Διπλό νόμισμα: Το σχέδιο Σόιμπλε ως η χαριστική βολή για την Ελλάδα

Έπειτα από 7 χρόνια ληστρικής οικονομικής πολιτικής, τα σενάρια για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ επανέρχονται με τον χειρότερο τρόπο. Αυτή τη φορά όμως, δεν τίθεται ζήτημα επιστροφής της χώρας μας σε εθνικό νόμισμα αλλά εκπονείται υπογείως ένα σχέδιο παράλληλης κυκλοφορίας ενός δεύτερου εσωτερικού νομίσματος που δεν είναι άλλο από το περιβόητο, σχέδιο Σόιμπλε.

Αφόρμηση για αυτή τη διαπίστωση αποτελεί η τοποθέτηση στο Υπουργείο Οικονομίας του Προέδρου του Οικονομικού Ινστιτούτου Levy και καθηγητή Οικονομικών στο Κολέγιο Bard της Νέας Υόρκης, Δημήτρη Παπαδημητρίου. Ο κ. Παπαδημητρίου δεν συνιστά ένα τυχαίο πρόσωπο, κάθε άλλο. Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή για να εκτελέσει το τελικό στάδιο διάλυσης της οικονομίας.

Ήταν το 2013 όταν ο νέος υπουργός Οικονομίας πρότεινε τη λειτουργία ενός παράλληλου-διπλού νομίσματος στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα ανέφερε: «Όλες οι εγχώριες συναλλαγές, ξεκινώντας πρώτα με τον δημόσιο τομέα και στη συνέχεια με τον ιδιωτικό τομέα, θα γίνονται με διαφορετικό νόμισμα από το ευρώ. Το παράλληλο νόμισμα φαίνεται να είναι απαραίτητο συστατικό για ένα βιώσιμο σχέδιο Β, αφού η Ε.Ε. δείχνει να κλείνει τα αυτιά της στην ανάγκη για τη χάραξη και την εφαρμογή ενός αναπτυξιακού σχεδίου στα πρότυπα του σχεδίου Μάρσαλ». Τρία χρόνια μετά, ο ίδιος φέρεται να ανακαλεί αυτή την άποψη λέγοντας πως η κυβέρνηση δεν μελετά τέτοιου είδους σχέδια. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είμαστε υποχρεωμένοι να τον πιστέψουμε.

Αλήθειες και μύθοι για την έξοδο από το ευρώ

Ως απόρροια της απώλειας της δύναμης ενός κράτους να εκδίδει το δικό του νόμισμα, δεν χάνεται μόνο ο καθορισμός της ελεύθερης νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά φθείρεται και η εθνική κυριαρχία του Κοινοβουλίου και ο θεσμός της Δημοκρατίας.

Του Σπύρου Λαβδιώτη, οικονομολόγο-συγγραφέα

Το εβδομαδιαίο δελτίο για την ελληνική οικονομία του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) σε πρόσφατη έκθεσή του (9 Φεβρουαρίου 2017) 1 χαρακτηρίζει την έξοδο της χώρας από το ευρώ ως αναποτελεσματική, ανεπιθύμητη και ανέφικτη.

Ο αναγνώστης με φοβερή έκπληξη διαπιστώνει ότι οι συντάκτες του δελτίου με περισσή αναλγησία, μεροληψία, παρασιώπηση και δογματισμό σκιαγραφούν ένα οικονομικό τοπίο σουρεαλιστικό όπου κυριαρχεί η παντελής έλλειψη επιχειρημάτων. Κι όλη αυτή η αντιεπιστημονική και αδιάλλακτη συμπεριφορά αναδεικνύεται, ενώ η χώρα βρίσκεται ξανά στο χείλος του γκρεμού και το μεγαλύτερο μέρος του λαού της έχει ήδη χορέψει το χορό του Ζαλόγγου και, δυστυχώς, ένα μέρος βρίσκεται στο κενό.

Η έκθεση ισχυρίζεται ότι η συζήτηση εξόδου της χώρας από τη ζώνη του ευρώ είναι ανώφελη για να τεθούν «υπό έλεγχο τα δημοσιονομικά μας και η βιωσιμότητα του χρέους». Κατ’ αρχάς, το χρέος που «βαπτίστηκε» δημόσιο χρέος κουβαλά στην πλάτη του τις κολοσσιαίες ζημιές των € 240 δις +, των δήθεν ελληνικών τραπεζών. Οι ζημιές αυτές εντάχθηκαν στους κρατικούς προϋπολογισμούς του 2012 και 2013 2.

Για τις θέσεις του ΚΚΕ για το ευρώ (με αφορμή τη συνέντευξη Δ. Κουτσούμπα στην ΕΡΤ1)

Βασίλης Τζώτζης 

 

Το Σάββατο 18/02 ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έδωσε συνέντευξη στην ΕΡΤ1, στην εκπομπή της κ. Βάλιας Πετούρη «Επτά». Οι ερωτήσεις απέναντι στο Γραμματέα της ΚΕ ήταν τετριμμένες/κλασικές, ενώ οι απαντήσεις μας διευκρίνισαν την αμφιλεγόμενη τοποθέτηση του ΚΚΕ για το Ευρώ και την Ευρωζώνη.  

Ποια είναι η πολιτική θέση του Γραμματέα;

Ο Δ. Κουτσούμπας λέει πως το νόμισμα είναι εργαλείο, ενώ δεν είναι ο ρόλος του να προτείνει Νόμισμα. Η θέση αυτή είναι εξόφθαλμα λαθεμένη. 

Ο ακροβατισμός του Γραμματέα ΔΕΝ προκύπτει φυσικά από την ελλιπή γνώση της Μαρξιστικής θεωρίας, αλλά από τις νεόκοπες ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ του ιστορικού κόμματος της εργατικής τάξης. 

