Η Κύπρος στον Αγώνα του 1821

«Ο Κανάρης στην Κύπρο το 1821», Γ. Μαυρογένης. Υπάρχει ισχυρή και σταθερή τοπική παράδοση σύμφωνα με την οποία ο Κωσταντής Κανάρης τον Ιούνιο του 1821 ελλιμενίστηκε στις βόρειες ακτές της Κύπρου (Ασπρόβρυση Λαπήθου) όπου γέμισε τα καράβια του με προμήθειες και δεκάδες εθελοντές.

Του Ιωάννη Μιχαλακόπουλου από το ‘Αρδην τ. 111

Διὰ σᾶς ἡρώων κοπάδια,
δὲν φθάνει ἡ Χίος, ἡ Κύπρος·
τῶν Κυδωνίων δὲν φθάνουσιν
τῆς Κάσσου καὶ τῆς Κρήτης
ἡ κατοικία.
«Ηφαίστεια», Α. Κάλβος

Η εθελοντική προσφορά των Ελλήνων της Κύπρου στους εθνικούς αγώνες της Μητέρας Πατρίδας είναι αναμφισβήτητη και διαχρονική. Παρά το πέρασμα πολλών κατακτητών από τη Μεγαλόνησο σε διάφορες ιστορικές περιόδους, το Ελληνορθόδοξο στοιχείο δεν λύγισε· αντίθετα, με ζήλο πάντα συμμετείχε, αγωνίστηκε, θυσιάστηκε στο πλευρό της υπόλοιπης Ελλάδας.

Αρχικά, στην περίπτωση της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821 ο φόρος αίματος των Ελληνοκυπρίων (όπως και των λοιπών Ελλήνων) ξεκίνησε να «καταβάλλεται» αιώνες πριν την επανάσταση. Συγκεκριμένα, το έτος 1570, 100.000 τουρκικού στρατού με 360 πλοία εισβάλλουν στην Κύπρο και επιδίδονται σε σφαγές και λεηλασίες υπό τις διαταγές του αιμοσταγούς Μουσταφά πασά. Μητέρες σφάζουν με τα ίδια τους τα χέρια τα παιδιά τους προκειμένου να μην τα αφήσουν σκλάβους στον βάρβαρο εχθρό. Πολλές Κύπριες, για να αποφύγουν τη μαρτυρική ατίμωση των ιδίων και των θυγατέρων τους, επιλέγουν να σκοτωθούν πηδώντας από γκρεμούς. Λίγους αιώνες αργότερα, κάτι ανάλογο θα συμβεί στο Ζάλογγο στην Ήπειρο και στην Αραπίτσα της Νάουσας[8]. Σε 20.000 υπολογίζονται τα θύματα και σε 2.000 οι απαχθέντες δούλοι κατά την τότε τουρκική θηριωδία, εν Κύπρω.

Κάπου στο όριο Ιστορίας και θρύλου, λέγεται ότι η νεαρή Μαρία Συγκλητική την οποίαν είχαν αιχμαλωτίσει οι Τούρκοι στο αμπάρι μιας γαλέρας, θέλοντας να εκδικηθεί, κατόρθωσε να διεισδύσει και να βάλει φωτιά στην πυριτιδαποθήκη, ανατινάζοντας το πλοίο. Εκεί, βρίσκονταν σιδηροδέσμια εκατοντάδες κορίτσια -προορισμένα για τα σκλαβοπάζαρα και τα χαρέμια της Ανατολής- που έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Κάτι ανάλογο με τα ολοκαυτώματα του Σαμουήλ στο Κούγκι και του Καψάλη στο Μεσολόγγι. Από τότε μέχρι το τελειωτικό νικηφόρο ξέσπασμα του Ελληνισμού το 1821 υπήρξαν απόπειρες ξεσηκωμού στην Κύπρο οι οποίες κατεστάλησαν βιαίως εν τη γενέσει τους[2,8].

«[…] oι σκλάβοι ελευθερώθηκαν… Eπάνω στα ουράνια

ο Ύψιστος τούς έδωκε μαρτυρικά στεφάνια.

Mα της Pενάλδας η ψυχή τρακόσια τώρα χρόνια

Στα γαλανά μας κύματα περιπλανάτ’ αιώνια…

Aυτή μια νύχτα σκοτεινή, νύχτα δίχως φεγγάρι

Στη ναυαρχίδα οδήγησε το χέρι του Kανάρη.»

Κατά την περίοδο εγγύτερα στο 1821 ο ρόλος των Ελληνοκυπρίων καθίσταται εντονότερος, με πολλά και συγκεκριμένα παραδείγματα. Αρχικά, ανάμεσα στους σημαντικότερους συντρόφους του Ρήγα Φεραίου και ένας εξ αυτών που τον ακολούθησαν στη θυσία (Βελιγράδι, 1798), ήταν ο Λευκωσιάτης λόγιος Ιωάννης Καρατζάς, τριάντα ενός ετών[3].

Η Κύπρος, που οι Σταυροφόροι την μισούνε

Η Κύπρος, που οι Σταυροφόροι την μισούνε

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Συμπληρώνονται πλέον 43 χρόνια από την ημέρα που με τον Αττίλα 2 ολοκληρώθηκε η προδοσία και η λεηλασία της Κύπρου το 1974. Σήμερα, που ο Καθολικός νέος Γ.Γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες πάλι βυσσοδομεί κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας για να εξυπηρετήσει τα σχέδια της τελειωτικής καταστροφής της, αξίζει να θυμηθούμε κάποια ιστορικά στοιχεία από ένα παλιότερο, αλλά επίκαιρο πάντα, κείμενο:

Μάϊος 2001: Ο τότε προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Πάπας Βοϊτύλα, φθάνει στην Αθήνα και ζητάει “έμμεσα”, αλλά σαφώς, συγγνώμη για τα αίσχη των Σταυροφόρων μετά από 8 αιώνες. Αρνείται, όμως, να πει έστω και μια λέξη συμπαθείας για το δράμα της Κύπρου, προκαλώντας σειρά συζητήσεων, αντεγκλήσεων και αποριών.

