«Πνευματικό μανιφέστο» Που είναι οι Έλληνες;

«Πνευματικό μανιφέστο»

Που είναι οι Έλληνες;

Του Γιώργου Θεοτοκά*

«Είμαστε τσακισμένοι, μαραμένοι, χαμένοι μεσ’ τον κυκεώνα της σύγχρονης ζωής. Κανείς δεν περιμένει κάτι καλό από την Ελλάδα. Καμία ελπίδα πουθενά»

«Την έλλειψη αληθινής ανάπτυξης, φανερώνει καλά και η έλλειψη ανοχής και ψυχραιμίας που χαρακτηρίζει σχεδόν πάντα τις ελληνικές συζητήσεις. Όταν εκδηλωθεί μια διαφωνία, η πρώτη δουλειά των Ελλήνων είναι να αρνηθούν ολότελα τη σημασία του αντιπάλου. Πώς μπορεί να είναι σοβαρό υποκείμενο αφού τολμά να λέει όχι όταν εμείς λέμε ναι; Να πάει πρώτα να μάθει γράμματα κι ύστερα να έρθει να συζητήσει μαζί μας.

Αυτό δεν είναι όλο. Τον αρνούνται και ως άτομο. Είναι φαύλος και κακόπιστος. Είναι κουτός. Είναι παλαβός. Είναι αίσχος για την Ελλάδα να υπάρχει ένα τέτοιος άνθρωπος. Είναι δημόσιος κίνδυνος. Πρέπει να εκλείψει οπωσδήποτε, να εξολοθρευτεί, να καταργηθεί, να μην μείνει κανένα ίχνος του στο πρόσωπο της Γης. Δεν κατορθώνουν να πιστέψουν οι Έλληνες ότι ένας άνθρωπος που σκέπτεται διαφορετικά από αυτούς μπορεί να είναι πολύ άξιος, πολύ έντιμος, πολύ χρήσιμος άνθρωπος. Άξιοι, έντιμοι, χρήσιμοι είναι μονάχα αυτοί που συμφωνούν μαζί μας. Οι άλλοι όλοι: φωτιά και τσεκούρι!

Μεσ’ στο δημιουργικό αναβρασμό της σημερινής Ευρώπης τι θέση κρατά η Ελλάδα; Τι συμβολή προσφέρουμε στις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλονται τριγύρω μας; Τίποτα! Το αισθανόμαστε βαθιά μόλις περάσουμε τα σύνορά μας πως δεν αντιπροσωπεύουμε τίποτα, πως κανείς δεν μας λογαριάζει στα σοβαρά, πως δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τη θέση που κρατούμε στην Ευρώπη, πως είμαστε στα μάτια των ξένων μονάχα χρηματομεσίτες, βαπορατζήδες και μικρομπακάληδες και τίποτα περισσότερο. Αφού περιπλανηθούμε αρκετά μεσ’ στον ευρωπαϊκό πολιτισμό γυρνούμε κάποτε στο σπίτι με σφιγμένη την καρδιά. Που είναι λοιπόν οι Έλληνες; Τους γυρέψαμε παντού και δεν τους βρήκαμε πουθενά.

Πατριωτισμός και Αριστερά (β’ μέρος)

Γεράσιμος Σκλαβούνος -

Α.  Από  τον Μπακούνιν  στον  Λένιν

Είδαμε στο  Α ‘ μέρος  πώς επαίνεσε  ο Μπακούνιν  -όπως  και  ο Μάρξ τον  πατριωτισμό  του  γαλλικού προλεταριάτου  και  την αντίσταση  του στην  πρωσσική κατοχή με  την  εξέγερση  της  Κομμούνας του Παρισιού. Επίσης  την  θέση του ,και  την  αντίθεση  του, απέναντι στο ενιαίο γερμανικό  Κράτος (το  “Κ”  πάντα κεφαλαίο γι αυτόν ) , “την  πηγή  κάθε  δεσποτισμού στην Ευρώπη”.

Γι αυτό  ο  Μπακούνιν  θεωρεί  πως  μέχρι την κατάργηση του Γερμανικού Κράτους  και  την  συνεπαγόμενη “ελεύθερη  και  αδελφική  συμμαχία ” των  σλαβικών, λατινικών  και γερμανικών  λαών  της Ευρώπης , ” θά’ναι
μιά  αδήριτη  ανάγκη  η  συμμαχία  των  σλαβικών  και των  λατινικών  λαών, εναντίον  των  εισβολων  των Γερμανών  που τους  απειλούν  και  τους  δύο ” .(1)

Ώς  προς  την  ” αρχή  της  εθνικότητας ” γράφει “Η εθνικότητα δεν  είναι μιά  ανθρώπινη  αρχή “, [ μάλλον  εννοεί  ” πανανθρώπινη ” αρχή ,κάτι  που  να χαρακτηρίζει  το  γένος ] , ” είναι  μιά  αρχή  ιστορική ,τοπικιστική, ένα  γεγονός  που  έχει  αναμφίβολα το δικαίωμα , όπως και οποιοδήποτε άλλο  πραγματικό και  αβλαβές  φαινόμενο , ν’ αναγνωριστεί δ η μ ό σ ι α.  Κάθε  λαός ,όπως  ακριβώς  και  κάθε  άτομο , είναι εκείνοςπου είναι  άθελα  του,  και έχει  αναμφίβολα  το  δ ι κ α ί ω μ α  να  είναι  αυτό  που  είναι. Να  τί  είναι αυτό που  ονομάζουμε  ε θ ν ι κ ό    δ ι κ α ί ω μ α. ”

Όμως “όσο  λιγότερο σκέφτονται  τον εαυτό  τους τόσο  περισσότερο αλληλοεισδύουν  στην  παγκόσμια ιδέα  της  ανθρωπότητας , και τόσο  περισσότερο ζωντανεύουν  και  προσδίδουν ένα  νόημα , ο ένας  στην  εθνικότητα  του  και  ο άλλος  στην  ατομικότητα  του “.(2)

Θαυμάσια  διαλεκτική  σκέψη.  Προκύπτει  κατά  συνέπεια  και το  δικαίωμα υπεράσπισης  της  εθνικότητας  του  καθενός ,το  δικαίωμα    άμυνας σε  ξένη  επίθεση.

