Έχουμε ως εθνική κοινότητα δύο επιλογές. Ή να αποδεχθούμε ότι πρέπει, εκτός των άλλων, να γίνουμε δορυφόροι του νεοθωμανισμού ή να αποφασίσουμε ότι δεν θα γίνει έτσι, ότι θέλουμε να αντισταθούμε

Από Δημήτρης Μπελαντής fb

Δεν έχουμε καταλάβει πλήρως τι έχουμε απέναντι μας ως χώρα.  Και αυτό το λέω πεντακάθαρα για να αναπτύξουμε μια κουλτούρα συνειδητής αντίστασης και όχι για να φοβηθούμε, να πανικοβληθούμε και τελικά να υποταγούμε. 

Έχουμε απέναντι μας έναν κοινωνικό σχηματισμό,την Τουρκία, που κινείται όχι απλώς σε ιμπεριαλιστική κατεύθυνση, αλλά από διεθνή κέντρα στρατηγικών μελετών (πχ κέντρο Stratford στις ΗΠΑ αλλά και άλλα) θεωρείται μείζων περιφερειακή δύναμη του 21ου αιώνα και πιθανόν και κεντρικός στρατηγικός παίκτης.

Μια χώρα, με πληθυσμό 7 φορές της Ελλάδας, με σημαντική οικονομική και βιομηχανική ανάπτυξη, με ταλαντευόμενη και έξυπνη διπλωματική συμμαχία και με τις ΗΠΑ και με την Ρωσία, με βασικό οικονομικό εταίρο την Γερμανία (όπου ζούνε περίπου 8 εκατομμύρια Τούρκοι, πράγμα που συνιστά ουσιαστικό δεσμό, δεν το λέω από ρατσιστική σκοπιά), με παντουρανικό πολιτικό και πολιτιστικό σύνδεσμο με Αζερμπαϊτζάν και με άλλες πρώην ασιατικές δημοκρατίες της ΕΣΣΔ. 

Η χώρα αυτή και βασικά η ελίτ της, η καπιταλιστική τάξη της, επιχειρούν στρατιωτικά στην Συρία, το Ιράκ και την Λιβύη, απειλούν την Ελλάδα στο Αιγαίο, έχουν βάσεις στην Σομαλία, στο Σουδάν και στην Αλβανία, ασκούν μείζονα επιρροή στα Βαλκάνια, κατέχουν παράνομα το βόρειο τμήμα της Κύπρου, ζητούν πλήρη αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης και προοπτικά πλήρη έλεγχο στην ΝΑ Μεσόγειο και στην Βόρειο και Ανατολική Αφρική.  Απέναντι σε αυτό, η Ελλάδα είναι μια καπιταλιστική χώρα δεύτερης ταχύτητας, που εδώ και πολύ καιρό έχασε τις οποίες υποιμπεριαλιστικές της επενδυτικές και εξουσιαστικές δυνατότητες που είχε από το 1970 ως και τις αρχές της δεκαετίας του 2000 (Βόρεια Αφρική, Μέση Ανατολή, Βαλκάνια), οικονομικά έχει υποβαθμιστεί τραγικά μέσα σε μια δεκαετία, δημογραφικά ασθμαίνει, βιομηχανικά και μεταποιητικά είναι ανύπαρκτη και από άποψη κυριαρχίας στη χάραξη οικονομικής, κοινωνικής και εξωτερικής πολιτικής είναι κλοτσοσκούφι των ΗΠΑ, της Γερμανίας και εσχάτως και του Ισραήλ.  

Στρατιωτικά δεν είναι ανίσχυρη αλλά υπάρχει μια οργανωμένη προσπάθεια να αυτοενοχοποιηθούμε και να δεχτούμε ότι πρέπει να ξαναμπούμε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία - Δεύτερη Περίοδος χωρίς καμία αντίσταση.  

Έχουμε ως εθνική κοινότητα δύο επιλογές.  Ή να αποδεχθούμε ότι πρέπει, εκτός των άλλων, να γίνουμε δορυφόροι του νεοθωμανισμού ή να αποφασίσουμε ότι δεν θα γίνει έτσι, ότι θέλουμε να αντισταθούμε, ότι δεν θα αφήσουμε κανένα τμήμα της χώρας να γίνει η Σουδητία του 1938, μέχρις ότου όλη η χώρα να γίνει η Τσεχοσλοβακία του 1939, και να αναζητήσουμε ηθικό, δυνάμεις και συμμάχους (το τελευταίο πραγματικά πολύ δύσκολο).

Μπελαντής Δημήτρης - ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ -ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Του Δημήτρη Μπελαντή

Σε μέρες και εποχές δύσκολες για την ανθρωπότητα σε πλανητική κλίμακα, οφείλουμε να θυμηθούμε ότι η ” ευχάριστη”, πόσο μάλλον η ουτοπική, προοπτική για την ανθρώπινη κοινωνία είναι ένα από τα περισσότερα δυνατά ιστορικά ενδεχόμενα, ένα ενδεχομενικό (eventual, contingent) και όχι νομοτελειακό ιστορικό σενάριο .

Ο Διαφωτισμός ενίσχυσε ως ιδεολογία της Δύσης , και με δάνειο τρόπο και όλης της οικουμένης, αυτήν την γενική ιστορική αισιοδοξία, η οποία υπήρξε σε τέτοιο και τόσον βαθμό, πρωτοφανής για την ανθρώπινη Ιστορία, τουλάχιστον των δυτικών- ευρωπαϊκών χωρών.   Ενισχύθηκε παντού η πίστη ότι ο άνθρωπος μπορούσε τώρα να κατακτήσει και να «ακουμπήσει» την απόλυτη και αναντίστρεπτη Πρόοδο. Στις πιο ριζοσπαστικές εκδοχές του, όπως κυρίως ο μαρξισμός, ο Διαφωτισμός του 19ου και του 20ου αιώνα θεώρησε το ουτοπικό σχέδιο είτε 

 α) ως αποτέλεσμα μιας εξελικτικής κοινωνικής μηχανικής, βασισμένης σε ένα σχήμα αναπόδραστης εξελικτικής και «μηχανιστικής» προοδευτικής διαδοχής των κοινωνικών συστημάτων είτε

β) ως αναγκαιότητα και εξυπηρέτηση του Σχεδίου της Ιστορίας με σαφή και προδιαγεγραμμένη κατάληξη (τροποποιημένο δάνειο του Μαρξ από τον ιστορικισμό του Εγελου και την Κίνηση του Πνεύματος στο έργο του τελευταίου) είτε 

γ)πάντως, σε κάθε περίπτωση, ακόμη και στις λιγότερο εξελικτικιστικές εκδοχές του μαρξισμού, ως το κυρίαρχο και πιο πιθανό ιστορικό ενδεχόμενο.

