Καρλ Μαρξ, κατά αθεϊσμού

Συγγραφέας : Καρλ Μαρξ

Βιβλίο          : Για το Εβραϊκό ζήτημα

Εκδόσεις      : Γκοβόστη

Έτος            : 1932 

11

Η ικανότητα των Εβραίων και των σημερινών χριστιανών να γίνουν ελεύθεροι

Κάτω απ' αυτή τη μορφή ο Bauer εξετάζει τις σχέσεις της εβραϊκής και της χριστιανικής θρησκείας και τις σχέσεις των με την κριτική. Η σχέση με την κριτική είναι η σχέση των με "την ικανότητα να γίνουν ελεύθεροι".

Ο Bauer καταλήγει στο εξής:

"Για το χριστιανό φτάνει μια βαθμίδα, να ξεπεράσει τη θρησκεία του, για να καταργήσει γενικά τη θρησκεία" και να γίνει συνεπώς ελεύθερος· "ο Εβραίος απεναντίας είναι αναγκασμένος ν' απαλλαγεί όχι μόνον απ' την εβραϊκή φύση του, αλλά και απ' την τελειοποιημένη μορφή της θρησκείας του, έχει μείνει ξένη".

Έτσι ο Bauer μεταμορφώνει το ζήτημα της χειραφέτησης των Εβραίων σε ζήτημα καθαρά θρησκευτικό. Η ανόητη θρησκευτική λεπτολογία για το ποιος έχει μεγαλύτερες πιθανότητες ν' απολαύσει την αιώνια μακαριότητα, ο Εβραίος ή ο χριστιανός, επαναλαμβάνεται εδώ με φιλοσοφικότερη τάχα μορφή: Ποιος απ' τους δυο είναι ικανότερος να χειραφετηθεί. Δεν διερωτώνται πια: Ποιος είναι εκείνος που ελευθερώνει, ο ιουδαϊσμός ή ο χριστιανισμός; Αλλά αντίθετα: Ποιο είναι εκείνο που ελευθερώνει περισσότερο, η άρνηση του ιουδαϊσμού ή η άρνηση του χριστιανισμού;

Ο Μάρξ,ο Ένγκελς για την Ελλάδα, την Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα

                                                       

               Ο Μάρξ και ο Ένγκελς για την Ελλάδα, την Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα

                                               

                    Ρήξη φ.89,φ.90.
                                                              Α’

                                   

       Το 1985 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Γνώση», σε εισαγωγή- μετάφραση-υπομνηματισμό του Π.Κονδύλη, η συλλογή από άρθρα των Μάρξ και Ένγκελς με τον τίτλο: Η Ελλάδα, η Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα, τα οποία δημοσιεύθηκαν σε ένα χρονικό ορίζοντα σαράντα ετών, σε διάφορες εφημερίδες της εποχής τους.[1]

