Ο θανάσιμος γερμανικός κίνδυνος

Ο θανάσιμος γερμανικός κίνδυνος: Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία μία πιο ηλίθια και πιο καταστροφική προσπάθεια είσπραξης χρεών – τόσο για τους οφειλέτες που πρέπει να πληρώσουν, όσο και για τους πιστωτές που συγκεντρώνουν όλο και μεγαλύτερα βουνά άχρηστων περιουσιακών στοιχείων. Δανείων και ομολόγων δηλαδή, τα οποία είναι μόνο φαινομ

ΣΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΑ Ο ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ ΘΕΡΙΕΥΕΙ!

Την επομένη της σφαλιάρας από την Ε.Ε. με την άρνηση κυρώσεων στην Τουρκία η ελληνική Βουλή αποφασίζει:

Τον εκπατρισμό - ξεπούλημα των αρχαιοτήτων για 50 χρόνια!

Τη δημιουργία ελληνογερμανικού ιδρύματος νεολαίας.

Τη δημιουργία ηλεκτρονικής πλατφόρμας με την επιχορήγηση και υπό τον ελέγχο του γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών για τη διδασκαλία της ιστορίας της κατοχής.

ΠΗΓΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Εις μνημην του Δαμιανού Βασιλειάδη-Η εσωτερίκευση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης

Τα βαθύτερα αίτια της κακοδαιμονίας της Ελλάδας και οι ενδεδειγμένες λύσεις.

Μια εξομολόγηση εκ βαθέων 

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

(Αναδημοσίευση περσινής ανάρτησης από το Γερομοριά)

«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».

Διονύσιος Σολωμός

Είναι επιτακτική ανάγκη να βρούμε τις αιτίες της πολυποίκιλης  κακοδαιμονίας, για να μπορούμε να τις ξεπεράσουμε. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Όσο δεν γνωρίζουμε, αγνοούμε η αποκρύβουμε τις αιτίες, σωτηρία σ’ αυτόν τον τόπο είναι αδιανόητη, γιατί όλα τα μέτρα που παίρνονται εκών άκων οδηγούν στα αντίθετα αποτελέσματα. Ο κανόνας είναι απλός. Για να λύσεις οποιοδήποτε πρόβλημα πρέπει να το βάλεις στην σωστή βάση έρευνάς του. Αλλιώς καταλήγεις σε λάθος συμπεράσματα και σε λάθος προτάσεις. Προϋποθέτει ωστόσο ένα βασικό αξίωμα.

Προϋπόθεση για να μπορεί κανείς να ανακαλύψει τις αιτίες και να προτείνει σωτήριες λύσεις είναι αυτό που είπε κάποτε ο Αλέξανδρος Δελμούζος, ένας από τους πρωτεργάτες του Εκπαιδευτικού Δημοτικισμού, μαζί με τον Δημήτρη Γληνό και τον Μανώλη Τριανταφυλλίδη: «Για να κρίνεις πρόσωπα και έργα δεν χρειάζεται μονάχα μυαλό παρά και χαρακτήρας». Αυτή η φράση σημαίνει ότι δεν αρκεί μονάχα η γνώση (επιστήμη), που βέβαια είναι προϋπόθεση, αλλά ήθος και ανιδιοτέλεια, οι οποίες εξασφαλίζουν στον μέγιστο βαθμό την ανεξάρτητη κριτική σκέψη. Γιατί χωρίς αυτήν η γνώση είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το καλό, αλλά εξίσου και για το κακό. Ο Ηράκλειτος με το λιτό του λόγο το εκφράζει διαφορετικά, λέγοντας: «Ήθος ανθρώπω δαίμων».[1] Αυτό τονίζει με άλλα λόγια και ο Πλάτωνας, ισχυριζόμενος ότι  «πᾶ­σά τε ἐ­πι­στή­μη χω­ρι­ζο­μέ­νη δι­και­ο­σύ­νης καὶ τῆς ἄλ­λης ἀ­ρε­τῆς πα­νουρ­γί­α, οὐ σο­φί­α φα­ί­νε­ται».[2] Το ζητούμενο συνεπώς είναι ο δίκαιος και ενάρετος άνθρωπος, που βέβαια πρέπει να έχει και ήθος και να τον διακρίνει η ανιδιοτέλεια. Η ιδιοτέλεια είναι ο απόλυτος εχθρός της ανεξάρτητης κριτικής σκέψης.

Μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να εκφράσει την αλήθεια, όπως την διατύπωσε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός:  Άμα το έθνος δεν μάθει ότι εθνικό είναι ό,τι είναι αληθινό, τότε δεν μπορεί και να προκόψει. Θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Ένας άνθρωπος που είναι ιδιοτελής ή ακόμη και ένα σύστημα ιδιοτελές, δεν θα πει την αλήθεια, έστω κι αν την  γνωρίζει, κάτι που είναι φυσικά αντικειμενικά ζητούμενο, αλλά θα την αποκρύψει για καθαρά ιδιοτελείς λόγους,  υπηρετώντας προσωπικά ή κομματικά συμφέροντα ή και τα δυο μαζί.

Με αποκλειστική βάση αυτά τα κριτήρια θα προσπαθήσω να καταθέσω την θεωρητική και πρακτική εμπειρία μιας ζωής, χωρίς αυτή να αποτελεί πανάκεια. Και το λέω μετά λόγου γνώσεως.

Είναι μια τιτάνια προσπάθεια σύλληψης της ελληνικής πραγματικότητας και αυτογνωσίας και της εξεύρεσης διεξόδου από τα ποικίλα αδιέξοδα. Τα αποτελέσματα θα τα κρίνει ο αναγνώστης.

Ι. Τα αίτια της κακοδαιμονίας

ΤΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΟΥ 1824-1825-1832.

(ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ-ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΩΤΙΑΔΗ: «ΟΘΩΝΑΣ, Η ΜΟΝΑΡΧΙΑ»)

Εσείς ωσάν ο ήλιος

λαμπροί! - ναι φλόγες βέβαια

βλέπω διαδημάτων

αλλά τας δυστυχίας μας

μόνο φωτίζουν.

Κ Α Λ Β Ο Σ

.......

ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ

Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ της Δημόσιας Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Ανδρέας Ανδρεάδης το βιβλίο του «Ιστορία των Εθνικών δανείων, που έβγαλε το 1904, τ' αρχίζει μ΄αυτόν εδώ τον τρόπο:

«C' est une lamentable histoire que celle de la dette hellenique (είναι μία αξιοθρήνητος ιστορία τα χρέη της Ελλάδας)». Δια των λέξεων τούτων ήρχετο, πρό πεντήκοντα επτά ετών, ο Casimir Leconte της μελέτης του δημοσίου χρέους της Ελλάδος. Μετά την πάροδον σχεδόν εξ δεκαετηρίδων ο επιχειρών συγγραφήν επί του θέματος δύναται ν΄ αναγράψη και αυτός την αυτήν φράσιν».