Διαλεκτική της Διαφωτιστικής Προόδου : βελτίωση αλλά και πηγή δυστυχίας 

Η παραπάνω αισιόδοξη υπόθεση είχε σίγουρα και πολύ καλές όψεις διότι βάσει αυτού του Μύθου (ο Μύθος δεν είναι το Ψεύδος αλλά η κινητοποιούσα ιδεολογία για τις κοινωνικές δυνάμεις και ενεργός ”κοινωνική φαντασία”) οι άνθρωποι επί δύο αιώνες από το 1789 ως το τέλος περίπου του 20ου αιώνα πάλεψαν συλλογικά και βελτίωσαν σημαντικά την ταξική, δημοκρατική και πολιτικά φιλελεύθερη συνθήκη. Προσπάθησαν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και έβαλαν όρια στην καπιταλιστική αγριότητα. Γίναν γιγάντια κοινωνικά δημοκρατικά και σοσιαλιστικά πειράματα που έχουν μεγάλη ιστορική και υλική αξία, παρά την τελική αποτυχία τους. Η πάλη για κοινωνική δικαιοσύνη πήρε πρωτόγνωρες διαστάσεις πλανητικά. Επίσης, η ανάπτυξη της τεχνολογίας, της επιστήμης και της τεχνικής βελτίωσε σημαντικά την καθημερινή ζωή των ανθρώπων.

Είχε, όμως, και ξεκάθαρα αρνητικές όψεις, δεδομένου ότι ο Εξτρεμιστικός Διαφωτισμός και η λογική της πλήρους κυριάρχησης του θεοποιημένου ανθρώπου πάνω στην Ιστορία και την φύση και του τέλειου ” νέου ανθρώπου” (και αναγκαστικά πάνω στους άλλους ανθρώπους ως συνέπεια) συνέβαλε σημαντικά στην αυταρχική ”σκυροδέτηση” ορισμένων κοινωνιών και σε πειράματα όπως ο ναζισμός (που πίστευε στον φυλετικό/βιολογικό αλλά και σκληρά εκμηχανισμένο «νέο άνθρωπο»), ο σοβιετικός σταλινικός «σοσιαλισμός» ή ορθότερα γραφειοκρατικός καπιταλισμός (που πίστεψε, στο όνομα του σοσιαλισμού, στον αταξικό, απόλυτα έλλογο και επίσης σκληρά εκμηχανισμένο “νέο άνθρωπο”), ο ιμπεριαλισμός, που επένδυσε στο ” βάρος της λευκής φυλής” να εκπολιτίσει τους «αγρίους» και που αύριο μπορεί να επενδύσει σε μια άλλη ολοκληρωτική θεώρηση και δυστοπία. Τα παραπάνω πειράματα δεν ήταν ταυτόσημα ούτε είχαν το ίδιο κοινωνικό/ταξικό πρόσημο και ιστορικότητα. Ισχύει, όμως, σε σημαντικό βαθμό, η εκτίμηση των θεωρητικών της Σχολής της Φραγκφούρτης και άλλων κριτικών διανοουμένων ότι αυτά τα πειράματα μοιράζονταν, πέρα από σοβαρές ανορθολογικές όψεις τους, 

 την πίστη στην απεριόριστη μαζική τεχνολογική παραγωγή και Πρόοδο και στην ανάδυση ενός Τέλειου Νέου Ανθρώπου στην βάση παραγωγικών, μεγαλοκρατικών και εξουσιαστικών/εκμεταλλευτικών φυσικών και κοινωνικών τεχνολογιών. 

Επίσης, ισχύει η εκτίμηση ότι πλευρές της αυταρχικής εξέλιξης του σοβιετικού «σοσιαλισμού» και άλλων ανάλογων πειραμάτων «σοσιαλισμού εκ των άνω» συνδέονται σαφώς όχι μόνο με την ταξική πάλη σε αυτές της κοινωνίες αλλά και με ελλείμματα και λάθη των ίδιων των κλασσικών του μαρξισμού ως εκφραστών της εποχής τους: με την έννοια της αντιφατικής συνύπαρξης σε αυτούς σωστών στρατηγικών αντιλήψεων αλλά και «εξτρεμιστικά διαφωτιστικών» ή πάντως υπερβολικών προσδοκιών..

Η σχέση της εργατικής τάξης με το έθνος σύμφωνα με το Νίκο Πουλαντζά

Επίκαιρο ιδεολογικό ζήτημα

Δημήτρης Μπελαντής

Ο Νίκος Πουλαντζάς γράφει για την σχέση της εργατικής τάξης με το έθνος ( Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός, ελληνική έκδοση, Αθήνα 1984, Θεμέλιο, σελ. 169-170) :

"Όμως, το αληθινό πρόβλημα είναι, βέβαια, το πρόβλημα της σχέσης της εργατικής τάξης με το σύγχρονο έθνος : σχέση βαθιά, σε μεγάλο βαθμό υποβαθμισμένη από τον μαρξισμό, που είχε την τάση να το εξετάζει είτε κάτω από το πρίσμα της απλής ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης ( πράγμα που έκανε κυρίως η Γ' Διεθνής) είτε κάτω από το πρίσμα της συμμετοχής της κάθε εργατικής τάξης στον εθνικό πολιτισμό (αυστρο-μαρξισμός). Δεν μπαίνει φυσικά ζήτημα να αμφισβητήσουμε τις ιδεολογικές επιδράσεις του αστικού εθνικισμού πάνω στην εργατική τάξη, αλλά να αντιληφτούμε ότι δεν είναι παρά μία από τις πλευρές, πολύ μερική, του προβλήματος. Αν και η ύπαρξη και οι πρακτικές της εργατικής τάξης εγκυμονούν ήδη ένα ιστορικό ξεπέρασμα του έθνους με τη σύγχρονη έννοιά του, δεν μπορούν ωστόσο στις συνθήκες του καπιταλισμού να υλοποιηθούν παρά μόνο ως η εργατική παραλλαγή αυτού του έθνους. Η χωρότητα και η ιστορικότητα κάθε εργατικής τάξης είναι μια παραλλαγή του δικού της έθνους, τόσο γιατί είναι σφηνωμένες μέσα στη χωρική και στην χρονική μήτρα , όσο και διότι είναι συστατικό μέρος αυτού του έθνους ως συνιστώσα του συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική τάξη. Εφόσον υπάρχουν εθνικές εργατικές τάξεις , υπάρχει διεθνοποίηση της εργατικής τάξης , καθώς επίσης και εργατικός διεθνισμός : αυτό αρχίζουμε να το κατανοούμε και πρέπει να εννοούμε τούτη τη φράση με μια ριζική σημασία όχι πως υπάρχει κάποιος πρότερος διεθνισμός και κάποια διεθνοποίηση εργατών που παίρνουν σε συνέχεια εθνικές μορφές, μια ουσία υπερ- ή αν-εθνική που εκδηλώνεται μέσα σε ένα πλαίσιο εθνικό ή που απλώς συγκεκριμενοποιείται σε εθνικές συνθήκες και ιδιομορφίες. Η καπιταλιστική εργασιακή διαδικασία που συνεπάγεται τη διευρυνόμενη συνεργασία (τη διεθνοποίηση της εργατικής τάξης) προϋποθέτει την εθνική υλικότητα και θέτει έτσι τις αντικειμενικές βάσεις αυτής της συνεργασίας ως εργατικό διεθνισμό . Η σημερινή τάση προς την παγκοσμιοποίηση των διαδικασιών και του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας δεν είναι ποτέ-όπως και στην περίπτωση του κεφαλαίου που σπονδυλώνεται με αυτούς-παρά διεθνοποίηση ή υπερεθνοποίηση. Δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο εθνική μετάβαση στον σοσιαλισμό ( υπογραμμισμένο), όχι απλώς με την έννοια ενός καθολικού προτύπου, προσαρμοσμένου στις εθνικές ιδιομορφίες . αλλά με την έννοια μιας πολλαπλότητας; πρωτότυπων δρόμων προς τον σοσιαλισμό, που οι γενικές αρχές του αντλούνται από τη θεωρία και την πείρα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος και δεν μπορούν επομένως παρά να είναι πίνακες -οδηγοί...".

