Κίνημα «Πέντε Αστέρων»: Ένα κόμμα «αντισυστημικό»;

του Ντομένικο Βαλέντσα από το Άρδην τ. 107-8

Μετά την εκλογική επιτυχία της 24ης και 25ης Φεβρουαρίου 2013, πολλοί πολιτικοί επιστήμονες αναρωτιούνται σχετικά με τη φύση του κινήματος διαμαρτυρίας του οποίου ηγείται ο ηθοποιός και μπλόγκερ Μπέπε Γκρίλο: με ποιο πολιτικό σχήμα μπορεί να το συγκρίνει κανείς; Πού να το τοποθετήσει σε σχέση με τον παραδοσιακό άξονα αριστερά-δεξιά; Πριν ανακαλύψουμε ποια θα είναι η κοινοβουλευτική πρακτική του κινήματος των Πέντε Αστέρων, μπορούμε να δώσουμε μια πρώτη ερμηνεία του φαινομένου.

Εκλογές 2013

«Θα βρεθούμε στο Κοινοβούλιο. Θα είναι μια απόλαυση». Πέρυσι, ο Μπέπε Γκρίλο είχε επιλέξει να τελειώνει με αυτή τη φράση όλα τα πολιτικά ανακοινωθέντα του, εν αναμονή των εθνικών εκλογών της 24ης και 25ης Φεβρουαρίου 2013. Ένα χρόνο αργότερα, ο ηγέτης του Κινήματος 5 Αστέρων (Κ5Α) πετυχαίνει το στοίχημά του: με 25,56% των ψήφων στη Βουλή, το κόμμα του αποκτά 108 βουλευτές. Το βάρος του Κ5Α είναι επίσης εντυπωσιακό στη Γερουσία, όπου τα αποτελέσματα των εκλογών δεν έδωσαν ισχυρή πλειοψηφία για τον σχηματισμό μιας αριστερής κυβέρνησης: 23,79% των ψήφων και 54 εκλεγμένοι γερουσιαστές.

Πώς έβλεπαν οι Ιταλικές αρχές την Ελλάδα πριν το 1940; Κατέλαβαν τα Δωδεκάνησα, συμμάχησαν με τον Κεμάλ, μας περιόρισαν τα σύνορα, και ενίσχυσαν το νεότευκτο αλβανικό κράτος

Τα αίτια του Ελληνοϊταλικού πολέμου δεν περιορίζονται μόνο στην επεκτατική πολιτική του Μπενίτο Μουσολίνι και στα χιμαιρικά σχέδια του περί ανασύστασης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα πρώτα σπέρματα της ελληνοϊταλικής διαμάχης εντοπίζονται στις αρχές του περασμένου αιώνα όταν η «νεαρή» ακόμη Ιταλία άρχισε να διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Μετά την ενοποίησή της, η Ιταλία (1871) προσπάθησε να ενισχυθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρείται υπολογίσιμη ευρωπαϊκή δύναμη. Το πρώτο βήμα για τη νεοφώτιστη Ιταλία ήταν η απόκτηση αποικιών. Η «πρεμιέρα» της ήταν απογοητευτική αλλά δεν πτοήθηκε. Μετά την αποτυχία κατάληψης της Τύνιδας και της Αιθιοπίας, το 1911, με πρόσχημα την κακή τουρκική διοίκηση, κατέλαβε την Τριπολίτιδα και το επόμενο έτος τα Δωδεκάνησα, τα οποία κράτησε ως εγγύηση για την κατοχή της πρώτης. Η κατάληψη των Δωδεκανήσων δημιούργησε πρόσθετα προβλήματα στην Ελλάδα, η οποία έβλεπε πλέον πως, πέρα από τη σουλτανική Τουρκία, έπρεπε να αντιμετωπίσει και τις βλέψεις της Ιταλίας. Αλλά η πρώτη ανθελληνική ενέργεια της γειτονικής χώρας εντοπίζεται 34 χρόνια πριν, όταν στο Συνέδριο του Βερολίνου (1878), οι Ιταλοί παρασκηνιακά συνέργησαν στον περιορισμό των ελληνικών συνόρων στον Άραχθο.