Η συνάντηση ΚΚΕ-Τίτο πριν τον Δεκέμβρη του ’44

Του Γιώργου Μιχαηλίδη 

Ένα σημαντικό -πλην παραγνωρισμένο- ντοκουμέντο που βρίσκεται στο προσωπικό αρχείο του Γιόζιπ Μπροζ Τίτο μας προσφέρει μία πολύτιμη πηγή κατανόησης των πολιτικών ερωτημάτων στα οποία καλούνταν να απαντήσει η πλευρά του ΚΚΕ λίγο πριν το ξέσπασμα των συγκρούσεων του Δεκέμβρη του ‘44. 

Πρόκειται για το εξασέλιδο πρακτικό της συνάντησης της τριμελούς αντιπροσωπείας του ΚΚΕ με τον Τίτο, το οποίο βεβαίως έχει συνταχθεί απ’ τη γιουγκοσλαβική πλευρά.

Η συνάντηση έλαβε χώρα στις 15 Νοέμβρη 1944, ένα μήνα δηλαδή μετά την απελευθέρωση της Αθήνας και ενώ το ΚΚΕ, μέσω του ΕΑΜ, συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, τα κρισιακά σημάδια της οποίας ήταν πλέον έκδηλα. Διαβάζοντας τα πρακτικά της συνάντησης μπορούμε να διακρίνουμε την ανάπτυξη δύο διαφορετικών λογικών αντιμετώπισης της τότε κατάστασης. Από τη μία, η “λογική Τίτο” βλέπει την κατάσταση εντελώς ρευστή και τη χρονική συγκυρία κατάλληλη ώστε να κατοχυρώσει το κομμουνιστικό κίνημα τις καλύτερες δυνατές θέσεις για την επαύριο του πολέμου. Η προσέγγιση αυτή δίνει τον τόνο στο ρίσκο και την αποφασιστικότητα υποτιμώντας (ή τουλάχιστον μη υπερτιμώντας) τις βρετανικές δυνατότητες στρατιωτικής επέμβασης. Έτσι, αυτό που διαπνέει τις τοποθετήσεις του στη συνάντηση είναι η τόλμη απέναντι σε συμμάχους κι αντιπάλους κι η έμφαση στον στρατιωτικό συσχετισμό ως τον πιο καθοριστικό παράγοντα για τη διαμόρφωση του πολιτικού συσχετισμού.

Η πηγάδα - Τα τάγματα ασφαλείας

Η πηγάδα - 1. Τα τάγματα ασφαλείας

«Hθικώς αδύνατος δι’ εμέ η υπογραφή…»

 από seisaxthiablog

Το συγκλονιστικό αυτό κείμενο έχει αυτοδίκαια μια θέση στα αναγνωστικά της Μέσης Εκπαίδευσης και στα corpus που παίρνουν οι φοιτητές. Όχι για να τιμάται ο Δεσποτόπουλος, αλλά για να έχουν οι νέοι Έλληνες ένα πρότυπο πολίτη και πνευματικού ανθρώπου. Κι αυτό εντελώς ανεξάρτητα από τις πολιτικές τοποθετήσεις αυτού και των διωκτών του, ευθέως όμως ανάλογο με τη στάση που οφείλει να έχει ένας ελεύθερος άνθρωπος απέναντι στους καταναγκασμούς και τη βία της (όποιας) εξουσίας. Γιατί όλες οι εξουσίες, την ίδια μούρη έχουν – με ελάχιστες και πολύτιμες εξαιρέσεις.

Προς το Παρά τω Γ.Κ.Π.Α. Προανακριτικόν Γραφείον

Υπόμνημα του εφέδρου ανθ/γού Πεζικού Δεσποτοπούλου Κων/νου

Ο υπογεγραμμένος έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού Δεσποτόπουλος Κωνσταντίνος, διατελέσας εν τω πολιτικώ βίω υφηγητής της φιλοσοφίας του δικαίου εν τω Πανεπιστημίω Αθηνών και συγγραφεύς βιβλίων ηθικής και φιλοσοφίας καθόλου, εις συμπλήρωσιν της ενώπιον υμών γραπτής καταθέσεως, και ειδικώς ως προς τους λόγους δι’ ους είναι ηθικώς αδύνατος δι’ εμέ η υπογραφή της αιτηθείσης «δηλώσεως», έχω να προσθέσω τα εξής:

Η δήλωσις αύτη, επιβαλλομένη ουχί εις πάντας τους Ελληνας αξιωματικούς αλλ’ ειδικώς εις εμέ και ωρισμένους άλλους, προϋποθέτει μειωμένην ηθικήν κατάστασιν εμού και αυτών, και ενέχει την έννοιαν απεμπολήσεως ωρισμένου παρελθόντος, «μετανοίας», «ανανήψεως» (οίαν δεν θα είχεν, εάν επεβάλλετο εις πάντας τους Ελληνας αξιωματικούς).

Είναι όμως εξουθενωτικόν διά το κύρος του πνεύματος, να εμφανισθή ούτω εις τοιαύτην αντίφασιν με τον εαυτόν του, με τοιούτον άθλιον, απεμπολητέον παρελθόν εις κατ’ εξοχήν Ελλην καθηγητής της ηθικής φιλοσοφίας, καθηγητής της αρετής, της ελληνικής (μη έχων άλλωστε εις το παρελθόν του ουδέν, όπερ δύναται ν’ αποτελέσει αντικείμενον μετανοίας).

Τελικά υπάρχουν δύο ταινίες για «την αλήθεια για τα παιδιά της Ελλάδας» στον Εμφύλιο!

Τελικά υπάρχουν δύο ταινίες με θέμα την έξοδο των παιδιών από την Ελλάδα, την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου.

Η πρώτη ταινία, από τον ΔΣΕ.

Η πρώτη, την οποία όλοι γνωρίζουν με τον τίτλο ‘Η αλήθεια για τα παιδιά της Ελλάδας‘ γυρίστηκε το 1948 από το Κινηματογραφικό Συνεργείο του ΔΣΕ ‘Η Ελεύθερη Ελλάδα’, με συντελεστές τον Μάνο Ζαχαρία στην σκηνοθεσία, τον Γιώργο Σεβαστίκογλου στο σενάριο και τον οπερατέρ Απόστολο Μουσούρη. Η ταινία γυρίστηκε στο Γράμμο-Βίτσι, στις περιοχές που είχε υπό τον έλεγχό του ο ΔΣΕ, και στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας.

Το μοντάζ και η επεξεργασία του ήχου έγιναν στην Πράγα, όπου πραγματοποιήθηκε και η πρώτη κλειστή προβολή της, το 1948, παρόντος και του Τσεχοσλοβάκου ντοκιμαντερίστα, Γιόρι Σίβενς. του Ολλανδού κομμουνιστή και σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ Γιόρις Ίβενς (Joris Ivens, κανονικά προφέρεται Ίφενς). Στη συνέχεια κυκλοφόρησε και στις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες. Για τις ανάγκες της ταινίας, το συνεργείο ταξίδεψε στην Τσεχοσλοβακία και την Ουγγαρία για να αποτυπώσει τη ζωή των παιδιών στις νεαρές σοσιαλιστικές χώρες. Σύμφωνα με τον Μάνο Ζαχαρία, η πρώτη δημόσια προβολή της στην Ελλάδα έγινε αρχές του 1949 σε ένα χωριό στο Βίτσι και ίσως πραγματοποιήθηκαν και κάποιες προβολές της ακόμα στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές. Οπως διηγείται ο ίδιος ο σκηνοθέτης, γυναίκες που έβλεπαν τα παιδιά τους στο πανί που χρησιμοποιούνταν ως οθόνη, ορμούσανε επάνω του για να τα αγκαλιάσουν!

Κων/νος Δεσποτόπουλος: «Γιατί δεν υπογράφω τη δήλωση μετανοίας»

Ντοκουμέντο: Πρώτη φορά στη δημοσιότητα το υπόμνημα του Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου στη Μακρόνησο στις 29/5/1948 | EUROKINISSI/ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΩΜΕΡΗΣ

Συντάκτης: 

Γιώργος Πετρόπουλος

Τους ανθρώπους μεγάλους τους κάνουν τα έργα τους και η στάση ζωής που τηρούν σ’ όλο τους τον βίο. Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, που «έφυγε» από τη ζωή την περασμένη Κυριακή, αντεπεξήλθε και στις δύο αυτές προϋποθέσεις ώστε, δικαίως, να θεωρείται η κορυφαία φυσιογνωμία των γραμμάτων και της επιστήμης στη χώρα μας.