Το ΕΥΡΩ ΔΕΝ αποτελεί απλά ένα εργαλείο, όπως κανένα νόμισμα δεν αποτελεί απλά ένα εργαλείο. Αυτός ο τρόπος θεώρησης μπορεί να μετατρέψει σε «απλά εργαλεία», το σύνολο των μαρξιστικών περιεχομένων, πάνω στους όρους της οικονομικής θεωρίας!! 

Αλίμονο αν πρέπει να γράφουμε 150 χρόνια μετά την έκδοση του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ότι το νόμισμα αντανακλά στο επίπεδο της κυκλοφορίας, παραγωγικές σχέσεις. Πόσο δε μάλλον το ΕΥΡΩ, το οποίο συναρθρώνει ένα σύνολο αναγκαστικών συμφώνων – οδηγιών – πολιτικών. 

Μέσα από την αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης εκφράστηκαν με σύγχρονο τρόπο οι σχέσεις εξάρτησης των φτωχών χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, έγινε το κύριο όχημα για τη μετατροπή τους σε αποικίες χρέους, αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό για την αποφασιστική εισβολή κεφαλαίων & εμπορευμάτων στις εγχώριες αγορές. 

Η υιοθέτηση από μία χώρα της Ευρωζώνης ενός άλλου νομίσματος, υπό προϋποθέσεις φυσικά και για περιορισμένο χρονικό διάστημα, δεν θα είχε κανένα μειονέκτημα για την οικονομία της – αφού, έτσι ή αλλιώς, το νόμισμα της θα παρέμενε ξένο, όπως επίσης το «γερμανικό Ευρώ». 

.

 του Βασίλη Βιλιάρδου

«Εάν η Ελλάδα αποφάσιζε να υιοθετήσει τη δραχμή, θα είχε τη δυνατότητα να επιτρέψει σε όλους να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους σε δραχμές – με μία ισοτιμία, η οποία θα καθοριζόταν ελεύθερα από την Ελληνική Βουλή» (άρθρο μας από τις 03.12.2011, πριν την υπογραφή του PSI – πηγή).

 .Ανάλυση

Κατ’ αρχήν θεωρούμε πως τυχόν μονομερής, εκούσια προφανώς επιστροφή της Ελλάδας στο εθνικό της νόμισμα, θα ήταν κάτι παραπάνω από εφιαλτική – υπό τις σημερινές συνθήκες πλήρους κατάρρευσης, μετά το PSI, καθώς επίσης αφού έχουν προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια της κυλιόμενης πτώχευσης. Ειδικά για τις εισοδηματικά ασθενέστερες ομάδες του πληθυσμού, κυρίως για τους συνταξιούχους και δευτερευόντως για τους μισθωτούς του δημοσίου τομέα – οι οποίοι θα πλήττονταν πολύ περισσότερο, μεταξύ άλλων επειδή τα έσοδα τους είναι «ανελαστικά» στον πληθωρισμό.

Τίτλοι τέλους για το ευρώ

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η μερική ή ολική διάλυση της Ευρωζώνης φαίνεται πως έχει ήδη σφραγισθεί, ενώ μάλλον δεν υπάρχει πια κανένας τρόπος για να αποτραπεί, ειδικά επειδή οι Ευρωπαίοι δεν υποστηρίζουν την πολιτική της ένωση – οπότε πράγματι βρισκόμαστε προ των πυλών του χάους.

.

Ανάλυση

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει (πηγή), η κακοδιαχείριση των οικονομικών της Ελλάδας εκ μέρους των διεφθαρμένων κυβερνήσεων μετά το 1980 που διαστρέβλωσαν το Σύνταγμα υπέρ των δικών τους συμφερόντων, η καταναλωτική και δανειακή συμπεριφορά των Ελλήνων, η γερμανική πολιτική του μισθολογικού dumping, σε συνδυασμό με τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ που ήταν ανέκαθεν προσαρμοσμένη στις ανάγκες της Γερμανίας, καθώς επίσης η εξαγωγή της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης από τις Η.Π.Α., οδήγησαν την Ελλάδα στην κρίση του 2009 – όπου η χώρα υπερχρεώθηκε, ενώ τα «δίδυμα» ελλείμματα της (ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, προϋπολογισμός) έφτασαν στο ζενίθ.

Ας δεχθούμε όμως πως η αιτία δεν ήταν τα παραπάνω, αλλά όλα όσα μας κατηγορούν οι άλλες χώρες και ιδίως οι Γερμανοί – όπως το ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας, πως καταναλώναμε υπερβολικά με δανεικά χρήματα, ότι φοροδιαφεύγαμε ασύστολα, πως η διαφθορά τόσο των κυβερνήσεων, όσο και των Πολιτών ήταν ανεξέλεγκτη, ότι πολιτικοί και πολίτες εκμεταλλεύονταν με κάθε τρόπο το δημόσιο κοκ.

Grexit 3+1 σενάρια

Του Νίκου Ιγγλέση

Το ελληνικό δράμα κορυφώνεται. Μετά επτά χρόνια «μεταρρυθμίσεων», το σχέδιο των επικυρίαρχων δανειστών έχει φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο. Το ελληνικό «πειραμοατόζωο» πνέει τα λοίσθια και οι θεράποντες ειδικοί – Ευρωζώνη και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – διαφωνούν για τη θεραπεία που πρέπει να ακολουθηθεί προκειμένου να αποφευχθεί το μοιραίο.

