Του Λευτέρη Ριζά
Πατρίδα
Πατρίδα
είσαι γεννημένη από χωριάτες
από φαρδειές σκληρές κοιλιές γυναικών
από τις ροζιασμένες φούχτες των σκαφτιάδων.
Είσαι γεννημένη μες από τις φωτιές, από κραυγές κ’ αίματα
απ’ αυτούς που πέσανε για σένα, χιλιάδες και χιλιάδες
και χάθηκαν για πάντα κάτω από το χώμα σου.
Όταν ο περαστικός ξυλοκόπος κάθεται σε μια πέτρα
στην άκρη του δρόμου, την ώρα που βραδιάζει
δεν είναι μονάχος.
Ακούει κάτω από το χώμα του δρόμου να τον φωνάζει
αίμα σου,
Πατρίδα, είσαι γεννημένη απ’ τους πεθαμένους.
[Τάσος Λειβαδίτης: Πατρίδα]
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μόνιμο θέμα διαμάχης, αντεγκλήσεων κλπ για τον αν μπορούν να είναι ή όχι σημαιοφόροι στις παρελάσεις αλλοδαποί μαθητές που πρώτευσαν στο σχολείο τους. Η όλη αντίθεση και φασαρία ξεκίνησε με το νεαρό Αλβανό Οδυσσέα. Και ακολούθησαν και άλλα επεισόδια, σχεδόν κάθε χρόνο.
Κοινωνία – γονείς, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί, κόμματα, κλπ – χωρίστηκαν σε μέση. Οι λεγόμενοι «ελληναράδες» θίχτηκαν τα μέγιστα που σημαιοφόρος υπήρξε αλλοδαπός – δεν διερωτήθηκαν όμως γιατί κανένα από τα παιδιά τους δεν υπήρξε τόσο καλός μαθητής, ώστε να γίνει και σημαιοφόρος. Το αντίπαλο στρατόπεδο, οι γνωστοί «αντι-εθνικιστές» ή «εθνομηδενιστές», οι κράχτες του πολυπολιτισμού, των «ανοικτών συνόρων», των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» κλπ δεν περιορίστηκαν στην υποστήριξη του δικαιώματος που έχουν οι αλλοδαποί να είναι σημαιοφόροι εφόσον είναι και «πρώτοι» μαθητές. Πήγαν παραπέρα. Ζήτησαν να καταργηθούν και οι παρελάσεις. Προχτές ακόμα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ Κουράκης μας υποσχέθηκε κι αυτό: ότι μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση θα καταργήσει τις στρατιωτικές παρελάσεις. Η δε κ. Φωτίου, επίσης βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε να δώσουν τη θέση τους σε παρέλαση πολιτών.
Για να δούμε το ζήτημα λίγο πιο κοντά. Η Σημαία συμβολίζει και συμπυκνώνει την ιστορία του έθνους και τους αγώνες που έχουν γίνει για την ύπαρξη του. Στους αγώνες – ιδιαίτερα τους πολεμικούς, τους εθνικοαπελευθερωτικούς, ακόμα και τους επαναστατικούς – ανέκαθεν αυτοί που έπαιρναν μέρος σήκωναν ένα «φλάμπουρο», μια «παντιέρα», μια σημαία, που πίσω της στοιχίζονταν, την ακολουθούσαν και πολεμούσαν οι οπαδοί της κάθε παράταξης, της φυλής, του γένους, της λαότητας, του έθνους. Ή αν θέλετε οι στρατοί των φεουδαρχών, των βασιλιάδων και φυσικά των σύγχρονων κρατών. Κι αυτό θα γίνεται όσο η ανθρωπότητα θα συνεχίσει να λύνει τα μεγάλα προβλήματα και τις αντιθέσεις της όχι ειρηνικά και αδελφικά, αλλά με πόλεμο. Μέχρι να φτάσουμε εκεί – μέχρι δηλαδή να πάψει να υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο και συνεπώς έθνους από έθνος – μέχρι δηλαδή να φτάσουμε σε μια αταξική κοινωνία, οι πόλεμοι θα υπάρχουν. Άρα και οι σημαίες των αντιπάλων. Που θα σηματοδοτούν, θα εμπνέουν και θα οδηγούν τον αγώνα τους, τη μάχη τους, τον πόλεμο τους – ενίοτε και ειρηνικό.