Με τον λαό ή με την εξουσία, Σεβασμιώτατε; Ανοικτή επιστολή προς τον Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. ΙΓΝΑΤΙΟ

Του Ηλία Φιλιππίδη

Σεβασμιότατε,

Είπατε, ότι «όποιος αρνείται την προσφορά σε πρόσφυγες και μετανάστες, δεν είναι ούτε Έλληνας ούτε ορθόδοξος» (5/11/19).

Το νόημα της δηλώσεώς σας είναι ότι η Ορθοδοξία διαθέτει μία πανανθρώπινη ανθρωπολογία, όπως εξάλλου μας δίδαξε με τη διδασκαλία και το παράδειγμά του ο ιδρυτής της Εκκλησίας μας, ο Ιησούς Χριστός.

Βέβαια, και ο διαχρονικός ελληνικός πολιτισμός διακρίνεται για τον έντονο ανθρωποκεντρισμό του. Όμως λόγω αρμοδιότητας, ως ιεράρχης της Εκκλησίας, μπορείτε να εκφράζεστε με αυθεντικότητα, μόνο σε ό,τι αφορά την Εκκλησία και την ορθόδοξη θεολογία, όχι σε ό,τι αφορά τον Ελληνισμό και μάλιστα με τόσο επιθετικό στόμφο.

Μια προσφιλής τακτική πολλών ιεραρχών, είναι η διπλή δημόσια παρουσία. Δηλαδή, απευθύνονται με αυστηρότητα μόνο προς τον λαό αλλά υποκλίνονται μπροστά στην κοσμική εξουσία, όσο υπαίτια και διεφθαρμένη και αν είναι.

Δέκα χρόνια ο λαός μας βιώνει τον βιασμό της αξιοπρέπειάς του και της εθνικής μας ανεξαρτησίας από τους ευρωκράτες σε συνεργασία με το δοσιλογικό πολιτικό μας σύστημα. Ποιος ήταν ο προφητικός σας λόγος για την προστασία του λαού μας όλα αυτά τα χρόνια;

Πιστεύω, να μην καταφεύγετε στην φτηνή αιτιολογία, ότι τα Μνημόνια και η αθλιότητα του πολιτικού μας συστήματος είναι «πολιτικά θέματα», ενώ το μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα είναι «ανθρωπιστικό»!

Είμαι και Έλληνας και Ορθόδοξος. Ως Ορθόδοξος, έστω και χωρίς αυθεντία αλλά συνειδητά και ανεπιφύλακτα, συμφωνώ με τα λόγια σας, ότι:

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: "απλώς παίρνει χρήματα από μια ομάδα για να τα μεταφέρει σε άλλες".

ΜΑΡΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ - ΔΕΛΙΒΑΝΗ

Τρίτη, 26 Νοεμβρίου 2019

TITRE: LES INEGALITES EXAGEREES DE LA REPARTITION DES REVENU MENACENT LA CROISSANCE, MAIS AUSSI LE CAPITALISΜΕεις. 

Ο Dani Rodrik (2018) συνοψίζει πολύ επιτυχώς το αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης, κυρίως στα τελευταία της στάδια, που είναι η δημιουργία χαοτικών ανισοτήτων, και αυτό είναι ότι ακριβώς συμβαίνει τώρα: 

"απλώς παίρνει χρήματα από μια ομάδα για να τα μεταφέρει σε άλλες". 

Η παγκοσμιοποίηση αδιαφόρησε, ακόμη, για τη γενίκευση της κερδοσκοπίας και της διαφθοράς, για την αποϋλοποίηση της οικονομίας, την κατάργηση της πλήρους απασχόλησης, και για την απόλυτη φτωχοποίηση των λαών του τρίτου κόσμου (αν ξαιρέσουμε την άνοδο του βιοτικού επιπέδου ορισμένων αναδυόμενων οικονομιών). Αλλά, να προσθέσω ακόμη, ότι οι επιλογές της παγκοσμιοποίησης εξασθένησαν τη δημοκρατία, με την επικράτηση μιας ιδιότυπης εξουσίας, ας μου επιτραπεί ο όρος της «τραπεζοκρατίας», που στραγγαλίζει τους λαούς και περιθωριοποιεί κράτη, για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της (M.Ch.). 

Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα, που είναι δύσκολο να ερμηνευθεί με βάση την οικονομική θεωρία, αλλά που καταλήγει σε κραυγαλέες ανισορροπίες της μορφής, αποταμίευση ανώτερη της κατανάλωσης, και κατανάλωση μικρότερη της παραγωγής, και που προκαλεί συνεχείς κρίσεις. Η αναγνώριση των δυσμενών οικονομικών συνεπειών των τεραστίας έκτασης αυτών ανισοτήτων οφείλεται, κυρίως, στη μακροχρόνια ήδη οικονομική στασιμότητα των προηγμένων οικονομιών, η οποία επανέφερε στο προσκήνιο, από τον Lawrence Summers, την παλαιότερη θεωρία του Alven Hansen περί της έλευσης του σταδίου της αέναης στασιμότητας (Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 2018). Οι δικαιολογημένοι φόβοι για την ύπαρξη θετικής συνάρτησης, ανάμεσα στις ανισότητες κατανομής και στον περιορισμό του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης ενθάρρυναν τη διενέργεια μελετών, οι οποίες, όχι μόνο επιβεβαίωσαν, αλλά και ενίσχυσαν τους σχετικούς φόβους. 

Τι "νηφάλιος" εξευτελισμός!!!

Κατεγράφησαν οι εκατέρωθεν διαφωνίες για το δικό μας όμως χωράφι!

Δήλωσε νηφάλια ο Μητσοτάκης:

"Με τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν είχαμε μια ανοιχτή συζήτηση.

Έθεσα στο τραπέζι όλα τα ζητήματα που προκύπτουν από τις τελευταίες τουρκικές ενέργειες.

Κατεγράφησαν οι εκατέρωθεν διαφωνίες. Οι δύο πλευρές ωστόσο συμφώνησαν στη συνέχιση των συζητήσεων για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας".

Αν κατάλαβα καλά, ο Έλληνας πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον Τούρκο ομόλογό του ώστε να του εκθέσει ο σουλτάνος τις μονομερείς διεκδικήσεις του στη θαλάσσια επικράτεια της χώρας μας!

Όπου, ως βασικό συμπέρασμα, προκύπτει ότι η Άγκυρα κάνει λόγο για δικαιώματα της Τουρκίας να έχει θαλάσσιες ζώνες και υφαλοκρηπίδα και δυτικά του 28ου μεσημβρινού έως το 32ο μεσημβρινό.

Για ποια Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης μιλάμε?

Αυτό λέγεται εμπέδωση των διεκδικήσεων του εισβολέα με την παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού.

Τι "νηφάλιος" εξευτελισμός για ένα νέο άνθρωπο που τυχαίνει να διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας μας...

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ! Ή ΑΝΤΕ ΨΑΞΕ ΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ!!!

Στόχος του Μπακογιάννη ήταν ο φετινός στολισμός της Αθήνας να είναι πιο λαμπερός από ποτέ.

