Στο τραπέζι το σενάριο της συνεκμετάλλευσης

Το μειονέκτημα της εν λόγω λογικοφανούς προσέγγισης είναι προφανές, καθώς προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ελληνικής κυβέρνησης η οποία θα αποδεχτεί την προκαταβολική εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων για χάρη αβέβαιων μελλοντικών οικονομικών κερδών…

ΑΠΟ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ

Η αγωνιώδης, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αναζήτηση της αντικατάστασης (μέσο/ μακροπρόθεσμα) των ρωσικών ενεργειακών πόρων υποχρεώνει την Ευρωπαϊκή Ένωση (Γερμανία) να στρέψει την προσοχή της στα ελπιδοφόρα ενεργειακά κοιτάσματα της (ανατολικής κατά κύριο λόγο) Μεσογείου και κατά συνέπεια να πιέσει για τις απαραίτητες πολιτικές διευθετήσεις (στα ελληνοτουρκικά και στις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας) προκειμένου να εξελιχθεί το έργο της έρευνας, εξόρυξης και μεταφοράς των υδρογονανθράκων της περιοχής προς την Ευρώπη.

Αυτή η πιεστική ανάγκη επέβαλε την πραγματοποίηση της πρόσφατης συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη, την οποία θα πρέπει να την τοποθετήσουμε στο πλαίσιο των «κολλητών» επαφών που είχε ως οικοδεσπότης ο Τούρκος ηγέτης, τις αμέσως επόμενες ημέρες μετά τη συνάντησή του με τον Έλληνα πρωθυπουργό, με τον καγκελάριο της Γερμανίας Όλαφ Σολτς και τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Ναφτάλι Μπένετ.

Από την παραγωγική, όπως τη χαρακτήρισαν και οι δύο πλευρές, συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν προέκυψε η απόφαση οι δύο χώρες να αναζητήσουν διμερώς, με συναντήσεις αρμόδιων στρατιωτικών επιτροπών, Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), τα οποία θα δώσουν το «σήμα» της απαραίτητης «ηρεμίας» που απαιτείται για την εξέλιξη των ενεργειακών project στην περιοχή.

Δεδομένων των επίσημων και έντονων τουρκικών απαιτήσεων για αποστρατιωτικοποίηση (απόσυρση συγκεκριμένων όπλων) των ελληνικών νησιών που βρίσκονται κοντά στα μικρασιατικά παράλια, η ελληνοτουρκική συζήτηση για ΜΟΕ που ξεκινά τον επόμενο μήνα περιγράφει το κόστος που η κυβέρνηση Μητσοτάκη χρεώνει τη χώρα προς όφελος της κάλυψης των ενεργειακών αναγκών της Ευρώπης (Γερμανίας)…

Ιδέα με παρελθόν…

Αμέσως μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο ΝΑΤΟϊκής Συνόδου και συνάντηση των υπουργών Άμυνας Ελλάδας και Τουρκίας. Όπως συμβαίνει συνήθως, λεπτομέρειες (αληθείς ή προβοκατόρικες) της συζήτησης έδωσε η τουρκική πλευρά.

Τί κρύβουν οι δηλώσεις Ακάρ για συνεκμετάλλευση

 

Μετά την έκτακτη Σύνοδο των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ, ο κ. Χουλουσί Ακάρ δήλωσε σχετικά με την πρόσφατη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο αναφορικά με το Αιγαίο, ότι: «Υπάρχει τουρισμός, ψάρεμα και πολλά άλλα πλούτη. Είμαστε υπέρ της κοινής εκμετάλλευσής τους (συνεκμετάλλευση), το έχουμε πει αυτό. Λάβαμε θετική απάντηση από τον συνομιλητή μας. Υπό αυτή την έννοια, περιμένουμε να προχωρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση». Ανέφερε επίσης ότι σε στρατιωτικό επίπεδο βρίσκεται σε εξέλιξη η συζήτηση για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Το θέμα της συνεκμετάλλευσης δεν είναι η πρώτη φορά που τίθεται από τουρκικής πλευράς και υπάρχει «θετική απάντηση» από το συνομιλητή, όπως ανέφερε ο κ. Ακάρ. Στο παρελθόν έχουμε ακούσει από Έλληνες κυβερνητικούς αξιωματούχους ότι δεν μπορούμε να είμαστε “μοναχοφάηδες” και το θέμα αυτό είχε θέσει επίσης σε συνέντευξή του, στην κυπριακή εφημερίδα “Φιλελεύθερος” και ο νυν Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας κ. Ντόκος.

