Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γιώργος Κοντογιώργης 

Το ζήτημα της χρηματοδότησης των κομμάτων αποτελεί μια κραυγαλέα ομολογία του γεγονότος ότι το πολιτικό προσωπικό εφαρμόζει έναντι της κοινωνίας με ευλάβεια το δόγμα των λυμεώνων της ρωμαιοκρατίας: «Ομονοείτε, υμάς (και τους συγκατανευσιφάγους) πλουτίζετε, των άλλων πάντων καταφρονείτε». Στο παρελθόν της κρίσης αμνήστευσαν εαυτούς και τους τραπεζίτες για τα «δάνεια» που έλαβαν και συνεχίζουν να αυτοαποφασίζουν για την χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς αιδώ προς τα θύματά τους και χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν αισχύνονται να τους εξαναγκάζει η τρόικα να κάνουν το αυτονόητο: να πάψουν να συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες και λυμεώνες του κράτους (η αποκομματικοποίηση, η αυτοαμνήστευσή τους κλπ). Η Συριζαία κυβέρνηση μας πληροφορεί ότι, κατ’εντολήν της τρόικας, θα φέρει νόμο για την χρηματοδότηση των κομμάτων. Εάν όμως αληθεύει το δημοσίευμα, η νέα ρύθμιση δεν ξεφεύγει στο παραμικρό από την μέχρι τούδε, που αναπαράγει το καθεστώς της διαπλοκής και της διαφθοράς, στο οποία είναι βουτηγμένο, με πρωτοφανή ομοφωνία, το σύνολο του κομματικού συστήματος.

Τι προβλέπει, σύμφωνα με το δημοσίευμα η ρύθμιση:

1) Ουδέν για την κρατική χρηματοδότηση, που επομένως, αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια των κομμάτων να αποφασίζουν πόσο βαθιά στην τσέπη της κοινωνίας θα βάλουν το χέρι τους.

Η 17χρονη αγωνίστρια της ΕΟΚΑ που φυλακίστηκε γιατί μετέφερε βόμβες και μέσα στο κελί της για 2 χρόνια έραβε την ελληνική σημαία με κομμάτια από εσώρουχα

Οι γυναίκες της Κύπρου έλαβαν ενεργό συμμετοχή στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο αρχηγός του αγώνα, Διγενής, παραδέχτηκε στα απομνημονεύματά του πως «Εις πολύ εμπιστευτικάς αποστολάς εχρησιμοποίουν το γυναικείον φύλον». 

Οι γυναίκες αποδείχτηκαν αντάξιες των προσδοκιών ιδίως όταν οι αγωνιστές φυλακίζονταν ο ένας μετά τον άλλον και έπρεπε να τροφοδοτηθεί ο αγώνας με νέα πρόσωπα για τις επικίνδυνες αποστολές. Μία από αυτές τις θαρραλέες Κύπριες, υπήρξε η Πίτσα Κωνσταντίνου, η οποία έμεινε γνωστή ως «η κοπέλα με τη σημαία». Η Πίτσα εντάχθηκε στις τάξεις του αγώνα από την πρώτη στιγμή. Η ίδια χαρακτηριστικά αναφέρει: 

ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΑ ΜΟΥ ΡΙΤΑ ΑΝΘΟΥΛΗ, ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΟΚΑ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΑΟΡΑΤΗ. ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΚΟΥΣΕ, ΜΑΣ ΠΛΗΣΙΑΣΕ, ΜΑΣ ΕΞΗΓΗΣΕ ΠΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΔΕΚΤΕΣ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ΣΕ ΣΚΛΗΡΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ». ΔΕΧΤΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΠΑΛΙΟΣΠΙΤΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΜΕ «ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΚΑΙ «ΔΕ ΘΑ ΠΡΟΔΩΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ». 

Έτσι τα δύο κορίτσια ανάμεσα σε δεκάδες άλλα άρχισαν να μοιράζουν προκηρύξεις, να κρύβουν όπλα στις ποδιές τους ή να μεταφέρουν πυρομαχικά στους αντάρτες. Όταν όμως έσφιξε ο κλοιός και απαγορεύτηκε η κυκλοφορία εκ μέρους των Βρετανών, ο Γρίβας αποφάσισε πως ήταν η ώρα να δράσουν αποφασιστικά οι γυναίκες. 

Ο Ι.Κάντ και η κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στον Κόσμο και στην Φύση

Του Σπύρου Κουτρούλη

Το δοκίμιο του Κώστα Παπαϊωάννου Η αποθέωση της ιστορίας[1] , περιγράφει με αδρό και πυκνό τρόπο την διαδικασία με την οποία ο κόσμος ξεπέφτει σε αντικείμενο, αρχικά γνώσης, και στην συνέχεια κυριαρχίας της από τον άνθρωπο.

Κατ' αρχήν ο Κώστας Παπαϊωάννου, με αφετηρία το έργο του Αριστοτέλη, διακρίνει στον αρχαιοελληνικό λόγο την θεοκεντρική του κατεύθυνση, που τον οδηγεί  να μην αρκείται σε ότι συνιστά την ενθαδική μας ύπαρξη. Πρόκειται συνεπώς για ένα κόσμο αντίστροφο από αυτό που επιδίωξε να θεμελιώσει η  Αναγέννηση: " είμαστε μακριά από τον υποτιθέμενο ανθρωποκεντρισμό που η Αναγέννηση νόμισε ότι ανακάλυψε στην ελληνική σκέψη. Επιπλέον, αυτό  το μάθημα ταπεινοφροσύνης προϋποθέτει μια αρκετά απαισιόδοξη σύλληψη της ανθρώπινης μοίρας στον κόσμο: αν ο άνθρωπος ομοιάζει προς το θείο με το "μεγαλείο  του πνεύματος του", ο ανθρώπινος κόσμος, έτσι όπως εμφανίζεται άμεσα, έτσι όπως είναι   καθ' εαυτός, είναι ο πλέον απομακρυσμένος από τη θεϊκή τελειότητα"[2].

