Η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού*

«Δεν υπάρχει κανένα πρόσωπο που να είχε μεγαλύτερη επιρροή στους σοβιετικούς διανοούμενους, πίσω από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα», από ότι ο Friedrich Hayek – ο πατέρας του νεοφιλελευθερισμού. Τα βιβλία του μεταφράστηκαν και κυκλοφόρησαν σε μυστικές εκδόσεις και στη μαύρη αγορά, διαβάστηκαν ευρέως, και αναμφισβήτητα επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό το κλίμα που τελικά επέφερε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης» (Milton Friedman).

.

Άποψη

Στη δημοκρατία δεν είναι απαραίτητο να κερδίζει κανείς μόνο τα χειροκροτήματα του πλήθους των Πολιτών αλλά, επίσης, τη συγκατάθεση τους, την απόλυτη συμφωνία τους. Η «παρεμβατική» ερώτηση στην περίπτωση αυτή είναι η εξής: «Πώς πείθει κανείς τις «μάζες» να ψηφίζουν εναντίον των συμφερόντων τους και εκείνες να χειροκροτούν υποστηρίζοντας στόχους, οι οποίοι αντιτίθενται στην ευημερία ή στις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης τους;»

Η απάντηση είναι συχνά εντυπωσιακή, επαίσχυντα εύκολη: Τυφλοί από την ψευδαίσθηση της γνώσης, του «Διαφωτισμού», η οποία δημιουργείται από μόνη της και επιτυγχάνεται σε ένα κατασκεύασμα που ονομάζουμε «δημόσια συζήτηση», θεωρούμε πως δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο, από τη δύναμη του επιχειρήματος. Οι ιδέες δεν υπερισχύουν όμως επειδή είναι καλύτερες, αντικειμενικότερες ή πολύ πιο σωστά τεκμηριωμένες, αλλά επειδή έχουν τη δύναμη, την εξουσία δηλαδή με το μέρος τους.

Θα μπορούσε τώρα .....

.... η «δημόσια συζήτηση» να περιγραφεί ως ένας τόπος που γίνεται δημοκρατικά η προσπάθεια να πείσει κανείς τους άλλους – επίσης όμως, ως ένας τόπος που επιχειρείται η κακοποίηση και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Παγκοσμιοποίηση και Αριστερά

Ιστορία και αποκρυπτογράφηση μιας περίεργης σχέσης

Των Τάσου Βαρούνη και Γιώργου Παπαϊωάννου

 Οι πρόσφατοι τριγμοί της παγκοσμιοποίησης συνδέονται με γεγονότα που προκαλούν τόσο οι σοβαρές αντιθέσεις που γεννιούνται στους κόλπους των διεθνών ελίτ, όσο και η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις.

Στη Μεγάλη Βρετανία, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, αλλά και στους βασικούς συστημικούς παράγοντες, το πρόσφατο δημοψήφισμα έβγαλε Brexit. Μα είναι δυνατόν σε μια εποχή διεθνοποίησης, ένα ισχυρό κράτος να εγκαταλείπει μια υπερεθνική ολοκλήρωση;

Στις ΗΠΑ, η εκλογή Τραμπ προκάλεσε παγκόσμιο σοκ, αλλά και αποστροφή από τα ισχυρά πολιτικά, οικονομικά και χρηματιστικά κέντρα. Μα πώς είναι δυνατόν η Χίλαρι Κλίντον να μην κατάφερε να επικρατήσει στη μάχη απέναντι σε έναν «κλόουν», παρά την αμέριστη στήριξη όλων των δυναμικών παραγόντων της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης;

Πολλοί κάνουν λόγο για εποχή τεράτων. Αλλά μήπως τότε ήταν «εποχή αγγέλων» αυτή που εγκαινιάστηκε μετά την ταραγμένη διετία 1989-91 και χαρακτηρίστηκε Νέα Τάξη Πραγμάτων για την ανθρωπότητα, εν μέσω πολέμων και γενίκευσης της παγκόσμιας αδικίας;

Ανάμεσα σε αυτά τα γεγονότα, αναδεικνύεται ακόμα ένα με την δική του σημασία. Η Αριστερά στη συντριπτική της πλειοψηφία φαίνεται να καταγράφεται σήμερα σαν μια δύναμη φιλική στην παγκοσμιοποίηση. Σε αυτό το μικρό δισέλιδο αφιέρωμα, διερευνούμε το γεγονός αυτό, τόσο στην σημερινή όσο και στην ιστορική του διάσταση.

Στον πυρήνα του θαυμαστού «ενιαίου κόσμου»

Η Αριστερά από συμπληρωματική μέχρι και προωθητική ιδεολογική δύναμη της παγκοσμιοποίησης

Τα σχήματα και οι ερμηνείες με τα οποία η Αριστερά αποδέχτηκε το φαινόμενο και τις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης εδώ και αρκετές δεκαετίες αποδεικνύουν καταρχήν δυο πράγματα. Πρώτον, ότι στον πυρήνα της αριστερής σκέψης λειτουργούν αντιλήψεις που χρειάζονται τουλάχιστον ξεσκαρτάρισμα. Και δεύτερον, ότι αυτές οι οπτικές και στάσεις δεν ήταν άσχετες από τα προνόμια που απολάμβανε η Αριστερά –κυρίως η ευρωπαϊκή- ως κομμάτι του «ενιαίου κόσμου» μετά το ’89. Σε κάθε περίοδο οι αφηγήσεις τροποποιούνταν και μεταβάλλονταν στη βάση των αναγκών προσαρμογής. Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών δυνάμεων δεν μπόρεσε να οικοδομήσει μια ανεξάρτητη, διευρυμένη και ανταγωνιστική ματιά απέναντι στην καθόλου αναπόφευκτη «αλλαγή του κόσμου» υπό την καθοδήγηση των διαδικασιών παγκοσμιοποίησης. Στις καλύτερες εκδοχές κράτησε μια απλώς διεκδικητική στάση, στις χειρότερες υπήρξε από συμπληρωματική έως προωθητική δύναμη αυτής της πορείας.

