνιστώσα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, καθώς συνθέτει τον ανθρωποκεντρισμό της Δύσης με την θρησκευτική πνευματικότητα της Ανατολής, πιέζεται με εξαφάνιση, γιατί εντοπίζεται γεωγραφικά στο σύνορο αυτών των δυο κόσμων.

Στην ανάγκη του, λοιπόν, να επιβιώσει ο ελληνισμός οφείλει να καλλιεργήσει την πολιτισμική του ιδιαιτερότητα --κι αυτό όχι μόνο για να διατηρήσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής του μέσα στον 21ο αιώνα. Αλλά γιατί, αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος αντιπροσωπεύει και ένα πολιτισμικό κεφάλαιο για την ελληνική κοινωνία, που αν το καλλιεργήσει συστηματικά, μπορεί να ενισχύσει την θέση της στο παγκόσμιο περιβάλλον της εποχής μας.

Η έλλειψη μέτρου (και διάκρισης) θα φάει αυτόν τον τόπο

Τα σοβαρά αυτοδύναμα κράτη έχουν υιοθετήσει πια υβριδικές μορφές κρατικής παρέμβασης/ελεύθερης οικονομίας.

Του Γιώργου Ρακκά από την huffingtonpost.gr

Μια κυβέρνηση με κυρίαρχο στίγμα το νεοφιλελεύθερο, και εν πολλοίς το εθνομηδενιστικό (αν και με πινελιές εθνικών ενοχών).

Κάνει το λάθος ο κ. Μητσοτάκης και αντιπαραβάλει στον κρατικιστικό εθνομηδενισμό της παγκοσμιοποίησης, τον νεοφιλελεύθερο εθνομηδενισμό της παγκοσμιοποίησης. Θα τον εκδικηθεί κι αυτόν η ελληνική πραγματικότητα, που ’ναι στριφνή, κακιά και υπερπολύπλοκη.

Έξω γελάνε με την σύγκρουση κρατισμού – αντικρατισμού, που είναι κοπής του 1980. Τα σοβαρά αυτοδύναμα κράτη έχουν υιοθετήσει πια υβριδικές μορφές κρατικής παρέμβασης/ελεύθερης οικονομίας. Βοήθησε και η εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης, όπου από υποτιθέμενο πεδίο θριάμβου της ελεύθερης αγοράς, μετεξελίχθηκε σε πεδίο θριάμβου οικονομιών που το κράτος έχει κυρίαρχο ρόλο, αν και σχεδιαστικό (Κίνα, ευρύτερα, νοτιοανατολική Ασία), με τις (πιο) ελεύθερες μορφές επιχειρείν να αναλαμβάνουν εκτελεστικό ρόλο.

Το ίδιο σε άλλην εκδοχή, (προσπαθούν να) κάνουν οι ΗΠΑ, που το κράτος τους έχει προστατευτικό ρόλο σε πολύ ζωτικά κομμάτια της οικονομίας (όπως για παράδειγμα η εφαρμοσμένη έρευνα ή τα όπλα, τα μόνα πεδία στα οποία διατηρεί κάποιο προβάδισμα η Αμερική). Και βέβαια πληρώνουν την έλλειψη εθνικής παιδείας, λογουχάρη, στις πολύ κακές επιδόσεις του εκπαιδευτικού τους συστήματος (ιδίως της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας βαθμίδας), αλλά και τις ανισότητες που προκαλεί το εκπαιδευτικό τους σύστημα [και γι′ αυτόν ακριβώς τον λόγο εισάγουν ένα μεγάλο μέρος του μορφωμένου εργατικού δυναμικού τους, ιδίως τους κογκνιτάριους (μάστορες της γνώσης) απ′ έξω].

Ατροφικός Διπολισμός Ισορροπία δυνάμεων και ανάγκη για «νέο κέντρο»

του Γιώργου Ρακκά* 

Η αποκρυπτογράφηση του εκλογικού μηνύματος είναι δύσκολη, γιατί αυτό υπήρξε αντιφατικό. Όχι ως προς το ζήτημα του νικητή· η επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας είναι σαφής, ξεκάθαρη, ενώ διατηρεί σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό βάθος, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Το μήνυμα είναι αντιφατικό ως προς το πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται μετά τις εκλογές. Κι αυτό όχι μόνον διότι ο ΣΥΡΙΖΑ εν τέλει δεν συνετρίβη, αλλά με το 31,6% παγιώθηκε προς το παρόν ως έτερος πυλώνας του πολιτικού συστήματος.

Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων πολλοί έσπευσαν να πουν ότι η χώρα επανέρχεται στην προμνημονιακή «κανονικότητα». Ως τεκμήρια γι’ αυτό το συμπέρασμα επικαλέστηκαν την επιστροφή του διπολισμού, την έξοδο της Χρυσής Αυγής από το κοινοβούλιο, και την ύπαρξη αυτοδύναμης κυβέρνησης. Αυτά τα στοιχεία δείχνουν μια φαινομενική ομοιότητα. Όντως μεν, παραπέμπουν σε μιας μορφής κανονικότητας, αυτήν όμως δεν είναι των τελών του 2000, είναι του 2020, με την υφή του πολιτικού παιχνιδιού να έχει μεταβληθεί κατά πολύ.