Το επιστημονικό του έργο είναι γνωστό και εύκολα προσβάσιμο για όποιον ενδιαφέρεται, καθώς άφησε πίσω πλήθος βιβλίων και δημοσιευμάτων. Τη στάση ζωής όμως που τον χαρακτήρισε ως άνθρωπο, τις αξίες και τις αρχές που την καθόρισαν, οφείλουμε να τις αναζητήσουμε στην ιστορική του διαδρομή.

Δεν είναι εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο, καθότι ο Κ. Δεσποτόπουλος δεν ήταν άνθρωπος που επιζητούσε τη δημοσιότητα και η απαράμιλλη σεμνότητά του αποτελεί εμπόδιο για όποιον θα ήθελε να αναζητήσει, σ’ αυτή την πλευρά, τα τεκμήρια της μεγαλοσύνης του.

Τον Ιούλιο του 1947, ο Κ. Δεσποτόπουλος απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο όπου δίδασκε ως υφηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου. Με τις διώξεις του Ιουλίου του 1947 (το περιβόητο πογκρόμ του τότε υπουργού Δημόσιας τάξης Ναπολέοντα Ζέρβα) συνελήφθη και μαζί με χιλιάδες άλλους μεταφέρθηκε στην Ψυττάλεια κι από εκεί εξορίστηκε στην Ικαρία.

Τελικά υπάρχουν δύο ταινίες για “την αλήθεια για τα παιδιά της Ελλάδας” στον Εμφύλιο!

Posted by Βασιλική Μετατρούλου στο 2011/02/18

Τελικά υπάρχουν δύο ταινίες με θέμα την έξοδο των παιδιών από την Ελλάδα, την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου.

Η πρώτη ταινία, από τον ΔΣΕ.

Η πρώτη, την οποία όλοι γνωρίζουν με τον τίτλο “Η αλήθεια για τα παιδιά της Ελλάδας” γυρίστηκε το 1948 από το Κινηματογραφικό Συνεργείο του ΔΣΕ “Η Ελεύθερη Ελλάδα”, με συντελεστές τον Μάνο Ζαχαρία στην σκηνοθεσία, τον Γιώργο Σεβαστίκογλου στο σενάριο και τον οπερατέρ Απόστολο Μουσούρη. Η ταινία γυρίστηκε στο Γράμμο-Βίτσι, στις περιοχές που είχε υπό τον έλεγχό του ο ΔΣΕ, και στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας.

Το μοντάζ και η επεξεργασία του ήχου έγιναν στην Πράγα, όπου πραγματοποιήθηκε και η πρώτη κλειστή προβολή της, το 1948, παρόντος και του μεγάλου Τσεχοσλοβάκου ντοκιμαντερίστα, Γιόρι Σίβενς. του Ολλανδού κομμουνιστή και σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ Γιόρις Ίβενς (Joris Ivens, κανονικά προφέρεται Ίφενς). Στη συνέχεια κυκλοφόρησε και στις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες. Για τις ανάγκες της ταινίας, το συνεργείο ταξίδεψε στην Τσεχοσλοβακία και την Ουγγαρία για να αποτυπώσει τη ζωή των παιδιών στις νεαρές σοσιαλιστικές χώρες. Σύμφωνα με τον Μάνο Ζαχαρία, η πρώτη δημόσια προβολή της στην Ελλάδα έγινε αρχές του 1949 σε ένα χωριό στο Βίτσι και ίσως πραγματοποιήθηκαν και κάποιες προβολές της ακόμα στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές. Οπως διηγείται ο ίδιος ο σκηνοθέτης, γυναίκες που έβλεπαν τα παιδιά τους στο πανί που χρησιμοποιούνταν ως οθόνη, ορμούσανε επάνω του για να τα αγκαλιάσουν!

