Επίκαιρες όψεις φιλοσοφίας της γλώσσας
Σήμερα όταν μιλάμε για ανθρώπινη γλώσσα συμπεριλαμβάνουμε επιστημονικά κάθε πλευρά της: τη βιολογική της προέλευση, τη γραμματική της δομή, την παραγωγή και πρόσληψη του λόγου, την παθολογία των γλωσσικών διαταραχών και τη συνεχή εξέλιξη των γλωσσών και διαλέκτων. Πίσω όμως από τις πρόσφατες ανακαλύψεις των γνωσιακών επιστημών και της γλωσσολογίας βρίσκονται: καθολικές βαθιές δομές, νοήμονα βρέφη, γονίδια γραμματικής, τεχνητά νευρωνικά δίκτυα, χιμπατζήδες που χειρίζονται σήματα, παράδοξες εγκεφαλικές βλάβες καθώς και έρευνες για τη μητέρα όλων των γλωσσών. Εδώ θυμίζουμε πως πριν από περίπου σαράντα χρόνια γεννήθηκε μια καινούργια επιστήμη. Ονομάζεται γνωσιακή επιστήμη (cognitive science) και συνδυάζει εργαλεία από την ψυχολογία, την πληροφορική, τη γλωσσολογία, τη φιλοσοφία και τη νευροβιολογία προκειμένου να εξηγήσει τους μηχανισμούς της ανθρώπινης νοημοσύνης. Κατά μια άποψη η γλώσσα συνδέεται άρρηκτα και καθοριστικά με τη νόηση του ανθρώπου καθώς η σχέση γλώσσας και νόησης είναι εγγενής. Δηλαδή είναι βιολογικά προσδιορισμένη. Έτσι ως γλώσσα δεν ερμηνεύεται τόσο μια άκαμπτη σχέση του τύπου «ερέθισμα» και «απόκριση στο ερέθισμα», άποψη η οποία ονομάζεται στρουκτουραλιστική ή συμπεριφοριστική. Η κρατούσα άποψη, στις ημέρες μας, είναι ότι ο άνθρωπος γεννιέται με γλωσσικές καταβολές ∙ πράγμα που σημαίνει ότι νοητικά δημιουργεί προσθήκες, αφαιρέσεις, αντικαταστάσεις, εναλλαγές και μετακινήσεις γλωσσικών στοιχείων. Ωστόσο, αυτές οι καταβολές δεν δρουν από μόνες τους. Υποβοηθούνται από το περιβάλλον, επειδή με αυτό ενεργοποιούνται τα ερεθίσματα και οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την επώαση και ανάπτυξη του γλωσσικού φαινομένου. Τι γίνεται όμως με αυτήν την παραδοχή; Κατά την οποίαν η γλώσσα σχεδόν ταυτίζεται με τη νόηση; Αυτό που γίνεται είναι ότι αποδεχόμαστε ότι η γλώσσα είναι ένα ένστικτο.