ΤΟ ΝΑΒΑΡΙΝΟ ΚΑΙ ΟΙ "ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ"

του Κώστα Κατσιούλα

Το Ναβαρίνο όπως έχει ξαναειπωθεί είναι ο ιδρυτικός μύθος του εθνομηδενισμού.

Για αυτό, το προβάλουν φανατικά οι εθνομηδενιστές αριστεροί και δεξιοί φιλελέδες «κυβερνώντες» και «αντιπολιτευόμενοι», ως το ιερό δισκοπότηρο της προστασίας.

Ισχυρίζονται ότι οι ελληνόφωνοι επαναστάτες ηττήθηκαν το 1821, οπότε χρωστούν την ίδρυση του κράτους τους στις προστάτιδες μεγάλες δυνάμεις.  Αυτό με στη συνέχεια μέσω των μηχανισμών του κατασκεύασε το ελληνικό νεο-έθνος μεταβάλλοντας τους ελληνόφωνους σε Έλληνες.

Η αλήθεια είναι ότι τα έθνη του διαφωτισμού, επιθυμούσαν τη δημιουργία ενός ημιαυτόνομου κρατιδίου υπό την οθωμανική αυτοκρατορία για τη Πελοπόννησο και τα νησιά του Σαρωνικού. Ένα πριγκιπάτο για το δικό τους παιδί τον Μαυροκορδάτο.

Αν δεν ανέβαινε στο θρόνο της Ρωσίας μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, ο Νικόλαος και δεν γινόταν ο ρωσοτουρκικός πόλεμος 1828-29 (για τα δικά τους συμφέροντα), όπου οι Ρώσοι, τον Αύγουστο του 1829, έφθασαν 70 χιλιόμετρα από τη Πόλη (στρατάρχης Ντίεμπιτς) δεν θα γινόταν η συνθήκη της Αδριανούπολης.

Σε αυτήν, πέραν των άλλων, αναγνωρίστηκε η ελληνική ανεξαρτησία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Βέβαια, ένα κράτος 200 χρόνια τώρα ενάντια στο έθνος που το έφτιαξε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Χρόνια αργότερα (1853) ο Φριντριχ Ένγκελς (μάλλον σλαβόφοβος) έγραψε σε άρθρο στη New York Tribune:

 

"...ποιός έλυσε τελικά την έκβαση του αγώνα κατά την εξέγερση των Ελλήνων; Δεν ήταν ούτε η εξέγερση του Αλή Πασά ούτε η μάχη στο Ναυαρίνο, ούτε ο γαλλικός στρατός στο Μοριά, ούτε τα συνέδρια και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου. Αλλά ήταν ο Ντιέμπιτς που εισέβαλε μέσω των Βαλκανίων στην πεδιάδα του Έβρου."

Διδάσκουσα του ΕΚΠΑ μεταξύ των μπάχαλων που επιτέθηκαν και έσκιζαν την εικόνα της Παναγίας (φωτό-βίντεο)

Χρήστος Μυτιλινιός10:26

Share to Facebook

Η ομάδα επιτέθηκε σε ηλικιωμένο και φώναζε «Στο δι@λο η οικογένεια στο δι@λο και η Πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς»

Ένα χυδαίο περιστατικό σημειώθηκε της τελευταίες ημέρες στην Αθήνα με ομάδα μπάχαλων να επιτίθεται σε έναν ηλικιωμένο άνδρα με σκοπό απλώς να του σπάσουν την εικόνα της Παναγίας και να τη σκίσουν. 

Δείτε το βίντεο: 

 

Ανάμεσα στα μπάχαλα όμως, κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό από όλα, βρίσκεται μία εκ των διδασκόντων του τμήματος κοινωνιολογίας, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο λόγος για την κα Ά. Χ. η οποία όταν δεν διδάσκει, έχει ακτιβιστική - φεμινιστική δράση. Το πιο πιθανό είναι βέβαια ότι την έχει και όταν διδάσκει, αλλά αυτό είναι ένα απλό υποθετικό σενάριο του συγγραφέως και δεν είναι τεκμηριωμένο, συνεπώς δεν θα το πω.

