Έστι Δίκης οφθαλμός

4.7.2018 / ΣΤAΘΗΣ Σ.

Μικρή παρένθεση. Έγραψε προχθές ο παλιός σύντροφος και φίλος Γιάννης Μηλιός στα «Νέα» (πράγμα που κατά τους τιμητές εκ του προχείρου που ενδημούν ή ενεδρεύουν σε καθιδρύματα όπως η «Εφημερίδα των Συντακτών» τον καθιστά άνθρωπο του κ. Μαρινάκη) ένα κείμενο για μια εξέγερση στην Ενετοκρατούμενη Κρήτη το 1363. Όταν Βενετσιάνοι Καθολικοί και Ορθόδοξοι Βυζαντινοί, ευγενείς και οι μεν και οι δε, συνασπίσθηκαν σε εξέγερση εναντίον της Βενετίας και προχώρησαν στην ανακήρυξη της βραχύβιας Δημοκρατίας του Αγίου Τίτου.

Εξ αυτού του παραδείγματος (υπάρχουν χίλια ακόμα τέτοια) ο φίλος Μηλιός βγάζει δύο συμπεράσματα, το ένα χρήσιμο για το άλλο: Πρώτον, ότι αυτό το περιστατικό μπορεί να σημαίνει ότι η Ενετική ταυτότητα των Καθολικών εξεγερμένων και η Βυζαντινή ταυτότητα των Ορθόδοξων εξεγερμένων θα μπορούσαν να έχουν συνθέσει (ή συνέθεσαν) μια νέα εθνική ταυτότητα, εκείνη των Κρητών. Δεύτερον, κάτι τέτοια είναι που αποδεικνύουν κατά τον Γιάννη Μηλιό, ότι η τρισχιλιετής συνέχεια του Ελληνισμού είναι μύθος.

Κατ’ αρχάς, δεν φαίνεται να περνάει απ’ το μυαλό του φίλου Μηλιού, ότι η εν λόγω εξέγερση θα μπορούσε να ήταν, όπως και ήταν, μια (ταξική) απόπειρα των Δυνατών της Κρήτης να απαλλαγούν από την αφαίμαξη της Μητρόπολης (εν προκειμένω της Βενετίας, που θα μπορούσε να είναι η Κωνσταντινούπολη – αν είχε ακόμα την ισχύ). Κατά τα υπόλοιπα «ταυτοτικά», το παράδειγμα του Γιάννη απλώς αιωρείται ακατανόητο.

Για να γίνει κατανοητό το αίολο του παραδείγματος, ας πάμε λίγα χρόνια μετά το 1363, όταν οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν την τελευταία Βυζαντινή κτήση στην Ανατολία, τη Φιλαδέλφεια. Σε αυτήν την επιχείρηση οι Οθωμανοί εξανάγκασαν τον δυστυχή Ρωμαίο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης να συνδράμει τους Μουσουλμάνους με Βυζαντινά στρατεύματα.

Μήπως η από κοινού δράση των Μουσουλμάνων Οσμανλήδων και των Ορθόδοξων Βυζαντινών δημιούργησαν μια νέα εθνική ταυτότητα στα πέριξ της Φιλαδέλφειας;

Αν ναι, ακόμα την αναζητά ο Λίβινγκστον.

Αλητείες Πάσχου Μανδραβέλη

Μανδραβέλειοι καιροί – Μανδραβέλεια ήθη

του Γιώργου Ρακκά

«Επανάσταση στη Ξενοφώντος» τιτλοφορείται το τελευταίο πόνημα του Πάσχου Μανδραβέλη (παρατίθεται ολόκληρο παρακάτω), που δημοσιοποιήθηκε σήμερα στην Καθημερινή, και αφορά, σε τι άλλο, στην περίπτωση έξωσης του «Άρδην» από τα γραφεία και την αίθουσα που νοίκιαζε.

Σε μια κλασική, αν και κάπως άνευρη, εκδοχή της γνωστής μανδραβελικής φιξιόν, ο συγγραφέας της μικρής αυτής αναφοράς, φροντίζει να μας υπενθυμίσει την πολύ «σχετική» με το εν λόγω ζήτημα θέση του Καραμπελιά (και της τότε ομάδας του) ως προς την… εκτέλεση του Μάλλιου από τη «17 Νοέμβρη». Θυμίζουμε, για όσους το 1977 ήταν αγέννητοι, ότι η προκήρυξη της ΟΠΑ, με αφορμή την εκτέλεση του αρχιβασανιστή της Χούντας από την 17Ν, ασκούσε κριτική στην ελλιπέστατη αποχουντοποίηση της Μεταπολίτευσης. Για τον Π. Μανδραβέλη, όμως, και την περίεργη «λογική» του, καλά τα παθαίνει σήμερα το «Άρδην» αφού, πριν 41 χρόνια, ασκούσε κριτική στα κακώς κείμενα της Μεταπολίτευσης. Στη συνέχεια, αναλίσκεται σε ειρωνικές αοριστίες περί «αριστερής-παράδοσης-που-πολιτικοποιεί-μια-ιδιωτική διαμάχη» στηλιτεύοντας ως «αντιδημοκρατική» την απολύτως δικαιολογημένη κινητοποίηση ενάντια στις μεθοδεύσεις για την έξωση του Άρδην.

Γιατί είναι «απολύτως δικαιολογημένη»; Μα για όλους τους λόγους τους οποίους ο Πάσχος Μανδραβέλης αποσιωπά επίτηδες, επιλέγοντας να αναφερθεί αντί αυτών στην εντελώς μπαγιάτικη προπαγανδιστική καραμέλα περί «17 Νοέμβρη»· δηλαδή, στις καραμπινάτες πολεοδομικές παραβάσεις του ιδιοκτήτη, στην κατάφορη παραβίαση των συμφωνιών στις οποίες ο ίδιος προέβη με τους ενοικιαστές του, στην πάγια άρνησή του να προβεί στις συμβατικές υποχρεώσεις που προκύπτουν από αυτές και, τελευταίο αλλά όχι ελάχιστο, στην ασύδοτη κερδοσκοπία που έχει μπει μπροστά με τη βιομηχανία των Airbnb και την επιδημία των εξώσεων. Μάλιστα, με έναν ασύλληπτο κυνισμό, ο λιβελλογράφος της Καθημερινής, παραδέχεται ότι μάλλον έχουμε δίκιο ως προς τις κερδοσκοπικές επιδιώξεις του ιδιοκτήτη. Αλλά δεν βαριέσαι, αφού ο Καραμπελιάς έχει «βαρύ» πολιτικό μητρώο, καλά να πάθει!

Τάσος Λειβαδίτης – Σούρουπο

«Αν έχασα τη ζωή μου είναι γιατί πάντα είχα μιαν άλλη ηλικία από την αληθινή και τώρα –πια τα ‘χω μπερδέψει, δεν ξέρω αν βρίσκομαι στο τέλος ή στην αρχή, πρέπει να φύγω ή να ξαναγυρίσω και ποιό δρόμο να πάρω και να πάω που; Εξάλλου, σκοτείνιασε και τα σκυλιά γαβγίζουν, σταματώντας τους περαστικούς στα σύνορα του ανείπωτου.»

 (Τάσος Λειβαδίτης – Σούρουπο)

Nομίζουν ότι βγάλανε το κεντρί του Μακεδονισμού-Λαοκράτης Βάσσης

Ανήκοντας στους ρεαλιστές, αλλά όχι στους πολύ ρεαλιστές, υποστήριζα, τον λογικό ελληνικό συμβιβασμό, τη σύνθετη δηλαδή ονομασία για λύση του «μακεδονικού προβλήματος». Με τη σύνθετη ονομασία να ορίζει καθαρά τον γεωγραφικό και μόνο χαρακτήρα του όρου Μακεδονία (erga omnes), μιας κι οι γείτονές μας, σλαβογενείς, αλβανογενείς και ό,τι άλλο, κατοικούν (και) σε ένα κομμάτι του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας. Λύση, όμως, χωρίς ιησουίτικες αμφισημίες, που, κατά βάθος, θα αναιρούν την καθαρότητα του γεωγραφικού προσδιορισμού.