” Ο πόλεμος της Κριμαίας”,(μεταξύ Ρωσίας από την μιά,και  Αγγλίας ,Γαλλίας και  Τουρκίας  από  την άλλη ),” δενήταν πόλεμος επιθετικός”(γιά την Ρωσία ), “αλλά αμυντικός. Θα  μπορούσε  και  θα  έ π ρ ε π ε  να  γίνει ένας ε θ ν ι κ ό ς  πόλεμος . Γιατί  δεν  κατάφερε  να  γίνει ;Επειδή οι ανώτερες τάξεις είναι πάντα σάπιες ,ξεφτυλισμένες  και  δειλές ,και  επειδή ο λαός αποτελεί τον φυσικό εχθρό του Κράτους”(σ. 81).

Πολύ  σημαντική  η  επισήμανση  αυτή . Και  εξηγεί  την διαχρονικά ” κατευναστική “,”ενδοτική”, “φοβική ” στάση της  ελληνικής  άρχουσας  τάξης  απέναντι  στην ιμπεριαλιστική  τουρκική. Αυτό  που  φοβάται  η πρώτη  είναι τον λαό άμα πάρει τα  όπλα . Προτιμάει  να  σκύβει το κεφάλι  στην  τουρκική  άρχουσα  τάξη  και  τους ΝΑΤΟικούς  προστάτες  της ,και  να  χειραγωγεί  έτσι με την φοβία τον ελληνικό λαό. Τώρα  που  ανέλπιστα (;)προστέθηκε  στο  οπλοστάσιο  της  άλλη  μιά  φοβία, ο  κοροναιός , προσπαθεί  να  δείξει  ότι  ορθώνει ανάστημα.

Όχι όμως  και απέναντι στην  πηγή κάθε  δεσποτισμού-που  θα  έλεγε  και ο  Μπακούνιν- την  Γερμανική ΕΕ  και  το αμερικρατούμενο  ΝΑΤΟ .

Β. Ο  Λένιν  γιά  τον  πατριωτισμό

Πατριωτισμός και αριστερά

Από

 Γεράσιμος Σκλαβούνος

 -

Τα  πρόσφατα  γεγονότα έφεραν επιτακτικά στο προσκήνιο το  θέμα του  πατριωτισμού  και  των συνόρων, της  εθνικής κυριαρχίας, της  παγκοσμιοποίησης  και  του  διεθνισμού.

Στα  πλαίσια  αυτού  του  σημειώματος ,εννοείται ότι μόνο ορισμένα από αυτά μπορούμε να θίξουμε, και αυτά ακροθιγώς, ξεκινώντας ιστορικά  από τα βασικά για  την Aριστερά. Δηλαδή τους κλασικούς του μαρξισμού αλλά και του  αναρχισμού.

Α. Προλετάριοι. Πατρίδα ;

Κάποιοι προβάλουν μόνο μια φράση του “Κομμουνιστικού  Μανιφέστου “: “Οι  προλετάριοι  δεν έχουν πατρίδα , παραβλέποντας ασυλλόγιστα και αντιδιαλεκτικά, όλο  το  υπόλοιπο  κείμενο  που λέει :

” Ακόμα κατηγόρησαν τους κομμουνιστές ότι θέλου να καταργήσουν τ  ά  χ  α  την πατρίδα, την  εθνότητα. Οι  εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τουςπάρεις  κάτι  που  δεν  έχουν “(1).

[Οι εργάτες  λοιπό  δεν έχουν πατρίδα(ή αισθάνονται ότι κάποιοι τους την έχουν στερήσει), όχι οι κομμουνιστές, οι οποίοι είναι συνειδητά πολιτικά όντα, και  αποκρούουν τις  κατηγορίες ότι θέλουν τ  ά  χ  α να καταργήσουν την πατρίδα. Η ίδια η αστική τάξη έχει  αφαιρέσει κάτω από τα πόδια των εργατών την πατρίδα, την εθνικότητα, τους έχει κάνει  μισθωτούς σκλάβους, αφαιρώντας τους την γη των προγόνων τους  με  την “πρωταρχική  συσσώρευση” κεφαλαίου.

Μήπως οι σκλάβοι της αρχαιότητας είχαν πατρίδα; Ή μήπως το κεφάλαιο το ίδιο έχει  πατρίδα ; Μετακινείται και μαζί του μετακινείται και το εξάρτημα του ο εργάτης, όταν δεν  μένει  άνεργος  στους  πέντε δρόμους, και αναγκάζεται να μεταναστεύσει από μόνος του  ή  να  πεθάνει  σαν  το  σκυλί].

Στην συνέχεια ο Μάρξ και ο Ένγκελς διαβλέπουν και προσβλέπουν στην πολιτικοποίηση  των εργατών μέσω του κομμουνιστικού κόμματος ή άλλων εργατικών κομμάτων, και στην  κατάκτηση  της  εξουσίας.

Συνταγματικός πατριωτισμός: Η προκρούστεια κλίνη του Χάμπερμας

Αξελός Λουκάς

22 Νοεμβρίου 2020

1732

Η έννοια της πατρίδας αποκτά ένα βαθύτερο πυρηνικό περιεχόμενο, που έχει να κάνει με τον αρχέτυπο-πρωτογενή τρόπο που συνδεόμαστε με την φύση, την γη, το περιβάλλον, τους ανθρώπους, τα ζώα, την γλώσσα, τα ήθη και έθιμα, την μουσική. Με δύο λόγια μ’ αυτό που συγκροτεί την ύπαρξη και δράση μας, σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.