Πρόκειται  για σημαντικά και ενδιαφέροντα κείμενα, διότι μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα, τον τρόπο που προσέγγισαν το εθνικό ζήτημα  και τους γεωπολιτικούς παράγοντες, οι κλασσικοί του μαρξισμού,  καθώς και τον χαρακτήρα της κοινωνίας που διαμορφώθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Ο Μάρξ δεν αγνοεί την πραγματικότητα των εθνών, ούτε τις φιλοδοξίες των κρατών για κυριαρχία και διεύρυνση της  ισχύος τους. Επίσης  δεν θεωρεί τα έθνη, σε όλες τουλάχιστον τις περιπτώσεις, ως πρόσφατες δημιουργίες  του Διαφωτισμού, αλλά αντίθετα είναι πρόθυμος να αναγνωρίσει την ιστορικότητά τους. Όμως τα εθνικά ζητήματα τα υπαγάγει στο κοσμοϊστορικό γεγονός που πρόκειται να τμήσει τον χρόνο κάθετα: την προλεταριακή επανάσταση. Η επιλογή αυτή έχει ένα   κατ’ αρχήν παράδοξο αποτέλεσμα. Σε πολλές περιπτώσεις είναι αναγκασμένος να προτείνει την αναστολή  των κινημάτων εθνικής χειραφέτησης, να υπερασπίζεται έναν εθνικισμό ή ακόμη μια αυτοκρατορία εναντίον μίας άλλης, αν όλα αυτά, θεωρεί ότι υπηρετούν την προλεταριακή σκοποθεσία. Συγχρόνως μια εξαιρετικά ρεαλιστική προσέγγιση της γεωπολιτικής πραγματικότητας συγχέεται με τις προκαταλήψεις του Μάρξ για τα έθνη που δεν έχουν εισέλθει ακόμη στην βιομηχανική επανάσταση. Στην οπτική αυτή, θεώρησαν την  τσαρική Ρωσία την κατ’ εξοχήν αντεπαναστατική δύναμη. Μάλιστα αντιμετωπίζουν ευμενώς την επέμβαση των ΗΠΑ στην Ευρώπη, διότι «είναι ο νεότερος και ρωμαλεότερος εκπρόσωπος της Δύσης»[2], ο οποίος προστίθεται στις δυνάμεις που μπορούν να ανακόψουν τις ρώσικες ηγεμονικές φιλοδοξίες.

Ο Μαρξ πέθανε;

05:00 μμ

Υποκειμenikos

«Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήµερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόµπελ για την οικονοµία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζοµένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονοµικά µοντέλα” που σήµερα βραβεύονται µε Νόµπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονοµικών και των νοµπελιστών οικονοµολόγων...» (1).

Αυτά δεν τα έγραψε κάποιος… τυφλωμένος από την «ιδεοληψία» του μαρξισμού. Και κυρίως δεν τα ισχυρίζεται κάποιος που πάσχει από μαρξιστικές και λενινιστικές «παρωπίδες». Ο ύμνος στον Μαρξ (και τον Λένιν) προέρχεται από έναν υπουργό Οικονομικών του… Ρήγκαν. Τον Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς.

Την τοποθέτηση του Ρόμπερτς (έγινε πριν από 7 χρόνια και ήταν η απάντηση του στις διάφορες αστείες θεωρίες που αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης) την θυμηθήκαμε με αφορμή ότι σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Καρλ Μαρξ, στις 14 Μάρτη 1883.

Ο «παλιωμένος» Μαρξ ήταν αυτός που έγραφε:

«...κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο» (2)

Και πρόσθετε:

«...η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έριξε τους εργάτες όλου του κόσμου. Δεν πρόκειται πια για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο των μισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για το κατέβασμα στο λίγο - πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο» (3)

Αυτή η – καινοφανής για τα σημερινά δεδομένα- σύλληψη του Μαρξ δεν προέκυψε μετά τo... «σκίσιμο του Μνημονίου» και την «αλλαγή της Ευρώπης» από τον Τσίπρα. Ούτε μετά από τα «ουδείς αναμάρτητος» του Σαμαρά στη Μέρκελ.

Διατυπώθηκε πριν από περίπου ενάμιση αιώνα, το 1867. Στη θέση της τότε «μητρόπολης» του καπιταλισμού, της Αγγλίας, σήμερα είναι τα κέντρα των ιμπεριαλιστών σε Βερολίνο και Νέα Υόρκη, που ακόμα και στους πιο αδυσώπητους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, όπως οι σημερινοί για το ποιος ιμπεριαλιστής θα βγει λιγότερο λαβωμένος από την κρίση, δεν ξεχνούν το βασικό: Να είναι ενωμένοι, αδυσώπητοι και άτεγκτοι απέναντι στους μισθωτούς σκλάβους.

