Η ελλαδική πνευματική ελίτ ενδιαφέρεται μόνο για το βόλεμά της: Μία μαρτυρία-κόλαφος…

File Photo: Άποψη του κτηρίου της Ακαδημίας Αθηνών. ΑΠΕ-ΜΠΕ, Παντελής Σαίτας

του Νίκου Κονομή* 

Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση στηρίζει, όπως φαίνεται, αποφασιστικά τον αγώνα της Κύπρου για τη διευθέτηση του κυπριακού προβλήματος. Συμβαίνει άραγε το ίδιο και με την ελλαδική ελίτ; 

Μια επώδυνη τελευταία εμπειρία στο ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας, την Ακαδημία Αθηνών, απέδειξε, πιστεύω, το αντίθετο, ότι δηλαδή η πνευματική ελίτ όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για τον αγώνα φυσικής επιβίωσης του ελληνισμού στην Κύπρο, αλλά συντάσσεται απροκάλυπτα ακόμα και με τους εχθρούς της Κύπρου. 

Πριν από μερικούς μήνες η Ακαδημία Αθηνών με εισήγηση τριών νομομαθών της απεφάσισε τη βράβευση του ιδρύματος ΕΛΙΑΜΕΠ. Δυστυχώς ένεκα της σωματικής δυσκολίας που αντιμετωπίζω στις μετακινήσεις μου ύστερα από σοβαρό ατύχημα απουσίαζα από την Ολομέλεια στην οποία ελήφθη η απόφαση. Στην επόμενη Ολομέλεια ζήτησα να μην εγκριθούν τα πρακτικά ως προς την απόφαση αυτή, αλλά να αναγραφεί ως θέμα στην επόμενη Ολομέλεια γιατί είχα να καταθέσω πολλά στοιχεία, τα οποία αποδεικνύουν ότι η ανωτέρω οργάνωση ενεργούσε συχνά εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, υπακούοντας σε ξένα κέντρα από τα οποία και χρηματοδοτείται. Δυστυχώς, η Ολομέλεια δεν απεδέχθη την πρότασή μου με το δικαιολογητικό ότι στη λήψη της απόφασης ακολουθήθηκε η ενδεδειγμένη διαδικασία και ότι έγινε κάποια συζήτηση. Μου επετράπη ωστόσο να διατυπώσω εν συντομία την άποψή μου. 

Απεκάλυψα τότε βάσει εγγράφου της οργάνωσης αυτής του 2009 ότι η οργάνωση ενδιαφερόταν μόνο για το ΝΑΤΟ και για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αδημονούσε διότι η Κύπρος δεν θα συμφωνούσε στο άνοιγμα κεφαλαίων προκειμένου να προωθηθεί η ένταξη της Τουρκίας· έτσι, η Κύπρος ήταν «εμπόδιο» του μείζονος σκοπού της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Διατύπωνε, τέλος, την εισήγηση ότι η Σουηδική Προεδρία θα έπρεπε να αναλάβει να αποσοβήσει τυχόν ενστάσεις της Κύπρου για την προώθηση της ένταξης της Τουρκίας. 

Το πελώριο θέμα της βάναυσης καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Κύπρο επί 35 ολόκληρα χρόνια από μέρους της Τουρκίας ουδόλως ενδιέφερε την οργάνωση, η οποία διακηρύττει ότι υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και γενικότερα τον εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών κρατών. 

Που κρύβεστε άνθρωποι του πνεύματος ;

Δημήτρης Ιατρόπουλος

Ποιος μικροαστικός σεισμός ταρακούνησε ωφελιμιστικά την κρανιακή σας κάψα, ω «πνευματικοί άνθρωποι» αυτής εδώ της πατρίδας, (αν τη θεωρείτε ακόμα πατρίδα την Ελληνίδα Γη) και το βουλώσατε;Ποιος υπαρξιακός πανικός σας πέταξε στην άκρη των γεγονότων, την ώρα ακριβώς που Εσείς, πρώτες και πρώτοι, έπρεπε να μιλήσετε, να εκραγείτε, να ειδοποιήσετε, να οδηγήσετε;

Ποιος μίζερος λογαριασμός ατομικού μικροσυμφέροντος, άραξε μπροστά απ το χαρτί σας, το τελάρο σας, την κινηματογραφική σας μηχανή, τον υπολογιστή σας, το καμαρίνι σας, το βεστιάριό σας, τα σενάριά σας, τα θεατρικά σας έργα, τα αδημοσίευτα ή δημοσιευμένα σας ποιήματα, τα χίλια μύρια καλλιτεχνικά και πνευματοειδή σας τερτίπια, με τα οποία τόσα χρόνια ισχυρίζεστε ότι παράγετε πολιτισμό;

Που είναι η φωνή σας μωρέ; Πού είναι ο Λόγος σας, γραφτός, προφορικός, έστω κι ένας απλός Λόγος της Τιμής δεν χτύπησε την πόρτα της μαραγκιασμένης σας ψυχής, όπως θα σας έλεγε αν ζούσε ακόμα ο Σεφέρης;Μια φούχτα άνθρωποι μείναμε μονάχοι μας, δε λέω ονόματα, τα ξέρουν όλοι πια, μια φούχτα κλαρίτες ξεμείναμε, με την κάπα μας κρεμασμένη στην αλυγαριά, να σύρουμε φωνή.Κι εσείς, κουτσομπολεύετε στα εκδοτικά σας καφενεδάκια, στα κοσμικά σας μπαράκια, στους διαδρόμους των εφημερίδων με τα κυριακάτικα «ένθετα Τέχνης και Πολιτισμού», τα λέτε τηλεφωνικά από σπίτι σε σπίτι και χαζογελάτε..