Ας δούμε και δύο ενδεικτικές φωτο της Α.Χ. από την εν λόγω «πορεία - διαμαρτυρία».

Σύγχρονος ολοκληρωτισμός στο όνομα του …αντιφασισμού

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Ένας άσημος μέχρι πρόσφατα δεκαοκτάχρονος “γκραφιτάς” έχει γίνει γνωστός στο πανελλήνιο επειδή γεμίζει τους τοίχους της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας (και όχι μόνο), με απεικονίσεις μορφών του ’21. Έλα όμως που, όπως διαβάζουμε σε “προοδευτικά” και “αντεξουσιαστικά” μέσα ο νεαρός έχει “κοσμήσει” τους τοίχους και με ρατσιστικές ζωγραφιές και επιγραφές. Οπότε; Οπότε, αφού ο καλλιτέχνης “αποδεικνύεται” ναζί, θεωρείται σωστό να μουντζουρώνονται οι ήρωες του ’21.

Αφήνω την φανερή υποκρισία του πράγματος, διότι αυτό που ενοχλεί και γι’ αυτό καταστρέφεται είναι το εθνικό περιεχόμενο των έργων, και δέχομαι, για την οικονομία της συζήτησης, ότι ο καλλιτέχνης του δρόμου είναι όντως φασίστας.

Ας δούμε όμως πόσο λογική, πόσο δημοκρατική και πόσο εν τέλει “αντιφασιστική” είναι αυτή η αντίληψη που δικαιολογεί την καταστροφή έργων που, κατά γενική ομολογία, έχουν εθνικό και όχι φασιστικό ή ρατσιστικό περιεχόμενο. Σημειώνω προκαταβολικά ότι για όσους ταυτίζουν κάθε τι εθνικό με τον φασισμό, δεν έχω κάτι να πω. Η τύφλωσή τους δεν επιτρέπει κανενός είδους συνεννόηση. Η συζήτηση αφορά όσους δικαιολογούν την καταστροφή των έργων του “Εύρυτου” επειδή έχει εκφραστεί φασιστικά και εμφυλιοπολεμικά.

Είναι ο σημερινός «αντιφασισμός» κίνημα;

Του Λάμπρου Ανδριανάκη από το newshub.gr

Εν μέσω του δευτέρου κύματος κορωνοϊού και με τους θανάτους σχετιζόμενους με τον ιό να φτάνουν τους 100 την ημέρα στη χωρά μας, συνέβησαν δυο γεγονότα που μου προξένησαν εντύπωση. Το πρώτο είναι η μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση κατά την ημέρα ανακοίνωσης της απόφασης της δίκης της Χρυσής Αυγής (ΧΑ), αγνοώντας τα μέτρα προστασίας κατά της πανδημίας. Το δεύτερο, η επιθυμία κομμάτων και συλλογικοτήτων να κάνουν πορεία κατά την επέτειο της 17ης Νοέμβρη. Το παρόν άρθρο θα κάνει μια απόπειρα να ερμηνεύσει την έννοια του «αντιφασιστικού κινήματος», έτσι όπως νοηματοδοτείται στις μέρες μας.

Λέξεις και ερμηνείες

Σε μια διαλεκτική, και “στην αρχαιότητα με τη διαλεκτική εννοούσαν την τέχνη να φτάνει κανείς στην αλήθεια μέσω της σύγκρουσης αντιθέτων απόψεων”[i], όπως και σε κάθε σύγκρουση, σκοπός είναι να φέρεις τον αντίπαλο στο σημείο που θέλεις. Σε μια μάχη απόψεων, εκείνος που θα καθορίσει τους γλωσσικούς κώδικες θα είναι αυτός που θα κερδίσει την μάχη.

