Το «κοινωνικό ζήτημα» ως μία ακόμα αναγκαία προϋπόθεση

Του Ρούντι Ρινάλντι

Πρωτομαγιά ως παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης και των αγώνων της έχει πλέον μικρή σημασία για τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Γης. Αυτή η φθίνουσα πορεία της στη συνείδηση των ανθρώπων ακολουθεί τη μεγάλη κρίση, έως και διάλυση, του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Το εργατικό κίνημα, αφότου έκανε την ορμητική του εμφάνιση στις σύγχρονες κοινωνίες, για μια εκατονταετία (1880-1980) αποτελούσε μια πρωταγωνιστική δύναμη – η οποία επηρέασε αποφασιστικά τις κοινωνικές και πολιτικοοικονομικές εξελίξεις, προκαλώντας μεγάλα προβλήματα και αναδιαρθρώσεις στην οικονομική διαδικασία καθώς οι άρχουσες τάξεις επιχειρούσαν να το αντιμετωπίσουν.

Αυτά που πέτυχε το εργατικό κίνημα δεν ήταν καθόλου λίγα: κατόρθωσε να αλλάξει τον σύγχρονο κόσμο, να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας, να βγάλει από την απόλυτη σκλαβιά τους εργαζόμενους, να πετύχει κοινωνικές παροχές για όλα τα στρώματα που καταπιέζονταν, να δρομολογήσει νέες κοινωνίες μέσα από επαναστάσεις και εξεγέρσεις, να εμπνεύσει μεγάλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, να δώσει πλήγματα στον παγκόσμιο καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό.

Ακούγεται περίεργο στις μέρες μας, αλλά μια από τις τελευταίες αναλαμπές του εργατικού κινήματος, ως αυτοτελούς τάξης που παρεμβαίνει καταλυτικά στις εξελίξεις μιας χώρας, εντοπίζεται στην Πολωνία (όπου τώρα δεν έχει απομείνει ίχνος από αυτό, ή μάλλον ό,τι απέμεινε συμμαχεί με τον πιο επαίσχυντο ρόλο στη Δυτική εκστρατεία ενάντια στη Ρωσία) με το κίνημα της «Εργατικής Αλληλεγγύης».

Τρία προβλήματα που δεν επιλύθηκαν

Από όλη την ιστορία του εργατικού κινήματος πρέπει να συγκρατήσουμε πως τίποτα δεν είναι οριστικό και δεδομένο, πως προβλήματα που δεν αντιμετωπίστηκαν ξαναβρέθηκαν στο προσκήνιο, πως η χειραφετητική του επίδραση δεν ήταν συνεχής και δεν περιλάμβανε πολλές από τις πλευρές της σύγχρονης ζωής. Να θυμόμαστε επίσης ότι η αστική επιρροή ήταν πάντα παρούσα στις γραμμές του, με ποικίλους τρόπους. Πολλά φαινόμενα παραβλέφθηκαν, άλλα υποτιμήθηκαν κι άλλα σνομπαρίστηκαν. Το ιστορικό εργατικό κίνημα γνώρισε πολλές μεταμορφώσεις, διάνυσε πολλούς δρόμους, άνοιξέ νέες σελίδες στην παγκόσμια ιστορία, αλλά και αναπαρήγαγε σε άλλη μορφή παθολογίες της αστικής κοινωνίας. Σε γενικές γραμμές, δεν κατάφερε να επιλύσει τρία βασικά, θεμελιώδη ζητήματα:

Η εξελισσόμενη κρίση γύρω από τα ελληνοτουρκικά

Διαδικτυακή Εκδήλωση | Τρίτη 28/3

Ομιλητές: Κύρα Αδάμ,  Ρούντι Ρινάλντι

Έξοδος στη μη κανονικότητα…

Του Ρούντι Ρινάλντι

Στην ιδιότυπη «γενική απεργία» που κήρυξε το ίδιο το κεφάλαιο για να αντιμετωπίσει την πανδημία, μεταξύ άλλων συνέβησαν τα ακόλουθα σημαντικά:

• Φάνηκε η έλλειψη ετοιμότητας του συστήματος να αντιμετωπίσει έναν ιό, τον Covid-19. Δεν αναφερόμαστε στην κατάσταση του ημικατεστραμμένου τομέα της υγείας από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά στη γενικευμένη ανεπάρκεια της διοικητικής, εθνικής, υπερεθνικής κρατικότητας και θεσμικής συγκρότησης. Αυτές υπάρχουν και αναπτύσσονται επί της κοινωνίας και με προσανατολισμό το κέρδος, αφού απομακρύνονται διαρκώς από τις ανάγκες των κοινωνιών σε πλανητικό επίπεδο.

• Η προηγμένη Δύση εμφανίστηκε πιο τρωτή από άλλες περιοχές του κόσμου, παρά τις θεωρητικά μεγαλύτερες τεχνικές δυνατότητές της.

• Η «γενική απεργία» δεν συμπεριέλαβε όλους τους οικονομικούς κλάδους. Ούτε ξεκίνησε την ίδια μέρα σε όλες τις χώρες. Το lock down επιβλήθηκε σε διαφορετικούς βαθμούς, μετά από αντιθέσεις και ενστάσεις, και φάνηκε πως η καραντίνα που επιβλήθηκε σε μερικά δισεκατομμύρια ανθρώπων στην Γη, υπήρξε μια πρώτη αντίδραση αλλά δεν έκφραζε την «ψυχή» του κεφαλαίου.

• Ορισμένες δυνάμεις σκέφτηκαν εντελώς κυνικά και εγωιστικά, αδιαφορώντας για την υγεία των πολιτών. Θεώρησαν ότι η στιγμή θα ευνοούσε την οικονομική τους ενδυνάμωση απέναντι σε ανταγωνιστές που είχαν κηρύξει «καραντίνα» και είχαν φρενάρει μεγάλο μέρος της οικονομικής τους δραστηριότητας. Τέτοιες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Σουηδία, Γερμανία, αναγκάστηκαν να προσχωρήσουν στο lock down μετά από μεγάλες πιέσεις των κοινωνιών και των εργαζομένων. Τα χιλιάδες θύματα στις πρώτες τρεις από τις αναφερόμενες χώρες, είναι ενδεικτικά για το έγκλημα που διέπραξαν οι κυβερνήσεις τους. Είχαν ήδη δει τι γινόταν στην Ιταλία και την Ισπανία, αλλά δεν έπαιρναν μέτρα. Μια «υγειονομική Κατρίνα» έχει πλήξει σε όλον τον κόσμο τους πιο ηλικιωμένους και ανήμπορους, ενώ το έγκλημα που γίνεται στα γηροκομεία είναι μια ντροπή για τον δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο.
  ***

Η διαπάλη όμως ανάμεσα στη ζωή και το κέρδος συνεχίζεται. Αποκτά ως αντίθεση, κεντρική σημασία για την ανθρωπότητα. Η «ψυχή» του κεφαλαίου απαιτεί την επαναλειτουργία όσο το δυνατόν συντομότερα της οικονομίας με πέντε βασικές συνισταμένες:

Δεύτερη φάση επικυριαρχίας

Του Ρούντι Ρινάλντι

Πεισματάρικα τα γεγονότα, πιέζουν για συμπεράσματα. Αλλιώς, θα συνεχίζονται η αποχαύνωση κι η μοιρολατρία, απωθώντας από τη σκέψη μας το «χειρότερο», ενώ αυτό έρχεται μάλλον με βήμα ταχύ.

Αρκούσε ο Ερντογάν να ανοίξει λίγο την κάνουλα του Προσφυγικού για να δημιουργηθεί στη χώρα σημαντική αναστάτωση. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. «κατάπιε» όσα έλεγε προεκλογικά, οι προύχοντες που εκλέχθηκαν με τα ψηφοδέλτιά της σε περιφέρειες και δήμους δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της διαχείρισης των κλειστών κέντρων στις περιοχές τους, και αμέσως το Προσφυγικό έγινε υπ’ αριθμ. 1 πρόβλημα για τους πολίτες σε όλες τις μετρήσεις.

Τη στιγμή που ο φιλοκυβερνητικός τύπος ετοιμάζονταν να πανηγυρίσει τις επιτυχίες Μητσοτάκη (ψήφος αποδήμων, τάξη κατά τον γιορτασμό του Πολυτεχνείου) και ορισμένοι να μιλούν για «νέα μεγάλη ευκαιρία», ήρθε το δεύτερο χτύπημα.

Η Τουρκία προβαίνει παράνομα σε μια κίνηση οριοθέτησης των θαλάσσιων «δικαιωμάτων» της, με μια «πέτσινη» συμφωνία με τη Λιβύη. Συνεπής στην ειδική μεγαλοκρατική πολιτική της που ακούει στο όνομα «Γαλάζια Πατρίδα», η Τουρκία επεκτείνεται. Ανάμεσα στην Τουρκία και τη Λιβύη, ασφαλώς υπάρχει η Ελλάδα. Ο Μητσοτάκης κάτι ψέλλισε ότι έτσι αυξάνεται ο κίνδυνος «ατυχήματος», ευθυγραμμιζόμενος με τη φρασεολογία των πρεσβειών των ΗΠΑ και Γερμανίας.

Ένας είναι ο εχθρός, ο ρατσισμός;

Τα μνημόνια στην πρώτη δεκαετία δεν κατόρθωσαν να διεμβολίσουν την κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη που έδειξε ο ελληνικός λαός. Φτώχυναν, πλήγωσαν εργαζόμενους και συνταξιούχους, έδιωξαν στο εξωτερικό χιλιάδες νέους, κατέστρεψαν μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων. Αλλά η κοινωνία δεν έγινε ζούγκλα.

«Φιλανθρωπία» και «ανθρωπισμός» στηρίζουν το σύστημα

Του Ρούντι Ρινάλντι

πό τη δεκαετία του 1990 έγινε λόγος για «κοινωνία των δύο τρίτων» ή για «δυαδική κοινωνία». Οι όροι αυτοί σχηματοποιούσαν τη μορφή του σύγχρονου κοινωνικού ζητήματος, εκτιμούσαν την έκταση και την οξύτητά του, και έδειχναν με έμφαση ότι οι μορφές ελέγχου της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και επικοινωνιακής ισχύος έσπρωχναν ουσιαστικά εκτός κοινωνίας μια αυξανόμενη μερίδα του πληθυσμού. Η «κοινωνία των 2/3» ήταν το αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών κατεδάφισης των θεσμών κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης που εφάρμοζαν τα μεταπολεμικά χρόνια οι κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων κυρίως χωρών. Η συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) θεωρείται ορόσημο στην Ευρώπη για την εφαρμογή πολιτικών που οδηγούσαν στην κοινωνία των 2/3.

Και τότε και τώρα ξεχνιούνται ορισμένα πράγματα που δεν ανάγονται απλώς στον «νεοφιλελευθερισμό». Πρώτα απ’ όλα, το Μάαστριχτ ήρθε μετά από τρία κορυφαία γεγονότα: την κρίση του 1987, την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ το 1989-91 και τον πόλεμο στον Κόλπο. Δεύτερον, η διαδικασία που άνοιξε μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου δεν ήταν μια γενικά και αόριστα «παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού», μια κυριαρχία της αγοράς. Στην ουσία σχεδόν αδιάκοπα λειτουργούσε το σχήμα «κοινωνικοποίηση των ζημιών, ιδιωτικοποίηση των κερδών» στο εσωτερικό κάθε χώρας, και «εθνικοποίηση των ζημιών και διεθνοποίηση των κερδών» σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα από αυτή τη διαρκή διαδικασία ξεπετάχθηκαν δυνάμεις, άλλαξαν οικονομίες, καταστράφηκαν χώρες και τομείς, άλλαξαν σύνορα, έγιναν πόλεμοι οικονομικοί, κρυφοί, κανονικοί και τόσα άλλα, που διέψευσαν τους διαφημιστές του καπιταλισμού των χρόνων 1989-91.

Ο οικονομικισμός συσκοτίζει την πραγματικότητα

«Φιλανθρωπία» και «ανθρωπισμός» στηρίζουν το σύστημα

Του Ρούντι Ρινάλντι

Από τη δεκαετία του 1990 έγινε λόγος για «κοινωνία των δύο τρίτων» ή για «δυαδική κοινωνία». Οι όροι αυτοί σχηματοποιούσαν τη μορφή του σύγχρονου κοινωνικού ζητήματος, εκτιμούσαν την έκταση και την οξύτητά του, και έδειχναν με έμφαση ότι οι μορφές ελέγχου της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και επικοινωνιακής ισχύος έσπρωχναν ουσιαστικά εκτός κοινωνίας μια αυξανόμενη μερίδα του πληθυσμού. Η «κοινωνία των 2/3» ήταν το αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών κατεδάφισης των θεσμών κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης που εφάρμοζαν τα μεταπολεμικά χρόνια οι κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων κυρίως χωρών. Η συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) θεωρείται ορόσημο στην Ευρώπη για την εφαρμογή πολιτικών που οδηγούσαν στην κοινωνία των 2/3.

Και τότε και τώρα ξεχνιούνται ορισμένα πράγματα που δεν ανάγονται απλώς στον «νεοφιλελευθερισμό». Πρώτα απ’ όλα, το Μάαστριχτ ήρθε μετά από τρία κορυφαία γεγονότα: την κρίση του 1987, την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ το 1989-91 και τον πόλεμο στον Κόλπο. Δεύτερον, η διαδικασία που άνοιξε μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου δεν ήταν μια γενικά και αόριστα «παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού», μια κυριαρχία της αγοράς. Στην ουσία σχεδόν αδιάκοπα λειτουργούσε το σχήμα «κοινωνικοποίηση των ζημιών, ιδιωτικοποίηση των κερδών» στο εσωτερικό κάθε χώρας, και «εθνικοποίηση των ζημιών και διεθνοποίηση των κερδών» σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα από αυτή τη διαρκή διαδικασία ξεπετάχθηκαν δυνάμεις, άλλαξαν οικονομίες, καταστράφηκαν χώρες και τομείς, άλλαξαν σύνορα, έγιναν πόλεμοι οικονομικοί, κρυφοί, κανονικοί και τόσα άλλα, που διέψευσαν τους διαφημιστές του καπιταλισμού των χρόνων 1989-91.

Ο οικονομικισμός συσκοτίζει την πραγματικότητα

Ίσως αναρωτηθεί ο αναγνώστης: προς τι αυτή η εισαγωγή; Για έναν και μόνο λόγο: ο οικονομικισμός, το να δίνεται αποκλειστική προτεραιότητα στην οικονομία και τάχα στην αγορά, συσκοτίζει εντελώς την πραγματικότητα. Επειδή ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό και πολιτικό συνάμα σύστημα (δεν διαχωρίζονται αυτά τα δύο, και δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο). Για 30 πάνω-κάτω χρόνια η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία επέμενε για τον μονόδρομο που επέβαλλε με τους διεθνείς οργανισμούς και τις διεθνείς συνταγές στις οποίες όλοι προσαρμόστηκαν. Τώρα το έδαφος υπό την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού έχει υποχωρήσει, η δομική κρίση έχει βαθύνει πολύ περισσότερο. Και το κύριο αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης ήταν να ενταθεί η δύση του Δυτικού κόσμου, και να αναδυθούν άλλες δυνάμεις (π.χ. Κίνα). Γι’ αυτό και έχουμε περάσει από την περιοχή του νεοφιλελευθερισμού-παγκοσμιοποίησης, στην περιοχή της γεωπολιτικής και της αναδιανομής της ισχύος με όλα τα μέσα.

Βαθμοί κυριαρχίας και υποτέλεια

Διλήμματα και επιλογές σε έναν ταραγμένο κόσμο

Από Ρούντι Ρινάλντι

Ο

ι πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις του συστήματος (ή κατεστημένου) στην Ελλάδα, έχουν επίγνωση ότι πιθανόν να αντιμετωπίσουν δύο μεγάλα προβλήματα. Το πρώτο αφορά στα εθνικά θέματα, με κυρίαρχο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την πιθανότητα σύγκρουσης ή παραχώρησης χωρίς σύγκρουση τμημάτων της κυριαρχίας της χώρας. Θέμα που προφανώς συνεπάγεται και σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Το δεύτερο σχετίζεται με την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας και τις επιπτώσεις που θα έχει μια κρίση για την εγχώρια οικονομική ζωή. Το πρόβλημα αυτό, υπολογίζεται ότι μπορεί πιο εύκολα να αποδοθεί στη γενικότερη κατάσταση, ώστε να αποφευχθούν μεγάλα τραντάγματα στο πολιτικό σκηνικό.

Ο τρόπος αντιμετώπισης και των δύο προβλημάτων, δεν έχει καμία πρωτοτυπία. Ως πανάκεια επιλέγεται η εθελοντική παραχώρηση βαθμών κυριαρχίας, τόσο σε διεθνείς οργανισμούς και συνασπισμούς (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ), όσο και η επιδίωξη μέσω της «ελληνοτουρκικής φιλίας» να παραχωρηθούν αρκετά από όσα ζητά η Τουρκία «για να ησυχάσουμε επιτέλους». Σημαία του πολιτικού συστήματος είναι η διαχειριστική υποτέλεια και η παρασιτική πρόσδεση της χώρας και της οικονομίας της στους δυτικούς «εταίρους».

Προσαρμοστικότητα των ελίτ

Στην εποχή της γεωπολιτικής που έχουμε εισέλθει, δηλαδή σε μια περίοδο επίλυσης διαφορών δια της ισχύος και νέων περιχαρακώσεων, αποτελεί ουτοπία η αναζήτηση «ησυχίας» ή χώρου κίνησης μέσα στην αγκαλιά μεγάλων παικτών ή ανερχόμενων επεκτατικών δυνάμεων. Η Ελλάδα ως μικρή χώρα –έκταση, οικονομία, πληθυσμός κ.λπ.– ενδιαφέρει ισχυρούς και επεκτατιστές, όχι για την αγορά της, αλλά για τη γεωπολιτική της θέση. Πέρασμα και διαμετακομιστικός κόμβος (κλασικά), στρατηγικό σημείο βάσεων και ηλεκτρονικός κόμβος (Κρήτη κ.λπ.), και βασικό φράγμα σήμερα των προσφυγικών ροών προς τη Δύση. Το Αιγαίο, και η Μεσόγειος γενικά, έχουν μετατραπεί σε υγρό τάφο για χιλιάδες ανθρώπους στον βωμό των γεωπολιτικών σχεδίων για τη Μέση Ανατολή και τη Β. Αφρική. Το Προσφυγικό έχει μετατραπεί σε όπλο στα χέρια αδίστακτων και επεκτατικών δυνάμεων.

Κάποτε στη Δύση, ύστερα ήρθε η ανάπτυξη…

του Ρούντι Ρινάλντι

Άρρωστη Δύση

Κι ενώ όλο το δυτικό οικονομικό σύμπλεγμα, η κοσμοοικονομία υπό την αιγίδα των δυτικών πολυεθνικών, αγκομαχεί και βυθίζεται σε πολλαπλή κρίση, όχι μόνο οικονομική, μας εμφανίζουν τη νησίδα Ελλάδα, το καρυδότσουφλο στα κύματα, να μπαίνει, λέει, τρέχοντας μάλιστα στον κόσμο των επενδύσεων και της ανάπτυξης.

Οξύμωρο αλλά πραγματικό: Δεν έφτασαν για να γιατρέψουν το κακό, ούτε το πραξικόπημα της Χιλής (Σεπτέμβρης 1973), ούτε η πτώση του Τείχους και η διάλυση της ΕΣΣΔ (1989-91), ούτε οι εφορμήσεις για την επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων μετά την επίθεση στους Δίδυμους πύργους (2001). Δεν άντεξε στον χρόνο ούτε η υποτιθέμενη μονοκρατορία των ΗΠΑ. Ιδιαίτερα η κρίση του 2008-2010, ένα ακόμα επεισόδιο σε πολλαπλούς χρηματοπιστωτικούς σπασμούς που είχαν προηγηθεί σε όλο τον κόσμο, οδήγησε σε ένα διαφορετικό τοπίο. Νέοι μεγαπαίκτες αναδείχτηκαν στο διεθνές προσκήνιο με πρώτη την Κίνα. Κίνα, Ρωσία, Ινδία και μια σειρά από άλλες δυνάμεις που δεν ανήκουν στον δυτικό κόσμο, δημιουργούν πλέον άλλες προϋποθέσεις για την παγκόσμια διευθέτηση, χωρίς να ξεφεύγουν από το κυνήγι του κέρδους. Μόνο που οι μοιρασιές δεν θα προκύψουν από τις νοσούσες αγορές αλλά δια της ισχύος, δια της δύναμης. Είναι η ώρα της γεωπολιτικής που γεννιέται μέσα από τα ερείπια της γεωκουλτούρας που δημιούργησε ο νεοφιλελευθερισμός και οι αγορές.

Το πιο βαθύ συμπέρασμα είναι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια δομική κρίση του συστήματος (γενικά του καπιταλισμού) από την οποία δεν υπάρχει έξοδος, συνηθισμένη έξοδος. Εποχή δομικής κρίσης και πολυπλοκότητας, αποϊδεολογικοποίησης, όπου αλλάζουν όλες οι γνωστές κλίμακες. Ισορροπούμε προς στιγμήν κατά το γνωστό «κράτα με να σε κρατώ».

Σκοτεινή είναι η κατάσταση σχετικά με το τι γίνεται στα πιο βαθιά κέντρα του συστήματος. Ποιες είναι για παράδειγμα οι επιλογές των ΗΠΑ, οι προτεραιότητες και η συνέχεια της τραμπικής διαχείρισης; Η ενδόρρηξη του συστήματος δείχνει βαθιές διαφοροποιήσεις και αναζητήσεις. Ο πόλεμος ως επιλογή, η δημιουργία χαοτικών καταστάσεων ως προθάλαμος διευθετήσεων, η πολιτική κρίση στην καρδιά της Δύσης, στο κέντρο, συνδυάζονται με μια επιτάχυνση της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και με το πολύπλευρο άδειασμα της δημοκρατίας. Θάλασσες αθλιότητας με νησίδες αποστειρωμένων χώρων-ουρανοξυστών, κέντρων έρευνας και πειραματισμού ή αυτόματης παραγωγής.

Άμυνα, άμυνα, άμυνα!

Του Ρούντι Ρινάλντι από τον Δρόμο της Αριστεράς.

Ο εμφατικός –ίσως και προκλητικός– τίτλος του σημειώματος επιλέγεται εσκεμμένα. Για να τονιστεί ιδιαίτερα μια πλευρά, η οποία όχι μόνο απωθείται, αλλά γύρω της έχει συναφθεί ένα ένοχο μορατόριουμ που μόνο κινδύνους εγκυμονεί. Κινδύνους μεγάλους, τους οποίους προσπαθεί να σκεπάσει η προεκλογική έκσταση και η ψηφοθηρία ως μανία και ψύχωση. Γιατί, όπως έλεγε κι ένας αδικοχαμένος, η εξουσία είναι πρέζα πιο ισχυρή από την ηρωίνη. Ο εξαρτημένος θα κάνει τα πάντα για τη δόση του, θα περιπλανηθεί, ίσως ζήσει και ίσως χαθεί. Η πρέζα της εξουσίας είναι άλλο πράγμα, πιο βαθύ, πιο διαβρωτικό. Είναι όμως άλλο το θέμα μας.

Έρχεται θερμό επεισόδιο;

Πολλοί απαντούν ότι πρόκειται για φόλα που ρίχνουν οι Αμερικάνοι… Δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, τώρα είναι τουριστική περίοδος, ο Ερντογάν έχει εκλογές στην Κωνσταντινούπολη στο τέλος του μήνα, έχει εσωτερικά προβλήματα, η οικονομία του πάει χάλια. Μην τσιμπάτε, δεν υπάρχει κίνδυνος, να πουλήσουν όπλα θέλουν, άλλωστε είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ, δεν θα αφήσουν οι μεγάλοι να γίνει γης μαδιάμ.

Με τέτοια επιχειρήματα τραφήκαμε και δεν βλέπαμε καθαρά τι γίνεται. Το μόνο που έγινε είναι να κερδίζουμε λίγο χρόνο κάθε φορά, πληρώνοντας πάντα ένα αντίτιμο.

Ελλάδα και Τουρκία δεν είναι αυτό που λέγεται «σύμμαχες χώρες» ή «φιλικές». Μάλλον βρίσκονται σε μια ιδιότυπη κατάσταση. Ο Ανδρέας Παπανδρέου την είχε ονομάσει «μη πόλεμος» κι όταν το είπε ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα. Σήμερα, η φρασεολογία των Τούρκων επεκτατιστών είναι πιο πολεμοχαρής, πιο επιθετική. Το κράτος τους δυναμώνει διεξάγοντας πολέμους και αμφισβητώντας διεθνές δίκαιο και διεθνείς συμφωνίες. Όποιος δεν το βλέπει αυτό και δεν το αξιολογεί, δεν κατανοεί τίποτα από όσα συμβαίνουν. Το σύστημα συμμαχιών που υπήρχε και ιδιαίτερα ο ρόλος των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας διαταράσσονται, η ύπαρξη υδρογονανθράκων στη ΝΑ Μεσόγειο και ο πόλεμος στη Συρία τα έχουν αλλάξει όλα.

Κόμματα και ΜΜΕ θεωρούν ότι είναι καλύτερο να μη θίγεται το ζήτημα, να μην αγγίζεται διόλου. Πρόκειται για συνειδητή επιλογή μαζικής αποκοίμισης. Ρητή θέση όλων, να μείνει το ζήτημα μακριά από τον λαό. Σε αντίθετη περίπτωση, μπορεί να υπάρξουν «πάθη» που να φέρουν μεγάλη δυσκολία χειρισμών

O Γ. Καραμπελιάς συνομιλεί με τον Ρ. Ρινάλντι για τον «λαϊκισμό» και την κρίση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος (βίντεο)

Ο Γιώργος Καραμπελιάς συνομίλησε την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018 με τον εκδότη της εφημερίδας «Δρόμος της Αριστεράς», Ρούντυ Ρινάλντι, με θέμα: «Ο «λαϊκισμός» και η κρίση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος».

Πριν στεγνώσει καν το μελάνι…

Του Ρούντι Ρινάλντι

Οι υπογραφές πέφτουν με χαμόγελα και θριαμβολογίες συνοδευόμενες με καθησυχαστικά λόγια και μύθους. Μόνο που το «ζήσε το μύθο σου» δεν πολυπιάνει, γιατί τα γεγονότα είναι πυκνά, απανωτά και αποκαλυπτικά. 

Μόλις, μα μόλις έπεσαν οι υπογραφές στις Πρέσπες, άρχισαν οι ανησυχίες από φίλιες δυνάμεις στην Βαλκανική. Η Βουλγαρία ανησυχεί και πάντως δεν αναγνωρίζει ποτέ μακεδονικό έθνος και μακεδονική γλώσσα, ενώ η Σερβία είναι σκεπτική γιατί τέτοια «συνολάκια» μπορεί να προωθηθούν και σε περιοχές κρίσιμες για αυτήν. Ταυτόχρονα, το ξεχασμένο «Ουράνιο Τόξο» παρενέβη για να θέσει θέματα της «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα και δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ άγνωστοι στο ευρύ κοινό κάνουν δηλώσεις που θυμίζουν πιο πολύ «Μακεδόνες», παρά Έλληνες πολίτες, περίπου σαν την συμπεριφορά που έχουν μουσουλμάνοι βουλευτές της μειονότητας στην Θράκη. 

Ο μοχλός των μειονοτήτων στην υπηρεσία των σχεδιασμών των μεγάλων, για την διάλυση χωρών, επαναχάραξη συνόρων, ρευστοποίηση κρατικών οντοτήτων, προτεκτορατοποίηση κ.λπ. είναι πάλι στην ημερήσια διάταξη. Πειθήνιες κυβερνήσεις και προτεκτοράτα ή ημιαποικίες, επαναχάραξη συνόρων και διάνοιξη ασφαλών δρόμων για στρατεύματα ή ενεργειακά υλικά, πάνε όλα μαζί. Ετοιμάζονται για νέους «μεγάλους γύρους» και συγκρούσεις. 

Ρούντι Ρινάλντι : Όχι στη απαξίωση των συλλαλητηρίων

Τα συλλαλητήρια με αφορμή αυτό της Θεσσαλονίκης, κατέδειξαν μία αυθόρμητη –ακηδεμόνευτη υβριδική αντίδραση του ελληνικού λαού, μετά από 8 χρόνια οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης. Ο λαός μας σοφότερα από το ελληνικό πολιτικό σύστημα, λέει με τον τρόπο αυτό «όχι» σε νέες εθνικές ήττες, ανεξάρτητα αν η εμφάνιση ακραίων φασιστικών στοιχείων στα συλλαλητήρια, επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι από το σύστημα για να εξαφανίσει τον λαικό παράγοντα.

Εξαγόμενα και παρεπόμενα του συλλαλητηρίου Τι δείχνει η λαϊκή διάθεση -και ο τρόπος που εκδηλώνεται- για το θέμα της Μακεδονίας

Του Ρούντι Ρινάλντι

Στην Ελλάδα του καναπέ και της καθήλωσης, πραγματοποιείται ένα συλλαλητήριο, που δεν το προβάλλουν επίσημοι και κρατικοί φορείς και συγκεντρώνει περίπου 300.000 κόσμο (αν συμφωνήσουμε σε αυτήν την τάξη μεγέθους, δεν απέχουμε πολύ από την πραγματικότητα, είτε παραπάνω είτε λιγότεροι κι αν ήταν οι συγκεντρωμένοι). Ένα συλλαλητήριο που ταρακουνά και προβληματίζει.

1

Ο αριθμός, το πλήθος απαιτούν μια ερμηνεία, όπως απαιτεί μια ερμηνεία το τι ζητούσε ο κόσμος που πήγε στο συλλαλητήριο και ποιος ήταν ο χαρακτήρας του. Τα περί φασιστών και ακροδεξιών ως κύριων χαρακτηριστικών, διαστρεβλώνουν εντελώς την πραγματικότητα και δεν εξηγούν τίποτα.

Το συλλαλητήριο ήταν μια έκφραση της οργής των ανθρώπων –πολλών ανθρώπων, χιλιάδων ανθρώπων, δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων– που δεν θέλουν να φάνε ακόμα μια ήττα που θα συμπληρώσει τη συνολικότερη απαξίωση και υποβάθμιση της ζωής τους. Ήταν και είναι η έμπρακτη εκδήλωση της διάθεσης, της τάσης ενός μεγάλου τμήματος (περίπου το 80%) της ελληνικής κοινωνίας να μην «παραδοθεί» το όνομα της Μακεδονίας, να μην υποχωρήσουμε άλλη μια φορά, να μην ανοίξουμε τις πόρτες και τα παράθυρα σε αμφισβητήσεις της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Ήταν και ιδιαίτερη έκφραση μιας πατριωτικής διάθεσης και στάσης απέναντι στους αλυτρωτισμούς και τις επιβουλές σε ολόκληρο τον βορειοελλαδίτικο χώρο.

Ο λαός, όποτε παρέμβηκε τα τελευταία 8 χρόνια, στις πλατείες για τα μνημόνια, στο προσφυγικό με την αλληλεγγύη και τώρα για την Μακεδονία, ο ρόλος του ήταν προοδευτικός – προωθητικός, άσχετα αν ήταν ευκολόπιστος και εξαπατήθηκε από τους πολιτικούς εκφραστές στους οποίους ανέθεσε τη διαχείριση

2

Το συλλαλητήριο είχε δύο αιχμές. Μία ιδιαίτερη απέναντι στην κυβέρνηση που χειρίζεται «υπεύθυνα» το θέμα και είναι πρόθυμη να προσυπογράψει τους νατοϊκούς σχεδιασμούς, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Και μία συνολικά απέναντι στο πολιτικό κόσμο που κοροϊδεύει τους πολίτες και σύρεται σε μια «εθνική γραμμή» συμβιβασμού και υποτέλειας. «Μην μας ξεπουλάτε άλλο». «Φτάνει πια». Δεν είχε ένα πιο ξεκάθαρο προσανατολισμό για τον ρόλο των ΗΠΑ, του Νίμιτς, του ΝΑΤΟ ή αιχμές για αυτά. Τα στοιχεία αυτά ήταν υποβαθμισμένα.

Ρόλος και όρια της Αριστεράς στη μεταπολίτευση (1974-2010)

Του Ρούντι Ρινάλντι

 

Ορισμένοι μελετητές, θέλοντας να αναλύσουν την τυπολογία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση, κάνουν λόγο για «τριπολικό κομματικό σύστημα με δικομματική δυναμική αντιπαράθεσης», για «τρικομματισμό με διπολική δυναμική» ή και για «απόλυτο πολωμένο τρικομματισμό». Ο τρίτος παράγοντας, το «τρίτο πρόσωπο», είναι φυσικά η Αριστερά.

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο δικομματισμός κυριάρχησε, συγκεντρώνοντας ποσοστά της τάξης του 80% του εκλογικού σώματος. Πάντα όμως υπήρχε ένας ακόμα πόλος, συμπληρωματικός προς το μεταπολιτευτικό σύστημα, εκφραζόμενος από τις δυνάμεις που αναφέρονταν στην Αριστερά.

Οι προσεγγίσεις που προαναφέραμε, όμως, δεν είναι οι μόνες. Αρκετοί άλλοι αναλυτές θεωρούν τον ρόλο της Αριστεράς κατά την περίοδο 1974-2010 περιθωριακό ή μη ουσιαστικό, παρουσιάζοντάς την περίπου σαν έναν «φτωχό συγγενή» στο πολιτικό σκηνικό.

Η σταθερότητα, αλλά και οι μεταβολές και εναλλαγές της περιόδου, δεν μπορούν όμως να ερμηνευτούν χωρίς να εντοπιστεί η οργανική σχέση που είχε με το μεταπολιτευτικό καθεστώς η σύνολη Αριστερά και η ιδιαίτερη στήριξη των κομμάτων της (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτ. και αργότερα ΣΥΝ) προς το σύστημα.

Αν θέλουμε να κάνουμε μια γενική παρατήρηση, ο ρόλος της Αριστεράς στην περίοδο 1974-2010 είναι συμπληρωματικός και σταθεροποιητικός. Η συμπληρωματικότητα εκφράζεται με την αποδοχή των ορίων που έθεταν οι αστικές δυνάμεις (και οι συμβιβασμοί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις), ενώ συνομολογούνταν τα ειδικά κοινωνικά και πολιτικά συμβόλαια που λειτούργησαν (λύση Καραμανλή και αργότερα «αλλαγή» ΠΑΣΟΚ).

Η συμπληρωματικότητα αυτή, δεν τροποποιείται ούτε την εποχή που για πρώτη φορά, σε επίπεδο μεταπολεμικής δυτικοευρωπαϊκής χώρας, η Αριστερά παίρνει μέρος σε κυβερνητικά σχήματα, πρώτα με την Ν.Δ. (κυβέρνηση Τζανετάκη) και μετά με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ μαζί (οικουμενική Ζολώτα). Οι κυβερνήσεις αυτές δεν ήταν άχρωμες ή «αόρατες», όπως αρέσκονται να τις παρουσιάζουν εκ των υστέρων, αλλά οριοθέτησαν την είσοδο της Ελλάδας στην περιοχή του ανοικτού νεοφιλελευθερισμού των δεκαετιών του ’90 και του 2000 (τριετία Μητσοτάκη, Σημητικός εκσυγχρονισμός, κυβερνήσεις Κώστα Καραμανλή).

Η φαντασίωση στην εξουσία…|

Του Ρούντι Ρινάλντι

Το αποικιακό καθεστώς ονειρεύεται πως αποκτά «ανεξάρτητο ρόλο»

Η συστηματική διαστροφή της πραγματικότητας, με τα ιδιαίτερα αριστερά χαρακτηριστικά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δηλαδή τη χρήση του συστηματικού ψέματος και της προπαγάνδας έχει την τιμητική της με το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης που φόρτωσε ακόμα πιο ισχυρά νεοαποικιακά δεσμά τη χώρα και την κοινωνία.

Όποιος καταγγείλει με σθένος το γεγονός αυτό, κατηγορείται ως φίλος της Ν.Δ. που θέλει να παλινορθωθεί το καθεστώς της δεξιάς στην χώρα. Τόσο απλά. Όπως το πάλαι ποτέ σύνθημα της ΚΝΕ «ο αντικομμουνισμός δεν θα περάσει» όποτε γίνονταν κριτική στα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Γιατί και τότε οι επικριτές κατηγορούντο ότι ψεύδονται γιατί ο σοσιαλισμός προχωρούσε κατά κύματα και οι εργαζόμενοι ήσαν ευχαριστημένοι. Ποιος έλεγε ψέματα τότε; Και ποιος ψεύδεται ασύστολα σήμερα; Η συστηματική χρήση του ψέματος και η εύκολη σπίλωση και συκοφαντία κάθε άλλης άποψης είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, εγγεγραμμένο στο χώρο της αριστεράς.

Έτσι ο κυβερνητικός λόγος δια στόματος Τσίπρα διακηρύττει σαν απολογισμό τα ακόλουθα: «Τελικά πήραμε αυτό που ζητούσαμε: Μια συμφωνία διεξόδου». «Πήραμε αυτό που διεκδικούσαμε, αλλά και αυτό που δικαιούμασταν», «Ίσως για πρώτη φορά μετά τον δύσκολο συμβιβασμό του Ιούλη του 2015 αισθανόμαστε δικαιωμένοι». «Μετά από πολλή υπομονή και επιμονή, σε μια διαπραγματευτική γραμμή που γνωρίζαμε ότι θέλει χρόνο για να αποδώσει καρπούς, φτάσαμε επιτέλους σε αποτέλεσμα». Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει και το γνωρίζει.

Όταν όμως αναλαμβάνει να παίξει το «ρόλο», εκεί αρχίζει να μπερδεύεται και να μην συναισθάνεται καθόλου την πραγματικότητα.

«Η Ελλάδα βρίσκεται με πολλούς συμμάχους που την υποστηρίζουν στο διεθνές στερέωμα» είπε, προσθέτοντας ότι αυτό είναι κρίσιμο «γιατί βρισκόμαστε σε γειτονιά με πολλές εντάσεις». Αυτά τα δήλωσε ενημερώνοντας για τις «επιτυχίες» τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο (ιδιότυπο συνεταίρο της καραμανλικής πτέρυγας στον κυβερνητικό σχήμα).

Εθνική και λαϊκή κυριαρχία | του Ρούντι Ρινάλντι

Ζητούμενα σε μια χώρα ειδικού καθεστώτος (αποικίας χρέους)

Η είσοδος της χώρας στην εποχή των μνημονίων οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός νέου καθεστώτος που έχει τη μορφή μιας μετανεωτερικής αποικίας – όπου στοιχεία της πολιτικής ανεξαρτησίας (όσα υπήρχαν) αδειάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και οι έννοιες της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας καταρρακώνονται.

Το χρέος και η χρεομηχανή που έχει στηθεί εδώ και μερικές δεκαετίες αποτέλεσαν τον ειδικό μηχανισμό προώθησης αυτής της νέας ποιότητας-υποβάθμισης της χώρας, σε χώρο εκποίησης της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και τοκογλυφικής απομύζησης προς όφελος ισχυρών δυνάμεων της Ε.Ε. (Γερμανία) και διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (ΔΝΤ).

Η χρεομηχανή σχετίζεται με δύο παράλληλες χρονικά διαδικασίες: τη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας, δηλαδή το «άλμα στο άυλο» σαν απάντηση στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, καθώς και τη νέα μορφή συσσώρευσης που επιβλήθηκε μέσα στην κρίση: «τη συσσώρευση μέσω της αφαίρεσης πόρων από άλλους» (Harvey). Το πιστωτικό σύστημα και το χρηματιστικό κεφάλαιο μετατράπηκαν σε σημαντικούς μοχλούς αρπαγής, απάτης και κλεψιάς. Η υποταγή της οικονομίας στον χρηματοπιστωτικό τομέα –από τα μέσα της δεκαετίας του ’70– υπήρξε θεαματική, τόσο για τον κερδοσκοπικό όσο και για τον αρπακτικό χαρακτήρα της. Η αύξηση των επιπέδων του χρέους οδήγησε στη μετατροπή ολόκληρων πληθυσμών ακόμη και ανεπτυγμένων χωρών σε μια κατάσταση δουλοπαροίκων λόγω του χρέους.

Παράλληλα, έχουν δημιουργηθεί εντελώς νέοι μηχανισμοί συσσώρευσης μέσω της αφαίρεσης πόρων από άλλους (βλέπε εκστρατεία εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων, την έμφαση που δίνεται στα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, τη βιοπειρατεία γύρω από το γενετικό υλικό κ.λπ.).

Επομένως, έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο παγκόσμιο δίκτυο καθώς και ειδικοί μηχανισμοί για να καθυποτάξουν την οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό στις ανάγκες και την κυριαρχία των μεγάλων σφαιρικοποιημένων πολυκλαδικών μονοπωλίων. Η τάση συγκεντροποίησης οικονομικής και πολιτικής δύναμης έχει οδηγήσει, στο σύγχρονο κόσμο, στη δημιουργία μονοπωλιακών ενώσεων μέσω των οποίων μοιράζονται τον κόσμο (και παράλληλα ξεχωρίζουν) μερικές μεγάλες δυνάμεις που ανταγωνίζονται για το μοίρασμά του.

Ένας κόσμος σε πλήρη αναστάτωση

Του Ρούντι Ρινάλντι

Πολιτική και γεωπολιτική παίρνουν την πρωτοκαθεδρία από την οικονομία 

Τον τελευταίο διάστημα δεν περνά ούτε μία εβδομάδα χωρίς κάποιο μεγάλο γεγονός, τέτοιο που να απασχολεί ανθρώπους όπου κι αν βρίσκονται. Είναι τόσο πυκνά και συχνά τα μεγάλα γεγονότα, τα σημαντικά γεγονότα, που καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη την κατανόηση και την ερμηνεία τους. «Εκπλήξεις» είναι στην ημερήσια διάταξη και ο κόσμος γίνεται πιο ρευστός και θολός, πιο αβέβαιος και συγκρουσιακός.

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε το δημοψήφισμα στην Τουρκία, που σωστά απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, την Τερέζα Μέι να εξαγγέλλει εκλογές στη Μ. Βρετανία για τις 8 Ιουνίου, ενώ η επόμενη βδομάδα θα κυριαρχηθεί από το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Πριν 15 μέρες είχαμε το βομβαρδισμό της Συρίας από τις ΗΠΑ, καθώς και τις απειλές Τραμπ προς τη Β. Κορέα – στα σύνορα της οποίας λέγεται ότι συγκεντρώνονται στρατεύματα της Κίνας και της Ρωσίας.

Παράλληλα, πολλές ευρωπαϊκές πόλεις γεύονται τον τρόμο που δημιουργούν χτυπήματα φανατικών ή του ίδιου του ISIS. Τα προσφυγικά κύματα απειλούν τον «πολιτισμένο κόσμο», ενώ τεράστιες περιοχές ανεργίας και δυστυχίας περικυκλώνουν νησίδες φθίνουσας και κρισιακής ευημερίας/πολυτέλειας. Τι συμβαίνει λοιπόν;

1. Το τέλος του «οικονομισμού»

Ο κόσμος, όπως τον γνωρίζαμε μέχρι τώρα, κυβερνήθηκε εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες μέσα από το μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού και των δογμάτων της παγκοσμιοποίησης, μέσα από το ξήλωμα και την αποσάθρωση κάθε κρατικής εποπτείας και παρέμβασης ώστε να είναι απρόσκοπτη η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας. Ήταν οι δεκαετίες που η οικονομία και η αγορά βρίσκονταν στο τιμόνι και ένας αυτόματος πιλότος είχε τεθεί σε λειτουργία, καθιστώντας την πολιτική σχετικά άχρηστη και μετατρέποντας τους φορείς της σε ομοιόμορφους πρωτοκολλητές αποφάσεων τις οποίες έπαιρναν οι «αγορές», τα υπερεθνικά ιδρύματα. Στην Ε.Ε., για παράδειγμα, το Γιούρογκρουπ και η ΕΚΤ, με επικεφαλής τον Σόιμπλε, καθόριζαν την πορεία ακόμα και κυβερνήσεων και ολόκληρων χωρών.

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που αυτού του τύπου ο «οικονομισμός» έχει φάει τα ψωμιά του. Δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει την «κυβερνησιμότητα» χωρών και περιοχών, πόσο μάλλον μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης όπως η Ε.Ε. Η κρίση, στην οποία υποτίθεται ότι θα απαντούσαν αυτές οι επιλογές, δημιούργησε άλλα «τέρατα και δαιμόνια» που ο αυτόματος πιλότος του «οικονομισμού» δεν μπορεί να τιθασεύσει. Πρώτα και κύρια, γέννησε τα άγρια κύματα της λαϊκής αμφισβήτησης και απονομιμοποίησης των δογμάτων και συνταγών που απεργάζονται οι «θεσμοί» της παγκοσμιοποίησης. Στη συνέχεια, η φθίνουσα πορεία της Δύσης έδωσε έδαφος σε πολλές άλλες δυνάμεις να προκύψουν και να αποτελούν πλέον «παίκτες» στην παγκόσμια σκακιέρα και στις εστίες έντασης ενός χαοτικού κόσμου. Η προσφιλής στάση, ειδικά των ΗΠΑ, να προκαλείται μια χαώδης κατάσταση σε μια ευαίσθητη περιοχή και μετά αυτές να παρεμβαίνουν δυναμικά επιβάλλοντας λύσεις, ανήκει κι αυτή σαν συνταγή στο παρελθόν. Δεν υπάρχει πλέον αυτή η ικανότητα τιθάσευσης.

Βαλτωμένο τοπίο

Του Ρούντι Ρινάλντι

Ανακατατάξεις έξω, τακτικισμοί στο εσωτερικό

Παρά τους παλαιομοδίτικους μικροκαυγάδες ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. στις βαρετές και επαναλαμβανόμενες «συγκρούσεις» στη Βουλή και στα τηλεπαράθυρα, παρά τους πανηγυρισμούς του Φλαμπουράρη και τις διαστημικές πτήσεις του Παππά, η πραγματικότητα της χώρας εγκλωβίζεται σε ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Πολλαπλά σημάδια προμηνύουν ότι «ο χρόνος σώνεται» ενώ βαδίζουμε προς μια κορύφωση της τραγωδίας που βιώνουμε εδώ και 7 χρόνια.

Και ενώ συστηματικά διαβρώνονται και καταστρέφονται η χώρα και η κοινωνία, κυριαρχεί ο γενικός αποπροσανατολισμός από τα καίρια και τα ουσιαστικά ζητήματα. Με την έννοια της αναγκαίας επικέντρωσης σε ζητήματα μιας πιο συνολικής ματιάς, μιας οπτικής που δεν θα εξωραΐζει τη δυσκολία του καθολικού προβλήματος. Ή που δεν θα εύχεται απλά μιαν «ανατροπή», λέγοντας απλώς μεγάλα λόγια.

Την ίδια στιγμή, οδηγούμαστε σε οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα που θα εκδηλωθούν με έντονο και καταλυτικό τρόπο. Και μάλιστα, σε ένα διεθνές περιβάλλον που σφραγίζεται από τεράστιες ανακατατάξεις και συγκρούσεις, οι οποίες δείχνουν πως τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και σταθερό, ακόμα και στο κοντινό μας μέλλον.

Τούτων δοθέντων, έχουμε και λέμε:

Δεν πρόκειται για επανάληψη

Η σχέση Ελλάδας – Δανειστών δοκιμάζεται σε ένα σκηνικό που μοιάζει γνώριμο, μόνο που το σενάριο τροποποιείται και οι πρωταγωνιστές οφείλουν να μάθουν τα καινούργια λόγια, ορισμένοι μάλιστα να μαντέψουν ίσως τι πρόκειται να λεχθεί στις επόμενες σκηνές. Ενώ όλα μοιάζουν σαν επανάληψη, ενώ η γλώσσα και η φρασεολογία περιστρέφονται γύρω από γνωστές έννοιες (αξιολόγηση, προαπαιτούμενα, ποσοτική χαλάρωση κ.λπ.), όλα τα δεδομένα τείνουν να τροποποιηθούν από παράγοντες που δεν αφορούν αποκλειστικά το ελληνικό πρόβλημα.

Συνδιάσκεψη Άρδην – χαιρετισμοί (βίντεο)

Παραθέτουμε τους χαιρετισμούς των προσκεκλημένων στην Α΄Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Άρδην που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

• Μιχάλης Μερακλής, ομότιμος καθηγητής Λαογραφίας

• Σωτήρης Σόρογκας, ζωγράφος – ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ

Η εθνική κυριαρχία όρος διεξόδου της χώρας

Του Ρούντι Ρινάλντι

Ποιον ωφελεί η κατάλυση της ανεξαρτησίας;

 Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δεν είναι ένα πλάσμα της φαντασίας. Ενεργεί με φορείς, δυνάμεις, θεσμούς και πρωτοβουλίες που στοχεύουν να δημιουργήσουν και να αξιοποιήσουν προς όφελος του κεφαλαίου τις καλύτερες και ευνοϊκότερες συνθήκες απομύζησης υπεραξίας και πλούτου σε πλανητικό επίπεδο. Κι αυτό μέσα σε περιβάλλον οξύτατου ανταγωνισμού και διαρκούς κρίσης.

Οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στις χώρες, μέσα στο σύστημα αυτό, δεν είναι ισότιμες αλλά υπόκεινται στις αναγκαίες τροποποιήσεις που επιβάλλει η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου ώστε να υπερβεί αυτό τα όρια που εμποδίζουν την κερδοφορία του. Μια από τις πιο βασικές συνέπειες στο έδαφος αυτό είναι η ενίσχυση βασικών ηγεμονικών πόλων (πχ ΗΠΑ και Ε.Ε.) και η ανάπτυξη όρων που να επιτρέπουν στα υπερεθνικά τους μονοπώλια να συσσωρεύουν τεράστια κέρδη, να λεηλατούν περιοχές και χώρες, να επιβάλλουν τις πολιτικές τους με το λιγότερο κόστος. Αυτή η πορεία της παγκοσμιοποίησης ωφελείται τα μέγιστα από το άδειασμα της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας πολλών χωρών. Η εθνική κυριαρχία των χωρών-στόχων δεν έχει πλέον νόημα, πρέπει να εκχωρηθεί στους μηχανισμούς και τις δομές του πολυεθνικού κεφαλαίου, έτσι ώστε να αποκτήσουν οι χώρες μια συμπληρωματικότητα σε σχέση με τα κέντρα που διευθύνουν την παγκόσμια οικονομία.