Το «λίγο - πολύ κοντινό μέλλον» που προέβλεψε ο Μαρξ, η εποχή που οι ευρωπαϊκοί μισθοί (μαζί και του ελληνικού λαού), στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των κεφαλαιοκρατών, θα συμπιέζονταν από τους κεφαλαιοκράτες με βάση τα κινέζικα πρότυπα, έφτασε. Οι αναλύσεις του για τον «εφεδρικό στρατό» εργασίας που κατρακυλά στα Τάρταρα της απόγνωσης και της κατάθλιψης είναι όσο ποτέ επίκαιρες.

Ο Β. Λένιν γράφει για τον Καρλ Μαρξ

---

Στις 5 Μάη 1818 γεννιέται στην πόλη Τριρ της Πρωσίας ο Καρλ Μαρξ.

Ακολουθεί το κείμενο του Β. Λένιν που δημοσιεύτηκε το 1915 στον 28 τόμο του Λεξικού «Γκρανάτ», για το Μάρξ και το έργο του:

Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε στις 5 του Μάη 1818, με το νέο ημερολόγιο, στην πόλη Τριρ (παραρήνια Πρωσία). Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος, εβραίος· το 1824 ασπάστηκε τον προτεσταντισμό. Η οικογένεια του ήταν εύπορη, καλλιεργημένη, όχι όμως επαναστατική. Αφού τέλειωσε το γυμνάσιο του Τριρ ο Μαρξ πήγε στο Πανεπιστήμιο, στην αρχή στη Βόνη και έπειτα στο Βερολίνο, και σπούδασε νομικά, προπαντός όμως ιστορία και φιλοσοφία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο το 1841 με μια διδακτορική διατριβή για τη Φιλοσοφία του Επίκουρου. Όσο για τις αντιλήψεις του, ο Μαρξ εκείνη την εποχή ήταν ακόμη χεγκελιανός-ιδεαλιστής. Στο Βερολίνο ανήκε στον κύκλο των αριστερών-χεγκελιανών (Μπρούνο Μπάουερ κ.ά.), που προσπαθούσαν να βγάλουν από τη Φιλοσοφία του Χέγκελ αθεϊστικά και επαναστατικά συμπεράσματα.

Όταν τέλειωσε το Πανεπιστήμιο, ο Μαρξ εγκαταστάθηκε στη Βόνη, με σκοπό να γίνει καθηγητής του Πανεπιστημίου. Η αντιδραστική όμως πολιτική της κυβέρνησης, που το 1832 αφαίρεσε την έδρα από τον Λουδοβίκο Φόιερμπαχ και το 1836 αρνήθηκε να τον επαναφέρει στο Πανεπιστήμιο ενώ το 1841 απαγόρευσε στο νεαρό καθηγητή Μπρούνο Μπάουερ να διδάσκει στη Βόνη, ανάγκασε τον Μαρξ να εγκαταλείψει τη σταδιοδρομία του καθηγητή. Η εξέλιξη των ιδεών του αριστερού χεγκελιανισμού έκανε εκείνο τον καιρό πολύ γρήγορα βήματα στη Γερμανία. Ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ άρχισε, ιδιαίτερα από το 1836, να επικρίνει τη θεολογία και να στρέφεται προς τον υλισμό, στον όποιο προσχωρεί οριστικά το 1841 (Η Ουσία του Χριστιανισμού)· το 1843 βγήκε το βιβλίο του Οι Βασικές Θέσεις της Φιλοσοφίας του Μέλλοντος.

Οι απόψεις των Μαρξ-Ένγκελς για τη μετανάστευση

Η προσπάθεια για την οικοδόμηση μιας αλληλέγγυας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο συνεχίζεται αλλά μετά από 150 χρόνια δράσης του εργατικού κινήματος. Τα προβλήματα και οι στάσεις απέναντί τους επαναλαμβάνονται. Είναι μια ακόμη απόδειξη ότι το θεωρητικό μοντέλο της Αριστεράς και οι πολιτικές απαντήσεις της εμπεριέχουν εγγενείς δομικές δυσλειτουργίες, που δύσκολα κατανοούνται και ακόμα δυσκολότερα ξεπερνιούνται. 