Mετά από 17 χρόνια που στόλιζαν την Αθήνα τα Χριστούγεννα, τα αστεράκια που ήταν μονίμως κρεμασμένα στην οδό Βασ. Σοφίας, στην οδό Πανεπιστημίου και αλλού ο δήμαρχος Αθηναίων αποφάσισε να τα ξηλώσει.

Υποσχέθηκε την αντικατάστασή τους με άλλο πιο λαμπερό και εορταστικό φωτισμό.

Ιδού το αποτέλεσμα!!!

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ασχετοσύνη σε πανήγυρι

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Εγκαιρα κατατέθηκε από την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη η πρόταση: Να γιορτάσουμε, στο μεθεπόμενο έτος, οι θεσμοί και οι πολίτες, τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του 1821.

Η πρόταση δεν διευκρινίζει τι ακριβώς θα γιορτάσουμε: Την επιτυχία των στόχων της Επανάστασης ή απλώς τον ρομαντισμό του ξεσηκωμού; Θα είναι μια εθιμοτυπική φιέστα ο εορτασμός ή θα αφορά τη ζωή μας των Ελλήνων, σήμερα και στο μέλλον; Θυσίασαν τη ζωή τους χιλιάδες συμπατριώτες μας για την «εθνεγερσία», ήταν, όλοι όσοι πήραν τα όπλα, αποφασισμένοι να πεθάνουν για κάτι, που χωρίς αυτό η ζωή δεν έχει νόημα. Το πέτυχε αυτό το «κάτι» η Επανάσταση του 1821;

Ξέρουμε με βεβαιότητα ότι οι λέξεις, στην ίδια την «καθομιλούμενη» ελληνική μας γλώσσα, είχαν τότε άλλο νόημα και έχουν άλλο σήμερα. Παράδειγμα η λέξη «ελευθερία» ή η λέξη «πατρίδα». Σήμερα λέμε «ελευθερία» και εννοούμε θωράκιση ατομικών δικαιωμάτων, νομοθετημένο «άσυλο» που αμνηστεύει ακόμα και «κατά συρροήν», κάθε βράδυ, απόπειρες δολοφονιών εκ προθέσεως. Λέμε «πατρίδα» (αν τολμήσει κανείς τη λέξη) και εννοούμε το αντίπαλο του πολίτη, μισητό «κράτος». Η «ελευθερία» παραπέμπει στην αυτονόητη αντίσταση σε εξουσίες, εκλεγμένες μεν, αλλά ιδιοτελέστατες, και η «πατρίδα» σε κράτος συνώνυμο με τη φαυλότητα, τη διαπλοκή χυδαίων συμφερόντων.

Να γιορτάσουμε λοιπόν την Επανάσταση του 1821, χωρίς να καταλαβαίνουμε, ούτε καν λεκτικά, τους στόχους της; Πραγματικά, εγγίζει τα όρια του εμπαιγμού. Θα έχουμε κληθεί με τον «εορτασμό» σε γιορτή ή σε ξόδι, να γιορτάσουμε ή να θρηνήσουμε; Θα μιλάμε για αγώνα, τότε, ανεξαρτησίας, ζώντας σήμερα την πιο ολοκληρωτική και ατιμωτική εξάρτηση στην οποία μπορεί να εξαναγκαστεί ένας λαός. Είναι σκέτη παράνοια. Θα τιμάμε, με γιορτές και πανηγύρεις, εκείνους που τότε αρνήθηκαν υποταγή και υποτέλεια στους Τούρκους, ποιοι; Εμείς σήμερα, οι ηδονικά υπόδουλοι στους εξευτελιστικούς όρους δανεισμού από το ΔΝΤ και στη βάναυση σκαιότητα του όποιου κ. Σόιμπλε;

Είμαστε πια άλλος λαός, καμιά σχέση με τους επαναστάτες του 1821. Εκείνοι, σίγουρα, είχαν ελαττώματα, πάθη, μίση, στενοκεφαλιές, ήταν αγράμματοι. Αλλά είχαν ταυτότητα, την αυτοσυνειδησία μιας καταγωγικής αρχοντιάς. Εμείς σήμερα είμαστε μόνο εκτοπλάσματα του μιμητισμού, ένας απρόσωπος καταναλωτικός πολτός, καρικατούρα δήθεν Ευρωπαίων, δήθεν διεθνιστών ή δήθεν εθνικιστών – ένας λαός που δεν ενοχλείται όταν τον φτύνει προκλητικά ο Ερντογάν, όταν τον εμπαίζει συγκαταβατικά ο Ζάεφ, όταν τον ταπεινώνουν απροσχημάτιστα ακόμα και οι Αλβανοί.

Περί ρατσισμού: Τρεις τονισμοί και μια ντροπή

Πρώτα, η καταδίκη του «ρατσιστικού» λόγου φτάνει να ξεπερνά την ίδια την καταδίκη του ρατσισμού. Η «λέξη» έχει ξεφύγει από το «πράγμα». Αλλά και η έννοια ξεχειλώνει ώστε να χωρέσει πολλά και διάφορα. Ενώ υπάρχει ένα συμφωνημένο ρατσιστικό σχέδιο που προωθείται, δηλαδή η χώρα να γεμίσει με στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτό κάπως «ξεχνιέται». Χιλιάδες άνθρωποι θα «φιλοξενούνται» με το ζόρι σε συνθήκες περισσότερο ή λιγότερο άθλιες, πάντα όμως φυλακισμένοι και έκπτωτοι, πάντα ενάντια στη θέλησή τους. Αν αυτό δεν είναι ρατσισμός τότε μάλλον οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους.

Και τι είναι ρατσισμός για μερικούς; Είναι για παράδειγμα η αναγνώριση ότι όταν χιλιάδες νέοι άντρες βρίσκονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν αγρίμια στο κλουβί, ενδέχεται να υπάρξουν προβλήματα και συγκρούσεις πολλών ειδών. Ή η αναφορά σε πολιτισμικές διαφορές και συνήθειες λες και αυτές δεν διαδραματίζουν κανένα ρόλο στο πως συγκροτείται η συμβίωση των ανθρώπων. Ακόμα και η σκέψη ότι μέσα στις καραβιές προσφύγων και μεταναστών υπάρχουν άνθρωποι με ειδικούς ρόλους καταγράφεται ως συνομωσιολογία και έτσι ξεμπερδεύουμε. Ο ρατσισμός αποκόπτεται από το ιδιαίτερο πλαίσιο των οικονομικών, κοινωνικών αλλά και πολιτικών συνθηκών και μένει απλά ως καταγγελία του ρατσιστικού λόγου.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, είναι οι «ρατσιστές». Δεν είναι το πρόβλημα ο ρατσισμός αλλά αυτοί. Είτε είναι οι 15 ακραίοι στην Σπάρτη, είτε κάποιες γραφικές φιγούρες που υπερπροβάλλονται σαν να αποτελούν αυτοί την κυρίαρχη «εικόνα» της κοινωνίας. Ενώ από την μία υπάρχει μια χαρακτηριστική αποδοχή του σχεδίου «Ελλάδα-φράχτης», σαν να πρόκειται για κάτι αναγκαστικό, από την άλλη δεν κατανοείται ότι είναι ακριβώς αυτό που μάλλον θα συμβάλει –σε αυτές τις συνθήκες– στην περαιτέρω ενδυνάμωση του ρατσισμού.

