Ζει στα όνειρά μας η Πατρίδα

Να κι ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, απ' αυτά τα μεταφυσικά που προκαλούσε ο Χατζιδάκις και οι αυθεντικοί ποιητές.

Το 1993 ο Ελύτης και ο Χατζιδάκις νοσηλεύτηκαν στο ίδιο νοσοκομείο σε διπλανά δωμάτια. Ο ποιητικός διάλογος μεταξύ των δύο ανδρών προς το τέλος της ζωής τους είναι συγκλονιστικός: 

Γιατί τα κάναμε όλα αυτά, Μάνο; Κοίταξε γύρω σου την παρακμή λέει ο Ελύτης.

 Και απαντά ο Χατζιδάκις: Τα κάναμε για μας και τους φίλους μας. Άλλωστε η Ελλάδα έχει πεθάνει προ πολλού και ζούσε μόνο μέσα στα όνειρα μας...

ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΤΟ FACEBOOK

ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ

Ὁ ὅρος «φαντασιακὴ κοινότητα» ἤ «νοερὴ κοινότητα» καθιερώθηκε ἀπὸ τὸν Βρετανὸ πολιτικὸ ἐπιστήμονα καὶ ἱστορικό, Μπένεντικτ Ἄντερσον, καὶ διατυπώθηκε ἀναλυτικὰ στὸ ὁμώνυμο βιβλίο του «Φαντασιακὲς Κοινότητες». Ὁ Ἄντερσον, ἀποπειρώμενος μία ἑρμηνεία τῆς διάδοσης καὶ τῆς ἀνάπτυξης τοῦ ἐθνικισμοῦ στὴν νοτιοανατολικὴ Ἀσία, κατέληξε σὲ μία θεωρία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὰ ἔθνη εἶναι «φαντασιακὲς κοινότητες», δηλαδὴ κοινότητες «κοινωνικὰ κατασκευασμένες», μὲ τοὺς ἀνθρώπους νὰ φαντάζονται τὸν ἑαυτό τους ὡς μέλη τῶν ἐθνικῶν κοινοτήτων.

Πρόδηλο εἶναι ὅτι ἡ θεωρία τῶν «φαντασιακῶν κοινοτήτων» συνέβαλε σημαντικὰ στὸ θεωρητικὸ ὑπόβαθρο τοῦ σύγχρονου ἐθνομηδενισμοῦ. Δὲν εἶναι σκοπός μας ἐδῶ νὰ ἀναλύσουμε καὶ νὰ κριτικάρουμε τὴν ἐν λόγω θεωρία. Ἀξίζει πάντως νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ Ἄντερσον στὸ προαναφερόμενο βιβλίο του (ποὺ ἔχει κυκλοφορήσει στὰ ἑλληνικὰ) ἐξαιρεῖ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ἀπὸ τὴν κατηγορία τῆς «φαντασιακῆς κοινότητας».

Αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ ἐπισημάνουμε εἶναι ὅτι ἡ θεωρία αὐτὴ εἶναι χρήσιμη (καὶ) γιὰ τὴν κατασκευὴ ἐθνικῶν ταυτοτήτων, προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσει συγκεκριμένους πολιτικοὺς σκοπούς. Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ποὺ συγκλίνουν οἱ στόχοι τῶν παγκοσμιστῶν καὶ τῶν ἐθνοεπαγγελματιῶν, ἐναρμονίζοντας τὴν ἰδεολογία τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» μὲ τὸν ἐθνικισμὸ μέσω τῆς κατάλληλης διαχείρισης πληθυσμῶν, ὥστε ὁ «πατριωτισμὸς» καὶ τὸ «ἐθνικὸ συμφέρον» νὰ συναρμόζονται μὲ τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς ἐπιταγὲς τῆς παγκόσμιας εὐρωατλαντικῆς ἀρχιτεκτονικῆς.

Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Γιάννης Παπαμιχαήλ, στὸ βιβλίο του «Αὐτοκρατορία καὶ συνειδήσεις»: «ἡ πρώτη ‘κίνηση’ μιᾶς ἡγεμονικῆς πολιτιστικῆς ἀξίωσης εἶναι πράγματι νὰ θεμελιώσει καὶ νὰ νομιμοποιήσει τὰ νοήματα μὲ τὰ ὁποία ὀργανώνει τὶς συλλογικὲς παραστάσεις καὶ τὶς ἀξίες τῶν ἄλλων πολιτισμῶν». Ἡ στρατηγικὴ αὐτὴ «κίνηση» ὅμως δὲν ἀφορᾶ μονάχα τὴν ἀποσύνδεση τοῦ ἀτόμου ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ κοινότητα στὴν ὁποία ἀνήκει καὶ τὴν ἔνταξή του στὸ μεγάλο ἀπρόσωπο σύνολο τῆς «ἀνθρωπότητας» ἤ τοῦ «ἀνθρώπινου εἴδους», ἀλλὰ μπορεῖ νὰ λάβει ἐπιλεκτικὰ καὶ τὴν ἀντίστροφη κατεύθυνση ἐξυπηρετώντας λόγους τακτικῆς.

Ὅπως οἱ παγκοσμιοποιητὲς ἐπιχειροῦν νὰ διαλύσουν τὰ ἔθνη μέσα σὲ ἕναν πανανθρώπινο χυλό, μποροῦν κατὰ καιροὺς νὰ διαμορφώνουν διαχειρίσιμες ἐθνικὲς ταυτότητες ποὺ ἐξυπηρετοῦν τοὺς παγκοσμιοποιητικούς τους στόχους, ὥστε αὐτὲς νὰ χρησιμεύουν γιὰ τὴν πραγματοποίηση εὐρωατλαντικῶν ἐπιχειρήσεων ἐναντίον ἀνεπιθύμητων κρατῶν-στόχων μὲ ἐθνικιστικὲς ἡγεσίες ἐλεγχόμενες καὶ χειραγωγούμενες.