Καλά είναι όμως να διδασκόμαστε από τις εμπειρίες του παρελθόντος και κυρίως να μην ερμηνεύουμε τα κλασικά κείμενα των πρωτεργατών του παγκόσμιου εργατικού κινήματος κατά βούληση...

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Φρ. Ένγκελς 

Η ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ. 

Έχουμε ήδη αναφερθεί, με άλλες ευκαιρίες, στους Ιρλανδούς που έχουν μεταναστεύσει στην Αγγλία και θα πρέπει τώρα να ερευνήσουμε περισσότερο τις αιτίες και τα αποτελέσματα αυτής της μετανάστευσης. 

Η ραγδαία επέκταση της αγγλικής βιομηχανίας δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εάν η Αγγλία δεν είχε στην διάθεση της, σαν εφεδρεία, τον πολυάριθμο και εξαθλιωμένο πληθυσμό της Ιρλανδίας. Στην πατρίδα τους οι Ιρλανδοί δεν είχαν τίποτα να χάσουν, ενώ στην Αγγλία είχαν πολλά να κερδίσουν. Και απ’ την ώρα που έγινε γνωστό στην Ιρλανδία ότι στη ανατολική ακτή του καναλιού του Αγίου Γεωργίου προσφέρεται σταθερή δουλειά και καλό μεροκάματο για γερά χέρια, χρόνο με το χρόνο το διαβαίνουν στρατιές Ιρλανδών. 

Υπολογίζεται ότι πάνω από ένα εκατομμύριο έχει ήδη μεταναστεύσει, και συνεχίζουν ακόμα να περνούν κάπου πενήντα χιλιάδες το χρόνο, και σχεδόν όλοι κατευθύνονται στις βιομηχανικές ζώνες, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, συγκροτώντας την πιο παρακατιανή τάξη του πληθυσμού. 120.000 φτωχοί Ιρλανδοί ζουν στο Λονδίνο, στο Μάντσεστερ 40.000, στο Λίβερπουλ 34.000, στο Μπρίστολ 24.000, στην Γλασκόβη 40.000, στο Εδιμβούργο 29.000. Αυτοί οι άνθρωποι, που μεγάλωσαν σχεδόν χωρίς πολιτισμό, εξοικειωμένοι απ’ την νεαρή τους ηλικία σε κάθε είδους στερήσεις, απελέκητοι, αχαλίνωτοι και αδιάφοροι για το μέλλον, φέρνουν όλες τις βάναυσες συνήθειές τους μέσα σε μια τάξη του αγγλικού πληθυσμού που, είναι αλήθεια, λίγο κίνητρο έχει να καλλιεργήσει τη μόρφωση και την ηθική. Ας ακούσουμε τον Τόμας Καρλάιλ πάνω σε αυτό το θέμα: 

Μήνυμα του …Καρόλου Μαρξ προς τους 28 της ΕΕ: Μην πιστεύετε την Τουρκία

 Του Μάκη Ανδρονόπουλου* 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει για τους 28 ηγέτες της ΕΕ που θα συνεδριάσουν στις 7 Μαρτίου για το Προσφυγικό ζήτημα, να διάβαζαν προηγουμένως ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ του Kαρόλου Μaρξ για την New York Daily Tribune, της 5ης Απριλίου 1854, το οποίο αναφέρεται στην συμπεριφορά της Υψηλής Πύλης σε σχέση με τις συμφωνίες που υπογράφει με τον Ρώσο Τσάρο, αλλά και την Αγγλία, τις δύο Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. 