«Φιλανθρωπία» και «ανθρωπισμός» στηρίζουν το σύστημα

Του Ρούντι Ρινάλντι

πό τη δεκαετία του 1990 έγινε λόγος για «κοινωνία των δύο τρίτων» ή για «δυαδική κοινωνία». Οι όροι αυτοί σχηματοποιούσαν τη μορφή του σύγχρονου κοινωνικού ζητήματος, εκτιμούσαν την έκταση και την οξύτητά του, και έδειχναν με έμφαση ότι οι μορφές ελέγχου της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και επικοινωνιακής ισχύος έσπρωχναν ουσιαστικά εκτός κοινωνίας μια αυξανόμενη μερίδα του πληθυσμού. Η «κοινωνία των 2/3» ήταν το αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών κατεδάφισης των θεσμών κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης που εφάρμοζαν τα μεταπολεμικά χρόνια οι κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων κυρίως χωρών. Η συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) θεωρείται ορόσημο στην Ευρώπη για την εφαρμογή πολιτικών που οδηγούσαν στην κοινωνία των 2/3.

Και τότε και τώρα ξεχνιούνται ορισμένα πράγματα που δεν ανάγονται απλώς στον «νεοφιλελευθερισμό». Πρώτα απ’ όλα, το Μάαστριχτ ήρθε μετά από τρία κορυφαία γεγονότα: την κρίση του 1987, την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ το 1989-91 και τον πόλεμο στον Κόλπο. Δεύτερον, η διαδικασία που άνοιξε μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου δεν ήταν μια γενικά και αόριστα «παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού», μια κυριαρχία της αγοράς. Στην ουσία σχεδόν αδιάκοπα λειτουργούσε το σχήμα «κοινωνικοποίηση των ζημιών, ιδιωτικοποίηση των κερδών» στο εσωτερικό κάθε χώρας, και «εθνικοποίηση των ζημιών και διεθνοποίηση των κερδών» σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα από αυτή τη διαρκή διαδικασία ξεπετάχθηκαν δυνάμεις, άλλαξαν οικονομίες, καταστράφηκαν χώρες και τομείς, άλλαξαν σύνορα, έγιναν πόλεμοι οικονομικοί, κρυφοί, κανονικοί και τόσα άλλα, που διέψευσαν τους διαφημιστές του καπιταλισμού των χρόνων 1989-91.

Ο οικονομικισμός συσκοτίζει την πραγματικότητα

ΟΛΟ ΓΕΛΟΥΣΕ μαζί με ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΑΚΗ

Μια ταινία του αγαπημένου συμπατριώτη, σκηνοθέτη Θόδωρου Μαραγκού για τη ζωή του αξέχαστου ηθοποιού Κώστα Τσάκωνα! Η βραβευμένη ταινία αγαπήθηκε γιατί η τρυφερή ματιά του σκηνοθέτη αγκάλιασε την αληθινή ζωή του Κώστα Τσάκωνα. Ζωή σκληρή, γεμάτη φτώχεια και δοκιμασίες... Άντεξε και μας χάρισε πολύ γέλιο με το πηγαίο ταλέντο του!!!

ΠΗΓΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ, Θόδωρος Μαραγκός-Σκηνοθέτης

Ετέχθησαν άγιοι! Χορού αγίων, χαράν χαρείτε!

Στέλιος Κούκος

Πώς να υποδεχθείς έναν νέο άγιο που καταγράφηκε στις μέρες σου στο σύνταγμα της αγιότητος! Στις πιο αναστάσιμες σελίδες της Εκκλησίας!

Αυτές οι πρώτες ώρες και μέρες μοιάζουν σαν να τέλειωσε αιφνίδια μια Σαρακοστή, μια Μεγάλη Εβδομάδα και ένα Πάσχα ανέτειλε!

Ναι, «έαρ μυρίζει σήμερον»! Και τα Χριστός Ανέστη που αναδύονται εκ τάφου ζώντων, φέρνουν στις καρδιές μας αίγλη Μυστηρίου ξένου!

Οι νέοι άγιοι Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (αριστερά) και Σωφρόνιος του Έσσεξ.

Η γης τέτοιες στιγμές μεταβάλλεται σε ουρανό! Και οι καρδιές μας σπήλαια φιλόξενα και πανδοχεία Βηθλεέμ! (Και πολλές φορές δεν αντέχεται τόση εκ χάριτος χαρά)!

Παιδία νέα, οι νεοφανείς άγιοι μας Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (1871-1957) και Σωφρόνιος του Έσσεξ (1896-1993), ως πρόσφατα γέροντες, Γέροντες και πνευματικοί μας καθοδηγητές! Βακτηρίες και παρηγοριά μας ότι φιλοτίμως αγάπησαν πολύ! Ότι αγάπησαν πολύ! Και πάλιν πολύ! Και ίσως και πιο πολύ! (Αυτή πρέπει να είναι η σχέση των αγίων με τον Θεό).

Έτσι, έγιναν με δικιά τους προαίρεση και οι ίδιοι άρτος ζωής στο ζυμωτήρι της κατά Θεόν άσκησης. Και συγχρόνως διαμοιράστηκαν αντίδωρο σε όλους εμάς! Ένα ψιχουλάκι αγιότητος για κάθε ψυχούλα που αναζητούσε -απόλυτα πικραμένη και απελπισμένη- και παρακαλούσε για «λίγα ψίχουλα αγάπης»!

Μακάριοι οι άγιοι μας, αλλά, και πάντα, στα σύνορα της απελπισίας και της απόγνωσης χωρίς να απελπίζονται! Απελπισμένοι για την όντως Αγάπη, κτυπώντας ευλαβικά και με ιδιαίτερη ευγένεια την πόρτα του Θεού, την πόρτα του παραδείσου!

«Κράτα τον νουν σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι» ήταν πενταπόσταγμα της πνευματικής ζωής του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη (1866-1938). Πρόκειται για λόγια που άκουσε από τον ίδιο τον Χριστό. Αυτό το δραστικό δίδαγμα της απαντοχής και της ελπίδας θα διδάξει σε όλη την οικουμένη ο όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ! (Τι ομορφιά και τι αγαλλίαση νιώθουμε όταν αποκαλούμε, επίσημα πλέον, τους διακεκριμένους σε αγιότητα, γήινους ομοιοπαθείς μας, ως «όσιους» και «αγίους»! Και να η ομορφιά και το κάλος που δημιουργεί την καλή αλλοίωση! Πού σου αλλοτρίωση το κέντρον)!

Δεν είναι που η Κύπρος είναι μακριά αλλά είναι σαν να μην ξέρουν πού πέφτει

Του Κώστα Βενιζέλου από τον Φιλελεύθερο 

Η Τουρκία αρχίζει βαθμηδόν να εφαρμόζει το σχέδιό της για τη «Γαλάζια Πατρίδα» και τούτο γίνεται πολιτικά, διπλωματικά αλλά και διά της ισχύος. Ένας συνδυασμό που διαμορφώνει ένα πλαίσιο επιβολής. Ιδιαίτερα όταν στην αντίπερα όχθη υιοθετείται μια φοβική τακτική αντιμετώπισης της επεκτατικής πολιτικής της κατοχικής δύναμης. Και ενώ η Λευκωσία δεν έχει δυνατότητες, η Αθήνα -που διαθέτει- επιμένει να υποβαθμίζει τις τουρκικές ενέργειες. Κυρίως εκείνες που δεν την αγγίζουν ευθέως. Όταν για παράδειγμα αφορούν στην Κύπρο, που είναι μακριά. 