Ερχόμαστε τώρα στο μυστήριο γιατί σύσσωμο το Βατικανό, ο Πάπας, οι αξιωματούχοι Καρδινάλιοι – δηλαδή το Opus Dei -, η εδώ Νουντσιατούρα επέμεναν μέχρι τέλους στη ΜΗ αναφορά στο κυπριακό ζήτημα έστω ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ΣΙΩΠΗ του Βατικανού, πάντως, σε μια πρώτη “ανάγνωση” μαρτυρά ότι πιθανώς η Αγία Έδρα, μέσω και των απόκρυφων ταγμάτων της, είχε κάποιο ...ρόλο στην κυπριακή τραγωδία που δεν έχει φωτιστεί επαρκώς μέχρι σήμερα. Είναι γνωστός ο ρόλος που έπαιξε η ελληνική και η διεθνής μασονία στην επιβολή της Χούντας το 1967 και στην προδοσία της Κύπρου το 1974. Ο ρόλος των “αδελφών” Παττακού, Μακαρέζου κ.ά. στην Ελλάδα, των Σαμψών και Ιωαννίδη στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και προσώπων όπως ο Κίσσινγκερ στην τελική φάση της προδοσίας, την Τουρκική εισβολή, έχει επαρκώς αποκαλυφθεί και αναλυθεί σε πολλά δημοσιεύματα μετά την Μεταπολίτευση.

Αυτό, όμως, που δεν έχει γίνει τόσο επιστητό είναι οι παρασκηνιακοί δεσμοί και οι “στενές” επαφές της Ιταλικής Μασονίας και των Ιπποτών της Μάλτας με την ηγεσία της Κυπριακής Μασονίας που, ακολουθώντας και τις οδηγίες της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδας, προετοίμασε μεθοδικά κατά την περίοδο 1971-1974 όσα επακολούθησαν...

Τα μυστικά, όμως, του Βατικανού κρύβονται πολύ καλά στο ιστορικό παρελθόν, μακριά από τα αδηφάγα ΜΜΕ της εποχής μας. Ας κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο για να τα βρούμε:

Στρατιές ένοπλων ληστών

Βρισκόμαστε στα χρόνια της Τρίτης Σταυροφορίας: 1191, τέλη του Μάη. Ο καθολικός βασιλιάς της ΑγγλίαςΡιχάρδος ο Λεοντόκαρδος αποβιβάζει τα στρατεύματά του στην Κύπρο, στον δρόμο προς τη Συρία όπου τα ανασυνταγμένα φραγκικά στρατεύματα είχαν αρχίσει την πολιορκία του Αγίου Ιωάννη της Άκρας. Ενώ ο στρατός των Σταυροφόρων που πολιορκούσε την Άκρα τους περίμενε με αγωνία, μια τρομερή θύελλα, όπως αφηγείται ο Ρενέ Γκρουσέ στην εξαίρετη ιστορία του των Σταυροφοριών, τους ρίχνει στις κυπριώτικες ακτές. Ο Ριχάρδος αποβιβάζεται, συντρίβει στην Τρεμιθούσα την Βυζαντινή φρουρά του Ισαάκιου Κομνηνού, τον οποίο αιχμαλωτίζει, και μπαίνει στην Λευκωσία νικητής. Από τότε αρχίζει η κατάκτηση της Κύπρου από τους Σταυροφόρους ιππότες της Δύσης που επηρέασε και τον ρου της φράγκικης ιστορίας. Μαζί με τον Ριχάρδο ενώθηκε και ο στρατός του Γκυ ντε Λουζινιάν, που διεκδικούσε το στέμμα της Ιερουσαλήμ... Ο Γκυ έθεσε, έτσι, τις πρώτες βάσεις του μελλοντικού “Βασιλείου των Λουζινιάν της Κύπρου”.

Τον Σεπτέμβριο του 1192, ο Αμαλάριχος του Λουζινιάν δέχθηκε το βασιλικό στέμμα της Κύπρου από τα χέρια του λεγάτου του Πάπα στην μητρόπολη της Λευκωσίας, ιδρύοντας μια δυναστεία που θα κρατούσε πάνω από τρεις αιώνες.

9η Ιουλίου 1821, απαγχονίζεται από τους Τούρκους ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός, και αποκεφαλίστηκαν οι Μητροπολίτες Πάφου, Κιτίου, και Κυρηνείας. Χρύσανθος, Μελέτιος και Λαυρέντιος

Σαν σήμερα 9η Ιουλίου 1821 απαγχονίζεται από τους Τούρκους ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός, και αποκεφαλίστηκαν οι Μητροπολίτες Πάφου, Κιτίου, και Κυρηνείας. Χρύσανθος, Μελέτιος και Λαυρέντιος αντίστοιχα.

Ο Τούρκος κυβερνήτης της Κύπρου Κιουτσούκ Μεχμέτ ήταν αποφασισμένος να καταστείλει οποιαδήποτε απόπειρα επανάστασης. Με αφορμή λοιπόν προκηρύξεις που διένειμε στη Λάρνακα ο Αρχιμανδρίτης Θεοφύλακτος Θησέας, ο Κιουτσούκ κατήγγειλε στην Υψηλή Πύλη ότι οι Έλληνες Κύπριοι ετοίμαζαν επανάσταση, υποβάλλοντας ταυτόχρονα και κατάλογο προγραφών επιφανών προσώπων.

Κατόπιν της εγκρίσεως του αιτήματος του, ο κυβερνήτης προχώρησε σε συλλήψεις, δημεύσεις περιουσιών και εκτελέσεις. Την 9η Ιουλίου άρχισε η μεγάλη σφαγή των αρχιερέων και των προκρίτων του νησιού. Πρώτος απαγχονίστηκε ο Αρχιεπίσκοπος και ακολούθησε ο αποκεφαλισμός των Μητροπολιτών. Ο Σουηδός επισκέπτης Μπέργκεν έγραψε ότι “η Παναγία ντύθηκε παντού στα μαύρα, πολλά σπίτια ήταν πιτσιλισμένα με αίμα”.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός προειδοποιήθηκε για την επικείμενη σύλληψη και τον θάνατο του, και μάλιστα του προσέφεραν δυνατότητα διαφυγής για να γλιτώσει. Όμως, συλλογίστηκε πως αν το κάνει αυτό, τότε το μένος των Τούρκων θα εκτονωθεί στο λαό. Ούτως ή άλλως ο Άγγλος περιηγητής Τζον Κάρνε μαρτυρεί πως ο Αρχιεπίσκοπος λίγες ημέρες πριν του είπε “Ο θάνατος μου δεν είναι μακριά. Ξέρω πως μόνο ευκαιρία περιμένουν, για να με θανατώσουν”.

Όπως γράφει ο Βασίλης Μιχαηλίδης, αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Αρχιεπισκόπου Κύπρου στον Τούρκο κυβερνήτη:

“Η ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,

κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ι-ξηλείψη,

κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου.

Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!

Σφάξε μας ούλους τζι’ ας γενή το γαίμαν μας αυλάτζιν,

κάμε τον κόσμον ματζιελλειόν τζιαι τους Ρωμιούς τραούλλια,

αμμά ξέρε πως ίλαντρον όντας κοπή καβάτζιν

τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια”.

Στην κοινή ελληνική:

Η Ρωμιοσύνη είναι φυλή απ’ την αρχή του κόσμου,

κανένας δεν βρέθηκε για να την αφανίσει,

κανένας, γιατί την σκέπει από τα ύψη ο Θεός μου.

Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί, όταν ο κόσμος καταστραφεί.

Σφάξε μας όλους κι’ ας γίνει το αίμα μας αυλάκι,

κάνε τον κόσμο μακελειό και τους Ρωμιούς τραούλια,

αλλά να ξέρεις πως όταν το υψιτενές δέντρο κοπεί σύρριζα

τριγύρω του πετάγονται τριακόσια παρακλάδια.”

ΠΗΓΗ:Ιστορία και ελληνική διπλωματία

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αδούλωτε Σάββα Λιασή, στον αιώνα σου, λέγε, τι είδες;

 Του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

      Αύριο Κυριακή 5 Μαΐου γίνεται στην κατεχόμενη Άγια Τριάδα, στην Καρπασία, στην Κύπρο, η κηδεία του Σάββα Λιασή, που δεν έφυγε ποτέ από τα χώματά του και αναδείχθηκε σε άτυπο εκπρόσωπο των εγκλωβισμένων-σκλαβωμένων. Για τον κυρ Σάββα, λοιπόν, τον Σαββή, με μεγάλο σεβασμό και αγάπη το κάτωθι, γραμμένο στο Ελύτικο πρότυπο του Άξιον Εστί, Προφητικόν: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

     Αδούλωτε Σάββα Λιασή,  στον αιώνα σου, λέγε, τι είδες;

Είδα την πατρίδα μου σκλαβωμένη από πριν απ’ την γέννα μου.

Είδα την ελευθερία να κερδίζουμε με αίμα, αγχόνες, καμμένα κορμιά.

Εϊδα να γεμίζουμε τις πλατείες και να πανηγυρίζουμε.

Είδα την γυναίκα μου την Μαρούλα και τα δύο μας παιδιά,

την Τούλα και τον Γιαννάκη.

Είδα το μπακάλικο μου στην Γιαλούσα.

Είδα τους τούρκικους βομβαρδισμούς.

Είδα την διχόνοια να τρέχει πιο γρήγορα απ’  την συμφορά.

Κι είδα τα εγκλήματά μας.

Το πραξικόπημα.

Κι είδα:

Την εισβολή στο  προδομένο νησί μας.

Την αντίστασή  μας.

Και τον Γιαννάκη στο χακί να φεύγει να υπερασπισθεί το χώμα μας.

Τον είδα και δεν τον ξαναείδα.

Σαράντα χρόνια.

Κι εγώ περίμενα στην σκλαβωμένη Καρπασία.

Δεν έφυγα απ’ την Αγιατριάδα το χωριό μου.

Η κόρη μου έφυγε. Με την ευκή μου.

Έκανε 20 χρόνια να δει το χωρκό.

ΕΟΚΑ-1η Απριλίου 1955

1η Απριλίου 1955

Σαν σήμερα ξεκίνησε ο αντιαποικιακός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων της Κύπρου, ο οποίος αναλαμβάνοντας να πραγματώσει το συντριπτικό αίτημα (95,7% στο δημοψήφισμα του 1950) για ένωσης της αγγλοκρατούμενης Κύπρου με την Ελλάδα, έγραψε μερικές από τις τελευταίες ένδοξες σελίδες της αντιστασιακής ιστορίας του ελληνικού λαού:Ένας παλλαϊκός αγώνας που κατάφερε το μέχρι τότε στρατηγικά ακατόρθωτο, της διενέργειας ένοπλης πάλης εναντίον της μεγαλύτερης –τότε– αποικιακής δύναμης της Ευρώπης σε νησί, το οποίο δεν διέθετε μάλιστα σημαντικούς ορεινούς όγκους που θα επέτρεπαν την εύκολή του ανάπτυξη και επιπροσθέτως είχε να αντιμετωπίσει τις πολύ προηγμένες τεχνικές ελέγχου και αντιεξέγερσης που είχε αναπτύξει η Βρετανία, η δύναμη εκείνη που με την δραστηριότητά της έδωσε το περιεχόμενο που ξέρουμε όλοι στην έννοια του ιμπεριαλισμού.

Μια κουρδική παροιμία, βγαλμένη μέσα από την αντάρτικη παράδοση αυτού του λαού λέει «το βουνό είναι ο μόνος φίλος των Κούρδων». Όπως γράφτηκε και παραπάνω, οι Κύπριοι δεν είχαν την τύχη, από την ίδια την γεωμορφολογία, να έχουν έναν έναν τέτοιο πολύτιμο φίλο. Ούτε διέθεταν την επαρχιακή ενδοχώρα των Αλγερίνων επαναστατών, που τους επέτρεπε την αναδίπλωση και την προετοιμασία ώστε να καταφέρουν τα πλήγματα που κατάφεραν εναντίον των Γάλλων στο Αλγέρι.

Αντί αυτών, επεξεργάστηκαν την στρατηγική της «παθητικής αντίστασης», αξιοποιώντας το 75% του πληθυσμού σ’ ένα δίκτυο που οργανώθηκε σύμφωνα με την τακτική των Λιλιπούτειων του γνωστού παραμυθιού του Ιωνάθαν Σουΐφτ.

«Ἐγώ πάλι μέσα στό πλῆθος διακλαδίζομαι/ἡ θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στό πλῆθος» έγραφε ο Γιώργος Κατσαρός το 1953. Αυτή ακριβώς ήταν η τακτική του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ: Διακλαδίζονταν μέσα στο πλήθος, μετέβαλε κάθε σπίτι, κάθε αυλή, κάθε σχολείο σε προγεφύρωμα της εθνικοαπελευθερωτικής δραστηριότητας.

Σελίδες απίστευτου ηρωϊσμού γράφτηκαν στο πλαίσιο αυτού του Αγώνα. Δεν υπάρχει ελληνική πόλη που να μην έχει ονοματοδοτήσει δρόμο προς τιμήν των μαρτύρων του. Όλοι έχουμε περπατήσει σε μιαν Αυξεντίου, Παλλικαρίδη, Μάτση, Καραολή & Δημήτριου…

Σε αντίθεση με την τότε ελληνική κυβέρνηση, και τις οικονομικές ελίτ, που παρέμειναν δέσμιες της αγγλοφιλίας τους κατά την διάρκεια αυτού του αγώνα, και εκτέθηκαν για τους πολιτικο-οικονομικούς τους δεσμούς με την αποικιοκρατία εγκαταλείποντας τους Έλληνες της Κύπρου, σύσσωμος ο λαός αγκάλιασε τον αγώνα τους. Η ελλαδική αριστερά, μάλιστα, σε αντίθεση με την κυπριακή που επέλεξε ουσιαστικά να συμπράξει με την αγγλοκρατία δημιουργώντας έτσι την ιστορική πρωτοτυπία μιας φιλοαποικιακής αριστεράς, βγήκε στους δρόμους και πρωτοστάτησε στα αιματοβαμμένα συλλαλητήρια καταφέρνοντας έτσι να βγει από την απομόνωση του εμφυλίου, αναλαμβάνοντας και πάλι μετά την εθνική αντίσταση ρόλο πατριωτικό. Επί της ουσίας όμως, το ελλαδικό κίνημα συμπαράστασης ήταν αυθόρμητο, κοινωνικό, έβγαινε από τα σπλάχνα του λαού και δεν υπάκουε σε πολιτική καθοδήγηση.

Το πολιτικό και ηθικό αποτύπωμα του κυπριακού αγώνα, όμως, δεν παρέμεινε στα όρια του ελληνισμού. Θα συμπαρασύρει ένα διεθνές κίνημα υποστήριξης, όπου, για μια από τις τελευταίες φορές η αντιστασιακή δραστηριότητα του ελληνισμού θα τροφοδοτήσει έναν φιλελληνισμό που συγκινείται από την νέα έκφραση του αγώνα για την Ελευθερία.  Αξίζει κανείς να διαβάσει τα φλογερά λόγια με τα οποία ο Αλμπέρ Καμύ δραστηριοποίηθηκε για να δοθεί χάρη στον καταδικασμένο από τους Άγγλους σε θάνατο, Μιχάλη Καραολή:

«…Εδώ και λίγες εβδομάδες η επαναστατημένη Κύπρος έχει αποκτήσει τον ήρωα της στο πρόσωπο του νεαρού Κύπριου σπουδαστή Μιχάλη Καραολή που καταδικάστηκε από τα βρετανικά δικαστήρια σε θάνατο με τη μέθοδο του απαγχονισμού. Στο ευτυχισμένο εκείνο νησί οπού γεννήθηκε η Αφροδίτη, οι άνθρωποι πεθαίνουν σήμερα και μάλιστα με τρόπο φρικιαστικό. Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε για χρόνια βουβή και αναχαιτίστηκε μόλις θέλησε να εκδηλωθεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Για μια ακόμη φορά, της εξέγερσης είχε προηγηθεί η τυφλή καταπίεση. Για μια ακόμη φορά, οι αρχές Κατοχής που διατράνωναν ότι κυριαρχική τους φροντίδα ήταν η τάξη, αναγκάζονται να εγκαταστήσουν τα δικαστήριά τους και να κάνουν ακόμη μεγαλύτερη μια καταπίεση που δε θα φέρει άλλο αποτέλεσμα παρά τον πολλαπλασιασμό των εξεγέρσεων. [ ] Δε θα κρύψω, από πλευράς μου, τα αισθήματα τρυφερότητας και αγάπης που μου γεννά ο ελληνικός λαός, που, όπως ό ίδιος διαπίστωσα, είναι μαζί με τον ισπανικό απ’ τους λαούς εκείνους που θα χρειαστεί στο μέλλον η βάρβαρη Ευρώπη για να δημιουργήσει ξανά έναν πολιτισμό».

Τον μεγαλύτερο όμως αντίκτυπο το κυπριακό κίνημα το είχε στο πλαίσιο του ευρύτερου αντιαποικιακού κινήματος. Οι Ιρλανδοί το αγκάλιασαν αμέσως, και στενοί δεσμοί αλληλεγγύης θα γεννηθούν στις φυλακές της Αγγλίας, μεταξύ των αγωνιστών της ΕΟΚΑ και του IRA. Ο Τσε και ο Κάστρο, επίσης, θα διδαχθούν από τις τακτικές της ΕΟΚΑ για να οργανώσουν το δικό τους αντάρτικο στην Κούβα, πράγμα που είπε ο τελευταίος μετά την επικράτηση της επανάστασης.

Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη!

Ιμπραχίμ Αμπού Θουράγια, Σολωμός Σολωμού.

Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη!

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.' [Τάκης Σινόπουλος]

Το τελεφερίκ του Νίκου

Ιδεολογικός αναχρονισμός και καλλιέργεια ψευδαισθήσεων χαρακτηρίζει τις πνευματικές και πολιτικές ελίτ

Του Σάββα Μαστραππά από την Ρήξη φ. 139

Πριν από μερικές μέρες συζητούσα με έναν παραδοσιακό ψηφοφόρο του Νίκου Αναστασιάδη. Προσπάθησα να του αναλύσω τους λόγους για τους οποίους η επανεκλογή του κ. Αναστασιάδη στο τιμόνι της Κυπριακής Δημοκρατίας θα είχε ολέθριες συνέπειες για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Ο συνομιλητής μου, όπως και αρκετοί Κύπριοι πολίτες, δεν φάνηκε να συμμερίζεται τους φόβους μου. Η εκλογή του εκάστοτε Κυπρίου προέδρου έχει κατά τη γνώμη τους να κάνει με άλλα, «ουσιαστικότερα» προβλήματα, που αντιμετωπίζει ο τόπος.

Δεν εξεπλάγην, λοιπόν, όταν ο συνομιλητής μου μού ανακοίνωσε τον λόγο για τον οποίο θα ξαναψηφίσει τον απερχόμενο πρόεδρο! Ο λόγος, λοιπόν, είναι: «Να δώσει την ευκαιρία στον Νίκο να υλοποιήσει τη δέσμευσή του για την κατασκευή τελεφερίκ στο Τρόοδος! Δεν εξεπλάγην, διότι γνωρίζω με ποιον ανθρωπολογικό τύπο συναλλασσόμουν. (Ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει σε προηγούμενο κείμενό μου με τίτλο: «Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους» Ρήξη φ. 131.)