Μ. Δραγώνα: Η πρόκληση της «βιομηχανίας των δικαιωμάτων»

Μυρτώ Δραγώνα-Μονάχου

Στις μέρες μας η γλώσσα των δικαιωμάτων έχει υπέρμετρα «εμπλουτισθεί» και η αλματώδης ανάπτυξη της βιοηθικής δεν είναι αμέτοχη στην κατάχρηση της ρητορικής τους σε γλωσσικά παιχνίδια και μορφές ζωής για τα οποία δεν προσφέρεται η γραμματική τους. Επιθυμίες, αιτήματα, συμφέροντα, επιλογές, ελευθερίες και ανάγκες μεταφράζονται σε «δικαιώματα» και διεκδικούνται στ' όνομά τους. Ετσι, ενώ η βιοτεχνολογία φάνηκε αρχικά ότι έθετε σε κίνδυνο την ιδέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ώστε γρήγορα να προκύψει η ανάγκη της προστασίας τους, δημιούργησε καινοφανή δικαιώματα που δύσκολα αντέχουν στη λογική ανάλυση και στους όρους νοήματος των δικαιωμάτων, ελάχιστα επιδέχονται κατηγοριακή ένταξη στα γνωστά σχήματα και προπαντός αντιστέκονται σε επιστημολογική δικαίωση. Η πρακτική της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής δημιούργησε αρκετά αμφιλεγόμενα δικαιώματα που αντικειμενικοποιούν επιθυμίες και συμφέροντα και νομιμοποιούνται με βάση άλλα αναγνωρισμένα δικαιώματα. Αλλά και έξω από τον χώρο αυτόν στην περιοχή γενικά της γενετικής και της μοριακής βιολογίας η «βιομηχανία των δικαιωμάτων» αποτελεί πρόκληση για τη φιλοσοφία και το δίκαιο. Ωστόσο το πιο πολυσυζητημένο «δικαίωμα» των ημερών μας, είναι το λεγόμενο «δικαίωμα στον θάνατο».

Για ένα τέτοιο δικαίωμα έγινε πρώτη φορά λόγος το 1951 σε άρθρο με τίτλο «Το δικαίωμά μας να πεθάνουμε» και σταθμό στην προβολή του απετέλεσε η μετονομασία της Αμερικανικής Εταιρείας Ευθανασίας το 1975 σε «Εταιρεία για το δικαίωμά μας να πεθάνουμε». Τότε έγινε έκκληση σε ένα τέτοιο δικαίωμα στην υπόθεση της Karen Quinlan, και από το 1990 άρχισαν να εμφανίζονται οι λεγόμενες «διαθήκες ζωής» ή «οι εκ των προτέρων εκφρασμένες επιθυμίες». Γρήγορα αναπτύχθηκε μια σημαντική βιβλιογραφία και το θέμα κατέστη επίκεντρο έντονης διαμάχης στο πλαίσιο συζητήσεων για την ευθανασία. Επεκράτησε η διατύπωση «δικαίωμα να πεθάνουμε» (a right to die), δηλαδή «να επισπεύσουμε τον θάνατό μας» και όχι «δικαίωμα στον θάνατο» (a right to death), γιατί ο θάνατος είναι αναπόφευκτος και είναι οπωσδήποτε κατά το κοινό ηθικό αίσθημα κάτι κακό, ώστε ένα «δικαίωμα στον θάνατο» να φαίνεται πιο απερίφραστα λογικά αντιφατικό.

Η πρόκληση της «βιομηχανίας των δικαιωμάτων»

Μυρτώ Δραγώνα-Μονάχου

Στις μέρες μας η γλώσσα των δικαιωμάτων έχει υπέρμετρα «εμπλουτισθεί» και η αλματώδης ανάπτυξη της βιοηθικής δεν είναι αμέτοχη στην κατάχρηση της ρητορικής τους σε γλωσσικά παιχνίδια και μορφές ζωής για τα οποία δεν προσφέρεται η γραμματική τους. Επιθυμίες, αιτήματα, συμφέροντα, επιλογές, ελευθερίες και ανάγκες μεταφράζονται σε «δικαιώματα» και διεκδικούνται στ' όνομά τους. Ετσι, ενώ η βιοτεχνολογία φάνηκε αρχικά ότι έθετε σε κίνδυνο την ιδέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ώστε γρήγορα να προκύψει η ανάγκη της προστασίας τους, δημιούργησε καινοφανή δικαιώματα που δύσκολα αντέχουν στη λογική ανάλυση και στους όρους νοήματος των δικαιωμάτων, ελάχιστα επιδέχονται κατηγοριακή ένταξη στα γνωστά σχήματα και προπαντός αντιστέκονται σε επιστημολογική δικαίωση. Η πρακτική της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής δημιούργησε αρκετά αμφιλεγόμενα δικαιώματα που αντικειμενικοποιούν επιθυμίες και συμφέροντα και νομιμοποιούνται με βάση άλλα αναγνωρισμένα δικαιώματα. Αλλά και έξω από τον χώρο αυτόν στην περιοχή γενικά της γενετικής και της μοριακής βιολογίας η «βιομηχανία των δικαιωμάτων» αποτελεί πρόκληση για τη φιλοσοφία και το δίκαιο. Ωστόσο το πιο πολυσυζητημένο «δικαίωμα» των ημερών μας, είναι το λεγόμενο «δικαίωμα στον θάνατο».

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ! ΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ;-George Carlin (ΒΙΝΤΕΟ)

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

Χαρ. Ναξάκης: Ο πολιτισμός των ομοιωμάτων (δικαιωμάτων)

Χάρης Ναξάκης

Το 2001 στη Γερμανία, όπως αναφέρει ο καθηγητής Μ. Σαντέλ, ο Α. Μέιβες, ένας σαραντάχρονος τεχνικός υπολογιστών, σκοτώνει, τεμαχίζει, μαγειρεύει και τρώει ένα σαραντατριάχρονο προγραμματιστή, τον Γ. Μπράντες, ο οποίος οικειοθελώς προσφέρθηκε γι’ αυτό το γεύμα, απαντώντας σε αγγελία που ο Μέιβες είχε ανεβάσει στο διαδίκτυο. Η υπερασπιστική γραμμή του Μέιβες στο δικαστήριο ήταν ότι στις δυτικές δημοκρατίες τα ατομικά δικαιώματα είναι ιερά, ο κάθε ενήλικας έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματός του, ο ίδιος ο Μπράντες προσφέρθηκε να φαγωθεί και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Το δικαστήριο καταδίκασε πρωτόδικα τον Μέιβες σε οκτώμισι χρόνια, αλλά οι δικαστές θεωρώντας επιεική την ποινή του άσκησαν έφεση και τον καταδίκασαν σε ισόβια. Έκριναν με βάση την ηθική, το αναπαλλοτρίωτο της ανθρώπινης φύσης και όχι με γνώμονα τα σαθρά θεμέλια της ρητορικής περί ελευθερίας της επιλογής και των ατομικών δικαιωμάτων.

Ποιοι είναι όμως οι ρήτορες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Είναι νέας κοπής διαφωτιστές, φιλελεύθεροι (και αριστεροί), μια πεφωτισμένη κοσμοπολίτικη δεσποτεία, που θα τους ονόμαζα διαφωτιστές της αγοράς και του ατομικισμού. Αλλά δεν με ικανοποιεί ο όρος. Θα προτιμούσα να τους χαρακτήριζα υβριστές διότι πορεύονται υπέρ μοίραν, πέραν του μεριδίου που τους αναλογεί στην πεπερασμένη ζωή τους. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι το νόημα της ζωής είναι σε φόντο μη νοήματος (Κ. Καστοριάδης) γιατί στα έσχατα υπάρχει έρεβος, ο θάνατος του υποκειμένου. Ίσως πάλι να είναι διπλά υβριστές, γιατί όπως λέει ο Φ. Μπέικον το αίσθημα, η επίγνωση της θνητότητας δημιουργεί την απληστία, το αρπακτικό υποκείμενο. Ας κάνω ότι μπορώ για το δικό μου όφελος πριν πεθάνω, έτσι κι αλλιώς θα μείνω ατιμώρητος, αφού μετά δεν υπάρχει τίποτα. Εξελικτικά, μέσα από μια μακραίωνη διαδικασία, ο homo sapiens, ο κάθε άνθρωπος απέκτησε το δικό του μοναδικό αποτύπωμα συνείδησης. Η ανθρώπινη ατομικότητα, η εξατομίκευση είναι ήδη παρούσα στην ιστορία (ως διάλλειμα;) από την εποχή της κλασσικής Αθήνας. Οι πολίτες της ήταν άτομα σε αντίθεση με τους υπηκόους στις ασιατικές δεσποτείες (Αίγυπτος κλπ).

Περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων

του Π. Κονδυλη

Περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εννοιολογική σύγχυση και πολιτική εκμετάλλευση

Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Για να το πούμε ακριβέστερα: εν έτει 1998 δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα υπάρξουν στο μέλλον. Η διαπίστωση αυτή είναι αναπόδραστη αν επιθυμούμε να ορίσουμε την έννοια του «δικαιώματος» και του «ανθρώπινου δικαιώματος» αυστηρά και αδιαφορώντας απέναντι σε πολιτικές – ιδεολογικές σκοπιμότητες. «Δικαίωμα» δεν είναι κάτι που απλώς διάγει βίο φαντάσματος μέσα στα κεφάλια των φιλοσόφων ή που ευδοκιμεί στα χείλη των προπαγανδιστών. Στην ουσία του δικαιώματος ανήκει εξ ορισμού η δυνατότητα να απαιτείται και να επιβάλλεται. Και ως «ανθρώπινο δικαίωμα» επιτρέπεται να θεωρείται μονάχα ένα δικαίωμα το οποίο απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι,δηλαδή χωρίς τη διαμεσολάβηση εξουσιαστικών αρχών και συλλογικών υποκειμένων (π.χ. εθνών και κρατών) που, από εννοιολογική και φυσική άποψη, είναι στενότερα από την ανθρωπότητα ως σύνολο.

Από το ιδεώδες του Διαφωτισμού, στον θρίαμβο του απόλυτου Καπιταλισμού

Xάρης Ναξάκης

     Ο Ζαν Κλωντ Μισεά στο βιβλίο του τα «μυστήρια της Αριστεράς», Εναλλακτικές εκδόσεις 2014, διερευνά τους λόγους μετάλλαξης της αριστεράς σε οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό φιλελευθερισμό ως αποτέλεσμα εκτός των άλλων της θρησκευτικής της πίστης στην πρόοδο, η οποία είναι κληρονομιά του διαφωτιστικού προτάγματος. Επειδή στον πυρήνα του διαφωτιστικού μηνύματος βρίσκεται η κουλτούρα του εγωισμού, το αυτοαναφορικό άτομο, αναρωτιέται ο Μισεά μήπως πρέπει να στοχαστούμε με τον διαφωτισμό εναντίον του διαφωτισμού. 