Δεύτερο απόσπασμα από την ίδια έκδοση, σελ. 134 :

"... Πιο σημαντικό είναι το ότι οι κλασσικοί του μαρξισμού, αν και τονίζουν πάντοτε τις σχέσεις μεταξύ έθνους και κοινωνικών τάξεων, παραδέχονται καθαρά και ξάστερα ότι το έθνος εξακολουθεί να υπάρχει και μετά τον μαρασμό του κράτους
στην αταξική "κομμουνιστική κοινωνία" . Πρόβλημα πελώριο: έχουμε εδώ μια πραγματικότητα, το "έθνος" που εξετάζεται ως οικονομικό-πολιτικό κι πολιτιστικό αντικείμενο στη θεμελιακή του σχέση με τις κοινωνικές τάξεις, ,που ανάγεται διαρκώς στο βασικό πολιτικο-στρατηγικό πρόβλημα του προλεταριακού διεθνισμού και του οποίου παραδεχόμαστε τη συνέχιση της ύπαρξής του ακόμη και μετά την απονέκρωση του Κράτους και το τέλος της διαίρεσης της κοινωνίας της τάξης..... Τονίζουμε βέβαια το γεγονός ότι δεν θα πρόκειται για το ίδιο έθνος.: ωστόσο καμία σύγκριση εδώ με τις αναλύσεις που αφορούν το σβήσιμο του Κράτους, αφού ο προλεταριακός διεθνισμός , μετά το τέλος του χωρισμού σε τάξεις, δεν μπορεί να υπηρετεί το σβήσιμο του έθνους, όπως η "αντικατάσταση της διακυβέρνησης των ανθρώπων από τη διαχείριση των πραγμάτων". .

-Συμπέρασμα πρώτο : οι εθνικά διαμορφωμένες εργατικές τάξεις γίνονται διεθνιστικές χωρίς να απωλέσουν την εθνική ουσία τους, χωρίς την οποίαν απλά δεν νοούνται στην ταξική πάλη. Το συμπέρασμα αυτό του Πουλαντζά συνιστά δημιουργική συνέχεια της σκέψης του Αντόνιο Γκράμσι ιδίως για την ενεργή συμμετοχή της εργατικής τάξης στην εθνική-λαϊκή ζωή, στην ζωή της εθνικής κοινότητας και στον ριζοσπαστικό της μετασχηματισμό.

Τα αλλοδαπά μέλη της "κρατικής" Επιτροπής για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση

Δημήτρης Μπελαντής

Πέρα από τα άλλα μεγάλα προβλήματα που έχει η "κρατική" Επιτροπή για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, πέρα από το ότι έχει στεγάσει υπό την σκέπη της κ. Αγγελοπούλου όλους σχεδόν τους κλασσικούς κεντροαριστερούς- εκσυγχρονιστές διανοουμένους της εποχής και του κλίματος Σημίτη ( Μουζέλης, Τσουκαλάς, Αλιβιζάτος κ.α.) συν ορισμένους φιλελεύθερους αντικομμουνιστές όπως ο κ. Καλύβας συν διάφορους "δημιουργικούς" και διεθνοποιημένους επιχειρηματίες, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό ότι όσον αφορά τα αλλοδαπά μέλη της , έχουν επιλεγεί καθηγητές αποκλειστικά από τον αγγλοσαξωνικό επιστημονικό κόσμο: βασικά ο ελληνιστής καθηγητής Roderick Beaton και οι καθηγητές Ιστορίας Richard Clogg και Mark Mazower. Με την εξαίρεση της Γλυκάντζη-Αρβελέρ,που,όμως, είναι εν μέρει μόνο αλλοδαπή και καλύπτει άλλη ιστορική περίοδο. 

Δεν αμφισβητώ διόλου την μεγάλη επιστημονική αξία των συγκεκριμένων καθηγητών, διαπιστώνω όμως με έκπληξη ότι απουσιάζουν εκκωφαντικά Γάλλοι ή Ρώσοι ιστορικοί ή πολιτικοί επιστήμονες, παρά το ότι οι δύο αυτές μεγάλες χώρες έπαιξαν, επίσης, πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση και στο Ανατολικό Ζήτημα γενικότερα. Επίσης, είναι βέβαιο και προφανές ότι υπάρχει σημαντικό ιστορικό έργο και έρευνα στις χώρες αυτές και για την Ελληνική επανάσταση και για τον φιλελληνισμό του 19ου αιώνα, όπως, βέβαια, και στην επίσης παραδόξως απούσα Γερμανία. Για να μην μιλήσουμε καν για την Λατινική Αμερική,όπου η πρώτη μπολιβαριανή επανάσταση είχε αρκετές κοινότητες και χρονικές συγχρονίες με το 1821 και με τον καρμποναρισμό στην Ιταλία,που αποκλείεται να μην έχουν μελετηθεί και επισημανθεί στις χώρες της ΛΑ . 

Για άλλη μια φορά η ταξική και κοινωνική ελίτ της χώρας δείχνει ότι όχι μόνο ανήκει στην Δύση αλλά ταυτίζει το ιστορικό στίγμα της εντός της Δύσης με τον αγγλοσαξωνικό κόσμο βασικά και με τα δύο αγγλοσαξωνικά εξαδέλφια, την παλαιότερη "προστάτιδα" της χώρας μας Βρετανία και την νεότερη "προστάτιδα" , τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επίσης, όλως τυχαίως, είναι και οι δύο χώρες, εντός της Δύσης, που έχουν σημαντική εμπλοκή με τον ελληνικό εφοπλισμό και το ελληνικό ναυτιλιακό κεφάλαιο. Σε μια συζήτηση όπου το στοιχείο του δημοκρατικού ρεπουμπλικανισμού με την μια ή την άλλη ανάγνωση είναι ή πρέπει να είναι κεντρικό, η χώρα του δημοκρατικού ρεπουμπλικανισμού και του αγωνιζόμενου έθνους , η Γαλλία είναι επιστημονικά απούσα. Όσον δε αφορά την επιστημονική απουσία και μη πρόσκληση της Ρωσίας, δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς το γιατί. Γεωπολιτικές σκοπιμότητες της άρχουσας τάξης μας.

Επίσης, οι αγγλοσάξωνες ιστορικοί που προσκαλούνται έχουν, επίσης όχι τυχαία, μια σχετικά συνεκτική αντίληψη και για το τι είναι και πώς δημιουργείται το "έθνος" αλλά και για το νεοελληνικό και ελληνικό έθνος γενικότερα. Άποψη συνεκτική μεν αλλά καθόλου αδιαμφισβήτητη στην διεθνή επιστημονική κοινότητα. Όμως, σε αυτό θα επανέλθω στην συνέχεια, με άλλη ανάρτησή μου.