Στην συνέχεια θα δείξει ότι ο αρχαιοελληνικός λόγος δεν θεωρεί τα αντικείμενα της τεχνικής και ότι δημιουργεί γενικά ο άνθρωπος ανώτερα από ότι η φύση δημιουργεί. Απέναντι στην φύση δεν τοποθετεί το πνεύμα ή την ιστορία αλλά την τέχνη[3]. Ακριβέστερα λοιπόν "για τους Έλληνες η φύση ήταν το μέτρο των πάντων και η επιστήμη προσέφερε την αρετή"[4].

Σκασμός!

Το Spiegel γράφει ευθέως πως οι ελληνικές εκλογές δεν έχουν κανένα νόημα και πως το σωστό θα ήταν οι Έλληνες να ψηφίζουν στις γερμανικές εκλογές -αφού η γερμανική κυβέρνηση αποφασίζει για την πολιτική της Ελλάδας- αλλά οι Έλληνες πολιτικοί δεν δίνουν σημασία.

Αυτό το άρθρο του Spiegel δεν είναι η πρώτη φορά που μας λένε κατάμουτρα πως δεν έχει καμία σημασία η δική μας γνώμη.

Βέβαια, θα έπρεπε να το έχει αντιληφθεί και ο τελευταίος Έλληνες μετά την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος αλλά είναι πολλοί οι Έλληνες που είναι βόδια και δεν παίρνουν χαμπάρι ή τους συμφέρει αυτή η κατάσταση γιατί έχουν μια θεσούλα ή μια θεσάρα.

Η χώρα είναι και επίσημα προτεκτοράτο, οι πολιτικοί δεν έχουν λόγο ύπαρξης αλλά κάποιοι επιμένουν να κάνουν λόγο για Αριστερά, Δεξιά, Κεντροδεξιά, Κεντροαριστερά και άλλα.

Τι διαφορετικό θα κάνουν όλοι αυτοί από αυτό που συμβαίνει σήμερα;

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ:

Δεν μειώθηκε η ανεργία αλλά αυξήθηκε η απασχολησιμότητα, αναφέρει ο ΟΚΕΔ

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που επεξεργάστηκε ο Όμιλος για τα Κοινωνικά και Εργασιακά Δικαιώματα, το α’ τρίμηνο του 2017 δημιουργήθηκαν 53.000 νέες θέσεις εργασίας αλλά, μόνο οι 16.900 εξ’ αυτών ήταν πάνω από 34 ώρες την εβδομάδα.

Μετά από 10 χρόνια ύφεσης, αποπληθωρισμού και ανεργίας φέτος οι «δείκτες» παρουσιάζουν μια κάποια βελτίωση. Πολλοί υποστηρίζουν ότι «και μικρή είναι η τόνωση» (των «δεικτών») στο βαθμό που υποχώρησε σε αυτό το επίπεδο η οικονομία από το 2008 και μετά. Άλλοι αποδίδουν τη βελτίωση στους… φόρους (πληθωριστικές πιέσεις), ορισμένοι στις επικείμενους πλειστηριασμούς (που υποχρέωναν ορισμένες ιδιοκτήτες σε ρευστοποιήσεις).

Επίσης είναι πολλοί που πίσω από την αναιμική ανάκαμψη εντοπίζουν την «επιχειρηματικότητα της ανάγκης» με την λειτουργία πολλών καφέ και ταχυφαγείων. Χώροι έντασης εργασίας και πλήρους απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων ωστόσο. Εδώ ίσως βρίσκεται και το μυστικό της αύξησης της απασχολησιμότητας (και όχι της αύξησης τη απασχόλησης και της μείωσης της ανεργίας όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση).

Το τελευταίο γλέντι του Μάνου Λοΐζου στο σπίτι της Χαρούλας Αλεξίου. Τι ζήτησε στο νοσοκομείο από τον φίλο του δημοσιογράφο Δημήτρη Γκιώνη. Έφυγε ξαφνικά σε ηλικία 45 ετών

Απόσπασμα από το βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Γκιώνη «Ένας κι ένας… 46+1 άνθρωποι της τέχνης από κοντά» 

«Ο πρόωρος χαμός του αποτελεί τραγωδία σε εθνική διάσταση», δήλωσε ο Μίκης Θεοδωράκης, μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατο του Μάνου Λοΐζου. «Για μένα προσωπικά ήταν πιο πολύ από αδελφός, φίλος, συνάδελφος. Ήταν η περηφάνια μου. Γιατί μπόρεσε με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο κι ένα τραγούδι, να πάει μια πήχη πιο πέρα τον ορίζοντα, συμπλήρωσε ο μεγάλος συνθέτης εκφράζοντας μάλλον το σύνολο των Ελλήνων που βρήκαν παρηγοριά και καταφύγιο στη μουσική του». 

Ήταν Παρασκευή, 24 Σεπτεμβρίου 1982, όταν ο Μάνος «επέστρεφε» οριστικά στην Αθήνα από τη Μόσχα, με αεροπλάνο της Αεροφλότ. Είχε πάει πριν από ενάμιση μήνα για να βρει την υγειά του κι επέστρεφε άψυχος, με συντροφιά τον φίλο του Φώντα Λάδη, που βρισκόταν την ίδια περίοδο στη Μόσχα για σπουδές. Κανένας δεν πίστευε, όταν έφευγε, ότι δεν θα γύριζε ζωντανός. Γι’ αυτό και ταξίδεψε μόνος, γεμάτος ελπίδες ότι θα νικήσει και θα ζήσει. Δεν τα κατάφερε και την Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου, έφυγε στα 45 του. Μακριά από τον τόπο του και τους δικούς του έπειτα από ένα δεύτερο θανατηφόρο εγκεφαλικό. 