Κατά τον Wittgenstein “κάθε έκφραση ανήκει σε κάποιο γλωσσικό πλαίσιο, το οποίο είναι αυτό που δίνει στην κάθε έκφραση το συγκεκριμένο νόημά της. Το πλαίσιο αυτό το ονομάζει «γλωσσικό παιχνίδι». Οι ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούνται στα γλωσσικά παιχνίδια μπορούν να χρησιμοποιούνται και σε άλλα γλωσσικά πλαίσια με διαφορετικό τρόπο. Τότε όμως έχουν διαφορετική σημασία. Αυτή η άποψη οδηγεί στο συμπέρασμα πως, η αλήθεια μιας πρότασης καθορίζεται από το νόημα που παίρνει η κάθε «λέξη» από τους κανόνες που χτίστηκαν μέσα στο πλαίσιο όπου αυτή υπάρχει. Γι’ αυτό συμβαίνει η ίδια λέξη που χρησιμοποιείται σε δύο διαφορετικά γλωσσικά πεδία, σε δύο γλωσσικά παιχνίδια όπου ισχύουν διαφορετικοί κανόνες, να έχει διαφορετικό νόημα”.[ii]

Επειδή λοιπόν στο πολιτικό πεδίο πρωταγωνιστεί το «γλωσσικό παιχνίδι» των λέξεων «φασισμός» και «αντιφασισμός» και πολλοί αυτοαναγορεύονται σε αντιφασίστες, θεωρώ κρίσιμης σημασίας το ζήτημα της σημασιολογικής διερεύνησης από τη γέννηση του φασισμού μέχρι τις μέρες μας. Το παρόν αποτελεί άρθρο γνώμης και όχι κάποια επιστημονική μελέτη και σαν τέτοια θα ήθελα να αναγνωστεί.

Χαρακτηριστικό σύνθημα του “αντιφασιστικού χώρου”

Η γέννηση του Φασισμού

Ζακ Ελλύλ – Εξομολόγηση ενός πρώην επαναστάτη

• ResPublica, διαδικτυακό περιοδικό

(21/09/2020)

Από το βιβλίο, La foi au prix de dout, La Table Ronde, Paris 2006, σσ. 270-275. Α’ έκδοση 1980.

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπριασούλης

---

Ο κόσμος που θα αφήσω πίσω μου με αρρωσταίνει. Με αρρωσταίνει στην ψυχή, στο σώμα και στο πνεύμα. Ήμουν γεμάτος ελπίδα όταν στρατευόμουν, στα είκοσί μου χρόνια, για να αλλάξω την πορεία του κόσμου. Γιατί στα 1930 είχαμε ήδη δει να προβάλλει αυτός ο κόσμος της αταξίας και της καταπίεσης. Κι ελπίσαμε ότι θα μπορούσαμε να τον κάνουμε να αλλάξει κατεύθυνση, να κινηθεί προς τον άνθρωπο, την ελευθερία, την δικαιοσύνη, την αληθινή δημοκρατία… Προσπάθησα τα πάντα. Κυνήγησα όλες τις ευκαιρίες που μου φάνηκαν κατάλληλες. Σκέφτηκα πολύ. Το μόνο που κατάφερα ήταν να κατανοήσω τι συμβαίνει. Κατάλαβα. Μίλησα. Προειδοποίησα. Κι όλα αυτά δεν ωφέλησαν σε τίποτα. Τα λόγια μου δεν ακούστηκαν τη στιγμή που έπρεπε, αλλά κι όταν ακούστηκαν ήταν ήδη αργά, ο κόσμος είχε πάρει την κατηφόρα και δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω για να πάρει έναν άλλο δρόμο. Όλα άχρηστα. Αναπότρεπτα, ο κόσμος έγινε ο χειρότερος δυνατός. Αλλά εμείς δεν θελήσαμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους καπιταλιστές, τους ιμπεριαλιστές, τους αποικιοκράτες. Τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που επιθυμούσαν. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους κομμουνιστές: ποτέ τους δεν θέλησαν τη δικτατορία, τις σφαγές του Πολ Ποτ, τα γκούλαγκ, την ιμπεριαλιστική ισχύ του κομμουνισμού. Μπορώ να το βεβαιώσω: οι κομμουνιστές που γνώρισα ποτέ τους δεν φαντάστηκαν ότι τα υπέροχα ιδεώδη τους θα κατέληγαν σε μια από τις ισχυρότερες αστυνομοκρατίες του κόσμου. Ποτέ ο Αϊνστάιν δεν θέλησε την ατομική βόμβα. Ποτέ κανείς καλόπιστος άνθρωπος δεν επιθύμησε όλο αυτό το κακό που συσσωρεύτηκε στις επιστήμες, στην πολιτική, στην οικονομία, στην τεχνική. Γιατί τίποτε άλλο δεν συσσωρεύτηκε παρά κακό. Είναι σαν, μ’ έναν τρόπο ακατανόητο, όλα εκείνα τα υπέροχα άνθη της προόδου να μην έδωσαν παρά καρπούς πικρούς και δηλητηριώδεις και πέραν αυτών, τίποτε. Πλέον, δεν έχουμε παρά να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια πεποίθηση και το κώνειο.