Στο ζήτημα της ΑΟΖ στο Αιγαίο δεν υπάρχει, όπως υποκριτικά γράφεται, μια εθνικιστική και μια διεθνιστική γραμμή. Υπάρχει η γραμμή του Διεθνούς Δικαίου και η γραμμή της άρσης του.

 

Του Δημήτρη Μπελαντή

 

Στο ζήτημα της ΑΟΖ στο Αιγαίο δεν υπάρχει, όπως υποκριτικά γράφεται, μια εθνικιστική και μια διεθνιστική γραμμή.  Υπάρχει η γραμμή του Διεθνούς Δικαίου και η γραμμή της άρσης του. 

 

Τα νησιά του Αιγαίου είναι τμήμα της ελληνικής επικράτειας, έχουν έδαφος, αιγιαλίτιδα ζώνη και ζώνη οικονομικών δικαιωμάτων (υφαλοκρηπίδα,ΑΟΖ).  Αυτά ορίζουν οι διεθνείς συμβάσεις. Το να πει ένα εθνικό κράτος ότι παραιτείται από την ΑΟΖ δεν είναι μια πολιτική απόσυρσης από την εξόρυξη υδρογονανθράκων μόνο αλλά μια πολιτική απόσυρσης από κρατικά και κυριαρχικά δικαιώματα. 

 

Πρωτον,η ΑΟΖ δεν αφορά μόνο υδρογονάνθρακες αλλά και δικαιώματα αλιείας, θαλάσσιου πλούτου, διάβασης καλωδίων και πολλά άλλα και όσον αφορά τους υδρογονάνθρακες, η τουρκική γραμμή δεν είναι να μην εξορύσσονται αλλά να τους συνεκμεταλλευθούμε.  Όποιος συμφωνεί με αυτήν την γραμμή,ας το πει καθαρά και ας μην κρύβεται πίσω από το ψεύτικο "όχι πόλεμος για τα πετρέλαια".  Ας το πει, να το συζητήσουμε.  

 

Επίσης, είναι προφανές ότι αν δεχθούμε ότι τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ, θα αρχίσει μια περαιτέρω συζήτηση εκ μέρους της Άγκυρας για την αιγιαλίτιδα, για τα αμφισβητούμενα νησιά, για την γκριζοποίηση του Αιγαίου και τέλος για την πλήρη αμφισβήτηση της Λωζάννης από την πλευρά του τουρκικού κράτους. Γιατί όχι και το Καστελόριζο; Στην δική τους περιοχή δεν εντάσσεται γεωγραφικά και από άποψη πολιτικής γεωγραφίας; Θα μπούμε σε μια τέτοια συζήτηση; Αν δεχτούμε ότι τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ, θα μπούμε αναμφισβήτητα. Πράγμα που είναι τραγικό πολιτικό λάθος.

Ρατσισμός και «αντιρατσισμός» ως παραγωγικά φαινόμενα

του Δημήτρη Μπελαντή

Ο

ρισμένες φορές σκέφτομαι ότι οι ρατσιστικές και ακροδεξιές πρακτικές (και οι πραγματικές και οι διασταλτικά εικαζόμενες) δεν είναι απλά ένα αρνητικό φαινόμενο, δηλαδή ένα φαινόμενο άρνησης και απόρριψης ή και καταδίωξης του «διαφορετικού». Δεν είναι μόνο κατασταλτικό φαινόμενο ή φαινόμενο απαξίωσης των άλλων. Είναι ένα παραγωγικό φαινόμενο με την έννοια ότι διαμορφώνει ή ενισχύει υποκειμενικές στάσεις ή και επάγεται σοβαρά αντικειμενικά κοινωνικά αποτελέσματα.

Όσον αφορά τους ίδιους τους φορείς τέτοιων ρατσιστικών πρακτικών. Παράγει επιθετικές πρακτικές τους απέναντι σε ανίσχυρες ομάδες. Παράγει μια ρητορική περιφρόνησης που συνδέεται και με δική τους εσωτερική υποεκτίμηση. Παράγει λεβεντιά δήθεν εκεί που υπάρχει εθελοδουλία. Παράγει μύθους περί ανωτερότητας. Παράγει αιτήματα προς το κράτος για περισσότερη καταστολή (και όχι μόνο για περισσότερη ασφάλεια, που δεν είναι μόνο του αθέμιτο ως αίτημα). Παράγει υποκατάστατα προς μια κλονισμένη ή σε κρίση εθνική ταυτότητα, πρόβλημα που υφίσταται και έχει αντικειμενική θεμελίωση, συνδεόμενη και με την παγκοσμιοποίηση, ιδίως την πολιτιστική της παράμετρο. Παράγει μετάθεση της οργής προς τους πάνω σε οργή προς τους κάτω. Παράγει την αναζήτηση σωτήρων όπως ο Τραμπ, ο Όρμπανς κ.λπ.

Πάμε τώρα στους αντιπάλους του ρατσισμού και των ακροδεξιών πρακτικών. Δεν εννοώ τα θύματα, ούτε τους καλοπροαίρετους κριτικούς και πολέμιους του ρατσισμού, όπου περιλαμβάνω και τον εαυτό μου και παρά πολλούς φίλους και συντρόφους. Αλλά ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων που είναι συχνά επαγγελματίες αντιρατσιστές ή αντιφασίστες, είτε με την έννοια των ΜΚΟ και του βαλαντίου είτε με την έννοια της ιδεολογικής δογματικής ανάγκης «απόδειξης» κάθε λίγο και λιγάκι ότι όλη η κοινωνία είναι ρατσιστική και ακροδεξιά, παραγνωρίζοντας ότι οι ξενοφοβικές τάσεις αποτελούν τελείως λάθος απάντηση σε πραγματικά κοινωνικά και ταυτοτικά προβλήματα που επάγονται οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές.

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΡΕΠΟΥΣΗ ΣΤΟ F/B

Σχόλιο του Δημήτρη Μπελαντή για τη δήλωση της Μαρίας Ρεπούση και ένας διαφωτιστικός διάλογος στο f.b

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΛΑΝΤΗΣ

Συμφωνώ με την κ Μαρία Ρεπούση. Την συγχαίρω, δεν συμφωνώ απλώς...

Και πάλι,είχε μια brilliant ιδέα...

Στα σχολεία το 2019 δεν πρέπει να έχουν πορτραίτα ηρώων της εθνικιστικής και μισαλλόδοξης επανάστασης του 21, δηλαδή των λυσσασμένων σφαγέων των ετεροδόξων μουσουλμάνων και Οθωμανών, που τόσα χρόνια συμβίωναν ειρηνικά και φιλικά μαζί τους, στην όαση ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, που λεγόταν Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Προτείνω να μπουν άμεσα τα πορτραίτα του σουλτάνου Βαγιαζήτ που παραλίγο να μας απαλλάξει από τους ρωμαιοορθόδοξους μισοφασίστες πενήντα χρόνια πριν από το 1453, δηλαδή το 1403, αλλά τον πρόλαβε ο ανόσιος Τιμούρ Λεγκ, γνωστός και ως Ταμερλάνος, και αφού τον νίκησε, τον έκλεισε σε ένα κλουβί και τον τριγύριζε σαν άγριο ζώο. Αν θυμάμαι καλά, ο ήρωας Βαγιαζήτ είχε και έναν πολυεθνή και πολυπολιτισμικό στρατό στην διάθεση του, όπου υπήρχαν Κιρκάσιοι, Ρωμαίοι, Αρμένιοι.