Στο εν λόγω ρεπορτάζ, ο Μαρξ περιλαμβάνει περικοπή* από το μνημόνιο του κόμη Νέσσελροντ, σύμφωνα με την οποία: 

«Η Πύλη τείνει συνεχώς ν΄ απαγκιστρωθεί από τις δεσμεύσεις της που τις επέβαλαν οι συνθήκες της με άλλες Δυνάμεις. Ελπίζει να το κάμει ατιμώρητα, γιατί ελπίζει στην αμοιβαία ζηλοτυπία των κυβερνήσεων. Νομίζει ότι αν δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της απέναντι σε κάποια από όλες, οι υπόλοιπες θα της συμπαρασταθούν στις διαμάχες της και θα την καλύψουν απέναντι σε κάθε ευθύνη. Έχει σημασία να μην ενισχυθεί αυτή η ψευδαίσθηση της Πύλης. Κάθε φορά που δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της απέναντι σε μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις, είναι συμφέρον όλων των άλλων να της υποδείχνουν το σφάλμα της και να την παροτρύνουν σοβαρά να ενεργεί δίκαια απέναντι σε όποια κυβέρνηση απαιτεί δίκαιη ικανοποίηση. Μόλις η Πύλη αντιληφθεί ότι δεν υποστηρίζεται από άλλες κυβερνήσεις, θα υποχωρήσει, κι όσες διαφορές προέκυψαν θα διευθετηθούν με τρόπο συμφιλιωτικό χωρίς να γεννηθούν συγκρούσεις». 

Πρόοδος, η τελευταία δεισιδαιμονία - του Κρίστοφερ Λάς

το άρθρο του Christopher Lasch δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό © Tikkun, Vol. 4. No.3 (May/June 1989): Progress: The Last Superstition (pdf)

© zlinge

Ούτε ο φιλελευθερισμός ούτε ο μαρξισμός, ο κύριος ανταγωνιστής του, φαίνονται να προσφέρουν πολλές ελπίδες για λύσεις στα αυξανόμενα προβλήματα που απειλούν να μας κατακλύσουν. Εξ ού και η αναζήτηση για κάποια τρίτη θέση, όπως αποδεικνύεται από το πρόσφατο ενδιαφέρον για τον πολιτικό ανθρωπισμό, τον κοινοτισμό, και για άλλες βυθισμένες παραδόσεις κοινωνικής κριτικής, που έχουν επισκιασθεί από τις κυρίαρχες παραδόσεις που απορρέουν από τον Διαφωτισμό. Η αναζήτηση ενός τρίτου δρόμου, ούτε μαρξιστικού ούτε φιλελεύθερου, αντανακλά τον αυξανόμενο φόβο, ότι οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον τον έλεγχο της ζωής τους. 

Άν θα καταστεί εφικτό να φαντασθούμε μια πειστική εναλλακτική λύση απέναντι στις ιδεολογίες που έχουν διαμορφώσει τον σύγχρονο κόσμο, και με τι θα μοιάζει μια τέτοια εναλλακτική λύση, εξαρτάται από το άν κατανοούμε που ακριβώς απέτυχαν οι παλιές ιδεολογίες. Η δική μου άποψη είναι, ότι οι ρίζες της δυσκολίας έγκεινται στην κοινή δέσμευσή τους στην ιδέα της προόδου. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο έχω μία τόσο βαθιά αντίθεση προς την προσπάθεια να χαραχθεί μια νέα θέση, που θα συνεχίζει να αυτοπροσδιορίζεται ως «προοδευτική». Σ' αυτόν τον δρόμο, δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνον σύγχυση.

αναδημοσίευση από:http://aftercrisisblog.blogspot.gr

ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΑΥΤΗ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ

Αβαδημοσίευση από τον/την olympiada 

Γιώργος Ιεροδιάκονος

Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ

Είναι πραγματικά απορίας άξιον το νεότευκτο φαινόμενο των τελευταίων ετών, «αριστεροί» να εμφανίζονται ως αρνητές της πατρίδας και του έθνους. Την ίδια στιγμή που τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της λατινικής Αμερικής (όλα κομμουνιστικά) έχουν ως κεντρικό σύνθημα το «patria o muerte» (Πατρίδα ή θάνατος), εδώ στην δική μας πατρίδα κάτι νέο-«αριστεροί» της πλάκας να βγάζουν σπυριά μόνο με το άκουσμα της λέξης «πατρίδα».