     Οι ρίζες του φιλελευθερισμού, του φιλελεύθερου ατομικισμού είναι ο διαφωτισμός, η φιλοσοφία των φώτων, η διαμέσου δηλαδή του ορθού λόγου επιδίωξη της ελευθερίας του ατόμου και του καλώς εννοούμενου προσωπικού του συμφέροντος. Το άτομο θεωρείται πρωταρχικό, αυτάρκες, αυτοαναφορικό. Ο φιλελευθερισμός θα μπορούσε να διακριθεί σε οικονομικό φιλελευθερισμό και σε πολίτικο και πολιτισμικό φιλελευθερισμό, σε φιλελεύθερη αγορά και σε ατομικά δικαιώματα.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ ΣΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ & ΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Επειδή βλέπω πολλά επικριτικά σχόλια για την τακτική της Αυστρίας θυμήθηκα και αυτά.....{..}

Η εκκεντρική νικήτρια της φετινής Εurovision Κοντσίτα, κρατώντας το βραβείο στα χέρια της πέρασε την πύλη του προεδρικού μεγάρου της Αυστρίας και τιμήθηκε από τον καγκελάριο, Βέρνερ Φάιμαν.

«Έδωσες ένα μήνυμα εκ μέρους της χώρας μας και της Ευρώπης υπέρ της ανοχής, της αγάπης και της σφοδρής επιθυμίας για ζωή…» ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια του καγκελάριου.{..}

{..}Η νίκη της Αυστρίας και της 25χρονης Κοντσίτα στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision «είναι επίσης μια νίκη της Ευρώπης για την ανεκτικότητα και το σεβασμό», δήλωσε ο υπουργός Πολιτισμού της Αυστρίας{..} 

Ανεκτικοί στα "ατομικά δικαιώματα", ρατσιστές ,ξενόφοβοι απέναντι στο συλλογικό δράμα ανθρώπινων ψυχών...

από το www.facebook του φίλου Γιώργου Γκ.

geromorias.blogspot.com

Προσφυγική-μεταναστευτική κρίση και «επιστήμη»

Του “Αμόρφωτου Ανθρωπιστή” από τη Ρήξη φ. 120

Βασικοί θεσμικοί πρωταγωνιστές στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης και τραγωδίας είναι οι πολυποίκιλες Μ.Κ.Ο, οι δικαιωματικές ομάδες και οι οργανικοί διανοούμενοι που δίνουν το επιστημονικό πλαίσιο παρέμβασής τους. Η «απόλυτη γνώση» τους τους καθιστά «αντισυστημικούς» μόνο απέναντι στο λαϊκό σώμα το οποίο επέδειξε γνήσιο ανθρωπισμό στη βοήθεια των προσφύγων, που κι αυτός όμως έχει φυσικά όρια αντοχής. Όμως, οι «επιστήμονες» και οι οργανώσεις λοιδορούν τις τοπικές κοινωνίες και κατηγορούν ως ρατσιστικό το όριο πέρα από το οποίο η διάλυση της συνοχής θα είναι εφιαλτική τόσο για τους ντόπιους, όσο και για τους πρόσφυγες.
Η «απόλυτη επιστήμη» των Μ.Κ.Ο. στηρίζεται, σχεδόν αποκλειστικά, στις μεταμοντέρνες μετεξελίξεις της θεωρίας των Γενικών Συστημάτων και της διακυβέρνησής τους (Κυβερνητική). Μιας θεωρίας σημαντικότατης, όσον αφορά στη γνώση για τα φυσικά και ανθρώπινα συστήματα και τη δυναμική τους.
Βασικός πυρήνας της θεωρίας είναι ότι σύστημα είναι «ένα σύμπλεγμα αλληλοεπηρεαζομένων και αλληλοεξαρτώμενων μεταξύ τους στοιχείων. Η αλλαγή σε κάποιο στοιχείο του συστήματος επιφέρει αλλαγές σ’ όλο το σύστημα (Bateson, 1972). Το σύστημα δεν είναι το άθροισμα των μερών του, αλλά μια οργανική ενότητα που διαφέρει ποιοτικά από τα επιμέρους κομμάτια του.

Σύμφωνο Συμβίωσης και η ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης

• 
  

   It

Ο πρόσφατος «διάλογος» – ή καλύτερα προπαγάνδα – με αφορμή το νομοθέτημα που εισήγαγε στη βουλή η δωσίλογη «αριστερή» κυβέρνηση για το «Σύμφωνο Συμβίωσης», αντανακλά στο μέγιστο βαθμό τις επιδιώξεις της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), αλλά και τις επιπτώσεις σε κοινωνικό/πολιτιστικό επίπεδο για τους λαούς που εντάσσονται ή είναι σε διαδικασία ένταξης στη Νέα Διεθνή Τάξη που διαχειρίζεται τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

