Η πανδημία σαν πείραμα-πιλότος – Σκέψεις σε καραντίνα - Παπαμιχαήλ Γιάννης

Προσωπικά, βρίσκω τις συνωμοσιολογίες ενδιαφέρουσες. Καταμαρτυρούν την προσπάθεια του σαστισμένου κοινού νου να αποδώσει σε μια εύλογη ή μη αιτία τα φαινόμενα που δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να κατανοήσει και να ερμηνεύσει ορθολογικά. Δεν τα αποδέχεται μοιρολατρικά, όπως ο άνθρωπος του Μεσαίωνα, σαν ένα προϊόν των ανεξερεύνητων βουλών του Υψίστου.

Από αυτή την άποψη –χωρίς να έχω την παραμικρή πρόθεση να αμφισβητήσω την επικινδυνότητα του ιού και την αναγκαιότητα λήψης δραστικών μέτρων πρόληψης της εξάπλωσής του– η σημερινή επιδημία θα μπορούσε να συμβαδίζει άριστα με ένα πείραμα-πιλότο σχετικά με τη διαμόρφωση και τον χειρισμό της δυτικής κοινής γνώμης, με τρόπο που:

Πρώτον, να προωθεί την απόλυτη εξατομίκευση και την αυτιστική περιχαράκωση των πληθυσμών για ορθολογικά προφανείς λόγους υγείας. Ο Άλλος είναι το ιδεολογικό έμβλημα της διαφορετικότητας, της ανεκτικότητας, της πολυπολιτισμικότητας κ.λπ., όλων των παγκοσμιοφρόνων της διαδικτυακής γειτονιάς. Ιδίως δε ο γνωστός και συγκεκριμένος γείτονας Άλλος, με τον οποίο –θέλοντας και μη– συγχρωτίζομαι, αφού "τυγχάνει" να ζει στους ίδιους τόπους με εμένα, τον κατά φαντασίαν "υπερτοπικό πολίτη του κόσμου".

Αυτός λοιπόν, ο πραγματικός Άλλος, καθίσταται μόνιμη πηγή κινδύνων, αφού είναι εν δυνάμει φορέας ιών, μικροβίων και ασθενειών. Θα ήταν, λοιπόν, καλύτερο να τον κρατάει κανείς σε απόσταση ασφαλείας. Κυρίως δε να αποφεύγει τις χειραψίες, τις αγκαλιές και τα φιλιά. Οι εκδηλώσεις θερμών συναισθημάτων βλάπτουν σοβαρά την υγεία των πολιτών!

Δεύτερον, να συνοδεύει την αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής με τον στιγματισμό των όποιων απείθαρχων νέων "λεπρών", χωρίς άλλες Σπιναλόγκες έξω από τον κατ’ οίκον περιορισμό. Παράλληλα, εμφανίζονται κοινωνικές πρακτικές διαπόμπευσης όσων δεν συμμορφώνονται προς τις υγειονομικές –προς το παρόν– υποδείξεις, ως ανεύθυνων κοινωνικών υποκειμένων από τους συνήθεις ορθώς σκεπτόμενους "αντιρατσιστές" της συμφοράς. Έτσι, η συσσώρευση αντιφάσεων στα μυαλά του μέσου πολίτη συμβάλλει στη δημιουργία και στη διατήρηση μιας μορφής γενικευμένου γνωστικού χάους. Χάος το οποίο συντελεί στη διόγκωση της αστάθειας και της εξατομίκευσης των σαστισμένων μαζών.

ΜΚΟ και Παγκοσμιοποίηση

του Γιάννη Παπαμιχαήλ, από το Άρδην τ. 96, Μάρτιος-Μάιος 2014

Θ α μου επιτρέψετε να αρχίσω από μία προσωπική εμπειρία. Όταν, γύρω στα 1992, ήμουν ακόμα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών, ανακάλυψα τυχαία την ύπαρξη ενός προγράμματος της ΟΥΝΕΣΚΟ ονόματι UNITWIN, που είχε ως στόχο τη σύζευξη μεταξύ ακαδημαϊκών και ερευνητικών φορέων του Νότου, με στόχο τη μεταφορά ερευνητικών προβληματισμών και τεχνογνωσίας από τον Βορρά προς τον Νότο. Έκανα λοιπόν μία πρόταση (τη μόνη τότε από την Ελλάδα) που εγκρίθηκε, με ελάχιστη όμως χρηματοδότηση από την ίδια την ΟΥΝΕΣΚΟ και με παρότρυνση να βρεθούν δημόσιοι ή ιδιωτικοί σπόνσορες της έδρας ΟΥΝΕΣΚΟ του Πανεπιστημίου Πατρών, στο αντικείμενο της μάθησης και της διδασκαλίας φυσικών εννοιών στην πρώτη σχολική εκπαίδευση. Παράλληλα με κάλεσαν στο Παρίσι και, σε χοντρές γραμμές, μου είπαν τα εξής: α) Το βαλκανικό-αραβικό δίκτυο που είχα προτείνει και είχε εγκριθεί, έπρεπε να επεκταθεί σε άλλες αραβικές χώρες, αλλά και στην Τουρκία –και ιδίως να συμπεριλάβει τη Σενεγάλη και τη Μαυριτανία, β) Το κύριο αντικείμενο της έδρας έπρεπε να στραφεί σε θέματα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η οικολογική συνείδηση, η διαπολιτισμικότητα ή η εκπαίδευση για την ειρήνη, γ) Έπρεπε να βρει πόρους χρηματοδότησης για υποτροφίες και ανταλλαγές φοιτητών (με την υποστήριξη μιας ΜΚΟ για όλα αυτά τα θέματα) η οποία θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από το ελληνικό ΥΠΕΞ ή το υπουργείο Πολιτισμού. Ως προς το πρώτο, συμμορφώθηκα (Χωρίς την Τουρκία). Όχι ως προς τα δύο άλλα. Αποτέλεσμα: Μετά από δύο χρόνια προσπάθειας, το εγχείρημα και το δίκτυο έπεσε στο κενό της χρηματοδότησης και της πολιτικής βούλησης να συνεχίσει. Άκουσα και έμαθα όμως, από πολλούς Βαλκάνιους και Άραβες συναδέλφους μου, ότι οι ΜΚΟ αποτελούν το εργαλείο(!) που λύνει τα χέρια για όλες τις σοβαρές δουλειές και τις καλές χρηματοδοτήσεις, χωρίς ιδιαίτερα πιεστικούς ελέγχους…
Προσωπικά, πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχουν και στην Ελλάδα ΜΚΟ που δεν κάνουν πάρτι, αλλά την δουλειά τους. Ποια είναι όμως με πολιτικούς όρους αυτή η δουλειά;