Στην επιστολή του Μόνιμου Αντιπροσώπου της Τουρκίας στον ΟΗΕ, Φεριντούν Χ. Σινιρλίογλου, ημερομηνίας 13 Νοεμβρίου, παράλληλα με την πρόταξη της γνωστής, πάγιας πολιτικής της κατοχικής Τουρκίας για την οριοθέτηση ΑΟΖ, έχουν κατατεθεί στον διεθνή οργανισμό συντεταγμένες με τις οποίες επιχειρεί να αρπάξει τη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου, αμφισβητώντας τα όσα υπέβαλε η Λευκωσία προ μηνών στον ΟΗΕ. Και η αρπαγή της κυπριακής θάλασσας θα είναι το πρώτο βήμα, το επόμενο θα είναι η ελληνική.

Ποια ήταν η αντίδραση της Αθήνας;

«Οι τουρκικοί ισχυρισμοί και η αναφορά σε συγκεκριμένες συντεταγμένες είναι νομικά αβάσιμοι, εσφαλμένοι και αυθαίρετοι, στον βαθμό που παραβιάζουν κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος», ανέφερε σε ανακοίνωση.

Δηλαδή, στον βαθμό ΜΟΝΟ που επηρεάζει την Ελλάδα επιστρατεύονται όλοι οι χαρακτηρισμοί; Και όταν επηρεάζεται η Κύπρος; Και μόνο ως εγγυήτρια δύναμη να συμπεριφερόταν η Ελλάδα θα αντιδρούσε διαφορετικά.

Αλλά και ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, σε ανάρτησή του στο τουίτερ ανέφερε τα εξής:

«Το ελληνικό ΥΠΕΞ με την πιο καθαρή και αυστηρή γλώσσα απέρριψε πλήρως τους τουρκικούς ισχυρισμούς στην επιστολή προς τον ΟΗΕ. Η Τουρκία οφείλει να αντιληφθεί ότι το συμφέρον της είναι οι σχέσεις καλής γειτονίας με την Ελλάδα και να ενθαρρύνει την επίλυση του Κυπριακού».

Εάν βρεις έναν άνθρωπο να σ αγαπήσει γι΄ αυτό που είσαι είναι μέγα θαύμα.

π. Λίβυος

Εάν βρεις έναν άνθρωπο να σ αγαπήσει γι΄ αυτό που είσαι είναι μέγα θαύμα. Εάν βρεις κάποιον που μπορεί να νιώθει πολλά για σένα χωρίς εσύ να πρέπει να εξηγείς με τις ώρες και δίχως αποτέλεσμα, είναι Θεού δώρο.

Να μπορεί κάποιος να βλέπει τον αγώνα σου, την αγωνία σου, το δάκρυ που κρύβει το χαμόγελο σου, την αγκαλιά που ζητούν τα νεύρα σου, το φιλί που λαχταρά η φλυαρία σου, το ναι που κρύβει το όχι σου. Να μπορεί να κοινωνάει την σιωπή σου και να αισθάνεται το κορμί σου που λαχταρά ανθρώπινη ζεστασιά.

Σου φαίνονται ονειρικά όλα αυτά ε; Κι όμως υπάρχουν και γίνονται, όταν ο Χριστός κυλάει στην ύπαρξη μας, όταν στο κάθε άνθρωπο, ζώο και φυτό βλέπουμε Εκείνον. Όταν στο κάθε βήμα και κίνηση μας σκεφτόμαστε, «τι θα ήθελε τώρα να πω και να πράξω ο Χριστός..." όταν δηλαδή Χριστοποιείται η ζωή μας. Να βγάλουμε τον Χριστό από το κάδρο που είναι στο τοίχο και να το εναποθέσουμε στην καρδιά μας, στην καθημερινή ζωή. μας.

Το ξέρω, πάλι θα μου πεις είναι δύσκολα. Μα δεν ξέρω κάτι στην ζωή αυτή που να είναι πραγματικά αληθινό και όμορφο, ποιοτικό, γνήσιο και σημαντικό που να μην έχει αγώνα, κόπο και προσπάθεια.

Στην ζωή αυτή το ερώτημα δεν είναι εάν θα πονέσει ή θα παλέψεις, αυτό είναι δεδομένο. Το ερώτημα είναι για ποια πράγματα επιλέγεις ότι αξίζει να παλέψεις. Στον Σταυρό θα ανέβεις το θέμα είναι να εισέλθεις και στο παράδεισο…

Ενίσχυση έντασης για πακετοποίηση: Το τουρκικό σχέδιο με δυο άξονες με πρώτο βήμα συζήτηση Ενεργειακών, Κυπριακού, ελλαδοτουρκικών

Από την παρουσίαση του τουρκικού ΥΠΕΞ για τα ενεργειακά. Τα θέλουν όλα δικά τους οι Τούρκοι

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Τεντώνει το σχοινί η Άγκυρα προκαλώντας αναταράξεις σε όλη την περιοχή, εστιάζοντας την προσοχή στα ενεργειακά, υποβαθμίζοντας το Κυπριακό, το οποίο εντάσσει σε έναν σχεδιασμό πακετοποίησης της περιοχής. Σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές, η κατοχική Τουρκία κινείται σε δύο άξονες του ιδίου σχεδίου επέκτασής της.

Ο πρώτος άξονας, που ο Ερντογάν θεωρεί ευκολότερο αφορά την Ελλάδα, την Κύπρο και με αυτήν επιχειρείται η πακετοποίηση Κυπριακού, ενεργειακών και ελλαδοτουρκικών. Όπως συναφώς πληροφορούμαστε, η Άγκυρα υλοποιεί έναν σχεδιασμό επιβολής, που χαρακτηρίζεται από ένταση και νέα τετελεσμένα. Η κορύφωση των προκλήσεων, το συνεχές φλερτάρισμα με θερμό επεισόδιο (χωρίς αυτό να είναι επιδίωξη, αλλά μπορεί να προκύψει από ατύχημα), θα σύρει, σύμφωνα με τον τουρκικό σχεδιασμό, Ελλάδα και Κύπρο σε διάλογο με τουρκικούς όρους. Με όπλο την ισχύ και έχοντας στο χέρι τετελεσμένα θεωρεί πως πετύχει διά του εκφοβισμού το στόχο της.