Εν τούτοις, νομίζω ότι πρέπει να καταθέσω και τις παρακάτω σκέψεις. Θεωρώ λοιπόν ότι το κυπριακό  εκλογικό σώμα μπορεί να χωριστεί σε τρεις κατηγορίες. Η διάκριση θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να γίνει με βάση την ηλικία. Δεν εστιάζω στην ταξική δομή της κοινωνίας ούτε στην διάκριση πρόσφυγας και μη διότι οι διακρίσεις αυτές, ειδικά μετά το 1980, υπέστησαν τις ισοπεδωτικές  επιδράσεις του ευδαιμονισμού. Οι συνέπειες δε του ευδαιμονισμού έχουν τέτοια επίδραση στην κοινωνία που αν κάποιος ανατρέξει στο κλασικό πια βιβλίο του Κρίστοφερ Λας H κουλτούρα του ναρκισσισμού (εκδ. Νησίδες) θα αναρωτηθεί αν οι περιγραφές και οι διαπιστώσεις του συγγραφέα αναφέρονται στην αμερικάνικη κοινωνία ή μήπως στην κυπριακή…

Δεν μπορεί να εστιάσουμε επίσης  στη διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς, αν και ακόμα παίζει κάποιον ρόλο στην πρώτη ηλικιακή κατηγορία, διότι η κατηγοριοποίηση αυτή τείνει, με τις κοσμογονικές κοινωνικές – τεχνολογικές αλλαγές που συντελούνται σε πλανητικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια, να ξεπεραστεί ακόμα και στην Κύπρο.

Οι δύο κατηγορίες

Θα αφήσω τελευταία τη μεσαία κατηγορία, διότι θεωρώ ότι είναι η σημαντικότερη. Έχει η κατηγορία αυτή, των 35 – 60 ετών, το μεγαλύτερο μέρος των ευθυνών για τη μέχρι τώρα πορεία του Κυπριακού και κρατάει βέβαια για τελευταία φορά το κλειδί (πριν αυτό παραδοθεί στην Τουρκία) που αφορά το μέλλον της Κύπρου.

Εννέα δευτερόλεπτα μέχρι τον θάνατο. Τόσος χρόνος χρειάστηκε μέχρι να ξεψυχήσει στην αγχόνη ο ηρωικός Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Το κυνικό ντοκουμέντο του Άγγλου δημίου

Ο 18χρονος ήρωας από την Τσάδα γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στην Κύπρο. Ο γενναίος αυτός πατριώτης, σύμφωνα με τις σημειώσεις που κρατούσε ο διαβόητος δήμιος της βρετανικής αποικιοκρατίας, Harry Allen, κατά τη διάρκεια των απαγχονισμών των ηρώων της ΕΟΚΑ, ξεψύχησε ηρωικά 9 δευτερόλεπτα μετά από τη στιγμή που άνοιξε η ξύλινη καταπακτή της αγχόνης. Ο Άλλεν είχε κρατήσει «ενθύμιο» της αιματοβαμμένης θητείας του στις φυλακές Λευκωσίας. 

«Μια φορά κανείς πεθαίνει. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα» 

Ο δήμιος συνέδεσε το όνομά του με τους απαγχονισμούς εννέα πατριωτών που οδηγήθηκαν στον θάνατο για τη συμμετοχή τους στην ΕΟΚΑ που τη δεκαετία του ΄50 ανέλαβε ένοπλη δράση για την αποτίναξη της βρετανικής κατοχής στο νησί και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο Παλληκαρίδης ήταν ο νεότερος από τους εκτελεσθέντες και η θυσία του συγκίνησε το πανελλήνιο. 

Πιάστηκε να μεταφέρει οπλοπολυβόλο μπρέν και τρεις γεμιστήρες στη Λευκωσία. Στη δίκη του τον ρώτησε ο δικαστής: «Έχεις να είπης τι, διατί να μην σου επιβληθεί ποινή;». Παραδέχτηκε την ενοχή του και είπε: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Ελλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.» (Διαβάστε εδώ όλο το άρθρο) 

Στο τελευταίο γράμμα του έγραψε: 

«Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να’ ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί». 

Διαβάστε ακόμα στη «Μηχανή του Χρόνου»: Ο 15χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης κατέβασε την αγγλική σημαία απ” το Ιακώνιο Γυμναστήριο, την παραμονή της στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ, την 1η Ιουνίου του 1953 

Η μαρτυρία του ιερέα των φυλακών

Η (άγνωστη...) ιστορία του Ιάκωβου Κουμή

Ιάκωβος Κουμή, απόφοιτος της Τεχνικής Σχολής Αμμοχώστου, 1974

Της Θέκλας Κίττου

Αν δεν σηκώσουμε ξανά

το λασποκυλισμένο γαλανόλευκο

δε θα μπορέσουμε ποτές!

να δούμε το κόκκινο χρώμα του ήλιου

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ, Λάρνακα, Δευτέρα 29. 1.‘79

Η πρωτοβουλία που πήραμε απόψε, σαν Κέντρο Λόγου και Τέχνης ΑΕΙΠΟΛΙΣ, ανταποκρίνεται σε μια εσωτερική ανάγκη της δικής μου γενηάς, της γενηάς που συνηθίσαμε να ονομάζουμε: γενηά του Πολυτεχνείου. Αυτή η ίδια γενηά υπήρξε και η γενηά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Είναι, επίσης η γενιά, που ενώ ώφειλε, δεν μπόρεσε να ανακόψει για την πατρίδα μας τον όλεθρο, αντίθετα βυθίστηκε η ίδια στην παρακμή και την φθορά. Η αποψινή βραδυά ξεχρεώνει τρία χρέη:

Α: Το χρέος προς εκείνους απ” τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έδωσαν τη ζωή τους στην αντίσταση κατά της Χούντας του 1967

Β: Το χρέος προς εκείνους από τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έπεσαν στον αγώνα για την υπεράσπιση της Κυπριακής Ελευθερίας το 1974

Γ: Το χρέος προς τον Κύπριο πατριώτη Ιάκωβο Κουμή που συνεχίζοντας μια αρχαία παράδοση, έδωσε τη ζωή του στον κοινό αγώνα Ελλάδας-Κύπρου

Είμασταν πολλοί οι Κύπριοι που σαν νέοι, κυρίως φοιτητές, βρεθήκαμε στην Ελλάδα των συνταγματαρχών. Ωριμάσαμε μέσα στη δικτατορία και μάθαμε τί σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ο καθένας μας πρόσφερε στον αγώνα, σύμφωνα με τις ψυχικές και πνευματικές του δυνάμεις. Την ώρα της Λαϊκής Εξέγερσης, που έμελλε να συνδυασθεί με την προδοσία της Κύπρου, της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είμασταν πάλι εκεί. Πολλοί, πάρα πολλοί ήταν οι Κύπριοι που συμμετείχαν στην κατάληψη και οι ψυχικοί δεσμοί που αναπτύχθηκαν εκείνες τις μέρες μάς κράτησαν ζωντανούς, όταν γέμισαν ξανά οι φυλακές κι όταν σε λίγο η Χούντα επετέλεσε το έσχατο και πλέον μακάβριο έργο της: να παραδώσει την Κύπρο στους Τούρκους.

Είναι πολύ δύσκολο για την σημερινή νέα γενιά των Κυπρίων, να αντιληφθεί το ψυχικό τραύμα, το συναισθηματικό κενό και το πνευματικό χάος, στο οποίο μας είχε σπρώξει η ιστορική μοίρα. Μπροστά στα άπειρα μάτια μας γκρεμίστηκε το νεαρό μας κράτος, μόλις δεκατεσσάρων ετών. Είμασταν νέοι. Αριστεροί ή δεξιοί, γριβικοί ή μακαριακοί, εθνικιστές ή διεθνιστές. Η εθνική ταπείνωση και η αγωνία εγκαταστάθηκαν στην ψυχή μας. Η ζωή μας έγινε φτωχή και μίζερη μέσα σε μιά νύχτα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, που τον αποκεφάλισαν οι Τούρκοι μαζί με όλους τους δεσπότες του νησιού. Το πλούσιο έργο του και οι ίντριγκες

Ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός παρέμεινε στην ιστορία ως ένας από τους επιφανέστερους Αρχιεπισκόπους της αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Κύπρου για τη συμμετοχή του στη Φιλική Εταιρεία, αλλά και τον μαρτυρικό του θάνατο στις 9 Ιουλίου 1821 από τους τούρκους αξιωματούχους του νησιού. Χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος στις 30 Οκτωβρίου 1810. 

 

Το ερώτημα της καταγωγής 

Ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός γεννήθηκε το 1756 στην επαρχία Λευκωσίας. Πιστεύεται πως ο πατέρας του, Γεώργιος καταγόταν από τον Στρόβολο και η μητέρα του Μαρία ή Μαριού από τα Καμπιά. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Κυπριανός γεννήθηκε στον Στρόβολο κι ακολούθως οικογενειακώς μετακόμισαν όλοι στα Καμπιά. Ένας από τους αδελφούς του Γεώργιου, ο Γερόγιαννος λέγεται πως είχε επιρροή στην περιοχή των Καμπιών και ήταν αυτός που φρόντισε ο ανιψιός του Κυπριανός, να εισαχθεί στο Μοναστήρι. Έτσι, σε νεαρή ηλικία ο Κυπριανός, διατηρώντας το λαϊκό του όνομα, έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Σε ηλικία 15 ετών, το 1769, συνέχισε τη θητεία του στο Μετόχι του Στροβόλου. Δέκα χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και στα 27 του βρέθηκε στις ερανικές αποστολές που έστειλε η Μονή Μαχαιρά στο εξωτερικό για συλλογή χρημάτων. Στο ταξίδι του στη Μολδοβλαχία, όπου συνόδευε τον Οικονόμο της Μονής Μαχαιρά, Χαράλαμπο, γνώρισε τον Βοϊβόδα Μιχαήλ Σούτσο ο οποίος εντυπωσιασμένος από τον νεαρό Κυπριανό τον κράτησε κοντά του για σπουδές. Το 1802 επέστρεψε στην Κύπρο και ανέλαβε καθήκοντα Οικονόμου, ενώ το 1804 σημαντική ήταν η συμβολή του στην καταστολή της εξέγερσης των αγάδων, οι οποίοι εισερχόμενοι στην Αρχιεπισκοπή κακοποίησαν τον Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο, σκότωσαν Χριστιανούς και κατέλαβαν τη Λευκωσία. 

Ποίησις Μιχάλη Πασιαρδή

Ίτε παίδες 28ης Οκτωβρίου εσαεί…

Λάζαρος Μαύρος

Τ Ο  ΕΠΟΣ του Σαράντα, η ελληνική νικηφόρα απόκρουση και κατανίκηση των υπέρτερων δυνάμεων των Ιταλών Εισβολέων, από την 28η Οκτωβρίου 1940 μέχρι τέλους Μαρτίου του 1941, αποτελεί για το έθνος την πιστή επανάληψη της αρχαίας ελληνικής δόξας των Μαραθωνομάχων του 490 π.Χρ. και των Σαλαμινομάχων του 480 π.Χρ., οι οποίοι συνέτριψαν τις υπέρτερες δυνάμεις των Περσών Εισβολέων. 

 

Ε Ν Δ Ο Ξ Η  επαναβεβαίωση δυόμισι χιλιάδων ετών, της αρχέγονης ελληνικής ταυτότητας. Την οποία έγραψε το 472 π.Χρ. και όρισε εσαεί για όλους τους ελληνικούς αιώνες, στην τραγωδία «Πέρσαι», ο αρχαίος τραγωδός μας ο Αισχύλος:

 

«Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών».

Η οπτική της ιστορίας προδομένων αγώνων, προδομένων οραμάτων, προδομένων γενιών μέσα από την λογοτεχνία

Του Κώστα Βενιζέλου

Το βιβλίο του Στέφανου Κωνσταντινίδη, «Νομάδας, Α’ έξοδος», είναι ένα μυθιστόρημα, το πρώτο από την τριλογία που ετοιμάζει ο συγγραφέας,  που περιγράφει μέσα από τα προσωπικά του βιώματα, τη σύγχρονη ιστορία του ελληνισμού, επικεντρώνοντας περισσότερο, ως αναμενόταν, την προσοχή στην Κύπρο.

Ο τίτλος του μυθιστορήματος εκφράζει το μεγάλο ταξίδι του συγγραφέα εντός, κυρίως, όμως, εκτός  Κύπρου. Θα μπορούσε, ωστόσο, να είχε ένα άλλο τίτλο: Η προδοσία του οράματος μιας γενιάς. Κοινότυπος μεν αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Όταν οι νέοι είχαν οράματα, εθνικά και κοινωνικά, φρόντισαν κάποιοι να τα σκοτώσουν. Σκοτώνοντας και την προοπτική της χώρας. Βέβαια ο συγγραφέας πάει πέρα από την Κύπρο, στην Ελλάδα, στον κόσμο! Η Κύπρος όμως  είναι η έπαλξη του, η αφετηρία. 

