Ο Χρήστος Βακαλόπουλος είναι πνευματικό τέκνο της δεκαετίας του 70΄, ωστόσο γράφει κριτική κινηματογράφου και λογοτεχνία, σκηνοθετεί ταινίες στην διάρκεια της εκρηκτικής δεκαετίας του 80΄. Είναι τότε που ο μικροαστός Ελληνορωμιός φαίνεται να ικανοποιεί όλες τις μέχρι τότε ανείπωτες και πάνω απ΄όλα ανεκδήλωτες φαντασιώσεις του: να ευτελίσει «και τον αστυφύλαξ και τον χωροφύλαξ», να πλήξει το «παπαδαριό», να διακορεύσει την κάθε λογής παρθενία, να φθείρει ιδιωτική και δημόσια περιουσία, να ασελγήσει εν γένει επί της οποιασδήποτε δεδηλωμένης ή συμβολικής δημοσίας αιδούς. Είναι η εποχή που η πληβειακή, απελεύθερη ταυτότητα του μικροαστού λαμβάνει από τον Ανδρέα την licentia, του παραχωρείται το “license to Kill”, αποκτά πρόσβαση στην αυθαίρετη βούληση του Αστού.
Στο εσωτερικό της συνείδησης του Ιώνος και της οργανικής του συνέχειας, αυτής του Ρωμ(α)ίού, επιτυγχάνεται το μείζον υπαρξιακό όνειρο της κατάκτησης του κόσμου. Η ψυχή του ελέγχει και καθοδηγεί την παλίντονο αρμονία των αντιθέτων που συνιστούν τον κόσμο: ο Ελληνορωμιός της δεκαετίας του 80΄ μπορούσε να είναι πολιτικά προοδευτικός, αλλά στην νοοτροπία συντηρητικός, μικροαστός και αστός, ευρωπαίος και ανατολίτης, πολιτισμένος και βάρβαρος, ροκ και ρεμπέτης. Όταν επισκεπτόταν την Ευρώπη επεδείκνυε τραχύτητα και αγένεια ορεσίβιου βαλκάνιου, όταν παρεπιδημούσε στα Βαλκάνια προσέβαλλε ως αταβιστικό τον κόσμο του υπαρκτού σοσιαλισμού με μούτες Ευρωπαίου ευπατρίδη. Ότι όμως και να πει κανείς γι’ αυτόν ένα ήταν σίγουρο: ο από τα κάτω ΕλληνοΡωμιός, χριστιανός και γνωστικός, ένοιωθε για πρώτη φορά στην Ιστορία ανεξέλεγκτα ελεύθερος∙ η πολιτιστική του ταυτότητα ήταν αδιάγνωστη μεν αδιαπραγμάτευτη δε, ήταν αδιανόητη ως ερώτημα. Μέχρι την δεκαετία του 90΄ η Ελλάδα και ο Έλληνας παρέμεναν αδιαίρετες υποστάσεις.