Η γενιά μου ήταν η γενιά που μεγάλωσε μετά το 1914 και είχε ορκιστεί: «ποτέ ξανά»! Αγωνιστήκαμε λοιπόν για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη, για μια ανάλυση πιο βαθύτερη και μια τακτική ακριβέστερη και είχαμε ήδη προαισθανθεί, από τα μέσα της δεκαετίας του ΄30 τον χιτλερισμό και τον σταλινισμό. Η οπτική μας ήταν ορθή. Την ίδια στιγμή, τόσο ο καπιταλισμός όσο και ο φιλελευθερισμός ήταν για μας καταδικασμένοι. Αναζητήσαμε κάτι άλλο, δεν θελήσαμε να πιστέψουμε ούτε στη μοίρα μιας ιστορίας προδιαγεγραμμένης ούτε στη νίκη των δαιμόνων. Είχαμε ένα ιδεώδες, τη θέληση ενός κόσμου ελεύθερου και αδελφωμένου και προσπαθήσαμε να τον φτιάξουμε όσο καλύτερο μπορούσαμε. Αναζητήσαμε την ευτυχία και την ισότητα για όλους. Και να τι φτιάξαμε! Έναν κόσμο όπου δεν αναγνωρίζουμε κανένα από τα ιδανικά της νιότης μας. Ποτέ δεν υπήρξαμε άπληστοι για χρήμα, εξουσία, ισχύ και κατανάλωση. Και παρόλα αυτά, όλες μας οι προσπάθειες κατέληξαν αναπότρεπτα στο ακριβώς αντίθετο, μεταμορφωμένες και διαστρεβλωμένες. Αυτό δεν μπορέσαμε να το προβλέψουμε και όσοι από μας το κατάφεραν, δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν.

Διαφορές Ελλάδας-Τουρκίας

Διαφορές Ελλάδας-Τουρκίας

-----------------------

Βλάσης Αγτζίδης

Με αφορμή την καταστροφή της Μόριας και της ύπαρξης μεταναστευτικού-προσφυγικού θέματος, πλήθος απόψεων διατυπώθηκαν στο διαδίκτυο όπου:

- σχετικοποιούνται οι διαφορές Ελλαδας-Τουρκίας ως αφορώσες τις αρχουσες τάξεις των δύο χωρών και
- υποβαθμίζεται η στρατιωτική τουρκική απειλή.

Η συγκεκριμένη αντίληψη παραγνωρίζει σημαντικές παραμέτρους.

Όπως ότι μια κύρια διαφορά είναι ότι ο τουρκικός καπιταλισμός βρίσκεται στη φάση της ιμπεριαλιστικής του επέκτασης, με ένα αυταρχικό πολιτειακό καθεστώς όπου κυριαρχεί η ακραία ισλαμοεθνικιστικη τάση.

Μια άλλη διαφορά είναι ότι στην προβληματική Ελλάδα οι Χρυσαυγίτες δικαίως αντιμετωπίζουν τη φυλακή με το στίγμα της εγκληματικής ομάδας, ενώ στην Τουρκία οι Χρυσαυγίτες (Μπαχτσελί-Γκρίζοι Λύκοι) συμμετέχουν στην κυβέρνηση και διαμορφώνουν μια υστερικη εθνικιστική κοινή γνώμη και διοργανώνουν μαχητικές πορείες με χιλιάδες λοβοτομημενους οπαδούς για την "απελευθέρωση των Δωδεκανήσων" από τους Έλληνες...