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ανησυχώντας για τα τεκταινόμενα, κυρίως γιατί ήταν έκδηλη η γεωπολιτικού χαρακτήρα «βούληση» των ευρω/δυτικών επικυρίαρχών μας, δημοσίευσα κείμενο με τον εύγλωττο τίτλο: «Το κεντρί του μακεδονισμού», θέλοντας να τονίσω το αυτονόητο, πως δηλαδή το μέγα επίδικο του «προβλήματος», ως γενετική του ρίζα, είναι το τοξικό ιδεολόγημα του «μακεδονισμού».

Οπότε και ευθέως συνακόλουθη η ταύτιση της λύσης του, όχι του … κλεισίματός του, με το να βγει αυτό το «κεντρί» απ΄τη ράχη μας. Έτσι ώστε να εκλείψουν οριστικά και οι παρενέργειές του, όχι μόνο στη δική μας ζωή αλλά και στη ζωή της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων.

Πολύ θα ήθελα, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τη «Συμφωνία των Πρεσπών», να διαπίστωνα πως το «κεντρί» βγήκε κι ένα δύσκολο πρόβλημα επιτέλους λύθηκε. Χωρίς να αφήνονται ανοιχτές κερκόπορτες για να ξαναβρικολακιάσει, αν και όποτε, σε μελλοντικούς αναδασμούς των Βαλκανίων. Δυστυχώς όμως, όσο κι αν ελαστικοποιήσω τα κριτήριά μου, το ζύγι των «υπέρ» και των «κατά», παρ’ ότι κάποια πράγματα δεν ζυγίζονται, μόνο θετικό δεν μου βγαίνει. Για να μην πω πως η ζυγαριά γυρίζει ανάποδα, όταν βάζω στο ζύγι τα περί «μακεδονικής ιθαγένειας» (αρθ.1β) και «μακεδονικής γλώσσας» (αρθ.1γ) των γειτόνων μας.

Γιατί, όσο κι αν συναναγνωστούν οι ρήτρες για τη «γλώσσα» και την «ιθαγένεια» και με τα υπαρκτά «αντίβαρά» τους, όπως τα δηλούμενα στο «άρθρο 7», μόνο αν παραβιάζαμε τους κανόνες της κοινής λογικής θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως το «κεντρί» βγήκε απ’ τη ράχη μας και από την ευρύτερη περιοχή μας. Καθώς, όχι μόνο δεν βγήκε αλλά και νομιμοποιήθηκε για πρώτη φορά απ΄τους μόνους που, ως θύματα του «σφετερισμού» ταυτοτικών ιστορικο/πολιτιστικών μας στοιχείων, μπορούσαμε να νομιμοποιήσαμε τα «σφετερισμένα», όλα ή μέρος τους. Κάτι που πράξαμε, νομιμοποιώντας, μέσα από την αναγνώριση «μακεδονικής γλώσσας» και «μακεδονικής ιθαγένειας», τον εσώτερο πυρήνα του «ιδεολογήματος του μακεδονισμού», που είναι η «μακεδονική» εθνοτική του βάση.

ΜΟΥΝΤΙΑΛΙΚΑ ΚΑΙ ΆΛΛΑ-"Ενενήντα λεπτά, μια ζωή"

Του Γιώργου Γκόντζου

ΜΟΥΝΤΙΑΛΙΚΑ ΚΑΙ ΆΛΛΑ---Ένα από τα σκηνικά που παρατηρώ πριν την έναρξη των αγώνων είναι και το εξής; Με την ανάκρουση των Εθνικών Ύμνων των ομάδων ,εκτός από τους ποδοσφαιριστές, και τα μέλη του κάθε προπονητικού επιτελείου, ο φίλαθλοι στις εξέδρες τραγουδούν μαζί τους ...Με βάση τα όσα διαβάζουμε τα τελευταία χρόνια, στην χώρα μας, σκέφτομαι πως τους αγώνες, τους παρακολουθούν τα "εθνίκια" κάθε χώρας και μόνο..

Απλά με την ευκαιρία αναδημοσιεύω ένα παλιό κείμενό μου,με σχετικά στοιχεία επικαιρότητας, πριν τέσσερα χρόνια, με τίτλο "Ενενήντα λεπτά, μια ζωή" (ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ!!---)

Ενενήντα λεπτά, μια ζωή...

(Ο δωδεκάλογος ενός συνεπούς αντιεθνικιστή κατά την διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα της Εθνικής Ελλάδας)

1) Χαρίζει σε φίλους του το βιβλίο του Ν.Δήμου,'' Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας''.

2)Φασκελώνει την Εθνική ομάδα μόλις εμφανίζεται στην οθόνη,ιδιαίτερα κατά την ανάκρουση του ύμνου.

3)Σε επικοινωνία με φίλους του γράφει την λέξη '''Έλληνες'' ,όσο το δυνατόν ανορθόγραφα.

4)Όταν κερδίζει πέναλτι η Ελλάδα,αν και δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο ,για τους γνωστούς λόγους,εκτιμά πάραυτα πως είναι ''καραστημένο'',για να τονωθεί ο εθνικισμός των μικροαστών και των ανόητων εργατών που αδυνατούν να αντιληφθούν τις απόψεις του.

5)Παρακολουθώντας τον αγώνα, περνά ,γενεές δεκατέσσερις ,τον Σεφέρη,τον Ρίτσο,τον Ελύτη ,τον Σολωμό-αυτόν ιδιαίτερα-,τον Κάλβο και άλλους παρόμοιους εθνικιστές ποιητές.

6)Στο ημίχρονο φροντίζει για την αυτομόρφωσή του,διαβάζοντας ξανά το βιβλίο της ιστορίας της Μ.Ρεπούση και βλέποντας το video από το πρώτο επεισόδιο της σειράς του ΣΚΑΪ -" 1821 ...Η γέννηση ενός έθνους" ,με παρουσιαστή τον Πέτρο Τατσόπουλο,ιδίως στο σημείο 11'.52'' που γίνεται λόγος για ''άφιξη'' των Οθωμανών στην Ελλάδα(Για να μη νομίζει η υπουργός τουρισμού πως μόνο τώρα έχουμε.. ''αφίξεις'')

7)Αναδεικνύει γνωστά αντιεθνικιστικά συνθήματα ,όπως:''Μα....κα Ελύτη το Αιγαίο σου βρωμάει Ελλάδα'','Έλληνας είσαι και φαίνεσαι'',''σκ.... στον Έλληνα εργάτη''.

8)Βλέποντας στιγμιότυπα από πανηγυρισμούς, από πρόσφατη επιτυχία της Eθνικής στον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης,θυμάται με διεθνιστική νοσταλγία την διαδήλωση πριν από λίγα στην πρωτεύουσα της ''Μακεδονίας'' στην γειτονική χώρα,με κυρίαρχο σύνθημα την ανάκτηση της Θεσσαλονίκης στην οποία δεν μπόρεσε ό ίδιος να παρίσταται ,αλλά έχει εικόνες όπως του τις μετέφεραν φίλοι του αντιεθνικιστές που συμμετείχαν σ' αυτή.

9)Πανηγυρίζει σε κάθε γκολ σε βάρος της Εθνικής, γιατί εκτιμά πως αυτό είναι ένα ακόμη καίριο κτύπημα στον εθνικισμό.

10)Αν το τελικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό για την Ελλάδα,

Ουρουγουάη, η χώρα όπου 6.000 κάτοικοι μιλούν άπταιστα ελληνικά και γιορτάζουν την 25η Μαρτίου. Βλέπουν «Απαράδεκτους», «Τρεις Χάριτες» και διδάσκονται τα ομηρικά έπη και τον «Επιτάφιο» του Περικλή

Σε μια μικρή χώρα, 3.500.000 εκατομμυρίων κατοίκων, τουλάχιστον 6.000 άνθρωποι μιλούν άπταιστα τη μητρική τους γλώσσα, αλλά και την ελληνική. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς, γνωρίζουν και Αρχαία Ελληνικά. 

Δρόμοι και πλατείες έχουν ελληνικά ονόματα και αγάλματα αρχαίων φιλοσόφων κοσμούν τα δημόσια κτίρια της χώρας. 

«Ελβετία της Αμερικής» 

Η Ουρουγουάη, η χώρα της Λατινικής Αμερικής, έχει χαρακτηριστεί ως η «Ελβετία της Αμερικής». Αν και το μικρό της μέγεθος δεν της δίνει τη δυνατότητα να είναι ένας σοβαρός οικονομικός παράγοντας σε παγκόσμιο επίπεδο, σε εθνικό επίπεδο έχει ξεπεράσει πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/oyroygoyai-i-chora-opoy-6-000-katoikoi-miloyn-aptaista-ellinika-kai-giortazoyn-25i-martioy-vlepoyn-quot-aparadektoys-quot-quot-treis-charites-quot-kai-didaskontai-ta-omirika-epi-kai-ton-quot-epitafio/

Η απόπειρα φίμωσης του Άρδην: Μια ιστορία πολιτικό-δικαστικής τρέλας

• ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ
  Ο Γιώργος Καραμπελιάς είναι συγγραφέας, εκδότης και πολιτικός ακτιβιστής, επικεφαλής του Κινήματος Άρδην

Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΦΙΜΩΣΗΣ ΤΟΥ «ΑΡΔΗΝ»: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

Όπως ίσως έχει ήδη πληροφορηθεί ο αναγνώστης, αυτές τις ημέρες, εκτυλίσσεται μία προσπάθεια βίαιης έξωσης και καταστροφής του μοναδικού ίσως ανεξάρτητου και αυτόνομου χώρου πολιτιστικού και πολιτικού προβληματισμού, του Κέντρου Πολιτικής και Πολιτισμού «Ρήγας Βελεστινλής», στο Σύνταγμα, Ξενοφώντος 4. Εκεί στεγάζονται το κίνημα ΑΡΔΗΝ, το ομώνυμο περιοδικό, που εκδίδεται από το 1996, η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού, με πρόεδρο τον ζωγράφο και καθηγητή Σωτήρη Σόρογκα, και το περιοδικό που αυτή εκδίδει, ο  νέος Λόγιος Ερμής –ένα από τα σημαντικότερα περιοδικά επιστημονικού και φιλοσοφικού προβληματισμού– η μηνιαία εφημερίδα Ρήξη, που εκδίδεται από το 2007, και οι Εναλλακτικές Εκδόσεις, που έχουν ιδρυθεί το 1980 και έχουν εκδώσει πάνω από 250 τίτλους βιβλίων. Το σημαντικότερο ίσως είναι ότι, στον συγκεκριμένο χώρο, έχουν οργανωθεί, από τις αρχές του 2013 μέχρι σήμερα, εκατοντάδες εκδηλώσεις, με επιφανείς ομιλητές όπως o ακαδημαϊκός Κων/νος Δεσποτόπουλος, ο πρ. πρύτανης, κ. Γιώργος Κοντογιώργης, ο καθηγ. Μιχάλης Μερακλής, ο καθηγ. και μέλος του ΕΣΡ, Βασίλειος Καραποστόλης, ο καθ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, ο καθηγ. Ερατοσθένης Καψωμένος, ο καθηγ. Αθανάσιος Γκότοβος, η καθηγ. Ιωάννα Τσιβάκου και η καθηγ. Χαρίκλεια Τσοκανή, οι καθηγητές και συγγραφείς Νάσος Βαγενάς, Μάνος Στεφανίδης, Γιάννης Παπαπαμιχαήλ, Βαγγέλης Πισσίας, Κώστας Μελάς, Παναγής Παναγιωτόπουλος, Τάσος Μπίρης· διεθνολόγοι όπως οι καθηγητές Άγγελος Συρίγος, Κωνσταντίνος και Γεώργιος Φίλης, Ιωάννης Μάζης, Σωτήρης Ρούσσος, Κωνσταντίνος Γρίβας, Σωτήρης Δημόπουλος, κ.ά.· στρατιωτικοί όπως  ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Φραγκούλης Φράγκος, o  Αντιστράτηγος ε.α., Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού  Δημήτρης Αλευρομάγειρος,  ο στρατηγός Κων/νος Φράγκος, ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Μαρίνος Σηζόπουλος,  πρώην και νυν υπουργοί, όπως οι Ανδρέας Λοβέρδος, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Νίκος Κοτζιάς, Βασίλης Ράπανος, Πέτρος Ευθυμίου, Νίκος Ξυδάκης, Παναγιώτης Κουρουμπλής κ.ά., βουλευτές όπως ο Παναγιώτης Καρκατσούλης, ευρωβουλευτές όπως ο Νότης Μαριάς και ο Κώστας Χρυσόγονος, πολιτικοί, όπως ο Ρούντι Ρινάλντι και ο Μανόλης Μηλιαράκης και έχουν παρευρεθεί οι Θόδωρος Ρουσόπουλος και Κωνσταντίνος Τζαβάρας· συγγραφείς όπως οι Δημήτρης Νόλλας, Θεόδωρος Ζιάκας, Δημοσθένης Κούρτοβικ, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Δημήτρης Κοσμόπουλος, Λαοκράτης Βάσσης, Σπύρος Κουτρούλης, Απόστολος Διαμαντής, Λάκης Προγκίδης, Μαρία Μαγγιώρου, Κωνσταντίνος Χολέβας, Γιώργος Μερτίκας, Γιάννης Ιωαννίδης, Γιώργος Ευαγγελόπουλος,  Γιώργος Ρακκάς, Τάσος Λαυρέντζος, Κωνσταντίνος Γεώρμας, Νίκος Ντάσιος, Τάσος Χατζηαναστασίου, Ανδρέας Κυράνης, Αλέξης Οικονομίδης, Μανόλης Μηλιαράκης, Βασίλης Στοϊλόπουλος, Αλέξανδρος Ασωνίτης, Νίκος Κακαδιάρης, Τάσος Πολυμέρης· προσωπικότητες όπως ο Λέανδρος Ρακιντζής ή ο πρ. εισαγγελέας Αρείου Πάγου Βασίλης Μαρκής, ο ψυχίατρος Ιωάννης Τσέγκος, διευθυντής του Ανοικτού Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου· δημοσιογράφοι όπως ο Σταύρος Λυγερός, ο Στάθης Σταυρόπουλος, ο τελευταίος διευθυντής της Ελευθεροτυπίας, Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης, ο διευθυντής της καθημερινής εφημερίδας Φιλελεύθερος, Θανάσης Μαυρίδης, ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, ο Σάββας Καλεντερίδης, ο Λάμπρος Καλαρρύτης· καλλιτέχνες όπως η Αφροδίτη Μάνου, ο Δημήτρης Κοντογιάννης ή ο Δημήτρης Κατακουζηνός· σκηνοθέτες όπως ο Θόδωρος Μαραγκός και ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, εκδότες όπως ο Γιώργος Χατζόπουλος, καθώς  και πολλοί άλλοι ακόμα που δεν είναι δυνατό να περιληφθούν σε αυτό τον πρόχειρο ενδεικτικό κατάλογο.

Είναι λοιπόν προφανές ότι ένας τέτοιος χώρος, ο μοναδικός ίσως που συνδυάζει την πολιτική δράση και τον πολιτικό προβληματισμό με τον πολιτισμό και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία Συντάγματος, στον χώρο που άλλοτε στεγαζόταν το ΕΛΙΑΜΕΠ, δίπλα στην κυπριακή Πρεσβεία, απέναντι από τα γραφεία του ΣΕΒ και στον ίδιο δρόμο με τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελούσε κάρφο στα μάτια της κυβέρνησης, της πολιτικής εξουσίας και μέρους της επιχειρηματικής ελίτ, δεδομένου ότι ο χώρος αυτός, εμπνέεται πάντα από τις αξίες  του δημοκρατικού πατριωτισμού, της αξιοπρέπειας και της προσήλωσης στις αρχές της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.

Πώς ξεκίνησε η απόπειρα εκδίωξης

Κατ’ αρχάς, ο χώρος αυτός, που βρίσκεται στον 6ο όροφο της οδού Ξενοφώντος 4, είχε σημαντικά πολεοδομικά προβλήματα, δεδομένου ότι δεν διαθέτει κλιμακοστάσιο. Αυτό όμως δεν μπορεί να το αντιληφθεί όποιος εισέρχεται στον χώρο από το ασανσέρ,  διότι υπάρχει μία σκάλα από τον 8ο έως τον 5ο όροφο, που δημιουργεί την εντύπωση ύπαρξης κλιμακοστασίου, αλλά, από τον 5ο και μετά, όχι μόνο διακόπτεται αλλά βρίσκεται κανείς μπροστά σε ένα κλειδωμένο, πολυώροφο γκαράζ, το οποίο δεν διαθέτει εσωτερική σκάλα παρά μόνο ράμπα ανόδου και καθόδου των αυτοκινήτων.

Έτσι, όταν, τον Νοέμβριο του 2012, ενοικιάσαμε τον χώρο, που ανήκει στον κ. Νικόλαο Παράσχη, ο οποίος τον έχει κληρονομήσει από την εταιρεία «ΣΚΑΠΑΝΕΑΣ», που είχε δραστηριοποιηθεί ιδιαίτερα επί δικτατορίας (και στην οποία φέρεται ότι συμμετείχε και ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα), δεν μπορούσαμε να φανταστούμε αυτή τη σημαντική έλλειψη. Έλλειψη που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση και των στοιχειωδέστερων πολεοδομικών κανονισμών και διατάξεων. Και όμως, στο συγκεκριμένο κτήριο, συνέχιζαν επί πολλά χρόνια να ενοικιάζονται οι τρεις όροφοι (6ος, 7ος και 8ος ), κατά απόλυτη παράβαση των νόμων και της κοινής λογικής. Μάλιστα, πριν ενοικιάσουμε εμείς τον 6ο όροφο, στον χώρο στεγαζόταν τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και σε αυτόν πηγαινοέρχονταν καθημερινά εκατοντάδες φοιτητές!

Αφού επανειλημμένα καλέσαμε τον ιδιοκτήτη να λύσει με κάποιο τρόπο το ζήτημα, ακόμα και με κατασκευή πρόσθετης εξωτερικής σκάλας στον ακάλυπτο χώρο του κτηρίου,  του ζητήσαμε με εξώδικο, στις 06/03/2015, τη μείωση του μισθώματος, αναφέροντας μία σειρά λόγων εκ των οποίων οι δύο σημαντικότεροι ήταν:

Πρώτον, η  ραγδαία επιδείνωση των οικονομικών της χώρας, που έχει επίδραση σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού.

Δεύτερον, όπως ρητώς αναγράφαμε στο εν λόγω εξώδικο:

Η «έλλειψη σκάλας εξόδου,… δημιουργεί προβλήματα ασφαλείας, αλλά και οικονομικά».

Αρχικώς, ο ιδιοκτήτης μας απάντησε με εξώδικο στο οποίο απέρριπτε τις αιτιάσεις μας και ισχυριζόταν ότι τις προβάλλαμε γιατί δεν θέλαμε να καταβάλουμε το ενοίκιο. Εν τούτοις, στις 23/09/2015,  υποχρεώθηκε να αποδεχτεί μείωση του ενοικίου κατά 400 ευρώ τον μήνα και συνεχίστηκε η μίσθωση.

Τότε όμως ανέκυψε ένα νέο, κυριολεκτικά απίστευτο, ζήτημα. Ο Δήμος Αθηναίων έκανε ξαφνικά εμβαδομέτρηση του χώρου, το 2015, και απεδείχθη ότι, με ευθύνη προφανώς του ιδιοκτήτη και συνέργεια κρατικών και δημοτικών αρχών, για να αποφεύγεται η πληρωμή δημοτικών τελών, οι προηγούμενοι χρήστες και μεγαλοενοικιαστές (από τον Σκαπανέα, τη Μότορ Όιλ του Βαρδινογιάννη, μέχρι το ΕΛΙΑΜΕΠ, με τελευταίο το ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ) δήλωναν ελάχιστα τετραγωνικά και έτσι κατέβαλλαν για δημοτικά τέλη ένα μηδαμινό ποσό. Ξαφνικά, λοιπόν, μετά από σαράντα χρόνια, «ξύπνησαν» οι αρμόδιες υπηρεσίες, με τη δική μας παρουσία στο χώρο, και  όχι μόνο «βρήκαν» το πραγματικό εμβαδόν του αλλά μας επέβαλαν, εκτός από την αναδρομική καταβολή των αυξημένων δημοτικών τελών,  και ένα τεράστιο πρόστιμο – σύνολο ποσού  9.023,36 €, ενώ παράλληλα τα δημοτικά τέλη αυξήθηκαν δραματικά. Και προφανώς δεν απαίτησαν ούτε ένα ευρώ από τους προηγούμενους χρήστες που εξαπατούσαν συστηματικά τον Δήμο. Έτσι άρχισε ένας νέος κύκλος διαμαχών και διαπληκτισμών, διότι εμείς ζητούσαμε τουλάχιστον την καταβολή του μισού ποσού από τον ιδιοκτήτη. Τελικώς δε, μετά από διαπραγμάτευση μεταξύ μας, συμφωνήθηκε, στα τέλη Μαρτίου του 2017,  η ανάληψη από αυτόν του μισού ποσού, δηλαδή 4.511,68€, το οποίο θα συμψηφιζόταν με ενοίκια εκ μέρους μας. Και εμείς συμφωνήσαμε να καταβάλουμε, μέχρι τα τέλη Ιουλίου 2107, όποιο ποσό ενοικίων υπολειπόταν. Πράγμα το οποίο και κάναμε.

Η εισβολή των Airbnb

Όμως δεν είχαμε υπολογίσει δύο σοβαρούς παράγοντες. Ο πρώτος αφορά την εισβολή των ενοικιαζόμενων δωματίων για τουρίστες (άλλως airbnb). Έτσι, ήρθαμε σε σχετική διαμάχη με τον νέο ενοικιαστή του 8ου ορόφου, ο οποίος δημιούργησε τις ενοικιαζόμενες κατοικίες αλλάζοντας τη χρήση του κτηρίου και προσφύγαμε στην πολεοδομία και στην αστυνομία  η οποία και συνέλαβε τον κ. Μάριο Κόνιο, ενοικιαστή του 8ου ορόφου. «Παραδόξως» δε, η σχετική διαμάχη έλαβε χώρα στα τέλη Ιουνίου-αρχές Ιουλίου του 2017, δηλαδή λίγες ημέρες πριν ο ιδιοκτήτης Παράσχης προβεί αιφνιδιαστικά στις ενέργειες που ακολούθησαν, χρησιμοποιώντας κατάλληλα ένα νομικό σύστημα που λειτουργεί υπέρ των ιδιοκτητών και των μεγάλων συμφερόντων, ιδιαίτερα μετά τις αλλεπάλληλες τροποποιήσεις που ψηφίστηκαν επί των ημερών της «φιλολαϊκής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το 2017 και το 2018.

