Ο εκπεσών ‘αντιμνημονιακός πρίγκηπας’ γοητεύει ακόμα την Αριστερά!

 Του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr 

Μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, δημοσιογραφικά συγκροτήματα (στις ραδιοφωνικές, τηλεοπτικές και έντυπες εκδοχές τους), που κινούνται κατ’ εξοχήν στον αντι-ΣΥΡΙΖΑ χώρο, προβάλλουν καθημερινά και σκανδαλωδώς τον Βαρουφάκη –και τη σύζυγό του(!)– ως το ‘νέο’ που εισέρχεται στην ελληνική πολιτική σκηνή. Το σκεπτικό είναι ότι ο εκπεσών ‘αντιμνημονιακός πρίγκηπας’ θα ‘κόψει’ ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Παράλληλα τον προβάλλουν –λιγότερο αλλά εξίσου σκανδαλωδώς– και οι λοιποί μιντιακοί ολιγάρχες, ακόμα και οι φιλο-ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι γνωρίζουν καλά ότι άτομα χωρίς αρχές είναι πάντα χρήσιμα, ιδιαίτερα τη στιγμή που ο Τσίπρας οδεύει προς την αποχώρηση από την εξουσία. Εν τούτοις, δεν θα αρκούσε η διεθνής στήριξη στον Βαρουφάκη για να τον εμφανίσει ως μία κάποια λύση, εάν δεν συνέτρεχαν και ένα σύνολο από εσωτερικοί παράγοντες.

Και ο σημαντικότερος παράγων είναι η βαθύτατη ιδεολογική καθυστέρηση και κυρίως ο μηδενισμός της ελληνικής Αριστεράς. Αυτός εξηγεί γιατί αρκετοί Έλληνες αριστεροί εξακολουθούν να παραμένουν θετικά διατεθειμένοι απέναντι στον Βαρουφάκη, όπως εξάλλου παρέμειναν επί τόσο καιρό και απέναντι στον Τσίπρα. Και έπρεπε να έλθει η μεγάλη κωλοτούμπα του καλοκαιριού του 2015 για να αρχίσει η μεγάλη απομάγευση, όταν εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι θα απόσχουν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και αρκετές ομάδες και προσωπικότητες της κυβέρνησης θα αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλοντας την ‘προδοσία’ του Τσίπρα.

Όμως η θεωρία περί ‘προδοσίας’ θα επιτρέψει ταυτόχρονα στην Αριστερά –στελέχη και εν μέρει και ψηφοφόρους– να αποστασιοποιηθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να συνεχίσουν να αποδέχονται τα ιδεολογικά του προτάγματα: Ο Τσίπρας είχε ‘προδώσει’ τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Η λογική της ‘προδοσίας’ θα τους επιτρέψει να αποφύγουν και οποιοδήποτε αυτοκριτικό διάβημα.

Διότι, εάν υπεύθυνη για την καταστροφή ήταν η μη εφαρμογή του προγράμματος της ρήξης, τότε δεν χρειάζεται να ανοίξει κάποια διαδικασία αναρώτησης σχετικά με το ίδιο το πρόγραμμα! Γι’ αυτό και από όλες τις συνιστώσες που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ η παραμικρή αυτοκριτική. Ο μόνος που είχε το θάρρος να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό ήταν ο Μανόλης Γλέζος. Για τους υπόλοιπους, ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Οι δύο εκδοχές του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Βαρουφάκης, οι ολιγάρχες και η ολιγωρία της αντιπολίτευσης

Του Γιώργου Καραμπελιά από το liberal.gr 

Την τελευταία εβδομάδα εξελίσσεται μια μηντιακή εκστρατεία μεγάλης κλίμακας για να προβληθεί και να εδραιωθεί με την είσοδό του στη Βουλή –και παρεμπιπτόντως να αποφύγει και πιθανές δικαστικές διώξεις– ένας άνθρωπος που ευθύνεται όσο τουλάχιστον και ο Τσίπρας για την ολοκλήρωση της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας. Καθόλου τυχαία δε, αποτελεί και τον αυθεντικότερο τοπικό εκπρόσωπο της στρατηγικής του Τζωρτζ Σόρος. Όπως όλοι έχουν αντιληφθεί, πρόκειται για τον Γιάννη Βαρουφάκη.

Μάλιστα, μετά τις Ευρωεκλογές, δημοσιογραφικά συγκροτήματα (στις ραδιοφωνικές, τηλεοπτικές και έντυπες εκδοχές τους) που κινούνται κατ’ εξοχήν στον αντι-ΣΥΡΙΖΑ χώρο, προβάλλουν καθημερινά και σκανδαλωδώς τον Βαρουφάκη –και τη σύζυγό του(!)– ως το «νέο» που εισέρχεται στην ελληνική πολιτική σκηνή, με το σκεπτικό ότι θα «κόψει» ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εξάλλου, ο Βαρουφάκης διατηρεί και πολύ καλές σχέσεις με το διεθνές σύστημα, σε όλες του τις εκφάνσεις και προπαντός με το σύστημα Σόρος – οι δε Έλληνες ολιγάρχες ποτέ δεν δυσαρεστούν το «διεθνές σύστημα». Γι’ αυτό εξάλλου τον προβάλλουν –λιγότερο αλλά εξίσου σκανδαλωδώς– και οι λοιποί μηντιακοί ολιγάρχες, έστω και οι φιλο-ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι γνωρίζουν καλά ότι άτομα χωρίς καθόλου αρχές είναι πάντα χρήσιμα, ιδιαίτερα τη στιγμή που ο Τσίπρας οδεύει προς την αποχώρηση από την εξουσία. Αυτοί οι τελευταίοι μάλιστα τον είχαν λανσάρει και το 2012-2013 με καθημερινές εκπομπές, πρωί, μεσημέρι και βράδυ, στα κανάλια τους.

Σήμερα, όμως, όλοι γνωρίζουν πλέον ποιος είναι ο Βαρουφάκης Ο άνθρωπος, που κατόρθωσε, με τη συναίνεση του Τσίπρα, να διαλύσει μέσα σε 6 μήνες ό,τι είχε απομείνει από την οικονομία της χώρας – με ένα κόστος που κυμαίνεται από100–200 δισ. εκατομμύρια ευρώ· να οδηγήσει σε διαρροή 40 δισ. ευρώ από τις τράπεζες και εν τέλει να τις κλείσει, προκαλώντας υποχρεωτική ανακεφαλαιοποίηση και εκχώρηση στα ξένα funds («αγάπη μου, σήμερα έκλεισα τις τράπεζες»)· και, εν τέλει, να επιβάλει ένα μόνιμο καθεστώς κεφαλαιακών ελέγχων που αποτελείωσαν τις εξαγωγές και τις επενδύσεις της χώρας. Όλα αυτά διανθισμένα με γελοίους λεονταρισμούς στα Γιούρογκρουπ και στα διεθνή φόρα· αυτός, ένας άνθρωπος του Σόρος, οικονομικός σύμβουλος του ΓΑΠ, ένας διεθνής γυρολόγος της κακιάς ώρας, που βρήκε έναν λαό κυριολεκτικά σε τετανία και παραζάλη, ώστε να τον αναδείξει, μαζί με τον τότε αρχηγό του, στην κορυφή της χώρας, στην πιο δύσκολη στιγμή της.

Ο Βαρουφάκης και η στρατηγική Σόρος στην Ελλάδα

του Γιώργου Καραμπελιά 

Η ανάδυση του ΜέΡΑ25, του κόμματος του Γιάννη Βαρουφάκη, σπρωγμένου από το μηντιακό σύστημα, διεθνείς διασυνδέσεις όλων των επίπεδων και πολυάριθμων ΜΚΟ, υποχρεώνει όλους μας, ακόμα και εκείνους που τον περιφρονούσαμε ως έναν σαλτιμπάγκο της πολιτικής, να ασχοληθούμε μαζί του. Έχω τονίσει επανειλημμένα πως θεωρώ την παρουσία του στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας σκάνδαλο, μια και συνέβαλε αποφασιστικά στην εδραίωση της «χρεοδουλοπαροικίας» για την οποία μιλάει τόσο συχνά. Πόσο μάλλον που για ένα μέρος των απογοητευμένων οπαδών της Αριστεράς εμφανίζεται ως μια πιθανή διέξοδος, δεδομένης της βέβαιης κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ και της εξαέρωσης της ΛΑΕ.

Παράλληλα δε, εκδηλώνεται και ένα φαινόμενο προσχωρήσεων στο κόμμα του που δεν αφορά μόνο «ρετάλια» της πολιτικής και καλλιτεχνικής ζωής που προσπαθούν να επιβεβαιώσουν το Εγώ τους, και ποιος ξέρει, ίσως και να κερδίσουν και κάποια έδρα, αλλά και από σοβαρότερους κατά τεκμήριο ανθρώπους, με μερικούς από τους οποίους έχουμε βρεθεί σε κοινούς αγώνες στον χώρο του πατριωτικού δημοκρατικού χώρου.

Η ανάδυση της κίνησης Βαρουφάκη, με όλο το μηντιακό ταρατατζούμ που τη συνοδεύει, αποτελεί μια προσπάθεια «να τοποθετηθεί» μια ελεγχόμενη από το διεθνές και εγχώριο σύστημα πολιτική κίνηση η οποία θα μπορέσει να ελέγξει και να αποπροσανατολίσει δυνάμεις που αναπόφευκτα θα απελευθερωθούν από την αποδρομή του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τον ίδιο τρόπο που γίνεται προσπάθεια –ενίοτε από τις ίδιες δυνάμεις– να ελεγχθεί και ο χώρος του δεξιού πατριωτισμού, από την «Ελληνική Λύση» του Βελόπουλου.

Η επιστροφή του Γιάνη με κάτι σαν πρόγραμμα

Του Γιάννη Ξένου

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο άνθρωπος που χειρίστηκε τις τύχες της ελληνικής οικονομίας το πρώτο εξάμηνο του 2015, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα, επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος. Το Diem25, το διεθνές κίνημα που δημιούργησε πριν τρία χρόνια με διάφορες προσωπικότητες (μεταξύ άλλων ο Νόαμ Τσόμσκι και η Πάμελα Άντερσον) που γοητεύει το τεράστιο «Εγώ» του, είχε ως στόχο να τον αναδείξει ως ευρωβουλευτή στη Γερμανία. Στη Γερμανία, με ποσοστό 0,5% εκλέγεσαι ευρωβουλευτής, και εκεί κατήλθε υποψήφιος υπολογίζοντας ότι στη Γερμανία των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων θα ήταν σχετικά εύκολο να εκλεγεί[1].  Στην Γερμανία, το Diem 25 έλαβε μόλις 0,2% και 130 χιλ. ψήφους, αλλά στην Ελλάδα έκανε την έκπληξη και παραλίγο να εκλέξει ευρωβουλευτή.

Από τον βράδυ των ευρωεκλογών τα φώτα στράφηκαν και πάλι στον Γιάνη και αυτός κάνει ό,τι μπορεί για να συντηρεί την υπερπροβολή. Ο χώρος της κομμουνιστικογενούς ή δικαιωματιστικής αριστεράς (αλλά, δυστυχώς, όχι μόνο) τον αντιμετωπίζει ως τον σωτήρα της, μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, την πτωτική στασιμότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την κατάρρευση της ΛΑΕ. Το γεγονός ότι οι εθνικές εκλογές θα γίνουν εσπευσμένα σε έναν μήνα προκαλεί συνωστισμό από διάφορα μεσαία στελέχη και προσωπικότητες στον προθάλαμο του ΜέΡΑ25, διότι  ο Βαρουφάκης, από θέση ισχύος, δεν συνομιλεί με άλλους «αρχηγούς», αλλά υποδέχεται ευχαρίστως όσους θέλουν να πηδήσουν στο άρμα του.

Το πάθος τους να συντηρηθεί δήθεν μιας κάποιας μορφής αριστερά εντός Κοινοβουλίου, καθώς και για προσωπική προβολή και ανάδειξη, τους τυφλώνει. Ξεχνούν ποιος είναι ο Βαρουφάκης ή θέλουν να ξεχαστεί τι προκάλεσε. Δυστυχώς, οι προτάσεις του, όπως διατυπώνονται στο προεκλογικό πρόγραμμα του Μέρα25[2], μας υπενθυμίζουν τι πρεσβεύει ο Βαρουφάκης, ένα μείγμα οικονομισμού και εθνομηδενισμού ικανού για το χειρότερο.

Οι σαράντα σελίδες προγράμματος είναι περισσότερο μια έκθεση ιδεών δική του και της συντρόφου του, Δανάης Στράτου. Κάποια κεφάλαια, όπως αυτά για τις τράπεζες, τα πανεπιστήμια ή τον πολιτισμό είναι υπεραναπτυγμένα και κάποια άλλα, όπως οι κοινωνικοί τομείς, η παραγωγή και τα εθνικά θέματα τα ξεπετούν με διεκπεραιωτικό τρόπο.  Ας δούμε το πρόγραμμα αναλυτικά:

Ξεκινά με τη διαπίστωση ότι η Ελλάδα βιώνει ένα καθεστώς χρεοδουλοπαροικίας και προτείνει επτά τομές:

α) μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων από το 3,5%, που θα είναι μέχρι το 2022, στο 1,5%, εφόσον το ΑΕΠ αυξάνεται με ρυθμό 3% ετησίως, ή 1% πρωτογενές πλεόνασμα για ρυθμό ανάπτυξης 1% έως 3% και μηδενικά πλεονάσματα για μικρότερο ρυθμό ανάπτυξης.

β) Το χρέος δεν είναι βιώσιμο, επομένως για το ΜΕΡΑ25 οι πληρωμές προς τους δανειστές θα είναι ανάλογες με την αύξηση του ΑΕΠ της Ελλάδος. Προτείνει προσδιορισμό συνολικού ύψους χρέους προς την τρόικα ανάλογο με το ύψος του ονομαστικού ΑΕΠ. Αυτό θα γίνει με κούρεμα χρέους, το ύψος του οποίου θα κυμανθεί ανάλογα με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή, αν η ελληνική οικονομία έχει υψηλό ρυθμό ανάπτυξης το κούρεμα θα είναι μικρότερο και αν ο ρυθμός είναι χαμηλός, το κούρεμα του χρέους θα είναι μεγαλύτερο. Ο Βαρουφάκης στα καλύτερά του…

Και αυτόν τον «νάρκισσο», με τις «μυστηριώδεις» σχέσεις ανά την υφήλιο, θέλουν κάποιοι - με κάθε τρόπο - να τον δουν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ένα «μαρξιστικό κλόουν σε κουστούμι Δον Κιχώτη»!

Η ρητορική του για το μεταναστευτικό θυμίζει κάτι από τα σχετικά κείμενα του Τζωρτζ Σόρος : “Cross Border”, “grass roots”, «Τρίτη Εναλλακτική», «Πανευρωπαϊσμός». 

Συμπεριφέρεται σαν όλους εκείνους τους ωραιοπαθείς «ιμάντες» της παγκοσμιοποίησης που θέλουν με κάθε τρόπο να επιβάλλουν τη δική τους Νέα Τάξη, προσποιούμενοι τον «μαρξιστή». Και ως γνήσιος «Πανευρωπαϊστής» εμφορείται από το ψευτοδίλημμα: «Ή θα σώσουμε την Ευρώπη εγκαταλείποντας την εθνική κυριαρχία, ή όλη η Ευρώπη θα καταρρεύσει». 

Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι παράδοξο που στήριξε ολόθερμα την μερκελική πολιτική των ανοιχτών συνόρων δηλώνοντας στη Deutsche Welle τον Οκτώβριο του 2015 : 

«Σαν Ευρωπαίος, είμαι υπερήφανος για την πιστή σε αξίες στάση της καγκελαρίου Μέρκελ στο προσφυγικό πρόβλημα. Αυτό είναι ένα παράδειγμα για το πόσο λανθασμένη είναι η κριτική κατά της Γερμανίας σαν πηγή των ευρωπαϊκών προβλημάτων, που δεν είναι μόνο στην Ελλάδα πολύ διαδεδομένη, αλλά και στη Γαλλία, στην Ιταλία και στην Ισπανία.
 Πιστεύω ότι η στάση της Άγκελα Μέρκελ μπορεί να είναι ένας προάγγελος καλών πραγμάτων για την Ευρώπη. Όταν κάποιος χτυπά τις κλειστές σου πόρτες, που είναι τραυματισμένος και πεινά, τότε έχεις την ηθική υποχρέωση – και πιστεύω ότι η καγκελάριος Μέρκελ το καταλαβαίνει – ν΄ ανοίξεις την πόρτα και να τους φέρεις μέσα. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε ν’ αποδείξουμε ξανά τον ευρωπαϊκό μας ουμανισμό». 

Δύο μήνες αργότερα εξομολογήθηκε μάλιστα στο περιοδικό Stern ότι αν ήταν Γερμανός θα ψήφιζε Μέρκελ. Και αυτόν τον «νάρκισσο», με τις «μυστηριώδεις» σχέσεις ανά την υφήλιο, θέλουν κάποιοι - με κάθε τρόπο - να τον δουν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Ο κατήφορος συνεχίζεται.

Η μικρή ζωή των μικρών κομμάτων – Στη σκηνή Βελόπουλος και Βαρουφάκης

ile Photo: Ο Γραμματέας του κόμματος ΜέΡΑ25, Γιάνης Βαρουφάκης, μιλάει σε εκδήλωση για το σχέδιο του κόμματος για τις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές, στο μικρό θεατράκι του Δημαρχείου Κορίνθου, στο πλαίσιο της περιοδείας του ΜέΡΑ25 σε όλη την Ελλάδα. ΑΠΕ ΜΠΕ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΨΩΜΑΣ

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ

Ήταν τουλάχιστον τον τελευταίο χρόνο ορατό δια γυμνού οφθαλμού πως τα μικρά κόμματα του ενδιάμεσου χώρου φυλλορροούσαν όχι μόνο σε επίπεδο βουλευτών, αλλά και ψηφοφόρων. Για την ακρίβεια, ήταν η διαρροή ψηφοφόρων και η προοπτική να μείνουν εκτός Βουλής που ωθούσε βουλευτές τους να ρίχνουν γέφυρες κυρίως προς τα δύο μεγάλα κόμματα. Εννοείται ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ είχαν ανοικτές τις αγκάλες τους, όπως παλαιότερα τις είχαν οι τότε πυλώνες του πολιτικού συστήματος ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Θα συμβεί άραγε το ίδιο και με τα κόμματα που ίδρυσαν ο Βελόπουλος και ο Βαρουφάκης;

Η πολιτική πόλωση που καλλιέργησαν και ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης μετέτρεψε τις ευρωεκλογές σε πρόκριμα της μάχης για την εξουσία. Ήταν αναπόφευκτο, λόγω και του γεγονότος ότι οι εθνικές εκλογές το αργότερο που θα μπορούσαν να γίνουν ήταν ο Οκτώβριος. Σ’ αυτό το κλίμα, τα μικρά κόμματα του ενδιάμεσου χώρου καταποντίστηκαν.

Υπενθυμίζουμε ότι μετά από την πρώτη περίοδο διαμόρφωσης (1974-77), το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης είχε διέλθει καμπές και είχε υποστεί κλυδωνισμούς, αλλά κεντρικό χαρακτηριστικό του ήταν ο λεγόμενος δικομματισμός. Για την ακρίβεια επρόκειτο για διπολισμό, δεδομένου πως πάντα υπήρχαν οι “μικροί παίκτες”. Όλες οι κατά καιρούς προσπάθειες ανατροπής του δικομματισμού από τα μέσα είχαν κακό τέλος.

Οπαδός του «Ελληνοτουρκισμού» ο Βαρουφάκης – Θέλει να καταργηθούν τα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας

Ο Γιάνης Βαρουφάκης συμμετείχε σε φιλοευρωπαϊκή διαδήλωση στη Ρώμη με αίτημα «για μία καλύτερη Ευρώπη», στο περιθώριο των εορτασμών της 60ης επετείου από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης.

Η τουρκική εφημερίδα Vatan παραθέτει δηλώσεις του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος φέρεται να είπε από την Ρώμη, ότι θέλει να δει τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία να καταργούνται και τις δύο χώρες να έρχονται όσο το δυνατόν πιο κοντά, καθώς έχουν κοινά συμφέροντα.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, σύμφωνα πάντα με την τουρκική εφημερίδα, φέρεται να δήλωσε επίσης ότι πρέπει να εκδημοκρατιστεί τόσο η Τουρκία όσο και η ΕΕ και οι δύο να συναντηθούν σε μία δημοκρατική ένωση, μία πανευρωπαϊκή δημοκρατία, στην οποία θα είναι μέλος και η Τουρκία.

Το «καλό» για τον Γιάνη Βαρουφάκη είναι ότι βρίσκεται στον δικό του παράλληλο κόσμο και το διασκεδάζει. Το εάν κάποιοι τον παίρνουν σοβαρά, «κακό του κεφαλιού τους» που λέει κι ο λαός.

Να σημειώσουμε ότι η δήλωση Βαρουφάκη δεν αποτελεί κάποια ακόμα καινοφανή ιδέα του, είναι μια παλιά «πρόταση» που ξεπεράστηκε από την ιστορία και τα γεγονότα. Είναι ο λεγόμενος «Ελληνοτουρκισμός».

Τι είναι ο Ελληνοτουρκισμός

Ο ελληνοτουρκισμός είναι μία λέξη που περιλαμβάνει δύο έννοιες: α) ένα πολιτισμικό φαινόμενο, δηλαδή την συγκατοίκηση και την αλληλεξάρτηση, από τον 11ο αιώνα, του ελληνισμού και του τουρκισμού και β) μία ιδεολογία στερεωμένη σε αυτό το πολιτισμικό φαινόμενο που επιδιώκει να εγκαθιδρύσει ένα ελληνοτουρκικό πολιτικό σύνολο.

Ως ιδεολογία ο ελληνοτουρκισμός αποδίδει πρωτεύοντα ρόλο σε μία πραγματικότητα, το ελληνοτουρκικό πολιτισμικό φαινόμενο.

Για να εξασφαλισθεί ο πρωτεύων αυτός ρόλος τείνει να εδραιώσει ένα ελληνοτουρκικό πολιτικό σύνολο.

Η οικουμενική αυτοκρατορία υπήρξε το πολιτισμικό και πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ανδρώθηκε ο ελληνισμός από την εποχή των Περσών και του Μεγάλου Αλεξάνδρου έως την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον 20 αιώνα.

Η Ενδιάμεση Περιοχή υπήρξε το γεωγραφικό και πολιτισμικό αυτό πλαίσιο για επάνω από 2500 χρόνια με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, για επάνω από 1600 χρόνια.

Μέσα στο ίδιο αυτό πλαίσιο ανδρώθηκε τα τελευταία χίλια χρόνια και ο τουρκισμός.

Αυτός κοινός πολιτισμός της Ενδιάμεσης Περιοχής, από την εποχή του Χριστού ονομάσθηκε Ρωμηοσύνη και οι κάτοικοί τους υπήρξαν οι Ρωμηοί. Ο οικουμενισμός της Αυτοκρατορίας εξεφράσθη, κατά την παραπάνω θεωρία, ως ελληνοτουρκισμός.

Ο Βαρουφάκης, ο Γαβράς και η παρακμή- ελληνική και ευρωπαϊκή

Του Γιώργου Καραμπελιά πρωτοδημοσιεύτηκε στο liberal.gr 

Ο Κώστας Γαβράς, σε παρουσίαση του νέου ογκώδους πονήματος του Γιάνη Βαρουφάκη, δήλωσε πως θα γυρίσει σε κινηματογραφικό έργο τον αγώνα του Γιάνη «ενάντια στο παγκόσμιο σύστημα», συνεπικουρούμενος και από τον Βασίλη Βασιλικό, ο οποίος επίσης συμμετείχε στη συγκεκριμένη εκδήλωση.

Ο Βασίλης Βασιλικός έγινε γνωστός στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για το βιβλίο του, «Ζ», που κυκλοφόρησε το 1966 και περιέγραφε τα γεγονότα της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και την αποκάλυψη των ηθικών και φυσικών αυτουργών της, εξαιτίας και της επιμονής ενός νέου τότε ανακριτή, του Χρήστου Σαρτζετάκη. Αμέσως μετά, το 1969, στη διάρκεια της δικτατορίας, ο Κώστας Γαβράς μετέβαλε σε κινηματογραφικό έργο, με τεράστια κινηματογραφική επιτυχία, λόγω της δικτατορίας στην Ελλάδα, το βιβλίο του Βασιλικού. Ο Βασιλικός, ο Γαβράς και ο Σαρτζετάκης, εκείνη την εποχή, είχαν πραγματοποιήσει ένα σημαντικό έργο. Στη συνέχεια –όπως πάντα συμβαίνει στον κόσμο που ζούμε–, έδρεψαν από αυτήν τους τη στάση ως καρπούς, αναγνώριση και χρήμα. Ο ένας ανακηρύχθηκε και πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και δεν ήταν καθόλου χειρότερος, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, από αυτούς που ακολούθησαν.

Οι άλλοι δύο, σε πολύ προχωρημένη ηλικία πλέον –έχουν περάσει πάνω από πενήντα χρόνια από την υπόθεση Λαμπράκη και το βιβλίο του Βασιλικού–, επανέρχονται με ένα νέο «αφήγημα». Τότε, περιέγραψαν τον αγώνα του Λαμπράκη, τον τραγικό του θάνατο και τις προσπάθειες να αποκαλυφθούν οι συνθήκες της δολοφονίας του, σε μια χώρα που αγωνιζόταν να κατακτήσει στοιχειώδεις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες, και σύντομα θα έπεφτε κάτω από τη μπότα της δικτατορίας. Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, έρχονται να περιγράψουν έναν άλλο «ηρωικό αγώνα», τον «αγώνα» ενός διεθνούς καμποτίνου να καταστρέψει τη χώρα του, πράγμα το οποίο κατόρθωσε να επιτύχει μέσα σε έξι μήνες!

Η νομοτελειακή ήττα του 2015/Του Βασίλη Βλιάρδου

.

Πρέπει να ερευνηθεί με κάθε λεπτομέρεια το παρελθόν, τουλάχιστον από το ξεκίνημα της κρίσης και σε σχέση με τη διαχείριση της, επειδή ήταν τόσο καταστροφική, ώστε δεν μπορεί να οφείλεται σε ανθρώπινα λάθη – οπότε ο δημόσιος διάλογος με τον κ. Βαρουφάκη είναι θετικός.  

.

Άποψη

Είναι πράγματι σημαντική η έντιμη αντιπαράθεση απόψεων και ένας πραγματικός, με ισηγορία διάλογος (= όλοι οι Πολίτες έχουν το δικαίωμα να αγορεύσουν) – όπως αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Γ. Βαρουφάκης στην εισαγωγή της δημόσιας απάντησης του (πηγή), σε άρθρο μου που τον αφορούσε (πηγή).  Όσον αφορά την κριτική που του άσκησα σε σχέση με το παρελθόν ήταν ως όφειλε καλοπροαίρετη, όπως επίσης η δική του – αν και αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι το μέλλον της χώρας μας, το οποίο διαγράφεται σκοτεινό όσο αισιόδοξος και αν είναι κανείς, αφού οι δεκάδες λύσεις που υπήρχαν έχουν δυστυχώς «σπαταληθεί».

Σε κάθε περίπτωση μάχες με τους πιστωτές και ειδικά με τη Γερμανία δεν πρέπει να δίνονται, εάν δεν έχει προηγηθεί η κατάλληλη προετοιμασία – όπως θα ήταν τότε η οχύρωση του τραπεζικού συστήματος, οι έλεγχοι κεφαλαίων αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, η αναβολή πληρωμών απέναντι σε όλους εκτός από τους κατόχους των ομολόγων αγγλικού δικαίου για να μην αδειάσουν τα δημόσια ταμεία κοκ.

Εκτός αυτού, δεν έπρεπε να συμφωνηθεί η παράταση του μνημονίου από τον πρώην υπουργό ένα μήνα σχεδόν μετά τις εκλογές, με την ταυτόχρονη αποδοχή του χρέους, ούτε η εκτέλεση των όρων της αξιολόγησης της προηγούμενης κυβέρνησης – αφού όλα αυτά ήταν συνώνυμα με την άνευ όρων συνθηκολόγηση της χώρας, οπότε ήταν νομοτελειακή η εξευτελιστική, τεράστιου κόστους ήττα κατά κράτος του Ιουλίου, για την οποία ασφαλώς συνευθύνεται ο πρώην υπουργός.

Η απολογία του κ. Βαρουφάκη

Όταν αποδέχεται κανείς ειλικρινά τα λάθη του, τότε δεν προσπαθεί ποτέ να τα ωραιοποιήσει – ενώ ο ηττημένος πάντοτε υποκλίνεται απέναντι στο νικητή, δυστυχώς, ακόμη και όταν ο νικητής έχει χρησιμοποιήσει παράνομα μέσα και αθέμιτες μεθόδους.

.τ

«Η πολιτική δεν υπάρχει για να λέει αλήθειες. Η πολιτική υπάρχει για να εκμεταλλεύεται τους ευκολόπιστους, όπως κάποιες θρησκείες. Αν εσύ είσαι ενήλικος, δεν έχεις καταλάβει ούτε αυτό και ασχολείσαι με την πολιτική, είσαι επικίνδυνος για την ανθρωπότητα«.

του Άρη Οικονόμου.

Άποψη

Ακούγοντας μία τηλεοπτική συζήτηση με τον κ. Βαρουφάκη, τον οποίο είναι ασφαλώς εξαιρετικά άδικο να κατηγορεί κανείς για το παράλληλο ηλεκτρονικό νόμισμα που είχε προετοιμάσει σχεδιάζοντας τη ρήξη με τους δανειστές, αφού δεν του επετράπη καν να το χρησιμοποιήσει, διαπίστωσα αρκετές αναλήθειες – καθώς επίσης μία αγωνιώδη προσπάθεια ωραιοποίησης των γεγονότων μέσω της ειλικρινούς παραδοχής των λαθών που ο ίδιος θεωρεί ότι έκανε, σε μία όμως διαφορετική διάσταση από την πραγματική.

Ειδικότερα αποδέχθηκε πως ήταν λάθος του να μην αντιδράσει, όταν οι συνομιλητές του στο Euro Group άλλαξαν τη συμφωνία στις 24 Φεβρουαρίου του 2015. Η αλήθεια είναι όμως πως τέσσερις ημέρες πριν, στις 20 Φεβρουαρίου, είχε αναιρέσει τη βασική προεκλογική υπόσχεση του κόμματος του, υπογράφοντας τα εξής: «Οι ελληνικές Αρχές αναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευση τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως».

Με την παράγραφο αυτή της συμφωνίας του διαβεβαίωνε τους δανειστές της χώρας πως αφενός μεν ήταν σε θέση να εξυπηρετήσει τα χρέη της, αφετέρου ότι η κυβέρνηση δεν είχε καμία πρόθεση να διαπραγματευθεί τη διαγραφή τους – κάτι ασφαλώς παράδοξο, αφού τόσο πριν, όσο και μετά την εκλογή του δήλωνε δημόσια πως η Ελλάδα ήταν χρεοκοπημένη (πολύ σωστά κατά την άποψη μου), άρα μη ικανή να εξυπηρετεί τα δάνειά της.

Άλλωστε ο ίδιος ανέφερε στην ίδια τηλεοπτική εκπομπή πως η Ελλάδα ήταν και είναι χρεοκοπημένη (σωστά),  καθώς επίσης ότι, με νέα χρέη δεν μπορεί κανείς ποτέ να εξοφλεί τα παλαιότερα – χρησιμοποιώντας όμως το εξής εξαιρετικά ατυχές παράδειγμα, σε δική μου ελεύθερη απόδοση:

«Οι δανειστές συμπεριφέρονται σαν να δίνουν σε αυτόν που χρωστάει μία πιστωτική κάρτα μία δεύτερη, για να πληρώσει τα χρέη της προηγούμενης, μία τρίτη για να πληρώσει τη δεύτερη κοκ. – απαιτώντας παράλληλα να μειώνει τα εισοδήματα του. Πρόκειται λοιπόν για έναν οφθαλμοφανή παραλογισμό που δεν οδηγεί πουθενά».

Κίνημα Βαρουφάκη (DIEM25): Μανιφέστο για τον «εκδημοκρατισμό» της Ευρώπης ή για τη διαιώνιση της κυριαρχίας της ΕΕ; Η ανάγκη για μια νέα Δημοκρατική κοινότητα κυρίαρχων Εθνών (Τάκης Φωτόπουλος)

28.03.2016

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Κίνημα Βαρουφάκη (DIEM25): Μανιφέστο για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης ή για τη διαιώνιση της κυριαρχίας των ελίτ της ΕΕ επάνω στους ευρωπαϊκούς λαούς;

—Προς μια δημοκρατική κοινότητα κυρίαρχων εθνών *

Περίληψη

Εν μέσω τεράστιας δημοσιότητας, ιδιαίτερα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» (δηλαδή της Αριστεράς που είναι πλήρως ενσωματωμένη στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης), όπως ο Guardian—και στα παρ’ημίν The Press Project, η Εφημερίδα των Συντακτών κλπ.—, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ένας από τους πρωταγωνιστές της σημερινής οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής καταστροφής στην Ελλάδα, αυτοπαρουσιάστηκε ως ο «σωτήρας της Ευρώπης», —χαρακτηρισμός που του απέδωσε ένα ακόμα γνωστό μέλος της ίδιας «Αριστεράς» σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο ελεγχόμενο από τους Ρώσους «παγκοσμιοποιητές» κανάλι!. [1] Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσω, αρχικά να εξετάσω τα δημοκρατικά «διαπιστευτήρια» του μανιφέστου Βαρουφάκη και, δεύτερον, να εξερευνήσω τους στόχους και τη στρατηγική του. Στη συνέχεια, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε μερικές κρίσιμες ερωτήσεις σχετικά με την (ιδιαίτερα σημαντική) επιλογή του χρόνου δημοσίευσης του μανιφέστου και ποιοι το υποστηρίζουν. Θα ολοκληρώσω το άρθρο με την πρόταση μου για μια δημοκρατική κοινότητα κυρίαρχων εθνών, η οποία, κατά τη γνώμη μου, αντιπροσωπεύει μια πραγματική επιλογή σήμερα, σε αντίθεση με τις ψευδο-επιλογές που προσφέρονται από αυτό το λεγόμενο «μανιφέστο», το οποίο έμμεσα, έχει ήδη εγκριθεί από τις ελίτ. [2]

1. Τα ψευτο-«δημοκρατικά» διαπιστευτήρια του DIEM25

Ο Βαρουφάκης ξεκινά το «μανιφέστο» του, δηλώνοντας ότι «Παρά τις εκφράσεις αγωνίας τους για το μεταναστευτικό, την ανταγωνιστικότητα και την τρομοκρατία, μόνο μία απειλή τρομάζει πραγματικά τις Ευρωπαϊκές Δυνάμεις: Η Δημοκρατία! … γιατί η κυριαρχία των λαών της Ευρώπης, η κυβέρνηση μέσω των δήμων, είναι ο κοινός εφιάλτης των ευρωπαϊκών ελίτ». [3]

Στη συνέχεια, διασαφηνίζει τι εννοεί με αυτό, όταν ο ίδιος περιγράφει λεπτομερώς ποιες είναι αυτές οι ελίτ, δηλαδή.:

• Η Γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τα λόμπι της
• οι ομάδες κρούσης των Επιθεωρητών και οι Τρόικες
• το ισχυρό Eurogroup που δεν στηρίζεται σε κανένα νόμο ή Συνθήκη
• «Διασωσμένοι» Τραπεζίτες, διαχειριστές κεφαλαίων και αναστημένοι ολιγάρχες
• Πολιτικά κόμματα που επικαλούνται τον φιλελευθερισμό, τη δημοκρατία, την ελευθερία και την αλληλεγγύη
• Κυβερνήσεις που τροφοδοτούν σκληρή ανισότητα τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζουν
• Μιντιακοί Μεγιστάνες που έχουν μετατρέψει την πρόκληση φόβου σε μορφή τέχνης
• Επιχειρήσεις που «τα έχουν κάνει πλακάκια» με μυστικοπαθείς δημόσιους φορείς, επενδύοντας στον ίδιο φόβο, ώστε να προωθήσουν τη μυστικότητα και μια κουλτούρα παρακολουθήσεων που υποτάσσει την κοινή γνώμη σύμφωνα με τη θέλησή τους.

Όπως είναι εμφανές από τη λίστα αυτή, οι ελίτ της ΕΕ ορίζονται με καθαρά πολιτικά κριτήρια και, ιδιαίτερα, από τη σκοπιά της δύναμης που έχουν να χειραγωγούν την «κοινή γνώμη», μέσα από την έλλειψη διαφάνειας και σε ένα πλαίσιο μυστικότητας, όπου, συνήθως, μη εκλεγμένα όργανα της ΕΕ, επιβάλλονται στους «υπηκόους» τους, δηλαδή στους ευρωπαϊκούς λαούς. Με άλλα λόγια, το καθοριστικό χαρακτηριστικό των μελών αυτών των ελίτ είναι η πολιτική τους δύναμη, μέσω της οποίας μπορούν να χειραγωγήσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς, προκειμένου να υπηρετούν τους σκοπούς τους.

Αυτό είναι το Σχέδιο Β των Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Μελανσόν, Λαφοντέν και Φασίνα

Στη δημοσιότητα έδωσαν σήμερα οι Μελανσόν, Φασίνα, Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκης το αναμενόμενο Σχέδιο Β για την Ευρώπη. Το κείμενο-μανιφέστο τους ουσιαστικά προαναγγέλλει την δημιουργία πολιτικής κίνησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο και το κάλεσμα για διεθνή διάσκεψη στις αρχές Νοεμβρίου.

Με το κείμενό τους οι υπογράφοντες αναφέρουν ως Σχέδιο Α τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης αλλά μεγάλο μέρος της ανακοίνωσης αφορά το Σχέδιο Β που θα πρέπει να είναι έτοιμο για να αντιμετωπιστεί η θηριωδία των «εσωτερικών και εξωχώριων ελίτ» το οποίο μπορεί να περιλαμβάνει από εναλλακτικά νομίσματα, παράλληλα συστήματα συναλλαγών (και ανταλλακτικών) μέχρι και την έξοδο από το Ευρώ και την δημιουργία ενός νέου κοινού νομίσματος. Ακολουθεί η πλήρης διακήρυξη:

Το κείμενο υπογράφουν οι:

Ζαν Λουκ Μελανσόν, Ευρωβουλευτής, συνιδρυτής του Αριστερού Κόμματος στη Γαλλία

Στέφανο Φασίνα, Βουλευτής του Ιταλικού Κοινοβουλίου, πρώην αναπληρωτής υπουργός οικονομικών

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου

Όσκαρ Λαφοντέν: Ιδρυτής του Die Linke, πρώην υπουργός οικονομικών της Γερμανίας

Γιάνης Βαρουφάκης: Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πρώην υπουργός οικονομικών 

ΔΕΙΤΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΕΔΩ

Το Σχέδιο Β για την Ευρώπη:

Στις 13 Ιουλίου η δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα οδηγήθηκε στο να γονατίσει μπροστά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η «συμφωνία» της 13ης Ιουλίου αποτελεί στην πραγματικότητα πραξικόπημα. Επετεύχθη βάζοντας την ΕΚΤ να κλείσει τις ελληνικές τράπεζες και να τις απειλήσει ότι δεν θα ανοίξουν ξανά μέχρι η κυβέρνηση να δεχτεί τη νέα έκδοση του αποτυχημένου προγράμματος. Γιατί; Επειδή η επίσημη Ευρώπη δεν μπορούσε να ανεχτεί την ιδέα ότι οι πολίτες που υποφέρουν από το αποτυχημένο πρόγραμμα λιτότητας τόλμησαν να εκλέξουν μια κυβέρνηση που ήταν αποφασισμένη να πει «Όχι».

Τώρα, με περισσότερη λιτότητα, περισσότερο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, μεγαλύτερο παραλογισμό από ποτέ στο τομέα της οικονομικής πολιτικής και φρέσκια μισανθρωπία στην κοινωνική πολιτική, το νέο Μνημόνιο Κατανόησης χρησιμεύει μόνο για να επιδεινωθεί στην Ελλάδα η Μεγάλη Ύφεση και να λεηλατηθεί ο ελληνικός πλούτος από τα παγιωμένα συμφέροντα εγχώρια και εξωχώρια.

Είμαστε όλοι Βαρουφάκης

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έπρεπε να γράψω ένα κείμενο στήριξης στον Γ.Βαρουφάκη. Στα πάνελ που βρεθήκαμε να συζητάμε για το ευρώ και τη δραχμή ή στις ραδιοφωνικές συνεντεύξεις μαζί του πίστευα πάντα ότι ήταν επικίνδυνος για τις επιδιώξεις και τα οράματα της Αριστεράς.

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ κάποιον άλλο οικονομολόγο (του δικού του διαμετρήματος) που να επιχειρηματολογούσε με τόσο πάθος για την ανάγκη παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη. Ήταν μάλιστα ο πρώτος που έφερε στην Ελλάδα τη θεωρία του Hotel California σχετικά με τις δυνατότητες εξόδου (You can check-out any time you like, But you can never leave!). Γι’ αυτόν ήταν λάθος ότι μπήκαμε στη νομισματική ένωση αλλά θα ήταν καταστροφή να βγούμε.

Ήταν επίσης ο πρώτος που επιτέθηκε στην πρωτοβουλία για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Και μάλιστα το έκανε από τις σελίδες του Protagon με επιχειρήματα που θύμιζαν τα τρομολαγνικά σενάρια των νυχτερινών δελτίων ειδήσεων.

Και ύστερα ήρθαν τα ασυγχώρητα λάθη, από τη θέση πλέον του υπουργού Οικονομικών. Πληρώνοντας τις δόσεις παράνομων και απεχθών δανείων άφησε τα ταμεία να αδειάσουν και εκμηδένισε τις ελπίδες μια σοβαρής διαπραγμάτευσης. Οι προηγούμενες ιδεοληψίες του για την ανάγκη παραμονής στο ευρώ και η άρνησή του για κάθε συζήτηση σοβαρής διαγραφής του χρέους απλώς επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση.

Για όλους αυτούς τους λόγους το info-war άσκησε από την πρώτη στιγμή σκληρή κριτική στην επιλογή του για τη θέση του υπουργού οικονομικών. Είναι μάλιστα κωμικοτραγικό ότι ορισμένοι από τους σημερινούς διώκτες του στον ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν ενοχλημένοι από τη στάση μας απέναντι στον «υπουργο-σταρ» της κυβέρνησης Τσίπρα.

Κι όμως σήμερα ο Γιάνης Βαρουφάκης χρειάζεται τη στήριξη όλων μας. Γιατί στο πρόσωπό του δεν διώκεται απλώς ένας πρώην υπουργός οικονομικών ή ένας οικονομολόγος. Διώκεται κάθε άνθρωπος που τολμά να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στη δικτατορία της Ε.Ε.

Δεν έχει σημασία εάν σήκωσε το γιακά και αντιμίλησε στους Ευρωπαίους κομισάριους για ιδεολογικούς λόγους για κάποια προσωπική ατζέντα η απλώς επειδή έχει ένα τεράστιο Εγώ, το οποίο δεν μπορεί να κρύψει κάτω από το σακάκι του. Σημασία έχει ότι για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη ταυτίστηκε με μια μικρή χώρα που τολμά να τα βάλει με τα θηρία.

Η εξήγηση του Γ. Βαρουφάκη

Του Λευτέρη Ριζά

Ο κ. Γιάννης[1] Βαρουφάκης με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (18/7) εξήγησε γιατί καταψήφισε στη Βουλή το σχέδιο νόμου: «Επείγουσες ρυθμίσεις για τη διαπραγμάτευση και σύναψη συμφωνίας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ΕΜΣ). Θεωρώ την στάση του και την εξήγηση του απόλυτα σωστές. Για τις απόψεις του κ. Βαρουφάκη όταν ήταν υπουργός και διαπραγματευτής, έγραψα σχετικά στον ΟΙΣΤΡΟ [2] με αφορμή την ομιλία του στην «19η συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με την ελληνική κυβέρνηση του Economist». Από αυτά που είχε υποστηρίξει τότε και έτσι κι αλλιώς πρακτικά είχε ακολουθήσει στις διαπραγματεύσεις, και που είχα σχολιάσει, προκύπτει ότι παρέμεινε σταθερός σε αυτά που πίστευε και γι αυτό, όπως κι ο ίδιος εξηγεί, καταψήφισε το σχέδιο νόμου – τη νέα σύμβαση / Μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την Τρόικα.

Ο κ. Βαρουφάκης δεν είναι ένας ακραίος επαναστάτης. Όπως π.χ. φαντάζεται τον εαυτό του ο κ. Π. Λαφαζάνης και πάρα πολλοί από τους οπαδούς του «αριστερού ρεύματος» (και όχι μόνο). Είναι ένας σοβαρός και πεπεισμένος «μεταρρυθμιστής» για το καλό βέβαια της Ελλάδας και του λαού της. Όπως είχα γράψει στο άρθρο μου που προανέφερα, είναι ένας μαχητικός μεταρρυθμιστής στα πλαίσια όμως του υπάρχοντος ιμπεριαλιστικού συστήματος. Προσπάθησε μέσα σε αυτά τα πλαίσια να αλλάξει τα πράγματα, να επιτύχει αναδιάρθρωση του χρέους, μια ανακούφιση της ελληνικής οικονομίας και του λαού. Και δεν το κατάφερε. Οι διαπραγματεύσεις, είπε στη Βουλή – στη συνεδρίαση των επιτροπών για τη Συμφωνία, το πρωί της 15ης Ιουλίου – απέτυχαν «Γιατί οι δανειστές αρνήθηκαν να συζητήσουν το μόνο ζητούμενο. Το μόνο ζητούμενο το οποίο ήταν δυνατόν να καταστήσει τη χώρα βιώσιμη ξανά. Το Δημόσιο χρέος».

Γ.Βαρουφάκης: "Αυτό που υπογράφει ο Α.Τσίπρας είναι μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών - H απόλυτη ταπείνωση"

Για την απόλυτη ταπέινωση του Α.Τσίπρα έκανε λόγο ο πρώην ΥΠΟΙΚ Γ.Βαρουφάκης σε συνέντευξή του, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι η συμφωνία είναι μια νέα Συνθήκη Βερσαλλιών και πρόσθεσε «Αυτή είναι η πολιτική της ταπείνωσης. Η Τρόικα βεβαιώθηκε ότι θα κάνει τον Αλέξη Τσίπρα να ''φάει'' κάθε μία λέξη κριτικής που ξεστόμισε για την Τρόικα τα τελευταία πέντε χρόνια. Οχι μόνο αυτούς τους έξι μήνες που είμαστε στην κυβέρνηση, αλλά και τα χρόνια πριν από αυτό». 

Συνέχισε μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό στην Αυστραλία «Δεν έχει καμία σχέση με τα οικονομικά. Δεν έχει σχέση με το να βάλουν την Ελλάδα στο δρόμο της ανάκαμψης. Αυτή είναι η νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών που στοιχειώνει ξανά την Ευρώπη και ο πρωθυπουργός το γνωρίζει. Ξέρει ότι είναι καταδικασμένος αν το κάνει και καταδικασμένος αν δεν το κάνει», είπε.

Στη συνέχεια, ο κ. Βαρουφάκης συνέκρινε τους όρους με το κίνημα του 1967.

«Τότε, το όπλο που χρησιμοποιήθηκε για να καταλυθεί η δημοκρατία ήταν τα τανκς. Αυτή τη φορά, ήταν οι τράπεζες. Οι τράπεζες χρησιμοποιήθηκαν από ξένες δυνάμεις για να καταλάβουν την κυβέρνηση. Η διαφορά είναι πως αυτή τη φορά καταλαμβάνουν όλη τη δημόσια περιουσία».

Ανέφερε ότι ο κ. Τσίπρας ίσως να προκηρύξει πρόωρες εκλογές αντί να πάει τη συμφωνία στη βουλή, λέγοντας ότι θα «εκπλαγώ πολύ» αν θελήσει να παραμείνει πρωθυπουργός.

Επέμεινε πάντως ότι οι μεταξύ τους σχέσεις παραμένουν καλές και τόνισε ότι κράτησε χαμηλό προφίλ την προηγούμενη εβδομάδα προκειμένου να στηρίξει τον κ. Τσίπρα και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.

Η στιγμή της παραίτησης

«Περισσότερο πήδηξα, παρά με έσπρωξαν», πρόσθεσε, αναφερόμενος στην παραίτησή του μετά από το δημοψήφισμα.

«Μπήκα στο γραφείο του πρωθυπουργού συνεπαρμένος. Ταξίδευα σε ένα όμορφο σύννεφο που το έσπρωχναν οι όμορφοι άνεμοι του ενθουσιασμού του κόσμου για τη νίκη της ελληνικής δημοκρατίας στο δημοψήφισμα. Τη στιγμή που μπήκα στο γραφείο του πρωθυπουργού, οσμίστηκα αμέσως μία συγκεκριμένη αίσθηση παραίτησης. Μία αρνητικά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Αντιμετώπισα έναν αέρα ήττας, που ήταν εντελώς διαφορετικός από το τι συνέβαινε έξω», διηγήθηκε ο πρώην υπουργός.

«Σε εκείνο το σημείο έπρεπε να το πω στον πρωθυπουργό. ''Αν θες να χρησιμοποιήσεις το θόρυβο της δημοκρατίας έξω από τις πύλες αυτού του κτιρίου, μπορείς να υπολογίζεις σε εμένα. Αλλά αν από την άλλη αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να χειριστείς αυτό το μεγαλοπρεπές ''Οχι'' στην παράλογη πρόταση των Ευρωπαίων εταίρων μας, απλά θα φύγω''», συνέχισε.

Μια ομιλία του κ. Γ. Βαρουφάκη που αξίζει να μελετηθεί.

Του Λευτέρη Ριζά

Εννοώ αυτήν στη «19η συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με την ελληνική κυβέρνηση του Economist». Είναι, ίσως, η πρώτη φορά που πάρα πολύ καθαρά και συνοπτικά εκθέτει τις απόψεις του – προφανώς και της κυβέρνησης – για το τι προσπαθεί να επιτύχει στις διαπραγματεύσεις, που συμφωνούν με τους δανειστές και τους θεσμούς και γιατί παρόλα αυτά δεν έχει επέλθει ακόμα συμφωνία.

Η ομιλία του αυτή αποτελεί και μια πάρα πολύ καλή άσκηση για όλους όσους διαφωνούν μαζί του και με την κυβέρνηση να την «λύσουν». Δηλαδή να διατυπώσουν όσο το δυνατόν πιο καθαρά και τεκμηριωμένα τις δικές τους απόψεις και αντιρρήσεις. 

«Χοντρικά» μπορούμε να πούμε ότι αντιρρήσεις ή η κριτική σε όσα υποστηρίζει μπορεί να διατυπωθούν από δύο διαφορετικές σκοπιές. Η μία είναι αυτή που δεν αμφισβητεί το υπάρχον κοινωνικο-οικονομικό σύστημα αλλά που ταυτόχρονα αναγνωρίζει πολλές δυσλειτουργίες του, πολλές αδυναμίες του, και προσπαθεί να τις απαλείψει, να τις βελτιώσει. Η άλλη είναι αυτή που ασκεί ριζική κριτική στο κυρίαρχο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, που δεν πιστεύει ότι αυτό μπορεί να βελτιωθεί γιατί οι βασικές αρχές λειτουργίας και ύπαρξης του στηρίζονται και γεννάνε αξεπέραστες κοινωνικο-οικονομικές αντιθέσεις, που καμία μεταρρύθμιση δεν μπορεί να τις επιλύσει. Μόνο η αλλαγή του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος μπορεί να δώσει ένα τέλος σε αυτές τις αντιθέσεις. 

Μέσα και στα δύο αυτά «στρατόπεδα» υπάρχουν σημαντικές διαφορές τόσο στην ερμηνεία των προβλημάτων όσο και στους τρόπους επίλυσης τους. Μπορούμε να πούμε ότι ο κ. Γ. Βαρουφάκης, με αυτά που λέει – αλλά και κατά καιρούς έχει γράψει – ανήκει στους κριτικούς εντός του συστήματος, άρα στους μεταρρυθμιστές του. Με τις προτάσεις του προσπαθεί να το διορθώσει και άρα να το διασώσει από τον κίνδυνο κατάρρευσης του. Δεν είναι από άποψη δικής του αρχής εχθρικός προς το υπάρχον κεφαλαιοκρατικό σύστημα – στο στάδιο μάλιστα του ιμπεριαλισμού. Άλλωστε δεν χρησιμοποιεί καθόλου αυτές τις δύο έννοιες. Δεν λέει δηλαδή ότι αυτό το πράγμα δεν διορθώνεται αλλά μόνον αλλάζει ριζικά, εκ βάθρων. Δεν υιοθετεί μια επαναστατική λογική.

Το Ζάλογγο, ο Ματθαίος και ο κ. Παπακωνσταντίνου Η πραγματική αξία των εθνικών μας αφηγήσεων.

  ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ 

"Είναι όλοι εκείνοι οι δήθεν μεταρρυθμιστές που ντρέπονται για τις Σουλιώτισσες και τον Σαμουήλ. Που θεωρούν ότι ήταν αιθεροβάμονες οι οποίοι έβλαψαν την Ελλάδα. Που πιστεύουν ότι η υποταγή στους ισχυρούς ταυτίζεται με τον ορθολογισμό και η αντίσταση είναι εξ ορισμού ανόητη. "

Ιστορικός δεν είμαι και αδυνατώ να κρίνω κατά πόσον εθνικές αφηγήσεις, όπως εκείνη περί του Χορού του Ζαλόγγου, του Μυστικού Σχολειού κ.λπ., ανταποκρίνονται σε πραγματικά, ιστορικά γεγονότα. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να αξιολογήσω την σημασία των εθνικών αφηγήσεων για μένα προσωπικά, και απολύτως ανεξάρτητα από τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας. Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα, όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο, με τον αγαπητό μου δάσκαλο, τον ποιητή Ματθαίο Μουντέ, που κάποιοι από εμάς είχαμε την τύχη να μας διδάσκει το μάθημα των Θρησκευτικών για τέσσερα συναπτά χρόνια (1974-78). Η γενναιοδωρία του Μουντέ απέναντι σε ανόητα παιδιά όπως ο υπογράφων ήταν μοναδική. Αφιέρωνε ώρες ολόκληρες στο διαμέρισμά του πίσω από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός ώστε να συζητάμε τα Σαββατοκύριακα περί φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ποίησης, μουσικής, και ό,τι άλλο έφερνε η κουβέντα. Σεβόταν απόλυτα τη δεδηλωμένη (από τότε) αθεΐα μου και μου έμαθε (σε συνδυασμό με τον άθεο πατέρα μου) να υποκλίνομαι μπροστά στα θρησκευτικά αισθήματα των άλλων. Σε συζήτηση περί της ιστορικής ακρίβειας των Ευαγγελίων, ο Ματθαίος με σόκαρε, λέγοντάς μου ότι δεν τον ενδιέφερε αν, τελικά, ο Ιησούς περπάτησε ποτέ στους Αγίους Τόπους, αν περπάτησε στο νερό, αν σταυρώθηκε, αν αναστήθηκε. «Ακόμα κι αν εφευρεθεί μια μηχανή του χρόνου», μου είπε, «που θα μας επιτρέπει να πάμε στο Όρος των Ελαιών, στον Γολγοθά, στη Βηθλεέμ, και δεν βρούμε ίχνος του Ιησού την εποχή εκείνη, και παρά το γεγονός ότι θα παραδεχτώ πως ο ιστορικός Ιησούς τελικά δεν υπήρξε, εμένα δεν με νοιάζει καθόλου. Τα λόγια που αποδίδονται στον Χριστό, η ιστορία της δράσης του, ο τρόπος με τον οποίο επηρέασε τον κόσμο ολόκληρο για αιώνες μετά, αναδεικνύοντας την πολιτική και κοινωνική σημασία της άνευ όρων αγάπης, αυτά είναι και παραμένουν πέρα για πέρα αληθινά για μένα. Τα ιστορικά γεγονότα τα αφήνω στους ιστορικούς. Ο Ιησούς για μένα είναι μέρος της ζωής μου, ίσως το πιο αληθινό, ανεξάρτητα αν ιστορικά τα Ευαγγέλια στέκουν ως ιστορικά κείμενα». 

Το άρθρο που σόκαρε τους ψηφοφόρους του Σύριζα…

Φεβρουαρίου 12, 2015 από seisaxthiablog

Γράφει ο mykoniato

14ις λόγοι για τους οποίους πρέπει (;) να υπερασπιζόμαστε την προσπάθεια της Ελληνικής Κυβέρνησης:

1.Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας διαβεβαιώνει τους δανειστές της Ελλάδος από το βήμα της βουλής, ότι θα είμαστε συνεπείς στις οφειλές μας και θα αποπληρώσουμε τα δάνειά μας στο σύνολό τους.

2.Η Κυβέρνηση αφαίρεσε από το λεξιλόγιό της την φράση «διαγραφή χρέους« 

3. Εξαφανίζεται η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου που υποτίθεται ότι θα εξέταζε ποιο χρέος είναι παράνομο και πρέπει να διαγραφεί και ποιο νόμιμο. 

4. Ο Γιάννης Βαρουφάκης προσλαμβάνει την εταιρία LAZARD(υπεύθυνη του καταστροφικού PSI το οποίο καταλήστεψε τα ασφαλιστικά ταμεία και πτώχευσε τους μικροομολογιούχους). Η Lazard κανονικά θα έπρεπε να ήταν υπό τον έλεγχο της ελληνικής δικαιοσύνης και της ανακριτικής έρευνας για το ρόλο της στην εθνική μας τραγωδία. Αντί γι’ αυτό προσελήφθη για να συνεχίσει να παίζει τον ίδιο ρόλο. 

Η Παναρίτη του Βαρουφάκη

Του Δημήτρη ΜηλάκαΔε γνωρίζουμε ακριβώς τις υπηρεσίες που μπορεί να χρειάζεται ο υπουργός οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης  από την Ελενα Παναρίτη. Μπορούμε να φανταστούμε ότι είναι οι ίδιες οι υπηρεσίες που πρόσφερε και στην κυβέρνηση- Παπανδρέου… Αξίζει λοιπόν τον κόπο να ανατρέξουμε στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν για να τη (ξανα)θυμηθούμε.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι δημοσίευμα από την εφημερίδα Ποντίκι (14/4/2011). Χωρίς άλλα σχόλια…
Η γυναίκα-αλεξίπτωτοΗ προσγείωση της Έλενας Πανα­ρίτη με… αλεξίπτωτο (του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και των… αγορών) στο ελληνικό πολιτι­κό σκηνικό αντιμετωπίστηκε σαν μια ακόμη «καινοτόμος ιδιορρυθμία» του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αναζητά «μοντέρνες λύσεις» από τους… ειδικούς.
Όμως, οι ζυμώσεις που γίνονται (με διαρροές) το τελευταίο διάστημα για την ανάθεση του τομέα των αποκρα­τικοποιήσεων στην εν λόγω πολύπει­ρη κυρία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ίσως έφτασε η ώρα που το «κομάντο» (του ΔΝΤ) θα αναλάβει δράση. Γι” αυτό άλλωστε… προσγειώθηκε.

Βίος και… πολιτείαΜια και θα (μας) κάνει τη δουλειά, ας τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από το βιογραφικό της, όπως αυτό είναι διατυ­πωμένο στην ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ:
«Το συνολικό έργο της Έλενας Πανα­ρίτη αναγνωρίζεται διεθνώς σαν καλή πρακτική εφαρμογή «θεσμικών οικο­νομικών». Είναι ειδική στα ιδιοκτησια­κά δικαιώματα και στην αντίστοιχη δια­χείριση του δημόσιου τομέα. Τώρα είναι κοινωνικός επιχειρηματίας και επικεφα­λής του Panel Group, ένας ειδικός συμ­βουλευτικός όμιλος που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποί­ηση, της μη ρευστοποιήσιμηςακίνητης περιουσίας.