Με άλλα λόγια, το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει, νομίζω, να μας απασχολήσει είναι το εξής: Τι είναι από πολιτικής άποψης αυτές οι ΜΚΟ, τα «παρατηρητήρια» και οι «ανεξάρτητες αρχές» –όλο αυτό το ούτε επίσημο, ούτε άτυπο, ούτε όμως τυπικό θεσμικό σύστημα, με το οποίο γέμισε το φαντασιακό της συμμετοχής του «πολίτη του κόσμου» σε μία ευφυώς κατασκευασμένη μεταεθνική πολιτική πραγματικότητα;

Σε σχέση με τη νεοφιλελευθερίζουσα αποδόμηση του εθνικού κράτους και τα ιδεολογήματα περί της κοινωνίας των πολιτών θα επισημάνω τα εξής:

Προφανώς, για τις μεγάλες δυνάμεις, τους γεωπολιτικούς παίχτες του δήθεν ανοικτού νεοφιλελεύθερου κόσμου, που με κοσμοπολίτικο πάθος δηλώνει ότι μισεί τα σύνορα, τους πατριωτισμούς και τις ιστορικά διαμορφωμένες συλλογικές ταυτότητες των λαών, ιδίως δε τις ΗΠΑ, οι ΜΚΟ αποτελούν ένα πραγματικό εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής.
Συχνά, άλλωστε, η φιλανθρωπική οικολογική και κοινωνική δράση αυτών ακριβώς των οργανώσεων, στις χώρες ακριβώς που είδαν τις παραγωγικές και κοινωνικές τους δομές να καταστρέφονται βάναυσα από τις νεοαποικιοκρατικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είναι πραγματική. Πρόκειται για πρακτικές επαγγελματικού, αλλά και εθελοντικού ακτιβισμού, που τρόπον τινά εμφανίζονται για να μαζέψουν τα μπόσικα των διαφόρων οικονομικών και κοινωνικών «εκσυγχρονισμών» των κοινωνιών του Νότου –και γι’ αυτό και χρηματοδοτούνται χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα από διάφορα ιδρύματα ή την ίδια την Παγκόσμια Τράπεζα.

Οι παγκοσμιόφρονες σκάνε στα γέλια όταν ακούνε για πατριωτισμό... Γιάννης Παπαμιχαήλ

Ξέρουμε τους γνωστούς παραμυθάδες της μετανεωτερικότητας, τους μονίμους ξενόφιλους που παριστάνουν τους φιλόξενους και τους ανθρωπιστές, τους παγκοσμιόφρονες κατά δήλωση αντιρατσιστές, τους πιστούς του δικαιωματισμού, τους δημοσιογραφούντες προοδευτικούς με την μελιστάλαχτη φωνή και το βλαχοκοσμοπολίτικο lifestyle.

Ξέρουμε τις ανεκδιήγητες ακαδημαϊκές ελίτ με τις δήθεν δημοκρατικές απόψεις που συνοψίζονται στην απόλυτη προσαρμογή στα πολιτικά και ηθικά κελεύσματα του διεθνοποιημένου καπιταλισμού. Η πιάτσα των προπαγανδιστών της πολιτισμικής και οικονομικής παγκοσμιοποίησης, όμως, διαθέτει στα ΜΜΕ της και αρκετούς "χιουμορίστες".

Ρόλος και ευθύνη αυτών των τελευταίων είναι η σαρκαστική αποδόμηση, μέσω της γελοιοποίησης, κάθε φωνής που επιχειρεί να καταγγείλει τα  ιδεολογήματα των "ανοικτών συνόρων". Κατά προέκταση και τον οργανωμένο εποικισμό ενός μεγάλου τμήματος της δυτικής Ευρώπης από στίφη λίγο ή πολύ εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών, οι οποίοι πολιτικώς και πρακτικώς καθοδηγούνται και μετακινούνται μέσω διαφόρων ΜΚΟ, οι οποίες λειτουργούν ως επιδοτούμενοι σύγχρονοι "δουλέμποροι".

Τους λαθρομετανάστες αυτούς η κυρίαρχη πολιτική ορθότητα τους βάφτισε με το έτσι θέλω συλλήβδην "πρόσφυγες", έτσι ώστε να παρακαμφθούν οι όποιες κοινωνικές ή νομικές ενστάσεις. Οι εν λόγω λαθρομετανάστες εμφανίζονται ως κάτοχοι κάποιων μεταπολιτικών, μη ιστορικώς κεκτημένων ατομικών, ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Η μέθοδος αυτών που επιχειρούν να γελοιοποιήσουν τον πατριωτισμό είναι πάντα η ίδια: η αποσπασματική παράθεση κάποιων όντως ακροδεξιών προς γελοιοποίηση απόψεων για την κατασκευή μιας αληθοφανούς καρικατούρας. Μιας καρικατούρας που στοχεύει πλέον τις αξίες και τα πιστεύω του εθνικώς ταυτοποιημένου πολίτη. Δηλαδή, κάθε δημοκράτη που αισθάνεται πατριώτης, οι ευαισθησίες του οποίου είναι για τον καθεστωτικό εντεταλμένο "χιουμορίστα" είναι για γέλια.

Ο ολοκληρωτικός ‘μεταφασισμός’ των εθνομηδενιστών -

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ

Υπάρχει ίσως σήμερα ένα αλάνθαστο σχεδόν ‘ιδεολογικό τεστ’ για την ασφαλή ανίχνευση του σύγχρονου μεταμοντέρνου ή ‘κοσμοπολίτικα φασίζοντος’ ολοκληρωτισμού: Η μόνιμη, στα όρια του εμμονικού παραληρήματος, καταγγελία της ‘Ακροδεξιάς’ και του ‘λαϊκισμού’, κάθε φορά που οι ταλαιπωρημένες και πολιτικά αποδομημένες κοινωνίες της Ευρώπης επιχειρούν να υπενθυμίσουν στις πολιτικούς εξουσιαστές των Βρυξελλών και του Βερολίνου, τις ιστορικές τους ταυτότητες, τις δημοκρατικές τους παραδόσεις, τις πολιτισμικές συλλογικές τους αξίες, Με άλλα λόγια το κοινό αγαθό των πολιτισμικών και πολιτικών τους καταβολών, επί των οποίων εδράζεται η συνεκτικότητά τους, η συνέχεια τους, συνεπώς ο πραγματικός ανθρωπισμός τους και οι όποιες ανεκτικές ή φιλόξενες διαθέσεις τους.