Έτσι, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτε απολύτως, ΜΕΘΟΔΕΥΤΗΚΕ έξωσή μας από τον χώρο. Συγκεκριμένα, ο ιδιοκτήτης απέκρυψε ποσά που είχαν ήδη καταβληθεί σε αυτόν και βεβαίως υπαναχώρησε από τη συμφωνία μας για καταβολή του μισού προστίμου. Έτσι, ενώ, στις 27 Ιουλίου 2017, δεν χρωστούσαμε τίποτε στον ιδιοκτήτη, παρά έμενε μόνο ένα μέρος του προστίμου, αντιμετωπίσαμε μέσα στο καλοκαίρι μια διαταγή πληρωμής και έξωσης χωρίς καν να ερωτηθούμε ούτε να ειδοποιηθούμε γι’ αυτό.

Είναι τέτοια η αθλιότητα του νομικού συστήματος της χώρας, όπως κατάντησε στα μνημονιακά χρόνια και ιδιαίτερα στην περίοδο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ώστε είναι δυνατή η έξωση ενός ενοικιαστή χωρίς αυτός να το γνωρίζει καν! Και η άθλια δικαιολογία ήταν πως είχαμε λάβει εξώδικο πριν δυόμισι χρόνια, εκείνο που αρνούνταν αρχικώς το αίτημά μας για μείωση ενοικίου. Και αυτό παρότι στη συνέχεια ακολούθησε συμμόρφωση του ιδιοκτήτη στο αίτημά μας και τον Σεπτέμβριο του 2015 είχε ήδη τροποποιηθεί η σύμβαση! Αυτή είναι η αθλιότητα του ελληνικού «νομικού πολιτισμού», όπως την κατασκεύασαν οι δοτοί κυβερνήτες μας,  ώστε η λεγόμενη «επιτάχυνση» των νομικών διαδικασιών να λειτουργεί μόνο υπέρ των ιδιοκτητών και των μεγαλοκαρχαριών, που ξέρουν να τις χρησιμοποιούν προς το συμφέρον τους, μετερχόμενοι όλες τις πιθανές μεθόδους και χρησιμοποιώντας όλες τις εξουσίες.

Η αντίστασή μας λοιπόν στην παράνομη μεταβολή του 8ου ορόφου σε ενοικιαζόμενες κατοικίες, για την οποία δεν ιδρώνει το αυτί της πολεοδομίας, είχε ως αποτέλεσμα να στραφούν οι ιδιοκτήτες εναντίον μας. Και προβήκαμε σε αυτή τη διαμαρτυρία γιατί θεωρήσαμε ντροπή, εμείς, που καταγγέλλουμε τη μεταβολή της χώρας σε αποικία διαφθοράς και παρανομίας, να σιωπήσουμε μπροστά σε μια τέτοια ενέργεια που γινόταν στον ίδιο τον χώρο μας. Όπως έχουμε αποδείξει σε όλη μας τη διαδρομή, τις αρχές δεν τις έχουμε μόνο για να τις διακηρύσσουμε αλλά κυρίως για να τις εφαρμόζουμε.

Το επιχειρηματικόν τερπνόν μετά του πολιτικού ωφελίμου

Ο δεύτερος λόγος, τον οποίο δεν είχαμε εκτιμήσει με την απαραίτητη σοβαρότητα ήταν πως μια τέτοια καραμπινάτη εξαπάτηση της δικαιοσύνης αποτελούσε βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης που προφανώς ενοχλείται ιδιαίτερα από έναν χώρο σαν αυτόν του «Ρήγα Βελεστινλή».  Έναν χώρο από τον οποίο έχουν περάσει εκατοντάδες ομιλητές και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, τα τελευταία πεντέμισι χρόνια, ακόμα και άτομα για τα οποία σήμερα θεωρούμε μάλλον υποτιμητικό για μας το ότι πέρασαν από εκεί, όπως αρκετοί υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης (Βαρουφάκης, Κοτζιάς, Ξυδάκης, Κατρούγκαλος, Καμμένος κ.ά.). Έναν χώρο που αποτέλεσε βάση στήριξης  για όλες τις μεγάλες διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, από την εποχή των αγανακτισμένων μέχρι το Μακεδονικό, την αλληλεγγύη στον Κουρδικό λαό, τον χώρο από τον οποίο ξεκίνησε, τον Ιανουάριο του 2017, η συμβολική κατάληψη της κυπριακής Πρεσβείας, για να εμποδιστεί ένα νέο σχέδιο Ανάν στην Κύπρο,  κ.λπ. Γι’ αυτό και αποτελεί κάρφο στα μάτια της εξουσίας, οικονομικής και πολιτικής. Διότι η εξουσία δεν μπορεί να αποδεχτεί εύκολα  την παρουσία του Άρδην στον χώρο που είχε κάποτε τα γραφεία του το ΕΛΙΑΜΕΠ και  βρίσκεται στην καρδιά του Συντάγματος.

Έτσι συνδυάζεται το «τερπνόν μετά του ωφελίμου». Τα οικονομικά συμφέροντα, που θέλουν να μεταβάλουν σε Airbnb και ζούγκλα κερδοσκοπίας το κέντρο της Αθήνας, βαδίζουν χέρι-χέρι με εκείνους που τους έχουν παραδώσει τη χώρα, από τη Μακεδονία μέχρι την Κύπρο και από τις συντάξεις μέχρι τους πλειστηριασμούς. Αν φιμωνόταν μια ιδιαίτερα ενοχλητική φωνή, τόσο το καλύτερο.  Και όπως προείπαμε, έχουν κόψει και ράψει το νομικό σύστημα στα μέτρα τους, και όχι μόνο στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Έτσι, σύμφωνα με αυτό το νομικό καθεστώς, ο Πρόεδρος Πρωτοδικών, κ. Χαράλαμπος Κωτουλόπουλος εξέδωσε την υπ’ αριθμόν 5828/217 Διαταγή Πληρωμής και απόδοσης μισθίου.

Βεβαίως, υποβάλαμε αμέσως αίτημα αναστολής και κάναμε ανακοπή στην απόφαση, η οποία ορίστηκε να εκδικαστεί, με τη γνωστή «ταχύτητα» του ελληνικού νομικού συστήματος, στις 26 Οκτωβρίου του 2018! Πάντως, η πρόεδρος Πρωτοδικών, κ. Αικατερίνη Διακουμάκου, στις 31/8/17, ικανοποίησε το αίτημά μας για προσωρινή αναστολή και ορίστηκε η εκδίκαση των ασφαλιστικών στις 7/11/2017. Πράγματι, στις 7 Νοεμβρίου 2107, συνεδρίασε το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, αποτελούμενο από τη δικαστή κ. Αποστολία Παντελίδου (Πρωτοδίκη), και έβγαλε την απόφαση 1440/2018 της ειδικής διαδικασίας Ασφαλιστικών Μέτρων, στις 5 Μαρτίου 2018, με την οποία απέρριπτε τα Ασφαλιστικά Μέτρα θεωρώντας «αλυσιτελές» το επιχείρημά μας ότι θα χρειαζόταν νέο εξώδικο που να μας προειδοποιεί, δεδομένου είχαν περάσει δυόμισι χρόνια και είχε τροποποιηθεί η αρχική σύμβαση. Και έτσι βρεθήκαμε να  έχουμε εξωσθεί  χωρίς να το καταλάβουμε  από έναν  χώρο που αποτελεί υπόθεση εκατοντάδων ανθρώπων.

