Στρατιωτικά διδάγματα για την Ελλάδα από την ήττα των Αρμενίων

Στρατιωτικά διδάγματα για την Ελλάδα από την ήττα των Αρμενίων - slpress.gr: Η ήττα των Αρμενίων οφείλεται κυρίως στο ότι οι Αζέροι χρησιμοποίησαν αναλώσιμα αεροχήματα χαμηλής τεχνολογίας. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις ας διδαχθούν.

Κώστας Γρίβας: Τον πόλεμο με την τουρκία δε θα τον αποφύγουμε. FOCUS FM live | 27-7-2020

Η Μύκονος και η ...ανοησία της αγέλης (εξαιρετικό!)

Του Κώστα Γρίβα

  Εδώ και πολλά χρόνια, η Μύκονος και το τουριστικό της μοντέλο αντιπροσωπεύει το πιο παρακμιακό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και το πιο στρεβλό και παθογενές μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης.

Η Μύκονος έχει εξελιχθεί σε έναν χώρο εκδήλωσης χυδαίας επίδειξης πλούτου και ναρκισσιστικών συμπεριφορών, σε έναν χώρο όπου συναγελάζεται, συμβιεί και χαριεντίζεται το οργανωμένο έγκλημα με την παρασιτική μεγαλοαστική τάξη.

Την τάξη η οποία πλούτισε τις προηγούμενες δεκαετίες διαγουμίζοντας τον εθνικό πλούτο και το ευρωπαϊκό χρήμα, οδηγώντας την Ελλάδα στην κατάσταση που είναι σήμερα.

Κοντά σε αυτούς μαφιόζοι και ολιγάρχες από τις χώρες της πρώην Σοβιετική Ένωσης, Άραβες και Τούρκοι που έρχονται να σκορπίσουν ευρώ και δολάρια, ανταγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλο σε χοντροκοπιά και εγωπάθεια.

Και φυσικά, ελάχιστο από αυτό το χρήμα βρίσκει τον δρόμο του προς τα κρατικά ταμεία, αφού η φοροδιαφυγή είναι ο κανόνας.

Άρα, η εγκληματική συμπεριφορά που επέδειξαν οι αγέλες των ανεύθυνων νεόπλουτων, συνωστιζόμενοι σε μπαρ και βίλες εν μέσω πανδημίας, αδιαφορώντας προκλητικά για τις δυνητικές συνέπειες(1) που θα έχει η "διασκέδασή" τους, δεν είναι κάτι παράξενο.

Αντιθέτως, είναι η φυσιολογική για αυτούς συμπεριφορά. Και εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως το μοντέλο της "βαριάς βιομηχανίας" του τουρισμού με ατμομηχανή τη Μύκονο, δεν είναι απλά ατελές, ή αντιπαραγωγικό. Είναι εγκληματικό.

Κ. Γρίβας: Η Πανδημία, η Γεωπολιτική Σκακιέρα και η αμφισβήτηση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας

Ο καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σχολή Ευελπίδων και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών , Κωνσταντίνος Γρίβας, μιλώντας στον 98.4 ανέλυσε γιατί έχουμε πλήρη ανακατανομή γεωπολιτικά της ισχύος παγκόσμια και γιατί αναδύεται μία νέα διπολική πραγματικότητα. Εξήγησε γιατί η Τουρκία λειτουργεί πλέον μετωπικά από την Δυτική Θράκη και το Αιγαίο, μέχρι την ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο, ενώ ειδική αναφορά έκανε στις εξελίξεις στην Λιβύη και το ρόλο που ατυχώς με συναίνεση της Ελληνικής Κυβέρνησης, επιφυλάσσεται για την Κρήτη, σε νέα μεταναστευτικά κύματα. Ο κ. Γρίβας έδωσε και απτά παραδείγματα όπως του Πανεπιστημίου στο Τούρκου της Φινλανδίας, για το πώς και άλλες δυνάμεις επιχειρούν να αμφισβητήσουν ζωτικά θέματα εθνικής κυριαρχίας στα νησιά του Αιγαίου, κάνοντας λόγο για νέα πληθυσμιακή πραγματικότητα στα νησιά αυτά. Ο κ. Γρίβας θεωρεί ότι η Τουρκία έχει ήδη εισέλθει σε επιχειρήσεις «ψυχρών πολεμικών πράξεων» έναντι της Ελλάδα και της Κύπρου, που πρέπει να αντιληφθούν άμεσα ότι μόνο με τις δικές τους δυνάμεις θα πρέπει να έχουν στρατηγική απάντηση στην Τουρκία.

Τι σχέση έχει ο εθνομηδενισμός με τον Covid-19 - Γρίβας Κώστας

 

Σοκ έχει προκαλέσει η αδράνεια κυβερνήσεων χωρών όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Μεγάλη Βρετανία, αλλά και άλλων, κατά τη διάρκεια του πολύτιμου τρίμηνου που τους προσέφερε η Κίνα έτσι ώστε να προετοιμαστούν να αντιμετωπίσουν τον Covid-19. Οι ευρωπαϊκές χώρες σπατάλησαν τον πολύτιμο χρόνο που τους προσέφεραν τα δρακόντεια κινεζικά μέτρα μέχρι την αναπόφευκτη και απολύτως προβλέψιμη έλευση του κορονοϊού στην Ευρώπη χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα. Αυτή η σοκαριστική αδιαφορία οδήγησε στις τραγικές καταστάσεις που ζούμε σήμερα. Ειδικά σε χώρες όπως η Ισπανία είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος της αδράνειας που ουσιαστικά μιλάμε για άρνηση κρατικής λειτουργίας.

Όμως, αυτή η αυτοεξάλειψη δεν προέκυψε ως προϊόν παρθενογένεσης αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας πολύχρονης κοινωνικής μηχανικής. Είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας αποδόμησης των συλλογικών ευρωπαϊκών ταυτοτήτων. Η αρχή ξεκίνησε με τα έθνη, τα οποία χαρακτηρίστηκαν από ένα πανίσχυρο πλέγμα "διανοουμένων" ως αυθαίρετες "φαντασιακές κατασκευές", δηλαδή σαν κάτι ανύπαρκτο. Η διαδικασία συνεχίστηκε με τους λαούς οι οποίοι επίσης έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν. Και η έννοια του λαού, λοιπόν, θεωρήθηκε ως μια συλλογική αυταπάτη γιατί, πολύ απλά, αν τοποθετήσεις τον λαό στη διάσταση του χρόνου μετατρέπεται σε έθνος.

Αφού λοιπόν δεν υπήρχε έθνος και λαός, εννοείται ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και χώρες ως συγκροτημένες κρατικές δομές γιατί το κράτος είναι το πλαίσιο, το "κουτί", μέσα στο οποίο υπάρχει και λειτουργεί ο λαός. Συνακόλουθα, για να βεβαιωθούμε ότι δεν θα συγκροτείται λαός ο οποίος, αναπόφευκτα, θα διεκδικεί και εθνική ταυτότητα, θα έπρεπε και οι χώρες να πάψουν να υπάρχουν ή έστω να έχουν ασαφείς χωρικές υποστάσεις. Και για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και σύνορα. Και αφού, λοιπόν, δεν υπήρχαν έθνη, λαοί, κράτη και σύνορα τι θα μπορούσε να υπάρχει στη θέση του κενού που προέκυψε;

Η απάντηση ήταν το άτομο και οι υπερεθνικές ταυτότητες. 

Έτσι, δημιουργήθηκε η αντίληψη του πανίσχυρου, "δικαιωματικού", ατόμου, τα δικαιώματα του οποίου ήταν απόλυτα και χωρίς όρια. Αυτή η αντίληψη του "απέραντου" ατόμου αμφισβήτησε εν τη πράξει το τελευταίο στοιχείο συλλογικής ταυτότητας που είχε μείνει στους ευρωπαϊκούς λαούς. Αυτόν της κοινωνίας, η οποία έθετε όρια στα "δικαιώματα" του ατόμου. Έτσι, η ίδια η έννοια της κοινωνίας αμφισβητήθηκε και τέθηκε στο περιθώριο.

Αντίσταση ή εξαφάνιση

Η τουρκική επιθετικότητα, το Διεθνές Σύστημα και η Ελλάδα

Του Κωνσταντίνου Γρίβα

Θα επικεντρωθώ στο κβαντικό άλμα που έχει κάνει τις τελευταίες μέρες η μορφή του διεθνούς συστήματος. Κρατώ μία επιφύλαξη, μήπως και τυχόν υπάρξουν διορθωτικές ενέργειες από πλευράς των Ηνωμένων Πολιτειών, που δεν το θεωρώ πιθανό, αλλά κρατώντας αυτή την επιφύλαξη. Αυτό που συνέβη τις τελευταίες ώρες είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου σε αυτό που θεωρούσαμε ως διεθνές σύστημα ελεγχόμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για την ακρίβεια, ακόμα και άνθρωποι σαν και εμένα, αλλά και άλλοι συνάδελφοι, που θεωρούσαμε δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε έναν ξεκάθαρα πολυπολικό κόσμο, και όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένας από τους ισχυρούς παίκτες στο διεθνές σύστημα, είχαμε κάνει λάθος. Από ό,τι φαίνεται περνάμε από ένα ολιγαρχικό πολυπολικό σύστημα σε ένα πολύ πιο πληθωριστικό. Σε ένα σύστημα στην πραγματικότητα μικρομεσαίων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων και των Αμερικανών, των Ρώσων, των Κινέζων. Κανένας εξ αυτών δεν έχει τη δυνατότητα –δεν μιλάμε πλέον για προθέσεις– να ελέγξει αποφασιστικά τα δρώμενα στον πλανήτη γενικώς και στη γειτονιά μας ειδικότερα. Έχουμε δηλαδή μία αποδιοργάνωση του διεθνούς συστήματος, όπως το γνωρίζαμε. Μέσα σε αυτό το νέο σύστημα που δημιουργείται, η Τουρκία, που το κάνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια και το κάνει με επιτυχία, θέλει να εξελιχθεί σε έναν από τους πρωτεύοντες πόλους ισχύος του πλανήτη.

Πριν από αρκετά χρόνια, σε ένα συνέδριο στην Ευρωβουλή, ένας Τούρκος συνάδελφος, διεθνολόγος, μου είχε πει ότι θέλουν να εξελιχθούν στην πέμπτη δύναμη του πλανήτη. Μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία. Το νούμερο πέντε να είναι η Τουρκία. Για να το επιτύχουν αυτό οι Τούρκοι «υποχρεούνται» να ελέγξουν ολοκληρωτικά και απόλυτα τον κρισιμότατης σημασίας χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου.

Μέσα σε αυτό το νέο σύστημα που δημιουργείται, η Τουρκία, που το κάνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια και το κάνει με επιτυχία, θέλει να εξελιχθεί σε έναν από τους πρωτεύοντες πόλους ισχύος του πλανήτη.

Και αυτό γιατί ο χώρος αυτός, η Ανατολική Μεσόγειος γενικότερα και το Αιγαίο ειδικότερα, με βάση μία σειρά από αλλαγές που διαμορφώνονται στο διεθνές σύστημα, που είναι πάρα πολλές και δεν έχει νόημα να τις αναφέρουμε όλες, αναβαθμίζεται.

Ας τις παραθέσουμε απλώς: από την τήξη των αρκτικών πάγων και το άνοιγμα του Αρκτικού Κύκλου στη ναυσιπλοΐα μέχρι την περιβόητη BRI (Belt Road Initiative), που είναι ο νέος Δρόμος του Μεταξιού της Κίνας, διαμορφώνεται ένας νέος πλανήτης μέσα στον πλανήτη. Ένα υποσύστημα κέντρο του οποίου είναι το Αιγαίο και ευρύτερα η Ανατολική Μεσόγειος, αυτό φαίνεται και γεωγραφικά. Παραφράζοντας λοιπόν τον Χάλφορντ Μακίντερ, όποιος ελέγξει αυτή την περιοχή βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει ένας από τους κυρίαρχους του πλανήτη.

Αντίσταση ή εξαφάνιση

Η τουρκική επιθετικότητα, το Διεθνές Σύστημα και η Ελλάδα

Του Κωνσταντίνου Γρίβα* από το Άρδην τ. 116 

Θα επικεντρωθώ στο κβαντικό άλμα που έχει κάνει τις τελευταίες μέρες η μορφή του διεθνούς συστήματος. Κρατώ μία επιφύλαξη, μήπως και τυχόν υπάρξουν διορθωτικές ενέργειες από πλευράς των Ηνωμένων Πολιτειών, που δεν το θεωρώ πιθανό, αλλά κρατώντας αυτή την επιφύλαξη. Αυτό που συνέβη τις τελευταίες ώρες είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου σε αυτό που θεωρούσαμε ως διεθνές σύστημα ελεγχόμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για την ακρίβεια, ακόμα και άνθρωποι σαν και εμένα, αλλά και άλλοι συνάδελφοι, που θεωρούσαμε δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε έναν ξεκάθαρα πολυπολικό κόσμο, και όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένας από τους ισχυρούς παίκτες στο διεθνές σύστημα, είχαμε κάνει λάθος. Από ό,τι φαίνεται περνάμε από ένα ολιγαρχικό πολυπολικό σύστημα σε ένα πολύ πιο πληθωριστικό. Σε ένα σύστημα στην πραγματικότητα μικρομεσαίων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων και των Αμερικανών, των Ρώσων, των Κινέζων. Κανένας εξ αυτών δεν έχει τη δυνατότητα –δεν μιλάμε πλέον για προθέσεις– να ελέγξει αποφασιστικά τα δρώμενα στον πλανήτη γενικώς και στη γειτονιά μας ειδικότερα. Έχουμε δηλαδή μία αποδιοργάνωση του διεθνούς συστήματος, όπως το γνωρίζαμε. Μέσα σε αυτό το νέο σύστημα που δημιουργείται, η Τουρκία, που το κάνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια και το κάνει με επιτυχία, θέλει να εξελιχθεί σε έναν από τους πρωτεύοντες πόλους ισχύος του πλανήτη.

Πριν από αρκετά χρόνια, σε ένα συνέδριο στην Ευρωβουλή, ένας Τούρκος συνάδελφος, διεθνολόγος, μου είχε πει ότι θέλουν να εξελιχθούν στην πέμπτη δύναμη του πλανήτη. Μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία. Το νούμερο πέντε να είναι η Τουρκία. Για να το επιτύχουν αυτό οι Τούρκοι «υποχρεούνται» να ελέγξουν ολοκληρωτικά και απόλυτα τον κρισιμότατης σημασίας χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου.

Και αυτό γιατί ο χώρος αυτός, η Ανατολική Μεσόγειος γενικότερα και το Αιγαίο ειδικότερα, με βάση μία σειρά από αλλαγές που διαμορφώνονται στο διεθνές σύστημα, που είναι πάρα πολλές και δεν έχει νόημα να τις αναφέρουμε όλες, αναβαθμίζεται.

Ας τις παραθέσουμε απλώς: από την τήξη των αρκτικών πάγων και το άνοιγμα του Αρκτικού Κύκλου στη ναυσιπλοΐα μέχρι την περιβόητη BRI (Belt Road Initiative), που είναι ο νέος Δρόμος του Μεταξιού της Κίνας, διαμορφώνεται ένας νέος πλανήτης μέσα στον πλανήτη. Ένα υποσύστημα κέντρο του οποίου είναι το Αιγαίο και ευρύτερα η Ανατολική Μεσόγειος, αυτό φαίνεται και γεωγραφικά. Παραφράζοντας λοιπόν τον Χάλφορντ Μακίντερ, όποιος ελέγξει αυτή την περιοχή βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει ένας από τους κυρίαρχους του πλανήτη.

Μία άλλη ερμηνεία της τουρκικής επιθετικότητας – Ο γεωπολιτικός αφανισμός της Ελλάδας

Του ΚΩΣΤΑ ΓΡΙΒΑ

Τους τελευταίους μήνες η τουρκική επιθετικότητα έχει φθάσει σε πρωτοφανή σημεία. Άποψη του γράφοντος είναι ότι μάλλον βρισκόμαστε στην αρχή του φαινομένου. Σε αντίθεση δε με ό,τι γενικώς πιστεύεται, αυτή η επιθετικότητα δεν είναι εκδήλωση ανταγωνισμών στο πολιτικό σύστημα της χώρας, ούτε προσωπική επιλογή του “σουλτάνου” Ερντογάν. Αποτελεί προϊόν της γεωπολιτικής μετάλλαξης της Τουρκίας.

Η μετάλλαξη αυτή ξεκίνησε με την πολιτική “εναντίον όλων” που εφάρμοσαν οι ΗΠΑ εναντίον της Κίνας, της Ρωσίας και του Ιράν. Έσπρωξαν έτσι τις τρεις ευρασιατικές δυνάμεις τη μία στην αγκαλιά της άλλης, σχηματίζοντας το πρόπλασμα αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί ως η πρώτη “Πολλαπλή Δύναμη” (Multi–Power) στην ιστορία. Η προσέγγιση Ρωσίας-Κίνας-Ιράν διαμορφώνει ένα τρίγωνο μέσα στην Ευρασία, η γεωπολιτική βαρύτητα του οποίου ελκύει προς αυτό και άλλες χώρες.

Μια εξ αυτών είναι η Τουρκία. Τυχόν ενσωμάτωση της Τουρκίας σε αυτήν τη δομή θα μετατρέψει το τρίγωνο σε έναν σχεδόν πλήρη δακτύλιο στην ευρασιατική περιφέρεια, ο οποίος θα κλείσει στο εσωτερικό του τις χώρες της Κεντρικής Ασίας και θα τις ενσωματώσει, γιγαντώνοντας την ευρασιατική Multi Power. Το σύστημα εξουσίας στην Τουρκία δείχνει ότι εξετάζει σοβαρά τη δυνατότητα να αποτελέσει μέρος αυτής της δομής.

Ελλάδα: παίκτης ή θήραμα; - Η ανάγκη για μία νέα Μεγάλη Ιδέα - Κώστας Γρίβας

Κώστας Γρίβας

Μάλλον θα κομίζαμε γλαύκας εις Αθήνας, αν επισημαίναμε ότι μία από τις μεγάλες παθογένειες της Ελλάδας είναι η έλλειψη υψηλής στρατηγικής. Η έλλειψη αυτή εδράζεται πάνω σε μια διάχυτη στην κοινωνία φαταλιστική άποψη περί ανύπαρκτης, "τελειωμένης", Ελλάδας και αυτή με τη σειρά της στηρίζεται πάνω σε μια άτυπη αντίληψη περί "τέλους της Ιστορίας", που κυριαρχεί στις ελληνικές ελίτ. Δηλαδή στην πίστη ότι τα έθνη έχουν παρακμάσει ως διεθνοπολιτικά υποκείμενα και ότι πλέον ο έλεγχος στο παγκόσμιο σύστημα ασκείται και θα ασκείται από τις απρόσωπες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης ή από μεταεθνικά γεωπολιτικά σχήματα όπως είναι η ΕΕ.

Άρα, η Ελλάδα καλώς έχει επιλέξει την γεωπολιτική αυτοεξάλειψή της, αφού "αυτό είναι το σωστό" ή έστω το "αναπόφευκτο". Όμως, ο πραγματικός κόσμος δεν έχει καμία σχέση με αυτές τις φαντασιώσεις. Το πραγματικό παγκόσμιο σύστημα είναι σκληρά, αδυσώπητα και ανελέητα εθνοκεντρικό και ανταγωνιστικό. Για την ακρίβεια, είναι πολύ περισσότερο εθνοκεντρικό και ανταγωνιστικό από ό,τι ήταν στο παρελθόν. Ο ανταγωνισμός αυτός μάλλον θα ενταθεί παρά θα κοπάσει, γιατί πολύ απλά βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά μεταβατική περίοδο της ιστορίας. Αυτή θα αναδείξει τους ηγεμόνες του δεύτερου μισού του 21ου αιώνα και θα προσδιορίσει ποιοι θα επιζήσουν και ποιοι θα περάσουν στην ιστορική μνήμη.

Έτσι, αν η Ελλάδα θέλει να επιβιώσει, πολλώ δε μάλλον να ευημερήσει, οφείλει να εναρμονιστεί με τον ιστορικό χρόνο και να αντιληφθεί τον πραγματικό κόσμο, μέσα στον οποίο υπάρχει και λειτουργεί. Όμως, αυτό δεν αρκεί. Μια ακαδημαϊκού τύπου κατανόηση της πραγματικότητας δεν αρκεί για να βγάλει την Ελλάδα από το τέλμα που έχει βυθιστεί. Χρειάζεται και κάτι περισσότερο. Ένα μακρόπνοο στρατηγικό όραμα. Ένας μακρινός ιδεατός στόχος. Μια νέα Μεγάλη Ιδέα.

Μέλος των 20 ισχυρότερων;

Αυτή η νέα Μεγάλη Ιδέα μπορεί να είναι η στόχευση της Ελλάδας να εξελιχθεί σε μια από τις σημαντικότερες χώρες του πλανητικού συστήματος των επόμενων δεκαετιών. Να αποτελέσει, θα μπορούσαμε να πούμε, μέλος ενός άτυπου G20 που θα περιλαμβάνει, όχι τις χώρες με τα μεγαλύτερα ΑΕΠ του πλανήτη, αλλά αυτές με τη μεγαλύτερη επιρροή και σημασία.

Τα δύο πρόσωπα του εθνομηδενισμού - Κώστας Γρίβας

3727

Όπως ακριβώς περίμενα, τα δύο προηγούμενα άρθρα μου στο SLpress, συγκέντρωσαν τα πυρά των καθ’ έξιν δουλοφρόνων, χαρακτηριζόμενα ως «βλακείες», «επικίνδυνες απόψεις» και διάφορα άλλα. Το ίδιο έχει συμβεί και με κάθε άλλο κείμενο, δικό μου ή άλλων, που επιχειρηματολογεί για ρεαλιστική δυνατότητα άσκησης εθνοκεντρικών στρατηγικών, για την αναγκαιότητα εθνικά ανεξάρτητης πολιτικής και για την απεξάρτηση από τα πάσης φύσεως «ανήκειν».

Τον τελευταίο καιρό μάλιστα οι απαξιωτικές κρίσεις και οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί έχουν επικεντρωθεί στις απόψεις που αμφισβητούν τη σοφία να τοποθετήσεις μια γεωπολιτική πυρηνική βόμβα στα θεμέλια της χώρας. Δηλαδή, στις απόψεις που αμφισβητούν τη Συμφωνία των Πρεσπών, όχι μόνο από εθνικής σκοπιάς, αλλά και ως εργαλείο ενίσχυσης της θέσης της Ελλάδας στη δυτική αρχιτεκτονική.

Και όταν μιλάω για υβριστικούς χαρακτηρισμούς και απαξιωτικές κρίσεις δεν αναφέρομαι, φυσικά, στους συνήθεις ηλιθίους και τους πάσης φύσεως προβληματικούς, που αρνούνται να καταλάβουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν τι διαβάζουν. Αυτούς που σχολιάζουν ανάλογα με τις εμμονές και τις ψυχοπαθολογίες τους. Ούτε στους συμπλεγματικούς που εκμεταλλεύονται την ασφάλεια του διαδικτύου για να τονώσουν το αδύναμο εγώ τους με υβριστικά σχόλια.

Αυτοί που με απασχολούν είναι όσοι προωθούν και επιβάλλουν μια μηδενιστική αντίληψη, η οποία συμπυκνώνεται στην ιδέα ότι «η Ελλάδα δεν μπορεί». Δεν μπορεί να πει όχι στη Συμφωνία των Πρεσπών, γιατί «δεν είναι ανεξάρτητη». Και δεν είναι ανεξάρτητη, κατά την άποψή τους, γιατί δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη. Δεν μπορεί να λειτουργεί με βάση τις επιλογές και τα συμφέροντά της, δεν μπορεί, εν τέλει, να υπάρχει.

Αυτές οι απόψεις αποτελούν εκδήλωση μιας πολύ επικίνδυνης παθογένειας της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας άτυπος εθνομηδενισμός. Επίσημος και συγκεκαλυμμένος εθνομηδενισμός. Σε πολύ γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ελλάδα μαστίζεται από δύο είδη εθνομηδενισμού. Ο ένας είναι εμφανής, πιο ειλικρινής και πιο «επίσημος» θα λέγαμε.

Σε αυτόν υπάγονται οι αντιλήψεις ότι δεν υπάρχει αντικειμενική ιστορική πραγματικότητα παρά μόνον υποκειμενικές ιστορικές «αναγνώσεις». Ότι τα έθνη, αλλά και οι λαοί, αποτελούν «φαντασιακές κατασκευές». Ότι τα έθνη-κράτη είναι ξεπερασμένα. Ότι οι συλλογικές ταυτότητες δεν υφίστανται –και δεν πρέπει να υφίστανται– και το μόνο που υπάρχει είναι το άτομο και τα απεριόριστα δικαιώματά του.

Ο γεωπολιτικός ρόλος Ελλάδας και Σκοπίων στο μεταλλαγμένο ΝΑΤΟ - Κώστας Γρίβας

472

Η λέξη κλειδί για την ερμηνεία του σημερινού κόσμου είναι η λέξη «πολυπολικότητα» (multipolarity). Το διεθνές σύστημα είναι εδώ και καιρό πολυπολικό και η πραγματικότητα αυτή γίνεται με ταχύτατους ρυθμούς αποδεκτή ακόμη και από τους τελευταίους λάτρεις της α-πολικότητας (non polarity), που υποτίθεται ότι είχε επιβάλλει η περιβόητη (και απροσδιόριστη) παγκοσμιοποίηση και η νίκη του ΝΑΤΟ στον ψυχρό πόλεμο.

Η παγκοσμιοποίηση αποτελούσε ένα ενιαίο διαλεκτικό μέγεθος με μια ανορθολογική ανάγνωση της ισχύος των ΗΠΑ και τη φαντασιακή μονοπολικότητα (unipolarity) του διεθνούς συστήματος που προέκυπτε από αυτήν. Έτσι λοιπόν, σε έναν πολυπολικό κόσμο οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται κατ’ ανάγκην συμπαγείς γεωπολιτικές δομές, οι οποίες θα στρέφονται εναντίον ενός κύριου αντιπάλου, όπως φιλοδοξούσε να λειτουργήσει το ΝΑΤΟ στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου.

Τώρα, ο πρωταρχικός ρόλος του ΝΑΤΟ είναι να αποτελέσει τον ζωτικό χώρο των ΗΠΑ στην Ευρασία. Άλλωστε, η ανάπτυξη ιδιόρρυθμων πολεμικών μεθοδολογιών, όπως είναι ο υβριδικός πόλεμος, που κινούνται στη γκρίζα ζώνη μεταξύ ειρήνης και πολέμου, καθιστούν, εν μέρει, αναχρονιστικές τις διαδικασίες συλλογικής Άμυνας της Συμμαχίας. Έτσι, οι ΗΠΑ φαίνεται πως αναπτύσσουν μια αυτονομημένη από το ΝΑΤΟ δομή αποτροπής και προβολής ισχύος έναντι της Ρωσίας, με τη συνεργασία επιλεγμένων χωρών, όπως είναι η Πολωνία, χωρίς να πολυβασίζονται πλέον στη συλλογική λειτουργία της Συμμαχίας.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτού του νέου ρόλου του ΝΑΤΟ για την αμερικανική στρατηγική, οι αντιπαλότητες μεταξύ των μελών του, οι φόβοι του ενός για τον άλλον, τα διαφιλονικούμενα σύνορα και οι ανταγωνισμοί των εθνικών ταυτοτήτων είναι κάτι το θετικό και όχι αρνητικό. Και αυτό γιατί επιτρέπουν στις ΗΠΑ να λειτουργήσουν ρυθμιστικά με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούσε η Μεγάλη Βρετανία στο λεγόμενο βεστφαλιανό ευρωπαϊκό σύστημα, που προέκυψε μετά τη Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648 μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πυρήνας της αγγλικής στρατηγικής ήταν η εκμετάλλευση προς όφελός της των ανταγωνισμών μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών που συμπυκνώνεται στη φράση «διαίρει και βασίλευε» (divide and rule).

Το ΝΑΤΟ και το “διαίρει και βασίλευε”

Η εθνική στρατηγική στην μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή

Όρος για την επανεκκίνηση και την βιωσιμότητα της χώρας… 

του Κωνσταντίνου Γρίβα 

Σήμερα, καθίσταται πλέον ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα οδηγείται στο τέλος μιας ιστορικής περιόδου, οι ρίζες της οποίας εντοπίζονται στην εποχή της ίδιας της γέννησης του ελλαδικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821. Το δε δομικό στοιχείο της στρατηγικής ταυτότητας του ελλαδικού κράτους, από τότε μέχρι και σήμερα, ήταν και είναι η αδυναμία αλλά και η απροθυμία του να λειτουργήσει ως αυτόνομο, αυτόφωτο και ανεξάρτητο γεωπολιτικό μέγεθος.

Η διαχρονική λειτουργία του ελλαδικού κράτους ως κράτος – εξάρτημα της δυτικής γεωπολιτικής αρχιτεκτονικής αποτέλεσε και αποτελεί έναν από τους βασικούς παράγοντες για τη δημιουργία, διαιώνιση και γιγάντωση για μια σειρά από παθογένειες στο εσωτερικό της χώρας, όπως είναι το πελατειακό πολιτικό σύστημα, η παραλυτική γραφειοκρατία, η ανικανότητα ανάπτυξης σοβαρής βιομηχανικής βάσης, η παρεμπόδιση μιας υγιούς οικονομικής ανάπτυξης και μια σειρά από άλλα.

Όλα αυτά είναι στοιχεία που εμποδίζουν τη χώρα να λειτουργεί ως αυτόνομο και αυτάρκες γεωπολιτικό μέγεθος και συνακόλουθα διαιωνίζουν την εξάρτησή της από τον δυτικό παράγοντα. Και αυτό γιατί μια χώρα που θα μπορούσε να σταθεί μόνη της στο διεθνές σύστημα θα μπορούσε να υποκύψει και στον πειρασμό να αρχίσει να σκέφτεται για τον εαυτό της και σε αυτήν την περίπτωση θα ετίθετο εν κινδύνω η λειτουργία της ως εξάρτημα της δυτικής αρχιτεκτονικής.

Αυτή η ιδιόρρυθμη καρικατούρα εθνικής στρατηγικής που βασίζεται στην εξάρτηση από το εξωτερικό έχει παγιώσει μια βαθιά και διαχρονική αίσθηση μοιρολατρικής ηττοπάθειας στον ελληνικό λαό, με αποτέλεσμα κάθε απόπειρα άρθρωσης λόγου για εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία να θεωρείται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως αφελής χίμαιρα και στη χειρότερη ως έγκλημα.

Αξίζει δε να σημειωθεί ότι τόσο από τις ελίτ όσο και από μεγάλα κομμάτια των λαϊκών  στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, οι όροι εθνική ανεξαρτησία, αυτονομία και αυτόφωτη λειτουργία, γίνονται αντιληπτά ως ολοκληρωτική και απόλυτη αυτάρκεια και ανυπαρξία αλληλεπίδρασης με το εξωτερικό. Με άλλα λόγια, η εθνική ανεξαρτησία ουσιαστικά τείνει να ταυτίζεται με την απομόνωση.

Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» και η γεωπολιτική της αγέλης - Κώστας Γρίβας

 

Η πρωτοφανής αντιπαράθεση Ελλάδας-Ρωσίας, με τις απελάσεις διπλωματών ένθεν και ένθεν, δείχνει να αποτελεί μέρος μιας συνολικής και απόλυτης ταύτισης της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. Σηματοδοτεί το τέλος μιας πολυπαραγοντικής, αν και ετεροβαρούς, πολιτικής έναντι Ουάσιγκτον και Μόσχας, την οποία ακολούθησαν, λιγότερο ή περισσότερο, οι ελληνικές κυβερνήσεις, τουλάχιστον από το 1974 και μετά.

Αυτή η νέα πολιτική επιδιώκεται να εμφανιστεί ως ρεαλιστική και αναγκαία επιλογή από το πλέγμα των ηγετικών ελίτ της χώρας. Δεν είναι όμως έτσι. Στην πραγματικότητα, αποτελεί εκδήλωση μιας ανορθολογικής και νοσηρής κατάστασης που μαστίζει την ελληνική εξωτερική αλλά και εσωτερική πολιτική διαχρονικά. Συγκεκριμένα, μία από τις σημαντικότερες παθογένειες του ελλαδικού κράτους, από τη στιγμή της δημιουργίας του, μετά την Επανάσταση του 1821, μέχρι και σήμερα, είναι η (αυτο)ανάγνωσή του ως «κράτος-πελάτης» (client state).

Ακόμα χειρότερα, μάλιστα, είναι η ανάγνωσή του ως ως κράτος-εξάρτημα της δυτικής αρχιτεκτονικής. Αυτό ισχύει και σήμερα. Η πιθανότητα να λειτουργήσει η χώρα μας ως φυσιολογικό κράτος είναι κάτι που δεν φαίνεται να περνάει από το μυαλό των ηγετικών ελίτ, αλλά και από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης. Η αντίληψη μιας ανεξάρτητης Ελλάδας αντιμετωπίζεται, στην καλύτερη περίπτωση, ως κάτι ρομαντικά αφελές και στη χειρότερη ως βλασφημία, ή συγκεκαλυμμένη προσπάθεια για αλλαγή αφεντικού.

Στην πραγματικότητα αυτό που συζητιέται είναι μόνο ο αφέντης που θα έχει η Ελλάδα. Ο πυρήνας της «ρεαλιστικής» ανάγνωσης της γεωπολιτικής ταυτότητας της χώρας είναι το περιβόητο «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Και με το ρήμα αυτό οι περισσότεροι εννοούν ότι η Ελλάδα ανήκει κυριολεκτικά στη Δύση, με την έννοια της ιδιοκτησίας. Όπως ένα οικόπεδο ανήκει στον ιδιοκτήτη του και όχι ότι συμμετέχει ισότιμα με άλλα κράτη σε μια γεωπολιτική δομή ως ανεξάρτητο και οργανικό της μέρος.

Η σύγκρουση με τη Ρωσία και ο εσωτερικός εχθρός

Σε προηγούμενο άρθρο στο SLpress χαρακτηρίσαμε την κρίση στις ελληνορωσικές σχέσεις ως αποτέλεσμα μιας οργανικής αδυναμίας των ελληνικών ελίτ να λειτουργήσουν μέσα στην ασάφεια και πολυπλοκότητα του σημερινού διεθνούς συστήματος. Καταφεύγοντας έτσι σε έναν απλοϊκό, φαντασιακό, διπολικό κόσμο, μέσα στον οποίον επιλέγουν την απόλυτη ταύτιση με τη Δύση και την άρνηση σχέσεων με τη Ρωσία. Από την άλλη, θα ήταν … Κώστας Γρίβας Διαβάστε περισσότερα...

Θέλουν οι ΗΠΑ ελληνοτουρκική σύρραξη;

του Κώστα Γρίβα  – 

Επανειλημμένως ο γράφων έχει υποστηρίξει την άποψη ότι οι ΗΠΑ επ’ ουδενί δεν επιθυμούν μια σύγκρουση με την Τουρκία, ότι έχουν επιλέξει μια «αναγκαστική φιλία» με αυτήν, έτσι ώστε να τη διατηρήσουν, έστω και στα χαρτιά, στη δυτική αρχιτεκτονική ασφάλειας. Άρα, πολύ δύσκολα μπορούμε να περιμένουμε κάποιας μορφής στήριξη από την Ουάσιγκτον έναντι της ολοένα και εντεινόμενης τουρκικής επιθετικότητας.

Ας υποθέσουμε, ωστόσο, ότι δεν είναι έτσι, ότι οι ΗΠΑ θα καταλήξουν στο συμπέρασμα πως δεν πάει άλλο με την Τουρκία και θα επιδιώξουν να την εξοβελίσουν από τη ΝΑΤΟϊκή δομή. Ένας από τους λόγους που θα μπορούσαν να ωθήσουν την Ουάσιγκτον προς αυτήν την επιλογή είναι το ότι, εξαιτίας της στενής σχέσης με τη Ρωσία, η Τουρκία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως η άμμος στα γρανάζια του μηχανισμού συλλογικής Άμυνας της Ατλαντικής Συμμαχίας σε περίπτωση κάποιας ρωσικής ενέργειας στη Βαλτική.

Ιδιαίτερα δε αν η Μόσχα εφάρμοζε μεθοδολογίες υβριδικού πολέμου, που επιδιώκουν να κινούνται «κάτω από το κατώφλι του πολέμου», η επαμφοτερίζουσα Τουρκία θα μπορούσε να καθυστερήσει τη διαδικασία αντίδρασης, προσφέροντας στους Ρώσους το απαιτούμενο παράθυρο ευκαιρίας, ώστε να πετύχουν τετελεσμένο.

Η αμερικανική ενεργειακή στρατηγική

Η Κύπρος δέχεται στρατιωτική επίθεση, η Ελλάδα θα αναλάβει τις ευθύνες της;

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Γρίβας*  από το defence-point.gr

Μετά την ανανέωση της τουρκικής NAVTEX στην Κύπρο, τελειώνουν και οι τελευταίες δικαιολογίες που θα μπορούσε να είχε κανείς για να μην έλθει αντιμέτωπος με μια οδυνηρή πραγματικότητα. Θα πρέπει λοιπόν να αντικρύσουμε κατάφατσα την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Μεγαλόνησο και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Και η πραγματικότητα είναι ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δέχεται στρατιωτική επίθεση. Και μάλιστα στρατηγικού χαρακτήρα. Αναίμακτη μεν (μέχρι στιγμής) αλλά επίθεση. Συγκεκριμένα, η Τουρκία χρησιμοποιεί την στρατιωτική της ισχύ και ακυρώνει εν τη πράξει θεμελιώδη κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για μια απλή «πρόκληση» αλλά για κάτι πολύ σοβαρότερο.

Η Τουρκία χρησιμοποιεί την στρατιωτική της ισχύ προσβάλλοντας την ίδια την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και το κάνει ανεμπόδιστα. Και φυσικά αυτό είναι το πρώτο βήμα. Εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση τότε η Κυπριακή Δημοκρατία θα τοποθετηθεί σε έναν θύλακα τουρκικής κυριαρχίας, ο οποίος, αργά ή γρήγορα, θα απειλήσει να την απορροφήσει μετατρέποντάς την, στην καλύτερη περίπτωση, σε τουρκικό προτεκτοράτο.

Και όλα αυτά γίνονται χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός. Ούτε η Ε.Ε. αναμένεται να κάνει κάτι για αυτό, ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε το Ισραήλ ή η Αίγυπτος, ούτε η Ρωσία, ούτε κανένας. Ούτε, φυσικά, κάποιοι απροσδιόριστοι μηχανισμοί επιβολής του Διεθνούς Δικαίου. Είναι τεράστιες οι ευθύνες των κυπριακών ηγεσιών που έχτισαν τη γεωπολιτική υπόσταση της χώρας τους πάνω στη μεταφυσική πίστη ότι κάποιος θα τις προστάτευε.

Όμως, ακόμη και τώρα η κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη. Ως πρώτο βήμα θα πρέπει να αρχίσει να χτίζεται άμεσα, πετραδάκι πετραδάκι, μια αξιόπιστη δύναμη προβολής ισχύος της Κυπριακής Δημοκρατίας στο θαλάσσιο χώρο της και προστασίας της εδαφικής της επικράτειας.

Δεν είναι κάτι αδύνατον, όπως έχουν επιλέξει να πιστεύουν κάποιοι, που κρύβουν την ηττοπάθεια κάτω από έναν σαθρό «ρεαλισμό». Οι σύγχρονες εξελίξεις στην τέχνη, την επιστήμη και την τεχνολογία του πολέμου επιτρέπουν σε μικρές χώρες να αναπτύξουν αξιόπιστες αποτρεπτικές αρχιτεκτονικές. Αλλά αυτό είναι μια άλλη και πολύ μεγάλη κουβέντα.

Και φυσικά, η Ελλάδα θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τι συμβαίνει στην Κύπρο. Ο Ελληνισμός δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση εναντίον του από το 1974 και θα πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό. Και για να αντιδράσουμε θα πρέπει να αντιληφθούμε την πραγματικότητα ως έχει και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

Η πραγματικότητα είναι ότι αντιμετωπίζουμε την επίθεση μιας ακραία φιλόδοξης δύναμης που θέλει να απορροφήσει την Κύπρο και να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα δορυφόρο. Κανείς δεν θα έλθει να μας βοηθήσει. Ό,τι κάνουμε θα το κάνουμε μόνοι μας.

(*) Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Γεωπολιτικής στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Διδάσκει επίσης Γεωγραφία της Ασφάλειας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr

Η Κύπρος δέχεται στρατιωτική επίθεση, η Ελλάδα θα αναλάβει τις ευθύνες της;

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τουρκική επιθετικότητα και ελληνικοί εγκλωβισμοί

 του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα

Συνέντευξη του καθηγητή γεωπολιτικής στη Σχολή Ευελπίδων και το Πανεπιστήμιο Αθηνών Κωνσταντίνου Γρίβα στο δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη στο ραδιόφωνο 98,4 της Κρήτης.

Advertisements

ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«Άνω Μακεδονία» με «Μακεδόνες» και χωρίς αλλαγή Συντάγματος

«Άνω Μακεδονία» με «Μακεδόνες» και χωρίς αλλαγή Συντάγματος

Δημοσιεύθηκε 12 Φεβρουαρίου 2018- Σταύρος Λυγερός

Το Σύμφωνο, το Σύνταγμα και η διπλή ονομασία

Δημοσιεύθηκε 11 Φεβρουαρίου 2018- Άγγελος Συρίγος

Ο γεωπολιτικός ρόλος Ελλάδας και Σκοπίων στο μεταλλαγμένο ΝΑΤΟ

Δημοσιεύθηκε 10 Φεβρουαρίου 2018- Κωνσταντίνος Γρίβας

Μακεδονικό, ή αλλιώς περί προοδευτικότητας και άλλων δαιμονίων του Κωνσταντίνου Γρίβα  -  Οι ελλαδικές ελίτ αποδέχονται απροβλημάτιστα μια σύνθετη ονομασία για τα Σκόπια, η οποία θα περιέχει τον όρο Μακεδονία. Κάποιοι, μάλιστα, προχωρούν παραπέρα: θεωρούν ότι η Ελλάδα οφείλει να αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος με το συνταγματικό του όνομα. Η στάση τους πηγάζει από τη μεταμοντέρνα αντίληψη ότι το έθνος είναι, έτσι και αλλιώς, μια "φαντασιακή κατασκευή" χωρίς … Κωνσταντίνος Γρίβας Διαβάστε περισσότερα...

Η «ΛΑΤΡΕΙΑ» ΤΟΥ F – 35 ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ

 ΤΟΥ ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΡΙΒΑ*

 Ο γράφων έχει κατά καιρούς αναφερθεί σε ένα ιδιόρρυθμο γεωπολιτικό μέγεθος που στοιχειώνει την ελληνική κοινωνία και ρυθμίζει εν πολλοίς την ελληνική εξωτερική πολιτική: τον «λατρευτικό αντιαμερικανισμό». Την εκδήλωση, δηλαδή, ακραίων αντιαμερικανικών απόψεων και θέσεων, που κάποιες φορές αγγίζουν τα όρια της καρικατούρας, εν παραλλήλω με την αναντίρρητη και απόλυτη πίστη στην αμερικανική παντοδυναμία. Ιδιαίτερα δε τη στρατιωτική. Τον τελευταίο καιρό είχαμε, μάλιστα, την ευκαιρία να δούμε αυτό το φαινόμενο να εκδηλώνεται δια της παροξυσμικής φετιχοποίησης του μαχητικού αεροσκάφους F – 35 Lightning II της Lockheed Martin. Έτσι, διαβάσαμε και ακούσαμε διάφορα ευτράπελα αναφορικά με την απειλή που αυτό συνεπάγεται όταν (και εάν…) εισέλθει στο τουρκικό οπλοστάσιο, όπως και σχετικά με τις δυνατότητες που θα προσέφερε στην ελληνική Άμυνα τυχόν απόκτησή του. Κάθε προσπάθεια δε αμφισβήτησης των υπερικανοτήτων αυτού του …τεχνολογικού θαύματος, αντιμετωπίζεται – στην καλύτερη περίπτωση – με έντονη καχυποψία. Έτσι, λοιπόν, και το άρθρο του γράφοντος περί «εθνικής anti – stealth στρατηγικής», που δημοσιεύτηκε στο 369ο τεύχος των «Επικαίρων», προκάλεσε την ιερή οργή των πιστών του F – 35. 

Στο συγκεκριμένο άρθρο εκφραζόταν η άποψη ότι, αν και το μικροσκοπικό ίχνος στα ραντάρ του F – 35 και οι γενικότερες ικανότητές του όντως διαμορφώνουν μια μακρόπνοη απειλή για την ελληνική Άμυνα, εντούτοις η απάντηση σε αυτό δεν θα πρέπει να είναι η αντίστοιχη αγορά F – 35 (δεδομένου ότι ένα «αόρατο» αεροσκάφος δεν αντιμετωπίζεται με ένα επίσης «αόρατο»), αλλά η ανάπτυξη ενός πλέγματος συστημάτων anti – stealth, οι τεχνολογίες των οποίων θα πρέπει, ει δυνατόν, να αναπτυχθούν σε όσο το μεγαλύτερο ποσοστό γίνεται από την εγχώρια βιομηχανία, πιθανώς και στο πλαίσιο συνεργασιών με άλλες χώρες και όχι να αγοραστούν «ετοιματζίδικες» από το εξωτερικό.

Μεταξύ των άλλων, στο «πακέτο» των συστημάτων anti stealth αναφέρονταν και ηλεκτροοπτικά συστήματα, όπως αυτό της Selex Galileo που μπορεί να χρησιμοποιεί το σουηδικό μαχητικό αεροσκάφος JAS – 39 Gripen NG. Το σύστημα αυτό έχει σχεδιαστεί για να εντοπίζει το θερμικό ίχνος των αεροσκαφών που προκαλείται από την τριβή τους στην ατμόσφαιρα (aerodynamic heating), το οποίο στα αεροσκάφη με επικάλυψη υλικών που απορροφούν την ακτινοβολία ραντάρ (RAM) ενδέχεται να είναι απ’ ό,τι στα «κανονικά» αεροσκάφη με αποτέλεσμα να γίνονται και πιο εύκολα αντιληπτά.