• Το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Orus Reis το οποίο βρίσκεται δυτικά της Κύπρου, έχει δεσμεύσει παράνομα για έρευνες περιοχή που φθάνει τρείς φορές περίπου όσο η έκταση της Κύπρου. Η περιοχή αυτή βρίσκεται σε κυπριακή θάλασσα αλλά και τουρκική. Δεν εισήλθε ακόμη σε ελληνική θαλάσσια περιοχή και φαίνεται πως τούτο αποτελεί, επί του παρόντος, πολιτική επιλογή του καθεστώτος, αν και το περασμένο καλοκαίρι πύκνωναν οι πληροφορίες για έρευνες κοντά στο Καστελόριζο. Η τακτική έναντι της Ελλάδος φαίνεται ότι σιγά-σιγά αλλάζει με πρώτο βήμα να θεωρείται η υπογραφή «μνημονίου συνεργασίας», μεταξύ του Τούρκου προέδρου Ερντογάν και του Φαγέζ αλ Σαράζ, που είναι επικεφαλής της λιβυκής «κυβερνήσεως εθνικής ενότητας»( μιας από τις δυο κυβερνήσεις). Το μνημόνιο θεωρείται… προειδοποιητική βολή για οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης, αν και το εγχείρημα δεν είναι τόσο εύκολο.

Οι αυταπάτες της συνεκμετάλλευσης

Γεώργιος Π. Μαλούχος

 28 Νοεμβρίου 2019

Οι τροχιοδεικτικές βολές που έπεσαν προ ημερών για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία από τον αναπληρωτή σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας Θάνο Ντόκο εγείρουν ένα ζήτημα που σίγουρα δεν αντιμετωπίζεται πειστικά με τηλεοπτικές προσπάθειες του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια να τις απαλύνει. Όσο κι αν το νεότευκτο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας πολύ δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ως όργανο με οποιαδήποτε σημασία έστω και σε αμιγώς συμβουλευτικό επίπεδο, τέτοιες τοποθετήσεις θα ήταν αδύνατο να γίνουν χωρίς να εκφράζουν την κυβέρνηση. Τις χρεώνεται.

Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, δυστυχώς πρέπει να θεωρείται περίπου δεδομένο ότι έρχεται μια τέτοια συζήτηση. Η Τουρκία ωθεί προς τα εκεί όσο ποτέ, η Ελλάδα αισθάνεται αδύναμη να την τερματίσει πειστικά και οριστικά, πολλοί ξένοι με σημασία την καλοβλέπουν, ενώ και εντός Ελλάδας (και, κυρίως, εντός κυβέρνησης, μα και αντιπολίτευσης) δεν είναι λίγοι εκείνοι που τη θεωρούν όχι απλώς «αναγκαστικό» μονόδρομο, αλλά κάτι περισσότερο: πιστεύουν ότι αυτή είναι σωστό, παραγωγικό να γίνει. Είναι όμως πράγματι έτσι;

Για να απαντήσει κανείς πρέπει πρώτα να ορίσει τι σημαίνει συνεκμετάλλευση, που πολλοί πιστεύουν ότι όχι μόνο θα μας λύσει τα προβλήματα με τους Τούρκους, αλλά και θα εγκαινιάσει μια νέα εποχή προσοδοφόρου οικονομικής δραστηριότητας για τη χώρα. Η λέξη από μόνη της δεν λέει αρκετά. Πριν από όλα δεν αποκαλύπτει τη νομική της βάση: για να γίνει, η Ελλάδα πρέπει να αποποιηθεί οριστικά κυριαρχικά δικαιώματα που πηγάζουν από τη Συνθήκη της Λωζάννης, κάτι που διακηρυγμένα αποτελεί πάγιο εθνικό στόχο της Τουρκίας. Πρέπει δηλαδή να αναθεωρηθεί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η Λωζάννη.

Δεν θα γίνει ελληνοτουρκική σύγκρουση εκτός εάν…

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Οι ΗΠΑ έχουν αγνοήσει επανειλημμένα το Διεθνές Δίκαιο και παρά τις διαμαρτυρίες εξακολουθούν να το αγνοούν όταν το εθνικό τους συμφέρον το απαιτεί. Το ίδιο κάνουν και πολλές άλλες χώρες, σε μικρότερη κλίμακα, όταν μπορούν. Ισχύει απολύτως ο Θουκυδίδης. Σφάζουμε όταν μπορούμε να το κάνουμε ατιμώρητα, όπως οι Αθηναίοι έσφαξαν τους κατοίκους της Μήλου με μοναδικό επιχείρημα ότι μπορούσαν να το κάνουν. Το ίδιο κάνουν και οι Τούρκοι όταν μπορούν.

Η γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους έγινε τον περασμένο αιώνα, όπως και των Ελλήνων, πολύ πριν γεννηθεί ο Ερντογάν. Ωστόσο οι «Ελληνάρες» ας βάλουν φρένο, τέτοιες ακρότητες δεν χαρακτηρίζουν ειδικά τους Τούρκους. Τέτοια έχουν γίνει από όλους, όσους μπορούσαν, από αρχαιοτάτων χρόνων, μόλις είπαμε το παράδειγμα των δημοκρατικότατων κατά άλλα Αθηναίων με τους Μήλιους. Τα λεγόμενα «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» εφευρέθηκαν από τους νικητές για να καθίζουν στο σκαμνί τους ηττημένους. Οι αποικιοκράτες, Άγγλοι και Γάλλοι, πολιτισμένοι κατά τα άλλα, κάτι ξέρουν από εθνοκαθάρσεις.

ΑΥΤΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τον κ. Θάνο Ντόκο, αναπληρωτή σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, που υποστήριξε σε άρθρο του –με κυβερνητική ανοχή αν όχι υπόδειξη– ότι πρέπει να τα βρούμε με την Τουρκία. Ξεσηκώθηκε κουρνιαχτός και ειλικρινά δύσκολα καταλαβαίνει κανείς το γιατί. Πάνε πάνω από τριάντα χρόνια όπου με τον Σημίτη εγκαινιάστηκε η πολιτική του ενδοτισμού και όπου, παρά τις φιλότιμες (ή μάλλον τις αφιλότιμες) προσπάθειες πολλών από τους εκάστοτε κυβερνώντες, το πράγμα σκαλώνει. Για να είμαστε δίκαιοι, πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου αποπειράθηκε στο Νταβός να τα βρει με τον τότε Τούρκο ηγέτη Τ. Οζάλ αλλά ξεσηκώθηκε ο κόσμος και αναγκάστηκε να κάνει αυτοκριτική από το βήμα της Βουλής.

Μεταναστευτικό και παγκοσμιοποίηση – Η αποκόλληση των ελίτ από την κοινωνία

Του Γιώργου Ρακκά από το slpress.gr 

Το μεταναστευτικό αδιέξοδο που βιώνουμε ως χώρα και κοινωνία τους τελευταίους μήνες αποκαλύπτει πολλά για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδας και στην Ευρώπη. Mέσω αυτού εκφράζεται μια νέα πολιτική διαίρεση: Από τη μια πλευρά βλέπουμε από τα γκάλοπ ότι τα ποσοστά των πολιτών που αντιτίθενται στην παράνομη μετανάστευση είναι συντριπτικά, κυμαίνονται μεταξύ 75-85%.