Όμως, έμενε μπροστά μας η κύρια δίκη, της ανακοπής, που θα πραγματοποιηθεί στις  26 Οκτωβρίου 2018. Στην  περίπτωση λοιπόν που εμείς κερδίσουμε τη δίκη ενώ θα έχουμε στο μεταξύ υποστεί έξωση, ο ιδιοκτήτης θα πρέπει να μας αποζημιώσει με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ  για τις τεράστιες βλάβες που έχουμε υποστεί, υλικές και ηθικές. Πέρα από το τεράστιο κόστος, πάνω από 50.000 ευρώ, που καταβάλαμε για να  διαμορφώσουμε έναν χώρο που είχε μεταβάλει σε αχούρι το Πανεπιστήμιο Αθηνών, πέρα από την οικονομική αιμορραγία των αλλεπάλληλων δικαστικών πράξεων, υποστήκαμε και ανεπανόρθωτη οικονομική βλάβη: με την έκδοση της διαταγής πληρωμής 5828/2017, συμπεριληφθήκαμε στο σύστημα Τειρεσίας ως μη αξιόχρεοι και δεν μπορούμε πλέον να εκδώσουμε  βιβλιάριο επιταγών, απαραίτητο για τις συναλλαγές μας. Επί πλέον, μας έχει ήδη δημιουργήσει τεράστια προβλήματα και αδυναμία δανεισμού από τις τράπεζες καθώς και στις συναλλαγές μας με τυπογράφους, βιβλιοδέτες, εκδότες κ.λπ. Η κατάσταση αυτή δυσχεραίνει επίσης τη σύναψη συμφωνιών με τα Πανεπιστήμια, τα οποία προμηθεύονται ετησίως από τις εκδόσεις μας έναν αριθμό βιβλίων. Αρχικώς, ο ιδιοκτήτης, φοβούμενος ο πιθανή αρνητική  έκβαση γι’ αυτόν  της ανακοπής, με μεγάλο κόστος, συμφώνησε να παραμείνουμε στον χώρο μέχρι να εκδικαστεί η κύρια δίκη (ανακοπή), στις 26 Οκτωβρίου, και σε αντάλλαγμα να του δίνουμε μέχρι τότε 400 ευρώ περισσότερα τον μήνα, πράγμα που ήδη κάναμε για τους μήνες Μάιο και Ιούνιο 2018.

Τελικώς, όμως, επειδή προφανώς θεώρησε εκ των υστέρων ότι η παραμονή μας στον χώρο μέχρι τον Οκτώβριο θα έχει αρνητικές συνέπειες γι’ αυτόν στη δίκη, και επειδή θέλει να κερδίσει πολύ περισσότερα από τον χώρο, αιφνιδίως, καταστρατήγησε τη συμφωνία μας και απαίτησε αναιτιολόγητα την άμεση αποχώρησή μας στις 30 Ιουνίου 2018. Εμείς υποβάλαμε αμέσως νέα αίτηση αναστολής την οποία όμως απέρριψε, στις 3 Ιουλίου, ο Πρόεδρος Πρωτοδικών,  κ. Βασίλειος Παπαθανασίου. Και αυτό παρότι ο δικηγόρος του Παράσχη,  κ. Νικόλαος Σκούφος, παραδέχτηκε, ενώπιον του δικαστή, ότι όντως κατατίθενται περισσότερα χρήματα μηνιαίως, αλλά δεν γνώριζε για ποιο λόγο γινόταν αυτό! Προφανώς, θέλαμε να ενισχύσουμε τον χειμαζόμενο κ. Παράσχη! Η παράνοια του νομικού συστήματος ολοκληρώθηκε με το να οριστεί η εκδίκαση των νέων ασφαλιστικών μέτρων  στις 6 Αυγούστου του 2018! Αλλά εμείς έπρεπε να εκκενώσουμε τον χώρο την επομένη, δηλ. στις 5 Ιουλίου 2018!! Έτσι, με βάση όλες αυτές τις μεθοδεύσεις, πολιτικές, οικονομικές και νομικές,  που θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό τον εφιαλτικό κόσμο της Δίκης του Κάφκα, προχώρησε η διαδικασία έξωσης από την Ξενοφώντος 4 του Άρδην, του νέου Λόγιου Ερμή, της Ρήξης και του συνόλου των δραστηριοτήτων μας.

Η αντίσταση συνεχίζεται

Όμως, δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα όλες αυτές τις άθλιες μεθοδεύσεις και να παραδοθούμε αμαχητί. Διότι, βέβαια, η προσπάθειά τους κατατείνει στο να έχουμε εγκαταλείψει τον χώρο, έτσι ώστε, όταν θα γίνει η οριστική δίκη, να έχουν όλα τελειώσει και να έχει ουσιαστικά προαποφασιστεί η έκβασή της. Και έτσι, στις 5 Ιουλίου, εμφανίστηκαν οι επιμελητές, με εντολή  των ιδιοκτητών, να μας αποβάλουν από τον χώρο.

Έναν πολιτικό χώρο 350 τ.μ., με χιλιάδες βιβλία, προκηρύξεις, εκατοντάδες καθίσματα, εξοπλισμό εκδηλώσεων και γενικώς τον καρπό μιας πολιτικής και πνευματικής παραγωγής 50 χρόνων. Η άμεση κινητοποίηση δεκάδων μελών του Άρδην και άλλων αλληλέγγυων φίλων, ανάμεσά τους και της πρώην βουλευτού Ελένης Σωτηρίου, δημοσιογράφων και πολλών άλλων, που τώρα είναι δύσκολο να αναφερθούν, απέτρεψε  την έξωση.

Το κλείσιμο ενός πολιτιστικού και πολιτικού χώρου από τους ελάχιστους που επιβιώνουν στην Ελλάδα της παρακμής είναι κάτι πολύ βαρύ για να το ανεχθεί αδιαμαρτύρητα  η ελληνική κοινωνία.

Τελικά οι επιμελητές υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν και μετατέθηκε η επιστροφή τους για τις 16 Ιουλίου.

Εμείς, στο μεταξύ, πέρα από όποιες νομικές δυνατότητες έχουμε, τις οποίες και θα εξαντλήσουμε, δεν πρόκειται να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν όπως νομίζουν. Και θα επιδιώξουμε το μάξιμουμ της δημοσιοποίησης,  και θα καταγγείλουμε όλες τις πολεοδομικές απάτες και παραβάσεις που έχουν γίνει σε αυτό τον χώρο, και θα μεταβάλουμε το ζήτημα του χώρου «Ρήγας Βελεστινλής» σε πολιτικό ζήτημα, σε ζήτημα αλληλεγγύης και αντίστασης σε ένα άθλιο σύστημα.

Αν νομίζουν ότι τόσο εύκολα θα ακυρώσουν προσπάθειες και αγώνες δεκαετιών, είναι γελασμένοι.

Υ.Γ.1. Μια σαφή εικόνα σχετικά με το τι συμβαίνει με τη βιομηχανία εξώσεων, με βάση τους πρόσφατους νόμους που έχουν ψηφιστεί προσφέρει το ακόλουθο άρθρο από τη σελίδα Filoxenia:  https://filoxenia.org/πέφτουν-οι-εξώσεις-σαν-το-χαλάζι/

Υ.Γ.2. Επειδή η δικαστική διαμάχη είναι μακροχρόνια και φυσικά πολυδάπανη καλούμε τόσο τα μέλη, όσο και τους φίλους του Άρδην να εισφέρουν οικονομικά για να φτάσουμε αυτή την υπόθεση μέχρι τέλους. Ο αριθμός λογαριασμού για εισφορές είναι ο 116/768054-65 (IBAN: 12 0110 1160 0000 1167 6805 465) της Εθνικής Τράπεζας (Δικαιούχοι λογαριασμού: Γιώργος Καραμπελιάς – Χριστίνα Σταματοπούλου).

Γονείς πανταχού απόντες

Η πρόσφατη εγκύκλιος του υπουργού Παιδείας για την απαγόρευση των κινητών στα ελληνικά σχολεία προσδοκά να ανακόψει την παθογένεια στα «κολλημένα» με τη νέα τεχνολογία παιδιά. Οι εκπαιδευτικοί επιχαίρουν (αν και πολλάκις έχω ακούσει παιδικά σχόλια για τη δασκάλα της Δ' Δημοτικού που αφήνει το κινητό της μέσα στην τάξη ή τον καθηγητή της Βιολογίας ο όποιος προτού αρχίσει το μάθημα χαζεύει, στα μουλωχτά, το feed του στο Instagram).