Ανεκτίμητο φωτογραφικό αρχείο για το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΦΩΤΟ)

Το αρχείο του Απόστολου Μουσούρη, οπερατέρ του ΔΣΕ, παραδόθηκε από την οικογένειά του στην ΚΕ του ΚΚΕ

Από τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» της 15/6/2014
ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙΤΕ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ

ΕΔΩ

Ένα ανεκτίμητης αξίας φωτογραφικό υλικό παραδόθηκε στην ΚΕ του ΚΚΕ, για να συμπληρώσει τα υλικά του Αρχείου του ΚΚΕ και ειδικότερα την περίοδο δράσης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, όπως επίσης και τη ζωή στην προσφυγιά.

Πρόκειται για το αρχείο (σε πρωτότυπα φωτογραφικά φιλμ) του Απόστολου Μουσούρη, οπερατέρ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, το οποίο δώρησε στο Αρχείο του ΚΚΕ η οικογένειά του με την επισήμανση ότι το έργο του Απόστολου αφιερώνεται σε όλους τους αφανείς ήρωες που αγωνίστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο και ειδικότερα στους πολιτικούς πρόσφυγες των σοσιαλιστικών χωρών και τα παιδιά τους.

Τα άγνωστα ντοκουμέντα από το τέλος του Άρη Βελουχιώτη

από το "Έθνος της Κυριακής"

Η αποκοπή των κεφαλών από τις σορούς των ανταρτών, η έκθεσή τους στην κοινή θέα και τα κανιβαλικά πανηγύρια γύρω από τα μακάβρια τρόπαια ήταν μια συνήθης πρακτική για τις παρακρατικές συμμορίες της μεταβαρκιζιανής περιόδου και του εμφυλίου πολέμου.

Οι ανατριχιαστικές φωτογραφίες δημοσιεύονταν στις εφημερίδες της εποχής και αποτελούσαν τμήμα της άγριας εκστρατείας για την κατατρομοκράτηση του πληθυσμού.

Ετσι έγινε και με τον Αρη Βελουχιώτη. Φωτογραφίες με το κομμένο κεφάλι του, κρεμασμένο στον φανοστάτη της πλατείας Ρήγα Φεραίου στα Τρίκαλα τον Ιούνιο του 1945 δημοσιεύτηκαν στον Τύπο του καιρού εκείνου. Μια άγνωστη φωτογραφία από τη μακάβρια έκθεση των Τρικάλων παρουσιάζει σήμερα το «Εθνος της Κυριακής». Κάτω από τον στύλο στέκονται βλοσυροί, με το δέος αποτυπωμένο στα πρόσωπά τους, άνθρωποι αποσβολωμένοι από το αποτρόπαιο θέαμα που παρουσιάζουν τα κρεμασμένα κεφάλια. Είναι του Τζαβέλα σ' αυτό το στιγμιότυπο. Δεν διακρίνεται του Βελουχιώτη που αιωρείται ακριβώς δίπλα.

Πρόκειται για ιστορικό ντοκουμέντο από το αρχείο του ιστορικού Ιάσονα Χανδρινού. Δημοσιεύεται για πρώτη φορά, όπως έγινε και με τη μοναδική καταπρόσωπο εικόνα του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ μετά το τραγικό τέλος του την Παρασκευή 15 Ιουνίου 1945 ψηλά στα Τζουμέρκα, λίγο έξω από τη Μεσούντα, κοντά στον ποταμό Αχελώο (δημοσιεύτηκε στο XYZ Contagion).

Το κεφάλι του Τζαβέλα «αιωρείται» πάνω από το συγκεντρωμένο πλήθος στην πλατεία Ρήγα Φεραίου των Τρικάλων. Για πρώτη φορά δημοσιεύεται φωτογραφία που αποτυπώνει τη φρίκη.

Δεκεμβριανά ’44: Οι παρασιωπήσεις του Μπογιόπουλου

Του Θύμιου Παπανικολάου

Το σημερινό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου αναφέρεται στα Δεκεμβριανά του 1944. Το κείμενο περιορίζεται στο αιματοκύλισμα της Αθήνας από το «νέο κατακτητή»: Τους Άγγλους.

Ο Μπογιόπουλος αλλοιώνει την Ιστορία μέσω των σκανδαλωδών παρασιωπήσεων: Εξαφανίζει την προδοσία της ηγεσίας του ΚΚΕ, εξαφανίζει τούτο: Είναι αυτή η ηγεσία που έστρωσε το δρόμο στην εισβολή των βρετανικών στρατευμάτων και στον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.