Δίνουν και παίρνουν πράγματι οι στομφώδεις φιλελευθερίζουσες διακηρύξεις των διαφόρων μεταμοντέρνα και κοσμοπολίτικα σκεπτόμενων στοχαστών και αναλυτών του λεγόμενου ευρωπαϊκού πνεύματος. Σύμφωνα λοιπόν με αυτούς, το «φάντασμα που πλανιέται σήμερα πάνω από την Ευρώπη» είναι το φάντασμα του «εθνικισμού» ή και του «φασισμού». Προφανώς, οι άνθρωποι αυτοί δεν μιλούν για τον εαυτό τους, αφού έχουν προ πολλού σπάσει τον καθρέπτη της ιστορίας που θα τους επέτρεπε να αναγνωρίσουν το πραγματικό πολιτικό και πολιτισμικό τους πρόσωπο.Θεωρούν αντίθετα, χωρίς μάλιστα να είναι όλοι τους άμεσα ή έμμεσα αμειβόμενοι καθεστωτικοί υπάλληλοι, ότι ο δήθεν αντιεθνικισμός ή ο ψευδεπίγραφος αντιρατσισμός τους είναι κάτι σαν η κύρια ‘αριστερή ιδεολογία του 21ου αιώνα’. Ο κάθε τέτοιος σοσιαλκοσμοπολίτης, για να δείξει τις ‘αριστερές’ ευαισθησίες του, αρκείται συνήθως να προτείνει τη σταδιακή μείωση των μέτρων της οικονομικής λιτότητας, που δημιουργούν σήμερα σε όλη σχεδόν την Ευρώπη λαϊκές δυσαρέσκειες. Συνεπώς, σύμφωνα πάντα με τους σοσιαλκοσμοπολίτες, τα μέτρα που ευνοούν τις λαϊκίστικες συσπειρώσεις της ‘Ακροδεξιάς’.

Τι είναι όμως για τον ολοκληρωτικό σοσιαλκοσμοπολίτη, ο κατά δήλωση αντιφασισμός; Είναι η ακριβώς ανάποδη, η πίσω όψη του ίδιου ακριβώς κοσμοθεωρητικού νομίσματος που χαρακτήριζε τους τρόπους σκέψης του παραδοσιακού φασίστα. Για εκείνον, οι κύριοι αντίπαλοι ήταν οι κομμουνιστές, το εργατικό κίνημα και οι φιλικές προς αυτό συλλογικότητες, οι ξένοι, οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι κλπ.

Στην προέκταση της διεθνοποίησης του μεταεθνικού καπιταλισμού, το αντίπαλο δέος του σημερινού κοσμοπολίτη –θα μου επιτρέψετε να τον χαρακτηρίσω ‘μεταφασίστα’– είναι η επιμονή των λαϊκών ιδίως στρωμάτων των ιστορικών ευρωπαϊκών κοινωνιών να έχουν δικές τους πατρίδες και να διεκδικούν ως πλειονότητες την πολιτική κυριαρχία τους επί αυτών. Για τους πολιτισμικά-πολιτικά υπό παγκοσμιοποίηση, κατά φαντασίαν πολίτες του κόσμου, όλες αυτές οι ιδέες είναι ‘φύση αντιδραστικές’ και αποτελούν «ακροδεξιά αντανακλαστικά».

Το αντίπαλο δέος

Πως τα πανεπιστήμια εκφυλίστηκαν σε ακαδημαϊκές νεροτσουλήθρες

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ

Αυτές τις ημέρες που οι υποψήφιοι για μία θέση στα ΑΕΙ δίνουν τη δική τους μάχη των πανελλαδικών εξετάσεων, αξίζει να ειπωθούν κάποιες πικρές αλήθειες. Η επιδίωξη της ανόδου του μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων (και θεσμικά ο εκδημοκρατισμός της εκπαίδευσης) δεν αντιστοιχεί μόνο στις ιστορικές εξελίξεις που χαρακτήρισαν τις παραγωγικές ανάγκες και τους τεχνικούς εκσυγχρονισμούς της νεότερης βιομηχανικής δυτικής κοινωνίας. Στο πλαίσιο του καταμερισμού της εργασίας, είχαν επίσης ένα σημαντικό ιδεολογικό ρόλο ως προς τον ορισμό των κριτηρίων της κοινωνικής ιεραρχίας και του κύρους ή της «αξίας» των διαφόρων επαγγελμάτων.

Η υψηλού επιπέδου μόρφωση, η καλλιέργεια, η «Παιδεία», αργότερα η τεχνοεπιστημονική εξειδίκευση, έχαιραν συνεπώς πάντα ενός διόλου ευκαταφρόνητου κοινωνικού γοήτρου. Ήδη από τον 15o αιώνα και την Αναγέννηση, το γόητρο αυτό σαγηνεύει ιδιαίτερα τα ανερχόμενα αστικά στρώματα της εποχής, τα οποία παράλληλα τείνουν να «παραδίδονται στην πολυτέλεια και να επιδιώκουν μια άνετη ζωή εισοδηματία» (VonMartin, Η Κοινωνιολογία της Αναγέννησης σ. 94-95).

Πρόκειται προφανώς για τους νεόπλουτους αστούς της εποχής, που συχνά μιμούνται αδέξια τους ευγενείς και αριστοκράτες, επιδιώκοντας να αποκτήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται ένα αντίστοιχο κοινωνικό κύρος, έστω στο πεδίο του lifestyle. Είναι βέβαια τα συνηθισμένα αντικείμενα χλευασμού του Μολιέρου στη Γαλλία και πολύ αργότερα, κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, του Βέμπλεν στην Αμερική.Εντούτοις, στην Αναγέννηση, αρκετοί ήταν οι αστοί που, επιδιώκοντας τη διαρκή ενίσχυση της κεκτημένης οικονομικής τους κατάστασης, ή φοβούμενοι τη μείωση των περιουσιών τους και την απώλεια της κοινωνικής τους θέσης, δεν έπαψαν να οργανώνουν εθιμικά και νομικά τις αντιστάσεις τους. Έτσι, «ένας Φλωρεντινός, όσο εύπορος και αν ήταν απαιτούσε από καθέναν από τους γιους του να έχει τακτικό επάγγελμα. Οι πατεράδες το έκαναν αυτό προϋπόθεση κληρονομιάς. Συνέβαινε, μάλιστα, να ζητούν με τη διαθήκη τους από το κράτος να τιμωρείται κάθε γιος που δεν πρόκοβε, με ένα μεγάλο χρηματικό πρόστιμο». (VonMartin, στο ίδιο).

Τα πανεπιστήμια και ο φετιχισμός του «χαρτιού»

Ο ολοκληρωτικός ‘μεταφασισμός’ των εθνομηδενιστών - Γιάννης Παπαμιχαήλ

 

Υπάρχει ίσως σήμερα ένα αλάνθαστο σχεδόν ‘ιδεολογικό τεστ’ για την ασφαλή ανίχνευση του σύγχρονου μεταμοντέρνου ή ‘κοσμοπολίτικα φασίζοντος’ ολοκληρωτισμού: Η μόνιμη, στα όρια του εμμονικού παραληρήματος, καταγγελία της ‘Ακροδεξιάς’ και του ‘λαϊκισμού’, κάθε φορά που οι ταλαιπωρημένες και πολιτικά αποδομημένες κοινωνίες της Ευρώπης επιχειρούν να υπενθυμίσουν στις πολιτικούς εξουσιαστές των Βρυξελλών και του Βερολίνου, τις ιστορικές τους ταυτότητες, τις δημοκρατικές τους παραδόσεις, τις πολιτισμικές συλλογικές τους αξίες, Με άλλα λόγια το κοινό αγαθό των πολιτισμικών και πολιτικών τους καταβολών, επί των οποίων εδράζεται η συνεκτικότητά τους, η συνέχεια τους, συνεπώς ο πραγματικός ανθρωπισμός τους και οι όποιες ανεκτικές ή φιλόξενες διαθέσεις τους.