Αλαμπουρνέζικα, η γλώσσα των κουλτουριάρηδων

Του Ντίνου Χριστιανόπουλου*

Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι’ αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ’ όλες τις εποχές.

ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος

Στην αρχαία Ελλάδα τους κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.

Αλλά και παλαιότερα όταν λέγαμε «οι διανοούμενοι» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων» νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Σε τελική ανάλυση, οι κουλτουριάρηδες είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ καταβάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν την χρησιμοποιεί σωστά.

Αυτό που σήμερα αποκαλούμε γλώσσα των κουλτουριάρηδων, είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας».

Θ. Ε. Παντούλας: Του μηδενισμού το θεριό

Θεόδωρος Παντούλας

Στον Ρωμανό-Σπυριδώνη

και στον Οδυσσέα-Ευάγγελο

 

Aν ο νεοελληνισμός οικοδομήθηκε ως αντιστασιακό κατόρθωμα που του φορέσαμε παντελόνια, η τρέχουσα εκδοχή μας αποδομείται με κατεβασμένα τα παντελόνια.

Γι’ αυτό ακριβώς κι οι βιοτές μας δεν χρειάζονται ταυτότητες αλλά πιστωτικές κάρτες. Και μη μου πείτε ότι προϋπόθεση για την έκδοση των πιστωτικών καρτών είναι η ύπαρξη ταυτότητας, διότι οι πλαστογράφοι εργάζονται υπερωριακά για να είμαστε όλοι μας μπουχτισμένοι (αλλά ουχί και χορτασμένοι).

– Λοιπόν, τι να κάνουμε;

Καταρχήν να μην περιμένουμε αστειάκια και σάτιρες. Καλές είναι οι μεγάλες κουβέντες αλλά στην πραγματική πραγματικότητα κανείς δεν χορταίνει με αυτές. Ωστόσο, δεν περιμένουμε και ολότελα άπραγοι στην Αγορά. Αφού δεν μπορούμε να τους σκάσουμε τη μπάλα, απέχουμε από το στημένο τους «παιχνίδι».

Είναι «στενή και τεθλιμμένη η οδός» βεβαίως, αλλά φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι, όπως έλεγε κι ο ποιητής – τότε που η φτώχια από πηλό έπλαθε λουλούδι κι εμείς παίρναμε στα σοβαρά τους ποιητές και όχι τους μεσίτες.

Εικόνες της Κρητικής Τέχνης - Μέρος Α - Αρχείο ΕΡΤ

cretainfo

Κωστὴς Παλαμᾶς - Γύριζε

Γύριζε

«Γύριζε, μὴ σταθῇς ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη, 

ὁ ψεύτης εἴδωλο εἶν᾿ ἐδῶ, τὸ προσκυνᾷ ἡ πλεμπάγια, 

ἡ Ἀλήθεια τόπο νὰ σταθῇ μιὰ σπιθαμὴ δὲ θἄβρῃ. 

Ἀλάργα. Μόρα τῆς ψυχῆς τῆς χώρας τὰ μουράγια. 

Ἀπὸ θαμποὺς ντερβίσηδες καὶ στέρφους μανταρίνους 

κι ἀπὸ τοὺς χαλκοπράσινους ἡ Πολιτεία πατιέται. 

Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! Χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους! 

Σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται. 

Δὲν ἔχεις, Ὄλυμπε, θεούς, μηδὲ λεβέντες ἡ Ὄσσα, 

ραγιάδες ἔχεις, μάννα γῆ, σκυφτοὺς γιὰ τὸ χαράτσι, 

κούφιοι καὶ ὀκνοὶ καταφρονοῦν τὴ θεία τραχιά σου γλώσσα, 

τῶν Εὐρωπαίων περιγελᾷ καὶ τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι. 

Καὶ δημοκόποι Κλέωνες καὶ λογοκόποι Ζωίλοι, 

καὶ Μαμμωνᾶδες βάρβαροι, καὶ χαῦνοι λεβαντίνοι. 

λύκοι, ὦ κοπάδια, οἱ πιστικοὶ καὶ ψωριασμένοι οἱ σκύλοι 

κι οἱ χαροκόποι ἀδιάντροποι καὶ πόρνη ἡ Ρωμιοσύνη!»

(1908)

Ζοζέ Σαραμάγκου: «Ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε»

Τι είχε πει για τις ιδιωτικοποιήσεις ο αιρετικός αυτός συγγραφέας.

Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,

ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,

ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,

ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,

ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,

ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,

ειδικά στην περίπτωση που γίνεται τη μέρα και με τα μάτια ανοιχτά.

Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,

ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,

παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων,

σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό,

Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…

Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε

και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε!

Ζοζέ Σαραμάγκου, Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1998

Γενοκτονία: Πάνω από 500 αυτοκτονίες ετησίως στα χρόνια των Μνημονίων στην Ελλάδα

Περισσότεροι από 500 άνθρωποι αυτοκτονούν ετησίως τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, αφήνοντας πίσω τουλάχιστον 2500 πενθούντες, καθώς σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, για κάθε μία αυτοκτονία μένουν πίσω τουλάχιστον 5-10 άτομα που πενθούν, όχι μόνο βιώνοντας τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες του στίγματος της αυτοκτονίας, αλλά ανήκοντας παράλληλα, σε ένα ποσοστό 10-15%, στην πληθυσμιακή ομάδα υψηλής επικινδυνότητας για αυτοκτονία.