Όπως έχουμε επανειλημμένα αναλύσει, η παγκοσμιοποίηση δεν αφορά μόνο την οικονομική και κατ’ επέκταση πολιτική εξάρτηση των λαών, δηλαδή την κατάλυση της οικονομικής/εθνικής τους κυριαρχίας, αλλά ταυτόχρονα την πολιτιστική ομογενοποίηση, δηλ. την κατάλυση της πολιτιστικής κυριαρχίας. Έτσι, στην Ελλάδα όπου η «αριστερή» κυβέρνηση ξεπουλάει όποιο πλουτοπαραγωγικό πόρο και δημόσια έκταση βρει μπροστά της, ξηλώνει κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα και παραχωρεί τη φύλαξη των συνόρων σε εξωτερικές δυνάμεις μετατρέποντας και τυπικά την χώρα σε προτεκτοράτο, ταυτόχρονα εξαντλεί την «προοδευτικότητά» της στην… υπεράσπιση της «ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης». Δηλαδή, της ιδεολογίας των «δικαιωμάτων» που όχι μόνο δεν θίγουν το ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς που καθιστά όλο το ανθρώπινο είδος προϊόν προς προσφορά και πώληση, αλλά και χρησιμοποιεί κινήματα ταυτότητας ώστε να επιβάλλει την ιδεολογία αυτή, με τη βοήθεια εκφυλισμένων μεγάλο-αστών της πολιτιστικής/μιντιακής ελίτ εν προκειμένω και όχι μόνο.

Η θεσμοποίηση της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης χρησιμοποιείται εργαλειακά ώστε να αντικαταστήσει την ίδια την πολιτιστική ταυτότητα των λαών. Και αυτή αφορά από το λαϊκό θρησκευτικό αίσθημα και τη γλώσσα, ως τις ιστορικές και αγωνιστικές του αναφορές, τη μουσική και ποιητική παράδοση, εθιμοτυπικά στοιχεία κ.λπ… Η φτηνή δικαιολογία που χρησιμοποιείται είναι άλλη μια διαστρέβλωση: ο δήθεν πόλεμος μεταξύ «προοδευτικότητας και συντηρητισμού», όπου ‘προοδευτικό’ είναι ό,τι είναι συμβατό με την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης για τα δικαιώματα και «αντιδραστικό», αν όχι και «φασιστικό» η «ρατσιστικό», ό,τι αντίκειται σε αυτή!

Η θέση του ΚΚΕ για το Σύμφωνο Συμβίωσης

Αποσπάσματα από την τοποθέτηση του βουλευτή του ΚΚΕ, Γιάννη Γκιόκα, στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής

Στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής (Διαρκής Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης) βρίσκεται το νομοσχέδιο με τίτλο «Σύμφωνο συμβίωσης, άσκηση δικαιωμάτων, ποινικές και άλλες διατάξεις». Την περασμένη Τετάρτη ψηφίστηκε στην Επιτροπή και η συζήτηση αναμένεται να συνεχιστεί με τη δεύτερη ανάγνωση τη Δευτέρα στην Επιτροπή και στη συνέχεια στην Ολομέλεια της Βουλής την Τετάρτη 23 Δεκέμβρη. Με βάση τις διατάξεις που περιλαμβάνονται στα πρώτα 14 άρθρα του νομοσχεδίου, δίνεται η δυνατότητα και στα ομόφυλα ζευγάρια να συνάψουν Σύμφωνο Συμβίωσης.

Ο βουλευτής του ΚΚΕ, Γιάννης Γκιόκας, ανέπτυξε τη θέση του ΚΚΕ στη συζήτηση στην Επιτροπή της Βουλής, με κριτήριο την αντίληψη του ΚΚΕ για την οικογένεια, ως ιστορικό - κοινωνικό φαινόμενο:

«Η οικογένεια είναι κοινωνική σχέση, είναι θεσμός προστασίας των παιδιών, όπως διαμορφώθηκε στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας, του καπιταλισμού. Επίσης, θεωρούμε ότι ο πολιτικός γάμος πρέπει να είναι η μοναδική, υποχρεωτική μορφή γάμου. Και όποιος θέλει, ας έχει δικαίωμα και της αντίστοιχης θρησκευτικής τελετής.

Αλλά αυτό τον αστικό εκσυγχρονισμό που σε άλλες χώρες έχει γίνει εδώ και χρόνια, δεν τον ακουμπάτε. Εάν η κυβέρνηση ήθελε να θεσπίσει έναν πολιτικό γάμο λιγότερο "γραφειοκρατικό", θα μπορούσε να προτείνει τις απαραίτητες, τις αναγκαίες τροποποιήσεις στο πλαίσιο του Αστικού Κώδικα.

Δε χρειάζονται δύο νομοθετικές ρυθμίσεις (πολιτικός γάμος και Σύμφωνο Συμβίωσης) για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μεταξύ των συζύγων, που ο πυρήνας τους είναι εν δυνάμει η αναπαραγωγή, η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Οταν το 2008 θεσπίστηκε το Σύμφωνο Συμβίωσης μόνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια, το ΚΚΕ είχε αναδείξει ότι ο πραγματικός στόχος δεν είναι η σύναψη μιας πιο χαλαρής μορφής γάμου, αλλά σταδιακά να προχωρήσει νομοθετικά η θεσμοθέτηση του γάμου ομόφυλων ζευγαριών και της υιοθεσίας παιδιών.

Σήμερα, αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι το Σύμφωνο Συμβίωσης διευρύνεται ως προς τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των δύο συμβαλλόμενων, που ουσιαστικά προσομοιάζει με το γάμο και κυρίως από το γεγονός ότι επεκτείνεται και στα ομόφυλα ζευγάρια.

Η ομοφυλοφιλία, ο Ένγκελς και οι «αριστεριστές»… (KATAΠΛHKTIKO)

Του Θύμιου Παπανικολάου

Περιοδικό "Ρεσάλτο"

Είναι να γελάς με κάποιους «αριστερούς» οι οποίοι, εναγωνίως και δολίως, επιχειρούν να «τεκμηριώσουν» το πολιτικό ΔΙΚΑΙΩΜΑ της ομοφυλοφιλίας με τους κλασσικούς του μαρξισμού. 

Μη βρίσκοντας φυσικά γραφτά των κλασσικών υπέρ της ομοφυλοφιλίας ανατρέχουν, σκοπίμως δηλαδή δολίως, σε τεχνάσματα και αυθαιρεσίες που ταυτίζουν το «πολιτικό δικαίωμα» της ομοφυλοφιλίας με την ποινικοποίησή της και τη δίωξη.

Βεβαίως δεν αρκούνται σε αυτή την αναγωγή της δίωξης των ομοφυλοφίλων σε πολιτικό δικαίωμα αναγνώρισης της ομοφυλοφιλίας, αλλά επιχειρούν να συνδέσουν τη μαρξιστική κριτική εναντίον της αστικής οικογένειας με την πολιτική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας: Τέτοια μικροαστική πονηράδα και κατεργαριά… 

Δόλια κατεργαριά διότι οι... κλασσικοί του μαρξισμού έχουν τελεσίδικα χαρακτηρίσει την ομοφυλοφιλία ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ καιΟΥΔΕΠΟΤΕ την αναγνώρισαν ως πολιτικό δικαίωμα… 

ΟΥΔΕΠΟΤΕ τέθηκε από το σοσιαλιστικό κίνημα το αίτημα του εμπλουτισμού του σοσιαλιστικού προγράμματος με την πολιτική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας. 

Η Οκτωβριανή Επανάσταση κατάργησε την ποινικοποποίηση και τη δίωξη των ομοφυλοφίλων, δεν κατοχύρωσε κανένα πολιτικό δικαίωμα και προγραμματική διεκδίκηση πολιτικής αναγνώρισης των ομοφυλοφίλων. 

Οι κλασσικοί του μαρξισμού δε υιοθέτησαν ΠΟΤΕ την ανόητη και αντιεπιστημονική άποψη της σημερινής νεοταξικής «αριστεράς»:Ότι δηλαδή η ομοφυλοφιλία είναι πολιτικό δικαίωμα και διεκδίκηση! 

ΔΙΚΑΙΟΛΑΝΔΗ ή RIGHTLAND

Η αποθέωση των Δικαιωμάτων και η «καταπάτηση» του Ανθρώπου. #YparxeiAgapi υποστηρίζει, σε άψογα greeklish, εδώ και χρόνια η σοκολάτα Lacta, ενώ η ΙΟΝ αμυγδάλου αντιπροτείνει, σχεδόν εμμονικά, «την πρώτη σου αγάπη και παντοτινή!» Τι θαυμάσια συσκευασία, μα την αλήθεια, για να αποκρύψει κανείς την πικρή, «μισητή», γεύση της σοκολάτας για τα παιδιά της Ακτής Ελεφαντοστού –τη μεγαλύτερη χώρα παραγωγό κακάο στον κόσμο- που εργάζονται 18 ώρες την ημέρα, τρώνε ελάχιστα και το βράδυ κοιμούνται κλειδωμένα σ’ ένα μικρό δωμάτιο. Οι «σκλάβοι της σοκολάτας» #Yparxoun και πρώτα και –δυστυχώς- παντοτινά!

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Πιστεύει κανείς ότι η αγαπητική επίκληση και στις δύο περιπτώσεις είναι τυχαία; Στην πραγματικότητα, σκοπός του διαφημιστικού μηνύματος είναι η απενοχοποίηση της κατανάλωσης, η απολυτοποίηση της πράξης, μέσα σε ένα κλειστό κανόνα «αγαπητικής» συμπεριφοράς, μέσα σε μια καταθλιπτική ομοιομορφία «αγάπης». Η «συσκευασία», στην πραγματικότητα, αφαιρεί εκεί που φαίνεται ότι προσθέτει. Με άλλα λόγια, η ηθικιστική συναισθηματικούρα «της πρώτης αγάπης και παντοτινής», αφήνει ανέγγιχτη -ή και αναπαράγει- την καπιταλιστική βαρβαρότητα στη «σκοτεινή» πλευρά της γης. 

Αλλά τι άλλο είναι ο ηθικισμός παρά μια μερικότητα, μια αίρεση, που τονίζει μονάχα ένα μέρος της ζωής, κλείνοντας απέξω την καθολικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, θρυμματισμένη και τραυματισμένη!

Ο ατομοκεντρικός πυρήνας της νεωτερικότητας & ο αντικατοπτρισμός του στην μετα-νεωτερική έννοια του Θεού

Aφροδἰτη Σφαιροπούλου

Σε αυτή μας την αναζήτηση θεωρούμε ότι τα πάντα ξεκινούν στη βάση της ανάδυσης του νεωτερικού υποκειμένου καθώς, τούτο, θεωρείται ο ακρογωνιαίος λίθος του δυτικού πολιτισμικού οικοδομήματος της εποχής της νεωτερικότητας. Η αποθέωση του ατομισμού χαρακτηρίζοντας καίρια την ανατολή των νεώτερων χρόνων φαίνεται ότι προσέδωσε στο ατομικό υποκείμενο το επιτακτικό αίτημα της ανάγκης του «είναι» με την έννοια του «ανήκειν», διανοίγοντας ουσιαστικά το δρόμο για την αναζήτηση και την απόκτηση της ταυτότητας, γεγονός το οποίο ανακίνησε μια σειρά από διαδικασίες οι οποίες διαμορφώθηκαν πάνω στη νέα αυτή αντίληψη, “πυροδοτώντας” στη συνέχεια τις γνωστές κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες που χαρακτηρίζουν, έκτοτε, το σύγχρονο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Η κεντρική θέση την οποία κατέλαβε το άτομο στη νεωτερική κοσμοθέαση δεν υπονοούσε, ασφαλώς, κάποια ποιοτική εξέλιξη φυσικής ή διανοητικής τάξεως η οποία σηματοδοτούσε τη μετάβαση του προ-νεωτερικού στο νεωτερικό άνθρωπο. Η αλλαγή της συγκεκριμένης κοσμοθέασης εντοπίζεται, στην απελευθέρωση των συνειδήσεων από τις μέχρι τότε θέσφατες και, προς τούτο, απόλυτα δεσμευτικές παραδόσεις και δομές. Το περίφημο αυγουστίνειο «Δόγμα του Προορισμού» [1] το οποίο, τους πρώτους και πάντως καθοριστικούς, μετα-χριστιανικούς αιώνες χρησιμοποιούσε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στην προσπάθειά της να εδραιώσει την καθιδρυματική της ισχύ υπό το πρόσχημα της ενίσχυσης αλλά και της διαφύλαξης της πίστης στη χριστιανική διδασκαλία, υπήρξε διάχυτο στον τρόπο σκέψης και δράσης του μεσαιωνικού ατόμου, σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο τρόπο ώστε τελικά να μην επιδέχεται την παραμικρή θεμελιακή αλλαγή. Ως εκ τούτου, «η υπόσταση, η σειρά κάποιου στη «μεγάλη αλυσίδα του είναι», η κοσμική και θεϊκή τάξη πραγμάτων σκίαζε κάθε αντίληψη του ότι ήταν κυρίαρχο άτομο» [2]. 

Οι δύο όψεις της ατομοκρατίας

Xρήστος Γιανναράς

Δ​​εν υπάρχουν ηθικές ή ποιοτικές διαβαθμίσεις του «κακού». Δύσκολο είναι και να οριστεί το «κακό», να συναχθεί ενικός ορισμός μέσα από την πολυμορφία των εκφάνσεων και την ποικιλότητα των εξωραϊσμένων παραπλανητικών μετασχηματισμών του.

Η πανανθρώπινη εμπειρία θα μπορούσε να βεβαιώσει τουλάχιστον τον εντοπισμό της αφετηρίας του «κακού»: Είναι ο δεδομένος στην ίδια τη «φύση» των έμβιων υπαρκτών (στον «τρόπο» της ύπαρξής τους) ατομοκεντρισμός, η έμφυτη, ενστικτώδης ιδιοτέλεια. Για τα άλογα ζώα το να κυριαρχούνται από τις ορμές (αδυσώπητες αναγκαιότητες) της αυτοσυντήρησης και ηδονής, δεν επιδέχεται ηθικό προσδιορισμό, είναι νομοτέλεια. (Κάποια δείγματα τάχα ερωτικής τρυφερότητας ή γονεϊκής φιλοστοργίας ή ευγνώμονης συμπεριφοράς, που συγκινούν τη ρομαντική ζωοφιλία αφελών ανθρώπων, είναι επίσης εκφάνσεις του αδυσώπητου ενστίκτου, τυφλή αναγκαιότητα της φύσης).

Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να παράγει «κακό», γιατί μόνο ο άνθρωπος έχει την υπαρκτική δυνατότητα να εναντιώνεται στις ενστικτώδεις ορμές του, να τιθασεύει την ορμέμφυτη ιδιοτέλεια, να ελέγχει τον βιολογικά δεδομένο ατομοκεντρισμό του. Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να παραγάγει «κακό», άρα και να αρνηθεί θεληματικά το «κακό» – να αρνηθεί να βλάψει, να βασανίσει, να υποτάξει, να εκμεταλλευτεί, να χρησιμοποιήσει, να συκοφαντήσει, να ταπεινώσει τους προικισμένους με την ίδια δυνατότητα συνανθρώπους του. Και αυτή την ακραιφνώς ανθρώπινη δυνατότητα την ονομάσαμε οι άνθρωποι «ελευθερία». Μόνο ο άνθρωπος, έλεγε ο Jean-Paul Sartre, «μπορεί να μην είναι αυτό που είναι»: να υπάρχει παίρνοντας θεληματική απόσταση από τον φυσικά δεδομένο τρόπο τού να υπάρχει.

Η Ιστορία του ανθρώπου βεβαιώνει ότι αυτή τη μοναδικότητα της ελευθερίας δεν την αντέχει ο άνθρωπος – η ανθρώπινη συλλογικότητα νομοθετεί τις προϋποθέσεις της ελευθερίας, αλλά λειτουργεί, περισσότερο ή λιγότερο, με τους νόμους της ζούγκλας. Πάντως, η προτεραιότητα της ελευθερίας συνεχίζει να βεβαιώνεται εμπειρικά ως ορισμός του «καλού». «Υπάρχει μια και μόνη αληθινή ελευθερία», έγραφε ο Ντοστογιέβσκυ:

«Να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τον εαυτό του». Μόνο τότε φθάνει στην πραγμάτωση της υπαρκτικής του ταυτότητας, στην ενεργητική του ετερότητα από κάθε άλλο έμβιο υπαρκτό. Η ολοκλήρωση της προσωπικής μοναδικότητάς του είναι για τον άνθρωπο το «καλό»: η ελευθερία από τις απρόσωπες ενστικτώδεις ορμές.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ*

Η βασική διαφορά ανάμεσα στην Αριστερά και την Δεξιά, ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση, είναι η έμφαση που δίνουν στο κοινωνικό από τη μια μεριά, και στο ατομικό από την άλλη. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η Αριστερά συνθλίβει το άτομο.