Από τότε που τα 'λεγε αυτά ο Ανδρεάδης πέρασαν άλλα πενήντα οχτώ χρόνια. Κι όμως, κι εμείς τώρα το ίδιο μπορούμε να πούμε, όπως ο Leconte το 1847 κι ο Ανδρεάδης το 1904, πως μαύρη κι άραχλη στέκεται η ιστορία των εθνικών μας δανείων.

Τα δύο πρώτα μας δάνεια γίνηκαν στην Αγγλία. 

• Το ένα το 1824, αξίας 800.000 λιρών, που μας δόθηκαν στα 59% - με 59 δηλαδή λίρες έπαιρνες μετοχές για 100! – ξεκαθάρισε όλες κι όλες 348.000 λίρες. 

• Το άλλο, των 2.000.000 λιρών του 1825, ήτανε ακόμα πιο τοκογλυφικό, μας δόθηκε στα 55 ½%και ξεκαθάρισε 572.000 λίρες. Κι όμως, για τις 920.800 λίρες, που κι απ΄αυτές κάτι λιγοστές φτάσανε στον τόπο μας, γιατί οι πιότερες φαγώθηκαν από τους ναυπηγούς της Αγγλίας και της Αμερικής και το λόρδο Κόχραν, χρωστούσαμε το 1854 στους Εγγλέζους κεφαλαιούχους πάνω από.....οχτώ εκατομμύρια λίρες!

Όπως είπαμε, η συνθήκη που υπόγραψαν οι τρεις μεγάλες Δυνάμεις κι η Βαβαρία στο Λονδίνο στις 25-7 του Μάη 1832 πρόβλεπε την έκδοση, με την εγγύησή τους, ενός δάνειου 60.000.000 φράγκων σε τρεις σειρά. Άκου τώρα την ιστορία του, για να δεις πως όχι μονάχα δεν απολαύσαμε καμιά προκοπή απ΄αυτό, παρά και μας βούλιαξε οικονομικά και μπορέσαμε από τότες να ανασάνουμε.

Το δάνειο το διαπραγματεύθηκαν οι τρεις μεγάλες Δυνάμεις μ΄εκείνους τους πάμπλουτους τραπεζίτες του Παρισιού, τους Ρότσιλντ. Τ΄αγόρασαν οι Ρότσιλντ στα 94%, πήρανε και 2% μεσιτεία και μαζί με «άλλα τινά ωφελήματα», βούτηξαν 6.986.013 δραχμές, μ΄άλλα λόγια γύρω στις διακόσιες εβδομήντα εφτά χιλιάδες χρυσές λίρες.

Καλή δουλειά.

Από τα είκοσι εκατομμύρια που εγγυήθηκαν οι τρεις μεγάλες Δυνάμεις τελικά εκδόθηκαν τούτα δω τα ποσά:

Μ΄εγγύηση της Αγγλίας φράγκα 19.838.805

>> Ρωσίας >> 19.999.573

>> Γαλλίας >> 17.400.662

__________

Σύνολο φράγκα 57.239.040

Τούτο το ποσό ισοδυναμούσε με 63.924.559 δραχμές εκείνου του καιρού.

Αφαιρούμε απ' αυτές:

Η διαδρομή της ξενικής εξάρτησης

Του Γιώργου Καραμπελιά από το Ποντίκι

Ο έλεγχος της Ελλάδας μέσα από τον φαύλο κύκλο δανεισμού και χρεοκοπίας

Μπροστά στη διακοσιοστή επέτειο από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, η μεταμοντέρνα ιστοριογραφία έχει επιδοθεί σ’ ένα εγχείρημα να ξαναγράψει την Ιστορία του Αγώνα ώστε να υπακούει στην εθνομηδενιστική πολιτική ορθότητα. Αυτό το εγχείρημα προωθεί η επίσημη επιτροπή εορτασμών του «Ελλάδα 2021» και εδώ είναι το φαινομενικά παράδοξο:

Το ελληνικό κράτος θα γιορτάσει επίσημα δυο αιώνες ελεύθερου βίου με μια… «επίθεση στο παρελθόν»· ως τέτοια θα πρέπει να εκλάβουμε την επίθεση του Αρ. Χατζή στον Καποδίστρια πριν από μερικούς μήνες. Και αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι, αν και συμβολική, η επίθεσή του δεν είναι και τόσο διαφορετική από εκείνων που κατεδαφίζουν τα αγάλματα στις ΗΠΑ.

Το βιβλίο του Τάσου Λιγνάδη (1926-1989) «Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους», που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, δεν εντάσσεται στη σχολή της «επίθεσης στο παρελθόν». Σέβεται την Ιστορία και ξεκινάει μέσα από αυτήν για να φωτίσει τους μηχανισμούς ξενικής εξάρτησης μέσα από τους οποίους οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις θα παίξουν τον δικό τους ανασταλτικό ρόλο στην έκβαση του Αγώνα, αλλά και μετέπειτα, στις προσπάθειες του νεότευκτου κρατιδίου να σταθεί στα πόδια του.

Η «διαδρομή» βέβαια του βιβλίου αφορά όλη την περίοδο μέχρι το 1940 και περιγράφει τον έλεγχο της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής μέσα από τον φαύλο κύκλο δανεισμού και χρεοκοπίας στον οποίο είχε βυθιστεί το ελληνικό κράτος. Ήδη, μάλιστα, πριν καν… γεννηθεί, από τα πρώτα χρόνια της επανάστασης και τα δυο δάνεια που σύναψε η επαναστατική κυβέρνηση των Ελλήνων στο Λονδίνο.

Ζεύγος ποιμένων στην Αρκαδία, C. Delort, D΄ Apres M. H. Belle, 1879.

Υποθήκη οι εθνικές γαίες

ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΜΕ... ΤΑ ΙΟΥΛΙΑΝΑ... ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΔΟΜΈΝΟΣ Ο ΛΑΟΣ....

https://www.eea.gr/epikairotita-eea/oli-i-nea-symfonia-se-nomo/

Πέρασαν 5 χρόνια από την αποφράδα ημέρα που δημοσιεύθηκε το κατωτέρω επίσημο έγγραφο παράδοσης της εθνικής και λαϊκής μας κυριαρχίας. Σε κάθε περίπτωση το "ΟΧΙ" του Λαού μας δεν "ξεγράφεται" από τέτοια έγγραφα. Ο αγώνας για την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της αξιοπρέπειάς μας συνεχίζεται!

ΆΝΕΡΓΑ ΓΚΑΡΣΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΙΚΊΑ ΠΟΥ ΕΚΠΟΙΕΊ Ο,ΤΙ ΑΠΈΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΌΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΊΑ

Του Γιώργου Τασιόπουλου

«∆εν θα γίνουµε τα γκαρσόνια της Ευρώπης»... 