Το 2010 η Ελλάδα δεν μπορούσε να δανειστεί, μ’ ένα βιώσιμο επιτόκιο, από τις «αγορές» για να πληρώνει τα τοκοχρεωλύσια του Δημόσιου Χρέους της και ουσιαστικά χρεοκόπησε μέσα στο ευρώ. Για να μην καταρρεύσει το ενιαίο νόμισμα και οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, Ευρωζώνη και ΔΝΤ άρχισαν να δανείζουν τη χώρα μας προκειμένου αυτή να αποπληρώνει τα ομόλογα που κατείχαν οι «αγορές». Οι επίσημοι δανειστές λειτουργούν ως μεσάζοντες μεταξύ της χώρας μας και των «αγορών». Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) δανείζεται από τις «αγορές» με ομόλογα (μερικά από τα οποία έχουν διάρκεια σαράντα ετών) και με τα χρήματα που παίρνει δανείζει στη συνέχεια την Ελλάδα. Τα λεφτά που παίρνει η χώρα μας δεν είναι από τους ευρωπαίους φορολογούμενους αλλά από τις χρηματαγορές.

Το ελληνικό Δημόσιο Χρέος είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο» (εξυπηρετήσιμο) υποστηρίζει το ΔΝΤ γι’ αυτό απαιτείται να «κουρευτεί», ενώ το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού (πριν την πληρωμή των τόκων) πρέπει να περιοριστεί στο 1,5% του ΑΕΠ, για να έχει η χώρα μια ελπίδα ανάπτυξης. Το ΔΝΤ προβλέπει ότι χωρίς «κούρεμα», το χρέος θα φτάσει στο 275% του ΑΕΠ το 2060, από 185% σήμερα. Αντίθετα ο «Γενικός Επιτελάρχης» της Ευρωζώνης, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε θεωρεί ότι το χρέος είναι, για την ώρα, βιώσιμο άρα δε χρειάζεται «κούρεμα» και η Ελλάδα μπορεί να επιτυγχάνει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για τα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια. Τελικά οι δανειστές κατέληξαν σ’ ένα συμβιβασμό σε βάρος της Ελλάδας – όχι δε θα τα εύρισκαν τα συνεταιράκια -, προκειμένου να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση: όχι «κούρεμα» του χρέους, πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ και πρόσθετα μέτρα 3,6 δις. ή 2% του ΑΕΠ για να θεωρηθεί – από το ΔΝΤ – το χρέος βιώσιμο. Από τα πρόσθετα μέτρα τα μισά θα εφαρμοσθούν άμεσα και τα υπόλοιπα θα θεσμοθετηθούν τώρα αλλά θα εφαρμοστούν από το 2018. Όλα αυτά για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Φανταστείτε τι έχει να γίνει μέχρι την έκτη!

Όσα μέτρα κι’ αν πάρουμε, όσο κι’ αν καταστρέψουμε την οικονομία μας, όσο κι’ αν διαλύσουμε την κοινωνία μας, σωτηρία δεν μπορεί να υπάρξει. Το πρόβλημα ξεκίνησε από το 2002 που η Ελλάδα μετέτρεψε το σύνολο του χρέους της στο ενιαίο νόμισμα, δηλαδή σε συνάλλαγμα, αφού η χώρα δεν μπορεί να εκδίδει ευρώ. Θυμίζουμε ότι το 2001 το 75% του χρέους ήταν σε δραχμές (εσωτερικό χρέος) και μόνο το 25% σε συνάλλαγμα. Άρα το 75% των τοκοχρεολυσίων πληρώνονταν σε δραχμές που μπορούσε να εκδίδει η Ελλάδα. Έτσι μεταξύ του 2002, που η χώρα εισήλθε στο ευρώ, και του 2016 το Δημόσιο Χρέος αυξήθηκε κατά 109% (από 156 σε 324 δις.) ενώ το ΑΕΠ μόνο κατά 34% (από 131 σε 175 δις.). Το ξένο νόμισμα, το ευρώ, υπερδιπλασίασε το χρέος.

Το λόμπι της δραχμής και οι «ελλείποντες κρίκοι»

Του Γιώργου Καραμπελιά* πρωτοδημοσιεύτηκε στο liberal.gr 

Ο αρθρογράφος του Βήματος, Παύλος Παπαδόπουλος, με ένα μακροσκελές πόνημα για την κυβέρνηση Τσίπρα και τα σχέδια περί δραχμής (βλ. Η σκευωρία του εθνικού νομίσματος και το σαμποτάζ στη Δημοκρατία), επισημαίνει ένα σύνολο από γεγονότα και παράγοντες που επιβεβαιώνουν όλα όσα –τουλάχιστον εμείς– τονίζουμε από τον Μάρτιο του 2015. Από τότε υποστηρίζαμε πως η κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ, και στις δύο παραμέτρους της, κινούνταν εξαρχής με δύο εναλλακτικά σχέδια, είτε ρήξη και έξοδο από την Ευρωζώνη, εάν εξασφάλιζε τις απαραίτητες διεθνείς συμμαχίες και στηρίξεις, είτε υποταγή στις απαιτήσεις των εταίρων και υπογραφή νέου μνημονίου (βλέπε σχετικά τα βιβλία μου, 6 μήνες που συγκλόνισαν την Ελλάδα, Αύγουστος 2015, και Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς, Η υπέρβαση, Οκτώβριος 2016).

Το γεγονός ότι ο Τσίπρας και ο Καμμένος έπαιζαν από την αρχή και συστηματικά σε δύο ταμπλό, μπορεί εκείνη την εποχή να μην ήταν τόσο εμφανές, σήμερα όμως αποτελεί μυστήριο μόνο για ολιγοφρενείς ή ιδεοληπτικούς. Διαφορετικά, εκ των υστέρων, δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε ο Βαρουφάκης και η διαρκής υπονόμευση των διαπραγματεύσεων, ούτε η Ζωή Κωνσταντοπούλου και το «επονείδιστο χρέος», ούτε ο Λαφαζάνης και το «σχέδιο Νομισματοκοπείο». Όλα αυτά ήταν ενταγμένα στο υπ’ αριθμόν ένα σενάριο του Τσίπρα και του Καμμένου με την προϋπόθεση ότι θα έβρισκαν στήριξη είτε στις ΗΠΑ είτε/και στη Ρωσία ώστε να μπορούν να υλοποιηθούν. Και μόνον η έλλειψη αυτής της στήριξης απέτρεψε την εφαρμογή του. Σε ό,τι αφορά στη Ρωσία, όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Πούτιν στον Ολάντ, το ζήτημα «παιζόταν» μέχρι το βράδυ του δημοψηφίσματος – η Μόσχα όχι μόνον αρνήθηκε να στηρίξει με δάνειο τον Τσίπρα αλλά αρνήθηκε ακόμα και να τυπώσει δραχμές για λογαριασμό της Ελλάδας. Παράλληλα, οι Αμερικανοί, αφού πρώτα είχαν αποδυναμώσει την ευρωζώνη μέσω της ελληνικής κρίσης, επιθυμούσαν πλέον την παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ.

Τι θα συμβεί αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ

Του πιτσιρίκου

Το θέμα του Grexit επιστρέφει στην επικαιρότητα και αυτό είναι λογικό, αφού, εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία της, η Ελλάδα δεν έχει επιστρέψει στις αγορές και δεν προβλέπεται να επιστρέψει σύντομα.

Στο πλαίσιο της ψύχραιμης και έγκυρης ενημέρωσης των πολιτών, θέλω να σας ενημερώσω για το τι θα συμβεί στην Ελλάδα, αν η χώρα βγει από την ευρωζώνη και επιστρέψει στην δραχμή.

Αν η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, θα κυριαρχήσει η φτώχεια, η εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, η μείωση μισθών και συντάξεων, θα χαθεί σημαντικό μέρος των αποταμιεύσεων, οι πολίτες δεν θα μπορούν να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους, θα υπάρχει τεράστια ανεργία, υπογεννητικότητα και μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό.

Βέβαια, διαπιστώνω πως αυτά συμβαίνουν και τώρα -που η Ελλάδα είναι στο ευρώ-, οπότε αλλάζω θέμα και περνάω σε νέο θέμα:

Τι θα συμβεί αν η Ελλάδα παραμείνει στο ευρώ;

Καταστρεφόμαστε εντός της Ευρωζώνης

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

Αναμφίβολα, πρέπει να αναθεωρήσουμε αυτό το τεράστιο εθνικό λάθος, που συνίσταται στον παρανοϊκό συνδυασμό αφενός της ορθής διαπίστωσης ότι καταστρεφόμαστε, αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία, και αφετέρου της απόφασής μας να παραμείνουμε εντός των τειχών.

της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Μετά από σχεδόν επτά χρόνια συνεχούς και ραγδαίας επιδείνωσης όλων ανεξαιρέτως των δεικτών της πραγματικής ελληνικής οικονομίας, επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε ότι η συνέχιση της ίδιας οικονομικής μας πολιτικής ισοδυναμεί με αυτοκτονία.

Οι υπεύθυνοι για τις τύχες μας, στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, φέρουν βαρύτατες ευθύνες, προσποιούμενοι άγνοια αυτής της αναμφισβήτητης πραγματικότητας: ότι, δηλαδή, το ελληνικό πρόγραμμα βασίστηκε εξαρχής σε τραγικά εσφαλμένες υποθέσεις, που οδηγούν αναπότρεπτα στην εξαθλίωση ολοένα μεγαλύτερων τμημάτων του ελληνικού λαού. Η παταγώδης αποτυχία του δεν μπορεί πια να συγκαλυφτεί, ούτε με την προσπάθεια επίρριψης ευθυνών στη χώρα μας, επειδή δήθεν δεν το εκτέλεσε σωστά (όπως διαπιστώνει ο Joseph Stiglitz στο τελευταίο του βιβλίο, “η καταστροφή της οφείλεται στο ότι το εφάρμοσε με ευλάβεια”), ούτε με την εμφάνιση δήθεν δημοσιονομικών επιτευγμάτων, όπως μεταξύ και άλλων, των πρωτογενών πλεονασμάτων, που προκύπτουν από την καταστροφή της πραγματικής οικονομίας, αλλά ούτε και με αφελείς εξαγγελίες δήθεν αναμενόμενων βελτιώσεων και δήθεν έλευσης της πολυπόθητης ανάπτυξης.

Συνοπτικά, το πρόγραμμα σταθεροποίησης της Ελλάδας βασίστηκε σε σωρεία εσφαλμένων υποθέσεων (που άλλωστε βρίσκονται και στα θεμέλια της ΕΕ-Ευρωζώνης), όπως ανάμεσα και σε άλλες, ότι η λιτότητα οδηγεί στην ανάπτυξη, η μείωση των μισθών βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα, κάποιος βαθμός ανεργίας είναι επιθυμητός διότι ελέγχει τον πληθωρισμό, οι αγορές αυτοδιορθώνονται και συνεπώς η κρατική παρέμβαση είναι ανεπιθύμητη, η σύγκλιση των οικονομιών στο πλαίσιο νομισματικής/οικονομικής ένωσης είναι αυτόματη, η νομισματική πολιτική είναι αρκετή και δεν χρειάζεται προσφυγή στη δημοσιονομική πολιτική κ.ο.κ.

Καθηγητής Οικονομικών ξεφτίλισε τον αγενή Πορτοσάλτε μέσα στο ΣΚΑΪ "Ειστε Σκοταδιστής"

Απίστευτα πράγματα συνέβησαν live στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ όπου ήταν καλεσμένος ο Καθηγητής Οικονομικών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Διονύσης Χιόνη.

ΠΗΓΗ: https://www.youtube.com/watch?v=Reuht349Ucc

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η «επανάσταση» μιας αδιέξοδης εξόδου

 

Γράφει ο Γιάννης Δουλφής*

Μετά από την πιεστική παρότρυνση φίλων, να διατυπώσω γραπτά τις διαφωνίες μου με κάποιες απόψεις περί της εξόδου από την ευρωζώνη ως πανάκειας για την αντιστροφή της πορείας της χώρας, με αύξηση εσχάτως της επιρροής τους, με το επιχείρημα ότι μόνο ότι υπάρχει γραπτώς με τη μορφή κειμένου ή βιβλίου και μάλιστα με πομπώδεις τίτλους («Η επανάσταση του GREXIT») μπορεί να έχει αξιώσεις ισχύος.

Αναφέρομαι στο παράδειγμα, του κατά τα άλλα συμπαθούς κ. Νίκου Ιγγλέση, ο οποίος έχει προσχωρήσει στο μόρφωμα της ΛΑ.Ε., δίνοντας τον τόνο για το τι μπορεί να σημαίνει το πρόταγμα της εξόδου από την ευρωζώνη που θέτει στην προμετωπίδα της η ΛΑ.Ε. Και γι΄ αυτό ίσως πιο επικίνδυνο σε σχέση με παραπλήσιες απόψεις που εκφέρονται από άλλους παράγοντες στο χώρο της δεξιάς ή του συστήματος εν γένει και μάλιστα εσχάτως και σε έντυπα και κύκλους που μέχρι προ τινος ήσαν φανατικοί υπέρμαχοι του ευρώ, και της πάση θυσία παραμονής τη χώρας μας σ΄ αυτό με οποιοδήποτε κόστος. Αποτελεί και την πιο ακραία θέση, αφού συνδέει αυτή την «έξοδο» αυτή με την ταυτόχρονη πρόσδεση (peg) του νέου νομίσματος με το ευρώ.

Και πάλι επί τάπητος το GREXT με γερμανικές προδιαγραφές

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Δυστυχώς, οι φόβοι μου για GREXIT με προδιαγραφές   Wolfgang Schaeuble επαληθεύονται, αφού οι πολυάριθμες σχετικές προειδοποιήσεις μου δεν εισακούστηκαν από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, που αφού εξαθλίωσαν τη χώρα, την οδηγούν στο βάραθρο. Και εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι οι "δραχμιστές" είναι οι προδότες, και όχι οι ίδιοι, που ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ τους και  ΕΝ ΨΥΧΡΩ, αποκοιμίζουν το λαό με ιστορίες αγρίων, ότι δήθεν "έρχεται η ανάπτυξη", ότι δήθεν "βγαίνουμε στις αγορές", και από την πλευρά της εκάστοτε αντιπολίτευσης ότι δήθεν "κατέχει τις μαγικές συνταγές ανόρθωσης της χώρας". 

Η Αξία του Εθνικού Νομίσματος

του Σπύρου Στάλια*

Ένα από τα επιτακτικά θέματα που τίθενται από την πλειοψηφία των πολιτών πια, παρά το φόβο που διασπείρουν διάφοροι κύκλοι που ελέγχονται από τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς τους, που είναι στη Βουλή, είναι πως καθορίζεται η αξία του Εθνικού Νομίσματος ή γιατί θα έχει αξία το Εθνικό Νόμισμα αν θα φύγουμε από το Ευρώ.

Εισαγωγή

Ας αρχίσουμε από την θέση, ότι όταν ένα Κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα, και το νόμισμα αυτό διακυμαίνεται ελεύθερα στις αγορές, ο μόνος περιορισμός που έχει να δαπανήσει το Κράτος, έτσι ώστε να επιτύχει την πλήρη απασχόληση, είναι η διαθεσιμότητα των πόρων της οικονομίας. Άλλος περιορισμός δεν υπάρχει στην άσκηση μιας ελεύθερης δημοσιονομικής πολίτικης.

Δημοσιονομική Πολιτική ονομάζουμε τις ενέργειες δαπάνης και φορολόγησης του Κράτους.

Κατά συνέπεια η δημοσιονομική πολιτική είναι αναπτυξιακό όργανο στα χέρια του Κράτους με προεξάρχοντα άξονα τις δαπάνες του και με αμυντικό άξονα την φορολογία.

Με άλλα λόγια προηγείται η δαπάνη της ανάπτυξης, ασχέτως αν ακούτε «να μειωθούν οι δαπάνες του Κράτους και θα πάμε στην ανάπτυξη». Κλείστε τ’ αυτιά σας, είναι ανοησία αυτό το τελευταίο, όπως ανοησία είναι ότι της δαπάνης προηγείται η φορολογία.

Φορολογία και αποδοχή του Εθνικό Νομίσματος

Δεδομένων αυτών, το πρώτο ερώτημα που εγείρεται είναι πως ο Λαός θα αποδεχτεί το νέο Εθνικό Νόμισμα, ή καλυτέρα γιατί ο Λαός θα ζητήσει το Εθνικό Νόμισμα; Η ζήτηση του Εθνικού…. Νομίσματος θεμελιώνεται πάνω στη φορολογία. Αν το Κράτος επιβάλει φορολογία στον ιδιωτικό τομέα, η οποία θα εξοφλείται με το Εθνικό Νόμισμα, τότε κατ’ ανάγκη το Εθνικό Νόμισμα θα γίνει αποδεκτό. Αυτό γίνεται αιώνες τώρα, δεν είναι κάτι καινούργιο.

Όποτε πάμε στο δεύτερο ερώτημα. Πως οι πολίτες θα βρουν το Εθνικό Νόμισμα; Το Κράτος λοιπόν θα πρέπει πρώτα να δαπανήσει, για να μπορούν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις να βρουν το νόμισμα, για να ικανοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους. Με την δαπάνη το Κράτος, θέτει μέρος της παραγωγής των αγαθών και των υπηρεσιών του ιδιωτικού τομέα υπό τον έλεγχο του, και την διαθέτει σύμφωνα με το πρόγραμμα του. Από την άλλη ο ιδιωτικός τομέας αποκτά το χρήμα για να ικανοποιήσει την ανάγκη της φορολόγησης του.