Δίνουν και παίρνουν πράγματι οι στομφώδεις φιλελευθερίζουσες διακηρύξεις των διαφόρων μεταμοντέρνα και κοσμοπολίτικα σκεπτόμενων στοχαστών και αναλυτών του λεγόμενου ευρωπαϊκού πνεύματος. Σύμφωνα λοιπόν με αυτούς, το «φάντασμα που πλανιέται σήμερα πάνω από την Ευρώπη» είναι το φάντασμα του «εθνικισμού» ή και του «φασισμού». Προφανώς, οι άνθρωποι αυτοί δεν μιλούν για τον εαυτό τους, αφού έχουν προ πολλού σπάσει τον καθρέπτη της ιστορίας που θα τους επέτρεπε να αναγνωρίσουν το πραγματικό πολιτικό και πολιτισμικό τους πρόσωπο.

Θεωρούν αντίθετα, χωρίς μάλιστα να είναι όλοι τους άμεσα ή έμμεσα αμειβόμενοι καθεστωτικοί υπάλληλοι, ότι ο δήθεν αντιεθνικισμός ή ο ψευδεπίγραφος αντιρατσισμός τους είναι κάτι σαν η κύρια ‘αριστερή ιδεολογία του 21ου αιώνα’. Ο κάθε τέτοιος σοσιαλκοσμοπολίτης, για να δείξει τις ‘αριστερές’ ευαισθησίες του, αρκείται συνήθως να προτείνει τη σταδιακή μείωση των μέτρων της οικονομικής λιτότητας, που δημιουργούν σήμερα σε όλη σχεδόν την Ευρώπη λαϊκές δυσαρέσκειες. Συνεπώς, σύμφωνα πάντα με τους σοσιαλκοσμοπολίτες, τα μέτρα που ευνοούν τις λαϊκίστικες συσπειρώσεις της ‘Ακροδεξιάς’.

Τι είναι όμως για τον ολοκληρωτικό σοσιαλκοσμοπολίτη, ο κατά δήλωση αντιφασισμός; Είναι η ακριβώς ανάποδη, η πίσω όψη του ίδιου ακριβώς κοσμοθεωρητικού νομίσματος που χαρακτήριζε τους τρόπους σκέψης του παραδοσιακού φασίστα. Για εκείνον, οι κύριοι αντίπαλοι ήταν οι κομμουνιστές, το εργατικό κίνημα και οι φιλικές προς αυτό συλλογικότητες, οι ξένοι, οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι κλπ.

Στην προέκταση της διεθνοποίησης του μεταεθνικού καπιταλισμού, το αντίπαλο δέος του σημερινού κοσμοπολίτη –θα μου επιτρέψετε να τον χαρακτηρίσω ‘μεταφασίστα’– είναι η επιμονή των λαϊκών ιδίως στρωμάτων των ιστορικών ευρωπαϊκών κοινωνιών να έχουν δικές τους πατρίδες και να διεκδικούν ως πλειονότητες την πολιτική κυριαρχία τους επί αυτών. Για τους πολιτισμικά-πολιτικά υπό παγκοσμιοποίηση, κατά φαντασίαν πολίτες του κόσμου, όλες αυτές οι ιδέες είναι ‘φύση αντιδραστικές’ και αποτελούν «ακροδεξιά αντανακλαστικά».

Το αντίπαλο δέος

Πως τα πανεπιστήμια εκφυλίστηκαν σε ακαδημαϊκές νεροτσουλήθρες - Γιάννης Παπαμιχαήλ

 

Αυτές τις ημέρες που οι υποψήφιοι για μία θέση στα ΑΕΙ δίνουν τη δική τους μάχη των πανελλαδικών εξετάσεων, αξίζει να ειπωθούν κάποιες πικρές αλήθειες. Η επιδίωξη της ανόδου του μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων (και θεσμικά ο εκδημοκρατισμός της εκπαίδευσης) δεν αντιστοιχεί μόνο στις ιστορικές εξελίξεις που χαρακτήρισαν τις παραγωγικές ανάγκες και τους τεχνικούς εκσυγχρονισμούς της νεότερης βιομηχανικής δυτικής κοινωνίας. Στο πλαίσιο του καταμερισμού της εργασίας, είχαν επίσης ένα σημαντικό ιδεολογικό ρόλο ως προς τον ορισμό των κριτηρίων της κοινωνικής ιεραρχίας και του κύρους ή της «αξίας» των διαφόρων επαγγελμάτων.

Η υψηλού επιπέδου μόρφωση, η καλλιέργεια, η «Παιδεία», αργότερα η τεχνοεπιστημονική εξειδίκευση, έχαιραν συνεπώς πάντα ενός διόλου ευκαταφρόνητου κοινωνικού γοήτρου. Ήδη από τον 15o αιώνα και την Αναγέννηση, το γόητρο αυτό σαγηνεύει ιδιαίτερα τα ανερχόμενα αστικά στρώματα της εποχής, τα οποία παράλληλα τείνουν να «παραδίδονται στην πολυτέλεια και να επιδιώκουν μια άνετη ζωή εισοδηματία» (VonMartin, Η Κοινωνιολογία της Αναγέννησης σ. 94-95).

Πρόκειται προφανώς για τους νεόπλουτους αστούς της εποχής, που συχνά μιμούνται αδέξια τους ευγενείς και αριστοκράτες, επιδιώκοντας να αποκτήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται ένα αντίστοιχο κοινωνικό κύρος, έστω στο πεδίο του lifestyle. Είναι βέβαια τα συνηθισμένα αντικείμενα χλευασμού του Μολιέρου στη Γαλλία και πολύ αργότερα, κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, του Βέμπλεν στην Αμερική.

Εντούτοις, στην Αναγέννηση, αρκετοί ήταν οι αστοί που, επιδιώκοντας τη διαρκή ενίσχυση της κεκτημένης οικονομικής τους κατάστασης, ή φοβούμενοι τη μείωση των περιουσιών τους και την απώλεια της κοινωνικής τους θέσης, δεν έπαψαν να οργανώνουν εθιμικά και νομικά τις αντιστάσεις τους. Έτσι, «ένας Φλωρεντινός, όσο εύπορος και αν ήταν απαιτούσε από καθέναν από τους γιους του να έχει τακτικό επάγγελμα. Οι πατεράδες το έκαναν αυτό προϋπόθεση κληρονομιάς. Συνέβαινε, μάλιστα, να ζητούν με τη διαθήκη τους από το κράτος να τιμωρείται κάθε γιος που δεν πρόκοβε, με ένα μεγάλο χρηματικό πρόστιμο». (VonMartin, στο ίδιο).