Τη φράση διατύπωσε 35 και βάλε χρόνια πριν, ο Ανδρέας Παπανδρέου. 

Η βούληση του διαψεύδεται οικτρά επί των ημερών μας, καθώς ο εποχικός τουρισμός είναι βασικός πυλώνας της οικονομίας και ταπεινωτικά, λυράρηδες και ιθαγενείς με σημαίες της Ε.Ε. αναμένουν μάταια τον Ευρωπαίο τουρίστα στις αφίξεις των αεροδρομίων μας.

Η µονοκαλλιέργεια του Τουρισµού κυριαρχεί στην αναπτυξιακή δυναµική της ελληνικής οικονοµίας.

Σύµφωνα µε το Παγκόσµιο Συµβούλιο Ταξιδίων και Τουρισµού (WTTC), το ένα τέταρτο της απασχόλησης στην Ελλάδα βασίζεται στον Τουρισµό. Το 2019 οι απασχολούµενοι στον κλάδο που αντιπροσωπεύει πάνω από το 20% του ΑΕΠ (10,4% το παγκόσµιο ποσοστό) ξεπέρασαν για πρώτη φορά το ένα εκατοµµύριο και σήμερα είναι άνεργοι.

ΤΟ ΞΕΠΟΎΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΙΚΊΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Ο ΣΎΡΙΖΑ ΈΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ ΚΑΙ Η ΝΔ ΕΚΠΟΙΕΊ

Η ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΉ ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ FRAPORT

Αποζημιώσεις περίπου 175 εκατ. ευρώ ζητάει η Fraport λόγω πανδημίας για τα αεροδρόμια που της παραχωρήθηκαν με αποικιακούς όρους σύμφωνα με την Καθημερινή και το Thepressproject

Επικαλούμενη τις απώλειες των προβλεπόμενων εσόδων από τη διαχείριση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων και πατώντας πάνω στην αποικιοκρατική σύμβαση που είχε υπογράψει με το ελληνικό Δημόσιο το 2015 και τις δίνει το δικαίωμα να ζητάει αποζημιώσεις από το κράτος σε τέτοιες περιπτώσεις, η Fraport προετοιμάζεται να απαιτήσει ένα ποσό περίπου 175 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής».

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι αυτή θα είνια η δεύτερη φορά που η Fraport θα ζητήσει από το ελληνικό Δημόσιο αποζημιώσεις εκατομμυρίων. Tον Σεπτέμβριο του 2017 η Fraport απαίτησε αποζημιώσεις 74 εκατ. από το Δημόσιο, για «περιουσιακά στοιχεία που έχουν υποστεί ζημιά» στα αεροδρόμια, κατά το διάστημα από την υπογραφή της σύμβασης,μέχρι την ανάληψη των αεροδρομίων από την εταιρεία. Τελικά, μετά από συμβιβασμό, συμφωνήθηκε αποζημίωση 27 εκατ. ευρώ.

ΞΕΠΟΎΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΔΑΠ

Στα σχέδια της κυβέρνησης η παραχώρηση του νερού σε ιδιώτες με έμμεσο τρόπο.

Σύμφωνα με τη "Χριστιανική", υποκριτικά η Κυβέρνηση διατείνεται ότι δεν ιδιωτικοποιείται η ΕΥΔΑΠ, πράγμα που η Ολομέλεια του ΣτΕ έχει κρίνει αμετάκλητα αντισυνταγματικό, με αποτέλεσμα να μη μπορεί το “Υπερταμείο” που είναι ιδιοκτήτης του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών να τις μεταβιβάσει σε ιδιώτη. Όμως, παραδίδοντας τη διαχείριση των πλούσιων υδάτινων πόρων που εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη ύδρευση της Αττικής σε ιδιώτες, έρχεται η ιδιωτικοποίηση “από την πίσω πόρτα” και ο πληθυσμός της Αττικής καθίσταται όμηρος των κερδοσκόπων. Οι οποίοι, χωρίς να κάνουν την παραμικρή επένδυση και χωρίς το παραμικρό ρίσκο εκ μέρους τους, καλούνται να “στρογγυλοκαθίσουν” στις έτοιμες υποδομές με εξασφαλισμένη “πελατεία” τα εκατομμύρια των κατοίκων της Αττικής.

“Κροκοδείλια” είναι τα “δάκρυα” της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο κ. Τσίπρας την καταδικάζει, ενώ επί των ημερών του δημιουργήθηκε το μνημονιακό “Υπερταμείο” στο οποίο μεταβιβάστηκε προς “ξεπούλημα” το πλειοψηφικό πακέτο των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ.

Μεταξύ άλλων, ο δημοσιογράφος συντονιστής της συνέντευξης Τύπου, Γιώργος Αυγερόπουλος, επισήμανε ότι όλο και περισσότερες πόλεις σε προηγμένες οικονομικά χώρες της Δυτικής Ευρώπης επιστρέφουν στο μοντέλο δημοσίου ελέγχου των υδάτων.

Η ιέρεια των περικοπών – Ανοιχτή επιστολή στη Μιράντα Ξαφά - slpress.gr

Η ιέρεια των περικοπών – Ανοιχτή επιστολή στη Μιράντα Ξαφά - slpress.gr: Σε άρθρο της στην Καθημερινή η Μιράντα Ξαφά πρότεινε για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας τις γνωστές συνταγές της οικονομικής λιτότητας. ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ένα πολύ σημαντικό άρθρο του Eric Toussaint. Συγκρίνοντας το γερμανικό, ελληνικό και τριτοκοσμικό Χρέος

του Ερίκ Τουσέν*-2/10/2012

Από το 2010, στις ισχυρότερες χώρες της ζώνης του ευρώ, οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες, με την υποστήριξη και των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης, εκθειάζουν με πρωτοσέλιδα των εφημερίδων (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία) την δήθεν γενναιοδωρία τους προς τον ελληνικό λαό και τις άλλες ευάλωτες χώρες στη ζώνη του ευρώ.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αποκαλούν «σχέδιο διάσωσης» μια σειρά μέτρων που βουλιάζουν ακόμη περισσότερο τις οικονομίες των χωρών που τα δέχονται και τις οδηγούν σε μια άνευ προηγουμένου κοινωνική οπισθοδρόμηση, επιστρέφοντας 65 χρόνια πριν.

Το σχέδιο μείωσης του χρέους της Ελλάδος που υιοθετήθηκε το Μάρτιο 2012 και που προβλέπει τη μείωση των οφειλών της Ελλάδας στις ιδιωτικές τράπεζες κατά 50%, ήταν μια απάτη (1) αφού αυτές οι απαιτήσεις είχαν ήδη χάσει το 65 με 75% της αξίας τους στη δευτερογενή αγορά. Η μείωση των χρεών των ιδιωτικών τραπεζών αντισταθμίστηκε με την αύξηση του δημόσιου χρέους στα χέρια της Τρόικας και οδηγεί σε νέα μέτρα πρωτοφανούς βαρβαρότητας και αδικίας.