Καλό κουράγιο

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ

Οι συνθήκες χρεοκοπίας και δραχμής έχουν αλλάξει δραματικά μετά τις ενέργειες των κυβερνήσεων, οπότε δεν είναι πια εύκολο να βρεθούν βιώσιμες λύσεις – ενώ κανένας απολύτως δεν είναι σε θέση να προβλέψει με σιγουριά τα αποτελέσματα της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, υπό τις σημερινές προϋποθέσεις.

.

«Σε τελική ανάλυση, το ΔΝΤ διαπίστωσε πως η χώρα δεν έχει βιώσιμο χρέος ούτε πρωτογενή πλεονάσματα, δεν έχει βιώσιμο ασφαλιστικό, δεν έχει βιώσιμο κοινωνικό κράτος, δεν έχει βιώσιμο δημόσιο τομέα, δεν έχει βιώσιμο φορολογικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο πολιτικό σύστημα και δεν διαθέτει ούτε βιώσιμες τράπεζες» (πηγή).

.

Ανάλυση

Οι ακαθάριστες δανειακές ανάγκες της χώρας ανέρχονται στα 16,2 δις € για το 2017 – υπό την προϋπόθεση ότι θα πραγματοποιηθούν οι προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις ύψους περί τα 2 δις €, οι οποίες έχουν υπολογισθεί στα έσοδα του δημοσίου (διαφορετικά θα έπρεπε να προστεθούν στα 16,2 δις €).

Μία επόμενη προϋπόθεση είναι να μη χρειαστούν οι τράπεζες τα 8 δις € που προβλέπονται για την αύξηση των κεφαλαίων τους από το κράτος, έτσι ώστε να μη χρεοκοπήσουν – αν και πιθανότατα θα προηγούνταν οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες τους, αφού μάλλον δύσκολα θα τοποθετούσαν τόσα χρήματα οι ξένοι επενδυτές.

Με τον περιορισμό τώρα των καταθέσεων να είναι δεδομένος, (α) αφενός μεν λόγω των υπερβολικών φόρων σε συνδυασμό με τη μείωση των εισοδημάτων που καθιστούν απαραίτητη τη χρήση των αποταμιεύσεων, (β) αφετέρου από την τρομοκρατία των κατασχέσεων των λογαριασμών, οι ανάγκες των τραπεζών για νέα κεφάλαια θα είναι ασφαλώς αυξητικές – ενώ δεν πρέπει να περιμένει κανείς τη μείωση των κόκκινων δανείων ή την επίλυση των προβλημάτων τους μέσω των πλειστηριασμών.

Ορισμένοι πιστεύουν βέβαια πως όλα αυτά τα προβλήματα θα πάψουν να υπάρχουν, εάν ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση – οπότε το δημόσιο θα εισπράξει την επόμενη δόση του δανείου, ενώ οι τράπεζες θα διευκολυνθούν από την υπαγωγή της Ελλάδας στα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης της ΕΚΤ.

Καλύτερα όμως να μην είμαστε τόσο σίγουροι, αφού τα 6 δις € της δόσης, καθώς επίσης τα 4 δις €, με τα οποία θα διευκολύνονταν οι τράπεζες, δεν φαίνονται να είναι αρκετά – εκτός εάν η οικονομία εμφάνιζε πολύ θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, κάτι για το οποίο έχουμε πολλές αμφιβολίες (με εξαίρεση τον τουρισμό).

Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση άνοιξε τη συζήτηση για τη δραχμή – διαισθανόμενη πως η ώρα της χρεοκοπίας και του GREXIT πλησιάζει νομοτελειακά, αφού δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει τα μέτρα που ζητούν οι δανειστές, ακόμη και αν υποθέσουμε πως δεν θα είχε αντίρρηση να συμβιβαστεί μαζί τους. Η ομολογία άλλωστε του υπουργού οικονομικών, σύμφωνα με την οποία πραγματοποιήθηκαν μόλις το 30% των μέτρων που είχαν συμφωνηθεί, τεκμηριώνει την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού – εάν όχι την ανικανότητα του.

Η αντίσταση στην ευρω-κατοχή

(Με αφορμή μια αποκαλυπτική δημοσκόπηση)

Του Νίκου Ιγγλέση

Το 2002 η Ελλάδα παρέδωσε τη νομισματική κυριαρχία της στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και μετέτρεψε το 75% του τότε Δημόσιου Χρέους της, από δραχμές που ήταν, σε ευρώ. Έτσι το σύνολο του χρέους έγινε χρέος σε συνάλλαγμα, αφού η χώρα μας δεν έχει το δικαίωμα να εκδίδει ευρώ. Από τότε οι τόκοι και τα χρεολύσια του Δημόσιου Χρέους πληρώνονται υποχρεωτικά από νέα δάνεια που δεν αποπληρώνουν, αλλά ανακυκλώνουν αενάως το χρέος.

Οκτώ χρόνια μετά, το 2010, η Ελλάδα χρεοκόπησε, αφού δεν μπορούσε να δανείζεται από τις «αγορές», με βιώσιμο επιτόκιο, και μπήκε στα Μνημόνια, δηλαδή στο «αναμορφωτήριο», του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι δανειστές ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, οι εγχώριες κυβερνήσεις έγιναν μαριονέτες τους, η εθνική κυριαρχία απωλέσθη και η Ελλάδα έγινε αποικία.