Τα πανεπιστήμια και ο φετιχισμός του «χαρτιού»

Θέλει ο εθνομηδενιστής να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν τον αφήνει… - Γιάννης Παπαμιχαήλ

29 Απριλίου 2019

1515

Ο εθνικισμός ως αστική ιδεολογία δεν έχει καμία αυτόματη σχέση με τα λαϊκά πατριωτικά συναισθήματα. Εντούτοις, σε ιστορικές συνθήκες, όπου μια κοινωνία αισθάνεται συλλογικά ταπεινωμένη και ανήμπορη να αντιδράσει, τα στοιχειώδη λαϊκά πατριωτικά αντανακλαστικά μπορούν κάποτε να προσλάβουν τις ιδεολογικές διαστάσεις του εθνικισμού.

Η σκόπιμη σύγχυση μεταξύ όλων αυτών των πασίγνωστων πραγμάτων στα μυαλά των περισσότερων Ελλήνων «πολιτικών αναλυτών» που με μεγάλη ευκολία στιγμάτισαν τα «εθνικιστικά» συλλαλητήρια για το Μακεδονικό το 2018 είτε ως ρεαλιστές είτε, ακόμα χειρότερα, ως αριστεροί, είναι συχνά ανατριχιαστική. Μυρίζει έντονα δογματική βεβαιότητα ιεροεξεταστή που διαισθάνεται την έλλειψη πολιτικής ορθότητας κάποιων εν δυνάμει αιρετικών και προσπαθεί με κάθε τρόπο να την αποδείξει.

Ο πραγματικός στόχος όλων αυτών των «αντιλαϊκιστών» είναι να αμφισβητήσουν τα δημοκρατικά και κυριαρχικά δικαιώματα των λαών και ακόμα την ίδια την έννοια του λαού. Απέναντι λοιπόν στις δυνάμεις της λαϊκής Δεξιάς εμφανίζεται μια νέα αστική «Αριστερά» που οραματίζεται έναν άλλο λαό! Πιο ανησυχητική είναι, όμως, ίσως η αίσθηση ότι στους περισσότερους «αντιλαϊκιστές» που απεχθάνονται τις λαοσυνάξεις, η σύγχυση αυτή δεν είναι καν σκόπιμη. Πράγματι, εδώ έχουμε περισσότερο να κάνουμε με κωμικοτραγικά ανεπαρκείς μεταπράτες των αναρχοφιλελεύθερων και σοσιαλκοσμοπολίτικων ιδεοληψιών.

Ο δημοσιογραφικός και ο ακαδημαϊκός χώρος, ιδιαίτερα στις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες, είναι γεμάτος όχι μόνο από τους οργανικούς διανοούμενους του καθεστώτος της νέας διεθνοποιημένης πολιτικής κυριαρχίας, ή από πράκτορες επιρροής που κάνουν τη δουλειά τους, αλλά και από πολλούς άμισθους κακομοίρηδες, κομπλεξικούς. Αυτοί βαυκαλίζονται με την έμμονη ιδέα, επαναλαμβάνοντας σαν παπαγάλοι τις «πολιτικά ορθές» αξίες, με τις οποίες γαλουχήθηκαν εδώ και τρεις δεκαετίες. Επαναλαμβάνουν τις στερεότυπες εθνομηδενιστικές ρητορείες που προπαγανδίζει ακατάπαυστα το καθεστώς μέσω της εκπαίδευσης και των ΜΜΕ.

Γιάννης Παπαμιχαήλ: Όταν ο “αντιεθνικισμός” γίνεται όχημα σοσιαλφασισμού

 

Όπως ο διάβολος, έτσι και ο φασισμός έχει πολλά ποδάρια. Ανάλογα την ιστορική συγκυρία, διαλέγει κάθε φορά με ποιο θα περπατήσει καλύτερα ανάμεσα στους πολιτικά αποπροσανατολισμένους και κοινωνιοοικονομικά εξαθλιωμένους μικροαστούς, έτσι ώστε να φαίνεται κοινωνικά δίκαιος, ιστορικά αναγκαίος, πολιτικά αναμενόμενος και λογικά ορθός.

Το σημερινό “αυγό του φιδιού” έχει σπάσει προ πολλού και πολλά “φιδάκια” έχουν ήδη εκκολαφθεί. Κυκλοφορούν παντού γύρω μας, χωρίς καν να έχουν πάντα σαφή συνείδηση του ιστορικού και πολιτικού τους ρόλου. Σέρνονται κάτω από τα μάτια του δημοκρατικού πληθυσμού της χώρας και ασταμάτητα τον προκαλούν. Ίσως όμως σφάλλουν, υποτιμώντας, λόγω της μεγάλης σιγουριάς τους, την εσωτερική δομή του αντιστασιακού και αντικαθεστωτικού φρονήματος ενός πραγματικά αντικομφορμιστικού τμήματος του ελληνικού λαού. Είναι οι πολίτες, το νευρικό σύστημα των οποίων δεν έχει ακόμα παραλύσει από τις δηλητηριώδεις, νεοφασίζουσες, σοσιαλκοσμοπολίτικες επιθέσεις της τελευταίας εικοσαετίας.

Φρένο σύντροφε, ο εφιαλτικός κόσμος είναι μπροστά σου

Γιάννης Παπαμιχαήλ

15 Φεβρουαρίου 2019

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintShares66

Το πιο μύχιο όνειρο του φιλελευθερισμού ήταν πάντα η πολιτικο-πολιτισμική απεξάρτηση του καθαρού καπιταλισμού από τα βάρη της ανθρώπινης ιστορίας και των συλλογικών πολιτικών παθών. Σήμερα, το όνειρο αυτό μοιάζει να υλοποιείται λίγο-πολύ παντού παρά τις πολλές κοινωνικές αντιστάσεις, υπό το πρόσημο της (πολιτισμικά) ριζοσπαστικής και (πολιτικά) αντιδραστικής «Αριστεράς»: Αναφέρεται σ’ ένα ανύπαρκτο, απολύτως φανταστικό πολιτικό υποκείμενο. Πρόκειται για την «ανθρωπότητα», ή πιο κοσμοπολίτικα «πολίτες του κόσμου».

Ως άτομα ή «μειονότητες» συναντώνται, υποτίθεται ειρηνικά, στο πλαίσιο μιας «ανοικτής κοινωνίας» της διεθνοποιημένης αγοράς, της οποίας το ουσιαστικό περιεχόμενο συγκροτείται γύρω από την οικονομία. Η μορφή της αποδίδεται από μια εξατομικευτική ιδεολογία του Δικαίου, δηλαδή από τα «ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα». Το ηθικό υπόβαθρο μιας τέτοιας αντισυνεκτικής κοινωνίας συνοψίζεται ως γνωστόν στο αφελές πρόταγμα της «ανεκτικότητας». Ευρύτερα στην αντιρατσιστική -υποτίθεται- άρνηση της απόρριψης του δικαιωματούχου «Άλλου».

Δια της «ανεκτικότητας» υποτίθεται ότι ο πολιτικά ορθός Δυτικός Κόσμος φαίνεται να απορρίπτει μετά βδελυγμίας τα ιστορικά πάθη του παρελθόντος. «Ψύχραιμα» (δηλαδή με την δέουσα «πολιτισμένη νηφαλιότητα») ανακαλύπτει αυτάρεσκα τις καθημερινές καθησυχαστικές ενδείξεις ότι έχει «προοδεύσει» όχι μόνο τεχνολογικά, αλλά και ηθικά-πολιτικά.

«Τα πτυχία copies κτώνται»! - Γιάννης Παπαμιχαήλ

«Το πολύ της ισότητας μας έφαγε, που μας προίκισε με τον αέρα κλειστού στρατοπέδου.»

Οδυσσέας Ελύτης, Ο κήπος με τις Αυταπάτες

Κάθε χρόνο, με την ευκαιρία των εισαγωγικών εξετάσεων ή όταν αρχίζει η σχολική χρονιά, έχουμε συνηθίσει να ακούμε τα στερεότυπα περί των ονείρων της εκπαιδευόμενης ή σπουδάζουσας νεολαίας. Λίγο αργότερα ακούμε περί των διαψευσμένων προσδοκιών των μαθητών, των φοιτητών, των γονέων και κηδεμόνων τους, αλλά και των πτυχιούχων αποφοίτων των διαφόρων ΑΕΙ, που συνήθως δεν βρίσκουν δουλειά αντίστοιχη με τα προσόντα και τις σπουδές τους.

Αυτός ο ορυμαγδός των δηλώσεων αναδεικνύει περίτρανα την εικόνα της Παιδείας ως κοινωνικού ασανσέρ, που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει την κοινωνική άνοδο των πολλών, αλλά και την σταθερή παραμονή των κοινωνιομορφωτικά προνομιούχων κάπου κοντά στα κοινωνικά ρετιρέ. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, εύκολα αποσιωπάται και ξεχνιέται κάθε πραγματικό γεγονός που αντιφάσκει με την ωραία κοινωνική παράσταση μιας ανώτατης εκπαίδευσης σοβαροφανούς, αλλά συχνά ριζικά υπονομευμένης από τους ίδιους τους φοιτητές.

Η μεταλυκειακή εκπαίδευση είναι επιφανειακά εκδημοκρατισμένη, ηθικά και δεοντολογικά ξεχαρβαλωμένη και φιλική προς το νεοελληνικό κυνικό μικροαστισμό. Ως εξ αυτού, αντί να εξασφαλίζει, όπως υποτίθεται, το κύρος των τίτλων σπουδών που παρέχουν τα ΑΕΙ και το τυπικό τουλάχιστον δικαίωμα της πρόσβασης των πτυχιούχων σε μια πιο καλοπληρωμένη εργασία ή έστω, σε μια απασχόληση που θα έχαιρε κάποιας, αναμφισβήτητης επιστημονικής αναγνώρισης, εμφανίζεται όλο και πιο συχνά, όλο και πιο μαζικά σαν μια χοντροκομμένη εκπαιδευτική φάρσα. Φάρσα, η οποία τείνει να ισοπεδώσει κυριολεκτικά κάθε έννοια αξιοκρατίας, ορθολογικής αξιολόγησης των επιδόσεων και δικαιοσύνης στην απονομή των διαφόρων τίτλων σπουδών.

Τα πτυχία copies κτώνται

«Τα πτυχία copies κτώνται» έγραφε προ καιρού ένα πολύ χαριτωμένο, χιουμοριστικό υποτίθεται, αλλά απολύτως ειλικρινές “αναρχοαυτόνομο” σύνθημα στους τοίχους του Παντείου Πανεπιστημίου. Με άλλα λόγια, τα “παιδία παίζει” σε πανεπιστημιακές παιδικές χαρές. Καμιά φορά τα “παιδία” ίσως το παρακάνουν και τότε δημιουργείται ένα μικροσκάνδαλο που γρήγορα όμως θα ξεχαστεί. Όπως ήδη ξεχάστηκε το επεισόδιο με τους 106 φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών που είχαν αγοράσει και καταθέσει την ίδια ακριβώς εργασία στο μάθημα Δυναμικά Μαθηματικά Υποδείγματα του τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων.

Η ιδεολογία της «επιστροφής στον εαυτό» - Γιάννης Παπαμιχαήλ

 

Είναι, ίσως, επείγον να προβούμε σε μια ιστορία της μετανεωτερικότητας στο πεδίο των συλλογικών νοοτροπιών του δυτικού κόσμου. Ίσως λίγο, όπως ο Φουκώ επιχείρησε παλαιότερα με το έργο του να περιγράψει και να ερμηνεύσει την ιστορία της νεωτερικότητας.

Για τις σημερινές Δυτικές κοινωνίες, καθώς και για τα σαστισμένα άτομα αυτών των κοινωνιών, η νέα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, που από τη δεκαετία ιδίως του ’80 και ύστερα εμφανιζόταν περίπου σαν μια «φυσική αναγκαιότητα», απαιτούσε πολλές εκλογικεύσεις και δημιουργούσε άλλες τόσες τάσεις φυγής. Εμφανίστηκε τότε με έμφαση, ως τεκμήριο της νέας «αυθεντικότητας», η ιδεολογία της «επιστροφής στον εαυτό».

Μια τέτοια επιστροφή συμβαδίζει, βέβαια, με τη φιλοσοφίζουσα απόπειρα να αναζητηθεί το κλειδί της οικουμενικότητας (ίσως και της ανθρώπινης φύσης) στην εσωτερική ζωή του ατόμου. Ως ιδέα, χαρακτηρίζει τις φιλοσοφίες της λεγόμενης «αρχαιοελληνικής παρακμής» (επικούρειους, στωικούς κλπ.), αλλά και τις παραινέσεις του Αγίου Αυγουστίνου όταν –την εποχή της κατάρρευσης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας– ρίχνει μια απαισιόδοξη ματιά στο επερχόμενο μέλλον του Δυτικού κόσμου.

Αφελείς ιδεολογίες

Τώρα, όμως, στη μετανεωτερική σημερινή πραγματικότητα, τη συζήτηση περί του νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης στις δύο διαστάσεις της (αφενός της «εξωτερικότητας» και της ιστορικής πράξης, αφετέρου της εσωτερικής, πνευματικής αναζήτησης), τη χειρίζονται πιο αφελείς ιδεολογίες περί του οικουμενισμού και της ανθρώπινης πολλαπλότητας. Την χειρίζονται παρέα με τις γεωγραφικές και οικολογικές ανησυχίες για τη μοίρα του πλανήτη, ή τις ολοκληρωτικές ελπίδες για τη διαμόρφωση μιας ενιαίας οικουμενικής κουλτούρας που θα συμπεριλάμβανε στους κόλπους της όλες τις προηγούμενες μορφές πολιτισμού (ένας «πολιτισμός των πολιτισμών»).

Όλα αυτά αποτελούν πλέον τμήμα των άρρητων θεωριών περί του οικουμενικού που διαθέτει εν μέρει ή συγκεχυμένα ο κάθε τυπικά εγγράμματος Δυτικός πολίτης. Άρρητες πολιτικές θεωρίες που συνδέονται, άλλωστε, και με τις εξίσου άρρητες, απολύτως εργαλειακές εικόνες περί της ανθρώπινης νόησης, της οργάνωσης των γνώσεων ή της «επεξεργασίας των πληροφοριών από τον ατομικό νου».

Οι εγχώριοι ιεροεξεταστές πολιτικών φρονημάτων

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ

Σε κάθε συλλαλητήριο για εθνικά όπως λέμε θέματα (σαν τα εθνικά να μην είναι κοινωνικά και πολιτικά, αλλά αμιγώς «ιδεολογικά»), σε κάθε είδους λαοσύναξη, ορισμένοι παθαίνουν «πολιτικά ορθές» αλλεργίες. Από την άλλη, οι συμμετέχοντες σε τέτοιες εκδηλώσεις μοιάζουν να οφείλουν κάθε φορά να απολογηθούν και να εξηγήσουν τη θέση τους: είναι ή δεν είναι αντιδραστικοί, λαϊκιστές ή «φασίστες»;

Θα έλεγε κανείς ότι ο παραδοσιακός εθνικοσοσιαλισμός και η ιστορικά γνωστή Aκροδεξιά, αν δεν είχε ήδη υπάρξει, θα έπρεπε επειγόντως να εφευρεθεί. Έτσι ώστε η σημερινή σοσιαλκοσμοπολίτικη μορφή της υπερολοκληρωτικής πολιτικής αντίληψης της κοινωνίας (της παγκόσμιας ή της τοπικής), να έχει στη διάθεσή της ένα πειστικό αντίπαλο δέος, ένα άλλοθι αριστεροφροσύνης και ένα προσωπείο «προοδευτισμού», «ανθρωπισμού» και προσχηματικού «αντι-φασισμού». Με αυτό ο νέος «κοσμοπολίτικος» φασισμός της εποχής της διεθνοποίησης του καπιταλισμού να επιχειρεί εκ του ασφαλούς την αποδόμηση των λέξεων, των εικόνων και των αφηγημάτων που οργανώνουν συμβολικά τις συλλογικές, εθνοτικές συνειδήσεις και συνεπώς την ιστορική μνήμη των λαών.

Έτσι, κάποια μονίμως οικειόφοβη, σοσιαλφιλελεύθερη «Aριστερά», μαζί με τους ελευθεριακούς ακροαριστερούς συνοδοιπόρους και τους ψευτοπαγκοσμιοποιημένους βλαχοκοσμοπολίτες, στους οποίους απευθύνει τις νεοφασίζουσες πολιτικές της χρηστοήθειες, επιχειρούν να τρομοκρατήσουν ιδεολογικά κάθε δημοκράτη, αριστερό ή μη, που τολμά να διατηρεί τα πατριωτικά του συναισθήματα.

Βιβλιοπαρουσίαση: «Πολίτης του Κόσμου» του Γιάννη Παπαμιχαήλ (βίντεο)

9 Ιουνίου 2018 

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις παρουσίασαν την Τετάρτη 6 Ιουνίου στις 19.30 το βιβλίο

του Γιάννη Παπαμιχαήλ: «Πολίτης του Κόσμου, Η νέα λαϊκή πολιτική νοοτροπία»

Για το βιβλίο μίλησαν οι:

Βασίλης Καραποστόλης, καθηγητής Παν/μίου – συγγραφέας

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας – Άρδην

Κώστας Μελάς, καθηγητής Οικονομικών.

και ο συγγραφέας του βιβλίου.

Οι κατά φαντασίαν «ελίτ» της διπλανής πόρτας

του Γιάννη Παπαμιχαήλ  – 

Ο εθνικισμός ως αστική ιδεολογία δεν έχει καμία αυτόματη σχέση με τα λαϊκά πατριωτικά συναισθήματα. Εντούτοις, σε ιστορικές συνθήκες, όπου μια κοινωνία αισθάνεται συλλογικά ταπεινωμένη και ανήμπορη να αντιδράσει, τα στοιχειώδη λαϊκά πατριωτικά αντανακλαστικά μπορούν κάποτε να προσλάβουν τις ιδεολογικές διαστάσεις του εθνικισμού.

Η σκόπιμη σύγχυση μεταξύ όλων αυτών των πασίγνωστων πραγμάτων στα μυαλά των περισσότερων Ελλήνων «πολιτικών αναλυτών» που με μεγάλη ευκολία στιγμάτισαν τα «εθνικιστικά συλλαλητήρια» είτε ως ρεαλιστές είτε, ακόμα χειρότερα, ως αριστεροί, είναι συχνά ανατριχιαστική. Μυρίζει έντονα δογματική βεβαιότητα ιεροεξεταστή που διαισθάνεται την έλλειψη πολιτικής ορθότητας κάποιων εν δυνάμει αιρετικών και προσπαθεί με κάθε τρόπο να την αποδείξει.

Ο πραγματικός στόχος όλων αυτών των «αντιλαϊκιστών» είναι να αμφισβητήσουν τα δημοκρατικά και κυριαρχικά δικαιώματα των λαών και ακόμα την ίδια την έννοια του λαού. Απέναντι λοιπόν στις δυνάμεις της λαϊκής Δεξιάς εμφανίζεται μια νέα αστική «Αριστερά» που οραματίζεται έναν «άλλο λαό». Πιο ανησυχητική είναι, όμως, ίσως η αίσθηση ότι στους περισσότερους «αντιλαϊκιστές που απεχθάνονται τις λαοσυνάξεις», η σύγχυση αυτή δεν είναι καν σκόπιμη. Πράγματι, εδώ έχουμε περισσότερο να κάνουμε με κωμικοτραγικά ανεπαρκείς μεταπράτες των αναρχοφιλελεύθερων και σοσιαλκοσμοπολίτικων ιδεοληψιών. 

Οι κατά φαντασίαν «ελίτ» της διπλανής πόρτας- Γιάννης Παπαμιχαήλ

Οι κατά φαντασίαν «ελίτ» της διπλανής πόρτας

Δημοσιεύθηκε 12 Φεβρουαρίου 2018- Γιάννης Παπαμιχαήλ

Τα «εθνικιστικά» συλλαλητήρια και η «αστική» αριστερά-Γιάννης Παπαμιχαήλ

Τα «εθνικιστικά» συλλαλητήρια και η «αστική» αριστερά

Δημοσιεύθηκε 11 Φεβρουαρίου 2018-

Ο «αντιεθνικισμός» σαν όχημα σοσιαλφασισμού

του Γιάννη Παπαμιχαήλ  – 

Όπως ο διάβολος, έτσι και ο φασισμός έχει πολλά ποδάρια. Ανάλογα την ιστορική συγκυρία, διαλέγει κάθε φορά με ποιο θα περπατήσει καλύτερα ανάμεσα στους πολιτικά αποπροσανατολισμένους και κοινωνιοοικονομικά εξαθλιωμένους μικροαστούς, έτσι ώστε να φαίνεται κοινωνικά δίκαιος, ιστορικά αναγκαίος, πολιτικά αναμενόμενος και λογικά ορθός.

Το σημερινό “αυγό του φιδιού” έχει σπάσει προ πολλού και πολλά “φιδάκια” έχουν ήδη εκκολαφθεί. Κυκλοφορούν παντού γύρω μας, χωρίς καν να έχουν πάντα σαφή συνείδηση του ιστορικού και πολιτικού τους ρόλου. Σέρνονται κάτω από τα μάτια του δημοκρατικού πληθυσμού της χώρας και ασταμάτητα τον προκαλούν. Ίσως όμως σφάλλουν, υποτιμώντας, λόγω της μεγάλης σιγουριάς τους, την εσωτερική δομή του αντιστασιακού και αντικαθεστωτικού φρονήματος ενός πραγματικά αντικομφορμιστικού τμήματος του ελληνικού λαού. Είναι οι πολίτες, το νευρικό σύστημα των οποίων δεν έχει ακόμα παραλύσει από τις δηλητηριώδεις, νεοφασίζουσες, σοσιαλκοσμοπολίτικες επιθέσεις της τελευταίας εικοσαετίας.

Οι εγχώριοι ιεροεξεταστές πολιτικών φρονημάτων

του Γιάννη Παπαμιχαήλ  – 

Σε κάθε συλλαλητήριο για εθνικά όπως λέμε θέματα (σαν τα εθνικά να μην είναι κοινωνικά και πολιτικά, αλλά αμιγώς “ιδεολογικά”), σε κάθε είδους λαοσύναξη, ορισμένοι παθαίνουν “πολιτικά ορθές” αλλεργίες. Από την άλλη, οι συμμετέχοντες σε τέτοιες εκδηλώσεις μοιάζουν να οφείλουν κάθε φορά να απολογηθούν και να εξηγήσουν τη θέση τους: είναι ή δεν είναι αντιδραστικοί, λαϊκιστές ή “φασίστες”;

Θα έλεγε κανείς ότι ο παραδοσιακός εθνικοσοσιαλισμός και η ιστορικά γνωστή Aκροδεξιά, αν δεν είχε ήδη υπάρξει, θα έπρεπε επειγόντως να εφευρεθεί. Έτσι ώστε η σημερινή σοσιαλκοσμοπολίτικη μορφή της υπερολοκληρωτικής πολιτικής αντίληψης της κοινωνίας (της παγκόσμιας ή της τοπικής), να έχει στη διάθεσή της ένα πειστικό αντίπαλο δέος, ένα άλλοθι αριστεροφροσύνης και ένα προσωπείο «προοδευτισμού», «ανθρωπισμού» και προσχηματικού “αντι-φασισμού”. Με αυτό ο νέος “κοσμοπολίτικος” φασισμός της εποχής της διεθνοποίησης του καπιταλισμού να επιχειρεί εκ του ασφαλούς την αποδόμηση των λέξεων, των εικόνων και των αφηγημάτων που οργανώνουν συμβολικά τις συλλογικές, εθνοτικές συνειδήσεις και συνεπώς την ιστορική μνήμη των λαών.

Έτσι, κάποια μονίμως οικειόφοβη, σοσιαλφιλελεύθερη “Aριστερά”, μαζί με τους ελευθεριακούς ακροαριστερούς συνοδοιπόρους και τους ψευτοπαγκοσμιοποιημένους βλαχοκοσμοπολίτες, στους οποίους απευθύνει τις νεοφασίζουσες πολιτικές της χρηστοήθειες, επιχειρούν να τρομοκρατήσουν ιδεολογικά κάθε δημοκράτη, αριστερό ή μη, που τολμά να διατηρεί τα πατριωτικά του συναισθήματα.

Φρένο σύντροφε, ο εφιαλτικός κόσμος είναι μπροστά σου

του Γιάννη Παπαμιχαήλ  – 

Το πιο μύχιο όνειρο του φιλελευθερισμού ήταν πάντα η πολιτικο-πολιτισμική απεξάρτηση του καθαρού καπιταλισμού από τα βάρη της ανθρώπινης ιστορίας και των συλλογικών πολιτικών παθών. Σήμερα, το όνειρο αυτό μοιάζει να υλοποιείται λίγο-πολύ παντού παρά τις πολλές κοινωνικές αντιστάσεις, υπό το πρόσημο της (πολιτισμικά) ριζοσπαστικής και (πολιτικά) αντιδραστικής «Αριστεράς»: Αναφέρεται σ’ ένα ανύπαρκτο, απολύτως φανταστικό πολιτικό υποκείμενο.

Πρόκειται για την «ανθρωπότητα», ή πιο κοσμοπολίτικα «πολίτες του κόσμου». Ως άτομα ή «μειονότητες» συναντώνται, υποτίθεται ειρηνικά, στο πλαίσιο μιας «ανοικτής κοινωνίας» της διεθνοποιημένης Αγοράς, της οποίας το ουσιαστικό περιεχόμενο συγκροτείται γύρω από την Οικονομία. Η μορφή της αποδίδεται από μια εξατομικευτική ιδεολογία του Δικαίου, δηλαδή από τα «ατομικά, ανθρώπινα δικαιώματα».

Το ηθικό υπόβαθρο μιας τέτοιας αντισυνεκτικής κοινωνίας συνοψίζεται ως γνωστόν στο αφελές πρόταγμα της «ανεκτικότητας». Ευρύτερα στην αντιρατσιστική -υποτίθεται- άρνηση της απόρριψης του δικαιωματούχου «Άλλου». Δια της «ανεκτικότητας» υποτίθεται ότι ο πολιτικά ορθός Δυτικός Κόσμος φαίνεται να απορρίπτει μετά βδελυγμίας τα ιστορικά πάθη του παρελθόντος. «Ψύχραιμα» (δηλαδή με την δέουσα «πολιτισμένη νηφαλιότητα») ανακαλύπτει αυτάρεσκα τις καθημερινές καθησυχαστικές ενδείξεις ότι έχει «προοδεύσει» όχι μόνο τεχνολογικά, αλλά και ηθικά-πολιτικά.