Κυρίως, δεν έχουμε πια το μοντέλο της ‘συμπαγούς παράταξης’ όπως ακόμα ήταν το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ το 2009. Σήμερα, τις εκλογές δεν τις πήρε η «δεξιά». Τις πήρε η Νέα Δημοκρατία, με συγκεκριμένο πρόγραμμα που είχε ως αιχμές του την προώθηση του οικονομικού φιλελευθερισμού, την ασφάλεια, και μια συγκεκριμένη εθνική στρατηγική για την πορεία της χώρας στην Ε.Ε., και ευρύτερα τον κόσμο.

Το πρόγραμμα αυτό δεν εκπονήθηκε στα επιτελεία του κόμματος, ούτε στα κομματικά γραφεία της παράταξης, αλλά στις συγκεντρώσεις του «Ναι» κατά την σύντομη προεκλογική περίοδο του δημοψηφίσματος που έγινε τέσσερα χρόνια πριν. Περισσότερο, είναι το πρόγραμμα του ‘Μένουμε Ευρώπη’ και αυτό επιβεβαιώνεται από την πολιτική προέλευση των ψηφοφόρων που έδωσαν αέρα νίκης στο πρώτο κόμμα, την δυνατότητά του δηλαδή να συσπειρώσει ψηφοφόρους του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ (μέρος του ΚΙΝΑΛ & Ποτάμι), της Ένωσης Κέντρου κ.ο.κ. Φαίνεται επίσης, και στη σύνθεση της νέας κυβέρνησης, που βρίθει εξωκοινοβουλευτικών τεχνοκρατών ή κάνει ανοίγματα προς τον Σημίτη με τον Χρυσοχοΐδη και την Μενδώνη. Πολυσυλλεκτική υπήρξε και η κοινωνική σύνθεση των ψηφοφόρων του Κυριάκου Μητσοτάκη: Η ΝΔ επικράτησε κατά κράτος στους συνταξιούχους (19 μονάδες) αλλά και στους αγρότες, και τους αυτοαπασχολούμενους (διαφορές 16 μονάδων), ενώ στους ιδιωτικούς υπαλλήλους επικράτησε με την διαφορά που νίκησε τις εκλογές (περίπου, 8%). Έχασε από τον ΣΥΡΙΖΑ για 7 μονάδες στους δημοσίους υπαλλήλους, και για 13 μονάδες στους άνεργους.

 

Γιώργο Ρακκάς

Η Ρακέττε, κόρη μεγαλοστελέχους της πολεμικής βιομηχανίας, φίλη των δουλεμπόρων, προστατευόμενη του γερμανικού κράτους έχει γίνει «ηρωϊκή καπετάνισσα», τουλάχιστον για τα μεγάλα ΜΜΕ όλης της Δύσης, που σήμερα πίνουν νερό στ' όνομά της. Είναι κι αυτό μια μορφή 'αθενσβοϊσισμού', απλά, πιο κεκαλυμμένη από την απροκάλυπτη που εκφράστηκε προχθές, με το κατάπτυστο σχόλιο για την νοσοκόμα που αυτοκτόνησε.

Κεκαλυμμένη όμως με τι; Η αποθέωση της μεταναστευτικής ροής είναι η νέα θρησκεία του 21ου αιώνα, με την οποία η αποικιακή δύση σπεύδει να εκφράσει την μεταμέλεια για το σκοτεινό παρελθόν της. Μέσα από την λατρεία της, στήνει την 'βιομηχανία της ενοχής' --διόλου παράδοξο που σε αυτήν πρωτοστατεί ο πρωτομάστορας κάθε βιομηχανίας ενοχής, ο Πάπας: «Εγώ η λευκή, γερμανίδα, ευκατάστατη Ρακέτε, αποφάσισα να κάνω κάτι για τους καταφρονεμένους αυτού του κόσμου».

Τι χαριτωμένη σταυροφορία! Πίσω από αυτό, όμως, κρύβεται ένας ωμότερος κυνισμός: Οι ίδιοι ακριβώς λευκοί ευκατάστατοι ευρωπαίοι, οπωσδήποτε ψυχοπονιάρηδες, είναι όντα ανώτερα που δεν δουλεύουν σε εργοστάσια, δημόσια έργα, σαν οικιακοί βοηθοί, «να γεμίζουν ράφια στα σούπερ μάρκετ», στον γκισέ των μακντόναλντς ή σαν καθαρίστριες των μεγάλων διευθυντικών γραφείων. Αυτά τα κάνουν οι «ευεργετημένοι», τόσο συμπαθείς μέσα στις παραδοσιακές τους φορεσιές, τόσο γραφικοί μέσα στην παραδοσιοστρέφειά τους --εξάλλου η τελευταία δίνει χρώμα, πνοή και ζωντάνια στις γκρίζες ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Δεν είναι μόνο οι υπηρέτες μας, αντικατοπτρίζουν μέσα στην αφέλειά τους και τον δικό μας εαυτό που έχουμε χάσει --τι βολικό!