Ο πατριωτισμός είναι σήμερα όρος ύπαρξης για τους Έλληνες

 

 

Καραμπελιάς Γιώργος

Στην εποχή μας έχει νόημα ο πατριωτισμός; Μήπως αποτελεί κάτι ιστορικά ξεπερασμένο, μια απλή ιδεολογία δεμένη με το παρελθόν, ιδιαίτερα σε μία εποχή όπου η ιστορία έχει καταστεί παγκόσμια; Πολλές φορές, όσοι ιδιαίτερα προερχόμαστε από την Αριστερά και έχουμε αναφορές σε μια ιδεολογία οικουμενικών και πλανητικών διαστάσεων, έχουμε αναρωτηθεί μήπως έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Μήπως τελικώς έχουν δίκιο οι εθνομηδενιστές που διακηρύσσουν την ιστορική υπέρβαση της εποχής των εθνών και την μετάβαση σε μια εποχή μεταεθνικών ενοτήτων, στις οποίες ο πατριωτισμός είναι παρωχημένος;

Είναι προφανές πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ιστορική καμπή, πλανητικών διαστάσεων, που δεν αφορά μόνο τον Ελληνισμό, αλλά το ίδιο το ανθρώπινο είδος. Αυτό βρίσκεται στο σταυροδρόμι ακόμα και της αυθυπέρβασής του μέσα από την παραγωγή ενός νέου είδους, του αποκαλούμενου μετανθρώπου. Όλα τα έθνη βρίσκονται, λοιπόν, μπροστά στην απειλή της βύθισής τους στη χοάνη μιας παγκοσμιοποίησης που δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτισμική, αλλά πρωτίστως τεχνολογική. Μέχρι που η πανδημία ήλθε να μας υπενθυμίσει τα προφανή…

Προσωπικά, επειδή δεν αντλώ τον εθνισμό μου από μια αποκλειστική προσκόλληση στο ιστορικό παρελθόν του έθνους μας, θέτω συχνά στον εαυτό μου τα σχετικά ερωτήματα. Και κάθε φορά καταλήγω στην ίδια απάντηση, grosso modo: Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του τρέχοντος αιώνα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί η πορεία των εθνών και μάλιστα οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, για να καταλάβουν μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο.

Ο πατριωτισμός για εμάς τους Έλληνες είναι όρος ύπαρξης, επειδή κινδυνεύουμε μέχρι το τέλος του αιώνα με ιστορική έκλειψη. Εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε ως συλλογικό υποκείμενο, είμαστε υποχρεωμένοι να βαδίσουμε κυριολεκτικώς ενάντια στην Ιστορία, που μοιάζει να μας έχει καταδικάσει. Και αν είναι αλήθεια πως όλοι οι πολιτισμοί γεννιούνται και πεθαίνουν, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους φορείς τους, δηλαδή τους λαούς και τα έθνη. Έτσι, μπορεί ο αρχαίος περσικός πολιτισμός να έχει σβήσει εδώ και πολλούς αιώνες, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο με το ιρανικό έθνος.

Η ιστορική περιπλάνηση

Ο πατριωτισμός είναι σήμερα όρος ύπαρξης για τους Έλληνες: 

Έχει αποκλειστεί η προσφυγική μνήμη από την επίσημη Ιστορία

Έχει αποκλειστεί η προσφυγική μνήμη από την επίσημη Ιστορία: Δεξιά κι Αριστερά αρνήθηκαν να συμπεριλάβουν στην επίσημη Ιστορία την προσφυγική μνήμη του 1922, αλλά και των νεο-προσφύγων από τη Σοβιετική Ένωση.

Ο Ιταλός Φιλέλληνας που σκοτώθηκε το 1897 στην Πάλαιρο

Μια τοποθεσία, δύο ιστορικές χρονικές στιγμές, ένα μελλοντικό μνημείο αφιερωμένο στο διεθνή εθελοντισμό για την υπεράσπιση των ιδανικών της ανθρωπότητας και της ελευθερίας των λαών.

Πρωινό της 10ης Μάιου 1897: Μια τετράκοπος λέμβος φτάνει στην ακτή. Αποβιβάζονται 5 Ιταλοί Γαριβαλδηνοί, 2 Έλληνες χωροφύλακες και οι κωπηλάτες. Από την πλώρη κατεβάζουν ένα πρόχειρα φτιαγμένο φέρετρο, στο οποίο, από το βράδυ που πέρασε, είχαν τοποθετήσει το άψυχο σώμα του νεαρού σε ηλικία Φίλιππα Τρόϊα. Του Φιλλέληνα, Γαριβαλδηνού ήρωα, του 26χρονου παιδιού που είχε αφήσει την πατρίδα του, την ονομαστή στη Ρώμη οικογένεια, την Νόμπιλι- Τρόϊα, για να έλθει στην Ελλάδα και να πολεμήσει κατά των Τούρκων, υπερασπιζόμενος τα ιδανικά της ελευθερίας των λαών, τα ιδανικά της ανθρωπότητας.

Στο βάθος του κόλπου της Ζαβέρτας- Πογωνιάς, τα πληρώματα από τα δύο Ελληνικά πολεμικά πλοία και οι λεγεωνάριοι από ένα επιβατικό, παρακολουθούν σιωπηλοί και δακρυσμένοι τις μοναδικές, για την ιστορία, στιγμές. Όταν η τετρόκοπος λέμβος περνούσε κάτω από τα πλοία, στην διαδρομή της από το λιμάνι της Ζαβέρτας προς τον κόλπο της Πογωνιάς, οι Έλληνες αξιωματικοί και οι Γαριβαλδηνοί λεγεωνάριοι, πότισαν με τα δάκρυά τους, το άψυχο σώμα του Τρόϊα. Μια φωνή είχε σπάσει την πένθιμη σιωπή, μια κραυγή που έβγαινε με πόνο και κλάμα : Λιμπερτά-α-α-α…

Αυτή η φωνή συνόδευσε την τετράκοπο λέμβο μέχρι το σημείο που ο συνταγματάρχης Μπερτιέ, αποφάσισε ότι η τοποθεσία είναι αναγνωρίσιμη, ώστε μετά από χρόνια να έρθουν και να πάρουν πίσω στη Ρώμη τα οστά του αδικοχαμένου Φίλιππου Τρόϊα. Μπροστά τους ήταν το γεφυράκι στη σημερινή παραλία Παλαίρου-Πογωνιάς.Οι σκηνές που ακολούθησαν, κατά τη ταφή, είναι συγκλονιστικές, ο δε επικήδειος που είπε ο συνταγματάρχης Μπερτιέ, σήμερα θεωρείται ως ο ύμνος για την ελευθερία των λαών.

Μεσημέρι της 10ης Αυγούστου 1912. Μια ομάδα από καβαλάρηδες φτάνει στο πέτρινο γεφύρι, στη περιοχή ποταμάκι. Μπροστά και σε απόσταση από την ομάδα των άλλων καβαλάρηδων, είναι ο Δημήτριος Μίχος, ένας πολίτης της Ζαβέρτας που από την Κυβέρνηση της Ελλάδας είχε οριστεί υπεύθυνος για την τελετή της εκταφής των οστών του Γαριβαλδηνού ήρωα Φίλιππου Τρόϊα, καθώς και για την τελετή πρώτης απονομής τιμής. Σημειώνουμε ότι η δεύτερη απονομή τιμής και η επίσημη παράδοση των οστών, θα γίνονταν στη Πάτρα, με εκπροσώπους της δύο Κυβερνήσεων, της Ιταλίας και της Ελλάδας.Στην ομάδα των καβαλάρηδων τη πρώτη θέση είχε ο Δήμαρχος Ανακτορίων, συνοδευόμενος από μέλη του Δημοτικού συμβουλίου και από την επίσημη αντιπροσωπία του Δήμου της Ρώμης, που αποτελούνταν από τον Αντονιετι (εκπρόσωπο του Δήμου), τον Γρατσιώτι (δημοσιογράφο της ντε σέρα Μιλάνου και συμπολεμιστή του Φίλιππου Τρόϊα) και τον Μπίατζιο Τρόϊα (αδελφό του Φίλιππα). Στο χώρο ταφής του Τρόϊα, στο ποταμάκι, είχαν έλθει γρηγορότερα πέντε ιερείς, οι εργάτες για την εκταφή και μαυροφορεμένες γυναίκες.

Δήμος Αβδελιώδης: «Τι είναι η Πατρίδα μας, ύστερα από 200 χρόνια ελεύθερου εθνικού βίου;»

Ο Δήμος Αβδελιώδης αρθρογραφεί στην χιώτικη ειδησεογραφική ιστοσελίδα το Κουνούπι, και για άλλη μια φορά μας εκπλήσσει ευχάριστα!

Πριν από την πραγματοποίηση κάθε ανθρώπινης πράξης υπάρχει πρώτα μια σκέψη ή μια ιδέα που την προκαλεί. Η ιδέα της Ελευθερίας ήταν το κίνητρο της επανάστασης του 2021. Η ίδια η σημασία της λέξης Ελευθερία [από τα ρήματα Ελεύθω +ερώ: έρχομαι και πηγαίνω εκεί που λαχταρώ] ενεργοποιεί το πνεύμα μας προς την επινόηση και την δράση καλών και θαυμαστών έργων.

Οι λέξεις είναι πνευματικά εργαλεία που χωρίς αυτά δεν μπορεί να υπάρχει πολιτισμός. Η λέξη Ελευθερία είναι δημιούργημα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, που μετέτρεψε την ιδέα της Ελευθερίας σε συγκεκριμένες πράξεις, όπως οι τέχνες, η φιλοσοφία και οι επιστήμες.

Η επιθυμία της Ελευθερίας ήταν το κίνητρο των Ελλήνων για την επανάσταση του 21. Γιατί μόνο η Ελευθερία σε κάνει να επιλέγεις ο ίδιος τον δρόμο σου και να γίνεσαι ο δημιουργός κάθε είδους έργου.

Η Δημιουργία είναι το κατ’ εξοχήν χάρισμα, που έχει εκ Θεού ο άνθρωπος, να δημιουργεί κατ’ εικόνα Του και καθ’ ομοίωσή Του δια της ελεύθερης Βούλησης που του έχει δοθεί. Δημιουργία σημαίνει αίσθημα διαρκούς αναζωογόνησης για τους ανθρώπους, όταν επινοούν και παράγουν κάθε είδους υλικό ή πνευματικό πλούτο, ενεργοποιώντας ταυτόχρονα και όλους τους άλλους που γίνονται άμεσα ή έμμεσα μέτοχοι αυτών των αγαθών. Αυτή είναι η ελευθερία της Βούλησης. Να επιλέγει μόνο το καλό. Εάν η Βούληση χάσει την ελευθερία της, είτε από φόβο είτε από ιδιοτέλεια τότε υποτάσσεται στο κακό, που είναι η απουσία της ψυχικής γαλήνης και της χαράς. Η Δημιουργία είναι το οξυγόνο και η προϋπόθεση της ειρηνικής συνύπαρξης και της Ευημερίας μιας μικρής ή μεγάλης κοινωνίας.

Η Δημιουργία του καθενός μας σε οποιοδήποτε επιτήδευμα κι αν εργαζόμαστε, δίνει το πραγματικό νόημα στην Ελευθερία, όταν αυτή μεταμορφώνεται σε Ευημερία. Όταν γεννιόνται αισθήματα συμπάθειας, αλληλεγγύης και αρμονικές σχέσεις με τους συμπολίτες μας, τότε οι άνθρωποι μιας μικρής ή μεγάλης κοινωνίας νοιώθουν ότι ανήκουν στην ίδια Πατρίδα.

Τότε το πιο πολύτιμο αγαθό μας γίνεται η Πατρίδα, και την αγαπάμε γιατί μας γεμίζει με ενθουσιασμό γι αυτό που βιώνουμε και γι αυτό που προσδοκούμε, και που γι αυτό δεν θα θέλαμε ποτέ να την χάσουμε ή να την προδώσουμε για κάτι άλλο που θα ήταν έστω και λίγο κατώτερο απ’ αυτό που αγαπάμε.

ΈΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΓΚΡΆΦΙΤΙ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ!!!

ΕΙΠΕ ΟΧΙ!

ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ!

ΕΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ!

Ο ανθυποπλοίαρχος του αντιτορπιλικού Θεμιστοκλής Μαρίνος Ριτσούδης

Ήταν ο Έλληνας ήρωας που αρνήθηκε να συμμετέχει στον βομβαρδισμό της Σερβίας, στον οποίον συμμετείχε πρόθυμα η κυβέρνηση Σημίτη.

Μία μαύρη κηλίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας, της Ευρώπης και της Ελλάδας. Η ισοπέδωση μιας περιφανής χώρας και η εθνοκάθαρση των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου επειδή έτσι ήθελε η Γερμανία και έτσι αποφάσισε ο Μπιλ Κλίντον.

Ο Ριτσούδης, ο οποίος για την κίνηση του αποτάχθηκε από το Πολεμικό Ναυτικό, καταδικάστηκε σε 2 χρόνια φυλάκιση και κυνηγήθηκε από την κυβερνηση Σημίτη, αρνήθηκε ακόμα και την οικονομική ενίσχυση που του πρόσφερε η Σερβία προκειμένου να τον τιμήσει.

Στην απολογία του στο ναυτοδικείο Πειραιά όπου δικάστηκε, είπε:

«Είχα δύο δρόμους να διαλέξω. Επέλεξα αυτόν που έχετε πάνω από εσάς» δείχνονταν την εικόνα του Χρηστού πάνω από το Προεδρείο «τον οποίο και εγώ βάζω πάνω από όλα, γιατί ο νόμος του Θεού είναι πάνω από όλους. Είναι η συνείδηση του καθενός».

Σήμερα, εργάζεται ως καπετάνιος σε γιοτ, αλλά οι σέρβοι δεν τον ξέχασαν και το πρόσωπο του κοσμεί τους δρόμους του Βελιγραδίου (φωτό).

Ο βομβαρδισμός ξεκίνησε, 24 Μαρτίου 1999.

«Μη ρωτάτε γιατί» και τι προβάλλει απόψε ο Alpha Κύπρου

 

«Καημένε Μακρυγιάννη

να ’ξερες,

να ’ξερες γιατί το τσάκισες το χέρι σου

το τσάκισες

για να χορεύουν σέικ

τα κωλόπαιδα».

ΝΤ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

από Αλέκος Μιχαηλίδης

Περίεργοι καιροί, ρε παλληκάρι. Δεν τους κόφτει τίποτε. 64 ολόκληρα χρόνια και δεν κατάλαβαν λέξη από το μήνυμά σου –«θα ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου» έγραφες στο τελευταίο γράμμα, ήταν 7:30 το απόγευμα, 13 Μάρτη 1957. Τέτοιες ώρες. «Η πιο όμορφη μέρα» της ζωής σου. «Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί», παρακαλούσες. Σαν να ήξερες πως, τόσα χρόνια μετά, θα ρωτούσαν γιατί, πως τόσα χρόνια μετά θα στέκονταν γεμάτοι απορίες και θα ρωτούσαν γιατί ένας 17χρονος να αφήσει το σχολείο και να ακολουθήσει με θάρρος της μοίρα του. Γιατί ένας έφηβος ποιητής, μαθητής άριστος, να τα αφήσει όλα για να πάρει μιαν ανηφοριά που οδηγεί στη λευτεριά. Σαν να ’ξερες πως θα ρωτούσαν γιατί ένας 19χρονος να γράφει –τόσο μάγκικα– λίγες ώρες πριν την αγχόνη, πως θα βαδίσει χαρούμενος στην τελευταία του κατοικία. Σαν να ’ξερες πως θα ρωτούσαν γιατί, αντί να σε ευχαριστούν και να σε μνημονεύουν, αντί να χαμογελούν για τον αντάρτη-ποιητή από την Τσάδα και τον Λάρνακα της Λαπήθου.

Δεν πάει για σένα το «πού να ’ξερες», ρε μάγκα. Ήξερες. «Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα», έγραφες και ακολουθούσες με θάρρος τη μοίρα που καθόρισε η πέρκαλλη ΕΟΚΑ, οι σύντροφοί σου, ο αρχηγός, ο υπαρχηγός σου. Ήξερες. Όταν στα 15 σου, πιτσιρικάς στην Πάφο, κατέβασες το πανό που έφτιαξαν για τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ, εκείνης της γιαγιάς που μαραζώνει σήμερα για τα απολωλότα πρόβατα των ανακτόρων, εκείνης που δεν άκουσε τους συμμαθητές σου, την ελληνική κυβέρνηση, την κυπριακή αδελφότητα Αθηνών, ακόμα και τους Εγγλέζους βουλευτές που προσπάθησαν να την πείσουν να ματαιώσει τον απαγχονισμό. «Μη ρωτάτε γιατί» θα ξανάγραφες, αναιρώντας ακαριαία τον Χάρτινγκ και τους συνεργάτες του.

Μια κεραλοιφή και ο πατριωτισμός

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Τελειώνει ο δεύτερος μήνας από τους δώδεκα του πανελλήνιου εορτασμού – γιορτάζουμε τα διακόσια χρόνια από την εξέγερση των τότε Ελλήνων για την αποτίναξη τεσσάρων αιώνων τουρκικού ζυγού. Διακόσια χρόνια «αφ’ ότου μεταλλάξαμεν τυράννους», με τη σταράτη γλώσσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Στο πρώτο αυτό δίμηνο ό,τι γιορτινό εισπράξαμε ήταν σποραδική συγκινησιακή φλυαρία. Ο μόνος που μας θυμίζει έμπρακτα και σχεδόν καθημερινά την Ιστορία ως ενεργό ακόμα απειλή δουλείας, είναι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: Μετέτρεψε την Αγια-Σοφιά, οργανική συνέχεια του Παρθενώνα, σε ενεργό τζαμί – το ίδιο και την κορυφαία εικαστική ταυτότητα του Ελληνισμού, τη Μονή της Χώρας. Ξέρει πού χτυπάει ο Ερντογάν. Ανυποψίαστοι είμαστε οι ελληνώνυμοι, που τρέξαμε στην UNESCO ζητώντας το «δίκιο» μας!

Όσοι διαχειρίζονται σήμερα την ιστορική ταυτότητα του Ελληνισμού (κυρία Κεραμέως, κυρία Μενδώνη, κύριος Φίλης ή Γαβρόγλου) δεν φάνηκε να αντιλαμβάνονται τη συμβολική δυναμική της χυδαίας πρόκλησης Ερντογάν.

Θέλει τον εαυτό του προορισμένον να είναι ο Τρίτος Πορθητής, μετά τον Μωάμεθ Β΄ και τον Κεμάλ Ατατούρκ (–«πορθώ» στα ελληνικά σημαίνει: καταστρέφω, ερημώνω, αφανίζω, κυριεύω, λεηλατώ, σήμερα, ίσως, αρκεί το εξουσιάζω). Τις εξουσιαστικές φιλοδοξίες του Ερντογάν ποια ελληνική πολιτική θα μπορούσε να τις αναχαιτίσει ή να τις ελέγξει; Το ελλαδικό κράτος, φέουδο δύο αιώνες τώρα, της κομματοκρατίας, έχει αυτονόητα παραιτηθεί, έστω και από το ενδεχόμενο να διαμορφώσει δική του άμυνα έναντι της Τουρκίας.

«Δίχως αιδώ ή λύπην» υποτάσσεται η Ελλάδα πάντοτε στην πολιτική που της επιβάλλουν να ασκήσει οι «προστάτιδές» της Δυτικές Δυνάμεις – κυρίως, για πολλές δεκαετίες, η Αγγλία, λιγότερο ίσως η Γαλλία, ελάχιστα η Ιταλία, και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, ασφυκτικά οι ΗΠΑ (ΝΑΤΟ). Το ελλαδικό κράτος, και να ήθελε να αυτενεργήσει πολιτικά, είναι πια αδύνατο. Δουλοπρεπέστατες οι ελλαδικές κυβερνήσεις συνεχίζουν να λιβανίζουν σαν «συμμάχους» κοινωνίες και εξουσίες, που προκλητικά συνέργησαν στον μεθοδικό ακρωτηριασμό και στην τελική έσχατη απίσχνανση της παρουσίας των Ελλήνων στον στίβο της Ιστορίας.

Τουλάχιστον να ακούγονταν, από καιρό σε καιρό, κάποια ερωτήματα κριτικής εγρήγορσης: Ναι, πρώτη βαραίνει η δική μας ελεεινή παρακμή, αλλά ποια η μεθοδική συνέργεια της Δύσης στον αυτοκτονικό αυτεξευτελισμό των Ελλήνων; Ποια δεξιότητα πολιτικών και στρατηγικών τεχνασμάτων, Αγγλογάλλων, Γερμανών και Ιταλών, κατέληξε στο να αφεθεί ο Κεμάλ ανεξέλεγκτος να «τελειώσει τη βρωμοδουλειά»: να εξαλειφθεί κάθε ίχνος δυνατότητας για ξαναζωντάνεμα του «Βυζαντίου».

Ο «προσβεβλημένος» βασιλιάς και οι ανυπάκουοι «υπήκοοι»

«Η προσβολή του βασιλιά, με λόγια ή έργα, τιμωρείται με φυλάκιση». Σας θυμίζει κάτι από Μεσαίωνα; Από ταινίες με ιππότες και ξίφη ίσως; Ενδεχόμενος ναι. Σας φαίνεται ωστόσο πιθανό να καταλήγει κάποιος σιδηροδέσμιος στη φυλακή γιατί «προσέβαλε» το στέμμα (!) στις μέρες μας; Όχι την εποχή του Ελ Σιντ, ούτε της Ισαβέλλας, αλλά σήμερα! Κι όμως.

Ο Pablo Hasél (κατά κόσμο Pablo Rivadulla Duro), μουσικός από την Καταλονία, κατέληξε σιδηροδέσμιος στη φυλακή γιατί (υποτίθεται) ότι στίχοι των ραπ τραγουδιών του «προσβάλουν» τον τέως βασιλιά της Ισπανίας Juan Carlos. Έναν τέως μονάρχη που έχει κατηγορηθεί, μεταξύ άλλων, για διαφθορά και κατασπατάληση δημοσίου χρήματος – «αυτοεξόριστος» πλέον στο Abu Dhabi. Εξουσιαστής «αμέμπτου ηθικής», με άλλα λόγια.

Ο μουσικός συνελήφθη στις 16/2, έπειτα από οργανωμένη εισβολή πάνοπλων ένστολων μπράβων εντός του πανεπιστημίου του Lleida, όπου είχε καταφύγει κυνηγημένος. Αξίζει να αναφερθεί ότι του συμπαραστάθηκαν αρκετές δεκάδες άνθρωποι, ρισκάροντας να συλληφθούν και να ξυλοκοπηθούν επίσης. Μάλιστα, εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης εναντίον του, μιας και είχε καταδικαστεί ερήμην σε εννέα μήνες φυλάκιση. Οδηγήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες στη φυλακή.

Ωστόσο, το ισπανικό παράρτημα της Παγκόσμιας Χούντας δεν υπολόγισε σωστά όλες τις μεταβλητές. Άμεσα κι αυθόρμητα χιλιάδες άνθρωποι -κυρίως νεαρής ηλικίας, αλλά όχι μόνο- κατέκλεισαν τους δρόμους της Βαρκελώνης, αλλά κι άλλων ισπανικών πόλεων – εδώ και πέντε νύχτες οι οδομαχίες με τους ανθρωποφύλακες της Παγκοσμιοποίησης δεν έχουν τέλος. Μάλιστα, η φαντασία και η ευρηματικότητα  περισσεύουν, όσον αφορά το τί και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άμυνα: καπάκια υπονόμων, καπάκια κάδων ανακύκλωσης, φλεγόμενοι κάδοι, πλακάκια πεζοδρομίων.

Οι ένστολοι (και μη) μπράβοι έχουν ήδη ρίξει τόνους δακρυγόνων/ασφυξιογόνων κι άπειρες πλαστικές σφαίρες, φυσικά πάντοτε στοχεύοντας ζωτικά όργανα για να προκαλέσουν σοβαρό τραυματισμό, ακόμη και θάνατο. Έτσι, την Τρίτη το βράδυ στη Βαρκελώνη, μια νεαρή διαδηλώτρια έμεινε τυφλή στο ένα της μάτι – όχι από «λάθος», όχι από «ατύχημα», αλλά από εύστοχη βολή πλαστικής σφαίρας. Τα κτήνη «εκτελούν εντολές»· οι άνθρωποι ακολουθούν την καρδιά τους.

Κωστής Μοσκώφ: Δομές και Πράξη στην Ελληνική Ιστορία

Γιατί ο Κωστής Μοσκώφ;

 Ο Δρόμος στην προσπάθειά του να έχει μια παρουσία στην υπόθεση των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση και τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, συνεχίζει στο μονοπάτι της ιστοριογραφίας με έναν ιδιαίτερο και σημαντικό διανοούμενο, τον Κωστή Μοσκώφ. Ειδική και γόνιμη περίπτωση και αξιοπρόσεκτο έργο, έχει περάσει στην αφάνεια, γιατί δεν ανήκει –όπως νομίζουν– στην ορθόδοξη αριστερή οικογένεια, αλλά ούτε και στην άλλη πλευρά άσχετα αν η καταγωγή του βρίσκεται στους κόλπους της αστικής τάξης.

Ο ίδιος ήταν τοποθετημένος στην κομμουνιστική αριστερά παρότι το έργο του ξέφευγε από σημάνσεις και έσπαγε ιδεολογικά και πολιτικά ταμπού. Η συνάντησή του με τον τόπο και τους καημούς του λαού του και ο έρωτάς του για την ιστορία θα τον κάνει να παράξει πρωτότυπο έργο και να προσπαθήσει να φωτίσει μια δυο περιοχές που η κλασσική μαρξιστική ιστοριογραφία δεν ακουμπούσε. Ο ίδιος θα δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην συνάντηση του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία και θα ασχοληθεί με τον τρόπο και το βάθος που αυτές οι δύο διαστάσεις θα σημαδέψουν και τη σύγχρονη ιστορία. Αυτή η ιδιοτυπία του ερμηνεύονταν από την κομματική στέγη (χώρος του ΚΚΕ) είτε σαν προϊόν των μεγάλων δυσκολιών που συναντούσε με την υγεία του είτε σαν αποτέλεσμα μεγάλης απογοήτευσης. Από ένα σημείο και μετά βρήκε ο ίδιος μια διέξοδο προσφέροντας ένα αξιολογότατο έργο στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου διαδίδοντας τα σύγχρονα ελληνικά γράμματα, φέρνοντας πιο κοντά τους λαούς της Ανατολικής Μεσογείου.

Στο έργο του Μοσκώφ βλέπουμε ενδιαφέροντα και γόνιμα σχήματα για το ιδεολογικό και πολιτιστικό εποικοδόμημα του μεταπρατικού χώρου. Το έργο του είναι ένα «παράθυρο» για το ρίζωμα στο χρόνο και στη παράδοση αλλά ταυτόχρονα ο ίδιος έκανε πρακτικά βήματα για την συνάντηση της Ελλάδας και του κόσμου της Ανατολικής Μεσογείου

ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ του έργο δεν είναι μεγάλο ειδικά το ιστορικό. Δύο κυρίως βιβλία και μερικά δοκίμια. Κι όμως είναι ιδιαίτερα σημαντικά. Το ένα «Η διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα – Ιδεολογία του μεταπρατικού χώρου» (1972) και το άλλο «Θεσσαλονίκη, τομή της μεταπρατικής πόλης, 1700 – 1912» (1974). Το πρώτο βιβλίο θα γνωρίσει μερικές εκδόσεις και συμπληρώσεις και θα «δεθεί» με μια εκτενέστερη μελέτη με τίτλο «Εισαγωγικά στην Ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης – Η διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα» (1978).

«Πνευματικό μανιφέστο» Που είναι οι Έλληνες;

«Πνευματικό μανιφέστο»

Που είναι οι Έλληνες;

Του Γιώργου Θεοτοκά*

«Είμαστε τσακισμένοι, μαραμένοι, χαμένοι μεσ’ τον κυκεώνα της σύγχρονης ζωής. Κανείς δεν περιμένει κάτι καλό από την Ελλάδα. Καμία ελπίδα πουθενά»

«Την έλλειψη αληθινής ανάπτυξης, φανερώνει καλά και η έλλειψη ανοχής και ψυχραιμίας που χαρακτηρίζει σχεδόν πάντα τις ελληνικές συζητήσεις. Όταν εκδηλωθεί μια διαφωνία, η πρώτη δουλειά των Ελλήνων είναι να αρνηθούν ολότελα τη σημασία του αντιπάλου. Πώς μπορεί να είναι σοβαρό υποκείμενο αφού τολμά να λέει όχι όταν εμείς λέμε ναι; Να πάει πρώτα να μάθει γράμματα κι ύστερα να έρθει να συζητήσει μαζί μας.

Αυτό δεν είναι όλο. Τον αρνούνται και ως άτομο. Είναι φαύλος και κακόπιστος. Είναι κουτός. Είναι παλαβός. Είναι αίσχος για την Ελλάδα να υπάρχει ένα τέτοιος άνθρωπος. Είναι δημόσιος κίνδυνος. Πρέπει να εκλείψει οπωσδήποτε, να εξολοθρευτεί, να καταργηθεί, να μην μείνει κανένα ίχνος του στο πρόσωπο της Γης. Δεν κατορθώνουν να πιστέψουν οι Έλληνες ότι ένας άνθρωπος που σκέπτεται διαφορετικά από αυτούς μπορεί να είναι πολύ άξιος, πολύ έντιμος, πολύ χρήσιμος άνθρωπος. Άξιοι, έντιμοι, χρήσιμοι είναι μονάχα αυτοί που συμφωνούν μαζί μας. Οι άλλοι όλοι: φωτιά και τσεκούρι!

Μεσ’ στο δημιουργικό αναβρασμό της σημερινής Ευρώπης τι θέση κρατά η Ελλάδα; Τι συμβολή προσφέρουμε στις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλονται τριγύρω μας; Τίποτα! Το αισθανόμαστε βαθιά μόλις περάσουμε τα σύνορά μας πως δεν αντιπροσωπεύουμε τίποτα, πως κανείς δεν μας λογαριάζει στα σοβαρά, πως δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τη θέση που κρατούμε στην Ευρώπη, πως είμαστε στα μάτια των ξένων μονάχα χρηματομεσίτες, βαπορατζήδες και μικρομπακάληδες και τίποτα περισσότερο. Αφού περιπλανηθούμε αρκετά μεσ’ στον ευρωπαϊκό πολιτισμό γυρνούμε κάποτε στο σπίτι με σφιγμένη την καρδιά. Που είναι λοιπόν οι Έλληνες; Τους γυρέψαμε παντού και δεν τους βρήκαμε πουθενά.

Οι Α Γ Ω Ν Ε Σ για Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Ι Α είναι η παράδοση του λαού μας!

Οι Α Γ Ω Ν Ε Σ για Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Ι Α είναι η παράδοση του λαού μας!

Κι αν βουβά θελήσουν να περάσει η αυριανή ημέρα οι άρχοντές μας, καθώς είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με τα γκλαμουράτα χάπενινγκ και όχι με ξεπερασμένες δοξολογίες, μνημόσυνα ηρώων και καταθέσεις στεφάνων, το Ο Χ Ι θα βροντοφωνάξει και πάλι φέτος ο ελληνικός λαός!

Γιατί είναι επίκαιρο, όπως και το Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Ι Α Ή Θ Α Ν Α Τ Ο Σ!

Τιμούμε τις θυσίες των παππούδων μας, αδιάσπαστη η γενεαλογική αλυσίδα των ηρώων της φυλής μας, βαθιά χαραγμένες έως μυελού των οστέων σε κάθε Έλληνα οι πράξεις αντίστασης, ηρωισμού και πατριωτισμού!!!

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

28η Οκτωβρίου 1946:
Χήρες, μητέρες και κόρες πεσόντων παρελαύνουν στην Πλατεία Συντάγματος

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Βασίλης Κ. Φούσκας: Γιατί η πατρίδα είναι μία

Γιατί η πατρίδα είναι μία

Μια απάντηση στο Γιώργο Οικονομάκη (και στο ΚΚΕ)

 Βασίλης Κων/νου Φούσκας*

Στο Παναγιώτη Φυλακτό, ναυτεργάτη,

στον οποίο οφείλονται πολλά απ’ τα οποία διηγούμαι εδώ

 Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε μία σύντομη – αλλά κατατοπιστικότατη και περιεκτική – ανάλυση του Γιώργου Οικονομάκη στο Ριζοσπάστη για τα Ελληνο-τουρκικά και τη κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο τίτλος του άρθρου ήταν «Οι δύο πατρίδες».[1] Σ’ αντίθεση με κατευναστικές και κοσμοπολίτικες προσεγγίσεις για «συμβιβασμό με το γείτονα που έχει δίκιο» και το «να προσφύγουμε στη Χάγη για όλα τα θέματα που θέτει η Τουρκία», ο Οικονομάκης, με αφετηρία τις αναλύσεις του Μαρξ και του Λένιν, ακολουθεί μια (πολιτική) ταξική ανάλυση του θέματος και εξηγεί τα αίτια της σύγκρουσης και των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Στον υποτιθέμενο αντίποδα αυτών των νεο-φιλελευθερων-κοσμοπολίτικων αναλύσεων βρίσκονται οι «κρατοκεντρικές-ρεαλιστικές» προσεγγίσεις των διεθνών σχέσεων της χώρας, οι οποίες τείνουν ν’ αποκόπτουν της πολιτική βαθμίδα και τη βαθμίδα άμυνας-ασφάλειας από την οικονομική τους βάση και το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Συνήθως, αναλύσεις αυτού του είδους τείνουν σ’ ένα υπέρμετρο και ανεδαφικό υπερ-πατριωτισμό, οδηγώντας σε εσφαλμένη εκτίμηση του συσχετισμού διπλωματίας και ισχύος μέσα στη συγκυρία. Πολλές δε από τις αναλύσεις αυτές εμπνέονται από μία καταστροφική εθνικιστική ιδεολογία. Ακόμα, η οπτική της ταξικής ανάλυσης του Οικονομάκη τον διαχωρίζει από «δομικές» αναλύσεις του καπιταλισμού των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής, που είτε αντλούν από το δομικό Μαρξισμό του Αλτουσέρ είτε απ’ το νεο-φιλελεύθερο οπλοστάσιο παραμένουν, κατά τη γνώμη μου, ελλιπείς για τη κατανόηση των υποκειμένων της ιστορικής διαδικασίας και των διακρατικών συγκρούσεων που την διαπερνούν.

Η προσέγγιση του Οικονομάκη (και, εν πολλοίς, του ΚΚΕ)

Ο Οικονομάκης ξεκινά την αφήγησή του με την αναγνώριση της ένταξης των «εγχώριων αστικών τάξεων» σε μια «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» – προσοχή: δεν χρησιμοποιεί τον όρο «ιμπεριαλιστική αλυσίδα», όπως κάνει ο Γιάννης Μηλιός και άλλοι συνεργάτες του στις Θέσεις – η οποία πάλλεται απ’ τους ανταγωνισμούς των κρατών που συμμετέχουν σ’ αυτή. Με σύντομη αναφορά στο Λένιν, τεκμηριώνει τη σημασία των πρώτων υλών στη κερδοφορία του κεφαλαίου και το στέριωμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ειδικά με την υφαρπαγή του πλούτου των «υπανάπτυκτων κρατών» και την αποικιοποίηση, παράγοντες που δρουν ανασταλτικά στη «πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους». Οι πρόσφατοι ανταγωνισμοί κρατών στην Ανατολική Μεσόγειο, θα πει ο Οικονομάκης, αποτελούν εκφράσεις του διεθνούς ανταγωνισμού για οικειοποίηση πρώτων υλών στη περιοχή. Ο πόλεμος δεν αποκλείεται. Αυτός, είναι συνέπεια της «άνισης ανάπτυξης» η οποία πριμοδοτεί μια χώρα (και την αστική της τάξη) σε βάρος της άλλης με συνέπεια αυτή η χώρα να έχει υπέρμετρες διεκδικήσεις. Μια τέτοια χώρα είναι σήμερα η Τουρκία.

Πως γνώρισα τα ΜΑΤστο

του Κώστα Χατζηαντωνίου

15 Ιουλίου 1980. Το νησί σήμερα βράζει. Έξι χρόνια μόλις μετά το πραξικόπημα στην Κύπρο, δεκαπέντε μετά την αποστασία, η κυβέρνηση Ράλλη με υπουργό Εξωτερικών τον Κ. Μητσοτάκη, στο πλαίσιο της… εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τουρκία έχει αποφασίσει το άνοιγμα της ακτοπλοϊκής γραμμής Ρόδου- Μαρμαρίς. Η Ρόδος ξεσηκώνεται, είναι πολύ νωρίς για να ξεχαστούν τα εγκλήματα και ο τουρισμός δεν είναι ο θεός που η λατρεία του σε λίγα χρόνια όλα θα τα επιτρέπει, όλα θα τα σαρώνει. Τότε όλα έκλειναν κατ’ επιλογήν και το πλήθος συνέρρεε παρά την απαγόρευση της συγκέντρωσης στο λιμάνι για να εμποδίσει με κάθε τρόπο να “δέσει” το Τζεμλίκ, το πρώτο πλοίο της βίας που συνιστά η λήθη. Μέσα στο πλήθος που διασπά τις τρεις γραμμές των χωροφυλάκων και των ΜΑΤ ένας δεκαπεντάχρονος γνωρίζει πρώτη φορά την οσμή των χημικών καθώς βλέπει δυο λιμενεργάτες να λύνουν τον τουρκικό κάβο από τη δέστρα φωνάζοντας “φύγετε” ενώ εκατοντάδες Ροδίτες έριχναν τα σιδερένια κιγκλιδώματα για να φτάσουν ως το πλοίο.

Σαράντα χρόνια μετά εκείνος ο δεκαπεντάχρονος νιώθει πως βρίσκεται πια σε μια άλλη χώρα. Δεν χρειάζεται να πει κάτι για το νησί που γεννήθηκε, μήτε για τα κόμματα, όλα τα κόμματα, που σήμερα θα καταδίκαζαν τέτοιες εθνικολαϊκιστικές εκδηλώσεις. Όσο για το πραξικόπημα, την αποστασία ή τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή της Κύπρου, οι άνθρωποι που ξέρουν να πηγαίνουν μπροστά θα κάνουν αυτό που πρέπει. Μια ανακοίνωση ακόμα, μια κρυφή συνάντηση στο Βερολίνο και άφεριμ εφέντημ.

Έχει άραγε νόημα σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων;

Του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Έχει νόημα ο πατριωτισμός στην εποχή μας; Ή μήπως αποτελεί κάτι ιστορικά ξεπερασμένο, μια απλή ιδεολογία δεμένη με το παρελθόν, ιδιαίτερα σε μία εποχή όπου η ιστορία έχει καταστεί κυριολεκτικά παγκόσμια; Πολλές φορές, όσοι ιδιαίτερα προερχόμαστε από την Αριστερά και έχουμε αναφορές σε μια ιδεολογία οικουμενικών και πλανητικών διαστάσεων, έχουμε αναρωτηθεί μήπως έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Μήπως τελικώς έχουν δίκιο οι εθνομηδενιστές που διακηρύσσουν την ιστορική υπέρβαση της εποχής των εθνών και την μετάβαση σε μια εποχή υπερεθνικών ή μάλλον μεταεθνικών ενοτήτων.

Είναι προφανές, βέβαια, πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ιστορική καμπή, πλανητικών διαστάσεων, που δεν αφορά μόνο τον Ελληνισμό αλλά το ίδιο το ανθρώπινο είδος, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι ακόμα και της αυθυπέρβασής του μέσα από την παραγωγή ενός νέου είδους, του αποκαλούμενου μετανθρώπου. Όλα τα έθνη βρίσκονται λοιπόν μπροστά στην απειλή της βύθισής τους στη χοάνη μιας παγκοσμιοποίησης που δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτισμική αλλά πρωτίστως τεχνολογική. Μέχρι που η πανδημία ήλθε να μας υπενθυμίσει τα προφανή…

Προσωπικά, επειδή δεν αντλώ τον εθνισμό μου από μια αποκλειστική προσκόλληση στο ιστορικό παρελθόν του έθνους μας, θέτω συχνά στον εαυτό μου τα σχετικά ερωτήματα. Και κάθε φορά καταλήγω στην ίδια απάντηση, grosso modo: Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του τρέχοντος αιώνα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί η πορεία των εθνών και μάλιστα οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, για να καταλάβουν μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Και εμείς οι Έλληνες κινδυνεύουμε μέχρι το τέλος του αιώνα με ιστορική έκλειψη.

Κατά συνέπεια οι Έλληνες, εάν θέλουν να συνεχίσουν να επιβιώνουν ως συλλογικό υποκείμενο, είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν κυριολεκτικώς ενάντια στην Ιστορία, που μοιάζει να τους έχει καταδικάσει. Και αν είναι αλήθεια πως όλοι οι πολιτισμοί γεννιούνται και πεθαίνουν, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους φορείς τους, δηλαδή τους λαούς και τα έθνη. Έτσι, μπορεί ο αρχαίος περσικός πολιτισμός να έχει σβήσει εδώ και πολλούς αιώνες, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο με το ιρανικό έθνος.

Η περιπλάνηση

ΤΟ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε...

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε...

H ποικιλομορφία των εθνικών πολιτισμών ως ζωτικό κύτταρο του Ευρωπαϊκού πολιτισμού

Γράφει ο Χρήστος Χατζηλίας

Στο παρών άρθρο θα αναφερθεί η αξία της ποικιλομορφίας και της ιδιαιτερότητας των εθνικών πολιτισμών της κάθε Ευρωπα’ι’κής χώρας ως ένδειξη  ζωτικότητας του Ευρωπα’ι’κού πολιτισμού και η σημασία που  κατέχει η ποικιλομορφία και η εθνική ιδιαιτερότητα τους για το μέλλον της Ευρώπης.

Η Ευρωπα’ι’κή Ήπειρος,αποκαλούμενη και Γηραιά,εκτείνεται από την Βρετανία και την Σκαδιναβία,ως την Ισπανία και την Ελλάδα.Μέσα σε αυτό το αχανές έδαφος υπάρχουν πολλοί λαοί που διαμόρφωσαν ανάλογα την περιοχή και το κλήμα,τον δικό τους πολιτισμό και την δική τους γλώσσα, σφυριλατόντας με αυτόν τον τρόπο μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη ταυτότητα ο ένας από τον άλλο.Δημιουργήθηκε λοιπόν μία ποικιλομορφία πολιτισμών που εμπλουτίζει με διάφορους τρόπους τέχνης,αρχιτεκτονικής,λαικής παράδοσης τον ενιαίο Ευρωπα’ι’κό πολιτισμό. Ο καθεδρικός της Παναγίας των Παρισίων της Γαλλίας,ο καθεδρικός ναός της Κολωνίας της Γερμανίας,ο Ντουόμο του Μιλάνου της Ιταλίας,ο Παρθενώνας της Ελλάδας και πολλά άλλα αριστουργήματα δείχνουν την ομορφιά της  εθνικής ποικιλομορφίας και των διαφόρων πολιτισμών της Ευρώπης.Οι αποχρώσεις και οι αντιθέσεις αυτές κρατούν αν θέλετε σε συνεχή κίνηση και ζωντάνια των Ευρωπα’ι’κό πολιτισμό,δημιουργόντας μέσα του μία συνεχή Αναγέννηση που δεν αποβλέπει σε έναν συγκεκριμένο εθνικό πολιτισμό αλλά όλοι οι λαοί συμβάλουν με τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην κοινή Ευρωπα’ι’κή Αναγέννηση,Οι λαοί προσφέρουν ό,τι κομψότερο και ομορφότερο έχουν αποτυπώσει στον πίνακα,στο μάρμαρο και στην πέτρα από το καθημερινό τους βίο.

Η αξία της ποικιλομορφίας συνίσταται στο ότι τα έθνη παραμένουν ξεχωριστά χάρη του πολιτισμού τους ,αποτρέποντας την αλλοτρίωση και τον πολιτισμικό κομφορμισμό που θα τους καταστήσει άβουλες μάζες χωρίς ταυτότητα και εθνικά χαρακτηριστικά, οδηγώντας τους στο να γίνουν έρμαια των ισχυρότερων  οικονομικά και στρατιωτικά κρατών μέσω της καταναλωτικής κουλτούρας και την ισοπέδωση των αξιών τους.Διότι αντιτάσσονται στην καταστροφή των ταυτοτήτων τους που σημαίνει την καταστροφή του ενιαίου Ευρωπα’ι’κού πολιτισμού. Η εθνική ποικιλομορφία δημιουργεί την ισότητα και την ισορροπία  μέσα στην Ευρώπη  αποτρέποντας τον  ρατσισμό και τον εθνικισμό των ισχυρότερων κρατών όπως πχ την Ναζιστική Γερμανία και την Φασιστική Ιταλία που ήθελαν να επιβληθούν σε άλλες χώρες.

Η εθνική ποικιλομορφία και η ιδιαιτερότητα των πολιτισμών δεν οδηγεί στην έχθρα και στην πεποίθηση της ανωτερότητας μεταξύ των Ευρωπα’ι’κών λαών,η έλλειψη μόρφωσης και παιδείας οδηγούν στην μεταστροφή αυτής της υγειούς ποικιλομορφίας από δημαγωγούς που θέλουν να καταστήσουν την πολυεθνική ποικιλοχρωμία της Ευρώπης  σε ενα πεδίο όπου όλοι οι λαοί θα έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα,θα διασκεδάζουν με τον ίδιο τρόπο και θα έχουν το ίδιο ακράτητο καταναλωτικό μοντέλο που θα τους καταστήσει παθητικούς δέκτες.