Η συνέχεια... Τί κρύβουν οι δηλώσεις Ακάρ για συνεκμετάλλευση

Οι Γερμανοί “ενταφιάζουν” την ελληνο-κυπριακή ΑΟΖ

Ἡ «Ἑστία» ἀποκαλύπτει τήν μελέτη τοῦ Ἱδρύματος Ἐπιστήμης καί Πολιτικῆς (SWP), συμβούλου τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν – Μεθοδεύουν διάσκεψη Μεσογείου μέ τήν Ἄγκυρα παροῦσα

ΜΕΤΑ τήν ἀπόσυρση τοῦ ἐνδιαφέροντος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν ἀπό τόν ἀγωγό EastMed, ἕνας δεύτερος κόλαφος γιά τήν ἐνεργειακή πολιτική τῆς χώρας μας ἔρχεται ἀπό τήν Γερμανία. Διαφαίνεται ἐν ὀλίγοις σαφής πρόθεσις νά βάλουν τήν Τουρκία στά σχέδια γιά ἐνεργειακές διασυνδέσεις στήν περιοχή, τόσο στά ὑποθαλάσσια καλώδια μεταφορᾶς ἠλεκτρικοῦ ρεύματος ὅσο καί στά προγράμματα ἀγωγῶν μεταφορᾶς ὑδρογόνου. Παραλλήλως ἡ σημασία τοῦ κυπριακοῦ φυσικοῦ ἀερίου ὑποβαθμίζεται στόν βωμό τοῦ ὑποτιθεμένου προγράμματος «πράσινης» μεταβάσεως τῆς Εὐρώπης. Αὐτά προκύπτουν ἀπό τίς πρόσφατες «ἀναλύσεις ἐπικαιρότητος» τοῦ Ἱδρύματος Ἐπιστήμης καί Πολιτικῆς (SWP) τοῦ Βερολίνου, οἱ ὁποῖες ἀπηχοῦν σχεδιασμούς τῆς γερμανικῆς καγκελλαρίας γιά εὐρωπαϊκά καί διεθνῆ ζητήματα. Σημειώνεται ὅτι τό SWP συνεργάζεται μέ τό Ἵδρυμα Mercator καί εἶναι σύμβουλος γιά τό γερμανικό Ὁμοσπονδιακό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν.

«Ἡ ΕΕ θά πρέπει νά συνηγορήσει ἔναντι τῶν διεθνῶν ἐπιχειρήσεων καί τῶν κρατῶν τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου ὑπέρ τῆς βραχυπρόθεσμης παύσεως καί πρός τό παρόν ἐγκαταλείψεως τῶν ἐρευνῶν γιά φυσικό ἀέριο στά ἀνοικτά τῆς Κύπρου» ἀναφέρει συγκεκριμένα τελευταία ἀνάλυσις τῶν ἐρευνητῶν τοῦ Ἱδρύματος Μόριτζ Ράου, Γκύντερ Σέουφερτ καί Κρίστεν Βέστφαλ. Τιτλοφορεῖται μάλιστα: «Ὁ χῶρος τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου στό ἐπίκεντρο τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐνεργειακῆς μεταβάσεως». Πλέον ἐνδεικτικός ὅμως εἶναι ὁ ὑπότιτλος: «Βαθιά ριζωμένες ἀντιπαλότητες καί νέες δυνατότητες συνεργασίας μεταξύ Ἑλλάδας, Τουρκίας καί Κύπρου».

Αὐτό πού δέν προσδιορίζεται στόν τίτλο ἀλλά διαφαίνεται ἀπό τίς πρῶτες κιόλας παραγράφους τῆς μελέτης εἶναι ἡ «ἀξιοποίησις» τῆς εὐρωπαϊκῆς πράσινης πολιτικῆς (τήν ὁποία ἀσμένως ἔχει ἐναγκαλισθεῖ ἡ ἑλληνική Κυβέρνησις) γιά νά δικαιολογηθοῦν κινήσεις, οἱ ὁποῖες οὐσιαστικῶς ἐνταφιάζουν κυριαρχικά δικαιώματα καί κυρίως τήν θεσμοθετημένη ἀπό τό διεθνές Δίκαιο τῆς Θαλάσσης δυνατότητα κηρύξεως καί ὁριοθετήσεως ΑΟΖ. Ἡ παράγραφος πού ἀκολουθεῖ εἶναι ἀποκαλυπτική: «Προκειμένου νά καλυφθεῖ ἡ ηὐξημένη ζήτησις γιά οἰκολογικό ρεῦμα στήν Εὐρώπη, τό εὐρωπαϊκό, τό ἀφρικανικό καί τό μεσανατολικό ἠλεκτρικό δίκτυο θά μποροῦσαν νά συνδεθοῦν μεταξύ τους μέσῳ τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Ταυτοχρόνως, ἡ περιοχή διαθέτει τό δυναμικό ὑποστηρίξεως τῆς ΕΕ γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς οἰκονομίας ὑδρογόνου. Αὐτή ἡ ἐπαναξιολόγησις τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου ἀπό ἐνεργειακῆς οἰκονομικῆς ἀπόψεως δημιουργεῖ νέες οἰκονομικές προοπτικές καί περιθώρια πολιτικῆς δράσεως στά κράτη τῆς περιοχῆς. Σέ αὐτό τό πλαίσιο, οἱ διενέξεις περί θαλασσίων ΑΟΖ μεταξύ Ἑλληνοκυπρίων καί Τουρκοκυπρίων, καθώς καί μεταξύ τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Τουρκίας, θά ἔχαναν μεγάλο μέρος τῆς δυναμικῆς τους. Ὡστόσο, ὑπάρχει ὁ κίνδυνος κωλυσιεργίας ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀνάπτυξη τῶν ἀνανεώσιμων πηγῶν ἐνέργειας (ΑΠΕ) καί τῆς διασυνδεσιμότητας στήν Ἀνατολική Μεσόγειο ἐξ αἰτίας βαθιά ριζωμένων ἀντιπαλοτήτων». Τό γερμανικό Ἵδρυμα παραβλέπει τήν οὐσία τῶν ἀντιπαλοτήτων, ἀγνοεῖ ὅτι ἡ μισή Κύπρος τελεῖ ὑπό κατοχήν καί ἀνησυχεῖ μόνον γιά τήν «κωλυσιεργία» πού μπορεῖ νά ἐπιφέρουν τά ἐθνικά θέματα τῶν κρατῶν τῆς περιοχῆς (ἐν προκειμένῳ τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου) γιά τίς δικές τους γεωπολιτικές φιλοδοξίες τίς ὁποῖες παραλλάσσουν ὑπό τόν μανδύα τῶν εὐρωπαϊκῶν σχεδιασμῶν «πράσινης» μεταβάσεως.

Το φοβικό σύνδρομο της Αθήνας – Πώς υπαγορεύει αποφάσεις

 

 

Τσιλιόπουλος Ευθύμιος

 

Από τότε που ο Θουκυδίδης έγραψε για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, οι μελετητές του πολέμου και της πολιτικής έχουν αναγνωρίσει ότι τα
συναισθήματα επηρεάζουν τις διεθνείς σχέσεις. Οι σύγχρονοι δυτικοί μελετητές, ωστόσο, τα αντιμετωπίζουν παραδοσιακά ότι τα συναισθήματα εμποδίζουν τη λογική συμπεριφορά. Στην Ελλάδα, οι πολιτικές ελίτ διαπνέονται, εδώ και δεκαετίες από ένα φοβικό σύνδρομο προς την Τουρκία, κάτι που πολλοί προσπάθησαν να αποδώσουν σε ευθυνοφοβία, μικροπολιτική σπέκουλα, ή ακόμη και δουλοπρέπεια προς τις ΗΠΑ.

Σε κάποιο βαθμό όλες αυτές οι αιτίες αποτελούν συνιστώσες της φοβικής αντίδρασης των ελληνικών πολιτικών ελίτ, αλλά δεν είναι η γενεσιουργός αιτία. Τα αίτια είναι δυσδιάκριτα από την σκοπιά της μικροπολιτικής καθημερινότητας. Το πολιτικό προσωπικό αποτελεί ιδιαίτερη κοινωνική-επαγγελματική τάξη, ασχέτως με τις πολιτικές-ιδεολογικές του καταβολές. Οι πολιτικοί που διαπληκτίζονται στα κοινοβουλευτικά έδρανα έχουν πολλά περισσότερα κοινά μεταξύ τους απ’ ότι με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Συγχρωτίζονται, συζητούν και μοιράζονται σκέψεις μεταξύ τους και με ανώτερα κοινωνικά-οικονομικά στρώματα, ακόμη και όταν πολιτικά εμφανώς ρέπουν στον λαϊκισμό. Στο κάτω-κάτω είναι μια επαγγελματική ομάδα με ξέχωρα συντεχνιακά συμφέροντα.

Καθίσταται εμφανές ότι η “μενταλιτέ” των πολιτικών ελίτ, παρασάγγας διαφέρει από εκείνη των υπολοίπων. Δεν πρέπει να ξενίζει το γεγονός, ότι πολλάκις, ενώ το λαϊκό φρόνημα είναι εθνικά ακμαίο, οι πολιτικές ελίτ παραμένουν στην καλύτερη περίπτωση διστακτικές και άτολμες, στην χειρότερη υποχωρητικές, ηττοπαθείς και ενίοτε δουλοπρεπείς. Η εξήγηση βρίσκεται ίσως στην κλασική θεώρηση του Καρλ φον Κλάουζεβιτς για τον πόλεμο και την ανάλυση της από σύγχρονους μελετητές.

Όλη η δημοσίευση...Το φοβικό σύνδρομο της Αθήνας – Πώς υπαγορεύει αποφάσεις

Με την κυκλοφορία του βιβλίου του Αλέξη Παπαχελά, λύθηκε η απορία: Ποιος δικαιούται τον τίτλο του Εθνάρχη;

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΦΟΥΣΚΑ

Μελέτησα το εξαιρετικό πόνημα του Αλέξη Παπαχελά πριν ακόμα καλά-καλά κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή, εφόσον ο εκδοτικός οίκος, Μεταίχμιο, είχε την καλοσύνη, μετά από αίτημά μου, να μου το στείλει ηλεκτρονικά, προκειμένου να προχωρήσω σε έγκαιρη συγγραφή κριτικής παρουσίασης του βιβλίου στα αγγλικά, όπως και έγινε.

Στη συνέχεια παρακολούθησα τις παρουσιάσεις του βιβλίου σε Αθήνα, Λευκωσία και στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου, καθώς και βιβλιοκριτικές που υπογράφουν οι πιο σημαίνουσες κυπριολογικές πένες σε Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία.

Μάλιστα, μετά την εξαιρετική παρουσίαση του Μιχάλη Ιγνατίου στην ιστοσελίδα του Hellas Journal και στον Φιλελεύθερο δεν θα μπορούσα να προσθέσω τίποτα σ’ ό,τι αφορά τους επαίνους του βιβλίου, με κορύφωση το αυθεντικό ηχητικό ντοκουμέντο του «πολεμικού συμβουλίου» της χούντας το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, με τον παραπαίοντα δικτάτορα, Δημήτρη Ιωαννίδη, να έχει χάσει παντελώς τον έλεγχο της κατάστασης και να τραυλίζει λέγοντας μεταξύ άλλωνQ

• «Μα δεν την ξέρουμε τη λύση; Την ξέρουμε κ. Πρωθυπουργέ. Αυτή θα βγούνε στην Κυρήνεια, κι αφού βγούνε τότε θα μπουν. Αυτό που θέλουν οι Τούρκοι το κάνουν. Θα τους σταματήσουμε μετά, αφού πάρουν το λιμάνι, την Κυρήνεια και ενώσουν τη Λευκωσία τότε θα σταματήσουν. Γι’ αυτό είμαστε σίγουροι».

Πώς τη γνώριζε τη «λύση»; Μιλούσε στις 20 Ιουλίου ωσάν να υπήρχε κάποιου είδους «προ-συμφωνία» με το τουρκικό επιτελείο υπό την αιγίδα προφανώς των Αμερικανών – αν και κάτι τέτοιο δεν συνάγεται ρητά από πουθενά, ούτε απ’ το ηχητικό ντοκουμέντο ούτε από τα αρχεία, όπως θα μας πει σωστά ο Παπαχελάς.

Ας δούμε, όμως, τι μας λένε τα γεγονότα και τι μπορούμε να συνάγουμε απ’ αυτά.

Πρώτο, η μαρτυρία του πράκτορα της ΚΥΠ στην Κερύνεια, Αλέξανδρου Σημαιοφορίδη –μαρτυρία που αναφέρει ο ίδιος ο Παπαχελάς– ο οποίος, πέρα απ’ τις πολλαπλές προειδοποιήσεις του στους χουντικούς ότι η Τουρκία ετοιμάζεται για επέμβαση, απορούσε όταν έβλεπε από πολύ κοντά τις αποβατικές δυνάμεις των Τούρκων μέσα στα σκάφη τους να συμπεριφέρονται ως να μην συμβαίνει τίποτε, με κανένα ίχνος αγωνίας και πολεμικής ετοιμότητας. Ωσάν να πηγαίνουν για παραθέριση, ωσάν να γνώριζαν ότι δεν θα βρουν αντίσταση στο Πέντε Μίλι.

Έχουμε ήδη δώσει πολλά στην Τουρκία κ. Ιωακειμίδη

Εμφιετζόγλου Πρόδρομος

10/01/2022

Views: 2,270

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

 

Το “πατριωτικό” ΕΛΙΑΜΕΠ ξαναχτύπησε! Μετά το «12 μίλια στο Αιγαίο και πόλεμος;» του κ. Τσούκαλη, νέα “τοποθέτηση” του κ. Ιωακειμίδη. «Να συμβιβαστούμε με την Τουρκία», μας προτείνει ο κος καθηγητής. Δηλαδή πώς; Μήπως να κάτσουμε ήσυχοι, όπως μας συμβουλεύει ο κος Ακάρ, ή να μείνουμε στα έξι ναυτικά μίλια στα χωρικά μας ύδατα, κατά δήλωσιν Γεραπετρίτη, ο οποίος δεν είχε τουλάχιστον το θάρρος να ζητήσει συγνώμη από τον ελληνικό λαό;

Μήπως εννοεί ο κος καθηγητής ότι πρέπει να εφαρμόσουμε το “καζάν-καζάν” του Ερντογάν στη δική μας θάλασσα, στη δική μας ΑΟΖ; Ή μήπως πρέπει να ζητάμε άδεια από τους Τούρκους για να γιορτάζουμε τις εθνικές και θρησκευτικές μας επετείους στα νησιά μας του Ανατολικού Αιγαίου (της θάλασσας των νήσων!);

Ελέχθη ότι στο ΕΛΙΑΜΕΠ μπορεί το κάθε μέλος να διατυπώνει τις απόψεις του ελεύθερα. Κάτι παρόμοιο μου επανέλαβε και το μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο κος Παγουλάτος, σε τηλεφωνική μας επικοινωνία. Αυτή η δικαιολογία δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αν το ΕΛΙΑΜΕΠ συμφωνεί με τις απόψεις Τσούκαλη-Ιωακειμίδη, τότε πρέπει να το δηλώσει. Αν διαφωνεί πρέπει να τις καταδικάσει. Το “και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ” έχει πλέον παρέλθει.

Οι εποχές είναι κρίσιμες. Οι θέσεις όλων πρέπει να είναι σαφείς. Ιδιαίτερα στα εθνικά θέματα που κρίνονται και πάλι μετά από 100 χρόνια. Χάσαμε τη Μικρά Ασία, χάσαμε την Ανατολική Θράκη, χάσαμε τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, χάσαμε το 40% της Κύπρου.
Κύριοι του ΕΛΙΑΜΕΠ: Η πατρίδα δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο. Τέλος σε απόψεις εθνικής υποχώρησης και υποτέλειας. Όλοι οι Έλληνες απαιτούν μια ισχυρή Ελλάδα που να απαιτεί και να κατοχυρώνει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και συμφέροντα.

Η συνέχεια εδώ...Έχουμε ήδη δώσει πολλά στην Τουρκία κ. Ιωακειμίδη: Το "πατριωτικό" ΕΛΙΑΜΕΠ ξαναχτύπησε! Μετά το «12 μίλια στο Αιγαίο και πόλεμος;» του κ. Τσούκαλη, νέα "τοποθέτηση"

Η “σύμπραξη” με την Τουρκία και άλλα ιδεολογήματα – Απάντηση στον Π. Ιωακειμίδη

Μαρτζούκος Βασίλης

09/01/2022

Views: 2,743

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

Το πρόσφατο άρθρο του καθηγητή Π. Ιωακειμίδη (πρώην σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του FEPS και του ΕΛΙΑΜΕΠ) για τις σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας, καταλήγει σε δύο δυνατές στρατηγικές έναντι της Τουρκίας: “αναχαίτηση” (containment) και “σύμπραξη” (engagement). Μετά από κατηγορηματική απόρριψη της πρώτης επιλογής, την οποία χαρακτηρίζει αδιέξοδη, ατελέσφορη και ανέφικτη (άσκοπη δαπάνη πόρων), συνιστά ανεπιφύλακτα την “σύμπραξη”.

Τα βασικά στοιχεία της “σύμπραξης” συνοψίζει ως εξής: α/ Πρόσδεση της Τουρκίας με την ΕΕ, μέσω ειδικής σχέσεως, με προοπτική πλήρους μελλοντικής εντάξεως αυτής. β/ Ενσωμάτωση της Τουρκίας σε περιφερειακές δομές και όχι αποκλεισμό της από αυτές (π.χ. Ανατολική Μεσόγειος). γ/ Σοβαρή διαδικασία ειρηνικής επιλύσεως των διμερών προβλημάτων χωρίς νομικίστικες προσεγγίσεις.

Ο Ιωακειμίδης καταλήγει στο συμπέρασμα αυτό, αφού πρώτα περιγράφει τους παράγοντες της τουρκικής ισχύος που την καθιστούν αδιαμφισβήτητη περιφερειακή δύναμη με προοπτική ηγεμονικής μετεξελίξεως. Μία ελληνική στρατηγική αναχαιτήσεως (εξοπλισμοί και «συγκυριακές» συμμαχίες) –κατά τον Ιωακειμίδη– εξοργίζει την Τουρκία, της προκαλεί σύνδρομο περικυκλώσεως και έτσι καθίσταται αδιάλλακτη και επιθετική, προβαίνοντας σε περαιτέρω εξοπλισμούς.

Η συνέχεια εδώ...Η “σύμπραξη” με την Τουρκία και άλλα ιδεολογήματα – Απάντηση στον Π. Ιωακειμίδη: Άρθρο του Π. Ιωακειμίδη καλεί την Ελλάδα να εγκαταλείψει τη στρατηγική αναχαίτησης και να έρθει σε "σύμπραξη" με την Τουρκία. Περισσότερο από κατευνασμός!

Εδώ …φτάσαμε: Όσοι ασκούν κριτική στην Τουρκία και στους ανθρώπους του ΟΗΕ είναι …”εθνικιστές” και “ρατσιστές”

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ*, Hellas Journal

Πέσαμε πάλι από τα …σύννεφα! Διότι ούτε μυαλό θα βάλουμε ποτέ, ούτε θα σταματήσουμε να περιμένουμε από άλλους να λύσουν τα προβλήματά μας και βεβαίως δεν θα τερματιστεί ποτέ το σπορ του «τουρκολαγνισμού».

Φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε σημαία ότι ισχυρίζονται οι Τούρκοι κατακτητές και οι αξιωματούχοι του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που δεν υπήρξαν ποτέ τίμιοι μεσολαβητές. Παραβιάζουν τα δικά τους ψηφίσματα εξυπηρετώντας την κατοχική δύναμη.

Αναρωτηθήκαμε πολλές φορές γιατί αυτή η απαράδεκτη στάση. Εντοπίσαμε «συνδέσεις» κάποιων εκ των αξιωματούχων και ανάρμοστες σχέσεις με Τούρκους και Τουρκοκύπριους. Αλλά, όπως πάντα, στη Λευκωσία (αλλά και στην Αθήνα), είτε φοβούνται, είτε είμαστε στο ίδιο έργο θεατές.

Όσοι ασκούν κριτική στην Τουρκία και στους ανθρώπους του ΟΗΕ είναι …«εθνικιστές» και «ρατσιστές». Ενώ όσοι συναγελάζονται μαζί τους και τους εξυπηρετούν, οι γνωστοί οσφυοκάμπτες, θέλουν το …καλό της Κύπρου, αποδεχόμενοι λύση που προωθούν ο Γενικός Γραμματέας και οι Βρετανοί και η οποία εξυπηρετεί μόνο την Τουρκία.

• Η μεγάλη εισαγωγή προκλήθηκε από τη δημοσιοποίηση των εκθέσεων του Αντόνιο Γκουτέρες με αφορμή την ανανέωση της θητείας της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ στην Κύπρο. Οι αντιδράσεις ήταν ανάλογες των κομματικών θέσεων για το εθνικό θέμα. Και ομιλούμε για αντιδράσεις από κόμματα και κομματίδια που κατά καιρούς κυβέρνησαν τον τόπο.

Δοσίλογοι και αντίσταση στην Ελλάδα

Δοσίλογοι και αντίσταση στην Ελλάδα: Στην Κατοχή εμφανίστηκαν οι Έλληνες μιμητές του Κουίσλινγκ, οι δοσίλογοι που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, όπως ο Γέωργιος Τσολάκογλου.

Γιατί στην Άγκυρα πίνουν νερό στο όνομα του Αλέξη Ηρακλείδη…

Μίχας Ζαχαρίας

01/11/2021

Views: 6,157

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

Σε πρόσφατο άρθρο του Αλέξη Ηρακλείδη στην “Εφημερίδα των Συντακτών”, ο πανεπιστημιακός εγκαλεί την ελληνική κυβέρνηση για την απόφασή της να ενισχύσει τις στρατιωτικές ικανότητες της χώρας. Δεν επικαλείται μόνο το οικονομικό κόστος, αλλά, όπως ο ίδιος αναφέρει, επειδή θα συμβάλει στην άνοδο του εθνικισμού.

Στην δική του λογική η συνεχιζόμενη ενίσχυση των τουρκικών στρατιωτικών δυνατοτήτων, η εξόφθαλμη παρόξυνση των κυρίαρχων εθνικιστικών τάσεων στην γειτονική χώρα και οι ωμές ευθείες απειλές κατά της Ελλάδας δεν είναι πρόβλημα! Πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα προσπαθεί να διατηρήσει μία ισορροπία.

Ο Ηρακλείδης στηλιτεύει την απόφαση για ενίσχυση της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής, θεωρώντας περίπου ότι η Ελλάδα ασκεί πολιτική πειθαναγκασμού της Τουρκίας! Πέραν των προφανών ελλειμμάτων κατανόησης της στρατηγικής ορολογίας σχετικά με το δίπολο αποτροπή-πειθαναγκασμός, θέτει το εξής ερώτημα: Είναι η Τουρκία αναθεωρητική και επεκτατική σε βάρος της Ελλάδας;

Οι ισχυρισμοί του Αλέξη Ηρακλείδη 

Κατά τον Ηρακλείδης τέσσερα είναι τα σημεία που θεωρεί ότι πάσχει η πολιτική της Αθήνας:

ΚΛΙΚ για να διαβάσετε την ανάρτηση...

Mια ιστορία από τις 12 Φλεβάρη του 2012

Την ημέρα που, πριν 5 χρόνια, οι ΣαμαροΒενιζέλοι αιματοκύλισαν την Αθήνα και ψήφισαν τον θάνατο της Ελλάδας

Σάββατο 11/2/12 πρωί φτάνω στο σπίτι του Μίκη. Με περιμένει στο γνωστό γραφείο. Θυμάμαι την “εισβολή” που είχα κάνει στο ίδιο γραφείο μερικούς μήνες πριν, τον Αύγουστο του 2011, όταν του μετέφερα τις φωνές απόγνωσης των κατοίκων του Καστελορίζου, και κάποιες σοβαρές καταγγελίες που μου είχαν κάνει. Προσπαθούσα για μέρες να κλείσω ραντεβού με τον Μίκη χωρίς καμία επιτυχία. Έτσι ένα μεσημέρι πήρα την απόφαση και μετά την δουλειά πήγα στο σπίτι του απρόσκλητος: οδός Επιφανούς 1! Χτύπησα το κουδούνι, μου άνοιξε μία κυρία και πρίν προλάβει να μου πεί ο,τιδήποτε την ρώτησα εάν είναι ο Μίκης μέσα. Μου απάντησε καταφατικά, της είπα πως είναι πολύ σοβαρό και πρέπει να τον δώ αμέσως. Χωρίς άλλες κουβέντες με οδήγησε στο γραφείο του. Δεν θα ξεχάσω το έκπληκτο βλέμμα του Μίκη όταν με είδε να εισβάλλω απρόσκλητος!

“Είμαι ο Βήχας και θέλω να μιλήσουμε για το Καστελόριζο” του είπα χωρίς να χάσω χρόνο. Εκείνος με κάποιους άλλους ετοίμαζαν την ομιλία του στην Βέροια. Μόλις του το είπα λέει ο Μίκης: “Η Βέροια μπορεί να περιμένει, προηγείται το Καστελόριζο” και κλείνει τον φάκελο που είχε μπροστά του και συζητήσαμε για πολύ ώρα για το Καστελόριζο.

Αυτή τη φορά δεν μπήκα απρόσκλητος ως εισβολέας!

Είχα έρθει για να εξετάσω την κατάσταση της υγείας του Μίκη, εάν του επέτρεπε να κατέβει την επομένη στο Σύνταγμα και να σχεδιάσουμε όλο το πλάνο της επόμενης μεγάλης μέρας. Μόλις τελείωσα την εξέταση και καθήσαμε στο γραφείο του με ρωτάει με κείνο το χαμόγελο του αιώνιου παιδιού: “Ετοιμοθάνατος;”

“Ετοιμοπόλεμος!”, του απαντώ και τα μάτια του άστραψαν με μιας.