Αυτή η συμφωνία μείωσης του χρέους, που στόχο έχει να αλυσοδέσει τον ελληνικό λαό σε μόνιμη λιτότητα, αποτελεί προσβολή και απειλή για όλους τους λαούς της Ευρώπης και αλλού.

Σύμφωνα με τις υπηρεσίες μελετών του ΔΝΤ, το 2013, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αντιπροσωπεύσει το 164% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, που σημαίνει ότι η μείωση που ανακοινώθηκε το Μάρτιο του 2012 δεν θα οδηγήσει σε πραγματική ανακούφιση του βάρους που ταλανίζει τον ελληνικό λαό.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο Αλέξης Τσίπρας σε επίσκεψη του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 τόνισε την ανάγκη για μια πραγματική πρωτοβουλία για τη μείωση του ελληνικού χρέους και αναφέρθηκε στην ακύρωση ενός μεγάλου μέρους του γερμανικού χρέους στο πλαίσιο της συμφωνίας του Λονδίνου του Φεβρουαρίου 1953.

Ας ρίξουμε μια ματιά σε αυτή τη συμφωνία.

Η συμφωνία του Λονδίνου του 1953 για το γερμανικό χρέος

Η ριζική μείωση του χρέους της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΟΔΓ) και η ταχεία ανοικοδόμηση της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγιναν δυνατόν, χάρη στην πολιτική βούληση των πιστωτών της, ήτοι των Ηνωμένων Πολιτειών και των βασικών δυτικών συμμάχων τους (Βρετανία, Γαλλία).

Τον Οκτώβριο του 1950, οι τρεις σύμμαχοι διατύπωσαν ένα σχέδιο στο οποίο η γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση αναγνωρίζει την ύπαρξη των χρεών στις περιόδους πριν και μετά τον πόλεμο.

Οι σύμμαχοι σε κοινή δήλωση που επισύναψαν, ανέφεραν ότι «οι τρεις χώρες συμφώνησαν σε έναν κατάλληλο διακανονισμό των απαιτήσεων προς τη Γερμανία, ούτως ώστε να μην αποσταθεροποιηθεί η χρηματοοικονομική κατάσταση της οικονομίας της μέσω ανεπιθύμητων συνεπειών ούτε να επηρεαστούν υπερβολικά τα πιθανά αποθέματα συναλλάγματος.

Λόφος Φιλοπάππου και Εθνικός Κήπος σε ανώνυμη εταιρεία

Με τροπολογία – προσθήκη, που κατατέθηκε αιφνιδιαστικά στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών «Στρατηγική αναπτυξιακή προοπτική των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ρυθμίσεις του Υπουργείου Εσωτερικών και άλλες διατάξεις», ιδρύεται ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «Εθνικός Κήπος – Μητροπολιτικό Πράσινο Α.Ε.».

Με την τροπολογία αυτή, «που δεν συνυπογράφεται καν από την συναρμόδια υπουργό Πολιτισμού, παραδίδεται η διαχείριση του Εθνικού Κήπου και του Λόφου Φιλοπάππου σε ΑΕ, που θα συμβληθεί με το Δήμο Αθηναίων και θα αμείβεται από αυτόν, θα λειτουργεί με βάση ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και θα μπορεί ακόμη και να εκμισθώνει τους χώρους σε τρίτους!» αναφέρει ο Ενιαίος Σύλλογος.

Δεδομένου ότι

1. ο Λόφος Φιλοπάππου είναι αρχαιολογικός χώρος και ο Εθνικός Κήπος είναι κηρυγμένος ιστορικός τόπος
2. η διαχείρισή τους υπάγεται στις διατάξεις του αρχαιολογικού νόμου
3. δεν έχει προηγηθεί κανενός είδους διαβούλευση για το θέμα αυτό

Το ΔΣ του Ενιαίου Συλλόγου Υπαλλήλων ΥΠΠΟ Αττικής, Στερεάς και Νήσων ζητά: 

• «από την κυβέρνηση: την άμεση απόσυρση της τροπολογίας
• από τους βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου: την καταψήφιση της συγκεκριμένης ρύθμισης, στην περίπτωση που η κυβέρνηση εμείνει στην κατάθεσή της
• την έναρξη μια ουσιαστικής διαβούλευσης για την διαχείριση των χώρων, στην κατεύθυνση της διασφάλισης των ειδικών χαρακτηριστικών τους, με κριτήριο την προστασία τους, την ανεμπόδιστη απόδοση τους στο κοινωνικό σώμα και την απαγόρευση της εμπορευματικής τους χρήσης».

Τα δάνεια της …«ανεξαρτησίας»

Στις 9 Φεβρουαρίου 1824, σαν σήμερα πριν από 196 χρόνια, αρχίζει η χρυσοπληρωμένη από τον ελληνικό λαό δανειακή "σωτηρία" της χώρας από ξένους και ντόπιους τοκογλύφους. 

«Εγώ θέλω του σπιτιού µας τα κεραµίδια να σάσουµεν, να µην τρέχουν και πέση το σπίτι µας και µας πλακώση. Τα ξένα τα σπίτια τα ’χουν καλά σκεπασµένα οι νοικοκυραίοι τους και δεν παίρνει ο αγέρας τα κεραµίδια τους όσο σφοδρός και να είναι. Του δικού µας του σπιτιού τα κεραµίδια λίγος άνεµος να φυσήξη δεν αφίνει κανένα. Και έχει και κάτι µαστόρους – παίρνουν τα κεραµίδια και σκεπάζουν τα ξένα σπίτια».

     Στρατηγός Μακρυγιάννης

    Στις 9 Φεβρουαρίου 1824, σαν σήμερα πριν από 196 χρόνια, αρχίζει η χρυσοπληρωμένη από τον ελληνικό λαό δανειακή “σωτηρία” της χώρας από ξένους και ντόπιους τοκογλύφους. 

    Εκείνη την ημέρα υπογράφεται στο Λονδίνο συμφωνητικό ανάμεσα σε Άγγλους κεφαλαιούχους και τους εκπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης, Ιωάννη Ορλάνδο και Ανδρέα Λουριώτη, για τη σύναψη δανείου ύψους 800.000 λιρών. Η ληστρική «περιπέτεια» σε βάρος της ελληνικής  κοινωνίας είχε μόλις αρχίσει… 

        Η ιστορία των δανεισµών της Ελλάδας ξεκινάει, λοιπόν, πριν ακόµα δηµιουργηθεί το ελληνικό κράτος.

    Πάμε να δούμε πως εξελίχτηκε αυτή η «σωτηρία» μέχρι και τα τέλη του 2009, οπότε η χώρα εισήλθε στην γκιλοτίνα των Μνημονίων, με πρόσχημα – τι άλλο – το δημόσιο χρέος:

(πηγή: https://kapsimi.gr/einai-o-kapitalismos-ilithie

«Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» – Νίκος Μπογιόπουλος)

       «(…) το πρώτο δάνειο (συνήφθη) για τις ανάγκες, υποτίθεται, του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα. Η ονοµαστική του αξία ήταν περίπου 800.000 χρυσές λίρες που δόθηκαν από βρετανικό τραπεζικό οίκο µε εγγύηση τις εκτάσεις της εθνικής γης. Από τις 800.000 η Ελλάδα δεν εισέπραξε τελικά παρά 300.000 λίρες περίπου. Η µοιρασιά του δανείου ανάµεσα σε γαιοκτήµονες και πλοιοκτήτες ήταν από τους παράγοντες που συνετέλεσαν στην πρόκληση του εµφυλίου πολέµου, που ξέσπασε ένα χρόνο αργότερα.

    Το 1825 συνήφθη δεύτερο δάνειο ύψους 2.000.000 λιρών, πάλι από βρετανικό τραπεζικό οίκο. Όπως και πριν, στην Ελλάδα έφτασε µόλις το 1/10 του ποσού. Πάνω από 500.000 λίρες σπαταλήθηκαν σε παραγγελίες πολεµικών πλοίων που είτε δεν παραλήφθηκαν ποτέ είτε παραλήφθηκαν µε µηχανικές βλάβες. Μεγάλο µέρος του δανείου πήγε σε ρουσφέτια και σε πελατειακή διασπάθιση (Νίκος Μπελογιάννης, Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.)

    Το µέγεθος της διασπάθισης ήταν τέτοιο που, όπως ελέχθη τότε, κατάντησε το έθνος να έχει περισσότερους από 12.000 αξιωµατικούς, σε σύνολο ενόπλων δυνάµεων 20.000 ανδρών (σ.σ.: το γεγονός δηλαδή ότι στην Ελλάδα του 2010 ο αριθµός των εν ζωή απόστρατων αξιωµατικών που συνταξιοδοτούνται µε το βαθµό του στρατηγού ανέρχεται στους… 16.000, έχει τη ρίζα του στο απώτατο παρελθόν). Ό,τι απέµεινε από εκείνα τα «δάνεια της ανεξαρτησίας» διαµοιράστηκε ανάµεσα σε γαιοκτήµονες, κοτζαµπάσηδες και «καραβοκυραίους». Την ίδια περίοδο το πολιορκηµένο Μεσολόγγι, στρατιωτικά εγκλωβισµένο και οικονοµικά αποκλεισµένο, έµενε απροστάτευτο χωρίς τροφή και πολεµοφόδια, αφού από τον πακτωλό των δανείων δεν είχαν αποµείνει παρά µόνο 20.000 λίρες.

Όταν οι ανάξιοι άρχοντες αναζητούν προστάτες... - Μαργαρίτης Γιώργος

Στην ιστορία συνήθως επιμένουμε στις λαμπρές στιγμές, στις ώρες των επιτυχιών και των θριάμβων. Είναι, βλέπετε, διδακτικά στρατευμένη η ιστορία, πολιτικά, καθεστωτικά δέσμια και, ως εκ τούτου, οφείλει να επικεντρώνεται στις ευχάριστες στιγμές. Εκείνες που σε κάθε εποχή ντύνουν με το πέπλο της βεβαιότητας την οποιαδήποτε πρόσκαιρη ή μακρόχρονη εξουσία.

Υπάρχει όμως και η άλλη όψη, λιγότερο αισιόδοξη, πληθωρικά θλιβερή. Η ώρα, η εποχή, η στιγμή της πτώσης ενός πολιτισμού, μιας χώρας, μιας δύναμης, μιας πολιτικής οντότητας, μιας αυτοκρατορίας, βασιλείου, εξουσίας, όπως θέλετε πείτε το. Οι στιγμές όπου το άλλοτε κραταιό γίνεται άθυρμα και περίγελος, όπου το άλλοτε σοβαρό γίνεται γελοίο, το άλλοτε φοβερό γίνεται ανυπόστατο και αστείο σε τρόπο ώστε να προκαλεί τον οίκτο παρά τον φόβο.

Σκηνοθετικά λίγοι πέτυχαν να αποτυπώσουν ετούτες τις ώρες της πτώσης. Οι απαράμιλλες εικόνες του Ακίρα Κουροσάβα στη "Σκιά του Πολεμιστή" (Kagemusha) μετά την μάχη του Ναγκασίρο και την πτώση του οίκου των Τακέντα, πλησιάζουν πιο κοντά αυτήν την αίσθηση της πτώσης, του τέλους.

Στην δική μας ιστορία, την συναρπαστική ιστορία του Ελληνισμού, λείπουν πολλά, όχι μόνο οι μεγάλοι σκηνοθέτες. Και έτσι δεν μας έρχονται εύκολα στο νου εικόνες από τις τραγικές στιγμές της. Ίσως αυτό να είναι μια από τις αιτίες που δεν αναγνωρίζουμε εύκολα τα χαρακτηριστικά της πτώσης, του αδιεξόδου, της απελπισίας μπροστά στο επερχόμενο μοιραίο.

Τι πιο θλιβερό αλήθεια από τους τελευταίους αυτοκράτορες του Βυζαντίου που, υποχρεωμένοι από "συνθήκες" και "δηλώσεις υποτέλειας" οδηγούσαν τα θλιβερά τους στρατεύματα στην υπηρεσία των Σουλτάνων για να πολιορκήσουν πόλεις και κάστρα χριστιανικά που αντιστέκονταν ακόμα στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας στην οθωμανική λαίλαπα.

Πόσες νεαρές αριστοκράτισσες

Δεύτερη φάση επικυριαρχίας

Του Ρούντι Ρινάλντι

Πεισματάρικα τα γεγονότα, πιέζουν για συμπεράσματα. Αλλιώς, θα συνεχίζονται η αποχαύνωση κι η μοιρολατρία, απωθώντας από τη σκέψη μας το «χειρότερο», ενώ αυτό έρχεται μάλλον με βήμα ταχύ.

Αρκούσε ο Ερντογάν να ανοίξει λίγο την κάνουλα του Προσφυγικού για να δημιουργηθεί στη χώρα σημαντική αναστάτωση. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. «κατάπιε» όσα έλεγε προεκλογικά, οι προύχοντες που εκλέχθηκαν με τα ψηφοδέλτιά της σε περιφέρειες και δήμους δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της διαχείρισης των κλειστών κέντρων στις περιοχές τους, και αμέσως το Προσφυγικό έγινε υπ’ αριθμ. 1 πρόβλημα για τους πολίτες σε όλες τις μετρήσεις.

Τη στιγμή που ο φιλοκυβερνητικός τύπος ετοιμάζονταν να πανηγυρίσει τις επιτυχίες Μητσοτάκη (ψήφος αποδήμων, τάξη κατά τον γιορτασμό του Πολυτεχνείου) και ορισμένοι να μιλούν για «νέα μεγάλη ευκαιρία», ήρθε το δεύτερο χτύπημα.

Η Τουρκία προβαίνει παράνομα σε μια κίνηση οριοθέτησης των θαλάσσιων «δικαιωμάτων» της, με μια «πέτσινη» συμφωνία με τη Λιβύη. Συνεπής στην ειδική μεγαλοκρατική πολιτική της που ακούει στο όνομα «Γαλάζια Πατρίδα», η Τουρκία επεκτείνεται. Ανάμεσα στην Τουρκία και τη Λιβύη, ασφαλώς υπάρχει η Ελλάδα. Ο Μητσοτάκης κάτι ψέλλισε ότι έτσι αυξάνεται ο κίνδυνος «ατυχήματος», ευθυγραμμιζόμενος με τη φρασεολογία των πρεσβειών των ΗΠΑ και Γερμανίας.

Ένας είναι ο εχθρός, ο ρατσισμός;

Τα μνημόνια στην πρώτη δεκαετία δεν κατόρθωσαν να διεμβολίσουν την κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη που έδειξε ο ελληνικός λαός. Φτώχυναν, πλήγωσαν εργαζόμενους και συνταξιούχους, έδιωξαν στο εξωτερικό χιλιάδες νέους, κατέστρεψαν μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων. Αλλά η κοινωνία δεν έγινε ζούγκλα.

Σύμβαση Cooper: Ελλάδα, η Πλουσιότερη Χώρα του Πλανήτη

Η Σύμβαση «Cooper» υπάρχει στο Yπουργείο Bιομηχανίας (άγνωστο αν έχει περιέλθει τώρα στο υπουργείο Οικονομικών ή το Ανάπτυξης) και παραδίδεται – σαν “ιερό κείμενο”- από υπουργό σε υπουργό! Στην Σύμβαση αυτή, δεσμεύονται τα λεγόμενα «στρατηγικά ορυκτά» της Ελλάδος, μαζί με τον υδάτινο μας πλούτο, από ένα Αμερικανικό consortium εταιρειών!

Η Ελλάδα έχει υπογράψει και δεσμεύεται από την Σύμβαση «Cooper» της οποίας η χρονική ισχύς, εληξε την 31η Δεκεμβρίου του 2010, ενώ η διάρκειά της ήταν για 70 έτη!Αν, μάλιστα, η σημερινή κυβέρνηση δεν προβεί στις ανάλογες ενέργειες, δηλαδή αν δεν απαντήσει αρνητικά στην εταιρεία Hugh Cooper & Co Inc Chemical Construction Corporation, προβλέπεται αυτόματη ανανέωση της σύμβασης για άλλα 25 έτη!!!Διαβάστε μερικά ορυκτά που έχει το ελληνικό υπέδαφος που στο ρεπορτάζ θα έχετε την ευκαιρία να δείτε λεπτομέρειες…..

Λιγνίτη – Αλουμίνιο – Βωξίτη – Μαγγάνιο – Νικέλιο – Σμηκτίτες – Μαγνήσιο – Χρωμίτη – Ουράνιο – Οσμιο και φυσικά Πετρέλαιο και Φυσικό αέριο. Εύστοχος ήταν ο τίτλος της Αθηναϊκής το 1999 όταν χαρακτήρισε τη Βόρεια Ελλάδα «Θησαυροφυλάκιο». Βέβαια αφήσαμε τελευταίο τον Χρυσό που εκμεταλλεύεται ως ένα σημείο ο Τζώρτζ Σόρος.

Τώρα, όμως γεννάται, ένα ερώτημα: Τώρα που λήγει αυτή η επαχθής σύμβαση Cooper θα την ανανεώσουμε; Θα βρεθούν πολιτικοί που θα συναινέσουν σε επανάληψη του εγκλήματος ή θα πάρουμε τον πλούτο μας στα χέρια μας και θα ξεχρεώσουμε και διαολοστείλουμε ΔΝΤ και Τοκογλύφους στον αγύριστο;

Το θέμα έφερε στη βουλή ο Κυριάκος Βελόπουλος που ερωτά τον υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου: Η 70ετής ισχύς της Συμβάσεως, αληθεύει ότι εκπνέει, την τελευταία ημέρα του επομένου μηνός Δεκεμβρίου; Ποιοι απαρτίζουν αυτό το Αμερικανικό «consortium» εταιρειών; Τι προτίθεται να πράξει η κυβέρνηση;

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΑΤΣΗ

ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ...ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ!

ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Γράφει η Κατερίνα Γκαρανη

Τώρα ούτε να τρέξεις, ούτε να κρυφτείς δε μπορείς.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ήσυχης αποδοχής σου για όλα τα μέτρα που σου επέβαλλαν.

Σού πήραν όλα τα όπλα ενώ τα είχες στα χέρια σου.

Τα παρέδωσες εσύ εις το όνομα της ειρήνης και της νοικοκυροσύνης.

Να μην τρέξει σταγόνα αίμα αλλά ας χυθούν εκατομμύρια δάκρυα.

Τα δάκρυα δεν πονάνε...έτσι νόμιζες.

Τώρα ξεκινάει το πανηγύρι, ήσυχε συμπολίτη μου.

Οι κακές Κασσάνδρες δεν ήταν για τα γούστα σου γιατί σου χαλούσαν την καθημερινότητά σου, τις κανονισμένες διακοπές σου, τις απλωτές και τις ξαπλωτές σου, το σίγουρο μέλλον σου.

Άκου λοιπόν, τι θα έχει ήδη γίνει την ώρα που εσύ θα ξυπνήσεις από τον λήθαργό σου.

Το σπίτι σου είτε το χρωστάς είτε όχι, ανήκει πλέον αλλού.

Αν το χρωστάς δε σε κάποια τράπεζα τότε θα πληρώνεις δύο δόσεις ανά μήνα:

Μία στην τράπεζα, μία στο κράτος.

Και βέβαια θα σε αφήνουν να ζεις σε αυτό μέχρι την στιγμή που θα το χρειαστούν και θα σου κάνουν έξωση με το έτσι γουστάρω ή με μία απόφαση δικαστηρίου που θα ορίζει την έξωση συνταγματική.

Ο μισθός, που τώρα τον θεωρείς μικρό - αν τον έχεις ακόμα- , θα καθορίζεται σύμφωνα με την οικονομική πορεία και τις ανάγκες της χώρας.

Να θυμάσαι ότι από εδώ και στο εξής οι ανάγκες της χώρας θα είναι πάντα μεγάλες (ακόμα και αν δεν είναι) γιατί όσο πέφτει το μεροκάματό σου τόσο εγχώριοι και εισαγόμενοι “επενδυτές” θα βρίσκουν φθηνά χέρια, οι δείκτες ανεργίας θα πέφτουν και όλοι θα είναι χαρούμενοι ακόμα κι εσύ που θα εργάζεσαι για 200 (το πολύ) ευρώ το μήνα φθάνει να μην είσαι άνεργος.

20 χρόνια ευρώ: Η σκοτεινή συνωμοσία της εθνικής παγίδευσης ολοκληρώνεται

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Έχουν περάσει ήδη είκοσι ολόκληρα χρόνια από την καθιέρωση του ευρώ ως κοινού νομίσματος αρχικά για 11 χώρες και σήμερα για 19 της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην αρχή το ευρώ κυκλοφόρησε σε ηλεκτρονική μορφή και τρία χρόνια μετά την 1η Ιανουαρίου 2002 πήρε υλική μορφή με χαρτονομίσματα και κέρματα.

Η χώρα μας υπήρξε από τις πρώτες ένδεκα χώρες που δέχθηκαν την παραχώρηση της νομισματικής κυριαρχίας τους. Οι Έλληνες ήλπισαν ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να υπάρξει η περίφημη οικονομική και κοινωνική «σύγκλιση» με τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, που για δεκαετίες πριν σύσσωμη η «ηγέτιδα» τάξη της χώρας, μας έταζε, έχοντας μετατρέψει σε σκοπό ζωής την ένταξη και την ανεπίστρεπτη παραμονή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και εξακολουθεί στο ίδιο μοτίβο.

Είκοσι, όμως, χρόνια είναι πάρα πολλά για να μην έχουμε καταλάβει τι συνέβη έκτοτε και να αρνούμαστε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Χάριν αυτής της επετείου «γενεθλίων» του ευρώ, αναδημοσιεύω άρθρο μου του Απριλίου 2018 σχετικά με το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ στη χρεοκοπία της χώρας το 2009-10. Μια -όπως αποδεικνύεται- μεθοδευμένη χρεοκοπία, η οποία μας ταλανίζει έκτοτε χωρίς να φαίνεται η παραμικρή δυνατότητα εξόδου. Αυτό που διαφαίνεται καθαρά είναι μόνον μια νέα δραματική επιδείνωση της «κρίσης» μετά τις ευρωεκλογές κι αφού οι Ευρωπαίοι «εταίροι» θα έχουν ξεκαθαρίσει (αν το έχουν) το περιβάλλον και το ελληνικό «success story» της δήθεν εξόδου από τα μνημόνια, δεν θα μπορεί να κρύβει πλέον την τραγική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε και μεθοδεύτηκε με ευθύνη τόσο της εγχώριας ελίτ, όσο και των ίδιων των Ευρωπαίων επικυρίαρχων.

Η εθνική παγίδευση ολοκληρώνεται και οδηγεί στο δραματικό τέλος, εάν έστω και τώρα στο «και πέντε» δεν αποφασίσουμε όλοι μαζί ενωμένοι οι απλοί πολίτες συμπαραττασσόμενοι σε ένα ευρύ ανατρεπτικό Μέτωπο, να πούμε το οριστικό μεγάλο ΟΧΙ και να αντιστρέψουμε την καταστροφική πορεία:

Η σκοτεινή «συνωμοσία» της χρεοκρατίας

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ως βασικοί ένοχοι του σκανδάλου της ελληνικής χρεοκοπίας

 
Μολονότι ήδη από το 1997 όταν προετοιμάζονταν η ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ κάποιο λίγοι «γραφικοί» προειδοποιούσαμε για τα ολέθρια αποτελέσματα που θα συνεπάγονταν για τη χώρα μας αυτή η ένταξη, ουδείς άλλος έδινε σημασία. Το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και των ίδιων των πολιτών, μεθυσμένο από την προοπτική μιας υποσχόμενης σύγκλισης με τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης και τον περίπου αναπόδραστο ευδαιμονισμό που αναμένονταν, ούτε καν ήθελε να ακούσει τις λίγες φωνές της λογικής.

Πως φτάσαμε ως εδώ, λοιπόν; - Από Δημήτρης Σπάθας

Μια ουσιαστική αποτίμηση τγης πραγματικότητας όπως διαμορφώνεται μετά τις ευρωεκλογές απο την ιστοσελίδα της ΛΑΕ στο ιστολόγιο ΙΣΚΡΑ.

Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η οπτική του συντάκτη  του κειμένου και κυρίως ο εντοπισμός των αιτιών του κακού αποτελέσματος των εκλογών καθώς και οι προτάσεις του για τη σωτηρία της χώρας.

-----------------------------------------------------------------

Βουβοί και κεραυνοβολημένοι αναρωτιόμαστε γιατί και πως φτάσαμε ως εδώ! Προειδοποιήσεις υπήρξαν, αλλά κλεισμένοι στις  αυταπάτες και τις ιδεοληψίες μας δεν θέλαμε να πιστέψουμε  ότι βαδίζαμε εκτός κλίματος, αναζητούσαμε στα όνειρά μας ανατροπές, χωρις να έχουμε ή να είμαστε υποκείμενο πολιτικής ανατροπής. Δεν αρκούσε ότι  δεν βολευτήκαμε στις καρέκλες που μας ετοίμαζε το μνημονιακό κατεστημένο, δεν έφτανε μόνο αυτό. Δεν έφτανε ο οικονομίστικος πολιτικός μας συνδικαλισμός και τα  σπασμωδικά συνθήματα  εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας που εξέπεμπε ένα μέρος της ΛΑΕ. Δεν είδαμε και πολύ περισσότερο δεν θελήσαμε να αξιοποιήσουμε  την  διαχρονική αντιστασιακή ιστορία της  Αριστεράς και του ελληνισμού. Δεν είδαμε το βάθρο που θα στηρίζαμε την ιδεολογική και πολιτική της εθνικής ανεξαρτησίας και μιας πραγματικά πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής  που συνδεόταν με την πολιτική ενός εθνικού νομίσματος. Η Ελληνική Εθνική ανεξαρτησία δεν κατακτάται με αναλυτικά εργαλεία δυτικού ορθολογισμού.

Ουδέποτε οι Δυτικοί παραδέχθηκαν ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, μέχρι που κατάφεραν σήμερα να το διαλύσουν και να το ελέγχουν πιο καθοριστικά από κάθε άλλη ιστορική περίοδο.Φτάσαμε σε έναν αιματηρό και καταστροφικό εμφύλιο, για ένα πουκάμισο αδειανό πλέον, ύστερα από μια παταγώδη κατάρρευση και διάψευση οραμάτων και αγώνων. Ετσι η χώρα και ο λαός παραδόθηκαν στους δυνάστες,  με τελική κατάληξη την σημερινή εποχή της πλήρους κοινωνικής παρακμής  και εξαθλίωσης.

Αντιδεξιά πολιτική – Κομματική ρητορική και (μετα)μνημονιακή πραγματικότητα - Λαοκράτης Βάσσης

 

Το ανελαστικά αδυσώπητο δίλημμα για την Ελλάδα ήταν και είναι: διαχειριστική υποτέλεια ή εθνική αξιοπρέπεια. Αυτό ορίζει το μέγα πρόταγμα της κατεπειγόντως ζητούμενης εθνικής μας στρατηγικής. Που, για μια ακόμη φορά στη δύσκολη ιστορία μας, είναι η ανάκτηση της χαμένης εθνικής μας αυτεξουσιότητας και της συνακόλουθης εθνικής μας ανεξαρτησίας κι όχι η καλλιεργούμενη μνημονιακή και μεταμνημονιακή ειμαρμένη.

Ως έχει η κατάστασή μας, κάθε τι άλλο εντάσσεται στην ανηλεή στρατηγική της νεοαποικιακής υποτέλειάς μας. Όπου πια, όχι όπως στις παλιές αποικίες, διεκπεραιώνουμε οι ίδιοι τους όρους της δια των διαμεσολαβητικών μεταξύ των επικυρίαρχων και του λαού μας θεσμών αντιπροσώπευσής μας. Με προεξάρχουσα σ’ αυτό τον ρόλο όλη την ηγεσία του τόπου μας, περίπου κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε ή και παριστάνοντας πως ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας. Επειδή, όμως, δεν ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας, δεν έχουμε άλλο δρόμο πέραν αυτού της ανάκτησής της.

Γιατί, ό,τι κι αν λέγεται, το πολύ τονισμένο μέγα δίλημμα της συντελεσθείσας χρεοκοπίας δεν χωράει σε μεταμφιέσεις και δεν ετεροχρονίζεται. Που σημαίνει, εντέλει, πως αυτό ορίζει την πραγματική αντίθεση και το συνακόλουθο πραγματικό δίπολο: εμείς, οι επικυριαρχούμενοι απ’ τη μια μεριά και οι επικυρίαρχοί μας, μαζί με τους ‘νεο-κοτσαμπάσηδες’, απ’ την άλλη. Προδιαγράφοντας αμείλικτα την ανεξαρτησιακή λογική της ακολουθητέας εθνικής μας πολιτικής.

Διευκρινίζω πως οι κρίσιμες αναλύσεις περί των διπόλων δεν συνιστούν, αλίμονο, κλείσιμο του ματιού σε απλοϊκούς και ανιστόρητους εξισωτισμούς του είδους: «τι Παπάγος τι Πλαστήρας». Που τώρα μεταφράζεται, τηρουμένων των αναλογιών, σε «τι Τσίπρας τι Μητσοτάκης«.

Δύο ερωτήματα

Για μια πολιτική αρχών ανεξαρτησίας και δημοκρατίας στην αυτοδιοίκηση

Του Παύλου Τουμανίδη

Εδώ και 20-25 χρόνια πλέον, απέχουμε από την κατίσχυση, αναφορικά με τα αυτοδιοικητικά πρότυπα, του Δημάρχου αγωνιστή, που πρωτοστατούσε στα μαζικά κοινωνικά κινήματα, συνδέοντας το περιεχόμενό τους, με την ανάγκη εμβάθυνσης της αυτόνομης και αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Επαυξανόταν έτσι, έστω ως έναυσμα, η ανάγκη διαπλάτυνσης, ή εγκαθίδρυσης μορφών στενού κοινωνικού ελέγχου, σχετικά με την προστασία ανθρώπων και φύσης, με αποτέλεσμα η μετωπική νεοφιλελεύθερη στρατηγική της αποδιάρθρωσης αυτών των ελέγχων να καθίσταται δύσκολη και αβέβαιη, καθώς απογυμνωμένα έπρεπε να προωθηθεί, ήτοι με όρους αυταρχισμού. Αυτή η πραγματικότητα οδήγησε τις καθεστωτικές δυνάμεις του καθεστώτος ξένης εξάρτησης και κηδεμονίας σε μια προσπάθεια εκ των ένδον άλωσης των λαϊκών-δημοκρατικών χαρακτηριστικών του θεσμού της Αυτοδιοίκησης. Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν κι ακόμη παραμένουν πυξίδα αυτής της προσπάθειας είναι:

• Η αναίρεση του χαρακτήρα της αυτοδιοικητικής αμεσότητας στη σχέση πολιτών- εκπροσώπων, που εκφράστηκε αρχικά στο σχέδιο ”Καποδίστριας”, και κλιμακώθηκε στη συνέχεια στα επάλληλα ανάλογα σχέδια. Διόλου τυχαία η κατάργηση του Ιστορικού για τα Ελληνικά δεδομένα κατάργηση της νομικοπολιτικής οντότητας των κοινοτήτων, συνοδεύτηκε από την πλήρη αποσιώπηση του θεσμού των Λαϊκών Δημοτικών Συνελεύσεων στη Δημοτική πρακτική. Το κλίμα του 1981 αντεστραμμένο. Η κατάργησή του έστω και ως ζητήματος μνήμης συναρτήθηκε με την τυποποίηση-αφυδάτωση της Δημοκρατίας.

• Η εναρμόνιση- προσαρμογή των θεσμικών φορέων της Αυτοδιοίκησης στο εμβληματικό πρόγραμμα της ΕΕ περί της ”Ευρώπης των περιφερειών”. Εδώ έχουμε μια στρατηγική αλλαγή των όρων αναφοράς της Τ.Α. Από το κυρίαρχο κριτήριο συμβολής της στον όποιο εθνικό παραγωγικό και κοινωνικό σχεδιασμό, υπάρχει μετάβαση στο κατά πόσο συμβάλλει ο θεσμός στην υποχώρηση έως εξαφάνιση του Κρατικού ρυθμιστικού ρόλου του Έθνους- Κράτους, σχετικά με την προτεραιότητα της ΕΕ για την βίαιη εκκαθάριση ”άχρηστων κεφαλαίων και άχρηστων ανθρώπων”.  Υπηρέτηση του νεοφιλελευθερισμού αυτοπροσώπως.

• Η ενσωμάτωση των διαχειριστικών λειτουργιών της καθημερινότητας στα παραπάνω, συνοδευόμενη από την επικράτηση ενός κλίματος ακραίου ατομοκεντρισμού, φυγής από την Πολιτική, αποϊστορικοποίησης και αποϊδεολογικοποίησης, που επανέφερε απ` την ”πίσω πόρτα”το Σκυλίτσειο πρότυπο της Δημοτικής τοπικιστικής ψευδοαυτάρκειας. Η τοπικά προσδιορισμένη γραφειοκρατία ενίσχυσε σ’ αυτή τη βάση τα στοιχεία της ιδιοτέλειάς της, συναρθρωμένης μάλιστα με τα προγράμματα συμπράξεων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα καθώς και τα ΕΣΠΑ, που καθιστούσαν ρυθμιστική των κοινωνικών υποθέσεων, τη λογική της αποδοτικότητας και του ”μέγιστου κέρδους”.

ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ: ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