Η σκέψη των Ελλήνων «αντιεθνικιστών»

Τι Λοζάνη, τι Κοζάνη, χιόνια η μία και χιόνια η άλλη….

Του Θεόδωρου Αφαλιανιάτη 

Η επικοινωνία με τους άλλους και η ανάγνωση βιβλίων των προηγούμενων γενιών τους οδήγησαν να αποδώσουν τα προβλήματα που εντοπίζει η αισθητηριακή λογική με την έκφραση «καπιταλισμός- φασισμός».

Όχι όμως σαν έννοια-προϊόν της ανθρώπινης δραστηριότητας αλλά με ένα ιδιαίτερο τρόπο, σα να είναι προϊόν των ίδιων των καταστάσεων, αυτόνομα, έξω από τη δικιά τους νοητική δραστηριότητα, σαν ουσία που υπάρχει αυτόνομα, που πηγάζει από την ίδια την κατάσταση. Έτσι «δημιουργούν» ένα πλάσμα αποκομμένο από την ίδια την αισθητηριακή πραγματικότητα, την εξέλιξη της, τους μετασχηματισμούς της. Ένα πλάσμα που έχει δική του ύπαρξη έξω από τον δημιουργό του.

Η έννοια χάνει την υπόσταση της και απομένει μία λέξη, «καπιταλισμός- φασισμός». Όχι όμως μια οποιαδήποτε λέξη αλλά μια μαγική δημιουργική λέξη που αρκεί να εισέρχεται σε κάθε περίσταση με το κατάλληλο πρόθεμα, π.χ. ελληνικός καπιταλισμός, τουρκικός καπιταλισμός κλπ. Είναι δευτερεύουσας σημασίας οι διαφοροποιήσεις της αισθητηριακής λογικής τους, η ουσία μετράει. Έτσι για τα πάντα εκφωνούν ότι είναι «ο καπιταλισμός, ηλίθιε», και η λέξη πια συμπλέκεται με άλλες καταστάσεις, αφηρημένα μέσα στο χώρο και το χρόνο, δημιουργώντας θεωρητικές μυθοπλασίες.

«Δεν πολεμάμε για τα πετρέλαια»…

Giorgos Papaioannou·

«Δεν πολεμάμε για τα πετρέλαια». Πολύ βολικό. Το καλύτερο, σχεδόν μαγικό. Ξεμπερδεύεις εύκολα, έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, ξεχωρίζεις κι από την πλέμπα που παραμυθιάζεται, είσαι ψαγμένος και διαφορετικός.

Ο καλύτερος. Και δεν έχει να σου πει κανείς τιποτα. Επίσης «δεν πολεμάμε για βραχονησίδες». Κι αν και τα βράχια έχουνε και τίποτα παππούδια πάνω, δεν αλλάζει και κάτι. Ίσα ίσα, καλύτερα (ωραία η Ελλάδα αλλά έχει Έλληνες). «Χαχαχα».

Για τις θάλασσες γενικώς δεν πολεμάμε, εννοείται. Πολεμάνε βέβαια οι άλλοι αλλά δεν πειράζει. Καλά, το Καστελόριζο είναι πολύ μακριά, δεν το συζητάμε καν. Δεν γίνεται μια κουτσουλιά να κόβει στη μέση τη «γαλάζια πατρίδα» του άλλου. Με το μάτι ρε παιδί μου, δες τον χάρτη. Άσε τώρα τα διεθνή δίκαια, με το μάτι. Όταν περισσεύει κάτι τόσο πολύ, είναι θέμα. Εκτός αν είναι τα «Φόκλαντς» ξέρωγω, αλλά δεν είμαστε και Αγγλία, τι να κάνουμε.

Στη Γαύδο θα μπορώ να πηγαίνω; Θα μπορώ. Κι ας είναι τα νερά όποιου θέλει, τα νερά δεν έχουνε χρώμα. Μετά θα μείνουνε κάτι νησάκια σε ξένα νερά, θα περισσεύουνε πολύ κι αυτά. Ε οκ, κι αν αποκτήσει και λίγο ανατολίτικο χρώμα το νησί, θα είναι ωραία φάση. Καλά, όχι μόνο το νησί, και στην παλιά οθωμανική αυτοκρατορία δεν ήτανε και τόσο άσχημα, μην ακούτε αυτά που μας μαθαίνανε στα σχολεία. Το θέμα είναι τα αφεντικά, τι με νοιάζει η σημαία; Πάντα μια μειοψηφία το καταλάβαινε, άσε τους πολλούς να παραμυθιάζονται.

Με αξιολύπητους που αγαπούν μόνο την πάρτη τους ή (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο τους ομοίους τους, με όσους νιώθουν άτυχοι που γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα... εν κάνω πλέον διάλογο. Μεγαλώσαμε πια, και δεν έχει και νόημα.

Συνυπογράφω κάθε παράγραφο κάθε λέξη του κειμένου!!!

Να διαβαστεί ολόκληρο μόνο από όσους σέβονται την ιστορία αυτού του τόπου, τιμούν όσους αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους γι' αυτόν.

Να διαβαστεί από όσους αγωνιούν για μια ΕΛΕΎΘΕΡΗ πατρίδα, για όσους τη δύσκολη ώρα γίνονται Αντάρτες, Κλέφτες, Παλληκάρια!!!

Οι άλλοι δεν θα καταλάβουν....

Γιώργος Τασιόπουλος

Με αξιολύπητους που αγαπούν μόνο την πάρτη τους ή (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο τους ομοίους τους, με όσους νιώθουν άτυχοι που γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα...  εν κάνω πλέον διάλογο. Μεγαλώσαμε πια, και δεν έχει και νόημα. 

του Ερρίκου Φινάλη* από το fb 

• Με αξιολύπητους που αγαπούν μόνο την πάρτη τους ή (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο τους ομοίους τους, με όσους νιώθουν άτυχοι που γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα, με αυτούς που δεν χωνεύουν τον λαό της, και κατάντησαν να αντλούν «επιχειρήματα» από το οπλοστάσιο επεκτατιστών... δεν κάνω πλέον διάλογο. Μεγαλώσαμε πια, και δεν έχει και νόημα.

• Για δεκαετίες συνυπήρξαμε πολλοί, όχι εύκολα, σε αυτό που αποκαλούσαμε Αριστερά. Και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που αγαπώ και θα αγαπώ, όσο κι αν διαφωνήσαμε: αυτοί που δεν είναι μικρόψυχοι και εξυπνάκηδες, οι ανιδιοτελείς που χωρίς πολλά λόγια ζουν με αξιοπρέπεια για ό,τι πιστεύουν, όσοι χαμογελούν καλόκαρδα όποτε βρισκόμαστε, έστω τυχαία.

• Όμως οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει εδώ και καιρό. Τελευταία φορά που τα μυαλά και οι καρδιές μας συντονίστηκαν ήταν στην πραγματικότητα όταν αγωνιστήκαμε μαζί στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα. Η συνεύρεση αρκετών από εμάς λίγο αργότερα και στον ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται εν πολλοίς σε αυτήν την κεκτημένη ταχύτητα. Αλλά το γυαλί είχε ήδη ραγίσει.

• Το ράγισμα έγινε χάσμα που διαρκώς μεγαλώνει. Δεν πρόκειται για ελληνικό μόνο φαινόμενο. Διεθνώς η Αριστερά βιώνει τη μεγαλύτερη διάσπασή της, ίσως βαθύτερη κι από το ιστορικό ρήγμα που προκλήθηκε από τον Οκτώβρη. Το μεγαλύτερο τμήμα της λειτουργεί πια, εκουσίως ή ακουσίως, ως δεκανίκι της «φιλελεύθερης» παγκοσμιοποίησης και των σχεδίων της.

• Η λογική του «μικρότερου» κακού θριαμβεύει στις γραμμές μιας Αριστεράς σαστισμένης από τις ραγδαίες αλλαγές ή/και προσκολλημένης στην (αμφισβητήσιμη) δόξα του παρελθόντος, και η οποία έχει προ πολλού χάσει την επαφή της με τα πληβειακά στρώματα. Μιας Αριστεράς που π.χ. μπροστά στο δίδυμο Μπάιντεν-Τραμπ τρομάζει να πει «ούτε-ούτε» και να κινηθεί αυτόνομα.