Επίσης, θα μπορούσαμε στα σχολεία να βάλουμε το πορτραίτο του μεγάλου πολεμιστή σουλτάνου Σελίμ του Β' η του Γ' που λεγόταν Γιαβούζ δηλαδή Τρομερός, κατά αναλογία του φιλεύσπλαχνου τσάρου Ιβάν του Τρομερού.

Εναλλακτικά,μπορούμε να βάλουμε και τον ίδιο τον Ταμερλάνο, που ήταν πολύ ανεκτικός στους Νεστοριανους και Μονοφυσίτες Χριστιανούς. Τα καραμπινάτα εθνικιστικά στελέχη της επανάστασης του 21, που μάλλον ήταν και ξεσκολισμένοι αντισημίτες, να τα βγάλουμε αύριο κιόλας. Αποτελούν όνειδος για τον ανεκτικό πολιτισμό μας. Συγχαρητηρια, κυρία Ρεπούση. Δίκιο έχετε, για μια ακόμη φορά. Απο τον "συνωστισμό στη Σμύρνη" στο " πάρτυ με τον Ταμερλανο" (1.000.000 νεκροί στην μάχη της Άγκυρας κατά του Βαγιαζήτ, μεγάλη πολιτιστική άνθιση).

ΥΓ. Δεν αναφέρομαι στον μουσουλμανισμό,με τον οποίο δεν έχω κανένα πρόβλημα, στην απολυταρχική οθωμανική αυτοκρατορία αναφέρομαι,που ξαφνικά έγινε και ίνδαλμα. Η μάλλον όχι και πολύ ξαφνικά. Μην μου γράψει κανένας κρετίνος ότι είμαι ισλαμοφοβικός.

Θοδωρής Μαραγκουδάκης Γιατί όλοι αυτοί σαν τη Ρεπούση έχουν τέτοιο αβυσσαλέο μίσος για την Ελλάδα;

Μετά την Αριστερά - Του Δημήτρη Μπελαντή

Μετά την Αριστερά

 Μπελαντής Δημήτρης In Πολιτικά κείμενα

1. Τέλος της Αριστεράς , συνέχιση των αγώνων κατά του καπιταλισμού

Τι έχει μείνει  από την έννοια της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη ; Η Αριστερά  ως έννοια δεν εκπροσωπεί,  πλέον , στο σήμερα  την μαζικοποίηση και την μεγιστοποίηση  ούτε των αγώνων για την αντικαπιταλιστική ανατροπή ούτε καν την μαζικοποίηση των αγώνων για μια φιλολαϊκή κοινωνική  αναδιανομή. Τίποτε δεν έχει μείνει από την «Αριστερά», όπως υπήρχε  και όπως οριζόταν  ως το 2008 ή το  2010 περίπου στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Συντρίμμια και θρύψαλα.

Η συμβολή ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ στην απαξίωση της Αριστεράς υπήρξε καθοριστική.   Καθοριστική σε ευρωπαϊκή κλίμακα , αν όχι και παγκόσμια:  το Μπλοκο  της Αριστεράς στην Πορτογαλία , οι Ποδέμος στην Ισπανία  ακολούθησαν κι αυτοί την  ίδια πορεία, ενώ ο Κόρμπυν ,παρά τον ταξικότερο λόγο του, δεν μας εμπνέει καμία εμπιστοσύνη και το γερμανικό  Die Linke ακόμη λιγότερο.

Μέχρι το 2010 περίπου, οι δυτικές κοινωνίες  ή έστω η μεγάλη  πλειοψηφία τους  χρησιμοποιούσαν τον όρο «Αριστερά» για να προσδιορίσουν την κλασσική ή και την φιλελεύθερη πια σοσιαλδημοκρατία ( υπό την έννοια της κλασσικής  αναδιανεμητικής  σοσιαλδημοκρατίας τύπου Όλαφ Πάλμε, δηλαδή του  παλιού σουηδικού μοντέλου μοντέλου,  ή Βίλλυ Μπραντ (ρηνανικός καπιταλισμός),   ή της επιλεκτικής φιλελεύθερης  σοσιαλδημοκρατίας τύπου Μπλαίρ και Σρέντερ ),  καθώς, δευτερευόντως πια μετά το «1989»,  και τα ΚΚ, την κομμουνιστική/ κομμουνιστογενή Αριστερά  ή και  την συνήθως τροτσκιστική Άκρα Αριστερά.Ειδικά στην Ελλάδα, λόγω του Εμφυλίου αλλά και της ιδιομορφίας του φαινομένου ΠΑΣΟΚ, συνήθως ως Αριστερά οριζόταν η κομμουνιστογενής και μόνο (η προερχόμενη από το ιστορικό  ΚΚΕ, δηλ. το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού, μετά ο Συνασπισμός κλπ  ), καθώς  και η «αντικαπιταλιστική» ή επαναστατική .Αναλυτικά λάθος, καθώς η σοσιαλιστική Αριστερά (ΠΑΣΟΚ) υπήρξε  μια αναδιανεμητική παράταξη υπέρ του λαού ως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, και, άρα, ήταν η Πρώτη Φορά Αριστερά, εντός του συστήματος πάντοτε( σχετικό και το  πρόσφατο βιβλίο του Βασίλη Ασημακόπουλου για το ΠΑΣΟΚ).

Όμως, και το ΠΑΣΟΚ από μόνο του χρησιμοποιούσε  κυρίως τον όρο «σοσιαλισμός», αντιπαρατασσόμενο στην «παραδοσιακή Αριστερά», σαν να σεβόταν τον κληρονομημένο καταμερισμό των συμβόλων.

Η εμπειρία της  μετεξέλιξης και συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ  καθώς και της καπιταλιστικής μετεξέλιξης   ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε αυτό το κεφάλαιο σε όλη την Ευρώπη. Πιθανότατα οριστικά.

Σήμερα, η σοσιαλδημοκρατία και τα ΚΚ βασικά δεν υπάρχουν διεθνώς  ή είναι σε κατακόρυφη πτώση-ακόμη και   αυτό το κάποτε κραταιό γερμανικό SPD. Το κόμμα του Μιτεράν έχει διαλυθεί ουσιαστικά, ενώ του Μαρσαί  είναι ένα μετριοπαθές  γκρουπούσκουλο. Φυτρώνουν διάφορα νέου τύπου  πράσινα και σοσιαλδημοκρατικοφανή κόμματα όπως λ.χ. το ΜΕΡΑ25. Επίσης, αναπτύσσονται δεξιόστροφα ή απολίτικα λαϊκιστικά κόμματα που απορροφούν  δυνάμεις που άλλοτε ψήφιζαν από ταξικό πρίσμα την Αριστερά.  Σε όλη την Ευρώπη, επιβιώνει ως σχετικά μαζικό  κομμουνιστικό κόμμα  και με κάποιαν υπολογίσιμη  εκλογική απήχηση, από τα παλιά ΚΚ, μονάχα το ΚΚΕ , και αυτό για ιδιαίτερους  ιστορικούς λόγους,  αλλά και λόγω της παρέμβασής του στους κοινωνικούς αγώνες,  επιβιώνει   σε  περιορισμένα αλλά όχι  περιθωριακά επίπεδα.  Ορισμένα κόμματα με κομμουνιστογενή ή και  αντικαπιταλιστική  παράδοση έγιναν καθαρά σοσιαλφιλελεύθερα ή  καθεστωτικά με την χειρότερη δυνατή έννοια  (ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατικό  Κόμμα στην Ιταλία-πρώην PCI  , Μπλόκο της Αριστεράς  στην Πορτογαλία, ΚΚ Πορτογαλίας) , ενώ ορισμένα αριστερά κόμματα , αμιγώς κινηματογενή, όπως οι Ποδέμος, ενσωματώθηκαν  πλήρως στον κυβερνητισμό και την διαχείριση. Υπάρχουν, ακόμη, κάποια σχετικά αξιοπρεπή αριστερά κόμματα όπως αυτό του Μελανσόν, αλλά σε καθοδική πορεία.

Μετά την Αριστερά

Μετά την Αριστερά

Του Δημήτρη Μπελαντή

1. Τέλος της Αριστεράς , συνέχιση των αγώνων κατά του καπιταλισμού

Τι έχει μείνει  από την έννοια της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη; 

Η Αριστερά  ως έννοια δεν εκπροσωπεί,  πλέον , στο σήμερα  την μαζικοποίηση και την μεγιστοποίηση  ούτε των αγώνων για την αντικαπιταλιστική ανατροπή ούτε καν την μαζικοποίηση των αγώνων για μια φιλολαϊκή κοινωνική  αναδιανομή. Τίποτε δεν έχει μείνει από την «Αριστερά», όπως υπήρχε  και όπως οριζόταν  ως το 2008 ή το  2010 περίπου στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Συντρίμμια και θρύψαλα.

Η συμβολή ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ στην απαξίωση της Αριστεράς υπήρξε καθοριστική.   Καθοριστική σε ευρωπαϊκή κλίμακα , αν όχι και παγκόσμια:  το Μπλοκο  της Αριστεράς στην Πορτογαλία , οι Ποδέμος στην Ισπανία  ακολούθησαν κι αυτοί την  ίδια πορεία, ενώ ο Κόρμπυν ,παρά τον ταξικότερο λόγο του, δεν μας εμπνέει καμία εμπιστοσύνη και το γερμανικό  Die Linke ακόμη λιγότερο.

Μέχρι το 2010 περίπου, οι δυτικές κοινωνίες  ή έστω η μεγάλη  πλειοψηφία τους  χρησιμοποιούσαν τον όρο «Αριστερά» για να προσδιορίσουν την κλασσική ή και την φιλελεύθερη πια σοσιαλδημοκρατία ( υπό την έννοια της κλασσικής  αναδιανεμητικής  σοσιαλδημοκρατίας τύπου Όλαφ Πάλμε, δηλαδή του  παλιού σουηδικού μοντέλου μοντέλου,  ή Βίλλυ Μπραντ (ρηνανικός καπιταλισμός),   ή της επιλεκτικής φιλελεύθερης  σοσιαλδημοκρατίας τύπου Μπλαίρ και Σρέντερ ),  καθώς, δευτερευόντως πια μετά το «1989»,  και τα ΚΚ, την κομμουνιστική/ κομμουνιστογενή Αριστερά  ή και  την συνήθως τροτσκιστική Άκρα Αριστερά.Ειδικά στην Ελλάδα, λόγω του Εμφυλίου αλλά και της ιδιομορφίας του φαινομένου ΠΑΣΟΚ, συνήθως ως Αριστερά οριζόταν η κομμουνιστογενής και μόνο (η προερχόμενη από το ιστορικό  ΚΚΕ, δηλ. το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού, μετά ο Συνασπισμός κλπ  ), καθώς  και η «αντικαπιταλιστική» ή επαναστατική .Αναλυτικά λάθος, καθώς η σοσιαλιστική Αριστερά (ΠΑΣΟΚ) υπήρξε  μια αναδιανεμητική παράταξη υπέρ του λαού ως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, και, άρα, ήταν η Πρώτη Φορά Αριστερά, εντός του συστήματος πάντοτε( σχετικό και το  πρόσφατο βιβλίο του Βασίλη Ασημακόπουλου για το ΠΑΣΟΚ).

Όμως, και το ΠΑΣΟΚ από μόνο του χρησιμοποιούσε  κυρίως τον όρο «σοσιαλισμός», αντιπαρατασσόμενο στην «παραδοσιακή Αριστερά», σαν να σεβόταν τον κληρονομημένο καταμερισμό των συμβόλων.

Η εμπειρία της  μετεξέλιξης και συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ  καθώς και της καπιταλιστικής μετεξέλιξης   ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε αυτό το κεφάλαιο σε όλη την Ευρώπη. Πιθανότατα οριστικά.

Σήμερα, η σοσιαλδημοκρατία και τα ΚΚ βασικά δεν υπάρχουν διεθνώς  ή είναι σε κατακόρυφη πτώση-ακόμη και   αυτό το κάποτε κραταιό γερμανικό SPD. Το κόμμα του Μιτεράν έχει διαλυθεί ουσιαστικά, ενώ του Μαρσαί  είναι ένα μετριοπαθές  γκρουπούσκουλο. Φυτρώνουν διάφορα νέου τύπου  πράσινα και σοσιαλδημοκρατικοφανή κόμματα όπως λ.χ. το ΜΕΡΑ25. Επίσης, αναπτύσσονται δεξιόστροφα ή απολίτικα λαϊκιστικά κόμματα που απορροφούν  δυνάμεις που άλλοτε ψήφιζαν από ταξικό πρίσμα την Αριστερά.  Σε όλη την Ευρώπη, επιβιώνει ως σχετικά μαζικό  κομμουνιστικό κόμμα  και με κάποιαν υπολογίσιμη  εκλογική απήχηση, από τα παλιά ΚΚ, μονάχα το ΚΚΕ , και αυτό για ιδιαίτερους  ιστορικούς λόγους,  αλλά και λόγω της παρέμβασής του στους κοινωνικούς αγώνες,  επιβιώνει   σε  περιορισμένα αλλά όχι  περιθωριακά επίπεδα.  Ορισμένα κόμματα με κομμουνιστογενή ή και  αντικαπιταλιστική  παράδοση έγιναν καθαρά σοσιαλφιλελεύθερα ή  καθεστωτικά με την χειρότερη δυνατή έννοια  (ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατικό  Κόμμα στην Ιταλία-πρώην PCI  , Μπλόκο της Αριστεράς  στην Πορτογαλία, ΚΚ Πορτογαλίας) , ενώ ορισμένα αριστερά κόμματα , αμιγώς κινηματογενή, όπως οι Ποδέμος, ενσωματώθηκαν  πλήρως στον κυβερνητισμό και την διαχείριση. Υπάρχουν, ακόμη, κάποια σχετικά αξιοπρεπή αριστερά κόμματα όπως αυτό του Μελανσόν, αλλά σε καθοδική πορεία.

Δήλωση – έκπληξη στήριξης στο ΚΚΕ από το Δημήτρη Μπελαντή!

Δήλωση – έκπληξη στήριξης στο ΚΚΕ από το Δημήτρη Μπελαντή!

«Μόνο το ΚΚΕ μου δίνει μια αίσθηση πολιτικής σοβαρότητας»

Πολύ λίγες φορές μια δήλωση στήριξης έχει τόσο λίγη στήριξη -με χαρακτηριστικές φράσεις, όπως:

«Λυπάμαι που θα το γράψω».

Κι ίσως να μην είναι τυχαίο πως αυτή γίνεται δημόσια, αλλά όχι – ή όχι ακόμα τουλάχιστον – από το Ριζοσπάστη ή άλλο επίσημο κομματικό μέσο.

Ο λόγος για το Δημήτρη Μπελαντή, με τον οποίο είναι σαφές πως τον χωρίζουν μεγάλες πολιτικές διαφορές με το ΚΚΕ, τόσο σε ιστορικά ζητήματα – όπως αποδεικνύει πχ μια απλή ανάγνωση του βιβλίου του ο Στάλιν στην Κολιμά – και τη γενική θεωρητική αντίληψη για το σοσιαλισμό,

όσο και σε τακτικά πολιτικά ζητήματα στην τρέχουσα συγκυρία, όπως έδειξαν οι κατά καιρούς παρεμβάσεις του Μπελαντή, που ήταν μέχρι πρότινος μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια πέρασε από τη ΛΑΕ.

Έχει όμως μια αξία πως ακόμα και άτομα «υπεράνω υποψίας» για κάθε είδους πολιτική σύγκλιση με το Κόμμα, του αναγνωρίζουν μια συνέπεια, μια σχετική σοβαρότητα και αποφασίζουν να το στηρίξουν στις επερχόμενες εκλογικές μάχες -ακόμα κι αν αυτή η στάση δεν κρατήσει στο χρόνο.

Για όλα τα υπόλοιπα, ο καθένας μπορεί – εκατέρωθεν – να διατηρεί τις επιφυλάξεις του.

Ακολουθεί το κείμενο με το οποίο ο Μπελαντής γνωστοποιεί τη στάση του, στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook.

Δήλωση – έκπληξη εκλογικής στήριξης στο ΚΚΕ από το Δημήτρη Μπελαντή«Μόνο το ΚΚΕ μου δίνει μια αίσθηση πολιτικής σοβαρότητας»

«Ευρωεκλογές 2019. Δύσκολη ψήφος, για όποιον/αν τοποθετείται σε μια αντισυστημική κατεύθυνση.

Περίοδος, αυτή που προηγήθηκε από τον Σεπτέμβρη του 2015 ως και σήμερα, η οποία συμπυκνώνει κοινωνικές και πολιτικές ήττες, παγιώνει και «παγώνει» αρνητικούς πολιτικούς συσχετισμούς και αδράνειες,

κυρίως σηματοδοτεί την διάψευση επιλογών, την απομυθοποίηση εννοιών όπως η «Αριστερά», το οριστικό τέλος των μεταπολιτευτικών στάσεων και προσδοκιών- για παράδειγμα το μεγάλο και βασανιστικό ερώτημα πώς και γιατί αν όχι η πλειοψηφία πάντως πολύ μεγάλο μέρος των ανθρώπων που στελέχωσαν τα αριστερά κόμματα στην Μεταπολίτευση ή που ακολούθησαν,

ιδίως την λεγόμενη Ανανεωτική Αριστερά αλλά σε αρκετό βαθμό και το ΚΚΕ ή την «επαναστατική» Αριστερά, σήμερα στηρίζουν μια άθλια κυβέρνηση, την αγαπημένη του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, και όλων των «δυτικών» ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Αυτή η συμμορία πρέπει να φύγει από την διακυβέρνηση με κάθε κόστος!

Του Δημήτρη Μπελαντή

Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η θεωρία της "προδοσίας" των ηγετών της Αριστεράς (εν προκειμένω της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ισχύει και γενικότερα) είναι ένας μύθος. Ισχύει μεν ότι ένα πράγμα μπορεί να μετατραπεί εξελικτικά στο αντίθετο του, σε κάθε όμως περίπτωση αυτό το πράγμα πρέπει να ενέχει εξ αρχής το στοιχείο της άρνησής του και η τάση να γίνει αυτό το στοιχείο δεσπόζον να είναι ισχυρή.

Οι άνθρωποι και οι...ομάδες δεν αλλάζουν ούτε μεταλλάσσονται δήθεν στον δρόμο προς την Δαμασκό, αν δεν έχουν την εσωτερική τάση να αλλάξουν. 

Στην περίπτωση ειδικά της σημερινής πολύμορφης ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, επρόκειτο για ανθρώπους κατά κανόνα με συστημικές συνδέσεις, με μια ιδεολογία soft μεταβολών του συστήματος, και σε κάθε περίπτωση με μια αλαζονεία και αρχομανια, ακόμη κι εκεί που δεν υπήρχαν συστημικές διασυνδέσεις, με μια λογική ότι η κοινωνία τους χρώσταγε για τις πολύχρονες προσπάθειες τους. 

Τέτοια στοιχεία αλαζονείας υπάρχουν και στις οργανώσεις στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και σήμερα, για όποιον έχει αυξημένη 
παρατηρητικότητα. 

Για να επιστρέψουμε όμως στον ΣΥΡΙΖΑ: Τα περισσότερα στοιχεία προοιώνιζαν την αρνητική έκβαση, πέραν κάθε καλοπροαίρετου ενθουσιασμού. 
Κάποιοι δεν τα δείξαμε αρκετά για να μην ανακόψουμε τον γενικό θετικό παλμό, ενώ υπάρχουν και αυτοί που δεν τα έδειξαν γιατί απλώς ήταν επαγγελματίες πολιτικοί, αν και διαφωνούντες. 

Για την συμφωνία των Πρεσπών : οι πελεκάνοι, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ιμπεριαλισμός 

Του Δημήτρη Μπελαντή  

1.Πρέσπες : Η διεθνής δυτική ιμπεριαλιστική   πίεση στο ελληνικό κράτος και οι αιτίες της

Η Συμφωνία των Πρεσπών συνδέεται στενά και μονοσήμαντα με την ενίσχυση του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια και έχει ορισθεί ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. ως  τώρα, Η Ελλάδα, αρχικά,  δεν συμφωνούσε στην διαδικασία αυτήν , θέτοντας ως βέτο για την ένταξη στους διεθνείς αυτούς οργανισμούς το ζήτημα του ονόματος και  της εθνικότητας και υπηκοότητας  της ΠΓΔΜ ( ήδη ονομασθείσας επίσημα ως  «Βόρεια Μακεδονία») .  Η   σύσκεψη  των Υπουργών Εξωτερικών και ηγετών του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008 δεν είχε καταφέρει να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο. Προφανώς, η  μακροχρόνια αντίθεση αυτή της Ελλάδας δεν αφορούσε την ένταξη στο ΝΑΤΟ αλλά την εθνική/εθνοτική διαφορά.    