Αυτό αποτελεί μιαν ανεπανάληπτη-μοναδική, αφετηριακή και συνάμα σταθερή σχέση, βαθιά ενσωματωμένη στο εσώτατο είναι μας, που επιδρά καθοριστικά στην διαμόρφωση του ψυχισμού μας. Είναι όπως τα παιδικά μας χρόνια, που τα κουβαλάμε όλη μας την ζωή. Σταθερό-οργανικό στοιχείο, λοιπόν, του εσωτερικού μας είναι, που με την βοήθεια της γλώσσας, του λειτουργικότερου ίσως μηχανισμού στο να κατανοήσουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας, διαμορφώνει όλη αυτή την ξεχωριστή σχέση, όπως αποτυπώνεται στο νόστο του κάθε ανθρώπου σε σχέση με την δική του πατρίδα. Όπως, εξακολουθητικά έχω τονίσει:

«Αν η βαθιά αγάπη των ανθρώπων για τον τόπο τους, αν η συνείδηση ότι το χώμα που σκεπάζει τα κόκαλα των προγόνων τους και αποτελεί διαχρονικό στίγμα της ύπαρξής τους (Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας), αν η επίγνωση ότι η κοινή ιστορία τους ως παρελθόν και παρόν καθορίζει –σε  μεγάλο βαθμό– και το πεπρωμένο τους ως μέλλον, αν η εμμονή τους στα κοινά ήθη και έθιμα, αν η διαπίστωση ότι μόνο η μητρική τους γλώσσα μπορεί να δώσει και να εκφράσει ό,τι πιο άθλιο και μεγαλειώδες περικλείει ο ψυχικός τους κόσμος, είναι στοιχεία φανταστικά ή αρνητικά, αν η φράση του πολύγνωμου Οδυσσέα "εἰπέ μοι εἰ ἐτεόν γε φίλην ἐς πατρίδ’ ἱκάνω", δεν είναι εντελώς ίδια με αυτήν που είπε, λέει και θα πει κάθε πρόσφυγας, ξενιτεμένος ή ξεριζωμένος μετανάστης, κάθε Ιρακινός, Παλαιστίνιος, Κούρδος ή Ελληνοκύπριος μόλις ξαναντικρίσει την γη των πατέρων του, τότε πραγματικά έχουμε να κάνουμε με μια γιγαντιαία υπέρ του πατριωτισμού απάτη, που μας ταλαιπωρεί από τότε που η ανθρωπότητα πέρασε από την προϊστορία στην ιστορία».

Σακελλαροπούλου... Η θυσία της πατρίδας μας τετέλεσται... και η ζωή μας, ακόμη και αν παραταθεί, θα μας μείνει μόνο για να κλάψουμε τη συμφορά και την ατιμία μας...

ΠΑΡΑΚΜΗ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΕΣ!

Να συμπληρώσουμε με τη δήλωση Χρυσοχοΐδη:

Την ώρα που γέμισε πολεμικά πλοία η περιοχή της Δωδεκανήσου και το Oruc Reis είναι ορατό με γυμνό μάτι από τη Ρόδο, «σαρώνοντας» τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου, ο άνθρωπος των Αμερικανών, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, αυτός που φοβισμένος από τη λαϊκή οργή ξεδιάντροπα δήλωσε ότι ψήφισε χωρίς να διαβάσει το μνημόνιο που φτωχοποίησε το λαό και έκανε αποικία χρέους την πατρίδα κατήγγειλε για "εθνικισμό" και «επικίνδυνο όπλο» το ενδεχόμενο αύξησης των χωρικών υδάτων της Ελλάδας σε 12 ναυτικά μίλια διαχωρίζοντας τη θέση του ακόμη και από τον ίδιο το Κυριάκο Μητσοτάκη που έχει χαρακτηρίσει την επέκταση «αναφαίρετο δικαίωμα» της χώρας.

Τώρα το είπε γιατί οι Αμερικάνοι το θέλουν ή για να κολακέψει τα κοσμοπολίτικα, απάτριδα αισθήματα των νεοφιλελεύθερων. Βέβαια μπορεί ως λαγός να προετοιμάζει τη κοινή γνώμη για τον επερχόμενο συμβιβασμό.

Σχόλιο Γερομοριάς

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«(...) γιατί όποιος την πατρίδα του ξεχάσει
μήτε στα θεία δεν ομιλεί με σέβας.»

Ούγκο Φώσκολο, Ύμνος στη Ζάκυνθο, 1802...

* Στη φωτογραφία της ανάρτησης ο Γιάννης Τσαρούχης στο Μέτωπο του '40

Λίγες ημέρες πριν από την επέτειο του ΟΧΙ του λαού μας στο φασισμό και το ναζισμό, την επέτειο της Εθνικής Αντίστασης, το συνεχιζόμενο βιασμό της Εθνικής Κυριαρχίας της Πατρίδας μας από την σύμμαχο μας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση Τουρκία... δήλωσε η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, δικαστικός, νομικός, και σήμερα η εν ενεργεία πρόεδρος της "Δημοκρατίας", με την υποστήριξη ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ: «Αυτή τη στιγμή η κατάσταση είναι δυσάρεστη και στα Ελληνοτουρκικά... Νομίζω όμως ότι το μεγάλο μας πρόβλημα είναι το δεύτερο κύμα της πανδημίας!»

Μετά από την παραπάνω δημόσια δήλωση δεν έχει υποβάλλει την παραίτησή της από το ανώτατο αξίωμά της, δεν έχει πράξει το ελάχιστο... τη δημόσια συγνώμη και κυρίως κανένα πολιτικό κόμμα, ή πολιτικός ηγέτης δεν της έχει δώσει μια "πληρωμένη απάντηση".

Είναι κατανοητή η ιδεολογικοπολιτική πορεία της Σακελλαροπούλου και κανένας δεν μπορεί να της καταλογίσει τίποτα για τις ιδεολογικές της επιλογές, που αποτελούν προσωπική της υπόθεση (ΚΚΕ εσωτερικού, δικαστής που έκρινε 'Συνταγματικά' τα δολοφονικά μνημόνια υποταγής και εξαθλίωσης του λαού μας, επιλογή στο ανώτατο αξίωμα από τη δεξιά, με αποκορύφωση την απαγωγή και παράδοση στη Γαλλία του Αλεξάντερ Βίννικ, με έφοδο αστυνομικών στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν [Βλέπε, σε: Δικαστές και πολιτικό έγκλημα... στις αποικίες χρέους!]).

"Απόψεις" σαν αυτές της Σακελλαροπούλου δεν τόλμησαν ποτέ να διατυπώσουν στη σύγχρονη ιστορία της Πατρίδας μας -τουλάχιστον δημόσια-, ούτε δικτάτορες (κι είχαμε πολλούς), ούτε ξενόφερτοι μονάρχες. Μόνον ο Κ. Καραμανλής έκανε μια παρόμοια δήλωση (14 Αυγούστου 1974), κατά τη διάρκεια του Αττίλα ΙΙ, την περίφημη δήλωση: «Η Κύπρος κείται μακράν».

