"Οι ρίζες της αλληλεγγύης" του Χάρη Ναξάκη*

Η ζωή αξίζει

μονάχα αν τη μοιράζεσαι

                                Κ. Νικηφοράκης

Το σύνολο σχεδόν της νεωτερικής σκέψης, ηθελημένα ή αθέλητα, ανεξάρτητα από αν το ομολογεί ή όχι, είναι είτε χομπσιανή ή ρουσσωική, δηλαδή φιλελεύθερη ή αριστερή. Στην ρουσσωική παράδοση εντάσσεται και ο αναρχισμός. Τα ρεύματα αυτά της νεωτερικής πολιτικής σκέψης συγκρούονται γύρω από το θεμελιώδες ερώτημα τι είναι η ανθρώπινη φύση. Ο πυρήνας της χομπσιανής (φιλελεύθερης) ανθρωπολογίας είναι η κουλτούρα του εγωισμού, η ιδιοτελής ανθρώπινη φύση. Σύμφωνα με τον Χομπς ο άνθρωπος από την φύση του δεν είναι ικανός να πράττει το καλό και γι’ αυτό πρέπει να τιθασευτεί η φυσική του ιδιοτέλεια από μια εξωτερική δύναμη (τύραννο, πεφωτισμένο ηγέτη, πολιτικές ελίτ). 

Ο Α.Σμίθ, εκ των ιδρυτών της πολιτικής οικονομίας , εκσυγχρόνισε την φιλελεύθερη αντίληψη προτείνοντας αντί να δαμαστούν τα εγωιστικά ανθρώπινα πάθη να αυτορυθμιστούν μέσω της αγοράς. Για τον Σμιθ ο αλτρουισμός, η αλληλεγγύη, η καλοσύνη, αναδύονται όταν τα άτομα μέσω της παραγωγικής διαδικασίας επιδιώκουν την προσωπική τους ευμάρεια, το προσωπικό τους συμφέρον, το κέρδος. Οι άνθρωποι είναι τίμιοι μόνο όταν η τιμιότητα τους φέρνει κέρδος, ενδιαφέρονται για το κοινό καλό όταν στηρίζονται στην ιδιοτέλεια και τον εγωισμό. Η ευημερία, το κοινό καλό, προκύπτει από την ιδιοτέλεια και όχι από την καλοσύνη. Καταλήγουμε έτσι στο αβίαστο συμπέρασμα ότι βοηθάμε τον άλλο όχι από την καλοσύνη μας, αλλά γιατί περιμένουμε να μας ανταποδώσει την βοήθεια του ( D. Hume ) , δηλαδή η ο αλτρουισμός είναι μία υποκρισία για να υπηρετηθεί η ιδιοτέλεια. Η αλληλεγγύη για τους φιλελεύθερους είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας ιδιοτελής αλτρουισμός. Η πιο καθαρή έκφραση αυτής της αντίληψης είναι η φιλανθρωπία των πλουσίων. Αν όμως ο άνθρωπος είναι αποκλειστικά ιδιοτελές ον τότε γιατί να προσφέρει αφιλοκερδώς αίμα σε ένα νοσοκομείο, να κάνει μια ανώνυμη δωρεά σε ένα ίδρυμα, να δώσει φιλοδώρημα σε ένα σερβιτόρο ενός εστιατορίου που δεν θα το επισκεφτεί ξανά, να βοηθήσει μία άγνωστη ηλικιωμένη να περάσει από μια διάβαση, να προσφέρει ρούχα και τρόφιμα σε ένα πρόσφυγα;

Οι Τζιχαντιστές του Διαφωτισμού

Χάρης Ναξάκης

Είμαστε όλοι Δυτικοί, είμαστε όλοι Γάλλοι, είμαστε όλοι Σαρλί;

Τέσσερις Βρετανοί ναυτικοί, ο πλοίαρχος, ο υποπλοίαρχος, ένας ναύτης και ο καμαρότος, μετά το ναυάγιο του πλοίου Migonette στον Ατλαντικό το 1884 επέζησαν επιβιβαζόμενοι σε μια βάρκα. Ύστερα από 12 ημέρες, χωρίς νερό και με μόνο δύο κονσέρβες , ο 17χρονος καμαρότος πού είχε μπαρκάρει για να ζήσει την περιπέτεια ήπιε θαλασσινό νερό και αρρώστησε. Ο πλοίαρχος και ο υποπλοίαρχος, παρά τις αντιρρήσεις του ναύτη, τον έσφαξαν ενώ ήταν ζωντανός και επέζησαν από τις σάρκες και το αίμα του μέχρι να τους περισυλλέξει ένα διερχόμενο πλοίο. Όταν επέστρεψαν στην Αγγλία συνελήφθησαν μετά από καταγγελία του ναύτη και παραπέμφθηκαν σε δίκη. Υπερασπιζόμενοι τον εαυτό τους επικαλέστηκαν το ωφελιμιστικό επιχείρημα ότι ορθώς έπραξαν, διότι ο καμαρότος θα πέθαινε έτσι και αλλιώς και συνάμα ο φόνος του ενός έσωσε τους άλλους τρείς, πού είχαν και οικογένειες να συντηρήσουν.