Οι διαδηλώσεις κατά των Άγγλων στα μαθητικά χρόνια. Ένα πατριωτικό τραγούδι να σιγομουρμουρίζετε  και οι  τσέπες γεμάτες από πέτρες. «Ο καθείς με τα όπλα του». Οι διαδηλώσεις γίνονταν ως διαμαρτυρία για κάποιες εκτελέσεις αγωνιστών, για κάποια αγγλική βιαιοπραγία, για δηλώσεις του Εγγλέζου κυβερνήτη ή Άγγλων πολιτικών στο Λονδίνο που κρίνονταν προσβλητικές κι απαράδεκτες ή κι απλώς για να κρατιέται ψηλά το φρόνημα του λαού.

Κώστας Μόντης - Έλληνες Ποιητές

Έλληνες Ποιητές

Ελάχιστοι μας διαβάζουν

ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας

μένουμε αδικαίωτοι κι αχειροκρότητοι

σ’ αυτή τη μακρινή γωνιά,

όμως αντισταθμίζει που γράφουμε Ελληνικά

«Ποίηση του Κώστα Μόντη» 1962

Γ. ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ: Συνταγματικά ΠΑΡΑΝΟΜΗ η Γενεύη! Όσοι συμμετέχουν προδίδουν την Κύπρο!

Ο καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης αναλύει σύμφωνα πάντα με το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, τους λόγους που καθιστούν ΠΑΡΑΝΟΜΗ την Πενταμερή Διάσκεψη της Γενεύης και ΠΑΡΑΝΟΜΗ οποιανδήποτε συζήτηση περί «διαίρεσης του Κράτους». Σε έναν ιδεατό κόσμο ο ίδιος μας ο Πρόεδρος (ως βασικός εκπρόσωπος της Κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας) θα έπρεπε πρώτος να την είχε απορρίψει ασυζητητί.

Η ομιλία αυτή αποτελεί ένα θησαυρό με νομικά όπλα για την προάσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους πολίτες της με κάθε μέσο, όπου μόνο μια λαϊκή αντίδραση στην ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ που συντελείται μπορεί να ακυρώσει όσα στήνονται στο παρασκήνιο.

Σύμφωνα με τον καθηγητή, ο στόχος των ξένων παραμένει η κατάλυση της κυριαρχίας του Κράτους μας και η παράδοση της στους ξένους όπως έγινε και με την Ελλάδα και σε αυτό πρέπει να επικεντρωθεί και η αντίσταση μας, δηλαδή στην Κυριαρχία.

Το DNA «μίλησε»: Οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι Τούρκοι αλλά Έλληνες εξισλαμισμένοι

Αυτό που γνωρίζαμε από την ιστορία, ότι δηλαδή οι Τουρκοκύπριοι είναι Έλληνες εξισλαμισμένοι, απέδειξε και το DNA.

Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι προέρχονται από την ίδια γενετική δεξαμενή, η οποία άρχισε να διαφοροποιείται μόνο τους τελευταίους αιώνες, δηλαδή από την οθωμανική κατάκτηση της Κύπρου και μετά, σύμφωνα με μια νέα πληθυσμιακή γενετική μελέτη που διενεργήθηκε υπό το Τμήμα Καρδιαγγειακής Γενετικής και το Εργαστήριο Δικανικής Γενετικής του Ινστιτούτου Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου (ΙΝΓΚ).

Στοιχεία της έρευνας δημοσιεύει σήμερα η εφημερίδα «Πολίτης». Η μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε στις 16 Ιουνίου 2017 στο επιστημονικό περιοδικό «PlosOne», διενεργήθηκε τα τελευταία δύο χρόνια από πολυμελή και πολυεθνική ομάδα εξειδικευμένων επιστημόνων με επικεφαλής τον καθηγητή Μάριο Καριόλου του ΙΝΓΚ και τους στενούς του συνεργάτες δρα Αλέξανδρο Ηρακλείδη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και δρα Ήβη Πασιαρδή του Ινστιτούτου Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου.

Η ερευνητική ομάδα ανέλυσε τα τελευταία δύο χρόνια δείγματα DNA που έλαβε από 344 Ελληνοκύπριους άνδρες, με γεωγραφική κατανομή από όλη την επικράτεια της Κύπρου που δεν είχαν συγγενική σχέση μεταξύ τους και τα συνέκρινε με τα δείγματα 380 Τουρκοκυπρίων ανδρών που επίσης δεν είχαν οποιαδήποτε συγγενική σχέση μεταξύ τους.

Επιπρόσθετα, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι Τουρκοκύπριοι άνδρες είχαν κυπριακή καταγωγή (δηλαδή όχι έποικοι από το 1974 και εντεύθεν).

Οι πληροφορίες για το δείγμα των 380 Τουρκοκυπρίων λήφθηκαν από ένα δημόσια προσβάσιμο δείγμα πληθυσμού του οποίου το DNA ανέλυσε και δημοσίευσε το 2017 ο Τουρκοκύπριος γενετιστής Cemal Gurkan.

Οἱ Κύπριοι ἐθελοντές στήν ἐπανάσταση τοῦ 1821

Γιάννη Σπανοῦ ἐρευνητῆ

Στὴ νοτιοανατολικότερη ἐσχατιὰ τῆς Φυλῆς, τὴ μαρτυρικὴ σκλάβα Κύπρο, ἕνας ἀντίλαλος ἀντηχεῖ ἐπὶ τρεῖς Ἑλληνικὲς χιλιετίες: «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης»· χρησμὸς προπατορικῆς νουθεσίας. Μεταδίδεται σὰν ἐμβατηριακὴ παρότρυνση ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, μὲ τοὺς ὁμηρικοὺς δακτυλικοὺς ἑξάμετρους στίχους, ποὺ μαρτυροῦν τὸ δῶρο τοῦ Κινύρα στὸν Ἀγαμέμνονα, θώρακα, σὰν ἄρρηκτο συμβολικὸ συνεκτικὸ δεσμό, τῶν ἀπὸ τῶν ἀπωτάτων αἰώνων ἀδελφικῶν αἰσθημάτων τῶν Ἑλλήνων τῆς Μεγαλονήσου μὲ τοὺς Ἕλληνες τῆς ἠπειρωτικῆς μητρὸς πατρίδος καὶ τῆς νησιωτικῆς Ἑλλάδας. Τὸ σύνολο τοῦ ἔθνους.

Καὶ ὁ ἐπικὸς στίχος, μὲ τὸν ἐλεγειακὸ τοῦ Τυρταίου: «τεθνάμεναι γὰρ καλόν, ἑνὶ προμάχοισι πεσόντι», τὸν δραματικό τοῦ Εὐριπίδη: «τί γὰρ πατρώας ἀνδρὶ φίλτερον χθόνος», τὸν λυρικό τοῦ Καλλίνου: «Τιμὴ ἔν τε γὰρ καὶ ἀγλαὸν ἀνδρὶ μάχεσθαι γῆς πέρι», συνθέτουν τὴ συγκλονιστικὴ μελωδία τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς τῆς Κύπρου, ποὺ δόνησε τὰ στήθη τοῦ Ὀνήσιλου, μαγνήτισε τὸν Κίμωνα καὶ τὸν Παυσανία, προσέλκυσε τοὺς Ἴωνες, στὶς θρυλικὲς ναυμαχίες ἐναντίον τῶν Περσῶν, τὸν ναύαρχο τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τὸν Νέαρχο, νὰ θαυμάσει τοὺς συμπλέοντες ναυμάχους τοῦ Νησιοῦ, καὶ τὸν Ἰσοκράτη νὰ ἐπιδιώκει ἀνάθεση τῆς ἡγεσίας τῶν Ἑλλήνων στὸν Εὐαγόρα τῆς Σαλαμίνας καὶ τὸν Νικοκλέα.

Τέτοιο τὸ τραγούδι ποὺ φλόγισε τὸν Διγενὴ Ἀκρίτα τῆς Κύπρου γιὰ νὰ νικήσει τὸν Χάρο, σὲ μία μοναδικὴ πάλη στὸν Ἑλληνισμό, ποὺ μελώδισε τὸν ὕμνο τῶν καιομένων 13 μοναχῶν τῆς Καντάρας τὸ 1231,τὴν Ἑλένη Παλαιολογίνα, κόρη τοῦ δεσπότη τοῦ Μωρέως, νὰ ἐπιβάλει τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα στὴ φραγκοκρατούμενη Κύπρο, νὰ προβάλει τὴν ἐθνικὴ συνείδηση στὰ μέσα του 15ου αἰώνα καὶ νὰ συναρπάσει τοὺς ἐπαναστάτες, τὸν Ρὲ Ἀλέξη τὸ 1427 καὶ τὸν Ἰάκωβο Διασσωρρινὸ τὸ 1563, μὲ προεξάρχον τὸ ἐθνικὸ στοιχεῖο, σὰν δύναμη τῶν ἀντιστάσεων, ὅταν, κατὰ Γεώργιο Ζώρα, ἡ Κύπρος ἦταν «ἡ πρωτοποριακὴ σκοπιὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ» ποὺ ἐνίκησε τὸν φραγκισμὸ μὲ τὸ ἐθνικό της φρόνημα, ἀργότερα δὲ νὰ ἐμπνεύσει ἀντιστάσεις τῶν ἐτῶν 1571, 1578, 1600, 1606, 1608, 1764, 1798, 1821.

Ο Νίκος Κοτζιάς κρίθηκε επιτυχημένος

του Αχιλλέα Ομήρου

Όπως διαπιστώσαμε ο υπ. Εξωτερικών κ. Ν. Κοτζιάς παρέμεινε στην θέση του. Ασφαλώς γιατί ο πρωθυπουργός τον θεώρησε επιτυχημένο. 

Βεβαίως ο υπ. Εξωτερικών δεν χαράσσει και ασκεί εξωτερική πολιτική μόνος του. Υπάρχει πρωθυπουργός, συναρμόδια υπουργεία – Άμυνας, Οικονομικών, Βιομηχανίας -,το υπουργικό συμβούλιο και φυσικά αρμόδιοι ανώτατοι κρατικοί και κυβερνητικοί λειτουργοί.  Ο κ. Ν. Κοτζιάς πολύ συχνά συνηθίζει να υπερηφανεύεται γιατί αυτός πρώτος χάραξε τις σωστές γραμμές, διατύπωσε πρωτότυπες ιδέες για την επίλυση εθνικών μας προβλημάτων, τότε που υπήρξε σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου στο ίδιο υπουργείο. Ως «θεωρητικός» του ΚΚΕ είχε από τότε «συλλάβει» μερικές προτάσεις, που, αργότερα του δόθηκε η ευκαιρία να τις υποστηρίξει και πρακτικά. 

Μια από αυτές είναι και πρόταση να σταματήσει το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων στην Κύπρο – που ανήκει στις παλιές και κακές εποχές του αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού. Μόνο που κάθε ημέρα ανακαλύπτει κι αυτός και ο πρωθυπουργός του κ. Αλ. Τσίπρας, ότι η Τουρκία – εν προκειμένω ο Ερντογάν – και η φωνή και άνθρωπος της στην Κύπρο, ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας – δηλαδή του ψευδοκράτους της υπό κατοχή Βόρειας Κύπρου – κ. Ακιντζί μένουν σταθερά αμετακίνητη στην  διατήρηση των εγγυητριών δυνάμεων. Άλλωστε ως τέτοια δύναμη, εγγυήτρια, όπως πρόβλεπαν οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και το  Σύνταγμα της Κύπρου, μόνο η Τουρκία έδρασε. Μόλις θεώρησε ότι κινδυνεύουν οι Τουρκοκύπριοι, εισέβαλλε δυο φορές  στρατιωτικά στο νησί, και από τότε δεν το κούνησε. Μπορεί τα αρχικά ψηφίσματα του ΟΗΕ να της ζητούσανε να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής, αλλά δεν έγινε απολύτως τίποτα. Μέχρι που η πάντοτε υποχωρητική κυπριακή ηγεσία συμφώνησε και αποδέχτηκε τα τετελεσμένα: ο Μακάριος υπέγραψε μαζί με τον Ντενκτάς ως λύση την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Λύση για την οποία συμφώνησε και το «αγωνιστικό» ΑΚΕΛ. Που τώρα έχει εκνευριστεί σφόδρα με την υπαναχώρηση του ΚΚΕ, που πια δεν δέχεται αυτή την λύση*.