Η Σακελλαροπούλου, προτού αναλάβει τα καθήκοντά της, ως επιλογή των κομμάτων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ), έδωσε σύμφωνα με το άρθρο 33 παρ. 2 του Συντάγματος, τον εξής όρκο: «Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού». Ως ανώτατος δικαστικός πως "ερμηνεύει" τον όρκο της σε σχέση με τις δηλώσεις της; Πιστεύει πως διαθέτει «ειδικά παραχωρημένα δικαιώματα, πληρεξούσια» κι από ποιους άραγε, ώστε να ιεραρχεί και να θέτει τον "κορωνοϊό" υπεράνω του Συνταγματικού της όρκου για την "υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και την ακεραιότητα της Χώρας";

Οι Α Γ Ω Ν Ε Σ για Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Ι Α είναι η παράδοση του λαού μας!

Οι Α Γ Ω Ν Ε Σ για Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Ι Α είναι η παράδοση του λαού μας!

Κι αν βουβά θελήσουν να περάσει η αυριανή ημέρα οι άρχοντές μας, καθώς είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με τα γκλαμουράτα χάπενινγκ και όχι με ξεπερασμένες δοξολογίες, μνημόσυνα ηρώων και καταθέσεις στεφάνων, το Ο Χ Ι θα βροντοφωνάξει και πάλι φέτος ο ελληνικός λαός!

Γιατί είναι επίκαιρο, όπως και το Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Ι Α Ή Θ Α Ν Α Τ Ο Σ!

Τιμούμε τις θυσίες των παππούδων μας, αδιάσπαστη η γενεαλογική αλυσίδα των ηρώων της φυλής μας, βαθιά χαραγμένες έως μυελού των οστέων σε κάθε Έλληνα οι πράξεις αντίστασης, ηρωισμού και πατριωτισμού!!!

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

28η Οκτωβρίου 1946:
Χήρες, μητέρες και κόρες πεσόντων παρελαύνουν στην Πλατεία Συντάγματος

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΗΤΑΝ ΤΟ 1913...

Iannis Golias

Οι βαλκανικοί πόλεμοι είναι η μεγαλύτερη στιγμή του οργανωμένου ελληνικού κράτους σε ολόκληρη την ιστορία του.
........................................................
4 Οκτωβρίου του 1912 ο σουλτάνος απορρίπτει τους όρους που έχουν βάλει Σερβία και Βουλγαρία και τους κηρύσσει τον πόλεμο.
την επόμενη μέρα 5 Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα κηρύσσει τον πόλεμο στην Τουρκία.
Είναι τόσος ο παροξυσμός του λαού που τρέχουν όλοι να καταταγούν, ακόμα και οι ανήλικοι που αφού δεν τους παίρνουν λόγω ηλικίας φτιάχνουν τάγματα εθελοντών!!!
........................................................
Ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος έχει τον μεγάλο του γιο Σοφοκλή στη σχολή Ευελπίδων και μπορεί κάλλιστα να τον μεταθέσει στο γραφείο του αντ' αυτού τον στέλνει στην πρώτη γραμμή!!!
........................................................
Ο δεύτερος γιος του πρωθυπουργού Κυριάκος είναι ακόμα ανήλικος
αυτό δεν τον εμποδίζει να καταταχθεί και αυτός σε τάγμα Εθελοντών.
........................................................
Το 1912 υπουργός Εθνικής οικονομίας είναι ένας απ' τους πλουσιότερους Έλληνες, ο Εμμανουήλ Μπενάκης, στενός φίλος του Βενιζέλου και πατέρας της Πηνελόπης Δέλτα.
Ο Εμμανουήλ Μπενάκης λοιπόν έχει και έναν γιό, τον Αντώνη Μπενάκη 39 ετών τότε, ειναι ο πιο πλούσιος νεαρός της Αθήνας.
Κι όμως δεν πήρε κανένα τσάρτερ της εποχής να φύγει, αντίθετα, έτρεξε να καταταγεί και αυτός.

Βασίλης Κ. Φούσκας: Γιατί η πατρίδα είναι μία

Γιατί η πατρίδα είναι μία

Μια απάντηση στο Γιώργο Οικονομάκη (και στο ΚΚΕ)

 Βασίλης Κων/νου Φούσκας*

Στο Παναγιώτη Φυλακτό, ναυτεργάτη,

στον οποίο οφείλονται πολλά απ’ τα οποία διηγούμαι εδώ

 Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε μία σύντομη – αλλά κατατοπιστικότατη και περιεκτική – ανάλυση του Γιώργου Οικονομάκη στο Ριζοσπάστη για τα Ελληνο-τουρκικά και τη κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο τίτλος του άρθρου ήταν «Οι δύο πατρίδες».[1] Σ’ αντίθεση με κατευναστικές και κοσμοπολίτικες προσεγγίσεις για «συμβιβασμό με το γείτονα που έχει δίκιο» και το «να προσφύγουμε στη Χάγη για όλα τα θέματα που θέτει η Τουρκία», ο Οικονομάκης, με αφετηρία τις αναλύσεις του Μαρξ και του Λένιν, ακολουθεί μια (πολιτική) ταξική ανάλυση του θέματος και εξηγεί τα αίτια της σύγκρουσης και των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Στον υποτιθέμενο αντίποδα αυτών των νεο-φιλελευθερων-κοσμοπολίτικων αναλύσεων βρίσκονται οι «κρατοκεντρικές-ρεαλιστικές» προσεγγίσεις των διεθνών σχέσεων της χώρας, οι οποίες τείνουν ν’ αποκόπτουν της πολιτική βαθμίδα και τη βαθμίδα άμυνας-ασφάλειας από την οικονομική τους βάση και το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Συνήθως, αναλύσεις αυτού του είδους τείνουν σ’ ένα υπέρμετρο και ανεδαφικό υπερ-πατριωτισμό, οδηγώντας σε εσφαλμένη εκτίμηση του συσχετισμού διπλωματίας και ισχύος μέσα στη συγκυρία. Πολλές δε από τις αναλύσεις αυτές εμπνέονται από μία καταστροφική εθνικιστική ιδεολογία. Ακόμα, η οπτική της ταξικής ανάλυσης του Οικονομάκη τον διαχωρίζει από «δομικές» αναλύσεις του καπιταλισμού των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής, που είτε αντλούν από το δομικό Μαρξισμό του Αλτουσέρ είτε απ’ το νεο-φιλελεύθερο οπλοστάσιο παραμένουν, κατά τη γνώμη μου, ελλιπείς για τη κατανόηση των υποκειμένων της ιστορικής διαδικασίας και των διακρατικών συγκρούσεων που την διαπερνούν.