Ο ανθρωπολογικός τύπος του πλοιάρχου και του υποπλοιάρχου, ο ορθολογικός ατομιστής, είναι το κυρίαρχο υπόδειγμα του δυτικού πολιτισμού, ο υπαρκτός διαφωτισμός, ο ύστερος καπιταλισμός. Όποιος θέλει να υποστηρίξει την κουλτούρα του εγωισμού και την οντολογία της ιδιοτέλειας και της απληστίας μπορεί να αναφωνήσει ότι είμαι και εγώ Δυτικός. Ποιός είναι όμως σήμερα ο δυτικός άνθρωπος, άξιος συνεχιστής του πλοιάρχου και του υποπλοιάρχου, και τι περιέχει η ρομφαία των ιδανικών που υψώνει απέναντι στους οπισθοδρομικούς τζιχαντιστές;

Λαδοκρασάδες και βουτυρομπιράδες

Του Χάρη Ναξάκη* 

Τι σημαίνει ότι ανήκομεν στη Δύση; Αλήθεια τι έχει μείνει ζωντανό από το τρίπτυχο της Γαλλικής επανάστασης, ελευθερία-ισότητα-αδελφοσύνη; Ακόμα και η έμμεση δημοκρατία έχει προ πολλού εκπέσει σε ολιγαρχική δημοκρατία. Εκτός και  αν το ανήκομεν στη Δύση, στην Εσπερία, σημαίνει την επιθυμία μας να εξισωθούμε με αυτό που είναι η Δύση. Ο νεωτερικός εξατομικευμένος δυτικός άνθρωπος, ο homo economicus, είναι μία μηχανή παραγωγής ατομικών επιθυμιών και ικανοποίησή τους με εμπορεύματα.

Η γυναίκα δυνάστης

Χάρης Ναξάκης*

 

Η βούληση για δύναμη, η επιθυμία για εξουσία, η ιδιοτέλεια και ο ανταγωνισμός είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, όπως βέβαια κι ο αλτρουισμός, κι όχι τμήμα της ταυτότητας του φύλου και δη του αντρικού, όπως αφελώς(;) διακηρύσσει το γυναικείο κίνημα. Το να δηλώνεις φιλελεύθερος, προοδευτικός ή αριστερός ήταν και είναι συνώνυμο με την άνευ όρων ταύτιση με τη φεμινιστική αφήγηση για την πατριαρχική καταπιεστική κοινωνία, τον πατέρα εξουσιαστή-αφέντη, σε αντίθεση με την ευαίσθητη και ευγενικών συναισθημάτων γυναικεία ψυχοσύνθεση.

 

Η άφεση αμαρτιών των προοδευτικών αντρών για το προπατορικό αμάρτημα του αντρικού φύλου, για την επί αιώνες βάναυση πατριαρχική κυριαρχία, είναι το να δηλώσουν φεμινιστές. Η έμφυλη όμως καταπίεση δεν ήταν και δεν είναι μόνο πατριαρχική. Σήμερα, στην ύστερη νεωτερική εποχή, τα δίκαια αιτήματα του γυναικείου κινήματος για χειραφέτηση και ισότητα έχουν εκπέσει στην αναδυόμενη φιγούρα: της γυναίκας-αφέντρας, που παίρνει το αίμα της πίσω για την επί χιλιάδες χρόνια ανδρική τυραννία, της μορφωμένης γυναίκας μάνατζερ ή αυτοαπασχολούμενης στα ευγενή επαγγέλματα, που η επιθυμία της για εξουσία και δύναμη και η ροπή στην αυταρχικότητα σε τίποτα δεν διαφέρει από την ανάλογη αντρική, ή της γυναίκας οδηγού που παρκάρει πάνω στις θέσεις για αναπήρους και βρίζει τους άλλους οδηγούς με περισσότερη μανία από το απεχθές αντρικό πρότυπο.

 

Η αυταρχική, αντρική κατά τεκμήριο κυριαρχία, οι πατριαρχικές μορφές κυριαρχίας, έχουν πλήρως αναλυθεί μέχρι σήμερα, αλλά μικρότερη σημασία έχει δοθεί στην επίσης απεχθή χειραγώγηση του άλλου που έχει τις ρίζες της στη μητρική κυριαρχία, στην κτητική και ευνουχιστική συμπεριφορά της γυναίκας-μητέρας. Οι τεχνικές αυτής της συμπεριφοράς αναπτύχθηκαν στην οικία όπου παρέμεινε η γυναίκα ως νοικοκυρά και ως υπεύθυνη για την ανατροφή των παιδιών.

Οι διαπραγματεύσεις Αθήνας (Μηλίων) με Βερολίνο (Αθηναίων)

 

Του Χάρη Ναξάκη*

«Αθηναίοι: Κατά τη συζήτηση των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξία έχει όπου ίση υπάρχει δύναμη για την επιβολή του, όταν όμως αυτό δεν συμβαίνει οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους και ο αδύνατος παραχωρεί ότι του επιβάλλει η αδυναμία του»

Θουκυδίδης

Ο Θουκυδίδης στην Ξυγγραφή, βιβλίο 5^ο, αφηγείται τις διαπραγματεύσεις που διεξήχθησαν το 416πχ μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, όταν οι πρώτοι, υπό την απειλή των όπλων (βλέπε  Grexit), ζήτησαν από τους δεύτερους, που είχαν μείνει ουδέτεροι στον Πελοποννησιακό πόλεμο, να ενταχθούν στην Αθηναϊκή Συμμαχία (βλέπε νέο μνημόνιο). Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων οι διαπραγματευτές της Αθηναϊκής Συμμαχίας, Κλεομήδης και Τεισίας (βλέπε σήμερα θεσμοί) καθιστούν στους Μήλιους απολύτως σαφές ότι η συζήτηση που κάνουν δεν μπορεί να στηριχθεί στην έννοια του δικαίου αλλά στο συμφέρον του ισχυρού, την άνευ όρων δηλαδή ένταξή τους στην Αθηναϊκή Συμμαχία.

Οι αντιστοιχίες με τη σημερινή διαπραγμάτευση είναι σαφείς: ανταλλάξτε την παραμονή στο ευρώ με νέο μνημόνιο και διαρκή λιτότητα. Η επίκληση του δικαίου από τους Μήλιους ή η αντίστοιχη σήμερα αναφορά από την κυβέρνηση στο δίκαιο ως μέρος του διαφωτιστικού προτάγματος ή η αναφορά στην ισότητα μεταξύ εταίρων, στον ορθό λόγο ή στο « κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι», ήταν και είναι ένα αφελές διαπραγματευτικό χαρτί. Διότι όπως τονίζει ο Π. Κονδύλης η επίκληση της δικαιοσύνης, η πίστη στην υπερίσχυση των ηθικών κανόνων, γεννά φρούδες ελπίδες διότι παραβλέπει ότι ένα από τα αληθινά πρόσωπα της ανθρώπινης φύσης, που φέρνει στην επιφάνεια ο πόλεμος (βλέπε σήμερα η οικονομική κρίση), είναι οι παλιοί δαίμονες της ύβρεως και της βούλησης για ισχύ, που ο πολιτισμός καλύπτει με ένα λεπτό υμένα. Οι δαίμονες της θέλησης για δύναμη και εξουσία έχουν εγκαθιδρύσει εξαρχής το βασίλειό τους (Γ. Σταματόπουλος).

Γιατί η αριστερά λατρεύει την ανάπτυξη;

Χάρης Ναξάκης

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για όποιον

δεν θέτει στον εαυτό του ερωτήματα

Κομφούκιος

Γιατί η αριστερά, σχεδόν σε όλες τις εκδοχές τις, νιώθει μια ακαταμάχητη έλξη από τον οικονομισμό, την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα, τον καταναλωτισμό, την τεχνολογική πρόοδο, την ανάπτυξη σε όλες τις μεταμφιέσεις της (βιώσιμη ανάπτυξη, λαϊκή ανάπτυξη , κλπ), ειρωνεύεται το λιτό βίο ταυτίζοντάς τον με τη λιτότητα; Γιατί η αριστερά είναι το κόμμα της προόδου και της ανάπτυξης; Η απάντηση του ερωτήματος πρέπει να αναζητηθεί στη μήτρα που τη γέννησε. Πίσω από το μύθο της ανάπτυξης και της προόδου βρίσκονται θεωρητικές και οντολογικές παραδοχές του διαφωτιστικού προτάγματος, συνιστώσα του οποίου είναι η αριστερά, παραδοχές που διατύπωσε και ο Μαρξ. Η θεοποίηση της οικονομίας παρατηρείται και στις δυο μεγάλες συνιστώσες του διαφωτισμού, τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό και προϋποθέτει συγκεκριμένες παραδοχές για το χαρακτήρα της ανθρώπινης φύσης. Για τους φιλελεύθερους ο άνθρωπος είναι ιδιοτελές ον και για να μην οδηγηθεί σε ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων (Χομπς) πρέπει να αυτορυθμιστεί και να εξισορροπηθεί η ιδιοτέλεια και η απληστία του μέσω της οικονομικής δραστηριότητας, της αγοράς. Την αντίληψη αυτή διατύπωσε με τον καλύτερο τρόπο ο Α. Σμιθ στον Πλούτο των Εθνών λέγοντας ότι «δεν θα εξασφαλιστεί το βραδινό μας από τη φιλανθρωπία του φούρναρη, αλλά από την έγνοια που έχει αυτός για το συμφέρον του». Αν επιδιώξουμε λοιπόν το προσωπικό μας συμφέρον θα έρθουμε σε αναγκαίους συμβιβασμούς και η απληστία μας θα είναι ενάρετη γιατί θα είναι το κίνητρο για να παράγουμε αγαθά και να καλύψουμε τις ακόρεστες ανάγκες μας. Η οικονομία για τους φιλελεύθερους είναι ένα σύστημα αποδοτικής οργάνωσης της ιδιοτέλειας ενός άπληστου όντος, που διοχετεύει τον αχαλίνωτο καταναλωτικό ηδονισμό του και τα εγωιστικά πάθη του στην ειρηνοποιό αγορά και όχι σε αιματηρούς πολέμους.

Ο πολιτισμός των ομοιωμάτων (δικαιωμάτων)

Χάρης Ναξάκης

Το 2001 στη Γερμανία, όπως αναφέρει ο καθηγητής Μ. Σαντέλ, ο Α. Μέιβες, ένας σαραντάχρονος τεχνικός υπολογιστών, σκοτώνει, τεμαχίζει, μαγειρεύει και τρώει ένα σαραντατριάχρονο προγραμματιστή, τον Γ. Μπράντες, ο οποίος οικειοθελώς προσφέρθηκε γι’ αυτό το γεύμα, απαντώντας σε αγγελία που ο Μέιβες είχε ανεβάσει στο διαδίκτυο. Η υπερασπιστική γραμμή του Μέιβες στο δικαστήριο ήταν ότι στις δυτικές δημοκρατίες τα ατομικά δικαιώματα είναι ιερά, ο κάθε ενήλικας έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματός του, ο ίδιος ο Μπράντες προσφέρθηκε να φαγωθεί και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Το δικαστήριο καταδίκασε πρωτόδικα τον Μέιβες σε οκτώμισι χρόνια, αλλά οι δικαστές θεωρώντας επιεική την ποινή του άσκησαν έφεση και τον καταδίκασαν σε ισόβια. Έκριναν με βάση την ηθική, το αναπαλλοτρίωτο της ανθρώπινης φύσης και όχι με γνώμονα τα σαθρά θεμέλια της ρητορικής περί ελευθερίας της επιλογής και των ατομικών δικαιωμάτων.

Ποιοι είναι όμως οι ρήτορες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Είναι νέας κοπής διαφωτιστές, φιλελεύθεροι (και αριστεροί), μια πεφωτισμένη κοσμοπολίτικη δεσποτεία, που θα τους ονόμαζα διαφωτιστές της αγοράς και του ατομικισμού. Αλλά δεν με ικανοποιεί ο όρος. Θα προτιμούσα να τους χαρακτήριζα υβριστές διότι πορεύονται υπέρ μοίραν, πέραν του μεριδίου που τους αναλογεί στην πεπερασμένη ζωή τους. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι το νόημα της ζωής είναι σε φόντο μη νοήματος (Κ. Καστοριάδης) γιατί στα έσχατα υπάρχει έρεβος, ο θάνατος του υποκειμένου. Ίσως πάλι να είναι διπλά υβριστές, γιατί όπως λέει ο Φ. Μπέικον το αίσθημα, η επίγνωση της θνητότητας δημιουργεί την απληστία, το αρπακτικό υποκείμενο. Ας κάνω ότι μπορώ για το δικό μου όφελος πριν πεθάνω, έτσι κι αλλιώς θα μείνω ατιμώρητος, αφού μετά δεν υπάρχει τίποτα. Εξελικτικά, μέσα από μια μακραίωνη διαδικασία, ο homo sapiens, ο κάθε άνθρωπος απέκτησε το δικό του μοναδικό αποτύπωμα συνείδησης. Η ανθρώπινη ατομικότητα, η εξατομίκευση είναι ήδη παρούσα στην ιστορία (ως διάλλειμα;) από την εποχή της κλασσικής Αθήνας. Οι πολίτες της ήταν άτομα σε αντίθεση με τους υπηκόους στις ασιατικές δεσποτείες (Αίγυπτος κλπ).