Ο αριθμός των αυτοχειρων στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία, εμφανίζεται σταθερά αυξανόμενος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, όπως αυτά διατίθενται από την ΕΛΣΤΑΤ  (έως και το έτος 2014), αλλά και σύμφωνα με την αποτύπωση των επικαίρων τάσεων που διεξάγει το Κέντρο Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας.

Το λεγόμενο ισχυρό φύλο αποδεικνύεται ωστόσο εξαιρετικά ευάλωτο και μετράει περισσότερα θύματα σε σχέση με το γυναικείο.  Ενδεικτικά, το 2014 καταγράφηκαν 459 αυτοκτονίες ανδρών και 115 γυναικών, το 2013 οι αντίστοιχοι αριθμοί ηταν 425 άνδρες και 91 γυναίκες, το 2012 ο απολογισμός ηταν 373 άνδρες και 94 γυναίκες. Συνολικά, για το διάστημα απο το 2000 έως το 2014 καταγράφηκαν 6.121 αυτοκτονίες.

Τα θλιβερά στοιχεια παρατίθενται απο την οργάνωση Κλίμακα -λειτουργεί το Κεντρο Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας- με αφορμή τη 10η Σεπτεμβρίου που έχει καθιερωθεί από  τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τη Διεθνή Ένωση για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας και τη διεθνή επιστημονική κοινότητα ως η Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, προκειμένου να ενεργοποιηθεί η κοινή γνώμη με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του πληθυσμού  στα πεδία της πρόληψης της αυτοκτονίας και των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών.

Υποεκτίμηση και υποκατάσταση: οι αποτυχημενες απόπειρες ειναι 25 φορες περισσότερες από τις καταγεγραμμένες αυτοκτονίες

Οι ειδικοί εκτιμούν πως στην πραγματικότητα οι αυτοκτονίες είναι πολύ περισσότερες αυτών που καταγράφονται ενώ δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία για τις μη θανατηφόρες απόπειρες, οι οποίες εκτιμάται ότι είναι σχεδόν 25 φορές περισσότερες των καταγεγραμμένων αυτοκτονιών.

Η άγνωστη σπηλιά της Ακρόπολης που έγινε Θεραπευτήριο μετά το μεγάλο λοιμό της Αθήνας. Πως γινόταν η υπνοθεραπεία και ο ρόλος της ιεράς κρήνης, η οποία έγινε αγίασμα από τους χριστιανούς

Η Νότια Κλιτύς της Ακρόπολης προσέλκυσε από νωρίς τους κατοίκους της Αθήνας λόγω της μορφολογίας του εδάφους και της φυσικής προστασίας που τους παρείχε, καθώς και της ύπαρξης πηγών με πόσιμο νερό. Εκεί οικοδομήθηκαν σημαντικά ιερά και θεατρικά οικοδομήματα με μεγάλη θρησκευτική, πολιτιστική και πνευματική σημασία. 

Σε αυτή την πλαγιά του ιερού βράχου βρίσκεται το «θεραπευτήριο της αρχαιότητας». Πρόκειται για ένα σπήλαιο, δίπλα στο Διονυσιακό Θέατρο, και το Ωδείο, όπου τον 5ο αιώνα π.Χ. ιδρύθηκε το Ασκληπιείο, το ιατρείο που ήταν αφιερωμένο στον θεό της ιατρικής, Ασκληπιό. 

Ιδρυτής ήταν ο Τηλέμαχος ο Αρχανεύς ο οποίος έφερε τη λατρεία του από την Επίδαυρο τα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου, αφότου ο μεγάλος λοιμός που μάστισε την Αθήνα στοίχισε τη ζωή σε εκατοντάδες πολίτες. Ο τραγικός ποιητής Σοφοκλής ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την εισαγωγή της λατρείας του Ασκληπιού στην Αθήνα και ίσως να οφείλεται σε δικές του ενέργειες η εγκατάσταση του Ιερού του Ασκληπιού δίπλα ακριβώς στο Θέατρο του Διονύσου. Λέγεται ότι ο ποιητής είχε στο σπίτι του τη λατρευτική εικόνα του θεού και είχε ιδρύσει και βωμό γι’αυτόν. Ο Σοφοκλής είχε συνθέσει και παιάνα για τον θεό, που έψελναν οι Αθηναίοι επί αιώνες και μάλιστα, όταν ο μεγάλος δραματουργός πέθανε, τιμήθηκε με το όνομα Δεξίων, επειδή είχε “δεξιωθεί” τον Ασκληπιό.

Η ρετσινιά του δίκαιου Αριστείδη

Δεν είχαν περάσει παρά λίγες μέρες από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία και ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς είπε την περιβόητη φράση «η αριστεία είναι ρετσινιά». Εχω την αίσθηση πως ήταν από τις πρώτες δηλώσεις που ταρακούνησαν ακόμη και τους πιο καλοπροαίρετους ότι κάτι αλλόκοτο επεφύλασσε στη χώρα η Πρώτη Φορά Αριστερά. Διότι είναι αλλόκοτο, βέβαια, να έχεις φτάσει τα 70 σου χρόνια και να χαρακτηρίζεις προβληματικούς τους ανθρώπους που θέλουν να ξεχωρίσουν με την αξία τους. Διότι αυτό πίστευαν και πιστεύουν ο κ. Μπαλτάς και άλλοι σύντροφοί του. Οτι η φιλομάθεια, η προσπάθεια, η εργατικότητα, η άμιλλα και εντέλει η επιβράβευση της αξίας δεν πρέπει να παίζουν κανένα ρόλο στην επαγγελματική διαδρομή ενός ανθρώπου.