Από την άλλη έχουμε τις πολιτικές και τις μορφωτικές ελίτ να αρνούνται ακόμα και την χρήση των όρων που περιγράφουν την παράνομη μετανάστευση, καταγγέλλοντας ότι οποιαδήποτε απόρριψή της συνιστά “απανθρωπιά”, ενώ μέμφονται την ελληνική κοινωνία για ρατσισμό και μισαλλοδοξία. Όσο μειοψηφική κι αν είναι αυτή η άποψη μέσα στην Ελλάδα σήμερα, κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στα επιτελεία όλων των μακρόβιων κοινοβουλευτικών κομμάτων, στους κόλπους των ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια, στα ινστιτούτα και στις ΜΚΟ, με τις γνωστές ελάχιστες εξαιρέσεις.

Αυτές οι ελίτ, ωστόσο, υποτίθεται ότι έχουν ρόλο σε μια λειτουργική δημοκρατία να εκφράσουν στον δημόσιο χώρο, αλλά και να μεταβιβάσουν στην διαδικασία λήψης αποφάσεων τις στάσεις και τις βουλήσεις που εκδηλώνει η κοινωνία: Πρέπει να την εκπροσωπούν, πράγμα που αρνούνται να το κάνουν, χρησιμοποιώντας μάλιστα εσκεμμένα ένα λόγο που τους πολώνει εναντίον της.

«Φιλανθρωπία» και «ανθρωπισμός» στηρίζουν το σύστημα

Του Ρούντι Ρινάλντι

Από τη δεκαετία του 1990 έγινε λόγος για «κοινωνία των δύο τρίτων» ή για «δυαδική κοινωνία». Οι όροι αυτοί σχηματοποιούσαν τη μορφή του σύγχρονου κοινωνικού ζητήματος, εκτιμούσαν την έκταση και την οξύτητά του, και έδειχναν με έμφαση ότι οι μορφές ελέγχου της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και επικοινωνιακής ισχύος έσπρωχναν ουσιαστικά εκτός κοινωνίας μια αυξανόμενη μερίδα του πληθυσμού. Η «κοινωνία των 2/3» ήταν το αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών κατεδάφισης των θεσμών κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης που εφάρμοζαν τα μεταπολεμικά χρόνια οι κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων κυρίως χωρών. Η συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) θεωρείται ορόσημο στην Ευρώπη για την εφαρμογή πολιτικών που οδηγούσαν στην κοινωνία των 2/3.

Και τότε και τώρα ξεχνιούνται ορισμένα πράγματα που δεν ανάγονται απλώς στον «νεοφιλελευθερισμό». Πρώτα απ’ όλα, το Μάαστριχτ ήρθε μετά από τρία κορυφαία γεγονότα: την κρίση του 1987, την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ το 1989-91 και τον πόλεμο στον Κόλπο. Δεύτερον, η διαδικασία που άνοιξε μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου δεν ήταν μια γενικά και αόριστα «παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού», μια κυριαρχία της αγοράς. Στην ουσία σχεδόν αδιάκοπα λειτουργούσε το σχήμα «κοινωνικοποίηση των ζημιών, ιδιωτικοποίηση των κερδών» στο εσωτερικό κάθε χώρας, και «εθνικοποίηση των ζημιών και διεθνοποίηση των κερδών» σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα από αυτή τη διαρκή διαδικασία ξεπετάχθηκαν δυνάμεις, άλλαξαν οικονομίες, καταστράφηκαν χώρες και τομείς, άλλαξαν σύνορα, έγιναν πόλεμοι οικονομικοί, κρυφοί, κανονικοί και τόσα άλλα, που διέψευσαν τους διαφημιστές του καπιταλισμού των χρόνων 1989-91.

Ο οικονομικισμός συσκοτίζει την πραγματικότητα

Ίσως αναρωτηθεί ο αναγνώστης: προς τι αυτή η εισαγωγή; Για έναν και μόνο λόγο: ο οικονομικισμός, το να δίνεται αποκλειστική προτεραιότητα στην οικονομία και τάχα στην αγορά, συσκοτίζει εντελώς την πραγματικότητα. Επειδή ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό και πολιτικό συνάμα σύστημα (δεν διαχωρίζονται αυτά τα δύο, και δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο). Για 30 πάνω-κάτω χρόνια η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία επέμενε για τον μονόδρομο που επέβαλλε με τους διεθνείς οργανισμούς και τις διεθνείς συνταγές στις οποίες όλοι προσαρμόστηκαν. Τώρα το έδαφος υπό την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού έχει υποχωρήσει, η δομική κρίση έχει βαθύνει πολύ περισσότερο. Και το κύριο αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης ήταν να ενταθεί η δύση του Δυτικού κόσμου, και να αναδυθούν άλλες δυνάμεις (π.χ. Κίνα). Γι’ αυτό και έχουμε περάσει από την περιοχή του νεοφιλελευθερισμού-παγκοσμιοποίησης, στην περιοχή της γεωπολιτικής και της αναδιανομής της ισχύος με όλα τα μέσα.

Για ποιο λόγο μας αρέσει η μουσική που μας αρέσει;

από

 Θανάσης Δρίτσας

 -

Είναι ενδιαφέρον να ερευνήσει κανείς ποιοι παράγοντες επηρρεάζουν τις μουσικές μας επιλογές και πόσο υποκειμενικό είναι αυτό που ονομάζεται μουσικό γούστο

Γιατί ακούμε τη μουσική που ακούμε;

Η πληθώρα των τόσων μουσικών ακουσμάτων στην εποχή μας προβληματίζει κάθε σκεπτόμενο ακροατή μια και ο μέσος άνθρωπος συνήθως στέκει ανήμπορος να χαρακτηρίσει ένα μουσικό κομμάτι ποιοτικό ή μη ποιοτικό, καλό ή κακό. Συνήθως οι άνθρωποι αποφαίνονται ότι ένα μουσικό κομμάτι απλά τους αρέσει ή δεν τους αρέσει. Είναι όμως ενδιαφέρον να ερευνήσει κανείς ποιοι παράγοντες επηρεάζουν τις μουσικές μας επιλογές και πόσο τελικά υποκειμενικό είναι αυτό που ονομάζεται μουσικό γούστο.

Οι περισσότεροι ακροατές μουσικής θεωρούν τη μουσική αποκλειστικά ένα είδος διασκέδασης ή μέσο χαλάρωσης στη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου τους. Εδώ λοιπόν συμβαίνει η πρώτη κλασική σύγχυση μεταξύ της έννοιας διασκέδαση και της έννοιας ψυχαγωγία. Διασκεδάζω (ετυμολογία από το αρχαίο ρήμα «διασκεδάννυμι»που σημαίνει διασκορπίζω, εκτρέπω) σημαίνει ζητώ να αποσπασθώ από την πίεση της καθημερινότητας και να μεταφερθώ σε έναν άλλο κόσμο όπου υπάρχει λήθη, χαλάρωση και έλλειψη συγκέντρωσης.

Αντίθετα ο σκοπός της μουσικής ως τέχνης είναι μάλλον να συνδράμει την αγωγή ψυχής και την καλλιέργεια πνεύματος, είναι δηλ. κυριολεκτικά η «ψυχαγωγία» και απαιτεί υψηλό βαθμό συγκέντρωσης. Ο Πλάτωνας στο έργο του «Τίμαιος» καθορίζει με σαφήνεια την ουσία και το σκοπό της μουσικής και διατυπώνει την εξής άποψη: «Η μουσική αρμονία μας έχει δοθεί από τους θεούς όχι με σκοπό την αλόγιστη ηδονή αλλά με σκοπό να επιβάλουμε τάξη στις ταραγμένες κινήσεις της ψυχής μας και να τις κάνουμε να μοιάζουν στο θείο πρότυπο».

Ο φιλόσοφος και θεωρητικός της μουσικής Theodor Adorno διατυπώνει τη λεπτή άποψη ότι η γλώσσα της μουσικής περιέχει μια διάσταση θεολογικής αναζήτησης γιατί αυτό που έχει να πει αποκαλύπτεται και παράλληλα κρύβεται. Ιδέα της μουσικής κατά τον Adorno είναι το θείο όνομα στο οποίο έχει δοθεί σχήμα και η μουσική αποτελεί είδος προσευχής που εκφράζει την ανθρώπινη προσπάθεια να ονομάσει το Θείο Όνομα.

Ο Adorno ορίζει δύο μείζονες κοινωνικοψυχολογικούς τύπους μαζικής συμπεριφοράς απέναντι στη μουσική ιδιαίτερα την πιο δημοφιλή μουσική, αυτό που σήμερα θα λέγαμε μουσική ποπ (popular music). O πρώτος τύπος είναι ο «ρυθμικά πειθήνιος», ο τύπος που ακολουθεί το σταθερό μουσικό «μπιτ». Αυτός ο τύπος κατά τον Adorno εκφράζει την επιθυμία της μάζας να υπακούει και οδηγεί τα άτομα στην αίσθηση ότι είναι συγκολλημένα με τα αναρίθμητα εκατομμύρια των άτολμων που πρέπει να ενσωματωθούν στην απρόσωπη μάζα.

ΑΡΧΑΙΑ ΕΙΡΑ - ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΟΧΥΡΟ ΤΩΝ ΜΕΣΣΗΝΙΩΝ

ΚΛΙΚ στην εικόνα ή ΕΔΩ για να διαβάσετε την ανάρτηση...

3 Δεκέμβρη σήμερα – 75 χρόνια από τα Δεκεμβριανά - «Μας πήραν την Αθήνα…». Τραγουδώντας στα χαλάσματα.

Η μάχη της Αθήνας, 33 μέρες.

Vasilis Asimakopoulos

Η δεύτερη μεγάλη ελληνική τραγωδία του 20ου αιώνα και η 2η μεγάλη διαιρετική τομή στο πολιτικό πεδίο.

Η έντονη κοινωνική δυναμική και πόλωση στην κατοχή, εμπεριείχε και την εμφύλια σύγκρουση. Δεν ήταν νομοτελειακή εξέλιξη, αλλά ισχυρό ενδεχόμενο. Η πάλη γραμμών στο ΕΑΜ-ΚΚΕ, η ένοχη αστική-άρχουσα τάξη της χώρας, η επέμβαση του βρετανικού ιμπεριαλισμού και η πολιτική ανεπάρκεια της ηγεσίας της αριστεράς, παρά την αναμφισβήτητη αγωνιστικότητα και τον πατριωτισμό της. Η χειραγώγηση της σύγκρουσης από τις εξωελλαδικές δυνάμεις στο πλαίσιο του κυοφορούμενου ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού και του επικείμενου τέλους της αντιφασιστικής συμμαχίας, όπως τα λένε ο Μίκης και ο Καζαντζάκης. Η σύγκριση της ελληνικής περίπτωσης, με την ιταλική, τη γιουγκοσλαβική και την τσεχοσλοβακική.

Η αριστερά σε διάφορες εκδοχές της στον 20ο αιώνα, μέχρι τη δεκαετία του ’80, συνδέθηκε ή και πυροδότησε καλλιτεχνικά ρεύματα, συναρθρώνοντας το διεθνές με το εγχώριο, το εθνικό με το λαϊκό. Ήταν μεγάλη λαϊκή δύναμη, κοινωνικά γειωμένη με ιθαγένεια. Τα τελευταία 30 χρόνια, ένα σημαντικό στοιχείο του μεταμορφισμού της εγχώριας αριστεράς, της υφιστάμενης κίνησής της ή και οργανικής ενσωμάτωσης από τις δυνάμεις εσωτερίκευσης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης είναι η αποσύνδεσή της ή η αδυναμία της να τροφοδοτήσει καλλιτεχνικά-μουσικά ρεύματα. «Πολεμάμε και τραγουδάμε» έλεγε ο ΕΛΑΣ. Καταναλώνουμε τα τραγούδια του παρελθόντος, ίσως γιατί δεν "πολεμάμε" πια.

Μερικά από τα τραγούδια-σκοπούς στα Δεκεμβριανά ή με αφορμή αυτά

«Μας πήραν την Αθήνα…». Τραγουδώντας στα χαλάσματα.

του barikat

Τρία είναι τα πιο γνωστά τραγούδια που αφορούν την περίοδο των Δεκεμβριανών.

Το πρώτο είναι το «Μας πήραν την Αθήνα», γραμμένο από άγνωστο δημιουργό, ίσως και μέσα από συλλογική δημιουργία, όπως γράφονταν τα δημοτικά τραγούδια, χαρακτηρισμένα πιο πολύ από τις συνθήκες και το περιβάλλον της γραφής τους, παρά από τον χαρακτήρα και την έμπνευση ενός μεμονωμένου δημιουργού. Για αυτό και κυκλοφορούν συχνά σε διάφορες εκδοχές.

Λιβυκές Φυλές: «Άκυρη η Συμφωνία»

Το μνημόνιο κατανόησης ανάμεσα στην Τουρκία και τη Λιβύη για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων καταγγέλουν τοπικές πολυπληθείς φυλές, απορρίπτοντάς το ως «κενό νοήματος και άκυρο».

The Press Project/Τρίτη 3 Δεκέμβριος 2019 

Το Κοινωνικό Συμβούλιο των φυλών Βιρφαλά της Λιβύης, και οι φυλές Ταρχούνα, με χθεσινές τους ανακοινώσεις, απορρίπτουν το μνημόνιο κατανόησης ανάμεσα στην Τουρκία και την Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων, διότι παραβιάζει την εθνική κυριαρχία της χώρας τους και δίνει στην Τουρκία λόγο στην πολιτική της Λιβύης.

Οι Βιρφάλα, που κατοικούν περί τη Σύρτη και τη Βεγγάζη, αποτελούν περίπου το ένα έκτο του συνολικού πληθυσμού της Λιβύης, και θεωρούνται οι ισχυρότερες των φυλών, ήταν δε σύμμαχοι του Μουαμάρ Καντάφι επί πολλά χρόνια – αν και όχι στο τέλος-, εξασφαλίζοντας υψηλές θέσεις στο στράτευμα.