Από την αρχή του άρθρου, ο Μπογιόπουλος, πετάει το μπαλάκι στην εξέδρα.

Γράφει:

«Συμπληρώθηκαν 69 χρόνια από κείνη τη «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944. Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας αιματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή. Δυο μέρες νωρίτερα είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές». Ηδη από τις 22/9/1944…»

Ολόκληρο το κείμενο, εδώ:

http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/196184,Dekemvrhs_%E2%80%9844.html

Πολύ σωστά. Όλα είχαν προσχεδιαστεί, αλλά και ΟΛΑ ήταν ορατά δια γυμνού οφθαλμού στην κυβέρνηση του Καΐρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, που είχε ως στόχο να ανασυγκροτήσει την αστική εξουσία, τσακίζοντας τις λαϊκές δυνάμεις της Αντίστασης.

Ούλοι εμείς εφέντη.

«Ούλοι εμείς εφέντη», του Λεωνίδα Βαρδαρού

Πρόκειται για ταινία που βασίστηκε σε πραγματική ιστορία.1949 -- 1955: Η πορεία της οκταμελούς ομάδας ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στην Ικαρία.
Για να προστατευθούν από την αυθαιρεσία της χωροφυλακής και του στρατού οι οργανωμένοι κομμουνιστές Ικαριώτες και οι συμπαθούντες συμπατριώτες τους φτιάχνουν καταφύγια στα βουνά.

Η δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας στο Μελιγαλά και γενικότερα στην Πελοπόννησο

by admin

Το τελευταίο διάστημα πολύ ντόροςγίνεται με τις καθιερωμένες “τελετές μνήμης” που διοργανώνουν η Χρυσή Αυγή και άλλες ακροδεξιές οργανώσεις στο Μελιγαλά. Η Χρυσή Αυγή δείχνει να ταυτίζεται πλήρως με τα Τάγματα Ασφαλείας και να επιθυμεί τα δικά της Τάγματα Εφόδου να πατήσουν στην παράδοση των Ταγμάτων. Η Χρυσή Αυγή διαστρεβλώνει την ιστορία λέγοντας ότι σκοπός των Ταγμάτων ήταν να σώσουν την χώρα από τον κομμουνισμό, ο αληθινός σκοπός του ήταν η συνεργασία με τους Γερμανούς και η καταδυνάστευση των Ελλήνων. Το παρακάτω κείμενο από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων παρουσιάζει την προδοτική στάση των Ταγμάτων στην Πελοπόννησο.

Τζάκια

 Ο μεγάλος λειμώνας των Ταγμάτων είναι η Πελοπόννησος. Εδώ η κατάσταση είναι ιδιάζουσα ο ΕΛΑΣ αγωνίζεται να υπάρξει στις πλέον αντίξοες συνθήκες. Η Πελοπόννησος δεν προσφέρεται για αντάρτικο καθώς δεν έχει τους συνεχόμενους ορεινούς όγκους της ηπειρωτικής Ελλάδας και διαθέτει πολύ πυκνότερο συγκοινωνιακό δίκτυο.

Επίσης η προσοχή των Γερμανών στην περιοχή είναι ιδιαιτέρως αυξημένη καθώς εδώ αναμένεται -ανά πάσα στιγμή- απόβαση των Συμμάχων για αυτό η πυκνότητα των ξένων στρατευμάτων είναι η μεγαλύτερη την Ελλάδα, με εξαίρεση την Κρήτη, το πλωτό φρούριο.

Όμως η πιο σοβαρή ανάσχεση για ένοπλο αγώνα είναι ότι παρά την τοπική αγωνιστική παράδοση του 1821 υπάρχει ένας βαθύτατος συντηρητισμός των κατοίκων, που τους κάνει επιφυλακτικούς σε κάθε επαναστατική πρωτοβουλία. «Εδώ είναι ο Μοριάς του Κώτσου».