Μεταρρυθμίσεις, μεσοπρόθεσμα προγράμματα, προαπαιτούμενα και αξιολογήσεις τέθηκαν στην ημερήσια διάταξη. Η οικονομία συρρικνώθηκε δραματικά (χάθηκε το 26% της εγχώριας παραγωγής), η κοινωνία διαλύθηκε, η ανεργία έλαβε εφιαλτικές διαστάσεις (περισσότερο από το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού είναι άνεργο ή υποπασχολείται), εκατοντάδες χιλιάδες μορφωμένοι Έλληνες μετανάστευσαν

και η δημόσια, καθώς και η ιδιωτική περιουσία λαφυραγωγούνται. Όλα αυτά έγιναν στο όνομα του ενιαίου νομίσματος και του ευρω-χρέους.

Η προπαγάνδα

Παράλληλα μια ολοκληρωτική προπαγάνδα – γκεμπελικής υφής – εξαπολήθηκε εναντίον των Ελλήνων για να μετασχηματιστεί όχι μόνο η οικονομική συμπεριφορά τους αλλά και ο τρόπος που σκέπτονται, που αξιολογούν, που κατανοούν την κοινωνία και τον κόσμο, προκειμένου να διαμορφωθεί ο «μνημονιακός ιδιότυπος» του νεοφιλελεύθερου – παγκοσμιοποιημένου ραγιά. Καμιά εναλλακτική λύση δεν είναι εφικτή μας λένε οι επικυρίαρχοι δανειστές και οι εγχώριοι συνεργάτες τους. Το ευρώ είναι μονόδρομος. Οι αντίθετες φωνές πρέπει να διαστρεβλωθούν, να συκοφαντηθούν και αναγκαστικά να σιωπήσουν. Το ρόλο αυτό ανέλαβαν όλα σχεδόν τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης.

Το τριπλό νόμισμα

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, εντός της επικράτειας της οι πληρωμές θα γίνονταν με δραχμές, το εμπόριο με την ΕΕ και τον υπόλοιπο πλανήτη θα συνέχιζε με ευρώ, ενώ η κρατική χρηματοδότηση, η έκδοση ομολόγων δηλαδή, θα διεκπεραιωνόταν με τα ειδικά τραβηχτικά δικαιώματα του ΔΝΤ..

Ανάλυση

Το ΔΝΤ δεν θέλει να συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα, εάν δεν προηγηθεί μία μεγάλη διαγραφή χρέους εκ μέρους των Ευρωπαίων πιστωτών της χώρας μας – χωρίς δηλαδή να υπάρχει μια αντίστοιχη για το ίδιο. Εναλλακτικά προτείνει την αύξηση των μέτρων λιτότητας, σε συνδυασμό με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, για να καταστεί βιώσιμο το χρέος – μία πολιτική που θα έπρεπε όμως να στηριχθεί από όλα τα κόμματα και τους Πολίτες, αφού διαφορετικά δεν θα είχε επιτυχία.

Μεταφορικά, αυτό που «απαιτεί» στη δεύτερη περίπτωση είναι να εργάζονται τις διπλές ώρες οι Έλληνες με τις μισές αμοιβές, καθώς επίσης να πληρώνουν τους διπλούς φόρους, χωρίς παράπονα και διαμαρτυρίες – διατηρώντας ακέραιη τη διάθεση, την επιχειρηματικότητα, καθώς επίσης την εργατικότητα τους, αφού διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να επανέλθει η οικονομία σε πορεία ανάπτυξης.

Γνωρίζει άλλωστε πως εάν δεν επενδύσουν οι ίδιοι οι Έλληνες και εάν δεν είναι πρόθυμοι να εργαστούν, δεν πρόκειται να επενδύσει κανένας ξένος – οπότε η χώρα θα συνεχίσει να είναι βυθισμένη στην ύφεση.

Οι ελίτ θέλουν τη δραχμή

Από την ιστοσελίδα Analyst.gr

Είναι πλέον εμφανές ότι, η οικονομική ελίτ της χώρας στρέφεται προς τη λύση της δραχμής (ανάλυση) – συνεπικουρούμενη από εκείνους τους πολιτικούς που φοβούνται πως θα κληθούν τελικά να πληρώσουν για τις τεράστιες ευθύνες τους, όσον αφορά την κακοδιαχείριση της οικονομίας εκ μέρους τους, εάν τελικά η Ελλάδα χρεοκοπήσει.

Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται, μεταξύ άλλων, από την αλλαγή στάσης του υπουργού οικονομικών του Κ. Καραμανλή, του Γ. Αλογοσκούφη, ο οποίος αναφέρθηκε δημοσίως στην ανάγκη συντεταγμένης εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και επιστροφής στη δραχμή (πηγή: Zero) – επικαλούμενος την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ, η οποία δεν προκάλεσε κανένα θέμα (εκτός βέβαια από την τρομακτική υποτίμηση της στερλίνας).

Φυσικά η οικονομική ελίτ, η οποία φοβάται κυρίως τις κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, διαθέτει αρκετά ευρώ στο εξωτερικό, οπότε θα μπορούσε να αγοράσει σημαντικά πάγια περιουσιακά στοιχεία στην Ελλάδα – τα οποία ήδη πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ θα μειώνονταν ακόμη περισσότερο σε όρους ευρώ, εάν η χώρα υιοθετούσε τη δραχμή.

Πόσο μάλλον την πρώτη χρονική περίοδο, όπου η δραχμή θα υποτιμούταν εξτρεμιστικά, έως ότου επανέλθει στην κανονική της ισοτιμία – αφού θα έκλειναν για μερικές ημέρες οι τράπεζες, η ρευστότητα θα υποχωρούσε σημαντικά, θα «μεταφράζονταν» οι καταθέσεις σε δραχμές, θα σχηματίζονταν ουρές στα ΑΤΜ για την ανάληψη ποσών που ίσως δεν θα ξεπερνούσαν τις 60 δραχμές ανά εβδομάδα (εάν επιλεχθεί η ισοτιμία δραχμής/ευρώ στο 1:1), οι τιμές των εισαγομένων προϊόντων θα εκτοξεύονταν στα ύψη, θα υπήρχαν μεγάλες ελλείψεις κοκ.

