Είναι ο Ίωνας Δραγούμης πρωτοφασίστας και τρομοκράτης; Οι αστοχίες του βιβλίου του Γ.Μάζη.

Του Σπύρου Κουτρούλη

Αλέξανδρος Παπαναστασίου

Ίωνας Δραγούμης

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο , το βιβλίο του Γιάννη Μάζη , διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο Μινεσσότα και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Hamline της ίδιας πολιτείας, "Ι.Δραγούμης ,ο ασυμβίβαστος", σε μετάφραση του Ανδρέα Παππά και πρόλογο του Δημήτρη Σωτηρόπουλου.

Πριν κυκλοφορήσει στην νεοελληνική, είχε ήδη παρουσιαστεί θετικά η αγγλόφωνη έκδοση του , στην «Καθημερινή», σε κριτική του Ε.Χατζηβασιλείου 16.2.2016 ( JohnA. Mazis, A Man for All Seasons: the Uncompromising Life of IonDragoumis εκδ. The Isis Press, Istanbul, 2014).

Προφανώς μια μονογραφία για τον Ι.Δραγούμη είναι αναγκαία και καλοδεχούμενη, αφού είναι μια ευκαιρία για να ξαναδούμε τον ίδιο και τον έργο του και τις επιδράσεις που αυτό άσκησε. Φυσικά όταν καλύπτει τις επιστημονικές προϋποθέσεις μπορεί να έχει μεγαλύτερη αξιοπιστία και εγκυρότητα.

Αυτό όμως που ξενίζει με το αποτέλεσμα της εργασίας του Μάζη είναι πως ενώ δεν στερείται ύφους και σοβαρότητας επιστημονικής και διαθέτει σε αρκετά μεγάλο βαθμό πρόσβαση σε τεκμήρια και πρωτογενείς πηγές τα συμπεράσματά του, που τα θεωρεί ακαταμάχητα και μη επιδεχόμενα συνεπώς αμφισβήτησης, αντιφάσκουν με αυτές και λανθάνουν σε δύο κρίσιμα σημεία: 

στον χαρακτηρισμό του Ίωνα Δραγούμη ως πρωτοφασίστα και κατά δεύτερο την υιοθέτηση της εικασίας ότι η οικογένεια Δραγούμη είχε εμπλοκή στην απόπειρα κατά του Βενιζέλου. Μάλιστα για να στηρίξει την δεύτερη κατηγορία, που ξεφεύγει από τα αυστηρά όρια της επιστήμης και εισέρχεται στον χώρο της συνωμοσιολογίας, χαρακτηρίζει την δράση του Δραγούμη στην Μακεδονία σε αρκετές περιπτώσεις ως τρομοκρατική . Επίσης ως πρόσθετη απόδειξη θεωρεί ότι η «Οργάνωση Κωνσταντινουπόλεως», που ήταν δημιούργημα κυρίως του φίλου του Αθανάσιου Σουλιώτη-Νικολαϊδη και λιγότερο του Ι.Δραγούμη, πως ήταν έτοιμη να χρησιμοποιήσει νόμιμα ή παράνομα μέσα για την επίτευξη των στόχων της, αλλά και να ενεργήσει πέρα ή αντίθετα από τις οδηγίες της ελληνικής κυβέρνησης. Βεβαίως εκτός αυτών, ο Μάζης, για να μπορέσει να θεμελιώσει τα συμπεράσματα του, θα έπρεπε να διαστρεβλώσει το ύφος του Ι.Δραγούμη και να παραμορφώσει τη φυσιογνωμία του, που από τους περισσότερους σύγχρονους του που τον γνώρισαν, ακόμη και αν είχαν διαφορετικές αφετηρίες και στοχεύσεις , περιγράφεται ως ευγενική και καλοπροαίρετη, αλλά και επιπλέον να υποτιμήσει πολλά από τα τεκμήρια και τις μαρτυρίες που αναιρούσαν τους ισχυρισμούς του. Αυτές είναι οι δύο σοβαρότερες αδυναμίες του έργου που σκιάζουν άλλες αρετές που έχει όπως η έγκυρη ανασκόπηση της νεοελληνικής ιστορίας και η κοπιώδης προσπάθεια να περιγραφούν οι πολλές πλευρές της προσωπικότητας του Ι.Δραγούμη και της δράσης του.

Μετά την πτώση της δικτατορίας, εξαιτίας της κυπριακής τραγωδίας που αυτή προκάλεσε, κάποιοι πολιτικοί της απόγονοι, αλλά όχι βέβαια όλοι, προσπάθησαν να βρουν πνευματικούς προγόνους ώστε να θεμελιώσουν σε άλλα, πιο φρέσκα και παρθένα εδάφη την πολιτική τους δραστηριότητα. Θύμα αυτής της προσπάθειας υπήρξε ο Ι.Δραγούμης. Βεβαία η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένοιωσαν άνετα με την σκέψη του Δραγούμη, με τον δημοτικισμό του, τον κοινοτισμό του, την άρνηση της ύπαρξης καθαρών φυλών, την σύνδεση του εθνισμού με τον διεθνισμό, την στροφή του στον σοσιαλισμό και τις επιρροές που δέχθηκε από την αριστερά ακόμη και αναρχικούς στοχαστές. Όμως τόσο στην άκρα δεξιά όσο και στην φιλελεύθερη δεξιά , παρουσιάζονται διαπρεπείς εκπρόσωποι της, που διατυπώνουν κατά καιρούς, ή τις επικρίσεις τους ή τις επιφυλάξεις τους για τον Ι.Δραγούμη. Προφανώς αυτό συμβαίνει γιατί έχει φίλους και εχθρούς σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Το Πριγκιπάτο του Μοριά και η Καλαμάτα

Το Πριγκιπάτο του Μοριά και η Καλαμάτα (α' μέρος)

Του καθηγητή Πέτρου Θέμελη

Στα χρόνια της 4ης Σταυροφορίας, πριν από την άλωση της Πόλης το 1204, ντόπιες οικογένειες του Μοριά όριζαν μεγάλες εκτάσεις γης που τις διοικούσαν ως ανεξάρτητοι τοπικοί τύραννοι. Μεγάλο μέρος της Μεσσηνίας ανήκε τότε στις οικογένειες των Βρανάδων και των Καντακουζηνών. Ο ιστορικός Νικήτας Ακομινάτος ή Χωνιάτης, αδελφός του λόγιου μητροπολίτη Αθηνών Μιχαήλ Ακομινάτου (1140-1220), σημειώνει γενικά ότι οι άρχοντες αυτοί -με παράδειγμα προς αποφυγήν τον αυθέντη της Ναυπλίας Λέοντα Σγουρό- ήταν υπεύθυνοι για τα δεινά των κατοίκων και την υποταγή στους Φράγκους. 

Η Μεθώνη υπήρξε κατά καιρούς άντρο πειρατών. Η Κορώνη φημιζόταν για τη μεγάλη ποσότητα λαδιού που έβγαζε. Οι Μανιάτες (ο λαός της Μάινας) δεν είχαν καθόλου καλή φήμη, ενώ η Καλαμάτα θεωρείτο ανέκαθεν πόλη με εύφορη ενδοχώρα αλλά αδύναμο κάστρο. Με το όνομα Καλαμάτα και Καλο(μ)μάτα γνώρισαν την αρχαία πόλη των Φαρών οι Φράγκοι κατακτητές του Μοριά το 1209.

Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1204 και τη συνθήκη της μοιρασιάς που ακολούθησε, οι Βενετσιάνοι κατάφεραν μεταξύ άλλων να κρατήσουν το μερίδιό τους στην Πελοπόννησο, δηλαδή την επαρχία της Λακεδαιμονίας, τα Καλάβρυτα, τις περιοχές της Πάτρας και Μεθώνης με τις ιδιοκτησίες των οικογενειών Βρανά και Καντακουζηνού. Ο Μπάλντουιν (Baldwin), κόμης της Φλάνδρας, έγινε αυτοκράτορας της Λατινικής Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, ενώ οι σταυροφόροι με αρχηγό τον Βονιφάτιο (Boniface), μαρκήσιο του Μομφεράτου, πήραν ως μερίδιο το Βασίλειο της Θεσσαλονίκης, τις ελληνικές επαρχίες της Ανατολής και «το νησί της Ελλάδος», δηλαδή την Πελοπόννησο. 

ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΩΝ

Ο Βονιφάτιος ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1204 να καταλάβει τις ελληνικές κτήσεις του, συνοδευόμενος από ομάδες σταυροφόρων διαφόρων εθνικοτήτων, που προσδοκούσαν την κατοχή τιμαρίων. Ανάμεσά τους ξεχώριζε ο Γκιγιόμ ντε Σαμπλίτ (Guillaume de Champlitte), υποκόμης της Ντιζόν, καταγόμενος από το χωριό Σαμπλίτ της Φρανς-Κοντέ στη Βουργουνδία, επονομαζόμενος και Καμπανίτης (Le Champenois) από τον παππού του κόμη της Καμπανίας. Τονίζουμε τη σχέση του Σαμπλίτ με την Καμπανία, γιατί την περίοδο της ρωμαιοκρατίας η ελίτ της αρχαίας Μεσσήνης -ιδιαίτερα η πανίσχυρη οικονομικά μεσσηνιακή οικογένεια των Σαιθιδών- είχε κτήσεις στην Καμπανία· μάλιστα ένας γόνος της οικογένειας, ο Τιβέριος Κλαύδιος Φροντίνος Nικήρατος επονομαζόταν Καμπανός. 

Οι υπόλοιποι σταυροφόροι ήταν ο Βουργούνδιος Οθων ντε λα Ρος (Otho de la Roche), ο Φλαμανδός Ιάκωβος ντ’ Αβέν (Jacques d’ Avesnes) και τα ανίψια του Ιάκωβος και Νικόλαος ντε Σεντ-Oμέρ (Jacues, Nicolas de Saint-Omer, ο Μπέρτολντ φον Κατσενελεμπόγκεν (Berthold von Katzenellenbogen) από τη Ρηνανία, ο μαρκήσιος Γουλιέλμος Παλαβιτσίνο (Guglielmo Pallavicino) από τα περίχωρα της Πάρμας, ο Θωμάς ντ' Οτρεμανκούρ (Thomas d' Autremencourt) και ο Ραμπάνο ντάλε Κάρτσερι (Ravano dalle Carceri) από τη Βερόνα. 

Ο Βονιφάτιος του Μομφεράτου ανέθεσε στον Γκιγιόμ ντε Σαμπλίτ την κατάληψη της Πελοποννήσου, γιατί ο ίδιος ήταν αναγκασμένος να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να υπερασπιστεί τα βόρεια σύνορά της ενάντια στους Βουλγάρους. Σε μια καίρια μάχη κρίθηκε η τύχη ολόκληρης της Πελοποννήσου: 

Οι Βυζαντινοί με επικεφαλής τον Μιχαήλ Δούκα Κομνηνό, ιδρυτή αργότερα του Δεσποτάτου της Ηπείρου, παρέταξαν ενάντια στους Φράγκους κατοίκους από τα χωριά του Λάκκου στρατιωτικές δυνάμεις από το Νίκλι (Τεγέα), τη Βελιγοστή και τη Σπάρτη, καθώς και τους Σλάβους του Πενταδάκτυλου. Παρασύρθηκαν από τους Φράγκους στην ανοιχτή πεδιάδα της Μεσσηνίας, όπου αναγκάστηκαν να δώσουν την αποφασιστική μάχη και ηττήθηκαν κατά κράτος. Σύμφωνα με το «Χρονικό του Μορέως», η μάχη δόθηκε στους «Κηπησκιάνους, όπου το κράζουν όνομα στον Κούντουραν ελαιώνα» (στ. 1723-1724). 

(Δεν γνωρίζω πού ακριβώς βρίσκονται οι «Κηπησιάνοι» και ο ελαιώνας στον Κούντουρα. Παρακαλώ τους γνώστες της μεσσηνιακής τοπογραφίας και των τοπωνυμίων να με ενημερώσουν, ει δυνατόν).

Wag the Dog: Το μεταμοντέρνο “όπιο του λαού”

Σχολιάζει ο Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης*

Πριν από σχεδόν δύο αιώνες, ο Κάρολος Μαρξ είχε διατυπώσει την διάσημη ρήση του, “η θρησκεία είναι το όπιον του λαού”. Το έγραψε το 1843, στην εισαγωγή ενός έργου του φιλοσοφικής κριτικής, το οποίο δεν εκδόθηκε ποτέ. Μετά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, όταν ο,τιδήποτε μαρξιστικό έγινε του συρμού, ενσωματώθηκε αυτός ο αφορισμός στο λαϊκό λεξιλόγιο.

Σήμερα, 174 χρόνια μετά, που οι κοινωνίες είναι σε μεγάλο βαθμό κοσμικές και “ανοιχτές” και ειδικά στην Δύση η θρησκευτική πίστη έχει καταρρεύσει, το ερώτημα τίθεται ξανά: ποιο είναι το όπιο του λαού; 'Η καλύτερα, αν τα θρησκευτικά δόγματα λειτούργησαν στο παρελθόν σαν όπλο για τις άρχουσες τάξεις ώστε να έχουν τις μάζες υποταγμένες, τι είναι αυτό που μας κρατάει σήμερα τόσο ναρκωμένους για να μην επαναστατούμε, να μην ξεσηκωνόμαστε ενάντια στο σάπιο σύστημα διεκδικώντας έναν καλύτερο κόσμο;

Το παραδοσιακό όπιο, σίγουρα, ανήκει στο παρελθόν και ο μεταμοντέρνος διάδοχός του, η ηρωΐνη, αν και πολύ πιο επικίνδυνη, έχει μειοψηφική σημασία στην κοινωνία. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλα ισχυρά “ναρκωτικά” στην ημερήσια διάταξη όπως η κόκα, το κρακ, αντικαταθλιπτικά φάρμακα, όπως το Prozac, ηρεμιστικά κ.ά., που παίρνουν “με τη χούφτα” εκατομμύρια άνθρωποι του “αναπτυγμένου” κόσμου. Υπάρχει επίσης το ποδόσφαιρο, ο καταναλωτισμός, οι μυριάδες “σέκτες” και “νεοθρησκευτικές λατρείες” που έχουν ανθίσει μέσα στην κρίση του πολιτισμού, η αποχαύνωση και η παραλυσία του αλκοόλ για εκατομμύρια άτομα και πολλά ακόμα στην λίστα.

Το ερώτημα, όμως, δεν απαντιέται μόνο με τα παραπάνω γιατί είναι κάτι πιο δυνατό, πιο απόλυτο, πιο “ιντριγκαδόρικο”, που δρα σαν οδοστρωτήρας πάνω στις ζωές της μεγάλης πλειοψηφίας των σημερινών ανθρώπων, τους βομβαρδίζει με ψευδαισθήσεις και τους αποτρέπει από του να αισθανθούν τις μαύρες αλήθειες της πραγματικότητας.

Θάλεγε κανείς ότι “έχουμε μπει για τα καλά στην περίοδο της ηλεκτρονικής βλακείας”, παραφράζοντας ένα από τα πνευματικότερα ποιήματα του Γ. Σεφέρη, το “Γράμμα σ' έναν ξένο φίλο”, για την βλακεία της μηχανοκίνητης εποχής. Είναι πανίσχυρη η δυνατότητα της σημερινής ηλεκτρονικής ψευτιάς και αυτοκαταστροφής να κατασκευάζει την ψευδο-πραγματικότητα και να “βαπτίζει” σ' αυτήν τις μάζες, όπως αποτυπώνεται περίφημα στην γνωστή ταινία Wag the Dog (1997), με τους Ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο, όπου, για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από ένα σεξουαλικό σκάνδαλο στο οποίο είναι μπλεγμένος ο πρόεδρος των ΗΠΑ, δύο συνεργάτες του πλανητάρχη ζητούν τη βοήθεια ενός παραγωγού του Χόλλυγουντ προκειμένου να σκηνοθετήσει ένα φανταστικό πόλεμο με την Αλβανία!

Νίκος Λυγερός: Ανθρωπότητα και Χρόνος

...μια άλλη μορφή της συνείδησης

Όλες οι ανθρώπινες έννοιες είναι προβολές του ανθρώπινου πνεύματος γι'αυτό σε τελική ανάλυση πολλές φορές είναι απατηλές. Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα , την αντιλαμβανόμαστε (όπως νομίζουμε εμείς πως είναι). Ο,τι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας, που βασίζεται σε υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο πώς καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και πώς καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους... Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου». Όμως δεν αρκεί μόνο η αυτογνωσία, χρειάζεται και η εμπάθεια... O Σωκράτης, μέσω της μεθόδου διαλόγου που είχε αναπτύξει, εκμαίευε (εξ ου και Μαιευτική Μέθοδος) από τον συνομιλητή του την αλήθεια/γνώση που είχε μέσα του αλλά δεν γνώριζε. Ο άνθρωπος δε μπορει να αναζητά αυτό που δε γνωρίζει γιατί τότε δεν ξέρει τί να αναζητήσει αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη. Ο άνθρωπος τίποτε νέο δε μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει. Η γνώση (μάθηση) είναι ανάμνηση (ενθύμιση) , υπάρχει λοιπόν η ανάμνηση μέσα μας...

Νίκος Λυγερός: Ανθρωπότητα και Χρόνος

Η εξέταση της έννοιας της ανθρωπότητας σ’ ένα αυστηρά οντολογικό πλαίσιο την υποβαθμίζει. Χωρίς τη διαχρονική της φύση και το χρονικό της προσδιορισμό, φαίνεται τοπικά ισόμορφη με την κοινωνία. Αλλά η κοινωνία δεν μπορεί παρά να αποτελεί μία εκφυλισμένη προβολή της αποτελεσματικής δομής της ανθρωπότητας. Χωρίς ολιστικό όραμα, η ανθρωπότητα μοιάζει ως μία τεχνητή αφηρημένη έννοια ή ακόμα ως ένα μοντέλο ad hoc. Και δεν τίθεται θέμα ανοικοδόμησής της αρχίζοντας με πολυτοπικές πληροφορίες που θα έδιναν μία έννοια ολική. Δεν είναι αυτός ο στόχος μας, διότι δεν είναι ούτε γνωστικά ανθεκτικός, ούτε μαθηματικά εφικτός. Το αφηρημένο μοντέλο της ανθρωπότητας είναι πιο πολύπλοκο και χρειάζεται την ενδογενή παρέμβαση του χρόνου. Κάθε προσέγγιση που δεν λαμβάνει υπόψη το χρονικό στοιχείο, δεν στερείται απλώς αποτελεσματικότητας ως προς την κατανόηση της έννοιας, αλλά επιπλέον αρνείται το βάθος της δομής της ανθρωπότητας. Διότι ο χρόνος λειτουργεί επίσης ως χώρος της μνήμης για την ανθρωπότητα. Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να αρκούμαστε μόνο στην οντολογία της ανθρωπότητας και του χρόνου, οφείλουμε επίσης να συλλάβουμε την τελεολογική πλευρά αυτού του συνονθυλεύματος. Στοιχεία μη κοινωνικά για την ανθρώπινη σκέψη, η ανθρωπότητα και ο χρόνος ενεργούν κατά τρόπο κυβερνητικό.

Ξανά, έκοντες-άκοντες , σε μια ακόμη «διαδικασία επίλυσης» του Κυπριακού

Επί Τροχάδην/ του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

 

Ξανά, έκοντες-άκοντες , σε μια ακόμη «διαδικασία επίλυσης» του Κυπριακού

 Παρέδωσε ο  κ. Άιντε την Τετάρτη στην Ελληνοκυπριακή πλευρά το «κοινό έγγραφο» για την Ασφάλεια και Εγγυήσεις  που περιλαμβάνει 7 σημεία. Εν συνεχεία την Πέμπτη θα το παραδώσει στους Τουρκοκυπρίους. Υπολογίζει δε -προκειμένου να κρατήσει στο Κρανς Μοντανά της Ελβετίας τους υπουργούς εξωτερικών των Εγγυητριών Δυνάμεων και να συντηρήσει την Διάσκεψη, να φέρει στις 30 Ιουνίου τον ΓΓ του ΟΗΕ κ.Γκουτιέρες για να ενημερωθεί για την  πρόοδο των συνομιλιών και να επιχειρηθεί παρουσία του, συνολική σύνοψη των συγκλίσεων. Την ίδια μέρα αναμένεται να φθάσει στο ελβετικό θέρετρο και η Ύπατη εκπρόσωπος της Ε.Ε.  κ. Μονγκερινι,

Για το έγγραφο αυτό, ο κ. Άιντε  δήλωσε ότι δεν  περιλαμβάνει «ιδέες του ΟΗΕ»  αλλά  προετοιμάζει τις «ιδέες» που έχουν παρουσιάσει τα μέρη  και θα συμβάλλει στο να έχουν δομημένη μορφή και να διευκολυνθεί η συζήτηση. Ο ίδιος πάντως παραδέχθηκε ότι οι «θέσεις εκκίνησης»  όλων των πλευρών είναι πολύ διαφορετικές σε αυτό το Κεφάλαιο των Εγγυήσεων και Ασφάλειας.

 Πάντως, ο Ειδικός Βοηθός του Γ.Γ. του ΟΗΕ για το  Κυπριακό  κατεβάζοντας αρκετά τις  προσδοκίες, δήλωσε ότι το θέμα της Ασφάλειας/Εγγυήσεων είναι «ζωτικό» και «κρίσιμο κλειδί» για την συνολική επίλυση του Κυπριακού και ότι θα θεωρούσε επιτυχία της Διάσκεψης την επίτευξη «στρατηγικής συμφωνίας σε εκκρεμή θέματα κλειδιά (deal-breakers): Ασφάλεια/Εγγυήσεις,  Εδαφικό, Περιουσιακό,  Διακυβέρνηση  και διαμοιρασμός της εξουσίας, Εκτελεστική Εξουσία».

 Όσον αφορά την Λευκωσία και την Αθήνα, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, δεν προτίθενται να αποδεχθούν την  υποχώρηση σε θέματα αρχών στο Κεφάλαιο Εγγυήσεις /Ασφάλεια, προκειμένου να εξασφαλισθούν κάποια ανταλλάγματα  σε εσωτερικές πτυχές.

 Όσον αφορά την Τουρκική και Τ/Κ πλευρά, την Δευτέρα στην Άγκυρα, ο Τουρκοκύπριος παράνομος «ΥΠΕΞ» του ψευδοκράτους Ταχσιμ Ερτουγκρουλογκλου μετά την συνάντηση του με τον Μεβλούτ Τσαβουσογλου  δήλωσε ότι «δεν γίνεται αποδεκτό σύστημα Εγγυήσεων που δεν θα προβλέπει  μονομερή επέμβαση από την Μητέρα Πατρίδα», ενώ ο τούρκος υπουργός εξωτερικών  εξήρε την σημασία του συστήματος Εγγυήσεων…

  Κατά την γνώμη μου,:οφείλει η δική μας πλευρά ως minimum, να υιοθετήσει την κοινή πρόταση των Ελληνοκυπριακών κομμάτων «ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και Αλληλεγγύης»: -πρώτο, ότι πρέπει να υπάρχει κατάργηση της Συνθήκης Εγγύησης  και όχι αντικατάστασή της ή αναθεώρησή της και -δεύτερο, ότι τα τουρκικά στρατεύματα θα πρέπει να αποχωρήσουν πριν την εφαρμογή της όποιας συμφωνημένης λύσης.

Οξύτατη ιδεολογική σύγκρουση ΚΕΚΡ με ΚΚΕ

Αντιπαράθεση μεταξύ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας στάθηκε άρθρο της Κ.Ε. του ΚΕΚΡ | EUROKINISSI/ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

Συντάκτης: Γιώργος Πετρόπουλος

Σοβαρή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση εκδηλώθηκε ανάμεσα στο ΚΚΕ και στο Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας, με αφορμή άρθρο της ΚΕ του τελευταίου που δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος (Γενάρης 2015 στην ελληνική έντυπη έκδοση) του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΔΚΕ).

Στο προαναφερόμενό τεύχος, το οποίο ο αναγνώστης μπορεί να βρει στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.iccr.gr/ δημοσιεύεται άρθρο που υπογράφεται από την ΚΕ του ΚΕΚΡ και το οποίο φέρει τον τίτλο «Η πάλη των κομμουνιστών ενάντια στον ιμπεριαλισμό ως πηγή πολέμων».

Στο τέλος του έχει προστεθεί κριτικό σημείωμα των εκπροσώπων του ΚΚΕ, από τη σύνταξη του θεωρητικού του περιοδικού «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΚΟΜΕΠ), που συμμετέχουν στη Συντακτική Επιτροπή της ΔΚΕ.

Το κριτικό αυτό σημείωμα φέρει τον τίτλο «Παρατηρήσεις των εκπροσώπων της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» (ΚΚΕ) στη Συντακτική Επιτροπή της ΔΚΕ για το άρθρο: ‘‘Η πάλη των κομμουνιστών με τον ιμπεριαλισμό ως πηγή των πολέμων’’, που παρουσίασε το ΚΕΚΡ».

Ολόκληρη η άγνωστη απάντηση του ΚΕΚΡ στο ΚΚΕ- σε μετάφραση από τα ρωσικά του Βασίλη Μακρίδη- έχει ως εξής:

Καλοπροαίρετη απάντηση προς τους φίλους μας – σχολιαστές του άρθρου του ΡΚΕΚ για την πάλη των κομμουνιστών εναντίον του ιμπεριαλισμού.

Λόγος γίνεται για τα σχόλια που έγιναν εξ ονόματος του ΚΚΕ για το άρθρο του ΡΚΕΚ «Η πάλη των κομμουνιστών ενάντια στον ιμπεριαλισμό ως πηγή πολέμων», που δημοσιεύτηκε στο № 5 του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση».

Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι στα ερωτήματα, τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις των συντρόφων έχουμε δώσει ήδη αναλυτικές τεκμηριώσεις, τόσο στις συνεδριάσεις της συντακτικής επιτροπής, όσο και στο ίδιο το άρθρο, κάτι για το οποίο ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί εύκολα να πειστεί.

Το τεύχος 5/Γενάρης 2015 του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» | 

Οι σύντροφοι έδειχναν ότι μάλλον δεν είχαν περισσότερες αντιρρήσεις, όμως αμέσως μετά τη δημοσίευση του άρθρου η μη κατανόηση εμφανίστηκε εκ νέου – και πάλι για μία σειρά ζητημάτων που είχαν ήδη εξεταστεί.

Από αυτό βγάζουμε το συμπέρασμα, ότι οι σύντροφοι δεν κατανόησαν πλήρως τα γενικά ζητήματα της λενιιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού, γι’ αυτό και παρακάτω «σκοντάφτουν» σε επιμέρους ζητήματα επιμέρους.

Από αυτού του είδους τις λανθασμένες ερμηνείες των γενικών ζητημάτων στη συζήτηση που διεξάχθηκε θα ξεχωρίσουμε δύο:

- Πρώτη: η υπεραπλουστευμένη, μη πλήρης κατανόηση και εφαρμογή της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού·

- Δεύτερη: η μη διαλεκτική κατανόηση και σχέση προς τον ορισμό του φασισμού ως έκφρασης ενός διατηρούμενου μέσα από αλλαγές χαρακτηριστικού αυτού του φαινομένου.

Η μεμψιμοιρία ως αντίσταση

Από τις παρέες των φίλων και των φιλενάδων μέχρι τα καλέσματα των νεοφιλελέδων, η γλυκερή προτροπή «σκέψου θετικά»!, κατά μετάφραση της μετα-νεωτερικής εντολής “think positive”, απαιτεί από την ελληνική κοινωνία να αφήσει κατά μέρος την ανατολίτικη «μίρλα» της, να εγκαταλείψει επιτέλους την γκρινιάρικη αρνητικότητα της και την μεμψιμοιρία και να προσέλθει πανευτυχής στη χορεία των «πεπολιτισμένων» ευρωπαϊκών κοινωνιών της απεριόριστης θετικότητας.

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Να αποτινάξουμε, εν τέλει, από πάνω μας τη θολούρα της αρνητικότητας και με ξέπλεκες κοτσίδες να προστρέξουμε στα λιβάδια της αρμονίας των απρόσκοπτων ροών του κεφαλαίου, της πληροφορίας και της εργασίας. Ζητείται να εξομαλύνουμε, να λειάνουμε και να εναρμονίσουμε το τραχύ και τρικυμιώδες της υπάρξεως μας, μετατρέποντας τις δράσεις μας σε μετρήσιμες και ελέγξιμες ρουτίνες. Να γίνουμε κι εμείς κάπως διαφανείς, όπως μια φούσκα που κυνηγούν να πιάσουν χαζοχαρούμενα νήπια. Γιατί παράγινε το κακό με την χρόνια αδιαφάνεια μας, όχι μόνο στο πολιτικό και στο οικονομικό πεδίο, αλλά και σε αυτό το υπαρξιακό.

Ζητείται, εν ολίγοις, να γίνουμε οι εικόνες μας. Να είμαστε, ας πούμε, η Facebook εκδοχή μας. Μια εικόνα απελευθερωμένη από κάθε ερμηνευτικό βάθος και νοηματοδότηση. Να γίνουμε μια αυτο-πορνογραφία όπου όλα είναι ορατά και ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο της κυβερνοχώρας. Να γίνουμε συγκρίσιμες εικόνες, προφανώς με τη διαμεσολάβηση του «μεγάλου συγκριτή», του χρήματος. Μας ζητούν να δεχτούμε περιχαρείς την «Κόλαση του Όμοιου», όπως την ορίζει ο Μπιούνγκ-Τσουλ Χαν.

Θέτοντας το επιτακτικά πανταχού παρόν αίτημα της διαφάνειας στον κοινωνικό βίο, ξεκινώντας από την περιβόητη «Διαύγεια» του Γιωργάκη και φτάνοντας ως την «αποκαλυπτική» δημοσιογραφία, η διαφάνεια μοιάζει να ορίζεται ως το αντίθετο της διαφθοράς και της ανελευθερίας, για να μην πει κανείς και της κοινωνικής αδικίας. Ποιος θα τολμούσε να αντιταχθεί στο σύνθημα «Διαφάνεια παντού!»; Αλλά,  αναγνωρίζοντας τη διαφάνεια ως τη θεραπεία για κάθε νεοελληνική οικονομική και κοινωνική κακοδαιμονία, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στην έκταση της, καταπίνουμε αμάσητο το παραμύθι ενός ανεπίγνωστου συστημικού εξαναγκασμού.

Γιατί στις δυτικές κοινωνίες, κάτω ακριβώς από αυτό το πρόταγμα της Διαφάνειας, το σύστημα κατόρθωσε να αποδομήσει σχεδόν κάθε αρνητικότητα και να εξομαλύνει τις κοινωνικές διεργασίες  κάνοντας τις λειτουργικές (operational/functional) και συνεχώς επιταχυνόμενες. Η Διαφάνεια δουλεύει για τον καπιταλισμό! Γιατί η Διαφάνεια, μέσα από την πορνογραφική διάσταση που αποδίδει σε όλες τις εικόνες, τις καθιστά εν τέλει πανομοιότυπες. Όμοιες. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο λειτουργικό για τον Καπιταλισμό, από την λείανση των εξαιρέσεων, από την απαλή, στιλπνή και χωρίς χρονοτριβές ανταπόκριση του Όμοιου απέναντι στο Όμοιο. Η Διαφάνεια είναι το καλύτερο εργαλείο συναγελασμού... εκτός κι αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι αυτός ακριβώς ο συναγελασμός δεν μπορεί παρά να αφορά σε κάποια αγέλη και όχι σε ανθρώπινη και πολιτική κοινωνία. Γι’ αυτό άλλωστε και στις χώρες της ακραίας εργαλειακής θετικότητας και μέγιστης διαφάνειας, συντελέστηκαν οι μεγαλύτερες καπιταλιστικές απάτες.  

Εγγυήτριες Δυνάμεις και Συνθήκη Εγγυήσεως

Του Πέτρου Ευδόκα, submitted on Sat, 06/24/2017 - 11:48

Περαιτέρω μελέτη / Αναγνώσματα
Τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ
http://cyprus.indymedia.org/node/4916
Οδικός Χάρτης για μια Δίκαιη, Λειτουργική και Βιώσιμη Λύση του Κυπριακού
του Σόλωνα Αντάρτη
http://cyprus.indymedia.org/node/4988
Θέσεις για μια Βιώσιμη Λύση
Η σύγκλιση προτάσεων κατόπιν συλλογικού διαλόγου που διήρκεσε για μερικούς μήνες ανάμεσα σε πέραν των εβδομήντα ενεργών στελεχών της Παράταξης του ΟΧΙ:
http://cyprus-org.net/Biosimi.Lysi.tentative.final.pdf
Πολιτική Ανάλυση Αίματος
http://cyprus.indymedia.org/node/5088
Γιατί Στηρίζουμε τον Υποψήφιο Σενέρ Λεβέντ
http://sener-levent-2014.cyprus-org.net/Kinisi.Stiri3is.Sener.Levent.pdf

Οι Εργασίες μας
http://filiki.etaireia.org/ergasies.html

Αρχές, Αξίες, Στόχοι
http://filiki.etaireia.org/Filiki-Arxes-A3ies.pdf
► «Η Διζωνική "λύση" βέβαια, είναι η γεωγραφική διαίρεση της Κύπρου σε δύο Zώνες με βάση την εθνική, γλωσσική, θρησκευτική και πολιτιστική ταυτότητα, τον αποκλεισμό της επιστροφής όλων των προσφύγων και την στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων έτσι ώστε να μην μπορούν να αποτελέσουν οι ΕλληνοΚύπριοι ποτέ πια την πλειονότητα στον βορρά. Ο υπέρτατος νόμος δηλαδή στην νέα Κύπρο του Αναστασιάδη θα είναι ο Φυλετικός Νόμος που καθορίζει με εθνοφυλετικά κριτήρια την κυρίαρχη φυλή σε κάθε Ζώνη, και το που δικαιούται να κατοικεί, να ψηφίζει και να κατέχει περιουσία ο καθείς. Μόνο έτσι μπορεί να ιδρυθεί και να λειτουργήσει "νόμιμα" ένα Τουρκικό κρατίδιο στα κατεχόμενα.»
Η Ρατσιστική Διζωνική και ο Αναστασιάδης
http://cyprus.indymedia.org/node/4794

Ο Γ. Λιλλήκας για την Ομοσπονδία
http://cyprus.indymedia.org/node/4738

Πατριώτης ή εθνομηδενιστής ;

 Γιώργος Καραμπελιάς

Ένα ιδεολογικό και πολιτικό σχήμα που, δυστυχώς, είχε καταστεί κυρίαρχο τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια στην Ελλάδα, έρχεται να καταρρεύσει παταγωδώς με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.Στο παρελθόν, στην ελληνική παράδοση, μέχρι και την περίοδο του «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ’80, η κοινωνική ευαισθησία ήταν πάντα συναρτημένη με τον πατριωτισμό και την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων – τουλάχιστον από την… Επανάσταση του ’21 και μετά.

Πιο πρόσφατα, στην Κατοχή, το ΕΑΜ εξέφρασε ακριβώς αυτή τη σύνθεση των

παραμέτρων της ελληνικής ιδιοπροσωπίας:   Κοινωνική δικαιοσύνη και ελεύθερηπατρίδα ήταν οι δύο βασικοί πυλώνες της ιδεολογίας του.Επιγενέστερα, ακόμα και η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου θα συνδυάζει την κοινωνική πολιτική με την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων στο Kυπριακό.

Και όπως προαναφέραμε, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου θα εμφανιστεί με μια διφυή συνθηματολογία, από τη μία «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού, και από την άλλη η σοσιαλιστική και κοινωνιοκεντρική συνθηματολογία.

Όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές, ακόμα και η μήτρα των εθνικομηδενιστικών ρευμάτων στην Αριστερά, το ΚΚΕ εσωτερικού, είχε παρ’ όλα αυτά ως σύμβολό του την ελληνική σημαία μαζί με το σφυροδρέπανο.

Όμως, από τη δεκαετία του 1990 και ακόμα περισσότερο από εκείνη του 2000, στην παράδοση της ανανεωτικής Αριστεράς ιδιαίτερα, καθώς και του αριστερισμού, που απετέλεσαν και τα συστατικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, η κοινωνιοκεντρική αντίληψη και ο πατριωτισμός άρχισαν να παίρνουν διαζύγιο μεταξύ τους.

Η «ανανεωτική Αριστερά» και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ταυτιστούν σταδιακά με τις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις, ιδιαίτερα στον χώρο των πανεπιστημίων, της νεολαίας και της διανόησης.   Αντίθετα, ο πατριωτισμός στο εσωτερικό των αριστερών κομμάτων και σχηματισμών συρρικνωνόταν διαρκώς.

Στο ΠΑΣΟΚ θα κυριαρχήσει ο σημιτικός εθνομηδενισμός και θα περιθωριοποιηθούν οι πατριωτικές φωνές (Χαραλαμπίδης, Τσοβόλας, Παπαθεμελής), ενώ και στον χώρο του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ επίσης, οι πατριωτικές φωνές (Αλαβάνος, Λαφαζάνης, Γλέζος) είτε θα σιγήσουν είτε θα προσαρμοστούν στην κυρίαρχη εθνομηδενιστική αντίληψη.

Τόσο ώστε, ο Λαφαζάνης και ο Αλαβάνος να υπογράψουν κείμενο υπεράσπισης της Μαρίας Ρεπούση!

Όσοι επιμέναμε στην παραδοσιακή σύνθεση κοινωνιοκεντρισμού, οικολογίας, και πατριωτισμού, είχαμε γίνει μειοψηφία και, μάλιστα, η κυρίαρχη τάση ήταν να εκδιώκονται και να αποβάλλονται οι πατριωτικές φωνές από τις κοινωνικές κινητοποιήσεις και η οικολογική ευαισθησία να ταυτίζεται με τον αντιπατριωτισμό.

Αυτή η εξέλιξη, η οποία κατέστη ηγεμονική στις δεκαετίες 1990 και 2000, απέκοψε ουσιαστικά, και στο επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων, τον πατριωτισμό από την Αριστερά.

ΚΑΤΑΛΥΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗ ΓΕΝΕΥΗ

Πραξικόπημα στην Κύπρο - πολύ χειρότερο από την 21η Απριλίου
Παρέμβαση του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου στην εκπομπή του Λάζαρου Μαύρου στο Ράδιο Πρώτο

Ανήκουμε σε άλλο γένος και άλλον αρχιερέα έχουμε.

«ημείς μεν έφασαν άλλου γεγονότες γένους και άλλον αρχιερέα έχοντες…» – 

Ανήκουμε σε άλλο γένος και άλλον αρχιερέα έχουμε.

 

Η συνειδητοποίηση της διαφορετικότητας των Βυζαντινών σε σχέση με τους Δυτικούς θα κορυφωθεί μέσα από τα τραγικά γεγονότα της Δ΄ Σταυροφορίας. Η εδραιωμένη πια αυτή αντίληψη αλλά και η άρνησή τους να δεχτούν τον εκπρόσωπο του Πάπα φαίνεται στο παρακάτω απόσπασμα από το έργο του Γεώργιου Ακροπολίτη «Χρονική Συγγραφή 1204-1261»

Ενόσω τούτος εδώ ο Ερής ( Ερρίκος) βασίλευε στην Κωνσταντινούπολη, στάλθηκε από τον πάπα αρχιερέας για τη βασίλισσα των πόλεων-που στη γλώσσα τους τον λένε λεγάτο- ονόματι Πελάγιος, έχοντας όλα τα προνόμια του Πάπα: φορούσε δηλαδή κοκκινόχρωμα πέδιλα, τα ρούχα του επίσης είχαν το ίδιο χρώμα, ακόμα και το πανωφόρι του αλόγου του και τα χαλινάρια είχαν βαφτεί με το ίδιο χρώμα. Καθώς όμως διέθετε άγριο χαρακτήρα και συμπεριφερόταν αλαζονικά, προκάλεσε πολλές συμφορές στους κατοίκους της Πόλης. Και παρουσίαζε ως κάτι λογικό την ενοχοποίησή τους: ανάγκαζε δηλαδή όλους τους Ρωμαίους να δηλώσουν υποταγή στα κελεύσματα της παλιάς Ρώμης. Γι αυτό το λόγο μοναχοί κλείνονταν στη φυλακή, ιερείς φυλακίζονταν και κάθε ορθόδοξος ναός κλεινόταν. Και σ΄ αυτήν την περίπτωση οι βυζαντινοί ιερείς είχαν να επιλέξουν το ένα από τα δύο: ή να αναγνωρίσουν τα πρωτεία της αρχιεροσύνης του πάπα και να τον μνημονεύουν στο τελετουργικό τυπικό ή σ΄ αυτούς που δε συμμορφώνονταν να σ΄ αυτά να επιβάλλεται ως ποινή η θανάτωσή τους. Aυτή η πρακτική οδήγησε σε απόγνωση τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης και περισσότερο από όλους τους προύχοντες. Αυτοί λοιπόν παρουσιάστηκαν στον βασιλιά Ερή και του είπαν:

«Eνώ εμείς ανήκουμε σε άλλο έθνος και έχουμε άλλον αρχιερέα, έχουμε υποταγεί στη δύναμή σου, ώστε να εξουσιάζεις το σώμα μας, σε καμιά όμως 

περίπτωση το πνεύμα και την ψυχή μας. Έχουμε λοιπόν την πεποίθηση ότι είναι υποχρέωσή μας να σε υπερασπιζόμαστε στον πόλεμο αλλά κι ότι μας είναι αδύνατο να αποκηρύξουμε τη λατρεία και τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις. Ή λοιπόν απάλλαξέ μας από τις συμφορές που μας βρήκαν ή άφησέ μας ως ελεύθερους πολίτες να καταφύγουμε στους ομοεθνείς μας».

H ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ

"Στὴν ἔξοδο τοῦ Σὰν Κριστομπάλ, προστίθεται (στὰ 600 περίπου πρωτοβάθμια καὶ δευτεροβάθμια σχολεῖα) τὸ μοναδικὸ πανεπιστήμιο τῶν Ζαπατίστας, ποὺ ἵδρυσε ὁ Ραϋμοῦντο Σάντσεζ Μπαράζα: Τὸ κέντρο ολοκληρωμένης κατάρτισης τῶν ἰθαγενῶν.(CIDECI). Ὅλα, οἱ σιδηρουργικὲς ἐργασίες γιὰ τὶς σκάλες ἢ οἱ χρωματιστὲς κουρτίνες, εἶναι ἔργα τῶν σπουδαστῶν, διακοσίων νέων ποὺ γόνονται δεκτοὶ κάθε χρόνο γιὰ νὰ καταρτιστοῦν σὲ αὐτόνομα γνωστικὰ ἀντικείμενα: κατασκευὴ παπουτσιῶν, θεολογία, ἢ χρήση γραφομηχανῆς, μέσο πιὸ σίγουρο γιὰ τὴν ἐπεξεργασία κειμένων λόγω τῶν διακοπῶν ρεύματος." (Ἀπὸ ρεπορτὰζ τῆς ἐφημερίδας Monde Diplomatique τοῦ Ἰουνίου).

Μακάρι καὶ σ' ἐμᾶς, νὰ γίνει ἀντιληπτὸ καὶ ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ὅτι τὰ Θρησκευτικὰ καὶ ἡ Θεολογία εἶναι γνώσεις πρώτης ἀνάγκης.

ΠΗΓΗ: Κίνημα Χριστιανικής Δημοκρατίας

Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από σήμερα το Εθνος και 'εκσυγχρονιστική' νεοτερικότητα

Πιο επίκαιρο σήμερα (2017) από ό,τι τότε (2006) !... 
Από τον Πρόλογο στη Β΄Έκδοση

Τα γεγονότα που ακολούθησαν από το 2006 οπότε πρωτοκυκλοφόρησε το ανά χείρας βιβλίο επιβεβαιώνουν με περισσή ακρίβεια τα συμπεράσματά του. Η αιτία της νεοελληνικής κακοδαιμονίας, τις συνέπειες της οποίας βιώνει για μια ακόμη φορά με επώδυνο τρόπο η ελληνική κοινωνία, έχει βαθιές ρίζες στην ιδεολογία της εξάρτησης που έφερε μαζί του το νεοελληνικό κράτος και η οποία δεν είναι απλώς πολιτική. Το διακύβευμά της είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορική ανάδυση και τη νομιμοποίηση της ηγεμονίας του δυτικού κόσμου στη νεότερη εποχή. Η οποία, διέρχεται ευθέως όχι από τη γενεαλογία της σχέσης του ελληνισμού με το νεότερο κόσμο, αλλά από τη θέση που «όφειλε» να του αποδοθεί στην ταξινομία της κοσμοϊστορίας.

Στο πλαίσιο αυτό, το νεοελληνικό κρατικό μόρφωμα εκλήθη να αναλάβει έναν ρόλο αποδόμησης του μείζονος ελληνισμού, απαξίωσης του ελληνικού παρόντος και αποκοπής του από τα ιστορικά του πεπραγμένα. Ο ρόλος αυτός, καθιστούσε απολύτως αναγκαία τη συγκρότηση μιας κρατικής διανόησης με βαθιά εγχαραγμένη την ιδεολογία μιας παραρτηματικής πρόσδεσης του ίδιου του ελληνισμού στην Εσπερία και απόσχισης των μετα-ρωμαϊκών του πεπραγμένων (του Βυζαντίου και της τουρκοκρατίας) από την «αρχαιότητα».   Έχοντας εμποτισθεί βαθιά στον πυρήνα της σκέψης της η διανόηση αυτή και δι’αυτής η άρχουσα τάξη, με την ιδεολογία της ενιαίας «ιστορικής» ορθοταξίας και της ομόλογης ολιγαρχικής σκέψης, που επινόησε ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, αναμενόταν να λειτουργήσει δίκην μεταπράτη ως αγωγός μετακένωσης του εσπεριανού κανόνα και ως χορηγός νομιμοποίησης της εξάρτησης του ελληνισμού στο άρμα του. Όπως συμπεραίνω στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης στο διάβημα αυτό της κρατικής διανόησης «ελλοχεύει μια προσαρτηματική ή, για να γίνω πιο λιτός, μηρυκαστική  λειτουργία» που εισάγει την φασιστική αρχή της εθελοδουλίας σε μέτρο απαξίας οποιουδήποτε διανοητικού εγχειρήματος αποτολμήσει να διαφοροποιηθεί από τον ιδεολογικό ιδεότυπο αυτών «που στη Δύση καταγίνονται με την κατασκευή των μεθόδων και των σχημάτων της ιστορικής ‘επιστήμης’».

Κυκλοφορεί εντύπως η ΕΝΩΣΙΣ Ιουνίου 2017 (30ό τεύχος) | «Άιντα θύμα Άιντα ψώνιο, Άιντα σύμβολο αιώνιο…»

Άιντα θύμα Άιντα ψώνιο,Άιντα σύμβολο αιώνιο…

Στο Κραν Μοντάνα πυρπόλησαν το ρύζι

Της Σύνταξης/

24 Ιουνίου 2017

Στο Κραν Μοντάνα της Ελβετίας αναμένεται να παιχτεί η τελευταία πράξη του δράματος, όπως διαλάλησε, εμμέσως πλην σαφώς, ο λαλίστατος Ειδικός Απεσταλμένος του ΓΓ του ΟΗΕ, από τη Λήδρας και το χάπενινγκ του «Unite Cyprus Now». Καταχειροκροτήθηκε, βέβαια, ανακοινώνοντας το «τέλος», το οποίο ξέρουν, λέει, «οι ηγέτες». Καταχειροκροτήθηκε λυσσαλέα από ανθρώπους που τρέμουν στην ιδέα της ελευθερίας, καθώς τούτο απαιτεί και κάποια υπευθυνότητα. Μα δεν βαριέσαι; Ξέρει καλύτερα ο Άιντα.

Θα ξαναπάει, επομένως, στις 28 Ιουνίου σύσσωμη η πολιτική ηγεσία στην Ελβετία. Φυσικά, ο Αναστασιάδης θα συμμετάσχει στη διάσκεψη, ενώ οι υπόλοιποι θα απολαμβάνουν τις ανέσεις των θερέτρων. Ο Αναστασιάδης, λοιπόν, θα παρασύρει ξανά τον κυπριακό Ελληνισμό σε μια διαδικασία που συμφέρει μόνο τον Άιντα, τον Ακιντζί και την Τουρκία, εφόσον όλα τα ζητήματα θα συζητηθούν, χωρίς να δοθεί προτεραιότητα στις εγγυήσεις, στην ασφάλεια και στα κατοχικά στρατεύματα. Επιτρέποντας έτσι σε ανθρώπους σαν τον Έσπεν Μπαρθ Άιντα να κινούν τα νήματα και να προωθούν τις τουρκικές αξιώσεις επί τραπέζης διεθνών διασκέψεων.

Όμως τι να κάνει κι ο έρμος ο Άιντα, όταν απειλεί ανοιχτά περί «τέλους» και καταχειροκροτείται; Γιατί να μην προχωρήσει σε ένα «τέλος» που θέλει η Άγκυρα και το κατοχικό καθεστώς, όταν απέναντί του έχει ανθρώπους που δεν τολμούν να σηκώσουν το νυχάκι τους για να απολαύσουν την ελευθερία τους; Όταν απέναντί του έχει ηγέτες που θα έδιναν τα πάντα για να κερδίσουν το Νόμπελ Ειρήνης και ας επρόκειτο να θυσιάσουν τον τόπο και τον λαό τους σε αυτό τον βωμό;

Φοβόμαστε, συλλογικά, τη λευτεριά και επί τούτου εναποθέτουμε ελπίδες σε ανθρωπάκια ή ηγέτες άσχετους με την αγωνία και την ιστορική συνέχεια αυτού του τόπου. Τρέμουμε στην ιδέα να πάρουμε την τύχη και το αύριο στα χέρια μας και ως εκ τούτου οδυρόμαστε για τις εξελίξεις που περνούν μπροστά μας. Χειροκροτάμε έξαλλα ΟΗΕδες, ενώ έχουν τόσες αποτυχίες (μαζί με την Κύπρο) στα βιογραφικά τους. Και έτσι πάμε σε νέα διάσκεψη. Με έναν Πρόεδρο, ο οποίος (τρομάρα του) νιώθει συνώνυμος της ιστορίας και καμαρώνει βλέποντας τις ταμπέλες που αναγράφουν τα περιβόητα «His Excellency». Με αρχηγούς κατώτερους των περιστάσεων, ανίκανους να αντιληφθούν την ανάγκη για αλλαγή και επανάσταση.

Από τις Σταυροφορίες στην Παγκοσμιοποίηση

Από τις Σταυροφορίες στην Παγκοσμιοποίηση

Η Γαλλία στη Διεθνή Γεωπολιτική!

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Έχουν περάσει 72 συναπτά χρόνια από τότε -άνοιξη του 1945- που αυτοκτόνησε ο αιμοσταγής Φύρερ των Γερμανών, οι οποίοι, αφού έμειναν ακέφαλοι, επιτέλους συνθηκολόγησαν και έτσι τελείωσε μια ακόμη φιλόδοξη επιχείρηση του θηριώδους αυτού λαού να ...“ενώσει” την Ευρώπη. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η γηραιά ήπειρος μπόρεσε να αναπνεύσει για μερικές δεκαετίες, έως ότου ο γερμανικός οικονομικός γίγαντας, αλλά πάντα πολιτικός νάνος, ανέλαβε και πάλι τα ηνία της καινούργιας καταστροφής της μέσα από το κέλυφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σήμερα, μετά από σειρά αναταράξεων και εκρήξεων εξ αιτίας της γερμανικής πολιτικής, μετά τον απόηχο του Brexit και τα χαστούκια των ψηφοφόρων στο αναξιόπιστο κατεστημένο των ευρωπαϊστών, στη γαλατική γη κρίνεται το χρονοδιάγραμμα της απεξάρτησης των ευρωπαϊκών λαών από την γερμανική οικονομική κατοχή. Και λέω για χρονοδιάγραμμα γιατί αυτό που “παίζεται” είναι το πώς και πότε θα γίνει η γερμανική κατάρρευση. Η ιστορία μάς δίνει αυτή την σιγουριά γιατί δείχνει ότι η Γερμανία μπορεί να κερδίζει τις μάχες, αλλά πάντα χάνει στο τέλος τον πόλεμο.

Η κατάρρευση των συστημικών κομμάτων της κεντροδεξιάς και της ευρωαριστεράς στον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, στις 23 Απριλίου, δείχνει πόσο ρευστοί είναι οι συσχετισμοί στην Ευρώπη και ειδικά στην δεύτερη οικονομική δύναμη της Ε.Ε., που βρίσκεται σε τροχιά “μνημονιακής” λιτότητας και τρομοκρατικής υστερίας. Οι συσχετισμοί που θα διαμορφωθούν στο νέο γαλλικό κοινοβούλιο θα επηρεάσουν τις μελλοντικές επιλογές σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η θέση της χώρας αυτής άλλωστε σαν ρυθμιστικό κέντρο του ευρωπαϊκού “γίγνεσθαι” στα πολιτικά ζητήματα έχει εκφρασθεί χαρακτηριστικά με την φράση “όταν η Γαλλία συναχώνεται, η Ευρώπη φταρνίζεται”.

“Υποταγή”: μια προφητεία για το μέλλον

Με την γαλλική προεκλογική εκστρατεία σε πλήρη εξέλιξη, το αντι-μουσουλμανικό αίσθημα έφθασε στα ύψη. Η Μαρίν Λεπέν, η οποία στο παρελθόν συνέκρινε τους ιμάμηδες με την ναζιστική κατοχή, όξυνε την καταστροφολογική ρητορική της, αποκαλώντας την μαζική μετανάστευση “τραγωδία για την χώρα”. Αυτή η καλλιέργεια της εχθρότητας προς την πολυπολιτισμικότητα βρήκε καταφύγιο εκτός των πολιτικών συζητήσεων στην Γαλλία και, για πρώτη φορά, μεταξύ της τάξης των διανοουμένων. Δύο χρόνια πριν, στο μυθιστόρημά του “Soumission” (Υποταγή), ο συγγραφέας-προβοκάτορας Μισέλ Ουελμπέκ περιγράφει μια άλλου είδους εκλογική διαδικασία το 2022 και κυρίαρχο τότε είναι ένα μουσουλμανικό πολιτικό κόμμα.

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

ΠΗΓΗ: https://aristomenismessinios.blogspot.gr/2017/06/blog-post_25.html
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Ναόμι Κλάιν και το μάνατζμεντ της επώνυμης κουλτούρας …

Του Θανάση Μπαντέ

Η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «No Logo» καθιστά σαφές ότι οι προσπάθειες των εταιρειών να επιβάλλουν την επωνυμία τους ως μόδα για την προώθηση προϊόντων δεν αφορούν τις τελευταίες μόνο δεκαετίες: «Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, είχε δημιουργηθεί ήδη η επίγνωση ότι τα εμπορικά επωνύμια δεν ήταν απλώς κάποιες μασκότ, κάποιες πιασάρικες λέξεις ή μια εικόνα τυπωμένη πάνω στην ετικέτα του προϊόντος μιας εταιρείας. Οι εταιρείες στο σύνολό τους μπορούσαν ν’ αποκτήσουν μια επώνυμη ταυτότητα ή μια “εταιρική συνείδηση” όπως ονομάστηκε αυτή η εφήμερη ιδιότητα εκείνη την εποχή». (σελ. 38).

Η αντίληψη αυτή έμελλε να απογειώσει την έννοια της επιθετικότητας στη διαφήμιση φέρνοντας μια πραγματική επανάσταση: «Και καθώς η εν λόγω ιδέα αναπτυσσόταν, οι διαφημιστές έπαψαν να βλέπουν τους εαυτούς τους σαν απλούς πωλητές, και άρχισαν να τους θεωρούν “φιλοσόφους – βασιλείς μιας εμπορικής κουλτούρας”, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του κριτικού διαφημίσεων Ράνταλ Ρόθμπεργκ. Η αναζήτηση του αληθινού νοήματος των επωνυμίων – ή αλλιώς της “ουσίας τους” όπως συχνά λέγεται – απομάκρυνε σταδιακά τις εταιρείες από τα μεμονωμένα προϊόντα και τα χαρακτηριστικά τους και τις κατεύθυνε προς μια ψυχολογική/ανθρωπολογική εξέταση της σημασίας των επωνυμίων στην κουλτούρα και τη ζωή των ανθρώπων. Κι αυτό θεωρήθηκε αποφασιστικής σπουδαιότητας, εφόσον οι εταιρείες μπορεί να κατασκευάζουν προϊόντα, οι καταναλωτές όμως αγοράζουν επωνύμια (“ονόματα”). (σελ. 38).

Όσο όμως οι εισπράξεις συνδέονταν με την παραγωγή και την πώληση των προϊόντων, η κατασκευή του επωνυμίου δε θα μπορούσε παρά να είναι μια απαραίτητη συμπληρωματική διαδικασία που θα ενίσχυε τη διείσδυση του προϊόντος στις προτιμήσεις των καταναλωτών. Η μετατροπή του προϊόντος σε επωνύμιο δε θα μπορούσε να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη: «Χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες μέχρις ότου ο κόσμος των κατασκευαστών να προσαρμοστεί σ’ αυτή την αλλαγή. Παρέμενε προσκολλημένος στην ιδέα ότι κύρια εργασία του ήταν η παραγωγή και ότι η επωνυμιοποίηση των προϊόντων ήταν απλώς μια σημαντική προσθήκη». (σελ. 38).

Οι εταιρείες στο σύνολό τους μπορούσαν ν’ αποκτήσουν μια επώνυμη ταυτότητα ή μια “εταιρική συνείδηση” όπως ονομάστηκε αυτή η εφήμερη ιδιότητα εκείνη την εποχή

Η Κύπρος στο Στόχαστρο - Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες

Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος στην εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη "Αντιθέσεις" στο Κρήτη TV

Οι επισημάνσεις του, εν όψει της πενταμερούς διάσκεψης της 28ης Ιουνίου, μπορεί να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε έναν εξαιρετικά επικίνδυνο ύφαλο-παγίδα, για το μέλλον της Κύπρου αλλά και για ολόκληρο τον Ελληνισμό.

Στην εκπομπή παρεμβαίνουν Περικλής Νεάρχου, Σάββας Καλεντερίδης, Μιχάλης Ιγνατίου, Μάριος Πούλαδος.

Κυπριακό: Νέο εγχειρίδιο, η Γιάλτα και ο Άιντε

Του Κώστα Βενιζέλου από τον Φιλελεύθερο

Ο Έσπεν Μπαρθ Άιντε διετέλεσε και υπουργός Εξωτερικών της Νορβηγίας και οι συνεργάτες του έχουν προφανώς διαβάσει πολλά εγχειρίδια που αφορούν την «επίλυση» διαφορών. Θέλοντας προφανώς να πρωτοτυπήσουν, αποφάσισαν να προτείνουν όπως η κατοχική δύναμη, η χώρα που προκάλεσε την εισβολή, την κατοχή, το πρόβλημα, να επιτηρεί την εφαρμογή της συμφωνίας. Είναι ως η ναζιστική Γερμανία να ήταν μέρος της εφαρμογής των συμφωνηθέντων της Γιάλτας, που διαμόρφωσαν/καθόρισαν τη μεταπολεμική περίοδο στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Οι… πονηρές αναφορές στο έγγραφο Άιντε, οι πολλές «δεξιοτεχνικές» διατυπώσεις διά της ασάφειας αφήνουν τις πολλές ερμηνείες να καθησυχάζουν τους εκ προθέσεως ευκολόπιστους, ενώ επιβεβαιώνουν την αποτυχία του εγχειρήματος.

Ο κ. Άιντε κάνει λόγο στο έγγραφο για αντικατάσταση του υφιστάμενου συστήματος εγγυήσεων με την υπογραφή μιας νέας συνθήκης εφαρμογής (treaty of implementation). Μια ιδέα που φέρει την Τουρκία εγγυητή της εφαρμογής της συμφωνίας και εισαγάγει –όχι για πρώτη φορά– τη μέθοδο των τεσσάρων πενών. Να υπογράψουν, δηλαδή, οι τρεις εγγυήτριες και μαζί, ως σιαμαίοι, οι δύο ηγέτες. Τούτο είχε αναφερθεί και κατά την πρώτη Διάσκεψη της Γενεύης. Οι δυο ηγέτες-διαπραγματευτές θα προσέλθουν στην υπογραφή και, αυθαιρέτως και παράνομα, θα αυτοανακηρυχθούν σε συμπροέδροι ενός μορφώματος που και από αυτή την πράξη θα είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης. Από τη μια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως ηγέτης της μιας «πλευράς» και, από την άλλη, ο κατοχικός ηγέτης ως ηγέτης της άλλης «πλευράς», ο οποίος με την ανοχή των εκάστοτε ηγεσιών της χώρας μας αναβαθμιζόταν σε ισότιμο εταίρο. Κοντολογίς, εάν υπογράψουν τη Συνθήκη οι δύο… σιαμαίοι, ο μεν πρώτος θα εκπροσωπεί την επικράτεια που καλύπτουν οι ελεύθερες περιοχές και ο δεύτερος τα κατεχόμενα. Η παρθενογένεση τού πάλαι ποτέ εμπνευστή της κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, λόρδου Χάνεϊ, θα είναι το όχημα που θα οδηγήσει στη «νέα κατάσταση πραγμάτων».

Μπορεί όλα αυτά για κάποιους να είναι λεπτομέρειες. Όμως, το Κυπριακό δεν μπορεί με λυθεί με «εποικοδομητικές ασάφειες». Έχει πολλές φορές αναφερθεί πως η τακτική των εποικοδομητικών ασαφειών μπορεί να οδηγήσει σε μια συμφωνία στο Κυπριακό. Μια συμφωνία, όμως, με αυτά τα χαρακτηριστικά θα είναι χωρίς αύριο.

Το θέμα της μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι θέμα αφετηρίας των συζητήσεων και κατάληξης σε μια συμφωνία. Κοντολογίς είναι το Α και το Β σε μια συμφωνία. Η λύση του Κυπριακού για να μπορεί να αντέξει πρέπει να μην περιέχει στοιχεία διαχωρισμού, περιορισμούς, στρεβλώσεις, πρόνοιες με εποικοδομητικές ασάφειες, να μην προβλέπει τη δημιουργία ενός μοντέλου που εν πολλοίς θα συνιστά πολιτειακή ανωμαλία, με πολλά ελλείμματα δημοκρατίας.

Oι συγγραφές των αυτουργών

Christos Yiannaras | 26 Jun 2017

Ε​​χει κατακλυσθεί η ελλαδική βιβλιαγορά από «μελετήματα» (καταθέσεις απόψεων) που φιλοδοξούν να αναλύσουν και αιτιολογήσουν τη χρεοκοπία της χώρας, όπως και τη συνακόλουθη παντοδαπή καταστροφή κράτους και κοινωνίας. H πληθώρα των ειδημόνων δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, είναι γνωστό και από τις ιδιωτικές μας συζητήσεις ότι οι Eλλαδίτες «τα ξέρουμε όλοι όλα»: O καθένας μας έχει την πιο σίγουρη πληροφόρηση, τις πιο έγκυρες ερμηνείες, τις πιο αποτελεσματικές συνταγές λύσεων. Θα άξιζε τον κόπο να μετρήσει κανείς πόσα καινούργια κάθε βράδυ πρόσωπα εμφανίζονται στα σχεδόν απειράριθμα (ευτελών διαφημιστικών φιλοδοξιών) κανάλια, για να καταθέσουν θλιβερής ασημαντότητας κοινοτοπίες σαν βαρύνουσες απόψεις.

Eίναι η «εθνική» μας επιπολαιότητα; Eνα επιπλέον μέτρο για να μετρηθεί η απόσταση που μας χωρίζει από τον ποθούμενο εκδυτικισμό; Mάλλον πρόκειται, το πιθανότερο, για δείχτη πολύ χαμηλής κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Για παράγωγο της μικρόνοιας που προκύπτει νομοτελειακά, όταν υποβαθμίζεται επί δεκαετίες η γλώσσα – αποκύημα γενικευμένης αγλωσσίας. Iσως προϊόν και του εγωκεντρικού πρωτογονισμού, τον οποίο γεννάει ο υπερπροστατευτισμός (δηλαδή η ανασφάλεια) στους κόλπους της ελλαδικής οικογένειας.

Στη βιβλιογραφική πάντως έκρηξη που έχει προκαλέσει η συλλογική συμφορά μας, κυρίαρχη (πολυδιαφημιζόμενη) παρουσία έχουν τα βιβλία των φυσικών αυτουργών της συμφοράς. Oι ίδιοι οι φυσικοί αυτουργοί φρόντισαν να κατοχυρώσουν έγκαιρα την απίστευτης αναίδειας ατιμωρησία τους με νομοθετικό πλαίσιο ντροπής. Kαι έχουν ίσως την ψευδαίσθηση ότι, απολογούμενοι σήμερα εκ του ασφαλούς με πολυσέλιδες συγγραφές, θα εξασφαλίσουν και την πραγματική αμνήστευσή τους στις συνειδήσεις των πολιτών. Iσως ξέρουν τι κάνουν, αφού η «εκ της αγλωσσίας» ασκεψία και η «εξ εγωκεντρικού πρωτογονισμού» τυφλότητα συντηρούν στο ιστορικό προσκήνιο, ακόμα σήμερα, κόμματα και «ηγεσίες» φορτωμένες την κυρίως ενοχή για τη βιούμενη φρικωδία.

Το Μενίδι χωρίς παραμορφωτικούς φακούς/ του Θανάση Τσιριγώτη

---

Για να καταλάβουμε βαθύτερα και καλύτερα τα κοινωνικά γεγονότα πρέπει οπωσδήποτε να ξεχωρίσουμε τις αιτίες από τις αφορμές. Συχνά, η αφορμή, που είναι επιφαινόμενο, στιγμιαίο ή «τυχαίο» , επικαλύπτει τις ρίζες των κοινωνικών πραγμάτων που είναι ουσιαστικότερες.

Το ίδιο συνέβη πρόσφατα στο Μενίδι (Αχαρνές όπως λένε και οι αρχαιολάτρεις), όπου ο αδόκητος θάνατος ενός παιδιού φάνταζε περισσότερο από το διαρκές έγκλημα, που είναι η μετατροπή μιας αξιόλογης περιοχής σε κοινωνική χαβούζα. Το Μενίδι, στους πρόποδες της Πάρνηθας, στην άκρη της παλιάς βιομηχανικής ζώνης, δυο βήματα από την εθνική οδό, είχε όλες τις προϋποθέσεις να «πάει αλλιώς». Η κυρίαρχη κρατική αντίληψη όμως είχε άλλες προτεραιότητες. Ο δήμος βούλιαξε ως γκέτο φτωχών, τσιγγάνων (Ρομά) και απόκληρων δίπλα σε συνοικίες με επαύλεις και απαστράπτουσες λιμουζίνες. Όπου φτωχός κι ο δήμος του. Ύστερα ήρθαν οι επαναπατρισθέντες Πόντιοι που αντί να κουβαλήσουν όπως οι παλιοί Μικρασιάτες τους θησαυρούς της γνώσης, της εργασίας και του πολιτισμού, έφεραν τους βυζαντινούς δικέφαλους και την κούφια εθνικοφροσύνη. Το τρίτο κύμα αφορούσε τα ναρκωτικά.

Πώς το Facebook αλλάζει τη δημοκρατία

Simon Kuper

Πρόσφατα ένας πολιτικός αναλυτής ήρθε στο γραφείο μου, άνοιξε το λάπτοπ του και μου έδειξε πως διαχειρίζεται μια προεκλογική καμπάνια στο Facebook, σε μια χώρα που δεν με αφήνει να ονοματίσω.

Ας πούμε ότι, στις βρετανικές εκλογές, θέλεις να επηρεάσεις γυναίκες άνω των 40 ετών σε μια συγκεκριμένη οδό στην περιοχή του Κένσινγκτον, οι οποίες έχουν κατοικία στο εξωτερικό. Φτιάχνεις ένα βίντεο με την Τερέζα Μέι να λέει «το Brexit σημαίνει Brexit» και πειραματίζεσαι με διάφορες μορφές. Μία θα μπορούσε να είναι σε ερώτηση: «Είναι επικίνδυνο το hard Brexit;» Μια άλλη είναι σε δήλωση: «Hard Brexit: Παρανοϊκό».

Αλλάζεις τα χρώματα. Πληρώνεις το Facebook για να στείλει τα βίντεο και βλέπεις ποιο παίρνει τα περισσότερα κλικ. Τότε στοχοποιείς εκ νέου εκείνους που έκαναν αυτά τα κλικ. Μόνο εκείνοι και οι φίλοι με τους οποίους θα το μοιραστούν, θα δουν τη διαφήμισή σου. Έτσι μπορείς να στείλεις μια εντελώς διαφορετική διαφήμιση, ίσως ακόμη και θετική προς το Brexit, σε άλλους ψηφοφόρους.

Στην ουσία πρόκειται για κρυφή καμπάνια. Και είναι και φθηνή. Ο φίλος μου ξόδεψε περίπου 50.000 δολάρια για να φτάσει σε 4.000.000 ψηφοφόρους. Η αρμόδια αρχή της χώρας του για τις εκλογές πιθανότατα δεν θα τον βρει ποτέ, κυρίως διότι δεν εργάζεται για κάποιο κόμμα.