Επιχαίρουν, βεβαίως, και οι γονείς. Όλοι αυτοί που μόλις τους χτυπήσει η πρώτη ηλιαχτίδα το πρωί πάνω στο κρεβάτι τσεκάρουν τον λογαριασμό τους στο Facebook. Που αντί για παραμύθι το βράδυ, δίνουν στον πεντάχρονο γιο τους το τάμπλετ να τον νανουρίσει· οι ίδιοι έχουν, άλλωστε, να δουν το 665ο επεισόδιο της τάδε σειράς του Netflix στο δικό τους τάμπλετ. Που όταν μπαίνουν στο ασανσέρ, «Μαμά σου μιλάω, τη στολή του αγώνα την πήραμε μαζί;», στέλνουν ένα sms ή απαντούν σε ένα από τα δεκάδες επαγγελματικά email, «Μισό λεπτό αγάπη μου, είναι κάτι σημαντικό».

Που όταν οδηγούν μιλούν ακατάπαυστα στο handsfree (στις  καλές περιπτώσεις)· στα φανάρια προλαβαίνουν μερικά like και ένα unfriend.

Είναι οι ίδιοι γονείς οι οποίοι στην παραλία τραβούν selfies παρέα με άλλους ανεγκέφαλους ενηλίκους (όλοι στο Facebook πρέπει να μάθουν για τις ειδυλλιακές οικογενειακές διακοπές), που όταν μαγειρεύουν για τα δίδυμα ένα ωραίο κέικ με σοκολάτα και ταχίνι, το κάνουν πρωτίστως για να ποστάρουν στον κυβερνοχώρο την αψεγάδιαστη γονεϊκή τους υπεροχή. Που τρώνε με το smartphone δίπλα από το αλατοπίπερο. Που όταν η 15χρονη κόρη τους ,τους πλησιάζει για να συζητήσει κάτι που συνέβη χθες στο σχολείο, χτυπάει το iPhone και είναι: ο συνάδελφος που θέλει να διευκρινίσει η ώρα είναι το αυριανό meeting, η κολλητή φίλη της μαμάς για λίγη απογευματινή causerie, ένα «γκλινγκ» από μια ηλίθια ομαδική συνομιλία στο messenger ή από το φαρμακείο, «ήρθε η αλοιφή που ζητήσατε».

Γιώργος Κοντογιώργης, Ο Ερντογάν και η νέα Τουρκία. Ο πολιτικός τρόπος του Ερντογάν ήταν μονόδρομος για την επιβίωσή του

Συνέντευξη στην εφημερίδα FREE SUNDAY, στις 30/6/2018

1. Ποιο είναι το πρώτο σχόλιό σας για την επανεκλογή Ερντογάν στη θέση του προέδρου της Τουρκίας;

ΓΚ.  Θεωρώ ότι είναι λάθος να βλέπει κανείς τον Ερντογάν ως μια ιδεολογική και πολιτική εκτροπή από τον κεμαλισμό. Ο Ερντογάν εγγράφεται με ακρίβεια στην κεμαλική κατεύθυνση του «εκσυγχρονισμού» της Τουρκίας την οποία θα έλεγα ολοκληρώνει. Για πολλούς λόγους. Ο πρώτος και κύριος είναι ότι ενσωματώνει και το Ισλάμ στην «εκσυγχρονιστική» προοπτική του κεμαλισμού, το οποίο ο Κεμάλ, υπό τις συνθήκες της εποχής, εκτιμούσε και ορθώς ότι αποτελούσε το πρωταρχικό εμπόδιο στο εγχείρημά του. Ο Ερντογάν έθεσε τη θρησκεία ως τον κατεξοχήν ιδεολογικό μηχανισμό για να οδηγήσει στον «εκσυγχρονισμό» της Τουρκίας. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την διά χειρός του σημαίνουσα απογείωση της χώρας και την καταχώρησή της ως μείζονος περιφερειακής δύναμης, προκάλεσε μια εθνική συσπείρωση, δηλαδή συναίνεση, άνευ προηγουμένου, η οποία αποτυπώθηκε στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα. Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πολιτισμικό υπόβαθρο της εθνικής ιδεολογίας της Τουρκίας είναι η θρησκεία, το Ισλάμ, και όχι μια αντίληψη του έθνους που γνωρίζουμε στη Δύση και ιστορικά στον ελληνικό κόσμο. Ο κοσμικός Κεμάλ σε αυτή τη βάση σφυρηλάτησε την εθνική ιδεολογία της νέας Τουρκίας, ανεξαρτήτως της πολιτικής του θέσης απέναντι στο τότε πολιτικό και πολιτισμικό αρχαϊσμό της θρησκείας αυτής. Το άλλο κοινό στοιχείο του κεμαλισμού και του ερντογανισμού είναι ο πολιτικός αυταρχισμός. Ο οποίος είναι συμφυής με τον χαρακτήρα του εγχειρήματος και την φύση της τουρκικής κοινωνίας. Η Τουρκία έχει πολύ δρόμο να διανύσει για να φθάσει να ξεριζώσει το αναχρονιστικό της παρελθόν. Ο Ερντογάν θα χρειασθεί ωστόσο να υπερβεί το σκόπελο της μετάβασης από τη θρησκευτική στην κοσμική αντίληψη του έθνους, και συνακόλουθα σε μια πολιτισμική και κοινωνική συναίνεση που θα εδράζεται σε ανθρωποκεντρικές βάσεις. Η μετάβαση αυτή, προοιωνίζεται μια δύσκολη περίοδο για την Τουρκία διότι ως κοινωνία είναι πολυεθνοτική και πολιτισμικά κατακερματισμένη και οποιοδήποτε άνοιγμα με πρόσημο την ελευθερία κινδυνεύει να εκληφθεί ως απειλή για την ενότητα της χώρας. Το Ισλάμ αποτελεί την πλέον ισχυρή πολιτισμική συνιστώσα που υπό τις παρούσες συνθήκες δεν μπορεί να υπερβεί η πολιτική ελίτ χωρίς συνέπειες. Με δεδομένο επίσης ότι στους κόλπους της χώρας ενυπάρχει επίσης το κοχλάζον κουρδικό ζήτημα.  

2. Παρά κάποιες περί του αντιθέτου προβλέψεις, ο Ερντογάν «καθάρισε» την επανεκλογή του από τον πρώτο γύρο. Πού αποδίδετε την επιτυχία του;

Το τέλος της willkommenskultur και η Ελλάδα ως Έλις Άιλαντ

Του Γιώργου Ρακκά 

Οι εξελίξεις στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα που προέκυψαν έπειτα από την σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στις Βρυξέλλες πρέπει να συζητηθούν σε δύο επίπεδα: Το ένα είναι πανευρωπαϊκό, και το άλλο αφορά δυστυχώς μόνο στην Ελλάδα (και κατά δεύτερο λόγο στην Ισπανία).

Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, οι εξελίξεις υπήρξαν όντως ραγδαίες· η σχεδόν  αρραγής, με την εξαίρεση των χωρών του Βιζεγκράντ, συναίνεση στην willkommenskultur της Μέρκελ η οποία εκφράζοταν στις προηγούμενες αντίστοιχες συναντήσεις πρέπει να θεωρείται παρελθόν. Υπό την πίεση πολλαπλών παραγόντων, όπως η νεότευκτη σύμπλευση Αυστρίας και Ιταλίας, αλλά και οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Γερμανία, όπου είναι γνωστό ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός κινδυνεύει από το ρήγμα που υφίσταται μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοκοινωνιστών, η πολιτική των ανοιχτών θυρών αρχίζει σταδιακά και εγκαταλείπεται. Βέβαια, η μετατόπιση συμβαίνει αργά και σταδιακά, επί της ουσίας όμως είναι γεγονός εξ ου και οι ρητές αναφορές στην συμφωνία για την αποδοχή των νεοεισερχόμενων σε «εθελοντική βάση», ή για την χρηματοδοτούμενη δημιουργία ελεγχόμενων κέντρων σε «τρίτες χώρες» εκτός Ε.Ε. ― όροι την αποδοχή των οποίων απαιτούσαν επιμόνως η Αυστρία και η Ιταλία, με τον πρωθυπουργό της δεύτερης να απειλεί με βέτο σε περίπτωση που δεν εισακούγονταν. Στο ίδιο μήκος κύματος, κινούνται και οι αναφορές σε «κέντρα κλειστού τύπου» [τα οποία στο πλαίσιο της μεταναστευτικής πολιτικής θεωρούνται ως μέσο έμμεσης αποτροπής των περαιτέρω εισροών].

Ο Ερνέστο Σάμπατο και η ζωή ως αλγόριθμος

«Έχει κάποιο νόημα η ζωή; Τι σημαίνει ο θάνατος; Είμαστε μία αιώνια ψυχή ή απλώς μία συσσώρευση μορίων από αλάτι και χώμα; Υπάρχει Θεός ή δεν υπάρχει; Αυτά είναι σίγουρα σημαντικά προβλήματα. Όλα τα υπόλοιπα, όπως ο νόμος της βαρύτητας, η ατμομηχανή, οι δορυφόροι του Δία, ως και ο κύριος Καντ με τις περιβόητες κατηγορίες του, σωστά λέει ο Καμύ, είναι στο βάθος ένα παιχνίδι για μικρά παιδιά.

Στο διάβολο η καθαρή σκέψη και η οικουμενικότητα των νόμων της! (…) Τι σημασία έχει αν η Καθαρή Σκέψη είναι οικουμενική και αφηρημένη, όταν Αυτός-που-διαλογίζεται δεν είναι ένας θεός, αλλά ένας φουκαράς που ξέρει ότι πρόκειται να πεθάνει και ότι από αυτόν το δικό του σαρκικό θάνατο δεν θα μπορέσει να τον σώσει ο Καντ με όλες του τις κατηγορίες; Τι σόι είναι αυτή η περίφημη γνώση που μας αφήνει μόνους απέναντι στο θάνατο;».

Διερωτήσεις ενός φυσικού επιστήμονα που τολμά να κοιτάξει κατευθείαν τον ήλιο και το θάνατο, βιώνοντας το γεγονός του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ως την «κρίση ολόκληρου του πολιτισμού που βασίζεται στον ορθό λόγο και τη μηχανή».

Ο Ερνέστο Σάμπατο βιώνει την οικουμενική κρίση ως βαθιά προσωπική· το 1938, θα βρεθεί στα πρόθυρα της τρέλας και αηδιασμένος από τον τεχνικό πολιτισμό, όπως λέει ο ίδιος, θα φύγει, με τη γυναίκα του και το παιδί τους, «από τη φωτεινή πόλη με τους πύργους -όπου βασιλεύουν η βεβαιότητα και η τάξη- προς αναζήτηση μιας ηπείρου γεμάτης κινδύνους, όπου κυριαρχεί η εικασία».

Σε μια καλύβα στην οροσειρά της Κόρντοβας, αυτός ο θαυμαστής του Αρτό, αντί να αυτοκτονήσει ή να τρελαθεί, καταβυθίζεται στη συγγραφή και την απελπισμένη διερεύνηση της αλήθειας, της βαθιάς και πλούσιας σε αντιφατικότητα πραγματικότητας, καθώς και στην αναζήτηση της σωτηρίας της ανθρώπινης ύπαρξης. Από πού θα έρθει όμως αυτή; Από τους ήρωες σαν τον Τσε Γκεβάρα, από τους ποιητές σαν τον Ρεμπό και τον Χέλντερλιν, από τους καλλιτέχνες σαν τον Βαν Γκογκ, τον Γκόγια και τον Μπραμς, απαντά ο ρομαντικός και βιωματικά αναρχικός Ερνέστο Σάμπατο.

Το ξόδι της αυστηρής επιστήμης

Ο Τάκης Φωτόπουλος μιλάει για την πορεία της παγκοσμιοποίησης και τον αγώνα για κυριαρχία διεθνώς και στην Ελλάδα

Στη μεστή συνέντευξη του Τάκη Φωτόπουλου στον Νίκο Χαζαρίδη (Alpha Ράδιο Καβάλας) που δόθηκε στις 26/6/2018 τέθηκαν ποικίλα ζητήματα τόσο της διεθνούς επικαιρότητας και εγχώριας επικαιρότητας όσο και θεωρητικά γύρω από τη λειτουργία της παγκοσμιοποίησης, το μέλλον της παγκόσμιας διακυβέρνησης, το Brexit κ.α. Έτσι, αναλύθηκε το κίνημα εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, όπως ξεκίνησε με το Brexit και επεκτάθηκε μετά στις ΗΠΑ όπου προσπάθησε να το εκφράσει (εκμεταλλευτεί;) ο Τραμπ, καταφεύγοντας αναπόφευκτα σε μια τραγελαφική απόπειρα να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή τις απαιτήσεις των εργατικών θυμάτων της Παγκοσμιοποίησης στις ΗΠΑ και ταυτόχρονα όσων από τη μεγαλοαστική τάξη κλπ. θίγονται από την ίδια διαδικασία. 

Η λύση για την επόμενη ημέρα - Βασίλης Βιλιάρδος

Πρέπει να μείνουμε άπραγοι, περιμένοντας τη χρεοκοπία, τη δραχμή και την απόλυτη καταστροφή; Πόσο μάλλον όταν ενδιάμεσα θα υφαρπαχθεί η δημόσια και η ιδιωτική μας περιουσία, θα χαθεί ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας όπως στη Μακεδονία, στην Ήπειρο, στη Θράκη ή όπου αλλού, ενώ θα μετατραπούμε σε εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους, με έναν αλλοιωμένο από την παράνομη μετανάστευση πληθυσμό;

.

Ανάλυση

Ο συνολικός δανεισμός της Ελλάδας από τον EFSF (δεύτερη δανειακή σύμβαση) είναι 130,9 δις €, με το τοκογλυφικό επιτόκιο του 3% (η Ισπανία πληρώνει 1,4% στις αγορές) – ενώ η αποπληρωμή του ξεκινούσε το 2023 και τελείωνε το 2056. Με την παράταση τώρα, τα 96 δις € θα αρχίσουν να πληρώνονται από το 2033 και θα εξοφληθούν το 2066 – όπου όμως θα επιβαρύνονται συνεχώς με 3% επιτόκιο που προφανώς θα αυξήσει το χρέος, παρά την επιμήκυνση. Με βάση τώρα τα πρόσφατα στοιχεία του ΟΔΔΗΧ, το ελληνικό χρέος διαμορφώνεται ως εξής:

Εν προκειμένω τόσο τα repos, όσο και τα έντοκα γραμμάτια των τραπεζών, συνολικά δηλαδή τα 36,8 δις €, ανανεώνονται συνεχώς – γεγονός που σημαίνει ότι, το εξυπηρετούμενο χρέος είναι 306,52 δις €. Με τα 15 δις € τώρα που θα εκταμιευθούν από την τρίτη δανειακή σύμβαση των 86 δις €, το δημόσιο χρέος θα φτάσει στα 358,32 δις € ή στο 201,6% του ΑΕΠ του 2017 (177,7 δις €). Oι πληρωμές δε της Ελλάδας έως το τέλος του 2022, χωρίς τα έντοκα γραμμάτια και τα repos, είναι οι εξής: