Το ιμπεριαλιστικό «βάθος» της Τουρκίας

Του Δημήτρη Μάρτου*

«Η Τουρκία πρέπει να είναι προετοιμασμένη, ώστε να απαντήσει με την απαιτούμενη σκληρότητα σε κάθε γεγονός που απειλεί τους στρατηγικούς της υπολογισμούς».

Αχμέτ Νταβούτογλου

Δεν πρόκειται για δόγμα ασφάλειας της Τουρκίας αλλά για απροκάλυπτη διακήρυξη επέκτασης και ιμπεριαλισμού. Ένας λογικός κόσμος θα καθιστούσε τέτοιες απόψεις ανάγνωσμα μόνο για ψυχοπαθείς.

Το θεωρητικό πλαίσιο που συγκροτεί την περιφερειακή και πλανητική στρατηγική της Τουρκίας, τη λεγόμενη και «Υψηλή Στρατηγική» της, είναι το βιβλίο (2001) του Αχμέτ Νταβούτογλου, π. Υπ. Εσωτερικών και πρωθυπουργού της Τουρκίας: «Στρατηγικό βάθος-Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας». Πρόκειται κάτι σαν τη βίβλο του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού, που καλλιεργείται στην κοινωνία, στα πανεπιστήμια, στα πολιτικά σώματα και στους διπλωμάτες. Προκρίνει μια στρατηγική (πολιτισμική, πολιτική, οικονομική) που θα καταστήσουν την Τουρκία ηγεμονική –κυριαρχική όχι μόνον στους κόσμους του Ισλάμ αλλά και σ’ έναν κόσμο ολιγοεθνικό, όπου η ίδια θα αποτελεί μέλος του κλαμπ των ισχυρών εθνών κρατών, που θα απορροφήσουν τα αδύναμα και μικρά έθνη-πολιτισμούς του κόσμου. Συστηματοποιεί το ιμπεριαλιστικό πνεύμα που αποπνέει από το ιστορικό και γεωγραφικό βάθος της τουρκικής κοινωνίας (οθωμανική αυτοκρατορία και Ισλάμ) και το συναρθρώνει με την εμπειρία του κεμαλικού έθνους-Κράτους, του οποίου η πνευματικότητα εισήχθει από τη Δύση, με τις ιμπεριαλιστικές της επιτηδεύσεις (έλεγχοι-κατακτήσεις-εξοντώσεις). Στα πλαίσια των «στρατηγικών υπολογισμών» μπορεί να ερμηνευτεί και η εξοπλιστική-μιλιταριστική μανία η οποία έχει καταλάβει τα τελευταία χρόνια τις τουρκικές πολιτικοστρατιωτικές ελίτ.

Ιστορικά, αυτό που καθόρισε τον τουρκικό ιμπεριαλισμό ήταν όχι μόνον οι ιστορικές καταβολές και η γεωπολιτική θέση αλλά και η συνάρθρωση του με το δυτικό ιμπεριαλισμό. Ο κεμαλικός εκδυτικισμός αντλούσε πάντοτε τις εμπνεύσεις του από το Δίκαιο του Ισχυρότερου και όχι το Διεθνές Δίκαιο: «Η ζωή σημαίνει πόλεμο και σύγκρουση. Η νίκη στη ζωή ταυτίζεται με την απόλυτη επικράτηση στον πόλεμο» έλεγε ο ‘’πατέρας’’ του τουρκικού κράτους (Κεμάλ: Ομιλίες, Νέα Σύνορα, 1995, σ.134). 

Οι ιμπεριαλισμοί, πιστεύουν ότι ο φορέας της Ορθοφροσύνης και του Δικαίου είναι η Ισχύς των Κρατών και όχι το Δίκαιο των Λαών. Ο Κεμάλ είχε σαν πρότυπα τα ισχυρά κράτη της Δύσης, ιδιαίτερα την Ιταλία και την Γερμανία. Θεωρούσε ολοκληρωμένο και σωστό ένα εθνικό κράτος όταν ήταν και ιμπεριαλιστικό. «Η Ιταλία είναι μια σωστή ιμπεριαλιστική χώρα» (Κεμάλ: Ομιλίες, σ. 65) σημείωνε ένας αξιωματούχος του σ’ ένα γράμμα προς τον ίδιο. Ο ιμπεριαλισμός θεωρήθηκε ως η ουσία του εθνικού κράτους και του εκσυγχρονισμού.

Το ερώτημα αν αντιμετωπίζουμε μια νέα αυτόνομη τουρκική στρατηγική ή μια ανακατανομή ρόλων από την κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη ΗΠΑ-Δύση, δεν έχει και τόσο σημασία, αφού δεν βρίσκονται σε αντίθεση αλλά σε συνάρθρωση. Γιατί η προώθηση αυτόνομης τουρκικής στρατηγικής είναι όχι μόνον προϊόν της ιστορίας και συνείδηση της κάθε τουρκικής κυβέρνησης, αλλά μπορεί να αναδειχθεί μόνον στα πλαίσια ανακατανομής ρόλων από τη Δύση-ΗΠΑ.

Βίντεο από την παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Μάρτου, "ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ - Ιστορική μορφοποίηση της Δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο"

Οι εκδόσεις Γόρδιος την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2019  οργάνωσαν στο Polis Art Cafe, παρουσίαση του βιβλίου

του Δημήτρη Μάρτου με τίτλο

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ -

Ιστορική μορφοποίηση της Δυτικής  κυριαρχίας στον κόσμο

Για το βιβλίο μίλησαν οι:

Ασημακόπουλος Βασίλης, Δικηγόρος – Πολιτικός Επιστήμων

Λυγερός Σταύρος, Δημοσιογράφος – Συντονιστής Slpress

και ο Συγγραφέας

Ευχαριστώ το φίλο Κώστα Κατσιούλα για το βίντεο της εκδήλωσης

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ: "ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, Ιστορική μορφοποίηση της Δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο" του Δημήτρη Μάρτου

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Οι εκδόσεις Γόρδιος

σας καλούν στην παρουσίαση του βιβλίου

του Δημήτρη Μάρτου με τίτλο

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ιστορική μορφοποίηση της Δυτικής  κυριαρχίας στον κόσμο

την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2019 και ώρα 20.00

στο Polis Art Cafe (Πεσματζόγλου 5)

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι:

Ασημακόπουλος Βασίλης, Δικηγόρος – Πολιτικός Επιστήμων

Λυγερός Σταύρος, Δημοσιογράφος – Συντονιστής Slpress

και ο Συγγραφέας

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ιστορική μορφοποίηση της Δυτικής  κυριαρχίας στον κόσμο

Του Δημήτρη Μάρτου

Με τον τίτλο αυτόν βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Γόρδιος (Βιβλιοπωλείο Το Παραγώνι - Κωλέττη 2, Αθήνα, Τηλ.: 2103803334 ), το νέο βιβλίο το Δημήτρη Μάρτου, στο οποίο επιχειρεί να τεκμηριώσει, με ιστορικούς όρους, ότι 

• το Δυτικό ‘’θαύμα’’ είναι συνυφασμένο με την ιμπεριαλιστική του ουσία. 
•  την περίοδο που κρίθηκε η φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου η Δύση είχε διαμορφώσει έναν πολιτισμικό κώδικα βίαιο και πολιτισμοκτόνο και μπόρεσε να αναδείξει μια μορφή οικονομίας που εγκλώβισε τον κόσμο στην κυριαρχία της.

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ του Δημήτρη Μάρτου

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Του Δημήτρη Μάρτου

Με τον τίτλο αυτόν βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Γόρδιος (Βιβλιοπωλείο Το Παραγώνι - Κωλέττη 2, Αθήνα, Τηλ.: 2103803334 ), το νέο βιβλίο το Δημήτρη Μάρτου, στο οποίο επιχειρεί να τεκμηριώσει, με ιστορικούς όρους, ότι το Δυτικό ‘’θαύμα’’ είναι συνυφασμένο με την ιμπεριαλιστική του ουσία. 

Ότι την περίοδο που κρίθηκε η φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου η Δύση είχε διαμορφώσει έναν πολιτισμικό κώδικα βίαιο και πολιτισμοκτόνο και μπόρεσε να αναδείξει μια μορφή οικονομίας που εγκλώβισε τον κόσμο στην κυριαρχία της.

Οι έννοιες της δυτικής πολιτικής οικονομίας, με τις οποίες συνήθως κατανοούμε την άνοδο της δυτικής Ευρώπης, υποτιμάνε το γεγονός ότι αυτή έχει τις βάσεις της στη ληστεία και τη βία. Ότι ο κόσμος ήταν το θύμα πρωταρχικών κρατών-ληστών, που ονόμασαν μετά τις ληστείες τους «ελεύθερη οικονομία», «εκπολιτισμό», «βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση», κλπ.

Επιπλέον, ότι η πλειονότητα αυτών που ασχολήθηκαν συστηματικά με τον ιμπεριαλισμό περιόρισαν τις οπτικές τους στις αναπαραγωγικές του διαστάσεις και ελάχιστα έως καθόλου στην παραγωγή του, όπως, πχ, συμβαίνει με την επικρατέστερη αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό, αυτή που πρότεινε ο Λένιν στο σύγγραμμά του «Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», όπου αναλύεται ως φαινόμενο του τέλους του 19ου αιώνα, απόρροια της ανάπτυξης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού.

Περιοδεύοντας κανείς στις ιστορίες του κόσμου θα διακρίνει ότι οι Δυτικοευρωπαίοι άρχισαν να κατασκευάζουν, ήδη από το 11ο αιώνα, την ιστορία του κόσμου με τέτοιο τρόπο, ώστε να φανεί ότι από αυτούς περνούσανε οι δρόμοι που οδηγούσανε στο Θεό, στη λύτρωση. Οι δρόμοι προς τους «Αγίους Τόπους» και τις «Ινδίες» ήταν οι δρόμοι που οι Χριστιανοί έπρεπε να διανύσουν για να βρεθούν στο «βασίλειο του Ουρανού». Από τότε έβλεπαν τις χώρες των άλλων σαν σκηνικό δράσης των δικών τους ανθρώπων και, σχεδόν παντού, προσπάθησαν να επιβάλλουν μια τάξη στο «χάος» της νέας αποικίας, μέσα από μια «υπαλληλοκρατία», την οποία έφεραν αρχικά από τα μέρη τους, επιβάλλοντας κανόνες, προτεραιότητες, λέσχες και οργανισμούς, στρατιωτικές, διοικητικές και οικιστικές ιεραρχίες και πάνω απ’ όλα αυτά να δηλώνουν τη μητροπολιτική ισχύ.

Θα διακρίνει ακόμη και τους φυσικούς αντιπάλους του ιμπεριαλισμού, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τα οποία αν και καλλιέργησαν μεγάλες προσδοκίες στους λαούς, δεν οδήγησαν στο ποθητό αποτέλεσμα. Και ότι σε αυτό συνετέλεσε και η αντεπανάσταση του δυτικού ιμπεριαλισμού, η οποία ήταν αδίστακτη, αιματηρή και βρώμικη. Πάνω σ’ αυτό, εξετάζοντας κανείς τη ρητορική-προπαγάνδα των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», τις δεκαετίες του 1960 και 1970, θα διαπιστώσει ότι οι ίδιοι άνθρωποι που αιματοκύλησαν τον κόσμο, από τη νοτιοανατολική Ασία μέχρι τη Νότια Αμερική, που χρηματοδότησαν τα δικτατορικά καθεστώτα, ήταν αυτοί που επαίρονταν για τ’ ανθρώπινα δικαιώματα. Και ότι, παρόλα αυτά, πολλά μετεπαναστατικά κράτη θα αποσπαστούν από τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο, αποδεικνύοντας ότι η ‘’ευημερία’’ τους δεν τον είχε ανάγκη.

Δημήτρης Μάρτος. Με το όραμα της πόλης και του πολίτη

Συνέντευξη στη  Δήμητρα Σμυρνή

Αρχιτέκτονας, πολεοδόμος, συγγραφέας, με συμμετοχή σε πολιτικούς και εθνικούς αγώνες από τα φοιτητικά του χρόνια, ο Δημήτρης Μάρτος είναι από κείνους τους ανθρώπους, που η ανησυχία τους για τα κοινά αποτελεί πηγή στοχασμού και  έκφρασης λόγου προσωπικού, που κατατίθεται με τόλμη.

Σεμνός και αθόρυβος στην προσωπική του ζωή, εκφράζεται εδώ και πολλά χρόνια κυρίως μέσα από τα βιβλία του, όπου η αγωνία για τον τόπο του παρουσιάζεται  ανάγλυφα.

Ο Δημήτρης Μάρτος μιλά στη faretra.info για την επιστημονική και πολιτική του διαδρομή, μιλά για το ελλαδικό και διεθνές πολιτιστικό και πολιτικό τοπίο, που διαμορφώνει τον σημερινό Έλληνα, για την πόλη του τη Βέροια, κάνοντας διαπιστώσεις και προτάσεις με γνώση αλλά και βαθιά αγάπη γι' αυτήν, δίνοντας τελικά το πορτρέτο του πολίτη και της πόλης, όπως εκείνος το οραματίζεται, σε μια Ελλάδα που έχει χάσει τη μνήμη και την ταυτότητά της.

Βέροια, 1956- 1974. Γεννιέστε εδώ, μεγαλώνετε εδώ. Ποιες είναι οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις από την πόλη και την εποχή, πριν φύγετε για σπουδές  στη Φλωρεντία; Η οικογένεια, το σχολείο, οι άνθρωποι, το πολιτικό σκηνικό;

Όταν γεννήθηκα  το Φλεβάρη του 1956, οι γονείς μου μετασχηματίζονταν από κτηνοτρόφοι του Βερμίου σε αγρότες του κάμπου. Το 1962, ενόψει του αιτήματος της σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ και την άρση του προστατευτισμού για τα κτηνοτροφικά προϊόντα, απελευθερώθηκαν οι εισαγωγές από τη Βουλγαρία, ρίχνοντας τόσο πολύ τις τιμές των εγχώριων αιγοπροβάτων, που αναγκάστηκαν να τα πουλήσουν και να αγοράσουν χωράφια στο βάλτο του Σταυρού και του Σκυλιτσίου. Αυτή η μετάβαση είχε ένα κόστος ψυχολογικό, πολιτισμικό… είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.

Το "μακεδονικό" ως γεωπολιτισμικό ζήτημα (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!)

Η ειρηνοποιός «Αντιγόνη» του Σοφοκλή

του Δημήτρη Μάρτου                                             Βέροια 4-2-1919

Email: martosdim@yahoo.gr

Το γερμανικό περιοδικό Spiegel, προσεγγίζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών υπό το πρίσμα των γεωπολιτικών και γεωπολιτισμικών αντιπαραθέσεων, τη χαρακτήρισε «νίκη για τη Δύση, καταστροφή για τη Ρωσία... η Μόσχα θα πρέπει να φοβάται για την επιρροή της στην περιοχή». Οι New York Times θεώρησαν ότι η μάχη για το ονοματολογικό «εξελίχθηκε σε μια δοκιμασία γεωπολιτικής εξουσίας μεταξύ της Ευρώπης και των ΗΠΑ από τη μία και της Ρωσίας από την άλλη στα αιωνίως ασταθή Βαλκάνια». Ο ρόλος του πολιτισμού αυξάνεται θεαματικά στις γεωπολιτικές συγκρούσεις. Στα Βαλκάνια βέβαια οι συγκρούσεις των ισχυρών γεωπολιτικών συνασπισμών πάντοτε ενδύονταν με πολιτισμικές αναφορές. Τα έθνη -κράτη και τα σύνορα τους διαμορφώθηκαν ως παρεπόμενο της σύγκρουσης μεταξύ δυτικού κόσμου-πολιτισμού και ανατολικού ρώσικου-σλαβικού.

Τα Βαλκάνια και ιδιαίτερα η Μακεδονία, αποτέλεσαν το έδαφος του καθορισμού του ορίου των δύο ισχυρών κόσμων-πολιτισμών. Ο φιλελληνισμός και των δύο αναπτύχθηκε σε συνάρτηση με την αμφισβήτηση μιας εμβόλιμης εξουσίας (τουρκικής -ισλαμικής) στον ιστορικό χώρο από τον οποίον αντλούσαν τα πρότυπα και τις επίκτητες παραδόσεις τους. Το Βυζάντιο - Ορθοδοξία ενσωμάτωνε την Ελλάδα στον πολιτιστικό χώρο της Ρωσίας, όπως αντίστοιχα η αρχαιοελληνική παράδοση την ενσωμάτωνε, μέσω του νεοκλασικισμού-αθηναϊσμού, στη Δύση. 

Το πολιτισμικό όριο ανάμεσα στη δυτική και ανατολική Ευρώπη οριζόταν από την πρόσληψη και τη διχοτόμηση της ελληνικής συνέχειας και του ιστορικού χώρου του ελληνισμού. 

Ακόμη και σήμερα η πολιτισμική και ακαδημαϊκή σύγκρουση αρχαίας Ελλάδας και Βυζαντίου προέρχεται από τη μετάθεση της αξιολόγησης του ιστορικού δρομολογίου του ελληνισμού στο έδαφος της αντιπαράθεσης δυτικής Ευρώπης και Ρωσίας. Γι’ αυτό το "μακεδονικό" θα πρέπει αρχικά να εξετάζεται ως συνέπεια αυτής της γεωπολιτισμικής σύγκρουσης.

Το "μακεδονικό" ως υπόλειμμα του Ανατολικού Ζητήματος.

Ο Ντανιλέφσκι(1), ο θεωρητικός του επιθετικού πανσλαβισμού, που επεξεργάστηκε τη σύγκρουση μεταξύ δύο διαφορετικών ιστορικών τύπων, του υπερώριμου ευρωπαϊκού και του νεαρού σλαβικού, θεωρούσε ότι το Ανατολικό Ζήτημα είχε μεγαλύτερο ιστορικό βάθος και πλανητικό εύρος απ’ αυτό που συνήθως του αποδιδόταν, ως ζήτημα διευθέτησης της καταρρέουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κατ’ αυτόν οι ρίζες του βρίσκονταν στην αρχαιότητα, στην αντίθεση του ρωμαϊκού και του ελληνικού πολιτισμικού τύπου και των κληρονομιών τους, δηλαδή, τη γερμανική αυτοκρατορία και τη βυζαντινή αντίστοιχα και ότι απ’ αυτήν την αντίθεση προέκυψε η σύγχρονη μεταξύ δυτικής Ευρώπης (λατινικοί, καθολικοί και προτεσταντικοί κόσμοι) και ανατολικής (Ορθόδοξοι, σλαβικοί και ελληνικοί κόσμοι). Πίστευε ότι οι Σλάβοι, ως νεότερος πολιτισμικά τύπος, θα επικρατούσαν των Δυτικοευρωπαίων. Ο δυτικός οικονομισμός, αστικός και μαρξιστικός, θα μεταθέσει το ζήτημα της παγκόσμιας υπεροχής από τις έννοιες της ζωτικότητας των πολιτισμικών χαρακτηριστικών στις έννοιες της παραγωγικής απόδοσης και τα οικονομικά μεγέθη, προδιαγράφοντας έτσι την υπεροχή των δυτικοευρωπαίων. 

Στη συνέχεια, ο ρώσικος μαρξισμός (λενινισμός-σταλινισμός) "σήκωσε το γάντι" του Δυτικού μαρξισμού, προσπαθώντας να ταυτιστεί με το πρόκριμά του, ότι η πολιτιστική ηγεμονία θα κρινόταν στο επίπεδο της οικονομίας και όχι της ζωτικότητας των πολιτισμικών χαρακτηριστικών. Γι’ αυτό και έχασε, επειδή έθεσε το θέμα της ηγεμονίας σ’ ένα πεδίο που πλεονεκτούσε η Δύση.

Μνήμη ενός υπονομευμένου δημοψηφίσματος

του Δημήτρη Μάρτου

Αναδημοσιεύουμε την πάντα επίκαιρη παρέμβαση του σ. Δημήτρη   Μάρτου για το δημοψήφισμα και την υπονόμευση της θέλησης του ελληνικού λαού. 

Πρίν ένα χρόνο έγινε το δημοψήφισμα που αφορούσε τo Σχέδιο Συμφωνίας των Τριών Θεσμών (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ), σχετικά με τους όρους δανειοδότησης της Ελλάδας. Το περιεχόμενο όμως του δημοψηφίσματος, μετά και την παρέμβαση της εγχώριας αντιπολίτευσης και των Εταίρων, συμπεριέλαβε και τη διάσταση της παραμονής ή μη στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση και την ΕΕ.  Παρόλες τις πιέσεις, ο ελληνικός λαός είπε ένα βροντερό ΟΧΙ (61,3%). 

Από κεί και πέρα, αντί οι θιασώτες του «πάση θυσία ευρώ» να ψάξουν να βρουν τα αίτια αυτής της «αντιευρωπαικής» στάσης του ελληνικού λαού του προσήψαν ανωριμότητα. Τον αντιμετώπισαν ως αντικείμενο επιδιόρθωσης και όχι ως υποκείμενο της ιστορίας. Κανείς σχεδόν από τους εμπνευστές και πρωταγωνιστές του δημοψηφίσματος δεν σεβάστηκε την απόφαση του. Προσπάθησαν να την διαστρέψουν, να την υποβαθμίσουν ή να την εκφυλίσουν. Πολλοί θεώρησαν τον ίδιο τον θεσμό λαϊκιστικό και ότι το Σύνταγμα (άρθρο 44) που το προέβλεπε έπρεπε να αλλάξει. Η δε εμπροσθοφυλακή του επαρχιώτικου και νοσηρού ευρωπαϊσμού μας, οι τηλεοπτικοί μανδαρίνοι των Αθηνών, επιδόθηκαν σε μια οργουελιανού τύπου προπαγάνδα, ενάντια στην εκφρασμένη θέληση του λαού και ενάντια στην υπόδειξή του, για μια δημόσια συζήτηση, που θα περιλάμβανε και την επιστροφή σε εθνοκεντρικό νομισματικό σύστημα. 

Είδαμε να διαστρεβλώνονται έννοιες όπως: νομιμότητα, συνταγματικότητα, εθνικό συμφέρον κλπ. Το ΝΑΙ να βαφτίζεται νόμιμο, συνετό και νικηφόρο, ενώ το ΟΧΙ παράνομο, αλλοπρόσαλλο και ηττημένο. Οι δυνάμεις του ΝΑΙ, παρά την ήττα τους, είδαμε να καθίστανται κυρίαρχες, να καθορίζουν αυτές την πολιτική ατζέντα και να μοιράζουν πιστοποιητικά νομιμότητας. Είδαμε ένα “κυνήγι των μαγισσών”, στη μόνη εθνικά αξιοπρεπή πράξη του πολιτικού προσωπικού: την επεξεργασία μιας εναλλακτικής νομισματικής όδευσης, ένα “Plan B” και την ανάκτηση του “Νομισματοκοπείου”.  Βέβαια, αν και αυτό υπαγόρευε η λογική, η νομιμότητα και η συνταγματικότητα, αυτή η επεξεργασία δεν έγιναν ποτέ.

Υποκατέστησαν μια αμεσοδημοκρατική απόφαση με μια έμμεση, αντιπροσωπευτική, αυτήν των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015. Θεώρησαν δηλαδή ότι με τις βουλευτικές εκλογές υπερκαλύφθηκε ή διορθώθηκε η απόφαση του δημοψηφίσματος. Αλλά οι άμεσες και σαφείς αποφάσεις έχουν πάντοτε μια ποιοτική υπεροχή από έμμεσες και διαθλασμένες, σε πολλά πεδία, πολιτικές αποφάσεις.

Αθηναΐσμός

Του Κώστα Καραΐσκου

Ζώντας σήμερα τόν ἐπιθανάτιο ρόγχο τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους, ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας γύρω ἀπό τήν γέννηση, τήν φυσιογνωμία καί τήν ἀναπηρία του μᾶς ὁδηγεῖ στίς ἀπαρχές του. Στήν κατεύθυνση αὐτή ὁ Δημήτρης Μάρτος μᾶς προσφέρει ἕνα πρωτότυπο, ἐπεξεργασμένο καί ὁλοκληρωμένο μοντέλο ἑρμηνείας, τόν ἀθηναϊσμό.

Πρόκειται γιά μιά εἰσαγόμενη – κατεψυγμένη κουλτούρα, ἕνα πακέτο ἰδεῶν πού ἐθνικοποιεῖ ἕναν λαό ἐξεγερμένο, τοῦ ὁποίου ὅμως ἡ Ἐπανάσταση ἀπέτυχε καί βρίσκει σανίδα σωτηρίας τό μοντέλο πού τοῦ ἑτοίμασαν οἱ ἰμπεριαλιστικές δυνάμεις τῆς Εὐρώπης (Βαυαροί, Ἄγγλοι, Γάλλοι). Μέ τήν ἐπιβολή τῆς Ἀθήνας ὡς πρωτεύουσας τοῦ νέου κράτους, ὁ ἑλληνικός λαός σιγά σιγά ἀποκόπτεται ἀπό τήν ἀληθινή του πρωτεύουσα, τήν Κωνσταντινούπολη καί ἀπό τήν φυσική του σύμμαχο, τή Ρωσία. Ταυτόχρονα ἡ ἰδεολογική γέφυρα πρός τό “κλασικό”, τό ἀνώδυνο γιά τή Δύση, ἀπώτερο παρελθόν πού ἐκπροσωπεῖ ἡ Ἀθήνα, διαγράφει τό βυζαντινό, πρόσφατο καί ζωντανό, παρελθόν τῶν Ἑλλήνων καί τούς δημιουργεῖ μεῖζον πρόβλημα ταυτότητας πού ἐκδηλώνεται στήν πολιτική, στήν κοινωνία, στήν οἰκονομία, στήν αἰσθητική. Προάγονται ἀκόμη τρόποι κατοίκησης, δομές αἰσθήσεων καί ἀντανακλαστικῶν, μέ τούς ὅρους πού θέτει ἡ ἰμπεριαλιστική σχέση, σέ μία μακρόχρονη ἀποδόμηση καί ἀπώθηση τῶν ἐγχώριων στοιχείων πού δομοῦν διαφορετικά τίς ἐθνικές αἰσθήσεις καί τά ἀντανακλαστικά ἑνός ἱστορικοῦ λαοῦ.

Δυτικισμός: γεωπολιτισμική οπτική και νόθος ευρωπαϊσμός

Του Δημήτρη Μάρτου

Από τότε που ο τραπεζίτης Μάρκος Ρενιέρης διατύπωσε το μανιφέστο ενός νόθου –επαρχιώτικου και καιροσκοπικού γεωπολιτισμού: «η Ελλάς είναι Δύση… γιατί αυτό μας συμφέρει να είμαστε» (1842), έχουν πολλαπλασιαστεί οι οπαδοί του «ανήκειν». Καθημερινά γράφονται κείμενα* που δεν κάνουν διάκριση της Δύσης με την Ευρώπη, που ταυτίζουν το δυτικισμό με τον ευρωπαϊσμό και, τελικά, εξασθενούν τις γεωπολιτισμικές δυνατότητες της Ελλάδας.

Ενώ, οι ίδιοι οι Δυτικοί δεν συμπεριλαμβάνουν την Ελλάδα στον κόσμο τους, οι εγχώριοι Δυτικιστές πλειοδοτούν υπέρ μια Δυτικής νοηματοδότησης της Ευρώπης. Τη Δύση την αποτελούν λατινικές καθολικές και προτεσταντικές χώρες, ενώ, ο ελληνικός ορθόδοξος Ανατολικός κόσμος αποτελεί αυτόνομη πολιτισμική οντότητα. Τα κοινά πολιτισμικά υποστρώματα: ελληνική αρχαιότητα, Ρώμη, χριστιανισμός, έχουν συντεθεί διαφορετικά στις δύο ευρωπαϊκές κουλτούρες, κυρίως λόγω του ότι η Δυτική καθολική λατινική μπολιάστηκε από βαρβαρικούς θεσμούς (Οστρογότθων, Βησιγότθων κά), τις σταυροφορίες και την αποικιοκρατία, ενώ, η Ανατολική ορθόδοξη ελληνική δεν υποκατέστησε την πολιτική εξουσία των Βυζαντινών με βαρβαρικούς θεσμούς, ούτε εκπαιδεύτηκε σε σταυροφορικές και αποικιοκρατικές εκστρατείες κ.λπ.

Εκπαιδευμένοι στο δυτικομονόδρομο αποκρύβουν σκοπίμως ότι η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και επιστήμη δεν αποτέλεσε πηγή έμπνευσης μόνο για τη Δύση, αλλά και για όλους τους μεγάλους πολιτισμούς στην Ανατολή, ακόμη και για τη δική της αυθύπαρκτη γεωπολιτισμική παρουσία. Στην πραγματικότητα, η Δύση, με τις παπικές μεταρρυθμίσεις του 11ου-12ου αιώνα, την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό, αξιοποίησε περισσότερο τα έργα μεγάλων φιλοσόφων και επιστημόνων της Ελλάδας, της Κίνας, της Ινδίας, της Περσίας και της Αραβίας, παρουσιάζοντας τα δάνεια σαν δικές της ανακαλύψεις. Ενώ, όμως, η ανάπτυξη της σκέψης και της επιστήμης στους πολιτισμούς της Ανατολής βασίστηκε στις ανταλλαγές και τη φιλοξενία, στη Δύση βασίστηκε κυρίως στην κλοπή και την εξαπάτηση. Η Δύση έκανετην παγκόσμια γνώση να υπηρετεί τη δύναμή της, τον ιμπεριαλισμό της.

Δεύτερη πατρίδα δεν υπάρχει.

Δεύτερη πατρίδα δεν υπάρχει. Δεν πίστεψαν ποτέ σ' αυτό το κομματικό σύνθημα που επίμονα καλλιεργούσαν η ηγεσία του ΚΚΕ και οι ηγεσίες των χωρών της προσφυγιάς... Εμείς αγαπήσαμε τους λαούς των χωρών όπου ζήσαμε: ειλιρκινά και ανυπόκριτα... Στην καρδιά μας όμως, μια ήταν και παραμένει η πατρίδα: Η Ελλάδα. Το αίσθημα της Πατρίδας... είναι πιο δυνατό απ' την ιδεολογία και την πολιτική». 

Κώστας Γκριτζώνας, Το δράμα μιας κακότυχης γενιάς, Εκδόσεις Ναθαναήλ, Αθήνα 1987, σ. 7-8. 

Αναφέρεται στο Δημήτρης Μάρτος, Αθηναϊσμός: Ιδεολογική, πολιτική και γεωγραφική μορφοποίηση της Δυτικής κυριαρχίας στους κόσμους του ελληνισμού, Εκδόσεις Γόρδιος, Αθήνα 2015, σελ. 326.

ΑΛΙΕΥΘΈΝ ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΟ ΓΙΩΡΓΟ ΡΑΚΑ

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Δημήτρη Μάρτου: ΑΘΗΝΑΪΣΜΟΣ

Από τις εκδόσεις Γόρδιος, κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Δημήτρη Μάρτου: ΑΘΗΝΑΪΣΜΟΣ 

ΑΘΗΝΑΪΣΜΟΣ

Η επίσημη επιστημολογική έρευνα επιμένει να μην απαντάει στο θεμελιώδες  ζήτημα που θέτει ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός: γιατί η εξουσία, οι άνθρωποι και ο πλούτος μαζεύτηκαν στην Αθήνα;   

Την Αθήνα την επιβάλουν ως πρωτεύουσα  τα συμβολικά της πλεονεκτήματα  και όχι τα πραγματικά της: γεωγραφική θέση, αστική διάρθρωση, οδικό δίκτυο, δημογραφία, περιφερειακές σχέσεις, κατανομή της πολιτικής δύναμης. Η επιλογή της αντανακλούσε την κυριαρχία τωνδυτικοευρωπαϊκών Διευθυντηρίων στους κόσμους του ελληνισμού. Δεν απηχούσε τη θεσμική ολοκλήρωση των οραμάτων των Ελλήνων ούτε ερμήνευε τις στοχεύσεις της επαναστατικής τους συνείδησης. Σηματοδοτούσε τη θέσμιση του ελληνικού κράτους-έθνους ως παρεπόμενο και βοήθημα της ανάδυσης  και της θέσμισης των ευρωπαϊκών εθνών-κρατών. 

Οι Βαυαροί επέλεξαν την Αθήνα ως πρωτεύουσα  γιατί  πρόσφερε τα επιχειρήματα για την υποστήριξη ενός έθνους σημασιών του δυτικού φιλελληνισμού, που μπορούσε να υπερκαλύψει τις σημασίες της γηγενούς ελληνικότητας. 

Ο αθηναϊσμός είναι μια εισαγόμενη-κατεψυγμένη κουλτούρα, ένα πακέτο ιδεών που εθνικοποιεί ένα λαό, που συγκροτεί μια χώρα οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικιστικά, αισθητικά. Προάγει τρόπους κατοίκησης, δομές αισθήσεων και αντανακλαστικών, με τους όρους που θέτει η ιμπεριαλιστική σχέση, σε μια μακρόχρονη αποδόμηση και απώθηση των εγχώριων στοιχείων που δομούν διαφορετικά τις εθνικές αισθήσεις και τα αντανακλαστικά ενός ιστορικού λαού. Είναι μια μορφή ετερογενούς εθνικοποίησης. 

Εκδόσεις Γόρδιος

Μάνης 5 

Αθήνα

Τηλέφωνο επικοινωνίας : 210 8252279

Δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου: το στοίχειωμα του νόθου ευρωπαϊσμού

Του Δημήτρη Μάρτου*

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου θα στοιχειώνει για πολλά χρόνια το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Και αυτό γιατί δημιούργησε μια σαρακοφόρα υπόνοια: μήπως ο λαός υπέδειξε την επιστροφή στη Δραχμή;

Η έννοια του εθνικού νομίσματος στην Ελλάδα είναι σχεδόν υπό διωγμό. Και όχι μόνον. όλα  τα εθνικά σημαινόμενα  δεν μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται, μπορούν να υπάρχουν μόνο μέσω του ευρωμονόδρομου. Η αθηναϊκή τηλεοπτική Ασφάλεια μεριμνεί γι’ αυτό, αν και όχι πάντοτε με επιτυχία, όπως απέδειξε το δημοψήφισμα.

Ανεξάρτητα αν το δίλημμα του δημοψηφίσματος ήταν ψευδεπίγραφο, επειδή  εμπεριείχε το αυτονόητο και γιατί τίθετο από πολιτικές σκοπιμότητες, όπως, να διαμορφωθεί ατμόσφαιρα σύγχυσης για να απορροφηθεί η εν δυνάμει κολοτούμπα / ατιμία του πρωθυπουργού και των παρατρεχάμενών του και, ανεξάρτητα αν η αντιπολίτευση προσπάθησε να  συγκαλύψει τις δικές της ευθύνες στο δρόμο προς τη χρεωκοπία, ενισχύοντας περαιτέρω τη σαθρότητα του, η εντυπωσιακή συμμετοχή του λαού και η ετυμηγορία του υπέρ του ΟΧΙ επανέφερε στον δημόσιο διάλογο, σχεδόν καθιέρωσε, τη Δραχμούλα, ως στρατηγική εξόδου από την κρίση. Όσοι το παραβλέπουν αυτό εθελοτυφλούν.

Πέρα από κομματικές και προπαγανδιστικές  αξιολογήσεις το δημοψήφισμα εισήγαγε καίρια ζητήματα στον πολιτικό διάλογο.

Δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου: το στοίχειωμα του νόθου ευρωπαϊσμού

Του Δημήτρη Μάρτου

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου θα στοιχειώνει για πολλά χρόνια το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Και αυτό γιατί δημιούργησε μια σαρακοφόρα υπόνοια: μήπως ο λαός υπέδειξε την επιστροφή στη Δραχμή;

Η έννοια του εθνικού νομίσματος στην Ελλάδα είναι σχεδόν υπό διωγμό. Και όχι μόνον. όλα τα εθνικά σημαινόμενα δεν μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται, μπορούν να υπάρχουν μόνο μέσω του ευρωμονόδρομου. Η αθηναϊκή τηλεοπτική Ασφάλεια μεριμνεί γι’ αυτό, αν και όχι πάντοτε με επιτυχία, όπως απέδειξε το δημοψήφισμα.

