Έρμαια της σύγκρουσης συμφερόντων του ιμπεριαλισμού…

Του Αχιλλέα Ομήρου

Είναι οι λαοί. Είτε πρόκειται για τα Βαλκάνια είτε για τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την Ασία και Λατινική Αμερική. Για τα συμφέροντα τους, για την βαθύτατη θέληση  τους για κυριαρχία και υποταγή των λαών με σκοπό την εκμετάλλευση τους – όχι μόνο της εργατικής τους δύναμης αλλά και του παντός είδους πλούτου τους – δεν διστάζουν να τους αιματοκυλίσουν, να κάνουν «μπάχαλο» ακόμα και τις «αναπτυγμένες» χώρες τους, την Ευρώπη π.χ. Από την εποχή ανατροπής του Μωσαντέκ μέχρι τώρα έχουν πολύ μεγάλη και πλούσια συλλογή παντός είδους επεμβάσεων. «Ειρηνικών» και πολεμικών.

Τα τελευταία 25 χρόνια γνωρίσαμε τρεις  πολύ μεγάλες επεμβάσεις στις «απείθαρχες» - προς τα συμφέροντα των μεγάλων ιμπεριαλιστών – χώρες, κυρίως της Μέσης Ανατολής και Β. Αφρικής.   Την «Καταιγίδα της ερήμου» (1991) και το «Σοκ και Δέος» (2003) και αυτή ενάντια στην Λιβύη (2011). Έχει βέβαια και η Ευρώπη – τα Βαλκάνια – γνωρίσει επεμβάσεις «ανθρωπιστικές» και «δημοκρατικές», όπως αυτή ενάντια στην Γιουγκοσλαβία (1999). Επί 25 χρόνια δηλαδή οι ιδέες του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και οι  Ευρωπαϊκές «αξίες» δίνουν τοπικά και υπερ-τοπικά μαθήματα δημοκρατίας, ανθρωπισμού και γενικά σεβασμού στα δικαιώματα των λαών και εθνών.

Ταξιαρχίες – Μπριγάδες

Αχιλλέας Ομήρου

Θυμάμαι στις παλιές σοβιετικές ταινίες, αλλά και σε μερικές κινέζικες που είχαν προβληθεί, τις λεγόμενες «κόκκινες ταξιαρχίες» (μπριγάδες) αποτελούμενες από νεαρούς εργάτες – πιονιέρους - , αγρότες, φοιτητές κλπ που με μια τσάπα στο χέρι ξεχέρσωναν και έσκαβαν χωράφια, θέριζαν, έχτιζαν, έκαναν ένα σωρό δουλειές για να στηρίξουν την νέα οικονομία τους, την παραγωγική τους ανασυγκρότηση και προπάντων να υπερασπίσουν τη χώρα τους και το σοσιαλισμό τους από την καπιταλιστική περικύκλωση και τις προσπάθειες των καπιταλιστών να τους υπονομεύσουν μέχρι την πλήρη ανατροπή τους. 

Σε τέτοιες ταξιαρχίες, πήρανε μέρος και πολλοί νέοι έλληνες. μετά την πτώση της Χούντας, στην Κούβα, για το μάζεμα του ζαχαροκάλαμου. Από την ΚΝΕ και τις άλλες επαναστατικές οργανώσεις που τότε αφθονούσαν στην αριστερά της χώρας μας. Εκεί συναντούσαν και «πιονιέρους» από άλλες χώρες της Ευρώπης. 

Με κάποια δόση νοσταλγικής συγκίνησης προβλέπω να ξαναδούμε τέτοιες εικόνες – «ταξιαρχίες» νέων αγοριών και κοριτσιών, ιδίως των άνεργων – να οργώνουν κάθε σπιθαμή της Ελλάδας, να δουλεύουν χαρούμενα ανταποκρινόμενοι στο προσκλητήριο του ΣΥΡΙΖΑ για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας, για την επανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας και την αξιοπρέπεια μας. Βλέπω δεκάδες, εκατοντάδες νέους γιατρούς και φοιτητές να τρέχουν στην ύπαιθρο, στα νησιά, στις φτωχογειτονιές για να φροντίσουν την υγεία των κατοίκων τους. Νέους επιστήμονες – γεωπόνους, τεχνικούς, οικονομολόγους κλπ – να κάνουν το ίδιο. Να ασχολούνται δηλαδή με την επιμόρφωση του λαού, να βοηθάνε την καλύτερη οργάνωση της παραγωγής, της εμπορίας και εκσυγχρονισμό της [χωρίς εισαγωγικά εκσυγχρονισμό, όχι αυτόν δηλαδή του Σημίτη].