Η προσέγγιση του Οικονομάκη (και, εν πολλοίς, του ΚΚΕ)

Ο Οικονομάκης ξεκινά την αφήγησή του με την αναγνώριση της ένταξης των «εγχώριων αστικών τάξεων» σε μια «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» – προσοχή: δεν χρησιμοποιεί τον όρο «ιμπεριαλιστική αλυσίδα», όπως κάνει ο Γιάννης Μηλιός και άλλοι συνεργάτες του στις Θέσεις – η οποία πάλλεται απ’ τους ανταγωνισμούς των κρατών που συμμετέχουν σ’ αυτή. Με σύντομη αναφορά στο Λένιν, τεκμηριώνει τη σημασία των πρώτων υλών στη κερδοφορία του κεφαλαίου και το στέριωμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ειδικά με την υφαρπαγή του πλούτου των «υπανάπτυκτων κρατών» και την αποικιοποίηση, παράγοντες που δρουν ανασταλτικά στη «πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους». Οι πρόσφατοι ανταγωνισμοί κρατών στην Ανατολική Μεσόγειο, θα πει ο Οικονομάκης, αποτελούν εκφράσεις του διεθνούς ανταγωνισμού για οικειοποίηση πρώτων υλών στη περιοχή. Ο πόλεμος δεν αποκλείεται. Αυτός, είναι συνέπεια της «άνισης ανάπτυξης» η οποία πριμοδοτεί μια χώρα (και την αστική της τάξη) σε βάρος της άλλης με συνέπεια αυτή η χώρα να έχει υπέρμετρες διεκδικήσεις. Μια τέτοια χώρα είναι σήμερα η Τουρκία.

Πως γνώρισα τα ΜΑΤστο

του Κώστα Χατζηαντωνίου

15 Ιουλίου 1980. Το νησί σήμερα βράζει. Έξι χρόνια μόλις μετά το πραξικόπημα στην Κύπρο, δεκαπέντε μετά την αποστασία, η κυβέρνηση Ράλλη με υπουργό Εξωτερικών τον Κ. Μητσοτάκη, στο πλαίσιο της… εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τουρκία έχει αποφασίσει το άνοιγμα της ακτοπλοϊκής γραμμής Ρόδου- Μαρμαρίς. Η Ρόδος ξεσηκώνεται, είναι πολύ νωρίς για να ξεχαστούν τα εγκλήματα και ο τουρισμός δεν είναι ο θεός που η λατρεία του σε λίγα χρόνια όλα θα τα επιτρέπει, όλα θα τα σαρώνει. Τότε όλα έκλειναν κατ’ επιλογήν και το πλήθος συνέρρεε παρά την απαγόρευση της συγκέντρωσης στο λιμάνι για να εμποδίσει με κάθε τρόπο να “δέσει” το Τζεμλίκ, το πρώτο πλοίο της βίας που συνιστά η λήθη. Μέσα στο πλήθος που διασπά τις τρεις γραμμές των χωροφυλάκων και των ΜΑΤ ένας δεκαπεντάχρονος γνωρίζει πρώτη φορά την οσμή των χημικών καθώς βλέπει δυο λιμενεργάτες να λύνουν τον τουρκικό κάβο από τη δέστρα φωνάζοντας “φύγετε” ενώ εκατοντάδες Ροδίτες έριχναν τα σιδερένια κιγκλιδώματα για να φτάσουν ως το πλοίο.

Σαράντα χρόνια μετά εκείνος ο δεκαπεντάχρονος νιώθει πως βρίσκεται πια σε μια άλλη χώρα. Δεν χρειάζεται να πει κάτι για το νησί που γεννήθηκε, μήτε για τα κόμματα, όλα τα κόμματα, που σήμερα θα καταδίκαζαν τέτοιες εθνικολαϊκιστικές εκδηλώσεις. Όσο για το πραξικόπημα, την αποστασία ή τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή της Κύπρου, οι άνθρωποι που ξέρουν να πηγαίνουν μπροστά θα κάνουν αυτό που πρέπει. Μια ανακοίνωση ακόμα, μια κρυφή συνάντηση στο Βερολίνο και άφεριμ εφέντημ.

Έχει άραγε νόημα σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων;

Του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Έχει νόημα ο πατριωτισμός στην εποχή μας; Ή μήπως αποτελεί κάτι ιστορικά ξεπερασμένο, μια απλή ιδεολογία δεμένη με το παρελθόν, ιδιαίτερα σε μία εποχή όπου η ιστορία έχει καταστεί κυριολεκτικά παγκόσμια; Πολλές φορές, όσοι ιδιαίτερα προερχόμαστε από την Αριστερά και έχουμε αναφορές σε μια ιδεολογία οικουμενικών και πλανητικών διαστάσεων, έχουμε αναρωτηθεί μήπως έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Μήπως τελικώς έχουν δίκιο οι εθνομηδενιστές που διακηρύσσουν την ιστορική υπέρβαση της εποχής των εθνών και την μετάβαση σε μια εποχή υπερεθνικών ή μάλλον μεταεθνικών ενοτήτων.

Είναι προφανές, βέβαια, πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ιστορική καμπή, πλανητικών διαστάσεων, που δεν αφορά μόνο τον Ελληνισμό αλλά το ίδιο το ανθρώπινο είδος, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι ακόμα και της αυθυπέρβασής του μέσα από την παραγωγή ενός νέου είδους, του αποκαλούμενου μετανθρώπου. Όλα τα έθνη βρίσκονται λοιπόν μπροστά στην απειλή της βύθισής τους στη χοάνη μιας παγκοσμιοποίησης που δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτισμική αλλά πρωτίστως τεχνολογική. Μέχρι που η πανδημία ήλθε να μας υπενθυμίσει τα προφανή…

Προσωπικά, επειδή δεν αντλώ τον εθνισμό μου από μια αποκλειστική προσκόλληση στο ιστορικό παρελθόν του έθνους μας, θέτω συχνά στον εαυτό μου τα σχετικά ερωτήματα. Και κάθε φορά καταλήγω στην ίδια απάντηση, grosso modo: Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του τρέχοντος αιώνα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί η πορεία των εθνών και μάλιστα οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, για να καταλάβουν μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Και εμείς οι Έλληνες κινδυνεύουμε μέχρι το τέλος του αιώνα με ιστορική έκλειψη.

Κατά συνέπεια οι Έλληνες, εάν θέλουν να συνεχίσουν να επιβιώνουν ως συλλογικό υποκείμενο, είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν κυριολεκτικώς ενάντια στην Ιστορία, που μοιάζει να τους έχει καταδικάσει. Και αν είναι αλήθεια πως όλοι οι πολιτισμοί γεννιούνται και πεθαίνουν, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους φορείς τους, δηλαδή τους λαούς και τα έθνη. Έτσι, μπορεί ο αρχαίος περσικός πολιτισμός να έχει σβήσει εδώ και πολλούς αιώνες, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο με το ιρανικό έθνος.

Η περιπλάνηση

Από το δίπολο Αριστερά-Δεξιά στο δίπολο πατριωτισμός-εθνομηδενισμός - slpress.gr

Του Γιώργου Καραμπελιά

Από το δίπολο Αριστερά-Δεξιά στο δίπολο πατριωτισμός-εθνομηδενισμός - slpress.gr: Για να επιβιώσει ο Ελληνισμός πρέπει να υπερβεί το μεταπολιτευτικό δίπλο Αριστερά-Δεξιά. Σήμερα η κυρίαρχη αντίθεση είναι πατριωτισμός-εθνομηδενισμός.
 ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΤΟ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε...

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε...

Ποιός “νέος Πατριωτισμός”, κυρία Πρόεδρε;

Δημοσιεύτηκε 25 Μαρτίου 2020

25 Μαρτίου 2020  στην Θανάσης Κ  από Daily Post

Του Θανάση Κ.         Μέρα που είναι δεν ήθελα να αντιδικήσω με την νέα μας Πρόεδρο της κα. Αικατερίνη Σακελλαροπούλου.

Της εύχομαι προσωπικά – όπως εύχομαι και σε όλους εσάς – Χρόνια Πολλά για την Πατρίδα μας.

Αναγκάζομαι, όμως, να παρατηρήσω τα εξής, για τον τηλεοπτικό της διάγγελμα “επί τη επετείω”:

* Πρώτον, δεν καταλαβαίνω τι θα πει “νέος πατριωτισμός”. Για την ακρίβεια, ξέρω ότι τον όρο τον χρησιμοποιούν συστηματικά όσοι – στην ουσία – αρνούνται τον Πατριωτισμό!

Μπορούμε να λέμε ότι ο Πατριωτισμός προσλαμβάνει διαφορετικό περιεχόμενο από εποχή σε εποχή. Αλλά δεν παύει να είναι Πατριωτισμός – όχι νέος ή παλιός – πατριωτισμός! Δηλαδή “αγάπη για την Πατρίδα”.

Και Πατρίδα είναι πάντα μια “αίσθηση κοινότητας” και μια “αίσθηση του ανήκειν”, ευρύτερη από την οικογένεια, τη φάρα τη φυλή και την επιτοπιότητα.

Η Πατρίδα όμως, αφορά ένα δεσμό ανάμεσά μας, πέρα από τα στοιχεία της ατομικής καταγωγής καθενός από μας.

Δεσμό ευρύτερο, συναισθηματικά φορτισμένο και ιστορικά ριζωμένο.

Το με ποιούς άλλους έχετε την ίδια γλώσσα, μοιράζεστε τα ίδια ήθη και έθιμα, τον ίδιο Πολιτισμό, την ίδια συλλογική ταυτότητα, ανήκετε στην ίδια ευρύτερη κοινότητα και έχετε την ίδια “αίσθηση του ανήκειν”.

Σας ενώνουν όλα αυτά για τα οποία είστε συλλογικά υπερήφανοι.

Και σας ενώνουν κοινοί κώδικες συμπεριφοράς.

Κοινές αξίες και κοινός Πολιτισμός.

Ό,τι δίνει “ηθική διάσταση” στα άτομα και τα κάνει “Πρόσωπα”.

* Δεύτερον: Όλα αυτά εξελίσσονται, ασφαλώς, αλλά διαμορφώνονται μέσα από αιώνες και αλλεπάλληλες γενιές: από τους αγώνες τους και τις συλλογικές εμπειρίες τους, και τους θριάμβους ή τις καταστροφές τους – ή ό,τι εβίωσαν συλλογικά ως “θριάμβους” ή ως “καταστροφές” – και τον Πολιτισμό που σώρευσαν, και τις αναμνήσεις που πέρασαν από γενιά σε γενιά και τη γλώσσα που εμπλούτισαν (ή φτώχυναν) και τα μνημεία Πολιτισμού που έφτιαξαν και τους καθόρισαν.

Κι αυτά όλα είναι πραγματικά και “φαντασιακά” ταυτόχρονα:

–Είναι πραγματικά, γιατί σμιλεύτηκαν μέσα σε ιστορικά – συχνά δραματικά γεγονότα – που χάραξαν το υποσυνείδητο των λαών από γενιά σε γενιά.

–Και είναι “φαντασιακά”, διότι όλο αυτό το συλλογικό πολιτιστικό υποσυνείδητο  γέννησε μέσα από τη φαντασία των ανθρώπων μύθους και “εκδοχές” της Ιστορίας και Πολιτισμό που καθόρισε την Ταυτότητα των λαών.

Η Πατρίδα των νεοΕλληνων είναι διαφορετική από τις Πόλεις-πατρίδες των Αρχαίων Αθηναίων ή των Αρχαίων Σπαρτιατών.

Είναι ευρύτερη και έχει πολύ μεγαλύτερο ιστορικό βάθος.

–Αλλά εκείνοι είχαν τον “Παιάνα” τους, όπως εμείς έχουμε το “Τη Υπερμάχω” μας.

–Εκείνοι είχαν τις ενδο-ελληνικές συγκρούσεις τους, όπως κι εμείς έχουμε τις φαγομάρες μας.