Ότι εμείς οι πέντε-δέκα, πάει πια, «καήκαμε» στο «καινούριο» ΔουΝουΤουΕλλαδιστάν, δεν θα έχουμε προφανώς στον ήλιο μοίρα, έτσι δε λέτε; Και σερνόσαστε ακκιζόμενοι στην θλιβερή μιζέρια σας και τολμάτε ακόμα να κυκλοφορείτε ανάμεσά μας; Το ξέρετε πως μόλις περάσει η πρώτη μπόρα του πολιτικού γιαουρτιού, η επόμενη ομάδα που θα μαζέψει τη ροχάλα της αγανακτισμένης, προδομένης και εξαγριωμένης νεολαίας, θα είσαστε εσείς;Η κατάντια σας θα γεμίσει με πελατεία τους ψυχίατρους, έτσι που κρυφτήκατε στα λαγούμια του σέχταρ σας..

Αει Σιχτίρ... Οικονομικοί Δολοφόνοι!

Αει Σιχτίρ... Οικονομικοί Δολοφόνοι!

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

Λέγεται ότι η γνωστή φράση έχει την ρίζα της στο αρχαίο ελληνικό "αεί σε οικτίρω", δηλαδή "σε λυπάμαι στον αιώνα τον άπαντα"..."είσαι για λύπηση".

ΣΙΧΤΙΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ λοιπόν άνετα και σέ άπταιστα Ελληνικά:

Η Ακαδημία Αθηνών, το "ευαγές" αυτό Ιδρυμα του προτεκτοράτου που μόνιμα σιωπούσε στην Κατοχή, που τίμησε με προθυμία την Χούντα, που συναίνεσε απόλυτα στα Μνημόνια...βράβευσε τώρα πανηγυρικά τον κύριο εκπρόσωπο των Τοκογλύφων που διέλυσαν κυνικά τη χώρα μας.

Η εκδήλωση για το αφεντικό της αδίστακτης συμμορίας των Ευρωπαίων τραπεζιτών(ΕΚΤ) Μάριο Ντράγκι έγινε σήμερα με την παρουσία των Λουκά Παπαδήμου, Αλογοσκούφη, Σταϊκούρα, Χαρδούβελη, Στουρνάρα...και Δραγασάκη αλλά και πολλών άλλων κοινοβουλευτικών και μή συνεργατών...

Σα δεν ντρέπεσαι ω Ακαδημία!

Σα δεν ντρέπεσαι ω Ακαδημία!

Themistoklis Symvoulopoulos

Χαμός λένε πως έγινε για μια θέση στην private εκδήλωση της Ακαδημίας Αθηνών για την αναγόρευση του Ντράγκι σε ακαδημαϊκό.

Λίγες οι θέσεις, που καπαρώθηκαν από εξαίσιες προσωπικότητες ιδίως της οικονομικής ζωής της χώρας. Ξέρετε από αυτούς που έβαλαν τα θεμέλια για να ισχυροποιηθεί η ελληνική οικονομία. Και νά' σου ο Αλογοσκούφης, ο Παπαδήμος, ο Χαρδούβελης, ο Σταϊκούρας αλλά και ο Δραγασάκης και ο Χουλιαράκης για να εκπροσωπηθεί και η αριστερά των καιρών μας.

Δεν έλειπε βέβαια και ο Μάης από την Σαρακοστή, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, καθώς η Ακαδημία οφείλει να δείχνει την προτίμησή της στους αλληλέγγυους εθνικούς στυλοβάτες της φιλανθρωπίας με το αζημίωτο.

Κυρίαρχη παρουσία όμως και ο Στουρνάρας, που δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του αφού εξήρε το αφεντικό του λέγοντας επί λέξει:

«Πιστεύω ακράδαντα ότι τα βιβλία ιστορίας θα αναφέρουν ότι ο Μάριο Ντράγκι συνέβαλε στη διάσωση του ευρώ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, στη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης», για να υπενθυμίσει ότι στις 26 Ιουλίου 2012, με την ιστορική φράση του, «η ΕΚΤ θα κάνει ό, τι χρειάζεται για τη διάσωση του ευρώ, ο Μάριο Ντράγκι μετέτρεψε την ΕΚΤ σε μια ώριμη και εντελώς ανεξάρτητη Κεντρική Τράπεζα η οποία έφερε ένα μεγάλο μέρος του φορτίου για την διάσωση του ευρώ.»

Κι έτσι το ευρώ σώθηκε τότε, προς ώρας, αφού η ύφεση και ο αποπληθωρισμός φαίνεται να προδιαγράφουν νομοτελειακά την κατάρρευσή του, αλλά η ελληνική οικονομία διασωληνώθηκε στην εντατική με το PSI και απεβίωσε οριστικά με το 3ο μνημόνιο της αριστεράς. Θυμάστε; Ήταν τότε που ο λαός μας κατέστησε σαφές σε όλη την οικουμένη με το δημοψήφισμα, οτι δεν θυσιάζει την επιβίωσή του για να σωθεί το ευρώ. Ακόμα κι αν του το έκρυψαν μέσα στις τράπεζές του. Γιατί πολύ απλά ο κόσμος κατανοεί, οτι ο άνθρωπος οι κοινότητες οι λαοί και τα έθνη, προϋπήρξαν του ευρώ και όχι το αντίθετο.

Η εξουσία των διανοουμένων

ή Γιατί η εκμετάλλευση, η εξουσία και η ιεραρχία δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της κατοχής μέσω παραγωγής

από

 Χάρης Ναξάκης

 

Υπάρχουν δύο ορθολογικοί δρόμοι, και οι δύο λάθος, για να αναλύσεις τους λόγους αποτυχίας της πρώτης πληβειακής επανάστασης, της οκτωβριανής. Παραμένει βέβαια ανοιχτό το ερώτημα του Κοροβέση. Μήπως η αυθεντική επανάσταση έγινε τον Φλεβάρη και ο Οκτώβρης ήταν οι απαρχές μιας αντεπανάστασης;

α) Ο πρώτος δρόμος που ακολούθησα και εγώ στα νιάτα μου, αλλά γρήγορα τον εγκατέλειψα, είναι ότι για όλα φταίει η σταλινική γραφειοκρατία, η σταλινική αντεπανάσταση, η προσωπολατρία, κλπ. Οι τροτσκιστές κυρίως και δευτερευόντως οι Μαοϊκοί, υπέδειξαν αυτόν τον δρόμο. Η βίαιη βέβαια κολεκτιβοποίηση του 1929-1932 επί Στάλιν ήταν η πολιτική του Τρότσκι που υλοποίησε ο Στάλιν, και αποτέλεσε την μεγαλύτερη καταστροφή των κοινών αγαθών, που έγινε στην ιστορία της ανθρωπότητας στο όνομα των κοινών και της κοινοκτημοσύνης. Η τεκμηρίωση του σταλινικού ολοκληρωτισμού είναι εύκολη και απλοϊκή, αρκούν για αυτό τα στοιχεία που παραθέτει ο Κ. Παπαϊωάννου στο βιβλίο του η «Γέννηση του Ολοκληρωτισμού». Από τους 82 ηγέτες που πέρασαν από την κεντρική επιτροπή και τη γραμματεία από το 1917 έως το 1922, οι 14 καταδικάστηκαν σε θάνατο ή σε μακροχρόνια φυλάκιση, 3 αυτοκτόνησαν, 3 δολοφονήθηκαν και 41 εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη την περίοδο των εκκαθαρίσεων του 1935-1938. Όσον αφορά τα μεσαία στελέχη, το 70% των μελών της κεντρικής επιτροπής, το 60% των αντιπροσώπων του κόμματος στο 17ο συνέδριο, εξαφανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Βέβαια υπήρχαν και αυτοί που σώπασαν για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως ο Σαρτρ, ο Μαξίμ Γκόρκι, ο Ελιάρ και ο δικός μας ο Ρίτσος. Θαυμάστε ένα υψηλό επιπέδου ποίημα του.

‘’Όχι δεν είναι αλήθεια / ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε

Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου

Όταν σβήνει η φωτιά σου

Κάτω από το τσουκάλι σου είναι ο Στάλιν

Που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου να ανάψει’’

Θα μπορούσε κάποιος τους παραπάνω, αλλά και πολλούς άλλους, να τους απαλλάξει λέγοντας ότι έπεσαν θύματα της «ετερογονίας των σκοπών». Η Αρχαιοελληνική σκέψη όρισε ως ετερογονία των σκοπών την κατάσταση εκείνη όπου τα αποτελέσματα που παράγουν οι πράξεις ενός ατόμου είναι αντίθετα από τις αρχικές επιθυμίες και επιδιώξεις του. Είναι δυνατόν η πρόθεσή σου να είναι να δημιουργήσεις ένα κόσμο δίκαιο και τελικά να πράττεις ανήθικα και άδικα;

Να θέλεις να απαλλάξεις την κοινωνία από τυράννους και να γίνεις ο ίδιος τύραννος; Η ιστορία βρίθει από παραδείγματα στα οποία η πράξη δεν υλοποιεί την πρόθεση ή διαφορετικά που η πρόθεση αποτυγχάνει στην πράξη. Πόσα εκατομμύρια άνθρωποι δεν πίστεψαν στο απελευθερωτικό μήνυμα του σταλινισμού και του κομμουνισμού και στην συνέχεια ματαιώθηκαν οι προσδοκίες τους ή εξευτελίστηκαν δικαιολογώντας τις σταλινικές δίκες και τα προνόμια της νομενκλατούρας; Πόσες φορές στην ανθρώπινη ιστορία η ηθική πρόθεση εκατομμυρίων αγωνιστών ήταν η πάλη για την χειραφέτηση της ανθρωπότητας, αλλά στην πράξη εργάστηκαν για την υποδούλωσή της; Πόσες φορές δεν έχει συμβεί στα ανθρώπινα να φθείρονται υψηλοί σκοποί και ιδανικά από ευτελή και ιδιοτελή μέσα, που τίθενται στην υπηρεσία τους; Η χρήση μη έντιμων μέσων σχεδόν πάντα διαφθείρει τον ηθικό σκοπό. Η ρήση «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις» μας δείχνει ότι οι ηθικές προθέσεις δεν αρκούν, διότι οι πράξεις ενός ηθικά σκεπτόμενου όντος μπορεί να είναι ανήθικες. Στο δίπολο σκοποί-μέσα πολύ συχνά τα μέσα εργάζονται για την υποδούλωση του σκοπού. Το ερώτημα βέβαια είναι, στην περίπτωση της Οκτωβριανής επανάστασης, τα μέσα ήταν ανήθικα ή και οι σκοποί προβληματικοί;

Οι διανοούμενοι είναι πιο ηλίθιοι από τους απλούς ανθρώπους & αποτελούν την κύρια αιτία της σήψης της κοινωνίας μας...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Η νέα "καινοτομία" που συμβαίνει για πρώτη φορά

στην...

ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού είναι ότι

οι διανοούμενοι είναι πιο ηλίθιοι από τους απλούς ανθρώπους

και αποτελούν την κύρια αιτία της σήψης της κοινωνίας μας... (...)

Οι διανοούμενοι σήμερα λένε μόνον περιττώματα ["cacate"... μαλακίες]...

Αυτό είναι το νέο κοινωνικό γεγονός που πρέπει να εξηγηθεί... (...)

Που πρέπει ν' αποτελέσει, ξεκινώντας με το σεξισμό,

από την απαγορευμένη απαγόρευση μέχρι τις μέρες μας

όπου οι αξίες της οικογένειας έχουν καταστραφεί κι ακόμη

καταστράφηκε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια... (...)

Το διαβάζουμε στον χωρίς όρια καπιταλισμό.

Δηλαδή ο δεσποτισμός της οικονομίας, είναι μια μορφή

ειδωλολατρείας που πρέπει να ρουφήξει κάθε μορφή

κυριαρχίας της φιλοσοφίας, της τέχνης, της λογοτεχνίας...»

Costanzo Preve

Επιστροφή στα "στερεότυπα" εναντίον της "μεγάλης δημοκρατικής ευρωπαϊκής οικογένειας", ή πλήρης υποταγή στη νέα τάξη της παγκξοσμιοποίησης, του 4ου Ράιχ; 

Στη Βερόνα της Ιταλίας διεξάγεται (29 - 31 Μάρτη) το Παγκόσμιο Συνέδριο Οικογενειών (World Congress of Families - WCF) για το 2019, το οποίο είναι μια διεθνής δημόσια δραστηριότητα.

Τα θέματα που συζητήθηκαν σ' αυτό το συνέδριο της Βερόνα που ολοκληρώνεται σήμερα, ήταν:

1. Η ομορφιά του γάμου
2. Τα δικαιώματα των παιδιών
3. Αναπόσπαστη ανθρώπινη οικολογία
4. Η γυναίκα στην ιστορία
5. Ανάπτυξη και δημογραφική κρίση
6. Υγεία και γυναικεία αξιοπρέπεια
7. Νομική προστασία της ζωής και της οικογένειας
8. Πολιτικές των επιχειρήσεων απέναντι στην οικογένεια και τα νεογέννητα

Φέτος, λίγες εβδομάδες πλέον από τις ευρωεκλογές του Μάη 2019, το παραπάνω διεθνές συνέδριο -που κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τα θέματα που συζητήθηκαν- αποτέλεσε ζήτημα σκληρής αντιπαλότητας στη γειτονική Ιταλία όπου έγινε η σύνοδος του 2019.

Τα προηγούμενα διεθνή συνέδρια (World Congress of Families - WCF), στη Μολδαβία, τη Βουδαπέστη... πέρασαν απαρατήρητα -να σημειωθεί πως δεν βρισκόμασταν πριν από τις φετινές ευρωεκλογές που δίνεται ο κοινός αγώνας της δεξιάς μαζί με την αριστερά για τα "ευρωπαϊκά ιδεώδη" που κινδυνεύουν από το "λαϊκισμό" και τον "εθνικισμό"- και φυσικά δεν υπήρξε αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Βερόνα της Ιταλίας.

«Τα δικά μας αιδοία είναι κυρίαρχα και φίλο-ευρωπαϊκά»

Χιλιάδες διαδηλωτές από κάθε μέρος της Ιταλίας, αλλά κι από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διαδήλωσαν στη Βερόνα εναντίον του Παγκόσμιου Συνεδρίου Οικογενειών εκλαμβάνοντας και προσδίδοντας σ' αυτό το συνέδριο χαρακτήρα οπισθοδρόμησης, αφού στην Ευρώπη "έχουν κατοχυρωθεί θεσμικά όλα τα ατομικά δικαιώματα" σε πλήρη διάσταση με τον τέως "θεσμό της οικογένειας".

Η ιταλική αριστερά, όλες οι κοινότητες γκέι, λεσβιών, τρανσέξουαλ, άφυλων κ.λ.π., μαζί οι ηγεσίες των αριστερών συνδικάτων... δηλαδή η νέα μορφή του κοσμοπολίτικου "ευρωπαϊκού αντιφασισμού" ένωσαν τις φωνές τους απαιτώντας απαγόρευση του συνεδρίου.

[...οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους επειδή είναι ένα κομμάτι του εαυτού τους,

και τα παιδιά τούς γονείς τους επειδή είναι κάτι που προήλθε από εκείνους

... και ο δεσμός του γεννήτορα με το παιδί του είναι ισχυρότερος

από τον δεσμό του παιδιού με τον γεννήτορά του·

γιατί καθετί που προήλθε από κάποιο άλλο ανήκει σ᾽ αυτό από το οποίο προήλθε·

... Οι γονείς λοιπόν αγαπούν τα παιδιά τους σαν αυτά να είναι ο εαυτός τους

Από όλα αυτά γίνεται φανερό και γιατί οι μητέρες αγαπούν περισσότερο...]

Αριστοτέλης, Ἠθικὰ Νικομάχεια

Είμαι Ρώσος διανοούμενος... Το όνειρό μου είναι να πάψω να είμαι διανοούμενος

Είμαι Ρώσος διανοούμενος. Στη Ρωσία έχουν επινοήσει αυτόν τον όρο. Στον κόσμο υπάρχουν γιατροί, μηχανικοί, συγγραφείς, πολιτικοί. Σ' εμάς υπάρχει η ειδικότητα: διανοούμενος. Είναι εκείνος που αμφιβάλει, υποφέρει, διχάζεται, αίρει τις αμαρτίες, μετανοεί και γνωρίζει με ακρίβεια τι θα πει ηρωισμός, συνείδηση κ.λπ. Το όνειρό μου είναι να πάψω να είμαι διανοούμενος". 

Γιούρι Ολέσια.

[πόσο επίκαιρο το κείμενο κι ας έχει γραφτεί πριν από μισό αιώνα και πλέον]

Οι ψευδοελίτ και ο λαός

H νέα βαθιά διχοτόμηση της ελληνικής κοινωνίας

του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη φ. 150

Το ζήτημα της υπογραφής της Συμφωνίας των Πρεσπών προκάλεσε μια νέα βαθιά διχοτόμηση της ελληνικής κοινωνίας, κατ’ εξοχήν ανάμεσα στις ελίτ και τον λαό. Διότι το μεγαλύτερο μέρος της αυτοαποκαλούμενης ελίτ της χώρας, κατ’ εξοχήν της πολιτικής, αλλά και της ακαδημαϊκής, αντιμετώπιζε το Μακεδονικό μόνο από την άποψη των διεθνών συσχετισμών, της γεωπολιτικής. Σε αυτά τα πλαίσια θεωρούσε πως, παρ’ ότι οι απαιτήσεις των Σκοπιανών είναι παράλογες, εν τούτοις, επειδή η Ελλάδα δεν μπορεί να σπαταλά «πολύτιμο διπλωματικό δυναμικό» σε ένα τέτοιο ζήτημα, θα πρέπει, έστω και με κάποιες αβαρίες και υποχωρήσεις, να κλείσουμε το ζήτημ ώστε να επικεντρωθούμε σε άλλα ζητήματα και κινδύνους. Μάλιστα, για όσους προέρχονται από την αριστερά, αυτό το σκεπτικό ενισχύεται με τη θετική προκατάληψη υπέρ των «Σλαβομακεδόνων αδελφών», που οδηγεί τα περισσότερα τμήματα της αριστερόστροφης ελίτ σε μια περιφρονητική αντιμετώπιση του «βουκεφαλισμού», δηλαδή του ενδιαφέροντος του ελληνικού λαού για την ιστορική Μακεδονία.

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΜΈΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΈΝΩΝ

"Η απευκταία ώρα έφτασε, και το χριστιανικό ποίμνιο διασκορπίζεται. Οι ποιμένες, ωστόσο, αδρανούν. Οι λύκοι ουρλιάζουν-και οι ποιμένες ευωχούνται ασφαλισμένοι στις στάνες τους. Πρόκειται για την ιστορική προδοσία των ποιμένων." 

Από την προφητική εισαγωγή του Χρήστου Μαλεβίτση στο βιβλίο του Πάουλ Τίλλιχ, "ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ", ελληνική εκδ. Δωδώνη 1976, μετάφραση, εισαγωγή, σημειώσεις, Χρήστου Μαλεβίτση.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Οταν βελάζουν οι αμνοί

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Προς τι η έκπληξη και η ταραχή; Λες και δεν ξέρουμε πώς μαζεύονται οι υπογραφές. Κάποιος γράφει ένα κείμενο και μετά φτιάχνει τον κατάλογο όσων θα μπορούσαν να το υπογράψουν. Οσοι δηλαδή ανήκουν στους «δικούς μας». Αρχίζουν τα μέιλ, τα τηλεφωνήματα, άλλοι ζητούν να διαβάσουν το κείμενο, άλλοι δέχονται χωρίς να το διαβάσουν. Τους φθάνει η ιδέα του κειμένου. Στο τέλος της ημέρας έχουν μαζευτεί 250, 320, 329 ονόματα. Κάποιοι διαμαρτύρονται πως, ενώ δεν συμφώνησαν, είδαν το όνομά τους. Για το καλό τους το έκαναν, για να τους τιμήσουν συγκαταλέγοντάς τους στους «δικούς μας». Σημασία έχει η ιδέα και ο σκοπός είναι ιερός. Δυστυχώς, αυτό είναι μέρος της ιστορίας του «πνευματικού κόσμου» στα χρόνια της μεταπολίτευσης, αυτή που απαξίωσε τον ρόλο τους και έκανε τις παρεμβάσεις τους να ακούγονται σαν το βέλασμα των αμνών που έσπασαν τη σιωπή τους, μπας και τους δώσει σημασία ο εκάστοτε ποιμήν. Τρέχουν πίσω από πολιτικές, πάντα αριστερές και πάντα «προοδευτικές», και καλύπτουν την προσωπική ανασφάλειά τους, την πνευματική ατολμία τους, με τη συλλογική ευθύνη των υπογραφών. Και μετά αναρωτιούνται γιατί κανείς δεν έχει διάθεση να ακούσει τους διανοούμενους. Τι διαφορετικό λέει αυτό το κείμενο από όσα έχουμε ήδη ακούσει από τον Τσίπρα και την κυβερνητική προπαγάνδα για τη συμφωνία των Πρεσπών; Σε εξίσου κακά ελληνικά, σημειωτέον.

«Εμείς αριστεροί, δημοκρατικοί προοδευτικοί πολίτες… είμαστε κατά των εθνικισμών και των αναθεωρητισμών». Αλήθεια τι εννοούν με το «αναθεωρητισμούς»; Την «αναθεώρηση» της Ιστορίας, όπως την έκανε ο Μαραντζίδης για τον Εμφύλιο, ο οποίος υπογράφει το κείμενο; Ή μήπως την παλιά καλή απόκλιση από τη γραμμή του κόμματος, ικανή να σε στείλει στο γκουλάγκ ή στα μπουντρούμια της Ασφάλειας; Και ύστερα από διάφορα «μπλα μπλα» για την ειρήνη στα Βαλκάνια το κείμενο καταλήγει: «Είναι πατριωτικό, διεθνιστικό και δημοκρατικό μας καθήκον». Να κάνουν τι; Να υπογράψουν ένα κείμενο. Κάποιοι μιλούσαν για την προδοσία των διανοουμένων. Εδώ έχουμε ομαδική αυτοκτονία, σαν εκείνες τις σέχτες των σαλεμένων.

Οι σιδηροδρομικοί και οι διανοούμενοι

Συνέντευξη με τον Τόνι Νέγκρι*

(Μετάφραση – Επιμέλεια: Ευαγγελία Φρυδά) [1]

 

Τετάρτη 18 Απριλίου:  Ο Toni Negri (Τόνι Νέγκρι) απαντά στους απεργούς του Paris Nord [2]

«Cattivo maestro». Έτσι αποκαλούν κάποιες φορές στην Ιταλία τον Antonio Negri, εμβληματική φυσιογνωμία της παράδοσης του «εργατισμού»  και της ιταλικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε την έκφραση ως «το κακό παράδειγμα» ή ακόμη «ο κακός σπόρος». Είναι, αναμφίβολα, αυτός ο λόγος για τον οποίο οι απεργοί σιδηροδρομικοί του Paris Nord ζήτησαν από τον φιλόσοφο να απαντήσει στις ερωτήσεις τους, στο πλαίσιο του αγώνα ενάντια στη μεταρρύθμιση των σιδηροδρόμων.

Anasse, κλειδούχος στο Bourget: «Πώς μπορεί ένας διανοούμενος σήμερα να είναι αλληλέγγυος σε μια απεργία εργατών/τριών;»

Εννοείτε γιατί σήμερα, στη σημερινή εποχή, στηρίζω τον αγώνα σας; Θα το είχα κάνει και στο παρελθόν. Όμως, έχω την αίσθηση πως σήμερα ενοχλεί ιδιαίτερα τα αφεντικά και τον αρχηγό του Κράτους. Γιατί; Αρχικά, επειδή αποδεικνύει πως τα αφεντικά δεν είναι οι μόνοι που μπορούν να διεξάγουν ταξική πάλη. Στην πραγματικότητα, η εργατική ταξική πάλη είναι αποφασιστικής σημασίας για τον καθορισμό της θεμελίωσης των κοινωνικών σχέσεων και της κοινωνικής ανάπτυξης και κατά συνέπεια επιτρέπει να αθροιστούν όλες όσες και όλοι όσοι υπόκεινται σε εκμετάλλευση. Δεν είναι παράδοξο που η ταξική πάλη των σιδηροδρομικών (πιο ταξική δεν γίνεται!) βρίσκεται στη φάση να μετατραπεί σε μια εμβληματική στιγμή της ταξικής πάλης όλων όσων βιώνουν την επισφάλεια, των φοιτητών συμπεριλαμβανομένων.

Η εξουσία των διανοουμένων

Του Χάρη Ναξάκη*

Υπάρχουν 2 (;) δρόμοι για να αναλύσεις τους λόγους αποτυχίας της πρώτης (;) πληβειακής επανάστασης, της Οκτωβριανής. Ο πρώτος, που ακολούθησα κι εγώ στα νιάτα μου, αλλά γρήγορα τον εγκατέλειψα, είναι ότι για όλα φταίει η σταλινική γραφειοκρατία, η σταλινική αντεπανάσταση, η προσωπολατρία, κλπ. Ο δρόμος αυτός είναι εύκολος και απλοϊκός. Για να τεκμηριώσει κάποιος τον σταλινικό ολοκληρωτισμό αρκούν τα στοιχεία που παραθέτει ο Κ. Παπαϊωάννου στη Γένεση του Ολοκληρωτισμού: από τους 82 ηγέτες που πέρασαν από την Κεντρική Επιτροπή και τη Γραμματεία από το 1917 έως το 1929, οι 14 καταδικάστηκαν σε θάνατο ή σε μακροχρόνια φυλάκιση, 3 αυτοκτόνησαν, 3 δολοφονήθηκαν και 41 εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη την περίοδο των εκκαθαρίσεων (1935-38). Όσον αφορά τα μεσαία στελέχη, το 70% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, το 60% των αντιπροσώπων του κόμματος στο 17ο συνέδριο, εξαφανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο δεύτερος δρόμος ερμηνείας της αποτυχίας της Οκτωβριανής Επανάστασης, που και αυτόν ακολούθησα στα νιάτα μου, αλλά επίσης εγκατέλειψα, είναι η άποψη ότι πριν τη σταλινική αντεπανάσταση και μέχρι το θάνατο του Λένιν είχαμε ένα αυθεντικό σοσιαλιστικό καθεστώς ή η αντίληψη ότι και ο λενινισμός ήταν μια μορφή ιακωβίνικης αυταρχικής εξουσίας, αλλά η θεωρία, ο Μαρξ είχε δίκιο. Φταίνε οι μαρξιστές, οι επίγονοι, η εφαρμογή της θεωρίας, όχι ο Μαρξ. Είναι όμως γνωστό ότι ο Λένιν υποστήριζε την εξουσιαστική αντίληψη ότι η σοσιαλιστική ιδεολογία εισάγεται από τους διανοούμενους στην εργατική τάξη, μέσω του κόμματος-μεσσία, γιατί οι πληβείοι είναι ανίκανοι να παράγουν αυθόρμητα το σοσιαλιστικό πρόταγμα.

Η μοντέρνα «απελευθέρωση» ως εμπόρευμα σύγχρονης «εκπαίδευσης»

του Κώστα Μελά -

 Είναι απολύτως παραδεκτό πλέον ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν μετατραπεί σε lingua franca της σημερινής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Αποτελούν το μεγάλο ιδεολογικό κοινό παρανομαστής της. Μάλιστα, με το πέρασμα του χρόνου, όλο και περισσότερο βρίσκονται στο στόμα πολιτικών, δημοσιογράφων και διαμορφωτών της διεθνούς κοινής γνώμης. Η επιχειρούμενη ηθική θεμελίωση μιας παγκόσμιας κοινωνίας στον οικουμενισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων …

Κώστας Μελάς
Διαβάστε περισσότερα...

Α. Σικελιανός - Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940

Σήμερα 28 Οκτωβρίου 2011, 71 χρόνια από αυτή του 40'. Οι συνειρμοί, οι συγκρίσεις, που επιβάλει η ιστορική μνήμη ίσως γίνονται αναπόφευκτοι. Συγκρίσεις, τολμώ να πω, που δεν αφορούν τα ιστορικά γεγονότα, δεν αφορούν την φύση ή την ειρωνική διάθεση πολλές φορές της Ιστορίας, μα την αδυσώπητη εμμονή της να μας ελέγχει κάθε φορά προσωπικά. Κάθε φορά που αποφασίζουμε για το μέλλον. Και όσο και αν το αποφεύγουμε, το δήγμα της για αυτούς που το βιώνουν, νομίζω, θα είναι οξύ.

Η αναμέτρηση σήμερα, αν και τόσο διαφορετική, παραμένει η ίδια. Αναμέτρηση, πρώτα, εσωτερική. Ο πειρασμός να αποδεχτεί κανείς τις εξωτερικές συγκυρίες ως καθοριστικές, να θεωρήσει τον εαυτό του μονάχα ως ένα άτομο αντιμέτωπο με προβλήματα πρώτα ιδιωτικά και μετά καθολικά, είναι πολλές φορές μεγάλος. Ίσως είναι μια ύστατη προσπάθεια να θωρακιστεί μια αντίληψη ακεραιότητας του ατομικού Εγώ μας. Αισθάνομαι, πως σήμερα, σε αυτή ακριβώς την αναμέτρηση δεν κερδίζουμε, καθώς έχουμε χάσει την αίσθηση ανάγκης για πραγματική κοινωνία μεταξύ μας, να κοινωνούμε τις ανάγκες, τα προβλήματά μας μαζί τις ιδέες μας, την ανάγκη να διαμορφώσουμε συλλογικά τις μεταξύ μας σχέσεις και το περιβάλλον μας, να οραματιστούμε για ένα μέλλον δικό μας.

Αν και υπάρχουν σχεδόν όλες οι προϋποθέσεις πλέον για μια συλλογική αντίδραση απέναντι στις δυνάμεις που επιβάλλουν το δικό τους καθεστώς, οι περισσότερες αντιδράσεις που προκύπτουν, προκύπτουν ως διασπασμένες αντιδράσεις απέναντι στη καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων και κεκτημένων και όχι τόσο λόγω κοινωνικών αισθημάτων και αλληλεγγύης, κάτι που φάνηκε ήδη από τις πρώτες διαδηλώσεις. Οι διαδηλώσεις προέκυπταν μεμονωμένες, έπειτα από κάθε «επίθεση» στην κάθε κοινωνική ομάδα, δίχως αλληλεγγύη από/ για την υπόλοιπη κοινωνία. Δυστυχώς δεν είδα φοιτητές να μάχονται με το ίδιο πάθος για τις συντάξεις και τους μισθούς, ούτε και τους υπόλοιπους για την παιδεία.

Μήπως τα Νόμπελ των Σεφέρη και Ελύτη συνδέονται με το Έπος του 1940;

Δήμητρα Ρετσινά-Φωτεινίδου

Η ποίηση, η πεζογραφία και η εικαστική δημιουργία συνδέονται με τη ζωντάνια και την ψυχή ενός λαού. Οι καλλιτέχνες πρωταγωνιστούν ή συμμετέχουν στα γεγονότα που σημαδεύουν την ιστορική πορεία των εθνών. Όταν το έθνος συσπειρωθεί για να σώσει την τιμή του, να υπερασπιστεί τα χώματα της πατρίδας του, την οικογένεια, τη θρησκευτική πίστη, τη γλώσσα, τα ήθη και τις παραδόσεις του, τότε γίνεται μια ατσάλινη γροθιά που μπορεί να συντρίψει και τον πιο ακατανίκητο εχθρό. Ο εσωτερικός κόσμος και η πνευματική και ψυχική δύναμη του ανθρώπου έχει ειδικό βάρος που υπερέχει έναντι του πιο ακριβού υλικού εξοπλισμού.

Επομένως, τα Νόμπελ λογοτεχνίας ανήκουν σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που εντυπωσίασαν τον κόσμο με την μαχητικότητα και το ήθος τους.

Η δόξα των παλικαριών στην Πίνδο και σε όλα τα μέτωπα του Ελληνοϊταλικού Πολέμου που ξέσπασε στις 28 Οκτωβρίου του 1940 δεν πέρασε απαρατήρητη σε Ευρώπη, Αμερική και αλλού. Διθυραμβικά ήταν τα αφιερώματα του διεθνούς Τύπου για τις απανωτές νίκες του ελληνικού στρατού, ο οποίος έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες για αναχαιτίσει τη λυσσασμένη ορμή του ιταλικού Blietzkrieg (πολέμου-αστραπή). Είναι αξιοσημείωτο πως η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που αντιστάθηκε και νίκησε ένα κράτος-μέλος του Άξονα. Αλγεινή εντύπωση είχε προκαλέσει τότε στον κόσμο η συνθηκολόγηση της Γαλλίας την 21η Ιουνίου 1940.

Κάποτε οι διανοούμενοι και οι άνθρωποι της τέχνης ήταν πρωτοπόροι στους Εθνικούς αγώνες

Λογοτέχνες, συγγραφείς, ηθοποιοί, πολιτικοί, πολέμησαν γενναία δίπλα στα Ελληνόπουλα και τον ηρωϊσμό τους μετέδιδαν οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

akontogiannidis@yahoo.gr

 Οι πρώτοι που πληροφορήθηκαν την  κήρυξη του πολέμου, το ηρωϊκό εκείνο πρωϊνό της 28ης Οκτωβρίου 1940, μετά τον βασιλιά, τον στρατηγό Παπάγο και υπουργούς, ήταν μια εύθυμη συντροφιά καλλιτεχνών και δημοσιογράφων που το ξενυχτούσε σχεδόν κάθε βράδυ στο καφενείο «Κυβέλεια» στην αρχή της οδού Πανεπιστημίου της Αθήνας.

Μέσα σ’ εκείνο το καφενείο, όπου επικρατούσε το κέφι, βρίσκονταν  οι Βασίλης Λογοθετίδης, Αλέκος Σακελάριος, Χρήστος Γιαννακόπουλος, Ορέστης Μακρής, Κώστας Δούκας, Γιώργος Γαβριηλίδης, Κώστας Μανιατάκης, Αλέκος Λειβαδίτης κ.α.

Στις 4 το πρωί, μπαίνει,  όπως το συνήθιζε τέτοια ώρα όταν σχολούσε,  ο δημοσιογράφος της εφημερίδας  «Πρωία» Γιώργος Καράντζας και τους έφερνε τα νέα που θα διάβαζαν όταν θα κυκλοφορούσαν οι εφημερίδες. Αμίλητος, σοβαρός, κάθισε στη συντροφιά τους. «Τι έχουμε συνάδελφε;» τον ρώτησε ο Σακελάριος. Σήκωσε το κεφάλι του και είπε το συνταρακτικό νέο: «Έχουμε πόλεμο!»  Πόλεμο; Φώναξαν όλοι αναστατωμένοι. «Πριν από λίγη ώρα ο πρεσβευτής της Ιταλίας  Γκράτσι, έδωσε τελεσίγραφο στον  πρωθυπουργό που εκπνέει σε μια ώρα. Και ο Μεταξάς; Ρώτησαν όλοι αγωνιωδώς. «Τον πέταξε έξω με τις κλωτσιές…» Μπράβο!!! Φώναξαν όλοι μαζί.

Ο Βαρουφάκης, ο Γαβράς και η παρακμή- ελληνική και ευρωπαϊκή

Του Γιώργου Καραμπελιά πρωτοδημοσιεύτηκε στο liberal.gr 

Ο Κώστας Γαβράς, σε παρουσίαση του νέου ογκώδους πονήματος του Γιάνη Βαρουφάκη, δήλωσε πως θα γυρίσει σε κινηματογραφικό έργο τον αγώνα του Γιάνη «ενάντια στο παγκόσμιο σύστημα», συνεπικουρούμενος και από τον Βασίλη Βασιλικό, ο οποίος επίσης συμμετείχε στη συγκεκριμένη εκδήλωση.

Ο Βασίλης Βασιλικός έγινε γνωστός στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για το βιβλίο του, «Ζ», που κυκλοφόρησε το 1966 και περιέγραφε τα γεγονότα της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και την αποκάλυψη των ηθικών και φυσικών αυτουργών της, εξαιτίας και της επιμονής ενός νέου τότε ανακριτή, του Χρήστου Σαρτζετάκη. Αμέσως μετά, το 1969, στη διάρκεια της δικτατορίας, ο Κώστας Γαβράς μετέβαλε σε κινηματογραφικό έργο, με τεράστια κινηματογραφική επιτυχία, λόγω της δικτατορίας στην Ελλάδα, το βιβλίο του Βασιλικού. Ο Βασιλικός, ο Γαβράς και ο Σαρτζετάκης, εκείνη την εποχή, είχαν πραγματοποιήσει ένα σημαντικό έργο. Στη συνέχεια –όπως πάντα συμβαίνει στον κόσμο που ζούμε–, έδρεψαν από αυτήν τους τη στάση ως καρπούς, αναγνώριση και χρήμα. Ο ένας ανακηρύχθηκε και πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και δεν ήταν καθόλου χειρότερος, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, από αυτούς που ακολούθησαν.

Οι άλλοι δύο, σε πολύ προχωρημένη ηλικία πλέον –έχουν περάσει πάνω από πενήντα χρόνια από την υπόθεση Λαμπράκη και το βιβλίο του Βασιλικού–, επανέρχονται με ένα νέο «αφήγημα». Τότε, περιέγραψαν τον αγώνα του Λαμπράκη, τον τραγικό του θάνατο και τις προσπάθειες να αποκαλυφθούν οι συνθήκες της δολοφονίας του, σε μια χώρα που αγωνιζόταν να κατακτήσει στοιχειώδεις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες, και σύντομα θα έπεφτε κάτω από τη μπότα της δικτατορίας. Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, έρχονται να περιγράψουν έναν άλλο «ηρωικό αγώνα», τον «αγώνα» ενός διεθνούς καμποτίνου να καταστρέψει τη χώρα του, πράγμα το οποίο κατόρθωσε να επιτύχει μέσα σε έξι μήνες!