Ανεξάρτητα αν το δίλημμα του δημοψηφίσματος ήταν ψευδεπίγραφο, επειδή εμπεριείχε το αυτονόητο και γιατί τίθετο από πολιτικές σκοπιμότητες, όπως, να διαμορφωθεί ατμόσφαιρα σύγχυσης για να απορροφηθεί η εν δυνάμει κολοτούμπα / ατιμία του πρωθυπουργού και των παρατρεχάμενών του και ανεξάρτητα αν η αντιπολίτευση προσπάθησε να συγκαλύψει τις δικές της ευθύνες στο δρόμο προς τη χρεωκοπία, ενισχύοντας περαιτέρω τη σαθρότητα του, η εντυπωσιακή συμμετοχή του λαού και η ετυμηγορία του υπέρ του ΟΧΙ επανέφερε στον δημόσιο διάλογο, σχεδόν καθιέρωσε, τη Δραχμούλα, ως στρατηγική εξόδου από την κρίση. Όσοι το παραβλέπουν αυτό εθελοτυφλούν.

Πέρα από κομματικές και προπαγανδιστικές αξιολογήσεις το δημοψήφισμα εισήγαγε καίρια ζητήματα στον πολιτικό διάλογο.

Για την φύση του ελληνικού ευρωπαϊσμού

Το ΟΧΙ έδωσε τη δυνατότητα στις δυνάμεις του ευρωσκεπτικισμού, του αντιιμπεριαλισμού και του εθνικούκεκτημένου να διεμβολίσουν σ’ ένα δημόσιο λόγο που κυριαρχείται, μετά την ένταξη στην ευρωζώνη, από έναν επαρχιώτικο, αγοραίο και αυταρχικό ευρωπαϊσμό. Ο ευρωπαϊσμός αυτός είχε θέσει, μέσω των τηλεοπτικών ασφαλιτών του, εκτός ορθού λόγου τη στρατηγική για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Τώρα που απειλείται από την επιστροφή του η αμηχανία είναι εμφανής: “τέλεια καταστροφή”, “Αρμαγεδδών” και άλλα φαιδρά.

O Αθηνοκεντρισμός και η περιφερειακή κατάρρευση της χώρας- Δημήτρης Μάρτος

O Αθηνοκεντρισμός και η περιφερειακή κατάρρευση της χώρας, ως μια από τις κύριες πλευρές της βαθιάς υπαρξιακής κρίσης της Ελλάδας

Εισήγηση του συγγραφέα Δημήτρη Μάρτου στο διήμερο πανελλαδικής συνάντησης τοπικών-τοπικοαυτοδιοικητικών σχημάτων του Μένουμε Θεσσαλονίκη (5-6/09/2014).

Η υπόθεση “Καρυπίδη”: ένα επεισόδιο ελέγχου των αντανακλαστικών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ

by admin

Του Δημήτρη Μάρτου     

                                                                                    

Η περίπτωση «Καρυπίδη» ανέδειξε μάλλον τα επαρχιώτικα αντανακλαστικά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την Δυτική-αμερικανοεβραϊκή εποπτεία και λογοκρισία. Πόσο σοβαρό ήταν το «παράπτωμα» του Θ. Καρυπίδη ώστε να δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ την καρατόμησή του ως υποψήφιου περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας; Είναι ποτέ δυνατόν η υποψία του κοζανίτη δημοσιογράφου ότι το σήμα ΝΕΡΙΤ, της νέας ραδιο-ιντερνετ-τηλεόρασης, συνδυάζει και εβραϊκή σημειολογία(λόγω της λέξης “νέριτ”, που σχετίζεται με γιορτή της νίκης του εβραϊσμού επί του Μ. Αλεξάνδρου), που σε συνδυασμό με μια συνέντευξη σ’ έναν προβεβλημένο, από τα αθηναϊκά μ.μ.ε., νεοναζιστή, να θεωρηθεί ότι ενθαρρύνει αντισημιτικά ένστικτα και ότι είναι επαρκής λόγος για την καρατόμησή του;

Φαίνεται ότι μερικά κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να εξαργυρώσουν τον πρώτο λαχνό, που τους κάθισε στις προηγούμενες εκλογές, με θέσεις κυβερνητικής εξουσίας, προσαρμοζόμενοι στα στερεότυπα που υπαγορεύει η διαδικασία κυβερνητοποίησης: καιροσκοπισμός, στρογγυλέματα και συμβιβασμοί. Έτσι, αποδέχτηκαν την ταπεινωτική απαίτηση των ξένων επιτηρητών, να ακυρώσουν τον Καρυπίδη, επειδή αναπαρήγαγε αντιεβραϊκό λόγο. Δηλαδή κάθε φορά που ένας Έλληνας θα λέει κάτι επικριτικό για τους Εβραίους θα αποκλείεται από την «Ελληνική Δημοκρατία»; Τέτοια πρεμούρα ούτε στηνυπόθεση Πατσίφικο (1847) δεν έδειξαν οι εποπτευόμενες, από τους τότε Εβραιο-ευρωπαίους δανειστές (Ρότσιλντ), ελληνικές αρχές. Φαίνεται ότι ο καθένας θα κρίνεται με βάση τις σχέσεις του με τα στερεότυπα και τους κώδικες που κατασκευάζει η ολιγοεθνική κουλτούρα.