–Εκείνοι, ενώνονταν προ κοινού εχθρού και νικούσαν – συνήθως πέρα από κάθε προσδοκία – πολύ περισσότερους.

Όπως ακριβώς κάναμε κι εμείς το 1821 και το 1912 και το 1940.

–Εκείνοι έμεναν όρθιοι, όταν όλοι οι άλλοι είχαν λυγήσει.

Όπως ακριβώς κάναμε κι εμείς, αρκετές φορές…

–Εκείνους τους ένωνε κοινή γλώσσα έναντι όλων των άλλων, όπως ακριβώς κι εμάς μας ενώνει η ίδια γλώσσα.

–Εκείνοι νοσταλγούσαν την γενέτειρά τους – το “σύνδρομο του Οδυσσέα” – και έκαναν τα πάντα για να επιστρέψουν στην Πατρίδα τους, όσο δύσκολο κι αν ήταν όσο κι αν τους είχε πικράνει – όπως ακριβώς κάνουμε κι εμείς.

Πατριωτισμός εναντίον εθνικισμού

Θανάσης Γιαλκέτσης

Το καλύτερο και πιο ισχυρό αντίδοτο στην απειλητική άνοδο των εθνικισμών στον σύγχρονο κόσμο είναι ο δημοκρατικός πατριωτισμός. Αυτό υποστηρίζει ο Μαουρίτσιο Βίρολι στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Nazionalisti e patrioti» (Laterza 2019). Σύμφωνα με τον Ιταλό στοχαστή, που είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, υπάρχει ουσιώδης διαφορά και αντίθεση ανάμεσα στον δημοκρατικό πατριωτισμό και τον εθνικισμό, ανάμεσα στην ιδέα της πατρίδας νοούμενης ως κοινότητας ελεύθερων πολιτών και την ιδέα του έθνους νοούμενου ως πολιτισμικά ομοιογενούς κοινότητας.

H έννοια του εθνικισμού, όπως υιοθετήθηκε αρχικά από τον Χέρντερ, περιγράφει και δικαιολογεί την προκατάληψη που ενθαρρύνει τα άτομα να αγαπούν το δικό τους έθνος περισσότερο από τα άλλα ή ακόμη και να περιφρονούν ή να μισούν τους άλλους λαούς. Η γλώσσα του εθνικισμού γεννιέται για να καταπολεμηθούν πρωτίστως ο κοσμοπολιτισμός και ο ρεπουμπλικανικός πατριωτισμός που συναντάμε στην πολιτική σκέψη του Διαφωτισμού.

Ο ρεπουμπλικανικός πατριωτισμός, όπως εκφράζεται για παράδειγμα από τον Ρουσό, υποστηρίζει την αγάπη και την αφοσίωση στην πατρίδα νοούμενη ως ελεύθερη ένωση πολιτών που έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εγκωμιάζει επομένως και υπερασπίζεται την πολιτική ελευθερία και τη δικαιοσύνη και υπαγορεύει τον σεβασμό προς όλους τους λαούς. Αληθινοί πατριώτες δεν είναι εκείνοι που περιφρουρούν την εθνική και θρησκευτική «καθαρότητα» των λαών, αλλά εκείνοι που συμμετέχουν ενεργά στη δημόσια ζωή υπερασπιζόμενοι το κοινό καλό και είναι αφοσιωμένοι στην αξία της αλληλεγγύης τόσο εντός όσο και εκτός των εθνικών συνόρων. Ο Τζουζέπε Ματσίνι ήταν εκείνος που, στον καιρό του, κατανόησε καλύτερα την αντίθεση μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού.

Μαχάτμα Γκάντι

Μαχάτμα Γκάντι:

"Δεν μπορεί να είναι κάποιος διεθνιστής χωρίς να είναι πατριώτης.

Ο Διεθνισμός είναι δυνατός μόνον όταν ο Πατριωτισμός γίνεται πραγματικότητα".

Το βιβλίο της Σοφίας του Γκάντι, εκδ. Φιλίστωρ, Αθήνα 1996, σ. 96

ΠΗΓΗ: 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μια φορά κι έναν καιρό αντήχησε ένα «Όχι»…

του Νίκου Σταθόπουλου*

«Γι’ αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή / Λιώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης / Ο Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο», εμπνέεται ο Ελύτης από το Έπος του ‘40…

Τ

ο έπος είναι η ηρωική στιγμή όπου μια ανθρώπινη ομάδα συνειδητών συνεκτικών δεσμών, καταφάσκει και αναδεικνύει τη γενέθλια ταυτότητά της απέναντι σε μια εξωτερική απειλή. Είναι «ηρωικό», και γιατί αποτελεί άθλο κατά του υπέρτερου, και γιατί υλοποιεί την ηθική της αυταπάρνησης.

Το έπος είναι πρωτογενής συλλογική πράξη, από τη φύση του έργο λαού. Οι αφέντες του μεταμοντέρνου εξουσιασμού, απεχθάνονται το έπος, ακριβώς γιατί οργανώνει συνειδησιακά τα αξιακά φορτία που ανατρέπουν εκ βάθρων την δομική ανηθικότητα του πλανήτη-εμπόρευμα, δηλαδή την ιδιωτικότητα, την ιδιοτέλεια, τον επιβιωτισμό, την εμπορευματοποίηση…

Το Έπος του ‘40, από την αντεπίθεση της ξιφολόγχης μέχρι τη γυναικεία πανστρατιά για τη «ζεστή φανέλα του στρατιώτη», δεν ήταν ένας «εθνικιστικός παροξυσμός» αλλά η ένοπλη ειρήνη της πατριωτικής αυτοάμυνας. Αν υπερβείς τον πολιτικάντικο ιστορικισμό, θα συναντήσεις το βάθος της ανθρώπινης απλότητας, δηλαδή την εναντίωση στην κουλτούρα της τεχνητότητας όπου θεμελιώνεται η παρούσα πολιτισμική εγκληματικότητα.