Το επόμενο λάθος

του Άρη Οικονόμου

Φαίνεται πως καλλιεργούνται συνθήκες διεξαγωγής δημοψηφίσματος, για την εκούσια έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – αφού οι δανειστές έχουν συνειδητοποιήσει πως η χώρα είναι πια αθεράπευτα χρεοκοπημένη, χωρίς καμία ελπίδα διάσωσης της.   

.

Άρθρο

Με βάση την πρόσφατη δημοσκόπηση του περιοδικού «Zero», το 63% των Ελλήνων πιστεύει πως οι συνέπειες της αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα είναι αρνητικές όσον αφορά την οικονομία  – ενώ μόλις το 18% θεωρεί ότι θα είναι θετικές. Τα ίδια περίπου ποσοστά διαμορφώνονται σε σχέση με τη διεθνή της θέση (61%, 14%), καθώς επίσης με τα νοικοκυριά (59%, 20%).

Εν τούτοις, αυτοί που θα ήθελαν να συνεχίσει η Ελλάδα με το ευρώ είναι μόλις το 53% των ερωτηθέντων, με το 33% να τάσσεται υπέρ του εθνικού μας νομίσματος – παρά το ότι πάνω από το 60% πιστεύει πως η αποχώρηση θα είναι καταστροφική.

Λογικά λοιπόν συμπεραίνεται πως όλο και περισσότεροι Έλληνες έχουν την ψευδαίσθηση ότι, το ευρώ είναι η βασικότερη αιτία των προβλημάτων τους – γεγονός που πιθανότατα σημαίνει πως δρομολογείται ήδη το επόμενο μεγάλο λάθος της χώρας, αφού έχουν προηγηθεί οι αποτυχημένες δοκιμές με όλα τα πολιτικά κόμματα.

Δυστυχώς δεν αναρωτιούνται τι ακριβώς θα αλλάξει στην Ελλάδα, εάν αποφασίσει να βγει από την Ευρωζώνη, κυρίως όσον αφορά το πολιτικό της σύστημα – παρά το ότι όλοι πιστεύουν πως είναι υπεύθυνο για την υπερχρέωση (2009), για τη χρεοκοπία (2011) και για το ξεπούλημα της χώρας (2015). Αναλυτικότερα υπενθυμίζουμε τα εξής:

ΡΗΞΗκέλευθα – Εθνικό νόμισμα εδώ και τώρα; (βίντεο)

ΡHΞΗκέλευθα – Το καθημερινό σχόλιο του Γιώργου Καραμπελιά.
Θέμα : Υπάρχουν οι προυποθέσεις για μετάβαση σε εθνικό νόμισμα;

Η λύση της χρεοκοπίας

Του Άρη Οικονόμου

Εάν δεν προβούμε σε στάση πληρωμών, το τέταρτο μνημόνιο δεν θα αποφευχθεί – ενώ θα συνοδεύεται ασφαλώς από τη δραχμή που όμως τότε θα έχει ως αντίκρισμα μία λεηλατημένη χώρα.

.

Έχουν προηγηθεί επτά χρόνια κρίσης, ενώ μας έχουν επιβληθεί τρία διαδοχικά μνημόνια εξυγίανσης της οικονομίας μας – στην αρχή από την πράσινη κυβέρνηση, αμέσως μετά από τη γαλάζια και στο τέλος από την πορτοκαλί, για να μην αδικήσουμε το κόκκινο. Το αποτέλεσμα είναι η πληρωμή του τριπλάσιου δημοσίου χρέους από το αρχικό, αφού μας έχει ήδη κοστίσει πάνω από 1 τρις € – με κριτήριο τη μείωση των τιμών της ακίνητης περιουσίας, της χρηματιστηριακής αξίας των επιχειρήσεων κοκ.

Εν τούτοις, το δημόσιο χρέος παραμένει ως είχε, στα 330 δις € περίπου, συνεχίζοντας να αυξάνεται – παρά το ότι κατέρρευσε το βιοτικό μας επίπεδο, εκτινάχθηκε η ανεργία στα ύψη, αποψιλώθηκε ο παραγωγικός μηχανισμός, χρεοκόπησε το ασφαλιστικό σύστημα, υπερχρεώθηκε ο ιδιωτικός μας τομέας, οι τράπεζες επίσης κοκ. Το κυριότερο όλων, υποθηκεύθηκε η δημόσια και η ιδιωτική μας περιουσία στους δανειστές – οπότε σύντομα θα ξεπουληθεί η Ελλάδα, θα κατασχεθεί και θα πλειστηριασθεί.

Όλα αυτά συνέβησαν επειδή δεν θελήσαμε ποτέ να ερευνήσουμε τις όποιες δυνατότητες εξυπηρέτησης των δημοσίων χρεών μας – κάτι που, στο ξεκίνημα της κρίσης, ήταν απόλυτα εφικτό, με κατά πολύ μικρότερο κόστος από το σημερινό (ανάλυση 2010).

Αντί λοιπόν να ασχοληθούμε με τον πυρήνα των προβλημάτων μας, οι μεν προτίμησαν να καλέσουν το ΔΝΤ για να μας τα λύσει, παρά το ότι ήταν γνωστή η εγκληματική δράση του σε όλες τις χώρες που εισέβαλλε στο παρελθόν, ενώ οι δε ισχυριζόντουσαν πως το χρέος μας ήταν επαχθές – οπότε έπρεπε να αρνηθούμε την εξυπηρέτηση του.