Μάλλον κάτι διεστραμμένο συμβαίνει στη χώρα μας. Σε μια χώρα που ιστορικά όλα τα λαϊκά κινήματα είχαν σαν λάβαρο το εθνικό μας

σύμβολο (την ελληνική σημαία), σήμερα να χαρίζεται τόσο εύκολα στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Κάτι στραβό συνέβη από την μεταπολίτευση και ύστερα.

Από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 40-44 μέχρι και το πολυτεχνείο η ελληνική σημαία όχι μόνο δέσποζε ως ενωτικό σύμβολο των λαϊκών αγώνων, αλλά τις περισσότερες φορές ήταν και το μοναδικό λάβαρο που χρησιμοποιούταν. Μη ξεχνάμε ότι το λάβαρο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήταν η ελληνική σημαία. Επίσης, την ελληνική σημαία κρατούσε ο λαϊκός ήρωας Γρηγόρης Λαμπράκης στην Μαραθώνια πορεία του για την ειρήνη. Την ελληνική σημαία ύψωναν και οι φοιτητές στην εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973. Δείτε τις εικόνες και τα ντοκιμαντέρ τις εποχής εκείνης. Ένα απέραντο γαλανόλευκο τοπίο και το ιστορικό πλέον σύνθημα (επίκαιρο ακόμα) «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

Τι συμβαίνει σήμερα στον ζοφερό κύκλο των μνημονίων; Σ’ ολόκληρη την νότια Ευρώπη, σε όλα τα λαϊκά συλλαλητήρια, να δεσπόζουν αγέρωχες οι εθνικές σημαίες, με εξαίρεση την Ελλάδα με τα κοκκινο-μαυρο-ροζουλί ακαλαίσθητα χρώματα. Μη ξεχνάμε και την Αργεντινή της περασμένης δεκαετίας, όπου επίσης δέσποζαν οι αργεντίνικες σημαίες σε όλες τις διαδηλώσεις κατά του ΔΝΤ, καθώς και το βασικό σύνθημα «patria o muerte».

Τι συμβαίνει στη χώρα μας; Πως προέκυψε αυτή η διαστροφή της ελληνικής νέο-αριστεράς και κάτω από ποιες συνθήκες έφτασε να εγκαταλείψει τα βασικά της σύμβολα, όπως η ελληνική σημαία; Πως είναι δυνατόν πάνω από το πολύ σωστό σύνθημα «Λαέ θυμήσου, το χώμα που πατάς, λευτέρωσε ο Άρης και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ» να μην προβάλλει η σημαία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αλλά κάποια κοκκινόμαυρα κουρελόπανα; Και πως γίνεται, κάποιοι να έχουν ως ευαγγέλιο τον Μαρξ, τον Τρότσκι ή τον Μπακούνιν και να κρατάνε ψηλά τις αφίσες του Τσε, και ταυτόχρονα στη θέα και μόνο της σημαίας μας να είναι έτοιμοι να προβούν σε άνανδρες φραστικές και σωματικές επιθέσεις εναντίον όσων κρατάνε το την ελληνική σημαία, έχοντας καταφέρει να απομακρύνουν τις ευρύτερες μάζες από τον αντιμνημονιακό αγώνα;

Αυτό το άρθρο επιχειρεί να αναδείξει την βαθιά πλάνη τους με παραπομπές σε κείμενα των ιδεολογικών πατέρων τους περί πατριωτισμού, όπως είναι ο Μαρξ, ο Έγκελς, ο Λένιν, ο Μπακούνιν, αλλά και πιο σύγχρονοι Άρης Βελουχιώτης και Τσε Γκεβάρα. Ας πουν τώρα φασισταριά και τους πνευματικούς οδηγούς τους.