Σαν απλοί τίμιοι άνθρωποι της κανονικής ζωής, βουληθήκαμε χωρίς διανοητισμούς και συν πλην, να πολεμήσουμε για ό,τι συνιστούσε την υλικότητα και το πνευματικό βάθος του συλλογικού μας εαυτού. Πόση διαστροφή ιδεολογικών διαθλάσεων μπορεί να απεμπολήσει αυτή τη φυσική τάξη της ζωής; Πόσος αισχρός συστημικός καιροσκοπισμός, μέσω της υποτίμησης του «Όχι», επιδιώκει να δώσουμε χαρούμενοι όλη τη γη και όλο το ύδωρ στη σημερινή απειλή εκ μέρους του νεοοθωμανισμού;

Γιώργος Μαργαρίτης – “Ο πατριωτισμός έχει κι είχε πάντοτε ταξικό πρόσημο”

-Στο σημερινό ιμπεριαλιστικό στάδιο, ενδιαφέρουν τους κομμουνιστές έννοιες όπως “πατρίδα” και “κυριαρχικά δικαιώματα”;

Φυσικά και τους ενδιαφέρουν. Η πατρίδα είναι ο μεγάλος χώρος μέσα στον οποίο μπορούν οι λαϊκές μάζες, οι εργαζόμενοι, να λειτουργήσουν πολιτικά και να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν. Είναι το βασικό πλαίσιο για την δημοκρατική λειτουργία. Τυχόν παραίτηση από την έννοια της πατρίδας μεταφέρει την πολιτική διεκδίκηση των λαϊκών στρωμάτων σε ένα αόριστο σύμπαν ιδεαλιστικών προδιαγραφών, όπου απουσιάζουν τα εργαλεία και οι προϋποθέσεις για επιτυχία. Για να το πω απλά, η εργατική τάξη, ο λαός μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία στην χώρα του. Θα ήταν αφάνταστα πιο δύσκολο, σχεδόν αδύνατο και ολότελα αφηρημένο να διεκδικήσει μια οικουμενική ανατροπή, κάτι ως «Δευτέρα παρουσία». Για το πρώτο υπάρχει γήπεδο αγώνα, για το δεύτερο όχι.

Στην ιστορία τα λαϊκά, τα απελευθερωτικά, τα δημοκρατικά κινήματα ήταν πάντοτε συνυφασμένα με την έννοια της πατρίδας. Οι λαοί πάντοτε είχαν πατρίδα και πάντοτε την προάσπιζαν. Οι κυρίαρχοι, είτε φεουδάρχες, είτε αστοί, είτε δουλοκτήτες, δεν είχαν ποτέ ανάγκη την έννοια αυτή και πολύ συχνά την απαρνήθηκαν και τη θυσίασαν στο βωμό των ταξικών τους συμφερόντων.
Η πατρίδα –από τον καιρό της «επανάστασης των οπλιτών» στην κλασική αρχαιότητα- συνδεόταν, πατούσε πάνω στην επικράτεια. Η τελευταία ορίζει τα «κυριαρχικά δικαιώματα», τον χώρο μέσα στον οποίο η πατρίδα αποκτά νόημα. Για δικαιώματα του κάθε λαού μιλούμε, για τον δικό του χώρο.

Το κεφάλαιο σήμερα –όπως οι φεουδάρχες ή οι δουλοκτήτες του χθες- μπορεί να «παζαρέψει» πατρίδα και επικράτεια, να συμβιβαστεί, να εκχωρήσει. Αρκεί να εξασφαλίζει τα κέρδη του, την κοινωνική του κυριαρχία. Οι λαοί, ο κάθε λαός δεν μπορεί. Ο πατριωτισμός έχει, πάντοτε είχε, ταξικό πρόσημο.

 

Ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού μιλούν για εκείνον το πλούσιο επιστημονικό του έργο και η εκτεταμένη του αρθογραφία σε σειρά εντύπων και περιοδικών για θέματα ιστορικά, αλλά και σύγχρονα, με την “Κατιούσα” να έχει επίσης την τιμή να φιλοξενεί κείμενά του κατά καιρούς. Με αφορμή την υποψηφιότητά του στην Α’ Θεσσαλονίκης με το ΚΚΕ, που σηματοδοτεί έναν ακόμα κρίκο στην πολύχρονη συμπόρευση τους με το κόμμα, μας μίλησε σχετικά με το γιατί έχουν σημασία οι εκλογές σήμερα, πώς αξιολογεί τη θέση της Τουρκίας και τον κίνδυνο ανάφλεξης στην περιοχή μας, αν σημαίνουν κάτι για τους κομμουνιστές οι έννοιες της “πατρίδας” και των “κυριαρχικών δικαιωμάτων” στην εποχή που διανύουμε, τι αφήνει πίσω του ο ΣΥΡΙΖΑ στα ΑΕΙ και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα ζητήματα:

-Θεωρητικά, η Τουρκία είναι στριμωγμένη και αναζητά στρατηγικούς συμμάχους στη διεθνή διελκυστίνδα συμφερόντων. Θα ήταν δόκιμο ή όχι να αναζητήσουμε σήμερα ιστορικές αναλογίες με την περίοδο της Μικρασιατικής εκστρατείας και την καταστροφή που ακολούθησε;

Η σημερινή Τουρκία είναι μια περιφερειακή δύναμη. Έχει δημογραφικό και οικονομικό βάρος, παραγωγικές δυνατότητες με ανοικτές αναπτυξιακές προοπτικές, τεχνολογικές δεξιότητες και στρατηγική θέση σε περιοχή όπου συναντώνται και –ενίοτε- συγκρούονται τα συμφέροντα ισχυρότερων δυνάμεων. Αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά διαμορφώνουν την πολιτική της. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάτι το συγκυριακό που ταυτίζεται με την διακυβέρνηση Ερντογάν ή όποια άλλη.

ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ:"ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, πατριωτισμός σημαίνει αφοσίωση σε έναν τόπο και σε έναν τρόπο ζωής"

"ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, πατριωτισμός σημαίνει αφοσίωση σε έναν τόπο και σε έναν τρόπο ζωής, τους οποίους κάποιος, ενδεχομένως, θεωρεί τους καλύτερους του κόσμου, αλλά χωρίς να επιδιώκει να τους επιβάλει στους άλλους.

 Στρατιωτικά και πολιτισμικά, ο πατριωτισμός είναι από την ίδια τη φύση του αμυντικός. Ο εθνικισμός, όμως, δε μπορεί να αποσυνδεθεί από τη "θέληση για δύναμη"....."

[ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ.....γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου το 1903...]

ΠΗΓΗ: Νίκος Σταθόπουλος