Σήμερα, λοιπόν, επέλεξα να σας διηγηθώ ένα παράδειγμα της φιλοσοφίας Μπαλτά. Η Ευαγγελία Π. διορίστηκε πριν από αρκετά χρόνια σε δημοτική επιχείρηση στα Χανιά. Ηταν η εποχή των παχιών αγελάδων. Τότε που (δανεικά) λεφτά υπήρχαν και όλοι οι δήμοι άνοιγαν και μερικές ιδιωτικίζουσες επιχειρήσεις, π.χ. με θέμα τον πολιτισμό, για να βολεύουν ψηφοφόρους τους.

Κάποια στιγμή η Ευαγγελία θέλησε να μετακομίσει στην Αθήνα. Και ω του θαύματος (και κάποιου ισχυρού πολιτικού μέσου) όχι μόνον κατάφερε να μην χάσει τη θέση της, αλλά να αποσπασθεί ως δανεική στη ΔΕΠΑΝΟΜ. Τι ήταν η ΔΕΠΑΝΟΜ; Μια εταιρεία του Δημοσίου υπεύθυνη για την κατασκευή νοσοκομείων. Η Ευαγγελία δεν είχε καμία σχέση με το αντικείμενο (πολιτικές επιστήμες είχε σπουδάσει), αλλά αυτό βέβαια ελάχιστη σημασία είχε.

Τα χρόνια πέρασαν, ήρθε η κρίση, και η τρισκατάρατη τρόικα αποφάσισε να κλείσει τη ΔΕΠΑΝΟΜ. Η μάλλον να τη συγχωνεύσει με τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων και τη Θέμις Κατασκευαστική (τη δημόσια εταιρεία για την κατασκευή φυλακών) σε μια ενιαία επιχείρηση που ονομάστηκε «Κτιριακές Υποδομές» (ΚΤΥΠ). Το επέβαλε αυτό η τρόικα γιατί έκρινε ότι μια χώρα που είχε καταρρεύσει ήταν εξωπραγματικό να διατηρεί τρεις εταιρείες με παρεμφερές αντικείμενο. Πρόταση που βρήκε σύμφωνη, βέβαια, την τότε κυβέρνηση. Πόσο μάλλον όταν, λόγω κρίσης, δεν υπήρχε και κατασκευαστικό αντικείμενο.

Ενα από τα θύματα των αυτονόητων περικοπών θα ήταν και η Ευαγγελία. Ως δανεική είχε μεταταγεί στη ΔΕΠΑΝΟΜ, ενώ στο μεσοδιάστημα είχε κλείσει και η δημοτική επιχείρηση που την είχε δανείσει. Και πάλι όμως, ω του θαύματος, η Ευαγγελία κατόρθωσε να μην απολυθεί. Εκανε ασφαλιστικά μέτρα και απέσπασε μια αμετάκλητη –μάλιστα– απόφαση, καθώς για λόγους «ανεξήγητους» η νέα διοίκηση της ΚΤΥΠ (που είχε στο μεσοδιάστημα διορίσει ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν προσέβαλε –ως ώφειλε– την προσωρινή της δικαίωση.

Ένα βήμα στο κενό. Το αδιέξοδο της κεντροαριστεράς

Σκίτσο του Ηλία Μακρή

Του Γιώργου Καραμπελιά

Εδώ και μήνες, με ιδιαίτερη επίταση την τελευταία περίοδο, διεξάγεται μια ατέρμονη συζήτηση για την περιβόητη κεντροαριστερά και τη συγκρότησή της σ’ έναν «ισχυρό τρίτο πόλο» του πολιτικού συστήματος. Παρά την τεράστια μιντιακή «φασαρία» που έχει προκαλέσει, χαρακτηριστικό για τις δυνατότητες αυτού του εγχειρήματος είναι η παρουσία υποψηφίων αρχηγών –σπιθαμιαίου διαμετρήματος στην πλειοψηφία τους– που συνωθούνται ασφυκτικά για να καταλάβουν την ηγεσία ενός κόμματος το οποίο δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί! Πρόκειται για μια παγκόσμια πρώτη. Πρώτα εκλέγεται ο αρχηγός και μετά συγκροτείται το κόμμα! Και εάν επρόκειτο για κάποιον αρχηγό μεγάλου διαμετρήματος, ή έστω μεγάλης λαϊκής απήχησης, θα μπορούσαμε ακόμα και να το δεχτούμε ως τακτική κίνηση. Ωστόσο, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η έλλειψη ηγετικών προσωπικοτήτων, που έχει καταγραφεί σε αυτό τον χώρο από το 2015 και μετά, είναι εκείνη που οδηγεί σε αυτή την παράδοξη επιλογή. Διότι οι δύο από τους διεκδικητές, η Γεννηματά και ο Θεοδωράκης, υπήρξαν ήδη ηγέτες της κεντροαριστεράς του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, τα οποία δεν κατόρθωσαν να συσπειρώσουν τον «χώρο»!

Αντί λοιπόν να ξεκινήσουν μια βαθιά συζήτηση και αναθεώρηση –υπέρβαση της κυρίαρχης, από το 1993 και μετά, σ’ αυτόν τον χώρο ψευδοεκσυγχρονιστικής ιδεολογίας που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή και τους ίδιους στο ναδίρ της πολιτικής ισχύος–, προσπαθούν για άλλη μια φορά να ξαναβάλουν το ίδιο αποτυχημένο ιδεολογικό κοκτέιλ σ’ ένα νέο καλούπι. Οι ίδιοι άνθρωποι, με τις ίδιες αντιλήψεις, οι ίδιοι Αλιβιζάτοι, Σημίτηδες, ΓΑΠ και όλο το συνονθύλευμα, προσπαθούν να διασώσουν τον εκσυγχρονιστικό εθνομηδενισμό τους σε συνθήκες που αυτός δεν έχει πλέον καμία βάση.

Και οι αιτίες είναι δύο κατηγοριών: Η πρώτη αφορά την κοινωνική πραγματικότητα και την έκφραση των κοινωνικών στρωμάτων στα οποία αναφέρονται κατ’ εξοχήν τα κόμματα. Το ιστορικό ΠΑΣΟΚ υπήρξε το κόμμα των μικρομεσαίων της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή των αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών, των βιοτεχνών, και γύρω του, με πυκνωτή τη χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα, ο οποίος είχε διαγνώσει τη μικρομεσαία ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας, κατόρθωσε να συσπειρώσει και άλλα κοινωνικά στρώματα, ιδιαίτερα τα εργατικά και τα εαμογενή.

Η άνοδος και η πτώση των συστημάτων

.

Η πολιτική της ελεύθερης αγοράς χωρίς κρατικές παρεμβάσεις οδήγησε στο κραχ του 1929, ενώ η ελεγχόμενη οικονομία με κοινωνικό πρόσωπο έχασε το παιχνίδι από τις πετρελαϊκές κρίσεις και την παγκοσμιοποίηση – οπότε γιγαντώθηκε ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος όμως φτάνει επίσης στο τέλος του.  

«Η τεράστια αύξηση της ανεργίας στη δημοκρατία της Βαϊμάρη συνετέλεσε στο να πεισθεί η πλειοψηφία των Γερμανών ότι, υπήρχε ανάγκη ριζικής πολιτικής αλλαγής – οπότε δρομολογήθηκε η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία. Αμέσως μετά, στα πλαίσια του εθνικοσοσιαλισμού, αυξήθηκαν οι δημόσιες επενδύσεις, οπότε ανέκαμψε η οικονομία – με αποτέλεσμα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να μειωθεί η ανεργία από το 25% στο 2%. Ως εκ τούτου ισχύει το εξής:

«Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν δικτάτορα με μία εκ των πραγμάτων κακή ατζέντα, από το να έχει μία σωστή οικονομική πολιτική«.

Ο Χίτλερ είχε μία σωστή οικονομική πολιτική, αφού ήταν πλαισιωμένος από ικανότατους οικονομολόγους – ενώ κάτι αντίστοιχο δεν μπορεί να αποκλεισθεί σήμερα, είτε σε μικρές χώρες όπως η Ελλάδα, είτε σε μεγάλες, όπως για παράδειγμα οι Η.Π.Α.»

.

Ανάλυση

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η πραγματικά «ουμανιστική σοσιαλδημοκρατία», από καθαρά οικονομικής πλευράς η ελεύθερη οικονομία με κοινωνικό πρόσωπο ή μεικτή οικονομία, στην οποία το κράτος επεμβαίνει ενεργητικά ελέγχοντας (ρυθμίζοντας) σωστά τον ιδιωτικό τομέα, ενώ έχει στην ιδιοκτησία του μόνο τις κοινωφελείς, τις μονοπωλιακές κερδοφόρες, καθώς επίσης τις στρατηγικές επιχειρήσεις, θεωρείται ως το πλέον αποτελεσματικό σύστημα – το οποίο όμως έπαψε ουσιαστικά να υπάρχει μετά τη δεκαετία του 1980, όπου με τις πετρελαϊκές κρίσεις και με το τέλος του συστήματος Bretton Woods ολοκληρώθηκαν τρεις περίπου δεκαετίες, κατά τη διάρκεια των οποίων είχε πιστέψει κανείς πως δαμάσθηκε και εξημερώθηκε ο καπιταλισμός.

Εκείνη την εποχή, λίγο μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο η Πολιτική, όσο και η Οικονομία είχαν επηρεασθεί από τις κακές εμπειρίες της «Laissez–Faire» της δεκαετίας του 1920 – εκείνης της οικονομικής θεωρίας δηλαδή που έγινε δημοφιλής το 18ο αιώνα, με βασικό της αξίωμα το ότι, όσο λιγότερο επεμβαίνει το κράτος, τόσο καλύτερα, ενώ οι αγορές έχουν το ιδίωμα να αυτορυθμίζονται σωστά, εάν δεν υπάρχουν κρατικές παρεμβάσεις! (οι υποστηρικτές της είναι αντίθετοι σε κάθε είδους νομοθεσία ή εποπτεία, στους κατώτατους μισθούς, στις συλλογικές συμβάσεις, στους δασμούς, στους εμπορικούς περιορισμούς, στους φόρους κοκ.).

Σαρωνικός: Ένα περιβαλλοντικό έγκλημα

Του Νίκου Ντάσιου από την Ρήξη

Οι διάφορες εκδοχές περί της διαρροής του πετρελαίου στον Σαρωνικό κατά την βύθιση του Δ/Ξ ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ οδηγούν σε συμπεράσματα περί σημαντικών πολιτικών και επιχειρηματικών ευθυνών για την οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε.

Η εκδοχή της άμεσης κινητοποίησης των αρμόδιων οργάνων του ΥΕΝ και των ιδιωτικών εταιρειών απορρύπανσης, που είχε σαν αποτέλεσμα, κατά τον υφυπουργό Ναυτιλίας, Σαντορινιό τη διάχυση μιας ΜΙΚΡΗΣ ΜΟΝΟ ποσότητας –της τάξης του 5% του πετρελαίου επί του συνόλου των 2.5 χιλ. μετρικών τόνων καυσίμων–, δεν μπορεί να ερμηνεύσει την επέκταση της ρύπανσης σ’ όλο το παραλιακό μέτωπο, από τη Σαλαμίνα μέχρι τη Γλυφάδα! Πέραν της καθυστέρησης στην αντιμετώπιση καταστροφών, ως αποτέλεσμα της έλλειψης συντονισμού των αρμόδιων υπηρεσιών, όπως και στην περίπτωση της πυρκαγιάς στην Αν. Αττική τον Αύγουστο, σημαντικό είναι το έλλειμμα τεχνικών προστασίας για την αποτροπή της επέκτασης καταστροφών όπως η θαλάσσια ρύπανση. Παράλληλα με το σφράγισμα του πλοίου, που θα έπρεπε να ολοκληρωθεί όσο τον δυνατόν γρηγορότερα μετά τον εντοπισμό της διαρροής, απαιτούνταν άμεση κινητοποίηση σε συνεργασία με δήμους και εθελοντές, για την εγκατάσταση πλωτών φραγμάτων για τον εγκλωβισμό και την εκτροπή της πετρελαιοκηλίδας από λιμάνια και κόλπους, σε συνδυασμό με διασκορπιστικές ουσίες και βιολογικά καθαριστικά σε όλη την ακτογραμμή.

Η ψηφιακή γενιά Ζ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οι νεότερες γενιές κατηγορούνται για απάθεια από τις προηγούμενες χωρίς όμως, στις όποιες συζητήσεις να λαμβάνονται υπόψη αφενός τα χαρακτηριστικά των νεότερων γενεών, αφετέρου ο μετασχηματισμός ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν μπορούμε να ζητάμε αντίδραση με βάση τις συνθήκες των προηγούμενων γενεών, η κοινωνία μετασχηματίζεται και οφείλουμε να κατανοούμε (όχι όμως απαραίτητα και να ασπαζόμαστε) τις αλλαγές αυτές.

Η γενιά Ζ (γεννημένοι 1996-2010) είναι τα παιδιά της γενιάς Χ (γεννημένοι το 1965-1975) που είναι αυτή που κυβερνά τον τόπο μας. Η γενιά Χ είναι η πιο μικρή πληθυσμιακά γενιά και ακολούθησε τη γενιά των baby boomers ή στα καθ’ημάς τη γενιά του Πολυτεχνείου (γεννημένοι το 1946 – 1964) για την οποία τόσα αρνητικά έχουν αναφερθεί.  Τα παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου είναι η γενιά Υ ή Millennials (γεννημένοι 1980-1995) και έχει κάποια κοινά με τους γονείς της υπό την έννοια ότι είναι μία υλιστική γενιά.

Η γενιά Ζ, όμως, είναι μία διαφορετική γενιά, πολυπολιτισμική και  πολυπληθής γιατί ανέρχονται σε 2 δισεκατομμύρια. 

Άκρως εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, πολύ περισσότερο από τη γενιά Υ,  και γι’αυτό κάπως απρόβλεπτοι, οι νέοι της γενιάς αυτής δεν είναι κυνικοί όπως οι γονείς τους που ανήκουν στη γενιά Χ (τη «χαμένη» γενιά, μία γενιά που δεν πιστεύει σε τίποτα).

Εξελίξεις στο εμπορικό ισοζύγιο αγαθών . Α’ εξάμηνο 2017.

Την περίοδο Ιανουαρίου –Ιουνίου 2017, οι ελληνικές εξαγωγές αγαθών ,ανήλθαν στο ποσό των 14.187,8 εκατ. ευρώ έναντι 12.006,4 εκατ. ευρώ κατά το ίδιο διάστημα 2016, παρουσιάζοντας αύξηση 18,2% . Αν όμως αφαιρέσουμε την αξία των πετρελαιοειδών και των πλοίων η αντίστοιχη μεταβολή παρουσίασε αύξηση κατά 704,6 εκατ. ευρώ, δηλαδή 7,8%.

Οι εισαγωγές αγαθών το α’ εξάμηνο 2017 ανήλθαν στο ποσό των 25.780,3 εκατ. ευρώ έναντι 21.610,6 εκατ. ευρώ το αντίστοιχο διάστημα του έτους 2016, παρουσιάζοντας αύξηση κατά 19,3%. Αν όμως αφαιρέσουμε την αξία των πετρελαιοειδών και των πλοίων η αντίστοιχη μεταβολή παρουσίασε αύξηση κατά 1120,8 εκατ. ευρώ, δηλαδή 6,3%.

Το εμπορικό ισοζύγιο παρουσίασε μεγάλη αύξηση του ελλείμματός του κατά 20,7% το πρώτο εξάμηνο του 2017 έναντι του αντίστοιχου εξαμήνου του 2016 (2016: -9036,5 εκ. ευρώ, 2017: -11592,5 εκ. ευρώ). Επιπλέον και το εμπορικό ισοζύγιο αγαθών εξαιρουμένων των πετρελαιοειδών και της αξίας των πλοίων παρουσίασε αύξηση του ελλείμματός του κατά 4,4%.

Εμπορικό ισοζύγιο αγαθών, Α' εξάνηνο 2015-2017

Πηγή: ΕΛΣΤΑΤ

Διάγραμμα 1

Δύο συμπεράσματα συνάγονται από την παράθεση των στοιχείων:

Ο Σαββόπουλος για την ελληνική γλώσσα!

Ένα ταξείδι στην Αλεξάνδρεια και στο βίωμα της ελληνικής γλώσσας

Ακόμα με παιδεύει ο Μπαγάσας! Έχω θυμώσει μαζί του, έχω απογοητευτεί, τον έχω γκρεμίσει από το βάθρο που τον είχα κάποτε αλλά…, αλλά ο Νιόνιος είχε ένα μαγικό χάρισμα να μιλά τόσο βαθιά για κάποια ζητήματα που δεν χωράνε στις ιδιοτέλειες που τον παρέσυραν στην προσωπική του διαδρομή. Κι όταν ένα τέτοιο ζήτημα είναι η βαθιά ιστορική, φιλοσοφική και πολιτισμική συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, μας δίνει τόσο οικουμενικά διδάγματα, αφηγήσεις και αλήθειες που έχουμε ανάγκη εκείνο τον απολογητικό και προφητικό του λόγο, ιδιαίτερα στις μέρες μας που η αλλοτρίωση κατακυριεύει την ύπαρξή μας ως συλλογικό υποκείμενο!

Το απόσπασμα στο βίντεο είναι από την επίσκεψη του Σαββόπουλου στην Αλεξάνδρεια του Καβάφη, του οικουμενικού ελληνισμού και της σύνθεσης που διαμόρφωσε την ελληνική γλώσσα στο πέρασμα των αιώνων. Το «ταξείδι»αυτό πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της εκπομπής «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι, που δημιούργησε ο Νιόνιος στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Απολαυστικός!

Δημήτρης Ναπ.Γ.

Το σκανδιναβικό μοντέλο

του Άρη Οικονόμου

.

Πρόκειται για το ιδανικότερο στον πλανήτη, το οποίο όμως  θα αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα από την επέλαση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, από τις μεταναστευτικές ροές, καθώς επίσης από τη γειτνίαση του με την Ευρωζώνη – με το μεγάλο ιδιωτικό χρέος να αποτελεί ένα από τα βασικότερα ελαττώματα του.

 .

«Ένας τρομοκρατημένος λαός, όπως οι Έλληνες, χωρίς ελπίδα και προοπτική για το μέλλον του, είναι ένας λαός επικίνδυνος για τον εαυτό του. Μία κυβέρνηση χωρίς όραμα είναι αδύνατον να έχει ποτέ επιτυχία, ακόμη και αν διαθέτει τα ικανότερα άτομα του πλανήτη. Μία κοινωνία χωρίς πρότυπα, είναι καταδικασμένη όσο πλούτο και αν διαθέτει«.

 .

Ανάλυση

Υπάρχουν διάφορα οικονομικά μοντέλα, τα οποία πρέπει να ερευνάει κανείς όχι για να τα μιμηθεί, αφού είναι προσαρμοσμένα στις κοινωνίες που τους ταιριάζουν, αλλά για να πάρει τα καλύτερα στοιχεία τους – αυτά που είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν στη δική του χώρα. Ένα από αυτά, το πιο επιτυχημένο τις τελευταίες δεκαετίες, είναι το σκανδιναβικό κοινωνικό μοντέλο – το οποίο δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε ουσιαστικά από τη Σουηδία, ενώ σήμερα λειτουργεί με μεγάλη επιτυχία κυρίως στη Δανία.

Το σουηδικό μοντέλο, το οποίο απειλείται να καταρρεύσει σήμερα κυρίως υπό το βάρος της μεταναστευτικής κρίσης, εξελίχθηκε ήδη μεταξύ των ετών 1930 και 1970 – ενώ έγινε γνωστό ως τέτοιο μετά τη δεκαετία του ’70. Λόγω όμως της βαθιάς οικονομικής κρίσης που βίωσαν όλες οι σκανδιναβικές χώρες στις αρχές του 1990, δρομολογήθηκαν μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις μεταξύ των ετών 1994 και 2000 – οι οποίες ανανέωσαν εκ βάθρων το κράτος προνοίας, ενώ καθορίσθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό της Δανίας κ. P.N. Rasmussen.

Ο δανός έδωσε έμφαση σε μία καινούργια εργατική και κοινωνική πολιτική, η οποία είχε βασικό στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας – ενώ ονομάσθηκε Flexicurity, από τις δύο αγγλικές λέξεις Flexibility (ευελιξία, ελαστικότητα) και Security (ασφάλεια). Η πολιτική αυτή είχε στόχο να αναμορφώσει την αγορά εργασίας μέσω μίας συμβιβαστικής λύσης, η οποία θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα τόσο των εργοδοτών, όσο και των εργαζομένων – όπου οι μεν εργοδότες επιθυμούσαν τη «χαλάρωση» της προστασίας των απολύσεων, ενώ οι εργαζόμενοι την ασφάλεια της θέσης εργασίας τους, οπότε τη διατήρηση της απασχόλησης τους.

Kυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης

Ρήξη, η εφημερίδα του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης. Την Ρήξη μπορείτε να την βρείτε μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου στα περίπτερα όλης της χώρας, όπως και στα γραφεία του Άρδην σε Αθήνα (Ξενοφώντος 4) και Θεσσαλονίκη (Βαλαωρίτου 1 και Δωδεκανήσου), καθώς και στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια). 

Διαβάστε στην Ρήξη:

Αφιέρωμα στην Κεντροαριστερά και τα αδιέξοδά της  

• Η Ελλάδα άλλαξε κατηγορία, του Γιώργου Καραμπελιά
• Το νέο υποκείμενο ενός νέου πολιτισμού;, του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου
• Κύπρος: Μετά τις εκλογές, τι;, του Αλέκου Μιχαηλίδη
• Κολλημένοι στον πάτο του βαρελιού, του Γιάννη Ξένου
• Κυβέρνηση Τσίπρα: Το ναδίρ της ελληνικής κοινωνίας
• Οι μεταρρυθμίσεις του κου Γαβρόγλου, του Μάνου Στεφανίδη
• Η πατρίδα του Αριστοτέλη και το χαμένο μέτρο, του Γιώργου Ρακκά
• Ιστορίες για αγριογούρουνα, του Δημήτρη Μπούσμπουρα
• Ο καημός της Άννας και η Ιστορία, του ιερομόναχου Χρυσόστομου

Διεθνή