Το αντίθετο. Καταπολεμάει όμως τον ατομικισμό. ´Όπως λέει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο:"Στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις, έρχεται μια ένωση όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων."(1)

Η Δεξιά αντίθετα, η συντηρητική παράταξη, υποβαθμίζει την κοινωνική ανάπτυξη, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Θάτσερ που έλεγε:"Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνον άτομα και οικογένειες".

Στο πολιτικό, θεσμικό επίπεδο, αυτές οι διακρίσεις μεταφράζονται στην διάκριση αναμέσα στην συλλογικότητα στη λήψη και εκτέλεση των αποφάσεων από τη μια μεριά, και τον αρχηγισμό/ολιγαρχία ή την επιβολή του ενός και των λίγων από την άλλη.

Είναι η αρχαία αντίθεση δημοκρατίας-μοναρχίας/ολιγαρχίας, ή και τυραννίας, όπου δήμος κατά τον Αριστοτέλη είναι οι πολλοί ,και μάλιστα οι φτωχοί. Γι αυτό ο ¨Ενγκελς χαρακτήριζε την αρχαία Αθήνα πρότυπο λαϊκής δημοκρατίας, αν και ταξικής στη βάση της.

Ανθρώπινα Δικαιώματα και η Ορθόδοξη Εκκλησία

Χρήστος Γιανναράς

 

Τί ἐννοοῦμε ὅταν λέμε «ἀνθρώπινα δικαιώματα»;

Μὲ τὸ ἐπίθετο «ἀνθρώπινα» ἀποδίδεται κάτι σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἐν γένει. Τὰ «δικαιώματα» ἀνήκουν σὲ κάθε ἄνθρωπο ἀτομικά, ἀπροϋπόθετα καὶ ἀνεξαίρετα. Κάθε ἀτομικὴ ὕπαρξη, ἐφόσον εἶναι ἀνθρώπινη, ἀποτελεῖ φορέα δικαιωμάτων.

Ἡ λέξη «δικαίωμα» ἀναφέρεται στὴν ἀξίωση-ἀπαίτηση ἑνὸς ἀτόμου, τὴν ὁποίαν καθιστᾷ ἐφικτὴ ἕνας ἀποδεκτός ἀπ' ὅλους (καί, ὡς ἐκ τούτου, ὑποχρεωτικός γιὰ ὅλους) νομικός κώδικας. Ὁ νομικὸς κώδικας (τὸ «κοινωνικὸ συμβόλαιο») ἐξασφαλίζει ὅτι τὸ δικαίωμα εἶναι νόμιμο , δηλ. ἐξαναγκαστὴ κατὰ πάντων ἀτομικὴ ἀξίωση.

Ἡ νομική (μέσω νομικῶν κωδίκων) διασφάλιση τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων συνιστᾷ θεμελιῶδες γνώρισμα τῆς Νεωτερικότητας. Ἡ θεωρητική της ἑδραίωση ἀνάγεται στὴν φιλοσοφία τοῦ Διαφωτισμοῦ (τέλη 18ου αἰ.). Ἡ ἔννοια τοῦ δικαιώματος εἶναι γνωστὴ στὴν Δύση ἀπὸ τὸν Μεσαίωνα ἤδη, ἔστω κι ἂν δὲν εἶναι ξεκάθαρο τὸ πότε ἀκριβῶς χρησιμοποιεῖται γιὰ πρώτη φορά. Ὡστόσο, τὰ δικαιώματα κατὰ τὸν Μεσαίωνα ἀφοροῦσαν σὲ συγκεκριμένα ἄτομα ἢ κοινωνικὲς τάξεις. Ἡ ριζικὴ τομὴ ποὺ ἐπέφερε ἡ Νεωτερικότητα ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι αὐτή ἔκανε τὰ δικαιώματα «ἀνθρώπινα», δηλ. κοινὰ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χωρίς διακρίσεις. 

Οι εθνικές αξίες κι οι πολιτιστικές καλλιέργειες μέσα σε μια εθνική δημοκρατία

του Μάρκου Αυγέρη (*) 

Εξετάζοντας αναλυτικά τον ίδιο χαρακτηρισμό της Δημοκρατίας σαν εθνικής θα ξεκρίνουμε και τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. Δυο έννοιες βρίσκονται σε συζυγία μέσα στο πολιτικό και κοινωνικό αυτό σύστημα, η έννοια η εθνική κι η έννοια η δημοκρατική. Οι πολιτιστικές καλλιέργειες που συνδέονται με το σύστημα πρέπει ν’ ανήκουν από τη φύση τους στην κατηγορία των εθνικών και δημοκρατικών άξιων.

Οι εθνικές άξιες για ν’ αναπτυχθούν χρειάζονται το ευνοϊκό έδαφος της εθνικής ελευθερίας. Οι άξιες αυτές μπορούν να καλλιεργηθούν αποτελεσματικά μόνο μέσα σ’ ένα έθνος ανεξάρτητο και κυρίαρχο, είναι οι φυσικοί καρποί της ανεξάρτητης κι ελεύθερης εθνικής ζωής, όπου αναπτύσσεται το περήφανο εθνικό φρόνημα, η εθνική αξιοπρέπεια και το κυρίαρχο πνεύμα της εθνικής θέλησης,. Είναι φανερό πως οι εθνικές αυτές καλλιέργειες επηρεάζονται αποφασιστικά από το πνεύμα ανεξαρτησίας πού διατηρεί ένα έθνος στις διεθνικές σχέσεις του. Μα οι εθνικές αξίες, για να διατηρήσουν τον ουμανιστικό χαρακτήρα τους, πρέπει να καλλιεργούνται στο συσχετισμό τους με τις πανανθρώπινες αξίες, με την αγάπη της ειρήνης και της φιλίας προς όλους τους λαούς και με το σεβασμό της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητάς τους.