• Θυμάμαι μια συγκέντρωση με τον ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα: ο υπεύθυνος μου ζήτησε να βρω κόσμο να κρατά μια μεγάλη ελληνική σημαία, πλάι σε αυτές των υπόλοιπων PIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία). Του λέω «μα εμείς έχουμε αναλάβει άλλο σημείο» και μου απαντά «ναι, αλλά κάνε μου τη χάρη, οι δικοί μας νεολαίοι αρνούνται να κρατήσουν την ελληνική»…

• Μέσα στα σχετικά λίγα χρόνια συνύπαρξης στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν δεκάδες τέτοια παραδείγματα που έδειχναν ότι το πράγμα είχε τελειώσει, όσο κι αν αμφότερες οι πλευρές παριστάναμε ότι δεν το θεωρούσαμε και τόσο τραγικό. Το ίδιο συνέβη σε όλο τον κόσμο. Η ιδεολογική, πολιτική και στρατιωτική αντεπίθεση του παγκοσμιοποιητικού μπλοκ ολοένα ξεκαθάριζε τα πράγματα.

• Οι ελίτ εφηύραν την ταμπέλα του εθνολαϊκιστή, που λειτούργησε σαν τυράκι για μια Αριστερά έτοιμη από καιρό να ξαναβρεί τον συμπληρωματικό ρόλο της εντός του συστήματος ανεμίζοντας τον κίνδυνο του φασισμού, χωρίς να θέλει να δει πως ήταν ο «φιλελεύθερος» ολοκληρωτισμός που έκανε άλματα. Το διαζύγιο με τους πληβείους ολοκληρώθηκε, ιδίως στον δυτικό κόσμο. 

• Οι λαμπρές εξαιρέσεις, σχεδόν όλες στην περιφέρεια, δεν αρκούσαν ως αντίβαρο. Κανένα ρεύμα της Αριστεράς δεν έμεινε αλώβητο. Πια βλέπεις μαρξιστές-λενινιστές (ας πούμε) να υποστηρίζουν τον «αντικειμενικά προοδευτικό» χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ή τροτσκιστές να καταπολεμούν λυσσαλέα το Brexit, κ.ο.κ. Υπάρχει και το ανάποδο, αλλά είναι πολύ σπάνιο.

• Στην Ελλάδα, μια χώρα ήδη μισοαποικία και της οποίας απειλείται πλέον η ίδια η υπόσταση, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Η απειλή βγάζει μάτι, αλλά οι περισσότεροι δεν θέλουμε να τη δούμε, γιατί ξεβολεύει τη σκέψη μας και τις συνήθειές μας. Έτσι φτάνει ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς να προσχωρεί ντε φάκτο στον Ευρω-ΝΑΤΟϊκής κοπής «αντιεθνικισμό».

• Το πώς το εθνικό ζήτημα συνδέεται άρρηκτα με το κοινωνικό σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, και με ποιους σύγχρονους όρους (όχι δηλαδή της εαμικής εποχής) γίνεται αυτό, είναι κάτι που ξεπερνά ακόμη και ανθρώπους ή ρεύματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν σε αυτήν την κατεύθυνση τα έστω φτωχά εφόδια που κληρονόμησαν από το παρελθόν.

• Έτσι φτάνουμε και σ’ αυτούς που φωνάζουν «να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσουμε εμείς». Οι οποίοι αντιμετωπίζονται με αμήχανα χασκόγελα ακόμη και από ανθρώπους που κατά τα άλλα εύκολα κατακεραυνώνουν ως εθνολαϊκιστές, κρυπτοφασίστες κ.λπ. όσους εξ ημών δεν κατανοούμε πώς το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια, η Μακεδονία στις αρκούδες και το Καστελλόριζο στον Ερντογάν.

Αυτό που δεν κατάλαβαν κάποιοι στην Ελλάδα! Ακόμη και οι Τούρκοι κατηγορούν τον Ερντογάν για την επίθεσή του με τους μετανάστες στον Έβρο.

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε την ανάρτηση...