  Όλη η σχετική πίεση από τα δυτικά κέντρα εξουσίας  ( τα κέντρα εξουσίας του δυτικού ιμπεριαλισμού) για την σύναψη της Συμφωνίας και την κύρωση αυτής από τα αντίστοιχα κοινοβούλια της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ  είχε ως αποκλειστικό κίνητρο την ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, κυρίως το ΝΑΤΟ. Χωρίς αυτό το ζήτημα να εκκρεμεί , καμία πίεση δεν θα είχε ασκηθεί πάνω στις δύο χώρες για την επίλυση της μακροχρόνιας  εθνικής ή εθνοτικής διαφοράς σχετικά με το όνομα.  Ήδη, και στο Βουκουρέστι το 2008, αυτό ήταν το μοναδικό και αποκλειστικό ζήτημα, ήταν και τότε  το  βασικό διεθνές  κίνητρο της ηγεσίας του ΝΑΤΟ  για την  άμεση «επίλυση» της διαφοράς μεταξύ των δύο χωρών. Βεβαίως, στο διεθνές πλαίσιο, το ελληνικό κράτος αντιμετώπιζε, πριν από την Συμφωνία των Πρεσπών,  την αναγνώριση της ΠΓΔΜ ως  «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»  από πάνω από 140 κράτη διεθνώς, και μάλιστα με τον κίνδυνο αυτά να αυξηθούν και άλλο σε περίπτωση άρνησής της.  Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι , χωρίς την τώρα συναίνεση της ελληνικής πλευράς και άρση του βέτο εκ μέρους της , η ΠΓΔΜ δεν θα μπορούσε να γίνει  κράτος-μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ , τουλάχιστον όχι το αμέσως επόμενο διάστημα, όχι εύκολα  και όχι χωρίς μεγάλες συγκρούσεις και επιπλοκές.  Συνεπώς, η αλλαγή πολιτικής στην Ελλάδα ήταν κρίσιμη και σημαντική  και ως εξ αυτού οι συνεχείς πολιτικές και διπλωματικές πιέσεις στην Ελλάδα επί χρόνια.  Τίποτε δεν είναι τυχαίο.

  Η κεντρικότητα του στόχου ένταξης σε ΝΑΤΟ και ΕΕ και η αναπόσπαστη σύνδεσή της με τον κορμό της Συμφωνίας  επισημαίνεται κατά τρόπο ρητό  και επαναλαμβανόμενο στο Άρθρο 2 της Συμφωνίας.  Εκεί συμφωνείται ότι το Πρώτο Μέρος ( η Ελληνική Δημοκρατία) θα αποδεχθεί   και ενισχύσει, μετά την κύρωση της συμφωνίας από τα εθνικά κοινοβούλια,  την ένταξη του Δευτέρου Μέρους ( Της ΠΓΔΜ, που δεν αναφέρεται  καν ως τέτοια , της Βόρειας Μακεδονίας , όπως πια συμφωνείται ότι θα ονομάζεται) στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και δεν θα προβάλει κανένα εμπόδιο, αντιθέτως θα είναι απόλυτα ενισχυτική στην ένταξη της χώρας αυτής στους παραπάνω δύο οργανισμούς. Ήδη, αυτό έγινε με την κύρωση από την Βουλή του σχετικού πρωτοκόλλου ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.    

Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο εδώ και καιρό για να αναδειχθεί ο φασισμός σε μόνιμη και σταθερή δύναμη της πολιτικής σκηνής

Του Δημήτρη Μπελαντή

Πάντως, τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο εδώ και καιρό για να αναδειχθεί ο φασισμός σε μόνιμη και σταθερή δύναμη της πολιτικής σκηνής κι αυτό σε συνδυασμό, βεβαίως, με το ότι οι κοινωνικές συνθήκες του νεοφιλελευθερισμού, της αποπτώχευσης και εξαθλίωσης εργατικών, ανέργων και μικροϊδιοκτητικών στρωμάτων πάντοτε, ιδίως απούσης της Αριστεράς, ενισχύουν την Ακροδεξιά και τον φασισμό. 

Όταν καθημερινά η κυβέρνηση και τα παρακλάδια της, οι αριστεροί της ψάλτες, κλπ κατηγορούν ευρύτατα λαϊκά στρώματα που δεν συμφωνούν με τις Πρέσπες για πολλούς και διάφορους λόγους (από λόγους αντινατοϊκούς/αντιιμπεριαλιστικούς έως λόγους βίωσης εθνικής ταπείνωσης για την γενική κατάσταση της χώρας έως και λόγους γνήσια εθνικιστικούς κλπ) ότι είναι συλλήβδην ακροδεξιοί/φασίστες, όταν οι διάφοροι "αντιεθνικιστές", αντίφα κλπ δίνουν την εικόνα ότι είμαστε περίπου ... στις 30-1-1933 και όχι στις 31-1-2019, μπορεί να ενισχυθεί το φαινόμενο που σε διάφορες επιστήμες ονομάζεται "ομοιοστασία". 

Η Συμφωνία των Πρεσπών διαιρεί την χώρα στα τρία.

Του Δημήτρη Μπελαντή

Η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί μια πολύ σημαντική διαιρετική τομή.  Μόνο που δεν διαιρεί την χώρα και την κοινωνία στα δύο, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως.  Την διαιρεί στα τρία.  

Σε ένα τμήμα κοινωνικά και ταξικά προνομιούχο, που υποτάσσεται στον ιμπεριαλισμό και εγκαταλείπει την εθνική ιστορικότητα της χώρας.  Το τμήμα αυτό έχει σημαντικούς συμμάχους, μερικούς από τους οποίους καλοπροαίρετους, και στην ιστορική Αριστερά και διανόηση (εννοείται και στην Αριστερά πέραν του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο την συριζαική). 

Ένα τμήμα σωβινιστικο και δεξιό/ακροδεξιό, το οποίο ενώνει τμήματα της ελίτ με κάποια πληβειακά στρώματα.  

Και ένα κομμάτι, πλειοψηφικό, ταξικά λαϊκό και εργατικό, που βιώνει αρνητικά και την έντονη ταξική καταπίεση αλλά και την εθνική ταπείνωση κάτω από τον ζυγό του ιμπεριαλισμού και της συμμαχίας του με την άρχουσα τάξη.  

Το τρίτο πλειοψηφικό αυτό τμήμα δεν εκπροσωπείται καθόλου σχεδόν στο πολιτικό σύστημα, είναι προδομένο, εγκαταλελειμμένο από την διανόηση, συκοφαντημένο.  Όσο δύσκολο και να είναι το καθήκον της πολιτικής και ιδεολογικής του συγκρότησης, αυτό είναι το καθήκον ενός συνεπούς πατριωτικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος για τις επόμενες δεκαετίες.  Είναι το ρεύμα που ούτε αποδέχεται τον ιμπεριαλισμό ως ειρηνευτική δύναμη, ως pax imperialistica, ούτε αποδέχεται τον ιμπεριαλισμό ως σύμμαχο του ομορφότερου εθνικισμού.  Αυτό το ρεύμα καλούμαστε να υπηρετήσουμε.  Ας χαίρονται οι κόλακες του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, δεξιοί και αριστεροί.  Δεν θα τους βγει σε καλό η χαρά τους.