Στην ανακοίνωση, οι φυλές εκφράζουν την οργή τους για το Μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε ο Φαγιέζ αλ-Σαράτζ, ηγούμενος της κυβέρνησης συνεργασίας που στηρίζει ο ΟΗΕ, με τον πρόεδρο της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

«Εκ μέρους των φυλών της Δυτικής Λιβύης απορρίπτουμε ως κενή νοήματος και άκυρη τη συμφωνία που υπέγραψε ο αλ-Σαράτζ όπως και την ωμή επέμβαση της Τουρκίας στα εσωτερικά μας ζητήματα», αναφέρεται συγκεκριμένα στην ανακοίνωση, που μεταδόθηκε από την τηλεόραση της Λιβύης. Οι φυλές Βιρφαλά καλούν, κατόπιν, το Λαό της Λιβύης να ενωθεί και να μετάσχει σε μία Πανλιβυκή εθνική συνδιάσκεψη «χωρίς καμμία εξωτερική ή ξένη επέμβαση ή διακανονισμό».

Δεκεμβριανά: Μοναδικές «έγχρωμες» φωτογραφίες από τον «μαύρο» Δεκέμβρη του 1944

Τα Δεκεμβριανά ήταν από τις πιο μελανές ιστορίες του ελληνικού έθνους. Διήρκεσαν σχεδόν έναν μήνα και στοίχισαν τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους.

Στις 3 Δεκεμβρίου 1944 λίγο μετά το τέλος της κατοχής ξέσπασαν αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα στον ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και τις κυβερνητικές και βρετανικές με στόχο την ανάληψη της εξουσίας. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο οποίος είχε αναλάβει την εξουσία μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων ανακοίνωσε την αποστράτευση του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ ως τις 10 Δεκεμβρίου 1944. 

Αθήνα, Δεκέμβριος 1944. Ένοπλη ομάδα σε οδομαχία

Η συγκεκριμένη απόφαση προκάλεσε την οργή του ΚΚΕ με αποτέλεσμα οι Υπουργοί του ΕΑΜ να αποχωρήσουν από την κυβέρνηση ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Οργανώθηκε ένα μεγάλο συλλαλητήριο στην Πλατεία Συντάγματος, στο οποίο πήραν μέρος περισσότεροι από 100.000 πολίτες και"πνίγηκε" στο αίμα, καθώς οι δυνάμεις ασφαλείας άνοιξαν πυρ κατά του πλήθους με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 30 άτομα. 

Ευθύς αμέσως η πρωτεύουσα μετατράπηκε σε πεδίο μάχης και αιματηρές συγκρούσεις έλαβαν χώρα σε κεντρικούς δρόμους. Οι φωτογραφίες της εποχής αποτυπώνουν τις τραγικές στιγμές που βίωσαν οι πολίτες της Αθήνας τον "μαύρο" Δεκέμβρη του 1944. Ο γραφίστας Χρήστος Καπλάνης έδωσε χρώμα σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τα Δεκεμβριανά και τις δημοσίευσε στη σελίδα του στο Facebook Past in Color. 

 Δείτε τα συγκλονιστικά στιγμιότυπα:

ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - Φωτογραφικά ντοκουμέντα από τον «μαύρο» Δεκέμβρη του 1944 - Δείτε συγκλονιστικές φωτογραφίες του Dmitri Kessel

Στις 3 Δεκεμβρίου 1944 έπεσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί εναντίον των διαδηλωτών του ΕΑΜ που βρίσκονταν στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα. Ήταν η αρχή των ένοπλων συγκρούσεων ανάμεσα στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τις Βρετανικές και Κυβερνητικές δυνάμεις που έγιναν γνωστές ως «Δεκεμβριανά

Η πρωτεύουσα μετατράπηκε σε πεδίο μάχης και βυθίστηκε στο σκοτάδι. Βρετανικά τανκς κινούνταν στους δρόμους και πτώματα κείτονταν σε πλατείες. Οι μάχες διήρκεσαν 33 μέρες και χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

 Υπολογίζεται ότι 17.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, αριθμός ο οποίος υπερβαίνει τις απώλειες των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου. 

Μοναδικά είναι τα στιγμιότυπα που κατέγραψε ο πολύπειρος Ουκρανός φωτορεπόρτερ Dmitri Kessel από τις οδομαχίες στην Αθήνα την περίοδο των Δεκεμβριανών. Πρόκειται για φωτογραφικά-ντοκουμέντα της εποχής που παρέμειναν ανέκδοτα επί σειρά ετών και ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το 1994 από τον Ντέηβιντ Ντάνκαν, ο οποίος ανέφερε. 

«Ο Ντμίτρ Κέσελ ήταν εδώ, κάτω από την Ακρόπολη, στις 3 Δεκεμβρίου 1944. Τότε που πολλά όνειρα έγιναν εφιάλτες και ο ηρωισμός, η αγωνία και το πάθος μάτωσαν αυτή την όμορφη χώρα. Σας στέλνει, μέσα απ’ την καρδιά του, όσα θραύσματα μάζεψε από εκείνα τα γεγονότα. Τη δική του φωτογραφική μαρτυρία». 

O Kessel πέθανε το 1995 στη Νέα Υόρκη, αφήνοντας πίσω του μοναδικά στιγμιότυπα- μαρτυρίες από τα Δεκεμβριανά. 

Δείτε τις φωτογραφίες: 

Γεώργιος Παπανδρέου Γιώργης Σιάντος Τσώρτσιλ και αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός *Πηγή φωτογραφιών: "DMITRI KESSEL, ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ‘44", Εκδόσεις ΑΜΜΟΣ

Eπείγουσα διεθνής έκκληση για τη σωτηρία της ζωής και την άμεση απελευθέρωση του Τζούλιαν Ασσάνζ

Εξήντα διεθνώς γνωστοί διανοούμενοι από δεκαπέντε χώρες, με επιστολή τους προς τον προκαθήμενο της Αγγλικανικής Εκκλησίας Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ, του ζητούν να χρησιμοποιήσει όλη την επιρροή του, μεταφέροντας το αίτημά τους και στη Βασίλισσα Ελισάβετ, προκειμένου να απελευθερωθεί άμεσα ο Τζούλιαν Ασσάνζ, που κρατείται στις βρετανικές φυλακές υψίστης ασφαλείας Belmarsh και του οποίου κινδυνεύει η υγεία και η ζωή.

Μεταξύ των διανοουμένων που υπογράφουν την επιστολή είναι η κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης Mairead Maguire, ο αμερικανός σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν, ο αμερικανός συγγραφέας και διανοούμενος Νόαμ Τσόμσκυ, ο αγωνιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα και πρώην ηγετικό στέλεχος της Διεθνούς Αμνηστίας Francis Boyle, o Daniel Ellsberg, που συγκλόνισε την Αμερική με τις αποκαλύψεις του για τον πόλεμο στο Βιετνάμ (The Pentagon Papers), κάτοχος του “εναλλακτικού” βραβείου Νόμπελ (Right Livehood Award) και του βραβείου Όλαφ Πάλμε, ο πρώην επικεφαλής της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης Dick Marty, ο πρώην διευθυντής της γαλλικής επιθεώρησης Monde Diplomatique Alain Gresh, η Γερμανίδα βουλευτής Sahra Wagenknecht, ο Γουίλιαμ Πολκ, πρώην Πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων Adlai Stevenson, ο αμερικανός πρώην αν. υπουργός Οικονομικών Paul Craig Roberts και πολλοί άλλοι.

Από την Ελλάδα υπογράφουν την επιστολή ο Μανώλης Γλέζος, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος.