του Νίκου Κονομή*
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση στηρίζει, όπως φαίνεται, αποφασιστικά τον αγώνα της Κύπρου για τη διευθέτηση του κυπριακού προβλήματος. Συμβαίνει άραγε το ίδιο και με την ελλαδική ελίτ;
Μια επώδυνη τελευταία εμπειρία στο ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας, την Ακαδημία Αθηνών, απέδειξε, πιστεύω, το αντίθετο, ότι δηλαδή η πνευματική ελίτ όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για τον αγώνα φυσικής επιβίωσης του ελληνισμού στην Κύπρο, αλλά συντάσσεται απροκάλυπτα ακόμα και με τους εχθρούς της Κύπρου.
Πριν από μερικούς μήνες η Ακαδημία Αθηνών με εισήγηση τριών νομομαθών της απεφάσισε τη βράβευση του ιδρύματος ΕΛΙΑΜΕΠ. Δυστυχώς ένεκα της σωματικής δυσκολίας που αντιμετωπίζω στις μετακινήσεις μου ύστερα από σοβαρό ατύχημα απουσίαζα από την Ολομέλεια στην οποία ελήφθη η απόφαση. Στην επόμενη Ολομέλεια ζήτησα να μην εγκριθούν τα πρακτικά ως προς την απόφαση αυτή, αλλά να αναγραφεί ως θέμα στην επόμενη Ολομέλεια γιατί είχα να καταθέσω πολλά στοιχεία, τα οποία αποδεικνύουν ότι η ανωτέρω οργάνωση ενεργούσε συχνά εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, υπακούοντας σε ξένα κέντρα από τα οποία και χρηματοδοτείται. Δυστυχώς, η Ολομέλεια δεν απεδέχθη την πρότασή μου με το δικαιολογητικό ότι στη λήψη της απόφασης ακολουθήθηκε η ενδεδειγμένη διαδικασία και ότι έγινε κάποια συζήτηση. Μου επετράπη ωστόσο να διατυπώσω εν συντομία την άποψή μου.
Απεκάλυψα τότε βάσει εγγράφου της οργάνωσης αυτής του 2009 ότι η οργάνωση ενδιαφερόταν μόνο για το ΝΑΤΟ και για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αδημονούσε διότι η Κύπρος δεν θα συμφωνούσε στο άνοιγμα κεφαλαίων προκειμένου να προωθηθεί η ένταξη της Τουρκίας· έτσι, η Κύπρος ήταν «εμπόδιο» του μείζονος σκοπού της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Διατύπωνε, τέλος, την εισήγηση ότι η Σουηδική Προεδρία θα έπρεπε να αναλάβει να αποσοβήσει τυχόν ενστάσεις της Κύπρου για την προώθηση της ένταξης της Τουρκίας.
Το πελώριο θέμα της βάναυσης καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Κύπρο επί 35 ολόκληρα χρόνια από μέρους της Τουρκίας ουδόλως ενδιέφερε την οργάνωση, η οποία διακηρύττει ότι υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και γενικότερα τον εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών κρατών.