Η περιοχή με το μεγαλύτερο ποσοστό βασιλοφρόνων σε όλη την Ελλάδα. Εδώ δημιουργήθηκαν τα πρώτα «τζάκια» μετά την Επανάσταση του 1821 -η μετάλλαξη του κοτζαμπασισμού-, από εδώ βγαίνουν οι περισσότερες κρατικές κεφαλές, πρωθυπουργοί, υπουργοί, στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης, αξιωματικοί του στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας. Ενδεικτικό είναι ότι στην Πελοπόννησο αδρανούν 1.000 περίπου μόνιμοι αξιωματικοί του στρατού.

Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος - Ροβήρος Μανθούλης και ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

• Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος - Ροβήρος Μανθούλης
  hese mesaΠΡΟΤΕΙΝΌΜΕΝΑ14.122
•  
  1:46:00
  ΔΕΜΕΝΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ 2012)
  Sotiris Papailiopoulos7.179 προβολές

Η κάθοδος των εννιά

Σκηνοθέτης: Χρήστος Σιοπαχάς
Έτος Παραγωγής: 1984

Δημήτρη Γκιώνη: “ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ”

Σεπτεμβρίου 2, 2013 από seisaxthiablog

Γεντί – Κουλέ (Ν. Ζαχαριάδης), Συγγρού (Χαϊτάς – Μπεζεντάκος), Αβέρωφ, Αίγινα, Βούρλα.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Δημήτρη Γκιώνη Οι μεγάλες αποδράσεις – Διαβάστε το

«Η θρασύτατη δραπέτευσις των 27 κομμουνιστών προκαλεί γενικήν κινητοποίησιν. ΕΙΚΟΣΙΤΡΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΡΥΘΡΟΥΣ ΔΡΑΠΕΤΑΣ. Ενώ τα σύνορα προς τας χώρας του παραπετάσματος ελέγχονται αυστηρώς, μονάδες του στόλου και της Βασιλικής Αεροπορίας ερευνούν την θαλάσσιαν περιοχήν από του Σαρωνικού μέχρι της Κρήτης.Ενεργούνται συνεχείς έρευναι. Εγένοντο 300 συλλήψεις υπόπτων διατην απόδρασιν των ερυθρών».

Η ζωή στους βράχους

Αυγούστου 31, 2013 από seisaxthiablog

Η ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ της Αλίντας Δημητρίου αναφέρεται στον Εμφύλιο — οι Γυναίκες πάνε στο βουνό, στο Δημοκρατικό Στρατό — αλλά και στις εξορίες.  Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας οργανώθηκαν οι παρακρατικοί, οι συνεργάτες των Γερμανών και άρχισε το κυνηγητό των Αντιστασιακών. Από τις Γυναίκες, άλλες πρόλαβαν και πήγαν στο βουνό και άλλες συνελήφθησαν. Όλες γιατί ήταν αντιστασιακές. Σε όσες, από αυτές που συνέλαβαν, τα στρατοδικεία δε μπόρεσαν να στοιχειοθετήσουν κατηγορία (σε ισόβια ή εκτέλεση), τις έστειλαν εξορία: Χίος — Τρίκερι — Μακρόνησος.

Στην ταινία, τριάντα τρεις Γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειές τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945.

Κώστα Χαραλάμπους: Δεμένη Κόκκινη Κλωστή-ΤΑΙΝΙΑ

Αυγούστου 31, 2013 από seisaxthiablog

Ολόκληρη η ταινία

πηγή: ergatiki.gr

Σκηνοθέτης: Κώστας Χαραλάμπους

Υπόθεση: 

Το 1945 σε ένα ορεινό ελληνικό χωριό που δεν κατονομάζεται εξελίσσεται η ταινία του Κώστα Χαραλάμπους. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, μια συμμορία από απομεινάρια των ταγματασφαλιτών τρομοκρατεί το χωριό, έχοντας στόχο να εξαφανίσει όσους αριστερούς δεν έχουν σκύψει το κεφάλι. Μπαίνουν στα σπίτια, δέρνουν, βιάζουν, απειλούν τα μικρά παιδιά. Ζητάνε λεφτά για να μην κλιμακώσουν τη βία, αναγκάζουν τους ανθρώπους να πουλήσουν τις μικρές περιουσίες τους, τα ζώα και τα σπίτια τους. Δεν είναι μόνοι τους. Συνεργάζονται με το σταθμό της Χωροφυλακής, η οποία τους αναθέτει όσα εγκλήματα διστάζει να κάνει η ίδια.